Psyche
alle pijlers
de zelfmoordvader
maandag 25 augustus 2008 om 20:45
Hoi allemaal,
Voor degenen die het hebben gelezen; ik ben de vivabiecht die haar vader dood heeft gevonden na een zelfmoord.
Ik heb er een tijdje over nagedacht, maar besloten er toch een topic over te openen. Waarom weet ik zelf eigenlijk ook niet zo goed.. mijn hart luchten? Misschien een manier vinden er mee om te gaan? Misschien omdat het vandaag recies twee jaar geleden is dat ik hem voor de laatste keer sprak? Ik schrijf op dit forum ook onder een andere naam. Dit is iets wat best een herkenbaar verhaal is en ik wil niet dat mensen die dit lezen, mij herkennen en dan meteen kunnen meelezen met mijn andere posts,
Iedereen die dit verhaal hoort, vind dat ik hulp moet zoeken. Maar het gaat best goed me. Hoewel ik soms het duistere gevoel heb dat het helemaal niet zo goed gaat en dat er een dag komt dat ik de klap alsnog zal krijgen.
In het kort; ik ben in wezen een verwend zondagskind die in de puberteit te maken kreeg met alcoholisme. Een vader die langzaam afgleed, een moeder die overspannen raakte, een uitzetting uit ons prachtige huis. Mijn vader ging meer en meer drinken, hij zag altijd het goede in mensen en dacht dat hij zijn leven wel weer op de rit zou krijgen. Op sommige momenten deed hij echt zijn best, en dat was eigenlijk nog het zieligst. Ik heb ruzie met hem gemaakt, hem gesmeekt te stoppen met drinken, hem uit kroegen gesleurd. Later; zijn huur betaald, geld voor hem geregeld bij vrienden en banken, deurwaarders gebeld. Nog later; hem geld gebracht op het station, caravans voor hem geregeld waar hij weekjes kon doorbrengen, een opvanghuis voor hem gezocht. Bij hem gebleven als hij een hypo had (suikerziekte) of er een einde aan wilde maken. Dan hield ik zijn hand vast, terwijl hij lag te huilen op bed en me niet meer los wilde laten.
Hij probeerde goed bezig te blijven en wilde weer iemand zijn die iets te betekenen had, net zoals vroeger, maar de drank had hem al gesloopt.En wij konden eigenlijk niets meer doen. Het einde was op het moment dat ik hem vond, in verregaande staat van ontbinding, zo alleen in een zielig kamertje.
Omdat soms een lied meer zegt dan 1000 woorden, dit draaiden wij op zijn begrafenis en dit is hoe het was;
Je zegt ik ben vrij, maar jij bedoelt, ik ben zo eenzaam
Je voelt je te gek zeg jij, maar ik zit niet te dromen
......................
Gef mij nu je angst, ik geef je er hoop voor terug
Geef mij nu de nacht, ik geef je de morgen terug
Zolang ik je niet verlies, vind ik heus wel mijn weg met jou...
Kan nu niet meer.. ik mis hem. Waarom heb ik hem niet kunnen helpen? En hoe kan ik opgewekt en gelukkig door het leven gaan na dit verhaal? Ik kan het nooit eens een keer vertellen, waarom ik ben zoals ik ben. Sorry voor het lange verhaal. Misschien kan ik eer beter gewoon meteen een boek over schrijven...
Voor degenen die het hebben gelezen; ik ben de vivabiecht die haar vader dood heeft gevonden na een zelfmoord.
Ik heb er een tijdje over nagedacht, maar besloten er toch een topic over te openen. Waarom weet ik zelf eigenlijk ook niet zo goed.. mijn hart luchten? Misschien een manier vinden er mee om te gaan? Misschien omdat het vandaag recies twee jaar geleden is dat ik hem voor de laatste keer sprak? Ik schrijf op dit forum ook onder een andere naam. Dit is iets wat best een herkenbaar verhaal is en ik wil niet dat mensen die dit lezen, mij herkennen en dan meteen kunnen meelezen met mijn andere posts,
Iedereen die dit verhaal hoort, vind dat ik hulp moet zoeken. Maar het gaat best goed me. Hoewel ik soms het duistere gevoel heb dat het helemaal niet zo goed gaat en dat er een dag komt dat ik de klap alsnog zal krijgen.
In het kort; ik ben in wezen een verwend zondagskind die in de puberteit te maken kreeg met alcoholisme. Een vader die langzaam afgleed, een moeder die overspannen raakte, een uitzetting uit ons prachtige huis. Mijn vader ging meer en meer drinken, hij zag altijd het goede in mensen en dacht dat hij zijn leven wel weer op de rit zou krijgen. Op sommige momenten deed hij echt zijn best, en dat was eigenlijk nog het zieligst. Ik heb ruzie met hem gemaakt, hem gesmeekt te stoppen met drinken, hem uit kroegen gesleurd. Later; zijn huur betaald, geld voor hem geregeld bij vrienden en banken, deurwaarders gebeld. Nog later; hem geld gebracht op het station, caravans voor hem geregeld waar hij weekjes kon doorbrengen, een opvanghuis voor hem gezocht. Bij hem gebleven als hij een hypo had (suikerziekte) of er een einde aan wilde maken. Dan hield ik zijn hand vast, terwijl hij lag te huilen op bed en me niet meer los wilde laten.
Hij probeerde goed bezig te blijven en wilde weer iemand zijn die iets te betekenen had, net zoals vroeger, maar de drank had hem al gesloopt.En wij konden eigenlijk niets meer doen. Het einde was op het moment dat ik hem vond, in verregaande staat van ontbinding, zo alleen in een zielig kamertje.
Omdat soms een lied meer zegt dan 1000 woorden, dit draaiden wij op zijn begrafenis en dit is hoe het was;
Je zegt ik ben vrij, maar jij bedoelt, ik ben zo eenzaam
Je voelt je te gek zeg jij, maar ik zit niet te dromen
......................
Gef mij nu je angst, ik geef je er hoop voor terug
Geef mij nu de nacht, ik geef je de morgen terug
Zolang ik je niet verlies, vind ik heus wel mijn weg met jou...
Kan nu niet meer.. ik mis hem. Waarom heb ik hem niet kunnen helpen? En hoe kan ik opgewekt en gelukkig door het leven gaan na dit verhaal? Ik kan het nooit eens een keer vertellen, waarom ik ben zoals ik ben. Sorry voor het lange verhaal. Misschien kan ik eer beter gewoon meteen een boek over schrijven...
donderdag 4 september 2008 om 23:02
Hai Lavida
Ik heb met tranen in mijn ogen jou verhaal gelezen.
Wat triest dat je dat moest mee maken.
Ik heb op dat gebied ook wel het een en ander meegemaakt. Mijn zus haar zoon is voor de trein gesprongen.
(anderhalf jaar geleden) Ze vergeet het nooit meer maar heeft het inmiddels al wel een plekje kunnen geven. Zij is naar een groep voor lotgenoten gegaan en heeft er heel veel aan gehad. En dat is voor iedereen die met zelfmoord te maken heeft gehad. Broer, vader, kind etc. Misschien iets voor jou om het op die manier een plekje te kunnen geven?
Ik wens je heel veel sterkte meid 
Ik heb met tranen in mijn ogen jou verhaal gelezen.
Wat triest dat je dat moest mee maken.
Ik heb op dat gebied ook wel het een en ander meegemaakt. Mijn zus haar zoon is voor de trein gesprongen.
(anderhalf jaar geleden) Ze vergeet het nooit meer maar heeft het inmiddels al wel een plekje kunnen geven. Zij is naar een groep voor lotgenoten gegaan en heeft er heel veel aan gehad. En dat is voor iedereen die met zelfmoord te maken heeft gehad. Broer, vader, kind etc. Misschien iets voor jou om het op die manier een plekje te kunnen geven? Ik wens je heel veel sterkte meid
vrijdag 5 september 2008 om 09:21
Het is alweer een tijdje geleden, maar dit is echt weer een moment om bij het gebeuren stil te staan en het me erg bezig houdt. Gisteravond was het twee jaar geleden dat ik hem vond, en vandaag was de dag dat ik met de trein op weg ging naar het gerechtelijk mortuarium en naar de woning waarin hij lag.
Wat ik al eerder schreef; deze woning had ik nooit eerder gezien en ik wilde er perse naar terug, omdat ik een afgrijselijk beeld in mijn hoof had erover. Ik wilde goed zien waar mijn vader nou precies was overleden. Ik ging samen met mijn broers en zusjes, maar alleen mijn broer en broertje en stiefvader wilden mee naar binnen. De stank was ondragelijk, het lichaam was weg, maar er stond geen raampje open ofzo. Misschien weet iemand het nog, maartwee jaar gelden om deze tijd was het erg warm. Ook het 'bebloede' matras en een rood doorweekt kussen lagen er nog gewoon. Ik ben het kamertje ingestapt, en toen zag ik ook alle foto's. Allemaal foto's van mijn dochtertje boven zijn bed geplakt.. Ik heb gezocht naar wat persoonlijke spulletjes, maar er was niet zoveel (behalve bergen met rekeningen..) Ik heb wel een stuk of 3/4 agenda's gepakt. Mijn vader gebruikte zijn agenda als soort dagboek. Ook deze boekjes bleken later confronterend en in -en intriest te zijn.
Daarna naar het mortuarium. Ik had me erop voorbereid hem nogmaals te zien. Door de telefoon hadden ze gezegd dat ze hem wat zouden oplappen zodat we hem konden zien. Daar aangekomen mocht het niet
Ze zei dat het afschuwelijk was, dat ze niet wilde dat ik ging kijken. Dat zijzelf, hoeveel doden ze al had gezien, toch erg geschrokken was van de mate van ontbinding en de geur.
Ik heb haar foto's van mijn vader laten zien en gevraagd of ze hem herkende in het lichaam. Zo ja dan wilde ik hem toch zien. Ze zei dat ik blij moest zijn dat ik niet goed had gekeken en dat hij op geen enkele manier meer leek op de man van de foto's.
Ik kreeg een aanvaring over de kleding. Ik had uit zijn huis zijn mooiste kleren meegenomen, waar hij zelf trots op was. Maar zij zei dat ik het niet snapte blijkbaar; dat ze hem niet meer zouden omkleden. Dat hij op dit moment in een laken lag en daarin begraven zou worden.
Het was een afschuwelijke dag, eigenlijk niet in woorden samen te vatten. Maar toch is het fijn er even naar terug te gaan op deze manier. Misschien komt er ooit een dag dat ik er vrede mee kan hebben, maar op dit moment denk ik van niet.
Wat ik al eerder schreef; deze woning had ik nooit eerder gezien en ik wilde er perse naar terug, omdat ik een afgrijselijk beeld in mijn hoof had erover. Ik wilde goed zien waar mijn vader nou precies was overleden. Ik ging samen met mijn broers en zusjes, maar alleen mijn broer en broertje en stiefvader wilden mee naar binnen. De stank was ondragelijk, het lichaam was weg, maar er stond geen raampje open ofzo. Misschien weet iemand het nog, maartwee jaar gelden om deze tijd was het erg warm. Ook het 'bebloede' matras en een rood doorweekt kussen lagen er nog gewoon. Ik ben het kamertje ingestapt, en toen zag ik ook alle foto's. Allemaal foto's van mijn dochtertje boven zijn bed geplakt.. Ik heb gezocht naar wat persoonlijke spulletjes, maar er was niet zoveel (behalve bergen met rekeningen..) Ik heb wel een stuk of 3/4 agenda's gepakt. Mijn vader gebruikte zijn agenda als soort dagboek. Ook deze boekjes bleken later confronterend en in -en intriest te zijn.
Daarna naar het mortuarium. Ik had me erop voorbereid hem nogmaals te zien. Door de telefoon hadden ze gezegd dat ze hem wat zouden oplappen zodat we hem konden zien. Daar aangekomen mocht het niet
Ze zei dat het afschuwelijk was, dat ze niet wilde dat ik ging kijken. Dat zijzelf, hoeveel doden ze al had gezien, toch erg geschrokken was van de mate van ontbinding en de geur.
Ik heb haar foto's van mijn vader laten zien en gevraagd of ze hem herkende in het lichaam. Zo ja dan wilde ik hem toch zien. Ze zei dat ik blij moest zijn dat ik niet goed had gekeken en dat hij op geen enkele manier meer leek op de man van de foto's.
Ik kreeg een aanvaring over de kleding. Ik had uit zijn huis zijn mooiste kleren meegenomen, waar hij zelf trots op was. Maar zij zei dat ik het niet snapte blijkbaar; dat ze hem niet meer zouden omkleden. Dat hij op dit moment in een laken lag en daarin begraven zou worden.
Het was een afschuwelijke dag, eigenlijk niet in woorden samen te vatten. Maar toch is het fijn er even naar terug te gaan op deze manier. Misschien komt er ooit een dag dat ik er vrede mee kan hebben, maar op dit moment denk ik van niet.
vrijdag 5 september 2008 om 09:23
Misschien wel, maar ik weet het niet. Soms voel ik me zo goed, dat ik denk dat het me alleen maar sterker heeft gemaakt ofzo. Kan het niet zo goed uitleggen. Ook een knuffel voor jou dat je je neefje op die manier bent verloren.. Bedankt voor je bericht!:
Hai Lavida
Ik heb met tranen in mijn ogen jou verhaal gelezen.
Wat triest dat je dat moest mee maken.
Ik heb op dat gebied ook wel het een en ander meegemaakt. Mijn zus haar zoon is voor de trein gesprongen.
vrijdag 5 september 2008 om 09:28
:
Lieve Lavida,
Ik wil heel graag iets aan je schrijven op dit topic, omdat je verhaal me erg raakt. Ik kan me deels iets voorstellen bij je verhaal en deels ook niet, omdat mijn verhaal anders is. Mijn vader heeft een poging gedaan tot zelfmoord die is mislukt. Hij heeft er in de jaren daarna (hij heeft nog 14 jaar geleefd daarna) nooit met mijn broer en mij over willen praten wat daar precies de reden van was of hoe dat in elkaar zat. En ook op emotioneel vlak was dat een no-go-area. Uiteraard hebben wij dat gerespecteerd, maar ik heb er zelf nog altijd veel vragen over, al is het dan goddank niet gelukt.
Daarna is hij uiteindelijk overleden aan kanker door middel van passieve euthanasie. Ik ben bij zijn overlijdensproces geweest en ik weet nog dat ik erg onder de indruk was juist van dat proces, wat er allemaal gebeurt met iemand die doodgaat en hoe dat is. En juist dat stuk kon ik heel moeilijk met mensen delen, omdat het te gruwelijk is, te confronterend. Veel mensen in mijn omgeving wilde een romantisch beeld houden bij overlijden en de dood. En in mijn vaders geval was dat niet zo.
Ik kan me voorstellen dat dat voor jou nog veel heftiger moet zijn. En dat je dit zelfs niet met je zusje kunt delen lijkt me helemaal afschuwelijk. Ik vind het heel erg knap van je dat je nu hier wel erover schrijft. Ik hoop echt dat je er iets aan hebt. Doe het in je eigen tempo, blijf in contact met wat kan en wat (nog even) niet kan.
En voor een aantal mensen die hier hebben gereageerd (MV, Poezewoes, Iry o.a. ): wat schrijven jullie een prachtige en ware dingen!
Voor jou een dikke
Hoi, ik had jouw stukje al gelezen en sorrie voor de late reactie, maar ik ben niet op ieder moment in de stemming of gelegenheid er lang bij stil te staan.
Ik snap denk ik wat je bedoelt. Mijn vader heeft ook vaker pogingen gedaan. De eerste keer toen ik een jaar of 15 was. Toen snapte ik het nog niet en daarna heeft hij er ook lang niet met mij over willen praten. Het was een vrij serieuze poging, waarbij ook de politie enzo betrokken is geweest omdat hij het in een (duur) hotel heeft geprobeerd en een aantal dagen spoorloos was terwijl wij al een afscheidsbrief hadden ontvangen. Het heeft ervoor gezorgd dat ik altijd een soort onrustig angstig gevoel overhield aan contact met mijn vader.
Wat ontzettend vervelend voor je dat het overlijden niet mooi was. Ik weet niet of je het wilt vertellen, maar kun je uitleggen waarom niet? Ik heb nooit iemand zien overlijden, maar ik kan me niet voorstellen dat mijn vader een romantische dood heeft gehad. Maar ik weet het gewoon niet.
vrijdag 5 september 2008 om 09:33
@ snoek; wat doet de haptonoom precies voor jou?
@ specialleke; ik kan ook niet veel met jouw bijdrage. Ik vind het best vervelend dat jij mijn vader beschrijft als een dikke vette loser en een gore egoistische klootzak.
Ten eerste was hij dat helemaal niet (misschien zelfs een van de meest goedhartige mensen die ik ken) en ten tweede was hij inderdaad een alcoholist. Ik denk dat je het nog niet helemaal goed begrepen hebt, maar alcoholisme is helaas een ernstige ziekte en (meestal) iets wat mensen niet doen om anderen te pesten.
@ Capslock; dank je..
@ specialleke; ik kan ook niet veel met jouw bijdrage. Ik vind het best vervelend dat jij mijn vader beschrijft als een dikke vette loser en een gore egoistische klootzak.
Ten eerste was hij dat helemaal niet (misschien zelfs een van de meest goedhartige mensen die ik ken) en ten tweede was hij inderdaad een alcoholist. Ik denk dat je het nog niet helemaal goed begrepen hebt, maar alcoholisme is helaas een ernstige ziekte en (meestal) iets wat mensen niet doen om anderen te pesten.
@ Capslock; dank je..
vrijdag 5 september 2008 om 09:46
Hier is het leven gewoon doorgesjeesd terwijl jij weer even stil stond in de tijd. Gelukkig zijn er andere forummers geweest die wél zo attent waren om aan je te denken op die zware dag.
Ik denk dat ooit vrede ermee hebben een te hoge verwachting is. Je zult altijd meedragen dat je dat ene telefoontje niet hebt beantwoord, je zult altijd meedragen dat je hem niet meer mocht zien terwijl je dat nog perse wilde. Die twee dingen alleen al. Haalbaar is ermee leren leven, meer niet.
Als je had geweten hoe erg het met hem was had je anders gehandeld. Die wetenschap heb je ook bij je, beoordeel jezelf daar op, en niet op wat er nu gebeurd is zonder dat je het kon voorkomen.
Ik denk dat ooit vrede ermee hebben een te hoge verwachting is. Je zult altijd meedragen dat je dat ene telefoontje niet hebt beantwoord, je zult altijd meedragen dat je hem niet meer mocht zien terwijl je dat nog perse wilde. Die twee dingen alleen al. Haalbaar is ermee leren leven, meer niet.
Als je had geweten hoe erg het met hem was had je anders gehandeld. Die wetenschap heb je ook bij je, beoordeel jezelf daar op, en niet op wat er nu gebeurd is zonder dat je het kon voorkomen.
vrijdag 5 september 2008 om 11:11
Lavida, een tijdje terug was er een docu op tv met de titel 'Ik wil dood'. Heb je die gezien?
Anders misschien de moeite waard deze eens terug te kijken via uitzendinggemist. Is ook een topic over geweest.
Misschien heel confronterend, maar ik vond het een mooie docu. Beide kanten werden hierin belicht, vond het zelf best verhelderend en herkenbaar.
Ronduit kwetsend wat Specialleke over je vader zegt.
Trek je daar niets van aan. Voor jou was het gewoon je vader, een mens met goede en minder goede kanten, en niet alleen een alcoholist. Dat was alleen een ziekte die hij had, maar niet wie hij was.
Anders misschien de moeite waard deze eens terug te kijken via uitzendinggemist. Is ook een topic over geweest.
Misschien heel confronterend, maar ik vond het een mooie docu. Beide kanten werden hierin belicht, vond het zelf best verhelderend en herkenbaar.
Ronduit kwetsend wat Specialleke over je vader zegt.
Trek je daar niets van aan. Voor jou was het gewoon je vader, een mens met goede en minder goede kanten, en niet alleen een alcoholist. Dat was alleen een ziekte die hij had, maar niet wie hij was.
Schrijf normaal ook onder een andere naam, misschien kan ik daar de schuld op af schuiven :-)
vrijdag 5 september 2008 om 15:50
Hoi Lavida....ook even getwijfeld of ik zou reageren op je topic.
Het is zondermeer gruwelijk wat je meegemaakt hebt.
En ik zou willen dat ik het antwoord had, hoe je er mee om moet gaan, helaas.
Ik was 11 jaar toen ik mijn moeder vond.
Ze had zichzelf opgehangen. Dat is nu bijna 30 jaar geleden....maar nog steeds staat dat beeld op mijn netvlies gechreven. Ook was ze nogal slordig opgebaard (snee duidelijk zichtbaar en 1 oog half open).
Ik heb toendertijd geen hulp gehad. Het was nogal een gekkenhuis. Politie op de begrafenis...(de hele familie was over de zeik, broer van mijn moeder bedreigde mijn vader, dat soort dingen....vluchten naar het buitenland. Alles kwijtraken, inclusief mijn 2 poezen (waar ik troost bij vond).
De avond voor haar dood, vroeg ze nog om een knuffel, wilde ze dat ik even bij haar kwam liggen. Ik wilde liever buiten spelen (wilde sowieso zo min mogelijk in dat huis zijn)......de volgende dag was het gebeurd. Ik heb me daar jarenlang schuldig onder gevoeld.
Hoewel ik nu lang en breed volwassen ben, heeft deze gebeurtenis (en ook nog andere traumatische ervaringen) er voor gezorgd dat vooral relaties voor mij onmogelijk zijn geworden. Schrijven erover roept ook zoveel emoties weer op.
Ik weet eigenlijk niet zo goed wat ik wil zeggen, misschien hoop ik voor jou dat je sterker bent dan ik. Dat je niet moet schromen hulp te vragen/accepteren. Want zoiets is niet niks en kan nog heel lang nawerken, als het uberhaupt ooit overgaat.....
Het is zondermeer gruwelijk wat je meegemaakt hebt.
En ik zou willen dat ik het antwoord had, hoe je er mee om moet gaan, helaas.
Ik was 11 jaar toen ik mijn moeder vond.
Ze had zichzelf opgehangen. Dat is nu bijna 30 jaar geleden....maar nog steeds staat dat beeld op mijn netvlies gechreven. Ook was ze nogal slordig opgebaard (snee duidelijk zichtbaar en 1 oog half open).
Ik heb toendertijd geen hulp gehad. Het was nogal een gekkenhuis. Politie op de begrafenis...(de hele familie was over de zeik, broer van mijn moeder bedreigde mijn vader, dat soort dingen....vluchten naar het buitenland. Alles kwijtraken, inclusief mijn 2 poezen (waar ik troost bij vond).
De avond voor haar dood, vroeg ze nog om een knuffel, wilde ze dat ik even bij haar kwam liggen. Ik wilde liever buiten spelen (wilde sowieso zo min mogelijk in dat huis zijn)......de volgende dag was het gebeurd. Ik heb me daar jarenlang schuldig onder gevoeld.
Hoewel ik nu lang en breed volwassen ben, heeft deze gebeurtenis (en ook nog andere traumatische ervaringen) er voor gezorgd dat vooral relaties voor mij onmogelijk zijn geworden. Schrijven erover roept ook zoveel emoties weer op.
Ik weet eigenlijk niet zo goed wat ik wil zeggen, misschien hoop ik voor jou dat je sterker bent dan ik. Dat je niet moet schromen hulp te vragen/accepteren. Want zoiets is niet niks en kan nog heel lang nawerken, als het uberhaupt ooit overgaat.....
Just a little strenght in our hearts. Enough to heal.
vrijdag 5 september 2008 om 16:43
Wat jij hebt meegemaakt, is vreselijk, Lavida..
Maar wel goed dat je het van je afschrijft. Je zegt dat je vooral details voor je blijft zien. Mischien is het een idee om je gevoel daarbij op nog een andere manier van je af te gooien door te gaan tekenen of schilderen? Klinkt stom, maar zoiets kán een beetje helpen. Ik heb dat zelf ook ooit eens gedaan, toen ik bepaalde nare beelden niet van mijn netvlies kreeg. Niet dat ik die beelden nu niet meer voor me zie en niemand anders zal ze ooit te zien krijgen, denk ik, maar ik voel me wel verlicht en ik weet dat die beelden, mijn tekeningen, nu ergens liggen, waar ze gedeeld kúnnen worden. Die gedachte alleen al, heeft mij een stukje verder geholpen. Misschien heb je er iets aan..
Verder wil ik je natuurlijk heel veel sterkte wensen met alles wat je nu bezighoudt...
Maar wel goed dat je het van je afschrijft. Je zegt dat je vooral details voor je blijft zien. Mischien is het een idee om je gevoel daarbij op nog een andere manier van je af te gooien door te gaan tekenen of schilderen? Klinkt stom, maar zoiets kán een beetje helpen. Ik heb dat zelf ook ooit eens gedaan, toen ik bepaalde nare beelden niet van mijn netvlies kreeg. Niet dat ik die beelden nu niet meer voor me zie en niemand anders zal ze ooit te zien krijgen, denk ik, maar ik voel me wel verlicht en ik weet dat die beelden, mijn tekeningen, nu ergens liggen, waar ze gedeeld kúnnen worden. Die gedachte alleen al, heeft mij een stukje verder geholpen. Misschien heb je er iets aan..
Verder wil ik je natuurlijk heel veel sterkte wensen met alles wat je nu bezighoudt...
vrijdag 5 september 2008 om 16:46
@lin; ik denk dat er een groot verschil zit tussen je moeder te vinden die zich heeft opgehangen als je 11 jaar oud bent, of zoals ik, als je 28 bent. ik vind je verhaal echt verschrikkelijk. Ik heb zelf twee dochters (nog wel kleiner, bijna 4 en 1 jaar) maar als ik merk hoe ze vol vertrouwen van mij houden.. en dan bedenk dat ze mij zo zouden vinden ooit... afschuwelijk.
Ik heb geen problemen met relaties of wat dan ook, ik ben in zekere zin langzaam maar zeker voorbereid op deze gebeurtenis.
Ik vind het heel erg voor je.
Ik snap dat je niet zo goed weet wat je moet schrijven, maar misschien is het gewoon vertellen soms genoeg... voor even dan.
Ik vind ophangen op de een of andere manier ook iets heel sinisters hebben.. kan het niet zo goed uitleggen. Mijn vader heeft tijdens een eerdere poging dat ook willen doen (in mijn bijzijn) ik was toen 24 en hij was zo dronken dat hij amper op zijn benen kon staan. Maar alleen al de aanblik van die strop die hij had opgehangen benam me de adem.
Ik ben toen uren en uren bij hem gebleven, en steeds weer probeerde hij op het tafeltje te klimmen. Godzijdank viel hij op een gegeven moment in slaap.
Ik weet ook niet wat ik tegen jou kan zeggen.. wat mij soms helpt; ik probeer vaak te denken wat hier voor iets positiefs uit naar voren is gekomen.. Bijv dat ik sterker ben, en een heel breed inzicht heb gekregen, vaak meer begrijp en me beter kan inleven dan andere mensen.
In ieder geval heel veel sterkte, ookal is het al zo lang geleden. Ik hoop dat je er ooit iets 'goeds' uit kunt halen.
Ik heb geen problemen met relaties of wat dan ook, ik ben in zekere zin langzaam maar zeker voorbereid op deze gebeurtenis.
Ik vind het heel erg voor je.
Ik snap dat je niet zo goed weet wat je moet schrijven, maar misschien is het gewoon vertellen soms genoeg... voor even dan.
Ik vind ophangen op de een of andere manier ook iets heel sinisters hebben.. kan het niet zo goed uitleggen. Mijn vader heeft tijdens een eerdere poging dat ook willen doen (in mijn bijzijn) ik was toen 24 en hij was zo dronken dat hij amper op zijn benen kon staan. Maar alleen al de aanblik van die strop die hij had opgehangen benam me de adem.
Ik ben toen uren en uren bij hem gebleven, en steeds weer probeerde hij op het tafeltje te klimmen. Godzijdank viel hij op een gegeven moment in slaap.
Ik weet ook niet wat ik tegen jou kan zeggen.. wat mij soms helpt; ik probeer vaak te denken wat hier voor iets positiefs uit naar voren is gekomen.. Bijv dat ik sterker ben, en een heel breed inzicht heb gekregen, vaak meer begrijp en me beter kan inleven dan andere mensen.
In ieder geval heel veel sterkte, ookal is het al zo lang geleden. Ik hoop dat je er ooit iets 'goeds' uit kunt halen.
vrijdag 5 september 2008 om 17:49
Dank je lavida.......
Het 'goeds' is dat ik veel begrijp. Andere die ook beschadigd zijn veel krediet en vertrouwen geef. Maar dat is ook mijn valkuil in relaties. Ik begrijp en vergeef zoveel......dat ik steevast voor de verkeerde mannen kies en dat vervolgens niet kan stoppen. Mooi is, dat ik dat nu inzie en daarmee hard aan de slag ben gegaan (en nog).....
Ik heb al zoveel therapie gehad. Maar meer om de buitenkant op te lappen, zo voel ik dat. Ik denk dat ik nu echt dieper moet gaan.....misschien regressietherapie. EMDR, of zoiets.
Het doet me goed te lezen dat jouw kinderen je vertrouwen. Dat je er kunt zijn voor hun. Dat jouw verleden (want dat met je vader heeft ook lang gespeeld....ook toen je nog jonger was) jouw vermogen om lief te hebben en liefde te ontvangen niet heeft aangetast.
Dus pluim voor jou!
Het 'goeds' is dat ik veel begrijp. Andere die ook beschadigd zijn veel krediet en vertrouwen geef. Maar dat is ook mijn valkuil in relaties. Ik begrijp en vergeef zoveel......dat ik steevast voor de verkeerde mannen kies en dat vervolgens niet kan stoppen. Mooi is, dat ik dat nu inzie en daarmee hard aan de slag ben gegaan (en nog).....
Ik heb al zoveel therapie gehad. Maar meer om de buitenkant op te lappen, zo voel ik dat. Ik denk dat ik nu echt dieper moet gaan.....misschien regressietherapie. EMDR, of zoiets.
Het doet me goed te lezen dat jouw kinderen je vertrouwen. Dat je er kunt zijn voor hun. Dat jouw verleden (want dat met je vader heeft ook lang gespeeld....ook toen je nog jonger was) jouw vermogen om lief te hebben en liefde te ontvangen niet heeft aangetast.
Dus pluim voor jou!
Just a little strenght in our hearts. Enough to heal.
vrijdag 5 september 2008 om 17:50
Hee Lavida,
Ik weet nog niet goed wat de haptonoom voor me kan doen. Ik heb pas 1 sessie gehad (en een kennismakingsgesprek/intake). Maar wat ik op basis van die 1e sessie verwacht is dat ik meer leer voelen en leer luisteren naar mijn lijf. Grenzen aangeven, de tijd nemen voor mijn verdriet en me bewust worden van de signalen die mijn lichaam me geeft.
Daarnaast is de haptonoom een plek om me te uiten, zonder dat ik anderen belast. Die functie heeft ze ook.
Ik kan goed over praten over wat ik ervaar en voel en dan ga ik dus automatisch in mijn hoofd zitten. De emoties blijven daarmee (bij mij wel tenminste) een beetje buiten schot. Ik geef er wel woorden aan maar voel ze niet tegelijkertijd. Daarom leek het me goed naar een haptonoom te gaan, zodat ook mijn lijf betrokken wordt en niet enkel mijn hoofd. Dus niet alleen praten maar juist ook voelen met heel mijn lijf.
Sterkte Lavida.
Liefs, Snoek
Ik weet nog niet goed wat de haptonoom voor me kan doen. Ik heb pas 1 sessie gehad (en een kennismakingsgesprek/intake). Maar wat ik op basis van die 1e sessie verwacht is dat ik meer leer voelen en leer luisteren naar mijn lijf. Grenzen aangeven, de tijd nemen voor mijn verdriet en me bewust worden van de signalen die mijn lichaam me geeft.
Daarnaast is de haptonoom een plek om me te uiten, zonder dat ik anderen belast. Die functie heeft ze ook.
Ik kan goed over praten over wat ik ervaar en voel en dan ga ik dus automatisch in mijn hoofd zitten. De emoties blijven daarmee (bij mij wel tenminste) een beetje buiten schot. Ik geef er wel woorden aan maar voel ze niet tegelijkertijd. Daarom leek het me goed naar een haptonoom te gaan, zodat ook mijn lijf betrokken wordt en niet enkel mijn hoofd. Dus niet alleen praten maar juist ook voelen met heel mijn lijf.
Sterkte Lavida.
Liefs, Snoek
vrijdag 5 september 2008 om 18:30
"Ik heb zelf twee dochters (nog wel kleiner, bijna 4 en 1 jaar) maar als ik merk hoe ze vol vertrouwen van mij houden.. en dan bedenk dat ze mij zo zouden vinden ooit... afschuwelijk."
"Mijn vader heeft tijdens een eerdere poging dat ook willen doen (in mijn bijzijn) ik was toen 24 en hij was zo dronken dat hij amper op zijn benen kon staan. Maar alleen al de aanblik van die strop die hij had opgehangen benam me de adem.
Ik ben toen uren en uren bij hem gebleven, en steeds weer probeerde hij op het tafeltje te klimmen. Godzijdank viel hij op een gegeven moment in slaap."
Lavida,
Mijn bewoordingen waren scherp en het spijt me dat ze zo dwars stonden op jou gevoelens
Heb ontiegelijk veel respect voor je verdriet. En wens je veel sterkte toe, in de komende dagen.
Het ga je goed.
"Mijn vader heeft tijdens een eerdere poging dat ook willen doen (in mijn bijzijn) ik was toen 24 en hij was zo dronken dat hij amper op zijn benen kon staan. Maar alleen al de aanblik van die strop die hij had opgehangen benam me de adem.
Ik ben toen uren en uren bij hem gebleven, en steeds weer probeerde hij op het tafeltje te klimmen. Godzijdank viel hij op een gegeven moment in slaap."
Lavida,
Mijn bewoordingen waren scherp en het spijt me dat ze zo dwars stonden op jou gevoelens
Heb ontiegelijk veel respect voor je verdriet. En wens je veel sterkte toe, in de komende dagen.
Het ga je goed.
zondag 7 september 2008 om 12:09
Lieve Lavida,
* Misschien dat ik onderstaande tekst later weg haal omdat er wat gevoelige informatie in staat, dus zou je mij als je wilt een bevestiging willen geven als je het gelezen hebt? Hoeft maar even heel kort natuurlijk maar dan weet ik dat het je bereikt heeft *
Vroeger dacht ik altijd heel scherp over mensen die zelfmoord pleegden. Iemand in mijn familie heeft zelfmoord gepleegd toen ik heel jong was en hoewel ik van het gebeuren zelf niks heb meegekregen heb ik wel de reacties van de volwassenen om mij heen gezien. Mijn familie vond het de meest egoïstische daad die een mens kon doen. Dat was een beetje de idee die ik ook had.
Totdat ik zelf na een aantal zeer traumatische gebeurtenissen heel ernstig depressief (en meer) werd.
Ik had altijd al wat doodsgedachten (een stukje fascinatie en ook "wat als ik..."-gedachten) maar ik had nooit concrete plannen. Dat had er ook alles mee te maken dat ik niet egoïstisch wilde zijn. Ik kon dat toch nooit mijn familie aan doen, niet nóg een keer? Alleen de doodswens al maakte dat ik me in en in schuldig voelde. Waardoor ik me alleen nog maar waardelozer voelde.
Op een avond is het volledig mis gegaan en heb ik min of meer per ongeluk (zo in de war was ik) een poging gedaan waarvan ik pas later (door het van anderen te horen!) besefte dat het een zelfmoordpoging was geweest. Ondanks dat ik heel erg van mezelf schrok dat ik een daadwerkelijke grens was over gegaan (een poging, bedoeld of niet, gaat zoveel verder dan een gedachte) heb ik in de tijd daarna de middelen waarmee ik de poging had gedaan weer opnieuw verzameld. Ik wilde niet dood maar ik was zó enorm depressief. Het gaf mij een soort innerlijke rust om de regie over mijn eigen dood te kunnen hebben.......
De grote paradox is dat ik juist door de regie over mijn dood te ogen hebben, de regie over mijn leven terug kreeg. Heel langzaam aan voelde ik dat ik niet dood wilde zijn maar dat ik verlost wilde zijn van het leven (met daarin bepaalde gebeurtenissen) dat ik had moeten verdragen maar niet aan kon.
Waarom vertel ik je mijn verhaal? Bij mij is er gelukkig een sprankje zelfvertrouwen omhoog gekomen toen ik zo diep zat.. Bij jouw vader is dat immens treurig niet gebeurd. Ik denk als ik je verhaal lees dat zijn ziekte (want dát is een verslaving zoals alcoholisme en verder heeft hij ook veel andere psychische ellende gekend waarschijnlijk, in zijn leven of in zichzelf) hem belemmerd heeft om zo dicht bij zichzelf te komen staan dat hij in feite zijn innerlijke kind dat zo verdrietig was bij de hand kon nemen en kon troosten. Jij als zijn daadwerkelijke kind kon daar niks aan veranderen.
Dat is waarschijnlijk jouw grootste pijn? Hoewel je het zelf misschien wel weet wil ik je toch heel erg meegeven, en daarom mijn verhaal als illustratie, dat het onmogelijk geweest zou zijn voor een ieder om een ander te behoeden voor zoiets als zelfmoord. Misschien kun je het even voorkomen maar je kon de achterliggende problemen niet weg nemen. Niet omdat jij niet goed genoeg was als mens en ook niet omdat je geen goede dochter was.... dat was je wél. Dit was helaas iets waar jij eigenlijk buiten stond. Je kon slechts naast hem lopen en dat heb je gedaan en ik weet zeker dat dat is geweest waarom hij überhaupt zolang nog steeds vooruit krabbelde. Uiteindelijk kon jij zijn leven niet voor hem leven. De zelfmoord had je nooit kunnen voorkomen, dat was simpelweg iets tussen hem en zijn ziekte.
Wat ik gaandeweg geleerd heb is dat zelfmoord niet egoïstisch is. Egoïstisch is moedwillig iemand anders tekort willen doen omdat je je eigen belangen voorop stelt. Mensen die zo intens lijden dat ze zichzelf van het grootste goed willen beroven dat ze hebben (hun leven) hebben simpelweg vaak niet eens de ruimte in zich om een ander moedwillig pijn te doen... Het is een egocentrische wereld maar daar is de zelfmoordenaar het grootste slachtoffer van; het is níet gericht tégen de mensen die dichtbij staan. (de uitwerking ervan wel maar dat is helemaal niet wat de zelfmoordenaar wil, er is gewoon geen ruimte meer om een andere weg te kiezen).
Vóór de zelfmoord is hijzelf degene die zich kennelijk zó wanhopig voelt dat zélfs nabestaanden geen verschil meer kunnen maken. Op dat moment is iemand heel erg ziek, heel erg in de war of heel erg gekweld. Ná de zelfmoord zijn de grootste slachtoffers de nabestaanden. En dat die door alle fases van rouw heen gaan waaronder boosheid en schuldgevoel is héél erg begrijpelijk maar vaak beide kanten op niet terecht. Het is gewoon een onmogelijke situatie: boos worden op iemand die zo geleden heeft of jezelf van alles kwalijk nemen terwijl je zo gezorgd hebt..
Ik vind het heel erg dapper van je dat je erover schrijft. Ik herken heel veel van je bezwaard voelen om anderen iets te vertellen. Eigenlijk vind je dat je het recht hebt om erover te praten maar reacties van mensen maken vaak dat je bijna het idee krijgt dat jij niks mag zeggen omdat zij dan geshockeerd zijn. Je kunt je dan heel eenzaam in je gedachten voelen, immers hoe geshockeerd ben JIJ dan natuurlijk wel niet?
Ik wil je zeggen dat ik die mensen begrijp (het ís immers shockerend) maar ik hoor ook jou. Jij hebt iemand nodig, of het liefst heel veel mensen, die naar je kunnen luisteren of je zonder oordelen willen vasthouden, zonder dat jij je hoeft te bekommeren om wat jouw verhaal me hén doet. Misschien is therapie daar wel een heel mooi begin van?
Schrijf hier van je af zonder je te bekommeren om wat je verhaal met anderen doet. Het is aan die mensen zelf om voor zichzelf te zorgen. Jij hebt genoeg beschermd en gezorgd. Dit topic is jouw plaats om te mogen delen.
(f)
Tot slot nog over mij: ik heb al lang die materialen die ik had weggedaan. Uit zelfbescherming, maar vooral uit bevrijding. Ik hoefde niet langer de regie over mijn dood te hebben; ik heb immers de regie over mijn leven.
* Misschien dat ik onderstaande tekst later weg haal omdat er wat gevoelige informatie in staat, dus zou je mij als je wilt een bevestiging willen geven als je het gelezen hebt? Hoeft maar even heel kort natuurlijk maar dan weet ik dat het je bereikt heeft *
Vroeger dacht ik altijd heel scherp over mensen die zelfmoord pleegden. Iemand in mijn familie heeft zelfmoord gepleegd toen ik heel jong was en hoewel ik van het gebeuren zelf niks heb meegekregen heb ik wel de reacties van de volwassenen om mij heen gezien. Mijn familie vond het de meest egoïstische daad die een mens kon doen. Dat was een beetje de idee die ik ook had.
Totdat ik zelf na een aantal zeer traumatische gebeurtenissen heel ernstig depressief (en meer) werd.
Ik had altijd al wat doodsgedachten (een stukje fascinatie en ook "wat als ik..."-gedachten) maar ik had nooit concrete plannen. Dat had er ook alles mee te maken dat ik niet egoïstisch wilde zijn. Ik kon dat toch nooit mijn familie aan doen, niet nóg een keer? Alleen de doodswens al maakte dat ik me in en in schuldig voelde. Waardoor ik me alleen nog maar waardelozer voelde.
Op een avond is het volledig mis gegaan en heb ik min of meer per ongeluk (zo in de war was ik) een poging gedaan waarvan ik pas later (door het van anderen te horen!) besefte dat het een zelfmoordpoging was geweest. Ondanks dat ik heel erg van mezelf schrok dat ik een daadwerkelijke grens was over gegaan (een poging, bedoeld of niet, gaat zoveel verder dan een gedachte) heb ik in de tijd daarna de middelen waarmee ik de poging had gedaan weer opnieuw verzameld. Ik wilde niet dood maar ik was zó enorm depressief. Het gaf mij een soort innerlijke rust om de regie over mijn eigen dood te kunnen hebben.......
De grote paradox is dat ik juist door de regie over mijn dood te ogen hebben, de regie over mijn leven terug kreeg. Heel langzaam aan voelde ik dat ik niet dood wilde zijn maar dat ik verlost wilde zijn van het leven (met daarin bepaalde gebeurtenissen) dat ik had moeten verdragen maar niet aan kon.
Waarom vertel ik je mijn verhaal? Bij mij is er gelukkig een sprankje zelfvertrouwen omhoog gekomen toen ik zo diep zat.. Bij jouw vader is dat immens treurig niet gebeurd. Ik denk als ik je verhaal lees dat zijn ziekte (want dát is een verslaving zoals alcoholisme en verder heeft hij ook veel andere psychische ellende gekend waarschijnlijk, in zijn leven of in zichzelf) hem belemmerd heeft om zo dicht bij zichzelf te komen staan dat hij in feite zijn innerlijke kind dat zo verdrietig was bij de hand kon nemen en kon troosten. Jij als zijn daadwerkelijke kind kon daar niks aan veranderen.
Dat is waarschijnlijk jouw grootste pijn? Hoewel je het zelf misschien wel weet wil ik je toch heel erg meegeven, en daarom mijn verhaal als illustratie, dat het onmogelijk geweest zou zijn voor een ieder om een ander te behoeden voor zoiets als zelfmoord. Misschien kun je het even voorkomen maar je kon de achterliggende problemen niet weg nemen. Niet omdat jij niet goed genoeg was als mens en ook niet omdat je geen goede dochter was.... dat was je wél. Dit was helaas iets waar jij eigenlijk buiten stond. Je kon slechts naast hem lopen en dat heb je gedaan en ik weet zeker dat dat is geweest waarom hij überhaupt zolang nog steeds vooruit krabbelde. Uiteindelijk kon jij zijn leven niet voor hem leven. De zelfmoord had je nooit kunnen voorkomen, dat was simpelweg iets tussen hem en zijn ziekte.
Wat ik gaandeweg geleerd heb is dat zelfmoord niet egoïstisch is. Egoïstisch is moedwillig iemand anders tekort willen doen omdat je je eigen belangen voorop stelt. Mensen die zo intens lijden dat ze zichzelf van het grootste goed willen beroven dat ze hebben (hun leven) hebben simpelweg vaak niet eens de ruimte in zich om een ander moedwillig pijn te doen... Het is een egocentrische wereld maar daar is de zelfmoordenaar het grootste slachtoffer van; het is níet gericht tégen de mensen die dichtbij staan. (de uitwerking ervan wel maar dat is helemaal niet wat de zelfmoordenaar wil, er is gewoon geen ruimte meer om een andere weg te kiezen).
Vóór de zelfmoord is hijzelf degene die zich kennelijk zó wanhopig voelt dat zélfs nabestaanden geen verschil meer kunnen maken. Op dat moment is iemand heel erg ziek, heel erg in de war of heel erg gekweld. Ná de zelfmoord zijn de grootste slachtoffers de nabestaanden. En dat die door alle fases van rouw heen gaan waaronder boosheid en schuldgevoel is héél erg begrijpelijk maar vaak beide kanten op niet terecht. Het is gewoon een onmogelijke situatie: boos worden op iemand die zo geleden heeft of jezelf van alles kwalijk nemen terwijl je zo gezorgd hebt..
Ik vind het heel erg dapper van je dat je erover schrijft. Ik herken heel veel van je bezwaard voelen om anderen iets te vertellen. Eigenlijk vind je dat je het recht hebt om erover te praten maar reacties van mensen maken vaak dat je bijna het idee krijgt dat jij niks mag zeggen omdat zij dan geshockeerd zijn. Je kunt je dan heel eenzaam in je gedachten voelen, immers hoe geshockeerd ben JIJ dan natuurlijk wel niet?
Ik wil je zeggen dat ik die mensen begrijp (het ís immers shockerend) maar ik hoor ook jou. Jij hebt iemand nodig, of het liefst heel veel mensen, die naar je kunnen luisteren of je zonder oordelen willen vasthouden, zonder dat jij je hoeft te bekommeren om wat jouw verhaal me hén doet. Misschien is therapie daar wel een heel mooi begin van?
Schrijf hier van je af zonder je te bekommeren om wat je verhaal met anderen doet. Het is aan die mensen zelf om voor zichzelf te zorgen. Jij hebt genoeg beschermd en gezorgd. Dit topic is jouw plaats om te mogen delen.
(f)
Tot slot nog over mij: ik heb al lang die materialen die ik had weggedaan. Uit zelfbescherming, maar vooral uit bevrijding. Ik hoefde niet langer de regie over mijn dood te hebben; ik heb immers de regie over mijn leven.
zondag 7 september 2008 om 13:45
Dag Spinster,
Je bericht hierboven is bedoeld voor Lavida maar ik heb het met een brok in mijn keel gelezen... onbedoeld heb je ook iets voor mij geschreven, dat heel erg troostend voor me is. Mijn broertje heeft 4 maanden geleden zelfmoord gepleegd. Je verwoordt zo goed dat zelfmoord geen daad is tégen de mensen die van de persoon houden. En juist omdat jij zelf een doodswens gehad hebt, put ik veel troost uit je woorden. Vooral dit stukje tekst:
Misschien kun je het even voorkomen maar je kon de achterliggende problemen niet weg nemen. Niet omdat jij niet goed genoeg was als mens en ook niet omdat je geen goede dochter was.... dat was je wél. Dit was helaas iets waar jij eigenlijk buiten stond. Je kon slechts naast hem lopen en dat heb je gedaan en ik weet zeker dat dat is geweest waarom hij überhaupt zolang nog steeds vooruit krabbelde. Uiteindelijk kon jij zijn leven niet voor hem leven. De zelfmoord had je nooit kunnen voorkomen, dat was simpelweg iets tussen hem en zijn ziekte.
Ik hoop dat Lavida net zo veel aan jouw woorden heeft als ik. Maanden heb ik naast mijn broertje gelopen, en ik weet dat hij me zag. Soms zocht hij me op als hij het moeilijk had. Hij wist ook dat ik van hem hield, ontzettend veel. Soms is het heel erg moeilijk te accepteren dat al mijn liefde voor hem geen reddingsboei is geweest. Jouw woorden helpen die acceptatie weer een stukje vooruit.
Liefs, Snoek
Je bericht hierboven is bedoeld voor Lavida maar ik heb het met een brok in mijn keel gelezen... onbedoeld heb je ook iets voor mij geschreven, dat heel erg troostend voor me is. Mijn broertje heeft 4 maanden geleden zelfmoord gepleegd. Je verwoordt zo goed dat zelfmoord geen daad is tégen de mensen die van de persoon houden. En juist omdat jij zelf een doodswens gehad hebt, put ik veel troost uit je woorden. Vooral dit stukje tekst:
Misschien kun je het even voorkomen maar je kon de achterliggende problemen niet weg nemen. Niet omdat jij niet goed genoeg was als mens en ook niet omdat je geen goede dochter was.... dat was je wél. Dit was helaas iets waar jij eigenlijk buiten stond. Je kon slechts naast hem lopen en dat heb je gedaan en ik weet zeker dat dat is geweest waarom hij überhaupt zolang nog steeds vooruit krabbelde. Uiteindelijk kon jij zijn leven niet voor hem leven. De zelfmoord had je nooit kunnen voorkomen, dat was simpelweg iets tussen hem en zijn ziekte.
Ik hoop dat Lavida net zo veel aan jouw woorden heeft als ik. Maanden heb ik naast mijn broertje gelopen, en ik weet dat hij me zag. Soms zocht hij me op als hij het moeilijk had. Hij wist ook dat ik van hem hield, ontzettend veel. Soms is het heel erg moeilijk te accepteren dat al mijn liefde voor hem geen reddingsboei is geweest. Jouw woorden helpen die acceptatie weer een stukje vooruit.
Liefs, Snoek
anoniem_20420 wijzigde dit bericht op 07-09-2008 13:47
Reden: spelfoutje
Reden: spelfoutje
% gewijzigd
