Psyche
alle pijlers
De top is onbereikbaar.
donderdag 9 juli 2009 om 02:17
Vandaag reed ik in de auto en analyseerde eens wat er zo op de weg te zien is.
Bedrijfsauto's
Busjes met een logo
Dikke auto's....succesvolle zakenmensen?
Ik reed langs kantoren...werkplekken.
Het overviel mij ineens...ik werk niet.
En hoewel ik al jaren bezig ben te accepteren dat mijn wereldje nu eenmaal klein moet blijven om mij staande te kunnen houden en dat steeds beter lijkt te lukken.
Zakte mijn stemming,mijn eigenwaarde tot ver onder het nulpunt.
Ik heb gehuild thuis.
Als ik niet zoveel stoornissen had,als mijn lichaam en mijn gezondheid mij niet in de weg stonden.
Welke top had ik dan kunnen bereiken.
Diep van binnen weet ik best dat ik een hoop capaciteiten bezit.
Ik heb passie,talenten,intelligentie,goede communicatie vaardigheden,inzichten,ideeen,doorzettingsvermogen,creativiteit.
Maar dit alles is nutteloos want verder dan mijn kleine wereldje kom ik niet,omdat mijn schaduwkant mij na een tijdje keihard onderuit zou halen.
Maar ik zou zo graag willen...god wat zou ik graag willen.
Willen laten zien,boven op de top wat ik kan.
Ik zou iedereen verbazen,ik zou trots zijn.
Ik veeg maar bruut de traan weg.
De traan van de realiteit....
Ik zal het nooit kunnen tonen.
Want wat ik niet kan is groter dan wat ik wel kan.
En dat sloeg vandaag weer in als een bom.
Bedrijfsauto's
Busjes met een logo
Dikke auto's....succesvolle zakenmensen?
Ik reed langs kantoren...werkplekken.
Het overviel mij ineens...ik werk niet.
En hoewel ik al jaren bezig ben te accepteren dat mijn wereldje nu eenmaal klein moet blijven om mij staande te kunnen houden en dat steeds beter lijkt te lukken.
Zakte mijn stemming,mijn eigenwaarde tot ver onder het nulpunt.
Ik heb gehuild thuis.
Als ik niet zoveel stoornissen had,als mijn lichaam en mijn gezondheid mij niet in de weg stonden.
Welke top had ik dan kunnen bereiken.
Diep van binnen weet ik best dat ik een hoop capaciteiten bezit.
Ik heb passie,talenten,intelligentie,goede communicatie vaardigheden,inzichten,ideeen,doorzettingsvermogen,creativiteit.
Maar dit alles is nutteloos want verder dan mijn kleine wereldje kom ik niet,omdat mijn schaduwkant mij na een tijdje keihard onderuit zou halen.
Maar ik zou zo graag willen...god wat zou ik graag willen.
Willen laten zien,boven op de top wat ik kan.
Ik zou iedereen verbazen,ik zou trots zijn.
Ik veeg maar bruut de traan weg.
De traan van de realiteit....
Ik zal het nooit kunnen tonen.
Want wat ik niet kan is groter dan wat ik wel kan.
En dat sloeg vandaag weer in als een bom.
zaterdag 12 september 2009 om 10:09
woensdag 16 december 2009 om 19:40
Ik heb niet het hele topic opnieuw gelezen.
Ik was onder de indruk van vele verhalen in dit topic.
Nu ben ik bezig met een vacature en wil kijken of ik het kan laten invullen door gemotiveerde en gekwalificeerde mensen die wel willen maar door omstandigheden niet full-time kunnen werken.
Wie wil me laten weten waar een baan aan zou moeten voldoen?
Ik was onder de indruk van vele verhalen in dit topic.
Nu ben ik bezig met een vacature en wil kijken of ik het kan laten invullen door gemotiveerde en gekwalificeerde mensen die wel willen maar door omstandigheden niet full-time kunnen werken.
Wie wil me laten weten waar een baan aan zou moeten voldoen?
woensdag 16 december 2009 om 21:24
Pfff....heftig weer om mijn eigen Op te lezen.
En nog steeds zo pijnlijk actueel.
Eventjes leek ik een sprankje hoop te hebben dat ik mocht gaan geloven binnenkort op een laag tempo aan mijn studie te kunnen beginnen.
Dit is nu weer keihard in mijn gezicht kapot geklapt.
Want het gaat slechter dan ooit, ben ook even alle kracht kwijt.
Weet ook dat ik die wel weer zal hervinden want meestal volgt een fase van pissigheid en dat stimuleert mij altijd weer om niet bij de pakken neer te zetten.
Daarom.....wil ik toch mijn doel stellen om 2010 het jaar te maken waarin ik mijn studie ga starten.
Klinkt nu misschien irreeler dan een paar maanden terug maar soit, een mens moet een doel hebben.
Schaap, ik zal eens over je vraag nadenken.
kan je hem misschien wat concreter maken? of is dat eigen invulling gespits op je hoe je situatie er zelf uit ziet als antwoorder.
En nog steeds zo pijnlijk actueel.
Eventjes leek ik een sprankje hoop te hebben dat ik mocht gaan geloven binnenkort op een laag tempo aan mijn studie te kunnen beginnen.
Dit is nu weer keihard in mijn gezicht kapot geklapt.
Want het gaat slechter dan ooit, ben ook even alle kracht kwijt.
Weet ook dat ik die wel weer zal hervinden want meestal volgt een fase van pissigheid en dat stimuleert mij altijd weer om niet bij de pakken neer te zetten.
Daarom.....wil ik toch mijn doel stellen om 2010 het jaar te maken waarin ik mijn studie ga starten.
Klinkt nu misschien irreeler dan een paar maanden terug maar soit, een mens moet een doel hebben.
Schaap, ik zal eens over je vraag nadenken.
kan je hem misschien wat concreter maken? of is dat eigen invulling gespits op je hoe je situatie er zelf uit ziet als antwoorder.
donderdag 17 december 2009 om 01:45
Hallo Iry en anderen.
Toen dit topic net gestart was postte ik een gesprek op school zou hebben om toch aangenomen te worden ondanks dat ik gezakt was voor de toelatingstest. Dat is toen niet gelukt. Maar ik heb de test opnieuw gedaan en ik ben aangenomen voor de studie HBO Recht!!!!
Het is gelukt!!!!
Het gaat nog niet helemaal goed, ik heb een beetje moeite om alles in te plannen met mijn ziekte. (Rustmomenten, studiemomenten en mijn priveleven) Maar ik zit nu in het tweede blok en het begint langzaam beter te gaan.
Alleen mijn lichaam laat het helaas nu af weten. Maar ik ben van plan door te zetten.
Gelukkig is er op mijn school genoeg hulp. Ik heb veel gesprekken met de decaan en met mijn mentor. Waarschijnlijk ga ik het volgende blok een vak minder volgen.
Iry ik wens je heel veel succes. En ik hoop dat 2010 jouw jaar word. Zet hem op meid!!
Toen dit topic net gestart was postte ik een gesprek op school zou hebben om toch aangenomen te worden ondanks dat ik gezakt was voor de toelatingstest. Dat is toen niet gelukt. Maar ik heb de test opnieuw gedaan en ik ben aangenomen voor de studie HBO Recht!!!!
Het is gelukt!!!!
Het gaat nog niet helemaal goed, ik heb een beetje moeite om alles in te plannen met mijn ziekte. (Rustmomenten, studiemomenten en mijn priveleven) Maar ik zit nu in het tweede blok en het begint langzaam beter te gaan.
Alleen mijn lichaam laat het helaas nu af weten. Maar ik ben van plan door te zetten.
Gelukkig is er op mijn school genoeg hulp. Ik heb veel gesprekken met de decaan en met mijn mentor. Waarschijnlijk ga ik het volgende blok een vak minder volgen.
Iry ik wens je heel veel succes. En ik hoop dat 2010 jouw jaar word. Zet hem op meid!!
vrijdag 18 december 2009 om 11:50
quote:iry schreef op 09 juli 2009 @ 02:17:
Als ik niet zoveel stoornissen had,als mijn lichaam en mijn gezondheid mij niet in de weg stonden.
Welke top had ik dan kunnen bereiken.
Maar dit alles is nutteloos want verder dan mijn kleine wereldje kom ik niet,omdat mijn schaduwkant mij na een tijdje keihard onderuit zou halen.
Maar ik zou zo graag willen...god wat zou ik graag willen.
Willen laten zien,boven op de top wat ik kan.
Want wat ik niet kan is groter dan wat ik wel kan.
En dat sloeg vandaag weer in als een bom.
Ik heb dit topic toen het startte nooit gezien. Het stond gisteren toevallig in de topics waar net gepost was en zo kwam ik het tegen. De reden of een van de redenen dat ik alsnog reageer is omdat je OP, in zekere zin, door mij geschreven had kunnen zijn. Net als jij kamp ik met 'beperkingen'. Een aantal zinnetjes heb ik laten staan waar ik me voornamelijk in herkende. Zo treft het mij ook wel eens keihard in het gezicht. In tegenstelling tot jou heb ik niet een inwonende man die de kost voor ons verdient.
Sinds de kids drie en vier zijn ben ik niet alleen hun moeder geweest maar ook hun vader. Daarom was het ook alsof ik niet alleen de verzorger thuis, huishoudelijk en moederlijk gezien, moest zijn maar ook de kostwinner. Gevoelsmatig heeft dat bij mij een extra druk gegeven en misschien daarom ook wel een extra frustratie en confrontatie.
Eigenlijk was ik niet meer van plan schriftelijk terug te keren op het forum. Voel me al heel lang niet meer zo thuis hier en al helemaal niet 'gezien'. Soms lees ik nog wel discussies die ik interessant vind maar voelde totaal geen behoefte me er in te mengen. Dit topic voelde net even anders. Misschien dat ik daarom ook wilde reageren. Nog iemand voor jou die het herkent en het net zo voelt.
Ik ben wel altijd blijven 'strijden' wat werk betreft. Toch elke keer weer proberen iets op te bouwen. Natuurlijk haalde het mij op een gegeven moment weer in. Daarom heb ik ook nooit echt het gevoel dat ik iets concreets aan het bereiken ben. Niet echt. Niet voldoende naar mijn zin. Net als jij denk ik ook dat ik nooit 'een top' zal bereiken. In tegenstelling tot jou ben ik niet zo overtuigd van mijn creativiteit, passies etc. Misschien ben ik daarvoor naar mijn gevoel en idee te vaak onderuit gegaan. Te vaak dingen terzijde moeten leggen.
Ergens blijf ik hoop houden en blijf ik proberen. Opgeven, tenzij tijdelijk, is geen optie voor mij. Dat zou betekenen dat ik mislukt ben, gefaald heb, niks voorstel en heb geaccepteerd dat ik 'beperkt' ben. Daar wil ik gewoon niet aan. Maar soms, net als jij schrijft, klapt het keihard in je gezicht. Balen hè...
Als ik niet zoveel stoornissen had,als mijn lichaam en mijn gezondheid mij niet in de weg stonden.
Welke top had ik dan kunnen bereiken.
Maar dit alles is nutteloos want verder dan mijn kleine wereldje kom ik niet,omdat mijn schaduwkant mij na een tijdje keihard onderuit zou halen.
Maar ik zou zo graag willen...god wat zou ik graag willen.
Willen laten zien,boven op de top wat ik kan.
Want wat ik niet kan is groter dan wat ik wel kan.
En dat sloeg vandaag weer in als een bom.
Ik heb dit topic toen het startte nooit gezien. Het stond gisteren toevallig in de topics waar net gepost was en zo kwam ik het tegen. De reden of een van de redenen dat ik alsnog reageer is omdat je OP, in zekere zin, door mij geschreven had kunnen zijn. Net als jij kamp ik met 'beperkingen'. Een aantal zinnetjes heb ik laten staan waar ik me voornamelijk in herkende. Zo treft het mij ook wel eens keihard in het gezicht. In tegenstelling tot jou heb ik niet een inwonende man die de kost voor ons verdient.
Sinds de kids drie en vier zijn ben ik niet alleen hun moeder geweest maar ook hun vader. Daarom was het ook alsof ik niet alleen de verzorger thuis, huishoudelijk en moederlijk gezien, moest zijn maar ook de kostwinner. Gevoelsmatig heeft dat bij mij een extra druk gegeven en misschien daarom ook wel een extra frustratie en confrontatie.
Eigenlijk was ik niet meer van plan schriftelijk terug te keren op het forum. Voel me al heel lang niet meer zo thuis hier en al helemaal niet 'gezien'. Soms lees ik nog wel discussies die ik interessant vind maar voelde totaal geen behoefte me er in te mengen. Dit topic voelde net even anders. Misschien dat ik daarom ook wilde reageren. Nog iemand voor jou die het herkent en het net zo voelt.
Ik ben wel altijd blijven 'strijden' wat werk betreft. Toch elke keer weer proberen iets op te bouwen. Natuurlijk haalde het mij op een gegeven moment weer in. Daarom heb ik ook nooit echt het gevoel dat ik iets concreets aan het bereiken ben. Niet echt. Niet voldoende naar mijn zin. Net als jij denk ik ook dat ik nooit 'een top' zal bereiken. In tegenstelling tot jou ben ik niet zo overtuigd van mijn creativiteit, passies etc. Misschien ben ik daarvoor naar mijn gevoel en idee te vaak onderuit gegaan. Te vaak dingen terzijde moeten leggen.
Ergens blijf ik hoop houden en blijf ik proberen. Opgeven, tenzij tijdelijk, is geen optie voor mij. Dat zou betekenen dat ik mislukt ben, gefaald heb, niks voorstel en heb geaccepteerd dat ik 'beperkt' ben. Daar wil ik gewoon niet aan. Maar soms, net als jij schrijft, klapt het keihard in je gezicht. Balen hè...
Het is mij: shaHla 
(Iranian version)
(Iranian version)
vrijdag 18 december 2009 om 12:11
He Shala.
Zeker balen(alis dat soms een understatement)
Dat ik weet wat ik wil en zou kunnnen is bij mij pas de laatste twee jaar langzaam naar boven gekomen.
Misschien daarom de extra frustratie, omdat niet alleen een top onbereikbaar is, maar nu is het MIJN top.
Ik sluit mijn aan bij je laatste zinnnen ,opgeven is geen optie.
Maar misschien wel bij stellen van je verwachtingen, anders kan het wel eens zijn dat je je hele leven mislukt voelt.
En dat is ook voor jou best een triest vooruitzicht en schieten we niets mee op toch?
Zeker balen(alis dat soms een understatement)
Dat ik weet wat ik wil en zou kunnnen is bij mij pas de laatste twee jaar langzaam naar boven gekomen.
Misschien daarom de extra frustratie, omdat niet alleen een top onbereikbaar is, maar nu is het MIJN top.
Ik sluit mijn aan bij je laatste zinnnen ,opgeven is geen optie.
Maar misschien wel bij stellen van je verwachtingen, anders kan het wel eens zijn dat je je hele leven mislukt voelt.
En dat is ook voor jou best een triest vooruitzicht en schieten we niets mee op toch?
vrijdag 18 december 2009 om 12:25
Ik zie dit topic ineens weer bovenkomen en ik wil jou even een hart onder de riem steken. Je bent dan misschien nog niet begonnen met die studie, maar je hebt waarschijnlijk wel andere dingen bereikt die je nu misschien niet zo opvallen.
Iry, ik ken je niet, maar van wat ik van jou gezien heb op het forum vind ik jou gewoon een heel leuk persoon. Ik wens voor jou dat je je doelen zult bereiken in 2010.
Shala, ik ken jou echt wel hoor als forummer, volgens mij ben jij meer gezien dan je denkt. Chapeau dat je het zo in je eentje redt met je kinderen. Jou wens ik hetzelfde voor 2010 als Iry.
Iry, ik ken je niet, maar van wat ik van jou gezien heb op het forum vind ik jou gewoon een heel leuk persoon. Ik wens voor jou dat je je doelen zult bereiken in 2010.
Shala, ik ken jou echt wel hoor als forummer, volgens mij ben jij meer gezien dan je denkt. Chapeau dat je het zo in je eentje redt met je kinderen. Jou wens ik hetzelfde voor 2010 als Iry.
Cum non tum age
vrijdag 18 december 2009 om 13:33
Iry, ik gun het je van harte dat je 'eruit' bent wat jij zou willen kunnen. Dat je weet welke richting je zou willen. Wat bij je past.
Wat is JOUW top?
Bij mij lijkt het zo te zijn dat ik vaak heb gedácht wat het moest zijn en dan later bleek weer dat dit het toch niet was. Het betekent wel dat ik al veel verschillende dingen geprobeerd en uitgevoerd heb. De doorzettende definitieve factor kan ik echter niet vinden. Ik voel me daarom middelmatig op alle fronten. Niet echt een expliciet talent wat ik kan aanwijzen. Of een passie. Want als ik onderuit ga, blijven van die interesses ook weinig over.
Natuurlijk schiet het niet op jezelf naar beneden te praten, te schrijven of te denken. Mee eens. Het is een destructief denkpatroon. Dat trouwens weer niet lijkt te bestaan als het goed gaat. Maar een eigen leven leidt en de boel bepaalt als het minder goed gaat. Alsof ik twee personen ben. Degene die denkt van alles te kunnen als het goed gaat en het ook probeert te doen. En dan die andere, als het minder gaat, die denkt niks te kunnen, niks te zijn, nooit iets te bereiken. Heel tegenstrijdig, verwarrend en vermoeiend. Herken jij daar iets van>?
Noa, bedankt voor je reactie. Ik denk alleen dat ik mijn tijd hier gehad heb. Ik hoor nergens meer bij en wie weet heeft dat zo moeten zijn omdat aan alles een eind komt en je andere wegen inslaat?
In elk geval heb ik mijn kinderen. Pubers die mij als moeder best te pruimen vinden. Zouden ze in deze periode juist niet een hekel aan me moeten hebben omdat pubers zich tegen hun ouders verzetten?
En ik heb mijn vriend. Dat is ook allemaal niet het issue. Het issue ben ikzelf. Soms mijn eigen grootste vriend en soms ben ik mijn ergste vijand. De eerder besproken tegenstrijdigheid.
Ik hoop wel nog steeds dat ik het ooit vind en zolang je hoop hebt, is er nog weinig verloren, hóóp ik.
Wat is JOUW top?
Bij mij lijkt het zo te zijn dat ik vaak heb gedácht wat het moest zijn en dan later bleek weer dat dit het toch niet was. Het betekent wel dat ik al veel verschillende dingen geprobeerd en uitgevoerd heb. De doorzettende definitieve factor kan ik echter niet vinden. Ik voel me daarom middelmatig op alle fronten. Niet echt een expliciet talent wat ik kan aanwijzen. Of een passie. Want als ik onderuit ga, blijven van die interesses ook weinig over.
Natuurlijk schiet het niet op jezelf naar beneden te praten, te schrijven of te denken. Mee eens. Het is een destructief denkpatroon. Dat trouwens weer niet lijkt te bestaan als het goed gaat. Maar een eigen leven leidt en de boel bepaalt als het minder goed gaat. Alsof ik twee personen ben. Degene die denkt van alles te kunnen als het goed gaat en het ook probeert te doen. En dan die andere, als het minder gaat, die denkt niks te kunnen, niks te zijn, nooit iets te bereiken. Heel tegenstrijdig, verwarrend en vermoeiend. Herken jij daar iets van>?
Noa, bedankt voor je reactie. Ik denk alleen dat ik mijn tijd hier gehad heb. Ik hoor nergens meer bij en wie weet heeft dat zo moeten zijn omdat aan alles een eind komt en je andere wegen inslaat?
In elk geval heb ik mijn kinderen. Pubers die mij als moeder best te pruimen vinden. Zouden ze in deze periode juist niet een hekel aan me moeten hebben omdat pubers zich tegen hun ouders verzetten?
En ik heb mijn vriend. Dat is ook allemaal niet het issue. Het issue ben ikzelf. Soms mijn eigen grootste vriend en soms ben ik mijn ergste vijand. De eerder besproken tegenstrijdigheid.
Ik hoop wel nog steeds dat ik het ooit vind en zolang je hoop hebt, is er nog weinig verloren, hóóp ik.
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
