Psyche
alle pijlers
burnout, AD, overspannen... luxeproblemen?
donderdag 8 oktober 2009 om 16:19
Het valt me op dat er veel onderwerpen op het forum gaan over het gebruik van anti-depressiva, over mensen die een burn-out hebben, tegen overspannen aanzitten en/of onder behandeling zijn bij een therapeut of psycholoog.
Elke keer als ik zo´n topic lees krijg ik de neiging om met heel veel onbegrip te reageren, dat wil ik voorkomen, vandaar dit topic.
Ligt het aan mij of is hier echt sprake van luxeproblemen? Ik heb altijd geleerd dat je door moet gaan, door moet vechten, ook al heb je het gevoel dat je niet meer kunt.
Geloof me, ik heb geen leventje op rozen gehad, en zeker de afgelopen 10 jaren waren tropenjaren. Ik heb vaak het gevoel van vreselijke moeheid, treurigheid enz enz gehad, maar ook altijd direct weer de wetenschap van: niet zeuren, gewoon doorgaan!
Het is absoluut niet mijn bedoeling om te zeggen dat mensen met de genoemde problemen zeikwijven zijn, maar ik denk wel dat we in deze luxe-maatschappij de ruimte krijgen om ons rot te voelen, en dat we daardoor minder sterk zijn dan we zouden kunnen zijn.
Elke keer als ik zo´n topic lees krijg ik de neiging om met heel veel onbegrip te reageren, dat wil ik voorkomen, vandaar dit topic.
Ligt het aan mij of is hier echt sprake van luxeproblemen? Ik heb altijd geleerd dat je door moet gaan, door moet vechten, ook al heb je het gevoel dat je niet meer kunt.
Geloof me, ik heb geen leventje op rozen gehad, en zeker de afgelopen 10 jaren waren tropenjaren. Ik heb vaak het gevoel van vreselijke moeheid, treurigheid enz enz gehad, maar ook altijd direct weer de wetenschap van: niet zeuren, gewoon doorgaan!
Het is absoluut niet mijn bedoeling om te zeggen dat mensen met de genoemde problemen zeikwijven zijn, maar ik denk wel dat we in deze luxe-maatschappij de ruimte krijgen om ons rot te voelen, en dat we daardoor minder sterk zijn dan we zouden kunnen zijn.
donderdag 8 oktober 2009 om 16:50
ik denk niet dat TO iedereen over een kam scheert.
Maar zich gewoon hardop afvraagt wat nu een burn out is, en of iedereen dat in een zodanige ernstige vorm heeft als het woord kan doen vermoeden.
Ja, daar gaan haren overeind van.
Maar het is nu eenmaal een feit dat mensen bij veelvuldige criminele ervaringen sceptischer worden naar allochtonen..hoe overtrokken dat ook kan zijn, en dat je ook mensen hebt die een burn out krijgen van een niet bereiken van een promotie, en mensen die een burnout krijgen waarbij je je afvraagt hoe ze eigenlijk al die tijd die kracht uberhaupt al had kunnen hebben om maar door te gaan
Maar zich gewoon hardop afvraagt wat nu een burn out is, en of iedereen dat in een zodanige ernstige vorm heeft als het woord kan doen vermoeden.
Ja, daar gaan haren overeind van.
Maar het is nu eenmaal een feit dat mensen bij veelvuldige criminele ervaringen sceptischer worden naar allochtonen..hoe overtrokken dat ook kan zijn, en dat je ook mensen hebt die een burn out krijgen van een niet bereiken van een promotie, en mensen die een burnout krijgen waarbij je je afvraagt hoe ze eigenlijk al die tijd die kracht uberhaupt al had kunnen hebben om maar door te gaan
donderdag 8 oktober 2009 om 16:51
Doorgaan lukt tot het niet meer gaat.
En nee, ik ben niet uitgevallen toen ik met trillende handen mijn bed niet meer uit kon komen. De keren dat ik mijn bed niet uit kon komen zijn op een hand te tellen, denk ik.
Maar wel doorgegaan terwijl ik schreeuwde tegen mijn kinderen omdat ik de combinatie werk en gezin niet aankon. Mezelf afgevraagd hoe ik in godsnaam de dag door moest komen en de volgende dagen en hoe leven ooit weer leuk zou worden.
Ik verkeer nu in de luxepositie 'arbeidsongeschikt' te mogen zijn.
Vraag me af of ik in een land waar dingen anders geregeld zijn nog wel geleefd zou hebben. In elk geval zou ik een schim van mezelf zijn. Kan me niet voorstellen dat de klachten die ik had/heb (en die zijn nog vrij mild) er niet zouden zijn als ik in een wereld leefde waarin die niet werden erkend.
En nee, ik ben niet uitgevallen toen ik met trillende handen mijn bed niet meer uit kon komen. De keren dat ik mijn bed niet uit kon komen zijn op een hand te tellen, denk ik.
Maar wel doorgegaan terwijl ik schreeuwde tegen mijn kinderen omdat ik de combinatie werk en gezin niet aankon. Mezelf afgevraagd hoe ik in godsnaam de dag door moest komen en de volgende dagen en hoe leven ooit weer leuk zou worden.
Ik verkeer nu in de luxepositie 'arbeidsongeschikt' te mogen zijn.
Vraag me af of ik in een land waar dingen anders geregeld zijn nog wel geleefd zou hebben. In elk geval zou ik een schim van mezelf zijn. Kan me niet voorstellen dat de klachten die ik had/heb (en die zijn nog vrij mild) er niet zouden zijn als ik in een wereld leefde waarin die niet werden erkend.
donderdag 8 oktober 2009 om 16:51
quote:Bianca40 schreef op 08 oktober 2009 @ 16:43:
[...]
En wat versta je dan onder uitgeblust en afgebrand??
Ik veroordeel absoluut niet hoor, dat moet je echt weten. Maar ik heb ook zo vaak gedacht, gehuild en geschreeuwd dat ik het niet meer aankon. Maar huilend zittend op mn stoel dacht ik dan: ja... ik moet nu toch echt uit de veren, er moet gewerkt worden, dingen geregeld worden enz enz enz. Jaaarenlang heb ik me de t*ring gewerkt, voor de kat zn viool. En als ik zeg hard gewerkt dan bedoel ik dat ook, lichamelijk keihard werken en ´s avonds alle administratie, planning, gezeik met personeel enz enz enz. Zo vaak heb ik gedacht in die jaren dat ik het niet meer aankon, en even zo vaak moest ik wel verder, gewoon geen keus, anders stond de hele boel stil en werd de shit alleen maar groter.Denken dat je iets niet aankan is wat anders dan het daadwerkelijk niet aankunnen. Een psychische stoornis hebben is geen keuze, het is een ziekte. Tegen iemand in een rolstoel zeg je toch ook niet 'hou op met zeuren en ga maar weer lopen' omdat je zelf ook weleens vermoeide benen hebt?
[...]
En wat versta je dan onder uitgeblust en afgebrand??
Ik veroordeel absoluut niet hoor, dat moet je echt weten. Maar ik heb ook zo vaak gedacht, gehuild en geschreeuwd dat ik het niet meer aankon. Maar huilend zittend op mn stoel dacht ik dan: ja... ik moet nu toch echt uit de veren, er moet gewerkt worden, dingen geregeld worden enz enz enz. Jaaarenlang heb ik me de t*ring gewerkt, voor de kat zn viool. En als ik zeg hard gewerkt dan bedoel ik dat ook, lichamelijk keihard werken en ´s avonds alle administratie, planning, gezeik met personeel enz enz enz. Zo vaak heb ik gedacht in die jaren dat ik het niet meer aankon, en even zo vaak moest ik wel verder, gewoon geen keus, anders stond de hele boel stil en werd de shit alleen maar groter.Denken dat je iets niet aankan is wat anders dan het daadwerkelijk niet aankunnen. Een psychische stoornis hebben is geen keuze, het is een ziekte. Tegen iemand in een rolstoel zeg je toch ook niet 'hou op met zeuren en ga maar weer lopen' omdat je zelf ook weleens vermoeide benen hebt?
donderdag 8 oktober 2009 om 16:53
Ik denk ook niet dat je alles over één kam kunt scheren.
Misschein is eea soms ook een kwestie van perceptie, zols bianca zelf ook aan haalt: de een voelt zich een tijd ontzettend ongelukkig en is op een bepaald moment "uitgejankt" en besluit daar geen zin meer in te hebben, en verder te willen gaan, een ander kan dat niet.
Soms is dat inderdaad een puur chemische kwestie, meestal is dat nog op te lossen met medicatie.
Helaas maak ik ook van dichtbij iemand mee,waarbij het niet zozeer de hormonale balans gaat, alswel om een manier waarop zij haar leven vorm geeft. Voor haar is het a.h.w. een "comfortzone", iets wat ze kent. Met puur geluk en oppervlakkige blijdschap weet zij zich eenvoudigweg geen raad. Maar dat neemt niet weg dat het voor haar diep triest is.
Misschein is eea soms ook een kwestie van perceptie, zols bianca zelf ook aan haalt: de een voelt zich een tijd ontzettend ongelukkig en is op een bepaald moment "uitgejankt" en besluit daar geen zin meer in te hebben, en verder te willen gaan, een ander kan dat niet.
Soms is dat inderdaad een puur chemische kwestie, meestal is dat nog op te lossen met medicatie.
Helaas maak ik ook van dichtbij iemand mee,waarbij het niet zozeer de hormonale balans gaat, alswel om een manier waarop zij haar leven vorm geeft. Voor haar is het a.h.w. een "comfortzone", iets wat ze kent. Met puur geluk en oppervlakkige blijdschap weet zij zich eenvoudigweg geen raad. Maar dat neemt niet weg dat het voor haar diep triest is.
Computer says nooooo
donderdag 8 oktober 2009 om 16:54
heerlijk onderwerp, zo dacht ik er ook altijd over. Want laten we niet lullig zijn. Ik heb in een rolstoel gezeten door een rare onbekende ziekte. En ik kwam er weer uit. Vechten heet dat. Doorgaan tot het je lukt.
Nogmaals, ik dacht hetzelfde als jij. Want juist die instelling, doorgaan tot het naadje, het willen kunnen. Het blijven proberen goed te doen, problemen van ontevreden klanten op willen lossen, te lang in files, te weinig slaap, te weinig tijd voor dingen waar het echt om gaat in het leven heeft er voor gezorgd dat ik voor een tweede keer verlamd raakte. Maar dan op een andere manier. Ik had een burnout.
Kompleet lam geslagen was ik. Ik was moe, zo verschrikkelijk moe. Heb ook een psycholoog nodig gehad om mezelf een spiegel voor te houden, want zelf kon ik dat niet. En dat heeft geholpen.
Iemand heeft toen ook tegen mij gezegd dat ik door moest. Gewoon even slapen en weer opstaan. Maar zo werkt het helaas niet.
Medicijnen heb ik nooit gehad. Daar had ik geen behoefte aan. Ik wou het zelf oplossen.
Nogmaals, ik dacht hetzelfde als jij. Want juist die instelling, doorgaan tot het naadje, het willen kunnen. Het blijven proberen goed te doen, problemen van ontevreden klanten op willen lossen, te lang in files, te weinig slaap, te weinig tijd voor dingen waar het echt om gaat in het leven heeft er voor gezorgd dat ik voor een tweede keer verlamd raakte. Maar dan op een andere manier. Ik had een burnout.
Kompleet lam geslagen was ik. Ik was moe, zo verschrikkelijk moe. Heb ook een psycholoog nodig gehad om mezelf een spiegel voor te houden, want zelf kon ik dat niet. En dat heeft geholpen.
Iemand heeft toen ook tegen mij gezegd dat ik door moest. Gewoon even slapen en weer opstaan. Maar zo werkt het helaas niet.
Medicijnen heb ik nooit gehad. Daar had ik geen behoefte aan. Ik wou het zelf oplossen.
donderdag 8 oktober 2009 om 16:57
Ik denk vaak zoals bianca, maar spreek dit niet vaak uit. Ik ben geen ervaringsdeskundige dus kan niet echt oordelen. Ik zou in de discusie wel graag onderscheid willen maken tussen een depressie en burn-out/ overspannenheid e.d.
Waar ik moeite mee heb bij het lezen van dergelijke topics is de bevestiging naar elkaar dat burnout komt doordat je zo hard werkt en perfectionistisch bent. Ik vind het vaak helemaal niet perfect namelijk, een goede werknemer zorgt ook voor zichzelf, voor goede voeding, beweging en ontspanning, Ook vind ik, maar ik ga nu wel erg generaliseren, dat de werkgever of collega's vaak de zwarte piet krijgen. Niet terecht denk ik.
Eens met hpl, soms ben je even niet gelukkig, of heel moe, of niet blij met je baan/relatie/ leven. Daar is geen labeltje voor nodig.
Waar ik moeite mee heb bij het lezen van dergelijke topics is de bevestiging naar elkaar dat burnout komt doordat je zo hard werkt en perfectionistisch bent. Ik vind het vaak helemaal niet perfect namelijk, een goede werknemer zorgt ook voor zichzelf, voor goede voeding, beweging en ontspanning, Ook vind ik, maar ik ga nu wel erg generaliseren, dat de werkgever of collega's vaak de zwarte piet krijgen. Niet terecht denk ik.
Eens met hpl, soms ben je even niet gelukkig, of heel moe, of niet blij met je baan/relatie/ leven. Daar is geen labeltje voor nodig.
donderdag 8 oktober 2009 om 16:58
Ik ben het wel met Bianca eens dat het letterlijk een luxe-probleem is, want in derde-wereldlanden hebben de mensen niet de mogelijkheid om thuis te gaan zitten om over zichzelf na te denken.
Dit wil niet zeggen dat ik mensen met psychische klachten of een burn-out zeikwijven vind, want je kunt in het leven wel eens een mindere periode doormaken en dan tegen je grenzen aanlopen of er dik overheen gaan.
Waar ik alleen wel grote moeite mee heb is mensen die hun klacht zijn geworden en dus de hele dag niets anders doen dan in hun navel staren al dan niet met behulp van jarenlange therapieën.
Ik heb zo'n vriendin gehad en ik heb uiteindelijk deze vriendschap moeten verbreken, omdat er geen enkel licht aan de horizon kwam, omdat ze dat eigenlijk onbewust ook niet wilde.
Dit wil niet zeggen dat ik mensen met psychische klachten of een burn-out zeikwijven vind, want je kunt in het leven wel eens een mindere periode doormaken en dan tegen je grenzen aanlopen of er dik overheen gaan.
Waar ik alleen wel grote moeite mee heb is mensen die hun klacht zijn geworden en dus de hele dag niets anders doen dan in hun navel staren al dan niet met behulp van jarenlange therapieën.
Ik heb zo'n vriendin gehad en ik heb uiteindelijk deze vriendschap moeten verbreken, omdat er geen enkel licht aan de horizon kwam, omdat ze dat eigenlijk onbewust ook niet wilde.
donderdag 8 oktober 2009 om 17:02
Ik heb een behoorlijk heftige depressie gehad, met bijbehorende medicaie, psychotherapie en 2 jaar ziek thuis zijn.
Ik vond -en vind- het onwijs moeilijk tegen het vooroordeel van anderen op te boksen. Dingen als 'ik heb het ook wel eens zwaar gehad, maar ja, ik zette gewoon mijn schouders eronder, en 'tja, de een heeft gewoon een wat sterkere persoonlijkheid dan de ander' en 'in de bushbush hoor je nooit over dit soort moderne fratsen' hebben mij veel pijn gedaan.
En des te meer omdat ik dit stiekem ook allemaal dacht.
Ik heb daarom actief besloten mij nooit meer te schamen voor mijn depressie. Ik ben een wél een sterke vrouw, een doorzetter, maar heb ook een pyschische ziekte gehad. Tough luck. Maar ik denk dat ik door sommige mensen nooit meer voor vol aangezien zal worden.
Aan de andere kant begrijp ik je gevoel ook wel, Bianca. En er zullen ook echt wel mensen zijn die zich misschien wel aanstellen oid, zoals je dat trouwens ook bij lichamelijke ziekten hebt.
Maar ik denk dat je je wel moet bedenken dat je gewoon echt niet in iemands kop kan kijken. Dingen die voor jou heel simpel lijken, kunnen voor iemand met een pyschiche aandoening heel erg moeilijk zijn. Je kunt gewoon echt niet snappen wat iemand doormaakt die in een heftige depressie of burn-out zit.
Ik snap het zelf niet eens meer echt, en ik heb het notabene meegemaakt.
Ik vond -en vind- het onwijs moeilijk tegen het vooroordeel van anderen op te boksen. Dingen als 'ik heb het ook wel eens zwaar gehad, maar ja, ik zette gewoon mijn schouders eronder, en 'tja, de een heeft gewoon een wat sterkere persoonlijkheid dan de ander' en 'in de bushbush hoor je nooit over dit soort moderne fratsen' hebben mij veel pijn gedaan.
En des te meer omdat ik dit stiekem ook allemaal dacht.
Ik heb daarom actief besloten mij nooit meer te schamen voor mijn depressie. Ik ben een wél een sterke vrouw, een doorzetter, maar heb ook een pyschische ziekte gehad. Tough luck. Maar ik denk dat ik door sommige mensen nooit meer voor vol aangezien zal worden.
Aan de andere kant begrijp ik je gevoel ook wel, Bianca. En er zullen ook echt wel mensen zijn die zich misschien wel aanstellen oid, zoals je dat trouwens ook bij lichamelijke ziekten hebt.
Maar ik denk dat je je wel moet bedenken dat je gewoon echt niet in iemands kop kan kijken. Dingen die voor jou heel simpel lijken, kunnen voor iemand met een pyschiche aandoening heel erg moeilijk zijn. Je kunt gewoon echt niet snappen wat iemand doormaakt die in een heftige depressie of burn-out zit.
Ik snap het zelf niet eens meer echt, en ik heb het notabene meegemaakt.
Wees altijd jezelf. Tenzij je een eenhoorn kan zijn. Wees dan een eenhoorn.
donderdag 8 oktober 2009 om 17:03
Het domste wat je kan doen is doorgaan, het lichtje gaat echt vroeg of laat uit.
Ook ik heb die ervaring en zie het om me heen gebeuren.
Ik was ook van niet zeuren en door gaan maar ik ben er inmiddels achter dat het zo toch echt niet werkt.
Luisteren naar je lichaam is moeilijk maar als je dat door hebt heb je al heel wat gewonnen.
Ook ik heb die ervaring en zie het om me heen gebeuren.
Ik was ook van niet zeuren en door gaan maar ik ben er inmiddels achter dat het zo toch echt niet werkt.
Luisteren naar je lichaam is moeilijk maar als je dat door hebt heb je al heel wat gewonnen.
donderdag 8 oktober 2009 om 17:05
Een jaar geleden zou ik ook gedacht hebben luxeprobleem. Echter nu zit ik ook alweer een tijdje thuis met een burnout. Altijd maar doorgaan, geen grenzen aangeven, alles voor anderen doen, maar jezelf vergeten. Ik werk sinds 12 jaar fulltime en ben zelden ziek thuis geweest. Tot het gewoon niet meer ging. Vergeetachtig, moe, verdrietig, concentratieverlies noem maar op. Helaas met een eigen zaak is het niet zo gemakkelijk om thuis te blijven, maar goed, er was geen andere mogelijkheid. Mensen hebben ook nog steeds zoiets van jij een burnout... Jij kan toch de hele wereld aan. Maar nee, het houdt een keer op!!!!
donderdag 8 oktober 2009 om 17:09
Leuke discussie, zeker als je een poging wenst te doen tot forumzelfmoordpoging en forumqueen. Dit is een van de weinige manieren om die twee pogingen in 1 te proppen.
Ja, uiteindelijk zijn het 'luxe problemen'. Laten we wel zijn, die beruchte rammelende hongerneger van Yasmijn, die heeft wel iets anders om zich druk over te maken. Onze maatschappij geeft ons ook in bepaalde mate de ruimte om deze problemen te kunnen hebben en al dan niet te koesteren, voeden etc. Anderzijds, die rammelende hongerneger heeft ook niet van doen met 'luxe problemen' zoals allerlei bijwerkingen die bij een chemokuur om de hoek kunnen komen kijken. Twee tótaal verschillende zaken, maar zo ongeveer alles in onze maatschappij kan bestaan doordat we in onze maatschappij leven en niet die rammelende hongerneger zijn.
Ja, ik heb met enige regelmaat ook wel eens de neiging om een been uit te halen en een togus te beroeren. De wens om iemand ondersteboven aan een vlaggenstok van een cruiseschip te hangen en pas na een maand weer binnen te willen halen. Dat ik bij mezelf denk; 'god, zou me best gelukkig prijzen in jouw schoenen.' Anderzijds, gegarandeerd dat er mensen zijn die krek hetzelfde denken als ze mij voorbij zien komen.
Luxe problemen? Absoluut. Ik heb op dit moment ook een walgelijk ongekend luxe probleem. Alleen, het is dan weer zo jammer als dat luxe probleem uitmond in potentieel gevaarlijk gedrag en/of situaties voor direct betrokkene(n). En juist voor die niet-zo-luxe-meer-luxe-problemen is het zo jammer dat 'schop onder reet, gewoon doorgaan' niet meer werkt.
Ja, uiteindelijk zijn het 'luxe problemen'. Laten we wel zijn, die beruchte rammelende hongerneger van Yasmijn, die heeft wel iets anders om zich druk over te maken. Onze maatschappij geeft ons ook in bepaalde mate de ruimte om deze problemen te kunnen hebben en al dan niet te koesteren, voeden etc. Anderzijds, die rammelende hongerneger heeft ook niet van doen met 'luxe problemen' zoals allerlei bijwerkingen die bij een chemokuur om de hoek kunnen komen kijken. Twee tótaal verschillende zaken, maar zo ongeveer alles in onze maatschappij kan bestaan doordat we in onze maatschappij leven en niet die rammelende hongerneger zijn.
Ja, ik heb met enige regelmaat ook wel eens de neiging om een been uit te halen en een togus te beroeren. De wens om iemand ondersteboven aan een vlaggenstok van een cruiseschip te hangen en pas na een maand weer binnen te willen halen. Dat ik bij mezelf denk; 'god, zou me best gelukkig prijzen in jouw schoenen.' Anderzijds, gegarandeerd dat er mensen zijn die krek hetzelfde denken als ze mij voorbij zien komen.
Luxe problemen? Absoluut. Ik heb op dit moment ook een walgelijk ongekend luxe probleem. Alleen, het is dan weer zo jammer als dat luxe probleem uitmond in potentieel gevaarlijk gedrag en/of situaties voor direct betrokkene(n). En juist voor die niet-zo-luxe-meer-luxe-problemen is het zo jammer dat 'schop onder reet, gewoon doorgaan' niet meer werkt.
vandaag ga ik van alles kunnen
donderdag 8 oktober 2009 om 17:12
quote:josje37 schreef op 08 oktober 2009 @ 17:05:
Mensen hebben ook nog steeds zoiets van jij een burnout... Jij kan toch de hele wereld aan. Maar nee, het houdt een keer op!!!!
Die reactie kreeg ik ook altijd. Ik had toch zoveel energie? Ik kon toch zoveel. En ik kon idd heel veel. Behalve mijn eigen grenzen aangeven.
Ik kwam er achter dat ik zoveel moest van mezelf. Nu weet ik dat ik energie krijg van dingen die ik wil. Dan heb ik ook weer energie.
Ben gelukkig alweer een jaar aan het werk en het gaat zoveel beter. Ik straal weer, ik kan weer bergen verzetten. Maar ik kan alleen bergen verzetten die ik wil verzetten en daar heb ik wel tijd voor nodig. En dat vind mijn baas niet leuk.
Mensen hebben ook nog steeds zoiets van jij een burnout... Jij kan toch de hele wereld aan. Maar nee, het houdt een keer op!!!!
Die reactie kreeg ik ook altijd. Ik had toch zoveel energie? Ik kon toch zoveel. En ik kon idd heel veel. Behalve mijn eigen grenzen aangeven.
Ik kwam er achter dat ik zoveel moest van mezelf. Nu weet ik dat ik energie krijg van dingen die ik wil. Dan heb ik ook weer energie.
Ben gelukkig alweer een jaar aan het werk en het gaat zoveel beter. Ik straal weer, ik kan weer bergen verzetten. Maar ik kan alleen bergen verzetten die ik wil verzetten en daar heb ik wel tijd voor nodig. En dat vind mijn baas niet leuk.
donderdag 8 oktober 2009 om 17:12
quote:Booyahh schreef op 08 oktober 2009 @ 17:02:
Je kan in dit land zelfs met de 'diagnose' HSP parttime gaan werken (fulltime betaald!) want anders "kan je je prikkels niet verwerken"
Sja, HSP werkt bij mij op de lachspieren, maar dat doet er niet toe. Parttime werken tegen fultime betaling dat kan een aantal dingen inhouden;
- gulle werkgever (naam gaarne openbaar, hebben we allemaal wat aan )
- persoon in kwestie kan verdraaide goed onderhandelen (*hoopt dat die persoon zijn/haar krachten op waarde schat*)
- een of andere totaal gestoorde mafketel heeft een rol ergens in dit hele gebeuren
- persoon in kwestie had bij fulltime inzetbaarheid alsnog 2x zoveel verdient, doch vergoeding is dusdanig dat diegene met parttime werken net zoveel verdient als een 'gemiddelde werknemer' in een fulltime job
Je kan in dit land zelfs met de 'diagnose' HSP parttime gaan werken (fulltime betaald!) want anders "kan je je prikkels niet verwerken"
Sja, HSP werkt bij mij op de lachspieren, maar dat doet er niet toe. Parttime werken tegen fultime betaling dat kan een aantal dingen inhouden;
- gulle werkgever (naam gaarne openbaar, hebben we allemaal wat aan )
- persoon in kwestie kan verdraaide goed onderhandelen (*hoopt dat die persoon zijn/haar krachten op waarde schat*)
- een of andere totaal gestoorde mafketel heeft een rol ergens in dit hele gebeuren
- persoon in kwestie had bij fulltime inzetbaarheid alsnog 2x zoveel verdient, doch vergoeding is dusdanig dat diegene met parttime werken net zoveel verdient als een 'gemiddelde werknemer' in een fulltime job
vandaag ga ik van alles kunnen
donderdag 8 oktober 2009 om 17:15
Wie ben jij om te bepalen in hoeverre een ander (niet) lijdt, topic-opener?
Vroeger, ja vroeger was alles beter. Toen bestond er nog geen depressie of andere luxeproblemen. Toen ging je gewoon dood op je 30e aan de tering of in een oorlog of van de honger, en was je verdrietig omdat nog geen enkel kind van je ouder dan 1 werd.
Vroeger, ja vroeger was alles beter. Toen bestond er nog geen depressie of andere luxeproblemen. Toen ging je gewoon dood op je 30e aan de tering of in een oorlog of van de honger, en was je verdrietig omdat nog geen enkel kind van je ouder dan 1 werd.
donderdag 8 oktober 2009 om 17:17
quote:HoiPippiLangkous schreef op 08 oktober 2009 @ 16:51:
Een depressie en een burn out is toch heel iets anders?
De officiële criteria ken ik niet, dus zal de plank ongetwijfeld ongekend mis slaan. Mea culpa alvast maar. Dat gezegd hebbende, burn out heb ik altijd gezien als nieuwe excuus-truus-label ter vervaning van overspannen zijn. Een nieuwe benaming, want het is in onze maatschappij "waardiger" dat je ingestort bent omdat je oh zo nobel en waardig maar werkt of eigenlijk; bijdraagt aan de maatschappij. Klinkt stukken positiever zeg maar dan gewoon het ouderwetse ordinaire woord overspannen. Maar goed, das ongetwijfeld mijn zwart-wit buitenstaanders visie.
Het verschil tussen dat en depressie? Al sla je me dood! Er zijn verschillende criteria voor, maar ik kan ze in mijn omgeving niet ontdekken.
Een depressie en een burn out is toch heel iets anders?
De officiële criteria ken ik niet, dus zal de plank ongetwijfeld ongekend mis slaan. Mea culpa alvast maar. Dat gezegd hebbende, burn out heb ik altijd gezien als nieuwe excuus-truus-label ter vervaning van overspannen zijn. Een nieuwe benaming, want het is in onze maatschappij "waardiger" dat je ingestort bent omdat je oh zo nobel en waardig maar werkt of eigenlijk; bijdraagt aan de maatschappij. Klinkt stukken positiever zeg maar dan gewoon het ouderwetse ordinaire woord overspannen. Maar goed, das ongetwijfeld mijn zwart-wit buitenstaanders visie.
Het verschil tussen dat en depressie? Al sla je me dood! Er zijn verschillende criteria voor, maar ik kan ze in mijn omgeving niet ontdekken.
anoniem_19774 wijzigde dit bericht op 08-10-2009 17:19
Reden: ter verduidelijking aanvulling
Reden: ter verduidelijking aanvulling
% gewijzigd
vandaag ga ik van alles kunnen
donderdag 8 oktober 2009 om 17:19
@roosvrouw, ik denk niet dat het een luxe probleem is, maar ik denk wel dat dit onder de welvaartsziektes valt.
We willen steeds meer (succes is een keuze!) en iedereen heeft alle mogelijkheden. Falen of niet de top bereiken ligt dus echt aan jezelf. Althans, dat wordt wel gedacht.
Misschien is het daardoor dat mensen ziek raken als ze die norm niet halen. Een stempeltje is immers een mooi excuus.
Maar misschien is het ook wel dat mensen ziek raken omdat ze die norm willen halen. Ze zijn simpelweg niet geschikt voor de top of het management, maar werken zich het laplazarus om daar toch te komen. Want dan hebben ze het gehaald. Dan zijn ze succesvol.
Ik zie om me heen voorbeelden van geweldige beleidsmedewerkers die gepromoveerd zijn tot manager en zielsongelukkig worden. Dat managen is een heel ander vak en iets wat ze niet leuk vinden.
We willen steeds meer (succes is een keuze!) en iedereen heeft alle mogelijkheden. Falen of niet de top bereiken ligt dus echt aan jezelf. Althans, dat wordt wel gedacht.
Misschien is het daardoor dat mensen ziek raken als ze die norm niet halen. Een stempeltje is immers een mooi excuus.
Maar misschien is het ook wel dat mensen ziek raken omdat ze die norm willen halen. Ze zijn simpelweg niet geschikt voor de top of het management, maar werken zich het laplazarus om daar toch te komen. Want dan hebben ze het gehaald. Dan zijn ze succesvol.
Ik zie om me heen voorbeelden van geweldige beleidsmedewerkers die gepromoveerd zijn tot manager en zielsongelukkig worden. Dat managen is een heel ander vak en iets wat ze niet leuk vinden.
donderdag 8 oktober 2009 om 17:25
@ liselotte4
maar wat nu als je net als ik niet valt onder de hier voorgeschreven norm van succesvol, mooie baan, genoeg geld, alleen maar carriere willen en maar doorgaan.
Ik ben maar gewoon thuis bij mijn kids, probeer zo nu en dan 15 uurtjes per week wat te werken achter pc, maak websites en onderhoudt ze. Leven van 1 inkomen geen vetpot. Zijn allemaal gezond, fijn huis noem maar op. Bedoel, dat is ook moeilijk, hoe ik nu me voel wat er met me gebeurt dat ik er gewoon geen grip meer op heb. Ik ben geen jager ik ben niet een alles willer, ik ben gewoon goed fijn mens, die houdt van doorgaan en niet bij pakken neerzitten, maar het lukt gewoonweg niet meer. Geen flauw benul waar het hem nu echt in zit.
Ik kan het vanuit mijn situatie echt niet bestempelen als een luxeprobleem of welvaartsziekte. Ik wil gewoon dolgraag me echt 'normaal' voelen, en genieten van de dingen om me heen. Maar het lukt ECHT niet meer...
maar wat nu als je net als ik niet valt onder de hier voorgeschreven norm van succesvol, mooie baan, genoeg geld, alleen maar carriere willen en maar doorgaan.
Ik ben maar gewoon thuis bij mijn kids, probeer zo nu en dan 15 uurtjes per week wat te werken achter pc, maak websites en onderhoudt ze. Leven van 1 inkomen geen vetpot. Zijn allemaal gezond, fijn huis noem maar op. Bedoel, dat is ook moeilijk, hoe ik nu me voel wat er met me gebeurt dat ik er gewoon geen grip meer op heb. Ik ben geen jager ik ben niet een alles willer, ik ben gewoon goed fijn mens, die houdt van doorgaan en niet bij pakken neerzitten, maar het lukt gewoonweg niet meer. Geen flauw benul waar het hem nu echt in zit.
Ik kan het vanuit mijn situatie echt niet bestempelen als een luxeprobleem of welvaartsziekte. Ik wil gewoon dolgraag me echt 'normaal' voelen, en genieten van de dingen om me heen. Maar het lukt ECHT niet meer...
donderdag 8 oktober 2009 om 17:26
quote:einoel schreef op 08 oktober 2009 @ 17:03:
Het domste wat je kan doen is doorgaan, het lichtje gaat echt vroeg of laat uit.
Ook ik heb die ervaring en zie het om me heen gebeuren.
Ik was ook van niet zeuren en door gaan maar ik ben er inmiddels achter dat het zo toch echt niet werkt.
Luisteren naar je lichaam is moeilijk maar als je dat door hebt heb je al heel wat gewonnen.Maar soms (meestal in mijn geval) heb je geen andere keus dan doorgaan. Door opgeven zou ik me alleen maar rotter voelen omdat ik dan het gevoel zou hebben dat ik vreselijk gefaald heb.
Het domste wat je kan doen is doorgaan, het lichtje gaat echt vroeg of laat uit.
Ook ik heb die ervaring en zie het om me heen gebeuren.
Ik was ook van niet zeuren en door gaan maar ik ben er inmiddels achter dat het zo toch echt niet werkt.
Luisteren naar je lichaam is moeilijk maar als je dat door hebt heb je al heel wat gewonnen.Maar soms (meestal in mijn geval) heb je geen andere keus dan doorgaan. Door opgeven zou ik me alleen maar rotter voelen omdat ik dan het gevoel zou hebben dat ik vreselijk gefaald heb.
