Psyche
alle pijlers
Concentratieproblemen na overlijden partner
vrijdag 5 juni 2020 om 20:38
Ongeveer 10 weken geleden is mijn partner overleden. Wij hebben zo'n 25 jaar een relatie gehad. Eerst jaren LAT, daarna ruim 15 jaar samengewoond. Aan het begin van haar ziekte zijn we getrouwd, deels voor bevestiging van onze relatie, deels om praktische redenen. Haar ziekte heeft jaren van vechten en hoop en wanhoop gekost. Toch kwam het einde nog onverwacht snel. Ik heb de laatste 2 maanden actief meegeholpen met haar verpleging. De laatste 3 jaar heb ik als mantelzorger gefunctioneerd. Het afscheid en de afwikkeling van de uitvaart heb ik een goed gevoel bij. Met een paar direct betrokkenen hebben we dat geregeld en we zijn er trots op zoals we dat naar haar wensen hebben ingekleed.
Nu probeer ik de draad weer op te pakken. De dagelijkse gang gaat op zich wel. Ik slaap goed. Ik voel me niet ongemakkelijk in onze woning. Koken en regelmatig eten is geen probleem. Maar mijn werk oppakken wil maar niet lukken. Ik heb moeite me te concentreren en het overzicht te behouden. Bij het minste of geringste wordt ik overvallen door zware vermoeidheid. En een soort lichte paniek.
Een poging me via de HA door te laten verwijzen naar een psycholoog is niet gelukt omdat ik niet aan DSM5 criteria voldoe. Ik moet genoegen nemen met een praktijkonderstenuner waar ik elke 2 weken 30 minuten mee kan praten. En de personeelsfunctionaris op mijn werk, die me in een soort re-integratie traject probeert te ondersteunen. Eigenlijk heb ik daar nog het meeste baat bij.
Ik probeer veel buiten te zijn, fietsen, wandelen, langzaam allerlei dingen af te ronden. Toch bekruipt me het gevoel dat ik daarin niet vooruit kom. Er blijven teveel dingen liggen. Ik moet te vaak bekennen dat ik iets vergeten ben. Er overvalt me vaak een zware vermoeidheid als ik geestelijk tegen iets aan loop. Eerst had ik de neiging dan te gaan slapen, nu probeer ik vaker wat onder handen te nemen.
Ik ben eigenlijk benieuwd of lotgenoten dit herkennen en hoe zij de draad weer hebben weten op te pakken.
Nu probeer ik de draad weer op te pakken. De dagelijkse gang gaat op zich wel. Ik slaap goed. Ik voel me niet ongemakkelijk in onze woning. Koken en regelmatig eten is geen probleem. Maar mijn werk oppakken wil maar niet lukken. Ik heb moeite me te concentreren en het overzicht te behouden. Bij het minste of geringste wordt ik overvallen door zware vermoeidheid. En een soort lichte paniek.
Een poging me via de HA door te laten verwijzen naar een psycholoog is niet gelukt omdat ik niet aan DSM5 criteria voldoe. Ik moet genoegen nemen met een praktijkonderstenuner waar ik elke 2 weken 30 minuten mee kan praten. En de personeelsfunctionaris op mijn werk, die me in een soort re-integratie traject probeert te ondersteunen. Eigenlijk heb ik daar nog het meeste baat bij.
Ik probeer veel buiten te zijn, fietsen, wandelen, langzaam allerlei dingen af te ronden. Toch bekruipt me het gevoel dat ik daarin niet vooruit kom. Er blijven teveel dingen liggen. Ik moet te vaak bekennen dat ik iets vergeten ben. Er overvalt me vaak een zware vermoeidheid als ik geestelijk tegen iets aan loop. Eerst had ik de neiging dan te gaan slapen, nu probeer ik vaker wat onder handen te nemen.
Ik ben eigenlijk benieuwd of lotgenoten dit herkennen en hoe zij de draad weer hebben weten op te pakken.
zaterdag 6 juni 2020 om 07:07
Hai, gecondoleerd. 10 weken is nog maar heel kort,die concentratieproblemen zijn dus heel normaal. Goed van je dat je hulp hebt gezocht! Praten kan sowieso helpen.
Ik heb na een overlijden van een dierbare - waarvoor ik ook jaren mantelzorger ben geweest - een boekje gekregen van een arts in het ziekenhuis. Het heet “Vingerafdruk van verdriet” en het is geschreven door Manu Keirse, een emeritus hoogleraar aan de faculteit geneeskunde van de K.U. in Leuven. Hij heeft zich gespecialiseerd in verlies en rouwen en het is een dun, heel leesbaar boekje waarin wat mij betreft herkenbaar beschreven staat wat er allemaal met je kan gebeuren als je rouwt en hoe je daarmee om kunt gaan. Ik heb er veel aan gehad, misschien is het ook iets voor jou.
Wees niet al te streng voor jezelf.
Ik heb na een overlijden van een dierbare - waarvoor ik ook jaren mantelzorger ben geweest - een boekje gekregen van een arts in het ziekenhuis. Het heet “Vingerafdruk van verdriet” en het is geschreven door Manu Keirse, een emeritus hoogleraar aan de faculteit geneeskunde van de K.U. in Leuven. Hij heeft zich gespecialiseerd in verlies en rouwen en het is een dun, heel leesbaar boekje waarin wat mij betreft herkenbaar beschreven staat wat er allemaal met je kan gebeuren als je rouwt en hoe je daarmee om kunt gaan. Ik heb er veel aan gehad, misschien is het ook iets voor jou.
Wees niet al te streng voor jezelf.
zaterdag 6 juni 2020 om 08:22
Hopelijk heb je fijne familie en vrienden/vriendinnen waarmee je ook kunt praten als je daar behoefte aan hebt. En daar bedoel ik o.a. mee, dat, wanneer jij een gat in je geheugen hebt, zij die misschien voor je aan kunnen vullen. Zij staan er toch anders in dan jij. Zoals ik hierboven al aangaf, een aantal dingen weet ik echt niet meer uit dat eerste jaar en ik vond het heel fijn dat ik dat van anderen terug hoorde, soms wel jaren later.
Kan me indenken dat je na haar overlijden in een gat bent gevallen, het gezorg en geregel hoeft ineens niet meer. Wat ik heb ervaren is dat rouwen energiezuigend is, heel vermoeiend. Natuurlijk gingen dingen wel door, moest wel want ik had een baby destijds en als hij sliep, sliep ik vaak ook.
Afleiding is goed alleen loop jezelf ook niet voorbij met dingen móeten als dat niet zo is. 25 jaar samen, verwerk je niet even in 10 weken nl.
Kan me indenken dat je na haar overlijden in een gat bent gevallen, het gezorg en geregel hoeft ineens niet meer. Wat ik heb ervaren is dat rouwen energiezuigend is, heel vermoeiend. Natuurlijk gingen dingen wel door, moest wel want ik had een baby destijds en als hij sliep, sliep ik vaak ook.
Afleiding is goed alleen loop jezelf ook niet voorbij met dingen móeten als dat niet zo is. 25 jaar samen, verwerk je niet even in 10 weken nl.
wij slapen nooit.
maandag 17 augustus 2020 om 14:56
Lastig om in te schatten. Mijn concentratievermogen is weer herstellende. Maar er zijn momenten dat bepaalde beelden zich steeds weer in mijn hoofd afspelen. Bijvoorbeeld de blik van ontzetting, roep om hulp, moedeloosheid in haar ogen bij het laatste slecht nieuws gesprek. Hele nachten lig ik daar van wakker.
En verder de wetenschap dat er zoveel is blijven liggen dat nog geregeld moet worden dat ik er soms moedeloos van word.
De herkenning hier heeft me wel rust gebracht. Het kost tijd. Anderen kunnen geen inschatting maken van waar je doorheen moet. Het gaat op en neer.
En verder de wetenschap dat er zoveel is blijven liggen dat nog geregeld moet worden dat ik er soms moedeloos van word.
De herkenning hier heeft me wel rust gebracht. Het kost tijd. Anderen kunnen geen inschatting maken van waar je doorheen moet. Het gaat op en neer.
maandag 17 augustus 2020 om 16:51
Lieve to, klinkt alsof je 'last' hebt van herbelevingen, wat me heel normaal lijkt. Het verlies is nog maar kort geleden...
Wel raar dat je huisarts je toentertijd niet alvast heeft willen verwijzen voor psychologische ondersteuning... wachtlijsten zijn lang, maandenlang. Afzeggen als het niet meer nodig is, kan altijd nog, denk ik dan.
Ik heb kort na het beëindigen van mijn relatie mijn (ex)partner verloren aan suïcide. Al heel wat jaren terug en heb daar nog steeds met enige regelmaat veel last van. Ik durf het nu pas aan dit met hulp te verwerken.
Zorg goed voor jezelf to!
Wel raar dat je huisarts je toentertijd niet alvast heeft willen verwijzen voor psychologische ondersteuning... wachtlijsten zijn lang, maandenlang. Afzeggen als het niet meer nodig is, kan altijd nog, denk ik dan.
Ik heb kort na het beëindigen van mijn relatie mijn (ex)partner verloren aan suïcide. Al heel wat jaren terug en heb daar nog steeds met enige regelmaat veel last van. Ik durf het nu pas aan dit met hulp te verwerken.
Zorg goed voor jezelf to!
maandag 17 augustus 2020 om 21:17
