burn-out wie ook??

Tjee Eranma, dat klnikt heel vervelend. Hoewel het bij mij wel echt beter begint te gaan, heb ik nog steeds vaak het gevoel van: 'dit kan ik er nu niet bij hebben'. En dan heb ik het over hele stomme dingen, lekkages en zo, helemaal niet zoiets als bij jou. Hopelijk kun je inderdaad gewoon zoveel mogelijk aan jezelf denken voorlopig. Dat is uiteindelijk waarschijnlijk toch ook de beste manier om je vriend te helpen. Als jij zelf eerst weer zo goed mogelijk op de been bent heeft hij denk ik ook meer aan je. Ik heb helemaal geen ervaring met persoonljkheidsstoornissen, dus daar kan ik niet zoveel over zeggen, maar ik zou inderdaad vooral zo goed mogelijk voor jezelf zorgen.

Ik weet niet hoe het bij jou zit, maar ik heb nogal de neiging om wat negeatief naar de toekomst te kijken. Ik kan me echt al zorgen maken over problemen waarvan anderen nog niet eens bedacht hebben dat ze ooit zouden kunnen gebeuren. Dat ben ik nu aan het proberen af te leren, want dat zorgt ervoor dat dit soort dingen je nog veel meer aangrijpt. Het gaat met vallen en opstaan, maar ik moet zeggen dat het we-zien-wel-wat-er-gebeurt principe soms wel een hele grote opluchting is. Hoe stom dat ook klinkt, probeer er gewoon van uit te gaan dat het allemaal wel goed komt. Sterkte!

he ladies,

@Naussica, fijn dat het wat beter met je gaat want ik had de indruk dat je wel diep ging de laatste tijd. Herstel gaat ook niet in een stijgende lijn en dat is echt vervelend. Dat floaten is echt heel goed voor mij iig. Ik ben maandag geweest en ga deze week begin van de week weer zodat ik wat extra energie heb. Vergeet niet veel drinken na het floaten zodat al de afvalstoffen ook afgevoerd kunnen worden. Ik heb na afloop altijd wel pijn in mijn kop.

@Eranma, wat vervelend dat je vriend niet goed in zijn vel zit zeg! Ik herken dat helemaal. In mijn geval heeft dat ook zeker een bijdrage geleverd aan mijn burnout. Ik was nog niet zolang met hem. Ik heb toen eerst een break ingelast en het weer later opgepakt. Uiteindelijk zat er bij hem ook geen verbetering in en ik ging zelf net een beetje voorruit. Door zijn ellende rende mijn gezondheid weer achteruit. Ik heb toen (5 maanden geleden) definitief voor mezelf gekozen. Dat was heel moeilijk maar uiteindelijk wel het beste voor mijn lijf en toekomst. Ik hoop dat dat bij jou niet zo hoeft te gaan. Pas in ieder geval goed op jezelf want die extra stress is nu niet goed voor je, maar je kunt ook niet alles uitbannen uit je leven.

Hoi girls, hoi nausicaa en 30, thanks voor jullie woorden, dat voelt fijn.

wat jij schrijft nausicaa, zorgelijk kijken naar de toekomst, beren op e weg zien past typisch bij mij. Ik probeer dat ook af te leren want wij bedenken aan erge dingen is vaak veel erger dan dat er werkelijk gebeurd. Maar mijn gedachten gaan nog herhaaldelijk met mezelf op de loop. Maar ik ben me er wel meer bewust van en kan nu wat eerder op de "rem" trappen.

Mijn vriend is gelukkig niet echt ontslagen maar wel van het project gehaald en dat staat niet positief maar is niet anders. Ik kan er gelukkig wel goed met hem over praten. Ook accepteert hij de spiegel die ik hem voor hou.

Gisteren zijn we naar de sauna geweest. het was zo'n rot weer en de sfeer in huis was nog niet helemaal jofel dus het leek me wel een goed idee om ons even lekker te verwennen. dat bleek een schot in de roos. We kregen weer oog voor elkaar en heben goed samen gepraat. Ik heb net als jij dertig ook al op het punt gestaan om mijn relatie te verbreken.Maar ik ben minstens tien jaar ouder dan jouw naam en hij voelt als mijn soulemate.

Ik hou nog te veel van hem ondanks de nare dingen die gebeurd zijn.

Toch hou ik me zelf wel voor dat ik er niet aan onderdoor mag gaan. Door hem leer ik trouwens ook wel dingen. Hij is bv heel opgewekt en een soort van zorgeloos hierdoor trekt hij mij ook wel eens uit mijn zorgelijke sfeer uit. We vullen elkaar eigenlijk heel goed aan. maar met een andere vent zouden er een aantal ernstige problemen niet aanwezig zijn. Maar ja.....dan is er misschien weer wat anders. Ik ben ook heel lang vrijgezel geweest.

Toen had ik een fijn leven. Weinig zorgen, weinig dalen maar ook weinig pieken en dat is nu dus wel anders.

He nausicaa, ben je al gaan floaten?

Hallo daar, Net lekker gefloat en mezelf verwend met lekker soepje. Voel me weer een stuk beter en kan er weer tegenaan deze week. Nog twee weken en dan vakantie.

@Eranma, goed idee van je die sauna. Knap ik ook altijd van op. En fijn ook dat je met je vent weer een stapje hebt gezet. Het is mooi als jullie samen door deze moeilijke tijd heenkomen. In mijn geval begon dat echt onmogelijk te worden. Maar er waren ook al veel meer dingen uit balans en we waren nog niet zo lang samen. Heel ander verhaal dan dat van jullie zo te lezen. For better and for worse, right!

Nou ik ben wezen floaten hoor . Ik vond het op zich wel lekker, alhoewel het even duurde voordat ik 'er in kwam'. In het begin wilden mijn armen niet naast me blijven drijven, ze gingen steeds tegen me aan, en dat was niet helemaal de bedoeling. Na een tijdje merkte ik wel dat mijn spieren wat ontspanden, vooral in mijn benen voel je dan een soort schokjes. In mijn schouders ging het veel minder makkelijk, ik had de hele tijd het gevoel dat mijn armen net iets te ver omhoog geduwd werden waardoor er juist spanning in mijn schouders kwam. Ze zijn nu ook wat pijnlijk, iemand hier tips daarvoor? Alles bij elkaar vond ik het wel aardig, maar niet zo energie-gevend als ik had gehoopt. Ik denk wel dat je er misschien aan moet wennen om echt te ontspannen, nu was alles ook nieuw en zo, dus ik ben wel van plan om minstens nog een paar keer te gaan. Moet ik alleen even wachten tot ik weer salaris heb gekregen, haha.

Verder gaat alles wel redelijk ok hier, ben wel de hele week al erg moe, dus ik ga maar goed op tijd naar bed. Ik merk ook heel sterk dat ik er niet goed tegen kan om heel veel informatie op te zoeken vlak voor ik naar bed ga, dan tolt mijn hoofd echt als een idioot. Niet meer op internet dus 's avonds. En nog iets heel anders:Ik twijfel of ik dit jaar nog met vakantie zal gaan. Toen ik net ziek was wilde ik helemaal niet weg, maar ik mis het wel (was altijd nogal sterk reislustig ingesteld). Nu denk ik de ene dag dat het vast goed voor me zal zijn, en de andere dag wil ik weer alleen maar thuis zijn. Nog maar even goed over nadenken voordat we iets boeken denk ik. Hebben jullie hier ervaring mee?

He Naus,

Ik ben na ong. 2 maanden op vakantie gegaan met mijn allerbeste vriendin die me al kent vanaf kleuter. We hadden een strandvakantie geboekt in Europa in appartement. Nl niet te ver vliegen/reizen. We waren allebei erg sloom, zijn niet uitgeweest, boek gelezen en dat was erg fijn! Van die zon en een andere omgeving knap je toch een beetje op. Het blijft allemaal vermoeiend dat wel. Gelukkig ben ik niet zo´n zeur en ben ik als ik me niet lekker voel wat stiller.

 t is wel belangrijk dat je met iemand gaat die je situatie begrijpt. Als je van jezelf weet dat je alleen maar negatief kan doen en blijft zeuren dan kan je beter niet gaan natuurlijk. Want dat is voor je reisgenoot geen pretje.

Over 2 weken ga ik met een groep een strand/relaxvakantie doen, maar ik ben dan ook al weer 8 maanden verder.

Oh, ik kan best positief doen hoor ;). Ik ben niet zo bang voor onbegrip, ik zou met mijn vriend gaan, en die weet heel goed wat er aan de hand is (echt begrijpen is een tweede, ik weet uit ervaring dat je dit niet echt kunt begrijpen als je het niet zelf meemaakt). Ik ben meer een beetje bang dat alle nieuwe indrukken en zo teveel zijn en dat ik dan weer achteruit ga. Ik snap wel dat ik dat alleen zelf in kan schatten hoor, vroeg me gewoon af hoe anderen dat gedaan hadden. Ik weet dat mijn vader (heeft ook een burn-out gehad) juist veel baat had bij zijn vakantie. Wij zijn van plan om een beetje rond te gaan reizen (ik ben niet zo van de standaard strand-gebeurens), maar ik heb de rondreis wel zwaar aangepast. De route zou eigenlijk inhouden dat je elke dag naar een andere plek moet, en dat lijkt me niks. Dat hebben we dus aangepast tot de helft van de afstand, met veel meer overnachtingen op elke plek. Ben ik even blij dat je dit soort dingen tegenwoordig gewoon via internet kan doen, zo kan ik van elke wijziging meteen even kijken of de hotels dan ook beschikbaar zijn en zo. Vroeger moest je in een keer de hele boel bij een reisbureau gaan regelen (niet dat ik dat ooit gedaan heb, zo oud ben ik nog niet, maar ik weet het nog wel ). Voorlopig heb ik dus nog genoeg lol met de reis aanpassen zodat ie precies is zoals ik wil (vriend vind alles best als het maar mooi weer is, dat is lekker makkelijk). Heb ik meteen nog even tijd om er over na te denken, en anders heb ik tenminste de reisgids goed gelezen, voelt ook nog wel een beetje als vakantie, haha....

@dertig06: Oh, en heel veel plezier op jouw vakantie natuurlijk!

Bedankt! Ik ben trouwens ook meer van de avontuurlijke reizen. Maar dat kan ik nu nog echt niet aan.... Ik vind het dapper dat je dat durft. Al die indrukken inderdaad en reizen is nou eenmaal vermoeiend. 

Pas wel goed op jezelf he! In ieder geval veel plezier al met het ´plannen en dromen´,:).

Hoi girls, ik was in october in Wenen. ik ben helemaal geen stadsmens maar vriend moest daar zijn en ik was vrij dus dat leek me leuk. Maar toen was ik al helemaal niet in orde alleen wist ik dat toen nog niet. Mijn vriend moest overdag werken en ik liep daar met mijn ziel onder mijn arm door de stad. ik vond het afgrijselijk! In januari een weekend naar een waddeneiland geweest maar toen heb ik veel te veel gedaan. Wij sporten altijd veel en toen ben ik echt te ver gegaan. daarna ging het ook bergafwaards met me.

Nu begin ik wel langzaam aan een semi actieve zonvakantie te denken.

Ik ben trouwens vandaag wel moe. Het werken ging goed maar toen ik thuis kwam was vriend er en die had het op zijn heupen. hij is gespannen en daar kan ik nu niet tegen. dus toen ben ik maar boodschappen gaan doen terwijl ik eigenlijk ff op de bank wilde. Nu is hij gelukkig ff weg zodat ik het "rijk"alleen heb. Ik hoop dat hij snel een ander project heeft dat is beter voor ons beiden.

ik merk bij mezelf dat ik langzaam meer energie krijg, meer dingen achter elkaar kan doen maar dan is de valkuil wel om weer te veel te doen.

maar goed ondanks de dipjes zie ik toch een stijgende lijn. Ik hoop dat jullie dat bij jezelf ook zien?!

Volgens mij schreef Phoebe over je fit voelen als je op tijd op staat. dat is ook zo maar 's morgens heb ik nog erg weinig tempo, echt erg. Toch probeer ik er door de week ergens tussen 8-9 uit te gaan. dat lukt aardig.

Hoi meiden. Ook ik heb al weer even niet van me laten horen. Ben "druk" bezig met die groepstherapie. Ik merk dat het langzaam beter met me gaat, ik voel me (mentaal) sterker en krijg weer zin om bepaalde dingen op te gaan pikken, zoals sporten en met de kinderen wat ondernemen. Maaaaaar, telkens als ik denk dat het beter gaat, word ik ook weer even teruggeroepen. Gisteren had ik zo'n dag. Tijdens de therapie 3 keer in tranen door wat er in m'n grijze massa kwam boven borrelen. Dingen van vroeger en ook door het besef dat ik het uiteindelijk allemaal zelf moet doen. Mijn vriend is heel lief en bezorgd, maar hij wordt opgeslokt door z'n werk (en zit ook tegen een burnout aan....). Hij wil graag met z'n tweeen een weekje weg, maar ik zie erg op tegen al het geregel van te voren (koffers pakken, huis op orde en vooral oppas voor de kinderen regelen). Liever ga ik een (lang?) weekendje weg, maar ook in dit geval is het zo dat als ik het niet regel, niemand het regelt (zit er gewoon niet in bij hem). Tja....

Verder ben ik erg bezig met m'n werk. In gedachten dan, want ik heb al maanden geen stap op de werkvloer gedaan. Ik ben laatst wel een hele hoge drempel overgestapt en ben gaan koffiedrinken. Dat ging prima. Ik heb geweldige collega's, maar ik merkte dat de werkdruk alleen nog maar is toegenomen. Veel collega's zitten ook aan hun tax qua werkdruk. Gesprekken met hogerhand leidden echter tot niets. Enerzijds heb ik best zin om weer ietsje te gaan werken, maar aan de andere kant zie ik enorm op tegen het opnieuw onder tijddruk werken. Eigenlijk denk ik er sterk over om iets anders te gaan doen. Maar wat??? Binnenkort ga ik dit met de berdrijfsarts bespreken. Ik heb begrepen dat hij mij hierin kan adviseren / helpen. (ik werk in de zorg)

Ik vind het erg moeilijk dat de toekomst zo onzeker is (wanneer ben ik nou eens echt hersteld?, loop ik niet weer dezelfde valkuilen in?, en welk werk ga ik doen?). Herkenbaar ?   Groeten !

@Eranma: Kan me voorstellen dat je af en toe gewoon ruimte voor jezelf nodig hebt. Dat is dan weer een voordeel van alleen wonen denk ik.... Ik hoop dat je vriend snel weer aan de slag kan, dat zal voor jullie allebei wat meer rust geven denk ik.

Ik heb trouwens dat boek gekocht waar jij het over had (dat was jij toch?), en ik lees iedere dag/twee dagen een hoofdstuk. Ik heb het gevoel dat het me af en toe wel een stukje vooruit helpt. Niet dat alles nou ineens over is, maar toch. Ik denk wel dat het vooral geschikt is voor mensen die al een klein beetje aan het herstellen zijn, anders is het denk ik te veel. Bedankt voor de tip in ieder geval!



@Juki72: Gedeeltelijk wel herkenbaar ja. Niet wat betreft ander werk, want ik vind mijn werk heel leuk,maar de rest wel. Soms zou je zou graag willen dat iemand kon zeggen wanneer je weer beter bent. Al is het over een half jaar, dan kan je tenminste soort van gaan aftellen. Ik krijg het soms ook benauwd van mensen die zeggen dat 'zoiets minstens een jaar of twee gaat duren'. Dat is voor iedereen anders (behalve dat het bij iedereen voor zijn gevoel te langzaam gaat dan), en ik ken ook mensen waarbij het na een aantal maanden echt al weer heel veel beter ging.

Ook de onzekerheid over of je niet terugvalt snap ik heel goed. Ik weet nu niet meer zo goed wanneer ik mezelf een schop onder mijn kont moet geven en wanneer niet. Door dat altijd maar te doen (ik kon alles aan, werkte door alle hoofdpijn/doodmoe/groen van ellende heen, en ging dan twee uur reizen om te sporten) ben ik juist ziek geworden. Ik wil mezelf dus niet teveel pushen. Aan de andere kant ben ik nu steeds zo moe dat ik mezelf wel moet pushen om iets te gaan doen, want van op de bank hangen wordt het ook niet beter. Ik probeer nu dus die balans te zoeken, en dat lukt langzaamaan wel steeds iets beter. Ik merk dat ik steeds beter onderscheid leer maken tussen wat ik echt graag wil doen en wat 'ook wel leuk' is. Als ik die laatste dingen niet meer doe, kosten de eerste veel minder energie. Dat betekent wel dat ik af en toe op een afspraak terug moet komen, en dat ben ik niet gewend, maar goed.

Goed dat je bent gaan koffiedrinken! Ik kan me voorstellen dat het moeilijk is om weer naar je werk te gaan (ik ben nooit helemaal gestopt, dus die drempel had ik niet), en dan lijkt dit me een goede eerste stap. Wat betreft iets anders doen kan ik je niet helpen, maar ik zou er vooral veel over praten. Persoonlijk zou ik daarvoor niet de bedrijfsarts aanraden, ik heb nogal slechte ervaringen met die van mij wat betreft behulpzame gesprekken, maar dat kan ook aan die persoon en mij liggen natuurlijk. Ik zou vooral met je partner, vrienden en eventueel goede collega's praten (misschien kunnen jullie buiten het werk afspreken zodat het je minder enrgie kost?). Als je over dilemma's praat, krijg je het vaak voor jezelf al beter op een rijtje, ook al zegt de ander niks nuttigs terug. En als je erover praat, maalt het soms niet meer zo door je hoofd....

Succes, en voor iedereen een goed weekend toegewenst!

He meiden !

Onze topic was vandaag verhuisd naar pagina 2. (daar breng ik dan nu weer verandering in haha). Een goed teken ? Hebben jullie ook lekker in de zon gezeten, of misschien zelfs lekker actief iets buiten gedaan ?

Nausicaa, hartstikke bedankt voor je uitgebreide reactie.

Je hebt gelijk dat het praten over dingen voor jezelf vaak verhelderend werkt. Het is dan niet eens echt nodig dat de andere partij iets nuttigs zegt. Meestal kom je zelf wel tot bepaalde inzichten. Zo werkt het bij mijn groepstherapie ook vaak. Door te praten en door de vragen en/of opmerkingen van de therapeuten en groepsleden kom ik zelf tot bepaalde conclusies.Soms wel confronterend, maar dat is goed.

Ik ben naast deze therapie, ook bezig met een boek. Dit boek gaat over de p.r.i. methode. (past reality integration ). In dit boek gaat het erom in het verleden opgedane pijnlijke ervaringen te verwerken. Het boek spreekt mij erg aan omdat ik heb gemerkt dat mijn opvoeding me nu nog erg beinvloed, en bij heeft gedragen aan mijn burn out. (mijn gewoonte om mezelf weg te cijferen, niet voor mezelf op te komen en confrontaties uit de weg te gaan).

Mocht iemand geinteresseerd zijn; het boek is geschreven door Ingeborg Bosch en heet "De herontdekking van het ware zelf" (eigenlijk is het een aanvulling op een eerder verschenen boek).ISBN 90-269-2346-5



Nog even over de arbo-arts; ik heb wel goede ervaringen met mijn arbo-arts en ik heb gehoord dat hij verplicht is om mij te steunen in het vinden van eventueel ander voor mij geschikt werk. Ik ga het dus wel bespreken en ik ben benieuwd of hij mij er werkelijk mee kan helpen (of misschien het loopbaanbureau op het werk)



Groeten allemaal, geniet van het zonnetje !

Hallo meiden, hoe gaat het? jammer dat het zonnetje zich vandaag niet meer heeft laten zien, dat beviel me juist wel heel goed.

Ik ben nu echt heeeeeel moe. Ik heb gewoon veel te veel achter elkaardoor gedaan. Ach ja, ik voelde me op zich goed en heb plezier in de dingen die ik doe ( en moet van mezelf). Ben vandaag bij de psych geweest en moet nu veel meer de dagen gaan plannen en dan echt de pauzes inlassen. Ik voel pas als ik moe ben, als het al te ver is en zo laad ik weer moeiijk mijn energie op.

Ook moet ik eerder aangeven aan mensen wanneer het mij te veel wordt, hoe gezellig het ook is. Deze week had ik twee x 's avonds ook nog een gezellig uitje waardoor ik gewoon niet goed aan mijn rust kwam. Maar gelukkig ben ik morgen vrij, heerlijk. Ik ga lekker tutten in mijn eentje en ontloop iedereen voor zover dat mogelijk is. En volgende week zal ik mezelf weer wat beter in de hand proberen te houden. Volgens de psych moet ik te veel van mezelf en inderdaad leg ik de lat voor mezelf vrijwel altijd te hoog. Ach ja....valkuilen....je blijft er in donderen! Maar goed heb pas 3 maanden een burnout duzzzzzzzz.

Ik werkte deze week voor het eerst 3 ochtenden en over twee weken moet ik naar 4. de psych vindt dat geen goed idee en ik eigenlijk ook niet. Dat gaat gewoon te snel. ik wil wel maar kan niet. Dus ik doe het ook niet. over een maand moet ik weer naar de bedrijfsarts en dan meld ik dat daar.

Ik zie wel wat er gebeurd. Nou, ik ga even een hapje eten. Succes allemaal en laat je niet gek maken!

Hallo!

Hier een beetje hetzelfde verhaal: het begint wel weer beter te gaan, en dan ga je weer vanalles doen, met als gevolg dat het te veel is, en je toch weer een beetje terugvalt. Ik vind het nog steeds moeilijk om mezelf af te remmen, vooral omdat ik zo veel dingen (inclusief mijn werk) gewoon leuk vind om te doen, dus dan wil je ze ook gewoon doen. Ik denk dat het gewoon een kwestie van leren is, wat kan ik wel, en wat kan ik niet? Ik ben het met jullie eens dat je op moet passen dat je niet iedere keer opnieuw weer ver over je grens gaat, want dan kom je nooit 'bij', maar ik wil ook niet voor de veiligheid maar ver onder de grens blijven, want dan is er ook geen lol aan.

Gelukkig gaat het wel weer wat beter, ik ben wel ook heel moe nu, maar goed, het is vrijdag, dus dat is denk ik ook niet zo gek. Ik heb een rustig weekend gepland, dus dan moet het wel weer goed komen.

Prettig weekend allemaal!

Ja jullie ook een prettig weekend gewenst.

Het wordt mooi weer, geniet ervan !

Ga ik ook doen. Ben alleen bang dat ik eigenlijk teveel wil gaan doen... Blijft moeilijk om niet teveel te doen, vooral als de wil er wel is....

Groeten !!

Hoi allemaal,



Ik ben nu ook voor de 4e week thuis. Heb al een tijdje een burnout, maar moest van mezelf gewoon doorwerken, want dat kon best.... dacht ik.



Maar nu gaf dan toch ook mijn lichaam het echt op, ik was er letterlijk en figuurlijk bij neergevallen, alles in mijn lichaam en geest, schreeuwde om aandacht. Ik heb echt ontzettend veel klachten, moeiheid, hoofdpijn, elke dag, verhoging, ook bijna elke dag, bizar, duizelingen en noem maar op.



De dag nadat ik een week met griep inbed heb gelegen heb ik toch nog thuis een jaarverslag zitten typen voor mijn werk, dat moest uit mijn hoofd, kon het niet loslaten...



Het gekke is dat het ergens nog steeds niet bij mij erin wil dat ik een burnout heb, ik kan het mij moeilijk voorstellen. Het is net alsof ik gewoon droom en wakker wordt en ik zit gewoon weer op mijn werk.



Ik moest wel lachen om jullie verhalen... Zo herkenbaar... het perfectionisme, allerlei dingen moeten van jezelf, niet op willen geven... noem maar op. Dus gewoon veel te hard voor jezelf zijn.



Ik heb een paar goede leestips, echt die boeken werken heel goed:



Pas goed op jezelf, we hebben je nodig, van Horst Conen.

Ik moet er (ik bedoel: ik WIL), moeten MOET ik uitbannen, er nog mee beginnen: liever slordig gelukkig dan perfect gestrest.



Ik loop bij 2 psychologen en daarnaast nog bij mijn huisarts. Ik probeer elke dag, hoe moe ook, even naar buiten te gaan, al is het maar om de boodschappen. Ik sta elke dag op tijd op, douche, opmaken etc. zodat ik wel regelmaat en ritme hou. En de ochtend is gewoon een mooi moment van de dag.



Ik ben vorige week voor het eerst bij de bedrijfsarts geweest en ik kwam van een koude kermis thuis. Maar ik heb al lang besloten dat ik nu bepaal wat er met mij gebeurt en hoe ik de dingen aanpak. Ik heb mijn verhaal gedaan bij mijn leidinggevende, ik hoef het advies van de arbotrut ook niet op te volgen. Ik wil best weer af en toe naar het werk, ik ben ook op eigen initiatief koffie gaan drinken, hou ze ZELF op de hoogte elke keer door te bellen of mailen, maar ik vertik het mij als klein kind te laten behandelen door zo'n arbomuts. En mijn psych vond het juist helemaaaal geen goed idee als ik al aan het werk ga.



Mijn plan is om volgende week (maandag) toch voor 2 uur te gaan en hopen dat ik het kan, om ook echt na 2 uur weg te gaan. Ik vraag dan wat voor prioriteiten er zijn op systeembeheergebied, die doe ik dan en dan ga ik weer weg. Kijken wat het met me doet. De vorige keer dat ik koffie ging drinken heb ik weer nachten in mijn dromen gewerkt. Niet echt een goed sugnaal, vond mijn psych. Het gekke is dat ik nog steeds niet goed mijn eigen signalen kan herkennen, dus wanneer ik weer teveel energie heb opgebruikt. Energie welke ik niet heb, welteverstaan.



Ik voel mij ook heel breekbaar, net alsof ik opnieuw geboren ben ofzo. Ik sta nu ik thuis ben, veel meer stil bij de natuur, bij het weer, ook al is dit niet goed... Heel apart, maar zeker een vooruitgang.



Nou sterkte allemaal en ik zal hier nog wel vaker mijn verhaaltje typen.



Ik hou overigens ook een energiedagboek bij. Wat geeft mij energie en wat neemt energie...

Hoi Kletzkous (?, grrr, ze moeten echt eens zorgen dat je kunt teruglezen terwijl je typt....), welkom! Ja, jouw verhaal klinkt inderdaad heel bekend! Ik had precies dezelfde lichamelijke klachten als jij beschrijft, ik wilde ook pas stoppen toen ik er letterlijk bij neer was gevallen.

Ik had ook niet zo'n fijne relatie met mijn arbo-muts, maar nadat ik de laatste keer heel duidelijk heb gemaakt dat ze me zieker maakt ipv beter, heeft ze ineens besloten dat ik op de goede weg ben, en dat ik niet meer hoef te komen, tenzij ik dat zelf wil. Ik denk dat ik het voorlopig niet nodig vind ;). Blijkbaar was ze bang dat ik een klacht in zou gaan dienen of zo (dat zou misschien niet eens zo heel onterecht zijn, maar ik wil daar nu geen energie aan verspillen), en wilde ze dat per se voorkomen. Maakt mij niet uit, ik ben heel blij met deze oplossing.

Je schrijft dat je van plan bent om 2 uurtjes te gaan werken, en dan hopelijk weer naar huis te gaan. Dat klinkt mij ook angstaanjagend bekend. Ik blijf nog steeds iedere keer te lang zitten, ergens geeft het me een fout gevoel van trots dat ik X uur 'moet', en dan X + 2 uur blijf werken. Het klinkt alsof jij dat ook aan voelt komen. Ik zou aanraden om tegen een collega te zeggen dat ze je naar huis moeten sturen als de twee uur om is, of anders een wekken te zetten oid. Het klinkt stom, maar anders heb je denk ik wel kans dat je jezelf weer naar beneden werkt....

Ik vind het ook moeilijk om mijn grenzen aan te voelen. Ik merk pas dat ik echt te veel gedaan heb als het al veel teveel is. Ik moet wel zeggen dat dat langzaamaan wel beter gaat hoor (ben nu 3 maanden gedeeltelijk thuis).

Op den duur ga je het vanzelf wel accepteren hoor, je merkt het vanzelf als je telkens over je grenzen heen blijft gaan. Volgens mij hebben we dat hier allemaal meegemaakt, en het blijft een raar idee. Ik had in het begin het gevoel alsof ik alleen nog maar 'ziek' was, en verder niks meer. Geen collega, geen vriendin, geen vrouw etc. Op de een of andere manier is dat nu toch een beetje naar de achtergrond geschoven, en ik heb begrepen dat dat redelijk normaal is.

Pas goed op jezelf!

Hoi [fgcolor=#0099ff]nausicaa[/fgcolor] en natuurlijk andere meelezers,



Bedankt voor je berichtje... Goed ingeschat.. Ik ben er ook zo'n één die blijkbaar haar eigenwaarde haalt uit het aantal uren dat ik het volhoudt... Hoeft voor jou natuurlijk niet zo te gelden, maar ik denk dat wel een bepaald soort mens een burn out krijgt... Ik denk niet de luiwammeses onder ons..... 'Opgeven' is voor mij -helaas-  een vies woord. Gewoon doorgaan tot je scheel ziet van de migraine en dat je je vast moet houden aan je stoel omdat je bijna van je stokkie gaat... En... pas op! : WEL die glimlach behouden, gewoon zeggen: "Gaat prima hoor! Niets aan de hand"! Ik red me wel!!" What doesn't kill you, makes you stronger! (Die zin haal ik uit mijn systeem!!)



Vandaag dus voor het eerst weer naar het werk geweest. Van Arbomuts 'moet' ik dus 2x 2 uur deze week... Alleen de gedachte maakt me al moe. Ik had mij voorgenomen 1 uur te blijven, van te voren gevraagd of ze 1 dringende zaak aan wilde wijzen waar ik mij dan mee bezig kon houden.



Mijn directe collega was zo attent om mij er op te wijzen dat ik weer moest gaan, echter mijn 'baas' wilde toch nog beslag op mij leggen. Enerzijds bezorgd en adviserend dat ik niet teveel moest doen, anderzijds wel graag gebruik maken van mijn aanwezigheid...

Ik heb dus al met al 4 dringende zaken afgehandeld. Heeel assertief, ook!



Verder ben ik iemand die altijd tot in de puntjes verzorgd wil zijn, ook een stuk onzekerheid weet ik. Ik barst ook van de pukkels sinds de burn-out, die krijg ik er gratis bij! Ik ben 31 notabene... wat moet ik nu weet met jeugdpuistjes?? Lijkt wel een vakantieoord als ik in de spiegel kijk, met al die bergen en bulten... Echter, zonder bijbehorend vakantiegevoel. (Anders zou ik met een cocktail de hele dag voor de spiegel zitten.)



Afijn, er is aan mij niet goed te zien dat het niet goed gaat met me. Ik maak me netjes op, kleed me 'goed' en mensen denken dat er niets aan de hand is. (Behalve de echte kenners.) Daarvan krijg ik te horen dat ik een ingevallen smoeltje heb en toch echt heel bleek ben.



Ik dacht er nog aan om een keer niet teveel aandacht te besteden aan mijn make-up en mijn ware gezicht te tonen (daar zie je ECHT wel aan dat het nog niet zo goed gaat), maar ja, ijdelheid overwint en dat niet alleen... is het dan echt de bedoeling om te faken? Nee, daar kon ik niet achterstaan.



Ik kom dus binnen, makeupje op, sjaaltje om, haartjes netjes in de plooi, meende mijn 'baas' dat ik er al véél beter uitzag. Ik was ook al in mijn gezicht aangekomen... (na 1 week???) Oftewel.... (Wat gaat het goed, kom weer aan het werk.) Wat zou er gebeuren als ik GEEN makeup op had? A. hij zou me niet herkennen, B. na voorstelronde belt hij een herstellingsoord om te vragen of ik er gelijk terecht kan.



Ik ben gewoon een slappe trut die over haar heen laat lopen (ondanks dat mensen wel een flinke hobbel (achteruitrijkont) moeten nemen. Ik ben vrij smal maar van achteren dachten ze dat ik een negerinnetje moest worden. Of dat ik in Duckstad ging wonen.



Ben ik dus bijna 1,75 uur op het werk geweest... Héél handig van me, zeg... not.



Ik wil net als jij, ook teveel. Ik vind zoveel dingen leuk... dacht ik. Ik ben een streber (oma zei laatst nog: "meisje, meisje... je moet wel goed voor jezelf zorgen, je bent een STREBERTJE!) Het is zo!!! Maar voor wie??? Ik he blijkbaar veel waarde gehecht aan mijn status (werk) en nu kom ik erachter dat je niet voor zoiets moet werken... Het mooist is als je werkt voornamelijk en in de eerste plaats voor je plezier... Dat je doet wat je wilt en waar je goed in bent. Dat laatste zit wel goed, ook in deze baan, maar is dit wel wat ik WIL? En dat is zo verrekte moeilijk... wat wil ik eigenlijk??



Weet je? Mijn ogen bonken uit mijn hoofd... ik wilde kop zeggen want ik druk mij de laatste tijd veel agressiever uit... Anyway... ik voel dat ik weer een migraine aan het kweken ben... Ik denk dat ik mijn maskertje er weer eens af ga weken... mijn klimtouw pak om mijn jeugspuistjesbergen te beklimmen en in bed duik met een goed boek... Wist je trouwens dat er boeken bestaan waarbij de letters dansen? Ze gaan werkelijk alle kanten op...



Nou.. kalm aan allemaal!



Het kletsmeisje

Hoi kletskouz,



jee, dat klinkt niet echt alsof het al goed gaat om weer aan het werk te gaan. Je ging ook naar een psych toch? Misschien kun je daar eens vragen om wat meer assertiviteits training om nee te zeggen tegen je baas. Ik heb het gevoel dat je nogal negatief naar jezelf kijkt momenteel, maar het feit dat je niet van opgeven weet en zo is natuurlijk niet alleen maar slecht. Je moet alleen zorgen dat je wat beter kan inschatten wanneer iets belangrijk is, en wanneer iets ook wel morgen kan. Ik ken het gevoel hoor, ik ben inderdaad ook wel eens draaiend om mijn werk geweest omdat ik zo'n hoofdpijn had, en mijn grens was pas echt bereikt toen ik letterlijk om ben gevallen op het werk.

Ik had nogal de neiging om alles 'vandaag' af te willen ronden, zodat het tenminste gedaan was. Ik ben er nu achter dat dat vooral kwam omdat ik het anders niet uit mijn hoofd kon zetten, en ik er dan de hele avond ook nog mee rondliep. De oplossing bleek vrij simpel: Ik schrijf alles wat ik niet heb gedaan, maar wat wel nog moet gebeuren op een mooi geel briefje, plak dat op mijn bureau, en kijk er morgen weer naar. Dat klinkt waarschijnlijk heel stom, maar omdat ik het opgeschreven heb ben ik niet zo bang dat ik iets vergeet, en dan blijft het ook niet zo in mijn hoofd hangen. En ik kan naar huis zonder dat ik die ene bestelling gedaan heb, dat ene mailtje heb verstuurd en die gegevens heb opgezocht, want dat soort 'kleine' klusjes zijn bij mij vaak de reden dat ik te lang blijf hangen.



Verder schrijf je dat je er nog best goed uitziet, en dat mensen daarom onderschatten hoe het met je gaat. Ook dat herken ik, zelfs mijn psych zei dat de arbo-muts wellicht niet geloofde hoe slecht ik me voelde omdat ik zo duidelijk uit mijn woorden kan komen, en me nog fatsoenlijk kleed en zo. Ik ben op mijn werk heel eerlijk over hoe het met me gaat, en leg ook heel duidelijk uit wat ik allemaal niet kan momenteel (sporten, uitjes, bezoek bij vrienden etc.). Dat komt geloof ik duidelijker over dan: 'Ik voel me zo moe'. Ik moet er wel eerlijk bij zeggen dat ik hele lieve collega's heb, die erg hun best doen, dus wat dat betreft heb ik ook wel mazzel.



Succes en blijf geloven dat het beter gaat, hoe moeilijk dat af en toe ook lijkt!

Hoi


[fgcolor=#9900cc]nausicaa[/fgcolor]


,



Sommige dingen in jouw berichtje had ik kunnen schrijven... Dat van 'alles vandaag willen doen', komt mij heel bekend voor. Dingen naar de volgende dag schuiven, is voor mij vrij moeilijk, maar ik doe dus net als jij: ik schrijf het op. Ik verdeel dan een vel in 2-en. Ene kant staat: wat ik WIL doen, andere kant staat: wat echt NODIG is om te doen. 's morgens start is door zo'n lijstje te maken, Bij nodig zet ik dus de dingen die echt 'moeten' gebeuren, anders heeft dit vervelende consequenties. Bij de dingen die ik WIL doen staat ook bijvoorbeeld 'stofzuigen'. Ik ben heel overdreven netjes in huis, maar als je onderscheid moet maken tussen moeten en willen, is stofzuigen natuurlijk niet iets wat echt MOET. (Tenzij je het weken niet hebt gedaan, maar bij mij gaat het dan om een paar dagen). Zo maak je inderdaad al onderscheid tussen prioriteiten en wat niet. Het feit dat je aangeeft dat je het wil en niet moet helpt ook al.



Ik probeer eerst de dingen af te werken die echt nodig zijn en het liefst daar maar 1 of 2 dingen neer te zetten. Dan is de druk ook van de ketel. En sommige dingen die blijven liggen, lossen zichzelf ook op.



Ik heb een tijd inderdaad negatief over mezelf gedacht. Ik ben niet onzeker ofzo, maar als je al weinig emotionele weerstand hebt, dan is alles teveel. Nu weet ik gewoon dat die puisten enzo, een goede oefening voor mij zijn, om minder van mijn buitenkant af te laten hangen en 'meer naar binnen te richten. Ik zie het dus maar weer als een wijze levensles. Zoals alles nu.



Ik heb gisteren een mail gestuurd naar mijn psych met mijn bevindingen over het werk. (Gisteren was ik echt totall loss! Ik stond zelfs voor het groene stoplicht te wachten, totdat mijn dochter mij wakker maakte (figuurlijk). Zooooóó moe... boodschappen doen voelde als een ware veldslag, ik kon wel huilen van de vermoeidheid, echt waar!



En het werk zoemt door mijn hoofd, alsof ik het niet uit kan zetten.



Vandaag (zometeen) ga ik weer naar het werk... Ik neem me nu echt voor een uur te blijven en max. 2 dingen te doen. Mijn vriend zegt dat mijn baas een schaap in wolfskleren is, hij lijkt heel begripvol, maar schijn bedriegt, hij wil TOCH het maximale uit mij halen, ook al ga ik dan bekaf weer naar huis. Hij probeert me te raken op mijn zwakke plek, mijn enorme verantwoordelijkheidsgevoel en trots. Te trots om aan te geven dat het niet gaat. Mijn 2 andere collega's steunen me gelukkig en helpen me ook. Mijn collegaatje gaf mijn baas een veeg uit de pan om mij te helpen. Hij wilde mij nog wat laten doen en toe zei zei: "NEEE, :oniet nog meer, de volgende keer kan ze dat wel doen!!" Ze werd echt boos! Terwijl ze voor zichzelf helemaal niet assertief is. Maar ja, ik kom ook liever voor haar op dan voor mezelf is al wel gebleken.



Ik ga vandaag gewoon, ik zie wel wat het mij brengt en ik wacht even het berichtje van mijn psych af. Volgende week naar de huisarts, kijken wat zij ervan zegt. En de arbomuts zei dat ik maar lekker moest gaan flippen op het werk... Wat doe je als werk? Ik? Ik ben flipper.... :P



Hoeveel uur werk jij nu eigenlijk? En voel je dat je bergopwaarts gaat? Heb je een drukke baan eigenlijk?



Groetjes, kletskouz (met een 's' bestond al...)

Hoi



[fgcolor=#9900cc]nausicaa[/fgcolor]



,



Ben ik nog even, ik scroll ff heel snel door wat berichtjes en hoe jij over je bedrijfsarts spreekt... Hebben wij niet dezelfde??? Je woont toch niet ook in Apeldoorn? Echt, EXACT dezelfde stijl. Ik moest dingen maar normaal vinden en het werd tijd dat ik weer eens begon. Dat de psych en huisarts anders adviseerden maakte niets uit. Ze zei: met alle respect hoor, maar je huisarts en psycholoog zijn maar behandelend, ik ben bepalend in ze zin van reintegratie". Ze liet me mijn zinnen niet afmaken, gaf me nieteens een hand en met 20 minuten stond ik weer buiten, afgepeigerd, stomverbaasd, met de mond vol tanden. Ze typte ook als een bezetene, volgens mij heeft ze zelf een burnout....



Het zal wel toeval zijn, misschien hebben ze gewoon dezelfde arbo-opleiding gedaan....

Hoi,

haha, nee, ik woon niet in Apeldoorn, en ook niet in de buurt dus het zal wel niet dezelfde zijn, maar zo klinkt het wel. Wat mij wel hielp was toen ik van iedereen te horen kreeg dat een arbo-arts helemaal niet bepalend is, maar adviserend. Als je baas achter je staat (of in ieder geval doet alsof), mag je haar adviezen gewoon naast je neerleggen. Misschien een idee om het er eens met je leidinggevende over te hebben, en ook uit te leggen wat de psych en huisarts vinden (als je zo'n relatie met je leidinggevende hebt tenminste)?



Volgens mij lijken wij ook heel erg op elkaar, ik ben ook heel erg netjes in huis. Iedereen die op bezoek komt, denkt altijd dat ik speciaal heb opgeruimd, maar zo is het altijd! Ik heb geen kinderen, dus het is wel wat makkelijker om het zo te houden.... Ik heb inderdaad ook regelmatig trillend van moeheid bij de supermarkt gestaan. Ging ik erheen voor twee dingen, stond ik daar en wist ik dus echt niet meer wat ik nou ook alweer moest hebben. Gelukkig is dat nu wel zo goed als over, alleen als ik echt teveel heb gedaan gaat het nog wel eens die kant op.



Ik werk nu weer ongeveer 6 uur per dag. Ik heb een redelijk drukke baan, ben verantwoordelijk voor een eigen project dat over een paar maanden af moet zijn (of ik nou ziek ben of niet). Ik ben nooit helemaal gestopt, omdat ik er nog enigzins 'op tijd' bij was. Ik had in mijn omgeving nogal veel ervaring met burn-out, dus toen ik mezelf dezelfde weg af zag gaan heb ik vrij snel ingegrepen (wat niet voorkwam dat ik echt goed ziek was, maar ik denk dat het wel erger was geweest en langer had geduurd als ik er nog langer mee doorgelopen was). Ik merk echt wel dat er een stijgende lijn in zit, maar het lijkt een beetje op de aandelenbeurs: Het gemiddelde is stijgend, maar wel met pieken en dalen ertussen.

Ik krijg ook langzaam (lees: heel langzaam, maar toch) weer iets meer energie voor andere dingen. Daarbij moet ik dan alleen wel oppassen dat ik in mijn enthousiasme daarover niet te veel ga doen, en vervolgens weer een stuk terugval, maar goed.

Laat niet over je heen lopen op het werk, nee is nee. Mensen proberen je soms gewoon uit, en als je dan maar duidelijk bent ben je vaak al een heel stuk verder.

Haha, een aandelenbeurs... Dat is wel een hele mooie metafoor! Toevallig probeerde ik vandaag te omshrijven hoe het met me ging: in algemene zin zit ik in een stijgende lijn, met ups en dows, maar de vergelijking met een aandelenbeurs is veel treffender! Ik heb wel het gevoel dat ik aandelen heb gekocht die op den duur winstgevend zijn, echter ik moet wel het risico nemen om ook 'door wat verliezen' heen te gaan, om dit te bereiken.



Grappig ook dat je zo netjes bent in huis. Ergens vind ik het ook heerlijk om de boel op orde te hebben en te houden, ik word rustig van schoonmaken, ordenen en opruimen, echter dit voer ik teveel door, ook dus in mijn karakter.

Ik merk ook dat ik heel druk in mijn hoofd ben, eigenlijk voortdurend, ik ben een informatiespons, wil altijd alles lezen, opnemen, zien, horen, etc. Ik ben een denker en piekeraar. Wanneer het dan ook nog sruk is in mijn huis, raak ik lichtelijk in paniek, nou ja, paniek... Ik voel dan de drang om eerst orde te scheppen... En dat uit zich werkelijk in alles... in mijn huis, in mijn uiterlijk, in mijn houding, in mijn verbale uitingen, overal. Alleen met schrijven kan ik mij helemaal uiten, dan lijk ik een ander persoon (gewoon stukjes schrijven, niet dit soort zaken, hoor!) Ik zie ook veel voordelen. Het geeft rust als je de boel op orde hebt, nergens mee achterloopt en alles kunt vinden. Alleen... de balans tussen streven naar perfectie en de kunst van het loslaten heb ik nog niet gevonden.



Ik heb een anti-perfectionistenplan, heb je daar misschien iets aan? En dat boek waar ik het over had, gaat ook heel erg in op perfectionisme. Allerlei oefeningen staat er ook bij. Of hou je niet van lezen?



Je hebt gelijk, arbo is er ter advies... Ik moet leren mijn eigen plan te trekken en hier ook voor (achter) te staan. Het is afgelopen met het lieve, gedreven, enthousiaste meisje. Doordat ik de dingen (vooral mijn werk) met passie en enthousiasme doen, met een snufje perfectionisme, wordt er over mij heen gelopen en verwachten ze het uiterste van mij, ga ik dan salarisverhoging vragen, dan zijn ze ineens wat minder enthousiast, dan is het moeilijk, moeilijk. Moet ik eerst mijn fucntieomschrijving opnieuw opzetten, laten beoordelen etc. etc. En ik heb nieteens tijd om dat te doen!!!



Dus je werkt ook met veel deadlines en verantwoordelijkheden? Wat voor soort werk doe je dan, of heb je geen zin om erover te praten?



Ik dacht ook te kunnen blijven werken maar nu ben ik dus toch 4 weken uit de roulatie geweest. Mijn lichaam gaf het gewoon op, een week in bed met koorts en griep. Ergens weet ik dat dit een cruciaal moment is in mijn leven. Het is net een aardbeving... alles schudt en springt uit zijn voegen... Eerst komt het stadium puinruimen, dan komt het stadium nadenken, terrein verkennen, nieuwe plannen maken en dan wer bouwen aan een nieuwe omgeving... Ik zit nu in het stadium: nadenken. Hoe moet het worden, wat wil ik? Hoe wil ik het? En dan op alle gebieden, alle aspecten.



Volg je hart zeggen ze, alleen ben ik gewend de koers van mijn hoofd te varen....



Vind jij je werk nog wel leuk, of heb je ook af en toe de kriebels? Je bent natuurlijk ook nog vrij jong, al is dat niet te merken aan je manier van redeneren... Ik ben al 31... Ik schijn dus ook de beroemde dertigersdip te hebben...