Psyche
alle pijlers
burn-out wie ook??
donderdag 25 januari 2007 om 10:40
hoihoi,
Weet sinds aantal weken dat ik 'gezegend' ben
met een burnout/overspannen.
heb medicijnen, en ben inmiddels in mijn hoofd
iets rustiger, maar ook wel heel erg moe.
nou ja dat hoort bij een burnout, maar ik ben toch
opzoek naar mensen die het ook hebben of hebben gehad,
om ervaringen uit te wisselen e.d.
gr. Phoebe
Weet sinds aantal weken dat ik 'gezegend' ben
met een burnout/overspannen.
heb medicijnen, en ben inmiddels in mijn hoofd
iets rustiger, maar ook wel heel erg moe.
nou ja dat hoort bij een burnout, maar ik ben toch
opzoek naar mensen die het ook hebben of hebben gehad,
om ervaringen uit te wisselen e.d.
gr. Phoebe
woensdag 4 april 2007 om 13:27
Ik vergeet nog iets... je zegt dat ik niet over me heen moet laten lopen, want mensen proberen je uit. Ook dit is heel treffend en voor mij een grote uitdaging. Het geldt namelijk voor mij ook als moeder zijn van een 12-jarige puberdochter.... Zij verkent momenteel ook mijn grenzen en ik moet heeel erg opletten dat ik mij niet laat leiden door mijn angst om haar te verliezen, of mijn angst om haar schade toe te brengen doordat ik boos wordt etc. Ik wil leren om veel strategischer te werk te gaan en heel goed mijn doel in ogen te houden: namelijk, haar opvoeden tot een zelfstandige, eerlijke, wereldwijze, respect eisende en gevende, pietere dame. Ik denk dat ik maar eens een plan op ga stellen van wat wil ik dat zij wordt? Wat wil ik haar meegeven voordat ze de wijde wereld intrekt? En hoe ga ik dat bereiken? Volgens mij is het heel goed om gewoon een plan te hebben voor de dingen die je wilt bereiken, anders verlies je je doel uit het oog en ga je zitten freeweelen..
Okay.. dit was dus even een spontane hersenspinsel... Hihi.. hoop dat je wel een goudvis in de puberteit hebt ofzo, zodat je er wat aan hebt...
Okay.. dit was dus even een spontane hersenspinsel... Hihi.. hoop dat je wel een goudvis in de puberteit hebt ofzo, zodat je er wat aan hebt...
woensdag 4 april 2007 om 16:48
Hmm, nee, geen puberende goudvissen, en gelukkig ook nog geen puberende kinderen (ik ben 26, dus dan was ik er wel erg jong bij geweest :P). Maar ik kan me heel goed voorstellen dat dat een puber in huis een behoorlijke extra uitdaging is....
Wat betreft het netjes zijn: Ik probeer wel om het een beetje onder controle te houden, ik heb een extra kamer waar ik alle zooi leg, en daarvan doe ik gewoon de deur dicht. Aan de andere kant ben ik nou eenmaal ook zo, en ik vind niet dat ik mezelf helemaal hoef te veranderen. Alleen iets meer onder controle krijgen wat ik echt belangrijk vind.
wat betreft dat uitproberen, soms doen mensen dat ook onbewust volgens mij. Ik had twee jaar geleden een situatie op mijn werk waar ik veel te veel werk op mijn bord had (door vertrek van anderen etc.). Ik heb toen aan de bel getrokken, en mijn baas vond het heel goed dat ik zelf aangaf dat ik dit niet aankon, en er is ook wat aan gedaan (het was ook echt een belachelijke situatie hoor). Alleen krijg ik dan bij mijn jaargesprek een paar maanden later te horen dat ze het goed vond dat ik aangaf dat ik teveel werk had, maar dat ze het wel 'heel jammer vond dat dat zo was'. Ik denk niet dat ze het heel lullig bedoelde, maar iemand als ik (en veel van jullie denk ik ook) vertalt dat zelf in 'ik had het dus toch aan moeten kunnen'. Zodat je de volgende keer nog minder geneigd bent aan de bel te trekken. Ik denk niet eens dat ze het zo bedoelde, maar het gebeurt soms wel.
Wat mijn werk betreft, ik wilde er niet te veel over zeggen om nog een beetje anoniem te blijven, maar als mijn collega's hier meelezen hebben ze me toch al lang herkend, dus vooruit. Ik ben bezig met mijn promotie-onderzoek (medische richting), en mijn contract loopt eind dit jaar af. Dat betekent dat het project dan ook af moet zijn (gaat niet lukken), en aangezien het mijn project is, maakt niemand het af als ik er niet ben. Het gedeelte van het werk dat niet op tijd afkomt, moet ik afmaken terwijl ik al een andere baan heb straks, dus dat betekent ook weer heel veel stress. Ik heb het dus wel heel druk, maar de druk ligt vooral bij mij (ik moet dit zo snel mogelijk afmaken en een andere baan vinden, ik moet toch de boodschappen betalen). Mijn baas maakt het niet zo veel uit of ik in december of in mei klaar ben, omdat wij niet met opdrachtgevers werken. Dat lijkt heel fijn, maar betekent helaas ook dat er voor hen vaak niet zoveel druk achter zit als voor mij, waardoor je voortdurend de hele zaak vooruit moet trekken. Maar goed voorlopig gaat het wel goed (het is nogal onvoorspelbaar werk), en ik vind het wel heel leuk, dus dat scheelt al heel veel denk ik.
@Phoebe: Gefeliciteerd! Ik was zo blij dat ik heel snel bij de psych terecht kon, gelukkig is voor jou het wachten nu ook voorbij! Ik weet even niet of je ervaring hebt met psychen, maar even een kleine 'waarschuwing': verwacht er niet meteen te veel van. Zo'n psych kent jou en je problemen nog helemaal niet, dus die kan niet meteen na een gesprek alles doorzien, dat kost even een aantal sessies. Maar je kunt nu tenminste een begin maken, en dat geeft al een veel beter gevoel denk ik.
Wat betreft het netjes zijn: Ik probeer wel om het een beetje onder controle te houden, ik heb een extra kamer waar ik alle zooi leg, en daarvan doe ik gewoon de deur dicht. Aan de andere kant ben ik nou eenmaal ook zo, en ik vind niet dat ik mezelf helemaal hoef te veranderen. Alleen iets meer onder controle krijgen wat ik echt belangrijk vind.
wat betreft dat uitproberen, soms doen mensen dat ook onbewust volgens mij. Ik had twee jaar geleden een situatie op mijn werk waar ik veel te veel werk op mijn bord had (door vertrek van anderen etc.). Ik heb toen aan de bel getrokken, en mijn baas vond het heel goed dat ik zelf aangaf dat ik dit niet aankon, en er is ook wat aan gedaan (het was ook echt een belachelijke situatie hoor). Alleen krijg ik dan bij mijn jaargesprek een paar maanden later te horen dat ze het goed vond dat ik aangaf dat ik teveel werk had, maar dat ze het wel 'heel jammer vond dat dat zo was'. Ik denk niet dat ze het heel lullig bedoelde, maar iemand als ik (en veel van jullie denk ik ook) vertalt dat zelf in 'ik had het dus toch aan moeten kunnen'. Zodat je de volgende keer nog minder geneigd bent aan de bel te trekken. Ik denk niet eens dat ze het zo bedoelde, maar het gebeurt soms wel.
Wat mijn werk betreft, ik wilde er niet te veel over zeggen om nog een beetje anoniem te blijven, maar als mijn collega's hier meelezen hebben ze me toch al lang herkend, dus vooruit. Ik ben bezig met mijn promotie-onderzoek (medische richting), en mijn contract loopt eind dit jaar af. Dat betekent dat het project dan ook af moet zijn (gaat niet lukken), en aangezien het mijn project is, maakt niemand het af als ik er niet ben. Het gedeelte van het werk dat niet op tijd afkomt, moet ik afmaken terwijl ik al een andere baan heb straks, dus dat betekent ook weer heel veel stress. Ik heb het dus wel heel druk, maar de druk ligt vooral bij mij (ik moet dit zo snel mogelijk afmaken en een andere baan vinden, ik moet toch de boodschappen betalen). Mijn baas maakt het niet zo veel uit of ik in december of in mei klaar ben, omdat wij niet met opdrachtgevers werken. Dat lijkt heel fijn, maar betekent helaas ook dat er voor hen vaak niet zoveel druk achter zit als voor mij, waardoor je voortdurend de hele zaak vooruit moet trekken. Maar goed voorlopig gaat het wel goed (het is nogal onvoorspelbaar werk), en ik vind het wel heel leuk, dus dat scheelt al heel veel denk ik.
@Phoebe: Gefeliciteerd! Ik was zo blij dat ik heel snel bij de psych terecht kon, gelukkig is voor jou het wachten nu ook voorbij! Ik weet even niet of je ervaring hebt met psychen, maar even een kleine 'waarschuwing': verwacht er niet meteen te veel van. Zo'n psych kent jou en je problemen nog helemaal niet, dus die kan niet meteen na een gesprek alles doorzien, dat kost even een aantal sessies. Maar je kunt nu tenminste een begin maken, en dat geeft al een veel beter gevoel denk ik.
woensdag 4 april 2007 om 19:36
Hoi girls, welkom kletskouz! Ik herken wel veel in je verhaal, behalve dan het netjes zijn in huis, dat heb ik niet zo.
IK ben een weekje afwezig geweest omdat ik enorm moe was. Ach ja, het zat er aan te komen. het ging zo lekker de laatste tijd, het was weer tijd voor een dip! Eigen schuld, dikke bult. Ik heb gewoon te veel gedaan en te weinig rustmomenten ingebouwd. Ik moest vorige week een ochtend meer werken van de beddrijfsarts en braaf als ik ben, doe ik dat ook. daarnaast nog een feestje van het werk en familiefeestje, sporten en......over en uit. slecht slapen omdat ik gewoon te moe was, raar he.
Deze week probeer ik mezelf weer wat meer in de hand te houden en rustmomenten in te plannen. op mijn werk zijn ze reuze aardig en geven me alle ruimte om te doen wat ik kan/wil/aankan. Dat is echt super. Ik ben voor mezelf gewoon veel strenger dan mijn collega's!
Vanaf volegnde week moet ik vier ochtenden werken maar dat zie ik niet zitten en in overleg met mijn psych en directie doe ik dat dan ook niet, pfffff dat is een opluchting hoor!
Mijn psych zie ik nu om de drie, vier weken. ik heb geen behoefte aan meer. daarnaast ga ik naar de haptonoom waar ik gewoon meer aan heb.
Nou, ik ga zo met een vriendin naar het theater, ik heb er zin in!!!!
Groetjes en tot mails en sterkte allemaal.*;
IK ben een weekje afwezig geweest omdat ik enorm moe was. Ach ja, het zat er aan te komen. het ging zo lekker de laatste tijd, het was weer tijd voor een dip! Eigen schuld, dikke bult. Ik heb gewoon te veel gedaan en te weinig rustmomenten ingebouwd. Ik moest vorige week een ochtend meer werken van de beddrijfsarts en braaf als ik ben, doe ik dat ook. daarnaast nog een feestje van het werk en familiefeestje, sporten en......over en uit. slecht slapen omdat ik gewoon te moe was, raar he.
Deze week probeer ik mezelf weer wat meer in de hand te houden en rustmomenten in te plannen. op mijn werk zijn ze reuze aardig en geven me alle ruimte om te doen wat ik kan/wil/aankan. Dat is echt super. Ik ben voor mezelf gewoon veel strenger dan mijn collega's!
Vanaf volegnde week moet ik vier ochtenden werken maar dat zie ik niet zitten en in overleg met mijn psych en directie doe ik dat dan ook niet, pfffff dat is een opluchting hoor!
Mijn psych zie ik nu om de drie, vier weken. ik heb geen behoefte aan meer. daarnaast ga ik naar de haptonoom waar ik gewoon meer aan heb.
Nou, ik ga zo met een vriendin naar het theater, ik heb er zin in!!!!
Groetjes en tot mails en sterkte allemaal.*;
vrijdag 6 april 2007 om 21:48
Miss Overspandy is er weer (zo noemt mijn vriend mij!) Ben eergisteren een dagje wezen winkelen met stiefmoeder en mijn dochter in Amsterdam, dit was gezellig, ik was wel moe aan het eind van de dag, maar wel anders moe dan na het werk... Maar dat zal ook wel zo zijn wanneer ik geen burnout had gehad... :D
wat betreft dat uitproberen, soms doen mensen dat ook onbewust volgens mij. Ik had twee jaar geleden een situatie op mijn werk waar ik veel te veel werk op mijn bord had (door vertrek van anderen etc.). Ik heb toen aan de bel getrokken, en mijn baas vond het heel goed dat ik zelf aangaf dat ik dit niet aankon, en er is ook wat aan gedaan (het was ook echt een belachelijke situatie hoor). Alleen krijg ik dan bij mijn jaargesprek een paar maanden later te horen dat ze het goed vond dat ik aangaf dat ik teveel werk had, maar dat ze het wel 'heel jammer vond dat dat zo was'. Ik denk niet dat ze het heel lullig bedoelde, maar iemand als ik (en veel van jullie denk ik ook) vertalt dat zelf in 'ik had het dus toch aan moeten kunnen'. Haha, ik lees het inderdaad ook zo dat ik het op mezelf zou betrekken, lees ik het nog een keer, dan lees ik juist dat ze het spijtig vond dat je zo opgezadeld was met teveel werk... En als perfectionist en streber schep je hoge verwachtingen, dus even 'een versnelling lager' is bijna niet meer mogelijk zonder dat het opvalt...Zodat je de volgende keer nog minder geneigd bent aan de bel te trekken. Ik denk niet eens dat ze het zo bedoelde, maar het gebeurt soms wel.
Ik merk wel weer, dat ik weer in een te hoge versnelling zit doordat ik woensdag gewerkt heb, donderdag op pad en vanmorgen "jahaa... POWERYOGA" heb gedaan. MIJN VRIEND IRRITEERT ZICH DAT IK SNEL EN HARD TYPE NU!! Krijg nou wat!! Moet ik op mijn tenen lopen met mijn vingers??? Ik ben burnout!! "Laaahaatme!".
Wat zei ik nog net? POWERYOGA.... (Hij zucht: puuuuuhhhhhoeeeef op de achtergrond). Het was echt ontspannend... al had ik het niet gedacht... Ik heb spieren ontdekt waarvan ik het bestaan niet wist en die nu voor straf elke keer een krimpje geven zodat ik er steeds aan herinnerd wordt... Ooooh... ik ben ongesteld en ik had een maandverband in. Door de obscene oefeningen, althans, rare houdingen, heeft de juf volgens mij het merk van mijn maandverbandje kunnen uitzoeken. En toch... tijdens de afsluiting moest (nou ja, "moeten??") je ontspannen. Ik dacht dat ik het niet kon... lig je daar met je ogen dicht, ik viel bijna in slaap, tussendoor even oogje geopend om te checken of niet iedereen naar huis was en ik daar nog lag..
Is dus een aanrader voor de zenuwpeesjes onder ons...
Het antiperfectionistenplan... weet je? Die heb ik nog niet perfect... Die moet ik nog ff uittypen, zodat het er een beetje netjes uitziet, dan beloof ik... zet ik 'm hier neer... heb wel ander tekstje... ff zoeken, zo terug...
wat betreft dat uitproberen, soms doen mensen dat ook onbewust volgens mij. Ik had twee jaar geleden een situatie op mijn werk waar ik veel te veel werk op mijn bord had (door vertrek van anderen etc.). Ik heb toen aan de bel getrokken, en mijn baas vond het heel goed dat ik zelf aangaf dat ik dit niet aankon, en er is ook wat aan gedaan (het was ook echt een belachelijke situatie hoor). Alleen krijg ik dan bij mijn jaargesprek een paar maanden later te horen dat ze het goed vond dat ik aangaf dat ik teveel werk had, maar dat ze het wel 'heel jammer vond dat dat zo was'. Ik denk niet dat ze het heel lullig bedoelde, maar iemand als ik (en veel van jullie denk ik ook) vertalt dat zelf in 'ik had het dus toch aan moeten kunnen'. Haha, ik lees het inderdaad ook zo dat ik het op mezelf zou betrekken, lees ik het nog een keer, dan lees ik juist dat ze het spijtig vond dat je zo opgezadeld was met teveel werk... En als perfectionist en streber schep je hoge verwachtingen, dus even 'een versnelling lager' is bijna niet meer mogelijk zonder dat het opvalt...Zodat je de volgende keer nog minder geneigd bent aan de bel te trekken. Ik denk niet eens dat ze het zo bedoelde, maar het gebeurt soms wel.
Ik merk wel weer, dat ik weer in een te hoge versnelling zit doordat ik woensdag gewerkt heb, donderdag op pad en vanmorgen "jahaa... POWERYOGA" heb gedaan. MIJN VRIEND IRRITEERT ZICH DAT IK SNEL EN HARD TYPE NU!! Krijg nou wat!! Moet ik op mijn tenen lopen met mijn vingers??? Ik ben burnout!! "Laaahaatme!".
Wat zei ik nog net? POWERYOGA.... (Hij zucht: puuuuuhhhhhoeeeef op de achtergrond). Het was echt ontspannend... al had ik het niet gedacht... Ik heb spieren ontdekt waarvan ik het bestaan niet wist en die nu voor straf elke keer een krimpje geven zodat ik er steeds aan herinnerd wordt... Ooooh... ik ben ongesteld en ik had een maandverband in. Door de obscene oefeningen, althans, rare houdingen, heeft de juf volgens mij het merk van mijn maandverbandje kunnen uitzoeken. En toch... tijdens de afsluiting moest (nou ja, "moeten??") je ontspannen. Ik dacht dat ik het niet kon... lig je daar met je ogen dicht, ik viel bijna in slaap, tussendoor even oogje geopend om te checken of niet iedereen naar huis was en ik daar nog lag..
Is dus een aanrader voor de zenuwpeesjes onder ons...
Het antiperfectionistenplan... weet je? Die heb ik nog niet perfect... Die moet ik nog ff uittypen, zodat het er een beetje netjes uitziet, dan beloof ik... zet ik 'm hier neer... heb wel ander tekstje... ff zoeken, zo terug...
vrijdag 6 april 2007 om 21:51
PERFECTIE IS STAGNATIEStap uit de tredmolen van het perfectionisme. Wees niet bang af te glijden naar middelmatigheid als je jezelf eens niet hard aanpakt.Wees niet langer een gevangene van jezelf. Wie te precies en overdreven correct is, brandt af. Hij hindert zijn eigen vooruitgang, houdt vast aan details en blokkeert de stroom van levens- en arbeidskracht. Kortom: wie alles perfect wil hebben of perfect wil zijn, raakt op den duur uitgerangeerd. Perfectie betekent namelijk stagnatie. ‘Perfect’ is glad, onnatuurlijk, niet levendig, einde, dood.Waarom zou je dat strikte idee in je hoofd willen naleven om uiteindelijk iets te bereiken wat zo goed als dood is?Mijn advies: leer het niet-perfect zijn te accepteren en daardoor te houden van levendigheid.
vrijdag 6 april 2007 om 21:56
hoi [fgcolor=#0099ff]eranma[/fgcolor]! Haha, wilde zeggen "leuk dat je erbij bent". Ik zit net op het forum en loop te doen alsof 't mijn eigen idee was... duhhuuu. Ik bedoel dus: 'bedankt voor je welkom'! Ook bij jou herken ik weer wat... Jezelf toch weer steeds voorbij lopen...
Oh... weet je wat ik laatst droomde? Nee? Dat dacht ik al... Ik droomde dat ik voor moest komen, moest ik mij verantwoorden bij een jury met daarin de directeur van het bedrijf waar ik werk...
HOE ERG IS DIT?
Ik moet erbij vertellen dat ik in die week a. gewerkt had, b. mijn schuldgevoel weer geactiveerd had en c. een boek van Lisa Scottoline, juridische thriller aan het lezen was....
Maar hoe is het met jullie? Ik heb een houten kont, ik zit op een oude printer, heb geen bureaustoel en ik type heel zachtjes en laaaangzaam om de zenuwuiteinden van mijn vriend z'n gehooruitgang niet te prikkelen...
Oh... weet je wat ik laatst droomde? Nee? Dat dacht ik al... Ik droomde dat ik voor moest komen, moest ik mij verantwoorden bij een jury met daarin de directeur van het bedrijf waar ik werk...
HOE ERG IS DIT?
Ik moet erbij vertellen dat ik in die week a. gewerkt had, b. mijn schuldgevoel weer geactiveerd had en c. een boek van Lisa Scottoline, juridische thriller aan het lezen was....
Maar hoe is het met jullie? Ik heb een houten kont, ik zit op een oude printer, heb geen bureaustoel en ik type heel zachtjes en laaaangzaam om de zenuwuiteinden van mijn vriend z'n gehooruitgang niet te prikkelen...
zaterdag 7 april 2007 om 11:04
Hoi kletskouz, hoi girls....mijn energie komt weer terug, jippie.
Ik ervaar steeds vaker dat wanneer ik wel mijn rust pak (hoe truttig ik dat ook blijf vinden) ik daar wel enorm veel baat bij heb. Ik tank dan echt weer energie bij zodat ik daarna weer wat kan doen.
Gisteren ben ik eerst gaan fitnessen en gaan bodybalance, lijkt op jouw power yoga kletzkous en daar na kwam ik iemand tegen waar ik iets telang mee stond te kletsen. toen moest ik me haasten om op tijd bij mijn sauna afpsraak te zijn. Resultaat hoofdpijn, geen puf meer, geen zin meer. Mijn vriendin was vrij druk en ik ergerder me daaraan maar op een gegeven moment vielen we alletwee in slaap in de zon en ik was daarna geheel verkwikt en ik heb het vervolgens tot heel laat volgehouden, zonder hoofdpijn en als vanouds gezellig.
Daarnaast nog een pluim voor mezelf. Ik ben nl een boek aan het lezen over assertiviteit, ik ben nog niet heel ver maar ik heb het gisteren in het restaurant van de sauna toegepast. De broodjes waren nl niet zo lekker en de rest wel dus toen ze vroegen of het gesmaakt had zei ik heel netjes en vriendelijk hoe ik er over dacht. daarna kreeg ik daar een enorme kick van. Mijn vriendin moest om me lachen maar ik vond het kicken. Ik dacht...eranma...goed bezig hoor!
Kletskouz jouw vriend heeft een bijnaam voor jou, de mijne ook. Hij noemt mij soms burnd-girl misschien ipv bond-girl?
Ik heb nu bijna vier maanden een burnout en begin er zo langzamerhand van te genieten. dat klinkt misschien naar en raar maar ik bedoel het als volgt.
In het begin accepteerde ik het absoluut niet, schaamde me, vocht er tegen, bleef heel veel willen en dan steeds teleurgesteld raken omdat ik het niet kon. Nu heb ik me er de meeste tijd in geschikt en ga er van genieten dat ik niet zo veel meer hoef.Ik ga steeds meer in zien dat het vooral "ik"was die heel veel van zichzelf moest en niet zo zeer mijn omgeving.
En als het zonnetje zo schijnt en ik lekker aan het keutelen ben dan ga ik daar steeds meer van genieten. Natuurlijk heb ik ook mijn dagen dat de oude ik naar boven komt die heel snel gefrustreerd is omdat ze veel meer wil in een veel hoger tempo en op een veel hoger niveau.
Hoe zit het eigenlijk met de meiden die eerst ook mee schreven op dit forum, he girls hoe is het met jullie??????????
Ik ervaar steeds vaker dat wanneer ik wel mijn rust pak (hoe truttig ik dat ook blijf vinden) ik daar wel enorm veel baat bij heb. Ik tank dan echt weer energie bij zodat ik daarna weer wat kan doen.
Gisteren ben ik eerst gaan fitnessen en gaan bodybalance, lijkt op jouw power yoga kletzkous en daar na kwam ik iemand tegen waar ik iets telang mee stond te kletsen. toen moest ik me haasten om op tijd bij mijn sauna afpsraak te zijn. Resultaat hoofdpijn, geen puf meer, geen zin meer. Mijn vriendin was vrij druk en ik ergerder me daaraan maar op een gegeven moment vielen we alletwee in slaap in de zon en ik was daarna geheel verkwikt en ik heb het vervolgens tot heel laat volgehouden, zonder hoofdpijn en als vanouds gezellig.
Daarnaast nog een pluim voor mezelf. Ik ben nl een boek aan het lezen over assertiviteit, ik ben nog niet heel ver maar ik heb het gisteren in het restaurant van de sauna toegepast. De broodjes waren nl niet zo lekker en de rest wel dus toen ze vroegen of het gesmaakt had zei ik heel netjes en vriendelijk hoe ik er over dacht. daarna kreeg ik daar een enorme kick van. Mijn vriendin moest om me lachen maar ik vond het kicken. Ik dacht...eranma...goed bezig hoor!
Kletskouz jouw vriend heeft een bijnaam voor jou, de mijne ook. Hij noemt mij soms burnd-girl misschien ipv bond-girl?
Ik heb nu bijna vier maanden een burnout en begin er zo langzamerhand van te genieten. dat klinkt misschien naar en raar maar ik bedoel het als volgt.
In het begin accepteerde ik het absoluut niet, schaamde me, vocht er tegen, bleef heel veel willen en dan steeds teleurgesteld raken omdat ik het niet kon. Nu heb ik me er de meeste tijd in geschikt en ga er van genieten dat ik niet zo veel meer hoef.Ik ga steeds meer in zien dat het vooral "ik"was die heel veel van zichzelf moest en niet zo zeer mijn omgeving.
En als het zonnetje zo schijnt en ik lekker aan het keutelen ben dan ga ik daar steeds meer van genieten. Natuurlijk heb ik ook mijn dagen dat de oude ik naar boven komt die heel snel gefrustreerd is omdat ze veel meer wil in een veel hoger tempo en op een veel hoger niveau.
Hoe zit het eigenlijk met de meiden die eerst ook mee schreven op dit forum, he girls hoe is het met jullie??????????
zaterdag 7 april 2007 om 17:18
helluuu
nadeel van mijn 'verplichte middagdutje': ik wil als ik wakker wordt niet
meer uit bed!! lijk dan net mijn vriend sochtends...
nou ja 1 voordeel: kan ik hier even posten hoe het met mij is.
wat ik al zei, volgende week gaat eindelijk mijn therapie beginnen.
verwacht dat dat best wel intensief gaat worden, maar ik laat het over me heenkomen.
dat assertief waar jullie het over hadden: ik ben sinds een paar weken
bezig met grenzen aangeven, en nee zeggen. Heb echt nooit geweten dat je eigen grenzen hebt volgens mij, wat is dat heerlijk!!
ik merk wel dat er mensen zijn die wel denken van wat doet ze nou?? en dan toch proberen te pushen of wat dan ook, maar ik kan nu dan zeggen dat ik geen zin meer heb om me te verantwoorden.
moet wel toegeven dat ik afgelopen week toch inderdaad te ver door ging, en dat ik toen dus weer duizelig werd enzovoort. maar daar leer ik van dat als ik een paar dingen doen moet of zo dat dat echt niet allemaal op 1 dag moet enzovoort.
wil ik tot slot nog even iets leuks met jullie delen over dat neezeggen: was laatst even in de supermarkt, ff wat halen voor het eten. stond met wel (jaja) 4 dingen bij de kassa. ik stond geduldig te wachten, toen ik bijna aan de beurt was. komt een jongen met 1 blikkie in zijn hand. hij vroeg aan mij, mag ik voor. ik twijfelde niet, werd niet onzeker, maar zei rustig nee! die jongen: ja maar heb maar 1 blikkie! ik zeg ja hoor is we moeten allemaal op onze beurt wachten! die jongen loopt weg, om vervolgens dat blikje door de winkel te smijten en weg te lopen. waarop de kassiere opmerkt of die ff normaal wil doen enz. ik leg uit dat hij van mij niet voor mocht, waarop zei zegt dat dat mijn goed recht is.
ok ik was dus achteraf zo verbaasd, dat ik rustig bleef! dit is werkelijk de 1e x dat ik er wat van zeg als iemand voordringt. wist echt niet dat ik dat in me had!! ;)
was errug trots op mezelf!!
nou zet em op allemaal en fijn weekend!!
xx Phoebe
nadeel van mijn 'verplichte middagdutje': ik wil als ik wakker wordt niet
meer uit bed!! lijk dan net mijn vriend sochtends...
nou ja 1 voordeel: kan ik hier even posten hoe het met mij is.
wat ik al zei, volgende week gaat eindelijk mijn therapie beginnen.
verwacht dat dat best wel intensief gaat worden, maar ik laat het over me heenkomen.
dat assertief waar jullie het over hadden: ik ben sinds een paar weken
bezig met grenzen aangeven, en nee zeggen. Heb echt nooit geweten dat je eigen grenzen hebt volgens mij, wat is dat heerlijk!!
ik merk wel dat er mensen zijn die wel denken van wat doet ze nou?? en dan toch proberen te pushen of wat dan ook, maar ik kan nu dan zeggen dat ik geen zin meer heb om me te verantwoorden.
moet wel toegeven dat ik afgelopen week toch inderdaad te ver door ging, en dat ik toen dus weer duizelig werd enzovoort. maar daar leer ik van dat als ik een paar dingen doen moet of zo dat dat echt niet allemaal op 1 dag moet enzovoort.
wil ik tot slot nog even iets leuks met jullie delen over dat neezeggen: was laatst even in de supermarkt, ff wat halen voor het eten. stond met wel (jaja) 4 dingen bij de kassa. ik stond geduldig te wachten, toen ik bijna aan de beurt was. komt een jongen met 1 blikkie in zijn hand. hij vroeg aan mij, mag ik voor. ik twijfelde niet, werd niet onzeker, maar zei rustig nee! die jongen: ja maar heb maar 1 blikkie! ik zeg ja hoor is we moeten allemaal op onze beurt wachten! die jongen loopt weg, om vervolgens dat blikje door de winkel te smijten en weg te lopen. waarop de kassiere opmerkt of die ff normaal wil doen enz. ik leg uit dat hij van mij niet voor mocht, waarop zei zegt dat dat mijn goed recht is.
ok ik was dus achteraf zo verbaasd, dat ik rustig bleef! dit is werkelijk de 1e x dat ik er wat van zeg als iemand voordringt. wist echt niet dat ik dat in me had!! ;)
was errug trots op mezelf!!
nou zet em op allemaal en fijn weekend!!
xx Phoebe
maandag 9 april 2007 om 12:22
Hallo allemaal,
Ook ik ben burnout/ overspannen. Nu met de paasdagen is het extra confronterend, ik heb geen energie meer om iets te ondernemen. Ik raak steeds meer in een isolement, zo ben ik de afgelopen 3 dagen mijn huis niet uit geweest.
Mijn leven is eigelijk continu een strijd om te overleven, al op jonge leeftijd veel te verduren gehad (jarenlang gepest/ verlies van mijn vader). Een paar jaar geleden is mijn leven enorm op z'n kop gezet, als oud vuil aan de kant gezet door mijn ex en vervolgens door haar aanpak ook nog mijn baan kwijtgeraakt. Met veel pijn en moeite had ik uiteindelijk mijn leven weer redelijk op orde gekregen maar op de een of andere manier krijg ik er iedere keer weer nieuwe shit bij. Een "normale" baan lijkt er ook voor mij niet meer in te zitten, ik werk nu zwaar onder mijn niveau en dit vreet echt teveel energie.
Ik ben het geknok zat, voel me waardeloos/ leeg en heb het gevoel dat ik er echt alleen voor sta. Morgen maar weer contact opnemen met mijn psych en naar de fysiotherapeut om mijn lijf en geest weer van alle blokkades te ontdoen.
Rick
Ook ik ben burnout/ overspannen. Nu met de paasdagen is het extra confronterend, ik heb geen energie meer om iets te ondernemen. Ik raak steeds meer in een isolement, zo ben ik de afgelopen 3 dagen mijn huis niet uit geweest.
Mijn leven is eigelijk continu een strijd om te overleven, al op jonge leeftijd veel te verduren gehad (jarenlang gepest/ verlies van mijn vader). Een paar jaar geleden is mijn leven enorm op z'n kop gezet, als oud vuil aan de kant gezet door mijn ex en vervolgens door haar aanpak ook nog mijn baan kwijtgeraakt. Met veel pijn en moeite had ik uiteindelijk mijn leven weer redelijk op orde gekregen maar op de een of andere manier krijg ik er iedere keer weer nieuwe shit bij. Een "normale" baan lijkt er ook voor mij niet meer in te zitten, ik werk nu zwaar onder mijn niveau en dit vreet echt teveel energie.
Ik ben het geknok zat, voel me waardeloos/ leeg en heb het gevoel dat ik er echt alleen voor sta. Morgen maar weer contact opnemen met mijn psych en naar de fysiotherapeut om mijn lijf en geest weer van alle blokkades te ontdoen.
Rick
maandag 9 april 2007 om 15:09
Hoi Rick, overleg met je psych of het misschien goed is om een tijdje helemaal met werk te stoppen. Misschien is het betr om minder te gaan werken zodat je nog energie overhoud voor iets anders maar dat je nog wel contact houdt met de werkvloer.
Probeer samen met je psych iets te vinden wat je heel fijn vindt om te doen.
Bv bewegen, naar muziek luisteren, tuinieren, tekenen what ever. Iets wat je energie geeft, iets wat je een fijn gevoel geeft.
Het zal echt ooit beter gaan, moed houden hoor Rick.
Probeer samen met je psych iets te vinden wat je heel fijn vindt om te doen.
Bv bewegen, naar muziek luisteren, tuinieren, tekenen what ever. Iets wat je energie geeft, iets wat je een fijn gevoel geeft.
Het zal echt ooit beter gaan, moed houden hoor Rick.
maandag 9 april 2007 om 18:04
Hoi meiden en Rick,
hier even een paasgroet van mij. Gisteren en vandaag jullie berichten weer bijgelezen. Jullie waren aardig produktief ! En jij Kletskouz doet je naam eer aan (knipoog). In alle berichten wel weer herkenning. Bijvoorbeeld over dat perfectionisme. Ik hou bijvoorbeeld ook erg van een opgeruimd huis. Maar met 2 kleine kinderen is dat eigenlijk onbegonnen werk. Ik probeer nu meer de Franse slag aan te houden, maar het blijft moeilijk...
Ook die aandelenbeurs was herkenbaar ! Ook bij mij een aantrekkende economie: dus een stijgende lijn met ups, maar af en toe nog behoorlijke downs (vooral op energie- en emotioneel niveau...)
Afgelopen week eeeeerg veel gedaan. Achteraf (natuurlijk altijd pas achteraf !) gezien teveel gedaan. Qua weekinvulling leek ik eigenlijk wel op het oude niveau te zitten; 2 dagen therapie (geldt als "werkdagen"), een halve ochtend op het werk geweest (koffiedrinken, goede gesprekken met lieve begripvolle collega's, ging voor het eerst echt goed, geen tranen, maar wel uitputtend...) gewinkeld met oudste dochter (leuk, maar ook uitputtend) en 2 keer intensief gesport.
Daarnaast een inhaalslag in het huishouden gedaan om het met de Pasen een beetje op orde te hebben....
Pfffffff, voor mij dus echt nog teveel allemaal. En dat te merken, is zo frustrerend !! Bovendien worstel ik momenteel ook erg met m'n beroepskeuze en lig ik overhoop met m'n moeder...
Allemaal energievreters...
Maar goed, toch laat mijn DownJones-index (?) zich niet kennen, en sta ik momenteel wel weer in de +
Ik hoop dat jullie deze dagen ook gezellig zijn doorgekomen.
En jij, Rick, sterkte. Je hebt al heel wat in je rugzak Maar blijf erop vertrouwen dat je wel weer opkrabbelt. Dat is je eerder ook gelukt begrijp ik uit je berichtje. Wie weet helpt het je om je hier te uiten.
Groeten
hier even een paasgroet van mij. Gisteren en vandaag jullie berichten weer bijgelezen. Jullie waren aardig produktief ! En jij Kletskouz doet je naam eer aan (knipoog). In alle berichten wel weer herkenning. Bijvoorbeeld over dat perfectionisme. Ik hou bijvoorbeeld ook erg van een opgeruimd huis. Maar met 2 kleine kinderen is dat eigenlijk onbegonnen werk. Ik probeer nu meer de Franse slag aan te houden, maar het blijft moeilijk...
Ook die aandelenbeurs was herkenbaar ! Ook bij mij een aantrekkende economie: dus een stijgende lijn met ups, maar af en toe nog behoorlijke downs (vooral op energie- en emotioneel niveau...)
Afgelopen week eeeeerg veel gedaan. Achteraf (natuurlijk altijd pas achteraf !) gezien teveel gedaan. Qua weekinvulling leek ik eigenlijk wel op het oude niveau te zitten; 2 dagen therapie (geldt als "werkdagen"), een halve ochtend op het werk geweest (koffiedrinken, goede gesprekken met lieve begripvolle collega's, ging voor het eerst echt goed, geen tranen, maar wel uitputtend...) gewinkeld met oudste dochter (leuk, maar ook uitputtend) en 2 keer intensief gesport.
Daarnaast een inhaalslag in het huishouden gedaan om het met de Pasen een beetje op orde te hebben....
Pfffffff, voor mij dus echt nog teveel allemaal. En dat te merken, is zo frustrerend !! Bovendien worstel ik momenteel ook erg met m'n beroepskeuze en lig ik overhoop met m'n moeder...
Allemaal energievreters...
Maar goed, toch laat mijn DownJones-index (?) zich niet kennen, en sta ik momenteel wel weer in de +
Ik hoop dat jullie deze dagen ook gezellig zijn doorgekomen.
En jij, Rick, sterkte. Je hebt al heel wat in je rugzak Maar blijf erop vertrouwen dat je wel weer opkrabbelt. Dat is je eerder ook gelukt begrijp ik uit je berichtje. Wie weet helpt het je om je hier te uiten.
Groeten
dinsdag 10 april 2007 om 08:53
Hoi girls, hoi Rick. Ik heb hele fijne paasdagen gehad. Ik zit weer even helemaal in de plus. Ik heb rlatief veel gesport en voor het eerst kreeg ik met hardlopen even mijn oude gevoel van kracht terug, wauw!
daarnaast gefietst, iets te ver en nog naar de sportschool geweest en voor het eerst mee gedaan met steps. Echt moeilijk hoor en erg intensief maar wel kicken!
Ik ben al wel weer een aantal dagen erg verkouden, pijn in mijn keel en voorhoofd. Zodra het zonnetje schijnt ga ik weer lekker op mijn balkonnetje zitten, in de zon en uit de wind echt hoor...dat geeft mij zo veel energie. De laatste tijd doe ik veel vaker even een kort dutje in de zon waardoor ik er 's middags ook weer tegen aan kan. Eerst verzette ik me daar tegen omdat ik vond dat ik daar echt te jong voor was maar nu doe ik het braaf en merk dat ik er baat bij heb.
Nou, ik hoop dat jullie momenteel ook allemaal in de + zitten, tot horens, groetjes.
daarnaast gefietst, iets te ver en nog naar de sportschool geweest en voor het eerst mee gedaan met steps. Echt moeilijk hoor en erg intensief maar wel kicken!
Ik ben al wel weer een aantal dagen erg verkouden, pijn in mijn keel en voorhoofd. Zodra het zonnetje schijnt ga ik weer lekker op mijn balkonnetje zitten, in de zon en uit de wind echt hoor...dat geeft mij zo veel energie. De laatste tijd doe ik veel vaker even een kort dutje in de zon waardoor ik er 's middags ook weer tegen aan kan. Eerst verzette ik me daar tegen omdat ik vond dat ik daar echt te jong voor was maar nu doe ik het braaf en merk dat ik er baat bij heb.
Nou, ik hoop dat jullie momenteel ook allemaal in de + zitten, tot horens, groetjes.
woensdag 11 april 2007 om 14:17
Hoi allemaal,
Daar ben ik ook weer. Het feit dat ik er even niet was, is in mijn geval wellicht een teken dat ik weer te druk ben geweest, of lees; me te druk heb gemaakt.
Dit heb ik vooral sinds ik weer werk, ook al is het niet veel, het voelt als veel en het lijkt alsof ik weinig tijd over heb. Heel typisch.
Ik merk nu ook dat ik de berichten lees en bang ben dat ik niet op alles reageer, dan schiet ik alweer in de stress, type weer veel te gehaast, etc.
Mijn dochter zit nu lekker TV te kijken en ik zit dus te typen, voel ik mij daaaar weer schuldig over... Terwijl ik weet dat zij het juist lekker vindt om even niet te hoeven praten en lui voor de TV mag hangen, aangezien ze dit dus niet zo vaak mag. (Niet te lang althans.) Dit is dus echt een probleem voor mij, het schuldgevoelmonster kijkt me steeds heel boos aan en vindt dat ik een ontaarde moeder ben als ik even wat voor mezelf doe.
Ik kom dus net van het werk, van 10.50 uur tot ca. 13.45 uur geweest.. Wel met 20 minuutjes pauze. Ik merk dat ik mij moeilijk kan concentreren, geen zin heb om te praten en best moe ben. Echter, nu ik thuis ben, voel ik mij niet meer zo opgefokt als de eerste keer weer werken.
Haha, burnd-girl! Die is ook goed... De avonturen van Burnd-girl en Overspandy.
Ik moest ook lachen om Yuki72 die vond dat ik mijn naam eer aan deed... Inderdaad... schrijven vind ik heerlijk en gaat vanzelf... Misschien dat ik daarom type als een olifant.. door mijn enthousiasme...
Eranma en Phoebe... wat goed dat jullie bezig zijn met assertiviteit. Wel lef om het op die manier gelijk even toe te passen...
Ik ben ook heel erg bezig om bewust te worden van wat IK WIL en wat IK VIND. Dit is soms heel goed nadenken, maar soms weet ik het direct. Om dat dan duidelijk te maken aan een ander of grenzen te stellen is soms moeilijk, vooral omdat je juist nu geen energie hebt voor conflicten, maar ik doe het toch. En meestal valt het wel mee ook. Er gebeurt in elk geval een hoop en bij jullie ook, lees ik!
En van het genieten van mijn burnout... Ik ken het gevoel wanneer ik met een boek in de tuin zit en mijn accu op voel laden. De laatste week/dagen heb ik het juist niet... Ik ben mezelf toch weer een beetje kwijtgeraakt.
Ik stond aan de oever te kijken naar de woeste, wilde, stromende rivier waarin ik meezwom... Daarin zwom ik samen met in mijn waterdichte rugtasje gedrevenheid, bewijsdrang, onzekerheid, angst, verwarring etc. Ik ben er een aantal weken geleden uitgeklommen en heb zitten kijken naar de stroming, mezelf en de rest die worstelde om mee te komen met daarnaast een volle rugzak met dingen waarvan je niet eens weet of je het nog wel mee wilt zeulen.
Ik heb al wel een beetje mijn rugtasje uitgepakt... Hij is iets lichter, alleen... Ben ik sinds korte tijd weer in het water gekukeld. Ik probeer me af en toe vast te grijpen aan een tak of iets dergelijks, maar het is zo verrekte moelijk om weer op die oever te komen.
Ergens denk ik toch, waar Phoebe haar discussie mee startte, dat de burnout een zegen is... Ik voel dat ik nu bezig ben met het zwemmen tegen de stroom in, uit het water te klauteren en mijn eigen weg te zoeken met een opgeruimde rugzak.
Daar ben ik ook weer. Het feit dat ik er even niet was, is in mijn geval wellicht een teken dat ik weer te druk ben geweest, of lees; me te druk heb gemaakt.
Dit heb ik vooral sinds ik weer werk, ook al is het niet veel, het voelt als veel en het lijkt alsof ik weinig tijd over heb. Heel typisch.
Ik merk nu ook dat ik de berichten lees en bang ben dat ik niet op alles reageer, dan schiet ik alweer in de stress, type weer veel te gehaast, etc.
Mijn dochter zit nu lekker TV te kijken en ik zit dus te typen, voel ik mij daaaar weer schuldig over... Terwijl ik weet dat zij het juist lekker vindt om even niet te hoeven praten en lui voor de TV mag hangen, aangezien ze dit dus niet zo vaak mag. (Niet te lang althans.) Dit is dus echt een probleem voor mij, het schuldgevoelmonster kijkt me steeds heel boos aan en vindt dat ik een ontaarde moeder ben als ik even wat voor mezelf doe.
Ik kom dus net van het werk, van 10.50 uur tot ca. 13.45 uur geweest.. Wel met 20 minuutjes pauze. Ik merk dat ik mij moeilijk kan concentreren, geen zin heb om te praten en best moe ben. Echter, nu ik thuis ben, voel ik mij niet meer zo opgefokt als de eerste keer weer werken.
Haha, burnd-girl! Die is ook goed... De avonturen van Burnd-girl en Overspandy.
Ik moest ook lachen om Yuki72 die vond dat ik mijn naam eer aan deed... Inderdaad... schrijven vind ik heerlijk en gaat vanzelf... Misschien dat ik daarom type als een olifant.. door mijn enthousiasme...
Eranma en Phoebe... wat goed dat jullie bezig zijn met assertiviteit. Wel lef om het op die manier gelijk even toe te passen...
Ik ben ook heel erg bezig om bewust te worden van wat IK WIL en wat IK VIND. Dit is soms heel goed nadenken, maar soms weet ik het direct. Om dat dan duidelijk te maken aan een ander of grenzen te stellen is soms moeilijk, vooral omdat je juist nu geen energie hebt voor conflicten, maar ik doe het toch. En meestal valt het wel mee ook. Er gebeurt in elk geval een hoop en bij jullie ook, lees ik!
En van het genieten van mijn burnout... Ik ken het gevoel wanneer ik met een boek in de tuin zit en mijn accu op voel laden. De laatste week/dagen heb ik het juist niet... Ik ben mezelf toch weer een beetje kwijtgeraakt.
Ik stond aan de oever te kijken naar de woeste, wilde, stromende rivier waarin ik meezwom... Daarin zwom ik samen met in mijn waterdichte rugtasje gedrevenheid, bewijsdrang, onzekerheid, angst, verwarring etc. Ik ben er een aantal weken geleden uitgeklommen en heb zitten kijken naar de stroming, mezelf en de rest die worstelde om mee te komen met daarnaast een volle rugzak met dingen waarvan je niet eens weet of je het nog wel mee wilt zeulen.
Ik heb al wel een beetje mijn rugtasje uitgepakt... Hij is iets lichter, alleen... Ben ik sinds korte tijd weer in het water gekukeld. Ik probeer me af en toe vast te grijpen aan een tak of iets dergelijks, maar het is zo verrekte moelijk om weer op die oever te komen.
Ergens denk ik toch, waar Phoebe haar discussie mee startte, dat de burnout een zegen is... Ik voel dat ik nu bezig ben met het zwemmen tegen de stroom in, uit het water te klauteren en mijn eigen weg te zoeken met een opgeruimde rugzak.
woensdag 11 april 2007 om 17:46
He Kletskous, een typen als een olifant? (hoeveel toetsenborden verslijt je per week?!)
Zo dus jij valt af en toe in dat snelstromende water, en dat ook nog met die zware rugzak. Heel herkenbaar, ik heb het gevoel weer in die sneltrein te moeten stappen (op het werk is het zelfs een TGV, van de week was geloof ik op het nieuws dat ie ruim 500 km p uur kan...)
Soms slaat die trein al weer behoorlijk op hol en weet ik niet waar de noodrem zit. Ook ik (iedereen ?) ben zo'n rugzaktoerist. Heeeeel langzaam wordt die rugzak wat minder zwaar. Ik leer nu dat ik hem (al is ie van mij) niet altijd alleen hoef te dragen. Maar hulp vragen (en vooral daar duidelijk in zijn) blijft moeilijk...
Groeten
(ohja, mijn dochter zit nu ook voor de buis, ook ik ben zo'n ontaarde moeder....hahaha. Nee even serieus, die dubbele "moedergevoelens"/en het schuldgevoel als ik te moe was voor wat leuks, of te heftig uitviel tegen m'n dochter omdat ik niet lekker in m'n vel zat, komen me ook heel bekend voor. Tja, het blijft een moeilijk vak....met of zonder burnout.
Zo dus jij valt af en toe in dat snelstromende water, en dat ook nog met die zware rugzak. Heel herkenbaar, ik heb het gevoel weer in die sneltrein te moeten stappen (op het werk is het zelfs een TGV, van de week was geloof ik op het nieuws dat ie ruim 500 km p uur kan...)
Soms slaat die trein al weer behoorlijk op hol en weet ik niet waar de noodrem zit. Ook ik (iedereen ?) ben zo'n rugzaktoerist. Heeeeel langzaam wordt die rugzak wat minder zwaar. Ik leer nu dat ik hem (al is ie van mij) niet altijd alleen hoef te dragen. Maar hulp vragen (en vooral daar duidelijk in zijn) blijft moeilijk...
Groeten
(ohja, mijn dochter zit nu ook voor de buis, ook ik ben zo'n ontaarde moeder....hahaha. Nee even serieus, die dubbele "moedergevoelens"/en het schuldgevoel als ik te moe was voor wat leuks, of te heftig uitviel tegen m'n dochter omdat ik niet lekker in m'n vel zat, komen me ook heel bekend voor. Tja, het blijft een moeilijk vak....met of zonder burnout.
donderdag 12 april 2007 om 19:00
Hoi girls, Rick en Hertog het is moeilijk en klote en.... en..... maar het verleden valt niet meer te veranderen. het verleden is gebeurd hoe veel shit er misschien ook is geweest. Jij bent niet meer die zelfde persoon als toen en volgend jaar zijn we niet meer de zelfde persoon als nu.
Ik moet meer in het nu gaan leven niet te veel boos zijn om wat is geweest, niet te veel zorgen maken over de toekomst maar leven in het nu.
Gisteren had ik cursus en voelde mij niet lekker. Ik viel al bijna met mijn fiets omdat ik niet oplette en moest nu met de auto naar een plaats verder op. Ik voelde me erg moe en slap en zag erg tegen de cursus en het rijden op.
Ik was net de straat uit toen ik mij bedacht dat ik beter naar mijn lijf moetluisteren van de psych en de hapto en niet zo hard voor mezelf moet zijn.Ik ben weer omgedraaid en thuis in bed gekropen. Vanmorgen werd ik wakker met pijn in mijn keel en erge oorpijn, slappe benen.
Ik baal van mijn lusteloze, zwakke lijf maar ben ook blij dat ik gisteren rechtsomkeer heb gemaakt. Nu voel ik me iets beter. Morgen heb ik een leuk uitje met overnachting in een hotel. ik ga sowieso, desnoods ga ik daar de hele dag op het terras in de zon zitten en doe ik met geen enkele activiteit mee. Ik voel me vandaag niet fijn maar ben toch een soort trots op mezelf. Vorig jaar had ik nog tegen mezelf gezegd, niet zeuren gewoon door gaan, allemaal aanstelleritis.
Nog even voor de vaders en moeders onder ons, petje af hoor. Het lijkt me heel moeilijk een burnout te hebben terwijl je ook nog een kind moet opvoeden.
Ik moet meer in het nu gaan leven niet te veel boos zijn om wat is geweest, niet te veel zorgen maken over de toekomst maar leven in het nu.
Gisteren had ik cursus en voelde mij niet lekker. Ik viel al bijna met mijn fiets omdat ik niet oplette en moest nu met de auto naar een plaats verder op. Ik voelde me erg moe en slap en zag erg tegen de cursus en het rijden op.
Ik was net de straat uit toen ik mij bedacht dat ik beter naar mijn lijf moetluisteren van de psych en de hapto en niet zo hard voor mezelf moet zijn.Ik ben weer omgedraaid en thuis in bed gekropen. Vanmorgen werd ik wakker met pijn in mijn keel en erge oorpijn, slappe benen.
Ik baal van mijn lusteloze, zwakke lijf maar ben ook blij dat ik gisteren rechtsomkeer heb gemaakt. Nu voel ik me iets beter. Morgen heb ik een leuk uitje met overnachting in een hotel. ik ga sowieso, desnoods ga ik daar de hele dag op het terras in de zon zitten en doe ik met geen enkele activiteit mee. Ik voel me vandaag niet fijn maar ben toch een soort trots op mezelf. Vorig jaar had ik nog tegen mezelf gezegd, niet zeuren gewoon door gaan, allemaal aanstelleritis.
Nog even voor de vaders en moeders onder ons, petje af hoor. Het lijkt me heel moeilijk een burnout te hebben terwijl je ook nog een kind moet opvoeden.
vrijdag 13 april 2007 om 21:15
Hoi Eranma,
inderdaad, heel goed besluit om niet te gaan. En je hebt me geinspireerd: ik ga vanavond ook niet naar dat feestje waarvoor ik een half uur in de trein moet zitten. Het ging de laatste tijd veel beter met mij, en in mijn enthousiasme daarover ben ik een beetje te ver gegaan (herkenbaar denk ik :P), of eigenlijk veel te ver. Toch weer bijna hele dagen werken, en dan nog even iets regelen iets regelen als ik thuis kom. Ik ben eigenlijk de hele week al weer steeds duizelig en gewoon 'niet lekker'. Ben dus vanmiddag goed op tijd naar huis gegaan, en vanavond lekker op de bank ipv in de trein. Blijkbaar gaat het toch nog niet zo goed als ik zelf dacht/hoopte, maar ook dat zullen jullie wel herkennen. In ieder geval herken ik het gevoel dat het verkeerd gaat nu wel veel sneller, dus dat is al een hele verbetering.
Rick en Hertog: welkom bij de club. Hopelijk hebben jullie ook wat steun aan de berichtjes hier en het feit dat je je hart kunt luchten. Houd de moed er in, en schaam je vooral niet om om hulp te vragen. Het klinkt alsof jullie allebei best wat heftige dingen hebben meegemaakt, en dan is het soms nodig om daar wat hulp bij te krijgen. niet zozeer om dat te veranderen, want dat kan niet, maar om er nu mee om te leren gaan. Dat kan echt! Sterkte en het zal echt weer beter gaan, hoe moeilijk dat soms ook te geloven is.
inderdaad, heel goed besluit om niet te gaan. En je hebt me geinspireerd: ik ga vanavond ook niet naar dat feestje waarvoor ik een half uur in de trein moet zitten. Het ging de laatste tijd veel beter met mij, en in mijn enthousiasme daarover ben ik een beetje te ver gegaan (herkenbaar denk ik :P), of eigenlijk veel te ver. Toch weer bijna hele dagen werken, en dan nog even iets regelen iets regelen als ik thuis kom. Ik ben eigenlijk de hele week al weer steeds duizelig en gewoon 'niet lekker'. Ben dus vanmiddag goed op tijd naar huis gegaan, en vanavond lekker op de bank ipv in de trein. Blijkbaar gaat het toch nog niet zo goed als ik zelf dacht/hoopte, maar ook dat zullen jullie wel herkennen. In ieder geval herken ik het gevoel dat het verkeerd gaat nu wel veel sneller, dus dat is al een hele verbetering.
Rick en Hertog: welkom bij de club. Hopelijk hebben jullie ook wat steun aan de berichtjes hier en het feit dat je je hart kunt luchten. Houd de moed er in, en schaam je vooral niet om om hulp te vragen. Het klinkt alsof jullie allebei best wat heftige dingen hebben meegemaakt, en dan is het soms nodig om daar wat hulp bij te krijgen. niet zozeer om dat te veranderen, want dat kan niet, maar om er nu mee om te leren gaan. Dat kan echt! Sterkte en het zal echt weer beter gaan, hoe moeilijk dat soms ook te geloven is.
zaterdag 14 april 2007 om 00:10
Herkenbaar in het kwadraat allemaal.
Ik heb eerst een tijdje meegelezen en nu toch maar een berichtje.
Heb zelf vier jaar geleden een burn out(tje?) gehad. Voor die tijd dacht ik dat een burn out voor de watjes onder ons was. Toen het mij overviel, van de ene minuut op de andere kon ik alleen maar huilen en zeggen dat ik zo moe was, heb ik besloten dat het iedereen kon overkomen, want ik vond en vind mezelf niet in de catogorie watjes voelen.
Na die eerste keer, vier jaar geleden, heb ik voor mezelf toegegeven dat ik niet altijd alles kan en hoef ik dat ook niet van mezelf. Alleen.......
soms vergeet ik dat en dreigt er weer een ik ben zo moe, mn benen kunnen me niet meer dragen, wie helpt me, ik kan het niet, flipperkast in mn hoofd bui.
Ik heb het volgende bedacht om me niet te laten verdrinken in zo'n bui/gevoel. Standaard heb ik oxazepam in huis, krijg ik gewoon van de huisarts als ik aangeef dat het nodig is.
Als ik me dan zo gestresst voel dat ik denk dat ik mezelf niet meer kan dragen, neem ik zo'n pil (soms meerdere dagen achter elkaar één), wordt weer rustiger, praat met de mensen die het aangaan om bepaalde dingen te veranderen en ga weer leven.
Ja.. maar zo'n pil is niet goed voor je hoor ik dan van alle kanten. Nou en? zeg/denk ik dan, hij zorgt er wel voor dat ik op de been blijf. en dat ik er uiteindelijk wel weer tegen kan en zonder ziekmelding door kan gaan.
Ik ben benieuwd wat jullie hiervan vinden (toch weer een stukje onzekerheid?) en hoop dat jullie er iets aan hebben.
Ik heb eerst een tijdje meegelezen en nu toch maar een berichtje.
Heb zelf vier jaar geleden een burn out(tje?) gehad. Voor die tijd dacht ik dat een burn out voor de watjes onder ons was. Toen het mij overviel, van de ene minuut op de andere kon ik alleen maar huilen en zeggen dat ik zo moe was, heb ik besloten dat het iedereen kon overkomen, want ik vond en vind mezelf niet in de catogorie watjes voelen.
Na die eerste keer, vier jaar geleden, heb ik voor mezelf toegegeven dat ik niet altijd alles kan en hoef ik dat ook niet van mezelf. Alleen.......
soms vergeet ik dat en dreigt er weer een ik ben zo moe, mn benen kunnen me niet meer dragen, wie helpt me, ik kan het niet, flipperkast in mn hoofd bui.
Ik heb het volgende bedacht om me niet te laten verdrinken in zo'n bui/gevoel. Standaard heb ik oxazepam in huis, krijg ik gewoon van de huisarts als ik aangeef dat het nodig is.
Als ik me dan zo gestresst voel dat ik denk dat ik mezelf niet meer kan dragen, neem ik zo'n pil (soms meerdere dagen achter elkaar één), wordt weer rustiger, praat met de mensen die het aangaan om bepaalde dingen te veranderen en ga weer leven.
Ja.. maar zo'n pil is niet goed voor je hoor ik dan van alle kanten. Nou en? zeg/denk ik dan, hij zorgt er wel voor dat ik op de been blijf. en dat ik er uiteindelijk wel weer tegen kan en zonder ziekmelding door kan gaan.
Ik ben benieuwd wat jullie hiervan vinden (toch weer een stukje onzekerheid?) en hoop dat jullie er iets aan hebben.
zondag 15 april 2007 om 20:59
Hoi eranma,
Heel goed zeg dat je omgedraaid bent! Was het uitje wel leuk?
En over het opvoeden tijdens een burnout, het is inderdaad frustrerend dat je er met je hoofd vaak niet bij bent en dat ik minder aandacht geef dan ik zou willen, echter het is aan de andere kant wel stimulerend. Een kind is heel puur, echt. Door naar haar te kijken, krijg ik ook rust en kan ik relativeren. Ze is ook al 12 en vrij zelfstandig, ze helpt mee en je kunt met haar natuurlijk bespreken wat er is en verwachten dat ze mij dus wat meer helpt dan normaal gesproken. Ze zegt dat ze later ook een burnout wil.. lekker niet werken, in de zon zitten, bloemen en chocola krijgen... Aan de andere kant ziet ze me ook wel eens uitgeteld op bed liggen en dan is ze heel zorgzaam.
zondag 15 april 2007 om 21:04
Hoi [fgcolor=#0099ff]justme38[/fgcolor],
Je vraagt wat wij ervan vinden dat je Oxacepam gebruikt. Tja, als het je helpt. Alleen vraag ik mij wel af of je dan niet je klachten onderdrukt en daarmee ook het signaal dat je lichaam en je geest afgeven omdat er toch echt iets niet goed 'werkt'. Ben je dan toch niet 'onbewust' toch weer roofbouw op jezelf aan het plegen?
Je klachten nemen af door het gebruik van dat middel.. Maar eigenlijk leer je dus niet er ECHT mee om te gaan. Misschien ben je er nog niet klaar voor om ermee aan de slag te gaan en dan is dit een prima tussenoplossing wellicht voor jou.
Zelf wil ik geen medicijnen. Ik heb ook makkelijk praten omdat ik geen depressie heb, anders had ik wel anders praten. En wellicht zou ik het wel nemen als ik het gevoel had er niet meer uit te komen...
zondag 15 april 2007 om 21:34
Hoi meiden, Rick en Hertog,
Even een 'eigen berichtje', echter wat kort.
Merk dat ik dus weer terugval zo nu en dan in de drukte. Donderdag moet ik naar de arbo, die wilde mij wel even oppimpen zodat ik in 3 weken helemaal klaar was en van al mijn klachten af was met een therapie, Rapid Eye Movement of zoiets... Wat denkt die muts wel niet? Ze heeft me 20 minuten gesproken en denkt dat ze me helemaal de baas is.
Ik hoor het aan wat haar plannen zijn, bespreek het met mijn psych, als het mij zelf wat lijkt en anders kan ze opzouten.
NU is het moment om keihard asertief te zijn merk ik al wel, anders loopt iedereen zo weer over me heen. Die wonden van dat overmijheengeloop zijn net een beetje aan het helen en ik wil niet dat ze ze weer aan flarden gaan lopen.
Je ziet het... ik fok mij al weer helemaal op...
Voor de afspraak met mijn grote arbovriendin, heb ik een afspraak met de huisarts... Hopenlijk ondersteunt mij dit een beetje.
Morgen weer 2 uurtjes aan het werk en dan wil ik echt proberen de tuin in de duiken met een boek ofzo. Ik ben echter wel 4 boeken door elkaar aan het lezen...
Dromen jullie ook vaak zo heftig?
Af en toe denk ik echt dat het niet waar is dat ik een burnout heb... Wat is nu een burnout... Heb ik niet per ongeluk een verkeerde diagnose gehad? Ben ik niet aan het sjoemelen? Dan voel ik me een aansteller... Dan voel ik mij schuldig ten opzichte van mijn collega... aan de andere kant... Ik heb maanden alle energie aan mijn werk gegeven, daarna de dagelijkse verplichtingen zoals boodschappen en huishouden en daarna pas mijn gezin, echter... dan ben ik helemaal leeg en heb ik niets meer te geven... Ik kon niets meer, ik wilde niets meer, nergens meer heen, alleen maar moe zijn... TVkijken, DvD-tje huren... lezen... Allemaal vrij passief, dus.
Dat wil ik ook niet... mijn gezin op de 3e plek zetten en daarna mezelf op de 4e plek.
Ik wil dat ik leer mezelf op de 1e plek te zetten... En dat vind ik heel erg moeilijk...
Als een ander een burnout heeft, snap ik dat het leven er dan even anders uitziet maar van mezelf verwacht ik toch gewoon dat alles doorgaat en dat je niet zoveel aan mij mag merken...
Even een 'eigen berichtje', echter wat kort.
Merk dat ik dus weer terugval zo nu en dan in de drukte. Donderdag moet ik naar de arbo, die wilde mij wel even oppimpen zodat ik in 3 weken helemaal klaar was en van al mijn klachten af was met een therapie, Rapid Eye Movement of zoiets... Wat denkt die muts wel niet? Ze heeft me 20 minuten gesproken en denkt dat ze me helemaal de baas is.
Ik hoor het aan wat haar plannen zijn, bespreek het met mijn psych, als het mij zelf wat lijkt en anders kan ze opzouten.
NU is het moment om keihard asertief te zijn merk ik al wel, anders loopt iedereen zo weer over me heen. Die wonden van dat overmijheengeloop zijn net een beetje aan het helen en ik wil niet dat ze ze weer aan flarden gaan lopen.
Je ziet het... ik fok mij al weer helemaal op...
Voor de afspraak met mijn grote arbovriendin, heb ik een afspraak met de huisarts... Hopenlijk ondersteunt mij dit een beetje.
Morgen weer 2 uurtjes aan het werk en dan wil ik echt proberen de tuin in de duiken met een boek ofzo. Ik ben echter wel 4 boeken door elkaar aan het lezen...
Dromen jullie ook vaak zo heftig?
Af en toe denk ik echt dat het niet waar is dat ik een burnout heb... Wat is nu een burnout... Heb ik niet per ongeluk een verkeerde diagnose gehad? Ben ik niet aan het sjoemelen? Dan voel ik me een aansteller... Dan voel ik mij schuldig ten opzichte van mijn collega... aan de andere kant... Ik heb maanden alle energie aan mijn werk gegeven, daarna de dagelijkse verplichtingen zoals boodschappen en huishouden en daarna pas mijn gezin, echter... dan ben ik helemaal leeg en heb ik niets meer te geven... Ik kon niets meer, ik wilde niets meer, nergens meer heen, alleen maar moe zijn... TVkijken, DvD-tje huren... lezen... Allemaal vrij passief, dus.
Dat wil ik ook niet... mijn gezin op de 3e plek zetten en daarna mezelf op de 4e plek.
Ik wil dat ik leer mezelf op de 1e plek te zetten... En dat vind ik heel erg moeilijk...
Als een ander een burnout heeft, snap ik dat het leven er dan even anders uitziet maar van mezelf verwacht ik toch gewoon dat alles doorgaat en dat je niet zoveel aan mij mag merken...
