Psyche
alle pijlers
De top is onbereikbaar.
donderdag 9 juli 2009 om 02:17
Vandaag reed ik in de auto en analyseerde eens wat er zo op de weg te zien is.
Bedrijfsauto's
Busjes met een logo
Dikke auto's....succesvolle zakenmensen?
Ik reed langs kantoren...werkplekken.
Het overviel mij ineens...ik werk niet.
En hoewel ik al jaren bezig ben te accepteren dat mijn wereldje nu eenmaal klein moet blijven om mij staande te kunnen houden en dat steeds beter lijkt te lukken.
Zakte mijn stemming,mijn eigenwaarde tot ver onder het nulpunt.
Ik heb gehuild thuis.
Als ik niet zoveel stoornissen had,als mijn lichaam en mijn gezondheid mij niet in de weg stonden.
Welke top had ik dan kunnen bereiken.
Diep van binnen weet ik best dat ik een hoop capaciteiten bezit.
Ik heb passie,talenten,intelligentie,goede communicatie vaardigheden,inzichten,ideeen,doorzettingsvermogen,creativiteit.
Maar dit alles is nutteloos want verder dan mijn kleine wereldje kom ik niet,omdat mijn schaduwkant mij na een tijdje keihard onderuit zou halen.
Maar ik zou zo graag willen...god wat zou ik graag willen.
Willen laten zien,boven op de top wat ik kan.
Ik zou iedereen verbazen,ik zou trots zijn.
Ik veeg maar bruut de traan weg.
De traan van de realiteit....
Ik zal het nooit kunnen tonen.
Want wat ik niet kan is groter dan wat ik wel kan.
En dat sloeg vandaag weer in als een bom.
Bedrijfsauto's
Busjes met een logo
Dikke auto's....succesvolle zakenmensen?
Ik reed langs kantoren...werkplekken.
Het overviel mij ineens...ik werk niet.
En hoewel ik al jaren bezig ben te accepteren dat mijn wereldje nu eenmaal klein moet blijven om mij staande te kunnen houden en dat steeds beter lijkt te lukken.
Zakte mijn stemming,mijn eigenwaarde tot ver onder het nulpunt.
Ik heb gehuild thuis.
Als ik niet zoveel stoornissen had,als mijn lichaam en mijn gezondheid mij niet in de weg stonden.
Welke top had ik dan kunnen bereiken.
Diep van binnen weet ik best dat ik een hoop capaciteiten bezit.
Ik heb passie,talenten,intelligentie,goede communicatie vaardigheden,inzichten,ideeen,doorzettingsvermogen,creativiteit.
Maar dit alles is nutteloos want verder dan mijn kleine wereldje kom ik niet,omdat mijn schaduwkant mij na een tijdje keihard onderuit zou halen.
Maar ik zou zo graag willen...god wat zou ik graag willen.
Willen laten zien,boven op de top wat ik kan.
Ik zou iedereen verbazen,ik zou trots zijn.
Ik veeg maar bruut de traan weg.
De traan van de realiteit....
Ik zal het nooit kunnen tonen.
Want wat ik niet kan is groter dan wat ik wel kan.
En dat sloeg vandaag weer in als een bom.
woensdag 15 juli 2009 om 10:52
Wat heb jij een lieve en verstandige dochter!!
Ik zit zelf al maanden thuis met een soort burn-out (ben vooral heel erg moe) en hoewel iedereen steeds zegt dat ik moet accepteren dat ik minder kan vind ik dat vreselijk moeilijk. Weet gewoon niet goed hoe dat moet en vraag me soms ook af wat accepteren nu eigenlijk is. Daar ben ik nog steeds niet uit, maar voorlopig is het voor mij: er minder aan denken. Dat scheelt gewoon heel veel (schuld)gevoelens, die gewoon heel lastig zijn.
Qua nuttig zijn heb ik voor mezelf dit bedacht: ik werk nu niet (hoop voor mezelf wel dat dit weer zal gaan lukken) maar ik verschaf wel veel werk: arbo-arts, maatschappelijk werker, psycholoog, dietiste, fysiotherapeut,....Waar zouden ze zijn zonder mij
Veel sterkte met je studie en volgens mij heeft Solomio gelijk!
Ik zit zelf al maanden thuis met een soort burn-out (ben vooral heel erg moe) en hoewel iedereen steeds zegt dat ik moet accepteren dat ik minder kan vind ik dat vreselijk moeilijk. Weet gewoon niet goed hoe dat moet en vraag me soms ook af wat accepteren nu eigenlijk is. Daar ben ik nog steeds niet uit, maar voorlopig is het voor mij: er minder aan denken. Dat scheelt gewoon heel veel (schuld)gevoelens, die gewoon heel lastig zijn.
Qua nuttig zijn heb ik voor mezelf dit bedacht: ik werk nu niet (hoop voor mezelf wel dat dit weer zal gaan lukken) maar ik verschaf wel veel werk: arbo-arts, maatschappelijk werker, psycholoog, dietiste, fysiotherapeut,....Waar zouden ze zijn zonder mij
Veel sterkte met je studie en volgens mij heeft Solomio gelijk!
Het is zoals het is
woensdag 15 juli 2009 om 15:34
quote:iry schreef op 09 juli 2009 @ 02:17:
Vandaag reed ik in de auto en analyseerde eens wat er zo op de weg te zien is.
Bedrijfsauto's
Busjes met een logo
Dikke auto's....succesvolle zakenmensen?
Ik reed langs kantoren...werkplekken.
Het overviel mij ineens...ik werk niet.
En hoewel ik al jaren bezig ben te accepteren dat mijn wereldje nu eenmaal klein moet blijven om mij staande te kunnen houden en dat steeds beter lijkt te lukken.
Zakte mijn stemming,mijn eigenwaarde tot ver onder het nulpunt.
Ik heb gehuild thuis.
Als ik niet zoveel stoornissen had,als mijn lichaam en mijn gezondheid mij niet in de weg stonden.
Welke top had ik dan kunnen bereiken.
Diep van binnen weet ik best dat ik een hoop capaciteiten bezit.
Ik heb passie,talenten,intelligentie,goede communicatie vaardigheden,inzichten,ideeen,doorzettingsvermogen,creativiteit.
Maar dit alles is nutteloos want verder dan mijn kleine wereldje kom ik niet,omdat mijn schaduwkant mij na een tijdje keihard onderuit zou halen.
Maar ik zou zo graag willen...god wat zou ik graag willen.
Willen laten zien,boven op de top wat ik kan.
Ik zou iedereen verbazen,ik zou trots zijn.
Ik veeg maar bruut de traan weg.
De traan van de realiteit....
Ik zal het nooit kunnen tonen.
Want wat ik niet kan is groter dan wat ik wel kan.
En dat sloeg vandaag weer in als een bom.
Ik zie dit topic voor het eerst, en heb nog geen enkele reactie gelezen. Ben geraakt door je openingspost, Iry. Wat goed verwoord! Ik ken het gevoel, helaas.
Vandaag reed ik in de auto en analyseerde eens wat er zo op de weg te zien is.
Bedrijfsauto's
Busjes met een logo
Dikke auto's....succesvolle zakenmensen?
Ik reed langs kantoren...werkplekken.
Het overviel mij ineens...ik werk niet.
En hoewel ik al jaren bezig ben te accepteren dat mijn wereldje nu eenmaal klein moet blijven om mij staande te kunnen houden en dat steeds beter lijkt te lukken.
Zakte mijn stemming,mijn eigenwaarde tot ver onder het nulpunt.
Ik heb gehuild thuis.
Als ik niet zoveel stoornissen had,als mijn lichaam en mijn gezondheid mij niet in de weg stonden.
Welke top had ik dan kunnen bereiken.
Diep van binnen weet ik best dat ik een hoop capaciteiten bezit.
Ik heb passie,talenten,intelligentie,goede communicatie vaardigheden,inzichten,ideeen,doorzettingsvermogen,creativiteit.
Maar dit alles is nutteloos want verder dan mijn kleine wereldje kom ik niet,omdat mijn schaduwkant mij na een tijdje keihard onderuit zou halen.
Maar ik zou zo graag willen...god wat zou ik graag willen.
Willen laten zien,boven op de top wat ik kan.
Ik zou iedereen verbazen,ik zou trots zijn.
Ik veeg maar bruut de traan weg.
De traan van de realiteit....
Ik zal het nooit kunnen tonen.
Want wat ik niet kan is groter dan wat ik wel kan.
En dat sloeg vandaag weer in als een bom.
Ik zie dit topic voor het eerst, en heb nog geen enkele reactie gelezen. Ben geraakt door je openingspost, Iry. Wat goed verwoord! Ik ken het gevoel, helaas.
You don't have to fit into the format
woensdag 15 juli 2009 om 19:36
quote:Lunax schreef op 15 juli 2009 @ 19:24:
[...]
Dat was ook het eerste wat ik dacht
Wijs kind heb je grootgebracht trouwens Iry. Van wie zou ze dat hebben?
@ Iry: Ik heb het neergezet als een soort grapje, maar er zit natuurlijk wel een serieuze ondertoon in. Want dit illustreert zo mooi wat er gebeurt. Je dochter zegt, heel verstandig, dat al doe je maar 10 minuten per dag, dat je dan toch verder komt. Maar ik vermoed dat je 10 minuten per dat wel errug weinig vindt, dus maak jij er een half uur van. En dat half uur is mss nou net teveel, dus roep je het hele circus weer op. Die 10 minuten is mss wel weinig, maar mss daarom juist haalbaar.
Als je nou uitgaat van 10 minuten per dag, ben je heel blij als het een kwartier lukt. Maar ga je uit van een half uur per dag, dan word je weer heel verdrietig en/of gefrustreerd als het een kwartier lukt.
[...]
Dat was ook het eerste wat ik dacht
Wijs kind heb je grootgebracht trouwens Iry. Van wie zou ze dat hebben?
@ Iry: Ik heb het neergezet als een soort grapje, maar er zit natuurlijk wel een serieuze ondertoon in. Want dit illustreert zo mooi wat er gebeurt. Je dochter zegt, heel verstandig, dat al doe je maar 10 minuten per dag, dat je dan toch verder komt. Maar ik vermoed dat je 10 minuten per dat wel errug weinig vindt, dus maak jij er een half uur van. En dat half uur is mss nou net teveel, dus roep je het hele circus weer op. Die 10 minuten is mss wel weinig, maar mss daarom juist haalbaar.
Als je nou uitgaat van 10 minuten per dag, ben je heel blij als het een kwartier lukt. Maar ga je uit van een half uur per dag, dan word je weer heel verdrietig en/of gefrustreerd als het een kwartier lukt.
Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt
Hannah Arendt
woensdag 15 juli 2009 om 19:42
En als je nu die stoornissen (he, ik herken ze bijna allemaal uit eigen ervaring) accepteert? Daar niet tegen vecht? Er is geen therapie tegen angst behalve die angst overrijden met een tank. Da's 't enige wat mij hielp en ik accepteer nu terugvallen, eens een harde vuistlag op de muur, eens een teveel aan sedatieve shit, mijn littekens, etc. En aangezien ik mezelf de grootste loser op aarde vind, denk ik altijd: als IK iets kan, zal het de ander ook lukken. Dus jou ook
zaterdag 18 juli 2009 om 15:33
zondag 19 juli 2009 om 12:38
Ik heb last van terugkerende psychosen en depressies.
In dokters taal heb ik een stoornis in het schizofrene spectrum en een stemmingsstoornis (unipolair).
Uiteraard ben ik het daar niet mee eens. Nu ben ik zelfverklaard genezen doch kwetsbaar. Die kwetsbaarheid hoeft van mij geen naam te hebben. Wanneer ik hiermee kan leven, vind ik dat ik geen stoornis meer heb. Ik noem het zelf een 'beperking' en dat dekt de lading voorlopig.
In dokters taal heb ik een stoornis in het schizofrene spectrum en een stemmingsstoornis (unipolair).
Uiteraard ben ik het daar niet mee eens. Nu ben ik zelfverklaard genezen doch kwetsbaar. Die kwetsbaarheid hoeft van mij geen naam te hebben. Wanneer ik hiermee kan leven, vind ik dat ik geen stoornis meer heb. Ik noem het zelf een 'beperking' en dat dekt de lading voorlopig.
anoniem_85273 wijzigde dit bericht op 19-07-2009 12:53
Reden: aanvulling
Reden: aanvulling
% gewijzigd
zondag 19 juli 2009 om 13:41
Wat supergoed dat je zo'n plan gemaakt hebt. Heel duidelijk en je begint weer heel voorzichtig, stap voor stap.
Ik vind het heel dapper.
Zelf durf ik niet zo goed lange termijn planningen te maken omdat ik steeds denk: vroeg of laat word ik toch weer depressief en dan mislukt het weer. (Ik weet dat ik niet zo moet denken, maar de realiteit is dat het afgelopen jaren wel steeds zo gegaan is)
Iris, heb je ergens op het forum 'jouw verhaal' staan? Zo ja, dan zou ik dat graag lezen. Als je het liever niet op het forum zet snap ik dat ook hoor.
Heel veel succes met deze mooie plannen.
Ik vind het heel dapper.
Zelf durf ik niet zo goed lange termijn planningen te maken omdat ik steeds denk: vroeg of laat word ik toch weer depressief en dan mislukt het weer. (Ik weet dat ik niet zo moet denken, maar de realiteit is dat het afgelopen jaren wel steeds zo gegaan is)
Iris, heb je ergens op het forum 'jouw verhaal' staan? Zo ja, dan zou ik dat graag lezen. Als je het liever niet op het forum zet snap ik dat ook hoor.
Heel veel succes met deze mooie plannen.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
maandag 20 juli 2009 om 07:53
IrisH,
Ik heb enorme bewondering voor je. Was ik maar meer zoals jij (ik ben geloof ik 3 of 4 jaar ouder). Ik heb last van een teveel aan perfectionisme, jij echter erkent je beperkingen en neemt goede stapjes. Ik probeer mezelf ook echt te dwingen tot kleine stappen. Helaas werkt mijn gezondheid nu niet mee (je zou denken dat godverdegodver na drie dagen antibiotica je wel wat minder zou hoesten, maar ja, longontsteking).
Heel goede plannen en je durft gewoon hulp te vragen!
Moonlight, dat gevoel heb ik ook 'ach niet aan beginnen joh, je wordt toch weer depressief'. Maar stel he, dat je wel begint, en je rond iets af, en je wordt weer depressief. Heb je wel wat afgerond! Zo denk ik dan maar, al voel ik me nu klote omdat ik die stage goed wil doen maar mijn lijf niet meewerkt door al die infecties (en ik eet nog gezond ook, grmbl).
Maar da's wel offtopic he, of toch niet?
Ik heb enorme bewondering voor je. Was ik maar meer zoals jij (ik ben geloof ik 3 of 4 jaar ouder). Ik heb last van een teveel aan perfectionisme, jij echter erkent je beperkingen en neemt goede stapjes. Ik probeer mezelf ook echt te dwingen tot kleine stappen. Helaas werkt mijn gezondheid nu niet mee (je zou denken dat godverdegodver na drie dagen antibiotica je wel wat minder zou hoesten, maar ja, longontsteking).
Heel goede plannen en je durft gewoon hulp te vragen!
Moonlight, dat gevoel heb ik ook 'ach niet aan beginnen joh, je wordt toch weer depressief'. Maar stel he, dat je wel begint, en je rond iets af, en je wordt weer depressief. Heb je wel wat afgerond! Zo denk ik dan maar, al voel ik me nu klote omdat ik die stage goed wil doen maar mijn lijf niet meewerkt door al die infecties (en ik eet nog gezond ook, grmbl).
Maar da's wel offtopic he, of toch niet?
