de zelfmoordvader

lavida schreef op 25 augustus 2008 @ 22:17:

[...]

Ja mijn vader heeft ook zelfmoord gepleegd.

De eerste jaren heb ik het weggestopt. En langzamerhand werd ik steeds depressiever. Mijn broertje overleed, relatie ging uit door mijn depressie en na een zelfmoordpoging heb ik hulp gezocht bij het Riagg.

En ik heb contacten gehad destijds met lotgenoten. Hoelang je het ook wegstopt, het komt een keer naar boven. Zulke grote gebeurtenissen in je leven is vaak moeilijk alleen uit te komen. Veel praten erover. Al is het op jouw eigen tempo. Maar het liefst ook met mensen die je de juiste tools kunnen aanreiken om hier mee om te gaan.

lavida schreef op 25 augustus 2008 @ 22:19:

[...]





Maar jij bent toch druk aan het werk aan jezelf nu? Goed van je!

Ja, ik geef niet op, ik wil mensen later, die in eenzelfde positie zitten, bemoedigen en ook zeggen dat ze het niet op moeten geven, hoe zwart en hoe donker het leven ook kan zijn en hoe uitzichtloos. Ik heb echt respect voor je, Lavida, je lijkt me een sterke vrouw en ik heb veel respect voor je kracht en voor je moed.

Lavida, naast een afscheidsbrief heeft mijn vader ook een gedichtje achter gelaten. Zo waar.....

Dat gedichtje heb ik door een kunstenaar laten calligraferen.







men moet lachen

voor men gelukkig is

omdat men anders

zou kunnen sterven

zonder gelachen te hebben

Och meisje,wat een verhaal.

Ik zou je iets willen schrijven waardoor je een klein lachje op je gezicht krijgt.

Iets wat je eerste traan zal loslaten.

Iets waardoor je zou weten wat je moest doen.

Of .....gewoon iets waardoor je even ,heel even weet dat alles okè is.



Geen andere besluiten in het verleden,geen veranderingen,geen spijt.

Het ging zoals het ging, het is goed zoals het was.

Omdat simpelweg iemand niet andermans leven onder controle heeft.



Maarja....dit is niet te vangen in een woord,in een zin.

Niet eens in een verhaal.

Dus ik zeg je niets.



Ik geef je dit,



Het kadootje dat jouw leven bevat.

Je mooiste bezit.

En lieverd, ook in dit kadootje zitten minder mooie dingen.

Maar het is nu eenmaal jouw bezit.

Dus zet wat je mooi vind in de vitrinekast.

Wat je minder mooi vind in een lade

En wat je afschuwelijk vind.....stof het eens goed af,bekijk het een keer goed en zet het in een doosje.

Er hoeft geen slotje op,je kan het altijd weer even pakken.

Maar in het doosje hoef je er niet iedere dag tegenaan te kijken.

Ik denk dat het misschien wel een opluchting is om eens te "mogen" praten erover. Schaamte, taboe, je zus niet willen belasten, vrienden misschien ook niet ............. maar waar blijf jij?

Je moet het alleen doen als je denkt dat je eraan toe bent. Maar al kijk je maar of het wat is, niets is een verplichting. Als het achteraf toch jouw ding niet is dan stop je met die gesprekken met de psycholoog. Maar je kan je hele verhaal vertellen zonder veroordeelt te worden of op aangekeken worden. Gewoon je hart luchten. En niemand belast je ermee. Alleen jouw hart ontlast je door het eruit te gooien.

Ik heb ook even gezocht, maar kan dat oude topic niet meer bovenhalen. Er is een website waarmee je oud forummateriaal boven kunt halen maar die ken ik niet meer.

Twee jaar geleden als ik het goed heb.

@ mv,



Meid,ik lees nu ook een stukje van jouw verhaal.

Ik ben er stil van.....

Wat ik voor lavida schreef wil ik ook jou aanreiken.



Wat een verdrietige verhalen.

Ik had gezegd er nog even op terug te komen....



Als ik je bijdragen hier zo lees, dan denk ik dat je al heel erg ver bent met de dingen een plekje geven. Wat je alleen bent vergeten, is dat er ook nog heel veel 'ruis' uit moet. Weet niet zo goed hoe je het uit moet leggen.



Als je rouwt zit je in een proces waarin je van een heel groot verdriet, een leefbaar pakketje maakt. Kwijtraken doe je ervaringen zoals jij hebt gehad nooit meer, maar het moet behapbare vormen krijgen zodat het je niet meer hindert dan nodig is. Maar tijdens dat proces, maak je ook veel rotzooi. Afval wat je van dat verdriet hebt afgeschaafd, zeg maar. Ballast die je best kwijt kunt, maar je weet niet waar je er mee heen moet dus het blijft om je heen liggen.



Het van je afschrijven kan al heel goed helpen met het schiften van die ballast; wat kan echt weg, wat wil je nog even bewaren en wat wil je toch nog bij dat pakketje voegen wat de rest van je leven met je mee moet.



Je klinkt als iemand die eigenlijk al heel goed weet hoe dat pakketje er uit moet zien, maar niet weet wat ze met de restjes moet.



Am I making any sense?



Overigens vind ik Mylenevalerie iemand die ontzettend goed met haar ballast omgaat. Het is er, het gaat nooit meer weg, maar met al haar littekens is het een haske stoere en sterke vrouw. Ze flikt het toch maar mooi! Ik denk dat je heel veel aan haar bijdragen kan hebben, ook omdat ze eenzelfde ervaring heeft als jij.

Wat mooi gezegt Poezewoes, want zo is het inderdaad (bij mij ook dus).

lavida schreef op 25 augustus 2008 @ 20:45:



Kan nu niet meer.. ik mis hem. Waarom heb ik hem niet kunnen helpen? En hoe kan ik opgewekt en gelukkig door het leven gaan na dit verhaal? Ik kan het nooit eens een keer vertellen, waarom ik ben zoals ik ben. Sorry voor het lange verhaal. Misschien kan ik eer beter gewoon meteen een boek over schrijven...

Lieve TO, jij hebt alles. alles gedaan om je vader te helpen! Je moet je eigen geen verwijten maken het klinkt misschien lullig en hard(zo is het zeker niet bedoeld!) maar ieder mens in Nederland kiest zelf voor de manier hoe hij/zij leven wilt. Jouw vader heeft dit pad (on)bedoelt gekozen. Hij heeft jouw met dit vrezelijke last opgezadeld, iets wta hij niet had mogen doen! JIj hebt je vader gezien, zoals geen enkel kind zijn/haar ouders ooit zou moeten mee maken!

Je hield/houd van je vader en dat is niet meer dan normaal! Maar je hebt gedaan wat je kon!!!

Gelezen.

Die sterfdag lijkt me ook moeilijk. Weten ze 100 % zeker dat het die dag was en niet een andere?

lavida schreef op 27 augustus 2008 @ 20:40:

Hoi allemaal,



Ik ben jullie nog steeds dankbaar voor alle lieve reacties. Het schrijven heeft me opgelucht, ik was er wel even kapot van en even terug in de geschiedenis -- en dat haalt dan weer veel andere gebeurtenissen naar boven. Is ook een reden dat ik dit topic heb geopent en toen niets meer liet horen.. Niet op ieder moment kan ik 'hierin duiken' zeg maar. Soms kan ik t echt beter wegstoppen.

Fijn dat je hier iets aan hebt....schrijf als jij dat wilt. Op jou tijd jou moment.

Lieve Lavida,



Ik wil heel graag iets aan je schrijven op dit topic, omdat je verhaal me erg raakt. Ik kan me deels iets voorstellen bij je verhaal en deels ook niet, omdat mijn verhaal anders is. Mijn vader heeft een poging gedaan tot zelfmoord die is mislukt. Hij heeft er in de jaren daarna (hij heeft nog 14 jaar geleefd daarna) nooit met mijn broer en mij over willen praten wat daar precies de reden van was of hoe dat in elkaar zat. En ook op emotioneel vlak was dat een no-go-area. Uiteraard hebben wij dat gerespecteerd, maar ik heb er zelf nog altijd veel vragen over, al is het dan goddank niet gelukt.



Daarna is hij uiteindelijk overleden aan kanker door middel van passieve euthanasie. Ik ben bij zijn overlijdensproces geweest en ik weet nog dat ik erg onder de indruk was juist van dat proces, wat er allemaal gebeurt met iemand die doodgaat en hoe dat is. En juist dat stuk kon ik heel moeilijk met mensen delen, omdat het te gruwelijk is, te confronterend. Veel mensen in mijn omgeving wilde een romantisch beeld houden bij overlijden en de dood. En in mijn vaders geval was dat niet zo.



Ik kan me voorstellen dat dat voor jou nog veel heftiger moet zijn. En dat je dit zelfs niet met je zusje kunt delen lijkt me helemaal afschuwelijk. Ik vind het heel erg knap van je dat je nu hier wel erover schrijft. Ik hoop echt dat je er iets aan hebt. Doe het in je eigen tempo, blijf in contact met wat kan en wat (nog even) niet kan.



En voor een aantal mensen die hier hebben gereageerd (MV, Poezewoes, Iry o.a. ): wat schrijven jullie een prachtige en ware dingen!



Voor jou een dikke Lavida en ik hoop dat je veel hebt aan je uitlaadklep hier.

Dat snap ik wel Lavida, dat je bang bent anderen te belasten met je verhaal. Juist daarom is het forum zo fijn en juist daarom ben ik zo blij met twee lotgenoten (hoe afschuwelijk het ook is dat er meer mensen zijn die dit moeten dragen). Mensen die vergelijkbare dingen hebben meegemaakt, hebben aan een half woord genoeg en vinden niet snel iets raar. Ik ervaar dat als lucht en ruimte.



Ik ben ook regelmatig bang dat ik binnenkort niet meer bij iemand terecht kan met mijn verdriet. Want het is tenslotte 'al' bijna 4 maanden geleden dus get over it. Eigenlijk weet ik niet eens zeker of dat terecht is maar juist het feit dat ik dat in de praktijk zal gaan ervaren vind ik eng. Want stel dat mijn gevoel uitkomt? Waar moet ik dan heen met mijn verhaal? Moet ik het dan echt alleen doen?



Ik heb nu een haptonoom ingeschakeld. En dat was een wijze beslissing. Iemand met deskundigheid maar ook iemand waarbij ik niet het gevoel heb haar te belasten. Al kom ik de komende 100 jaar wekelijks langs en jank ik me helemaal ongans! Het is haar werk, haar professie. Ik vertrouw erop dat ze manieren heeft om met heftige verhalen om te gaan.



Meisje, wees mild voor jezelf. Soms zul je het verdriet aankijken en soms kijk je de andere kant op. Neem je tijd, jouw tempo. Het kan ook niet allemaal in één keer of achter elkaar door. Hou vol.



Zo, tijd voor een tukje. Kon weer eens niet slapen potjandrie. Dat laat ik tegenwoordig maar voor wat het is. Irritant maar het zal er wel bij horen ofzo. Trusten!



Liefs van Snoek

Hoi Lavida!

wat jij hebt meegemaakt, en gezien is "heavy shit".

Ik zal nooit zo'n mooie dingen kunnen schrijven als hier boven.

Maar tegen mij mag jij hier ALTIJD over praten, lullen en zagen. Mensen zijn een beetje dom als het over de dood gaat. Kunnen ze niets aan doen.

Van zelfmoord ken ik niets..daar kan ik niet over meepraten.

Mijn vader zat reeds drie dagen in de zetel toen mijn zus hem heeft gevonden. Heel waarschijnlijk doordat ie bloedverdunners moest nemen na een hartoperatie istie heel snel gaan ontbinden. Mijn zus is er nu na 5 jaar ook nog niet goed van.

Toen ik aankwam was ie reeds weggebracht door de begrafenis ondernemer, Die mij uitdrukkelijk verbood om een laatste groet te brengen. Wat die niet wist, was dat toen ik 25 was mijn oudste broer overleden was toen ik in het buitenland zat, en dat ik dus nooit mijn broer heb kunnen groeten, vermits die dus al 3 weken begraven was toen ik terugkwam. Ik heb zelfs met een fotoboek van de begrafenis(slimme ouders ), nog jaren gedroomd dat mijn broer nog leefde. Ik had geen zin om dit nog eens mee te maken met men vader. Ik moest die "dood" zien. Ik ben dus wel gaan groeten, en ja... dat was dus géén zicht hé. man man, kan me wel een beeld vormen van wat jij gezien hebt. Toch lijkt het mij belangrijk om je te vragen of je je vader in die toestand ook werkelijk herkend hebt??

Is in jou verhaal mischien niet belangrijk, maar mischien ook wel een factor die de boel bemoeilijkt.

Wat betreft je verdriet, denk ik dat jij je verdriet al meer dan ruimschoots gehad zult hebben in het verhaal dat zijn dood voorafging. Niet?

Ik heb net twee jaar vast werk achter de rug in een "bruine kroeg" (waar dus heel wat alcoliekers komen) en ik kan maar een ding zeggen, een alcolieker kan je NIET helpen! Gewoon niet. Overweeg het niet want je vergist je. Vogels voor de kat.

En waarom wordt iemand alcolieker? Dat weet niemand. Maar die zijn ALLEMAAL met zichzelf bezig. En die vinden ALLEMAAL hun eigen probleem het ergste.

Weet je wat mij het meeste frappeert, is dat jij denkt dat je verdriet moet hebben.

Jou vader was een dikke vette loser en een gore egoistische klootzak. Een intriest figuur die dit zijn eigen dochter allemaal heeft aangedaan. Die heel waarschijnlijk dikwijls op je schouders heeft liggen huilen hoe erg het allemaal was en hoe triestig en verdrietig, en hoe gevoelig en tralalalalalalal, maar in wiens dikke alcholische kop nooit is doorgedrongen welke verdriet hij jou aandeed, want dat zien ze nooit.

Meisje jij was je vader al kwijt nog voor ie dood was en het aller gortigste vind ik dat ie toen ie nog leefde moet geweten hebben dat de kans groot was dat jij hem ooit zo zou vinden.

Haha Lavida, ik hoor en zie ze nog dagelijks men papenheimers, en het is gewoon te gek voor woorden, dat geklaag en gezaag van die sukkelaars.

Dus als de vier fases van dinges, zijn ontkenning woede verdriet en acceptatie, dan moet jij mischien nog wel door de ontkenning dat jou vader jou in de steek heeft gelaten toen ie is beginnen te drinken. En zou ik mij niet generen om mijn woede eens goed los te laten. Dat recht heb jij rustig wel.

Ik hoop dat ik hiermee iets in jou hebt losgemaakt, en ik hoop dat je de kracht hebt om er mee om te gaan.

Ik hou hier de komende dagen de boel wel wat in het zeil om je te steunen als je wil.

Kom meid weg met die ballast!!!

@ specialleke,

Als jij denkt dat je met bovenstaande iemand een 'hart onder de riem' kan geven, zit je er wat mij betreft erg naast. Ongepast vind ik het! Bah!

Lavida, hoe is het met je? (f)

Das niet prettig wat ik schrijf nee.

Hoop trouwens uit de grond van mijn hart dat Lavida een béétje begrijpt wat ik bedoel.