Psyche
alle pijlers
burnout, AD, overspannen... luxeproblemen?
donderdag 8 oktober 2009 om 16:19
Het valt me op dat er veel onderwerpen op het forum gaan over het gebruik van anti-depressiva, over mensen die een burn-out hebben, tegen overspannen aanzitten en/of onder behandeling zijn bij een therapeut of psycholoog.
Elke keer als ik zo´n topic lees krijg ik de neiging om met heel veel onbegrip te reageren, dat wil ik voorkomen, vandaar dit topic.
Ligt het aan mij of is hier echt sprake van luxeproblemen? Ik heb altijd geleerd dat je door moet gaan, door moet vechten, ook al heb je het gevoel dat je niet meer kunt.
Geloof me, ik heb geen leventje op rozen gehad, en zeker de afgelopen 10 jaren waren tropenjaren. Ik heb vaak het gevoel van vreselijke moeheid, treurigheid enz enz gehad, maar ook altijd direct weer de wetenschap van: niet zeuren, gewoon doorgaan!
Het is absoluut niet mijn bedoeling om te zeggen dat mensen met de genoemde problemen zeikwijven zijn, maar ik denk wel dat we in deze luxe-maatschappij de ruimte krijgen om ons rot te voelen, en dat we daardoor minder sterk zijn dan we zouden kunnen zijn.
Elke keer als ik zo´n topic lees krijg ik de neiging om met heel veel onbegrip te reageren, dat wil ik voorkomen, vandaar dit topic.
Ligt het aan mij of is hier echt sprake van luxeproblemen? Ik heb altijd geleerd dat je door moet gaan, door moet vechten, ook al heb je het gevoel dat je niet meer kunt.
Geloof me, ik heb geen leventje op rozen gehad, en zeker de afgelopen 10 jaren waren tropenjaren. Ik heb vaak het gevoel van vreselijke moeheid, treurigheid enz enz gehad, maar ook altijd direct weer de wetenschap van: niet zeuren, gewoon doorgaan!
Het is absoluut niet mijn bedoeling om te zeggen dat mensen met de genoemde problemen zeikwijven zijn, maar ik denk wel dat we in deze luxe-maatschappij de ruimte krijgen om ons rot te voelen, en dat we daardoor minder sterk zijn dan we zouden kunnen zijn.
donderdag 8 oktober 2009 om 20:40
wat dus wel opmerkelijk is, is dat twee mensen (reken mezelf even mee), hebben geconstateerd dat ze met een burnout (of overspannenheid) vastliepen op de vierde tree (van onderen!!). Iemand die een depressie heeft gehad herkende zichzelf in de tweede tree (van onderen!!).
Kunnen we concluderen dat een depressie ernstiger is dan een burnout? En dat een burnout dus veel meer een welvaartsziekte is dan een depressie?
Kunnen we concluderen dat een depressie ernstiger is dan een burnout? En dat een burnout dus veel meer een welvaartsziekte is dan een depressie?
donderdag 8 oktober 2009 om 20:40
wat dus wel opmerkelijk is, is dat twee mensen (reken mezelf even mee), hebben geconstateerd dat ze met een burnout (of overspannenheid) vastliepen op de vierde tree (van onderen!!). Iemand die een depressie heeft gehad herkende zichzelf in de tweede tree (van onderen!!).
Kunnen we concluderen dat een depressie ernstiger is dan een burnout? En dat een burnout dus veel meer een welvaartsziekte is dan een depressie?
Kunnen we concluderen dat een depressie ernstiger is dan een burnout? En dat een burnout dus veel meer een welvaartsziekte is dan een depressie?
donderdag 8 oktober 2009 om 20:41
Bianca, een antwoord heb ik ook niet echt. Wel dat ik gewoon doorging tot ik mijn tweede kind kreeg. Eerste kind ging prima, what's the big deal, leuk, dat werk om af en toe even verder te kijken dan de luiers.
Dat ik tegen een negendagenoud babietje schreeuwde dat ze moest stoppen met huilen negeerde ik. Dat ik zelf stikonzeker was als moeder en helemaal niet van mezelf hield negeerde ik. Dat ik voor een periode 's nachts mijn bed niet uitdurfde wegens irreele angsten negeerde ik. Sterker nog, ik nam mezelf kwalijk dat ik niet normaal was en niet gewoon het huishouden deed, mannie erbij verzorgde, zonder morren al hetgeen deed wat een vrouw hoorde te doen.
Ik heb me ziekgemeld toen ik x tijd na de geboorte van mijn tweede echt mezelf door de dag heen sleepte. Ook dat maar voor een paar maanden want de reintegratie riep en die riep bij mijn bedrijf heel snel. Het heeft al met al een jaar of vier geduurd, en heel wat ellende verder, na de ziekmelding, voordat ik me realiseerde dat de combi werk en kinderen bij mij echt geen optie is.
En nu alweer negen jaar nadien (in totaal dus vijftien jaar nu) heb ik er nog steeds moeite mee om niet datgene te kunnen doen wat normaal van me verwacht wordt (baan plus kinderen). Maar ik leg me er wel bij neer. Voorlopig. Kinderen die goed terecht komen lijkt me ook wel belangrijk voor de maatschappij.
Het was al niet goed met me (depressieve klachten) voordat ik de kinderen kreeg.
In jouw geval hoop ik dat je steeds weer verder kunt en niet dat breekpunt bereikt. Ondertussen lijkt het me wel zinvol om te onderzoeken of je stilaan je grenzen hard aan het overschrijden bent, want nu een stapje terug is makkelijker dan na een burnout/depressie/overspannenheid.
Dat ik tegen een negendagenoud babietje schreeuwde dat ze moest stoppen met huilen negeerde ik. Dat ik zelf stikonzeker was als moeder en helemaal niet van mezelf hield negeerde ik. Dat ik voor een periode 's nachts mijn bed niet uitdurfde wegens irreele angsten negeerde ik. Sterker nog, ik nam mezelf kwalijk dat ik niet normaal was en niet gewoon het huishouden deed, mannie erbij verzorgde, zonder morren al hetgeen deed wat een vrouw hoorde te doen.
Ik heb me ziekgemeld toen ik x tijd na de geboorte van mijn tweede echt mezelf door de dag heen sleepte. Ook dat maar voor een paar maanden want de reintegratie riep en die riep bij mijn bedrijf heel snel. Het heeft al met al een jaar of vier geduurd, en heel wat ellende verder, na de ziekmelding, voordat ik me realiseerde dat de combi werk en kinderen bij mij echt geen optie is.
En nu alweer negen jaar nadien (in totaal dus vijftien jaar nu) heb ik er nog steeds moeite mee om niet datgene te kunnen doen wat normaal van me verwacht wordt (baan plus kinderen). Maar ik leg me er wel bij neer. Voorlopig. Kinderen die goed terecht komen lijkt me ook wel belangrijk voor de maatschappij.
Het was al niet goed met me (depressieve klachten) voordat ik de kinderen kreeg.
In jouw geval hoop ik dat je steeds weer verder kunt en niet dat breekpunt bereikt. Ondertussen lijkt het me wel zinvol om te onderzoeken of je stilaan je grenzen hard aan het overschrijden bent, want nu een stapje terug is makkelijker dan na een burnout/depressie/overspannenheid.
donderdag 8 oktober 2009 om 20:43
quote:Bianca40 schreef op 08 oktober 2009 @ 20:26:
[...]
En waar generaliseer ik?? Als je mijn OP leest dan zie je dat ik vaak de neiging heb om te generaliseren, omdat ik zelf het karakter heb van: niet zeuren maar doorgaan. En de verhalen die ik hier lees daar denk ik wel degelijk over na hoor!! Omdat ik hier ook dingen lees van meiden die hetzelfde dachten of denken als ik, maar dat het op een gegeven moment gewoon niet meer gaat. En DAT probeer ik te begrijpen, dat het echt niet meer gaat. Waaraan voel je dat het niet meer gaat? Hoelang kun je daar tegen in gaan? Wat zijn de gevolgen als je toch maar doorgaat?
Lees hier dan lekker niet als je vantevoren vastbesloten bent om het verkeerd te interpreteren.
Sorry voor mijn kattigheid, maar ik word nu aangevallen op iets, terwijl ik juist het tegenovergestelde in gedachte heb als wat jij hier stelt.
Als je telkens de neiging hebt om met onbegrip te reageren zonder dat je de achtergrond en/of de precieze toedracht van die desbetreffende persoon weet, vind IK dat je iemand niet in zn waarde laat, omdat je dus een oordeel velt, maar misschien zie jij dat anders. Ook als je het hebt over "ons", "zeikwijven" etc, vind IK dat je generaliseert, je bekijkt het dan niet per individu.
Kijk, ik vind het prima en zelfs goed dat je evt. meer zou willen weten over psychische klachten om het beter te begrijpen, maar er komt nu een discussie op gang die er WEER voor zorgt dat mensen die kampen met psychische klachten zich moeten verantwoorden en moeten uitleggen waarom hij/zij ziek is geweest/overspannen/etc. Dat vind ik gewoon jammer.
En ik lees dit topic juist wel, omdat dit me aangaat en persoonlijk raakt.
[...]
En waar generaliseer ik?? Als je mijn OP leest dan zie je dat ik vaak de neiging heb om te generaliseren, omdat ik zelf het karakter heb van: niet zeuren maar doorgaan. En de verhalen die ik hier lees daar denk ik wel degelijk over na hoor!! Omdat ik hier ook dingen lees van meiden die hetzelfde dachten of denken als ik, maar dat het op een gegeven moment gewoon niet meer gaat. En DAT probeer ik te begrijpen, dat het echt niet meer gaat. Waaraan voel je dat het niet meer gaat? Hoelang kun je daar tegen in gaan? Wat zijn de gevolgen als je toch maar doorgaat?
Lees hier dan lekker niet als je vantevoren vastbesloten bent om het verkeerd te interpreteren.
Sorry voor mijn kattigheid, maar ik word nu aangevallen op iets, terwijl ik juist het tegenovergestelde in gedachte heb als wat jij hier stelt.
Als je telkens de neiging hebt om met onbegrip te reageren zonder dat je de achtergrond en/of de precieze toedracht van die desbetreffende persoon weet, vind IK dat je iemand niet in zn waarde laat, omdat je dus een oordeel velt, maar misschien zie jij dat anders. Ook als je het hebt over "ons", "zeikwijven" etc, vind IK dat je generaliseert, je bekijkt het dan niet per individu.
Kijk, ik vind het prima en zelfs goed dat je evt. meer zou willen weten over psychische klachten om het beter te begrijpen, maar er komt nu een discussie op gang die er WEER voor zorgt dat mensen die kampen met psychische klachten zich moeten verantwoorden en moeten uitleggen waarom hij/zij ziek is geweest/overspannen/etc. Dat vind ik gewoon jammer.
En ik lees dit topic juist wel, omdat dit me aangaat en persoonlijk raakt.
donderdag 8 oktober 2009 om 20:43
quote:iris1969 schreef op 08 oktober 2009 @ 20:40:
[...]
Haha, bang voor een burn-out?
(of is het persoonlijk? Dat hoop ik niet, want ik vind jouw input vaak heel waardevol)
Neehoor Iris, niet bang voor een burn-out. Maar voor mn gevoel heb ik er dicht tegenaan gezeten... ooit... Maar als de situatie nog 2 jaar zo door was gegaan dan was ik ook 2 jaar doorgegaan. Is het ook niet een beetje de kunst om jezelf uit de situatie te werken (indien mogelijk) waar je ongelukkig van wordt?
En Thanxxx voor je compliment (die was toch van de 4e tree? Over waardering en erkenning?) Jipppieeee. ik heb de 4e tree bereikt!
[...]
Haha, bang voor een burn-out?
(of is het persoonlijk? Dat hoop ik niet, want ik vind jouw input vaak heel waardevol)
Neehoor Iris, niet bang voor een burn-out. Maar voor mn gevoel heb ik er dicht tegenaan gezeten... ooit... Maar als de situatie nog 2 jaar zo door was gegaan dan was ik ook 2 jaar doorgegaan. Is het ook niet een beetje de kunst om jezelf uit de situatie te werken (indien mogelijk) waar je ongelukkig van wordt?
En Thanxxx voor je compliment (die was toch van de 4e tree? Over waardering en erkenning?) Jipppieeee. ik heb de 4e tree bereikt!
donderdag 8 oktober 2009 om 20:45
quote:dorinke schreef op 08 oktober 2009 @ 20:38:
[...]
Ik discussieer liever op basis van feiten, anders neem ik het inderdaad niet serieus of noem ik het geen discussie. Maar het stelt me gerust dat er blijkbaar geen feiten zijn om de stelling van TO mee te onderbouwen, dat dan weer wel.
die zijn er vast wel. Sterker nog, ik durf te beweren dat er voor beide kanten feiten aan te dragen zijn.
Maar er is niet een waarheid. Helaas.
En helaas zit je nu wel in een discussie verwikkeld met mensen die meer het gevoel en ervaringen gebruiken als basis. Dat wil niet zeggen dat jouw manier van discussiëren verkeerd is, en ook die van andere niet. Ze zijn gewoon verschillend.
En we kunnen elkaar aanvullen. Als jij nou met de feiten komt, komen wij met ervaringen en emoties.
[...]
Ik discussieer liever op basis van feiten, anders neem ik het inderdaad niet serieus of noem ik het geen discussie. Maar het stelt me gerust dat er blijkbaar geen feiten zijn om de stelling van TO mee te onderbouwen, dat dan weer wel.
die zijn er vast wel. Sterker nog, ik durf te beweren dat er voor beide kanten feiten aan te dragen zijn.
Maar er is niet een waarheid. Helaas.
En helaas zit je nu wel in een discussie verwikkeld met mensen die meer het gevoel en ervaringen gebruiken als basis. Dat wil niet zeggen dat jouw manier van discussiëren verkeerd is, en ook die van andere niet. Ze zijn gewoon verschillend.
En we kunnen elkaar aanvullen. Als jij nou met de feiten komt, komen wij met ervaringen en emoties.
donderdag 8 oktober 2009 om 20:46
quote:Liselotte4 schreef op 08 oktober 2009 @ 20:40:
wat dus wel opmerkelijk is, is dat twee mensen (reken mezelf even mee), hebben geconstateerd dat ze met een burnout (of overspannenheid) vastliepen op de vierde tree (van onderen!!). Iemand die een depressie heeft gehad herkende zichzelf in de tweede tree (van onderen!!).
Kunnen we concluderen dat een depressie ernstiger is dan een burnout? En dat een burnout dus veel meer een welvaartsziekte is dan een depressie?Even voor deze nutcase hoor, onder welke luxedieren schaar je mij? Liep vast in 2e van boven, 4e van onder en depressie gescoord.
wat dus wel opmerkelijk is, is dat twee mensen (reken mezelf even mee), hebben geconstateerd dat ze met een burnout (of overspannenheid) vastliepen op de vierde tree (van onderen!!). Iemand die een depressie heeft gehad herkende zichzelf in de tweede tree (van onderen!!).
Kunnen we concluderen dat een depressie ernstiger is dan een burnout? En dat een burnout dus veel meer een welvaartsziekte is dan een depressie?Even voor deze nutcase hoor, onder welke luxedieren schaar je mij? Liep vast in 2e van boven, 4e van onder en depressie gescoord.
vandaag ga ik van alles kunnen
donderdag 8 oktober 2009 om 20:46
Nou Didi, dan begrijp je het volgens mij niet. Niemand MOET zich hier verantwoorden, degenen die in dit topic dingen uit willen leggen doen dat, als je dat niet wilt moet je dat gewoon niet doen. Heel simpel.
En juist omdat ik niet op topics reageer met mijn onbegripvolle (is dat Nederlands?) reacties ben ik van mening dat ik niet oordeel, omdat ik me juist heel goed realiseer dat mijn mening waarschijnlijk niet juist is en deze graag wil bijstellen om meer begrip te kunnen tonen. Nu hou ik mn mond in dat soort topics, maar begrip voelen en tonen werkt denk ik wat beter.
En juist omdat ik niet op topics reageer met mijn onbegripvolle (is dat Nederlands?) reacties ben ik van mening dat ik niet oordeel, omdat ik me juist heel goed realiseer dat mijn mening waarschijnlijk niet juist is en deze graag wil bijstellen om meer begrip te kunnen tonen. Nu hou ik mn mond in dat soort topics, maar begrip voelen en tonen werkt denk ik wat beter.
donderdag 8 oktober 2009 om 20:46
quote:Bianca40 schreef op 08 oktober 2009 @ 20:41:
De volgorde van die pyramide? Voor mij geldt ie niet hoor. Mag je hier ook een eigen volgorde in bepalen, of is het een onderzochte volgorde?Deze is wel degelijk onderzocht. Maslow is een zeer erkende wetenschapper. Zijn piramide wordt door veel mensen gebruikt (en misbruikt).
De volgorde van die pyramide? Voor mij geldt ie niet hoor. Mag je hier ook een eigen volgorde in bepalen, of is het een onderzochte volgorde?Deze is wel degelijk onderzocht. Maslow is een zeer erkende wetenschapper. Zijn piramide wordt door veel mensen gebruikt (en misbruikt).
donderdag 8 oktober 2009 om 20:49
quote:Bianca40 schreef op 08 oktober 2009 @ 20:43:
[...]
Neehoor Iris, niet bang voor een burn-out. Maar voor mn gevoel heb ik er dicht tegenaan gezeten... ooit... Maar als de situatie nog 2 jaar zo door was gegaan dan was ik ook 2 jaar doorgegaan. Is het ook niet een beetje de kunst om jezelf uit de situatie te werken (indien mogelijk) waar je ongelukkig van wordt?
En Thanxxx voor je compliment (die was toch van de 4e tree? Over waardering en erkenning?) Jipppieeee. ik heb de 4e tree bereikt!
Haha, nee Bianca een burn-out door het typen! Een grapje dus.
Maar ik ben blij dat het niet is, omdat je het niet met me eens wilde zijn .
[...]
Neehoor Iris, niet bang voor een burn-out. Maar voor mn gevoel heb ik er dicht tegenaan gezeten... ooit... Maar als de situatie nog 2 jaar zo door was gegaan dan was ik ook 2 jaar doorgegaan. Is het ook niet een beetje de kunst om jezelf uit de situatie te werken (indien mogelijk) waar je ongelukkig van wordt?
En Thanxxx voor je compliment (die was toch van de 4e tree? Over waardering en erkenning?) Jipppieeee. ik heb de 4e tree bereikt!
Haha, nee Bianca een burn-out door het typen! Een grapje dus.
Maar ik ben blij dat het niet is, omdat je het niet met me eens wilde zijn .
donderdag 8 oktober 2009 om 20:52
quote:mamzelle schreef op 08 oktober 2009 @ 20:41:
En nu alweer negen jaar nadien (in totaal dus vijftien jaar nu) heb ik er nog steeds moeite mee om niet datgene te kunnen doen wat normaal van me verwacht wordt (baan plus kinderen). Maar ik leg me er wel bij neer. Voorlopig. Kinderen die goed terecht komen lijkt me ook wel belangrijk voor de maatschappij.
Heel goed dat je je erbij neerlegt, want een baan en kinderen moet helemaal niet. Ik heb een baan en kinderen maar zou heel graag willen dat ik wat meer tijd voor mn zoon had gehad. De baan die ik nu heb, daarin heb ik tijd zat voor hem, gelukkig.
Het was al niet goed met me (depressieve klachten) voordat ik de kinderen kreeg.
In jouw geval hoop ik dat je steeds weer verder kunt en niet dat breekpunt bereikt. Ondertussen lijkt het me wel zinvol om te onderzoeken of je stilaan je grenzen hard aan het overschrijden bent, want nu een stapje terug is makkelijker dan na een burnout/depressie/overspannenheid.
De situatie bij ons is zodanig gekeerd dat ik niet meer het gevoel te moeten 'vechten tegen de bierkaai', dus het stapje terug is er al gekomen gelukkig. Achteraf gezien ben ik toch wel trots op het doorgaan tijdens die rotperiode maar het gevoel van toen wil ik nooit meer meemaken.
En - nu ga ik mezelf tegenspreken - het had ook niets te maken met luxe. We hebben ons de tandjes gewerkt en intussen geleefd onder bijstandsniveau, luxe was ver te zoeken dus.
En nu alweer negen jaar nadien (in totaal dus vijftien jaar nu) heb ik er nog steeds moeite mee om niet datgene te kunnen doen wat normaal van me verwacht wordt (baan plus kinderen). Maar ik leg me er wel bij neer. Voorlopig. Kinderen die goed terecht komen lijkt me ook wel belangrijk voor de maatschappij.
Heel goed dat je je erbij neerlegt, want een baan en kinderen moet helemaal niet. Ik heb een baan en kinderen maar zou heel graag willen dat ik wat meer tijd voor mn zoon had gehad. De baan die ik nu heb, daarin heb ik tijd zat voor hem, gelukkig.
Het was al niet goed met me (depressieve klachten) voordat ik de kinderen kreeg.
In jouw geval hoop ik dat je steeds weer verder kunt en niet dat breekpunt bereikt. Ondertussen lijkt het me wel zinvol om te onderzoeken of je stilaan je grenzen hard aan het overschrijden bent, want nu een stapje terug is makkelijker dan na een burnout/depressie/overspannenheid.
De situatie bij ons is zodanig gekeerd dat ik niet meer het gevoel te moeten 'vechten tegen de bierkaai', dus het stapje terug is er al gekomen gelukkig. Achteraf gezien ben ik toch wel trots op het doorgaan tijdens die rotperiode maar het gevoel van toen wil ik nooit meer meemaken.
En - nu ga ik mezelf tegenspreken - het had ook niets te maken met luxe. We hebben ons de tandjes gewerkt en intussen geleefd onder bijstandsniveau, luxe was ver te zoeken dus.
donderdag 8 oktober 2009 om 20:52
quote:roosvrouw schreef op 08 oktober 2009 @ 20:38:
[...]
Minny, puur enkel en alleen op deze posting zou ik het hélemaal met je eens zijn. Ware het niet dat ik je een paar andere postings hier heb zien doen. Ik herinner iets over bijv. schoppen onder konten, niet miepen enzo. Noem mij een over-emotionele incontinente sok, maar dan denk ik bij mezelf; lees zelf deze posting eens terug. De aanpak die voor jou productief geweest is niet het model hoeft te zijn voor een ieder ander.Heb ik dat ergens beweerd dan?
[...]
Minny, puur enkel en alleen op deze posting zou ik het hélemaal met je eens zijn. Ware het niet dat ik je een paar andere postings hier heb zien doen. Ik herinner iets over bijv. schoppen onder konten, niet miepen enzo. Noem mij een over-emotionele incontinente sok, maar dan denk ik bij mezelf; lees zelf deze posting eens terug. De aanpak die voor jou productief geweest is niet het model hoeft te zijn voor een ieder ander.Heb ik dat ergens beweerd dan?
donderdag 8 oktober 2009 om 20:53
donderdag 8 oktober 2009 om 20:54
donderdag 8 oktober 2009 om 20:55
quote:dorinke schreef op 08 oktober 2009 @ 20:38:
[...]
Ik discussieer liever op basis van feiten, anders neem ik het inderdaad niet serieus of noem ik het geen discussie. Maar het stelt me gerust dat er blijkbaar geen feiten zijn om de stelling van TO mee te onderbouwen, dat dan weer wel.Het is anders wel degeleijk een feit dat je hier thuis kan zitten met een depressie, zonder te verhongeren.
Maar waarom vind je dat geruststellend, dat er geen feiten zouden zijn (die er overigens wel zijn)?
[...]
Ik discussieer liever op basis van feiten, anders neem ik het inderdaad niet serieus of noem ik het geen discussie. Maar het stelt me gerust dat er blijkbaar geen feiten zijn om de stelling van TO mee te onderbouwen, dat dan weer wel.Het is anders wel degeleijk een feit dat je hier thuis kan zitten met een depressie, zonder te verhongeren.
Maar waarom vind je dat geruststellend, dat er geen feiten zouden zijn (die er overigens wel zijn)?
donderdag 8 oktober 2009 om 20:56
quote:Liselotte4 schreef op 08 oktober 2009 @ 20:53:
@mamzelle, van wie moet je werken én kinderen opvoeden? Niet van mij hoor! En ik denk ook niet van andere mensen om je heen. Kinderen die goed zijn opgevoed zijn idd een aanwinst voor de maatschappij. Doe jezelf niet te kort. Dat is nergens voor nodig.
Er zijn eigenlijk genoeg mensen die daar anders over denken.
@mamzelle, van wie moet je werken én kinderen opvoeden? Niet van mij hoor! En ik denk ook niet van andere mensen om je heen. Kinderen die goed zijn opgevoed zijn idd een aanwinst voor de maatschappij. Doe jezelf niet te kort. Dat is nergens voor nodig.
Er zijn eigenlijk genoeg mensen die daar anders over denken.
