Psyche
alle pijlers
De top is onbereikbaar.
donderdag 9 juli 2009 om 02:17
Vandaag reed ik in de auto en analyseerde eens wat er zo op de weg te zien is.
Bedrijfsauto's
Busjes met een logo
Dikke auto's....succesvolle zakenmensen?
Ik reed langs kantoren...werkplekken.
Het overviel mij ineens...ik werk niet.
En hoewel ik al jaren bezig ben te accepteren dat mijn wereldje nu eenmaal klein moet blijven om mij staande te kunnen houden en dat steeds beter lijkt te lukken.
Zakte mijn stemming,mijn eigenwaarde tot ver onder het nulpunt.
Ik heb gehuild thuis.
Als ik niet zoveel stoornissen had,als mijn lichaam en mijn gezondheid mij niet in de weg stonden.
Welke top had ik dan kunnen bereiken.
Diep van binnen weet ik best dat ik een hoop capaciteiten bezit.
Ik heb passie,talenten,intelligentie,goede communicatie vaardigheden,inzichten,ideeen,doorzettingsvermogen,creativiteit.
Maar dit alles is nutteloos want verder dan mijn kleine wereldje kom ik niet,omdat mijn schaduwkant mij na een tijdje keihard onderuit zou halen.
Maar ik zou zo graag willen...god wat zou ik graag willen.
Willen laten zien,boven op de top wat ik kan.
Ik zou iedereen verbazen,ik zou trots zijn.
Ik veeg maar bruut de traan weg.
De traan van de realiteit....
Ik zal het nooit kunnen tonen.
Want wat ik niet kan is groter dan wat ik wel kan.
En dat sloeg vandaag weer in als een bom.
Bedrijfsauto's
Busjes met een logo
Dikke auto's....succesvolle zakenmensen?
Ik reed langs kantoren...werkplekken.
Het overviel mij ineens...ik werk niet.
En hoewel ik al jaren bezig ben te accepteren dat mijn wereldje nu eenmaal klein moet blijven om mij staande te kunnen houden en dat steeds beter lijkt te lukken.
Zakte mijn stemming,mijn eigenwaarde tot ver onder het nulpunt.
Ik heb gehuild thuis.
Als ik niet zoveel stoornissen had,als mijn lichaam en mijn gezondheid mij niet in de weg stonden.
Welke top had ik dan kunnen bereiken.
Diep van binnen weet ik best dat ik een hoop capaciteiten bezit.
Ik heb passie,talenten,intelligentie,goede communicatie vaardigheden,inzichten,ideeen,doorzettingsvermogen,creativiteit.
Maar dit alles is nutteloos want verder dan mijn kleine wereldje kom ik niet,omdat mijn schaduwkant mij na een tijdje keihard onderuit zou halen.
Maar ik zou zo graag willen...god wat zou ik graag willen.
Willen laten zien,boven op de top wat ik kan.
Ik zou iedereen verbazen,ik zou trots zijn.
Ik veeg maar bruut de traan weg.
De traan van de realiteit....
Ik zal het nooit kunnen tonen.
Want wat ik niet kan is groter dan wat ik wel kan.
En dat sloeg vandaag weer in als een bom.
zondag 12 juli 2009 om 20:16
zondag 12 juli 2009 om 20:30
Ik ben het wel eens met roosvrouw dat succes te behalen is op ieder niveau en dat men dat eigenlijk zelf bepaalt.
Dat te bepalen,dat vind ik dus wel lastig ,gezien ik mijn lat altijd zo hoog leg,kan niets maar dichtbij succes komen.
Dat is dus wel een leerprocces.
Het is idd,de balans zoeken...tussen je tevreden voelen met wat je kan,en accepteren wat nu eenmaal niet kan.
Daar bost ik du nog vaak tegen aan.
Als bijv een marathonloper in je hebben maar verlamd zijn.
Ik denk ook echt wel dat inner-challenge het goed bedoelde.
Maar het bagateliseert als je schrijft dat ze zeker weet dat er mensen zijn met ergere stoornissen die wel de top kunnen bereiken.
Of dat zelfhulpboeken je regelrecht naar je succes lijden.
Dat ik mijn wereldje klein moet houden is gewoon een feit.
En dat is kut.
Maar ik bedenk mij wel steeds meer dat ik ook wat uit dat kleine wereldje kan gaan schrappen zodat ik wel ruimte kan maken voor andere dingen.... de dingen die mij wellicht wel positiever laten voelen.(ppfff..lange zin).
Ik laat mij absoluut niet wijs maken dat ik niets kan.
Sterkere nog,ik maak iedereen wijs dat ik wel van alles kan, en ga dan eigenwijs als ik was,iedere keer op mijn bek (mind my words).
Het is idd het knagend gevoel zoals Roosvrouw beschrijft en daar moet je gewoon wat mee....
Dat te bepalen,dat vind ik dus wel lastig ,gezien ik mijn lat altijd zo hoog leg,kan niets maar dichtbij succes komen.
Dat is dus wel een leerprocces.
Het is idd,de balans zoeken...tussen je tevreden voelen met wat je kan,en accepteren wat nu eenmaal niet kan.
Daar bost ik du nog vaak tegen aan.
Als bijv een marathonloper in je hebben maar verlamd zijn.
Ik denk ook echt wel dat inner-challenge het goed bedoelde.
Maar het bagateliseert als je schrijft dat ze zeker weet dat er mensen zijn met ergere stoornissen die wel de top kunnen bereiken.
Of dat zelfhulpboeken je regelrecht naar je succes lijden.
Dat ik mijn wereldje klein moet houden is gewoon een feit.
En dat is kut.
Maar ik bedenk mij wel steeds meer dat ik ook wat uit dat kleine wereldje kan gaan schrappen zodat ik wel ruimte kan maken voor andere dingen.... de dingen die mij wellicht wel positiever laten voelen.(ppfff..lange zin).
Ik laat mij absoluut niet wijs maken dat ik niets kan.
Sterkere nog,ik maak iedereen wijs dat ik wel van alles kan, en ga dan eigenwijs als ik was,iedere keer op mijn bek (mind my words).
Het is idd het knagend gevoel zoals Roosvrouw beschrijft en daar moet je gewoon wat mee....
zondag 12 juli 2009 om 20:43
Dat boek van Louise Hay heb ik, in een grijs verleden, ook eens in handen gehad. Wat een jeukboek zeg!
Ik ben behoorlijk voor 'zelfcompassie' en kies graag een een positieve bril als het om het leven gaat, maar je kunt er ook in doorschieten.
Wat betreft succes, volgens mij is er hier ooit een discussie geweest over wat succes nou precies betekent en dat is een interessante vraag. Om je eigen leven tot een succes te maken, zou je eerst eens na kunnen gaan wat de definitie daarvan (voor jou persoonlijk) nou eigenlijk is. En dan hebben we het niet over wat de maatschappij als succes ziet of wat 'hoort', maar echt: kijk eens diep in je hart en vraag je eens af hoe jij succes ziet. Waar dat aan gerelateerd is en in hoeverre je daar in de buurt kan komen. Denk dat daar heel verrassende dingen uit kunnen komen.....
Ik ben behoorlijk voor 'zelfcompassie' en kies graag een een positieve bril als het om het leven gaat, maar je kunt er ook in doorschieten.
Wat betreft succes, volgens mij is er hier ooit een discussie geweest over wat succes nou precies betekent en dat is een interessante vraag. Om je eigen leven tot een succes te maken, zou je eerst eens na kunnen gaan wat de definitie daarvan (voor jou persoonlijk) nou eigenlijk is. En dan hebben we het niet over wat de maatschappij als succes ziet of wat 'hoort', maar echt: kijk eens diep in je hart en vraag je eens af hoe jij succes ziet. Waar dat aan gerelateerd is en in hoeverre je daar in de buurt kan komen. Denk dat daar heel verrassende dingen uit kunnen komen.....
zondag 12 juli 2009 om 20:48
Eigenlijk gaat het mij niet eens om succes,dat vind ik ook best een jeukwoord.
Meer dat wat ik aan capaciteiten,en intellect heb,niet volledig tot uiting kan komen omdat veel van mijn energie verloren gaat aan mijn beperkingen.
Maar goed,daar komt de sleutel van tevredenheid en acceptatie bij kijken.
Meer dat wat ik aan capaciteiten,en intellect heb,niet volledig tot uiting kan komen omdat veel van mijn energie verloren gaat aan mijn beperkingen.
Maar goed,daar komt de sleutel van tevredenheid en acceptatie bij kijken.
zondag 12 juli 2009 om 21:08
quote:iry schreef op 12 juli 2009 @ 20:48:
Eigenlijk gaat het mij niet eens om succes,dat vind ik ook best een jeukwoord.
Meer dat wat ik aan capiciteiten,en intelect heb,niet volledig tot uiting kan komen omdat veel van mijn energie verloren gaat aan mijn beperkingen.
Maar goed,daar komt de sleutel van tevredenheid en acceptatie bij kijken.
Dat laatste klopt helemaal, en daar zit voor jou nu een crux. Een lastige crux vaak, overigens. Wat voor mij erg heeft geholpen toen ik in dat proces zat was het projecteren op anderen. Als het om mezelf ging, dan was het bij wijze van spreke nog niet goed genoeg als ik de eerste MP van NL zou zijn geworden. Sja, dat schiet lekker op. Ik ben mezelf maar voor de gek gaan houden. Heb mezelf geleerd dat ik er 1 vriendin bij kreeg; RV'verbeterdeversie. Juist als vriendin, niet mezelf. Want; vrienden daar kon ik realistischere verwachtingen voor hebben. Voor hen had ik stukken meer empathie en geduld dan voor mezelf. Ik wist natuurlijk heel goed dat ik poppenkast speelde, maar het hielp wel om milder, eerlijker naar mezelf te worden. Zou ik die standaard zetten voor vriendin RV'verbeterdeversie? Nee, nou ok dan hoeft dat niet. Vervolgens werd ik RV'verbeterdeversie voor dat punt. And so on. En kwam steeds meer de insteek dat ik liever 103830 keer probeer en faal, dan falen om te proberen.
Inmiddels is die vriendin op dit gebied niet meer nodig. Ik kijk nu gewoon naar haalbaar BINNEN mijn eigen grenzen. Niet alleen talent, maar talent binnen de grenzen. En verbaas me keer op keer waar ik uit kom.
Bekijk het van die andere kant. Doordat je het hier moeilijk mee hebt, sta je voor je gevoel helemaal stil. Ergens is dat nog frustrerender dan proberen en "maar half" een doel halen. Enerzijds dat gevoel dat je stil blijft staan, en anderzijds een stok om jezelf te slaan omdat je jezélf tegenhoudt door die te hoge eisen. En slaan kun je waarschijnlijk met die stok net weer even te goed.
Als je het zo bekijkt, dan heb je eigenlijk weinig meer te verliezen met proberen en er achter te komen dat je ergens komt doch wellicht niet jouw eigen hoge standaard haalt.
Eigenlijk gaat het mij niet eens om succes,dat vind ik ook best een jeukwoord.
Meer dat wat ik aan capiciteiten,en intelect heb,niet volledig tot uiting kan komen omdat veel van mijn energie verloren gaat aan mijn beperkingen.
Maar goed,daar komt de sleutel van tevredenheid en acceptatie bij kijken.
Dat laatste klopt helemaal, en daar zit voor jou nu een crux. Een lastige crux vaak, overigens. Wat voor mij erg heeft geholpen toen ik in dat proces zat was het projecteren op anderen. Als het om mezelf ging, dan was het bij wijze van spreke nog niet goed genoeg als ik de eerste MP van NL zou zijn geworden. Sja, dat schiet lekker op. Ik ben mezelf maar voor de gek gaan houden. Heb mezelf geleerd dat ik er 1 vriendin bij kreeg; RV'verbeterdeversie. Juist als vriendin, niet mezelf. Want; vrienden daar kon ik realistischere verwachtingen voor hebben. Voor hen had ik stukken meer empathie en geduld dan voor mezelf. Ik wist natuurlijk heel goed dat ik poppenkast speelde, maar het hielp wel om milder, eerlijker naar mezelf te worden. Zou ik die standaard zetten voor vriendin RV'verbeterdeversie? Nee, nou ok dan hoeft dat niet. Vervolgens werd ik RV'verbeterdeversie voor dat punt. And so on. En kwam steeds meer de insteek dat ik liever 103830 keer probeer en faal, dan falen om te proberen.
Inmiddels is die vriendin op dit gebied niet meer nodig. Ik kijk nu gewoon naar haalbaar BINNEN mijn eigen grenzen. Niet alleen talent, maar talent binnen de grenzen. En verbaas me keer op keer waar ik uit kom.
Bekijk het van die andere kant. Doordat je het hier moeilijk mee hebt, sta je voor je gevoel helemaal stil. Ergens is dat nog frustrerender dan proberen en "maar half" een doel halen. Enerzijds dat gevoel dat je stil blijft staan, en anderzijds een stok om jezelf te slaan omdat je jezélf tegenhoudt door die te hoge eisen. En slaan kun je waarschijnlijk met die stok net weer even te goed.
Als je het zo bekijkt, dan heb je eigenlijk weinig meer te verliezen met proberen en er achter te komen dat je ergens komt doch wellicht niet jouw eigen hoge standaard haalt.
vandaag ga ik van alles kunnen
zondag 12 juli 2009 om 22:23
Ik weet niet of het helpt, maar is het niet zo dat bij bijna iedereen er omstandigheden zijn waardoor ze dat wat ze aan capaciteiten en intellect in zich hebben niet volledig tot bloei kunnen brengen? Bij mij een moeilijke thuissituatie in mijn jeugd die zijn sporen heeft nagelaten, bij een ander een ziekte die hij krijgt, bij weer een ander een ongeluk dat hem overkomt, bij weer een ander de mantelzorg voor een naaste, of financiele malaise waar hij decennialang onder gebukt gaat....vrijwel niemand doet zijn ding onder volledig ideale omstandigheden.
Ik heb vaak gedacht hoe het gelopen zou zijn als ik uit hetzelfde 'intellectueel stimulerende milieu' afkomstig was geweest als sommige studiegenoten en als mijn thuissituatie een veilige was geweest. Was ik dan met hogere cijfers afgestudeerd? Had ik dan nu die AIO-baan? Zijn mijn studiegenoten die met hogere cijfers afstudeerden getalenteerder, of werd ik geremd doordat "overleven in een moeilijke familiesituatie" zoveel energie kostte?
Inmiddels stel ik mezelf die vraag niet meer, want wat heeft het voor zin? Ik ben wie ik ben. Ik heb er in mijn omstandigheden en met mijn capaciteiten het beste uit gehaald. En ja, dat was minder dan sommige anderen. Maar ik ben ook niet dezelfde als die anderen, en ik heb mijn dingen niet in dezelfde omstandigheden gedaan. VOOR MIJ was dit het hoogst haalbare. Dat is toch het enige wat telt? Dat je er binnen jouw eigen omstandigheden het beste uit hebt gehaald?
Balen dat je eigen omstandigheden niet zo gunstig zijn als die van een ander is, helaas, zonde van de energie. Het zorgt nl. niet voor een wonder waardoor de omstandigheden ineens veranderen (was het maar zo!). Het vreet alleen maar energie die je beter kunt besteden aan goed zorgen voor jezelf.
Sterkte!
Ik heb vaak gedacht hoe het gelopen zou zijn als ik uit hetzelfde 'intellectueel stimulerende milieu' afkomstig was geweest als sommige studiegenoten en als mijn thuissituatie een veilige was geweest. Was ik dan met hogere cijfers afgestudeerd? Had ik dan nu die AIO-baan? Zijn mijn studiegenoten die met hogere cijfers afstudeerden getalenteerder, of werd ik geremd doordat "overleven in een moeilijke familiesituatie" zoveel energie kostte?
Inmiddels stel ik mezelf die vraag niet meer, want wat heeft het voor zin? Ik ben wie ik ben. Ik heb er in mijn omstandigheden en met mijn capaciteiten het beste uit gehaald. En ja, dat was minder dan sommige anderen. Maar ik ben ook niet dezelfde als die anderen, en ik heb mijn dingen niet in dezelfde omstandigheden gedaan. VOOR MIJ was dit het hoogst haalbare. Dat is toch het enige wat telt? Dat je er binnen jouw eigen omstandigheden het beste uit hebt gehaald?
Balen dat je eigen omstandigheden niet zo gunstig zijn als die van een ander is, helaas, zonde van de energie. Het zorgt nl. niet voor een wonder waardoor de omstandigheden ineens veranderen (was het maar zo!). Het vreet alleen maar energie die je beter kunt besteden aan goed zorgen voor jezelf.
Sterkte!
maandag 13 juli 2009 om 01:15
quote:iry schreef op 12 juli 2009 @ 20:48:
Eigenlijk gaat het mij niet eens om succes,dat vind ik ook best een jeukwoord.
Meer dat wat ik aan capaciteiten,en intellect heb,niet volledig tot uiting kan komen omdat veel van mijn energie verloren gaat aan mijn beperkingen.
Maar goed,daar komt de sleutel van tevredenheid en acceptatie bij kijken.
Grappig dat jij een negatieve connotatie bij het woord succes hebt. Het gaat natuurlijk niet om dat woord an sich, maar om het idee.
Je schrijft dat veel van je energie verloren gaat aan je beperkingen. Komt dat ook doordat je de focus daar vaak legt?
Ik ben het helemaal met je eens dat tevredenheid en acceptatie de sleutel vormen tot een meer bevredigd leven. Zou je daar dichter bij in de buurt komen als je de focus gaat verleggen?
Originele aanpak van Roosvrouw trouwens en ik geloof zeker dat die kan werken. Soms kun je in een 'rollenspel' met jezelf hele goeie dingen aanboren. Het proberen waard.
Eigenlijk gaat het mij niet eens om succes,dat vind ik ook best een jeukwoord.
Meer dat wat ik aan capaciteiten,en intellect heb,niet volledig tot uiting kan komen omdat veel van mijn energie verloren gaat aan mijn beperkingen.
Maar goed,daar komt de sleutel van tevredenheid en acceptatie bij kijken.
Grappig dat jij een negatieve connotatie bij het woord succes hebt. Het gaat natuurlijk niet om dat woord an sich, maar om het idee.
Je schrijft dat veel van je energie verloren gaat aan je beperkingen. Komt dat ook doordat je de focus daar vaak legt?
Ik ben het helemaal met je eens dat tevredenheid en acceptatie de sleutel vormen tot een meer bevredigd leven. Zou je daar dichter bij in de buurt komen als je de focus gaat verleggen?
Originele aanpak van Roosvrouw trouwens en ik geloof zeker dat die kan werken. Soms kun je in een 'rollenspel' met jezelf hele goeie dingen aanboren. Het proberen waard.
maandag 13 juli 2009 om 01:52
Het klopt als een bus dat ik voor anderen stukken milder,geduldiger en wellicht het totaalbeeld veel helderder zie.
Het rollenspel van Rv is idd zo gek niet.
De Focus leg ik juist niet erg op de beperkingen.
En wellicht is dat ook juist een valkuil omdat ik daar totaal overheen wals en zo beperk ik natuurlijk mijn eigen ruimte.
Kwestie van slechte dosering zal ik maar zeggen.
Om een voorbeeld van 1 van mijn dagelijkse handicaps te noemen en hoe dat erg veel energie neemt (hoe dat werkt zeg maar).
Het horen van stemmen.
Het kost vreselijk veel inspanning om te kunnen scheiden wat de stemmen zeggen en wat reeël is(daar moet ik eigenlijk continu op gespitst zijn)
Het kippenhok in mijn hoofd vraagt ook extra inspanning om mij te concentreren op wat ik graag in mij wil opnemen(lezen,gesprekken met anderen bv)
Hoe meer omgevingsgeluiden,hoe meer inspanning(ik mijd dat dan ook liever,maar ook weer niet te vaak,gezien ik mijzelf en mijn gezinsleven niet alles wil ontnemen).
Gezien de inhoud van de stemmen allerminst aardig is,is het ook lastig aardig over mijzelf te denken (dat heeft nogal eens wat discussie in mijn hoofd nodig).
Poe hee...dit is een hele enge openbaring om op te schrijven.
Maar is 1 van de redenen waarom een klein wereldje mij meer rust in mijn hoofd geeft.
Daarbij heb ik nog eens een drukke agenda in mijn hoofd en mijn dagelijks bezigheden wat betreft mijn eetstoornis,pieker ik extreem veel,zuig ik alles(onbewust) op(ik kan geen bijgeluiden scheiden van hoofdgeluiden en om daardoor niet in gekte te vervallen moet ik erg mijn best doen.
Mijn psyche heeft daar een truukje voor kennelijk,genaamd Dis,
Disociatieve stoornis.
Dat betekent dat er hele gaten vallen in mijn aanwezig zijn.
Door mijn eetstoornis heb ik inmiddels wat gezondheidsklachten waardoor ik physiek niet meer alles aankan.
(waar recentelijk een nieuw gezondheidsobstakel bij is gekomen)
Pff...kan nog wel even doorgaan,Ptts,paniekstoornis...
Ik weet niet waarom ik dit nu allemaal opschrijf .
Ik vind het vreselijk eng en praat er allemaal niet graag over.
Misschien om een stukje helder te maken in de discussie
Mijn gezin staat op nummer 1,en daar gaat alle vermogen naartoe.
En ergens onder al deze shit zit dus iemand die iets wil zijn.
Nogmaals..poe hee,wat een openbaring.
En dan is dit nog maar een deel,maar wel de hoofdlijnen
Het zweet staat in mijn handen en de rillingen razen door mijn lijf.
Emmeke,wat een nuttige post van je.
Het rollenspel van Rv is idd zo gek niet.
De Focus leg ik juist niet erg op de beperkingen.
En wellicht is dat ook juist een valkuil omdat ik daar totaal overheen wals en zo beperk ik natuurlijk mijn eigen ruimte.
Kwestie van slechte dosering zal ik maar zeggen.
Om een voorbeeld van 1 van mijn dagelijkse handicaps te noemen en hoe dat erg veel energie neemt (hoe dat werkt zeg maar).
Het horen van stemmen.
Het kost vreselijk veel inspanning om te kunnen scheiden wat de stemmen zeggen en wat reeël is(daar moet ik eigenlijk continu op gespitst zijn)
Het kippenhok in mijn hoofd vraagt ook extra inspanning om mij te concentreren op wat ik graag in mij wil opnemen(lezen,gesprekken met anderen bv)
Hoe meer omgevingsgeluiden,hoe meer inspanning(ik mijd dat dan ook liever,maar ook weer niet te vaak,gezien ik mijzelf en mijn gezinsleven niet alles wil ontnemen).
Gezien de inhoud van de stemmen allerminst aardig is,is het ook lastig aardig over mijzelf te denken (dat heeft nogal eens wat discussie in mijn hoofd nodig).
Poe hee...dit is een hele enge openbaring om op te schrijven.
Maar is 1 van de redenen waarom een klein wereldje mij meer rust in mijn hoofd geeft.
Daarbij heb ik nog eens een drukke agenda in mijn hoofd en mijn dagelijks bezigheden wat betreft mijn eetstoornis,pieker ik extreem veel,zuig ik alles(onbewust) op(ik kan geen bijgeluiden scheiden van hoofdgeluiden en om daardoor niet in gekte te vervallen moet ik erg mijn best doen.
Mijn psyche heeft daar een truukje voor kennelijk,genaamd Dis,
Disociatieve stoornis.
Dat betekent dat er hele gaten vallen in mijn aanwezig zijn.
Door mijn eetstoornis heb ik inmiddels wat gezondheidsklachten waardoor ik physiek niet meer alles aankan.
(waar recentelijk een nieuw gezondheidsobstakel bij is gekomen)
Pff...kan nog wel even doorgaan,Ptts,paniekstoornis...
Ik weet niet waarom ik dit nu allemaal opschrijf .
Ik vind het vreselijk eng en praat er allemaal niet graag over.
Misschien om een stukje helder te maken in de discussie
Mijn gezin staat op nummer 1,en daar gaat alle vermogen naartoe.
En ergens onder al deze shit zit dus iemand die iets wil zijn.
Nogmaals..poe hee,wat een openbaring.
En dan is dit nog maar een deel,maar wel de hoofdlijnen
Het zweet staat in mijn handen en de rillingen razen door mijn lijf.
Emmeke,wat een nuttige post van je.
maandag 13 juli 2009 om 04:51
Wat voor mij ooit een eye-opener was was 'stop met jezelf te vergelijken met anderen'.
Kijk naar wie je WEL bent en wat je WEL kunt.
Je hoeft jezelf tegenover niemand te bewijzen.
Doe wat goed voelt voor jou, waar jij je prettig bij voelt.
Alles wat je hebt is het NU en als je zoveel mogelijk probeert het NU zo fijn mogelijk te maken, wat wil je dan nog meer?
Te veel mensen streven dromen na die ze misschien wel of niet ooit zullen bereiken en gaan daarbij volledig voorbij aan het NU. Nee, later als ik dit of dat heb, dan pas zal ik gelukkig zijn! Wat zonde! Wie zegt dat je er morgen, volgend jaar of over tien jaar nog bent?
Doe gewoon wat je leuk vindt om te doen, dat is mijn tip!
Carpe diem!!
Kijk naar wie je WEL bent en wat je WEL kunt.
Je hoeft jezelf tegenover niemand te bewijzen.
Doe wat goed voelt voor jou, waar jij je prettig bij voelt.
Alles wat je hebt is het NU en als je zoveel mogelijk probeert het NU zo fijn mogelijk te maken, wat wil je dan nog meer?
Te veel mensen streven dromen na die ze misschien wel of niet ooit zullen bereiken en gaan daarbij volledig voorbij aan het NU. Nee, later als ik dit of dat heb, dan pas zal ik gelukkig zijn! Wat zonde! Wie zegt dat je er morgen, volgend jaar of over tien jaar nog bent?
Doe gewoon wat je leuk vindt om te doen, dat is mijn tip!
Carpe diem!!
maandag 13 juli 2009 om 07:36
Iry, het is een hele toer om jezelf bij elkaar te houden! Ik ken je niet, maar heb een mateloze bewondering voor je.
Ik vind het knap dat je inzicht hebt in hoe je in elkaar steekt en wat er voor nodig is om goed te kunnen functioneren.
Je prioriteit nummer een is je gezin. Om daar lekker in mee te draaien vraagt veel energie. Daarnaast kan er niet zo veel meer zijn en moet je je doelen realistisch houden.
Maar focus op wat je wel kan (het is al gezegd) en leef in het hier en nu en niet voor wat er allemaal moet en kan zijn.
Ik vind het geweldig dat jij er voor je gezin wilt zijn.
Ik vind het knap dat je inzicht hebt in hoe je in elkaar steekt en wat er voor nodig is om goed te kunnen functioneren.
Je prioriteit nummer een is je gezin. Om daar lekker in mee te draaien vraagt veel energie. Daarnaast kan er niet zo veel meer zijn en moet je je doelen realistisch houden.
Maar focus op wat je wel kan (het is al gezegd) en leef in het hier en nu en niet voor wat er allemaal moet en kan zijn.
Ik vind het geweldig dat jij er voor je gezin wilt zijn.
maandag 13 juli 2009 om 09:10
Iry, ik kan me voorstellen dat je het eng vindt om al die 'aandoeningen' zo even op te schrijven. Maar als je idd te weinig focust op je beperkingen, om ze maar te negeren, is het denk ik wel heel goed om het zo op te schrijven. Want als ik het zo lees vind ik het echt heel knap wat je allemaal wél doet. Het is nogal een lijst die je daar opschrijft.
Ik heb een spierziekte, waardoor ik fysiek beperkt ben, daar is niks engs aan om op te schrijven, want het is gewoon duidelijk en er is niks aan te doen.
Maar ook psychisch ben ik 'beperkt', dat is veel enger om op te schrijven, omdat het veel subjectiever is. Ik heb qua psychische beperking geen diagnose, maar heb in de loop van de jaren gezien dat ik snel over mijn grenzen ga en dan word ik depressief, of krijg ik paniekaanvallen. Zolang ik me rustig houd heb ik nergens last van. Pas nadat ik tig keer weer ziek werd heb ik me er langzamerhand bij neergelegd dat ik niet zoveel kan als ik zou willen.
Ik heb een goede opleiding gevolgd, maar ik kan er niks mee. Puur omdat ik het niet volhoud om in een strak tijdsregime te leven. Het draaiende houden van mijn gezin kost mij alle energie die ik heb. Maar zodra ik ook maar een sprankje energie overheb voel ik me toch alweer schuldig dat ik niet werk voor mijn geld. Ik zit in de WAO.
En zolang ik me rustig houd zie ik er verder ook gezond uit, dus ik krijg nogal es commentaar van buitenstaanders. Dat af laten glijden is soms erg lastig.
Ik ben nu 45 en ben zelf gewoon tevreden met wat ik kan en bereikt heb, maar ja, zonder mijn 'beperkingen' had ik natuurlijk maatschappelijk gezien veel meer kunnen bereiken.
Ik heb een spierziekte, waardoor ik fysiek beperkt ben, daar is niks engs aan om op te schrijven, want het is gewoon duidelijk en er is niks aan te doen.
Maar ook psychisch ben ik 'beperkt', dat is veel enger om op te schrijven, omdat het veel subjectiever is. Ik heb qua psychische beperking geen diagnose, maar heb in de loop van de jaren gezien dat ik snel over mijn grenzen ga en dan word ik depressief, of krijg ik paniekaanvallen. Zolang ik me rustig houd heb ik nergens last van. Pas nadat ik tig keer weer ziek werd heb ik me er langzamerhand bij neergelegd dat ik niet zoveel kan als ik zou willen.
Ik heb een goede opleiding gevolgd, maar ik kan er niks mee. Puur omdat ik het niet volhoud om in een strak tijdsregime te leven. Het draaiende houden van mijn gezin kost mij alle energie die ik heb. Maar zodra ik ook maar een sprankje energie overheb voel ik me toch alweer schuldig dat ik niet werk voor mijn geld. Ik zit in de WAO.
En zolang ik me rustig houd zie ik er verder ook gezond uit, dus ik krijg nogal es commentaar van buitenstaanders. Dat af laten glijden is soms erg lastig.
Ik ben nu 45 en ben zelf gewoon tevreden met wat ik kan en bereikt heb, maar ja, zonder mijn 'beperkingen' had ik natuurlijk maatschappelijk gezien veel meer kunnen bereiken.
Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt
Hannah Arendt
maandag 13 juli 2009 om 11:03
quote:iry schreef op 13 juli 2009 @ 01:52:
Het klopt als een bus dat ik voor anderen stukken milder,geduldiger en wellicht het totaalbeeld veel helderder zie.
Het rollenspel van Rv is idd zo gek niet.
De Focus leg ik juist niet erg op de beperkingen.
En wellicht is dat ook juist een valkuil omdat ik daar totaal overheen wals en zo beperk ik natuurlijk mijn eigen ruimte.
Kwestie van slechte dosering zal ik maar zeggen.
Om een voorbeeld van 1 van mijn dagelijkse handicaps te noemen en hoe dat erg veel energie neemt (hoe dat werkt zeg maar).
Het horen van stemmen.
Het kost vreselijk veel inspanning om te kunnen scheiden wat de stemmen zeggen en wat reeël is(daar moet ik eigenlijk continu op gespitst zijn)
Het kippenhok in mijn hoofd vraagt ook extra inspanning om mij te concentreren op wat ik graag in mij wil opnemen(lezen,gesprekken met anderen bv)
Hoe meer omgevingsgeluiden,hoe meer inspanning(ik mijd dat dan ook liever,maar ook weer niet te vaak,gezien ik mijzelf en mijn gezinsleven niet alles wil ontnemen).
Gezien de inhoud van de stemmen allerminst aardig is,is het ook lastig aardig over mijzelf te denken (dat heeft nogal eens wat discussie in mijn hoofd nodig).
Poe hee...dit is een hele enge openbaring om op te schrijven.
Maar is 1 van de redenen waarom een klein wereldje mij meer rust in mijn hoofd geeft.
Daarbij heb ik nog eens een drukke agenda in mijn hoofd en mijn dagelijks bezigheden wat betreft mijn eetstoornis,pieker ik extreem veel,zuig ik alles(onbewust) op(ik kan geen bijgeluiden scheiden van hoofdgeluiden en om daardoor niet in gekte te vervallen moet ik erg mijn best doen.
Mijn psyche heeft daar een truukje voor kennelijk,genaamd Dis,
Disociatieve stoornis.
Dat betekent dat er hele gaten vallen in mijn aanwezig zijn.
Door mijn eetstoornis heb ik inmiddels wat gezondheidsklachten waardoor ik physiek niet meer alles aankan.
(waar recentelijk een nieuw gezondheidsobstakel bij is gekomen)
Pff...kan nog wel even doorgaan,Ptts,paniekstoornis...
Ik weet niet waarom ik dit nu allemaal opschrijf .
Ik vind het vreselijk eng en praat er allemaal niet graag over.
Misschien om een stukje helder te maken in de discussie
Mijn gezin staat op nummer 1,en daar gaat alle vermogen naartoe.
En ergens onder al deze shit zit dus iemand die iets wil zijn.
Nogmaals..poe hee,wat een openbaring.
En dan is dit nog maar een deel,maar wel de hoofdlijnen
Het zweet staat in mijn handen en de rillingen razen door mijn lijf.
Emmeke,wat een nuttige post van je.Ik heb niet zoveel tijd om te reageren maar ik wilde wel even zeggen dat ik het knap van je vindt dat je dit durft te vertellen. En dat ik het ook heel knap vind dat je ondanks al deze moeilijke dingen een gezin draaiende houdt!!!! Als je zoveel psychische klachten hebt kost het heel veel moeite om jezelf overeind te houden, jezelf op de rails te houden. Ben je wel eens trots op jezelf? Ik heb zelf ook een waslijst aan psychische stoornissen en ook oa een dissociatieve stoornis. En daar heb ik gewoon al een dubbele fulltime baan aan om mezelf overeind te houden. En dan is er een kleine hoeveelheid energie over om nog aan zelfontplooiing te werken, helaas.
Het klopt als een bus dat ik voor anderen stukken milder,geduldiger en wellicht het totaalbeeld veel helderder zie.
Het rollenspel van Rv is idd zo gek niet.
De Focus leg ik juist niet erg op de beperkingen.
En wellicht is dat ook juist een valkuil omdat ik daar totaal overheen wals en zo beperk ik natuurlijk mijn eigen ruimte.
Kwestie van slechte dosering zal ik maar zeggen.
Om een voorbeeld van 1 van mijn dagelijkse handicaps te noemen en hoe dat erg veel energie neemt (hoe dat werkt zeg maar).
Het horen van stemmen.
Het kost vreselijk veel inspanning om te kunnen scheiden wat de stemmen zeggen en wat reeël is(daar moet ik eigenlijk continu op gespitst zijn)
Het kippenhok in mijn hoofd vraagt ook extra inspanning om mij te concentreren op wat ik graag in mij wil opnemen(lezen,gesprekken met anderen bv)
Hoe meer omgevingsgeluiden,hoe meer inspanning(ik mijd dat dan ook liever,maar ook weer niet te vaak,gezien ik mijzelf en mijn gezinsleven niet alles wil ontnemen).
Gezien de inhoud van de stemmen allerminst aardig is,is het ook lastig aardig over mijzelf te denken (dat heeft nogal eens wat discussie in mijn hoofd nodig).
Poe hee...dit is een hele enge openbaring om op te schrijven.
Maar is 1 van de redenen waarom een klein wereldje mij meer rust in mijn hoofd geeft.
Daarbij heb ik nog eens een drukke agenda in mijn hoofd en mijn dagelijks bezigheden wat betreft mijn eetstoornis,pieker ik extreem veel,zuig ik alles(onbewust) op(ik kan geen bijgeluiden scheiden van hoofdgeluiden en om daardoor niet in gekte te vervallen moet ik erg mijn best doen.
Mijn psyche heeft daar een truukje voor kennelijk,genaamd Dis,
Disociatieve stoornis.
Dat betekent dat er hele gaten vallen in mijn aanwezig zijn.
Door mijn eetstoornis heb ik inmiddels wat gezondheidsklachten waardoor ik physiek niet meer alles aankan.
(waar recentelijk een nieuw gezondheidsobstakel bij is gekomen)
Pff...kan nog wel even doorgaan,Ptts,paniekstoornis...
Ik weet niet waarom ik dit nu allemaal opschrijf .
Ik vind het vreselijk eng en praat er allemaal niet graag over.
Misschien om een stukje helder te maken in de discussie
Mijn gezin staat op nummer 1,en daar gaat alle vermogen naartoe.
En ergens onder al deze shit zit dus iemand die iets wil zijn.
Nogmaals..poe hee,wat een openbaring.
En dan is dit nog maar een deel,maar wel de hoofdlijnen
Het zweet staat in mijn handen en de rillingen razen door mijn lijf.
Emmeke,wat een nuttige post van je.Ik heb niet zoveel tijd om te reageren maar ik wilde wel even zeggen dat ik het knap van je vindt dat je dit durft te vertellen. En dat ik het ook heel knap vind dat je ondanks al deze moeilijke dingen een gezin draaiende houdt!!!! Als je zoveel psychische klachten hebt kost het heel veel moeite om jezelf overeind te houden, jezelf op de rails te houden. Ben je wel eens trots op jezelf? Ik heb zelf ook een waslijst aan psychische stoornissen en ook oa een dissociatieve stoornis. En daar heb ik gewoon al een dubbele fulltime baan aan om mezelf overeind te houden. En dan is er een kleine hoeveelheid energie over om nog aan zelfontplooiing te werken, helaas.
maandag 13 juli 2009 om 12:58
Omdat veel van wat je schrijft niet nieuw voor me was en dus ook meegenomen in mijn eerdere reacties hier sluit ik me voor nu maar even helemaal aan bij Rider
Of misschien toch nog even een aanvulling. Er is niets mis met het kleinhouden van je wereld als dat is wat nodig is om te overleven. En het feit dat je zelf zegt dat onder al die stoornissen ook nog iemand zit met potentieel, met hersens en ambities? Die persoon maakt juist dat je bent waar je nu bent. Dat je functioneert in de maatschappij ondanks je stoornissen. Dat je een gezin draaiende houdt. Dat je helder kunt verwoorden waar je knelpunten zitten. Dat je super mooie adviezen aan andere kunt geven. Dat je niet opgeeft. Dat je blijft vechten.
Dat is heel wat waard lijkt mij
Of misschien toch nog even een aanvulling. Er is niets mis met het kleinhouden van je wereld als dat is wat nodig is om te overleven. En het feit dat je zelf zegt dat onder al die stoornissen ook nog iemand zit met potentieel, met hersens en ambities? Die persoon maakt juist dat je bent waar je nu bent. Dat je functioneert in de maatschappij ondanks je stoornissen. Dat je een gezin draaiende houdt. Dat je helder kunt verwoorden waar je knelpunten zitten. Dat je super mooie adviezen aan andere kunt geven. Dat je niet opgeeft. Dat je blijft vechten.
Dat is heel wat waard lijkt mij
maandag 13 juli 2009 om 13:09
Zo herkenbaar,
Ook ik werk niet, ik ben alleen het enige nuttige wat ik voor de maatschappij doe is mijn kind zo goed mogelijk voor de maatscahppij op te voeden.
99 van de 100 dagen ben ik daar tevreden mee en kan ik goed leven met de beperking maar soms dan overvalt me ff het gevoel van mislukking zijn.
Dan wil ik ook 40 KUNNEN werken en allerlie dingen er naast kunnen doen.
MAAR als ik goed voor mezelf en kind wil zijn dat zit dat er gewoon niet in.
Dat zou mijn nu redelijk stabiele leventje acuut omver schoppen.
De andere 99 dagen voel ik me best goed en zie ik ook wat ik voor waardevols mee breng in de maatschappij.
Sta bv klaar voor vrienden en doe veel op de school van zoontje.
Okkey ik kost dus alleen maare geld en dat voelt absoluut niet ptrettig maar ik weet dat ik het niet doe omdat ik te lui ben.
Ik wil wel maar kan nniet. Maar soms heb ik het ook ff nodig dat een vriendin me er op wijst dat ik ook waardevol ben en zeker niet een mislukking.
Als ik jouw posts hier lees op het forum dan ben jij een zeer waardvol persoon en draag je zeker het nodige bij!!!
Ook ik werk niet, ik ben alleen het enige nuttige wat ik voor de maatschappij doe is mijn kind zo goed mogelijk voor de maatscahppij op te voeden.
99 van de 100 dagen ben ik daar tevreden mee en kan ik goed leven met de beperking maar soms dan overvalt me ff het gevoel van mislukking zijn.
Dan wil ik ook 40 KUNNEN werken en allerlie dingen er naast kunnen doen.
MAAR als ik goed voor mezelf en kind wil zijn dat zit dat er gewoon niet in.
Dat zou mijn nu redelijk stabiele leventje acuut omver schoppen.
De andere 99 dagen voel ik me best goed en zie ik ook wat ik voor waardevols mee breng in de maatschappij.
Sta bv klaar voor vrienden en doe veel op de school van zoontje.
Okkey ik kost dus alleen maare geld en dat voelt absoluut niet ptrettig maar ik weet dat ik het niet doe omdat ik te lui ben.
Ik wil wel maar kan nniet. Maar soms heb ik het ook ff nodig dat een vriendin me er op wijst dat ik ook waardevol ben en zeker niet een mislukking.
Als ik jouw posts hier lees op het forum dan ben jij een zeer waardvol persoon en draag je zeker het nodige bij!!!
maandag 13 juli 2009 om 13:45
Wat een lieve posts ... .
Dankje Rider en Lunax, en eigenlijk de vele andere die gepost zijn.
Eng om dit stukje openbaring van mij te laten staan,maar misschien wel goed om er eens wel de focus op te leggen.
Ik ben absoluut niet klaar voor volledige acceptatie.
Dat zal mij nog vaak laten struikelen,maar hopelijk ook iets brengen waar ik trots op kan zijn .
Want mijn doel is toch echt om iets van mijzelf naar boven te halen.
Lukt dat niet op korte termijn,dan wel op langere.
Heel herkenbaar ook dat het feit dat je in de WAO zit,je je een maatschappelijk kostenplaatje voelt.
Hoewel ik wel kan bedenken dat dat geen vrijwillige keuze is.
(f) (f) (f) ,voor iedereen de de moeite na om hier een reactie te plaatsen.
,voor iedereen die zich er in herkent.
Dankje Rider en Lunax, en eigenlijk de vele andere die gepost zijn.
Eng om dit stukje openbaring van mij te laten staan,maar misschien wel goed om er eens wel de focus op te leggen.
Ik ben absoluut niet klaar voor volledige acceptatie.
Dat zal mij nog vaak laten struikelen,maar hopelijk ook iets brengen waar ik trots op kan zijn .
Want mijn doel is toch echt om iets van mijzelf naar boven te halen.
Lukt dat niet op korte termijn,dan wel op langere.
Heel herkenbaar ook dat het feit dat je in de WAO zit,je je een maatschappelijk kostenplaatje voelt.
Hoewel ik wel kan bedenken dat dat geen vrijwillige keuze is.
(f) (f) (f) ,voor iedereen de de moeite na om hier een reactie te plaatsen.
,voor iedereen die zich er in herkent.
maandag 13 juli 2009 om 14:24
Ik moest vanochtend nog even aan je denken toen ik het journaal zag. Zoals Roosvrouw ook al schreef, je bent erg streng voor jezelf en stelt erg hoge eisen. Ik zag op het journaal een man die gevlucht was voor het oorlogsgeweld in de Swatvallei en die nu mogelijk weer kon gaan terugkeren. En ik dacht: "hij zal zichzelf niet verwijten dat hij het niet heeft geschopt tot minister-president of hartchirurg. Hij beseft (hopelijk) dat hij in zijn omstandigheden al heel geweldig heeft gepresteerd door te overleven, zich erdoorheen te slaan en daarbij ook nog eens lief te zijn voor zijn vrouw/kinderen. Als hij zichzelf zou vertellen dat hij eigenlijk aan het hoofd zou moeten staan van een multinational, brandt hij zichzelf onterecht af.
maandag 13 juli 2009 om 15:39
Bedankt voor je uitleg over je beperkingen Iry.
Ik denk dat je al heel ver bent met het weten waar je grenzen liggen en ernaar handelen zodat je geen nieuwe problemen opstapeld en helemaal ten onder gaat. Dat zie je toch vaak bij mensen die zichzelf niet accepteren. Verstandigste is dan natuurlijk om de wensen zo aan te passen dat je daarbinnen hoop krijgt om zo'n nieuwe wens tot vervulling te brengen. Dat downsizen baal je natuurlijk wel eens van, ik snap waarom je het topic hebt geopend. In een slecht humeur baal ik er ook wel eens van dat m'n intellect niet net een tikkie hoger kon zodat ik al die wiskunde van m'n droomopleiding wel had aangekund. Nu heb ik het als hobby op een laag niveau en probeer ik via andere wegen toch nog een beetje in dat werkveld terrecht te komen.
Ik denk dat je al heel ver bent met het weten waar je grenzen liggen en ernaar handelen zodat je geen nieuwe problemen opstapeld en helemaal ten onder gaat. Dat zie je toch vaak bij mensen die zichzelf niet accepteren. Verstandigste is dan natuurlijk om de wensen zo aan te passen dat je daarbinnen hoop krijgt om zo'n nieuwe wens tot vervulling te brengen. Dat downsizen baal je natuurlijk wel eens van, ik snap waarom je het topic hebt geopend. In een slecht humeur baal ik er ook wel eens van dat m'n intellect niet net een tikkie hoger kon zodat ik al die wiskunde van m'n droomopleiding wel had aangekund. Nu heb ik het als hobby op een laag niveau en probeer ik via andere wegen toch nog een beetje in dat werkveld terrecht te komen.
maandag 13 juli 2009 om 17:36
Iry, respect dat je zo open hebt verteld over wat er met je aan de hand is. Absoluut niet iets om je voor te schamen, het heeft zijn oorzaken ergens. En nog meer respect dat je toch maar een heel gezin zo draaiende houdt.
Wat mij betreft alleen maar een teken van gezondheid en groei, dat er 'onder al die shit' iemand zit die iets wil zijn. Die zelfontplooiing en groei wil. Doe het op jouw manier, zoals jij het aankunt, zou ik zeggen. En onderschat niet wat je allemaal al doet, onder andere hier op het forum.
Heel veel liefs!
Wat mij betreft alleen maar een teken van gezondheid en groei, dat er 'onder al die shit' iemand zit die iets wil zijn. Die zelfontplooiing en groei wil. Doe het op jouw manier, zoals jij het aankunt, zou ik zeggen. En onderschat niet wat je allemaal al doet, onder andere hier op het forum.
Heel veel liefs!
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
dinsdag 14 juli 2009 om 17:13
quote:iry schreef op 13 juli 2009 @ 01:52:
Mijn psyche heeft daar een truukje voor kennelijk,genaamd Dis,
Disociatieve stoornis.
Dat betekent dat er hele gaten vallen in mijn aanwezig zijn.
Door mijn eetstoornis heb ik inmiddels wat gezondheidsklachten waardoor ik physiek niet meer alles aankan.
(waar recentelijk een nieuw gezondheidsobstakel bij is gekomen)
Pff...kan nog wel even doorgaan,Ptts,paniekstoornis...
Ik weet niet waarom ik dit nu allemaal opschrijf .
Ik vind het vreselijk eng en praat er allemaal niet graag over.
Misschien om een stukje helder te maken in de discussie
Mijn gezin staat op nummer 1,en daar gaat alle vermogen naartoe.
En ergens onder al deze shit zit dus iemand die iets wil zijn.
Nogmaals..poe hee,wat een openbaring.
En dan is dit nog maar een deel,maar wel de hoofdlijnen
Het zweet staat in mijn handen en de rillingen razen door mijn lijf.
Emmeke,wat een nuttige post van je.
Iry, ik heb niet het hele topic gelezen, maar mijn oog viel op deze posting.
Het lijkt wel alsof je aan elkaar hangt van de stoornissen. Zijn die stoornissen niet gewoon manieren waarop jij met het leven omgaat? Mechanismen om het leven aan te kunnen?
Dissociatie ken ik ook, ik heb dat één keer meegemaakt toen ik onder zware druk stond. Ik zie dat eigenlijk niet als een stoornis, maar een manier van je geest om jou te beschermen tegen iets wat je op dat moment niet aankunt. Eigenlijk heel slim dus. Een truukje, zoals je het zelf ook noemt.
Als je in stoornissen denkt, heeft dat een effect op hoe je over jezelf denkt. 'Gestoord, afwijkend van de norm, iets wat het niet goed doet en 'gerepareerd' zou moeten worden.
Zou je het woord door iets anders kunnen vervangen dat niet zo'n negatieve connotatie heeft? Bijvoorbeeld eetpatroon in plaats van eetstoornis? Paniekepisodes in plaats van paniekstoornis? Dissociatie in plaats van dissociatiestoornis?
Mijn psyche heeft daar een truukje voor kennelijk,genaamd Dis,
Disociatieve stoornis.
Dat betekent dat er hele gaten vallen in mijn aanwezig zijn.
Door mijn eetstoornis heb ik inmiddels wat gezondheidsklachten waardoor ik physiek niet meer alles aankan.
(waar recentelijk een nieuw gezondheidsobstakel bij is gekomen)
Pff...kan nog wel even doorgaan,Ptts,paniekstoornis...
Ik weet niet waarom ik dit nu allemaal opschrijf .
Ik vind het vreselijk eng en praat er allemaal niet graag over.
Misschien om een stukje helder te maken in de discussie
Mijn gezin staat op nummer 1,en daar gaat alle vermogen naartoe.
En ergens onder al deze shit zit dus iemand die iets wil zijn.
Nogmaals..poe hee,wat een openbaring.
En dan is dit nog maar een deel,maar wel de hoofdlijnen
Het zweet staat in mijn handen en de rillingen razen door mijn lijf.
Emmeke,wat een nuttige post van je.
Iry, ik heb niet het hele topic gelezen, maar mijn oog viel op deze posting.
Het lijkt wel alsof je aan elkaar hangt van de stoornissen. Zijn die stoornissen niet gewoon manieren waarop jij met het leven omgaat? Mechanismen om het leven aan te kunnen?
Dissociatie ken ik ook, ik heb dat één keer meegemaakt toen ik onder zware druk stond. Ik zie dat eigenlijk niet als een stoornis, maar een manier van je geest om jou te beschermen tegen iets wat je op dat moment niet aankunt. Eigenlijk heel slim dus. Een truukje, zoals je het zelf ook noemt.
Als je in stoornissen denkt, heeft dat een effect op hoe je over jezelf denkt. 'Gestoord, afwijkend van de norm, iets wat het niet goed doet en 'gerepareerd' zou moeten worden.
Zou je het woord door iets anders kunnen vervangen dat niet zo'n negatieve connotatie heeft? Bijvoorbeeld eetpatroon in plaats van eetstoornis? Paniekepisodes in plaats van paniekstoornis? Dissociatie in plaats van dissociatiestoornis?
Ga in therapie!
woensdag 15 juli 2009 om 10:36
Hoi Dubio.
Ja stoornissen klinkt id niet zo positief.
En het is zeker zo dat ze allemaal met elkaar in verband staan en elkaar in stand houden.
Ze hebben natuurlijk ook allemaal dezelfde grondslag.
Ik heb deze week een heel fijn gesprek gehad met mijn dochter.
En ze zei hele lieve en wijze dingen.
Wat ben ik trots op die griet
Ze zei o.a
Mam,jij kijkt altijd maar omhoog en je vergeet naar beneden te kijken vanaf de berg die je stiekem al hebt beklommen.
Je staat al op de top mam!
En,
Je hebt al genoeg obstakels in het leven.
Maar jij denkt,ach ik zet er zelf nog maar een paar hindernissen bij,waarom doe je dat nou?
Dat is toch helemaal niet nodig.
Verder een heel stimulerend verhaal waarbij ze haar dansen als voorbeeld nam.
Dat ze in het begin ook vooral hard van stapel wilde lopen en alleen maar zo veel mogelijk figuren wilde leren.
Maar ze vergat de techniek.
En dat je zonder de techniek eigenlijk nooit mooi kan dansen.
Nu richt ze zich vooral op de techniek,dat gaat niet zo hard,maar dan leg je wel de goede basis.
Net als een huis een stevig fundament nodig heeft.
In een notedop,maar kwam erop neer dat ze zei dat ik dit keer eens in een laag tempo ergens aan moet beginnen.
Al neem je iedere dag maar 10 minuten voor je studie mam!
Dat kan je wel,en je begint dan in ieder geval.
Als je het weer zo groot maakt begin je nooit en kijk je iedere keer terug met spijt dat je hebt laten liggen wat je graag had gewild.
Wat een wijs kind he. .
Mijn doel voor volgende week.
Half uurtje per dag aan mijn studie gaan zitten!!
Gewoon...een begin maken.
Ja stoornissen klinkt id niet zo positief.
En het is zeker zo dat ze allemaal met elkaar in verband staan en elkaar in stand houden.
Ze hebben natuurlijk ook allemaal dezelfde grondslag.
Ik heb deze week een heel fijn gesprek gehad met mijn dochter.
En ze zei hele lieve en wijze dingen.
Wat ben ik trots op die griet
Ze zei o.a
Mam,jij kijkt altijd maar omhoog en je vergeet naar beneden te kijken vanaf de berg die je stiekem al hebt beklommen.
Je staat al op de top mam!
En,
Je hebt al genoeg obstakels in het leven.
Maar jij denkt,ach ik zet er zelf nog maar een paar hindernissen bij,waarom doe je dat nou?
Dat is toch helemaal niet nodig.
Verder een heel stimulerend verhaal waarbij ze haar dansen als voorbeeld nam.
Dat ze in het begin ook vooral hard van stapel wilde lopen en alleen maar zo veel mogelijk figuren wilde leren.
Maar ze vergat de techniek.
En dat je zonder de techniek eigenlijk nooit mooi kan dansen.
Nu richt ze zich vooral op de techniek,dat gaat niet zo hard,maar dan leg je wel de goede basis.
Net als een huis een stevig fundament nodig heeft.
In een notedop,maar kwam erop neer dat ze zei dat ik dit keer eens in een laag tempo ergens aan moet beginnen.
Al neem je iedere dag maar 10 minuten voor je studie mam!
Dat kan je wel,en je begint dan in ieder geval.
Als je het weer zo groot maakt begin je nooit en kijk je iedere keer terug met spijt dat je hebt laten liggen wat je graag had gewild.
Wat een wijs kind he. .
Mijn doel voor volgende week.
Half uurtje per dag aan mijn studie gaan zitten!!
Gewoon...een begin maken.
woensdag 15 juli 2009 om 10:44
