burn-out wie ook??

Hi meiden,



kletzkous, ik vrees dat ik het ook niet helemaal begrijp. Ik werd een beetje naar van dat stukje, alsof je persoonlijkheid iets is dat los staat van jezelf en dat zich tegen je gaat keren. Waarschijnlijk is het niet zo bedoeld, maar zo komt het op mij over, en ik vrees dat ik er niet veel mee kan. Maakt niet uit, bedankt voor het proberen in ieder geval.



Het gaat helaas niet zo lekker hier, helemaal niet lekker vandaag, heel erg misselijk en doodmoe. Ik zit al een paar dagen helemaal niet lekker in mijn vel, niet lekker, duizelig en een verdrietig gevoel. Het ging heel langzaamaan iets beter gedurende de dag, en nu hoor ik net dat mijn vriend ontslagen is. Ik krijg een beetje het gevoel dat wat ik ook doe, het gewoon geen zin heeft. Iedere keer als ik mezelf met heel veel energie probeer op te monteren, gebeurt er weer zoiets en moet ik daar weer iets op vinden. Ik kan gewoon niet meer.

Eigenlijk krijg ik steeds meer het gevoel dat ik gewoon even een maand helemaal niet wil werken, mijn hoofd op een rijtje wil krijgen, en dan pas weer rustig beginnen, maar dat kan gewoon niet.

Ik slaap ook heel slecht, en dat helpt natuurlijk niet. Ik word echt tig keer per nacht wakker, vooral tegen de ochtend, en dan ben ik heel misselijk. Zeker op dagen dat ik echt op moet om iets belangrijks te gaan doen, ben ik van tevoren zo bang dat het niet zal gaan om op tijd op te staan, dat ik helemaal slecht slaap, en het dan natuurlijk zeker voor geen meter meer gaat. Ik weet niet zo goed hoe ik hier uit moet komen, misschien moet ik de huistarts toch eens om slaappillen gaan vragen. Heeft iemand hier ervaring mee?



Sorry voor dit 'gezellige verhaal', maar ik moest het even kwijt, en als iemand een beetje begrijpt hoe ik me voel....zijn jullie het denk ik wel.

Ik ga even uithuilen en dan proberen iets leuks te bedenken om aan te denken....

Hi meiden,



Hoi!



kletzkous, ik vrees dat ik het ook niet helemaal begrijp. Ik werd een beetje naar van dat stukje, alsof je persoonlijkheid iets is dat los staat van jezelf en dat zich tegen je gaat keren. Waarschijnlijk is het niet zo bedoeld, maar zo komt het op mij over, en ik vrees dat ik er niet veel mee kan. Maakt niet uit, bedankt voor het proberen in ieder geval.



Da's inderdaad niet de bedoeling... Ik moet ook zeggen dat ik ook elke zin een paar keer moet lezen, zelfs als je de filosofie erachter inmiddels begrijpt. Het is niet zo dat je persoonlijkheid zich tegen je keert (dat zou wat zijn! als je al niet een burnout had, kreeg je het daar wel van!)



Het is juist dat je beseft dat je je eigen persoonlijkheid creëert of hebt gecreëerd, door jezelf, door wat de buitenwereld van je verwacht en hoe je jezelf wilt zien. Ook door je opvoeding etc. Vaak tijdens bijvoorbeeld een burnout, kom je erachter dat je dingen aan jezelf (lees; je persoonlijkheid) wilt veranderen omdat je tegen een muur aan bent gelopen bijvoorbeeld of omdat het gewoon op deze manier zoals je nu bent of reageert het niet meer werkt.



Het betekent dus dat je je persoonlijkheid bewust en onbewust onder de loep neemt en vaak, rigoreus, gaat veranderen. Dus je gooit ook nog eens al je zekerheden op de kop. Je hele persoonlijkheid wordt binnenstebuiten gekeerd. Dit gaat dus gepaard met je eigen tegenstrubbelingen, die veranderingen gaan niet vanzelf! Je moet echt heel bewust bezig zijn met veranderen, dit kost vaak energie en zorgt voor lichamelijke en geestelijke ongemakken, of zelfs ziek worden. Op zich niet vreemd en heel logish dus.



Het gaat helaas niet zo lekker hier, helemaal niet lekker vandaag, heel erg misselijk en doodmoe. Ik zit al een paar dagen helemaal niet lekker in mijn vel, niet lekker, duizelig en een verdrietig gevoel. Het ging heel langzaamaan iets beter gedurende de dag, en nu hoor ik net dat mijn vriend ontslagen is. Ik krijg een beetje het gevoel dat wat ik ook doe, het gewoon geen zin heeft.



Ik kan mij voorstellen dat dit al een moeilijke kwestie is, helemaal nu je burnout hebt. Alleen, JIJ bent niet verantwoordelijk voor het feit dat je vriend ontslagen is, dus als je zegt wat ik ook doe, het heeft geen zin, klopt dus niet. Je had hier niets aan kunnen doen! Ik ken de situatie natuurlijk niet, maar had je vriend het naar zijn zin bij die werkgever? Is er misschien een mogelijkheid dat dit uiteindelijk tot een leukere baan leidt? Komen jullie heel erg in de financiële problemen of valt het wel mee en heb je wellicht nu even wat meer tijd voor elkaar en wellicht hij ook extra voor jou, nu je even weer in een dip zit.



Iedere keer als ik mezelf met heel veel energie probeer op te monteren, gebeurt er weer zoiets en moet ik daar weer iets op vinden. Ik kan gewoon niet meer.



Hoezo moet JE ER IETS OP VINDEN? Wat kan je er dan op vinden? Ik herken het zo... je voelt je enorm betrokken en verantwoordelijk, maar je kunt hem alleen maar steunen, meer niet!



Eigenlijk krijg ik steeds meer het gevoel dat ik gewoon even een maand helemaal niet wil werken, mijn hoofd op een rijtje wil krijgen, en dan pas weer rustig beginnen, maar dat kan gewoon niet.



Is het echt niet mogelijk een beetje gas terug te nemen? Is dit niet een kwestie die je met je arbo-arts kunt overleggen of zelfs met je leidinggevende? Wellicht kun je aangeven dat het anders weer helemaal mis dreigt te gaan en dat je dat wilt voorkomen.



Ik slaap ook heel slecht, en dat helpt natuurlijk niet. Ik word echt tig keer per nacht wakker, vooral tegen de ochtend, en dan ben ik heel misselijk. Zeker op dagen dat ik echt op moet om iets belangrijks te gaan doen, ben ik van tevoren zo bang dat het niet zal gaan om op tijd op te staan, dat ik helemaal slecht slaap, en het dan natuurlijk zeker voor geen meter meer gaat. Ik weet niet zo goed hoe ik hier uit moet komen, misschien moet ik de huistarts toch eens om slaappillen gaan vragen. Heeft iemand hier ervaring mee?



Ja, veel ervaring mee... Ik ging ook steeds op de klok kijken om te tellen hoeveel uur ik nog kon slapen en raakte gefrustreerd omdat dat veel te weinig was en ik ook al kon voorzien dat ik gebroken zou zijn de volgende dag.



Ik heb het uiteindelijk los kunnen laten. Ik zeg tegen mezelf: 'nou, dan slaap ik maar niet, ik kijk niet op de klok, ik ga niet zitten tellen'.  Soms helpt het om een beetje te lezen.

Ik gebruik vaak melamatine of melamotine, moet ik even opzoeken hoe dit echt heet. Het is een natuurlijk middel het helpt je a. in slaap te komen en b. goed door te slapen. Het werkt bij mij prima, het is niet verslavend en heeft geen bijwerkingen. Je kunt het bijv. bij de Tuinen kopen.



Sorry voor dit 'gezellige verhaal', maar ik moest het even kwijt, en als iemand een beetje begrijpt hoe ik me voel....zijn jullie het denk ik wel.

Ik ga even uithuilen en dan proberen iets leuks te bedenken om aan te denken....



Helemaal niet erg, juist goed dat je dat doet. Ik hoop echt voor je dat het al wat beter gaat.

Melatonine in het kort

Melatonine is een stof welke wordt gemaakt door de pijnappelklier (zie onderstaand plaatje). Deze stof kan veel voordelen bieden voor de gezondheid van de mens, zoals uit deze site wel zal blijken. De stof wordt tegenwoordig door zeer veel mensen gebruikt als een natuurlijke ondersteuning voor een gezonde nachtrust. Daarnaast heeft deze stof nog een heleboel voordelen met betrekking tot gezondheid. Melatonine is onder andere een anti-oxidant en ondersteunt het immuunsysteem.



Bij een normaal slaapritme wordt er bij het invallen van de avond als het donker wordt, een puls melatonine afgegeven. Deze zorgt ervoor dat je slaperig wordt en daardoor volgt er eigenlijk een natuurlijk proces tot inslapen als we naar bed gaan. Door kunstlicht, laat opblijven, TV kijken en wisselende slaaptijden kan dit proces minder goed werken waardoor het inslapen niet optimaal is. Het nemen van een tablet melatonine net voor het slapen gaan, kan dan helpen voor een goede nachtrust.   



De dosering waarbij de verschillende effecten van melatonine tot uiting komen varieert per persoon. Melatonine wordt in lage en hoge doseringen verkocht. In Nederland worden doseringen van 0.1 mg verkocht. Om alle effecten van melatonine te benutten kan het nodig zijn meer dan 1 tablet van 0.1 mg te nemen.





Wat kan melatonine voor het lichaam betekenen?



De stof melatonine heeft -onder andere- de volgende functies :





Melatonine verbetert de nachtrust ;

Melatonine is een remedie tegen jetlag en ploegendiensten ;

Melatonine ondersteunt de lichaamseigen bescherming tegen milieverontreiniging ;

Melatonine ondersteunt een goed hart- en de bloedvatenstelsel ;

Melatonine beschermt tegen vrije radicalen ;

Melatonine ondersteunt het immuunsysteem ;

Melatonine verlengt het leven van het lichaam (anti-veroudering) ;

Melatonine verbetert uw seksleven ;

Melatonine is een hulp in de verlaging van spanningen.

Hoi meiden!

Ik lees jullie topic net voor het eerst en zit met tranen in m'n ogen! Ik herken namelijk zo veel in jullie verhalen. Ook ik zit sinds september vorig jaar thuis en ben nu sinds 5 weken weer langzaam begonnen met werken. Echt heel langzaam, namelijk 2x 2u in de week. Het ging voordat ik begon met werken langzaam beter met me. Ik dacht dat doe ik wel even die 4u in de week. NIET dus! Ik ben kapot daarna en de dag erna ook nog. En daar baal ik dan weer zo ontzettend van!!!! Ik heb nu het gevoel dat ik hier nooit mee bovenop kom, dat ik nooit meer de oude word. Ik bedoel hoe langzaam moet m'n herstel gaan?!

Hoe dan ook, erg fijn om jullie verhalen te lezen. Dan weet je dat je niet de enige bent.

Hoi Kletzkous,Oh, zo begrijp ik beter wat ze met dat verhaal over persoonlijkheid bedoelden. Ik denk inderdaad dat dit een moment is waarop je relatief veel met jezelf bezig bent, en verandert, en dat dat veel energie kost. Eigenlijk heeft mijn psycholoog wel eens hetzelfde gezegd. Ik moest van haar alles wat rustiger doen (zelfs lezen, eten, lopen etc.) omdat ik alles heel gehaast deed. Vervolgens was ik wel iets minder onrustig maar werd ik steeds ziek (misselijk, buikpijn etc.). Zij zei toen ook dat dat een soort van tegenreactie van je lijf is omdat jij dingen ineens heel anders doet. Eigenlijk is het hetzelfde als wanneer je ineens als een idioot rond gaat rennen, dan gaat je lijf ook protesteren met pijn en ademnood en zo. Nu is de verandering de andere kant op, maar het effect blijft hetzelfde. Zij noemde het een soort van ‘protesteren van je lichaam’, op die pagina noemen ze het ‘persoonlijkheid’, maar ik denk dat het idee hetzelfde is. Wat betreft mijn vriend: zijn ontslag is inderdaad niet het einde van de wereld, eigenlijk was ie toch al op zoek naar iets anders, maar het blijft toch niet zo leuk als je werkgever je een mailtje stuurt dat je ontslagen bent en per direct niet meer hoeft te werken. Ze wilden zich zelfs niet aan de opzegtermijn houden, en hebben hem gedreigd zelfs het salaris van vorige maand niet uit te betalen als ie moeilijk zou doen (lees: een advocaat zou raadplegen). Dat kan juridisch helemaal niet, maar goed, het is wel weer een hoop gedoe. Financieel is het ook mijn probleem niet (we wonen niet samen), het was meer dat het gewoon het zoveelste slechte nieuws in korte tijd was. Inmiddels is daar al weer wat bijgekomen (ziekte bij familielid), en dat bedoelde ik ook eigenlijk met: ‘soms heb ik het gevoel dat het geen zin heeft’. Niet dat ik verantwoordelijk ben voor al die dingen (zoveel macht heb ik nou ook weer niet), maar dat ik mezelf iedere keer op probeer te peppen, en als dat dan net een beetje gelukt is, dan komt er weer een tegenslag die me weer terug duwt. Dan ga je je af vragen waarom je eigenlijk al die moeite doet om je weer wat beter te voelen, als je echt iedere dag weer nieuw gedoe over je heen krijgt. Ik bedoelde meer dat ik ‘er iets op moet vinden’ om er mee om te gaan, me niet zo rot te voelen. Niet dat ik ook meteen alle problemen op moet lossen.Wat betreft een stap terug doen, dat zou ik dus heel graag willen, maar ik weet niet hoe. Het probleem zit niet bij mijn leidinggevende of de arbo-arts (hoewel ik vrij zeker weet dat die het er helemaal niet mee eens zou zijn), maar bij mijn werk. Ik ben met mijn promotie-onderzoek bezig en dat moet ik zelf afmaken. Helaas is mijn geld in december gewoon op, dus dan moet het klaar zijn. Als ik nu thuis ga zitten, verschuift die deadline niet, dus wordt de stress alleen maar groter als ik weer terug kom. Bij een gewone baan kun je nog zeggen ‘ik ben ziek, dus wat er aan het einde van mijn contract niet gedaan is is hun probleem’, maar in mijn geval is het mijn eigen probleem, omdat niemand anders mijn promotie gaat afmaken. Dat is overigens wel logisch hoor, je moet het vergelijken met afstuderen. Als jij tijdens je afstuderen ziek wordt, gaat ook niemand je scriptie voor je schrijven. Helaas betekent het voor mij dat ziek zijn dus bijna geen optie is, omdat ik nou eenmaal niet helemaal zonder geld kan.Bedankt voor de tip over melatonine, dat had ik al eens eerder gehoord, misschien moet ik dat inderdaad maar proberen. Valeriaan werkte bij mij juist helemaal niet (daar werd ik gillend van de nachtmerries wakker van, heel raar), dus misschien is dit wel een idee. Phoebe, dat vroeg wakker worden heb ik dus ook, het schijnt ook iets met de levels van stresshormoon in je bloed te maken te hebben.Bedankt voor het meedenken in ieder geval, het lucht al heel erg op dat ik mijn verhaal kwijt kan. Dat kan ik hier niet altijd, omdat juist de mensen bij wie ik dat zou willen zelf momenteel behoorlijke problemen hebben, en dan wil je dit er niet altijd bovenop gooien.Ik voel me al wel weer een pietsje beter, maar nog steeds niet echt goed. Gisteren begon ik in de trein zelfs te huilen omdat ik tussen allemaal zakenmensen in pak zat, en ik ineens zo jaloers was dat zij gewoon de hele dag konden werken en ik niet….

Hoi Allemaal,

Hier een (helaas) ervarings "deskundige".

Wat me opviel in het stukje van de to in een latere reacties is dat er vaak het woord 'moet' instaat. En in dat zelfde stukje staat ook: "Ik hoop samen met de bedrijfsarts en de maatschappelijk werker een soort stappenplan op te stellen en er dan langzaam uit te gaan komen." Nu wil ik niet als bet-weter over komen, maar mischien kun je ook zeggen. Ik GA samen met de b.a en m.w. een stappenplan opstellen (met realistische sub-doelen) en GA er dan uit komen!"

Ik zelf ben in 2002 gediagnostiseerd met BrunOut. De eerst week was alleen maar slapen, eten, huilen, slapen, eten, slapen en steeds huilen om voor een ander weinig lijkend. Voor mij was het ook een druppel die mijn emmertje deed overlopen. En achteraf kan ik zeggen gelukkig toen, anders was het later wel eens gekomen. Maar hoe eerder hoe sneller de genezing, denk ik.

Nu 5 jaar later kan ik zeggen dat ik sinds 1,5 jaar er helemaal uit ben. Maar.... het blijft een zwak punt... je zelf voorbij willen lopen.

Voor me zelf probeer ik moeten om te zetten in gaan of willen.

Sterkte met jullie huidige situatie en als jullie vragen hebben.... zie ik ze wel verschijnen.

Groetjes Zomerthe

Hallo,

Vanavond kom ik hier  voor het eerst eens kijken en zag deze topic. Best herkenbaar het een en ander.

Momenteel zit ik in mijn laatste jaar van de PABO (om juf te worden dus ;)) en tijdens de laatste stage van een half jaar moet je zelfstandig een klas draaien.

Ik begon de stage in een groep waar het totaal niet lekker ging, met de kinderen niet maar eigenlijk vooral niet in de begeleiding. Vrijwel elke dag kreeg ik negatieve feedback en als ik aan de punten ging werken kreeg ik daarover geen compliment maar weer nieuwe aandachtspunten. Erg frustrerend.

Af en toe kreeg ik te horen dat het best goed ging maar de dag erop was het weer helemaal verkeerd. Hier ben ik zo onzeker van geworden.

Na een aantal maanden van veel gehuil en op een gegeven moment zelfs braken en diarree voordat ik naar school ging en nachtmerries over de klas heb ik besloten er mee te stoppen.

Gelukkig is dit allemaal in goed overleg gegaan.

Nu ben ik begonnen op een nieuwe school in een nieuwe klas en ik hoopte zo dat alles gelijk weer goed zou gaan maar het tegendeel bleek waar. Als de kinderen iets teveel geluid maken of een aantal kinderen gaan tegelijk lopen schiet ik in de stress en kan ik wel janken.

Nu heb ik dagelijks het gevoel dat ik het allemaal niet kan, het niet goed genoeg doe.

Gelukkig heeft mijn stagebegeleider dit in de gaten en heeft hij gezegd dat ik me echt geen zorgen moet maken en het hartstikke goed doe maar dit gevoel heb ik zelf nog niet.

Ik heb geen idee of ik een burnout heb maar ook ik ben erg moe. Nu heb ik een week vakantie en kan veel leuke dingen doen maar des te meer stage weer in de buurt lijkt te komen voel ik me weer verdrietig en hopeloos. Ik hoop zo dat het gevoel van iets goed doen en het kunnen genieten van het lesgeven en de kinderen snel terug komt!

Wat denken jullie?

Hoi allemaal,



Ik lees al een tijdje mee, ik ben namelijk "gezegend" met dezelfde diagnose.

Ik herken veel van mezelf in jullie verhalen, ik verg ook enorm veel van mezelf, heb ik overigens altijd al gedaan. Maar nu is het op een punt dat ik het niet meer trek zonder medicatie. Ik ben al een jaar bezig met afstuderen, heb mezelf als doel gesteld cum laude te willen afstuderen aan een researchmaster en omdat ik het voor mezelf te belachelijk vond dat ik zo lang (6 jaar) bezig was heb ik me nog een master op de hals gehaald. Ik moet momenteel dus afstuderen aan twee richtingen. Maar de koek is op. Ik ben alleen maar moe, en misselijk van de moeheid. Elk klein pietluttig dingetje maakt me aan het huilen, terwijl ik (vind ik zelf) een sterke vrouw ben. Dit laatste maakt het nog extra moeilijk voor mij om te aanvaarden dat ik het gewoonweg niet kan opbrengen om aan mijn scripties te gaan zitten. Ik werk bovendien al een jaar niet meer en ook dit kan ik nauwelijks naast me neerleggen. Ik krijg hulp vanuit mijn omgeving, mijn vriend en mijn familie steunen me, maar tsja ik moet er toch zelf bovenop komen. Ik hoop dat het meelezen met jullie en het misschien af en toe wat afschrijven van m'n dipjes me daarbij wat steun biedt. Als ik het zo terug lees is het een en al droevenis, toch ben ik van karakter eigenlijk een opgeruimde meid..

Hoi allemaal,



Ik ben geen ervaringsdeskundige met burnout, maar was enkele jaren geleden wel overwerkt door veel te lang veel te hoge eisen aan mezelf te stellen en datgene herken ik ook in de verhalen van sommige van jullie.



Toen het op een gegeven moment mis ging op mijn werk stortte ik in: ik voelde me waardeloos. Wat ik mijzelf op een gegeven moment realiseerde was dat ik mijn eigenwaarde aan mijn werk ophing. Door hard te studeren en hard te werken kreeg ik hoge cijfers en waardering van de baas en voelde ik mij beter. Maar eigenlijk was dit een vlucht waarin ik bevestiging en waardering zocht, die ik mijzelf niet gaf. Bij mij heeft het erg geholpen om na te gaan wat ik eigenlijk voor goede dingen deed naast mijn werk (als familielid, vriendin, etc) en om mezelf te gaan accepteren zoals ik ben, niet perfect, wel echt.

Ook hielp het om verwachtingen bij te stellen: als je accepteert dat je weinig tot niks kan, ben je blij als je een uur gewerkt heb op een dag, terwijl je anders al snel focused op die 7 uur dat je niet hebt gewerkt.

Tot slot hielp het om mijn eigen gedachten te toetsen (waren die wel zo realisttisch en moesten dingen echt wel of alleen maar in mijn hoofd?) 



Ik realiseer me dat ik alleen maar overwerkt was en niet burnout, maar ik denk dat deze benadering bij sommige van jullie misschien wel zou kunnen helpen.

Bijvoorbeeld Nausicaa, je geeft aan dat je het liefst een maand rust zou nemen, maar dat dat geen optie is omdat je in december klaar moet zijn.

Moet dat van je begeleiders of van jezelf? Maakt 1 maand uitloop op een promotietraject van 48 maanden een groot verschil? Zou het salaris van die ene maand onoverkomelijk zijn of zou je een oplossing kunnen verzinnen (bijvoorbeeld spaargeld, door vanaf juli elke maand 150 euro te sparen, lenen van naasten)? Zou je met een uitgerust lichaam en geest niet veel productiever/creatiever aan je proefschrift kunnen werken dan nu? Zou je eigen gezondheid niet zwaarder moeten tellen dan dan je werk of ben jij ook zo'n type die haar werk van meer waarde vindt dan haarzelf? 

Deze vragen stel ik alleen om te triggeren hoor, je lijkt me een hele sympathieke meid en ik bewonder hoe je je door alle ellende heenslaat *;

Hoi Blijerdanblij (leuke naam trouwens!),Ik heb ook geen officiele diagnose ‘burn-out’, de een noemt het overwerkt, de ander overspannen en volgens mijn bedrijfsarts ben ik gewoon ‘arbeidsongeschikt’ (alsof dat minder vervelend is dan ziek, maar goed). Mij maakt het niet zoveel uit hoe je het noemt, de klachten zijn hetzelfde. Hoewel het al vervelend genoeg is, kan het nog erger, ik namelijk nog best wat werken en zo, en ik heb ik mijn omgeving veel ergere gevallen gezien. Misschien dat ik juist daardoor iets eerder ingegrepen heb, zodat het niet zo ver zou komen.Natuurlijk maakt het op zich niet uit of ik 1 maand langer over mijn promotie zou doen, niemand haalt het bij ons in 48 maanden (letterlijk, de afgelopen 25 jaar is het niemand gelukt), dus ik had niet serieus gedacht dat het mij wel zou lukken. Wat ik wel een beetje had gehoopt is dat mijn afdeling me niet volledig in de kou zou laten staan, maar ik krijg dus geen enkele verlenging (zelfs niet nu ik ziek ben). Het gaat helaas vooral om het financiele aspect, dus het moet niet van mezelf of mijn baas, maar van de bank.... Ik bedoelde meer dat ik een maand rust zou willen, en dan eens kijken hoe het gaat. Ik ben bang dat als ik nu een maand thuis ga zitten, maar daarna MOET ik beter zijn omdat het geld dan echt helemaal op is, dat het dan niet veel helpt. Het is juist die druk waar ik zo graag vanaf zou willen. Ik blijf dus maar gewoon hopen dat ik nog een keer de loterij win....Ik begrijp wel wat je bedoelt hoor, we zijn het er hier allemaal wel over eens dat we veel te vaak het gevoel hebben dat iets moet, terwijl het eigenlijk iets is wat we zelf willen (hele hoge cijfers, extra overuren, alles aan kant, dat soort dingen). Ik probeer ook heel hard om dat af te leren, en ik moet zeggen, dat gaat ook wel steeds beter. Feit blijft alleen dat sommige dingen gewoon wel echt moeten, en geld verdienen valt daar onder (nou ja, tenzij je graag wilt gaan zwerven of zo, maar je kunt het ‘niets moeten principe’ natuurlijk ook overdrijven J).@Bewitched: het klinkt alsof je behoorlijk dezelfde kant opgaat als waar ik heen ging. Net als de meesten hier stel je veel te hoge eisen (maar dat weet je zelf ook wel). Ik vrees dat er maar een manier is om daar vanaf te komen: dat afleren. Medicatie kan daarbij helpen, maar met alleen pillen ga je jezelf niet ineens goed genoeg vinden, daar moet je ook echt iets in je hoofd voor veranderen. Ik zou in ieder geval naar de huisarts gaan, eventueel een verwijzing voor een psych vragen (als je dat niet al hebt natuurlijk). Probeer verder heel eerlijk tegen jezelf te zijn: denk je echt dat mensen het belachelijk vinden dat je 6 jaar over je studie doet? Wij hebben zoveel mensen rondlopen die dat ook hebben gedaan, wat maakt dat nou uit. Waarschijnlijk is er best een reden voor dat dat zo is (veel gesport, actief bij verenigingen, veel hobbies, groot sociaal leven, zorg gedragen voor ziek iemand, zelf ziek geweest, etc etc etc), en al die dingen maken je net zo goed tot degene die je bent als je studie. Waar denk je zelf aan als je aan mensen denkt waar je van onder de indruk bent? Ik merk dat ik heel veel bewondering heb voor mensen die goed met anderen om kunnen gaan, daar echt respect voor hebben. Ik ben eigenlijk niet zo vreselijk onder de indruk van mensen die 12 uur per dag werken, dat is namelijk gewoon een kwestie van lang genoeg op je stoel blijven zitten ;). Probeer inderdaad in te zien dat je zo veel meer bent dan alleen je studie/baan. En besef ook dat je beter nu kunt proberen goed beter te worden, dan dat je eenmaal met veel moeite afgestudeerd bent, en aan het werk bent en dan instort (dan is het waarschijnlijk nog erger en krijg je ineens te maken met bazen, bedrijfsartsen en al dat soort gezellige dingen). Succes!

Bedankt voor je reactie Nausicaa.

Nou het is niet eens zozeer dat ik m'n studie ontzettend belangrijk vind, ik heb erover zelfs over nagedacht om te stoppen. Maar ik weet dat ik dat mezelf niet kan vergeven, omdat dat voelt als falen. Bovendien moet ik dan ontzettend veel geld terugbetalen aan de IB (want tsja ik werk al een jaar niet meer, maar ik heb natuurlijk wel de nodige kosten en het fijne is dat mijn studie 5 jaar duurt, maar door de overgang op de ba/ma heeft de IB dat laatste jaar nog niet erkend, waardoor ik al 2 jaar leen). En de druk van anderen is groot, hoewel ik kan rationaliseren dat wat een ander vind niet belangrijk is, vind ik het belangrijk dat mensen niet denken dat ik lui ben. Dat hoor ik namelijk vaak, Bewitched moet een schop onder d'r kont krijgen. Die krijgt geen baan, want ze is lui. Daarbij komt nog dat ik wil verhuizen door een vervelend voorval, maar ik heb daar gewoon geen geld voor. Volgens mij komt dit allemaal wat warrig over, dat is dan ook de redenen waarom ik aan de medicijnen zit; teveel gedachten, en mijn geest die me lichaam ziekt maakt. Ik heb inderdaad met de huisarts gesproken, zij vroeg aan mij wat mijn voorkeur had, medicijnen of de psych. En tsja de psych was op dat moment te confronterend, want ik ben toch niet gek, daar kom ik zelf wel uit! Maar ja het is misschien een idee, als ik jullie hier zo lees.

Hoi bewitched,

ik bedoelde ook niet dat je meteen met je studie moest stoppen hoor :P, meer dat je voor jezelf er niet zoveel druk op moet leggen. Ik begrijp je probleem qua geld (zie eerdere stukjes van mij, dat speelt bij mij ook nogal een rol), ik bedoelde meer dat je je studie misschien anders kan benaderen. Je zei dat je twee masters deed, kun je dat niet (evt. voorlopig) terugbrengen tot 1? Als je maar een studie afmaakt ben je toch ook de schuld bij de IB-groep kwijt (wat betreft de prestatiebeurs dan)? Je lening blijft dan wel nog staan, maar daar zou ik me niet zo druk over maken, gewoon gaan afbetalen zodra je klaar bent en een baan hebt, wanneer dat dan ook is.

Waarom denken mensen dat je lui bent, je hebt toch al minstens VWO en een bachelor afgemaakt, dus je kunt echt wel wat! Misschien heb je stiekem ook een beetje last van faalangst? Soms doen mensen dingen niet, niet omdat ze lui zijn, maar omdat ze bang zijn afgewezen te worden. Dat je niet goed aan die scriptie durft te beginnen omdat je bang bent dat het niet goed genoeg zal zijn. Zeker in dat geval zou ik eens met een psycholoog gaan praten. Jammer dat je huisarts het zo of-of gesteld heeft, voor heel veel mensen werkt juist de combinatie heel goed. De medicijnen zorgen dat je in staat bent om aan jezelf te gaan werken met de psych. En ik ben ook niet gek hoor (vind ik zelf dan :P), maar ik heb zelf om een verwijzing gevraagd, omdat ik zag dat andere mensen er baat bij hadden. Misschien helpt het ook wel dat een van mijn beste vriendinnen psycholoog is (niet de mijne hoor, dat zou niet zo'n goed idee zijn), zodat ik heel goed weet wat voor werk ze doet, en heel vaak mensen helpt die gewoon een steuntje nodig hebben, niet alleen maar mensen die helemaal doorgedraaid zijn of zo.



@Phoebe: nee ik slik geen anti-deprerssiva, dus daar kan het niet aan liggen. Ik heb wel eens gehoord dat je stress-hormonen 's ochtends vroeg (inderdaad 5.30 uur etc) het hoogste zijn, en dat dan ook de meeste hartaanvallen plaatsvinden. Bijkbaar is er dus lichamelijk wel iets met dat tijdstip waardoor er vanalles gebeurt. Laat nog even weten of het hielp.

Ik heb het vooral als ik 's ochtends iets moet doen. Als ik 'alleen' naar mijn werk hoef (waar het niet zo heel veel uitmaakt hoe laat ik kom) slaap ik 9 van de 10 nachten best redelijk. Als ik 's ochtends met de trein moet, slaap ik helemaal niet. Volgende week moet ik twee dagen naar het buitenland, en daar zie ik dus nu al tegenop. Niet het feit zelf, ik wilde er zelf heel graag heen, maar ik ben zo bang dat ik de nacht ervoor zo slecht zal slapen dat het niet gaat lukken om te reizen. En omdat ik daar zo bang voor ben, is de kans dat ik heel slecht slaap natuurlijk weer groter. Zo kom je er natuurlijk niet uit, vandaar dat ik overweeg om slaappillen te vragen voor die specifieke nachten.



Goed, voorlopig gaat het wel een stukje beter hier, dus daar hou ik maar heel hard aan vast. Oh, en dat ijsje heb ik ook maar vast genomen :P.

Een aantal jaar geleden was ik ook oververmoeid en gespannen, ik had geen energie meer en voelde me steeds doodop. Ik ben toen gestopt met werken en heb een jaar lang echt niks gedaan, behalve wat huishoudelijke klusjes, mijn partner wat geholpen, verder veel ontspanning genomen en veel geslapen en vooral stress vermeden. Ik voel me nu in topvorm.

Hoi allemaal en even met name Phoebe,



Ik heb maar weinig tijd, heb me even weer teveel op de hals gehaald. Phoebe, ik weet niet of de melamotine homeopatish is, ik vermoed dat dat wellicht op internet terug te vinden is. Heb even snel voor je gekeken, ik heb het merk Sleepzz melatonine, bij de Tuinen haal ik ze. Ik neem er vier 2 uur voor het slapen gaan, dan merk ik toch al dat ik slaperig wordt. (Verwacht er geen wonderen van, want volgens mij werkt het bij de 1 beter dan bij de ander.)



Om door te slapen neem ik er soms 2 direct voor het slapen gaan. Bij mijn vriend en collega werkt het ook, alhoewel mijn collega er soms wel meer dan 4 per x in neemt...



Ik hoop echt dat het werkt, Phoebe en wellicht ook voor Naussica... En ik hoop dat je de controle over of je wel of niet kunt slapen voor je buitenlandse reis kunt loslaten... want anders weet je bij voorbaat al dat je slecht slaapt. Wellicht de dagen ervoor eerder naar bed, dat je wel uitgerust bent ookal slaap je de nacht ervoor minder??



xx Kletskouz

Hoi Phoebe,



het zal wel om cortisol gaan, dat is een van de stresshormonen die 's ochtends het hoogste zijn. Schijnt volgens mijn collega (doet daar onderzoek naar) zelfs in je speeksel te meten te zijn. Voelt je mond gestresst aan :P?



Het gaat hier wel weer een tikkeltje beter, hoewel ik wel bijna omval van vermoeidheid. Mijn reis zit er op, dus nu moet ik weer even goed bijkomen. Echt heel raar, ik reisde altijd superveel (ik kende de marechausse op Schiphol nog net niet bij voornaam zeg maar) en nu was ik heel zenuwachtig. Op zich ging het allemaal wel ok, zelfs wel redelijk geslapen. Helaas ging er echt heel veel mis (problemen om op Schiphol te komen, vertraging waardoor ik te laat was voor mijn afspraak daar, hotel eerst onvindbaar en vervolgens volgeboekt, grrr) waardoor de boel behoorlijk stressvol werd, en daarmee heel erg vermoeiend. Maar goed, ik heb het overleefd, en nu kan ik weer even lekker thuis blijven.



Ik ga die melatonine denk ik alsnog wel uitproberen, ik durfde het alleen niet aan vlak voor die reis, omdat ik vorige keer echt beroerd ben geworden van de valeriaan. Ik wilde niet het risico nemen dat dat weer zou gebeuren. Ik heb wel heel fanatiek gesport de avond van tevoren, zodat ik lichamelijk goed moe was, maar wel ontspannen in mijn hoofd en dat hielp qua slapen wel een beetje.

Phoebe, of het homeopatisch is hangt er een beetje vanaf wat je onder homeopatisch verstaat. Het is niet 'klassiek homeopatisch' (waarbij ze er vanuit gaan dat een geneesmiddel beter werkt als je het sterker verdunt), maar als je bedoelt 'niet geregistreerd als geneesmiddel', dan is het dat wel.



Ik ga zo even modeshow spelen, had een vorige week dingen gekcoht, maar die kon ik toen niet mee nemen, en ze zijn net gebracht, leuk :D. Ik heb laatst mijn collega's geshockeerd met schoenen met hakken, dat paste niet helemaal in hun beeld van mij, haha. Zullen ze helemaal schrikken van mijn rok en felrode schoenen met echte hak! Hebben jullie dat ook wel eens, dat mensen ineens besloten lijken te hebben dat je heel anders bent dan je bent? Ik mag nl geen hakken, wil geen kinderen (huh?), en lees nooit de Viva (dubbel huh?), en dat alleen maar omdat ik onderzoeker ben en zelden make-up draag. (Sorry even een beetje off-topic).

Even een vraagje aan Phoebe, ik zie dat jij dezelfde pilletjes slikt als ik, heb jij ook zo'n last van de bijwerkingen. Ik heb namelijk continue misselijke momenten en ben duizelig (en dat na het al ruim 5 weken slikken). 



Deze week is voor mij verlopen met ups en veel downs. In totale pagina's weinig aan de scriptie gedaan. Veel geslapen en veel hoofdpijn gehad. Nu heb ik morgen een verplicht feestje en ik zie er eigenlijk al de hele week ontzettend tegenop. Behalve mijn vriend en mijn ouders weet eigenlijk niemand iets van hoe ik me voel (lang leve schaamte) dus ik weet al dat ik na dat feestje weer een aantal dagen compleet moet bijkomen. Nausicaa jouw eerdere opmerking van faalangst klopt als een bus. Ik heb besloten een afspraak te maken bij de decaan en schoolpsych om te babbelen over m'n gestel,  wie weet..



Enne ik moest wel lachen om jouw opmerking over je uiterlijk!  Ik ben eigenlijk altijd de "opmaakpop"  geweest tussen mijn studiegenoten (ik doe een geitewollensokkenstudie) en elke keer keken ze weer verbaasd op als ik aan het experimenteren was met mijn kleding (niet echt shocking hoor, maar tsja als je een geel jurkje aan hebt.. pfff not done!).

Hoi girls, hoi bewitched, ik snap je gevoel voor schaamte wel. Bij mij heeft het ook even geduurd voor ik wilde zeggen dat ik burnout was. daarnaast schaamde ik me er ook voor dat ik naar een psych ging. Maar die schaamte ben ik nu echt wel voorbij en het scheelt echt als mensen weten hoe je je voelt. Ze hebben dan veel meer begrip voor je en kunnen beter op je inspelen.

Toch heb ik deze week de bekende fout gemaakt door te veel te werken omdat ik het zielig voor mijn collega's vond dat zij het zo druk hadden.

Vandaag ben ik noodgdwongen eerder gestopt want ik zat er helemaal doorheen. Ik werk met kinderen en die waren erg druk en enthousiast en mijn elastiekje werd steeds korter en ik ben gestopt want ik was bang dat ik misschien anders flink uit mijn slof zou schieten. Ook het sombere weer werkt niet in mijn voordeel maar daar zullen jullie ook wel last van hebben?!

vanavond heb ik een feest waar ik naar toe "moet"maar abslouut geen puf in heb. Dilemma!

hoi meiden,



allereerst heel veel sterkte allemaal en wat ontzettend goed dat jullie het voor jullie zelf hebben toegegeven dat jullie het even niet meer trekken.



zelf zit ik al maanden tegen instorten aan. Sporten gaat best wel, heb er ook lol in, maar mentaal...ben zooo ontzettend moe. En wil het gewoon niet toegeven aan mijn omgeving. Alleen met zus weet het (tja, zij heeft het ook...). Ben van nature ontzettend rationeel ingesteld, terwijl ik eigenlijk heel gevoelig ben. Onderdruk heel veel gevoelens (geen heftige dingen hoor, maar doe dat jarenlang en je implodeert he), wil totale controle over mijn leven en dat werkt natuurlijk niet.



Pff wou dat ik een maand thuis kon blijven maar durf het niet toe te geven aan mijn werkgever. Hij zei wel laatst dat ik zo stil was. Ja...



Sorry weet niet zo goed wat ik nou eigenlijk wil zeggen. Voel me gewoon zo'n slapjanus. Ik hoor toch zeker kei- en keihard te werken of iets heel dramatisch meegemaakt te hebben om me zo te 'mogen'voelen?

Hoi Mie, welkom!

Ik neem aan dat je niet ons hele topic gelezen hebt (we hebben al aardig wat bij elkaar geschreven :P), anders had je waarschijnlijk gezien dat we eigenlijk allemaal precies hetzelfde gevoel hadden als jij. Ik heb ook maanden rondgelopen met een gevoel van 'het gaat niet goed, ik ben zo moe, maar ik weet niet wat ik er aan moet doen'. Net als jij had ik ook het gevoel dat er toch niet echt iets heftigs aan de hand was, dus waarom zou ik daar nou overspannen van moeten worden? Op een gegeven moment had mijn lichaam er zo genoeg van dat het het gewoon letterlijk opgaf, en ik ineens steeds flauw viel, over moest geven en zo (ik was in mijn hele leven nog nooit flauw gevallen, dus dat was even schrikken). Toen moest ik er dus wel iets mee gaan doen, het viel niet meer te negeren. Wat voor jou het beste is weet ik natuurlijk niet, maar het helpt wellicht om je beseffen dat er heel veel normale mensen zijn die dit hebben, en dat het genezingsproces sneller gaat naarmate je eerder ingrijpt. Misschien kun je eens met de huisarts gaan praten, uitleggen wat er aan de hand is (misschien voor de zekerheid ook even bloed laten prikken, waarschijnlijk is daar niks mee, maar dan weet je dat tenminste zeker). En je kunt natuurlijk altijd hier je verhaal kwijt.

Ik ben vandaag bij mijn psych geweest (nog zoiets waar veel mensen zich voor schamen. Ik ben er heel open over geweest, en tot mijn stomme verbazing gaf toen echt meer dan de helft van de mensen aan wie ik het vertelde toe dat ze er ook wel eens waren geweest), en eigenlijk zei zij over mij hetzelfde als wat jij zegt: een heel rationeel persoon, die haar emoties niet genoeg uit. Ik ben inderdaad eigenlijk zelden openlijk kwaad, zoek nooit confrontaties op. Zij denkt dat het voor mij goed zou zijn als ik mijn emoties meer uit, maar ik vind het wel moeilijk om uit te vinden hoe dan.



Eranma, ik heb dat ook hoor, dan gaat het goed, en dan doe je toch net weer teveel, en dan schiet het weer helemaal door de verkeerde kant op. Inmiddels weet ik wel dat dat ook weer overgaat (al duurt het soms wel een week of zo), dus ik raak er wel minder van in paniek. En soms ben je het gewoon even helemaal zat. Zoals ik laatst al schreef, soms wil ik gewoon helemaal even niet 'blij zijn dat het beter gaat', soms wil ik gewoon dat het OVER gaat. Maar ja, dat kost tijd he....



Goed, ik heb een lang weekend (nou ja, moet maandag naar de tandarts ipv van naar mijn werk, ik weet wel wat ik eigenlijk liever doe....), dus ik ga maar eens uitrusten.

Nou ik heb de stap gezet, vandaag de decaan en de studentenpsych gebeld voor een afspraak. Tsja ik ben natuurlijk al een jaar aan het tobben en ik kom er gewoonweg dit keer zelf niet uit. Ik moet zeggen dat door die pilletjes ik minder last heb van huilbuien. Daar was ik bang voor toen ik belde, want zo'n jankbui had ik dus ook al bij de huisarts gehad en zoals eerder gezegd heb ik zo'n last van schaamte. Ik ben altijd zo'n stoere sterke meid en nu zo'n zielig hoopje mens (het van jezelf accepteren is toch moeilijk..). Maar ik voel me opgelucht dat er nu toch hopelijk de goede richting opgaan.



Mie ik herkende wat je zei over dat niemand het weet behalve je zus. Bij mij weten alleen m'n ouders en vriend het. Toch trek ik het moeilijk want ik zeg vaak feestjes en dingetjes af, omdat ik er lang over doe om bij te komen. Dus op een gegeven moment ben je door je smoesjes heen en ga je toch. Morgen dus weer (joehoe!). En m'n schoonmoeder blijft zeuren wanneer ik nou m'n studie afmaak, zo moeilijk is het toch niet en ik doe er al een jaar extra over. Dan lach ik het weg, maar ik moet dan weer bijna huilen. Maar ja het is denk ik wel beter zo.



Maar ik ga lekker naar bed toe en wens jullie allemaal een goed weekend.

En Phoebe ik ga je tip opvolgen, want ik nam dus inderdaad vaak voor het eten de fluvo in.



Groetjes!

He bewitched, hartstikke goed! Je hoeft je echt niet te schamen hoor, ik vind het echt van kracht en moed getuigen als je hulp durft te zoeken. Dat van die huilbuien had ik ook een beetje, de huisarts pakte steeds de tissues als ik langskwam :D. Ik denk dat dat ook wel goed is, ten eerste komen er dan wat emoties uit, en ten tweede zien mensen dan dat het echt rot met je gaat. Dat klinkt misschien stom, maar ik heb dus wel problemen met mijn arboarts gehad omdat ze niet geloofde dat ik me echt rot voelde, want 'ik kon het zo rustig en duidelijk vertellen'. Emotie is echt niet iets om je voor te schamen, en ik ben in ieder geval al trots op je!



Oh, en wat je schoonmoeder betreft, wat weet die er nou van? Mijn schoonmoeder zeurt al jaren om een kleinkind, terwijl mijn vriend en ik niet eens in hetzelfde land wonen. Hoezo, niet zo'n goed idee.... Ik snap dat het niet zo makkelijk is, maar dat moet je echt naast je neerleggen. Wat dat betreft is het ook wel handig om het mensen gewoon te vertellen, dan kunnen ze er een beetje rekening mee houden.