Psyche
alle pijlers
burnout, AD, overspannen... luxeproblemen?
donderdag 8 oktober 2009 om 16:19
Het valt me op dat er veel onderwerpen op het forum gaan over het gebruik van anti-depressiva, over mensen die een burn-out hebben, tegen overspannen aanzitten en/of onder behandeling zijn bij een therapeut of psycholoog.
Elke keer als ik zo´n topic lees krijg ik de neiging om met heel veel onbegrip te reageren, dat wil ik voorkomen, vandaar dit topic.
Ligt het aan mij of is hier echt sprake van luxeproblemen? Ik heb altijd geleerd dat je door moet gaan, door moet vechten, ook al heb je het gevoel dat je niet meer kunt.
Geloof me, ik heb geen leventje op rozen gehad, en zeker de afgelopen 10 jaren waren tropenjaren. Ik heb vaak het gevoel van vreselijke moeheid, treurigheid enz enz gehad, maar ook altijd direct weer de wetenschap van: niet zeuren, gewoon doorgaan!
Het is absoluut niet mijn bedoeling om te zeggen dat mensen met de genoemde problemen zeikwijven zijn, maar ik denk wel dat we in deze luxe-maatschappij de ruimte krijgen om ons rot te voelen, en dat we daardoor minder sterk zijn dan we zouden kunnen zijn.
Elke keer als ik zo´n topic lees krijg ik de neiging om met heel veel onbegrip te reageren, dat wil ik voorkomen, vandaar dit topic.
Ligt het aan mij of is hier echt sprake van luxeproblemen? Ik heb altijd geleerd dat je door moet gaan, door moet vechten, ook al heb je het gevoel dat je niet meer kunt.
Geloof me, ik heb geen leventje op rozen gehad, en zeker de afgelopen 10 jaren waren tropenjaren. Ik heb vaak het gevoel van vreselijke moeheid, treurigheid enz enz gehad, maar ook altijd direct weer de wetenschap van: niet zeuren, gewoon doorgaan!
Het is absoluut niet mijn bedoeling om te zeggen dat mensen met de genoemde problemen zeikwijven zijn, maar ik denk wel dat we in deze luxe-maatschappij de ruimte krijgen om ons rot te voelen, en dat we daardoor minder sterk zijn dan we zouden kunnen zijn.
donderdag 8 oktober 2009 om 18:37
quote:horizonnetje schreef op 08 oktober 2009 @ 18:21:
De mensen die burn out gaan, zijn overigens juist vaak de hardwerkende personen met veel inlevings en doorzettingsvermogen, die altijd aan een ander denken en nooit aan zichzelf..dit is dus precies waar ik me zo aan erger. Ik kan andersom ook zeggen dat ik enorm loyaal ben naar mijn werkgever, omdat ik goed voor mezelf zorg en mijn grenzen bewaak. Ik hou er niet zo van om ziektebeelden te koppelen aan karaktereigenschappen, of andersom ( zoals bij hsp)
De mensen die burn out gaan, zijn overigens juist vaak de hardwerkende personen met veel inlevings en doorzettingsvermogen, die altijd aan een ander denken en nooit aan zichzelf..dit is dus precies waar ik me zo aan erger. Ik kan andersom ook zeggen dat ik enorm loyaal ben naar mijn werkgever, omdat ik goed voor mezelf zorg en mijn grenzen bewaak. Ik hou er niet zo van om ziektebeelden te koppelen aan karaktereigenschappen, of andersom ( zoals bij hsp)
donderdag 8 oktober 2009 om 18:45
Ik voel me zeker aangesproken. Negatief weliswaar.
Ik ben ook iemand die niet zeurt en doorgaat. Pijn... gaan totdat ik er letterlijk bij neerval. Het niet kunnen lopen naderhand is geen garantie dat het de volgende keer niet gebeurd. Gevolg: versleten rug- en nekwervels en nog alles willen en doen.
Psychisch: Na de geboorte van mijn jongste viel ik in een enorm gat. Ik heb ruim 2 jaar lang mezelf genegeert en ben doorgegaan. Ik deed van alles met mijn kinderen, deed het huishouden gewoon en voor mijn man was ik ook altijd daar. Was down en vond me een aanstelster.. Ik had immers alles wat ik wilde.
In de zomervakantie wilde ik iets pakken van mijn jongste wat wegwaaide op het strand. Ik weet nog dat ik opstond... Daarna helemaal niets meer....
Ik kwam bij in een ambulance met gillende sirenes en heb 4 dagen half en half bij bewustzijn in het ziekenhuis gelegen.
Terug thuis kwam ik op de PAAZ en bleek dus een flink uit de hand gelopen post-natale depressie te hebben.
Naderhand bleek het een chronische terugkerende depressie te zijn geworden. Misschien als ik mezelf wat seriezer had geworden was dit niet het geval geweest.
Bij mij zit het depressief zijn wel in de familie dus daar heeft welvaart en verwachtingen niets mee te maken. Wel een stofje in mijn hersenen die ik mis en daar heb ik al die tijd mee om weten te gaan. (blijkt dus)
Niet zeuren maar doorgaan is prima maar er zijn wel grenzen!
Dat ik misschien minder ben in sommige ogen van jullie kan mij niets schelen.
Jullie kunnen oordelen wat jullie willen maar de ene persoon is de andere nog niet. Ik ben er 1 van een 2ling en ik ben heel blij dat mijn zusje sterker is dan ik en dit niet mee hoeft te maken.
Ik ben ook iemand die niet zeurt en doorgaat. Pijn... gaan totdat ik er letterlijk bij neerval. Het niet kunnen lopen naderhand is geen garantie dat het de volgende keer niet gebeurd. Gevolg: versleten rug- en nekwervels en nog alles willen en doen.
Psychisch: Na de geboorte van mijn jongste viel ik in een enorm gat. Ik heb ruim 2 jaar lang mezelf genegeert en ben doorgegaan. Ik deed van alles met mijn kinderen, deed het huishouden gewoon en voor mijn man was ik ook altijd daar. Was down en vond me een aanstelster.. Ik had immers alles wat ik wilde.
In de zomervakantie wilde ik iets pakken van mijn jongste wat wegwaaide op het strand. Ik weet nog dat ik opstond... Daarna helemaal niets meer....
Ik kwam bij in een ambulance met gillende sirenes en heb 4 dagen half en half bij bewustzijn in het ziekenhuis gelegen.
Terug thuis kwam ik op de PAAZ en bleek dus een flink uit de hand gelopen post-natale depressie te hebben.
Naderhand bleek het een chronische terugkerende depressie te zijn geworden. Misschien als ik mezelf wat seriezer had geworden was dit niet het geval geweest.
Bij mij zit het depressief zijn wel in de familie dus daar heeft welvaart en verwachtingen niets mee te maken. Wel een stofje in mijn hersenen die ik mis en daar heb ik al die tijd mee om weten te gaan. (blijkt dus)
Niet zeuren maar doorgaan is prima maar er zijn wel grenzen!
Dat ik misschien minder ben in sommige ogen van jullie kan mij niets schelen.
Jullie kunnen oordelen wat jullie willen maar de ene persoon is de andere nog niet. Ik ben er 1 van een 2ling en ik ben heel blij dat mijn zusje sterker is dan ik en dit niet mee hoeft te maken.
donderdag 8 oktober 2009 om 18:52
Nou je bent absoluut niet minder hoor!!! Maar als je een stofje in je hersenen mist, is dat dan relatief makkelijk met medicijnen op te lossen? Neem me niet kwalijk dat ik hier een volkomen leek in ben, maar met doorgaan en doorgaan bedoel ik wel dat ik bij lichamelijke klachen waarvan ik zelf voel dat ze niet overgaan door een 'nachtje waterbed' naar een huisarts ga. En als ik moe ben.. dan ga ik wat vroeger naar bed. Ik heb het totaal niet over het compleet negeren van klachten.
En nog een vraag: Wie oordeelt hier? Ik vind je wel een beetje op oorlogspad.
En nog een vraag: Wie oordeelt hier? Ik vind je wel een beetje op oorlogspad.
donderdag 8 oktober 2009 om 18:58
@bosaapje,
Je bent niet minder, niemand vind je hier ook minder.
Deze discussie loopt juist op een zeer respectvolle manier. Er worden argumenten en ervaringen uitgewisseld. Vanuit beide kanten. Zij die het ervaren hebben (waar ik er een van ben) en zij dit dat niet hebben (sorry voor de stempels).
Ik heb juist het gevoel dat er heel veel naar elkaar geluisterd wordt. Ik voel me wel serieus genomen door iedereen.
Je bent niet minder, niemand vind je hier ook minder.
Deze discussie loopt juist op een zeer respectvolle manier. Er worden argumenten en ervaringen uitgewisseld. Vanuit beide kanten. Zij die het ervaren hebben (waar ik er een van ben) en zij dit dat niet hebben (sorry voor de stempels).
Ik heb juist het gevoel dat er heel veel naar elkaar geluisterd wordt. Ik voel me wel serieus genomen door iedereen.
donderdag 8 oktober 2009 om 18:58
donderdag 8 oktober 2009 om 19:00
quote:bosaapje schreef op 08 oktober 2009 @ 18:54:
Dat kan kloppen Bianca. Ik voel me door jou en verschillende anderen als een inferieur persoon neergezet.
Ik ben echt ontzettend pissig over dit topic en ik geloof dat ik ook niet meer hier kom kijken.
Je zou het ook positief kunnen zien, en mij - als leek en mens met de neiging tot onbegrip - kunnen uitleggen hoe het dan zit. Ik bedoel niks verkeerds met dit topic, ik vroeg het me gewoon af.
Jammer als je hier niet meer komt kijken (als ik je een knuffel geef, kom je dan wel?)
Dat kan kloppen Bianca. Ik voel me door jou en verschillende anderen als een inferieur persoon neergezet.
Ik ben echt ontzettend pissig over dit topic en ik geloof dat ik ook niet meer hier kom kijken.
Je zou het ook positief kunnen zien, en mij - als leek en mens met de neiging tot onbegrip - kunnen uitleggen hoe het dan zit. Ik bedoel niks verkeerds met dit topic, ik vroeg het me gewoon af.
Jammer als je hier niet meer komt kijken (als ik je een knuffel geef, kom je dan wel?)
donderdag 8 oktober 2009 om 19:02
quote:yeno schreef op 08 oktober 2009 @ 18:49:
bianca, klopt ook hoor. Ik vind het alleen zo raar dat mensen die dergelijke klachten hebben steevast van zichzelf zeggen dat ze zo hard werken, loyaal zijn, alleen aan anderen denken en weet ik wat nog meer voor positieve eigenschappen.
Daar heb je wel een punt. Misschien wordt het ook wel als excuus gebruikt. Ik was ook iemand die heel hard werkte en loyaal was. Maar nu zie ik ook in dat ik een betere werknemer ben als ik dus op tijd mijn grenzen aan geef. En mijn werk beter inricht (want dat deed ik niet goed). Ik ben nu veel minder vaak ziek. En de kans op lange uitval is veel kleiner.
Bovendien (en dat is de echte bonus) ben ik simpelweg veel gelukkiger.
bianca, klopt ook hoor. Ik vind het alleen zo raar dat mensen die dergelijke klachten hebben steevast van zichzelf zeggen dat ze zo hard werken, loyaal zijn, alleen aan anderen denken en weet ik wat nog meer voor positieve eigenschappen.
Daar heb je wel een punt. Misschien wordt het ook wel als excuus gebruikt. Ik was ook iemand die heel hard werkte en loyaal was. Maar nu zie ik ook in dat ik een betere werknemer ben als ik dus op tijd mijn grenzen aan geef. En mijn werk beter inricht (want dat deed ik niet goed). Ik ben nu veel minder vaak ziek. En de kans op lange uitval is veel kleiner.
Bovendien (en dat is de echte bonus) ben ik simpelweg veel gelukkiger.
donderdag 8 oktober 2009 om 19:03
quote:yeno schreef op 08 oktober 2009 @ 18:58:
[...]
En eigenlijk is dit precies hoe ik erover denk. Had weer veel typewerk kunnen schelen!
*geintje****geintje****geintje****geintje****geintje****geintje***
Kijk.. en daarom krijgt de 1 nou wel een burnout... en de ander niet... Simpelweg omdat de 1 zich werk bespaart.. en de ander niet
*geintje****geintje****geintje****geintje****geintje****geintje***
[...]
En eigenlijk is dit precies hoe ik erover denk. Had weer veel typewerk kunnen schelen!
*geintje****geintje****geintje****geintje****geintje****geintje***
Kijk.. en daarom krijgt de 1 nou wel een burnout... en de ander niet... Simpelweg omdat de 1 zich werk bespaart.. en de ander niet
*geintje****geintje****geintje****geintje****geintje****geintje***
donderdag 8 oktober 2009 om 19:04
@Bosaapje: Ik vind het ook een heel respectvol topic qua ervaringsuitwisseling en ik zie ook niemand aangevallen worden. Wellicht is het dus voor jou, nu je zo kwetsbaar bent, beter dergelijke topics niet op te zoeken, want dan ga je er misschien dingen in lezen die niet zo bedoeld zijn en ga je die dan negatief op jezelf betrekken
donderdag 8 oktober 2009 om 19:08
Het is een luxe dat men hier de ruimte heeft voor dergelijke problemen, dat in elk geval wel. In landen waar honger en dorst heerst, zal men niet snel naar de dokter gaan wegens een burn out. En ik vraag me altijd af hoeveel mensen toch nog uit bed zouden komen als ze geen geld (= geen eten) meer zouden krijgen van de staat. Denk toch een groot percentage.
Maar tis niet bepaald leuk om te hebben natuurlijk.
Zoals mijn ex-schoonmoeder ooit uitriep: "Depressies? Daar hadden wij vroeger geen tijd voor, werken moesten we!" Waarna zij zoonlief persoonlijk uit bed schopte en naar het werk. En terecht, in dit geval.
Maar tis niet bepaald leuk om te hebben natuurlijk.
Zoals mijn ex-schoonmoeder ooit uitriep: "Depressies? Daar hadden wij vroeger geen tijd voor, werken moesten we!" Waarna zij zoonlief persoonlijk uit bed schopte en naar het werk. En terecht, in dit geval.
donderdag 8 oktober 2009 om 19:24
Interessant onderwerp! En bijzonder om te lezen dat er zoveel mensen zijn die er net zo over dachten als TO, TOT ze zelf depressief/burnout/... werden.
Onbegrip bestaat zo vaak omdat we onze eigen normen gaan toepassen op een ander: als IK dit aankan, moet zij dat toch ook kunnen! Maar zo werkt het natuurlijk niet. Jij kunt niet voelen wat de ander voelt.
Dat de een meer kan hebben dan de ander, kan zoveel oorzaken. Opvoeding en gebeurtenissen in je (vroege) kindertijd zijn er volgens mij een belangrijke van: als je bij je opvoeding een bepaald basisvertrouwen hebt meegekregen, kun je waarschijnlijk meer hebben dan iemand die altijd is gekleineerd. En dan heb je nog biologische oorzaken, zoals het gebrek aan (heropname van) serotonine.
De discussie of depressie ea 'luxeproblemen' zijn, vind ik trouwens niet ter zake doen. Er zijn een aantal levensbehoeften, en naarmate er voldaan is aan meer van die behoeften, kun je te maken krijgen met andere problematiek. Zoals iemand al zei: iemand die honger lijdt, heeft iets anders aan zijn hoofd dan zijn geestelijke gesteldheid. Maar als je wel eten hebt en een dak boven je hoofd, dan kunnen zaken als je geestelijke gesteldheid een rol gaan spelen. Dat zou je een 'luxeprobleem' kunnen noemen, maar hoe je het noemt is volgens mij weinig interessant.
Onbegrip bestaat zo vaak omdat we onze eigen normen gaan toepassen op een ander: als IK dit aankan, moet zij dat toch ook kunnen! Maar zo werkt het natuurlijk niet. Jij kunt niet voelen wat de ander voelt.
Dat de een meer kan hebben dan de ander, kan zoveel oorzaken. Opvoeding en gebeurtenissen in je (vroege) kindertijd zijn er volgens mij een belangrijke van: als je bij je opvoeding een bepaald basisvertrouwen hebt meegekregen, kun je waarschijnlijk meer hebben dan iemand die altijd is gekleineerd. En dan heb je nog biologische oorzaken, zoals het gebrek aan (heropname van) serotonine.
De discussie of depressie ea 'luxeproblemen' zijn, vind ik trouwens niet ter zake doen. Er zijn een aantal levensbehoeften, en naarmate er voldaan is aan meer van die behoeften, kun je te maken krijgen met andere problematiek. Zoals iemand al zei: iemand die honger lijdt, heeft iets anders aan zijn hoofd dan zijn geestelijke gesteldheid. Maar als je wel eten hebt en een dak boven je hoofd, dan kunnen zaken als je geestelijke gesteldheid een rol gaan spelen. Dat zou je een 'luxeprobleem' kunnen noemen, maar hoe je het noemt is volgens mij weinig interessant.
donderdag 8 oktober 2009 om 19:26
Een depressie hebben betekent niet altijd dat je niet kan werken. Je kan ook met een depressie werken. Ook als je je laat behandelen en medicijnen slikt kan je soms blijven werken.
Niet iedere depressie wordt veroorzaakt door het werk. Er kunnen hele andere redenen aan ten grondslag liggen. Voor mij was blijven werken juist een dun draadje naar gewoon.
Niet iedere depressie wordt veroorzaakt door het werk. Er kunnen hele andere redenen aan ten grondslag liggen. Voor mij was blijven werken juist een dun draadje naar gewoon.
donderdag 8 oktober 2009 om 19:30
Ik ben zelf 2 maanden thuis geweest na een hele nare periode. In die 2 maanden ben ik goed gaan nadenken over wat ik wilde, heb een plan opgesteld en ben dat plan gaan uitvoeren. Voor een groot gedeelte heb ik geleefd van mijn spaargeld in die 2 maanden. Laten we het een sabbatical noemen.
Dus ja Dimanche, ik weet wel degelijk ook hoe het er aan de andere kant uitziet.
En ik blijf erbij dat het een luxe is dat hier de ruimte geboden wordt voor dergelijke problemen.
Dus ja Dimanche, ik weet wel degelijk ook hoe het er aan de andere kant uitziet.
En ik blijf erbij dat het een luxe is dat hier de ruimte geboden wordt voor dergelijke problemen.
donderdag 8 oktober 2009 om 19:31
Ik heb ook de ziekte van Crohn, ook hier kan ik gelukkig mee werken. Toch zijn er veel mensen met deze ziekte die niet of nauwelijks meer kunnen werken. Deze ziekte komt alleen voor in Westerse landen en Israel. Een welvaartsziekte dus.
Maar medisch gezien wordt deze ziekte 100% serieus genomen en is het vaak heel begrijpelijk voor de buitenwereld waarom mensen met deze ziekte niet kunnen werken.
Is het dan toch ook het medisch aantoonbare in deze ziekte dat het maakt dat dit wel wordt begrepen?
Maar medisch gezien wordt deze ziekte 100% serieus genomen en is het vaak heel begrijpelijk voor de buitenwereld waarom mensen met deze ziekte niet kunnen werken.
Is het dan toch ook het medisch aantoonbare in deze ziekte dat het maakt dat dit wel wordt begrepen?
donderdag 8 oktober 2009 om 19:40
Ik denk wel dat dat ermee te maken heeft Puk. Ook omdat lichamelijke pijn een meer geaccepteerde belemmering is. Je kan jezelf ook niet genezen van zoiets, dat gebeurt of het gebeurt niet, al dan niet met medische hulp.
Geestelijke kwalen echter, daar kan een mens vaak zelf wel een rol in spelen, een aktieve rol zelfs, ten bate van de genezing. En als ik iemand zie die er he-le-maal niks aan doet, behalve een gesprekje van een half uur per week, en er voornamelijk in zwelgt/berust, dan spreek ik wel van de luxe dat er ruimte wordt geboden voor dergelijke dingen, hier.
Geestelijke kwalen echter, daar kan een mens vaak zelf wel een rol in spelen, een aktieve rol zelfs, ten bate van de genezing. En als ik iemand zie die er he-le-maal niks aan doet, behalve een gesprekje van een half uur per week, en er voornamelijk in zwelgt/berust, dan spreek ik wel van de luxe dat er ruimte wordt geboden voor dergelijke dingen, hier.
