burn-out wie ook??

Hallo allemaal,

Ik ben ook herstellende... Wat een lange weg te gaan.. Maar fijn te weten dat meer mensen dit willen delen en tips willen geven. Voor jullie allemaal een knuffel *;. Ik probeer ook zoveel mogelijk mijn successen te tellen, maar soms is twee stappen vooruit en ééntje terug toch nog erg frustrerend. Pas sinds een paar weken krijg ik ook psychotherapie. Niet omdat ik zo'n hopeloos geval ben maar omdat ik behoefte heb aan feedback en sturing. Sinds de burn-out ben ik zo ver van mijn eigen gevoel verwijderd, soms bijna eng. In ieder geval ben ik erg blij met de therapie. Het is voor mij erg prettig om met een objectief persoon te praten en erkenning te krijgen.



liefs L

vervolg @juki72:



Sorry ik moest even  je tekst terug lezen:$

Hebben je kinderen ook letterlijk door dat je niet lekker in je vel zit? En wat vertel jij daarover?

Ik moest laats naar de psych, en mn kinderen gingen mee mij wegbrengen, toen zei ik tegen hun dat ik naar een hoofdjes dokter ging (t beesie moet toch een naam hebben) En dat hij zou proberen te zorgen dat mama niet meer zo moe en verdrietig is. En nu vragen ze dan ook elke keer als ik terug kom, ben je nu weer beter mama? ben je niet meer moe?(oeps, steek! want dan merk je dat ze het heel erg vinden....) en het blijft voor hun natuurlijk moeilijk te begrijpen, waarom het zo lang duurt.





@Nausica:



Waarschijnlijk heb je wel gelijk, en zou ik met een baan nog weer hele andere problemen erbij hebben!

Toch lijkt het mij juist even lekker om er soms even uit te zijn. Vooral om wat sociale contacten op te doen.

Maar ik ben op dit moment nog niet voldoende in staat om aan een nieuwe baan te beginnen.

Wat jij vertelde over in de trein, dat had ik afgelopen week ook op een verjaardag. Iedereen vertelde over zijn of haar werk, over collega's, over leuke dingen die werden ondernomen met vriendinnen (die ik ook niet echt meer heb door alles) En ik voelde mij echt mislukt op maatschappelijk vlak. En ik was idd erg jaloers op al die gewone levens.En dan  ook nog dat beklemmende gevoel dat het nooit meer goed komt. Of erger nog, dat het nog erger wordt, dat ik mij op een dag enorm verlies, inzak, t echt teveel wordt.

Ik ben zo enorm toe aan iets positiefs in mn leven. Maar ik ben ook enorm bang dat er misschien nog wel iets komt dat mn leven weer overhoop gooit...(dat is misschien ook wel een logische gedachte)

En dan weet ik weer dat ik het vooral tijd moet geven (de seizoenen moeten er eerst overheen)

Geduld...

Hoi N,

Probeer niet al te bang te zijn voor een terugval! Ik heb daar ook erg veel angst voor gehad, maar vergeet niet dat je iedere keer wel een stukje sterker wordt (mits je rekening houdt met je beperkingen). En heb het vertrouwen dat als er iets vervelends op je pad komt, je daar ook weer uit komt!

Ik weet het is lastig maar het helpt echt!



Liefs, L

Hi,

Ik heb in 2000 een burnout gehad en herken dingen bij anderen maar het belangrijkste wat ik heb geleerd is dat NIEMAND hetzelfde is. Ik schrok een beetje van dingen die mensen schrijven als iemand vertelt dat ze een burnout heeft en medicijnen slikt. Ik denk dat het dan niet zo handig is om dan te vertellen dat je er negen maanden over hebt gedaan (tenminste niet als eerste reactie). Bij mij was het na 5 weken weer mogelijk om minder te werken maar wel weer te werken.



Wat ik heb geleerd is dat je moet beginnen met dingen te doen die je heel erg leuk vind. Dat kost wel energie maar het zorgt er ook voor dat je energie ervoor terugkrijgt. Ik heb jaren geleden in de Viva gestaan om aan andere mensen te laten weten dat je er ook weer uitkomt!! Het zal je dan ook zeker niet nog een keer gebeuren.



Toch zullen er momenten zijn dat je medelijden hebt met jezelf, dat mag natuurlijk best. Toch is het wel belangrijk om het ook te relativeren. Het is erg vervelend maar het is zeker niet het einde van de wereld. Je komt er veel sterker uit dan je erin ging. Heel veel sterkte aan alle mensen die er nog steeds mee kampen maar weet JE KOMT ERUIT!!



Ciao.*;

Hoi burnies, ik heb de vorgaande stukjes gelezen en inderdaad moeten we, hoe lastig ook, de dips accepteren. Als mensne ook vragen hoe het gaat, zeg ik ook eerlijk nu ben ik weer even in stijgende lijn maar vorige week had ik een dip. Het gaat op en neer.

Ik heb dinsdag en woensdag goed gewerkt. Ik was trots op mezelf maar heb wel iets te veel achter elkaar gedaan. Vandaag wat minder gewerkt en vanmiddag even een uurtje geslapen. Ik kan er iets beter aan toe geven.

Iemand schreef dat zij juist ver van haar gevoel staat maar ik heb dat anders.

Ik voel juist heftig, alles heftig. Heftig boos, verdrietig mar ook wel opgewekt. Blij in mindere mate. Ik merk wel dat ik die gevoelens beter kan verwoorden, ben me er beter bewust van. Ik geloof ook dat ik dat beter communiceer naar andere. Vroeger konden mensne aan mij niet zien of horen hoe ik me voelde, dat deed ik expres. Maar dat is niet goed, zo kunnen ze ook geen rekening met je houden. Hierdoor kun je ook beter naar je eigen kern en voelen wat je echt wil.

Gisteren was ik heftig boos en verdrietig op mijn vriend. Hij krijgt veel voor zijn kiezen van mij. Wij hebben in het verleden veel mee gemaakt wat ook deels tot de burnout geleid heeft. Vanmorgen stond er bij het wakker worden een heel lief kaartje naast mijn wekker. Dat is echt helemaal niks voor hem en ik was er echt ontroerd door. dat moest ik ff kwijt.*; voor allemaal, hebben we nodig!!!!

Hoi MissClueless,

je hebt geen idee hoe erg ik het nodig had om precies dat te horen wat jij zei: dat je er weer uit komt. Dat gevoel heb ik momenteel helemaal niet, en ik begin een beetje wanhopig te worden. Iedereen om me heen zegt wel dat ik echt wel beter word, en dat ik er sterker uitkom, maar daar kan ik niet zo veel mee. Om het te horen van iemand die echt weet waar ze het over heeft, helpt op de een of andere manier beter.



Ik lijk de laatste tijd alleen maar weer achteruit te gaan, ik voel me eigenlijk net zo slecht als toen ik net ziek werd. Het ging eerst wel beter, met de nodige dips, maar die gingen na een paar dagen wel over. Nu ben ik echt al een week of vier/vijf volledig uitgeput, en ik word weer helemaal naar wakker, heb hoofdpijn en buikpijn. Ik ben het zo vreselijk zat, en ik weet niet meer wat ik moet doen. Ik doe braaf wat de dokters en psycholoog zeggen, en het lijkt allemaal niks te helpen. Ik weet dat het tijd kost, maar na 5 maanden mag je toch wel een stuk beter zijn.

Ik denk dat ik eigenlijk al weer veel te veel doe op mijn werk (ik werk weer 8 uur, en ik heb het behoorlijk druk) en dat dat gewoon niet gaat, maar ik weet ook niet wat ik daar aan moet doen. Als ik nu thuis ga zitten heb ik straks een heel groot financieel probleem, dus dat kan ook niet zomaar. Het is een beetje een vicueuse cirkel: ik moet dit project afmaken, maar dat gaat zo niet, maar ik word ook niet beter zolang die druk er nog is. Ik weet echt even niet meer wat ik moet doen. Jullie waarschijnlijk ook niet, maar ik moet het toch even kwijt.

Hoi Nausica, ik vind het rot voor je maar ik denk dat jij heel goed weet waarom je zo moe bent. Je geeft het zelf aan.Je werkt te veel, je hebt geen tijd om je batterij op te laden en put je zelf weer uit.

Je schrijft over financiele problemen als je niet zou werken. Probeer met mensne uit je omgeving, die jij vertrouwd daar over te praten. Misschien is er wel een oplossing te bedenken waarbij je wel minder gaat werken en toch financieel niet zo grote problemen krijgt. Vaak zien we door onze angst voor iets niet helemaal het plaatje helder en maken we dingen de groter dan ze zijn.Ik werk nu 4ochtenden maar zeker aan het eind van de week maak die ochtend nog niet helemaal vol. Daarnaast heb ik ook lichtere taken dan voorheen. Jij wil, heel begrijpelijk, te snel maar een burnout is niet te versnellen, daar ben ik me zo langzamerhand wel bewust van geworden.

Sterkte nausica en echt......als we maar geduld blijven hebben...worden we wel weer beter.

Eranma,

dank je voor je reactie. Je hebt gelijk dat je nogal eens de neiging hebt om dingen groter te maken dan ze zijn. Ik heb het er al met een paar mensen over gehad, maar die weten ook niet echt hoe ik dit aan moet pakken. Ik lijk een beetje tussen de regels door te glippen. Ik heb het eens uitgezocht, en ik kan wel een uitkering krijgen, maar dat worden dan drie instanties, met zowel een sollicitatie plicht, verplichte bezoeken aan de arbo-dienst en nog gedeeltelijk werken (het is nogal ingewikkeld, maar dit is wat ze er van maken). Aangezien me dat nou niet echt rustgevend lijkt, wil ik liever een andere oplossing vinden. Ik denk dat ik maar met mijn ouders ga praten om te kijken of zij me een tijdje kunnen helpen. Het is niet iets dat je echt wilt (ik ben al best lang financieel zelfstandig, en het gaat ook wel om een redelijk bedrag), maar ik weet het nu anders ook niet meer. Tenzij ik morgen de postcodeloterij win natuurlijk....



Ik heb vandaag vrij genomen, het ging echt even niet meer qua vermoeidheid. Ik heb morgen iets te doen waar ik erg graag heen wil, dus doe ik het vandaag maar even rustig aan. Heel soms neem ik wel verstandige beslissingen :P.

Hallo dames,



Wat een herkenning op dit forum zeg. En wat fijn dat jullie er allemaal zo open over zijn..... Ook de lichamelijke klachten herken ik heel erg.

Ik heb het volgende geschreven en wil het graag met jullie delen:



Hoe word ik gelukkig?

Ik ga mijn beroep drastisch omgooien, ik word postbode of ik ga als verkoopster aan de slag. Zomaar wat gedachten die door mij heengaan als ik met de wind door mijn haren buiten loop. Of nee, ik ga in het buitenland wonen. Alles achter me laten... De vogels maken me wakker uit mijn gedachten. Ze laten me beseffen dat ik het echt in mezelf moet zoeken. Ik kan ervoor kiezen te veranderen en nu eindelijk, na 26 jaar, mezelf te accepteren zoals ik ben. Ik ben goed zoals ik ben. En dan is al dat piekeren, perfectionisme, denken, weer piekeren totaal overbodig. Maar, hoe doe ik dat?

Hoe leer ik niet langer een gevangene te zijn van mijn eigen denken? Mijn lijf wordt er de dupe van, ik kan letterlijk geen kant meer op. Ik wil het zo graag, maar hoe dat ik dat in godsnaam?

De wil is er, dat is 1 ding wat zeker is.

Nu nog de sleutel tot dit geluk diep in mezelf zoeken......



Groetjes Malaga

En sterkte allemaal!

hoi allemaal!



Ik zit nu 3 weken thuis na net als velen van jullie veel te lang te hebben doorgesjeest in die veel te snel rijdende sneltrein. Heb met uitendelijk ook ziekgemeld omdat het echt niet meer kon. doodvermoeid opstaan, me dag doorslepen op werk, werk is niet naar mijn zin, wil eingelijk minder werken (nu 32 uur), hoofdpijn, hartkloppingen, slechte concentratie (ken geen boek lezen, of film kijken en bij gesprekken gaat t vaak langs me heen), slecht slapen (ook heel vroeg klaarwakker zijn), duizelingen, en mijn spieren zijn continu gespannemn. kon altijd goed ontspannen, yoga en meditatie heb ik altijd gedaan, maar dat lukt nu helemaal niet meer.



Ben door huisarts direct verzwezen naar haptonoom, die is nu met de bowen techniek begonnen, dit om mijn spieren te laten leren weer ontspannen te zijn, want alle spieren doen pijn en zijn hard, daardoor drukkende ribben, brostkas, zere nek en hoofdpijn.



Bij mij komt de burn-out door meerdere dingen,

mijn moeder is een paar jaar terug overleden, al met al heel snel gegaan en heb t daar toen erg moelijk mee gehad, wel psych hulp gehad. daarbij leunden mijn vader en zusjes de periode daarna er op mij. ben in die tijd afgestudeerd (zelfde richting als jou nauticaa) en met baan begonnen.

verhuisd en toen een tijd in rustige periode gekomen.



Toen gepland zwanger geworden in 2005, maar tijdens zwangerschap bleek partner vreemd te gaan en te twijfelen over relatie, toen veel te vroeg (6 weken) en veel te snel (30 minuten) bevallen in febr 2006, kindje in couveuze, dus ik steeds op en neer naar ziekenhuis en doodmoe. relatie leip toen echt op de klippen, dus ben in mijn verlof mijn en dochters spullen gaan inpakken(ipv middagslaapjes om bij te tanken), baan opgezegd en gaan solliciteren (4 weken na bevallen), verhuisd (met dochter bij mijn vader ingewoond), nieuwe baan gevonden voor 32 uur wel met 2 uur reistijd per dag. Banen in deze sector (zoals nauticaa weet) zijn niet overal te krijgen.

Al met al alles veel te druk en zwaar mnet baby, alleenstaand en veel werken......afgelopen sept mijn huidige vriend leren kennen, nu een gelukkig gezinnetje....tussendoor weer van baan gewisseld, weer met reistijd...pfffffffffff



en toen helemaal ingestort...volledig gecrashed voel ik me nu, had al twee weken voor de crash besloten minder te willen werken, omdat dat nu financieel kan met mijn nieuw partner, wat niet kan in dit soort werk, duszou iets heel anders moeten gaan doen, weer een vernadering, had ook al toen lijsten gemaakt met wat kost mij energie en wat geeft me energie, bleek dat voor alles dingen die mij energie geven ik geen tijd en rust heb. Dus dat moet veranderen.



Maar nu dus eerste helemaal niks! ik kan niet anders, mijn lichaam en hoofd protesteren en moeten afkicken van de snelheid en hectiek, lijkt wel. de was opvouwen is een dagtaak....

de tip van per dag opschrijven wat moet/wil pas ik nu ook toe.



ik heb dus ook een jong kind, 16 maanden oud, kost heel veel energie, maar geeft ook energie. ze is een dag in de week bij mij, wat anders ook als ik werk. de andere dagen gaat ze gewoon naar de opvang waar ze anders ook zou zijn, ik kan gewoon niet de hele dag voor haar zorgen. de trap oplopen kost soms al te veel energie.Verder gaat ze dus naar haar vader om het weekend, nu soms elk weekend om mij te ontlasten.

vriend werkt veel thuis, dat is heel fijn, want die doet boodschappen en andere dingen die ander sop mijn moet-lijst staan.



Ook ik voel me soms schuldig dat anderen last van me hebben, zit mezelf vaak al in de weg, en voor mijn gevoel anderen ook, omdat zelfs leuke dingen me nu te veel energie kosten en ik voor mijn gevoel niet meer echt leuk gezelschap ben nu.





daarbij mijn karakter, zoals vele van jullie, perfectionist, groot verantwoordleijkheids gevoel enz...



pfffff, goed, ik blijf hier lezen en schrijven,



nauticaa, waar werk je? welke plaats, welk instituut? als je t niet wilt opschrijven, cryptisch kom ik er waarschinlijk ook wel uit.(zelf in groningen en amsterdam en leleystad gewerkt)

wanneer is je datum en als je nu in ziektewet komt en je geld is straks op, krijg je wel WW hoor. en ook daar kan je je ziekmelden.....promoveren kan zelf over een jaar nog wel, ook al heb je dan al een jaar WW gehad.



sterkte allemaal!

elisa

Hallo allemaal,



Kan ook niet anders zeggen dan dat het heel herkenbaar is allemaal.

Ik zit sinds maart 2006 in een Burn-out.

Verandering van werk (wel intern) en tegelijkertijd gaan verhuizen was net teveel.

Ben hulp gaan zoeken toen ik tijdens het boodschappen een paniekaanval kreeg, ik dacht echt bijna terplekke flauw te vallen. Toen kon het echt niet meer doorgaan. Het leek soms net alsof ik in slowmotion achter liep.

Concentratieproblemen, huilbuien, futloos en depressief zijn, Nou ja jullie kennen het.......ik heb het ook (gehad).

Niet uit bed kunnen komen, werk bellen dat ik later kwam en soms kwam ik dan helemaal niet meer werken. Alles aan je lichaam doet zeer en voelt zwaar. Slapen, slapen en nog eens slapen!

Wat ik veel deed was autorijden....doelloos met geen enkele bestemming maar gewoon rijden en huilen!!



Ben begonnen bij een homeopaat op aanraden van iemand.

Ik moet eerlijk zeggen dat ik mijn bedenkingen had maar ik zat op een punt dat ik alles aanpakte. Hij heeft mij doorgemeten en ben aan een homeopatisch middel gegaan. Dit heeft mij erg geholpen. en nog af en toe.

Het rare was dat ik zeker niet aan de antidepressiva wilde.! Mensen die dit wel slikken, Heel goed,!! als je het nodig hebt zeker doen maar ik wilde het niet!

aantal gesprekken (ongeveer 12) met homeopaat gehad en dacht het wel weer allemaal aan te kunnen.

Ondertussen was ik weer begonnen met mijn oude leventje op te pakken.

weer fulltime werken en drie keer in de week gaan sporten. Afspraken maken met vriendinnen en toen ging ik weer op mijn gezicht.

Om het maar even leuk te zeggen. En ik ging op mijn gezicht omdat er een afspraak werd afgezegd en daar kon ik niet tegen. Weer terug bij af!



Ben toen wel naar de huisarts geweest en doorgestuurd naar psycholoog.

Ik moet zeggen dat het mij wel helpt. Daarnaast kan ik er met iemand buiten de hulpverlening ook goed over praten en dat helpt enorm.

En het mooiste is dat die persoon hetzelfde zegt als de psycholoog!

Huilbuien blijven wel maar word een stuk minder.

Wat inderdaad niet echt werkt zijn mensen die je graag willen helpen!

Allemaal goed bedoeld maar JE KAN ME NIET HELPEN DAT MOET IK ZELF DOEN! dat heb ik heel vaak geroepen. Naaste familie heeft het hier bij mij dan ook erg moeilijk mee. Rust en alleen zijn is het enigste wat werkt. (bij mij tenminste)

Maar omdat dat eng is voor mensen weten ze niet goed hoe dat ze hier mee om moeten gaan.



Nu moet ik zeggen dat het LANGZAAM aan steeds beter gaat maar het is inderdaad dag voor dag en het is een langzaam trajectje.

Ben bijna weer fulltime aan het werk maar ga 1 augustus minder werken en daar zie ik heel erg naar uit. 1 dag niet werken HEERLIJK.



En het gaat echt steeds beter. Ik was/ben af en toe ook heel erg ongeduldig geweest dat ik dacht wanneer is dit nou toch afgelopen.

En met goede dagen me weer zo had overwerkt dat ik daarna weer een week niet goed was. Mensen die riepen "je wordt er sterker van" en hou je taai kon ik op slechte momenten wel wat doen!

Maar op goede dagen heb ik echt het idee dat ik sterker word.

En het is echt zo. Alhoewel ik ook nog steeds op het randje zit.

Moet heel erg goed opletten en alleen doen waar ik zin in heb.

En ook ik moet mijn grenzen leren aangeven. Gelukkig begin ik dat te leren.

Heb je dus goed dagen geniet ervan en doe waar je zin in hebt en wat goed voelt! heb je weer een slechte dag.........helaas maar ga lekker in bed liggen of doe iets anders helemaal niks. En blijven huilen.

Het is heel vervelend om te doen maar het lucht zooooo erg op. Bij mij tenminste!



Nou komt ie "HOU JE TAAI ALLEMAAL" echt na regen komt zonnenschijn.

Misschien nu niet te zien maar dan later.



Heel veel groetjes en misschien tot hoors,

sasa04

hoi allemaal,



sasa, zo herkenbaar! dat doodmoe opstaan en dat alles pijn doet en zwaar voelt heb ik ook. homeopaat kan dus ook?



Ik zit zelf net 3 weken thuis en zit nu echt in de fase van totaal op zijn en dat hele kleine dingen een tagtaak worden, hoe lang duurde het bij jullie voordat je weer een beetje ging werken?



Ik werkte als uitzendkracht 32 uur, en ben nu dus bij UWV, omdat je als je je ziekmeld, uit dienst gaat. wel hoopt mijn baas dat ik (snel) weer terugkom, heowel hij wel vervanging voor me heeft nu. hij melde me dat hij dacht dat ik met 4 weken wel weer terug zou zijn.,.......pfff

mischien is dat wel helemaal niet want ik denk dat ik minder wil werken en ook werk met heel weinig reistijd.



Weet iemand heo dat zit met UWV als t werk wat je deed gewoon te veel was incl reistijd ook en je in die baan niet minder kan werken? moet je daar dan straks wel op therapeutisch basis weer opbouwen en dan zelf andere baan zoeken?Ik kan niet een bijv halve dag t werk doen wat ik deed, als ik begin moet het af en niemand kan het overnemen.

of segt UWV of reintegratie dan dat je iets anders moet zoeken en kan je vanuit de ziektewet als t beter gaat solliciteren? helpen ze daar dan bij?



Zie t eingleijk inderaad neit zitten om weer naar oude werk terug te gaan, is gewoon te veel, te druk, te veel dagen werken.



nou ja,ik probeer hier nu nog niet al te veel over te denken en alleen mijn lichaam en hoofd rust te geven.

hoop dat ik binnenkort weer eens eenboek kan lezen, nu is de concentratie wer te zoeken.



tot later!

Welkom elisa en sasa. Bedankt sasa voor de moed die je me geeft. Dat we echt wel sterker worden.

Eigenlijk weet ik dat ook wel maar bij elke dip schrik ik toch weer enorm.

Gisteren was ik 's middags op het water en het was volgens mij voor het eerst sinds maanden dat ik me helemaal rustig en ontspannen voelde, een bijzondere ervaring.

Ik heb geen idee hoe het zit met uwv en uitkeringen, af en toe ben ik ook wel wat bang om langer dan een jaar ziek te zijn. Maar ach, als dat zo is dan is het zo.*; voor alle burnies, omdat we dat nodig hebben!

Lieve iedereen.



Het is alweer een tijdje geleden dat ik wat van mezelf heb laten horen. In de tussentijd heb ik wel meegelezen en ik hoop dat het voor de mensen waar het steeds up en down gaat, de ups nu een keer de overhand gaan krijgen.

Met mij gaat het stukken beter op dit moment. Inmiddels ben ik zo ver dat ik twee dagen volledig voor de klas kan staan bij de kleuters. En dat gaat goed! Ik heb zelfs nog energie over als ik aan het eind van de dag thuis kom. De afgelopen drie weken heb ik ook geen nare huilbuien gehad.

In mijn hoofd is het rustig, ik slaap goed...:) Maar ik weet duffelsgoed dat ik er echt nog niet helemaal ben hoor.



Afgelopen weekend was ik lekker aan het shoppen. Uitverkoop, dus je weet het wel :-) Ik was alleen zo intensief aan en kijken geweest in een winkel dat toen ik buiten kwam ik toch een beetje licht in mijn hoofd werd. Blijkbaar toch te intensief. Maf is dat he. dat je op het moment dat je er mee bezig bent, toch niet in de gaten hebt dat je zo (te) druk bezig bent.

Of ik ben gewoon een te grote shopaholic.



Vrijdag ga ik weer naar de arboarts om te overleggen hoe we het nu verder op gaan bouwen. Over 4 weken heb ik al vakantie, dus helemaal voor de klas kom ik niet meer dit schooljaar. Maar ik ben al superblij dat het nu bij de kleuters weer lukt. Na de vakantie wil ik dan wel weer volledig beginnen.



Meiden, ik hoop dat het met jullie binnenkort ook beter gaat *;.

veel liefs,

kiddie

Lieve meiden,

Ik lees al een hele tijd met jullie mee en wil graag mijn verhaal met jullie delen. Ik ben al langere tijd actief op het viva-forum en hebt ook wat stukjes geschreven op het forum nasleep hyperventilatie (zal zo wel duidelijk worden waarom).

Ik wil graag zeggen dat ik dit topic heel mooi vind, de manier waarop jullie elkaar steunen en veel begrip tonen, das soms in de buitenwereld wel even anders.

Zal ik maar eens even proberen mijn verhaal in het kort te vertellen? Tja, even denken waar te beginnen.

Laat ik maar beginnen dat ik vanuit mijn persoonlijkheid nogal een controle freak ben, geloof dat ze het ook weleens neurotisch noemen

Na mijn afstuderen in 2001 ben ik fulltime gaan werken in de zorg; ik had twee parttime banen en deed een postdoctorale opleiding. Liep eigenlijk allemaal wel redelijk. In de zomer van 2004 heb ik de relatie met mijn toenmalige vriend verbroken. We waren vanaf mijn 15 e samen en woonden ook samen. De relatie was al langere tijd heel stressvol maar ik vond het supermoeilijk de relatie te beindigen, vond het doodeng. Toch gedaan na maanden getob en toen moesten we alles regelen. In dezelfde periode (terwijl ik aan het verhuizen enzo was) pleegde mijn beste vriend suicide.

Ik ben mijn toen gaan bezig houden met de crematie en alles eromheen. Het werk en de studie gingen gewoon door. IK dacht dat het allemaal best redelijk ging... tot begin 2005.

Als ik nu dagboeken lees uit die periode staat er : "Ik was vandaag zo moe op mijn werk dat ik zat te draaien op mijn stoel en het gevoel had elk moment tegen de vlakte te gaan". Ik heb die signalen niet goed opgepakt; er speelde prive ook gewoon nog heel veel. Voor mijn idee had ik geen tijd om te rusten en te rouwen.

Tijdens de vakantie in 2005 ging het voor het eerst mis; ik kreeg een gigantische paniekaanval. Vanaf dat moment ging de duizeligheid met mij op de loop. De vermoeidheid viel geloof ik niet eens meer echt op. Omdat ik ook enorm afviel werd ik doorgestuurd naar de internist; na onderzoek werd pfeiffer vastgesteld. Haar advies was om rust te nemen. Niet gedaan, ik had net een nieuwe leidinggevende en wilde niet 'zwak'zijn. Daarnaast zou ik per januari 2006 met een nieuwe postdoctorale opleiding beginnen en die mocht ik niet doen als ik me zou ziekmelden. Hm, doorgaan dus....

Ondertussen namen de angsten en spanningen steeds verder toe. IK was 24/7 duizelig (een klacht die ik bij velen van jullie zie) en ik kreeg ook steeds vaker paniekaanvallen. Ik voelde me als een opgerekt elastiek; continue onder spanning, ik kon niet meer stilzitten.

Het werd eigenlijk alleen maar erger en ik werd ook somber, alles was me teveel en niets kon me nog bekoren. Ik ben toen op advies van mijn huisarts en psych gestart met AD. Ik ben wel begonnen met mijn studie en ben voor 50% aan het werk gebleven. Heel langzaam ging het wat beter. In de zomer gingen mijn vriend en ik ons huis verbouwen en bouwde ik mijn uren langzaam uit. Dat was best een redelijke fase. Omdat ik behoorlijk last had van bijwerkigen ging ik de AD langzaam afbouwen. Ik gebruik nu nog 2 mg (totaal placebo geloof ik). En toch..  het is nog niet weg. Mijn psych heeft het vaak over voor mezelf zorgen en lief zijn voor mezelf. Ik lees bij jullie veel over RUST... Klinkt onwijs logisch, toch heb ik niet het idee dat ik het echt heb gedaan. Ik ben toch door blijven gaan en soms denk ik weleens "Zou het niet beter zijn geweest als ik er echt eens een paar maanden volledig was uitgegaan?" Was ik nu dan al oke geweest?

IK durf ook nog niet toe te geven dat het een burnout is, ik denk vaak dat ik me aanstel en vind ook dat ik nu niet meer rustig aan mag doen aangezien ik vorig jaar een paar maanden 50% heb gewerkt. In oktober was ik weer 100% aan het werk.Overigens is er vanuit mijn leidinggevende niet/weinig steun voor alles. Hij verwijt mij dat ik zolang ben ziek geweest, dat is inmiddels duidelijk uitgesproken.

Ik vind het zo super moeilijk, het is maanden goed gegaan en nu de laatste weken is het weer niet zo goed. Werkelijk bekaf, de hele dag zitten draaien op je stoel, benen die aanvoelen als lood, duizellig waardoor ik onzeker word en dan weer af en toe angstaanvallen krijg. Ik ben weer even op het punt dat kleine heuveltjes bergen lijken en gedachten volledig met me op de loop gaan

pfoe, wat is het eigenlijk fijn om je verhaal eens even helemaal te kunnen vertellen.

Lieve meiden, ik hoop niet dat het een klaagzang is geworden. Ik hoop op een stukje herkenning, erkenning en misschien ook wat inzicht. Ik wil ook graag richting jullie kunnen steunen waar mogelijk!

Liefs van huisje

Hoi burnies, Phoebe...ik ben je nog steeds dankbaar dat je dit topic gestart bent. Het is voor de herkenning, steun, geruststelling,erkenning maar ook als een soort van me af schrijven nodig dat ik hier regelmatig kom.

Kiddie, ik zit ook in het onderwijs. Ik ben blij voor je dat je je beter voelt maar pas op dat je niet te hard van stapel loopt. Je zou het ook na de vakantie zo kunnen doen dat je volledig arbeidstherapeutisch gaat werken. De invaller fungeert dan als achterwacht of als klasse assistent. Je kan dan een time out nemen als je dat nodig hebt. Zie het als een duo-baan.

Huisje, jij hebt heel wat voor je kiezen gehad. Wat mij opviel is dat jij net als ik pfeiffer hebt gehad en daar heb je weinig hersteltijd voor genomen. Het zou heel goed kunnen dat dat je naast de burnout ook nog dwars zit.

Mijn burnout voelt op sommige momenten net als mijn pfeiffer, het lijkt soms wel door elkaar te lopen. Ik wens je heel veel sterkte en ik hoop dat je regelmatig op dit forum je verhaal zal doen.

Hoi,



Elisa1, Homeopaat kan zeker werken maar ik denk dat je vooral moet doen waar je zelf een goed gevoel over hebt.

Later ben ik bijvoorbeeld wel weer naar de huisarts gegaan. Dit om het toch goed in de gaten te blijven houden. Heb mij ook laten testen op pfeiffer maar had het niet.

Heb bij de homeopaat pillen gekregen die gewoon in de (ik noem ze maar even alternatieve winkels) te verkrijgen zijn. Hielpen vooral bij het innerlijke onrust.

Goed en gezond eten helpt ook goed. In het begin kreeg ik geen voedsel door mijn keel.....had het gevoel of dat het gewoon niet zakte en in mijn keel bleef hangen. Heb ook heel lang alleen maar zakjes studentenhaver kunnen eten. Gewoon eten kreeg ik niet door mijn keel!

Ik ben echt geen fruit typje maar ik heb daarna weer een hele periode gehad waar ik veel fruit at......heel raar, je gaat alles anders doen en je lijf gaat vragen om dingen die je daarvoor misschien nooit at.



Ik moet zeggen dat ze op mijn werk heel erg goed met mij zijn omgegaan.

Ook ik werk in het onderwijs (administratief) maar ik moet zeggen dat ik alle ruimte heb gekregen. Ook van directe collega's. En daar ben ik heel blij mee. Heb in het begin van de burn-out alleen maar kunnen janken (nou nog af en toe hoor).....elk uur naar buiten omdat ik het niet trok. Was soms maar 2 uur aanwezig.

Ze hebben me toch wel een beetje gepusht om te blijven komen.

Heel vervelend op dat moment maar achteraf heel goed. Bij de bedrijfsarts ook geen problemen.....die lieten het helemaal aan mij over maar ik moest wel gaan werken al was het maar dat ik aanwezig was.

Ik ben aantal maanden thuis geweest toen bijna een maand fulltime weer aan het werk gegaan en toen 2e dip weer tot nu toe opbouwend gaan werken. Omdat er minder dan een maand tussen zat telde het ziekteverzuim door waardoor ik ook op moest letten dat ik niet meer dan een jaar ziek zou zijn. dit in verband met eventueel minder loon.

Omdat ik het idee had dat het wel langer zou gaan duren ben ik zelf met het idee gekomen om minder te gaan werken.

Ik wilde niet naar het uwv of bij de arboarts blijven omdat je daar elke keer toch weer je verhaal moet doen......en dat vond ik vervelend.

ik had alles al uit laten rekenen bij pz en was helemaal klaar om wat uren in te leveren. Bij ons is het zo dat als je uren inlevert dat je ze dan kwijt bent. Meer uren gaan werken kan dan niet.

Ze hebben mij toen een keuze voorgelegd om onbetaald verlof aan te vragen voor een paar uurtjes. Zo kan ik mijn dagen indelen dat ik woensdag vrij ben. Voordeel hiervan is dat ik na een jaar kan kijken en kiezen wat ik daarna wil doen. Weer meer werken of minder blijven werken. Daarom zeg ik en vind ik dat mijn werkgever goed mee denkt en mij de ruimte geeft. Weet ook dat dit echt niet overal is! 

Maar goed zoals ik in mijn vorig berichtje al aangaf dat ik nog op het randje zit......vandaag is de dag dat ik weer vroeg naar bed moet omdat ik voel dat ik teveel heb gedaan vandaag.



Sterkte allemaal en trusten!!

Lieve Phoebe en Eranma (hoop dat ik het goed schrijf),

Bedankt voot jullie warme welkom en jullie lieve woorden.

Eranma, inderdaad heb ik pfeiffer gehad. In de zomer van 2005 werd ik erg moe, kreeg vaak keelontstekingen en longontsteking en viel kilo's af. In eerste instantie dacht ik dat het alles met stress te maken had. Toen ik op een gegeven moment niet langer dan een paar minuten kon lopen zonder het gevoel tegen de vlakte te gaan ben ik naar de internist gestuurd. Haar diagnose was dat ik recent Pfeiffer had doorgemaakt en dat de piek achter de rug was. Ze adviseerde mij halve dagen te gaan werken en veel te rusten.

Schaam, heb ik niet gedaan. Ik dacht "Ach piek is achter de rug, dus we kunnen weer'. De klachten werden er natuurlijk niet minder op, draagkracht nam steeds verder af en door de voortdurende duizelingen kreeg ik paniekaanvallen, piekerde ik me een ongeluk en werd ik somberder.

Ik ben soms erg boos op mezelf dat ik zo slecht voor me zelf heb gezorgd (dit denk ik op de rationele momenten). Op andere momenten roep ik weer heel hard dat ik me niet moet aanstellen, want het valt toch wel mee?

Moeilijk dus.

Wat apart om te lezen Phoebe dat jij ook paniekaanvallen hebt gehad. Kan jij voor jezelf uitleggen hoe dat zo kwam? Duizelingen komen volgens mij veel voor bij BO (zie dat ook op dit forum), maar bij de een triggert dat kennelijk veel angst (bij mij dus) en bij anderen niet?

Nou meiden, ik ga even de tuin in (heb vandaag mijn vrije dag, uitdaging is dan om zo rustig mogelijk te doen.... echter, heb vanochtend al gesport en het huishouden gedaan en een telefoontje voor mijn werk, is vast niet wat mijn psych bedoelt met rustig aan :$

Hebben jullie nu ook het gevoel heel veel weerstand tegen veranderingen te hebben? Gewoon alsof je dat er niet bij kan hebben.

Kreeg namelijk net een telefoontje van mijn werk met aanbod van bepaald project. Drie jaar geleden al wilde ik dat heel graag. Maar het zou ook betekenen extra reistijd met de trein, veel inlezen en nieuwigheid.

En om eerlijk te zijn..... pff ik zit er even niet op te wachten. Maar ben ook weer bang dat ik dan mijn kans mis en wil me ook niet laten leiden door angsten dat ik het niet kan.

Denk dat ik nee ga zeggen, moet hierbij erg denken aan woorden van psych: "Ik heb liever dat je een hangmat koopt en erin gaat liggen dan dat je weer iets extra's op je gaat nemen!

Meiden, een heel fijne dag!

Ga nog even klein topic op reizen openen en dan proberen langer dan half uur op bips te gaan zitten!



Liefs huisje

He huisje mijn psych zei eens:ook leuke dingen kosten energie. Dat met het oog op datgene wat op je werk was aangeboden.

Ik wil ook nog even geen nieuwe uitdagingen. Ik heb sinds gisteren het gevoel dat ik weer meer mezelf word. De eranma van pak-em-beet vier jaar geleden.

Ik geniet meer, ik geniet meer van de kinderen op school, voel ze ook beter aan. Oeps, dat voelt fijn. En nu vasthouden! Ik hou het vandaag kort want ik wil even naar buiten, het is zo mooi weer. Groetjes en *;

lieve meiden,



wat ben ik toch blij dat ik dit topic gevonden heb, zoveel herkenning en steun. Inderdaad mensen die niet weten wat een burn-out inhoud snappen je toch niet helemaal.

Ik ben dinsdag bij mijn huisarts geweest, die wilde toch wat dingen uitsluiten, en heebt me bloed laten prikken, pfeiffer, ijzer, schildklier (die schijnt bij sommigen na zwangerschap neit goed te werken en kan je ook heel moe van worden en duizelig schijnt), hepatitis en wat algemene dingen.vrijdag krijg ik uitslagen.

Haptonoom gaf me de tip voor multivitamine, die slikte ik al, van davitamon, maar die zijn niet goed genoeg, van natuur winkel zijn ze op natuurlijke basis ipc chemisch gemaakt en die worden veel beter opgenomen. Ook de belangrijek vitamine B12 (tekort geeft duizelingen, vermoeidheid ec)



Dus die maar gehaald.



Merk wel dat ik zo ontzettend zuinig moet zijn met de energie, dinsdag naar husiarts geweeste n daarna even stad in en naar ziekenhuis voro bloed prikken en ik was er gister nog doodop van. kon alleen maar op de bank hangen, alles deed weer pijn en was zo moe.

Had mijn dochtertje ook nog een zeur-dagje en werd gisteravond geprikt door een bij, huilen huilen en ik merk dat gewoon dat dat zoveel energie kost, terwijl de batterij al leger dan leeg was....





Heb t boek the secret besteld, ik wil dat gaan bestuderen en toepassen, lijkt me nu heel goed. wie heeft dit ook gelezen?



kiddie, als ik me even iets beter voel, doe ik ook teveel, zonder te merken.

huisje, ik loop eingelijk ook al jaren door en heb wel eens even vrij gehad, maar nu ben ik zo ontzettend gecrashed dat ik gewoon niet meer anders kan dan echt niks doen. had altijd t gevoel dat ik onmisbaar was en dat ik wel door moest.ben ook al jaren duizelig enzo, maar nu is de grens echt bereikt.

Op momenten dat ik me goed voel, dnek ik soms ook dat ik me aanstel, waarom zit ik hele dagen thuis, en vervolgens gaat t even heel slecht en dan voel ik weer dat ik niet anders kan nu.

Voel me nu zo hyper steeds, en schrik van vanalles, hebben jullie dat ook, dat je zo op scherp staat datje van een hard geluid bijvoorbeeld zo enorm schrikt. niet normaal.heel kriebelig ofzo en heb van binnen t gevoel dat ik niet stil kan zitten.



en dat shaken na traplopen heb ik ook soms, dan kost alleen naar t toilet gaan al te veel energie. net een oud vrouwtje...

Ik hoor van "ervaringsdeskundigen" ook dat als je je beter voelt je juist nog even kalm aan moet doen, ook al gaat dat tegen je gevoel in. want juist dan kan je enorm terugvallen.



eranma, fijn dat je je weer als vanouds voelt, ik probeer ook vooral te genieten van de momentjes dat ik me even goed voel. positief denken.





phoebe, goed dat je gewoon niet gaat naar t uitje, ik kan ook zo tegen dingen opzien, ook al zijn ze leuk. bijv begin juli heb ik een promotie van een vriendin, ik ben paranimf , erg leuk, maar weet nu al dat ik miscshien wel een week ofzo meot bijkomen ervan. moet nog kleding kopen, maar ook winkelen kost nu eigenlijk te veel energie, ga zaterdag met mijn man de stad in, heb ik wat steun aan hem.



kunnen jullie ook niet tegen erge drukke omgevingen?



tot later,

elisa

Hoi Elisa, ik had je geloof ik nog niet welkom geheten: bij deze!



Ik vind inderdaad ook vooral de herkenning op dit topic erg prettig. Van wat jij zegt herken ik ook weer heel veel. Ik ben in het begin minder gaan werken, maar zodra ik weer een procentje meer energie had, ging ik meteen weer meer doen. Dat gaat dus niet goed, en dan val je inderdaad heel hard terug. Ik merk inderdaad ook dat ik veel sneller schrik. Vooral in het verkeer schrik ik heel snel als er gewoon iets uit een zijstraat komt of zo. Ik reed al niet zo vaak auto (ik heb geen eigen auto), en nu doe ik het maar even helemaal niet meer, lijkt me wel zo veilig.... Hele drukke plekken vind ik soms niet zo fijn, maar dat gaat wel steeds beter. Ik vind het alleen nog niet zo fijn als ik het gevoel heb dat ik niet weg zou kunnen (als ik in het theater in het midden van een rij zit, in de trein, dat soort dingen). Het helpt mij wel dat ik er altijd vrij open ben geweest, ik hoef nu maar te zeggen dat ik liever aan het uiteinde van een rij ga zitten, of bij de deur, en mensen werken mee. Ik moet daar wel aan toevoegen dat ik hele fijne naaste collega's heb, die erg hun best doen om het te begrijpen.

Grappig dat je over een promotie begint, die moet ik dus ook nog, alleen dan zelf. Ook niet echt aan te raden als je burn-out bent.... Ik kan me wel voorstellen dat je er een beetje tegenop ziet, het is toch best spannend en een redelijk drukke dag. Is er nog een paranimf die veel van de praktische dingen kan regelen, dat is voor jou wel fijn?



Zoals jullie al begrepen hadden ging het met mij al een tijdje echt weer niet zo goed. In overleg met de psych en huisarts heb ik nu dan toch maar besloten om medicijnen te gaan slikken. Het voelt wel een beetje als falen (dat is het niet, dat weet ik verstandelijk wel, maar zo voelt het nou eenmaal), maar het ging echt niet zo. Ik lees best vaak dingen als:'pillen zijn onzin, je moet gewoon even een stapje terug doen'. Nou, dat probeer ik al maanden, en dat is dus niet voldoende in mijn geval. Ergens denk ik wel dat het goed was dat ik er mee gwacht heb, want nu sta ik er zelf tenminste wel echt achter, omdat ik weet dat ik het echt geprobeerd heb.

Ik ben gisteren begonnen, alleen ben ik dus vannacht heel erg ziek geworden. Ik heb urenlang overgegeven, en pas nu begin ik me ietsje beter te voelen. Ik heb alleen geen idee of het door die pillen komt, of dat ik ook gewoon iets onder de leden heb. Ik was gisteren al wel een beetje trillerig en wat warm (voordat ik die pil nam dus), en ik heb nog steeds wat verhoging, dus misschien is het wel gewoon een virusje. Als het vanannacht weer mis gaat, zal ik morgen de huisarts maar eens bellen of ik hier wel mee door moet gaan. Zucht.... Ik voelde me echt even beter, nadat ik goed met de psych en huisarts had overlegd, en een goed gesprek met mijn baas had gehad. Nu ben ik echt gewoon ronduit ziek, hopelijk vergeven jullie me dat ik me even heel zielig voel (voor een dagje, hou ik morgen weer mee op).

Bedankt phoebe24 voor je reactie! En zal dus ook regelmatig jou 'site' bekijken etc.

Vanmiddag moet ik eigenlijk therapeutisch 3 uren aan het werk, maar heb besloten om niet te gaan! Vannacht aan het hyperventileren geweest, dus ben vanaf vanmorgen al 'lekker' dronken in mijn hoofd! Hoofdpijn en heel erg huilerig. Heb gisteren gesprek gehad met het werk omdat ik moest aangeven of ik wel/niet volgende week voor 6 uren op loonbasis kon gaan werken.. Heb gisteren dus aangegeven dat dat nog niet kon. Nou dat vonden ze niet zo mooi en waren er niet mee eens!! Belangrijk om te weten voor jullie: ben 4 dagen 3 uren therapeutisch aan het werk 'aanwezig' geweest en dat was al intensief genoeg! Het werk wil het plan van aanpak volgen wat de arboarts heeft uitgestippelt voor mij. Als het aan hun ligt ben ik per 1 augustus beter verklaard! Da's makkelijk! Ging dat in werkelijkheid maar echt zo! Met de arboarts had ik het ook niet getroffen: een man die moeilijk verstaanbaar was met een sterk buitenlands accent en een hele autoritaire houding! kon een paar zinnetjes vertellen en daarna nam hij het heft in handen! Ik had die dag een goede dag en voelde me dus ook geweldig! En dat zag hij, dus hij vond dat ik wel weer wat aan het werk kon etc.

Morgen een uitje met de collega's. Heb me wel op gegeven, maar begin nu heel erg te twijfelen. Ik moet per dag bekijken hoe ik me voel en wat ik kan.

Het getouw trek van het werk maakt het er niet beter op bij mij! Voel me geestelijk en emotioneel een wrak, kan niet voor mezelf opkomen, onzeker, heel erg vergeetachtig en slechte concentratievermogen, schrikkerig, huilerig, brok in de keel, down gevoel etc etc. Het werk vind dit geen goede redenen om nog langer thuis te blijven of therapeutisch te werken. Maandag naar de huisarts, want voel me al vanaf  3 a 4 weken heel erg down in combi met de boven genoemde verschijnselen en begin ook vreemd te denken. Waar ik zelf van schrok!

Hallo meiden, welkom nieuwkomers.



Allereerst wil ik even op ak25 reageren. Ik vind het heel goed van je dat je gisteren niet bent gaan werken. Als ik zo je verhaal lees en zie welke klachten je hebt, denk ik dat je eigenlijk helemaal niet zou moeten werken (of in elk geval therapeutisch en veel minder, bijvoorbeeld maar 1 keer per week). Je zit er nog middenin!

Helaas denkt jouw arbo-arts er anders over. Misschien kun je een andere arbo-arts krijgen? Zo niet, probeer echt voor jezelf op te komen. Vertel eerlijk welke klachten je hebt en benadruk dat je er die dag misschien uiterlijk best oke uitziet, je vanbinnen echter je een emotioneel wrak (of iets dergelijks?) voelt. Uiterlijk is zo misleidend!

Als je evengoed geen begrip krijgt, weet dan dat je in je recht staat als je  je vanwege gezondheidsredenen toch niet aan het plan van je arbo-arts houdt. Zolang je maar wel braaf naar de afspraken met de arbo gaat. (wet poortwachter)



Met mij gaat het steeds iets beter. Ik zie nu heel duidelijk het patroon van ups en de toch weer onvermijdelijke downs. Het lukt me nu redelijk om die down te accepteren en om niet helemaal weg te zakken in die down.

Het blijft moeilijk om rustmomenten te creeeren. Enerzijds omdat ik zoveel wil (en moet), anderzijds omdat ik toch een gezin te runnen heb. Dat laatste maakt m'n burnout soms zo zwaar!

Op het moment ben ik erg bezig met m'n werk. Sinds een paar weken durf ik aan mezelf en aan m'n omgeving toe te geven dat ik m'n werk echt niet leuk meer vind. Dat is zo'n openbaring!! En tegelijkertijd maakt het me erg onzeker want ik heb echt geen idee hoe het nu verder moet. Wat kan ik, en belangrijker, wat WIL ik??

Gelukkig word ik nog steeds begeleid door GGZ en ben ik bezig met een jobcoach. Ik probeer positief te denken en zie deze fase als heel leerzaam en een keerpunt in m'n leven.



Dat positieve denken, brengt me even bij "the secret". Iemand anders had het er hier over en toevallig heb ik een tijdje terug de film (documentaire waarbij een aanral Amerikanen aan het woord kwamen) gezien. Ik vond het eigenlijk erg overtrokken (Amerikaans) en sommige standpunten erg ver gaan (over ziekten enzo). Maar de boodschap dat je zelf veel in je leven kunt beinvloeden, als je maar van je eigen kunnen overtuigd bent, daar geloof ik wel in.

Dat sluit ook aan bij het advies dat ik krijg van de GGZ, namelijk dat ik zelf een grote stem heb in m'n eigen reintegratie.

Dat wil ik jullie ook meegeven; wacht niet af waar de arbo-arts mee komt, maar geef zelf aan hoe je denkt dat jij het beste kan reintegreren. Als je het met je arbo-arts treft, heb je best kans dat er waardering en goedkeuring voor jouw ideeen komt.

(klinkt mooi he, maar a.s. woensdag mag ik zelf weer naar de arbo en omdat voor mijn gevoel mijn toekomst nog een groot vraagteken is, weet ik ook nog niet zo goed hoe ik m'n reintegratie zelf kan gaan sturen....)



Iedereen een goed weekend !