Psyche
alle pijlers
burn-out wie ook??
donderdag 25 januari 2007 om 10:40
hoihoi,
Weet sinds aantal weken dat ik 'gezegend' ben
met een burnout/overspannen.
heb medicijnen, en ben inmiddels in mijn hoofd
iets rustiger, maar ook wel heel erg moe.
nou ja dat hoort bij een burnout, maar ik ben toch
opzoek naar mensen die het ook hebben of hebben gehad,
om ervaringen uit te wisselen e.d.
gr. Phoebe
Weet sinds aantal weken dat ik 'gezegend' ben
met een burnout/overspannen.
heb medicijnen, en ben inmiddels in mijn hoofd
iets rustiger, maar ook wel heel erg moe.
nou ja dat hoort bij een burnout, maar ik ben toch
opzoek naar mensen die het ook hebben of hebben gehad,
om ervaringen uit te wisselen e.d.
gr. Phoebe
woensdag 16 mei 2007 om 18:00
GOd ja inderdaad. Dat is dan ook precies de reden dat ik voorlopig maar even doe of het prima gaat terwijl ik doodop ben. erg maar waar. Tis ook moeiljk om je erin te verplaatsen als je het zelf nog nooit hebt meegemaakt. Maar soms is het makkelijker om iets lichamelijks te hebben, daar kunnen mensen iets mee. Maar jee, ben veel teveel bezig met wat anderen zouden kunnen denken van me! Leerpunt met grote hoofdletter!
Weet je, volgens mij is het zo dat de een vatbaar is voor een griepje, waar de ander mentaal wat 'zwakker' is. Zefl ben ik bijv nooit ziek in de zin van griep/verkoudheid/whatever, maar mentaal kan ik totaal op zijn. Hebben jullie dat ook zo? Ik probeer zo te denken dat het 'gewoon' een zwak punt is van mezelf en dat zo iedereen wel wat heeft. Terwijl ik ondertussen doe of het allemaal prima gaat (jaaa, hoezo tegenstrijdig, hmmm....).
woensdag 16 mei 2007 om 18:02
Ja Phoebie, je wordt idd gedwongen om dingen meer uit te spreken, om de simpele reden dat het anders nog meer energie gaat vreten en die energie heb je niet meer. En zo leer je dan hopelijk om in het vervolg opener te zijn, je gevoelens meer te uiten, in elk geval VOOR je instort!
Nou ja, van een gebrek aan zelfkennis en psychologisch inzicht kan niemand ons straks nog betichten ja toch? :-)
Nou ja, van een gebrek aan zelfkennis en psychologisch inzicht kan niemand ons straks nog betichten ja toch? :-)
woensdag 16 mei 2007 om 18:37
woensdag 16 mei 2007 om 20:23
Hoi allemaal,
Ik lees al een tijdje met jullie mee. Ik herkende veel in jullie verhalen en ik ben zelf afgelopen donderdag naar de dokter geweest. Hij heeft gezegd, dat als ik zo doorga, ik een burn-out krijg. Maar het voelt haast zo alsof ik er al middenin zit: overal om huilen, alles negatief zien, hele korte momenten weer veel energie hebben en daardoor daarna extra hard terugvallen, niet meer naar het werk kunnen, alleen maar willen slapen, enzovoort.
Ik ben dan ook naar de psycholoog gestuurd, ik had maandag een intake, dat was erg prettig, maar er is een wachtlijst, dus hij belt me (over een paar weken of een paar maand?) wel als er weer plek is...
Ik word helemaal gek van mezelf, omdat ik het zo sneu vind voor mijn omgeving, dat ik zo moe, chagrijnig, vervelend, futloos, enzovoort ben. Sneu voor mijn leerlingen (werk in het onderwijs), sneu voor andere mensen waarvoor ik dingen zou doen en vooral sneu voor mijn vriend die braaf alles aanhoort en me iedere keer weer probeert te troosten en overal giga zijn best voor doet. Zelfs voor me thuis blijft als ik het niet fijn vind als hij weggaat, waardoor ik me nog schuldiger naar hem toe ga voelen maar het wel fijn vind dat hij bij me is.
Pff, snappen jullie het nog? Ik heb ook een hekel aan alle soorten verplichtingen, al hoef ik maar even op een bepaald tijdstip iets op te halen, of komen er even kort mensen langs om een kwartiertje wat te bespreken.
Ik wil zo graag weer vrolijk en energiek zijn, die leuke meid die wat meer aankan en openstaat voor spontane dingen en ook de verplichtingen aankan.
Wat ik van de psych moet leren, is uitvinden wat ik zelf leuk vind: erachter komen waar echt mijn interesses liggen, want ik werk eigenlijk alleen maar, echt hobby's heb ik niet meer. Ja, winkelen (maar zoveel geld heb ik nou ook weer niet), film kijken (doe je weinig sociale contacten mee op)....
Ik mag niet meer zo streng voor mezelf zijn, maar omdat ik me nog zo schuldig voel naar iedereen toe, heb ik schijnbaar nog een lange weg te gaan.
Ik wil jullie in ieder geval nu al vast bedanken voor het begrip. Erg fijn om te lezen dat er meer mensen, ook jonge mensen, deze problemen hebben en begrijpen. Want ik vind het zo stom dat ik nog maar 21 ben en nu al bijna opgebrand.
Ik blijf jullie volgen en hoop dat ik mee mag blijven schrijven, ook al heb ik van de dokter niet echt diagnose 'burn-out' gehad en ga ik als het goed is maandag na hemelvaart gewoon weer naar 1 van mijn 3 banen.
Groetjes!
Ik lees al een tijdje met jullie mee. Ik herkende veel in jullie verhalen en ik ben zelf afgelopen donderdag naar de dokter geweest. Hij heeft gezegd, dat als ik zo doorga, ik een burn-out krijg. Maar het voelt haast zo alsof ik er al middenin zit: overal om huilen, alles negatief zien, hele korte momenten weer veel energie hebben en daardoor daarna extra hard terugvallen, niet meer naar het werk kunnen, alleen maar willen slapen, enzovoort.
Ik ben dan ook naar de psycholoog gestuurd, ik had maandag een intake, dat was erg prettig, maar er is een wachtlijst, dus hij belt me (over een paar weken of een paar maand?) wel als er weer plek is...
Ik word helemaal gek van mezelf, omdat ik het zo sneu vind voor mijn omgeving, dat ik zo moe, chagrijnig, vervelend, futloos, enzovoort ben. Sneu voor mijn leerlingen (werk in het onderwijs), sneu voor andere mensen waarvoor ik dingen zou doen en vooral sneu voor mijn vriend die braaf alles aanhoort en me iedere keer weer probeert te troosten en overal giga zijn best voor doet. Zelfs voor me thuis blijft als ik het niet fijn vind als hij weggaat, waardoor ik me nog schuldiger naar hem toe ga voelen maar het wel fijn vind dat hij bij me is.
Pff, snappen jullie het nog? Ik heb ook een hekel aan alle soorten verplichtingen, al hoef ik maar even op een bepaald tijdstip iets op te halen, of komen er even kort mensen langs om een kwartiertje wat te bespreken.
Ik wil zo graag weer vrolijk en energiek zijn, die leuke meid die wat meer aankan en openstaat voor spontane dingen en ook de verplichtingen aankan.
Wat ik van de psych moet leren, is uitvinden wat ik zelf leuk vind: erachter komen waar echt mijn interesses liggen, want ik werk eigenlijk alleen maar, echt hobby's heb ik niet meer. Ja, winkelen (maar zoveel geld heb ik nou ook weer niet), film kijken (doe je weinig sociale contacten mee op)....
Ik mag niet meer zo streng voor mezelf zijn, maar omdat ik me nog zo schuldig voel naar iedereen toe, heb ik schijnbaar nog een lange weg te gaan.
Ik wil jullie in ieder geval nu al vast bedanken voor het begrip. Erg fijn om te lezen dat er meer mensen, ook jonge mensen, deze problemen hebben en begrijpen. Want ik vind het zo stom dat ik nog maar 21 ben en nu al bijna opgebrand.
Ik blijf jullie volgen en hoop dat ik mee mag blijven schrijven, ook al heb ik van de dokter niet echt diagnose 'burn-out' gehad en ga ik als het goed is maandag na hemelvaart gewoon weer naar 1 van mijn 3 banen.
Groetjes!
woensdag 16 mei 2007 om 21:15
Hallo allemaal en welkom Hvdv. (gewoon meeschrijven hier hoor! Wat zegt zo'n "officiele"diagnose nou, het gaat erom hoe je je voelt en kennelijk voel je je aardig opgebrand. Dus je bent hier helemaal op de juiste plek bij de "burnies")
Ohja, Hvdv, je werkt in het onderwijs zeg je. Wist je dat mensen in de zorg en onderwijs (dus daar waar je vaak intensief contact met anderen hebt) relatief vaker opgebrand raken? Ik heb wel eens gelezen dat het ook vooral om mensen gaat die fulltime werken en vaak nog geen kinderen hebben. Op dit laatste vorm ik trouwens een uitzondering, want ik heb dus 2 jonge kinderen, maar dat by the way. Ik denk niet dat leeftijd veel zegt. Het is gewoon triest eigenlijk dat je met je 21e je al opgebrand bent. misschien helpt het je om te bedenken dat het accepteren van het hebben van een burnout maakt dat je van deze ervaring kunt gaan leren. Het is als het ware een keerpunt in je leven en daar kom je uiteindelijk beter en wijzer uit.
Je kunt er daarom ook maar beter vroeg mee beginnen (sorry klinkt cynisch en dat is het ook, want het is zoooo ontzettend confronterend als dit je gebeurt, jij die altijd maar doorging. Maar het is gewoon een les voor de rest van je leven) (ik ben 35, en in die groepstherapie de jongste)
Pffff klinkt allemaal wat raar en zwaar, maar ik denk dat jullie het wel begrijpen.
Nog heel even over het wel of niet aan iedereen vertellen van het opgebrand zijn;
Toen ik vorig jaar "instortte" kon ik niet anders dan mijn altijd (glim)lachende masker afleggen. Bij elke nieuwe confrontatie met vriendinnen, familie en collega's was ik een groot tranendal. Ik kon (en kan nog steeds niet altijd) mijn emoties totaal niet meer onder controle houden. Ik vond het vreselijk, maar het maakte wel dat ik van niemand (!!) vervelende reacties heb gehad. Iedereen is vol medeleven en begrip.
Tenminste, velen proberen het te begrijpen (en ik probeer het uit te leggen) maar je begrijpt het pas echt als je het zelf mee(ge)maakt (hebt).
Ik wist voorheen ook helemaal niet wat "overspannen" of "burnout" inhield en ik had nooit gedacht dat het zo zou zijn (en zolang zou gaan duren!)
Dat ik therapie heb, verzwijg ik ook niet. Het blijft moeilijk om te zeggen, wat zal de ander wel niet denken?? (want ik ben heus niet gek hoor ! )
En de laatste tijd hou ik mezelf voor dat ik hartstikke goed bezig ben. Ik vecht terug tegen m'n burnout, juist door in therapie te gaan en bereid te zijn om aan mezelf te werken! En....ik heb eindelijk aan mezelf toegegeven dat ik van werk wil veranderen. Voor mij een hele moeilijke beslissing, vooral omdat ik niet weet wat ik wel wil/ kan. Maar hierover later meer.
Tot over een week (we gaan een weekje op vakantie, lekker hoor)
Groeten en hou jullie haaks
Ohja, Hvdv, je werkt in het onderwijs zeg je. Wist je dat mensen in de zorg en onderwijs (dus daar waar je vaak intensief contact met anderen hebt) relatief vaker opgebrand raken? Ik heb wel eens gelezen dat het ook vooral om mensen gaat die fulltime werken en vaak nog geen kinderen hebben. Op dit laatste vorm ik trouwens een uitzondering, want ik heb dus 2 jonge kinderen, maar dat by the way. Ik denk niet dat leeftijd veel zegt. Het is gewoon triest eigenlijk dat je met je 21e je al opgebrand bent. misschien helpt het je om te bedenken dat het accepteren van het hebben van een burnout maakt dat je van deze ervaring kunt gaan leren. Het is als het ware een keerpunt in je leven en daar kom je uiteindelijk beter en wijzer uit.
Je kunt er daarom ook maar beter vroeg mee beginnen (sorry klinkt cynisch en dat is het ook, want het is zoooo ontzettend confronterend als dit je gebeurt, jij die altijd maar doorging. Maar het is gewoon een les voor de rest van je leven) (ik ben 35, en in die groepstherapie de jongste)
Pffff klinkt allemaal wat raar en zwaar, maar ik denk dat jullie het wel begrijpen.
Nog heel even over het wel of niet aan iedereen vertellen van het opgebrand zijn;
Toen ik vorig jaar "instortte" kon ik niet anders dan mijn altijd (glim)lachende masker afleggen. Bij elke nieuwe confrontatie met vriendinnen, familie en collega's was ik een groot tranendal. Ik kon (en kan nog steeds niet altijd) mijn emoties totaal niet meer onder controle houden. Ik vond het vreselijk, maar het maakte wel dat ik van niemand (!!) vervelende reacties heb gehad. Iedereen is vol medeleven en begrip.
Tenminste, velen proberen het te begrijpen (en ik probeer het uit te leggen) maar je begrijpt het pas echt als je het zelf mee(ge)maakt (hebt).
Ik wist voorheen ook helemaal niet wat "overspannen" of "burnout" inhield en ik had nooit gedacht dat het zo zou zijn (en zolang zou gaan duren!)
Dat ik therapie heb, verzwijg ik ook niet. Het blijft moeilijk om te zeggen, wat zal de ander wel niet denken?? (want ik ben heus niet gek hoor ! )
En de laatste tijd hou ik mezelf voor dat ik hartstikke goed bezig ben. Ik vecht terug tegen m'n burnout, juist door in therapie te gaan en bereid te zijn om aan mezelf te werken! En....ik heb eindelijk aan mezelf toegegeven dat ik van werk wil veranderen. Voor mij een hele moeilijke beslissing, vooral omdat ik niet weet wat ik wel wil/ kan. Maar hierover later meer.
Tot over een week (we gaan een weekje op vakantie, lekker hoor)
Groeten en hou jullie haaks
donderdag 17 mei 2007 om 11:42
Hoi burnies, hoi juki, waar jij ongeveer staat in je burnout , daar sta ik ook. Alleen wil ik niet van werk veranderen maar wel van werkplek al is dat wel heel erg lastig.
Hvdv, ik werk ook in het onderwijs en ben twee x zo oud als jij. Het is misschien juist wel beter om jezelf nu al tegen te komen. Ik heb er veel te lang tegen gevochten. Dan draai je ook niet lekker maar je gaat maar door.
Jij gaat hopelijk nu al leren hoe je het beter kan aanpakken.
Ik heb inderdaad ook geen kinderen en lange tijd ben ik alleenstaand geweest.
Dan ga je op in je werk en ziekte van familieleden en kun je je verdriet/frustratie niet echt kwijt bij een maatje.Ik heb het wel het gevoel dat als je ouder bent de burnout met meer verschillende dingen te maken heeft en dan misschien moeilijker aan te pakken is? Ik weet niet of het waar is, hoe denken jullie daar over?
Mijn schoonmoeder komt zo op bezoek en blijft misschien slapen ;-((
Zij is zo heel erg druk en kan zo slecht luisteren en toont zo weinig belangstelling, brrr. Maar ja, het is al lang geleden dat we haar uitgenodigd hebben, dus het moet echt weer eens. Ik heb me aan een kant voorgenomen me niet boos te laten maken door haar maar aan de andere kant laat ik me ook niet alles aanleunen door haar.
Nou, ik wens jullie in ieder geval een fijne dag, wees lief voor jezelf.
Hvdv, ik werk ook in het onderwijs en ben twee x zo oud als jij. Het is misschien juist wel beter om jezelf nu al tegen te komen. Ik heb er veel te lang tegen gevochten. Dan draai je ook niet lekker maar je gaat maar door.
Jij gaat hopelijk nu al leren hoe je het beter kan aanpakken.
Ik heb inderdaad ook geen kinderen en lange tijd ben ik alleenstaand geweest.
Dan ga je op in je werk en ziekte van familieleden en kun je je verdriet/frustratie niet echt kwijt bij een maatje.Ik heb het wel het gevoel dat als je ouder bent de burnout met meer verschillende dingen te maken heeft en dan misschien moeilijker aan te pakken is? Ik weet niet of het waar is, hoe denken jullie daar over?
Mijn schoonmoeder komt zo op bezoek en blijft misschien slapen ;-((
Zij is zo heel erg druk en kan zo slecht luisteren en toont zo weinig belangstelling, brrr. Maar ja, het is al lang geleden dat we haar uitgenodigd hebben, dus het moet echt weer eens. Ik heb me aan een kant voorgenomen me niet boos te laten maken door haar maar aan de andere kant laat ik me ook niet alles aanleunen door haar.
Nou, ik wens jullie in ieder geval een fijne dag, wees lief voor jezelf.
donderdag 17 mei 2007 om 20:47
Hoi allemaal,
hvdv, welkom. Ik heb ook geen officiele diagnose (het woord burn-out is gewoon nooit ter sprake gekomen), maar dat maakt niks uit, het gaat er vooral om hoe je je voelt. Voor zover ik weet zijn er hier nog een paar mensen uit het onderwijs, dat is idd een gevoelige sector. Wat het dnek ik ook moeilijker maakt is dat je de hele dag 'in the picture' staat. Ik kan me af en toe nog even terugtrekken achter mijn bureau, maar dat kan bij jullie denk ik niet.
Het gaat bij mij vandaag lichamelijk even niet geweldig, ben ineens weer vreselijk moe. Ik ben vanmiddag gewoon op de bank in slaap gevallen. Gelukkig had ik vrij :P. Morgen wel weer aan het werk, maar het zal wel stil zijn, ik geloof dat half Nederland vrij is. Ik moet van mijn psych ook vrij nemen binnenkort, maar dat vind ik dus nog wel moeilijk. Ik besefte zelf ook pas net dat ik sinds 2 janurai alleen nog maar vrij heb gehad in het weekend en op feestdagen, of als ik echt ziek was. Ik heb toch nog een beetje het gevoel van: maar ik ben er al zo vaak niet, dan kan ik toch niet ook nog eens vrij nemen. Terwijl ik denk dat ik mijn 'ziek zijn' eigenlijk gewoon als 'werktijd' moet zien, omdat dat geen momenten zijn waarop je echt weer energie opbouwt. Kon je de dingen die je met je verstand wel snapt ook maar even omzetten in gevoel he....
Ik zie hier dat een aantal mensen een andere baan/werkplek gaat zoeken. Ik heb juist het omgekeerde, ik wil helemaal geen ander werk, ik vind dit wel echt leuk. Alleen geloven heel veel mensen dat dus niet, die blijven maar roepen dat ik beter een andere baan kan zoeken, met minder stress (ja, lijkt me een goed idee, iets gaan doen wat ik niet leuk vind....). Ik moet alleen wel nog steeds op zoek naar een andere baan, aangezien deze binnenkort afloopt. Maar goed, dat stel ik voorlopig nog maar even uit.
hvdv, welkom. Ik heb ook geen officiele diagnose (het woord burn-out is gewoon nooit ter sprake gekomen), maar dat maakt niks uit, het gaat er vooral om hoe je je voelt. Voor zover ik weet zijn er hier nog een paar mensen uit het onderwijs, dat is idd een gevoelige sector. Wat het dnek ik ook moeilijker maakt is dat je de hele dag 'in the picture' staat. Ik kan me af en toe nog even terugtrekken achter mijn bureau, maar dat kan bij jullie denk ik niet.
Het gaat bij mij vandaag lichamelijk even niet geweldig, ben ineens weer vreselijk moe. Ik ben vanmiddag gewoon op de bank in slaap gevallen. Gelukkig had ik vrij :P. Morgen wel weer aan het werk, maar het zal wel stil zijn, ik geloof dat half Nederland vrij is. Ik moet van mijn psych ook vrij nemen binnenkort, maar dat vind ik dus nog wel moeilijk. Ik besefte zelf ook pas net dat ik sinds 2 janurai alleen nog maar vrij heb gehad in het weekend en op feestdagen, of als ik echt ziek was. Ik heb toch nog een beetje het gevoel van: maar ik ben er al zo vaak niet, dan kan ik toch niet ook nog eens vrij nemen. Terwijl ik denk dat ik mijn 'ziek zijn' eigenlijk gewoon als 'werktijd' moet zien, omdat dat geen momenten zijn waarop je echt weer energie opbouwt. Kon je de dingen die je met je verstand wel snapt ook maar even omzetten in gevoel he....
Ik zie hier dat een aantal mensen een andere baan/werkplek gaat zoeken. Ik heb juist het omgekeerde, ik wil helemaal geen ander werk, ik vind dit wel echt leuk. Alleen geloven heel veel mensen dat dus niet, die blijven maar roepen dat ik beter een andere baan kan zoeken, met minder stress (ja, lijkt me een goed idee, iets gaan doen wat ik niet leuk vind....). Ik moet alleen wel nog steeds op zoek naar een andere baan, aangezien deze binnenkort afloopt. Maar goed, dat stel ik voorlopig nog maar even uit.
vrijdag 18 mei 2007 om 12:36
Hallo iedereen,
Ik lees al geruime tijd met jullie mee en herken veel in jullie verhalen. Zelf zit ik sinds februari thuis. De arbo arts zegt dat ik overspannen ben, de psycholoog waar ik naartoe gaat zegt dat ik een burnout heb. Ikzelf denk dat ik tegen een burnout aan zit. Ik ben vaak erg moe en heb geen emotionele reserves meer. Als er iets gebeurt, waar ik bijvoorbeeld boos, verdrietig of teleurgesteld over zou kunnen worden, dan gebeurt dat ook. Ik reageer dan heel primair met ontzettende huilbuien en kan mezelf dan moeilijk weer onder controle krijgen.
Toch heb ik er nog steeds veel moeite mee om te accepteren dat het allemaal even niet meer gaat. Ik denk vaak dat ik mezelf maar aanstel, dan ben ik boos op mezelf dat ik niet anders gereageerd heb. En als ik dan zo boos ben op mezelf, word ik daar weer moe van en zo blijf ik ook wel een beetje in een cirkel ronddraaien.:(
Ik merkte dat ik door met dit forum mee te lezen het gevoel kreeg dat ik niet de enige ben. En dat het fijn is om ervaringen met anderen te delen. Daarom zet ik hier nu ook mijn verhaal neer.
Ook ik werk trouwens in het onderwijs. Ik vind mijn werk ontzettend leuk en kan daar dan ook te ver in gaan. En dat ben ik ook gegaan. Ik heb me door mijn verantwoordelijkheidsgevoel en betrokkenheid laten dwingen om veel meer hooi op mijn vork te nemen dan ik eigenlijk aankon. En daar loop ik nu dus knetterhard tegen aan. Ik ben inmiddels weer op therapeutische basis begonnen, heel voorzichtig een aantal uur in de week. Dus heel langzaam weer opbouwen. Op de dagen dat het minder met me gaat ben ik blij dat ik die ruimte krijg om langzaam weer te beginnen. Maar op de momenten dat het goed gaat denk ik dat ik alles weer aan kan en loop ik mezelf weer voorbij.:$
Ik zie het ziek zijn wel als een keerpunt. Ik ben knetterhard met mezelf aan het werk. Maar daarbij gaat dan wel alles op de schop. Zo wil ik mezelf ander gedrag aanleren (ik hou van mezelf, weg met mijn onzekerheid!), vraag ik me af of mijn vrienden nog wel bij mij passen, twijfel ik over mijn relatie en heb ik inmiddels al heel wat gesprekken gehad met mijn ouders. Het is wel zo dat er ook veel positieve dingen gebeuren, maar het is allemaal zoooooo vermoeiend! Herkenbaar?
*;voor iedereen op het forum, ik weet hoe moeilijk het is!
liefs, Kiddie
Ik lees al geruime tijd met jullie mee en herken veel in jullie verhalen. Zelf zit ik sinds februari thuis. De arbo arts zegt dat ik overspannen ben, de psycholoog waar ik naartoe gaat zegt dat ik een burnout heb. Ikzelf denk dat ik tegen een burnout aan zit. Ik ben vaak erg moe en heb geen emotionele reserves meer. Als er iets gebeurt, waar ik bijvoorbeeld boos, verdrietig of teleurgesteld over zou kunnen worden, dan gebeurt dat ook. Ik reageer dan heel primair met ontzettende huilbuien en kan mezelf dan moeilijk weer onder controle krijgen.
Toch heb ik er nog steeds veel moeite mee om te accepteren dat het allemaal even niet meer gaat. Ik denk vaak dat ik mezelf maar aanstel, dan ben ik boos op mezelf dat ik niet anders gereageerd heb. En als ik dan zo boos ben op mezelf, word ik daar weer moe van en zo blijf ik ook wel een beetje in een cirkel ronddraaien.:(
Ik merkte dat ik door met dit forum mee te lezen het gevoel kreeg dat ik niet de enige ben. En dat het fijn is om ervaringen met anderen te delen. Daarom zet ik hier nu ook mijn verhaal neer.
Ook ik werk trouwens in het onderwijs. Ik vind mijn werk ontzettend leuk en kan daar dan ook te ver in gaan. En dat ben ik ook gegaan. Ik heb me door mijn verantwoordelijkheidsgevoel en betrokkenheid laten dwingen om veel meer hooi op mijn vork te nemen dan ik eigenlijk aankon. En daar loop ik nu dus knetterhard tegen aan. Ik ben inmiddels weer op therapeutische basis begonnen, heel voorzichtig een aantal uur in de week. Dus heel langzaam weer opbouwen. Op de dagen dat het minder met me gaat ben ik blij dat ik die ruimte krijg om langzaam weer te beginnen. Maar op de momenten dat het goed gaat denk ik dat ik alles weer aan kan en loop ik mezelf weer voorbij.:$
Ik zie het ziek zijn wel als een keerpunt. Ik ben knetterhard met mezelf aan het werk. Maar daarbij gaat dan wel alles op de schop. Zo wil ik mezelf ander gedrag aanleren (ik hou van mezelf, weg met mijn onzekerheid!), vraag ik me af of mijn vrienden nog wel bij mij passen, twijfel ik over mijn relatie en heb ik inmiddels al heel wat gesprekken gehad met mijn ouders. Het is wel zo dat er ook veel positieve dingen gebeuren, maar het is allemaal zoooooo vermoeiend! Herkenbaar?
*;voor iedereen op het forum, ik weet hoe moeilijk het is!
liefs, Kiddie
vrijdag 18 mei 2007 om 18:22
Hoi burnies, welkom kiddie, je verhaal is heel herkenbaar. Ik werk ook in het onderwijs en werk nu 4 ochtenden op AT basis. Ik merk dat ik weer de problemen van de kinderen mee naar huis neem, terwijl ik niet eens een eigen groep draai.Ouders ontloop ik want die kan ik nog niet hebben met hun gezeur en gezanik. Ik vraag me momenteel echt af of ik ooit weer de "rek"krijg die ik een aantal jaren terug nog had. Ik maak me er zorgen om dat dat misschien niet terug komt.
Vandaag en gisteren mijn schoonmoeder overleeft. Iemand die voortdurend praat, te hard en te snerpend en die nauwelijks enige belangstelling aan de dag legt. Echt stuitend. Zij heeft geen enkel moment aan mij gevraagd hoe het met me gaat. Ze is bejaard en zit nog vol wrok naar haar vader en echtgenoot. leeft verschrikkelijk in het verleden. Ik heb aan haar gevraagd waarom ze daar nog zo veel energie in stopt en niet wat meer energie in het nu. waarom ze niet aan haar zoon dingen vraagt over zijn leven. Maar nee, dat vond ze te pijnlijk. Ik heb af en toe gewoon fysiek afstand van haar moeten doen omdat zij zoveel energie weg zuigt, brrrrr.
maar goed, we hebben haar gehad en nu eindelijk weer rust.
Dit was ff een zijstap maar wat ik bij mezelf bemerk is, dat ik momenteel erg onzeker over mezelf ben. Dat wil ik niet. verstandelijk weet ik wel wat ik "waard"ben maar gevoelsmatig twijfel ik enorm. Herkennen jullie dit en zo ja, wat doe je daar dan aan?
Vandaag en gisteren mijn schoonmoeder overleeft. Iemand die voortdurend praat, te hard en te snerpend en die nauwelijks enige belangstelling aan de dag legt. Echt stuitend. Zij heeft geen enkel moment aan mij gevraagd hoe het met me gaat. Ze is bejaard en zit nog vol wrok naar haar vader en echtgenoot. leeft verschrikkelijk in het verleden. Ik heb aan haar gevraagd waarom ze daar nog zo veel energie in stopt en niet wat meer energie in het nu. waarom ze niet aan haar zoon dingen vraagt over zijn leven. Maar nee, dat vond ze te pijnlijk. Ik heb af en toe gewoon fysiek afstand van haar moeten doen omdat zij zoveel energie weg zuigt, brrrrr.
maar goed, we hebben haar gehad en nu eindelijk weer rust.
Dit was ff een zijstap maar wat ik bij mezelf bemerk is, dat ik momenteel erg onzeker over mezelf ben. Dat wil ik niet. verstandelijk weet ik wel wat ik "waard"ben maar gevoelsmatig twijfel ik enorm. Herkennen jullie dit en zo ja, wat doe je daar dan aan?
zaterdag 19 mei 2007 om 10:47
Hoi kiddie, de reacties van de kinderen doen me ook goed. Zelf werk ik met 7/8/ jarige en dat doe ik nu ook nog de helft van de week. Op de andere ochtenden ben ik ingezet bij de kleuters omdat die groepen nu zo vol zijn.
Ik wil ze graag helpen maar heb me daarook aan vetilt. Die kinderen kennen me niet echt, hebben weinig boodschap aan me (zo voelt dat) en ik heb het gevoel dat ik ze helemaal niet onder "controle"heb. Dat is slecht voor mijn zelfvertrouwen. Ik heb hier al een gesprek over gehad en gaan we het vanaf volgende week ook iets anders aanpakken.
Het is ook groten deeld mijn eigen fout, want dan wil ik te veel doen, voel me schuldig naar mijn drukke collega's en "vertil"me zelf. Ik ga nu in mijn eigen groep wat meer doen. Ik heb eerst een paar weken wat gefreewield op school, toen met wat individuele kinderen uit mijn groep gewerkt. Toen met een groepje. Dat groepje wordt steeds groter en nu ga ik langzaam naar de hele groep toe maar dan wel voor een uurtje en dat langzaam uitbouwen. Het voordeel van je eigen groep is, is dat je je niet zo hoeft te bewijzen, ze zien je als juf. Ik denk dat als je je eigen succes ervaringen kweekt dan versterk je ook je eigen zelfvertrouwen.
Ik ben wel erg geschrokken toen de directie tegen me zei dat ik er rekening mee moest houden dat ik misschien na de zomervakantie nog niet klaar ben om weer gewoon te beginnen. Dat idee ben ik nog steeds aan het verwerken.
Mijn burnout heeft trouwens niet alleen met school te maken hoor. Ik heb prive het een en ander mee gemaakt wat ik ver weg heb gestopt en in mijn eentje heb proberen te verwerken. Dat heeft veel energie gekost en is ook niet gelukt en dan lange tijd over je grenzne gaan dan heb je op een gegeven moment geen energie meer om je klas te draaien. Voor de zomervakantie, vorig jaar voelde ik het al maar ik dacht dat de vakantie genoeg was om te herstellen. In september kwam het gevoel weer terug, in november heb ik een psych gezocht en in december wilde ik in de feestmaand me niet ziekmelden. Januari heb ik toen uiteindelijk op school niet meer gehaald.Ik ben eigenlijk wel benieuwd hoelang jij al in het onderwijs werkt en wat jij nu op school doet. Daarnaast ben ik een erge moeizame lezer. Kun je mij de essntie vertellen waar het in het boek over zelfvertrouwen over gaat?
Wat doe jij nu om uit je burnout te komen? groetjes en fijn weekend.
Ik wil ze graag helpen maar heb me daarook aan vetilt. Die kinderen kennen me niet echt, hebben weinig boodschap aan me (zo voelt dat) en ik heb het gevoel dat ik ze helemaal niet onder "controle"heb. Dat is slecht voor mijn zelfvertrouwen. Ik heb hier al een gesprek over gehad en gaan we het vanaf volgende week ook iets anders aanpakken.
Het is ook groten deeld mijn eigen fout, want dan wil ik te veel doen, voel me schuldig naar mijn drukke collega's en "vertil"me zelf. Ik ga nu in mijn eigen groep wat meer doen. Ik heb eerst een paar weken wat gefreewield op school, toen met wat individuele kinderen uit mijn groep gewerkt. Toen met een groepje. Dat groepje wordt steeds groter en nu ga ik langzaam naar de hele groep toe maar dan wel voor een uurtje en dat langzaam uitbouwen. Het voordeel van je eigen groep is, is dat je je niet zo hoeft te bewijzen, ze zien je als juf. Ik denk dat als je je eigen succes ervaringen kweekt dan versterk je ook je eigen zelfvertrouwen.
Ik ben wel erg geschrokken toen de directie tegen me zei dat ik er rekening mee moest houden dat ik misschien na de zomervakantie nog niet klaar ben om weer gewoon te beginnen. Dat idee ben ik nog steeds aan het verwerken.
Mijn burnout heeft trouwens niet alleen met school te maken hoor. Ik heb prive het een en ander mee gemaakt wat ik ver weg heb gestopt en in mijn eentje heb proberen te verwerken. Dat heeft veel energie gekost en is ook niet gelukt en dan lange tijd over je grenzne gaan dan heb je op een gegeven moment geen energie meer om je klas te draaien. Voor de zomervakantie, vorig jaar voelde ik het al maar ik dacht dat de vakantie genoeg was om te herstellen. In september kwam het gevoel weer terug, in november heb ik een psych gezocht en in december wilde ik in de feestmaand me niet ziekmelden. Januari heb ik toen uiteindelijk op school niet meer gehaald.Ik ben eigenlijk wel benieuwd hoelang jij al in het onderwijs werkt en wat jij nu op school doet. Daarnaast ben ik een erge moeizame lezer. Kun je mij de essntie vertellen waar het in het boek over zelfvertrouwen over gaat?
Wat doe jij nu om uit je burnout te komen? groetjes en fijn weekend.
zaterdag 19 mei 2007 om 11:04
Hallo lotgenoten, ik moet even tikken want ik heb een hel van een week gehad, zoveel sociale dingen en zoveel nachten na 2en op bed, ik ben er gisteren gewoon helemaal ziek van geweest. Zooo ontzettend moe en hoofdpijn, verschrikkelijk. Maar goed nu voel ik me een tikkeltje minder moe, dus vandaag ga ik weer proberen om een pagina te schrijven van mijn scriptie (moet toch af he).
Ik heb de raad van kletkousz opgevolgd en getracht mijn schoonzusje duidelijk te maken wat er met me aan de hand was. Reactie was eigenlijk precies zoals ik eigenlijk al verwacht had. "Je moet even doorbijten, gewoon negeren die moeheid en jezelf er toe zetten, jij bent zelf verantwoordelijk voor je eigen afstuderen." Ja dat had ik bij mezelf ook bedacht, maar het gaat gewoon niet! Weinig begrip dus, mensen begrijpen echt niet hoe moe je bent en dat gewoon het laatste restjes waar je normaal gesproken nog wel energie uit kan putten gewoon weg is. Maar ik heb eigenlijk door die medicatie steeds meer een soort van "lekker belangrijk" gevoel gekregen. Dat het me eigenlijk niet interesseert wat mensen tegen me zeggen, want ik moet ermee dealen. Rare is dat juist dat voorheen enorme huilbuien teweeg bracht. Ik weet even niet meer wie het beschreef, maar ik had dus last van huilbuien waar ik bijna niet meer uit kon komen. Vreselijk was dat. Geef me dan maar die lekker belangrijk, je interesseert me niet houding;). Maar misschien is dit te vroeg gejuicht want de laaste huilbui van dat formaat is nog maar een maandje geleden.
Ik ben benieuwd hoe het jullie allemaal vergaat. Viel me inderdaad op dat er zoveel mensen uit het onderwijs schrijven. De druk ligt daar natuurlijk ook erg hoog. Ik lees jullie, groetjes!
Ik heb de raad van kletkousz opgevolgd en getracht mijn schoonzusje duidelijk te maken wat er met me aan de hand was. Reactie was eigenlijk precies zoals ik eigenlijk al verwacht had. "Je moet even doorbijten, gewoon negeren die moeheid en jezelf er toe zetten, jij bent zelf verantwoordelijk voor je eigen afstuderen." Ja dat had ik bij mezelf ook bedacht, maar het gaat gewoon niet! Weinig begrip dus, mensen begrijpen echt niet hoe moe je bent en dat gewoon het laatste restjes waar je normaal gesproken nog wel energie uit kan putten gewoon weg is. Maar ik heb eigenlijk door die medicatie steeds meer een soort van "lekker belangrijk" gevoel gekregen. Dat het me eigenlijk niet interesseert wat mensen tegen me zeggen, want ik moet ermee dealen. Rare is dat juist dat voorheen enorme huilbuien teweeg bracht. Ik weet even niet meer wie het beschreef, maar ik had dus last van huilbuien waar ik bijna niet meer uit kon komen. Vreselijk was dat. Geef me dan maar die lekker belangrijk, je interesseert me niet houding;). Maar misschien is dit te vroeg gejuicht want de laaste huilbui van dat formaat is nog maar een maandje geleden.
Ik ben benieuwd hoe het jullie allemaal vergaat. Viel me inderdaad op dat er zoveel mensen uit het onderwijs schrijven. De druk ligt daar natuurlijk ook erg hoog. Ik lees jullie, groetjes!
zaterdag 19 mei 2007 om 11:33
Hoi allemaal,
Pff ik lees zoveel bekende dingen. Ik voel me nu eigenlijk al een paar dagen ietsje beter. Komt volgens mij omdat ik momenteel even helemaal geen verplichtingen heb. Maandag pas weer. Zie ik dan ook heel erg tegenop. Wat als ik weer na een paar lessen gegeven te hebben 'instort' en weer naar huis moet? Dan moeten ze weer die klassen uitroosteren of invaluren regelen. Heb maandag ook meteen weer volle bak: 8 lesuren achter elkaar. Half 7 eruit en pas kwart voor 5 thuis. Pffffff...
Maar zolang ik daar maar niet teveel aan denk, kom ik de dagen wel door. Eergister wel slecht geslapen, maar afgelopen nacht wel goed.
Wat kiddie schrijft herken ik ook: ik vraag mezelf ook af of ik me niet gewoon giga aanstel. Ik merk dat mensen om me heen wel veel begrip hebben, als ze maar weten wanneer ik weer volop mee kan draaien. Iedereen vraagt zich af wanneer ik weer gewoon functioneer, aaaaah,
dat voelt zo drukkend. Net of dat tegenwerkt.
En ik heb het gevoel dat ik heel erg warrig schrijf. Ik kan geen logische verhalen achter elkaar typen geloof ik.
Nou ik ga even boodschapjes doen, kom ik er ook nog even uit vandaag.
Groetjes Hvdv.
Pff ik lees zoveel bekende dingen. Ik voel me nu eigenlijk al een paar dagen ietsje beter. Komt volgens mij omdat ik momenteel even helemaal geen verplichtingen heb. Maandag pas weer. Zie ik dan ook heel erg tegenop. Wat als ik weer na een paar lessen gegeven te hebben 'instort' en weer naar huis moet? Dan moeten ze weer die klassen uitroosteren of invaluren regelen. Heb maandag ook meteen weer volle bak: 8 lesuren achter elkaar. Half 7 eruit en pas kwart voor 5 thuis. Pffffff...
Maar zolang ik daar maar niet teveel aan denk, kom ik de dagen wel door. Eergister wel slecht geslapen, maar afgelopen nacht wel goed.
Wat kiddie schrijft herken ik ook: ik vraag mezelf ook af of ik me niet gewoon giga aanstel. Ik merk dat mensen om me heen wel veel begrip hebben, als ze maar weten wanneer ik weer volop mee kan draaien. Iedereen vraagt zich af wanneer ik weer gewoon functioneer, aaaaah,
dat voelt zo drukkend. Net of dat tegenwerkt.
En ik heb het gevoel dat ik heel erg warrig schrijf. Ik kan geen logische verhalen achter elkaar typen geloof ik.
Nou ik ga even boodschapjes doen, kom ik er ook nog even uit vandaag.
Groetjes Hvdv.
zaterdag 19 mei 2007 om 13:16
Hallo iedereen,
ppppffffffffff Ik maak wel weer een aantal heftige dagen door moet ik zeggen. Ik ben weer verschrikkelijk moe en heb weer last van die uitputtende huilbuien. Ik heb me gisteren maar een dag opgesloten in huis en heb de hele dag in een pyama rondgelopen. Ben nu net uit bed en ik denk dat ik mezelf zo maar eens een schop onder mn kont moet gaan geven en even naar buiten moet gaan. Want hier word ik alleen nog maar meer depri van.
Ik kan trouwens nu wel een stuk beter herleiden waar de buien vandaan komen. En ik heb er eigenlijk al best lang last van, want ik denk dat ik er voor het eerst vorig jaar zomervakantie last van heb gekregen. Compleet met hyperventilatie. Ik weet nu dat het rechtstreeks te maken heeft met veel te veel willen en veel te veel doen. Zo ben ik deze week maandag meegeweest met schoolreisje, dinsdagochtend gewoon op school geweest en woensdag ben ik naar het tuincentrum geweest. Donderdagavond gegeten met vrienden en heftig gesprek gehad met mijn vriend (hij heeft ook veel problemen in de privesfeer). En als je dat dan allemaal bij elkaar optelt. zucht.....:(
Ik ben altijd iemand geweest die een luisterend oor bood voor anderen. Als ik voor een ander kon zorgen voelde ik mezelf ook beter. Ja en het is een gemakkelijke manier om aan je eigen problemen voorbij te lopen. Ik heb gewoon veel te lang mooi weer gespeeld tegen iedereen. Maar nu lukt het me gewoon niet meer om mijn "het gaat geweldig met me" gezicht op te zetten en iedereen voor de gek te houden. Ik merk juist dat ik nu degene ben die een luisterend oor nodig heeft en maar door blijf kletsen en kletsen en kletsen. Volgens mij wordt iedereen in mijn omgeving er doodmoe van.
(dus val ik jullie er ook maar mee lastig :$)
@eranma: Ik werk in twee verschillende groepen, dus zo krijg ik automatisch al een breuk in de week. Op de maandag en de dinsdag ben ik samen met een invalkracht in de groep. Dit doe ik nu nog alleen de ochtend, maar ik hoop het binnenkort naar de middag uit te kunnen breiden. We gaan nu langzaam beginnen met zelfstandig voor de klas staan. Iedere week een uurtje meer. En zo hoop ik dan eind juni mijn kleutergroep weer zelf te doen. Op woensdag neem ik een rustdag en op donderdag en vrijdag werk ik samen met de directrice. Allerlei administratieve taken.
De burnout heeft bij mij ook niet alleen met mijn werk te maken. Er zijn ook veel dingen in mijn priveleven gebeurd, die ik eigenlijk nog niet goed verwerkt heb. Maar ook het werk speelt wel degelijk een grote rol. in de drie jaar dat ik nu werk, heb ik al veel te verduren gehad. Ik wilde niets liever dan een fulltime vaste baan op 1 school. Maar dat gaat tegenwoordig nou eenmaal niet zonder slag of stoot.
In het eerste jaar heb ik adv`s vervangen in een woonplaats, zo`n 45 minuten rijden van mijn huis. Iedere dag een andere groep, dus behoorlijk heftig.
In het tweede jaar kwam ik op twee verschillende scholen te werken. Op mijn huidige school twee dagen en op een andere school 2 dagen, waar het met de klas en het team heel moeizaam ging. Daar ben ik aan het eind van het jaar weer weggegaan.
Dit jaar ben ik begonnen op drie! verschillende scholen en kreeg ik er een dag bij. Maandag ene school, dinsdag andere school (adv vervanging) en woensdag, donderdag en vrijdag op mijn huidige school. In januari kreeg ik eindelijk de kans om ook de maandag en de dinsdag op mijn huidige school te komen werken. Daar was ik natuurlijk super blij mee. Maar toen ging het ook mis:( Het is net of toen alle vermoeidheid er ineen keer uit is gekomen. En dat ik combi met nog wat andere problemen..............
Wat ik doen om er weer bovenop te komen..... Ik heb een assertiviteitstraining gedaan, die heel goed geholpen heeft trouwens. Ik loop nu bij een psycholoog om dit nog verder uit te diepen. Bikkelhard met mezelf aan het werk dus (pff confronterend en zwaar, maar ik zie wel vooruitgang). Verder praat ik zoveel mogelijk met mijn vriend, goede vrienden en familie, dit is voor mij ook een uitlaatklep.
Ik lees veel boeken onderandere het boek wat ik je aanraadde.Dit boek gaat heel kort gezegd over een interne kritische stem die je gevoel van zelfwaardering naar beneden haalt. Dus kunst is om die stem te ontdekken en de stem een halt toe te roepen. Daarna probeer je de negatieve kritiek om te buigen naar positieve gedachten. Het is gebaseerd op de cognitieve gedragstherapie.Bijvoorbeeld:
Situatie: Je bent doodmoe omdat je de dag ervoor teveel gedaan hebt en ligt nu futloos op de bank.
Gedachte (kritische stem): Ach doe toch niet zo lui. Je bent waardeloos op deze manier. Ga eens wat doen. Je stelt niks voor.
Gevoel: Hier word je natuurlijk alleen maar meer depri van.
Wat doe jij: Je zegt "houd je kop!" tegen de kritische stem en je zegt tegen jezelf: "Ik ben net als ieder ander de moeite waard. Ook nu ik ziek ben. Ik ben nu moe en ik heb er baat bij om een dag rust te nemen. Dan voel ik em morgen weer een stuk beter en kan ik mezelf ook weer nuttig maken."
Heel kort uitgelegd. Ik hoop dat je er wat aan hebt. Het boek leest trouwens wel heel makkelijk weg vind ik.
Nou ik ga nu ook maar eens naar buiten. Enjoy the sun, zal ik maar zeggen.
liefs, kiddie
ppppffffffffff Ik maak wel weer een aantal heftige dagen door moet ik zeggen. Ik ben weer verschrikkelijk moe en heb weer last van die uitputtende huilbuien. Ik heb me gisteren maar een dag opgesloten in huis en heb de hele dag in een pyama rondgelopen. Ben nu net uit bed en ik denk dat ik mezelf zo maar eens een schop onder mn kont moet gaan geven en even naar buiten moet gaan. Want hier word ik alleen nog maar meer depri van.
Ik kan trouwens nu wel een stuk beter herleiden waar de buien vandaan komen. En ik heb er eigenlijk al best lang last van, want ik denk dat ik er voor het eerst vorig jaar zomervakantie last van heb gekregen. Compleet met hyperventilatie. Ik weet nu dat het rechtstreeks te maken heeft met veel te veel willen en veel te veel doen. Zo ben ik deze week maandag meegeweest met schoolreisje, dinsdagochtend gewoon op school geweest en woensdag ben ik naar het tuincentrum geweest. Donderdagavond gegeten met vrienden en heftig gesprek gehad met mijn vriend (hij heeft ook veel problemen in de privesfeer). En als je dat dan allemaal bij elkaar optelt. zucht.....:(
Ik ben altijd iemand geweest die een luisterend oor bood voor anderen. Als ik voor een ander kon zorgen voelde ik mezelf ook beter. Ja en het is een gemakkelijke manier om aan je eigen problemen voorbij te lopen. Ik heb gewoon veel te lang mooi weer gespeeld tegen iedereen. Maar nu lukt het me gewoon niet meer om mijn "het gaat geweldig met me" gezicht op te zetten en iedereen voor de gek te houden. Ik merk juist dat ik nu degene ben die een luisterend oor nodig heeft en maar door blijf kletsen en kletsen en kletsen. Volgens mij wordt iedereen in mijn omgeving er doodmoe van.
(dus val ik jullie er ook maar mee lastig :$)
@eranma: Ik werk in twee verschillende groepen, dus zo krijg ik automatisch al een breuk in de week. Op de maandag en de dinsdag ben ik samen met een invalkracht in de groep. Dit doe ik nu nog alleen de ochtend, maar ik hoop het binnenkort naar de middag uit te kunnen breiden. We gaan nu langzaam beginnen met zelfstandig voor de klas staan. Iedere week een uurtje meer. En zo hoop ik dan eind juni mijn kleutergroep weer zelf te doen. Op woensdag neem ik een rustdag en op donderdag en vrijdag werk ik samen met de directrice. Allerlei administratieve taken.
De burnout heeft bij mij ook niet alleen met mijn werk te maken. Er zijn ook veel dingen in mijn priveleven gebeurd, die ik eigenlijk nog niet goed verwerkt heb. Maar ook het werk speelt wel degelijk een grote rol. in de drie jaar dat ik nu werk, heb ik al veel te verduren gehad. Ik wilde niets liever dan een fulltime vaste baan op 1 school. Maar dat gaat tegenwoordig nou eenmaal niet zonder slag of stoot.
In het eerste jaar heb ik adv`s vervangen in een woonplaats, zo`n 45 minuten rijden van mijn huis. Iedere dag een andere groep, dus behoorlijk heftig.
In het tweede jaar kwam ik op twee verschillende scholen te werken. Op mijn huidige school twee dagen en op een andere school 2 dagen, waar het met de klas en het team heel moeizaam ging. Daar ben ik aan het eind van het jaar weer weggegaan.
Dit jaar ben ik begonnen op drie! verschillende scholen en kreeg ik er een dag bij. Maandag ene school, dinsdag andere school (adv vervanging) en woensdag, donderdag en vrijdag op mijn huidige school. In januari kreeg ik eindelijk de kans om ook de maandag en de dinsdag op mijn huidige school te komen werken. Daar was ik natuurlijk super blij mee. Maar toen ging het ook mis:( Het is net of toen alle vermoeidheid er ineen keer uit is gekomen. En dat ik combi met nog wat andere problemen..............
Wat ik doen om er weer bovenop te komen..... Ik heb een assertiviteitstraining gedaan, die heel goed geholpen heeft trouwens. Ik loop nu bij een psycholoog om dit nog verder uit te diepen. Bikkelhard met mezelf aan het werk dus (pff confronterend en zwaar, maar ik zie wel vooruitgang). Verder praat ik zoveel mogelijk met mijn vriend, goede vrienden en familie, dit is voor mij ook een uitlaatklep.
Ik lees veel boeken onderandere het boek wat ik je aanraadde.Dit boek gaat heel kort gezegd over een interne kritische stem die je gevoel van zelfwaardering naar beneden haalt. Dus kunst is om die stem te ontdekken en de stem een halt toe te roepen. Daarna probeer je de negatieve kritiek om te buigen naar positieve gedachten. Het is gebaseerd op de cognitieve gedragstherapie.Bijvoorbeeld:
Situatie: Je bent doodmoe omdat je de dag ervoor teveel gedaan hebt en ligt nu futloos op de bank.
Gedachte (kritische stem): Ach doe toch niet zo lui. Je bent waardeloos op deze manier. Ga eens wat doen. Je stelt niks voor.
Gevoel: Hier word je natuurlijk alleen maar meer depri van.
Wat doe jij: Je zegt "houd je kop!" tegen de kritische stem en je zegt tegen jezelf: "Ik ben net als ieder ander de moeite waard. Ook nu ik ziek ben. Ik ben nu moe en ik heb er baat bij om een dag rust te nemen. Dan voel ik em morgen weer een stuk beter en kan ik mezelf ook weer nuttig maken."
Heel kort uitgelegd. Ik hoop dat je er wat aan hebt. Het boek leest trouwens wel heel makkelijk weg vind ik.
Nou ik ga nu ook maar eens naar buiten. Enjoy the sun, zal ik maar zeggen.
liefs, kiddie
zaterdag 19 mei 2007 om 14:00
Hallo dames,
daar ben ik weer! Zie dat het bij jullie ook nog steeds met ups en downs gaat. Iemand schreef dat het zo vervelend was dat iedereen steeds wilde weten wanneer je weer beter bent. Inderdaad! Je hebt stiekem in je hoofd toch al wel een idee van 'dan en dan ben ik vast wel weer beter'. En in de praktijk duurt het zeker weten langer dan dat, en dat voelt dan al weer als ene teleurstelling. Dan heb je het zeker niet nodig dat anderen daar ook nog eens druk op gaan zetten. Ik heb een beetje hetzelfde, bij mij blijft iedereen maar vragen wanneer mijn onderzoek af is. Dat heeft iedereen in zijn laatste jaar wel een beetje (professionele frustratie ;)), maar ik kan het nu niet zo goed hebben. Ik weet dat het wel afkomt, en ook wel op een redelijke termijn, maar ik kan nu gewoon echt niet zeggen of dat over drie of vijf maanden is. Helaas is mijn baas zo gewend dat ie mensen een beetje achter hun broek moet zitten dat ie dat nu niet kan laten. Geloof me, de gemiddelde 'burnie' hoeft niet achter de broek aan gezeten te worden, dat doen we juist zelf al te veel!
Het gaat hier nog niet zo geweldig, heb weer teveel gedaan (grrr, wanneer leer ik dat nou eens af). Gisteren veel te lang doorgewerkt, en daarna ben ik dan zo hyper dat ik helemaal niet meer tot rust kan komen. Ik slaap ook nog steeds helemaal niet goed. Ik slaap wel door, maar met zo veel heftige dromen dat ik alsnog heel moe wakker word. Misschien dat dat ook wel een effect is van toch weer teveel in je hoofd hebben, maar irritant is het wel. En ik kan nog steeds niks vinden waar je minder van gaat dromen, zelfs slaapmiddelen helpen daar niet tegen. Misschien moet ik weer wat meer iets rustigs gaan lezen voordat ik naar bed ga.
daar ben ik weer! Zie dat het bij jullie ook nog steeds met ups en downs gaat. Iemand schreef dat het zo vervelend was dat iedereen steeds wilde weten wanneer je weer beter bent. Inderdaad! Je hebt stiekem in je hoofd toch al wel een idee van 'dan en dan ben ik vast wel weer beter'. En in de praktijk duurt het zeker weten langer dan dat, en dat voelt dan al weer als ene teleurstelling. Dan heb je het zeker niet nodig dat anderen daar ook nog eens druk op gaan zetten. Ik heb een beetje hetzelfde, bij mij blijft iedereen maar vragen wanneer mijn onderzoek af is. Dat heeft iedereen in zijn laatste jaar wel een beetje (professionele frustratie ;)), maar ik kan het nu niet zo goed hebben. Ik weet dat het wel afkomt, en ook wel op een redelijke termijn, maar ik kan nu gewoon echt niet zeggen of dat over drie of vijf maanden is. Helaas is mijn baas zo gewend dat ie mensen een beetje achter hun broek moet zitten dat ie dat nu niet kan laten. Geloof me, de gemiddelde 'burnie' hoeft niet achter de broek aan gezeten te worden, dat doen we juist zelf al te veel!
Het gaat hier nog niet zo geweldig, heb weer teveel gedaan (grrr, wanneer leer ik dat nou eens af). Gisteren veel te lang doorgewerkt, en daarna ben ik dan zo hyper dat ik helemaal niet meer tot rust kan komen. Ik slaap ook nog steeds helemaal niet goed. Ik slaap wel door, maar met zo veel heftige dromen dat ik alsnog heel moe wakker word. Misschien dat dat ook wel een effect is van toch weer teveel in je hoofd hebben, maar irritant is het wel. En ik kan nog steeds niks vinden waar je minder van gaat dromen, zelfs slaapmiddelen helpen daar niet tegen. Misschien moet ik weer wat meer iets rustigs gaan lezen voordat ik naar bed ga.
zondag 20 mei 2007 om 15:42
Hoi,
Kiddie: welk boek is dat? Ik heb net even de twee eerste pagina's doorgescrolled, maar kan zo geen titel vinden. Staat me inderdaad iets van bij dat iemand het over 2 boeken had, maar welke is/zijn dat?
Misschien heb ik er ook wel baat bij, want heb altijd erg graag alles op papier staan.
Bedankt alvast!
Groetjes hvdv.
PS: zonet mijn baas gebeld, blijf maandag en dinsdag nog thuis. Ga dinsdagavond wel weer naar mijn verplichting die ik dan heb. Dat is maar anderhalf uur en als ik me er echt toe zet moet dat wel weer lukken. Woensdag heb ik vrij en dan dan wil ik donderdag weer gaan werken, ik heb dan een korte dag.
Kiddie: welk boek is dat? Ik heb net even de twee eerste pagina's doorgescrolled, maar kan zo geen titel vinden. Staat me inderdaad iets van bij dat iemand het over 2 boeken had, maar welke is/zijn dat?
Misschien heb ik er ook wel baat bij, want heb altijd erg graag alles op papier staan.
Bedankt alvast!
Groetjes hvdv.
PS: zonet mijn baas gebeld, blijf maandag en dinsdag nog thuis. Ga dinsdagavond wel weer naar mijn verplichting die ik dan heb. Dat is maar anderhalf uur en als ik me er echt toe zet moet dat wel weer lukken. Woensdag heb ik vrij en dan dan wil ik donderdag weer gaan werken, ik heb dan een korte dag.
zondag 20 mei 2007 om 19:36
Hallo HVDV,
Ik heb er inmiddels een aantal boeken gelezen over het omgaan met onzekerheid en positief leren denken. Twee titels die mij erg aanspraken waren:
"Denk je sterk, denk je zeker" Dit boek leest vlot weg en geeft erg goede tips.
"Ik ben geweldig, jij ook?" Dit boek is iets moeilijker door te komen, maar heb ik ook hele nuttige dingen uitgehaald.
Groetjes!
Kiddie
vrijdag 25 mei 2007 om 16:18
Hallo mede-burnies, ik zet ons weer even op de eerste pagina.
De afgelopen dagen ging het steeds wat beter met me. Wat succes ervaringen op het werk, goed voor mijn zelfvertrouwen. daarnaast lekker gesport. Ik voel me fysiek weer steeds sterker worden maar emotioneel ben ik nog wel erg labiel. Voel me snel verdrietig maar probeer daar niet te lang in te blijven hangen maar dat is soms best lastig.
Vandaag ben ik niet naar mijn werk gegaan. Ik was erg moe van deze week en de bedrijfsarts heeft me gezegd dat ik daar af en toe best wel aan toe mag geven. Ik doe het niet snel maar vandaag dus wel. Ik heb uitgeslapen, lekker tijdschriftjes gelezen en mijn balkon opgeruimd en gezellig gemaakt.
Ik heb vandaag weinig zin om te kletsen en mijn vriend voelt dat gelukkig wel aan en is druk met zijn eigen ding bezig.
Hij is druk bezig om alsnog in de schuldsanering terecht te komen. Ik hoop dat het hem dit keer wel lukt. Het zou mij ook weer wat rust geven. We zitten in een vreemde situatie. Ik ken hem drie jaar en hij heeft een enorme schuld uit zijn huwelijk mee genomen. Ik heb mijn financien keurig op orde en hem nooit ergens een schuld gehad. Dit trekt onze relatie wel scheef maar het is niet anders. Nou, ik hoop dat jullie ook allemaal van de zon genoten hebben deze week? Laat wat van jullie horen.
De afgelopen dagen ging het steeds wat beter met me. Wat succes ervaringen op het werk, goed voor mijn zelfvertrouwen. daarnaast lekker gesport. Ik voel me fysiek weer steeds sterker worden maar emotioneel ben ik nog wel erg labiel. Voel me snel verdrietig maar probeer daar niet te lang in te blijven hangen maar dat is soms best lastig.
Vandaag ben ik niet naar mijn werk gegaan. Ik was erg moe van deze week en de bedrijfsarts heeft me gezegd dat ik daar af en toe best wel aan toe mag geven. Ik doe het niet snel maar vandaag dus wel. Ik heb uitgeslapen, lekker tijdschriftjes gelezen en mijn balkon opgeruimd en gezellig gemaakt.
Ik heb vandaag weinig zin om te kletsen en mijn vriend voelt dat gelukkig wel aan en is druk met zijn eigen ding bezig.
Hij is druk bezig om alsnog in de schuldsanering terecht te komen. Ik hoop dat het hem dit keer wel lukt. Het zou mij ook weer wat rust geven. We zitten in een vreemde situatie. Ik ken hem drie jaar en hij heeft een enorme schuld uit zijn huwelijk mee genomen. Ik heb mijn financien keurig op orde en hem nooit ergens een schuld gehad. Dit trekt onze relatie wel scheef maar het is niet anders. Nou, ik hoop dat jullie ook allemaal van de zon genoten hebben deze week? Laat wat van jullie horen.
vrijdag 25 mei 2007 om 20:46
Hoi Eranma,
goed zeg, dat je gewoon niet bent gegaan. Dat klinkt misschien heel stom, maar ik denk dat af en toe voor jezelf kiezen een teken van herstel is!
Ik heb deze week alleen maandag en vrijdag gewerkt (tussendoor gewoon vrij, niet ziek gelukkig), en eigenlijk bevalt dat wel heel goed, misschien moet ik gewoon twee dagen in de week gaan werken ;). Hmm, nadat ik de loterij heb gewonnen dan....
Het gaat bij mij ook langzaam iets beter, maar wel met flinke downs er tussen. Ik heb melatonine geprobeerd, en dat lijkt wel te helpen. Als ik er twee neem wordt ik na een tijdje echt slaperig, en slaap ik iets beter door (nog steeds niet geweldig, maar je kunt niet alles hebben). Ik heb er nog een keer vier geprobeerd om te kijken of dat hielp, maar dat was voor mij een beetje een overdosis, ik werd toch even moeilijk wakker.... dat doen we dus maar niet meer. Bedankt voor de tip in ieder geval.
Ik ben van plan om me binnenkort weer voor 8 uur beter te melden, maar wel op twee voorwaarden: 1) dat ik mijn werktijden mag blijven verschuiven (vroeg opstaan gaat nog steeds niet geweldig, dus om 9 uur beginnen is niet zo fijn) en 2) nadat ik in een goed gesprek heb uitgelegd dat dat nog NIET betekent dat ik weer 'gewoon' beter ben. Dat eerste hebben ze eigenlijk al mee ingestemd, dus dat zal wel lukken, maar dat laatste lijkt me ook belangrijk. Zelfs de bedrijfsarts had me daar al voor gewaarschuwd, dat ik er zelf heel goed rekening mee moet houden dat echt beter worden nog maanden gaat duren. Het lijkt me wel handig als ze dat op mijn werk ook nog even goed beseffen, dat ze er dus niet vanuit kunnen gaan dat ik meteen weer ook allerlei extra taken op me neem, en dat ik voorlopig zeker nog nog niet de 60 uur ga maken die ik eerst altijd maakte. Ik moet nog steeds goed kiezen waar ik mijn energie aan besteed, dus dat betekent geen meetings waar ik eigenlijk niks aan heb etc. Dat lijkt me niet onredelijk toch?
Heb helaas wel net gehoord dat mijn vakantie heel waarschijnlijk niet doorgaat, grrr. De hele zomer doorwerken zonder vakantie is vast niet zo'n goed idee, dus moet ik maar eens een back-up plan gaan bedenken. Maar eens even wat websites afsurfen....
goed zeg, dat je gewoon niet bent gegaan. Dat klinkt misschien heel stom, maar ik denk dat af en toe voor jezelf kiezen een teken van herstel is!
Ik heb deze week alleen maandag en vrijdag gewerkt (tussendoor gewoon vrij, niet ziek gelukkig), en eigenlijk bevalt dat wel heel goed, misschien moet ik gewoon twee dagen in de week gaan werken ;). Hmm, nadat ik de loterij heb gewonnen dan....
Het gaat bij mij ook langzaam iets beter, maar wel met flinke downs er tussen. Ik heb melatonine geprobeerd, en dat lijkt wel te helpen. Als ik er twee neem wordt ik na een tijdje echt slaperig, en slaap ik iets beter door (nog steeds niet geweldig, maar je kunt niet alles hebben). Ik heb er nog een keer vier geprobeerd om te kijken of dat hielp, maar dat was voor mij een beetje een overdosis, ik werd toch even moeilijk wakker.... dat doen we dus maar niet meer. Bedankt voor de tip in ieder geval.
Ik ben van plan om me binnenkort weer voor 8 uur beter te melden, maar wel op twee voorwaarden: 1) dat ik mijn werktijden mag blijven verschuiven (vroeg opstaan gaat nog steeds niet geweldig, dus om 9 uur beginnen is niet zo fijn) en 2) nadat ik in een goed gesprek heb uitgelegd dat dat nog NIET betekent dat ik weer 'gewoon' beter ben. Dat eerste hebben ze eigenlijk al mee ingestemd, dus dat zal wel lukken, maar dat laatste lijkt me ook belangrijk. Zelfs de bedrijfsarts had me daar al voor gewaarschuwd, dat ik er zelf heel goed rekening mee moet houden dat echt beter worden nog maanden gaat duren. Het lijkt me wel handig als ze dat op mijn werk ook nog even goed beseffen, dat ze er dus niet vanuit kunnen gaan dat ik meteen weer ook allerlei extra taken op me neem, en dat ik voorlopig zeker nog nog niet de 60 uur ga maken die ik eerst altijd maakte. Ik moet nog steeds goed kiezen waar ik mijn energie aan besteed, dus dat betekent geen meetings waar ik eigenlijk niks aan heb etc. Dat lijkt me niet onredelijk toch?
Heb helaas wel net gehoord dat mijn vakantie heel waarschijnlijk niet doorgaat, grrr. De hele zomer doorwerken zonder vakantie is vast niet zo'n goed idee, dus moet ik maar eens een back-up plan gaan bedenken. Maar eens even wat websites afsurfen....
vrijdag 25 mei 2007 om 21:29
Dag allemaal,
Eranma zo te horen heb jij wel een lekker ontspannen (als je het zo kan noemen) dagje gehad. Kan je wel gebruiken, gewoon even de tijd nemen voor jezelf die je zo hard nodig hebt. Ik werd wel jaloers van het balkon, want die heeft mijn flatje namelijk niet ;). Dus ik heb met het raam wagenwijd open lekker koffie gedronken. Vandaag was het een rustige dag, ik heb net als jij ook even de tijd voor mezelf genomen. Ik heb getracht wat structuur aan te brengen in de chaos. Want ik was het overzicht qua financiën en schoolplanning even kwijt. Dus nu heb ik gelikte excelbestandjes.
Met mij gaat het momenteel beter, ik heb het idee dat ik "in de lift zit". Er komt weer iets uit mijn handen en ik heb ook weer zin om iets te doen. Nausicaa ik denk dat het inderdaad verstandig is om je collega's ervan op de hoogte te stellen dat het gegeven dat je werkt niet betekent dat je beter bent. Je wil jezelf niet nog eens zo voorbij rennen om maar tegemoet te komen aan verwachtingen en sociale druk.
Ik wens jullie allemaal een prettig weekend, ik ga even een filmpje kijken en op tijd naar bed. Ik heb gisteren namelijk al een voorproefje gehad op luilak :(. Dus ben benieuwd of ik vanacht nog slaap.
Eranma zo te horen heb jij wel een lekker ontspannen (als je het zo kan noemen) dagje gehad. Kan je wel gebruiken, gewoon even de tijd nemen voor jezelf die je zo hard nodig hebt. Ik werd wel jaloers van het balkon, want die heeft mijn flatje namelijk niet ;). Dus ik heb met het raam wagenwijd open lekker koffie gedronken. Vandaag was het een rustige dag, ik heb net als jij ook even de tijd voor mezelf genomen. Ik heb getracht wat structuur aan te brengen in de chaos. Want ik was het overzicht qua financiën en schoolplanning even kwijt. Dus nu heb ik gelikte excelbestandjes.
Met mij gaat het momenteel beter, ik heb het idee dat ik "in de lift zit". Er komt weer iets uit mijn handen en ik heb ook weer zin om iets te doen. Nausicaa ik denk dat het inderdaad verstandig is om je collega's ervan op de hoogte te stellen dat het gegeven dat je werkt niet betekent dat je beter bent. Je wil jezelf niet nog eens zo voorbij rennen om maar tegemoet te komen aan verwachtingen en sociale druk.
Ik wens jullie allemaal een prettig weekend, ik ga even een filmpje kijken en op tijd naar bed. Ik heb gisteren namelijk al een voorproefje gehad op luilak :(. Dus ben benieuwd of ik vanacht nog slaap.
zaterdag 26 mei 2007 om 09:50
ha burnies,
zooo vanochtend doorgeslapen tot 08.10 !! das echt een wonder, want dat lukt
echt niet meer de laatste tijd. word zwaar chagrijnig van dat vroege wakker worden......
deze week weer heel veel moe geweest, maar geen baaldagen meer.
probeer het nu echt een beetje te accepteren, lukt ook wel geloof ik.
dinsdag wijze les gehad, ik had meerdere afspraken, en ik merkte dat ik het echt niet trok. heb met mijn 'baas' afgesproken dat ik wel zou blijven (vergadering) maar dat ik de volgende dag vrij zou nemen
was wel echt de 1e x dat ik merkte dat het te veel was,
dat ik het echt niet trok.
weet nu dat ik echt niet meer dan 1 afspraak op een dag moet maken.
wel leuk, heb een nieuwe bank gekocht, en die ga ik straks dus lekker
ophalen!! joepieie!!
fijn weekend allemaal!!
xx phoebs
zooo vanochtend doorgeslapen tot 08.10 !! das echt een wonder, want dat lukt
echt niet meer de laatste tijd. word zwaar chagrijnig van dat vroege wakker worden......
deze week weer heel veel moe geweest, maar geen baaldagen meer.
probeer het nu echt een beetje te accepteren, lukt ook wel geloof ik.
dinsdag wijze les gehad, ik had meerdere afspraken, en ik merkte dat ik het echt niet trok. heb met mijn 'baas' afgesproken dat ik wel zou blijven (vergadering) maar dat ik de volgende dag vrij zou nemen
was wel echt de 1e x dat ik merkte dat het te veel was,
dat ik het echt niet trok.
weet nu dat ik echt niet meer dan 1 afspraak op een dag moet maken.
wel leuk, heb een nieuwe bank gekocht, en die ga ik straks dus lekker
ophalen!! joepieie!!
fijn weekend allemaal!!
xx phoebs
zaterdag 26 mei 2007 om 11:45
Hoi burnies, lastig dat je niet even kan terug lezen wie wat heeft gezegd en mijn concentratie en geheugen zijn nog steeds niet ok dus misschien heb ik nu de verkeerde naam aan de verkerde uitspraak.
Maar goed, volgens mij zei jij, nausica, dat je wel weer voor 8 uur wil gaan werken als je collega's er maar rekening mee blijven houden dat je niet beter bent. Maar dat is echt lastig, mensne vergeten het gewoon, daar kunnen ze niet veel aan doen. Ik heb zelf een paar jaar terug pfeiffer gehad en toen ik weer officieel begon, had de bedrijfsarts ook tegen mij gezegd dat ik er rekening mee moest houden dat ik nog niet helemaal herstelt was en dat ik er nog wel een tijd last van zou blijven houden. Maar als je dan eenmaal volledig werkt moet je ook wel volledig mee draaien , alleen extra dingen kun je misschien nog wel even weglaten. Collega's zien je ook al snel weer als beter maar dat lag misschien ook aan mezelf omdat ik zelf ook wel vond dat ik alles weer goed moest kunnen doen. Met andere woorden, je zal zelf regelmatig eerlijk moeten aangeven bij je collega's hoe je je voelt.
Over het slapen, het volgende. Ik slaap meestal redelijk makkelijk in, behalve als ik echt accute problemen heb, dan blijf ik malen. Maar ik word de laatste tijd weer vaak rond 4 uur wakker en slaap dan moeilijk in. Als ik dan eenmaal slaap, kan ik lang uitslapen. Overdag slaap ik bijna nooit, daar ben ik te onrustig voor im mijn hoofd.
Wel lief dat een van jullie zei, dat thuis blijven een vorm van herstel was. dat is misschien zo. Ik koos voor mezelf en voelde mij er niet schuldig over.
Grappig, zo had ik er nog niet naar gekeken.
Ik merk bij mezelf dat ik zeker meer aan kan op een dag, dat soms een paar dagen kan volhouden maar dan toch wel een terugslag krijg maar ik kan dus wel meer dingen doen. In mijn werk ben ik nog wel erg onzeker en ga ik de komende tijd proberen om vooral daar veel succes ervaringen te krijgen om zo mijn zelfvertrouwen op te krikken.
En de dips, ja die blijven komen. De ene keer erger dan de andere keer. Ik denk dat we die maar gewoon moeten proberen uit te zingen. Het zal wel bij mij/ons horen, denk ik.
Fijn weekend allemaal, probeer te genieten!
Maar goed, volgens mij zei jij, nausica, dat je wel weer voor 8 uur wil gaan werken als je collega's er maar rekening mee blijven houden dat je niet beter bent. Maar dat is echt lastig, mensne vergeten het gewoon, daar kunnen ze niet veel aan doen. Ik heb zelf een paar jaar terug pfeiffer gehad en toen ik weer officieel begon, had de bedrijfsarts ook tegen mij gezegd dat ik er rekening mee moest houden dat ik nog niet helemaal herstelt was en dat ik er nog wel een tijd last van zou blijven houden. Maar als je dan eenmaal volledig werkt moet je ook wel volledig mee draaien , alleen extra dingen kun je misschien nog wel even weglaten. Collega's zien je ook al snel weer als beter maar dat lag misschien ook aan mezelf omdat ik zelf ook wel vond dat ik alles weer goed moest kunnen doen. Met andere woorden, je zal zelf regelmatig eerlijk moeten aangeven bij je collega's hoe je je voelt.
Over het slapen, het volgende. Ik slaap meestal redelijk makkelijk in, behalve als ik echt accute problemen heb, dan blijf ik malen. Maar ik word de laatste tijd weer vaak rond 4 uur wakker en slaap dan moeilijk in. Als ik dan eenmaal slaap, kan ik lang uitslapen. Overdag slaap ik bijna nooit, daar ben ik te onrustig voor im mijn hoofd.
Wel lief dat een van jullie zei, dat thuis blijven een vorm van herstel was. dat is misschien zo. Ik koos voor mezelf en voelde mij er niet schuldig over.
Grappig, zo had ik er nog niet naar gekeken.
Ik merk bij mezelf dat ik zeker meer aan kan op een dag, dat soms een paar dagen kan volhouden maar dan toch wel een terugslag krijg maar ik kan dus wel meer dingen doen. In mijn werk ben ik nog wel erg onzeker en ga ik de komende tijd proberen om vooral daar veel succes ervaringen te krijgen om zo mijn zelfvertrouwen op te krikken.
En de dips, ja die blijven komen. De ene keer erger dan de andere keer. Ik denk dat we die maar gewoon moeten proberen uit te zingen. Het zal wel bij mij/ons horen, denk ik.
Fijn weekend allemaal, probeer te genieten!
zaterdag 26 mei 2007 om 14:58
Hoi allemaal,
mijn huisarts zei onlangs tegen mij; "ik plak de stempel Chronisch vermoeid op je voorhoofd, want dat doen medici als ze niet de oorzaak kunnen vinden van iemand die van jongs af aan al moe is."
Wat moet ik hier nou mee? Vind het zo wazig begrip. ben ik nou echt chonisch vermoeid en bestaat dat dan wel echt als hij het zo zegt?
En zijn er overeenkomsten met burn-out?
groetjes
mijn huisarts zei onlangs tegen mij; "ik plak de stempel Chronisch vermoeid op je voorhoofd, want dat doen medici als ze niet de oorzaak kunnen vinden van iemand die van jongs af aan al moe is."
Wat moet ik hier nou mee? Vind het zo wazig begrip. ben ik nou echt chonisch vermoeid en bestaat dat dan wel echt als hij het zo zegt?
En zijn er overeenkomsten met burn-out?
groetjes
zaterdag 26 mei 2007 om 20:51
Hey hoi!
Na een megadip vorige week (heel slecht nieuws gehad en daardoor erg verdrietig), ben ik nu gelukkig weer wat energieker en vrolijker. Jeetje, herkennen jullie dat, dat je zoooo moe en depri bent dat je echt even niemand wil zien of spreken?
Ik heb inmiddels gemerkt dat ik mezelf dan echt moet dwingen om toch iemand op te zoeken of te bellen, omdat ik er anders zo een paar dagen in blijf hangen. Vorige week ben ik dan ook op aandringen van mijn moeder een aantal dagen bij mijn ouders geweest. En het hielp echt.
Ik ben er inmiddels achter dat ik twee verschillende vermoeidheden kan hebben. Geestelijk moe en lichamelijk moe. Op het moment dat ik geestelijk moe ben werkt het juist heel goed om dan even wat te gaan ondernemen, vooral wandelen zwemmen enzo. Maar bij lichamelijk moe werkt dat niet en kan ik alleen nog maar slapen. De laatste tijd ben ik vooral geestelijk moe en merk ik dat juist dan werk, of iets anders een hele goede afleiding kan zijn. Daarom ben ik deze week ook meer naar school geweest. En gelukkig hoef ik daar nu niet weer het hele weekend van bij te komen. Best verrassend, omdat ik juist de laatste tijd bang ben om te veel te doen en weer moe en depri te worden.
Deze week heb ik goed nieuws gehad op mijn werk. Ik krijg volgend jaar mijn eigen groep :):):) Voor het eerst sinds ik werk, krijg ik lekker een groep een hele week voor me alleen. Dat was wel even een opsteker voor me, dat ze dat vertrouwen in me hebben.
Wel kwam gelijk de vraag of ik dan na de zomervakantie weer volledig ga beginnen. Pfff moeilijk hoor. Ik wil zo graag, maar of het ook al kan? Ze willen in ieder geval met liefde een invalster regelen voor een gedeelte van de week. Ben zo blij dat mijn collega`s me zo goed opvangen en met me meedenken.
Nou iedereen fijne pinksterdagen!
kiddie
Na een megadip vorige week (heel slecht nieuws gehad en daardoor erg verdrietig), ben ik nu gelukkig weer wat energieker en vrolijker. Jeetje, herkennen jullie dat, dat je zoooo moe en depri bent dat je echt even niemand wil zien of spreken?
Ik heb inmiddels gemerkt dat ik mezelf dan echt moet dwingen om toch iemand op te zoeken of te bellen, omdat ik er anders zo een paar dagen in blijf hangen. Vorige week ben ik dan ook op aandringen van mijn moeder een aantal dagen bij mijn ouders geweest. En het hielp echt.
Ik ben er inmiddels achter dat ik twee verschillende vermoeidheden kan hebben. Geestelijk moe en lichamelijk moe. Op het moment dat ik geestelijk moe ben werkt het juist heel goed om dan even wat te gaan ondernemen, vooral wandelen zwemmen enzo. Maar bij lichamelijk moe werkt dat niet en kan ik alleen nog maar slapen. De laatste tijd ben ik vooral geestelijk moe en merk ik dat juist dan werk, of iets anders een hele goede afleiding kan zijn. Daarom ben ik deze week ook meer naar school geweest. En gelukkig hoef ik daar nu niet weer het hele weekend van bij te komen. Best verrassend, omdat ik juist de laatste tijd bang ben om te veel te doen en weer moe en depri te worden.
Deze week heb ik goed nieuws gehad op mijn werk. Ik krijg volgend jaar mijn eigen groep :):):) Voor het eerst sinds ik werk, krijg ik lekker een groep een hele week voor me alleen. Dat was wel even een opsteker voor me, dat ze dat vertrouwen in me hebben.
Wel kwam gelijk de vraag of ik dan na de zomervakantie weer volledig ga beginnen. Pfff moeilijk hoor. Ik wil zo graag, maar of het ook al kan? Ze willen in ieder geval met liefde een invalster regelen voor een gedeelte van de week. Ben zo blij dat mijn collega`s me zo goed opvangen en met me meedenken.
Nou iedereen fijne pinksterdagen!
kiddie
