Psyche
alle pijlers
De top is onbereikbaar.
donderdag 9 juli 2009 om 02:17
Vandaag reed ik in de auto en analyseerde eens wat er zo op de weg te zien is.
Bedrijfsauto's
Busjes met een logo
Dikke auto's....succesvolle zakenmensen?
Ik reed langs kantoren...werkplekken.
Het overviel mij ineens...ik werk niet.
En hoewel ik al jaren bezig ben te accepteren dat mijn wereldje nu eenmaal klein moet blijven om mij staande te kunnen houden en dat steeds beter lijkt te lukken.
Zakte mijn stemming,mijn eigenwaarde tot ver onder het nulpunt.
Ik heb gehuild thuis.
Als ik niet zoveel stoornissen had,als mijn lichaam en mijn gezondheid mij niet in de weg stonden.
Welke top had ik dan kunnen bereiken.
Diep van binnen weet ik best dat ik een hoop capaciteiten bezit.
Ik heb passie,talenten,intelligentie,goede communicatie vaardigheden,inzichten,ideeen,doorzettingsvermogen,creativiteit.
Maar dit alles is nutteloos want verder dan mijn kleine wereldje kom ik niet,omdat mijn schaduwkant mij na een tijdje keihard onderuit zou halen.
Maar ik zou zo graag willen...god wat zou ik graag willen.
Willen laten zien,boven op de top wat ik kan.
Ik zou iedereen verbazen,ik zou trots zijn.
Ik veeg maar bruut de traan weg.
De traan van de realiteit....
Ik zal het nooit kunnen tonen.
Want wat ik niet kan is groter dan wat ik wel kan.
En dat sloeg vandaag weer in als een bom.
Bedrijfsauto's
Busjes met een logo
Dikke auto's....succesvolle zakenmensen?
Ik reed langs kantoren...werkplekken.
Het overviel mij ineens...ik werk niet.
En hoewel ik al jaren bezig ben te accepteren dat mijn wereldje nu eenmaal klein moet blijven om mij staande te kunnen houden en dat steeds beter lijkt te lukken.
Zakte mijn stemming,mijn eigenwaarde tot ver onder het nulpunt.
Ik heb gehuild thuis.
Als ik niet zoveel stoornissen had,als mijn lichaam en mijn gezondheid mij niet in de weg stonden.
Welke top had ik dan kunnen bereiken.
Diep van binnen weet ik best dat ik een hoop capaciteiten bezit.
Ik heb passie,talenten,intelligentie,goede communicatie vaardigheden,inzichten,ideeen,doorzettingsvermogen,creativiteit.
Maar dit alles is nutteloos want verder dan mijn kleine wereldje kom ik niet,omdat mijn schaduwkant mij na een tijdje keihard onderuit zou halen.
Maar ik zou zo graag willen...god wat zou ik graag willen.
Willen laten zien,boven op de top wat ik kan.
Ik zou iedereen verbazen,ik zou trots zijn.
Ik veeg maar bruut de traan weg.
De traan van de realiteit....
Ik zal het nooit kunnen tonen.
Want wat ik niet kan is groter dan wat ik wel kan.
En dat sloeg vandaag weer in als een bom.
donderdag 9 juli 2009 om 13:13
Kom net mijn bed uit rollen na een zwaar emotionele nacht.
Ik open dit topic(ja ja,wat doe je als eerset als je je bed uit komt,je opent het vivaforum,hoezo verslaafd)
En ik word helemaal warm van de verhalen.
Wat een mooie reacties!! En wat mooi dat we elkaar in herkenning op zoeken.
En zelfs lees ik mooie ideeen..lichtpuntjes?
Ik zou het fijn vinden als dit een topic kan zijn waar iedereen die zich in de OP herkent,zijn stukje kwijt kan (dus Ev,schrijf alsjeblieft,hier bestaat geen topicvervuiling aals het het onderwerp betreft!!)
Ik stap zo onder de douche om weer even mens te worden(een frisse dan)
En ga nogmaals alles goed doorlezen.
Wil wel vast iets kwijt over je post stille meid.
Want eerlijk gezegd sla je de plank een beetje mis.
Wat Roosvrouw al terecht opmerkte staat de dikke auto voor een metafoor.
Het materieel aspect aan het werken is niet mijn verdriet.
Het is mijn ontwikkeling,er iets toe doen, een beetje mee mogen doen met de grote wereld.
Dat kan ook iets zijn waar geen financiele beloning aan zit,want dat boeit mij niet.
Dat wil ik wel even recht zetten...het zit hem in het stukje eigenwaarde.
En dat zit in mij,dat wordt niet aangespoord door media.
Bovendien,die succesvolle zakenman..dat is mijn vriend.
Hij werkt eerlijk en hard met het hart op de juiste plaats.
Met naast zijn werk alle energie en warmte om voor zijn medemens klaar te staan.
Nooit zal hij zich verheven voelen boven een ander
Ook in de dikke auto's zitten prachtige mensen.
Je bedoelt je post vast goed,maar de kern ligt niet in wat jij beschrijft.
Ik open dit topic(ja ja,wat doe je als eerset als je je bed uit komt,je opent het vivaforum,hoezo verslaafd)
En ik word helemaal warm van de verhalen.
Wat een mooie reacties!! En wat mooi dat we elkaar in herkenning op zoeken.
En zelfs lees ik mooie ideeen..lichtpuntjes?
Ik zou het fijn vinden als dit een topic kan zijn waar iedereen die zich in de OP herkent,zijn stukje kwijt kan (dus Ev,schrijf alsjeblieft,hier bestaat geen topicvervuiling aals het het onderwerp betreft!!)
Ik stap zo onder de douche om weer even mens te worden(een frisse dan)
En ga nogmaals alles goed doorlezen.
Wil wel vast iets kwijt over je post stille meid.
Want eerlijk gezegd sla je de plank een beetje mis.
Wat Roosvrouw al terecht opmerkte staat de dikke auto voor een metafoor.
Het materieel aspect aan het werken is niet mijn verdriet.
Het is mijn ontwikkeling,er iets toe doen, een beetje mee mogen doen met de grote wereld.
Dat kan ook iets zijn waar geen financiele beloning aan zit,want dat boeit mij niet.
Dat wil ik wel even recht zetten...het zit hem in het stukje eigenwaarde.
En dat zit in mij,dat wordt niet aangespoord door media.
Bovendien,die succesvolle zakenman..dat is mijn vriend.
Hij werkt eerlijk en hard met het hart op de juiste plaats.
Met naast zijn werk alle energie en warmte om voor zijn medemens klaar te staan.
Nooit zal hij zich verheven voelen boven een ander
Ook in de dikke auto's zitten prachtige mensen.
Je bedoelt je post vast goed,maar de kern ligt niet in wat jij beschrijft.
donderdag 9 juli 2009 om 13:21
Lieve Iry,
Er zijn mensen trots op jou! Om wie je bent. Om hoe je omgaat met je schaduwkant. Om hoe je hier op het forum andere mensen laat zien hoe donker die schaduwkant kan zijn. Om hoe je mensen soms net dat duwtje geeft die ze nodig hebben om hulp te gaan zoeken. Om de lieve moeder die je bent voor je drie kinderen. Om de liefde die ik lees als je het over jouw JG hebt. Om wie je bent dus. En juist om alles wat je wél bereikt, ondanks je schaduw!
Ik quote hier nog even het stukje tekst van Ciara:
I have learned that success is to be measured not so much by the position that one has reached in life as by the obstacles which he has had to overcome while trying to succeed.
Ik denk dat deze uitspraak voor jou op dit moment ook heel waardevol kan zijn.
Dappere vrouw!
Er zijn mensen trots op jou! Om wie je bent. Om hoe je omgaat met je schaduwkant. Om hoe je hier op het forum andere mensen laat zien hoe donker die schaduwkant kan zijn. Om hoe je mensen soms net dat duwtje geeft die ze nodig hebben om hulp te gaan zoeken. Om de lieve moeder die je bent voor je drie kinderen. Om de liefde die ik lees als je het over jouw JG hebt. Om wie je bent dus. En juist om alles wat je wél bereikt, ondanks je schaduw!
Ik quote hier nog even het stukje tekst van Ciara:
I have learned that success is to be measured not so much by the position that one has reached in life as by the obstacles which he has had to overcome while trying to succeed.
Ik denk dat deze uitspraak voor jou op dit moment ook heel waardevol kan zijn.
Dappere vrouw!
donderdag 9 juli 2009 om 13:31
quote:iry schreef op 09 juli 2009 @ 02:17:
Maar dit alles is nutteloos want verder dan mijn kleine wereldje kom ik niet,omdat mijn schaduwkant mij na een tijdje keihard onderuit zou halen.
Maar ik zou zo graag willen...god wat zou ik graag willen.
Willen laten zien,boven op de top wat ik kan.
Ik zou iedereen verbazen,ik zou trots zijn.
Een oudtante van me had MS, in een vorm waardoor ze haar bed niet uit kon. Ze heeft meer dan 40 jaar op bed gelegen, ze kon vrijwel niets, had hulp nodig voor de meest basale dingen. Ze keek wat TV, belde wel eens met mensen, las wat. Internet bestond nog niet, haar wereld was letterlijk niet groter dan het kamertje in het verpleeghuis waar ze verzorgd werd. Ik herinner me weinig van haar, behalve haar aquarium met guppies, en het feit dat ik me (ook al was ik een erg verlegen kind) direct bij haar op mijn gemak voelde. Mijn moeder kwam haar hele leven al regelmatig bij haar tante, al toen ze zelf een klein kind was.
Ik ga niet vertellen hoe ze ondanks haar langdurige ziekbed de Nobelprijs voor de natuurkunde won, of hoe ze het armoedeprobleem wist op te lossen. Tante J heeft in haar leven niets gepresteerd dat onthouden zal worden, ze heeft niets bereikt, geen Groots en Meeslepend Leven gehad.
Maar haar uitvaart was de best bezochte die ik ooit gezien heb. Ze was een optimistische, liefdevolle vrouw, die maakte dat niemand op bezoek kwam omdat zij zo zielig was, maar omdat je zelf graag bij haar kwam. Als ze ongelukkig was, was dat niet te merken. Voor haar familie en omgeving was ze daarmee niet alleen warm, liefdevol en geliefd, ze was ook een toonbeeld van aanvaarding van wat het leven te bieden heeft.
Maar het zou me niets verbazen als ze, net als jij, zich wel eens héél verdrietig voelde omdat ze zelf niet zo goed door had hoe positief haar invloed was op haar omgeving. Lieve Iry, onderschat jezelf niet, onderschat niet hoe de talenten die je hebt doorwerken op je omgeving!
Maar dit alles is nutteloos want verder dan mijn kleine wereldje kom ik niet,omdat mijn schaduwkant mij na een tijdje keihard onderuit zou halen.
Maar ik zou zo graag willen...god wat zou ik graag willen.
Willen laten zien,boven op de top wat ik kan.
Ik zou iedereen verbazen,ik zou trots zijn.
Een oudtante van me had MS, in een vorm waardoor ze haar bed niet uit kon. Ze heeft meer dan 40 jaar op bed gelegen, ze kon vrijwel niets, had hulp nodig voor de meest basale dingen. Ze keek wat TV, belde wel eens met mensen, las wat. Internet bestond nog niet, haar wereld was letterlijk niet groter dan het kamertje in het verpleeghuis waar ze verzorgd werd. Ik herinner me weinig van haar, behalve haar aquarium met guppies, en het feit dat ik me (ook al was ik een erg verlegen kind) direct bij haar op mijn gemak voelde. Mijn moeder kwam haar hele leven al regelmatig bij haar tante, al toen ze zelf een klein kind was.
Ik ga niet vertellen hoe ze ondanks haar langdurige ziekbed de Nobelprijs voor de natuurkunde won, of hoe ze het armoedeprobleem wist op te lossen. Tante J heeft in haar leven niets gepresteerd dat onthouden zal worden, ze heeft niets bereikt, geen Groots en Meeslepend Leven gehad.
Maar haar uitvaart was de best bezochte die ik ooit gezien heb. Ze was een optimistische, liefdevolle vrouw, die maakte dat niemand op bezoek kwam omdat zij zo zielig was, maar omdat je zelf graag bij haar kwam. Als ze ongelukkig was, was dat niet te merken. Voor haar familie en omgeving was ze daarmee niet alleen warm, liefdevol en geliefd, ze was ook een toonbeeld van aanvaarding van wat het leven te bieden heeft.
Maar het zou me niets verbazen als ze, net als jij, zich wel eens héél verdrietig voelde omdat ze zelf niet zo goed door had hoe positief haar invloed was op haar omgeving. Lieve Iry, onderschat jezelf niet, onderschat niet hoe de talenten die je hebt doorwerken op je omgeving!
donderdag 9 juli 2009 om 13:40
Ir, lieve schat, ik weet nog iets.....
Je hebt wél de top bereikt!
Hier op het forum...
Hier vinden zo veel mensen jou absoluut, weergaloos geweldig.
Het tijdperk van 'het is maar internet' hebben we nu toch wel achter ons liggen denk ik, velen weten dat het veel meer is dan dat en jij bent er daar een van, een die verschil maakt voor een ander.
Niet alleen voor je liefhebbenden thuis maar ook voor je aanbidders/aanhangers/gelijkgestemden/bewonderaars/fans op dit forum.
Je hebt wél de top bereikt!
Hier op het forum...
Hier vinden zo veel mensen jou absoluut, weergaloos geweldig.
Het tijdperk van 'het is maar internet' hebben we nu toch wel achter ons liggen denk ik, velen weten dat het veel meer is dan dat en jij bent er daar een van, een die verschil maakt voor een ander.
Niet alleen voor je liefhebbenden thuis maar ook voor je aanbidders/aanhangers/gelijkgestemden/bewonderaars/fans op dit forum.
donderdag 9 juli 2009 om 14:09
Ik heb je beginpost gelezen en vind het heel herkenbaar wat je schrijft.
Maar wie zegt dat jij gelukkig zou zijn als je hele dagen in zo'n kantoorpand zou zitten?
En dat je een leuke moeder zou zijn als je altijd met je busje met logo op stap was?
Als alles anders was gelopen had je misschien met veel ellebogenwerk ook aan de top gezeten, maar dan was je misschien niet de lieve Iry geweest zoals wij jou kennen.
Probeer blij te zijn met wat je hebt en bedenk dat een carriere niet voor iedereen is weggelegd en ook niet per definitie gelukkig maakt.
Maar wie zegt dat jij gelukkig zou zijn als je hele dagen in zo'n kantoorpand zou zitten?
En dat je een leuke moeder zou zijn als je altijd met je busje met logo op stap was?
Als alles anders was gelopen had je misschien met veel ellebogenwerk ook aan de top gezeten, maar dan was je misschien niet de lieve Iry geweest zoals wij jou kennen.
Probeer blij te zijn met wat je hebt en bedenk dat een carriere niet voor iedereen is weggelegd en ook niet per definitie gelukkig maakt.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
donderdag 9 juli 2009 om 14:44
quote:robo schreef op 09 juli 2009 @ 10:39:
Ok, dit is misschien niet de plek en niet het moment, maar als ik zo dit topic lees, met alle vrouwen die om allerlei redenen niet (volledig) deel kunnen nemen aan het werkende leven.... (ik ook vanwege de chemo trouwens)
Dan komt bij mij toch een idee op.
We kunnen allemaal niet 100% meedoen, maar we kunnen wél allemaal via internet met elkaar communiceren (want we brengen tijd genoeg door op dit forum, hahaha).
Is er dan geen initiatief mogelijk om via internet met z'n allen samen iets nuttigs te doen?
Dat een ieder op zijn eigen tijd, wanneer het goed genoeg gaat, een bijdrage levert?
Ik zit maar een beetje te brainstormen hoor, maar bijvoorbeeld een site waarop we allemaal onze talenten aanbieden? Dat we voor het werk niet uit huis hoeven en het zelf kunnen indelen?
Of een soort onderling netwerkje waarin we elkaars talenten kunnen inschakelen?
Dit topic geeft me zo sterk het gevoel dat we, ondanks de verschillende redenen van buiten-de-maatschappij-staan, toch nuttig kunnen zijn en blijven...
En in dit internettijdperk moet dat makkelijker zijn dan ooit.
Ik heb echt veel bewondering voor jou.
Stiekem kijk ik een beetje boel tegen je op.
Ok, dit is misschien niet de plek en niet het moment, maar als ik zo dit topic lees, met alle vrouwen die om allerlei redenen niet (volledig) deel kunnen nemen aan het werkende leven.... (ik ook vanwege de chemo trouwens)
Dan komt bij mij toch een idee op.
We kunnen allemaal niet 100% meedoen, maar we kunnen wél allemaal via internet met elkaar communiceren (want we brengen tijd genoeg door op dit forum, hahaha).
Is er dan geen initiatief mogelijk om via internet met z'n allen samen iets nuttigs te doen?
Dat een ieder op zijn eigen tijd, wanneer het goed genoeg gaat, een bijdrage levert?
Ik zit maar een beetje te brainstormen hoor, maar bijvoorbeeld een site waarop we allemaal onze talenten aanbieden? Dat we voor het werk niet uit huis hoeven en het zelf kunnen indelen?
Of een soort onderling netwerkje waarin we elkaars talenten kunnen inschakelen?
Dit topic geeft me zo sterk het gevoel dat we, ondanks de verschillende redenen van buiten-de-maatschappij-staan, toch nuttig kunnen zijn en blijven...
En in dit internettijdperk moet dat makkelijker zijn dan ooit.
Ik heb echt veel bewondering voor jou.
Stiekem kijk ik een beetje boel tegen je op.
donderdag 9 juli 2009 om 14:46
quote:rider schreef op 09 juli 2009 @ 13:31:
[...]
Een oudtante van me had MS, in een vorm waardoor ze haar bed niet uit kon. Ze heeft meer dan 40 jaar op bed gelegen, ze kon vrijwel niets, had hulp nodig voor de meest basale dingen. Ze keek wat TV, belde wel eens met mensen, las wat. Internet bestond nog niet, haar wereld was letterlijk niet groter dan het kamertje in het verpleeghuis waar ze verzorgd werd. Ik herinner me weinig van haar, behalve haar aquarium met guppies, en het feit dat ik me (ook al was ik een erg verlegen kind) direct bij haar op mijn gemak voelde. Mijn moeder kwam haar hele leven al regelmatig bij haar tante, al toen ze zelf een klein kind was.
Ik ga niet vertellen hoe ze ondanks haar langdurige ziekbed de Nobelprijs voor de natuurkunde won, of hoe ze het armoedeprobleem wist op te lossen. Tante J heeft in haar leven niets gepresteerd dat onthouden zal worden, ze heeft niets bereikt, geen Groots en Meeslepend Leven gehad.
Maar haar uitvaart was de best bezochte die ik ooit gezien heb. Ze was een optimistische, liefdevolle vrouw, die maakte dat niemand op bezoek kwam omdat zij zo zielig was, maar omdat je zelf graag bij haar kwam. Als ze ongelukkig was, was dat niet te merken. Voor haar familie en omgeving was ze daarmee niet alleen warm, liefdevol en geliefd, ze was ook een toonbeeld van aanvaarding van wat het leven te bieden heeft.
Maar het zou me niets verbazen als ze, net als jij, zich wel eens héél verdrietig voelde omdat ze zelf niet zo goed door had hoe positief haar invloed was op haar omgeving. Lieve Iry, onderschat jezelf niet, onderschat niet hoe de talenten die je hebt doorwerken op je omgeving!Wat een mooie post..
[...]
Een oudtante van me had MS, in een vorm waardoor ze haar bed niet uit kon. Ze heeft meer dan 40 jaar op bed gelegen, ze kon vrijwel niets, had hulp nodig voor de meest basale dingen. Ze keek wat TV, belde wel eens met mensen, las wat. Internet bestond nog niet, haar wereld was letterlijk niet groter dan het kamertje in het verpleeghuis waar ze verzorgd werd. Ik herinner me weinig van haar, behalve haar aquarium met guppies, en het feit dat ik me (ook al was ik een erg verlegen kind) direct bij haar op mijn gemak voelde. Mijn moeder kwam haar hele leven al regelmatig bij haar tante, al toen ze zelf een klein kind was.
Ik ga niet vertellen hoe ze ondanks haar langdurige ziekbed de Nobelprijs voor de natuurkunde won, of hoe ze het armoedeprobleem wist op te lossen. Tante J heeft in haar leven niets gepresteerd dat onthouden zal worden, ze heeft niets bereikt, geen Groots en Meeslepend Leven gehad.
Maar haar uitvaart was de best bezochte die ik ooit gezien heb. Ze was een optimistische, liefdevolle vrouw, die maakte dat niemand op bezoek kwam omdat zij zo zielig was, maar omdat je zelf graag bij haar kwam. Als ze ongelukkig was, was dat niet te merken. Voor haar familie en omgeving was ze daarmee niet alleen warm, liefdevol en geliefd, ze was ook een toonbeeld van aanvaarding van wat het leven te bieden heeft.
Maar het zou me niets verbazen als ze, net als jij, zich wel eens héél verdrietig voelde omdat ze zelf niet zo goed door had hoe positief haar invloed was op haar omgeving. Lieve Iry, onderschat jezelf niet, onderschat niet hoe de talenten die je hebt doorwerken op je omgeving!Wat een mooie post..
donderdag 9 juli 2009 om 17:02
En ja hoor, weer zo n mooi waardevol topic uit Iry dr koker.
Mens, je bent top. Dat even eerst.
Maar ik begrijp je hang naar erkenning heel goed. Ik ben na jaren aanklooien weer stevig aan het werk, en ik geniet me suf van die dagen op kantoor. van de schouderklopjes en zelfs van de gefronste blikken na een stomme fout.
Om een goed gevoel van erkenning te krijgen, hoef je niet perse naar kantoor. Het kan ook op andere manieren. Robo gooide al een gek idee op. Als je gaat brainstormen zijn er vast talloze dingen te bedenken.
Wat zou jou een gevoel van erkenning, van bevestiging geven? En hoe zou je daar vorm aan kunnen geven?
Mens, je bent top. Dat even eerst.
Maar ik begrijp je hang naar erkenning heel goed. Ik ben na jaren aanklooien weer stevig aan het werk, en ik geniet me suf van die dagen op kantoor. van de schouderklopjes en zelfs van de gefronste blikken na een stomme fout.
Om een goed gevoel van erkenning te krijgen, hoef je niet perse naar kantoor. Het kan ook op andere manieren. Robo gooide al een gek idee op. Als je gaat brainstormen zijn er vast talloze dingen te bedenken.
Wat zou jou een gevoel van erkenning, van bevestiging geven? En hoe zou je daar vorm aan kunnen geven?
donderdag 9 juli 2009 om 17:43
Iry, al eens aan vrijwilligerswerk gedacht?
Daarin word je zo gewaardeerd en je kunt beginnen met maar een paar uurtjes per maand. En gaat het niet, dan stop je weer. Misschien neemt dat iets weg van je ontevredenheid.
Al zou je maar bij een oude dame op de thee gaan is ze je waarschijnlijk al eeuwig dankbaar
Daarin word je zo gewaardeerd en je kunt beginnen met maar een paar uurtjes per maand. En gaat het niet, dan stop je weer. Misschien neemt dat iets weg van je ontevredenheid.
Al zou je maar bij een oude dame op de thee gaan is ze je waarschijnlijk al eeuwig dankbaar
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
donderdag 9 juli 2009 om 18:03
Hoi Iry,
Er zijn al heel veel prachtige reacties geschreven op je topic en ik weet niet echt of ik daar nog iets aan toevoeg. Maar ik wil graag met je meedenken in oplossingen in plaats van onmogelijkheden. Je hebt veel beperkingen, maar volgens mij zijn er ook dingen waar jij erg goed in bent. Medeleven, adviezen, humor... je schrijft prachtig. Kunnen we daar niets mee? Heb je al een blog? Of heb je ooit overwogen om een boek, toneelstuk, filmscenario of korte verhalen te schrijven? Dat soort projecten kun je in je eigen wereldje en in je eigen tempo doen. En ik weet zeker dat in elk geval de mensen hier het heel graag zouden lezen/zien. Alleen al de afronding van zo'n project kan voor jezelf kan heel veel voldoening geven. En als je het met ons durft te delen, dan weet ik zeker dat er ook erkenning voor zal komen!
Er zijn al heel veel prachtige reacties geschreven op je topic en ik weet niet echt of ik daar nog iets aan toevoeg. Maar ik wil graag met je meedenken in oplossingen in plaats van onmogelijkheden. Je hebt veel beperkingen, maar volgens mij zijn er ook dingen waar jij erg goed in bent. Medeleven, adviezen, humor... je schrijft prachtig. Kunnen we daar niets mee? Heb je al een blog? Of heb je ooit overwogen om een boek, toneelstuk, filmscenario of korte verhalen te schrijven? Dat soort projecten kun je in je eigen wereldje en in je eigen tempo doen. En ik weet zeker dat in elk geval de mensen hier het heel graag zouden lezen/zien. Alleen al de afronding van zo'n project kan voor jezelf kan heel veel voldoening geven. En als je het met ons durft te delen, dan weet ik zeker dat er ook erkenning voor zal komen!
donderdag 9 juli 2009 om 18:24
Hoi lieverd,
Wat goed dat je hier een topic over hebt geopend.
Dit gevoel komt steeds weer terug bij je, komt soms even keihard aan. Ik hoop dat je wat hebt aan de reacties en de lieve woorden hier.
Ik begrijp helemaal wat je bedoelt en dat het niet gaat om het materiële aspect.
En ik weet ook hoe graag je wat zou willen doen met de vele talenten die je bezit (die je absoluut hebt!), maar helaas wordt tegengehouden door beperkingen.
Maar besef ook dat je al heel veel doet en betekent voor mensen en dat je daar erkenning voor krijgt. Dat merk je al op het forum, aan de reacties op dit topic. Hier ben je al een heel mooi mens, dat mensen weet te raken.
Ik kan beweren dat jij in het echt nog een zoveel mooier mens bent.
Het is een groot kado dat ik jou heb mogen leren kennen.
En ik weet dat dit minstens zo net is voor de mensen in jouw omgeving. Voor de mensen om jou heen sta je al aan de top.
En weet je, ik ben stiekem best een beetje jaloers op je.
Als ik bij jou thuis ben en zie hoe liefdevol jullie een gezin vormen, de fijne band die jullie hebben.
En jij, de spil van jullie gezin.
Petje af voor hoe je alles draaiende houdt.
Je knokt keihard voor jezelf en voor de mensen om je heen.
Niet altijd zichtbaar voor anderen misschien, maar daar verdien je alle waardering voor.
Nou, voor nu weer even genoeg veren in je reet gestoken
Wat goed dat je hier een topic over hebt geopend.
Dit gevoel komt steeds weer terug bij je, komt soms even keihard aan. Ik hoop dat je wat hebt aan de reacties en de lieve woorden hier.
Ik begrijp helemaal wat je bedoelt en dat het niet gaat om het materiële aspect.
En ik weet ook hoe graag je wat zou willen doen met de vele talenten die je bezit (die je absoluut hebt!), maar helaas wordt tegengehouden door beperkingen.
Maar besef ook dat je al heel veel doet en betekent voor mensen en dat je daar erkenning voor krijgt. Dat merk je al op het forum, aan de reacties op dit topic. Hier ben je al een heel mooi mens, dat mensen weet te raken.
Ik kan beweren dat jij in het echt nog een zoveel mooier mens bent.
Het is een groot kado dat ik jou heb mogen leren kennen.
En ik weet dat dit minstens zo net is voor de mensen in jouw omgeving. Voor de mensen om jou heen sta je al aan de top.
En weet je, ik ben stiekem best een beetje jaloers op je.
Als ik bij jou thuis ben en zie hoe liefdevol jullie een gezin vormen, de fijne band die jullie hebben.
En jij, de spil van jullie gezin.
Petje af voor hoe je alles draaiende houdt.
Je knokt keihard voor jezelf en voor de mensen om je heen.
Niet altijd zichtbaar voor anderen misschien, maar daar verdien je alle waardering voor.
Nou, voor nu weer even genoeg veren in je reet gestoken
donderdag 9 juli 2009 om 18:36
Lieve Iry,
als aller eerste en allerbelangrijkste. Je voedt 3 kinderen op en zorgt er voor dat je partner alles in zijn carrière kan steken. Naar mijn bescheiden mening is dat zwaarder dan 40 uur voor een baas werken !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!. Jij bent wat wel eens denigrerend een gezinsmanager genoemd wordt. Maar tel je uren die je in je huis en gezin steekt maar een maandje op. Je zult nog schrikken.
Er zijn vele vele mogelijkheden.
Ik gooi er een aantal in de groep. Ik hoop dat iemand er wat aan heeft.
Zelfstandige beroepen waar je je eigen uren kunt bepalen en je eigen grenzen kunt aangeven. Het hoeft niet in een week. Neem alle tijd en zorg dat je een kei ben in je vak.
Fotograaf
Werken met teksten (schrijver, blog, copywriting )
Grafisch ontwerper
Het maken van unieke kleding. sieraden, e,d,
Een webshop beginnen
Want als er iets is wat ik zeker weet dat als je zegt : ik ben fotograaf (als voorbeeld) vraagt niemand hoeveel uur je werkt en wat je verdient......... En omdat je je zelf ziet als fotograaf (alweer als voorbeeld al is het maar een uur per week) wordt je wereld van zelf groter omdat je met andere ogen naar de wereld om je heen gaat kijken.
Maar voor iedereen die in deze situatie zit. Een dikke knuffel en laat je nooit vertellen dat je niets bent omdat je niet werkt voor een baas met een duur Logo.
als aller eerste en allerbelangrijkste. Je voedt 3 kinderen op en zorgt er voor dat je partner alles in zijn carrière kan steken. Naar mijn bescheiden mening is dat zwaarder dan 40 uur voor een baas werken !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!. Jij bent wat wel eens denigrerend een gezinsmanager genoemd wordt. Maar tel je uren die je in je huis en gezin steekt maar een maandje op. Je zult nog schrikken.
Er zijn vele vele mogelijkheden.
Ik gooi er een aantal in de groep. Ik hoop dat iemand er wat aan heeft.
Zelfstandige beroepen waar je je eigen uren kunt bepalen en je eigen grenzen kunt aangeven. Het hoeft niet in een week. Neem alle tijd en zorg dat je een kei ben in je vak.
Fotograaf
Werken met teksten (schrijver, blog, copywriting )
Grafisch ontwerper
Het maken van unieke kleding. sieraden, e,d,
Een webshop beginnen
Want als er iets is wat ik zeker weet dat als je zegt : ik ben fotograaf (als voorbeeld) vraagt niemand hoeveel uur je werkt en wat je verdient......... En omdat je je zelf ziet als fotograaf (alweer als voorbeeld al is het maar een uur per week) wordt je wereld van zelf groter omdat je met andere ogen naar de wereld om je heen gaat kijken.
Maar voor iedereen die in deze situatie zit. Een dikke knuffel en laat je nooit vertellen dat je niets bent omdat je niet werkt voor een baas met een duur Logo.
donderdag 9 juli 2009 om 19:01
Ik kan gewoon niet onder woorden brengen hoe ongelooflijk lief ik jullie posts vind.
En hoe fijn dat dit een bespreekbaar onderwerp wordt voor meer mensen die worstelen met dezelfde gevoelens.
Ik lees de hele dag iedere keer een post en dat sterkt mij.
Het moet allemaal nog landen,en met de volle concentratie hoop ik vanavond de rust te hebben wat reacties te plaatsen.
Want er zitten ook wel wat eyeopeners tussen.
Ik weet ook wel waar mijn knelpunten zitten waardoor ik zelfs de kleinste stapjes niet neem.
Zoals jij ook benoemt Iris.goed,beter,best..ik begin dan het liefst bij de laatste in het rijtje.
De lat moet altijd zo vreselijk hoog,en al wat daaronder zit,daar begin ik dan maar niet aan.
En dat is dom.
Bovendien ben ik slecht in ruimte op te eisen,tenminste effectieve ruimte dan.
Want ruimte neem ik wel de nodige ruimte die hulp heet.
En zo zijn er nog een hoop randvoorwaarden waar ik hard aan moet trekken.
Ik benoem het gemis als werk,maar ik bedoel idd een doel en dat kan veel meer zijn dan een betaalde baan.
En ja doelen heb ik al mijn halve leven....zoals straks weer
een intensieve therapie die er aan zit te komen.
Maar ik ben zo therapie moe,het maait iedere keer het gras voor mijn voeten weg van wat ik eigenlijk wil.
Want therapie vreet energie en dan blijft er weinig over voor andere dingen.
Saar,wat een lieve post.
Jij die al spiekt in mijn echte leven.,ben een beetje verbaasd soms dat ik niet door de mand ben gevallen nu je mij echt kent.
Daar ben ik dan wel weer blij om,want ik hou deze nieuw verworven vriendschap graag!!! (omdat jij ook een prachtig mens bent).
Tot later allemaal lieve forummers!!
En hoe fijn dat dit een bespreekbaar onderwerp wordt voor meer mensen die worstelen met dezelfde gevoelens.
Ik lees de hele dag iedere keer een post en dat sterkt mij.
Het moet allemaal nog landen,en met de volle concentratie hoop ik vanavond de rust te hebben wat reacties te plaatsen.
Want er zitten ook wel wat eyeopeners tussen.
Ik weet ook wel waar mijn knelpunten zitten waardoor ik zelfs de kleinste stapjes niet neem.
Zoals jij ook benoemt Iris.goed,beter,best..ik begin dan het liefst bij de laatste in het rijtje.
De lat moet altijd zo vreselijk hoog,en al wat daaronder zit,daar begin ik dan maar niet aan.
En dat is dom.
Bovendien ben ik slecht in ruimte op te eisen,tenminste effectieve ruimte dan.
Want ruimte neem ik wel de nodige ruimte die hulp heet.
En zo zijn er nog een hoop randvoorwaarden waar ik hard aan moet trekken.
Ik benoem het gemis als werk,maar ik bedoel idd een doel en dat kan veel meer zijn dan een betaalde baan.
En ja doelen heb ik al mijn halve leven....zoals straks weer
een intensieve therapie die er aan zit te komen.
Maar ik ben zo therapie moe,het maait iedere keer het gras voor mijn voeten weg van wat ik eigenlijk wil.
Want therapie vreet energie en dan blijft er weinig over voor andere dingen.
Saar,wat een lieve post.
Jij die al spiekt in mijn echte leven.,ben een beetje verbaasd soms dat ik niet door de mand ben gevallen nu je mij echt kent.
Daar ben ik dan wel weer blij om,want ik hou deze nieuw verworven vriendschap graag!!! (omdat jij ook een prachtig mens bent).
Tot later allemaal lieve forummers!!
donderdag 9 juli 2009 om 22:59
quote:Prima69 schreef op 09 juli 2009 @ 18:31:
Het is eigenlijk fijn(beetje raar woord in dit verband) om te lezen dat ik niet de enige ben die hiermee zit. Ik blijf meelezen.Ik kom ook steeds weer lezen. Idd 'fijn' te zien dat er meer mensen hiermee worstelen.
Het is eigenlijk fijn(beetje raar woord in dit verband) om te lezen dat ik niet de enige ben die hiermee zit. Ik blijf meelezen.Ik kom ook steeds weer lezen. Idd 'fijn' te zien dat er meer mensen hiermee worstelen.
Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt
Hannah Arendt
donderdag 9 juli 2009 om 23:08
Iry, ik heb alleen jouw posts in dit topic gelezen.
Van de week sprak ik met een vriendin die me vroeg of ik mijn geluk en succes zou halen uit die opleiding die ik ambieer en die eerlijk gezegd een tikkie te hoog gegrepen is, gezien therapie en ander gedoe.
Ja, dat zou ik. Mijn droom, serieus genomen worden, iets kunnen betekenen in de wijde wereld.
Dit zei ik tegen die vriendin, die haar universitaire studie al heeft afgerond, die een heel klein beetje vrijwilligerswerk doet, die barst van de vriendinnen, die een lieve moeder is voor haar kinderen. Die er bewust voor kiest om zich niet te laten ontregelen door een baan. Weet dat ze daarvoor niet stabiel genoeg is.
En ik vind haar een wandelend succes.
Waarom gun ik mezelf die vrijheid niet. Om gewoon succesvol te zijn door alleen er te zijn.
*gaat verder met jachtig dromen najagen en hoopt daarbij niet op haar bek te vallen*
Iry, ik hoop dat je de top kunt halen uit wat er wel haalbaar is voor je. Je hebt je gezin al een heel eind op de goede richting, een liefdevol gezin. Je kunt altijd op zoek naar vrijwilligerswerk o.i.d. wat je voldoening geeft zonder teveel ruimte in te nemen. En dat gezin, dat was/ben jij. Zonder jou was dat niet zo mooi geworden..
Van de week sprak ik met een vriendin die me vroeg of ik mijn geluk en succes zou halen uit die opleiding die ik ambieer en die eerlijk gezegd een tikkie te hoog gegrepen is, gezien therapie en ander gedoe.
Ja, dat zou ik. Mijn droom, serieus genomen worden, iets kunnen betekenen in de wijde wereld.
Dit zei ik tegen die vriendin, die haar universitaire studie al heeft afgerond, die een heel klein beetje vrijwilligerswerk doet, die barst van de vriendinnen, die een lieve moeder is voor haar kinderen. Die er bewust voor kiest om zich niet te laten ontregelen door een baan. Weet dat ze daarvoor niet stabiel genoeg is.
En ik vind haar een wandelend succes.
Waarom gun ik mezelf die vrijheid niet. Om gewoon succesvol te zijn door alleen er te zijn.
*gaat verder met jachtig dromen najagen en hoopt daarbij niet op haar bek te vallen*
Iry, ik hoop dat je de top kunt halen uit wat er wel haalbaar is voor je. Je hebt je gezin al een heel eind op de goede richting, een liefdevol gezin. Je kunt altijd op zoek naar vrijwilligerswerk o.i.d. wat je voldoening geeft zonder teveel ruimte in te nemen. En dat gezin, dat was/ben jij. Zonder jou was dat niet zo mooi geworden..
vrijdag 10 juli 2009 om 01:06
ach Iry, die mensen in die auto denken hetzelfde als jij terwijl ze andere mensen bekijken.
Iedereen faalt als je het vergelijkt met anderen. En als je dat weet dan weet je dat de echte winst zit in tevreden zijn met waar je nu bent.
En trots zijn op wat je bereikt hebt tot dat moment, en dat kan werk zijn maar het kan ook je innerlijke strijd zijn of wat dan ook. Het is maar net wat je wilt zien
Iedereen faalt als je het vergelijkt met anderen. En als je dat weet dan weet je dat de echte winst zit in tevreden zijn met waar je nu bent.
En trots zijn op wat je bereikt hebt tot dat moment, en dat kan werk zijn maar het kan ook je innerlijke strijd zijn of wat dan ook. Het is maar net wat je wilt zien
vrijdag 10 juli 2009 om 13:14
Trouwens, "wat ik niet kan is groter dan wat ik wel kan" geldt natuurlijk voor iedereen. Altijd.
Ik denk dat de tendens in dit topic is; probeer tevreden te zijn en erkenning te halen uit wat je hebt.
Is dat niet voldoende voor je, dan kan je proberen of er andere, (kleine) dingen zijn die je kan doen waar je extra voldoening uit haalt.
Ik hoorde een keer in een liedje: "Je kan niet vliegen maar je kan tenminste springen". En dat geldt natuurlijk voor ons allemaal.
Ik denk dat de tendens in dit topic is; probeer tevreden te zijn en erkenning te halen uit wat je hebt.
Is dat niet voldoende voor je, dan kan je proberen of er andere, (kleine) dingen zijn die je kan doen waar je extra voldoening uit haalt.
Ik hoorde een keer in een liedje: "Je kan niet vliegen maar je kan tenminste springen". En dat geldt natuurlijk voor ons allemaal.
vrijdag 10 juli 2009 om 14:54
Waarom zou je willen accepteren dat je wereldje klein moet blijven als je vanbinnen zoveel dromen en passies hebt? Uiteindelijk zal dit alleen maar leiden naar spijt: wat als ik vroeger dit of dat had gedaan.
Ik ben er zeker van dat er mensen zijn met veel meer en ernstigere stoornissen die ongelooflijke dingen hebben bereikt. Je weet duidelijk wat je talenten en passies zijn dus waarom zou jij niet alles kunnen zijn waar je van droomt!
Ik weet niet wat je bedoelt met je 'schaduwkant', maar beslis gewoon om je niet meer onderuit te laten halen. Blijf in jezelf geloven! Zeg nooit dat je iets nooit zal kunnen.
De mensen die het meest bereiken zijn de mensen die meer gefaald hebben dan alle andere mensen, MAAR nooit opgaven! Ik kan je tientallen voorbeelden geven, van Henry Ford, Thomas Edison tot Richard Branson en Michael Jordan.
Als ik je 1 tip kan geven is het om eens enkele boeken te lezen: Mijn absolute favoriet is 'Harmonic Wealth' van James Ray . Als je liever een Nederlandstalig boek leest kan je deze eens proberen:
De kracht van het nu - Eckhart Tolle
Je ongekende vermogens - Anthony Robbins
Je kan je leven helen - Louise L. Hay
Weet dat jij niet de enige bent die hiermee omgaat. Zeer veel mensen denken over dit soort dingen na. Maar er zijn er maar weinig die er ook effectief iets aan doen. Als je je niet je hele leven wil afvragen: wat als ... dan zal je actie moeten ondernemen en in jezelf moeten beginnen geloven. Er is geen limiet op wat een persoon kan bereiken. Durf te dromen, neem actie en laat nooit iemand je vertellen dat je iets niet kan.
Ik ben er zeker van dat er mensen zijn met veel meer en ernstigere stoornissen die ongelooflijke dingen hebben bereikt. Je weet duidelijk wat je talenten en passies zijn dus waarom zou jij niet alles kunnen zijn waar je van droomt!
Ik weet niet wat je bedoelt met je 'schaduwkant', maar beslis gewoon om je niet meer onderuit te laten halen. Blijf in jezelf geloven! Zeg nooit dat je iets nooit zal kunnen.
De mensen die het meest bereiken zijn de mensen die meer gefaald hebben dan alle andere mensen, MAAR nooit opgaven! Ik kan je tientallen voorbeelden geven, van Henry Ford, Thomas Edison tot Richard Branson en Michael Jordan.
Als ik je 1 tip kan geven is het om eens enkele boeken te lezen: Mijn absolute favoriet is 'Harmonic Wealth' van James Ray . Als je liever een Nederlandstalig boek leest kan je deze eens proberen:
De kracht van het nu - Eckhart Tolle
Je ongekende vermogens - Anthony Robbins
Je kan je leven helen - Louise L. Hay
Weet dat jij niet de enige bent die hiermee omgaat. Zeer veel mensen denken over dit soort dingen na. Maar er zijn er maar weinig die er ook effectief iets aan doen. Als je je niet je hele leven wil afvragen: wat als ... dan zal je actie moeten ondernemen en in jezelf moeten beginnen geloven. Er is geen limiet op wat een persoon kan bereiken. Durf te dromen, neem actie en laat nooit iemand je vertellen dat je iets niet kan.
vrijdag 10 juli 2009 om 15:50
quote:Inner_Challenge schreef op 10 juli 2009 @ 14:54:
Waarom zou je willen accepteren dat je wereldje klein moet blijven als je vanbinnen zoveel dromen en passies hebt? Uiteindelijk zal dit alleen maar leiden naar spijt: wat als ik vroeger dit of dat had gedaan.
Ik ben er zeker van dat er mensen zijn met veel meer en ernstigere stoornissen die ongelooflijke dingen hebben bereikt. Je weet duidelijk wat je talenten en passies zijn dus waarom zou jij niet alles kunnen zijn waar je van droomt!
Ik weet niet wat je bedoelt met je 'schaduwkant', maar beslis gewoon om je niet meer onderuit te laten halen. Blijf in jezelf geloven! Zeg nooit dat je iets nooit zal kunnen.
De mensen die het meest bereiken zijn de mensen die meer gefaald hebben dan alle andere mensen, MAAR nooit opgaven! Ik kan je tientallen voorbeelden geven, van Henry Ford, Thomas Edison tot Richard Branson en Michael Jordan.
Als ik je 1 tip kan geven is het om eens enkele boeken te lezen: Mijn absolute favoriet is 'Harmonic Wealth' van James Ray . Als je liever een Nederlandstalig boek leest kan je deze eens proberen:
De kracht van het nu - Eckhart Tolle
Je ongekende vermogens - Anthony Robbins
Je kan je leven helen - Louise L. Hay
Weet dat jij niet de enige bent die hiermee omgaat. Zeer veel mensen denken over dit soort dingen na. Maar er zijn er maar weinig die er ook effectief iets aan doen. Als je je niet je hele leven wil afvragen: wat als ... dan zal je actie moeten ondernemen en in jezelf moeten beginnen geloven. Er is geen limiet op wat een persoon kan bereiken. Durf te dromen, neem actie en laat nooit iemand je vertellen dat je iets niet kan.
Hier ben ik het niet geheel mee eens. Volgens mij kan je beter proberen tevreden te zijn met wat je hebt en kleine doelen stellen en die proberen te bereiken dan denken dat je net zoveel kan als ieder ander. Want dat kun je niet als je een serieus lichamelijk/psychisch probleem hebt. En dan raak je alleen maar gefrustreerd. Laatst zag ik een 'enorm geslaagde' zakenman op tv in zijn idioot grote auto en die zei: 'succes is een keuze'. Daar walg ik dan van. Dan denk ik: jij moet eens de gezondheidsproblemen hebben die ik heb. Gewoon eens een jaartje of zo om te voelen hoe dat is. Kijken of je dan nog zegt: succes is een keuze.
Ik probeer zelf te accepteren dat ik een handicap heb en daardoor niet alles kan. En ik probeer te kijken naar wat ik wel kan. Ik doe vrijwilligerswerk voor 8 uur in de week en daar kan ik mijn kwaliteiten inzetten en die worden ook gewaardeerd. Maar ik word wel elke dag geconfronteerd met mijn grenzen. Als ik zou denken wat jij schrijft Inner chalenge dat er geen limiet is op wat een persoon kan bereiken dan zou ik me elke dag mislukt voelen en schuldig omdat het blijkbaar aan mij ligt dat ik zo weinig bereikt heb.
Volgens mij word je vooral gelukkig als je je eigen beperkingen accepteert, als je kijkt welke doelen wel bereikbaar zijn en daar in kleine stappen naar toe werkt en vooral dat je jezelf accepteert. Je bent de moeite waard om wie je bent (en niet om wat je doet). Maar hier moet ik zelf ook nog hard aan werken, aan die zelfacceptatie
Waarom zou je willen accepteren dat je wereldje klein moet blijven als je vanbinnen zoveel dromen en passies hebt? Uiteindelijk zal dit alleen maar leiden naar spijt: wat als ik vroeger dit of dat had gedaan.
Ik ben er zeker van dat er mensen zijn met veel meer en ernstigere stoornissen die ongelooflijke dingen hebben bereikt. Je weet duidelijk wat je talenten en passies zijn dus waarom zou jij niet alles kunnen zijn waar je van droomt!
Ik weet niet wat je bedoelt met je 'schaduwkant', maar beslis gewoon om je niet meer onderuit te laten halen. Blijf in jezelf geloven! Zeg nooit dat je iets nooit zal kunnen.
De mensen die het meest bereiken zijn de mensen die meer gefaald hebben dan alle andere mensen, MAAR nooit opgaven! Ik kan je tientallen voorbeelden geven, van Henry Ford, Thomas Edison tot Richard Branson en Michael Jordan.
Als ik je 1 tip kan geven is het om eens enkele boeken te lezen: Mijn absolute favoriet is 'Harmonic Wealth' van James Ray . Als je liever een Nederlandstalig boek leest kan je deze eens proberen:
De kracht van het nu - Eckhart Tolle
Je ongekende vermogens - Anthony Robbins
Je kan je leven helen - Louise L. Hay
Weet dat jij niet de enige bent die hiermee omgaat. Zeer veel mensen denken over dit soort dingen na. Maar er zijn er maar weinig die er ook effectief iets aan doen. Als je je niet je hele leven wil afvragen: wat als ... dan zal je actie moeten ondernemen en in jezelf moeten beginnen geloven. Er is geen limiet op wat een persoon kan bereiken. Durf te dromen, neem actie en laat nooit iemand je vertellen dat je iets niet kan.
Hier ben ik het niet geheel mee eens. Volgens mij kan je beter proberen tevreden te zijn met wat je hebt en kleine doelen stellen en die proberen te bereiken dan denken dat je net zoveel kan als ieder ander. Want dat kun je niet als je een serieus lichamelijk/psychisch probleem hebt. En dan raak je alleen maar gefrustreerd. Laatst zag ik een 'enorm geslaagde' zakenman op tv in zijn idioot grote auto en die zei: 'succes is een keuze'. Daar walg ik dan van. Dan denk ik: jij moet eens de gezondheidsproblemen hebben die ik heb. Gewoon eens een jaartje of zo om te voelen hoe dat is. Kijken of je dan nog zegt: succes is een keuze.
Ik probeer zelf te accepteren dat ik een handicap heb en daardoor niet alles kan. En ik probeer te kijken naar wat ik wel kan. Ik doe vrijwilligerswerk voor 8 uur in de week en daar kan ik mijn kwaliteiten inzetten en die worden ook gewaardeerd. Maar ik word wel elke dag geconfronteerd met mijn grenzen. Als ik zou denken wat jij schrijft Inner chalenge dat er geen limiet is op wat een persoon kan bereiken dan zou ik me elke dag mislukt voelen en schuldig omdat het blijkbaar aan mij ligt dat ik zo weinig bereikt heb.
Volgens mij word je vooral gelukkig als je je eigen beperkingen accepteert, als je kijkt welke doelen wel bereikbaar zijn en daar in kleine stappen naar toe werkt en vooral dat je jezelf accepteert. Je bent de moeite waard om wie je bent (en niet om wat je doet). Maar hier moet ik zelf ook nog hard aan werken, aan die zelfacceptatie
vrijdag 10 juli 2009 om 16:16
