Psyche
alle pijlers
De top is onbereikbaar.
donderdag 9 juli 2009 om 02:17
Vandaag reed ik in de auto en analyseerde eens wat er zo op de weg te zien is.
Bedrijfsauto's
Busjes met een logo
Dikke auto's....succesvolle zakenmensen?
Ik reed langs kantoren...werkplekken.
Het overviel mij ineens...ik werk niet.
En hoewel ik al jaren bezig ben te accepteren dat mijn wereldje nu eenmaal klein moet blijven om mij staande te kunnen houden en dat steeds beter lijkt te lukken.
Zakte mijn stemming,mijn eigenwaarde tot ver onder het nulpunt.
Ik heb gehuild thuis.
Als ik niet zoveel stoornissen had,als mijn lichaam en mijn gezondheid mij niet in de weg stonden.
Welke top had ik dan kunnen bereiken.
Diep van binnen weet ik best dat ik een hoop capaciteiten bezit.
Ik heb passie,talenten,intelligentie,goede communicatie vaardigheden,inzichten,ideeen,doorzettingsvermogen,creativiteit.
Maar dit alles is nutteloos want verder dan mijn kleine wereldje kom ik niet,omdat mijn schaduwkant mij na een tijdje keihard onderuit zou halen.
Maar ik zou zo graag willen...god wat zou ik graag willen.
Willen laten zien,boven op de top wat ik kan.
Ik zou iedereen verbazen,ik zou trots zijn.
Ik veeg maar bruut de traan weg.
De traan van de realiteit....
Ik zal het nooit kunnen tonen.
Want wat ik niet kan is groter dan wat ik wel kan.
En dat sloeg vandaag weer in als een bom.
Bedrijfsauto's
Busjes met een logo
Dikke auto's....succesvolle zakenmensen?
Ik reed langs kantoren...werkplekken.
Het overviel mij ineens...ik werk niet.
En hoewel ik al jaren bezig ben te accepteren dat mijn wereldje nu eenmaal klein moet blijven om mij staande te kunnen houden en dat steeds beter lijkt te lukken.
Zakte mijn stemming,mijn eigenwaarde tot ver onder het nulpunt.
Ik heb gehuild thuis.
Als ik niet zoveel stoornissen had,als mijn lichaam en mijn gezondheid mij niet in de weg stonden.
Welke top had ik dan kunnen bereiken.
Diep van binnen weet ik best dat ik een hoop capaciteiten bezit.
Ik heb passie,talenten,intelligentie,goede communicatie vaardigheden,inzichten,ideeen,doorzettingsvermogen,creativiteit.
Maar dit alles is nutteloos want verder dan mijn kleine wereldje kom ik niet,omdat mijn schaduwkant mij na een tijdje keihard onderuit zou halen.
Maar ik zou zo graag willen...god wat zou ik graag willen.
Willen laten zien,boven op de top wat ik kan.
Ik zou iedereen verbazen,ik zou trots zijn.
Ik veeg maar bruut de traan weg.
De traan van de realiteit....
Ik zal het nooit kunnen tonen.
Want wat ik niet kan is groter dan wat ik wel kan.
En dat sloeg vandaag weer in als een bom.
donderdag 9 juli 2009 om 08:16
Iry, je persoonlijkheid hangt niet af van een betaalde baan! Je bent zoveel meer.
Als je gezondheid het toelaat en als het je een goed gevoel zou geven zou je kunnen overwegen een keer per week vrijwilligerswerk te doen voor een bepaalde periode.
Het feit dat je voorwaardenscheppend bezig kan zijn en er kan zijn voor man en drie kinderen is een grote prestatie.
Ik ken genoeg mensen met een betaalde baan die in een klein wereldje leven en geen stap daar buiten durven te zetten.
Als je gezondheid het toelaat en als het je een goed gevoel zou geven zou je kunnen overwegen een keer per week vrijwilligerswerk te doen voor een bepaalde periode.
Het feit dat je voorwaardenscheppend bezig kan zijn en er kan zijn voor man en drie kinderen is een grote prestatie.
Ik ken genoeg mensen met een betaalde baan die in een klein wereldje leven en geen stap daar buiten durven te zetten.
donderdag 9 juli 2009 om 08:19
Zo hee, even een confronterend topic, zo op de vroege ochtend.
Ik herken het zo, maar ik geloof dat ik er inmiddels wel volledig vrede mee heb, dat ik beperkt ben. Ik voel het eigenlijk ook niet meer als een beperking. Ik moet gewoon rustig aan doen en dan kan ik bergen verzetten.
Heel soms vraag ik me ook nog wel es af hoever ik had kunnen komen als ik niet zo krakkemikkig in elkaar had gezeten. Maar gelukkig wordt dat steeds zeldzamer.
Wat al gezegd is, Iry, hier op het forum lees ik je zo hier en daar en krijg ik de indruk dat je veel zinnigs te melden hebt. Tis maar een forum, maar toch krijg je best wel een indruk van mensen. En als dat al door het beeldscherm heen komt, dan moet dat in je directe omgeving zeker opvallen.
Ik herken het zo, maar ik geloof dat ik er inmiddels wel volledig vrede mee heb, dat ik beperkt ben. Ik voel het eigenlijk ook niet meer als een beperking. Ik moet gewoon rustig aan doen en dan kan ik bergen verzetten.
Heel soms vraag ik me ook nog wel es af hoever ik had kunnen komen als ik niet zo krakkemikkig in elkaar had gezeten. Maar gelukkig wordt dat steeds zeldzamer.
Wat al gezegd is, Iry, hier op het forum lees ik je zo hier en daar en krijg ik de indruk dat je veel zinnigs te melden hebt. Tis maar een forum, maar toch krijg je best wel een indruk van mensen. En als dat al door het beeldscherm heen komt, dan moet dat in je directe omgeving zeker opvallen.
Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt
Hannah Arendt
donderdag 9 juli 2009 om 08:28
Een goed hart is waardevol en van belang, waar het ook is. Maak je dus niet druk of je doet van je kan in de zakenwereld of in je nabije omgeving. Je blijft een fantastisch mens, Iry. Velen zeggen het al voor me, op het forum val je al hierdoor op, laat staan in het echte leven. Laat niet je geluk afhangen van de mate waarin anderen succes meten (want wat is succes?) maar van de mate waarin jij belangrijk bent voor anderen. En volgens mij zijn er heel veel mensen die jou echt niet willen en kunnen missen!
donderdag 9 juli 2009 om 08:29
Ik herken het ook. Ik had m'n studie (twee zelfs) wel af kunnen hebben, maar he, ik heb er geen af nog, dus kon ik het ook niet. Er is meer dan enkel intelligentie nodig voor die studie. Dat is m.i. het minst belangrijke component zelfs. En he, het kan alsnog, ik ben het iig wel van plan. En ik dacht ook dat ik nooit meer uit dat jaar impasse kwam, en nu ineens enorm druk. Natuurlijk is het nog lang niet zoals het zou moeten zijn, maar als zo'n sufkut als ik zoiets kan, dan kan een ander het vast ook, denk ik altijd maar
Maar Iry, je hebt kinderen en een man. Dat is toch ook een soortement van prestatie? Ik meen me te herinneren dat je man eigenlijk wilde scheiden en toen heb je gevochten, toch? En het is nu goed, toch? Noem je dat geen prestatie dan? Omdat je er geen geld voor krijgt? Omdat je geen coole businesscard hebt? Wie weet heeft die succesvolle zakenman elke dag een lijntje coke nodig en is 'ie diepongelukkig (genoeg van die types ontmoet)? Het is maar een buitenkant. En ja, ik weet het, het is een reclame voor jezelf, succes, mensen meten er dingen aan af, mensen vullen karakters in als ze zo'n maatpakman in een dikke Audi zien, maar ja, mensen oordelen toch continu. Ik zou het knapper van mezelf vinden mocht ik van bepaalde geestelijke ketenen afkomen dan een flitsende carriere te behalen (hm, eigenlijk hangt dat wel een beetje samen, iig studie afmaken enzo), maar ik voel me wel succesvoller als ik die flitsende carriere heb. Maar ja, elke nacht janken eenzaam in je designerappartement is ook niet echt wat, of wel?
Maar Iry, je hebt kinderen en een man. Dat is toch ook een soortement van prestatie? Ik meen me te herinneren dat je man eigenlijk wilde scheiden en toen heb je gevochten, toch? En het is nu goed, toch? Noem je dat geen prestatie dan? Omdat je er geen geld voor krijgt? Omdat je geen coole businesscard hebt? Wie weet heeft die succesvolle zakenman elke dag een lijntje coke nodig en is 'ie diepongelukkig (genoeg van die types ontmoet)? Het is maar een buitenkant. En ja, ik weet het, het is een reclame voor jezelf, succes, mensen meten er dingen aan af, mensen vullen karakters in als ze zo'n maatpakman in een dikke Audi zien, maar ja, mensen oordelen toch continu. Ik zou het knapper van mezelf vinden mocht ik van bepaalde geestelijke ketenen afkomen dan een flitsende carriere te behalen (hm, eigenlijk hangt dat wel een beetje samen, iig studie afmaken enzo), maar ik voel me wel succesvoller als ik die flitsende carriere heb. Maar ja, elke nacht janken eenzaam in je designerappartement is ook niet echt wat, of wel?
donderdag 9 juli 2009 om 08:45
Ja, het gras lijkt wel eens groener aan de overkant.
Je noemt je eigen wereldje klein en ook wel beperkt.
Maar is de wereld van de zakenvrouw nou zoveel groter en minder beperkt?
Waarom?
Omdat ze een presentatie houdt voor andere managers? Omdat ze wel eens in vliegtuig zit?
Dat is ook een harde wereld hoor en de meeste mensen zouden dat niet onbetaald doen en als je op je sterfbed ligt dan zijn al die zakendeals niet waar je het voor hebt gedaan.
Ik heb wel die spannende baan. Maar ik verlang heus wel eens naar die man en die kindjes en dat fijne huis waarbij je tijd en ruimte hebt om een fijne omgeving voor je geliefden te maken.
Je noemt je eigen wereldje klein en ook wel beperkt.
Maar is de wereld van de zakenvrouw nou zoveel groter en minder beperkt?
Waarom?
Omdat ze een presentatie houdt voor andere managers? Omdat ze wel eens in vliegtuig zit?
Dat is ook een harde wereld hoor en de meeste mensen zouden dat niet onbetaald doen en als je op je sterfbed ligt dan zijn al die zakendeals niet waar je het voor hebt gedaan.
Ik heb wel die spannende baan. Maar ik verlang heus wel eens naar die man en die kindjes en dat fijne huis waarbij je tijd en ruimte hebt om een fijne omgeving voor je geliefden te maken.
donderdag 9 juli 2009 om 08:52
En wat Zwieb zegt dus
Want waar verlangt een mens eigenlijk echt naar? Naar begrepen worden, geborgenheid, liefde, een thuis. Als mensen mij zien lopen, opgedoft in een 'succesvol uitziend jurkje' met m'n designershoes, designerwatch en designerzonnebril denken ze echt niet 'goh, die zal wel niet kunnen slapen van gekte, die zal wel geen existentiele levenstwijfel hebben, die zal wel geen destructieve neigingen hebben, etc.'. Nou, het is dus maar een laage vernis. Wil ik maar zeggen. En ik heb het zo vaak gezien, dat onder een laagje succes zoveel verdriet en pijn schuilgaat. En die moeder met driekwartsbroek, overgewicht en rood kapsel op het schoolplein (zoals dat op viva altijd wordt benoemd) is misschien veel gelukkiger. Je weet 't dus niet. Relativeer.
Maar toch Iry denk ik wel dat je meer kan. Je wereld iets groter maken, of af en toe via de spaceshuttle een andere planeet bezoeken. Wel een retourtje nemen dan. Accepteer bepaalde beperkingen van jezelf, maar accepteer niet dat je 'dus ook dit en dat niet kunt.' Was hier niet zo'n topic van 'als je doet wat je deed krijg je ook wat je kreeg' ofzo? Hele sterke openingspost iig, de rest heb ik weinig gelezen. Sterke vrouw ook. En kom, iedereen z'n angsten enzo, ik draai mijn hand niet om voor zomaar naar een vreemd land in m'n eentje te gaan of uit een vliegtuig te springen, maar effectief goed zorgen voor mezelf, naar college gaan, schrijven voor studie enzo, man, wat een angst. Terwijl medestudenten die angst totaal niet herkennen maar echt niet eens peinzen over wat ik doe (maar ze vinden het zo stoer, terwijl ik denk: nee, JIJ bent stoer man).
Want waar verlangt een mens eigenlijk echt naar? Naar begrepen worden, geborgenheid, liefde, een thuis. Als mensen mij zien lopen, opgedoft in een 'succesvol uitziend jurkje' met m'n designershoes, designerwatch en designerzonnebril denken ze echt niet 'goh, die zal wel niet kunnen slapen van gekte, die zal wel geen existentiele levenstwijfel hebben, die zal wel geen destructieve neigingen hebben, etc.'. Nou, het is dus maar een laage vernis. Wil ik maar zeggen. En ik heb het zo vaak gezien, dat onder een laagje succes zoveel verdriet en pijn schuilgaat. En die moeder met driekwartsbroek, overgewicht en rood kapsel op het schoolplein (zoals dat op viva altijd wordt benoemd) is misschien veel gelukkiger. Je weet 't dus niet. Relativeer.
Maar toch Iry denk ik wel dat je meer kan. Je wereld iets groter maken, of af en toe via de spaceshuttle een andere planeet bezoeken. Wel een retourtje nemen dan. Accepteer bepaalde beperkingen van jezelf, maar accepteer niet dat je 'dus ook dit en dat niet kunt.' Was hier niet zo'n topic van 'als je doet wat je deed krijg je ook wat je kreeg' ofzo? Hele sterke openingspost iig, de rest heb ik weinig gelezen. Sterke vrouw ook. En kom, iedereen z'n angsten enzo, ik draai mijn hand niet om voor zomaar naar een vreemd land in m'n eentje te gaan of uit een vliegtuig te springen, maar effectief goed zorgen voor mezelf, naar college gaan, schrijven voor studie enzo, man, wat een angst. Terwijl medestudenten die angst totaal niet herkennen maar echt niet eens peinzen over wat ik doe (maar ze vinden het zo stoer, terwijl ik denk: nee, JIJ bent stoer man).
donderdag 9 juli 2009 om 09:44
Zo, nou! Wat een confronterend topic inderdaad op deze morgen, want het is ook mijn verzuchting en mijn frustratie op het moment ofwel de laatste maanden. En daarvóór ook al. Het maakt me tegenwoordig heel erg boos, als ik terugkijk, dat eigenlijk anderen de oorzaak hiervan zijn. Niet dat ik de verantwoordelijkheid wil afschuiven, maar toch, alles wat ik wil, wat ik heb geprobeerd, ondernomen, opnieuw begonnen, en wat dan niet lukt, dat komt wel ergens door en heeft zijn redenen.
Maar laat ik je topic niet vervuilen, ik wil alleen maar even zeggen dat ik je zo goed begrijp, al heb je hier geen bal aan. En... je toont hier op het forum veel, van wie JIJ bent, die unieke speciale Iry. Het zit 'm niet in een betaalde baan, maar toch, ik ben ook jaloers op EM die zo'n succes heeft in zijn werk en door iedereen gewaardeerd wordt, problemen oplost die mensen die daar al 30 jaar werken niet kunnen oplossen, en het nog naar zijn zin heeft ook. Dat wil ik ook!
Maar laat ik je topic niet vervuilen, ik wil alleen maar even zeggen dat ik je zo goed begrijp, al heb je hier geen bal aan. En... je toont hier op het forum veel, van wie JIJ bent, die unieke speciale Iry. Het zit 'm niet in een betaalde baan, maar toch, ik ben ook jaloers op EM die zo'n succes heeft in zijn werk en door iedereen gewaardeerd wordt, problemen oplost die mensen die daar al 30 jaar werken niet kunnen oplossen, en het nog naar zijn zin heeft ook. Dat wil ik ook!
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
donderdag 9 juli 2009 om 09:44
Lieverd.
Ik begrijp je.
Dat dat wereldje vaak zo klein lijkt. Iedereen om je heen zie je als een razende dat parcour doorrennen. En jij hebt het gevoel stil te staan.
Dat dit niet zo is, is moeilijk he. Moeilijk om te accepteren om te zien.
Als dit elke keer weer zo bij je terug komt lieve Iry. Dat je er elke keer zo verdrietig van wordt, probeer dan misschien met iets heel kleins te beginnen.
En ja, dat is al ontzettend lastig. Want jij hebt waanzinnige ideeen, maar de uitvoering en het constante daarvan nekt je.
Maar wellicht eens 1x in de maand voorlichting geven op scholen? (waar we het over gehad hebben)
Of mensen adviseren in de styling van hun huis.
Lieverd je kan zoveel. Fijn dat je dat al wel zelf in ziet.
Nou dat ontevredenheids en zeurderige gevoel in je onderbuik nog zien te verdrijven. Ga weg uit Iry!!! Laat haar rust ervaren. Ga weg met dat opgejaagde gevoel, heul snel!
Kanjer!
Ik begrijp je.
Dat dat wereldje vaak zo klein lijkt. Iedereen om je heen zie je als een razende dat parcour doorrennen. En jij hebt het gevoel stil te staan.
Dat dit niet zo is, is moeilijk he. Moeilijk om te accepteren om te zien.
Als dit elke keer weer zo bij je terug komt lieve Iry. Dat je er elke keer zo verdrietig van wordt, probeer dan misschien met iets heel kleins te beginnen.
En ja, dat is al ontzettend lastig. Want jij hebt waanzinnige ideeen, maar de uitvoering en het constante daarvan nekt je.
Maar wellicht eens 1x in de maand voorlichting geven op scholen? (waar we het over gehad hebben)
Of mensen adviseren in de styling van hun huis.
Lieverd je kan zoveel. Fijn dat je dat al wel zelf in ziet.
Nou dat ontevredenheids en zeurderige gevoel in je onderbuik nog zien te verdrijven. Ga weg uit Iry!!! Laat haar rust ervaren. Ga weg met dat opgejaagde gevoel, heul snel!
Kanjer!
donderdag 9 juli 2009 om 09:49
Ik begrijp je heel goed Iry. Ik zit zelf 4 jaar thuis. Iedereen rent en vliegt door en voor je gevoel staat je ontwikkeling stil.
Als je niet werkt wordt je wereld echt wel een stukje kleiner. Ik snap wel dat mensen zeggen dat het niet om het materiele gaat, dat is het ook niet.
Natuurlijk ben ik blij met man en dochter, familie en vrienden. Maar soms zou ik wel eens wat anders willen kunnen vetellen dan wat ik die dag heb gedaan..
Als je niet werkt wordt je wereld echt wel een stukje kleiner. Ik snap wel dat mensen zeggen dat het niet om het materiele gaat, dat is het ook niet.
Natuurlijk ben ik blij met man en dochter, familie en vrienden. Maar soms zou ik wel eens wat anders willen kunnen vetellen dan wat ik die dag heb gedaan..
donderdag 9 juli 2009 om 09:50
Voor sommige mensen ligt hun "top" in het zicht van iedereen. een fantastische baan, veel geld, een prachtig huis, maatschappelijk succes.
Voor anderen ligt die top in henzelf: het overwinnen van je schaduwkant, het leven met ziekte en problemen, het omgaan met de innerlijke kant van het leven.
En die top wordt niét door iedereen gezien, daar heb je geen uithangbord van in de vorm van een grote villa (oh wat is zij rijk!), een toffe baan (oh wat een leuk werk!).
Die innerlijke top is alleen zichtbaar voor diegenen die heel dicht om de persoon heen staan.
Maar ik weet zeker: aan het einde van je leven, als je terugkijkt op je tijd hier, dan zijn het de innerlijke overwinningen die bijblijven. Die écht van waarde waren.
Dus je bent op weg een enorme topper te worden iry, ook al zie je dat zelf nu misschien niet.
Voor anderen ligt die top in henzelf: het overwinnen van je schaduwkant, het leven met ziekte en problemen, het omgaan met de innerlijke kant van het leven.
En die top wordt niét door iedereen gezien, daar heb je geen uithangbord van in de vorm van een grote villa (oh wat is zij rijk!), een toffe baan (oh wat een leuk werk!).
Die innerlijke top is alleen zichtbaar voor diegenen die heel dicht om de persoon heen staan.
Maar ik weet zeker: aan het einde van je leven, als je terugkijkt op je tijd hier, dan zijn het de innerlijke overwinningen die bijblijven. Die écht van waarde waren.
Dus je bent op weg een enorme topper te worden iry, ook al zie je dat zelf nu misschien niet.
donderdag 9 juli 2009 om 10:34
Goedemorgen Iry, nog een beetje geslapen? Herkenbaar punt wat je op noemt. Voor mij is dat jaren een struggle geweest. Een chronische ziekte is tot daar aan toe, maar nooit meer werken? Pijnlijk punt! Van alle kanten kreeg ik van alles te horen. Werk is zo overgewaard, het gaat om de persoon die ik ben, om de kleine dingen, noem het maar op. An sich dingen waar ik me in kon vinden, maar voor mij was het domweg niet genoeg. Voor mezelf ben ik gaan achterhalen waaróm dat zo'n pijnpunt was. Dat kon toch niet zijn om het werk an sich? Al snel kwam ik er achter dat het voor mij ging om onafhankelijkheid (loon versus WAO-uitkering), zelfontwikkeling, scoren, ambitie, me vast kunnen bijten in projecten etc.
Dat hielp, want het werd duidelijker wat ik nu eigenlijk miste en daarmee makkelijker om te zoeken naar een vorm waar ik dat weer zo goed mogelijk kon bereiken. Ik ben op zoek gegaan naar vrijwilligerswerk. Iets waar ik in het begin een beetje een zwaar hoofd in had, hoor. Want sja, ik ben niet de meest betrouwbare persoon, heb hele periodes waarop ik slecht het huis uit kan komen en dan nog. Dan bouw ik wat op en moet ik het straks weer opgeven!? Rond die tijd zou namelijk ook blijken dat mijn chronische ziekte in mijn situatie progressief is. Lang verhaal kort, tot mijn eigen verbazing vond ik wel degelijk wat. Dicht bij huis -en dat op ons kleine saaie dorp- en met flexibele mogelijkheden. Een bestuursfunctie voor een lokaal sociaal centrum annex dorpshuis. De meeste dingen kan ik thuis doen en dus op eigen tijdsindeling. Indien nodig kan ik zelfs vanuit bed de boel doen. Als ik er zin in heb, dan pak ik ook wat praktischere dingen op. Draai ik bijv. een voorstelling mee of vang een groep op.
Dat was leuk, maar bleek uiteindelijk niet genoeg mentale uitdaging. En toen kwam het volgende op mijn pad. Een bestuursfunctie voor een lokale WMO-adviesraad. Veel jezelf verdiepen in beleidsstukken, het politieke spelletje maar ook de mens die er mee te maken heeft. Heerlijk! Ook dit kan ik naar eigen functioneren doen. Wederom veel dingen zijn thuis te doen, indien nodig zijn collega's zeer bereidwillig om back up te spelen, iets dat zeer goed bij mijn talenten en beperkingen past.
Sinds die eerste dag vrijwilligerswerk is mijn gezondheid er niet beter op geworden, bepaald niet. En toch valt het nog altijd vol te houden doordat het (lichamelijk en mentaal) zo goed past. Ik weet dat het voor 'altijd' niet mijn plek is. Er zal een dag komen dat mijn ambitie te ver rijkt. Niet dat ik me daar nog zorgen over hoef te maken. Tot mijn eigen verbazing is me gevraagd om gemeenteraadslid te worden. Wanneer en voor welke partij dat zal worden, dat ben ik nog aan het uitwerken. Maar dat die dag er ooit zal komen -mits genoeg stemmen, hahaha-, dat is wel duidelijk inmiddels. Er is een hoop gepraat aan vooraf gegaan. Is het wel mogelijk met mijn beperkte belastbaarheid? Ja die mogelijkheid is er, wordt er gemaakt. En ik? Ergens als een kind zo blij. Daar zal ik me tegen die tijd tomeloos in kunnen uitleven qua ambitie. En het schurkt dichter en dichter tegen werk aan -zie het zelf eigenlijk gewoon als werk, maar soit- aan dan ik in 2000 toen ik definitief de arbeidsmarkt uitviel ooit had kunnen dromen.
Wat ik hiermee probeer te zeggen? Ga in jezelf na waaróm je het arbeidsproces mist. Hoe zou je dat in andere vormen alsnog -al dan niet gedeeltelijk- bereiken? Een kleine stap, zelfs als die maar 1 mm is, is ook een stap. Voor sommige mensen werkt dat een stuk heilzamer dan op dezelfde plek te blijven staan. Nog liever maar 1 mm vooruit -ook al wil je eigenlijk 1 km verder zijn-, dan stil staan. ALS jij zo'n mens mocht zijn, ga dan maar voor die 1 mm.
Er is zó veel 'out there' waar je van alles in zou kunnen vinden dat beduidend flexibelere voorwaarden en andere belasting vergt dan "den nobelen arbeid'. Heel praktisch voorbeeldje wellicht. Jij hebt een schat aan ervaring -en vast ook kennis van, inmiddels- met ggz, psychische problemen etc. Die ervaring kun je ook voor je laten werken. Zo'n WMO-adviesraad bijv. Veel regio's hebben die -jouw gemeente kan daar meer over vertellen-. Een onderdeel van de WMO is GGZ-beleid en ondersteuning aan mensen met een chronische psychische problematiek. Het is dan ook belangrijk dat er binnen zo'n adviesraad iemand ervaring heeft in die hoek. Niet alleen vanuit boekjes iets over het beleid kunnen zeggen, maar ook vanuit ervaring en kennis met de doelgroep. Het zou allerlei vaardigheden die je al hebt aanspreken. Is het deelnemen binnen een raad te zwaar? Veel raden maken ook gebruik van ruggespraak. Waar onderwerpen dat behoeven, vallen ze terug op lokale belangenbehartigers en/of deskundigen. Zo'n rol zou jij ook kunnen vervullen. Voor onze raad zou dat bijv. inhouden dat we op zo'n persoon een beroep doen als er veranderingen op dat gebied van beleid aan komt. Bespreken of daar eventuele knelpunten te verwachten zijn en zo ja; hoe kan dat beter aangepakt worden? Gewoon letterlijk met elkaar om de koffie dus.
Zoiets moet je liggen, maar het is slechts 1 klein voorbeeld van alle mogelijkheden die er zijn, afhankelijk van jouw wensen, belastbaarheid en eisen.
Dat hielp, want het werd duidelijker wat ik nu eigenlijk miste en daarmee makkelijker om te zoeken naar een vorm waar ik dat weer zo goed mogelijk kon bereiken. Ik ben op zoek gegaan naar vrijwilligerswerk. Iets waar ik in het begin een beetje een zwaar hoofd in had, hoor. Want sja, ik ben niet de meest betrouwbare persoon, heb hele periodes waarop ik slecht het huis uit kan komen en dan nog. Dan bouw ik wat op en moet ik het straks weer opgeven!? Rond die tijd zou namelijk ook blijken dat mijn chronische ziekte in mijn situatie progressief is. Lang verhaal kort, tot mijn eigen verbazing vond ik wel degelijk wat. Dicht bij huis -en dat op ons kleine saaie dorp- en met flexibele mogelijkheden. Een bestuursfunctie voor een lokaal sociaal centrum annex dorpshuis. De meeste dingen kan ik thuis doen en dus op eigen tijdsindeling. Indien nodig kan ik zelfs vanuit bed de boel doen. Als ik er zin in heb, dan pak ik ook wat praktischere dingen op. Draai ik bijv. een voorstelling mee of vang een groep op.
Dat was leuk, maar bleek uiteindelijk niet genoeg mentale uitdaging. En toen kwam het volgende op mijn pad. Een bestuursfunctie voor een lokale WMO-adviesraad. Veel jezelf verdiepen in beleidsstukken, het politieke spelletje maar ook de mens die er mee te maken heeft. Heerlijk! Ook dit kan ik naar eigen functioneren doen. Wederom veel dingen zijn thuis te doen, indien nodig zijn collega's zeer bereidwillig om back up te spelen, iets dat zeer goed bij mijn talenten en beperkingen past.
Sinds die eerste dag vrijwilligerswerk is mijn gezondheid er niet beter op geworden, bepaald niet. En toch valt het nog altijd vol te houden doordat het (lichamelijk en mentaal) zo goed past. Ik weet dat het voor 'altijd' niet mijn plek is. Er zal een dag komen dat mijn ambitie te ver rijkt. Niet dat ik me daar nog zorgen over hoef te maken. Tot mijn eigen verbazing is me gevraagd om gemeenteraadslid te worden. Wanneer en voor welke partij dat zal worden, dat ben ik nog aan het uitwerken. Maar dat die dag er ooit zal komen -mits genoeg stemmen, hahaha-, dat is wel duidelijk inmiddels. Er is een hoop gepraat aan vooraf gegaan. Is het wel mogelijk met mijn beperkte belastbaarheid? Ja die mogelijkheid is er, wordt er gemaakt. En ik? Ergens als een kind zo blij. Daar zal ik me tegen die tijd tomeloos in kunnen uitleven qua ambitie. En het schurkt dichter en dichter tegen werk aan -zie het zelf eigenlijk gewoon als werk, maar soit- aan dan ik in 2000 toen ik definitief de arbeidsmarkt uitviel ooit had kunnen dromen.
Wat ik hiermee probeer te zeggen? Ga in jezelf na waaróm je het arbeidsproces mist. Hoe zou je dat in andere vormen alsnog -al dan niet gedeeltelijk- bereiken? Een kleine stap, zelfs als die maar 1 mm is, is ook een stap. Voor sommige mensen werkt dat een stuk heilzamer dan op dezelfde plek te blijven staan. Nog liever maar 1 mm vooruit -ook al wil je eigenlijk 1 km verder zijn-, dan stil staan. ALS jij zo'n mens mocht zijn, ga dan maar voor die 1 mm.
Er is zó veel 'out there' waar je van alles in zou kunnen vinden dat beduidend flexibelere voorwaarden en andere belasting vergt dan "den nobelen arbeid'. Heel praktisch voorbeeldje wellicht. Jij hebt een schat aan ervaring -en vast ook kennis van, inmiddels- met ggz, psychische problemen etc. Die ervaring kun je ook voor je laten werken. Zo'n WMO-adviesraad bijv. Veel regio's hebben die -jouw gemeente kan daar meer over vertellen-. Een onderdeel van de WMO is GGZ-beleid en ondersteuning aan mensen met een chronische psychische problematiek. Het is dan ook belangrijk dat er binnen zo'n adviesraad iemand ervaring heeft in die hoek. Niet alleen vanuit boekjes iets over het beleid kunnen zeggen, maar ook vanuit ervaring en kennis met de doelgroep. Het zou allerlei vaardigheden die je al hebt aanspreken. Is het deelnemen binnen een raad te zwaar? Veel raden maken ook gebruik van ruggespraak. Waar onderwerpen dat behoeven, vallen ze terug op lokale belangenbehartigers en/of deskundigen. Zo'n rol zou jij ook kunnen vervullen. Voor onze raad zou dat bijv. inhouden dat we op zo'n persoon een beroep doen als er veranderingen op dat gebied van beleid aan komt. Bespreken of daar eventuele knelpunten te verwachten zijn en zo ja; hoe kan dat beter aangepakt worden? Gewoon letterlijk met elkaar om de koffie dus.
Zoiets moet je liggen, maar het is slechts 1 klein voorbeeld van alle mogelijkheden die er zijn, afhankelijk van jouw wensen, belastbaarheid en eisen.
vandaag ga ik van alles kunnen
donderdag 9 juli 2009 om 10:39
Ok, dit is misschien niet de plek en niet het moment, maar als ik zo dit topic lees, met alle vrouwen die om allerlei redenen niet (volledig) deel kunnen nemen aan het werkende leven.... (ik ook vanwege de chemo trouwens)
Dan komt bij mij toch een idee op.
We kunnen allemaal niet 100% meedoen, maar we kunnen wél allemaal via internet met elkaar communiceren (want we brengen tijd genoeg door op dit forum, hahaha).
Is er dan geen initiatief mogelijk om via internet met z'n allen samen iets nuttigs te doen?
Dat een ieder op zijn eigen tijd, wanneer het goed genoeg gaat, een bijdrage levert?
Ik zit maar een beetje te brainstormen hoor, maar bijvoorbeeld een site waarop we allemaal onze talenten aanbieden? Dat we voor het werk niet uit huis hoeven en het zelf kunnen indelen?
Of een soort onderling netwerkje waarin we elkaars talenten kunnen inschakelen?
Dit topic geeft me zo sterk het gevoel dat we, ondanks de verschillende redenen van buiten-de-maatschappij-staan, toch nuttig kunnen zijn en blijven...
En in dit internettijdperk moet dat makkelijker zijn dan ooit.
Dan komt bij mij toch een idee op.
We kunnen allemaal niet 100% meedoen, maar we kunnen wél allemaal via internet met elkaar communiceren (want we brengen tijd genoeg door op dit forum, hahaha).
Is er dan geen initiatief mogelijk om via internet met z'n allen samen iets nuttigs te doen?
Dat een ieder op zijn eigen tijd, wanneer het goed genoeg gaat, een bijdrage levert?
Ik zit maar een beetje te brainstormen hoor, maar bijvoorbeeld een site waarop we allemaal onze talenten aanbieden? Dat we voor het werk niet uit huis hoeven en het zelf kunnen indelen?
Of een soort onderling netwerkje waarin we elkaars talenten kunnen inschakelen?
Dit topic geeft me zo sterk het gevoel dat we, ondanks de verschillende redenen van buiten-de-maatschappij-staan, toch nuttig kunnen zijn en blijven...
En in dit internettijdperk moet dat makkelijker zijn dan ooit.
donderdag 9 juli 2009 om 10:41
Toen ik de topictitel langs zag komen had ik geen idee wat ik aanklikte, maar ik zit in net zo'n situatie. Dan voel ik hetzelfde als jij, alsof ik veroordeeld ben tot een leven in de marges. Dat voel ik op heel slechte dagen, hoor, als ik doodop ben en mijn lichaam iets anders wil dan ik wil. Maar ik probeer toch ook te genieten van de kleine dingen in het leven, kleine succesjes. Ik snap je helemaal, hoor en ik kan eigenlijk amper iets toevoegen dan de wijze dingen die Qwertu en Roosvrouw hier schrijven.
Denken is zo buitengewoon moeilijk dat velen de voorkeur geven aan oordelen. Otto Weiss
donderdag 9 juli 2009 om 10:46
Ik heb hier ook best veel moeite mee (gehad). Ik zit al 10 jaar in de wao en doe wel vrijwilligerswerk maar dat is geen betaalde baan. En vrienden maken allemaal carrière etc. Een paar jaar geleden kwam ik een quote tegen (van Booker T. Washington, had nog nooit van de man gehoord):
I have learned that success is to be measured not so much by the position that one has reached in life as by the obstacles which he has had to overcome while trying to succeed.
Deze quote hangt bij in de wc. Elke keer als ik me ellendig voel over mijn niet bereikte doelen in het leven lees ik dit stukje mezelf voor en dan besef ik me weer: ik moet elke dag veel moeite doen de 'kleine' dingen te bereiken. Ik moet waarschijnlijk net zoveel of meer moeite doen als die succesvolle zakenvrouw. En dat mag ook gezien worden en daar mag ik trots op zijn. En dit geldt voor zoveel mensen, voor allerlei mensen die door lichamelijke of psychische redenen niet kunnen werken maar die eigenlijk elke dag keihard werken. En dat wordt helaas niet gezien. Maar jullie mogen allemaal trots zijn op jezelf want jullie werken allemaal keihard alleen zijn de uitkomsten minder groot dan bij anderen maar de obstakels die je moet overwinnen zijn ook veel groter.
I have learned that success is to be measured not so much by the position that one has reached in life as by the obstacles which he has had to overcome while trying to succeed.
Deze quote hangt bij in de wc. Elke keer als ik me ellendig voel over mijn niet bereikte doelen in het leven lees ik dit stukje mezelf voor en dan besef ik me weer: ik moet elke dag veel moeite doen de 'kleine' dingen te bereiken. Ik moet waarschijnlijk net zoveel of meer moeite doen als die succesvolle zakenvrouw. En dat mag ook gezien worden en daar mag ik trots op zijn. En dit geldt voor zoveel mensen, voor allerlei mensen die door lichamelijke of psychische redenen niet kunnen werken maar die eigenlijk elke dag keihard werken. En dat wordt helaas niet gezien. Maar jullie mogen allemaal trots zijn op jezelf want jullie werken allemaal keihard alleen zijn de uitkomsten minder groot dan bij anderen maar de obstakels die je moet overwinnen zijn ook veel groter.
donderdag 9 juli 2009 om 10:49
donderdag 9 juli 2009 om 11:53
Hoi Iry,
De helft van de dure auto's die je op de weg ziet rijden zijn niet op een eerlijke manier verdiend. Denk aan topmanagers in de zorg of woningbouwcorporaties en dat soort mensen die vanuit publiek geld denken op allerlei dingen recht te hebben en hun zakken vullen. Er is een gezegde dat als je wil dat rijke mensen harder werken je ze meer moet betalen, wil je arme mensen harder laten werken je ze nog minder moet gaan betalen. De top klaagt altijd dat ze zo hard werken en daarom recht hebben op geld: maar in Amerika en andere landen heb je de working poor. Die werken soms wel 2 banen 10 of meer uur per dag, die werken keihard, maar krijgen er niets voor terug.
Rijke mensen zijn vaak lui: die komen hun bed niet uit voor werk dat ze te min vinden. Armere mensen zijn juist vaak de hardste werkers want die werken voor een minimumloon de lulligste klusjes.
Maar ja, om terug te komen op je verhaal: het is voor een groot deel geluk hebben. Kijk naar Susan Boyle met de Britse Idols, die kan fantastisch zingen maar werd pas op latere leeftijd ontdekt. Hoe goed je kwaliteiten ook zijn: als je de kans niet krijgt ze te tonen kom je er nergens mee. En die kans is gewoon een groot deel geluk.
Ik zal je zeggen: minder TV kijken en minder reclame lucht al een stuk op. Altijd maar die verhalen hoe fantastisch dingen wel niet zijn, maar het echte leven is voor veel mensen een stuk moeilijker...minder gemakkelijk dan het allemaal lijkt.
De helft van de dure auto's die je op de weg ziet rijden zijn niet op een eerlijke manier verdiend. Denk aan topmanagers in de zorg of woningbouwcorporaties en dat soort mensen die vanuit publiek geld denken op allerlei dingen recht te hebben en hun zakken vullen. Er is een gezegde dat als je wil dat rijke mensen harder werken je ze meer moet betalen, wil je arme mensen harder laten werken je ze nog minder moet gaan betalen. De top klaagt altijd dat ze zo hard werken en daarom recht hebben op geld: maar in Amerika en andere landen heb je de working poor. Die werken soms wel 2 banen 10 of meer uur per dag, die werken keihard, maar krijgen er niets voor terug.
Rijke mensen zijn vaak lui: die komen hun bed niet uit voor werk dat ze te min vinden. Armere mensen zijn juist vaak de hardste werkers want die werken voor een minimumloon de lulligste klusjes.
Maar ja, om terug te komen op je verhaal: het is voor een groot deel geluk hebben. Kijk naar Susan Boyle met de Britse Idols, die kan fantastisch zingen maar werd pas op latere leeftijd ontdekt. Hoe goed je kwaliteiten ook zijn: als je de kans niet krijgt ze te tonen kom je er nergens mee. En die kans is gewoon een groot deel geluk.
Ik zal je zeggen: minder TV kijken en minder reclame lucht al een stuk op. Altijd maar die verhalen hoe fantastisch dingen wel niet zijn, maar het echte leven is voor veel mensen een stuk moeilijker...minder gemakkelijk dan het allemaal lijkt.
donderdag 9 juli 2009 om 12:40
Sorry dat ik het zeg, maar ik vind je best afgunstig overkomen Stillemeid. Wat een vooroordelen over de medemens die een hoger banksaldo heeft dan gemiddeld. Idem dito over diegenen die minder dan gemiddeld binnen brengen. Komt op mij over als een vooroordeel zoals "je bent waardeloos/nutteloos als je niet werkt".
En wat ik eigenlijk aandachtstrekkender (is dat een woord?) vind, is dat je je zo focust op geld. Iry gebruikt de dure auto die ze ziet als metafoor; die persoon gaat naar zijn/haar werk. Werk, uiteindelijk nog een stuk metafoor voor datgene wat Iry daar voor zichzelf uit haalt. Als ik het openingstuk zo lees, gaat haar om puur immateriële zaken, niet om banksaldo.
En wat ik eigenlijk aandachtstrekkender (is dat een woord?) vind, is dat je je zo focust op geld. Iry gebruikt de dure auto die ze ziet als metafoor; die persoon gaat naar zijn/haar werk. Werk, uiteindelijk nog een stuk metafoor voor datgene wat Iry daar voor zichzelf uit haalt. Als ik het openingstuk zo lees, gaat haar om puur immateriële zaken, niet om banksaldo.
vandaag ga ik van alles kunnen
