Psyche
alle pijlers
burnout, AD, overspannen... luxeproblemen?
donderdag 8 oktober 2009 om 16:19
Het valt me op dat er veel onderwerpen op het forum gaan over het gebruik van anti-depressiva, over mensen die een burn-out hebben, tegen overspannen aanzitten en/of onder behandeling zijn bij een therapeut of psycholoog.
Elke keer als ik zo´n topic lees krijg ik de neiging om met heel veel onbegrip te reageren, dat wil ik voorkomen, vandaar dit topic.
Ligt het aan mij of is hier echt sprake van luxeproblemen? Ik heb altijd geleerd dat je door moet gaan, door moet vechten, ook al heb je het gevoel dat je niet meer kunt.
Geloof me, ik heb geen leventje op rozen gehad, en zeker de afgelopen 10 jaren waren tropenjaren. Ik heb vaak het gevoel van vreselijke moeheid, treurigheid enz enz gehad, maar ook altijd direct weer de wetenschap van: niet zeuren, gewoon doorgaan!
Het is absoluut niet mijn bedoeling om te zeggen dat mensen met de genoemde problemen zeikwijven zijn, maar ik denk wel dat we in deze luxe-maatschappij de ruimte krijgen om ons rot te voelen, en dat we daardoor minder sterk zijn dan we zouden kunnen zijn.
Elke keer als ik zo´n topic lees krijg ik de neiging om met heel veel onbegrip te reageren, dat wil ik voorkomen, vandaar dit topic.
Ligt het aan mij of is hier echt sprake van luxeproblemen? Ik heb altijd geleerd dat je door moet gaan, door moet vechten, ook al heb je het gevoel dat je niet meer kunt.
Geloof me, ik heb geen leventje op rozen gehad, en zeker de afgelopen 10 jaren waren tropenjaren. Ik heb vaak het gevoel van vreselijke moeheid, treurigheid enz enz gehad, maar ook altijd direct weer de wetenschap van: niet zeuren, gewoon doorgaan!
Het is absoluut niet mijn bedoeling om te zeggen dat mensen met de genoemde problemen zeikwijven zijn, maar ik denk wel dat we in deze luxe-maatschappij de ruimte krijgen om ons rot te voelen, en dat we daardoor minder sterk zijn dan we zouden kunnen zijn.
donderdag 8 oktober 2009 om 23:40
quote:Zoey_ schreef op 08 oktober 2009 @ 22:43:
[...]
Is dat niet gewoon endorfine? Dat maakt je lichaam vanzelf aan, wanneer je lekker veel sport, plm een half uur per dag is al genoeg.
Het is wetenschappelijk bewezen dat voldoende beweging helpt tegen depressieklachten.
Nee dat is niet endorfine. Zou fijn zijn als je dat stofje te kort hebt en het zou met sporten overgaan.
Zou ik over, over gelukkig moeten zijn.
Denk eerst eens goed na voordat je zoiets opschrijft.
http://nl.wikipedia.org/wiki/Serotonine
http://nl.wikipedia.org/wiki/Endorfine
Beweging kan je een fijn gevoel geven maar het haalt geen depressies weg.
[...]
Is dat niet gewoon endorfine? Dat maakt je lichaam vanzelf aan, wanneer je lekker veel sport, plm een half uur per dag is al genoeg.
Het is wetenschappelijk bewezen dat voldoende beweging helpt tegen depressieklachten.
Nee dat is niet endorfine. Zou fijn zijn als je dat stofje te kort hebt en het zou met sporten overgaan.
Zou ik over, over gelukkig moeten zijn.
Denk eerst eens goed na voordat je zoiets opschrijft.
http://nl.wikipedia.org/wiki/Serotonine
http://nl.wikipedia.org/wiki/Endorfine
Beweging kan je een fijn gevoel geven maar het haalt geen depressies weg.
donderdag 8 oktober 2009 om 23:50
donderdag 8 oktober 2009 om 23:52
vrijdag 9 oktober 2009 om 09:49
quote:yeno schreef op 08 oktober 2009 @ 18:37:
[...]
dit is dus precies waar ik me zo aan erger. Ik kan andersom ook zeggen dat ik enorm loyaal ben naar mijn werkgever, omdat ik goed voor mezelf zorg en mijn grenzen bewaak. Ik hou er niet zo van om ziektebeelden te koppelen aan karaktereigenschappen, of andersom ( zoals bij hsp)
Ik heb het niet over karaktereigenschappen maar over aangeleerde vaardigheden. Als je simpelweg niet weet hoe of wanneer je een grens aan moet geven. Dan wordt je een stuurloos schip.
Misschien moet je jezelf eens afvragen waarom je zo'n onbegrip hebt. Ga je zelf stiekum wel eens te ver en vind je dat een ander dit ook moet doen? Of haak je juist heel snel af en voel je je daar een beetje schuldig over? Als je zelf goed in het leven staat dan kun je dit soort problemen bij anderen al wel zien aankomen en ze daar dan op wijzen. Ook daar help je je werkgever en je collega mee. Dit soort mensen hebben die grenzen van buitenaf nodig. Daarna moeten ze het natuurlijk wel zelf gaan doen of hulp door therapie inschakelen om het te leren.
Waar leer je lezen? op school, maar waar leer je je grenzen stellen? binnen je gezin tijdens je opvoeding.
Waar leer je je open te stellen voor anderen? tijdens je opvoeding.
Misschien heb jij daar nog wat bij te werken?
succes.
N.B. het heeft ook niet veel te maken met luxe, dit soort mensen genieten juist vaak van de alledaagse dingen. Bovendien raak je gewoon je baan kwijt hoor als je burnout te lang duurt!
Het komt eerder naar boven door het ieder voor zich god voor ons allen principe.
[...]
dit is dus precies waar ik me zo aan erger. Ik kan andersom ook zeggen dat ik enorm loyaal ben naar mijn werkgever, omdat ik goed voor mezelf zorg en mijn grenzen bewaak. Ik hou er niet zo van om ziektebeelden te koppelen aan karaktereigenschappen, of andersom ( zoals bij hsp)
Ik heb het niet over karaktereigenschappen maar over aangeleerde vaardigheden. Als je simpelweg niet weet hoe of wanneer je een grens aan moet geven. Dan wordt je een stuurloos schip.
Misschien moet je jezelf eens afvragen waarom je zo'n onbegrip hebt. Ga je zelf stiekum wel eens te ver en vind je dat een ander dit ook moet doen? Of haak je juist heel snel af en voel je je daar een beetje schuldig over? Als je zelf goed in het leven staat dan kun je dit soort problemen bij anderen al wel zien aankomen en ze daar dan op wijzen. Ook daar help je je werkgever en je collega mee. Dit soort mensen hebben die grenzen van buitenaf nodig. Daarna moeten ze het natuurlijk wel zelf gaan doen of hulp door therapie inschakelen om het te leren.
Waar leer je lezen? op school, maar waar leer je je grenzen stellen? binnen je gezin tijdens je opvoeding.
Waar leer je je open te stellen voor anderen? tijdens je opvoeding.
Misschien heb jij daar nog wat bij te werken?
succes.
N.B. het heeft ook niet veel te maken met luxe, dit soort mensen genieten juist vaak van de alledaagse dingen. Bovendien raak je gewoon je baan kwijt hoor als je burnout te lang duurt!
Het komt eerder naar boven door het ieder voor zich god voor ons allen principe.
vrijdag 9 oktober 2009 om 11:27
Ik blijf het belangrijk vinden dat er onderscheid wordt gemaakt tussen verschillende psychische ziektebeelden. Er zijn inderdaad klachten die worden veroorzaakt door overbelasting/(jeugd)trauma´s/karakter/werk etc, maar er zijn ook mensen die echt een psychiatrische ziekte hebben waarbij depressie een onderdeel kan zijn.
Ik wilde het niet persoonlijk maken, maar ik heb dus de diagnose bipolaire stoornis en daar is een depressie een groot en heeel zwaar onderdeel van. Die ziekte wordt bij mij niet veroorzaakt door karakter/jeugd, etc, maar is echt biologisch en alleen door medicatie (levenslang) te beperken/onder controle te houden. Je kan daar niet van genezen.
Ik denk dat jullie het vooral hebben over andere psychische aandoeningen (overspannen/burn-out), maar ik wilde jullie ook graag de andere kant laten zien, dat er nog meer is. Dat er dus veel mensen zijn die geen enkele invloed hebben op hoe ze zich voelen, WEL hoe ze hiermee moeten omgaan, acceptatie e.d.
Ik vind het een hele interessante discussie, maar uit eigen ervaring vind ik het ook moeilijk om te zien dat er nog veel vooroordelen bestaan, ik merk dat ook in mn eigen omgeving. Je voelt je dan niet serieus genomen en dat is pijnlijk! Maar ergens ook wel begrijpelijk, mensen hebben niet de kennis. Ik probeer dan wel uit te leggen wat het is en wat de oorzaak is, maar dat is ook weer moeilijk omdat je natuurlijk niet vertelt dat je een gebroken been hebt...je legt wel heel wat op tafel.
Ik wilde het niet persoonlijk maken, maar ik heb dus de diagnose bipolaire stoornis en daar is een depressie een groot en heeel zwaar onderdeel van. Die ziekte wordt bij mij niet veroorzaakt door karakter/jeugd, etc, maar is echt biologisch en alleen door medicatie (levenslang) te beperken/onder controle te houden. Je kan daar niet van genezen.
Ik denk dat jullie het vooral hebben over andere psychische aandoeningen (overspannen/burn-out), maar ik wilde jullie ook graag de andere kant laten zien, dat er nog meer is. Dat er dus veel mensen zijn die geen enkele invloed hebben op hoe ze zich voelen, WEL hoe ze hiermee moeten omgaan, acceptatie e.d.
Ik vind het een hele interessante discussie, maar uit eigen ervaring vind ik het ook moeilijk om te zien dat er nog veel vooroordelen bestaan, ik merk dat ook in mn eigen omgeving. Je voelt je dan niet serieus genomen en dat is pijnlijk! Maar ergens ook wel begrijpelijk, mensen hebben niet de kennis. Ik probeer dan wel uit te leggen wat het is en wat de oorzaak is, maar dat is ook weer moeilijk omdat je natuurlijk niet vertelt dat je een gebroken been hebt...je legt wel heel wat op tafel.
vrijdag 9 oktober 2009 om 12:11
Als je ervaring hebt met burnout (al dan niet uit eerste hand), dan stel je deze vraag niet...
En AD slik je echt niet voor je lol - de bijwerkingen zijn vaak erg heftig. Dus als je die verkiest boven het gevoel zonder AD, dan zegt dat ook wel genoeg.
Jammer dat mensen hier toch zo vaak een mening over moeten hebben, terwijl niemand zich geroepen voelt om een mening te hebben als het gaat om diabetes, cara, etc.
Als je 20 km moet lopen voor een liter water, dan zal je minder bezig zijn met evt burnoutklachten (Maslov). Maar in die situatie maak je je ook niet druk over welk merk tampons nou het beste is, of je kind dyslectisch is of de vraag of je wel of geen antirimpelbehandeling wil ondergaan. Dat neemt niet weg dat burnout heel erg heftig kan zijn!
En AD slik je echt niet voor je lol - de bijwerkingen zijn vaak erg heftig. Dus als je die verkiest boven het gevoel zonder AD, dan zegt dat ook wel genoeg.
Jammer dat mensen hier toch zo vaak een mening over moeten hebben, terwijl niemand zich geroepen voelt om een mening te hebben als het gaat om diabetes, cara, etc.
Als je 20 km moet lopen voor een liter water, dan zal je minder bezig zijn met evt burnoutklachten (Maslov). Maar in die situatie maak je je ook niet druk over welk merk tampons nou het beste is, of je kind dyslectisch is of de vraag of je wel of geen antirimpelbehandeling wil ondergaan. Dat neemt niet weg dat burnout heel erg heftig kan zijn!
vrijdag 9 oktober 2009 om 12:48
Wat me opvalt in deze discussie is dat mensen de luxe van deze problematiek vooral zien in het omgaan met de problemen/stoornissen (zoals of je al dan niet gemakkelijk thuis kan komen te zitten, of dat mensen niet genoeg doorzettingsvermogen zouden hebben in geval van een burn out).
In mijn beleving zijn klachten als een burn-out en dergelijke waarschijnlijk wel luxe problemen, maar dan meer als je kijkt naar de oorzaak ervan. Dus nog los van áls je een depressie hebt je de keuze hebt om thuis te blijven (waar ze in Afrika volgens velen hier gewoon geen keuze hebben) kun je denk ik ook heel goed een depressie ontwikkelen doordát je veel keuzes hebt. En dát is een luxe probleem. Te veel keuzes leidt tot keuzes móeten maken, en dat leidt bepaald niet tot geluk. Het zo veel moeten, van jezelf dan wel van anderen, in combinatie met het niet per definitie behoren tot allerlei groeperingen en standen vanaf de geboorte (die je dus wegwijs maken in het maken van die keuzes, het nu dus allemaal zelf uit moeten zoeken daarvan), dat leidt in mijn optiek tot dit soort maatschappelijke ziektes.
Bovendien is van bijna al die stoornissen lang niet bekend wat precies de (neuro)biologische achtergrond is en hoe dit interacteert met ervaring/omgeving vanaf de geboorte. Dus hoe het verschil tussen burn-out klachten en psychiatrische stoornissen precies manifesteert weet men ook het fijne niet van.
In mijn beleving zijn klachten als een burn-out en dergelijke waarschijnlijk wel luxe problemen, maar dan meer als je kijkt naar de oorzaak ervan. Dus nog los van áls je een depressie hebt je de keuze hebt om thuis te blijven (waar ze in Afrika volgens velen hier gewoon geen keuze hebben) kun je denk ik ook heel goed een depressie ontwikkelen doordát je veel keuzes hebt. En dát is een luxe probleem. Te veel keuzes leidt tot keuzes móeten maken, en dat leidt bepaald niet tot geluk. Het zo veel moeten, van jezelf dan wel van anderen, in combinatie met het niet per definitie behoren tot allerlei groeperingen en standen vanaf de geboorte (die je dus wegwijs maken in het maken van die keuzes, het nu dus allemaal zelf uit moeten zoeken daarvan), dat leidt in mijn optiek tot dit soort maatschappelijke ziektes.
Bovendien is van bijna al die stoornissen lang niet bekend wat precies de (neuro)biologische achtergrond is en hoe dit interacteert met ervaring/omgeving vanaf de geboorte. Dus hoe het verschil tussen burn-out klachten en psychiatrische stoornissen precies manifesteert weet men ook het fijne niet van.
vrijdag 9 oktober 2009 om 16:53
quote:bosaapje schreef op 08 oktober 2009 @ 23:40:
[...]
Nee dat is niet endorfine. Zou fijn zijn als je dat stofje te kort hebt en het zou met sporten overgaan.
Zou ik over, over gelukkig moeten zijn.
Denk eerst eens goed na voordat je zoiets opschrijft.
http://nl.wikipedia.org/wiki/Serotonine
http://nl.wikipedia.org/wiki/Endorfine
Beweging kan je een fijn gevoel geven maar het haalt geen depressies weg.
Dat vroeg ik dus! Of het endorfine is. Le-zen.
Verder is het dus -nogmaals- wetenschappelijk bewezen dat lichaamsbeweging helpt tegen depressies. Even googlen levert je de nodige info op.
http://www.medischforum.nl/onderwerp/468
[...]
Nee dat is niet endorfine. Zou fijn zijn als je dat stofje te kort hebt en het zou met sporten overgaan.
Zou ik over, over gelukkig moeten zijn.
Denk eerst eens goed na voordat je zoiets opschrijft.
http://nl.wikipedia.org/wiki/Serotonine
http://nl.wikipedia.org/wiki/Endorfine
Beweging kan je een fijn gevoel geven maar het haalt geen depressies weg.
Dat vroeg ik dus! Of het endorfine is. Le-zen.
Verder is het dus -nogmaals- wetenschappelijk bewezen dat lichaamsbeweging helpt tegen depressies. Even googlen levert je de nodige info op.
http://www.medischforum.nl/onderwerp/468
vrijdag 9 oktober 2009 om 22:23
quote:Zoey_ schreef op 09 oktober 2009 @ 16:53:
[...]
Dat vroeg ik dus! Of het endorfine is. Le-zen.
Verder is het dus -nogmaals- wetenschappelijk bewezen dat lichaamsbeweging helpt tegen depressies. Even googlen levert je de nodige info op.
En daar is ook weer tegengesteld bericht over, zie onderstaand.
Bewegen weinig effectief tegen depressies
Gepost door chivo op 20-07-09 (348 gelezen)
Bewegen helpt om de symptomen van depressie te verminderen, zo is algemeen geaccepteerd. Er zijn ook diverse onderzoeken die dit idee steunen. Ook hardlooptherapie is in zwang en een beetje beweegspecialist heeft toch wel een groepje om zich heen verzameld die verlichting moeten ondervinden van beweging. Dat het allemaal niet in kannen en kruiken is, dat vermoeden we al een tijdje. De onderzoekers van het gezaghebbende Cochrane instituut komen tot een zelfde conclusie.
Het onderzoek
De eerste scan van de cochrane groep gaf aan dat beweging inderdaad voordelig is bij depressie, maar zoals altijd moet er een kwaliteitsfilter worden aangelegd. Zij haalden hun onderzoeken uit alle grote databanken en kozen vervolgens voor RCT's. Het leverden uiteindelijk 25 onderzoeken op, waarvan 3 ook echt groot genoeg waren om toeval uit te sluiten. Onderzoeken die post-natale depressies in kaart brachten werden uitgesloten.
Het resultaat
De analyse van de 25 onderzoeken leidde tot de conclusie dat bewegen inderdaad helpt tegen symptomen van depressie. Van de 25 waren er 22 redelijk klein van opzet, waardoor toeval een grotere factor is en bovendien bleek bij bijna allemaal het resultaat uit zelfrapportage. Het gebruik van goede gevalideerde testen was zeer zeldzaam. Zodra de onderzoekers de kwaliteitsnorm verhoogden door zelfrapportage uit te sluiten en de hoeveelheid deelnemers op te schroeven, bleven er nog maar 3 onderzoeken over. Een geclusterde analyse van deze onderzoeken liet duidelijk zien dat bewegen geen effect heeft op depressie.
Aanvullend tweelingonderzoek
De conclusie van het onderzoek sluit ook aan op de conclusies van een Nederlands tweelingenonderzoek. Dit observationele onderzoek legde vast dat eeneiige tweelingen met een significant verschil in beweegactiviteit, even depressief zijn (Moor MH de 2008). Anders gezegd, bewegen helpt niet.
Conclusie
Hoewel het breed geaccepteerd is dat bewegen helpt tegen depressies, is het bewijs zeer mager. De veel aangehaalde onderzoeken die beweegprogramma's moeten steunen zijn van matige kwaliteit. Bovendien wordt te weinig rekening gehouden met het feit dat overmatig bewegen en zeker als er een prestatie wordt verlangd averechts kan werken. Bewegen bevordert de gezondheid en moet dus gebeuren, maar lijkt niet per definitie helend bij depressies.
[...]
Dat vroeg ik dus! Of het endorfine is. Le-zen.
Verder is het dus -nogmaals- wetenschappelijk bewezen dat lichaamsbeweging helpt tegen depressies. Even googlen levert je de nodige info op.
En daar is ook weer tegengesteld bericht over, zie onderstaand.
Bewegen weinig effectief tegen depressies
Gepost door chivo op 20-07-09 (348 gelezen)
Bewegen helpt om de symptomen van depressie te verminderen, zo is algemeen geaccepteerd. Er zijn ook diverse onderzoeken die dit idee steunen. Ook hardlooptherapie is in zwang en een beetje beweegspecialist heeft toch wel een groepje om zich heen verzameld die verlichting moeten ondervinden van beweging. Dat het allemaal niet in kannen en kruiken is, dat vermoeden we al een tijdje. De onderzoekers van het gezaghebbende Cochrane instituut komen tot een zelfde conclusie.
Het onderzoek
De eerste scan van de cochrane groep gaf aan dat beweging inderdaad voordelig is bij depressie, maar zoals altijd moet er een kwaliteitsfilter worden aangelegd. Zij haalden hun onderzoeken uit alle grote databanken en kozen vervolgens voor RCT's. Het leverden uiteindelijk 25 onderzoeken op, waarvan 3 ook echt groot genoeg waren om toeval uit te sluiten. Onderzoeken die post-natale depressies in kaart brachten werden uitgesloten.
Het resultaat
De analyse van de 25 onderzoeken leidde tot de conclusie dat bewegen inderdaad helpt tegen symptomen van depressie. Van de 25 waren er 22 redelijk klein van opzet, waardoor toeval een grotere factor is en bovendien bleek bij bijna allemaal het resultaat uit zelfrapportage. Het gebruik van goede gevalideerde testen was zeer zeldzaam. Zodra de onderzoekers de kwaliteitsnorm verhoogden door zelfrapportage uit te sluiten en de hoeveelheid deelnemers op te schroeven, bleven er nog maar 3 onderzoeken over. Een geclusterde analyse van deze onderzoeken liet duidelijk zien dat bewegen geen effect heeft op depressie.
Aanvullend tweelingonderzoek
De conclusie van het onderzoek sluit ook aan op de conclusies van een Nederlands tweelingenonderzoek. Dit observationele onderzoek legde vast dat eeneiige tweelingen met een significant verschil in beweegactiviteit, even depressief zijn (Moor MH de 2008). Anders gezegd, bewegen helpt niet.
Conclusie
Hoewel het breed geaccepteerd is dat bewegen helpt tegen depressies, is het bewijs zeer mager. De veel aangehaalde onderzoeken die beweegprogramma's moeten steunen zijn van matige kwaliteit. Bovendien wordt te weinig rekening gehouden met het feit dat overmatig bewegen en zeker als er een prestatie wordt verlangd averechts kan werken. Bewegen bevordert de gezondheid en moet dus gebeuren, maar lijkt niet per definitie helend bij depressies.
woensdag 21 oktober 2009 om 13:08
Hoi forummers,
Moet zeggen dat het me persoonlijk erg goed doet deze topic. Zit zelf momenteel ff mentaal in de knoei en voel me alleen door het lezen al stukken beter. Mis in mijn naaste omgeving geen steun maar wel de juiste feedback. Heb 11 nov een afspraak staan met een psycholoog (eerste keer in m,n leven) en begin nu erg te tweiffelen. Niet omdat ik niet een keer de behoefte heb om met een deskundige de puntjes op de i te zetten, maar meer omdat ikzelf altijd wel weer uit een dal weet te klimmen. Daarnaast wil ik ook kwijt dat ik me zowel in de slachtoffers kan inleven als in Bianca 40 die deze topic is gestart. Hoe dat komt wil ik dan ook even kwijt: m.b.t. slachtoffers van psychische klachten, ik leef al 17 jaar samen met een man die schizofreen is met bijbehorende klachten en heb hierdoor veel naslagwerk tot me genomen wat betreft psychische klachten en kan wel spreken van een bepaalde mate van ervaringsdeskundigheid. Anderzijds heb ik persoonlijk een vrij heftig leven achter de rug dat als ik deze bij een psychiater uit een zou zetten, ik hoogst waarschijnlijk meteen een etiket opgelabeld zou krijgen en langdurig behandeling nodig zou hebben. Tja wat wil ik nou eigenlijk zeggen: hoeveel een mens kan hebben, hangt af van individuele veerkracht en stressbestendigheid, maar vooral ook van zelfinzicht en relativeringsvermogen.
En inderdaad Bianca, ik ben ook van mening dat het een luxeprobleem is. Fijn voor de mensen met werkelijke problemathiek en zij hierdoor de hulp krijgen waar ze recht op hebben, anderzijds springt de pharmaceutische industrie hier marketing strategisch op in, want er wordt miljarden verdiend aan medicijnen die dat zogenaamde ontbrekende stofje kunnen aanleveren. Sorry als mijn verhaal wat onsaamhangend is, ben niet bekend met het plaatsen van teksten op forums.
Maar ga vooral al zo door, ik heb er in ieders geval veel baat bij haha.
Moet zeggen dat het me persoonlijk erg goed doet deze topic. Zit zelf momenteel ff mentaal in de knoei en voel me alleen door het lezen al stukken beter. Mis in mijn naaste omgeving geen steun maar wel de juiste feedback. Heb 11 nov een afspraak staan met een psycholoog (eerste keer in m,n leven) en begin nu erg te tweiffelen. Niet omdat ik niet een keer de behoefte heb om met een deskundige de puntjes op de i te zetten, maar meer omdat ikzelf altijd wel weer uit een dal weet te klimmen. Daarnaast wil ik ook kwijt dat ik me zowel in de slachtoffers kan inleven als in Bianca 40 die deze topic is gestart. Hoe dat komt wil ik dan ook even kwijt: m.b.t. slachtoffers van psychische klachten, ik leef al 17 jaar samen met een man die schizofreen is met bijbehorende klachten en heb hierdoor veel naslagwerk tot me genomen wat betreft psychische klachten en kan wel spreken van een bepaalde mate van ervaringsdeskundigheid. Anderzijds heb ik persoonlijk een vrij heftig leven achter de rug dat als ik deze bij een psychiater uit een zou zetten, ik hoogst waarschijnlijk meteen een etiket opgelabeld zou krijgen en langdurig behandeling nodig zou hebben. Tja wat wil ik nou eigenlijk zeggen: hoeveel een mens kan hebben, hangt af van individuele veerkracht en stressbestendigheid, maar vooral ook van zelfinzicht en relativeringsvermogen.
En inderdaad Bianca, ik ben ook van mening dat het een luxeprobleem is. Fijn voor de mensen met werkelijke problemathiek en zij hierdoor de hulp krijgen waar ze recht op hebben, anderzijds springt de pharmaceutische industrie hier marketing strategisch op in, want er wordt miljarden verdiend aan medicijnen die dat zogenaamde ontbrekende stofje kunnen aanleveren. Sorry als mijn verhaal wat onsaamhangend is, ben niet bekend met het plaatsen van teksten op forums.
Maar ga vooral al zo door, ik heb er in ieders geval veel baat bij haha.
woensdag 21 oktober 2009 om 16:15
Moosjuh, wat wil je eigenlijk met de psycholoog bereiken? Daar ben ik dan wel benieuwd naar.
Ik moet zeggen dat ik pas hulp ben gaan zoeken nadat ik hopeloos vast liep, het idee dus had dat ik niet meer op kon krabbelen. Overigens ten onrechte, je kunt altijd (nou ja, veel mensen dan) weer opkrabbelen, het kost hooguit in de loop der tijd wat meer, of veel meer, moeite.
Zoveel kunnen psychologen nu ook weer niet. Diagnose stellen, luisteren, peptalk, omgeving organiseren. Moet eerlijk zeggen dat ik in heel wat jaartjes therapie nog niet heel veel meer ben tegengekomen dan dat als het op de psychische problemen an sich aankomt.
Vandaar mijn oprechte vraag, wat verwacht je? Dat je opgelapt wordt, of dat je wordt geholpen om orde in de chaos te scheppen. En indien het laatste: wat maakt dat je het idee hebt dat je dit zelf niet kunt?
Ik moet zeggen dat ik pas hulp ben gaan zoeken nadat ik hopeloos vast liep, het idee dus had dat ik niet meer op kon krabbelen. Overigens ten onrechte, je kunt altijd (nou ja, veel mensen dan) weer opkrabbelen, het kost hooguit in de loop der tijd wat meer, of veel meer, moeite.
Zoveel kunnen psychologen nu ook weer niet. Diagnose stellen, luisteren, peptalk, omgeving organiseren. Moet eerlijk zeggen dat ik in heel wat jaartjes therapie nog niet heel veel meer ben tegengekomen dan dat als het op de psychische problemen an sich aankomt.
Vandaar mijn oprechte vraag, wat verwacht je? Dat je opgelapt wordt, of dat je wordt geholpen om orde in de chaos te scheppen. En indien het laatste: wat maakt dat je het idee hebt dat je dit zelf niet kunt?
vrijdag 23 oktober 2009 om 11:08
Hoi Mamzelle,
k.. heb net een tot bloedens toe een bericht zitten typen, en ja hoor...waar is ie gebleven?
Affijn begin maar opnieuw want ik vindt het fijn om er een reactie op te krijgen en mijn grijze hersenmassaweer even te activeren. Om op je vraag terug te komen, wat ik denk te bereiken bij een psycholoog? Ik hoop inderdaad wat orde in mijn mentale chaos te scheppen. Ben ik aan het goede adres? Ik weet het niet, maar heb op advies van de huisarts een afspraak gemaakt en zie wel wat de psycholoog er aan kan bijdragen. Wat ik zeker niet zoek is een diepgaande psycho-analyse, dan ben ik de komende 10 jaar onder de pannen haha. A 85 euro per 45 min...pfff en dat met mijn toekomstige pensioengat, nee zeker niet. Ik ben momenteel mijn optimisme en relativeringsvermogen een beetje kwijt en dat beangstigd me...hoe lang gaat dit duren? Ik kan het me niet veroorloven thuis te komen zitten in een neerwaartse spiraal van negatieve gevoelens en gedachten, maar ben bang ...ja waarvoor? Ik draag (te)veel verantwoordelijkheid en kan niets bij mijn parner leggen, zeker niet mijn gevoelens. Heb dit de laatste half jaar gedaan (mijn gevoelens/gedachten) en hij is hier 2 weken geleden op ingestort en heeft zich vrijwilig op laten nemen op een gesloten afdeling...bam!!! dat doet pijn en confronteerd me wederom dat ik het alleen moet doen. Nu ben ik hierdoor gaan wankelen, spanningsklachten ontwikkelen zich en ik wil dit kwijt. Mijn naaste omgeving ontbreekt het helaas aan inzicht, wel is er zeker steun en liefde maar ik mijn behoeftes zijn groter. Daarnaast heb ik een besluit moeten nemen om het contact met een heel dierbare vriendin te moeten beëindigen, omdat ik op een stoel van hulpverlening ben gaan zitten in haar problemathiek is waarschijnlijk wel de grootste bijdrage van mijn mentale toestand. Dit is er bij mij zo in gaan hakken, het voelt zo onnatuurlijk haar te moeten laten vallen, maar ik had voor mijn gevoel geen andere keus. Dit en de constante druk van verantwoordelijkheden is hetgeen wat chaos veroorzaakt. Hoe doorbreek ik dit?
Tot zover ff mijn verhaal, moet eerst ff boodschappen doen (haha) en zie je reactie met plezier tegemoet. By the way...ik voel me zeker niet zielig maar meer een (vrijwillige) slachtoffer van mijn eigen karakter, om alles en iedereen te willen helpen waarbij ik niet goed m,n grens kan aanvoelen. Zoveel zelfinzicht heb ik ook wel, en geef alleen me zelf de schuld hiervan, maar dan nog raak ik niet het gevoel van angst kwijt.
k.. heb net een tot bloedens toe een bericht zitten typen, en ja hoor...waar is ie gebleven?
Affijn begin maar opnieuw want ik vindt het fijn om er een reactie op te krijgen en mijn grijze hersenmassaweer even te activeren. Om op je vraag terug te komen, wat ik denk te bereiken bij een psycholoog? Ik hoop inderdaad wat orde in mijn mentale chaos te scheppen. Ben ik aan het goede adres? Ik weet het niet, maar heb op advies van de huisarts een afspraak gemaakt en zie wel wat de psycholoog er aan kan bijdragen. Wat ik zeker niet zoek is een diepgaande psycho-analyse, dan ben ik de komende 10 jaar onder de pannen haha. A 85 euro per 45 min...pfff en dat met mijn toekomstige pensioengat, nee zeker niet. Ik ben momenteel mijn optimisme en relativeringsvermogen een beetje kwijt en dat beangstigd me...hoe lang gaat dit duren? Ik kan het me niet veroorloven thuis te komen zitten in een neerwaartse spiraal van negatieve gevoelens en gedachten, maar ben bang ...ja waarvoor? Ik draag (te)veel verantwoordelijkheid en kan niets bij mijn parner leggen, zeker niet mijn gevoelens. Heb dit de laatste half jaar gedaan (mijn gevoelens/gedachten) en hij is hier 2 weken geleden op ingestort en heeft zich vrijwilig op laten nemen op een gesloten afdeling...bam!!! dat doet pijn en confronteerd me wederom dat ik het alleen moet doen. Nu ben ik hierdoor gaan wankelen, spanningsklachten ontwikkelen zich en ik wil dit kwijt. Mijn naaste omgeving ontbreekt het helaas aan inzicht, wel is er zeker steun en liefde maar ik mijn behoeftes zijn groter. Daarnaast heb ik een besluit moeten nemen om het contact met een heel dierbare vriendin te moeten beëindigen, omdat ik op een stoel van hulpverlening ben gaan zitten in haar problemathiek is waarschijnlijk wel de grootste bijdrage van mijn mentale toestand. Dit is er bij mij zo in gaan hakken, het voelt zo onnatuurlijk haar te moeten laten vallen, maar ik had voor mijn gevoel geen andere keus. Dit en de constante druk van verantwoordelijkheden is hetgeen wat chaos veroorzaakt. Hoe doorbreek ik dit?
Tot zover ff mijn verhaal, moet eerst ff boodschappen doen (haha) en zie je reactie met plezier tegemoet. By the way...ik voel me zeker niet zielig maar meer een (vrijwillige) slachtoffer van mijn eigen karakter, om alles en iedereen te willen helpen waarbij ik niet goed m,n grens kan aanvoelen. Zoveel zelfinzicht heb ik ook wel, en geef alleen me zelf de schuld hiervan, maar dan nog raak ik niet het gevoel van angst kwijt.
