Psyche
alle pijlers
chronisch ziek, weinig energie, veel willen doen, verdrietig
maandag 15 mei 2017 om 10:40
Een paar jaar geleden ben ik chronisch ziek geworden. Inmiddels heb ik 'mijn nieuwe zelf' in combinatie met de ziekte zo goed leren kennen, dat ik weet wanneer ik rust moet nemen om te zorgen dat ik me goed blijf voelen. 's Avonds één keer de deur uit per week kan net (tot een uur of 10). Meer is niet goed. Nu ben ik vorige week twee keer de deur uit geweest omdat er iets heel leuks was en heb ik zondag ook nog het songfestival gezien. Tegen beter weten in... soms wil je gewoon zó graag ergens naar toe.... En bij het songfestival wilde ik gewoon weten hoe het afliep...
Maar goed, nu ben ik dus brak. En verdrietig. Ik wil zo graag, er is zo veel leuks te doen... Ik weet dat ik eigenlijk van geluk moet spreken. Ik heb de laatste tijd veel leuke nieuwe mensen leren kennen, waarschijnlijk omdat ik zo vrolijk was omdat alles weer zo veel beter ging, ik heb voor het eerst sinds ik ziek geworden ben weer werk, in een omgeving waar rekening gehouden wordt met mijn kwetsbaarheid, een leuk gezin.. maar toch.. Eigenlijk wil ik zo veel meer.. zo veel meer leven... mensen zien, dingen ondernemen... met én naast mijn gezin.
Goed * zelfmedelijdenmodus uit *
Wie herkent zo'n bui? En hoe vrolijk je jezelf weer wat op?
Maar goed, nu ben ik dus brak. En verdrietig. Ik wil zo graag, er is zo veel leuks te doen... Ik weet dat ik eigenlijk van geluk moet spreken. Ik heb de laatste tijd veel leuke nieuwe mensen leren kennen, waarschijnlijk omdat ik zo vrolijk was omdat alles weer zo veel beter ging, ik heb voor het eerst sinds ik ziek geworden ben weer werk, in een omgeving waar rekening gehouden wordt met mijn kwetsbaarheid, een leuk gezin.. maar toch.. Eigenlijk wil ik zo veel meer.. zo veel meer leven... mensen zien, dingen ondernemen... met én naast mijn gezin.
Goed * zelfmedelijdenmodus uit *
Wie herkent zo'n bui? En hoe vrolijk je jezelf weer wat op?
maandag 15 mei 2017 om 10:45
maandag 15 mei 2017 om 10:56
ik ga dan gewoon slapen.
Bij mij is het meestal een teken van te moe zijn, te veel gedaan.
Als ik wat bijgetrokken ben, is het sippe gevoel ook minder.
maandag 15 mei 2017 om 11:12
Dank voor jullie reacties. 'Fijn' om weer eens te horen dat ik niet de enige ben die hier wel eens mee worstelt.
Ja, ik denk dat ik dat ook maar even moet gaan doen, slapen. Mijn dochter brengt vanmiddag een vriendinnetje mee en ik moet voor die tijd nog even schoonmaken. Was ik van het weekend niet aan toe gekomen. En eigenlijk wilde ik nu ook wat werken... Maar goed, wat niet kan dat kan niet. Misschien lukt het vanmiddag nog, als ze aan het spelen zijn. Ik ga nu maar even een uurtje of 2 onder zeil, dan schoonmaken en dan zie ik weer verder.
Nu ik dit zo opschrijf merk ik weer dat het weer eens een kwestie is van niet toe willen geven aan de situatie. Volledige acceptatie blijft toch best lastig voor me.
Ja, ik denk dat ik dat ook maar even moet gaan doen, slapen. Mijn dochter brengt vanmiddag een vriendinnetje mee en ik moet voor die tijd nog even schoonmaken. Was ik van het weekend niet aan toe gekomen. En eigenlijk wilde ik nu ook wat werken... Maar goed, wat niet kan dat kan niet. Misschien lukt het vanmiddag nog, als ze aan het spelen zijn. Ik ga nu maar even een uurtje of 2 onder zeil, dan schoonmaken en dan zie ik weer verder.
Nu ik dit zo opschrijf merk ik weer dat het weer eens een kwestie is van niet toe willen geven aan de situatie. Volledige acceptatie blijft toch best lastig voor me.
maandag 15 mei 2017 om 11:22
Ik ben niet chronisch ziek maar ik herken de frustratie van meer willen doen dan dat mijn energie toelaat. Zo lig ik op zaterdagmiddag vaak op de bank te tukken in plaats van lekker de stad in gaan. En daar baal ik dan van want mijn vrije dag! Kan ik eindelijk doen wat ik wil, lig ik op de bank. Of dat ik 's avonds geen puf meer heb om deur nog uit te gaan. Weerstand kost alleen maar energie dus ik leg mij erbij neer. Maar lastig vind ik het wel.
maandag 15 mei 2017 om 11:29
Nou wat ik herken, is dat ik ook erg weinig goeie dagen heb. Maar ik heb last van depressies, zoveel en zo erg dat ik wel eens denk, ben ik wel eens niet depressief. In combinatie met hormonale problematiek heb ik nu zo'n 2-4 goeie dagen per maand. Ik heb alleen geen rotgevoel over wat ik allemaal niet kan, niet meer, in de depressie zelf voel ik niet zoveel meer en kan het me niet zoveel schelen dat ik niks bereikt heb. En aangezien ik het niet meer zo vaak meemaak, niet depressief te zijn, besef ik het me dus ook niet vaak meer hoe het leven ook had kunnen zijn.
In die goeie dagen doe ik dan vervolgens veel teveel waardoor de depressie eerder komt. Maar ik doe dan alles wat ik heb laten liggen en dat is veel. Ik probeer om in mijn goeie dagen niet te overdrijven maar dat lukt me ook elke keer niet. Dus ja, dat herken ik wel, maar het trieste gevoel erbij allang niet meer. Ik heb het ook niet geaccepteerd hoor, dat is met depressie wat lastiger, denk ik, maar het is, wat het is. Ik kan er niks meer aan veranderen dus daarover inzitten, heeft geen zin. En gevoelloosheid kan ook helpend zijn.
Ik kijk niet verder dan vandaag, kan ik ook niet meer zeggen want mijn energie wordt steeds beperkter en dan moet je toch gaan plannen. Dat zou ik wel beter kunnen doen, misschien dat daar nog wat winst in te bereiken is voor jou? Ik snap je wel, energie en levenslust is vergelijkbaar, imo, en als je daar niet veel van hebt, gaat de wereld en het leven een beetje langs je heen. Ik kan het niet anders doen dan ik nu doe en ik doe altijd mijn best, zo kijk ik ernaar. Acceptatie pfuh, never! Maar ik buig mijn kop wel hoor, dat gaat ook niet anders. Sterkte!
In die goeie dagen doe ik dan vervolgens veel teveel waardoor de depressie eerder komt. Maar ik doe dan alles wat ik heb laten liggen en dat is veel. Ik probeer om in mijn goeie dagen niet te overdrijven maar dat lukt me ook elke keer niet. Dus ja, dat herken ik wel, maar het trieste gevoel erbij allang niet meer. Ik heb het ook niet geaccepteerd hoor, dat is met depressie wat lastiger, denk ik, maar het is, wat het is. Ik kan er niks meer aan veranderen dus daarover inzitten, heeft geen zin. En gevoelloosheid kan ook helpend zijn.
Ik kijk niet verder dan vandaag, kan ik ook niet meer zeggen want mijn energie wordt steeds beperkter en dan moet je toch gaan plannen. Dat zou ik wel beter kunnen doen, misschien dat daar nog wat winst in te bereiken is voor jou? Ik snap je wel, energie en levenslust is vergelijkbaar, imo, en als je daar niet veel van hebt, gaat de wereld en het leven een beetje langs je heen. Ik kan het niet anders doen dan ik nu doe en ik doe altijd mijn best, zo kijk ik ernaar. Acceptatie pfuh, never! Maar ik buig mijn kop wel hoor, dat gaat ook niet anders. Sterkte!
maandag 15 mei 2017 om 11:33
Ik herken het heel goed. De energie is beperkt en ik kan niet alles wat ik wil doen. Ik heb inmiddels wel geleerd alleen dingen te doen die ik leuk vind en niet meer te voldoen aan wat anderen willen. Soms kom ik er niet onderuit (sommige verjaardagen bijvoorbeeld) en dan doe ik het minimale. Bij een verjaardag ga ik bijvoorbeeld alleen een kopje thee drinken en blijg ik niet eten.
maandag 15 mei 2017 om 15:13
Dat probeer ik ook, me beperken tot wat ík wil. Met een kind is dat soms lastig... Niet dat ik háár belastend vind hoor en ook niet bijvoorbeeld als ze vriend(innet)jes over de vloer heeft. Die gezelligheid vind ik juist fijn en kan ik meestal goed aan. Maar wel bijvoorbeeld dat het nu huis schoon moest omdat ik dat de afgelopen week door alle andere dingen wat heb laten versloffen. Als ze geen vriendinnetje had meegebracht had ik wat langer de tijd besteed om weer tot mezelf te komen en had ik het morgen gedaan. Nu ben ik niet zo fit als ik zou willen zijn.Ik herken het heel goed. De energie is beperkt en ik kan niet alles wat ik wil doen. Ik heb inmiddels wel geleerd alleen dingen te doen die ik leuk vind en niet meer te voldoen aan wat anderen willen. Soms kom ik er niet onderuit (sommige verjaardagen bijvoorbeeld) en dan doe ik het minimale. Bij een verjaardag ga ik bijvoorbeeld alleen een kopje thee drinken en blijg ik niet eten.
Verder wil ik me eigenlijk niet laten kennen op mijn werk. Ik kan ieder moment zeggen dat het te veel is en dat ik even rust neem (grote luxe, maar anders zou ik het gewoon niet kunnen doen), maar in mijn achterhoofd heb ik toch vaak stiekem een planning van 'vandaag doe ik dit, morgen dat' en dan voel ik me er vervelend over dat het niet lukt.
