Psyche
alle pijlers
de zelfmoordvader
maandag 25 augustus 2008 om 20:45
Hoi allemaal,
Voor degenen die het hebben gelezen; ik ben de vivabiecht die haar vader dood heeft gevonden na een zelfmoord.
Ik heb er een tijdje over nagedacht, maar besloten er toch een topic over te openen. Waarom weet ik zelf eigenlijk ook niet zo goed.. mijn hart luchten? Misschien een manier vinden er mee om te gaan? Misschien omdat het vandaag recies twee jaar geleden is dat ik hem voor de laatste keer sprak? Ik schrijf op dit forum ook onder een andere naam. Dit is iets wat best een herkenbaar verhaal is en ik wil niet dat mensen die dit lezen, mij herkennen en dan meteen kunnen meelezen met mijn andere posts,
Iedereen die dit verhaal hoort, vind dat ik hulp moet zoeken. Maar het gaat best goed me. Hoewel ik soms het duistere gevoel heb dat het helemaal niet zo goed gaat en dat er een dag komt dat ik de klap alsnog zal krijgen.
In het kort; ik ben in wezen een verwend zondagskind die in de puberteit te maken kreeg met alcoholisme. Een vader die langzaam afgleed, een moeder die overspannen raakte, een uitzetting uit ons prachtige huis. Mijn vader ging meer en meer drinken, hij zag altijd het goede in mensen en dacht dat hij zijn leven wel weer op de rit zou krijgen. Op sommige momenten deed hij echt zijn best, en dat was eigenlijk nog het zieligst. Ik heb ruzie met hem gemaakt, hem gesmeekt te stoppen met drinken, hem uit kroegen gesleurd. Later; zijn huur betaald, geld voor hem geregeld bij vrienden en banken, deurwaarders gebeld. Nog later; hem geld gebracht op het station, caravans voor hem geregeld waar hij weekjes kon doorbrengen, een opvanghuis voor hem gezocht. Bij hem gebleven als hij een hypo had (suikerziekte) of er een einde aan wilde maken. Dan hield ik zijn hand vast, terwijl hij lag te huilen op bed en me niet meer los wilde laten.
Hij probeerde goed bezig te blijven en wilde weer iemand zijn die iets te betekenen had, net zoals vroeger, maar de drank had hem al gesloopt.En wij konden eigenlijk niets meer doen. Het einde was op het moment dat ik hem vond, in verregaande staat van ontbinding, zo alleen in een zielig kamertje.
Omdat soms een lied meer zegt dan 1000 woorden, dit draaiden wij op zijn begrafenis en dit is hoe het was;
Je zegt ik ben vrij, maar jij bedoelt, ik ben zo eenzaam
Je voelt je te gek zeg jij, maar ik zit niet te dromen
......................
Gef mij nu je angst, ik geef je er hoop voor terug
Geef mij nu de nacht, ik geef je de morgen terug
Zolang ik je niet verlies, vind ik heus wel mijn weg met jou...
Kan nu niet meer.. ik mis hem. Waarom heb ik hem niet kunnen helpen? En hoe kan ik opgewekt en gelukkig door het leven gaan na dit verhaal? Ik kan het nooit eens een keer vertellen, waarom ik ben zoals ik ben. Sorry voor het lange verhaal. Misschien kan ik eer beter gewoon meteen een boek over schrijven...
Voor degenen die het hebben gelezen; ik ben de vivabiecht die haar vader dood heeft gevonden na een zelfmoord.
Ik heb er een tijdje over nagedacht, maar besloten er toch een topic over te openen. Waarom weet ik zelf eigenlijk ook niet zo goed.. mijn hart luchten? Misschien een manier vinden er mee om te gaan? Misschien omdat het vandaag recies twee jaar geleden is dat ik hem voor de laatste keer sprak? Ik schrijf op dit forum ook onder een andere naam. Dit is iets wat best een herkenbaar verhaal is en ik wil niet dat mensen die dit lezen, mij herkennen en dan meteen kunnen meelezen met mijn andere posts,
Iedereen die dit verhaal hoort, vind dat ik hulp moet zoeken. Maar het gaat best goed me. Hoewel ik soms het duistere gevoel heb dat het helemaal niet zo goed gaat en dat er een dag komt dat ik de klap alsnog zal krijgen.
In het kort; ik ben in wezen een verwend zondagskind die in de puberteit te maken kreeg met alcoholisme. Een vader die langzaam afgleed, een moeder die overspannen raakte, een uitzetting uit ons prachtige huis. Mijn vader ging meer en meer drinken, hij zag altijd het goede in mensen en dacht dat hij zijn leven wel weer op de rit zou krijgen. Op sommige momenten deed hij echt zijn best, en dat was eigenlijk nog het zieligst. Ik heb ruzie met hem gemaakt, hem gesmeekt te stoppen met drinken, hem uit kroegen gesleurd. Later; zijn huur betaald, geld voor hem geregeld bij vrienden en banken, deurwaarders gebeld. Nog later; hem geld gebracht op het station, caravans voor hem geregeld waar hij weekjes kon doorbrengen, een opvanghuis voor hem gezocht. Bij hem gebleven als hij een hypo had (suikerziekte) of er een einde aan wilde maken. Dan hield ik zijn hand vast, terwijl hij lag te huilen op bed en me niet meer los wilde laten.
Hij probeerde goed bezig te blijven en wilde weer iemand zijn die iets te betekenen had, net zoals vroeger, maar de drank had hem al gesloopt.En wij konden eigenlijk niets meer doen. Het einde was op het moment dat ik hem vond, in verregaande staat van ontbinding, zo alleen in een zielig kamertje.
Omdat soms een lied meer zegt dan 1000 woorden, dit draaiden wij op zijn begrafenis en dit is hoe het was;
Je zegt ik ben vrij, maar jij bedoelt, ik ben zo eenzaam
Je voelt je te gek zeg jij, maar ik zit niet te dromen
......................
Gef mij nu je angst, ik geef je er hoop voor terug
Geef mij nu de nacht, ik geef je de morgen terug
Zolang ik je niet verlies, vind ik heus wel mijn weg met jou...
Kan nu niet meer.. ik mis hem. Waarom heb ik hem niet kunnen helpen? En hoe kan ik opgewekt en gelukkig door het leven gaan na dit verhaal? Ik kan het nooit eens een keer vertellen, waarom ik ben zoals ik ben. Sorry voor het lange verhaal. Misschien kan ik eer beter gewoon meteen een boek over schrijven...
zondag 7 september 2008 om 15:55
Heel erg bedankt voor je reactie Snoek, ik ben daar weer door geraakt. Heel erg bedankt.
Wat een ontzettend intens nare gebeurtenis voor je, van je broertje. Ik weet ook zeker dat je gelijk hebt dat hij je gezien heeft. Wat ik ook tegen Lavida zei gold dus voor mijzelft: ik bleef proberen vooruit te krabbelen juist óm mijn naasten.... daarna komt de verwarring en 'maakt het niks meer uit' en dat staat echt los van hoeveel je van je naasten houdt of hoe graag zij mee zouden willen delen in het dragen van je leed. Ik kan me heel goed voorstellen dat het zo ook voor jouw broertje was, al kan ik dat natuurlijk niet voor hem invullen.
Hoe lame het ook klinkt: ik wens je oprecht heel veel kracht toe met het dragen van je verlies
en nogmaals heel erg bedankt.
Wat een ontzettend intens nare gebeurtenis voor je, van je broertje. Ik weet ook zeker dat je gelijk hebt dat hij je gezien heeft. Wat ik ook tegen Lavida zei gold dus voor mijzelft: ik bleef proberen vooruit te krabbelen juist óm mijn naasten.... daarna komt de verwarring en 'maakt het niks meer uit' en dat staat echt los van hoeveel je van je naasten houdt of hoe graag zij mee zouden willen delen in het dragen van je leed. Ik kan me heel goed voorstellen dat het zo ook voor jouw broertje was, al kan ik dat natuurlijk niet voor hem invullen.
Hoe lame het ook klinkt: ik wens je oprecht heel veel kracht toe met het dragen van je verlies
en nogmaals heel erg bedankt.
zondag 7 september 2008 om 20:23
Hoi Spinster; ik heb je verhaal gelezen. Hardstikke bedankt dat je dat wilt delen. Hetzelfde als Snoek raakt het me. Ik weet wel dat mijn vader wist dat ik er voor hem was, maar ergens heb ik daar twijfels over... Na alles wa er gebeurd was kon ik niet meer 'ik hou van jou' tegen hem zeggen, ook niet als hij dat wel tegen mij zei. Ik zag soms dat hij wachtte op een antwoord en verdrietig was dat het niet meer kwam. Nu hoop ik dat hij er genoeg aan had dat ik hem wel altijd op andere manieren liet merken dat ik van hem hield. Door er gewoon voor hem te zijn bijvoorbeeld. Maar ik heb nooit goed kunnen inschatten in hoeverre hij ons (mij) nog echt 'belangrijk' vond.
Als ik jouw stukje lees denk ik dat hij het misschien te druk had met het allermoeilijkste; overleven. Maar dat hij heus wel wist dat ook ik naast hem liep in zijn strijd..
Bedankt
Als ik jouw stukje lees denk ik dat hij het misschien te druk had met het allermoeilijkste; overleven. Maar dat hij heus wel wist dat ook ik naast hem liep in zijn strijd..
Bedankt
