Psyche
alle pijlers
de zelfmoordvader
maandag 25 augustus 2008 om 20:45
Hoi allemaal,
Voor degenen die het hebben gelezen; ik ben de vivabiecht die haar vader dood heeft gevonden na een zelfmoord.
Ik heb er een tijdje over nagedacht, maar besloten er toch een topic over te openen. Waarom weet ik zelf eigenlijk ook niet zo goed.. mijn hart luchten? Misschien een manier vinden er mee om te gaan? Misschien omdat het vandaag recies twee jaar geleden is dat ik hem voor de laatste keer sprak? Ik schrijf op dit forum ook onder een andere naam. Dit is iets wat best een herkenbaar verhaal is en ik wil niet dat mensen die dit lezen, mij herkennen en dan meteen kunnen meelezen met mijn andere posts,
Iedereen die dit verhaal hoort, vind dat ik hulp moet zoeken. Maar het gaat best goed me. Hoewel ik soms het duistere gevoel heb dat het helemaal niet zo goed gaat en dat er een dag komt dat ik de klap alsnog zal krijgen.
In het kort; ik ben in wezen een verwend zondagskind die in de puberteit te maken kreeg met alcoholisme. Een vader die langzaam afgleed, een moeder die overspannen raakte, een uitzetting uit ons prachtige huis. Mijn vader ging meer en meer drinken, hij zag altijd het goede in mensen en dacht dat hij zijn leven wel weer op de rit zou krijgen. Op sommige momenten deed hij echt zijn best, en dat was eigenlijk nog het zieligst. Ik heb ruzie met hem gemaakt, hem gesmeekt te stoppen met drinken, hem uit kroegen gesleurd. Later; zijn huur betaald, geld voor hem geregeld bij vrienden en banken, deurwaarders gebeld. Nog later; hem geld gebracht op het station, caravans voor hem geregeld waar hij weekjes kon doorbrengen, een opvanghuis voor hem gezocht. Bij hem gebleven als hij een hypo had (suikerziekte) of er een einde aan wilde maken. Dan hield ik zijn hand vast, terwijl hij lag te huilen op bed en me niet meer los wilde laten.
Hij probeerde goed bezig te blijven en wilde weer iemand zijn die iets te betekenen had, net zoals vroeger, maar de drank had hem al gesloopt.En wij konden eigenlijk niets meer doen. Het einde was op het moment dat ik hem vond, in verregaande staat van ontbinding, zo alleen in een zielig kamertje.
Omdat soms een lied meer zegt dan 1000 woorden, dit draaiden wij op zijn begrafenis en dit is hoe het was;
Je zegt ik ben vrij, maar jij bedoelt, ik ben zo eenzaam
Je voelt je te gek zeg jij, maar ik zit niet te dromen
......................
Gef mij nu je angst, ik geef je er hoop voor terug
Geef mij nu de nacht, ik geef je de morgen terug
Zolang ik je niet verlies, vind ik heus wel mijn weg met jou...
Kan nu niet meer.. ik mis hem. Waarom heb ik hem niet kunnen helpen? En hoe kan ik opgewekt en gelukkig door het leven gaan na dit verhaal? Ik kan het nooit eens een keer vertellen, waarom ik ben zoals ik ben. Sorry voor het lange verhaal. Misschien kan ik eer beter gewoon meteen een boek over schrijven...
Voor degenen die het hebben gelezen; ik ben de vivabiecht die haar vader dood heeft gevonden na een zelfmoord.
Ik heb er een tijdje over nagedacht, maar besloten er toch een topic over te openen. Waarom weet ik zelf eigenlijk ook niet zo goed.. mijn hart luchten? Misschien een manier vinden er mee om te gaan? Misschien omdat het vandaag recies twee jaar geleden is dat ik hem voor de laatste keer sprak? Ik schrijf op dit forum ook onder een andere naam. Dit is iets wat best een herkenbaar verhaal is en ik wil niet dat mensen die dit lezen, mij herkennen en dan meteen kunnen meelezen met mijn andere posts,
Iedereen die dit verhaal hoort, vind dat ik hulp moet zoeken. Maar het gaat best goed me. Hoewel ik soms het duistere gevoel heb dat het helemaal niet zo goed gaat en dat er een dag komt dat ik de klap alsnog zal krijgen.
In het kort; ik ben in wezen een verwend zondagskind die in de puberteit te maken kreeg met alcoholisme. Een vader die langzaam afgleed, een moeder die overspannen raakte, een uitzetting uit ons prachtige huis. Mijn vader ging meer en meer drinken, hij zag altijd het goede in mensen en dacht dat hij zijn leven wel weer op de rit zou krijgen. Op sommige momenten deed hij echt zijn best, en dat was eigenlijk nog het zieligst. Ik heb ruzie met hem gemaakt, hem gesmeekt te stoppen met drinken, hem uit kroegen gesleurd. Later; zijn huur betaald, geld voor hem geregeld bij vrienden en banken, deurwaarders gebeld. Nog later; hem geld gebracht op het station, caravans voor hem geregeld waar hij weekjes kon doorbrengen, een opvanghuis voor hem gezocht. Bij hem gebleven als hij een hypo had (suikerziekte) of er een einde aan wilde maken. Dan hield ik zijn hand vast, terwijl hij lag te huilen op bed en me niet meer los wilde laten.
Hij probeerde goed bezig te blijven en wilde weer iemand zijn die iets te betekenen had, net zoals vroeger, maar de drank had hem al gesloopt.En wij konden eigenlijk niets meer doen. Het einde was op het moment dat ik hem vond, in verregaande staat van ontbinding, zo alleen in een zielig kamertje.
Omdat soms een lied meer zegt dan 1000 woorden, dit draaiden wij op zijn begrafenis en dit is hoe het was;
Je zegt ik ben vrij, maar jij bedoelt, ik ben zo eenzaam
Je voelt je te gek zeg jij, maar ik zit niet te dromen
......................
Gef mij nu je angst, ik geef je er hoop voor terug
Geef mij nu de nacht, ik geef je de morgen terug
Zolang ik je niet verlies, vind ik heus wel mijn weg met jou...
Kan nu niet meer.. ik mis hem. Waarom heb ik hem niet kunnen helpen? En hoe kan ik opgewekt en gelukkig door het leven gaan na dit verhaal? Ik kan het nooit eens een keer vertellen, waarom ik ben zoals ik ben. Sorry voor het lange verhaal. Misschien kan ik eer beter gewoon meteen een boek over schrijven...
maandag 25 augustus 2008 om 20:52
Hoi lieve Lavida,
Wat ontzettend moeilijk moet dat zijn geweest. Je vader zien afglijden en uiteindelijk heeft hij zelf een keus gemaakt om zijn leven te beeindigen.
Waarom je dit topic opend? Nouja, ze noemen het rouwverwerking. En voor rouw staat geen tijd. De 1 heeft een paar maanden genoeg rouw gehad, de ander heeft dat pas na 10 jaar. En tja.. meestal zijn bepaalde data erg belangrijk voor je, zoals vandaag, en ben je er meer mee bezig.
Wat knap dat je je verhaal kan vertellen. Goed. Lucht maar lekker, dat is fijn. Dat de klap nog komt denk je? Hoeft niet. Het gaat vaak heel geleidelijk aan. Het besef sijpeld naar binnen. Maar goed ook, want zoveel pijn in 1x, kan je gewoon niet aan. Dus als je denkt dat het klaar is, komt er weer een datum, of een klote dag dat het wat minder gaat...
Zoek eens op Youtube naar het nummer 'oud verdriet' van Acda en de Munnik. Heel toepasselijk
Wat ontzettend moeilijk moet dat zijn geweest. Je vader zien afglijden en uiteindelijk heeft hij zelf een keus gemaakt om zijn leven te beeindigen.
Waarom je dit topic opend? Nouja, ze noemen het rouwverwerking. En voor rouw staat geen tijd. De 1 heeft een paar maanden genoeg rouw gehad, de ander heeft dat pas na 10 jaar. En tja.. meestal zijn bepaalde data erg belangrijk voor je, zoals vandaag, en ben je er meer mee bezig.
Wat knap dat je je verhaal kan vertellen. Goed. Lucht maar lekker, dat is fijn. Dat de klap nog komt denk je? Hoeft niet. Het gaat vaak heel geleidelijk aan. Het besef sijpeld naar binnen. Maar goed ook, want zoveel pijn in 1x, kan je gewoon niet aan. Dus als je denkt dat het klaar is, komt er weer een datum, of een klote dag dat het wat minder gaat...
Zoek eens op Youtube naar het nummer 'oud verdriet' van Acda en de Munnik. Heel toepasselijk
maandag 25 augustus 2008 om 20:56
Lieve meid, een lang verhaal? Dit is jouw grootste verdriet in een notedop denk ik......
Ik weet niet goed hoe ik moet reageren, ga ik over nadenken. Mijn eerste ingeving is zoek hulp, lotgenotencontact of in ieder geval iets. Maar ik wil ook persoonlijk reageren, alleen niet impulsief en verwijzen naar de hulpverlening.
Ik kom er op terug, goed? Voor nu:
Ik weet niet goed hoe ik moet reageren, ga ik over nadenken. Mijn eerste ingeving is zoek hulp, lotgenotencontact of in ieder geval iets. Maar ik wil ook persoonlijk reageren, alleen niet impulsief en verwijzen naar de hulpverlening.
Ik kom er op terug, goed? Voor nu:
oh that purrrrrrrrrfect feeling
maandag 25 augustus 2008 om 20:56
Mijn moeder heeft ook zelfmoord gepleegd en hoewel het al 16 jaar geleden is leef ik ook nog elke dag vol met vragen en schuldgevoel. Ik heb haar niet gevonden, maar mijn zus die nog thuis woonde vermoedde dat er iets niet goed was en heeft de huisarts ingeschakeld en die heeft de politie erbij gehaald om haar kamerdeur te forceren want die blokkeerde ze altijd. Ik heb haar la nog wel in bed zien liggen, ze is redelijk rustig ingeslapen en omdat ze op haar zij lag, heb ik geholpen met omdraaien zodat ze recht kwam te liggen. T is niet makkelijk om dit een plek te geven zelfs met hulp van psychologen is t me nog steeds niet gelukt, net of ze t gewoon niet snappen wat zoiets met je doet. Mijn moeder was ook alcoholverslaafd en gleed steeds meer weg in depressies en psychotische waanideeën. En hier iemand bij helpen is onmogelijk omdat ze mij ook vaak als een vijand zag in ahar eigen complotheorieën, maar toch ...
maandag 25 augustus 2008 om 21:02
wat heb jij in een moeilijke situatie gezeten. Ipv het kind te zijn, werd jij de zorgende volwassene en jouw vader en moeder het hulp behoefende kind. Alles gleed weg om jullie heen, maar jij bleef staan.
Wat heb jij moeten vechten en sterk moeten zijn. Misschien is dit het moment dat je tegen jezelf mag zegen: en nu hoef ik niet meer sterk te zijn, ik mag ook verdriet hebben. Ik mag ook pijn hebben en getroost worden.
dikke knuffel
Wat heb jij moeten vechten en sterk moeten zijn. Misschien is dit het moment dat je tegen jezelf mag zegen: en nu hoef ik niet meer sterk te zijn, ik mag ook verdriet hebben. Ik mag ook pijn hebben en getroost worden.
dikke knuffel
maandag 25 augustus 2008 om 21:03
Misschien is zijn leven altijd moeilijk geweest maar heeft hij zich groot kunnen houden tot in je puberteit.
Feit is dat je iemand met zulke grote problemen, en daar bovenop ook nog eens alcohol, niet kunt helpen.
Alcohol is een makkelijke uitweg en het kan zijn dat hij bergen moest beklimmen waar je zelf alleen maar heuveltjes zou zien.
Je hebt gedaan voor hem wat je kon, zover als je kon. Verder gaan zou een risico inhouden om er zelf aan onderdoor te gaan.
Heeft het zin om op zoek te gaan naar lotgenoten, andere achterblijvers? Mensen die enigzins voelen wat jij voelt, waarmee je kunt delen, waar je gewoon je verhaal bij kunt doen.
Dat scheelt al wat in het verdriet, delen.
Dat trauma, geen idee of je nog een klap krijgt, of dat je het dagje bij dagje verwerkt.
Sterkte in de komende extra harde weken.
Feit is dat je iemand met zulke grote problemen, en daar bovenop ook nog eens alcohol, niet kunt helpen.
Alcohol is een makkelijke uitweg en het kan zijn dat hij bergen moest beklimmen waar je zelf alleen maar heuveltjes zou zien.
Je hebt gedaan voor hem wat je kon, zover als je kon. Verder gaan zou een risico inhouden om er zelf aan onderdoor te gaan.
Heeft het zin om op zoek te gaan naar lotgenoten, andere achterblijvers? Mensen die enigzins voelen wat jij voelt, waarmee je kunt delen, waar je gewoon je verhaal bij kunt doen.
Dat scheelt al wat in het verdriet, delen.
Dat trauma, geen idee of je nog een klap krijgt, of dat je het dagje bij dagje verwerkt.
Sterkte in de komende extra harde weken.
maandag 25 augustus 2008 om 21:10
Haha, ja, sorry. Ik weet het. Maar huilen is soms goed.
Een kennis van mij heeft een gedichtje geschreven, erg toepasselijk.
Ik heb thuis een potje...
op dat potje staat verdriet,
ik doe er vaak verdrietjes in
als ze klein zijn huil ik niet!
Steeds als er iets tegen zit
of iets gebeurt wat ik niet wil
open ik het potje en gooi het er in...
heel stil
maar nu was de laatste druppel,
net even iets te veel,
van al die stukjes klein verdriet kreeg ik een brok in mijn keel!
Mijn hand begon te trillen,'t verdriet vloog uit de pot,
een traan begon te rollen,ik voelde mij erg rot!
Een onbedaarlijk snikken deed me beven overal
ik zat echt tot mijn haren in het diepste dal!
Het was met roodomrande ogen
toen ik me zelf weer rustig kreeg
Opgelucht keek in naar mijn potje...
het potje... dat was leeg!!!
maandag 25 augustus 2008 om 21:10
Het is op de een of andere manier fijn om te lezen dat anderen dit ook hebben meegemaakt. Het is inderdaad mijn verhaal in een notendop. Ik zie vooral details voor me en ik denk dat het fijn zou zijn dat te kunnen delen ofzo..
Oja, ik wil best wel eens in bed gaan liggen huilen, met iemand erover praten of m gewoon heel zielig voelen, maar de waan van alledag zorgt dat ik gewoon rechtop blijf staan.
Yamuna, ik heb jouw verhaal al een keer gelezen kan dat? Mijn vader had suikerziekte en was letterlijk aan het afsterven, dat rook je ook. Heel naar.
Risotje; klinkt heel raar, maar ik denk dat het een bijzonder moment is geweest, het omdraaien. Ik ben weggerend toen ik hem zag en heb hem daarna nooit meer mogen zien. Ik wou dat ik dichterbij was gelopen.
Oja, ik wil best wel eens in bed gaan liggen huilen, met iemand erover praten of m gewoon heel zielig voelen, maar de waan van alledag zorgt dat ik gewoon rechtop blijf staan.
Yamuna, ik heb jouw verhaal al een keer gelezen kan dat? Mijn vader had suikerziekte en was letterlijk aan het afsterven, dat rook je ook. Heel naar.
Risotje; klinkt heel raar, maar ik denk dat het een bijzonder moment is geweest, het omdraaien. Ik ben weggerend toen ik hem zag en heb hem daarna nooit meer mogen zien. Ik wou dat ik dichterbij was gelopen.
maandag 25 augustus 2008 om 21:21
maandag 25 augustus 2008 om 21:26
Ja, dat wil ik wel vertellen maar het is een vies verhaal. Op het biechttopic waar ik het eerder op schreef kreeg ik het gevoel dat forummers het liever niet hadden willen lezen. Maar ik wil het wel kwijt...
Het was op de avond dat ik besefte dat ik hem alweer een tijdje niet het gesproken. Ik voelde meteen dat het foute boel was.. Hij woonde op dat moment in een lege etage van een vriend van mijn zusje. Ik ging naar mijn zusje en haalde de sleutel. Ik was er nog nooit geweest want hij bivakeerde daar alleen maar voor zolang..
Ik moest beneden een deur door en kwam dan meteen bij een trap naar de 1e etage. Ik had aangebeld maar er kwam geen reactie. Ik dacht nog; nou ja, het stinkt hier niet dus hij zal iig niet dood liggen daar. Er lag wel veel post. Bovenaan de trap was geen deur dus ik stond meteen in een soort halletje. Voordat ik op de bovenste tree stond sloeg een afgrijselijke stank in mijn gezicht. Ik wist meteen wat het was al had ik het nog nooit geroken. Ik keek vervolgens recht in de kamer waar hij lag. Hij was, achteraf berekend, al 11 dagen dood. Hij was zwart en opgezwollen. Ik kan je niet vertellen hoe ik me toen voelde maar ben een paar stapjes dichterbij gegaan om te kijken of ik het goed zag, Wat daar lag zag er namelijk niet menselijk uit. Ik zag bloed (dacht ik, bleek lijkvocht te zijn) en insecten. Door de geur kon ik niet ademhalen en ik kan me niet herinneren maar ben de trap afgerend en ik schreeuwde want ik werd opgevangen door een politieagente die blijkbaar in die straat stond. Natuurlijk is het zo snel gegaan dat ik achteraf het gevoel had dat ik me vergist moest hebben en ik wilde hem zien. Goed zien. Maar dat mocht niet.
Ik had heel naief kleding uitgezocht voor in de kist maar de lijkschouwer wilde dat niet aandoen. Ik was heel boos, maar ze zei dat dat echt niet meer kon. Hij is in een laken gewikkeld begraven.
Het was op de avond dat ik besefte dat ik hem alweer een tijdje niet het gesproken. Ik voelde meteen dat het foute boel was.. Hij woonde op dat moment in een lege etage van een vriend van mijn zusje. Ik ging naar mijn zusje en haalde de sleutel. Ik was er nog nooit geweest want hij bivakeerde daar alleen maar voor zolang..
Ik moest beneden een deur door en kwam dan meteen bij een trap naar de 1e etage. Ik had aangebeld maar er kwam geen reactie. Ik dacht nog; nou ja, het stinkt hier niet dus hij zal iig niet dood liggen daar. Er lag wel veel post. Bovenaan de trap was geen deur dus ik stond meteen in een soort halletje. Voordat ik op de bovenste tree stond sloeg een afgrijselijke stank in mijn gezicht. Ik wist meteen wat het was al had ik het nog nooit geroken. Ik keek vervolgens recht in de kamer waar hij lag. Hij was, achteraf berekend, al 11 dagen dood. Hij was zwart en opgezwollen. Ik kan je niet vertellen hoe ik me toen voelde maar ben een paar stapjes dichterbij gegaan om te kijken of ik het goed zag, Wat daar lag zag er namelijk niet menselijk uit. Ik zag bloed (dacht ik, bleek lijkvocht te zijn) en insecten. Door de geur kon ik niet ademhalen en ik kan me niet herinneren maar ben de trap afgerend en ik schreeuwde want ik werd opgevangen door een politieagente die blijkbaar in die straat stond. Natuurlijk is het zo snel gegaan dat ik achteraf het gevoel had dat ik me vergist moest hebben en ik wilde hem zien. Goed zien. Maar dat mocht niet.
Ik had heel naief kleding uitgezocht voor in de kist maar de lijkschouwer wilde dat niet aandoen. Ik was heel boos, maar ze zei dat dat echt niet meer kon. Hij is in een laken gewikkeld begraven.
maandag 25 augustus 2008 om 21:32
Wat vreselijk.. Echt.. Geen woorden voor. Ik krijg tranen in mijn ogen. Wat vreselijk dat je dit hebt moeten meemaken. Je reaktie was volkomen natuurlijk. Je lichaam heeft gereageerd. Weg hier. Een impuls. Normaal. Ook dat je hem later nog een keer (na de eerste klap) goed had willen zien. Meiske, wat vreselijk dat je je vader zo hebt moeten aantreffen.
Wat ontzettend knap dat je dit wil delen. Echt, plemp alles maar neer hier. Dit is jouw topic.
maandag 25 augustus 2008 om 21:35
maandag 25 augustus 2008 om 21:36
maandag 25 augustus 2008 om 21:39
mijn vader is eind november dit jaar twee jaar overleden, dan ga ik eens zoeken in mijn geheugen en in mijn pjoeter naar die forummer die ook haar vader had gevonden na dagen.
misschien hebben jullie wat aan elkaar.
tis een ervaring te bizar voor woorden
je kan het wel vertellen, en dat moet je zeker doen als je dat oplucht maar mensen die niet zo iets hebben mee gemaakt zullen nooit die "kleine dingetjes" begrijpen.
misschien hebben jullie wat aan elkaar.
tis een ervaring te bizar voor woorden
je kan het wel vertellen, en dat moet je zeker doen als je dat oplucht maar mensen die niet zo iets hebben mee gemaakt zullen nooit die "kleine dingetjes" begrijpen.
maandag 25 augustus 2008 om 21:41
Fijn dat je eindelijk je verhaal kwijt kan. Ik hoop dat het enerzijds een uitlaadklep voor je kan zijn, of het delen van ervaringen met lotgenoten. Ik weet dat de meeste ggz ook een lotgenoten bijeenkomst hebben, misschien heb je daar ook nog iets aan.
Kan je er wel over praten met je zus?
Iig heel veel sterkte .
Kan je er wel over praten met je zus?
Iig heel veel sterkte
.
Als je tot je oren in de soep zit, zie je de gehaktballen pas naast je drijven.
