Psyche
alle pijlers
de zelfmoordvader
maandag 25 augustus 2008 om 20:45
Hoi allemaal,
Voor degenen die het hebben gelezen; ik ben de vivabiecht die haar vader dood heeft gevonden na een zelfmoord.
Ik heb er een tijdje over nagedacht, maar besloten er toch een topic over te openen. Waarom weet ik zelf eigenlijk ook niet zo goed.. mijn hart luchten? Misschien een manier vinden er mee om te gaan? Misschien omdat het vandaag recies twee jaar geleden is dat ik hem voor de laatste keer sprak? Ik schrijf op dit forum ook onder een andere naam. Dit is iets wat best een herkenbaar verhaal is en ik wil niet dat mensen die dit lezen, mij herkennen en dan meteen kunnen meelezen met mijn andere posts,
Iedereen die dit verhaal hoort, vind dat ik hulp moet zoeken. Maar het gaat best goed me. Hoewel ik soms het duistere gevoel heb dat het helemaal niet zo goed gaat en dat er een dag komt dat ik de klap alsnog zal krijgen.
In het kort; ik ben in wezen een verwend zondagskind die in de puberteit te maken kreeg met alcoholisme. Een vader die langzaam afgleed, een moeder die overspannen raakte, een uitzetting uit ons prachtige huis. Mijn vader ging meer en meer drinken, hij zag altijd het goede in mensen en dacht dat hij zijn leven wel weer op de rit zou krijgen. Op sommige momenten deed hij echt zijn best, en dat was eigenlijk nog het zieligst. Ik heb ruzie met hem gemaakt, hem gesmeekt te stoppen met drinken, hem uit kroegen gesleurd. Later; zijn huur betaald, geld voor hem geregeld bij vrienden en banken, deurwaarders gebeld. Nog later; hem geld gebracht op het station, caravans voor hem geregeld waar hij weekjes kon doorbrengen, een opvanghuis voor hem gezocht. Bij hem gebleven als hij een hypo had (suikerziekte) of er een einde aan wilde maken. Dan hield ik zijn hand vast, terwijl hij lag te huilen op bed en me niet meer los wilde laten.
Hij probeerde goed bezig te blijven en wilde weer iemand zijn die iets te betekenen had, net zoals vroeger, maar de drank had hem al gesloopt.En wij konden eigenlijk niets meer doen. Het einde was op het moment dat ik hem vond, in verregaande staat van ontbinding, zo alleen in een zielig kamertje.
Omdat soms een lied meer zegt dan 1000 woorden, dit draaiden wij op zijn begrafenis en dit is hoe het was;
Je zegt ik ben vrij, maar jij bedoelt, ik ben zo eenzaam
Je voelt je te gek zeg jij, maar ik zit niet te dromen
......................
Gef mij nu je angst, ik geef je er hoop voor terug
Geef mij nu de nacht, ik geef je de morgen terug
Zolang ik je niet verlies, vind ik heus wel mijn weg met jou...
Kan nu niet meer.. ik mis hem. Waarom heb ik hem niet kunnen helpen? En hoe kan ik opgewekt en gelukkig door het leven gaan na dit verhaal? Ik kan het nooit eens een keer vertellen, waarom ik ben zoals ik ben. Sorry voor het lange verhaal. Misschien kan ik eer beter gewoon meteen een boek over schrijven...
Voor degenen die het hebben gelezen; ik ben de vivabiecht die haar vader dood heeft gevonden na een zelfmoord.
Ik heb er een tijdje over nagedacht, maar besloten er toch een topic over te openen. Waarom weet ik zelf eigenlijk ook niet zo goed.. mijn hart luchten? Misschien een manier vinden er mee om te gaan? Misschien omdat het vandaag recies twee jaar geleden is dat ik hem voor de laatste keer sprak? Ik schrijf op dit forum ook onder een andere naam. Dit is iets wat best een herkenbaar verhaal is en ik wil niet dat mensen die dit lezen, mij herkennen en dan meteen kunnen meelezen met mijn andere posts,
Iedereen die dit verhaal hoort, vind dat ik hulp moet zoeken. Maar het gaat best goed me. Hoewel ik soms het duistere gevoel heb dat het helemaal niet zo goed gaat en dat er een dag komt dat ik de klap alsnog zal krijgen.
In het kort; ik ben in wezen een verwend zondagskind die in de puberteit te maken kreeg met alcoholisme. Een vader die langzaam afgleed, een moeder die overspannen raakte, een uitzetting uit ons prachtige huis. Mijn vader ging meer en meer drinken, hij zag altijd het goede in mensen en dacht dat hij zijn leven wel weer op de rit zou krijgen. Op sommige momenten deed hij echt zijn best, en dat was eigenlijk nog het zieligst. Ik heb ruzie met hem gemaakt, hem gesmeekt te stoppen met drinken, hem uit kroegen gesleurd. Later; zijn huur betaald, geld voor hem geregeld bij vrienden en banken, deurwaarders gebeld. Nog later; hem geld gebracht op het station, caravans voor hem geregeld waar hij weekjes kon doorbrengen, een opvanghuis voor hem gezocht. Bij hem gebleven als hij een hypo had (suikerziekte) of er een einde aan wilde maken. Dan hield ik zijn hand vast, terwijl hij lag te huilen op bed en me niet meer los wilde laten.
Hij probeerde goed bezig te blijven en wilde weer iemand zijn die iets te betekenen had, net zoals vroeger, maar de drank had hem al gesloopt.En wij konden eigenlijk niets meer doen. Het einde was op het moment dat ik hem vond, in verregaande staat van ontbinding, zo alleen in een zielig kamertje.
Omdat soms een lied meer zegt dan 1000 woorden, dit draaiden wij op zijn begrafenis en dit is hoe het was;
Je zegt ik ben vrij, maar jij bedoelt, ik ben zo eenzaam
Je voelt je te gek zeg jij, maar ik zit niet te dromen
......................
Gef mij nu je angst, ik geef je er hoop voor terug
Geef mij nu de nacht, ik geef je de morgen terug
Zolang ik je niet verlies, vind ik heus wel mijn weg met jou...
Kan nu niet meer.. ik mis hem. Waarom heb ik hem niet kunnen helpen? En hoe kan ik opgewekt en gelukkig door het leven gaan na dit verhaal? Ik kan het nooit eens een keer vertellen, waarom ik ben zoals ik ben. Sorry voor het lange verhaal. Misschien kan ik eer beter gewoon meteen een boek over schrijven...
maandag 25 augustus 2008 om 21:41
Ik hoop dat jij niet de andere poster van het biechttopic bent? Als dit je niets zegt dan ben je het niet... Ik hoop dat je er inderdaad voor vecht. Het verdriet van mijn vader was altijd mijn allergrootste verdriet en allergrootste zorg. Soms was hij gelukkig, bijv als mijn zus en ik met kerst bij hem kwamen eten. Hij had dan zo zijn best gedaan en straalde helemaal. Hij heeft nooit echt hulp gezocht. Nog afgezien dat het natuurlijk heel stom is om dat niet te doen, had ik hem zooo graag gelukkig willen zien. Misschien was het dan niet zo gruwelijk met hem afgelopen. Ik snap depressies, heb er zelf ook last van gehad. Nu al een aantal jaar niet meer en het is heerlijk om de zon te zien schijnen en niet wakker te worden met de wens weer naar bed te mogen om gedachteloos te kunnen slapen.:
Ik wil je laten weten dat je verhaal me heel erg raakt...dit komt omdat ik zelf last heb van depressies. Nu ik de andere kant van het verhaal lees besef ik me maar al te goed dat ik er voor moet vechten....al is het maar voor mijn dierbaren.
Nogmaals heel veel sterkte en kracht voor jou meis!!
maandag 25 augustus 2008 om 21:44
ja en nee. Om haar te sparen hebben ik en de lijkschouwer haar verteld dat hij een beetje blauwig was, maar er vredig bij lag. Ze heeft geen idee. Hoewel ze niet dom is... ik denk dat ze het niet wilt weten.Ja, omdat wij twee de enigen waren die nog naar hem omkeken en daarin veel aan elkaar gehad hebben.:
Fijn dat je eindelijk je verhaal kwijt kan. Ik hoop dat het enerzijds een uitlaadklep voor je kan zijn, of het delen van ervaringen met lotgenoten. Ik weet dat de meeste ggz ook een lotgenoten bijeenkomst hebben, misschien heb je daar ook nog iets aan.
Kan je er wel over praten met je zus?
Iig heel veel sterkte.
maandag 25 augustus 2008 om 21:46
maandag 25 augustus 2008 om 21:47
eigenlijk is het ook logisch dat meer mensen dit meemaken, maar ik kom ze nooit tegen :-). het zijn indd 'die kleine dingetjes'en bepaalde gevoelens die je niet kan uitleggen. Maar die het verhaal maken zoals het was. Net zoals ik nooit ECHT kan begrijpen hoe het is om bijv. geen kinderen te kunnen krijgen.
maandag 25 augustus 2008 om 21:47
Lavida
Wat een verschrikkelijke ervaring voor jou als dochter. Je vader te zien wegzakken in een alcoholverslaving is al zo afschuwelijk en mensonterend; het is toch je vader, de man waar je als kind tegenop wilt zien, de vader van wie je houdt, de vader waar je steun bij verwacht die je dan niet kunt krijgen, die je zélf moet gaan steunen. Het hele perspectief draait om: jij was de moeder van je vader, je zorgde voor hem.
En dan een zelfmoord er achteraan ..... Zelfmoord brengt voor de nabestaanden - naast de rouw en het verdriet om het verlies - zoveel andere gevoelens met zich mee. Schuldgevoelens vooral .....'had ik maar dit, had ik maar dat....'. En wellicht heb je ook het gevoel door hem in de steek gelaten te zijn, dat kan ik me goed voorstellen. En dat is wel het eenzaamste gevoel wat je kunt hebben.
Ik denk ook dat je hulp moet zoeken; dit is té groot, té ingrijpend om in je eentje te verwerken, daar kom je niet uit. Dan sluit je misschien alles af. Emoties in de kast, deur op slot, sleutel weggooien en weer vrolijk verder met je leven. Dat kun je heel lang volhouden, maar het kost je - zonder dat je dat zelf beseft - enorm veel energie om die gevoelens 'eronder' te houden. Een goede psycholoog kan je helpen die gevoelens een plaats te geven.
Hoe is het met je moeder? Kan zij het aan? En heb je broers/zussen waarmee je dit kunt delen, waarmee je kunt praten? Of tantes, ooms?
Verontschuldig je niet voor je lange verhaal; hier zijn genoeg mensen die graag naar je willen luisteren en je willen helpen. Juist omdat wij jou en je vader niet kennen, kun je hier wellicht kwijt wat je normaal nooit zou zeggen. En juist het uiten van je opgekropte verdriet kan je zoveel helpen .....
Wat een verschrikkelijke ervaring voor jou als dochter. Je vader te zien wegzakken in een alcoholverslaving is al zo afschuwelijk en mensonterend; het is toch je vader, de man waar je als kind tegenop wilt zien, de vader van wie je houdt, de vader waar je steun bij verwacht die je dan niet kunt krijgen, die je zélf moet gaan steunen. Het hele perspectief draait om: jij was de moeder van je vader, je zorgde voor hem.
En dan een zelfmoord er achteraan ..... Zelfmoord brengt voor de nabestaanden - naast de rouw en het verdriet om het verlies - zoveel andere gevoelens met zich mee. Schuldgevoelens vooral .....'had ik maar dit, had ik maar dat....'. En wellicht heb je ook het gevoel door hem in de steek gelaten te zijn, dat kan ik me goed voorstellen. En dat is wel het eenzaamste gevoel wat je kunt hebben.
Ik denk ook dat je hulp moet zoeken; dit is té groot, té ingrijpend om in je eentje te verwerken, daar kom je niet uit. Dan sluit je misschien alles af. Emoties in de kast, deur op slot, sleutel weggooien en weer vrolijk verder met je leven. Dat kun je heel lang volhouden, maar het kost je - zonder dat je dat zelf beseft - enorm veel energie om die gevoelens 'eronder' te houden. Een goede psycholoog kan je helpen die gevoelens een plaats te geven.
Hoe is het met je moeder? Kan zij het aan? En heb je broers/zussen waarmee je dit kunt delen, waarmee je kunt praten? Of tantes, ooms?
Je kon hem niet helpen, omdat de enige die een alcoholist kan helpen, hijzelf is. Alcoholisme is een afschuwelijke verslaving; er zijn genoeg instanties die hem hadden kunnen helpen, maar hij had zelf die stap moeten nemen om te stoppen met alcohol. Jij bent daar niet schuldig aan, probeer dat heel duidelijk voor ogen te houden! Jij hebt geholpen, gedaan wat je kon, maar tegen een verslaving is niet op te boksen.:Waarom heb ik hem niet kunnen helpen? En hoe kan ik opgewekt en gelukkig door het leven gaan na dit verhaal? Ik kan het nooit eens een keer vertellen, waarom ik ben zoals ik ben. Sorry voor het lange verhaal. Misschien kan ik eer beter gewoon meteen een boek over schrijven...
Verontschuldig je niet voor je lange verhaal; hier zijn genoeg mensen die graag naar je willen luisteren en je willen helpen. Juist omdat wij jou en je vader niet kennen, kun je hier wellicht kwijt wat je normaal nooit zou zeggen. En juist het uiten van je opgekropte verdriet kan je zoveel helpen .....
maandag 25 augustus 2008 om 21:55
:
Lotgenoten weten vaak beter wat je doormaakt. Het is fijn om herkenning en erkenning te krijgen. Misschien dat je hier een paar lotgenootjes treft. Hoewel het voor iedereen anders is, is rouw een soort vingerafdruk. In grote lijnen hetzelfde, maar voor iedereen uniek.
Ja ik denk er wel eens over (wat MV ook schreef) met lotgenoten te gaan praten. Maar ik heb het altijd zo druk.. en dat ook figuurlijk, ik heb geen tijd om de deksel eraf te halen zeg maar..
Het gaat om een periode van 15 jaar, dat is heel lang en daar is heel veel in gebeurd. Ik denk dat dat alles diep van binnen dat wel een kronkeltje of wat heeft achtergelaten.. Maar ik heb twee kleine meiden en moet voor hun zorgen.
maandag 25 augustus 2008 om 21:56
Wat dapper van je Lavida om je verhaal nu toch op te schrijven hier! Dat vergt veel moed.
De enige die echt je vader kon redden was hij zelf. Helaas lukte hem dit niet, waarschijnlijk heeft hij het vaak genoeg geprobeerd.
Ik kan me voorstellen dat je je afvraagt wat jij had kunnen doen, maar zoals ik lees in je verhaal heb je eigenlijk ontzettend veel voor hem gedaan. Altijd voor hem gezorgd, hem uit de goot proberen te redden. Eigenlijk heb je alles gedaan wat je maar kon.
Ik hoop echt dat dit topic je in contact kan brengen met lotgenoten en wie weet wat dat je nog zal brengen.
Sterkte!
De enige die echt je vader kon redden was hij zelf. Helaas lukte hem dit niet, waarschijnlijk heeft hij het vaak genoeg geprobeerd.
Ik kan me voorstellen dat je je afvraagt wat jij had kunnen doen, maar zoals ik lees in je verhaal heb je eigenlijk ontzettend veel voor hem gedaan. Altijd voor hem gezorgd, hem uit de goot proberen te redden. Eigenlijk heb je alles gedaan wat je maar kon.
Ik hoop echt dat dit topic je in contact kan brengen met lotgenoten en wie weet wat dat je nog zal brengen.
Sterkte!
maandag 25 augustus 2008 om 21:57
maandag 25 augustus 2008 om 21:58
Nee dat was ik niet...heb idd geen idee waar je het over hebt. Ik was er wel bij toen iemand vertelde dat hij/zij niet meer wilde leven...bedoelde je dat misschien?
Verder vind ik het fijn om te lezen dat je de zon wél weer hebt zien schijnen! Knap dat je je verhaal doet en ik hoop dat je lotgenoten zult treffen die idd alles begrijpen. Of in ieder geval heel erg veel. Dit forum heeft dat mij wel gebracht en ook daar put ik weer kracht uit.
maandag 25 augustus 2008 om 22:01
maandag 25 augustus 2008 om 22:03
Goed van je, Lavida, dat je hier op dit forum je verhaal wilt vertellen? Ben je nooit boos geweest dat je vader je in de steek heeft gelaten?
Ik merk soms zoveel onbegrip naar mensen die zelfmoord willen plegen, alsof ze het erom doen, maar ik weet uit ervaring dat je gewoon geen uitweg meer weet en niet meer weet hoe je ooit nog normaal kan leven.
Ik kan ook wel zeggen: voel je niet schuldig, maar dat zal je wel vaker gehoord hebben. Ik heb ook wel eens in een wanhoopmoment mijn moeder gebeld dat ik het totaal niet meer zag zitten, dat ik geen kracht meer had om tegen bepaalde angsten en om tegen bepaalde invloeden van mensen te vechten en ze is toen echt niet in paniek geraakt, ik heb toen een vriendin van me gebeld en die heeft me opgehaald met de auto, omdat mijn vriend geen raad wist met mijn bui en ik daar alleen maar meer wanhopig van werd. Bij mijn vriendin kon ik m'n ei kwijt, omdat zij ook van deze emoties last heeft gehad, als je in zo'n staat bent, dan ontmoet je niet echt veel begrip, want veel mensen begrijpen je niet op dat moment en dat kan knap lastig zijn.
Ik merk soms zoveel onbegrip naar mensen die zelfmoord willen plegen, alsof ze het erom doen, maar ik weet uit ervaring dat je gewoon geen uitweg meer weet en niet meer weet hoe je ooit nog normaal kan leven.
Ik kan ook wel zeggen: voel je niet schuldig, maar dat zal je wel vaker gehoord hebben. Ik heb ook wel eens in een wanhoopmoment mijn moeder gebeld dat ik het totaal niet meer zag zitten, dat ik geen kracht meer had om tegen bepaalde angsten en om tegen bepaalde invloeden van mensen te vechten en ze is toen echt niet in paniek geraakt, ik heb toen een vriendin van me gebeld en die heeft me opgehaald met de auto, omdat mijn vriend geen raad wist met mijn bui en ik daar alleen maar meer wanhopig van werd. Bij mijn vriendin kon ik m'n ei kwijt, omdat zij ook van deze emoties last heeft gehad, als je in zo'n staat bent, dan ontmoet je niet echt veel begrip, want veel mensen begrijpen je niet op dat moment en dat kan knap lastig zijn.
maandag 25 augustus 2008 om 22:03
:
[...]
Nee dat was ik niet...heb idd geen idee waar je het over hebt. Ik was er wel bij toen iemand vertelde dat hij/zij niet meer wilde leven...bedoelde je dat misschien?
Verder vind ik het fijn om te lezen dat je de zon wél weer hebt zien schijnen! Knap dat je je verhaal doet en ik hoop dat je lotgenoten zult treffen die idd alles begrijpen. Of in ieder geval heel erg veel. Dit forum heeft dat mij wel gebracht en ook daar put ik weer kracht uit.
Ik poste dit verhaal op het biechttopic op precies dezelfde tijd dat een moeder schreef een einde aan haar leven te willen maken als de kinderen groot zijn.. Heel bizar.
Ik las vandaag trouwens dat zij schreef dat mijn verhaal haar aan het denken heeft gezet en dat ze hulp heeft gezocht.
Het forum is inderdaad een plek waar zoveel mensen schrijven en elkaar kunnen steunen. Dat is zoveel waard.
maandag 25 augustus 2008 om 22:08
Dat heeft zeker wel wat kronkeltjes bij jou achter gelaten, dat kan toch niet anders ..... En juist omdat je twee kleine meiden hebt waar je goed voor wilt zorgen, moet je ook goed voor jezelf zorgen. Jouw meisjes hebben recht op een vrolijke, ontspannen moeder. Dat lukt je nu met wilskracht, door alles af te sluiten. Maar wanneer je - samen met een psycholoog - heel voorzichtig die kast met emoties opent, stukje bij beetje, zal dat pijn doen, maar een goede psycholoog leert je ook daarmee om te gaan, het te verwerken. Die emoties en herinneringen zijn zó pijnlijk, die kun je niet in je eentje aan maar ze wroeten wel in jou door. En als er een dag komt dat jij om wat voor reden even niet zo sterk bent als je nu bent kan het zo maar gebeuren dat die hele golf jou eronder krijgt. Dan hebben je kleine meiden een moeder die instort ....
maandag 25 augustus 2008 om 22:10
Goed van je dat je op deze manier er mee om bent gegaan, mijn familie is niet zo, die heeft afstand van me genomen toen ik er zo erg aan toe was, want ze konden het niet meer aan en dat deed me best wel pijn, maar ik begreep het we. Zij hebben hun eigen dingen, maar ik voelde me wel enorm in de steek gelaten, vooral door mijn oudere zus die eigenlijk hetzelfde heeft meegemaakt als ik, maar juist zij gaf geen thuis en dat heb ik heel erg moeilijk gevonden, want als het dus echt niet gaat, sta je eigenlijk alleen, zo voelt dat.
Vroeger was ik veel en veel harder tov mensen die zelfmoord hadden gepleegd, maar nu ik elke dag nog door die gedachten wordt gekweld, begrijp ik het veel en veel beter. I've been there.
maandag 25 augustus 2008 om 22:10
Lavida, het is heel moeilijk om alles een plekje te geven. En in jouw geval was de verhouding al scheef dat jij niet op zijn schouder kon leunen maar dat deed hij op jouw schouder en die van je zus. Nu ben je geen dochter meer van ...... en in moeilijke periodes zal je een andere schouder moeten zoeken voor steun.
Na de dood van mijn vader vond ik het moeilijk dat ik nooit meer samen vader/dochter dingetjes kon doen. Geen vragen en advies kom vragen waar je altijd voor naar je ouders gaat. Hij zou als ik zou gaan trouwen niet kunnen weggeven. Mocht ik ooit kinderen krijgen, die zouden nooit hun opa leren kennen.
Het trieste is dat het zo makkelijk anders had kunnen verlopen. Tuurlijk makkelijk gezegd. Maar het had wel gekund. Had iemand het maar geweten. Misschien dat iemand het later toch wel had gedaan, wie zal het zeggen. Maar waar je als nabestaande mee moet leven is "wat als ..... " . Een vraag waar we nooit meer antwoord op zullen krijgen. En met die vraag moet je in het reine komen en een plekje geven. Want het is een levenslange kwelling die vraag als je dat niet kan.
Na de dood van mijn vader vond ik het moeilijk dat ik nooit meer samen vader/dochter dingetjes kon doen. Geen vragen en advies kom vragen waar je altijd voor naar je ouders gaat. Hij zou als ik zou gaan trouwen niet kunnen weggeven. Mocht ik ooit kinderen krijgen, die zouden nooit hun opa leren kennen.
Het trieste is dat het zo makkelijk anders had kunnen verlopen. Tuurlijk makkelijk gezegd. Maar het had wel gekund. Had iemand het maar geweten. Misschien dat iemand het later toch wel had gedaan, wie zal het zeggen. Maar waar je als nabestaande mee moet leven is "wat als ..... " . Een vraag waar we nooit meer antwoord op zullen krijgen. En met die vraag moet je in het reine komen en een plekje geven. Want het is een levenslange kwelling die vraag als je dat niet kan.
Als je tot je oren in de soep zit, zie je de gehaktballen pas naast je drijven.
maandag 25 augustus 2008 om 22:12
maandag 25 augustus 2008 om 22:14
Lieve Lavida, wat een afschuwelijke ervaring voor jou. En wat afschuwelijk dat je je vader niet meer mocht zien later. Schrijf, praat, huil alles van je af. Mij helpt het. Mijn broertje heeft zelfmoord gepleegd en ik heb contact met twee lotgenoten, eentje irl en eentje enkel via de mail. Het is fijn mijn hart ben hen te luchten en het is fijn dat zij dat bij mij kunnen. Jij hebt niet alleen de zelfmoord van je vader te verwerken, maar ook alles wat daaraan vooraf is gegaan. Ik vind het heel erg dat mensen, jij, dit mee moet(en) maken. Sterkte.
Een dikke knuffel van Snoek
Een dikke knuffel van Snoek
maandag 25 augustus 2008 om 22:15
maandag 25 augustus 2008 om 22:21
