Psyche
alle pijlers
burnout, AD, overspannen... luxeproblemen?
donderdag 8 oktober 2009 om 16:19
Het valt me op dat er veel onderwerpen op het forum gaan over het gebruik van anti-depressiva, over mensen die een burn-out hebben, tegen overspannen aanzitten en/of onder behandeling zijn bij een therapeut of psycholoog.
Elke keer als ik zo´n topic lees krijg ik de neiging om met heel veel onbegrip te reageren, dat wil ik voorkomen, vandaar dit topic.
Ligt het aan mij of is hier echt sprake van luxeproblemen? Ik heb altijd geleerd dat je door moet gaan, door moet vechten, ook al heb je het gevoel dat je niet meer kunt.
Geloof me, ik heb geen leventje op rozen gehad, en zeker de afgelopen 10 jaren waren tropenjaren. Ik heb vaak het gevoel van vreselijke moeheid, treurigheid enz enz gehad, maar ook altijd direct weer de wetenschap van: niet zeuren, gewoon doorgaan!
Het is absoluut niet mijn bedoeling om te zeggen dat mensen met de genoemde problemen zeikwijven zijn, maar ik denk wel dat we in deze luxe-maatschappij de ruimte krijgen om ons rot te voelen, en dat we daardoor minder sterk zijn dan we zouden kunnen zijn.
Elke keer als ik zo´n topic lees krijg ik de neiging om met heel veel onbegrip te reageren, dat wil ik voorkomen, vandaar dit topic.
Ligt het aan mij of is hier echt sprake van luxeproblemen? Ik heb altijd geleerd dat je door moet gaan, door moet vechten, ook al heb je het gevoel dat je niet meer kunt.
Geloof me, ik heb geen leventje op rozen gehad, en zeker de afgelopen 10 jaren waren tropenjaren. Ik heb vaak het gevoel van vreselijke moeheid, treurigheid enz enz gehad, maar ook altijd direct weer de wetenschap van: niet zeuren, gewoon doorgaan!
Het is absoluut niet mijn bedoeling om te zeggen dat mensen met de genoemde problemen zeikwijven zijn, maar ik denk wel dat we in deze luxe-maatschappij de ruimte krijgen om ons rot te voelen, en dat we daardoor minder sterk zijn dan we zouden kunnen zijn.
donderdag 8 oktober 2009 om 17:27
quote:roosvrouw schreef op 08 oktober 2009 @ 17:17:
[...]
burn out heb ik altijd gezien als nieuwe excuus-truus-label ter vervaning van overspannen zijn. Een nieuwe benaming, want het is in onze maatschappij "waardiger" dat je ingestort bent omdat je oh zo nobel en waardig maar werkt of eigenlijk; bijdraagt aan de maatschappij.
Het verschil tussen dat en depressie? Al sla je me dood! Er zijn verschillende criteria voor, maar ik kan ze in mijn omgeving niet ontdekken.
Ik vind juist overspannen minder erg klinken dan burnout. Burnout link ik overigens ook niet aan werken.
Depressie is heel wat anders. Burnout/overspannen moet je zien als een batterij die leeg is. Je hebt roofbouw gepleegd op je lichaam en dat moet hersteld worden. Kwestie van rusten en zorgen dat je niet meer dezelfde fouten maakt (want dan gaat je batterij weer leeg).
Bij een depressie ben je een hele tijd achter elkaar gewoon niet gelukkig. Je vind niets leuk en geeft ook om niets. Serotine (het gelukstofje) is er bijna niet in je lichaam. Mensen met een depressie kunnen zich lusteloos voelen, net als mensen met een burnout. Maar de oorzaak is anders.
Bij een depressie heb je (denk ik) het idee dat de hele wereld grijs is en er een donkere wolk boven je hoofd hangt.
Bij een burnout zie je nog wel de mooie kanten van het leven, maar ben je gewoon te moe om daarvan te genieten.
En om het makkelijker te maken: je kan bij je burnout ook een depressie hebben. Had ik gelukkig niet. Want een depressie lijkt me echt verschrikkelijk.
[...]
burn out heb ik altijd gezien als nieuwe excuus-truus-label ter vervaning van overspannen zijn. Een nieuwe benaming, want het is in onze maatschappij "waardiger" dat je ingestort bent omdat je oh zo nobel en waardig maar werkt of eigenlijk; bijdraagt aan de maatschappij.
Het verschil tussen dat en depressie? Al sla je me dood! Er zijn verschillende criteria voor, maar ik kan ze in mijn omgeving niet ontdekken.
Ik vind juist overspannen minder erg klinken dan burnout. Burnout link ik overigens ook niet aan werken.
Depressie is heel wat anders. Burnout/overspannen moet je zien als een batterij die leeg is. Je hebt roofbouw gepleegd op je lichaam en dat moet hersteld worden. Kwestie van rusten en zorgen dat je niet meer dezelfde fouten maakt (want dan gaat je batterij weer leeg).
Bij een depressie ben je een hele tijd achter elkaar gewoon niet gelukkig. Je vind niets leuk en geeft ook om niets. Serotine (het gelukstofje) is er bijna niet in je lichaam. Mensen met een depressie kunnen zich lusteloos voelen, net als mensen met een burnout. Maar de oorzaak is anders.
Bij een depressie heb je (denk ik) het idee dat de hele wereld grijs is en er een donkere wolk boven je hoofd hangt.
Bij een burnout zie je nog wel de mooie kanten van het leven, maar ben je gewoon te moe om daarvan te genieten.
En om het makkelijker te maken: je kan bij je burnout ook een depressie hebben. Had ik gelukkig niet. Want een depressie lijkt me echt verschrikkelijk.
donderdag 8 oktober 2009 om 17:27
Liselotte, ik vind het wel een leuke discussie. Is alles wat een welvaartsziekte is een luxe probleem? Waarom wel of niet? Wat maakt een luxe probleem en wat een welvaartsziekte? Op eerste oog zal niemand een hoge dwarsleasie een welvaartsziekte noemen. Anderzijds, krijg je die hoge dwarsleasie in bepaalde landen op deze wereld dan ben je vaak geen lang leven beschoren. Is een hoge dwarsleasie dan al een welvaartsziekte? En als ze allebei blijven leven, is die beperking als gevolg van die hoge dwarsleasie in ons land een welvaartssymptoom omdat we hier meer en betere hulpmiddelen tot onze beschikking hebben? Zelf ben ik er niet over uit, maar blijf het intrigerend vinden.
Ziek worden omdat men het onhaalbare wil halen? Wederom; intrigerend!! Ben ik ook al niet over uit. Wat ik wel voor mezelf duidelijk heb (ahum, hahaha) is dat in onze maatschappij er een enorme opgelegde druk is. Vanuit buiten en vanuit onszelf. Kun je niet én fulltime werken, én 3 'probleem'kinderen opvoeden, én een sexy vrouw zijn, én sporten, én de ideale vriendin zijn én altijd goed geluimd? Dan móet er iets mis zijn. Eigenlijk een beetje het omgekeerde van wat jij zegt. Of zoiets?
Ziek worden omdat men het onhaalbare wil halen? Wederom; intrigerend!! Ben ik ook al niet over uit. Wat ik wel voor mezelf duidelijk heb (ahum, hahaha) is dat in onze maatschappij er een enorme opgelegde druk is. Vanuit buiten en vanuit onszelf. Kun je niet én fulltime werken, én 3 'probleem'kinderen opvoeden, én een sexy vrouw zijn, én sporten, én de ideale vriendin zijn én altijd goed geluimd? Dan móet er iets mis zijn. Eigenlijk een beetje het omgekeerde van wat jij zegt. Of zoiets?
vandaag ga ik van alles kunnen
donderdag 8 oktober 2009 om 17:29
donderdag 8 oktober 2009 om 17:29
quote:Vana77 schreef op 08 oktober 2009 @ 17:15:
Wie ben jij om te bepalen in hoeverre een ander (niet) lijdt, topic-opener?
Vroeger, ja vroeger was alles beter. Toen bestond er nog geen depressie of andere luxeproblemen. Toen ging je gewoon dood op je 30e aan de tering of in een oorlog of van de honger, en was je verdrietig omdat nog geen enkel kind van je ouder dan 1 werd.
Zou je even willen quoten waar ik bepaal dat een ander niet lijdt??
Iets beter lezen svp.
Wie ben jij om te bepalen in hoeverre een ander (niet) lijdt, topic-opener?
Vroeger, ja vroeger was alles beter. Toen bestond er nog geen depressie of andere luxeproblemen. Toen ging je gewoon dood op je 30e aan de tering of in een oorlog of van de honger, en was je verdrietig omdat nog geen enkel kind van je ouder dan 1 werd.
Zou je even willen quoten waar ik bepaal dat een ander niet lijdt??
Iets beter lezen svp.
donderdag 8 oktober 2009 om 17:33
quote:Bianca40 schreef op 08 oktober 2009 @ 17:26:
[...]
Maar soms (meestal in mijn geval) heb je geen andere keus dan doorgaan. Door opgeven zou ik me alleen maar rotter voelen omdat ik dan het gevoel zou hebben dat ik vreselijk gefaald heb.
Dat herken ik wel. Maar ik heb moeten opgeven omdat de constante buikpijn die ik had voor mij gewoon niet meer dragelijk was. Ben op het werk ingestort en naar huis gegaan. Toen ik op bed lag heb ik denk ik de onbewuste keuze gemaakt dat het genoeg was. Ik koos ervoor om naar mijn lichaam te luisteren en dus ziek te zijn. Ik ben een halfjaar ziek geweest. Want toen ik eenmaal toegaf kwam daar toch een vermoeidheid uit. Ik wist niet dat ik zoveel kon slapen en dat ik zo futloos was.
In die zin is het wel een welvaartsziekte. Ik had idd een keus. Ik heb ervoor gekozen in dat bedrijf te falen. (oeh.. dat vind ik moeilij toe te geven).
[...]
Maar soms (meestal in mijn geval) heb je geen andere keus dan doorgaan. Door opgeven zou ik me alleen maar rotter voelen omdat ik dan het gevoel zou hebben dat ik vreselijk gefaald heb.
Dat herken ik wel. Maar ik heb moeten opgeven omdat de constante buikpijn die ik had voor mij gewoon niet meer dragelijk was. Ben op het werk ingestort en naar huis gegaan. Toen ik op bed lag heb ik denk ik de onbewuste keuze gemaakt dat het genoeg was. Ik koos ervoor om naar mijn lichaam te luisteren en dus ziek te zijn. Ik ben een halfjaar ziek geweest. Want toen ik eenmaal toegaf kwam daar toch een vermoeidheid uit. Ik wist niet dat ik zoveel kon slapen en dat ik zo futloos was.
In die zin is het wel een welvaartsziekte. Ik had idd een keus. Ik heb ervoor gekozen in dat bedrijf te falen. (oeh.. dat vind ik moeilij toe te geven).
donderdag 8 oktober 2009 om 17:35
quote:Bianca40 schreef op 08 oktober 2009 @ 17:26:
[...]
Maar soms (meestal in mijn geval) heb je geen andere keus dan doorgaan. Door opgeven zou ik me alleen maar rotter voelen omdat ik dan het gevoel zou hebben dat ik vreselijk gefaald heb.
Weet je, een ieder die mij kent, weet dat doooooooooorgaan, we zullen dooooooooooorgaan, een van mijn grote krachten is.
Een kracht kan echter ook een zwaktepunt worden. Ik garandeer je, ga lang genoeg door, bonjour lang genoeg over elke grens die in je zit heen en vroeg of laat kríjg je de rekening.
Elk mens heeft grenzen. Daarvan kun je er ongekend veel oprekken en negeren. Alleen, dat kun je niet met alle grenzen. Wat pas écht 'door gaan' is, is het leren herkennen en érkennen van vooral die laatste grenzen. Grenzen die respect dienen te krijgen of ze anders gewoon wel komen opeisen. De enige wil die je dan nog kunt hebben is om dat dan maar -al dan niet schorvoetend- onder ogen te komen en te doen.
Jij lijkt te stellen dat niet doorgaan voor jou gelijk staat aan falen. Voor mij staat het niet respecteren van die ultieme grenzen gelijk aan falen. Lange tijd had ik de stelling aan het begin van deze alinea als lijfspreuk. Nah nee, beviel toch niet zo goed.
[...]
Maar soms (meestal in mijn geval) heb je geen andere keus dan doorgaan. Door opgeven zou ik me alleen maar rotter voelen omdat ik dan het gevoel zou hebben dat ik vreselijk gefaald heb.
Weet je, een ieder die mij kent, weet dat doooooooooorgaan, we zullen dooooooooooorgaan, een van mijn grote krachten is.
Een kracht kan echter ook een zwaktepunt worden. Ik garandeer je, ga lang genoeg door, bonjour lang genoeg over elke grens die in je zit heen en vroeg of laat kríjg je de rekening.
Elk mens heeft grenzen. Daarvan kun je er ongekend veel oprekken en negeren. Alleen, dat kun je niet met alle grenzen. Wat pas écht 'door gaan' is, is het leren herkennen en érkennen van vooral die laatste grenzen. Grenzen die respect dienen te krijgen of ze anders gewoon wel komen opeisen. De enige wil die je dan nog kunt hebben is om dat dan maar -al dan niet schorvoetend- onder ogen te komen en te doen.
Jij lijkt te stellen dat niet doorgaan voor jou gelijk staat aan falen. Voor mij staat het niet respecteren van die ultieme grenzen gelijk aan falen. Lange tijd had ik de stelling aan het begin van deze alinea als lijfspreuk. Nah nee, beviel toch niet zo goed.
vandaag ga ik van alles kunnen
donderdag 8 oktober 2009 om 17:35
long story short: Eigenlijk is dat doorbijten en niet zeiken mijn (nog korte) leven-smotto geweest. Alle shit wat op mn pad is gekomen heb ik me doorheen gewerkt door bovenstaande instelling.
Ruim een jaar terug begon de hyperventialtie en het flauwvallen. Volgens ha en de bloedtests was ik kern gezond. Ik ben bij een psycholoog geweest en dat heeft het iets verbeterd. Kort na de gesprekken begon de huperventialtie weer terug te komen. Wederom heb ik mijn motto ingeschakeld. Drie weken terug ben ik op vakantie gegaan. Even lekker ontspannen en dan weer knallen. De vakantie werd een hel. Flauwvallen, hyperventileren, misselijk, trillen, tintelingen... Ik kan nog wel even doorgaan. Na nog een bezoek aan de ha, kreeg ik het advies om even rust te nemen. Ik baal van mezelf. Ik wil door maar het gast gewoon niet. Ik ben op...leeg. En gatver wat is het lastig om dat te accepteren..
Wat ik hiermee wil zeggen is dat iedereen zijn grenzen heeft en er keihard overheen gaat als je je niet heel bewust bent van die grenzen.
Ruim een jaar terug begon de hyperventialtie en het flauwvallen. Volgens ha en de bloedtests was ik kern gezond. Ik ben bij een psycholoog geweest en dat heeft het iets verbeterd. Kort na de gesprekken begon de huperventialtie weer terug te komen. Wederom heb ik mijn motto ingeschakeld. Drie weken terug ben ik op vakantie gegaan. Even lekker ontspannen en dan weer knallen. De vakantie werd een hel. Flauwvallen, hyperventileren, misselijk, trillen, tintelingen... Ik kan nog wel even doorgaan. Na nog een bezoek aan de ha, kreeg ik het advies om even rust te nemen. Ik baal van mezelf. Ik wil door maar het gast gewoon niet. Ik ben op...leeg. En gatver wat is het lastig om dat te accepteren..
Wat ik hiermee wil zeggen is dat iedereen zijn grenzen heeft en er keihard overheen gaat als je je niet heel bewust bent van die grenzen.
donderdag 8 oktober 2009 om 17:37
quote:Liselotte4 schreef op 08 oktober 2009 @ 17:27:
[...]
Ik vind juist overspannen minder erg klinken dan burnout. Burnout link ik overigens ook niet aan werken.
Depressie is heel wat anders. Burnout/overspannen moet je zien als een batterij die leeg is. Je hebt roofbouw gepleegd op je lichaam en dat moet hersteld worden. Kwestie van rusten en zorgen dat je niet meer dezelfde fouten maakt (want dan gaat je batterij weer leeg).
Bij een depressie ben je een hele tijd achter elkaar gewoon niet gelukkig. Je vind niets leuk en geeft ook om niets. Serotine (het gelukstofje) is er bijna niet in je lichaam. Mensen met een depressie kunnen zich lusteloos voelen, net als mensen met een burnout. Maar de oorzaak is anders.
Bij een depressie heb je (denk ik) het idee dat de hele wereld grijs is en er een donkere wolk boven je hoofd hangt.
Bij een burnout zie je nog wel de mooie kanten van het leven, maar ben je gewoon te moe om daarvan te genieten.
En om het makkelijker te maken: je kan bij je burnout ook een depressie hebben. Had ik gelukkig niet. Want een depressie lijkt me echt verschrikkelijk.
Verhelderend. En als ik je lees denk ik bij mezelf; wel duhuh, logisch!
Depressie wens je -ik in elk geval- een ergste vijand inderdaad nog niet toe. Doodeng, een ander woord heb ik er niet voor.
[...]
Ik vind juist overspannen minder erg klinken dan burnout. Burnout link ik overigens ook niet aan werken.
Depressie is heel wat anders. Burnout/overspannen moet je zien als een batterij die leeg is. Je hebt roofbouw gepleegd op je lichaam en dat moet hersteld worden. Kwestie van rusten en zorgen dat je niet meer dezelfde fouten maakt (want dan gaat je batterij weer leeg).
Bij een depressie ben je een hele tijd achter elkaar gewoon niet gelukkig. Je vind niets leuk en geeft ook om niets. Serotine (het gelukstofje) is er bijna niet in je lichaam. Mensen met een depressie kunnen zich lusteloos voelen, net als mensen met een burnout. Maar de oorzaak is anders.
Bij een depressie heb je (denk ik) het idee dat de hele wereld grijs is en er een donkere wolk boven je hoofd hangt.
Bij een burnout zie je nog wel de mooie kanten van het leven, maar ben je gewoon te moe om daarvan te genieten.
En om het makkelijker te maken: je kan bij je burnout ook een depressie hebben. Had ik gelukkig niet. Want een depressie lijkt me echt verschrikkelijk.
Verhelderend. En als ik je lees denk ik bij mezelf; wel duhuh, logisch!
Depressie wens je -ik in elk geval- een ergste vijand inderdaad nog niet toe. Doodeng, een ander woord heb ik er niet voor.
vandaag ga ik van alles kunnen
donderdag 8 oktober 2009 om 17:41
@roosvrouw,
idd een leuke discussie! Ik denk dat we hetzelfde bedoelen. Die druk van buiten en van binnen af om te presteren is heel hoog. Althans, sommige ervaren die als heel hoog. Anderen hebben daar simpelweg geen last van.
Intrigerend vind ik ook hoe we elkaar gek kunnen maken. Als je thuisblijfmoeder bent dan hoor je automatisch al die andere vrouwen die hun kids naar de creche brengen te verketteren. En als je zelf werkt dan zijn thuisblijfmoeders maar dom en lui.
Wat doen we elkaar aan? Dat zie ik in andere, minder welvarende landen nou niet echt gebeuren.
In ontwikkelingslanden heb je al status als je eten op de tafel hebt voor iedereen (geen grapje), in nederland is dat allang niet meer voldoende. Daar heb je veel meer nodig om status te krijgen.
En ik denk dus dat heel veel mensen wel behoefte hebben aan status. Zou dat het welvaartsprobleem zijn? Dat we steeds meer moeten doen om bijzonder te zijn? Om status te hebben?
idd een leuke discussie! Ik denk dat we hetzelfde bedoelen. Die druk van buiten en van binnen af om te presteren is heel hoog. Althans, sommige ervaren die als heel hoog. Anderen hebben daar simpelweg geen last van.
Intrigerend vind ik ook hoe we elkaar gek kunnen maken. Als je thuisblijfmoeder bent dan hoor je automatisch al die andere vrouwen die hun kids naar de creche brengen te verketteren. En als je zelf werkt dan zijn thuisblijfmoeders maar dom en lui.
Wat doen we elkaar aan? Dat zie ik in andere, minder welvarende landen nou niet echt gebeuren.
In ontwikkelingslanden heb je al status als je eten op de tafel hebt voor iedereen (geen grapje), in nederland is dat allang niet meer voldoende. Daar heb je veel meer nodig om status te krijgen.
En ik denk dus dat heel veel mensen wel behoefte hebben aan status. Zou dat het welvaartsprobleem zijn? Dat we steeds meer moeten doen om bijzonder te zijn? Om status te hebben?
donderdag 8 oktober 2009 om 17:45
Oh, dat is absoluut een van de kernproblemen van onze maatschappij. Meer, meer, meer. In welke vorm dan ook. Is het niet materieel, dan is het wel druk, presteren, status, positieve emoties ervaren, weet ik veel wat. Niet dat ik er zelf van verschoond ben, overigens.
Wat dat betreft is het ook wel een cirkeltje. Herstel moet ook steeds meer, sneller, beter. En misschien daardoor het gezondheidsprobleem an sich ook om überhaupt serieus genomen te worden door de persoon zelf en/of omgeving? Blijft leuke materie.
Wat dat betreft is het ook wel een cirkeltje. Herstel moet ook steeds meer, sneller, beter. En misschien daardoor het gezondheidsprobleem an sich ook om überhaupt serieus genomen te worden door de persoon zelf en/of omgeving? Blijft leuke materie.
vandaag ga ik van alles kunnen
donderdag 8 oktober 2009 om 17:45
quote:Kunstomized schreef op 08 oktober 2009 @ 17:35:
long story short: Eigenlijk is dat doorbijten en niet zeiken mijn (nog korte) leven-smotto geweest. Alle shit wat op mn pad is gekomen heb ik me doorheen gewerkt door bovenstaande instelling.
Ruim een jaar terug begon de hyperventialtie en het flauwvallen. Volgens ha en de bloedtests was ik kern gezond. Ik ben bij een psycholoog geweest en dat heeft het iets verbeterd. Kort na de gesprekken begon de huperventialtie weer terug te komen. Wederom heb ik mijn motto ingeschakeld. Drie weken terug ben ik op vakantie gegaan. Even lekker ontspannen en dan weer knallen. De vakantie werd een hel. Flauwvallen, hyperventileren, misselijk, trillen, tintelingen... Ik kan nog wel even doorgaan. Na nog een bezoek aan de ha, kreeg ik het advies om even rust te nemen. Ik baal van mezelf. Ik wil door maar het gast gewoon niet. Ik ben op...leeg. En gatver wat is het lastig om dat te accepteren..
Wat ik hiermee wil zeggen is dat iedereen zijn grenzen heeft en er keihard overheen gaat als je je niet heel bewust bent van die grenzen.
Kan me voorstellen dat het echt even heel moeilijk voor je is. En uit ervaring kan ik je vertellen dat het ook wel even duurt voordat je het accepteert. Maar die acceptatie is wel erg belangrijk.
Succes igg!
long story short: Eigenlijk is dat doorbijten en niet zeiken mijn (nog korte) leven-smotto geweest. Alle shit wat op mn pad is gekomen heb ik me doorheen gewerkt door bovenstaande instelling.
Ruim een jaar terug begon de hyperventialtie en het flauwvallen. Volgens ha en de bloedtests was ik kern gezond. Ik ben bij een psycholoog geweest en dat heeft het iets verbeterd. Kort na de gesprekken begon de huperventialtie weer terug te komen. Wederom heb ik mijn motto ingeschakeld. Drie weken terug ben ik op vakantie gegaan. Even lekker ontspannen en dan weer knallen. De vakantie werd een hel. Flauwvallen, hyperventileren, misselijk, trillen, tintelingen... Ik kan nog wel even doorgaan. Na nog een bezoek aan de ha, kreeg ik het advies om even rust te nemen. Ik baal van mezelf. Ik wil door maar het gast gewoon niet. Ik ben op...leeg. En gatver wat is het lastig om dat te accepteren..
Wat ik hiermee wil zeggen is dat iedereen zijn grenzen heeft en er keihard overheen gaat als je je niet heel bewust bent van die grenzen.
Kan me voorstellen dat het echt even heel moeilijk voor je is. En uit ervaring kan ik je vertellen dat het ook wel even duurt voordat je het accepteert. Maar die acceptatie is wel erg belangrijk.
Succes igg!
donderdag 8 oktober 2009 om 17:47
Een depressie hebben en AD moeten gebruiken dat is echt geen luxe. En het rare is, je leven gaat ook dan door. Ook al heb je een depressie en voel je helemaal niks meer is de wereld zo zwart als inkt, de afwas moet gedaan worden, je kind heeft aandacht nodig en je werk gaat door.
Het hebben van een depressie laat dit niet verdwijnen en je moet deze dingen blijven doen ook al heb je geen enkel idee waarom en wil je alleen maar verdwijnen van deze aardbol.
Ik ben blij dat ik met hulp mijn depressie achter me heb gelaten want leven in een wereld die grijs is, was echt heel zwaar.
Het hebben van een depressie laat dit niet verdwijnen en je moet deze dingen blijven doen ook al heb je geen enkel idee waarom en wil je alleen maar verdwijnen van deze aardbol.
Ik ben blij dat ik met hulp mijn depressie achter me heb gelaten want leven in een wereld die grijs is, was echt heel zwaar.
donderdag 8 oktober 2009 om 17:50
Ik vind mensen die depressief of overspannen zijn zeker geen aanstellers, maar andersom zie ik het trouwens wel: aanstellers die opeens RSI of een burnout hebben of opeens depressief of hoog sensitief zijn.
Blijkbaar hebben deze klachten een grote aantrekkingskracht op aanstellers om zich achter te kunnen verschuilen en hier hebben degene die echt iets mankeren dan enorm last van.
Blijkbaar hebben deze klachten een grote aantrekkingskracht op aanstellers om zich achter te kunnen verschuilen en hier hebben degene die echt iets mankeren dan enorm last van.
donderdag 8 oktober 2009 om 17:50
quote:Bianca40 schreef op 08 oktober 2009 @ 16:19:
Het valt me op dat er veel onderwerpen op het forum gaan over het gebruik van anti-depressiva, over mensen die een burn-out hebben, tegen overspannen aanzitten en/of onder behandeling zijn bij een therapeut of psycholoog.
Elke keer als ik zo´n topic lees krijg ik de neiging om met heel veel onbegrip te reageren, dat wil ik voorkomen, vandaar dit topic.
Ligt het aan mij of is hier echt sprake van luxeproblemen? Ik heb altijd geleerd dat je door moet gaan, door moet vechten, ook al heb je het gevoel dat je niet meer kunt.
Geloof me, ik heb geen leventje op rozen gehad, en zeker de afgelopen 10 jaren waren tropenjaren. Ik heb vaak het gevoel van vreselijke moeheid, treurigheid enz enz gehad, maar ook altijd direct weer de wetenschap van: niet zeuren, gewoon doorgaan!
Het is absoluut niet mijn bedoeling om te zeggen dat mensen met de genoemde problemen zeikwijven zijn, maar ik denk wel dat we in deze luxe-maatschappij de ruimte krijgen om ons rot te voelen, en dat we daardoor minder sterk zijn dan we zouden kunnen zijn.Totaal niet mee eens. We leven juist in een maatschappij die van ons verlangt dat we presteren en zo hard werken dat we erbij neervallen. Wat jij hierboven schetst is juist de reactie die volgt op een instorting van iemand.
Het valt me op dat er veel onderwerpen op het forum gaan over het gebruik van anti-depressiva, over mensen die een burn-out hebben, tegen overspannen aanzitten en/of onder behandeling zijn bij een therapeut of psycholoog.
Elke keer als ik zo´n topic lees krijg ik de neiging om met heel veel onbegrip te reageren, dat wil ik voorkomen, vandaar dit topic.
Ligt het aan mij of is hier echt sprake van luxeproblemen? Ik heb altijd geleerd dat je door moet gaan, door moet vechten, ook al heb je het gevoel dat je niet meer kunt.
Geloof me, ik heb geen leventje op rozen gehad, en zeker de afgelopen 10 jaren waren tropenjaren. Ik heb vaak het gevoel van vreselijke moeheid, treurigheid enz enz gehad, maar ook altijd direct weer de wetenschap van: niet zeuren, gewoon doorgaan!
Het is absoluut niet mijn bedoeling om te zeggen dat mensen met de genoemde problemen zeikwijven zijn, maar ik denk wel dat we in deze luxe-maatschappij de ruimte krijgen om ons rot te voelen, en dat we daardoor minder sterk zijn dan we zouden kunnen zijn.Totaal niet mee eens. We leven juist in een maatschappij die van ons verlangt dat we presteren en zo hard werken dat we erbij neervallen. Wat jij hierboven schetst is juist de reactie die volgt op een instorting van iemand.
donderdag 8 oktober 2009 om 17:52
quote:Bianca40 schreef op 08 oktober 2009 @ 16:36:
Maar wat kan een hulpverlener dan voor je bedenken wat je zelf niet had kunnen bedenken?
Bv... als je het gevoel hebt dat iedereen altijd over je heen loopt dan word je toch vanzelf een keer zo pissig dat het gewoon over en sluiten is, en je echt niet meer over je heen laat lopen?
Of als je je niet gelukkig voelt, wat kan een therapeut daar dan aan doen, behalve zeggen wat je eigenlijk wel weet: Namelijk kijken naar wat je hebt, factoren die je ongelukkig maken zoveel mogelijk uit je leven bannen, en jezelf een houding aanmeten waarmee je wat vaker NOU EN? kunt denken en zeggen.Een hulpverlener kan nieuwe inzichten in je problemen geven.
Maar wat kan een hulpverlener dan voor je bedenken wat je zelf niet had kunnen bedenken?
Bv... als je het gevoel hebt dat iedereen altijd over je heen loopt dan word je toch vanzelf een keer zo pissig dat het gewoon over en sluiten is, en je echt niet meer over je heen laat lopen?
Of als je je niet gelukkig voelt, wat kan een therapeut daar dan aan doen, behalve zeggen wat je eigenlijk wel weet: Namelijk kijken naar wat je hebt, factoren die je ongelukkig maken zoveel mogelijk uit je leven bannen, en jezelf een houding aanmeten waarmee je wat vaker NOU EN? kunt denken en zeggen.Een hulpverlener kan nieuwe inzichten in je problemen geven.
donderdag 8 oktober 2009 om 17:53
quote:Jofransy schreef op 08 oktober 2009 @ 17:25:
@ liselotte4
maar wat nu als je net als ik niet valt onder de hier voorgeschreven norm van succesvol, mooie baan, genoeg geld, alleen maar carriere willen en maar doorgaan.
Ik ben maar gewoon thuis bij mijn kids, probeer zo nu en dan 15 uurtjes per week wat te werken achter pc, maak websites en onderhoudt ze. Leven van 1 inkomen geen vetpot. Zijn allemaal gezond, fijn huis noem maar op. Bedoel, dat is ook moeilijk, hoe ik nu me voel wat er met me gebeurt dat ik er gewoon geen grip meer op heb. Ik ben geen jager ik ben niet een alles willer, ik ben gewoon goed fijn mens, die houdt van doorgaan en niet bij pakken neerzitten, maar het lukt gewoonweg niet meer. Geen flauw benul waar het hem nu echt in zit.
Ik kan het vanuit mijn situatie echt niet bestempelen als een luxeprobleem of welvaartsziekte. Ik wil gewoon dolgraag me echt 'normaal' voelen, en genieten van de dingen om me heen. Maar het lukt ECHT niet meer...
Jij bent net zo hard bezig te streven naar succes als al die andere. De top hoeft niet gedefinieerd te zijn als de top in het bedrijf. De top kan ook datgene zijn wat jij denkt dat jouw gelukkig maakt.
Je hebt kids, je werkt erbij en je geeft ook nog aan dat het geen vetpot is. Kortom je hebt ook nog zorgen over het regelen van je huishouden. Misschien vergelijk je jezelf wel automatisch met de buurman, buurvrouw of ben je heel erg bezig met hoe je over komt. Allemaal dingen die wel verbonden zijn aan jouw status gevoel. En dingen die je niet per se gelukkig maken.
Ik heb geen idee hoe je gewoon gelukkig moet zijn. Niet omdat ik niet gelukkig ben, maar gewoon impliceert een groepsnorm. Dat impliceert dat je gelukkig MOET zijn met een huis, een auto, warm water en een gezond gezin.
Iedereen wordt door andere dingen gelukkig. Mij maak je gelukkig als ik op blote voeten door het gras kan lopen. Een andere weer niet.
Waar word jij nou echt gelukkig van?
@ liselotte4
maar wat nu als je net als ik niet valt onder de hier voorgeschreven norm van succesvol, mooie baan, genoeg geld, alleen maar carriere willen en maar doorgaan.
Ik ben maar gewoon thuis bij mijn kids, probeer zo nu en dan 15 uurtjes per week wat te werken achter pc, maak websites en onderhoudt ze. Leven van 1 inkomen geen vetpot. Zijn allemaal gezond, fijn huis noem maar op. Bedoel, dat is ook moeilijk, hoe ik nu me voel wat er met me gebeurt dat ik er gewoon geen grip meer op heb. Ik ben geen jager ik ben niet een alles willer, ik ben gewoon goed fijn mens, die houdt van doorgaan en niet bij pakken neerzitten, maar het lukt gewoonweg niet meer. Geen flauw benul waar het hem nu echt in zit.
Ik kan het vanuit mijn situatie echt niet bestempelen als een luxeprobleem of welvaartsziekte. Ik wil gewoon dolgraag me echt 'normaal' voelen, en genieten van de dingen om me heen. Maar het lukt ECHT niet meer...
Jij bent net zo hard bezig te streven naar succes als al die andere. De top hoeft niet gedefinieerd te zijn als de top in het bedrijf. De top kan ook datgene zijn wat jij denkt dat jouw gelukkig maakt.
Je hebt kids, je werkt erbij en je geeft ook nog aan dat het geen vetpot is. Kortom je hebt ook nog zorgen over het regelen van je huishouden. Misschien vergelijk je jezelf wel automatisch met de buurman, buurvrouw of ben je heel erg bezig met hoe je over komt. Allemaal dingen die wel verbonden zijn aan jouw status gevoel. En dingen die je niet per se gelukkig maken.
Ik heb geen idee hoe je gewoon gelukkig moet zijn. Niet omdat ik niet gelukkig ben, maar gewoon impliceert een groepsnorm. Dat impliceert dat je gelukkig MOET zijn met een huis, een auto, warm water en een gezond gezin.
Iedereen wordt door andere dingen gelukkig. Mij maak je gelukkig als ik op blote voeten door het gras kan lopen. Een andere weer niet.
Waar word jij nou echt gelukkig van?
donderdag 8 oktober 2009 om 18:01
quote:iris1969 schreef op 08 oktober 2009 @ 17:50:
Ik vind mensen die depressief of overspannen zijn zeker geen aanstellers, maar andersom zie ik het trouwens wel: aanstellers die opeens RSI of een burnout hebben of opeens depressief of hoog sensitief zijn.
Blijkbaar hebben deze klachten een grote aantrekkingskracht op aanstellers om zich achter te kunnen verschuilen en hier hebben degene die echt iets mankeren dan enorm last van.dat vind ik een hele mooie!
Ik vind mensen die depressief of overspannen zijn zeker geen aanstellers, maar andersom zie ik het trouwens wel: aanstellers die opeens RSI of een burnout hebben of opeens depressief of hoog sensitief zijn.
Blijkbaar hebben deze klachten een grote aantrekkingskracht op aanstellers om zich achter te kunnen verschuilen en hier hebben degene die echt iets mankeren dan enorm last van.dat vind ik een hele mooie!
donderdag 8 oktober 2009 om 18:04
quote:iris1969 schreef op 08 oktober 2009 @ 17:50:
Ik vind mensen die depressief of overspannen zijn zeker geen aanstellers, maar andersom zie ik het trouwens wel: aanstellers die opeens RSI of een burnout hebben of opeens depressief of hoog sensitief zijn.
Blijkbaar hebben deze klachten een grote aantrekkingskracht op aanstellers om zich achter te kunnen verschuilen en hier hebben degene die echt iets mankeren dan enorm last van.uhm, even voor mijn informatie voordat ik verkeerde conclusies trek; bedoel je nou dat mensen die dit hebben aanstellers zijn of dat het misbruikt wordt door aanstellers?
Ik vind mensen die depressief of overspannen zijn zeker geen aanstellers, maar andersom zie ik het trouwens wel: aanstellers die opeens RSI of een burnout hebben of opeens depressief of hoog sensitief zijn.
Blijkbaar hebben deze klachten een grote aantrekkingskracht op aanstellers om zich achter te kunnen verschuilen en hier hebben degene die echt iets mankeren dan enorm last van.uhm, even voor mijn informatie voordat ik verkeerde conclusies trek; bedoel je nou dat mensen die dit hebben aanstellers zijn of dat het misbruikt wordt door aanstellers?
I was born in the sign of water, and it's there that I feel my best
donderdag 8 oktober 2009 om 18:12
quote:traincha2 schreef op 08 oktober 2009 @ 17:50:
[...]
Totaal niet mee eens. We leven juist in een maatschappij die van ons verlangt dat we presteren en zo hard werken dat we erbij neervallen. Wat jij hierboven schetst is juist de reactie die volgt op een instorting van iemand.En dat vind ik dus werkelijk onzin, sorry. Als je je leven gaat indelen om te voldoen aan de normen van de maatschappij dan weet je vantevoren dat je op een bepaald moment stuk gaat. Want je kunt niet op alle fronten een supermens zijn en ik begrijp werkelijk niet dat er mensen zijn die wel het gevoel hebben dat dat zou moeten.
[...]
Totaal niet mee eens. We leven juist in een maatschappij die van ons verlangt dat we presteren en zo hard werken dat we erbij neervallen. Wat jij hierboven schetst is juist de reactie die volgt op een instorting van iemand.En dat vind ik dus werkelijk onzin, sorry. Als je je leven gaat indelen om te voldoen aan de normen van de maatschappij dan weet je vantevoren dat je op een bepaald moment stuk gaat. Want je kunt niet op alle fronten een supermens zijn en ik begrijp werkelijk niet dat er mensen zijn die wel het gevoel hebben dat dat zou moeten.
donderdag 8 oktober 2009 om 18:21
Hallo daar,
Heb zelf een burn out gehad, maar begrijp heel goed dat je niet weet wat dit is als je het niet hebt meegemaakt. Bij mij kwam het door mijn opvoeding. Door de psychische problemen van mijn moeder heeft ze mij geen stabiele basis meegegeven.
De mensen die burn out gaan, zijn overigens juist vaak de hardwerkende personen met veel inlevings en doorzettingsvermogen, die altijd aan een ander denken en nooit aan zichzelf. Totdat het lichaam aangeeft dat het genoeg is door bijv. oververmoeidheid, als je die signalen steeds weer negeert gaat letterlijk de stekker eruit dan moet je wel stoppen.
Zelf ben ik er overigens van genezen, door geleerd te hebben relativeren, ontspannen en ook aan jezelf denken, nu kan ik overigens nog meer werk aan, ha,ha. Maar ik zal niet meer te ver gaan. Heeft ook alles met je grenzen te maken.
Tsja en of er daarnaast ook boefjes zijn die doen alsof???
Hopelijk heb je hier wat aan.
Heb zelf een burn out gehad, maar begrijp heel goed dat je niet weet wat dit is als je het niet hebt meegemaakt. Bij mij kwam het door mijn opvoeding. Door de psychische problemen van mijn moeder heeft ze mij geen stabiele basis meegegeven.
De mensen die burn out gaan, zijn overigens juist vaak de hardwerkende personen met veel inlevings en doorzettingsvermogen, die altijd aan een ander denken en nooit aan zichzelf. Totdat het lichaam aangeeft dat het genoeg is door bijv. oververmoeidheid, als je die signalen steeds weer negeert gaat letterlijk de stekker eruit dan moet je wel stoppen.
Zelf ben ik er overigens van genezen, door geleerd te hebben relativeren, ontspannen en ook aan jezelf denken, nu kan ik overigens nog meer werk aan, ha,ha. Maar ik zal niet meer te ver gaan. Heeft ook alles met je grenzen te maken.
Tsja en of er daarnaast ook boefjes zijn die doen alsof???
Hopelijk heb je hier wat aan.
donderdag 8 oktober 2009 om 18:22
quote:Jofransy schreef op 08 oktober 2009 @ 17:25:
@ liselotte4
maar wat nu als je net als ik niet valt onder de hier voorgeschreven norm van succesvol, mooie baan, genoeg geld, alleen maar carriere willen en maar doorgaan.
Ik ben maar gewoon thuis bij mijn kids, probeer zo nu en dan 15 uurtjes per week wat te werken achter pc, maak websites en onderhoudt ze. Leven van 1 inkomen geen vetpot. Zijn allemaal gezond, fijn huis noem maar op. Bedoel, dat is ook moeilijk, hoe ik nu me voel wat er met me gebeurt dat ik er gewoon geen grip meer op heb. Ik ben geen jager ik ben niet een alles willer, ik ben gewoon goed fijn mens, die houdt van doorgaan en niet bij pakken neerzitten, maar het lukt gewoonweg niet meer. Geen flauw benul waar het hem nu echt in zit.
Ik kan het vanuit mijn situatie echt niet bestempelen als een luxeprobleem of welvaartsziekte. Ik wil gewoon dolgraag me echt 'normaal' voelen, en genieten van de dingen om me heen. Maar het lukt ECHT niet meer...Het lijkt erop dat je jezelf een beetje minder vindt dan anderen omdat je 'maar' 15 uur per week werkt en geen hoge eisen stelt aan je leven. Juist met die instelling zou ik zeggen dat je een gelukkig en tevreden mens zou zijn... mits je die eisen werkelijk niet aan jezelf stelt. En als het niet lukt? Nou en? Dan doe je toch gewoon een periode niet meer dan dat je wel lukt? En er blijft vanzelf wel weer energie over om het steeds beetje bij beetje uit te breiden tot je alles doet waar JIJ je wel gelukkig bij voelt. Een beetje vaker Nou en? denken doet in mijn leventje altijd wel wonderen.
@ liselotte4
maar wat nu als je net als ik niet valt onder de hier voorgeschreven norm van succesvol, mooie baan, genoeg geld, alleen maar carriere willen en maar doorgaan.
Ik ben maar gewoon thuis bij mijn kids, probeer zo nu en dan 15 uurtjes per week wat te werken achter pc, maak websites en onderhoudt ze. Leven van 1 inkomen geen vetpot. Zijn allemaal gezond, fijn huis noem maar op. Bedoel, dat is ook moeilijk, hoe ik nu me voel wat er met me gebeurt dat ik er gewoon geen grip meer op heb. Ik ben geen jager ik ben niet een alles willer, ik ben gewoon goed fijn mens, die houdt van doorgaan en niet bij pakken neerzitten, maar het lukt gewoonweg niet meer. Geen flauw benul waar het hem nu echt in zit.
Ik kan het vanuit mijn situatie echt niet bestempelen als een luxeprobleem of welvaartsziekte. Ik wil gewoon dolgraag me echt 'normaal' voelen, en genieten van de dingen om me heen. Maar het lukt ECHT niet meer...Het lijkt erop dat je jezelf een beetje minder vindt dan anderen omdat je 'maar' 15 uur per week werkt en geen hoge eisen stelt aan je leven. Juist met die instelling zou ik zeggen dat je een gelukkig en tevreden mens zou zijn... mits je die eisen werkelijk niet aan jezelf stelt. En als het niet lukt? Nou en? Dan doe je toch gewoon een periode niet meer dan dat je wel lukt? En er blijft vanzelf wel weer energie over om het steeds beetje bij beetje uit te breiden tot je alles doet waar JIJ je wel gelukkig bij voelt. Een beetje vaker Nou en? denken doet in mijn leventje altijd wel wonderen.
donderdag 8 oktober 2009 om 18:29
Enneh Liselotte, ik val ook niet onder de norm van grote carriere, dikke auto, supermoeder, druk sociaal leven, hartsvriendin, sexy vrouw enz enz enz.
Om de simpele reden dat ik daar niet aan WIL voldoen (en ik zou het ook niet eens kunnen). Daar komt ie weer... Nou en?
Als ik geen zin heb om te koken dan halen we een magnetronmenuutje, en als de mannen in huis er een probleem mee hebben, dan koken ze lekker zelf.
Een dikke auto kan ik niet betalen en al zou ik het wel kunnen, zou ik het zonde vinden van mijn geld.
Sociaal leven is minimiaal, kennissen in de kroeg vind ik gezellig, maar vrienden... nee. (dus ook geen verplichtingen met verjaardagen, bellen, enz enz).
Je zegt dat je jezelf een fijn mens vind? Dat is toch voldoende! Wat zeg ik... meer dan voldoende!
Om de simpele reden dat ik daar niet aan WIL voldoen (en ik zou het ook niet eens kunnen). Daar komt ie weer... Nou en?
Als ik geen zin heb om te koken dan halen we een magnetronmenuutje, en als de mannen in huis er een probleem mee hebben, dan koken ze lekker zelf.
Een dikke auto kan ik niet betalen en al zou ik het wel kunnen, zou ik het zonde vinden van mijn geld.
Sociaal leven is minimiaal, kennissen in de kroeg vind ik gezellig, maar vrienden... nee. (dus ook geen verplichtingen met verjaardagen, bellen, enz enz).
Je zegt dat je jezelf een fijn mens vind? Dat is toch voldoende! Wat zeg ik... meer dan voldoende!
