Psyche
alle pijlers
burnout, AD, overspannen... luxeproblemen?
donderdag 8 oktober 2009 om 16:19
Het valt me op dat er veel onderwerpen op het forum gaan over het gebruik van anti-depressiva, over mensen die een burn-out hebben, tegen overspannen aanzitten en/of onder behandeling zijn bij een therapeut of psycholoog.
Elke keer als ik zo´n topic lees krijg ik de neiging om met heel veel onbegrip te reageren, dat wil ik voorkomen, vandaar dit topic.
Ligt het aan mij of is hier echt sprake van luxeproblemen? Ik heb altijd geleerd dat je door moet gaan, door moet vechten, ook al heb je het gevoel dat je niet meer kunt.
Geloof me, ik heb geen leventje op rozen gehad, en zeker de afgelopen 10 jaren waren tropenjaren. Ik heb vaak het gevoel van vreselijke moeheid, treurigheid enz enz gehad, maar ook altijd direct weer de wetenschap van: niet zeuren, gewoon doorgaan!
Het is absoluut niet mijn bedoeling om te zeggen dat mensen met de genoemde problemen zeikwijven zijn, maar ik denk wel dat we in deze luxe-maatschappij de ruimte krijgen om ons rot te voelen, en dat we daardoor minder sterk zijn dan we zouden kunnen zijn.
Elke keer als ik zo´n topic lees krijg ik de neiging om met heel veel onbegrip te reageren, dat wil ik voorkomen, vandaar dit topic.
Ligt het aan mij of is hier echt sprake van luxeproblemen? Ik heb altijd geleerd dat je door moet gaan, door moet vechten, ook al heb je het gevoel dat je niet meer kunt.
Geloof me, ik heb geen leventje op rozen gehad, en zeker de afgelopen 10 jaren waren tropenjaren. Ik heb vaak het gevoel van vreselijke moeheid, treurigheid enz enz gehad, maar ook altijd direct weer de wetenschap van: niet zeuren, gewoon doorgaan!
Het is absoluut niet mijn bedoeling om te zeggen dat mensen met de genoemde problemen zeikwijven zijn, maar ik denk wel dat we in deze luxe-maatschappij de ruimte krijgen om ons rot te voelen, en dat we daardoor minder sterk zijn dan we zouden kunnen zijn.
donderdag 8 oktober 2009 om 16:31
En maar doorgaan................ het heeft mij mijn toekomstige gezondheid waarschijnlijk gekost. Heel verstandig hoor! Bleek ook geen burn-out te hebben wat mensen mij wel zo eens op de mouw spelden vanwege onbegrip. En ja, je hebt zeurders en watjes ed., maar om nu iedereen met 'vage' klachten over een kam te scheren?
Succes met het over je grenzen heen blijven gaan Bianca40. Vergeet niet dat je er zelf verantwoordelijk voor bent - zoals ieder ander dus (en vanwege mijn grenzen wees ik weer 'ns weg van het forum, ajuu).
Succes met het over je grenzen heen blijven gaan Bianca40. Vergeet niet dat je er zelf verantwoordelijk voor bent - zoals ieder ander dus (en vanwege mijn grenzen wees ik weer 'ns weg van het forum, ajuu).
donderdag 8 oktober 2009 om 16:32
Af en toe heb ik ook wel eens die gedachte ..... Vooral als ik de tijden zie waarop in die topics geschreven wordt door mensen die kennelijk niet werken (of niet kunnen werken), die de luxe hebben dat ze uit kunnen slapen en de hele dag met zichzelf bezig te zijn. Dan heb ik ook wel eens zo'n gevoel van 'Joh, kom op, zoek een baan, als je 's morgens om half 7 op moet om naar je werk te gaan heb je niet de hele dag de tijd om te voelen hoe je je voelt'.
Aan de andere kant: ik heb van zeer nabij tweemaal een ernstige depressie (met zelfmoord tengevolge) meegemaakt. Twee mensen die ik liefhad en die echt totaal diep in de put zaten, geen uitweg meer zagen. Dat maakt me dan wel weer voorzichtig met het kiezen-op-elkaar-en-doorgaan omdat ik weet hoe verschrikkelijk een depressie kan zijn.
Maar ik heb makkelijk praten, ik heb ook heel veel afschuwelijke en ernstige dingen in mijn leven meegemaakt, maar op de één of andere manier kom ik er altijd sterker uit waardoor ik een volgende ramp weer beter kan hanteren. Als dat echter niet in je zit ...... ik ben er nog niet uit of dat zwakte is, of gewoon pech.
Wel weet ik dat mensen die langdurig psychologische hulp krijgen vaak erg afhankelijk worden van hulpverlening; ze durven dan nauwelijks meer verder zonder psych. Dáár zouden de heren en dames hulpverleners wel eens wat meer aandacht aan mogen besteden, dat ze hun clienten niet te lang bij de hand nemen.
Aan de andere kant: ik heb van zeer nabij tweemaal een ernstige depressie (met zelfmoord tengevolge) meegemaakt. Twee mensen die ik liefhad en die echt totaal diep in de put zaten, geen uitweg meer zagen. Dat maakt me dan wel weer voorzichtig met het kiezen-op-elkaar-en-doorgaan omdat ik weet hoe verschrikkelijk een depressie kan zijn.
Maar ik heb makkelijk praten, ik heb ook heel veel afschuwelijke en ernstige dingen in mijn leven meegemaakt, maar op de één of andere manier kom ik er altijd sterker uit waardoor ik een volgende ramp weer beter kan hanteren. Als dat echter niet in je zit ...... ik ben er nog niet uit of dat zwakte is, of gewoon pech.
Wel weet ik dat mensen die langdurig psychologische hulp krijgen vaak erg afhankelijk worden van hulpverlening; ze durven dan nauwelijks meer verder zonder psych. Dáár zouden de heren en dames hulpverleners wel eens wat meer aandacht aan mogen besteden, dat ze hun clienten niet te lang bij de hand nemen.
donderdag 8 oktober 2009 om 16:33
Ik ben ook het type niet zeuren maar doorgaan. Vooral doorgaan want het komt wel weer goed. Heb dit zo in de opvoeding meegekregen.
En ziehier het resultaat, 31jr 3 kids en compleet uitgeblust, afgebrand en eigenlijk lichamelijk ook helemaal stuk.
Dat had ik dus ook niet gedacht van mijzelf, ik die sterke vrouw die altijd alles gewoon doet. Ook al is het kut en klote dan sla je je er doorheen.
Dacht ik....dus..
Helaas ben ik nu op het punt te moeten toegeven dat ik mag aansluiten bij diegenen die hun harten luchten in de 'depressie - burn-out' topics..
En ja, ook ik heb het niet makkelijk gehad in mijn jeugd dus ik kan echt wel tegen een flinke stoot..
Maar soms is het op en nu ben ik op en het ergste is dat mijn lichaam zich nu ook laat horen, niet alleen geestelijk een wrak helaas is het lijf zich nu ook stukje bij beetje aan het afsluiten..
Heel moeilijk heel zwaar, heel erg met mijn 3 kindjes en lieve man, en praise the lord for therapie..nog 2 weekjes dan mag ik beginnen..
Zonder dat denk ik niet ooit nog de oude te worden...
Dus luxe-probleem? No way, dat zou ik niet durven zeggen..
En ziehier het resultaat, 31jr 3 kids en compleet uitgeblust, afgebrand en eigenlijk lichamelijk ook helemaal stuk.
Dat had ik dus ook niet gedacht van mijzelf, ik die sterke vrouw die altijd alles gewoon doet. Ook al is het kut en klote dan sla je je er doorheen.
Dacht ik....dus..
Helaas ben ik nu op het punt te moeten toegeven dat ik mag aansluiten bij diegenen die hun harten luchten in de 'depressie - burn-out' topics..
En ja, ook ik heb het niet makkelijk gehad in mijn jeugd dus ik kan echt wel tegen een flinke stoot..
Maar soms is het op en nu ben ik op en het ergste is dat mijn lichaam zich nu ook laat horen, niet alleen geestelijk een wrak helaas is het lijf zich nu ook stukje bij beetje aan het afsluiten..
Heel moeilijk heel zwaar, heel erg met mijn 3 kindjes en lieve man, en praise the lord for therapie..nog 2 weekjes dan mag ik beginnen..
Zonder dat denk ik niet ooit nog de oude te worden...
Dus luxe-probleem? No way, dat zou ik niet durven zeggen..
donderdag 8 oktober 2009 om 16:33
Ik weet niet of het een luxeprobleem is. Voor sommige mensen geldt dat mss wel ja. Een klinisch gediagnosticeerde depressie zou ik er niet onder scharen. Ik denk dat vroeger deze dingen ook wel voorkwamen, maar dat werd meer binnenskamers gehouden.
Sommige mensen verdienen een trap onder hun hol, sommige mensen zijn écht ziek.
Sommige mensen verdienen een trap onder hun hol, sommige mensen zijn écht ziek.
donderdag 8 oktober 2009 om 16:35
Mmm, lastig onderwerp wat bij veel mensen heeeel gevoelig ligt...ik denk wel dat je ook moet beseffen dat sommige psychische klachten echt een bepaalde medische/biologische oorzaak kunnen hebben en dan is het natuurlijk geen kwestie van doorgaan of doorzetten. En dat is dan wel het vooroordeel waar deze mensen tegen moeten opboksen.
Ik denk wel dat leven in deze tijd/generatie meer problemen kan opleveren voor sommigen, het moeten presteren, de individule maatschappij, etc. Maar nogmaals, ik vind het erg belangrijk dat je altijd de oorzaak weet bij psychische klachten en mensen niet be/veroordeelt op de klachten alleen.
Ik denk wel dat leven in deze tijd/generatie meer problemen kan opleveren voor sommigen, het moeten presteren, de individule maatschappij, etc. Maar nogmaals, ik vind het erg belangrijk dat je altijd de oorzaak weet bij psychische klachten en mensen niet be/veroordeelt op de klachten alleen.
donderdag 8 oktober 2009 om 16:36
Maar wat kan een hulpverlener dan voor je bedenken wat je zelf niet had kunnen bedenken?
Bv... als je het gevoel hebt dat iedereen altijd over je heen loopt dan word je toch vanzelf een keer zo pissig dat het gewoon over en sluiten is, en je echt niet meer over je heen laat lopen?
Of als je je niet gelukkig voelt, wat kan een therapeut daar dan aan doen, behalve zeggen wat je eigenlijk wel weet: Namelijk kijken naar wat je hebt, factoren die je ongelukkig maken zoveel mogelijk uit je leven bannen, en jezelf een houding aanmeten waarmee je wat vaker NOU EN? kunt denken en zeggen.
Bv... als je het gevoel hebt dat iedereen altijd over je heen loopt dan word je toch vanzelf een keer zo pissig dat het gewoon over en sluiten is, en je echt niet meer over je heen laat lopen?
Of als je je niet gelukkig voelt, wat kan een therapeut daar dan aan doen, behalve zeggen wat je eigenlijk wel weet: Namelijk kijken naar wat je hebt, factoren die je ongelukkig maken zoveel mogelijk uit je leven bannen, en jezelf een houding aanmeten waarmee je wat vaker NOU EN? kunt denken en zeggen.
donderdag 8 oktober 2009 om 16:37
uhm.. bij de weg nog even een vermelding dat het bij mij lichamelijk is. Ik doe geen uitspraak over mensen met psychische problemen omdat ik daar (ook in de naaste omgeving) gelukkig geen ervaring mee heb.
Note: Het leven is niet zwart of wit al zijn het natuurlijk wel vaak de excessen die je opvallen - zo ook hier op het forum. Het is niet aan ons om te bepalen of iemand zich aanstelt of niet - advies met hier en daar een plaagstoot is prima, maar that's it.
Note: Het leven is niet zwart of wit al zijn het natuurlijk wel vaak de excessen die je opvallen - zo ook hier op het forum. Het is niet aan ons om te bepalen of iemand zich aanstelt of niet - advies met hier en daar een plaagstoot is prima, maar that's it.
donderdag 8 oktober 2009 om 16:38
donderdag 8 oktober 2009 om 16:38
Ach ja,niemand is zo perfect als jij he ? Kom zelf maar eens in een burn-out of depressie terecht ! Ik gun je er haast eentje (ik ben helaas zelf ervaringsdeskundige). Dan praat je wel anders ! Wat ik hiermee wil zeggen: je kunt niet voor en over een ander oordelen. Ieder persoon zit anders in elkaar, worden op een andere manier opgevoed en zal negatieve zaken op zijn eigen manier proberen te verwerken. Ik hoop dat het je open opent.
donderdag 8 oktober 2009 om 16:39
quote:Bianca40 schreef op 08 oktober 2009 @ 16:36:
Maar wat kan een hulpverlener dan voor je bedenken wat je zelf niet had kunnen bedenken?
Bv... als je het gevoel hebt dat iedereen altijd over je heen loopt dan word je toch vanzelf een keer zo pissig dat het gewoon over en sluiten is, en je echt niet meer over je heen laat lopen?
Of als je je niet gelukkig voelt, wat kan een therapeut daar dan aan doen, behalve zeggen wat je eigenlijk wel weet: Namelijk kijken naar wat je hebt, factoren die je ongelukkig maken zoveel mogelijk uit je leven bannen, en jezelf een houding aanmeten waarmee je wat vaker NOU EN? kunt denken en zeggen.Ben je wel eens in therapie geweest?
Maar wat kan een hulpverlener dan voor je bedenken wat je zelf niet had kunnen bedenken?
Bv... als je het gevoel hebt dat iedereen altijd over je heen loopt dan word je toch vanzelf een keer zo pissig dat het gewoon over en sluiten is, en je echt niet meer over je heen laat lopen?
Of als je je niet gelukkig voelt, wat kan een therapeut daar dan aan doen, behalve zeggen wat je eigenlijk wel weet: Namelijk kijken naar wat je hebt, factoren die je ongelukkig maken zoveel mogelijk uit je leven bannen, en jezelf een houding aanmeten waarmee je wat vaker NOU EN? kunt denken en zeggen.Ben je wel eens in therapie geweest?
donderdag 8 oktober 2009 om 16:39
Oke, ook even een serieuze reactie.
Op zich vind ik het nl wel een interessante vraagstelling, en geef toe dat ik zelf ook geneigd ben er zo over te denken.
Ik maak regelmatig iemand in mijn naaste omgeving mee, chronisch depressief, aan allerhande medicatie, denkelijk ook een PS, al 20 jaar lang af-en-aan "slechte" periodes waarin ze ervan overtuigd is waardeloos te zijn, met als gevolg dreigen met zelfmoord. Inmiddels heeft het mij nogal murw gemaakt.
Helaas. Want tegelijkertijd realiseer ik me dat sommige mensen gewoon anders zijn. Niemand is dezelfde en ik ben gewoon ontzettend blij dat ik niet zo ben. Of hoef te zijn, zo je wilt.
Feit blijft dat ik met deze persoon te dealen heb, empathie probeer op te brengen, maar het elke episode weer moeilijker wordt. Het heeft ook mijn mening over anderen gekleurd, merk ik.
Op zich vind ik het nl wel een interessante vraagstelling, en geef toe dat ik zelf ook geneigd ben er zo over te denken.
Ik maak regelmatig iemand in mijn naaste omgeving mee, chronisch depressief, aan allerhande medicatie, denkelijk ook een PS, al 20 jaar lang af-en-aan "slechte" periodes waarin ze ervan overtuigd is waardeloos te zijn, met als gevolg dreigen met zelfmoord. Inmiddels heeft het mij nogal murw gemaakt.
Helaas. Want tegelijkertijd realiseer ik me dat sommige mensen gewoon anders zijn. Niemand is dezelfde en ik ben gewoon ontzettend blij dat ik niet zo ben. Of hoef te zijn, zo je wilt.
Feit blijft dat ik met deze persoon te dealen heb, empathie probeer op te brengen, maar het elke episode weer moeilijker wordt. Het heeft ook mijn mening over anderen gekleurd, merk ik.
Computer says nooooo
donderdag 8 oktober 2009 om 16:40
Ik ben ook van het niet zeuren en doorgaan. Heb ook de juiste leeftijd voor een burn out geloof ik (40) heb een enorme drive voor mijn werk en heb het altijd druk met van alles. Ik wil alles goed doen en de volgende keer moet het beter, altijd.
Toch durf ik wel te zeggen dat ik niet zo snel burn out raak omdat ik ook de tijd voor mezelf neem.
Ik heb heel veel gehad aan de visie van een leidinggevende van mij over burn out. Hij stelde dat mensen die kunnen 'spijbelen' niet burn out raken. Dus de boel de boel laten, werkdruk of niet, kids of niet (nee niet je kids alleen thuislaten natuurlijk duhuh) en je niet druk maken over wat er allemaal 'moet'. Niets moet.
Daarbij denk ik zelf dat mensen die zich net alles persoonlijk aantrekken ook minder burn out raken.
Neem bv een conflict op het werk. Als jij je dat echt persoonlijk aantrekt en jezelf niet als werknemer kunt zien dan heb je het veel zwaarder dan wanneer je die scheiding wel kunt maken.
Dan heb je ook pijn en verdriet, mar niet het gevoel dat je als persoon wordt afgewezen.
Toch durf ik wel te zeggen dat ik niet zo snel burn out raak omdat ik ook de tijd voor mezelf neem.
Ik heb heel veel gehad aan de visie van een leidinggevende van mij over burn out. Hij stelde dat mensen die kunnen 'spijbelen' niet burn out raken. Dus de boel de boel laten, werkdruk of niet, kids of niet (nee niet je kids alleen thuislaten natuurlijk duhuh) en je niet druk maken over wat er allemaal 'moet'. Niets moet.
Daarbij denk ik zelf dat mensen die zich net alles persoonlijk aantrekken ook minder burn out raken.
Neem bv een conflict op het werk. Als jij je dat echt persoonlijk aantrekt en jezelf niet als werknemer kunt zien dan heb je het veel zwaarder dan wanneer je die scheiding wel kunt maken.
Dan heb je ook pijn en verdriet, mar niet het gevoel dat je als persoon wordt afgewezen.
Je hoeft me geen gelijk te geven, ik heb het al. Vraag maar aan dangeensuus.
donderdag 8 oktober 2009 om 16:42
quote:Bianca40 schreef op 08 oktober 2009 @ 16:36:
Maar wat kan een hulpverlener dan voor je bedenken wat je zelf niet had kunnen bedenken?
Bv... als je het gevoel hebt dat iedereen altijd over je heen loopt dan word je toch vanzelf een keer zo pissig dat het gewoon over en sluiten is, en je echt niet meer over je heen laat lopen?
Of als je je niet gelukkig voelt, wat kan een therapeut daar dan aan doen, behalve zeggen wat je eigenlijk wel weet: Namelijk kijken naar wat je hebt, factoren die je ongelukkig maken zoveel mogelijk uit je leven bannen, en jezelf een houding aanmeten waarmee je wat vaker NOU EN? kunt denken en zeggen.Ik denk dat je daar het karakter voor moet hebben ; zit het er niet in, dan kun je misschien een gedeelte ervan aanleren ( als een ander je er mee helpt ).
Maar wat kan een hulpverlener dan voor je bedenken wat je zelf niet had kunnen bedenken?
Bv... als je het gevoel hebt dat iedereen altijd over je heen loopt dan word je toch vanzelf een keer zo pissig dat het gewoon over en sluiten is, en je echt niet meer over je heen laat lopen?
Of als je je niet gelukkig voelt, wat kan een therapeut daar dan aan doen, behalve zeggen wat je eigenlijk wel weet: Namelijk kijken naar wat je hebt, factoren die je ongelukkig maken zoveel mogelijk uit je leven bannen, en jezelf een houding aanmeten waarmee je wat vaker NOU EN? kunt denken en zeggen.Ik denk dat je daar het karakter voor moet hebben ; zit het er niet in, dan kun je misschien een gedeelte ervan aanleren ( als een ander je er mee helpt ).
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
donderdag 8 oktober 2009 om 16:42
Oja en accepteren dat het eens een keer minder gaat, dat 'geluk' geen vanzelfsprekendheid is of zelfs iets waar je recht op hebt.
Go with the flow, accepteer wat je niet kunt veranderen en als je niet kunt hebben wat je wilt, wil dan wat je hebt
Go with the flow, accepteer wat je niet kunt veranderen en als je niet kunt hebben wat je wilt, wil dan wat je hebt
Je hoeft me geen gelijk te geven, ik heb het al. Vraag maar aan dangeensuus.
donderdag 8 oktober 2009 om 16:43
quote:Jofransy schreef op 08 oktober 2009 @ 16:33:
Ik ben ook het type niet zeuren maar doorgaan. Vooral doorgaan want het komt wel weer goed. Heb dit zo in de opvoeding meegekregen.
En ziehier het resultaat, 31jr 3 kids en compleet uitgeblust, afgebrand en eigenlijk lichamelijk ook helemaal stuk.
En wat versta je dan onder uitgeblust en afgebrand??
Ik veroordeel absoluut niet hoor, dat moet je echt weten. Maar ik heb ook zo vaak gedacht, gehuild en geschreeuwd dat ik het niet meer aankon. Maar huilend zittend op mn stoel dacht ik dan: ja... ik moet nu toch echt uit de veren, er moet gewerkt worden, dingen geregeld worden enz enz enz. Jaaarenlang heb ik me de t*ring gewerkt, voor de kat zn viool. En als ik zeg hard gewerkt dan bedoel ik dat ook, lichamelijk keihard werken en ´s avonds alle administratie, planning, gezeik met personeel enz enz enz. Zo vaak heb ik gedacht in die jaren dat ik het niet meer aankon, en even zo vaak moest ik wel verder, gewoon geen keus, anders stond de hele boel stil en werd de shit alleen maar groter.
Ik ben ook het type niet zeuren maar doorgaan. Vooral doorgaan want het komt wel weer goed. Heb dit zo in de opvoeding meegekregen.
En ziehier het resultaat, 31jr 3 kids en compleet uitgeblust, afgebrand en eigenlijk lichamelijk ook helemaal stuk.
En wat versta je dan onder uitgeblust en afgebrand??
Ik veroordeel absoluut niet hoor, dat moet je echt weten. Maar ik heb ook zo vaak gedacht, gehuild en geschreeuwd dat ik het niet meer aankon. Maar huilend zittend op mn stoel dacht ik dan: ja... ik moet nu toch echt uit de veren, er moet gewerkt worden, dingen geregeld worden enz enz enz. Jaaarenlang heb ik me de t*ring gewerkt, voor de kat zn viool. En als ik zeg hard gewerkt dan bedoel ik dat ook, lichamelijk keihard werken en ´s avonds alle administratie, planning, gezeik met personeel enz enz enz. Zo vaak heb ik gedacht in die jaren dat ik het niet meer aankon, en even zo vaak moest ik wel verder, gewoon geen keus, anders stond de hele boel stil en werd de shit alleen maar groter.
donderdag 8 oktober 2009 om 16:43
Ik heb er niet zelf voor gekozen om depressief te zijn. Ik ben ziek, ik mis serotonine in mijn hoofd dus ben ik ziek. Waarschijnlijk is het nog erfelijk ook want het hele gezin (moeder, broer, zus)heeft er last van maar daar word niet over gesproken.
En ik ben ook een doorbijter hoor, altijd al gedaan en geweest. Vandaar dat ik het niet meer zag zitten en geen uitweg meer zag en het leven waardeloos vond omdat ik altijd aan het vechten was. Ik had het opgegeven, want een leven lang alleen maar vechten, daar teken ik niet voor.
En dankzij mijn medicatie en die zeikwijven hier op het forum gaat het al stukken beter met me! Ik ben weer aan het vechtenmaar nu met hulp en blijkbaar heb ik die nodig.
En ik ben ook een doorbijter hoor, altijd al gedaan en geweest. Vandaar dat ik het niet meer zag zitten en geen uitweg meer zag en het leven waardeloos vond omdat ik altijd aan het vechten was. Ik had het opgegeven, want een leven lang alleen maar vechten, daar teken ik niet voor.
En dankzij mijn medicatie en die zeikwijven hier op het forum gaat het al stukken beter met me! Ik ben weer aan het vechtenmaar nu met hulp en blijkbaar heb ik die nodig.
donderdag 8 oktober 2009 om 16:49
quote:Bianca40 schreef op 08 oktober 2009 @ 16:43:
[...]
En wat versta je dan onder uitgeblust en afgebrand??
Ik veroordeel absoluut niet hoor, dat moet je echt weten. Maar ik heb ook zo vaak gedacht, gehuild en geschreeuwd dat ik het niet meer aankon. Maar huilend zittend op mn stoel dacht ik dan: ja... ik moet nu toch echt uit de veren, er moet gewerkt worden, dingen geregeld worden enz enz enz. Jaaarenlang heb ik me de t*ring gewerkt, voor de kat zn viool. En als ik zeg hard gewerkt dan bedoel ik dat ook, lichamelijk keihard werken en ´s avonds alle administratie, planning, gezeik met personeel enz enz enz. Zo vaak heb ik gedacht in die jaren dat ik het niet meer aankon, en even zo vaak moest ik wel verder, gewoon geen keus, anders stond de hele boel stil en werd de shit alleen maar groter.
met afgebrand uitgeblust bedoel ik eigenlijk zoals ik het ook schrijf. Hoe zou ik het anders moeten bedoelen.
Ik heb de zorg voor mijzelf mijn gezin en dat doe ik ook, ik lig niet in bed met de dekens over mijn hoofd, maar ik kan het niet meer. Ik voel van binnen dat ik niet meer weet hoe ik het moet doen, ik ben alleen maar moe, heel moe. Veel pijn vreemde pijntjes nooit eerder gehad.
Ik lach maar ik lach eigenlijk niet, begrijp je dat ook. Ik voel me eigenlijk nep en leeg. Het is alsof er sochtends een oude batterij in mij gaat en dat al een hele lange tijd.
Het ergste van alles vind ik nog wel dat ik niet weet waarom ik mij nu in deze situatie bevindt, heb geen enkel idee. Dat maakt het dubbel zo pijnlijk.
Ik de doorzetter die altijd gewoon alles maar doet voor iedereen het minste voor mijzelf, die iedereen kan begrijpen de hele wereld als het moet maar van zichzelf niets meer snapt. Ik heb nog nooit in mijn leven iets niet gedaan of bij iets niet doorgezet. Altijd doorgebikkeld, en om de een of andere reden wil mijn hoofd nu niet meer..
[...]
En wat versta je dan onder uitgeblust en afgebrand??
Ik veroordeel absoluut niet hoor, dat moet je echt weten. Maar ik heb ook zo vaak gedacht, gehuild en geschreeuwd dat ik het niet meer aankon. Maar huilend zittend op mn stoel dacht ik dan: ja... ik moet nu toch echt uit de veren, er moet gewerkt worden, dingen geregeld worden enz enz enz. Jaaarenlang heb ik me de t*ring gewerkt, voor de kat zn viool. En als ik zeg hard gewerkt dan bedoel ik dat ook, lichamelijk keihard werken en ´s avonds alle administratie, planning, gezeik met personeel enz enz enz. Zo vaak heb ik gedacht in die jaren dat ik het niet meer aankon, en even zo vaak moest ik wel verder, gewoon geen keus, anders stond de hele boel stil en werd de shit alleen maar groter.
met afgebrand uitgeblust bedoel ik eigenlijk zoals ik het ook schrijf. Hoe zou ik het anders moeten bedoelen.
Ik heb de zorg voor mijzelf mijn gezin en dat doe ik ook, ik lig niet in bed met de dekens over mijn hoofd, maar ik kan het niet meer. Ik voel van binnen dat ik niet meer weet hoe ik het moet doen, ik ben alleen maar moe, heel moe. Veel pijn vreemde pijntjes nooit eerder gehad.
Ik lach maar ik lach eigenlijk niet, begrijp je dat ook. Ik voel me eigenlijk nep en leeg. Het is alsof er sochtends een oude batterij in mij gaat en dat al een hele lange tijd.
Het ergste van alles vind ik nog wel dat ik niet weet waarom ik mij nu in deze situatie bevindt, heb geen enkel idee. Dat maakt het dubbel zo pijnlijk.
Ik de doorzetter die altijd gewoon alles maar doet voor iedereen het minste voor mijzelf, die iedereen kan begrijpen de hele wereld als het moet maar van zichzelf niets meer snapt. Ik heb nog nooit in mijn leven iets niet gedaan of bij iets niet doorgezet. Altijd doorgebikkeld, en om de een of andere reden wil mijn hoofd nu niet meer..
