Psyche
alle pijlers
De top is onbereikbaar.
donderdag 9 juli 2009 om 02:17
Vandaag reed ik in de auto en analyseerde eens wat er zo op de weg te zien is.
Bedrijfsauto's
Busjes met een logo
Dikke auto's....succesvolle zakenmensen?
Ik reed langs kantoren...werkplekken.
Het overviel mij ineens...ik werk niet.
En hoewel ik al jaren bezig ben te accepteren dat mijn wereldje nu eenmaal klein moet blijven om mij staande te kunnen houden en dat steeds beter lijkt te lukken.
Zakte mijn stemming,mijn eigenwaarde tot ver onder het nulpunt.
Ik heb gehuild thuis.
Als ik niet zoveel stoornissen had,als mijn lichaam en mijn gezondheid mij niet in de weg stonden.
Welke top had ik dan kunnen bereiken.
Diep van binnen weet ik best dat ik een hoop capaciteiten bezit.
Ik heb passie,talenten,intelligentie,goede communicatie vaardigheden,inzichten,ideeen,doorzettingsvermogen,creativiteit.
Maar dit alles is nutteloos want verder dan mijn kleine wereldje kom ik niet,omdat mijn schaduwkant mij na een tijdje keihard onderuit zou halen.
Maar ik zou zo graag willen...god wat zou ik graag willen.
Willen laten zien,boven op de top wat ik kan.
Ik zou iedereen verbazen,ik zou trots zijn.
Ik veeg maar bruut de traan weg.
De traan van de realiteit....
Ik zal het nooit kunnen tonen.
Want wat ik niet kan is groter dan wat ik wel kan.
En dat sloeg vandaag weer in als een bom.
Bedrijfsauto's
Busjes met een logo
Dikke auto's....succesvolle zakenmensen?
Ik reed langs kantoren...werkplekken.
Het overviel mij ineens...ik werk niet.
En hoewel ik al jaren bezig ben te accepteren dat mijn wereldje nu eenmaal klein moet blijven om mij staande te kunnen houden en dat steeds beter lijkt te lukken.
Zakte mijn stemming,mijn eigenwaarde tot ver onder het nulpunt.
Ik heb gehuild thuis.
Als ik niet zoveel stoornissen had,als mijn lichaam en mijn gezondheid mij niet in de weg stonden.
Welke top had ik dan kunnen bereiken.
Diep van binnen weet ik best dat ik een hoop capaciteiten bezit.
Ik heb passie,talenten,intelligentie,goede communicatie vaardigheden,inzichten,ideeen,doorzettingsvermogen,creativiteit.
Maar dit alles is nutteloos want verder dan mijn kleine wereldje kom ik niet,omdat mijn schaduwkant mij na een tijdje keihard onderuit zou halen.
Maar ik zou zo graag willen...god wat zou ik graag willen.
Willen laten zien,boven op de top wat ik kan.
Ik zou iedereen verbazen,ik zou trots zijn.
Ik veeg maar bruut de traan weg.
De traan van de realiteit....
Ik zal het nooit kunnen tonen.
Want wat ik niet kan is groter dan wat ik wel kan.
En dat sloeg vandaag weer in als een bom.
vrijdag 10 juli 2009 om 23:19
Klopt Dorinke,alles of niets is waar ik vaak tegen aan loop.
Het is het proberen absoluut waard `lunax.
Ik moet gewoon even herprogrammeren zeg maar,dingen anders bekijken.
Pfff...ik moet op het moment eigenlijk vreselijk veel,ook om ruimte te gaan creeren.
Weet gewoon haast niet waar ik dan beginnen moet.
Maar het is idd zo logisch,
Met kleine stapjes heb ik meer inzicht waar mijn grens van haalbaarheid gaat liggen.
Met grote stappen zal ik er altijd aan voorbij gaan en keihard naar beneden donderen,om mij vervolgens mislukt te voelen.
Hmm....waarom weet ik het altijd zo goed te vertellen maar ben ik zo vreselijk slecht in doen.
Het is het proberen absoluut waard `lunax.
Ik moet gewoon even herprogrammeren zeg maar,dingen anders bekijken.
Pfff...ik moet op het moment eigenlijk vreselijk veel,ook om ruimte te gaan creeren.
Weet gewoon haast niet waar ik dan beginnen moet.
Maar het is idd zo logisch,
Met kleine stapjes heb ik meer inzicht waar mijn grens van haalbaarheid gaat liggen.
Met grote stappen zal ik er altijd aan voorbij gaan en keihard naar beneden donderen,om mij vervolgens mislukt te voelen.
Hmm....waarom weet ik het altijd zo goed te vertellen maar ben ik zo vreselijk slecht in doen.
vrijdag 10 juli 2009 om 23:21
quote:iry schreef op 10 juli 2009 @ 22:31:
Dat klopt Mazou,ik streef ook echt niet andermans top na.
Ik zou gewoon zoveel meer willen zijn dan Iry die haar halve leven loopt te ploeteren met stoornissen,trauma.'s en moeizame gezondheid.
Die alle zeilen bij moet zetten om haar hoofd boven water te houden.
En dan blijkt dat er weinig over blijft voor wat ik ben,wat ik kan,wat ik wil omdat je dan je kruit al verschoten hebt.
Misschien kan ik dat gevoel ook moeilijk verwoorden.
Het heeft ook met eigenwaarde te maken,laten zien (aan jezelf?) wat jou maakt....dat kan de ontplooing van je passie zijn, het inzetten van je intelligentie,creativiteit....iets waarvan je kan zeggen,dat is mijn bezit wat ik in mijn mars heb.
Ik voel mij vaak een mislukkeling (ja sorry het klinkt zo wel heel dramatisch,maar ik weet het niet beter te zeggen)
Is het mijn perfectionisme? mijn prestatiedrang? mijn onvrede over mijzelf die het tevreden kunnen zijn in de weg staat?
Eigenlijk roept dit alles zoveel emotie's en vragen op.
Maar het komt eigenlijk hier op neer:
Ik mis mij.
Ik snap het wel hoor, herkenbaar ook.
Maar ik hoop wel dat je na je verdriet en teleurstelling ook stappen kan ondernemen waarbij je wel het gevoel hebt dat je (uiteindelijk) iets van jezelf kunt verwezenlijken. Dat kan ook in iets 'kleins' zitten. Dat bedoel ik met dat de top van anderen niet jouw top hoeft te zijn. Je hebt je eigen levensweg en je eigen ontwikkelingen.
Keep on building!
(bouw je eigen huis, daar vind je jezelf)
Dat klopt Mazou,ik streef ook echt niet andermans top na.
Ik zou gewoon zoveel meer willen zijn dan Iry die haar halve leven loopt te ploeteren met stoornissen,trauma.'s en moeizame gezondheid.
Die alle zeilen bij moet zetten om haar hoofd boven water te houden.
En dan blijkt dat er weinig over blijft voor wat ik ben,wat ik kan,wat ik wil omdat je dan je kruit al verschoten hebt.
Misschien kan ik dat gevoel ook moeilijk verwoorden.
Het heeft ook met eigenwaarde te maken,laten zien (aan jezelf?) wat jou maakt....dat kan de ontplooing van je passie zijn, het inzetten van je intelligentie,creativiteit....iets waarvan je kan zeggen,dat is mijn bezit wat ik in mijn mars heb.
Ik voel mij vaak een mislukkeling (ja sorry het klinkt zo wel heel dramatisch,maar ik weet het niet beter te zeggen)
Is het mijn perfectionisme? mijn prestatiedrang? mijn onvrede over mijzelf die het tevreden kunnen zijn in de weg staat?
Eigenlijk roept dit alles zoveel emotie's en vragen op.
Maar het komt eigenlijk hier op neer:
Ik mis mij.
Ik snap het wel hoor, herkenbaar ook.
Maar ik hoop wel dat je na je verdriet en teleurstelling ook stappen kan ondernemen waarbij je wel het gevoel hebt dat je (uiteindelijk) iets van jezelf kunt verwezenlijken. Dat kan ook in iets 'kleins' zitten. Dat bedoel ik met dat de top van anderen niet jouw top hoeft te zijn. Je hebt je eigen levensweg en je eigen ontwikkelingen.
Keep on building!
(bouw je eigen huis, daar vind je jezelf)
vrijdag 10 juli 2009 om 23:31
quote:iry schreef op 10 juli 2009 @ 23:19:
Het is het proberen absoluut waard `lunax.
Ik moet gewoon even herprogrammeren zeg maar,dingen anders bekijken.
Pfff...ik moet op het moment eigenlijk vreselijk veel,ook om ruimte te gaan creeren.
Weet gewoon haast niet waar ik dan beginnen moet.
Ik lees net in je andere topic dat er een nieuwe therapie aankomt? Dat neemt ook héél veel ruimte in. Misschien is het voor het moment goed om het daar even bij te laten? Wellicht dat die nieuwe therapie je wel weer handvatten geeft voor andere projecten, herprogrammering van je denken etc.
Ik vind dat persoonlijk al een héééél groot project wat je weer aan gaat pakken. En je doet het wel maar mooi weer. Je gaat niet bij de pakken neerzitten. Je gaat er weer voor! Ga dat eens positief bekijken lief mens
Het is het proberen absoluut waard `lunax.
Ik moet gewoon even herprogrammeren zeg maar,dingen anders bekijken.
Pfff...ik moet op het moment eigenlijk vreselijk veel,ook om ruimte te gaan creeren.
Weet gewoon haast niet waar ik dan beginnen moet.
Ik lees net in je andere topic dat er een nieuwe therapie aankomt? Dat neemt ook héél veel ruimte in. Misschien is het voor het moment goed om het daar even bij te laten? Wellicht dat die nieuwe therapie je wel weer handvatten geeft voor andere projecten, herprogrammering van je denken etc.
Ik vind dat persoonlijk al een héééél groot project wat je weer aan gaat pakken. En je doet het wel maar mooi weer. Je gaat niet bij de pakken neerzitten. Je gaat er weer voor! Ga dat eens positief bekijken lief mens
vrijdag 10 juli 2009 om 23:32
zaterdag 11 juli 2009 om 00:07
Iry,
onderschat jezelf alsjeblieft niet. Ik heb nog nooits zo'n goed advies gehad op het forum als van jou.
Weet dat ik je daarvoor altijd dankbaar zal zijn, je hebt me een goed inzicht verschaft en me de moed gegeven om mijn kinderwens door te zetten.
Dankzij jouw bemoedigende woorden heb ik de pil de deur uit durven zetten, en over iets meer dan 7 maanden.......
Dank je!
onderschat jezelf alsjeblieft niet. Ik heb nog nooits zo'n goed advies gehad op het forum als van jou.
Weet dat ik je daarvoor altijd dankbaar zal zijn, je hebt me een goed inzicht verschaft en me de moed gegeven om mijn kinderwens door te zetten.
Dankzij jouw bemoedigende woorden heb ik de pil de deur uit durven zetten, en over iets meer dan 7 maanden.......
Dank je!
zaterdag 11 juli 2009 om 00:27
Pigeon,
Ik moest eerlijk gezegd even mijn geheugen opfrissen om te weten waar ik het moest plaatsen.
Maar wat een leuk nieuws!!!
Gaat het goed met je?
En ik denk dat je zelf de meeste credits verdient hoor.
Misschien een eyopener geweest het topic dat je wel degelijk meer dan genoeg in je mars hebt om een lieve moeder te zijn.
Net het kleine duwtje wat je nodig had.
Ik wens je een fijne zwangerschap Pigeon, (f)
Ik moest eerlijk gezegd even mijn geheugen opfrissen om te weten waar ik het moest plaatsen.
Maar wat een leuk nieuws!!!
Gaat het goed met je?
En ik denk dat je zelf de meeste credits verdient hoor.
Misschien een eyopener geweest het topic dat je wel degelijk meer dan genoeg in je mars hebt om een lieve moeder te zijn.
Net het kleine duwtje wat je nodig had.
Ik wens je een fijne zwangerschap Pigeon, (f)
zaterdag 11 juli 2009 om 00:37
Hoi Iry,
je moest even in je geheugen graven, zo zie je maar wat voor invloed je kan hebben! Jij hebt me het benodigde duwtje gegeven!
Inmiddels ben ik er ook van overtuigd dat ik een goeie moeder ga worden, en op wat avond en ochtendmisselijkheid na gaat alles goed!
Dank je wel, voor mij ben je al top!
je moest even in je geheugen graven, zo zie je maar wat voor invloed je kan hebben! Jij hebt me het benodigde duwtje gegeven!
Inmiddels ben ik er ook van overtuigd dat ik een goeie moeder ga worden, en op wat avond en ochtendmisselijkheid na gaat alles goed!
Dank je wel, voor mij ben je al top!
zaterdag 11 juli 2009 om 02:45
Tuurlijk ga je een goede moeder worden Pigeon.
En weet je,geen 1 ouder doet het perfect.
Maar met een grote dosis liefde en een stuk zelfreflectie ga je een eind komen.
Je zal waarschijnlijk je triggers en valkuilen kennen.
Door daar allert op te blijven en tijdig aan de bel te trekken gaat dat vast prima lukken.
En weet je,geen 1 ouder doet het perfect.
Maar met een grote dosis liefde en een stuk zelfreflectie ga je een eind komen.
Je zal waarschijnlijk je triggers en valkuilen kennen.
Door daar allert op te blijven en tijdig aan de bel te trekken gaat dat vast prima lukken.
zaterdag 11 juli 2009 om 11:46
quote:dorinke schreef op 10 juli 2009 @ 20:14:
En misschien hoeft dat ook niet, misschien kan je voorzichtig gaan kijken waar jouw grenzen liggen, wat het 'gezonde' deel van jou wil en kan, rekening houdend met het kwetsbare deel. Het blijft balanceren, maar de balans kan altijd weer ergens anders gaan liggen en misschien is nu (weer) het moment om uit te vinden waar jouw evenwicht ligt.
Ik was op een gegeven moment zó therapie-moe dat ik besloot: weet je wat, ik zie de wereld als één grote therapeutische gemeenschap en ik ga gewoon wat uit proberen. Voorzichtig, en ik zie wel waar het schip strandt. Terug kan ik altijd. En dat heeft mij geholpen om over de drempel heen te stappen, om de wereld met al die gezonde werkende mensen wat minder groot en bedreigend te maken. Het paradoxale was dat ik dat besluit pas kon nemen toen ik, tot op zekere hoogte, ook mijn 'ziekte' had geaccepteerd. Dat gaf ook ruimte, dat zorgde ervoor dat ik me er niet meer totaal mee identificeerde en ik met die paar gezonde brokken wat op kon gaan bouwen.
Even zeggen wat een mooie post ik dit vind, Dorinke, en ook die erboven staat. Iry, ik lees dus nog steeds mee met dit topic. Heel inspirerend om te lezen wat voor oplossingen en gedachten anderen hierover hebben, en het helpt mij ook weer om in stappen te denken in plaats van aan een einddoel.
Dus ik bedank je dat je dit hebt opgestart!
En misschien hoeft dat ook niet, misschien kan je voorzichtig gaan kijken waar jouw grenzen liggen, wat het 'gezonde' deel van jou wil en kan, rekening houdend met het kwetsbare deel. Het blijft balanceren, maar de balans kan altijd weer ergens anders gaan liggen en misschien is nu (weer) het moment om uit te vinden waar jouw evenwicht ligt.
Ik was op een gegeven moment zó therapie-moe dat ik besloot: weet je wat, ik zie de wereld als één grote therapeutische gemeenschap en ik ga gewoon wat uit proberen. Voorzichtig, en ik zie wel waar het schip strandt. Terug kan ik altijd. En dat heeft mij geholpen om over de drempel heen te stappen, om de wereld met al die gezonde werkende mensen wat minder groot en bedreigend te maken. Het paradoxale was dat ik dat besluit pas kon nemen toen ik, tot op zekere hoogte, ook mijn 'ziekte' had geaccepteerd. Dat gaf ook ruimte, dat zorgde ervoor dat ik me er niet meer totaal mee identificeerde en ik met die paar gezonde brokken wat op kon gaan bouwen.
Even zeggen wat een mooie post ik dit vind, Dorinke, en ook die erboven staat. Iry, ik lees dus nog steeds mee met dit topic. Heel inspirerend om te lezen wat voor oplossingen en gedachten anderen hierover hebben, en het helpt mij ook weer om in stappen te denken in plaats van aan een einddoel.
Dus ik bedank je dat je dit hebt opgestart!
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zaterdag 11 juli 2009 om 11:48
Jezelf niet vergelijken met anderen, maar alleen maar met jezelf. Als ik dat doe, dan zie ik van hoe ver ik al ben gekomen, en waar ik nu sta, en kan ik mezelf zelfs een schouderklopje geven voor alle moed die ik tot nu toe heb opgebracht om toch maar steeds weer op te staan en weer iets te willen en te gaan doen.
Kun jij dat ook zien van jezelf, Iry? Waar jij nu staat? Hoe ver je al bent gekomen met jezelf?
Kun jij dat ook zien van jezelf, Iry? Waar jij nu staat? Hoe ver je al bent gekomen met jezelf?
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zaterdag 11 juli 2009 om 13:07
quote:dorinke schreef op 10 juli 2009 @ 20:14:
Ik was op een gegeven moment zó therapie-moe dat ik besloot: weet je wat, ik zie de wereld als één grote therapeutische gemeenschap en ik ga gewoon wat uit proberen. Voorzichtig, en ik zie wel waar het schip strandt. Terug kan ik altijd. En dat heeft mij geholpen om over de drempel heen te stappen, om de wereld met al die gezonde werkende mensen wat minder groot en bedreigend te maken. Het paradoxale was dat ik dat besluit pas kon nemen toen ik, tot op zekere hoogte, ook mijn 'ziekte' had geaccepteerd. Dat gaf ook ruimte, dat zorgde ervoor dat ik me er niet meer totaal mee identificeerde en ik met die paar gezonde brokken wat op kon gaan bouwen.
Heel veel succes met je plan de campagne, en blijf wel een beetje hoogmoedwaanzinnig hoor, dat motiveert namelijk enorm kan ik je vertellen
Dat doet mij denken aan iets dat ikzelf al jaren doe.
Ik kan niet met vakantie (financieel niet, maar sowieso is vakantie fysiek en mentaal gewoon veel teveel voor mij). Jaren heb ik min of meer jaloers gekeken naar al die mensen die fantastische vakanties vierden, op plaatsen waar ik niet eens van kon dromen. Inmiddels ben ik echt blij dat ik al die vakantiestress niet hoef door te maken. Ik ben heel erg graag thuis (beetje TE graag misschien) en ik zie al die vakantievierende mensen als mensen die nog niet zover zijn dat ze graag lekker thuis zijn.
Dus in plaats van dat ik me de mindere voel omdat ik iets niet kan, voel ik me inmiddels de meerdere, omdat ik niet zo nodig hoef. Natuurlijk geldt dit lang niet voor alle mensen, maar dat boeit me dan niet zo.
Ik was op een gegeven moment zó therapie-moe dat ik besloot: weet je wat, ik zie de wereld als één grote therapeutische gemeenschap en ik ga gewoon wat uit proberen. Voorzichtig, en ik zie wel waar het schip strandt. Terug kan ik altijd. En dat heeft mij geholpen om over de drempel heen te stappen, om de wereld met al die gezonde werkende mensen wat minder groot en bedreigend te maken. Het paradoxale was dat ik dat besluit pas kon nemen toen ik, tot op zekere hoogte, ook mijn 'ziekte' had geaccepteerd. Dat gaf ook ruimte, dat zorgde ervoor dat ik me er niet meer totaal mee identificeerde en ik met die paar gezonde brokken wat op kon gaan bouwen.
Heel veel succes met je plan de campagne, en blijf wel een beetje hoogmoedwaanzinnig hoor, dat motiveert namelijk enorm kan ik je vertellen
Dat doet mij denken aan iets dat ikzelf al jaren doe.
Ik kan niet met vakantie (financieel niet, maar sowieso is vakantie fysiek en mentaal gewoon veel teveel voor mij). Jaren heb ik min of meer jaloers gekeken naar al die mensen die fantastische vakanties vierden, op plaatsen waar ik niet eens van kon dromen. Inmiddels ben ik echt blij dat ik al die vakantiestress niet hoef door te maken. Ik ben heel erg graag thuis (beetje TE graag misschien) en ik zie al die vakantievierende mensen als mensen die nog niet zover zijn dat ze graag lekker thuis zijn.
Dus in plaats van dat ik me de mindere voel omdat ik iets niet kan, voel ik me inmiddels de meerdere, omdat ik niet zo nodig hoef. Natuurlijk geldt dit lang niet voor alle mensen, maar dat boeit me dan niet zo.
Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt
Hannah Arendt
zaterdag 11 juli 2009 om 15:49
Datzelfde heb ik met relaties, Solomio. Natuurlijk zie ik in mijn omgeving mensen die het superfijn zouden hebben in hun eentje maar toevallig een leuke partner tegengekomen zijn. Maar er zijn er ook zoveel die teveel water bij de wijn doen omdat alleen zijn ze slecht afgaat. In plaats van mezelf zielig te voelen omdat ik al heel lang geen geluk meer in de liefde heb gehad, probeer ik me trots te voelen omdat ik in elk geval ook niet gevangen heb gezeten in een ongelukkige relatie.
Misschien is het wel een beetje zelfbedrog, maar wat is daar mis mee, als het je je beter doet voelen?
Misschien is het wel een beetje zelfbedrog, maar wat is daar mis mee, als het je je beter doet voelen?
zaterdag 11 juli 2009 om 18:02
quote:Emmeke schreef op 11 juli 2009 @ 15:49:
Datzelfde heb ik met relaties, Solomio. Natuurlijk zie ik in mijn omgeving mensen die het superfijn zouden hebben in hun eentje maar toevallig een leuke partner tegengekomen zijn. Maar er zijn er ook zoveel die teveel water bij de wijn doen omdat alleen zijn ze slecht afgaat. In plaats van mezelf zielig te voelen omdat ik al heel lang geen geluk meer in de liefde heb gehad, probeer ik me trots te voelen omdat ik in elk geval ook niet gevangen heb gezeten in een ongelukkige relatie.
Misschien is het wel een beetje zelfbedrog, maar wat is daar mis mee, als het je je beter doet voelen?
Volgens mij is dat geen zelfbedrog hoor, het is gewoon je rijnse zelfwaardering!
Goedzo! Leerzaam.
Datzelfde heb ik met relaties, Solomio. Natuurlijk zie ik in mijn omgeving mensen die het superfijn zouden hebben in hun eentje maar toevallig een leuke partner tegengekomen zijn. Maar er zijn er ook zoveel die teveel water bij de wijn doen omdat alleen zijn ze slecht afgaat. In plaats van mezelf zielig te voelen omdat ik al heel lang geen geluk meer in de liefde heb gehad, probeer ik me trots te voelen omdat ik in elk geval ook niet gevangen heb gezeten in een ongelukkige relatie.
Misschien is het wel een beetje zelfbedrog, maar wat is daar mis mee, als het je je beter doet voelen?
Volgens mij is dat geen zelfbedrog hoor, het is gewoon je rijnse zelfwaardering!
Goedzo! Leerzaam.
zaterdag 11 juli 2009 om 18:56
quote:Emmeke schreef op 11 juli 2009 @ 15:49:
Datzelfde heb ik met relaties, Solomio. Natuurlijk zie ik in mijn omgeving mensen die het superfijn zouden hebben in hun eentje maar toevallig een leuke partner tegengekomen zijn. Maar er zijn er ook zoveel die teveel water bij de wijn doen omdat alleen zijn ze slecht afgaat. In plaats van mezelf zielig te voelen omdat ik al heel lang geen geluk meer in de liefde heb gehad, probeer ik me trots te voelen omdat ik in elk geval ook niet gevangen heb gezeten in een ongelukkige relatie.
Misschien is het wel een beetje zelfbedrog, maar wat is daar mis mee, als het je je beter doet voelen? O ja, met partner-gedoe heb ik dat ook. Ik heb geen partner, wil er ook geen.
Datzelfde heb ik met relaties, Solomio. Natuurlijk zie ik in mijn omgeving mensen die het superfijn zouden hebben in hun eentje maar toevallig een leuke partner tegengekomen zijn. Maar er zijn er ook zoveel die teveel water bij de wijn doen omdat alleen zijn ze slecht afgaat. In plaats van mezelf zielig te voelen omdat ik al heel lang geen geluk meer in de liefde heb gehad, probeer ik me trots te voelen omdat ik in elk geval ook niet gevangen heb gezeten in een ongelukkige relatie.
Misschien is het wel een beetje zelfbedrog, maar wat is daar mis mee, als het je je beter doet voelen? O ja, met partner-gedoe heb ik dat ook. Ik heb geen partner, wil er ook geen.
Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt
Hannah Arendt
zondag 12 juli 2009 om 13:45
quote:Inner_Challenge schreef op 10 juli 2009 @ 14:54:
Waarom zou je willen accepteren dat je wereldje klein moet blijven als je vanbinnen zoveel dromen en passies hebt? Uiteindelijk zal dit alleen maar leiden naar spijt: wat als ik vroeger dit of dat had gedaan.
.......
Durf te dromen, neem actie en laat nooit iemand je vertellen dat je iets niet kan.
Jammer dat deze reactie bij velen gelijk in het verkeerde keelgat schiet. Ik vind het wel een motiverende reactie. Hoe diep je fysieke/ mentale beperkingen ook zitten, zul je toch ergens met een sprankje hoop moeten beginnen... toch?
Iry, ik geloof dat alles al is gezegd over gras lijkt groener aan de andere kant m.b.t. schijnbaar succes enzo. Las ook dat het je niet direct om een topbaan te doen is maar hier wil ik toch ook mijn eigen ervaringen over schrijven.
Ik heb niet helemaal begrepen of je als oorzaak je beperkingen naar voren brengt of ook iets anders, namelijk of je ''het'' wel of niet in je hebt. Ik herkende je verhaal in eerste instantie omdat ik dus van de tweede optie ben. Kan niet tegen stress en falen en kan mezelf vaak geen discipline opleggen. Als ik kijk naar die hyperactieve (succesvolle) collega's, ben ik jaloers omdat ze veel kennis hebben/ succesvol zijn maar krijg ik het ook spaans benauwd als ik kijk naar werktijden en verantwoordelijkheden. Zou zelf ook wel aan de slag willen bij het best bekendstaande bureau op de slimste afdeling. In mijn geval (geen fysieke beperkingen) zou ik met gewoon doorzetten ook redelijk ver moeten komen. Toch lijkt er bij mij een soort motivatie te ontbreken en daar baal ik van. Als jullie allemaal van die optie fysieke beperkingen zijn, denken jullie waarschijnlijk mens wat zit je te zeuren want geen motivatie = niet echt willen. En daar hebben jullie recht op als je eerste stap al beperkt wordt door andere zaken. Toch denk ik dat iedereen hoop moet opbrengen om in actie te komen, zoals Inner_Challenge schrijft. Ik wil jullie dan ook een hart onder de riem steken daarvoor. We proberen onze voldoeningen in andere dingen te zoeken maar toch blijft er iets knagen.
Waarom zou je willen accepteren dat je wereldje klein moet blijven als je vanbinnen zoveel dromen en passies hebt? Uiteindelijk zal dit alleen maar leiden naar spijt: wat als ik vroeger dit of dat had gedaan.
.......
Durf te dromen, neem actie en laat nooit iemand je vertellen dat je iets niet kan.
Jammer dat deze reactie bij velen gelijk in het verkeerde keelgat schiet. Ik vind het wel een motiverende reactie. Hoe diep je fysieke/ mentale beperkingen ook zitten, zul je toch ergens met een sprankje hoop moeten beginnen... toch?
Iry, ik geloof dat alles al is gezegd over gras lijkt groener aan de andere kant m.b.t. schijnbaar succes enzo. Las ook dat het je niet direct om een topbaan te doen is maar hier wil ik toch ook mijn eigen ervaringen over schrijven.
Ik heb niet helemaal begrepen of je als oorzaak je beperkingen naar voren brengt of ook iets anders, namelijk of je ''het'' wel of niet in je hebt. Ik herkende je verhaal in eerste instantie omdat ik dus van de tweede optie ben. Kan niet tegen stress en falen en kan mezelf vaak geen discipline opleggen. Als ik kijk naar die hyperactieve (succesvolle) collega's, ben ik jaloers omdat ze veel kennis hebben/ succesvol zijn maar krijg ik het ook spaans benauwd als ik kijk naar werktijden en verantwoordelijkheden. Zou zelf ook wel aan de slag willen bij het best bekendstaande bureau op de slimste afdeling. In mijn geval (geen fysieke beperkingen) zou ik met gewoon doorzetten ook redelijk ver moeten komen. Toch lijkt er bij mij een soort motivatie te ontbreken en daar baal ik van. Als jullie allemaal van die optie fysieke beperkingen zijn, denken jullie waarschijnlijk mens wat zit je te zeuren want geen motivatie = niet echt willen. En daar hebben jullie recht op als je eerste stap al beperkt wordt door andere zaken. Toch denk ik dat iedereen hoop moet opbrengen om in actie te komen, zoals Inner_Challenge schrijft. Ik wil jullie dan ook een hart onder de riem steken daarvoor. We proberen onze voldoeningen in andere dingen te zoeken maar toch blijft er iets knagen.
zondag 12 juli 2009 om 14:35
Sagrera, de reactie van Inner_Challenge irriteert mij, omdat het onzin is.
Ik kan wel als diepste wens hebben dat ik balletdanseres wil worden. Tja, dan kan ik nog zo gemotiveerd zijn, mijn doel bereik ik nooit.
Dus pas ik mijn doelen aan aan mijn mogelijkheden. En dan zal die wens, om balletdanseres te worden, altijd een wens blijven die niet in vervulling gaat. Hoeveel van die positivo-boeken ik ook ga lezen.
Ik kan wel als diepste wens hebben dat ik balletdanseres wil worden. Tja, dan kan ik nog zo gemotiveerd zijn, mijn doel bereik ik nooit.
Dus pas ik mijn doelen aan aan mijn mogelijkheden. En dan zal die wens, om balletdanseres te worden, altijd een wens blijven die niet in vervulling gaat. Hoeveel van die positivo-boeken ik ook ga lezen.
Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt
Hannah Arendt
zondag 12 juli 2009 om 15:42
Het bericht van Inner Challenge gaat eraan voorbij dat psychische ziektes ook echt ziektes zijn die niet op het niveau van 'positief denken' en zelfhulpmeuk op te lossen zijn. En Sagrera, ik krijg de indruk dat jij fysieke beperkingen ook op een ander niveau plaatst, maar misschien lees ik dat verkeerd.
Soms moet je nou eenmaal dingen accepteren, of je het nou wil of niet. Als er dan wordt gesuggereerd dat er misschien tóch nog een keuze is, dat je het misschien tóch niet hoeft te accepteren lijkt het alsof je iemand niet serieus neemt, alsof je de ziekte niet serieus neemt en alsof die persoon ervoor kiest aan de zijlijn te blijven te staan.
Niemand ontkent volgens mij dat er geen hoop mag zijn, of geen toekomstvisie, maar daarin moet de omgeving ook kunnen accepteren dat er nou eenmaal beperkingen zijn. Ik heb het nu voor mijzelf geaccepteerd dat ik niet alles kan wat ik zou willen. Maar nu loop ik om de zoveel tijd wel tegen onbegrip van de omgeving aan omdat ik in wat ik wél doe redelijk gezond overkom (en ben). Ik vind het niet erg om af en toe op de rem te trappen en uit te leggen dat ik gas terug wil nemen of dat ik op dat moment mijn top heb bereikt, maar daarin wil ik wel serieus genomen worden.
Neem nou maar gewoon aan van de 'zieke' mens dat hij/zij mbt zichzelf het meest deskundig is en heb niet de illusie dat je op dat niveau nog iets toe kan voegen. Dat bedoel ik minder bitter dan het klinkt, maar ik haal het niet in mijn hoofd om tegen iemand met bv kanker te zeggen hoe hij daarmee om moet gaan en dat ik wel wat leuke boekjes weet over positief denken. Dat laat ik over aan de (ervarings)deskundigen.
Soms moet je nou eenmaal dingen accepteren, of je het nou wil of niet. Als er dan wordt gesuggereerd dat er misschien tóch nog een keuze is, dat je het misschien tóch niet hoeft te accepteren lijkt het alsof je iemand niet serieus neemt, alsof je de ziekte niet serieus neemt en alsof die persoon ervoor kiest aan de zijlijn te blijven te staan.
Niemand ontkent volgens mij dat er geen hoop mag zijn, of geen toekomstvisie, maar daarin moet de omgeving ook kunnen accepteren dat er nou eenmaal beperkingen zijn. Ik heb het nu voor mijzelf geaccepteerd dat ik niet alles kan wat ik zou willen. Maar nu loop ik om de zoveel tijd wel tegen onbegrip van de omgeving aan omdat ik in wat ik wél doe redelijk gezond overkom (en ben). Ik vind het niet erg om af en toe op de rem te trappen en uit te leggen dat ik gas terug wil nemen of dat ik op dat moment mijn top heb bereikt, maar daarin wil ik wel serieus genomen worden.
Neem nou maar gewoon aan van de 'zieke' mens dat hij/zij mbt zichzelf het meest deskundig is en heb niet de illusie dat je op dat niveau nog iets toe kan voegen. Dat bedoel ik minder bitter dan het klinkt, maar ik haal het niet in mijn hoofd om tegen iemand met bv kanker te zeggen hoe hij daarmee om moet gaan en dat ik wel wat leuke boekjes weet over positief denken. Dat laat ik over aan de (ervarings)deskundigen.
zondag 12 juli 2009 om 15:44
Ik ben het zo eens met solomio.... succes is helaas niet altijd een keuze. Mensen die zeggen van wel..tja, die hebben blijkbaar niets meegemaakt in hun leven denk ik wel eens.
Zo makkelijk praten dan. Ik heb fysieke beprekingen waarmee ik veel dingen niet kan en nooit zal kunnen. Dan steekt het wel als je zoiets hoort.
Aan de andere kant, doordat ik minder kan ben ik door die ervaring me wel bewuster van de mooie dingen om me heen.
Zo makkelijk praten dan. Ik heb fysieke beprekingen waarmee ik veel dingen niet kan en nooit zal kunnen. Dan steekt het wel als je zoiets hoort.
Aan de andere kant, doordat ik minder kan ben ik door die ervaring me wel bewuster van de mooie dingen om me heen.
zondag 12 juli 2009 om 15:50
Accepteren dat er een beperking is, een grens die gewoon een feit is (doordat het steeds weer blijkt, bij mij als het misgaat als ik over de grens ga) dat vind ik ontzettend moeilijk.
Zowel als het minder gaat en ik 'niks kan', dat zorgt voor veel verdriet. Maar ook als het beter gaat, en ik 'meer kan' dan is het nog niet genoeg, en vergeet ik de beperking. Waardoor ik dus weer terugval.
Deze cirkel heb ik heel vaak doorlopen en ik hoop echt, en doe ontzettend mijn best (met hulp van omgeving die als indicator werkt en mij waarschuwt) dat ik nu écht deze beperking in het oog kan houden. Zodat het leefbaar wordt, want dat kan. Maar niet met het verstand op nul, dan gaat het mis.
Vind dat echt vreselijk moeilijk.
Zowel als het minder gaat en ik 'niks kan', dat zorgt voor veel verdriet. Maar ook als het beter gaat, en ik 'meer kan' dan is het nog niet genoeg, en vergeet ik de beperking. Waardoor ik dus weer terugval.
Deze cirkel heb ik heel vaak doorlopen en ik hoop echt, en doe ontzettend mijn best (met hulp van omgeving die als indicator werkt en mij waarschuwt) dat ik nu écht deze beperking in het oog kan houden. Zodat het leefbaar wordt, want dat kan. Maar niet met het verstand op nul, dan gaat het mis.
Vind dat echt vreselijk moeilijk.
zondag 12 juli 2009 om 16:06
quote:luzzeke schreef op 12 juli 2009 @ 15:44:
Ik ben het zo eens met solomio.... succes is helaas niet altijd een keuze. Mensen die zeggen van wel..tja, die hebben blijkbaar niets meegemaakt in hun leven denk ik wel eens.
Zo makkelijk praten dan. Ik heb fysieke beprekingen waarmee ik veel dingen niet kan en nooit zal kunnen. Dan steekt het wel als je zoiets hoort.
Zo sta ik er zelf dus niet in. Voor mij is succes wel degelijk grotendeels een keuze. Alleen, ik definieer succes niet zoals veel mensen dat doen. Succes lijkt gelijk te staan aan een niet alledaagse carrière. Voor mij is dat niet de definitie van succes. Voor mij is de definitie van succes het beste uit jezelf halen. Streven naar jouw* beste top, jouw beste persoontje, jouw persoonlijke haalbare doelen. En daarin kan imho elk mens succes enorm zelf beïnvloeden, ongeacht beperking.
Dat ik vind dat succes grotendeels een keuze is, is overigens ook een keuze. Ik heb heel bewust de keuze gemaakt dat ik succes als bovenstaande definieer en niet volgens zogenaamde maatschappelijke maatstaven en bijhorende regeltjes.
Natuurlijk moet je bij mij niet aankomen met "als je nu positief genoeg denkt, dan kan alles". Welnee zeg, fl*kker op! Hoe positief ik ook ben, ik zal nooit over de oceaan kunnen lopen, om maar een dwarsstraat te noemen. Anderzijds ben ik net zo wars van het zalvende "je moet het kleine waarderen, wees blij met wat je hebt" als er duidelijk blijkt dat er iets enorm knaagt bij een mens. Fl*kker dan net zo goed op. Ik kan heel waarderend zijn voor gras dat groeit en hoe wonderlijk de natuur en het leven toch is, maar toch word ik stinkchagrijnig als ik 24/7 maanden aaneengesloten binnen zit.
* jouw alsin tekstueel gebruik, niet duidend op een specifieke forummer maar de mens in het algemeen.
Ik ben het zo eens met solomio.... succes is helaas niet altijd een keuze. Mensen die zeggen van wel..tja, die hebben blijkbaar niets meegemaakt in hun leven denk ik wel eens.
Zo makkelijk praten dan. Ik heb fysieke beprekingen waarmee ik veel dingen niet kan en nooit zal kunnen. Dan steekt het wel als je zoiets hoort.
Zo sta ik er zelf dus niet in. Voor mij is succes wel degelijk grotendeels een keuze. Alleen, ik definieer succes niet zoals veel mensen dat doen. Succes lijkt gelijk te staan aan een niet alledaagse carrière. Voor mij is dat niet de definitie van succes. Voor mij is de definitie van succes het beste uit jezelf halen. Streven naar jouw* beste top, jouw beste persoontje, jouw persoonlijke haalbare doelen. En daarin kan imho elk mens succes enorm zelf beïnvloeden, ongeacht beperking.
Dat ik vind dat succes grotendeels een keuze is, is overigens ook een keuze. Ik heb heel bewust de keuze gemaakt dat ik succes als bovenstaande definieer en niet volgens zogenaamde maatschappelijke maatstaven en bijhorende regeltjes.
Natuurlijk moet je bij mij niet aankomen met "als je nu positief genoeg denkt, dan kan alles". Welnee zeg, fl*kker op! Hoe positief ik ook ben, ik zal nooit over de oceaan kunnen lopen, om maar een dwarsstraat te noemen. Anderzijds ben ik net zo wars van het zalvende "je moet het kleine waarderen, wees blij met wat je hebt" als er duidelijk blijkt dat er iets enorm knaagt bij een mens. Fl*kker dan net zo goed op. Ik kan heel waarderend zijn voor gras dat groeit en hoe wonderlijk de natuur en het leven toch is, maar toch word ik stinkchagrijnig als ik 24/7 maanden aaneengesloten binnen zit.
* jouw alsin tekstueel gebruik, niet duidend op een specifieke forummer maar de mens in het algemeen.
vandaag ga ik van alles kunnen
zondag 12 juli 2009 om 17:40
Roosvrouw, met die definitie van succes ben ik het helemaal eens, maar ik kreeg niet de indruk dat dat was wat Inner_Challenge bedoelt. Het boek van Louise Hay (Je kunt je leven helen) vind ik echt een voorbeeld van onrealistisch positief denken. En nog een paar onrealistische termen zou ik er tegenaan kunnen gooien. Heb zelf nogal traumatische herinneringen aan dat boek. :puke:
Ik vind mezelf succesvol volgens jouw definitie, maar niet naar maatschappelijke maatstaven. En ik heb de indruk dat TO het daar vooral over had.
Ik vind mezelf succesvol volgens jouw definitie, maar niet naar maatschappelijke maatstaven. En ik heb de indruk dat TO het daar vooral over had.
Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt
Hannah Arendt
