Psyche
alle pijlers
burnout, AD, overspannen... luxeproblemen?
donderdag 8 oktober 2009 om 16:19
Het valt me op dat er veel onderwerpen op het forum gaan over het gebruik van anti-depressiva, over mensen die een burn-out hebben, tegen overspannen aanzitten en/of onder behandeling zijn bij een therapeut of psycholoog.
Elke keer als ik zo´n topic lees krijg ik de neiging om met heel veel onbegrip te reageren, dat wil ik voorkomen, vandaar dit topic.
Ligt het aan mij of is hier echt sprake van luxeproblemen? Ik heb altijd geleerd dat je door moet gaan, door moet vechten, ook al heb je het gevoel dat je niet meer kunt.
Geloof me, ik heb geen leventje op rozen gehad, en zeker de afgelopen 10 jaren waren tropenjaren. Ik heb vaak het gevoel van vreselijke moeheid, treurigheid enz enz gehad, maar ook altijd direct weer de wetenschap van: niet zeuren, gewoon doorgaan!
Het is absoluut niet mijn bedoeling om te zeggen dat mensen met de genoemde problemen zeikwijven zijn, maar ik denk wel dat we in deze luxe-maatschappij de ruimte krijgen om ons rot te voelen, en dat we daardoor minder sterk zijn dan we zouden kunnen zijn.
Elke keer als ik zo´n topic lees krijg ik de neiging om met heel veel onbegrip te reageren, dat wil ik voorkomen, vandaar dit topic.
Ligt het aan mij of is hier echt sprake van luxeproblemen? Ik heb altijd geleerd dat je door moet gaan, door moet vechten, ook al heb je het gevoel dat je niet meer kunt.
Geloof me, ik heb geen leventje op rozen gehad, en zeker de afgelopen 10 jaren waren tropenjaren. Ik heb vaak het gevoel van vreselijke moeheid, treurigheid enz enz gehad, maar ook altijd direct weer de wetenschap van: niet zeuren, gewoon doorgaan!
Het is absoluut niet mijn bedoeling om te zeggen dat mensen met de genoemde problemen zeikwijven zijn, maar ik denk wel dat we in deze luxe-maatschappij de ruimte krijgen om ons rot te voelen, en dat we daardoor minder sterk zijn dan we zouden kunnen zijn.
donderdag 8 oktober 2009 om 19:48
heb al voor de tweede keer een foutmelding gekregen toen ik een post wou zetten. Hele post weg.
*zucht*
had iets geschreven in dezelfde strekking als dat van jou minny. Moet wel zeggen dat ik behoorlijk pissig kan zijn op mensen met een burnout of andere ziekte die zwelgen in medelijden en niets doen. Behalve dat halfuurtje dan. Ik heb mezelf erg hard moeten confronteren. Dat was niet leuk. Maar wel goed. Als ik dat niet had gedaan, was ik er nog steeds niet geweest.
*zucht*
had iets geschreven in dezelfde strekking als dat van jou minny. Moet wel zeggen dat ik behoorlijk pissig kan zijn op mensen met een burnout of andere ziekte die zwelgen in medelijden en niets doen. Behalve dat halfuurtje dan. Ik heb mezelf erg hard moeten confronteren. Dat was niet leuk. Maar wel goed. Als ik dat niet had gedaan, was ik er nog steeds niet geweest.
donderdag 8 oktober 2009 om 19:55
quote:iris1969 schreef op 08 oktober 2009 @ 19:29:
We zijn in onze maatschappij gewoon op de bovenste tree van de piramide van Maslow beland en we hebben de bijbehorende problemen.
Wat een onzin, genoeg mensen die op de tweede of derde trede zitten en blijven. Wat jij beschrijft is de norm waar mensen aan willen voldoen, geen feit.
En blijkbaar weet jij welke problemen samengaan met (het niet kunnen voldoen aan?) de bovenste tree? Heb je een link/onderzoek wat ik kan lezen hierover?
We zijn in onze maatschappij gewoon op de bovenste tree van de piramide van Maslow beland en we hebben de bijbehorende problemen.
Wat een onzin, genoeg mensen die op de tweede of derde trede zitten en blijven. Wat jij beschrijft is de norm waar mensen aan willen voldoen, geen feit.
En blijkbaar weet jij welke problemen samengaan met (het niet kunnen voldoen aan?) de bovenste tree? Heb je een link/onderzoek wat ik kan lezen hierover?
donderdag 8 oktober 2009 om 19:59
ik had hier dus een post staan dat ik het eens was met iris, maar na de piramide nog even bekeken te hebben, heb ik een andere mening.
Volgens mij zitten veel mensen met welvaartsziekte vast op de vierde. Dat is de tree waarmee je je sociale status vergroot. Hard werken, geen waardering krijgen, nog harder werken. instorten.
Als ik het zo bekijk, ging die bij mij mis. Nu ik me lekkerder in mijn vel voel zitten heb ik veel behoefte om mezelf weer te ontwikkelen. Ik zit weer bovenaan dus.
mensen met een depressie hebben misschien moeite met de derde tree (gokje hoor). Ik kan me voorstellen dat je dan namelijk helemaal geen sociale kontakten meer hebt. Je ziet het allemaal al zo grijs dat dat geen plezier meer oplevert.
Wat vinden jullie?
Volgens mij zitten veel mensen met welvaartsziekte vast op de vierde. Dat is de tree waarmee je je sociale status vergroot. Hard werken, geen waardering krijgen, nog harder werken. instorten.
Als ik het zo bekijk, ging die bij mij mis. Nu ik me lekkerder in mijn vel voel zitten heb ik veel behoefte om mezelf weer te ontwikkelen. Ik zit weer bovenaan dus.
mensen met een depressie hebben misschien moeite met de derde tree (gokje hoor). Ik kan me voorstellen dat je dan namelijk helemaal geen sociale kontakten meer hebt. Je ziet het allemaal al zo grijs dat dat geen plezier meer oplevert.
Wat vinden jullie?
donderdag 8 oktober 2009 om 20:02
Sorry Dorinke, ik bedoelde natuurlijk dat de westerse wereld op de bovenste treden zit en niet het individuele geval.
Verder bedoel ik alleen maar te zeggen dat wij in de westerse wereld meestal genoeg te eten en te drinken hebben en een dak boven ons hoofd en er dus meestal ruimte is voor zelfontplooiing, maar ook ruimte voor het stilstaan bij psychische problemen i.t.t. derdewereld landen.
Ik hang hier overigens totaal geen waardeoordeel aan en ik heb dus ook geen links en onderzoeken.
Verder bedoel ik alleen maar te zeggen dat wij in de westerse wereld meestal genoeg te eten en te drinken hebben en een dak boven ons hoofd en er dus meestal ruimte is voor zelfontplooiing, maar ook ruimte voor het stilstaan bij psychische problemen i.t.t. derdewereld landen.
Ik hang hier overigens totaal geen waardeoordeel aan en ik heb dus ook geen links en onderzoeken.
donderdag 8 oktober 2009 om 20:04
quote:Liselotte4 schreef op 08 oktober 2009 @ 19:59:
ik ben het wel met iris eens. Veel van ons zitten op de bovenste tree.
Want wees nou eerlijk. Er was laatst een onderzoek onder nederlanders waar uit kwam dat het hebben van een tv behoorde tot het absolute minimum van het bestaansrecht.
Voedsel, huis en warmwater waren al vanzelfsprekend. Maar een tv nu dus ook.
Ik kan je vertellen dat ik van mijn stoel viel.Mensen die werkloos zijn, geen (positieve) relatie hebben met een partner of familie, of mensen die geen of nauwelijks vriendschappen hebben zijn geen uitzondering. Er zijn bijvoorbeeld enorm veel eenzame mensen, ook daar is onderzoek naar gedaan. Ik vind het nogal aanmatigend om hier aan voorbij te gaan.
ik ben het wel met iris eens. Veel van ons zitten op de bovenste tree.
Want wees nou eerlijk. Er was laatst een onderzoek onder nederlanders waar uit kwam dat het hebben van een tv behoorde tot het absolute minimum van het bestaansrecht.
Voedsel, huis en warmwater waren al vanzelfsprekend. Maar een tv nu dus ook.
Ik kan je vertellen dat ik van mijn stoel viel.Mensen die werkloos zijn, geen (positieve) relatie hebben met een partner of familie, of mensen die geen of nauwelijks vriendschappen hebben zijn geen uitzondering. Er zijn bijvoorbeeld enorm veel eenzame mensen, ook daar is onderzoek naar gedaan. Ik vind het nogal aanmatigend om hier aan voorbij te gaan.
donderdag 8 oktober 2009 om 20:05
Maar Minny, dat is dus volgens mij de fout die veel wordt gemaakt: 'ik heb het zelf meegemaakt dus ik weet hoe het voelt'. Maar jij weet niet hoe ik me voelde toen ik depressief was. Depressies zijn er juist in alle soorten en maten.
Wat bedoel je trouwens met 'hier' als je zegt dat 'hier ruimte wordt geboden voor dergelijke dingen'? Nederland? De westerse wereld? Welvarende landen? '
Ik denk niet dat de ruimte 'geboden wordt', omdat dat impliceert dat er actief ruimte voor gegeven wordt voor geestelijke problematiek. Er wordt misschien ruimte geboden voor een kans op verbetering van je toestand (je kunt je ziek melden, de HA kan AD voorschrijven, je kunt in therapie etc), maar de problematiek is er gewoon, dat is geen kwestie van 'ruimte bieden'. Maar er is inderdaad ruimte omdat wij ons geen zorgen hoeven maken (uitzonderingen daargelaten natuurlijk) om eten of een dak boven ons hoofd. Jij noemt dat een luxe, nou, prima.
Wat bedoel je trouwens met 'hier' als je zegt dat 'hier ruimte wordt geboden voor dergelijke dingen'? Nederland? De westerse wereld? Welvarende landen? '
Ik denk niet dat de ruimte 'geboden wordt', omdat dat impliceert dat er actief ruimte voor gegeven wordt voor geestelijke problematiek. Er wordt misschien ruimte geboden voor een kans op verbetering van je toestand (je kunt je ziek melden, de HA kan AD voorschrijven, je kunt in therapie etc), maar de problematiek is er gewoon, dat is geen kwestie van 'ruimte bieden'. Maar er is inderdaad ruimte omdat wij ons geen zorgen hoeven maken (uitzonderingen daargelaten natuurlijk) om eten of een dak boven ons hoofd. Jij noemt dat een luxe, nou, prima.
donderdag 8 oktober 2009 om 20:06
quote:iris1969 schreef op 08 oktober 2009 @ 20:02:
Sorry Dorinke, ik bedoelde natuurlijk dat de westerse wereld op de bovenste treden zit en niet het individuele geval.
Verder bedoel ik alleen maar te zeggen dat wij in de westerse wereld meestal genoeg te eten en te drinken hebben en een dak boven ons hoofd en er dus meestal ruimte is voor zelfontplooiing, maar ook ruimte voor het stilstaan bij psychische problemen i.t.t. derdewereld landen.
Ik hang hier overigens totaal geen waardeoordeel aan en ik heb dus ook geen links en onderzoeken.
Dan heb je het over de westerse wereld en niet het individu. Waarom verbaas je je dan over het individu?
Tussen een dak boven je hoofd hebben en zelfontplooiing zitten nogal wat tredes, dus hoe je dit aan elkaar verbindt is mij een raadsel.
Sorry Dorinke, ik bedoelde natuurlijk dat de westerse wereld op de bovenste treden zit en niet het individuele geval.
Verder bedoel ik alleen maar te zeggen dat wij in de westerse wereld meestal genoeg te eten en te drinken hebben en een dak boven ons hoofd en er dus meestal ruimte is voor zelfontplooiing, maar ook ruimte voor het stilstaan bij psychische problemen i.t.t. derdewereld landen.
Ik hang hier overigens totaal geen waardeoordeel aan en ik heb dus ook geen links en onderzoeken.
Dan heb je het over de westerse wereld en niet het individu. Waarom verbaas je je dan over het individu?
Tussen een dak boven je hoofd hebben en zelfontplooiing zitten nogal wat tredes, dus hoe je dit aan elkaar verbindt is mij een raadsel.
donderdag 8 oktober 2009 om 20:08
Net roep je dat men het zegt tot men het zelf meemaakt, dan geef ik aan dat dat zo is, en dan is het ineens dat ik niet weet wat jij meemaakt. Nee niet exact nee. En andersom ook niet. Jij weet niet wat mij zover gebracht heeft, jij weet niet hoe ik me voelde, en jij weet ook niet wat er van me geworden was als ik gebruik was blijven maken van de ruimte die me geboden werd. Ik hoefde niet te gaan werken, nog lange niet. Maar thuis blijven zitten omdat het kan? Nee, daar heb ik niet bepaald het karakter voor.
donderdag 8 oktober 2009 om 20:11
quote:minny schreef op 08 oktober 2009 @ 19:40:
Geestelijke kwalen echter, daar kan een mens vaak zelf wel een rol in spelen, een aktieve rol zelfs, ten bate van de genezing. En als ik iemand zie die er he-le-maal niks aan doet, behalve een gesprekje van een half uur per week, en er voornamelijk in zwelgt/berust, dan spreek ik wel van de luxe dat er ruimte wordt geboden voor dergelijke dingen, hier.[/fgcolor]
Mijn geestelijke kwaal is verholpen met pillen, praten en mijn eigen aktieve rol om weer mezelf te willen worden. Maar daar was echt meer voor nodig als mezelf streng toespreken. Ik vind zelf dat er een groot verschil zit in "niet lekker in je vel zitten", en "niet goed weten wat ik nou echt wil in het leven", en een depressie. Bij de eerste twee helpt een pittig gesprek met jezelf, afleiding zoeken en goed nadenken. Bij een depressie (wat dus ook vaak komt door een tekort of ontbreken van een stofje) gaat het verder. Wat ik wilde maakte me nou echt niks uit, ik haalde nergens plezier uit, heel diep verdriet was er ook niet, het was een soort groot niets. De wereld die ik altijd had begrepen begreep ik echt niet meer.
Er is ooit een poster geweest en daarop zag je een vrouw op een feestje zitten en daar boven stond, dit moet ik leuk vinden. En dat vond ik zo herkenbaar. Dingen waar ik voorheen van genoot deden me echt helemaal niks meer.
Maar wat je ook voelt, je zal er toch vooral zelf iets mee moeten. Zwelgen levert nooit iets op niet bij een medische aandoening en ook niet bij een psychische.
Geestelijke kwalen echter, daar kan een mens vaak zelf wel een rol in spelen, een aktieve rol zelfs, ten bate van de genezing. En als ik iemand zie die er he-le-maal niks aan doet, behalve een gesprekje van een half uur per week, en er voornamelijk in zwelgt/berust, dan spreek ik wel van de luxe dat er ruimte wordt geboden voor dergelijke dingen, hier.[/fgcolor]
Mijn geestelijke kwaal is verholpen met pillen, praten en mijn eigen aktieve rol om weer mezelf te willen worden. Maar daar was echt meer voor nodig als mezelf streng toespreken. Ik vind zelf dat er een groot verschil zit in "niet lekker in je vel zitten", en "niet goed weten wat ik nou echt wil in het leven", en een depressie. Bij de eerste twee helpt een pittig gesprek met jezelf, afleiding zoeken en goed nadenken. Bij een depressie (wat dus ook vaak komt door een tekort of ontbreken van een stofje) gaat het verder. Wat ik wilde maakte me nou echt niks uit, ik haalde nergens plezier uit, heel diep verdriet was er ook niet, het was een soort groot niets. De wereld die ik altijd had begrepen begreep ik echt niet meer.
Er is ooit een poster geweest en daarop zag je een vrouw op een feestje zitten en daar boven stond, dit moet ik leuk vinden. En dat vond ik zo herkenbaar. Dingen waar ik voorheen van genoot deden me echt helemaal niks meer.
Maar wat je ook voelt, je zal er toch vooral zelf iets mee moeten. Zwelgen levert nooit iets op niet bij een medische aandoening en ook niet bij een psychische.
donderdag 8 oktober 2009 om 20:12
quote:Bianca40 schreef op 08 oktober 2009 @ 20:07:
Maar Dimanche, in feite is het toch ook luxe? Niet luxe in de zin dat je er blij mee moet zijn. Maar wel een luxe dat je je (uitzonderingen daar gelaten inderdaad) geen zorgen hoeft te maken om brood op tafel, warmte in huis, kleding en alle andere basisbehoeften.precies, om maslow maar even te misbruiken: de eerste twee treden in de piramide krijg je gratis van de staat! Goede deal hier hoor!
Maar Dimanche, in feite is het toch ook luxe? Niet luxe in de zin dat je er blij mee moet zijn. Maar wel een luxe dat je je (uitzonderingen daar gelaten inderdaad) geen zorgen hoeft te maken om brood op tafel, warmte in huis, kleding en alle andere basisbehoeften.precies, om maslow maar even te misbruiken: de eerste twee treden in de piramide krijg je gratis van de staat! Goede deal hier hoor!
donderdag 8 oktober 2009 om 20:12
De vraag is of het hier luxeproblemen betreffen. Mijn mening is dat dat inderdaad het geval is. Daarmee bagatelliseer ik de problemen en gevoelens niet, echter, in veel andere landen heb je de ruimte niet om thuis te blijven gedurende zo'n periode. Uit pure noodzaak ga je toch werken. Hier hoeft dat niet, en dat is de luxe die wij hebben.
donderdag 8 oktober 2009 om 20:14
quote:Liselotte4 schreef op 08 oktober 2009 @ 20:09:
dat zeg ik ook helemaal niet. Maar vertel mij eens hoe een tv sociale uitsluiting of eenzaamheid oplost. Een gratis abonnement op de bieb lijkt me een betere oplossing.Jij wil jouw mening over mensen die depressief zijn of een burn-out hebben of die eenzaam zijn laten afhangen van een onderzoek over tv's? Zijn diezelfde mensen onderzocht? Dus: depressieve mensen wilden liever een tv dan.... ? Heb je het onderzoek ergens bij de hand (link?). Of is het onderzoek gedaan onder de algemene bevolking en is de depressie uitgemiddeld?
dat zeg ik ook helemaal niet. Maar vertel mij eens hoe een tv sociale uitsluiting of eenzaamheid oplost. Een gratis abonnement op de bieb lijkt me een betere oplossing.Jij wil jouw mening over mensen die depressief zijn of een burn-out hebben of die eenzaam zijn laten afhangen van een onderzoek over tv's? Zijn diezelfde mensen onderzocht? Dus: depressieve mensen wilden liever een tv dan.... ? Heb je het onderzoek ergens bij de hand (link?). Of is het onderzoek gedaan onder de algemene bevolking en is de depressie uitgemiddeld?
donderdag 8 oktober 2009 om 20:15
@ liselotte 4(Jij bent net zo hard bezig te streven naar succes als al die andere. De top hoeft niet gedefinieerd te zijn als de top in het bedrijf. De top kan ook datgene zijn wat jij denkt dat jouw gelukkig maakt.
Je hebt kids, je werkt erbij en je geeft ook nog aan dat het geen vetpot is. Kortom je hebt ook nog zorgen over het regelen van je huishouden. Misschien vergelijk je jezelf wel automatisch met de buurman, buurvrouw of ben je heel erg bezig met hoe je over komt. Allemaal dingen die wel verbonden zijn aan jouw status gevoel. En dingen die je niet per se gelukkig maken.
Ik heb geen idee hoe je gewoon gelukkig moet zijn. Niet omdat ik niet gelukkig ben, maar gewoon impliceert een groepsnorm. Dat impliceert dat je gelukkig MOET zijn met een huis, een auto, warm water en een gezond gezin.
Iedereen wordt door andere dingen gelukkig. Mij maak je gelukkig als ik op blote voeten door het gras kan lopen. Een andere weer niet.
Waar word jij nou echt gelukkig van?)
Ik denk dat ik wel weet waar ik gelukkig van wordt het probleem is meer dat dit niet meer lukt. Het gevoel dat ik behoor te krijgen bij het willen doen van de dingen die mij gelukkig zouden maken komt niet meer tevoorschijn. E.e.a vind ik nu wel moeilijk te verwoorden.
Ik hou erg veel van schilderen maar het is nu onmogelijk ook maar een kwast aan te raken, ook al denk ik er wel aan het lukt mij niet. Natuurlijk heb ik ook wel een streven in mijn leven naar waar ik heen wil in de toekomst, normaal ben ik super postitief en enorm gemotiveerd. Ik ben meestal de eerste die opspringt als er een goed idee op tafel ligt. Helaas gaat dat niet meer...of kan ik het niet meer..
Ik vind het erg complex allemaal, er zijn dagen dat ik serieus het gevoel krijg door te draaien en misschien mijn gezonde verstand aan het verdwijnen is. Ik raap mezelf dan wel weer op want ik weet dat ik er moet zijn voor mijn kids, maar toch ik zou zo graag een keer mezelf niet meer oprapen. Dat voelt als onhaalbaar..
Maar waar ik dus gelukkig van zou worden is als ik weer zou kunnen schilderen en tekenen...dat zou echt genieten zijn
Je hebt kids, je werkt erbij en je geeft ook nog aan dat het geen vetpot is. Kortom je hebt ook nog zorgen over het regelen van je huishouden. Misschien vergelijk je jezelf wel automatisch met de buurman, buurvrouw of ben je heel erg bezig met hoe je over komt. Allemaal dingen die wel verbonden zijn aan jouw status gevoel. En dingen die je niet per se gelukkig maken.
Ik heb geen idee hoe je gewoon gelukkig moet zijn. Niet omdat ik niet gelukkig ben, maar gewoon impliceert een groepsnorm. Dat impliceert dat je gelukkig MOET zijn met een huis, een auto, warm water en een gezond gezin.
Iedereen wordt door andere dingen gelukkig. Mij maak je gelukkig als ik op blote voeten door het gras kan lopen. Een andere weer niet.
Waar word jij nou echt gelukkig van?)
Ik denk dat ik wel weet waar ik gelukkig van wordt het probleem is meer dat dit niet meer lukt. Het gevoel dat ik behoor te krijgen bij het willen doen van de dingen die mij gelukkig zouden maken komt niet meer tevoorschijn. E.e.a vind ik nu wel moeilijk te verwoorden.
Ik hou erg veel van schilderen maar het is nu onmogelijk ook maar een kwast aan te raken, ook al denk ik er wel aan het lukt mij niet. Natuurlijk heb ik ook wel een streven in mijn leven naar waar ik heen wil in de toekomst, normaal ben ik super postitief en enorm gemotiveerd. Ik ben meestal de eerste die opspringt als er een goed idee op tafel ligt. Helaas gaat dat niet meer...of kan ik het niet meer..
Ik vind het erg complex allemaal, er zijn dagen dat ik serieus het gevoel krijg door te draaien en misschien mijn gezonde verstand aan het verdwijnen is. Ik raap mezelf dan wel weer op want ik weet dat ik er moet zijn voor mijn kids, maar toch ik zou zo graag een keer mezelf niet meer oprapen. Dat voelt als onhaalbaar..
Maar waar ik dus gelukkig van zou worden is als ik weer zou kunnen schilderen en tekenen...dat zou echt genieten zijn
donderdag 8 oktober 2009 om 20:18
quote:dorinke schreef op 08 oktober 2009 @ 20:06:
[...]
Dan heb je het over de westerse wereld en niet het individu. Waarom verbaas je je dan over het individu?
Tussen een dak boven je hoofd hebben en zelfontplooiing zitten nogal wat tredes, dus hoe je dit aan elkaar verbindt is mij een raadsel.
Je neemt mijn woorden wellicht iets te letterlijk, want ik verbaas me helemaal niet over het individu.
Mijn reactie was bedoeld op de vraag of het een luxe-probleem is en mijn antwoord is dus: ja het is een probleem dat in de westerse wereld passend is bij de bovenste treden van Maslow.
En dit wil dus niet zeggen dat ik dergelijke problemen niet serieus neem, in tegendeel zelfs.
[...]
Dan heb je het over de westerse wereld en niet het individu. Waarom verbaas je je dan over het individu?
Tussen een dak boven je hoofd hebben en zelfontplooiing zitten nogal wat tredes, dus hoe je dit aan elkaar verbindt is mij een raadsel.
Je neemt mijn woorden wellicht iets te letterlijk, want ik verbaas me helemaal niet over het individu.
Mijn reactie was bedoeld op de vraag of het een luxe-probleem is en mijn antwoord is dus: ja het is een probleem dat in de westerse wereld passend is bij de bovenste treden van Maslow.
En dit wil dus niet zeggen dat ik dergelijke problemen niet serieus neem, in tegendeel zelfs.
donderdag 8 oktober 2009 om 20:20
quote:Liselotte4 schreef op 08 oktober 2009 @ 19:59:
ik had hier dus een post staan dat ik het eens was met iris, maar na de piramide nog even bekeken te hebben, heb ik een andere mening.
[afbeelding]
Volgens mij zitten veel mensen met welvaartsziekte vast op de vierde. Dat is de tree waarmee je je sociale status vergroot. Hard werken, geen waardering krijgen, nog harder werken. instorten.
Als ik het zo bekijk, ging die bij mij mis. Nu ik me lekkerder in mijn vel voel zitten heb ik veel behoefte om mezelf weer te ontwikkelen. Ik zit weer bovenaan dus.
mensen met een depressie hebben misschien moeite met de derde tree (gokje hoor). Ik kan me voorstellen dat je dan namelijk helemaal geen sociale kontakten meer hebt. Je ziet het allemaal al zo grijs dat dat geen plezier meer oplevert.
Wat vinden jullie?Voorzichtiger word ik hierin wel dus lul alleen even voor mezelf. Voor mij werkte het niet zo. Ik liep vast bij trede 2. Kon alles hebben, komt u maar op. En liep grandioos vast op iets simpels als niet meer kunnen werken. Bleek voor mij te draaien om erkenning en waardering, zowel van buitenaf als vanuit mezelf.
ik had hier dus een post staan dat ik het eens was met iris, maar na de piramide nog even bekeken te hebben, heb ik een andere mening.
[afbeelding]
Volgens mij zitten veel mensen met welvaartsziekte vast op de vierde. Dat is de tree waarmee je je sociale status vergroot. Hard werken, geen waardering krijgen, nog harder werken. instorten.
Als ik het zo bekijk, ging die bij mij mis. Nu ik me lekkerder in mijn vel voel zitten heb ik veel behoefte om mezelf weer te ontwikkelen. Ik zit weer bovenaan dus.
mensen met een depressie hebben misschien moeite met de derde tree (gokje hoor). Ik kan me voorstellen dat je dan namelijk helemaal geen sociale kontakten meer hebt. Je ziet het allemaal al zo grijs dat dat geen plezier meer oplevert.
Wat vinden jullie?Voorzichtiger word ik hierin wel dus lul alleen even voor mezelf. Voor mij werkte het niet zo. Ik liep vast bij trede 2. Kon alles hebben, komt u maar op. En liep grandioos vast op iets simpels als niet meer kunnen werken. Bleek voor mij te draaien om erkenning en waardering, zowel van buitenaf als vanuit mezelf.
vandaag ga ik van alles kunnen
donderdag 8 oktober 2009 om 20:21
JoFransy, met mijn lekengedachte denk ik dan... pak een kwast, een pot verf en een vel papier, en trek de natuur in. Jij wilt graag weer het geluk voelen, en je zult dan toch zelf de stap naar het geluk moeten zetten? En de eerste 5 x voel je er misschien niets bij en lijkt het je onzin. Maar de dag dat je er wel weer plezier in krijgt moet dan toch daarop volgen?
donderdag 8 oktober 2009 om 20:22
Bianca, dat hangt natuurlijk af van je definitie van 'luxe'... Je zou het 'luxe' kunnen noemen, maar ik weet niet of het onder mijn definitie valt. Dat is trouwens een gevoelskwestie hoor, ik kan het ook niet zo goed benoemen.
Minny...jeetje, wat een felle reactie! Dat je het zo zegt totdat je het zelf meemaakt, noemde ik als opvallend omdat het zo vaak genoemd werd in dit topic, ik noemde het niet als feit. Dat is dus niet in tegenspraak tot elkaar.
En nee, ik weet inderdaad niet hoe jij je voelde, maar daar heb ik ook absoluut geen oordeel over.
Minny...jeetje, wat een felle reactie! Dat je het zo zegt totdat je het zelf meemaakt, noemde ik als opvallend omdat het zo vaak genoemd werd in dit topic, ik noemde het niet als feit. Dat is dus niet in tegenspraak tot elkaar.
En nee, ik weet inderdaad niet hoe jij je voelde, maar daar heb ik ook absoluut geen oordeel over.
donderdag 8 oktober 2009 om 20:22
quote:Bianca40 schreef op 08 oktober 2009 @ 16:19:
Het valt me op dat er veel onderwerpen op het forum gaan over het gebruik van anti-depressiva, over mensen die een burn-out hebben, tegen overspannen aanzitten en/of onder behandeling zijn bij een therapeut of psycholoog.
Elke keer als ik zo´n topic lees krijg ik de neiging om met heel veel onbegrip te reageren, dat wil ik voorkomen, vandaar dit topic.
Ik snap de bedoeling van je topic ook niet zo goed, want heb nou niet echt het idee dat je door reacties van "ervaringdsdekundigen" hier op het forum tot andere inzichten of enig begrip bent gekomen....en als je het niet begrijpt dan lees je dat soort topics toch niet? Heb jij er last van dat er blijkbaar veel mensen kampen met psychische problemen? Lijkt me van niet, dus laat iedereen gewoon in zn waarde en accepteer gewoon dat dit bestaat en zelfs heel veel mensen overkomt helaas.
En wat ik dan veel zorgelijker vind als je het hebt over zgn luxeproblemen is de opkomst vd plastische chirurgie, de focus van veel mensen op uiterlijkheden en wat dacht je van overgewicht?
Daar staat dit forum ook vol mee, honderden topics over lijnen en dieten, DAT vind ik pas een luxeprobleem. Daar hebben ze in Afrika ook geen last van.....om die absurde vergelijking ook maar eens te maken.
Stop ajb met dat gegeneraliseer over mensen met psychische klachten en laat iedereen gewoon in zn waarde!
Het valt me op dat er veel onderwerpen op het forum gaan over het gebruik van anti-depressiva, over mensen die een burn-out hebben, tegen overspannen aanzitten en/of onder behandeling zijn bij een therapeut of psycholoog.
Elke keer als ik zo´n topic lees krijg ik de neiging om met heel veel onbegrip te reageren, dat wil ik voorkomen, vandaar dit topic.
Ik snap de bedoeling van je topic ook niet zo goed, want heb nou niet echt het idee dat je door reacties van "ervaringdsdekundigen" hier op het forum tot andere inzichten of enig begrip bent gekomen....en als je het niet begrijpt dan lees je dat soort topics toch niet? Heb jij er last van dat er blijkbaar veel mensen kampen met psychische problemen? Lijkt me van niet, dus laat iedereen gewoon in zn waarde en accepteer gewoon dat dit bestaat en zelfs heel veel mensen overkomt helaas.
En wat ik dan veel zorgelijker vind als je het hebt over zgn luxeproblemen is de opkomst vd plastische chirurgie, de focus van veel mensen op uiterlijkheden en wat dacht je van overgewicht?
Daar staat dit forum ook vol mee, honderden topics over lijnen en dieten, DAT vind ik pas een luxeprobleem. Daar hebben ze in Afrika ook geen last van.....om die absurde vergelijking ook maar eens te maken.
Stop ajb met dat gegeneraliseer over mensen met psychische klachten en laat iedereen gewoon in zn waarde!
donderdag 8 oktober 2009 om 20:22
De grens tussen kutperode en depressie? Ik kan alleen voor mezelf spreken, Ik had een hele lang kutperiode (op relationeel vlak) en hierdoor sliep ik heel weinig, had ik geen zin in leuke dingen etc. Dit duurde lang en ik werd steeds meer moe en de zomer kwam maar niet ook al was het 30 graden.
Ik stond op een dag boven de schone was en keek ernaar en had echt geen flauw idee meer wat ik hiermee moest doen. Opvouwen of eerst sorteren of strijken? Het klinkt heel raar maar het liep echt totaal vast in mijn hoofd. Ik kon gewoon niet eens meer een plan maken dat uit meer als 1 stap bestond. Ik was toen al op gesprek bij een psychiater (relatietherapie) en deze man stelde toen vast dat ik in een depressie terecht was gekomen. De therapie heeft de depressie dus niet weten te voorkomen.
Ik geloof dat het serotonine-niveau kan worden gemeten maar volgens mij gebeurt dit weinig.
Voor mij doet dat ook niet terzake. Lekker boeiend of ik depressief ben door een rotperiode en het niet meer aan kan of dat het komt omdat het medisch verantwoord is omdat ik een stofje mis. Het is alleen makkelijker om te zeggen dat je een stofje mist en daardoor in depressie zit dan dat je moet zeggen dat je in een depressie zit omdat je je eigen leven niet meer aan kan. Hiermee bedoel ik dat het missen van een stofje als een acceptabele reden wordt gezien om depressief te raken. Als je zegt dat je depressief geworden bent omdat je je problemen niet meer aankon dan is daar minder begrip voor.
Zelf maakt het begrip van de buitenwereld me niet zoveel uit. Ik schaam me niet voor mijn depressie wel ben ik erg blij dat ik het achter me heb gelaten en weer kan genieten van spelende kinderen op straat en chaggerijnig kan worden van bejaarden die om 5 uur voor me staan in de rij van de supermarkt.
Ik stond op een dag boven de schone was en keek ernaar en had echt geen flauw idee meer wat ik hiermee moest doen. Opvouwen of eerst sorteren of strijken? Het klinkt heel raar maar het liep echt totaal vast in mijn hoofd. Ik kon gewoon niet eens meer een plan maken dat uit meer als 1 stap bestond. Ik was toen al op gesprek bij een psychiater (relatietherapie) en deze man stelde toen vast dat ik in een depressie terecht was gekomen. De therapie heeft de depressie dus niet weten te voorkomen.
Ik geloof dat het serotonine-niveau kan worden gemeten maar volgens mij gebeurt dit weinig.
Voor mij doet dat ook niet terzake. Lekker boeiend of ik depressief ben door een rotperiode en het niet meer aan kan of dat het komt omdat het medisch verantwoord is omdat ik een stofje mis. Het is alleen makkelijker om te zeggen dat je een stofje mist en daardoor in depressie zit dan dat je moet zeggen dat je in een depressie zit omdat je je eigen leven niet meer aan kan. Hiermee bedoel ik dat het missen van een stofje als een acceptabele reden wordt gezien om depressief te raken. Als je zegt dat je depressief geworden bent omdat je je problemen niet meer aankon dan is daar minder begrip voor.
Zelf maakt het begrip van de buitenwereld me niet zoveel uit. Ik schaam me niet voor mijn depressie wel ben ik erg blij dat ik het achter me heb gelaten en weer kan genieten van spelende kinderen op straat en chaggerijnig kan worden van bejaarden die om 5 uur voor me staan in de rij van de supermarkt.
donderdag 8 oktober 2009 om 20:22
Ik denk dat depressie's niet onderschat moeten worden.
Bij mij in de familie komt het voor met als gevolg een schizofrene broer. daarvoor was hij constant depressief en niemand die het herkende of erkende, tot hij stemmen begon te horen.
Ik moet zeggen dat ikzelf ook de neiging heb om somber te zijn of de minder positieve kant van dingen.
Maar ik ga daar zo bewust mee om dat ik gelukkig nooit gebruik heb hoeven maken van medicatie.
Ik heb heel veel narigheid meegemaakt en heb prive nog steeds te kampen met zaken waar een ander spontaan depressief van zou worden.
Maar desondanks heb ik mijzelf zo aangeleerd om hier positief mee om te gaan dat niemand dit ooit aan mij merkt.
Mijn man ( die superpositief is) en ik leiden een goed leven en beseffen ons dat er altijd anderen zijn die het echt slechter hebben.
Maar ik merk dat ik door deze instelling ( en het feit dat ik uit ervaring weet dat rot ervaringen naar het positieve kan ombuigen) die ik mijzelf aangeleerd heb, weinig geduld heb met mensen die zch snel ziek melden voor bijv. een verkoudheidje of omdat ze even niet lekker in hun vel zitten.
en dat stuit dan weer op onbegrip bij anderen in mijn omgeving.
Dan denk: kom op, geef jezelf een schop onder je kont.
Maar diegene is daar dan niet sterk genoeg voor ofzo....
Bij mij in de familie komt het voor met als gevolg een schizofrene broer. daarvoor was hij constant depressief en niemand die het herkende of erkende, tot hij stemmen begon te horen.
Ik moet zeggen dat ikzelf ook de neiging heb om somber te zijn of de minder positieve kant van dingen.
Maar ik ga daar zo bewust mee om dat ik gelukkig nooit gebruik heb hoeven maken van medicatie.
Ik heb heel veel narigheid meegemaakt en heb prive nog steeds te kampen met zaken waar een ander spontaan depressief van zou worden.
Maar desondanks heb ik mijzelf zo aangeleerd om hier positief mee om te gaan dat niemand dit ooit aan mij merkt.
Mijn man ( die superpositief is) en ik leiden een goed leven en beseffen ons dat er altijd anderen zijn die het echt slechter hebben.
Maar ik merk dat ik door deze instelling ( en het feit dat ik uit ervaring weet dat rot ervaringen naar het positieve kan ombuigen) die ik mijzelf aangeleerd heb, weinig geduld heb met mensen die zch snel ziek melden voor bijv. een verkoudheidje of omdat ze even niet lekker in hun vel zitten.
en dat stuit dan weer op onbegrip bij anderen in mijn omgeving.
Dan denk: kom op, geef jezelf een schop onder je kont.
Maar diegene is daar dan niet sterk genoeg voor ofzo....
donderdag 8 oktober 2009 om 20:22
quote:iris1969 schreef op 08 oktober 2009 @ 20:18:
[...]
Je neemt mijn woorden wellicht iets te letterlijk, want ik verbaas me helemaal niet over het individu.
Mijn reactie was bedoeld op de vraag of het een luxe-probleem is en mijn antwoord is dus: ja het is een probleem dat in de westerse wereld passend is bij de bovenste treden van Maslow.
En dit wil dus niet zeggen dat ik dergelijke problemen niet serieus neem, in tegendeel zelfs.
En mijn vraag is dan wederom hoe je erbij komt dat mensen met een depressie en/of burn-out zich op de bovenste tree begeven.
Want wat bedoel je met: passend bij de bovenste....?
[...]
Je neemt mijn woorden wellicht iets te letterlijk, want ik verbaas me helemaal niet over het individu.
Mijn reactie was bedoeld op de vraag of het een luxe-probleem is en mijn antwoord is dus: ja het is een probleem dat in de westerse wereld passend is bij de bovenste treden van Maslow.
En dit wil dus niet zeggen dat ik dergelijke problemen niet serieus neem, in tegendeel zelfs.
En mijn vraag is dan wederom hoe je erbij komt dat mensen met een depressie en/of burn-out zich op de bovenste tree begeven.
Want wat bedoel je met: passend bij de bovenste....?
