Psyche
alle pijlers
Een leven zonder kinderen
vrijdag 10 mei 2019 om 16:08
Met Moederdag in zicht heb ik eindelijk besloten om een topic aan te maken over het onderwerp dat mij dagelijks bezighoudt. Dat is ook de reden dat ik het in de pijler Psyche heb gezet.
Ik ben een veertiger en ik worstel al een tijdje met het feit dat ik afscheid heb moeten nemen van de kinderwens, die ik van jongs af aan had. Het is me nog niet echt gelukt om in het reine te komen met het feit dat ik geen moeder ben en ook nooit zal worden. Naast het verdriet en de boosheid die me bij vlagen overvalt, vind ik het ontzettend moeilijk om te verdragen dat mijn leven er anders uitziet en zal blijven zien dan ik altijd heb gedacht.
Wat mij nog eens extra verdrietig maakt is dat ik me vaak buitengesloten voel, omdat ik qua belevingswereld nog maar weinig aansluiting ervaar met vriendinnen, kennissen en collega's die wel kinderen hebben.
Eigenlijk hoop ik dat er forumgenoten zijn die hun ervaringen willen delen; hoe ga je om/ben je omgegaan met het (opnieuw) vormgeven van je leven, hoe ga je om met de omgeving, tegen welke problemen loop je aan en wat heeft het niet hebben van kinderen je gebracht?
Ik ben een veertiger en ik worstel al een tijdje met het feit dat ik afscheid heb moeten nemen van de kinderwens, die ik van jongs af aan had. Het is me nog niet echt gelukt om in het reine te komen met het feit dat ik geen moeder ben en ook nooit zal worden. Naast het verdriet en de boosheid die me bij vlagen overvalt, vind ik het ontzettend moeilijk om te verdragen dat mijn leven er anders uitziet en zal blijven zien dan ik altijd heb gedacht.
Wat mij nog eens extra verdrietig maakt is dat ik me vaak buitengesloten voel, omdat ik qua belevingswereld nog maar weinig aansluiting ervaar met vriendinnen, kennissen en collega's die wel kinderen hebben.
Eigenlijk hoop ik dat er forumgenoten zijn die hun ervaringen willen delen; hoe ga je om/ben je omgegaan met het (opnieuw) vormgeven van je leven, hoe ga je om met de omgeving, tegen welke problemen loop je aan en wat heeft het niet hebben van kinderen je gebracht?
donderdag 16 mei 2019 om 20:33
Dank je wel!Duufje schreef: ↑15-05-2019 15:31Ik heb meegelezen, maar lang getwijfeld om te reageren op dit topic.
Omdat ik niet geloof dat er een recept of handleiding is om om te gaan met ongewenst kinderloos zijn. En omdat ik er dus ook niet van overtuigd ben dat het jou gaat helpen als ik aangeef hoe ik daar mee omga.
Ik ben ook een veertiger en ongewenst kinderloos. Heb veel vruchtbaarheidsbehandelingen ondergaan, ook een kindje gekregen dat vlak na haar geboorte (onverwacht) overleed. Daarna nog een keer zwanger geweest, maar dat werd een miskraam. Inmiddels moeten wij (man en ik) ons erbij neerleggen dat wij geen kind meer krijgen samen.
Ik vind dat niet gemakkelijk, vooral omdat het zoveel van je leven bepaalt. Het is niet alleen nu kinderloos zijn, maar ook nooit je kind voor het eerst naar school brengen, het eerste vriendje/vriendinnetje ontmoeten, een diploma-uitreiking, een huwelijk wellicht, nooit oma/opa worden, etc. Ik vind dat een verdrietig vooruitzicht en dat is niet hoe ik had gehoopt oud te worden.
Maar het is wel zoals het is. En naast het verdriet om het niet hebben van kinderen, ben ik ook gewoon heel gelukkig.
Ik heb een heel fijn, goed huwelijk en veel leuke mensen om me heen en ik geniet me suf. Ik geniet bewuster van alle dingen die ik wel heb en dat maakt het leven heel erg de moeite waard.
Ik denk niet dat het verdriet van geen kinderen hebben ooit overgaat, maar ik ben er wel van overtuigd dat dat prima kan bestaan naast gelukkig zijn.
Ik heb wel heel erg de behoefte om het gevoel te hebben iets te kunnen nalaten en daarom zijn wij wel begonnen met het pleegzorgtraject (waarvan ik overigens heel goed begrijp dat dat niet voor iedereen een optie is). Vooral met de hoop om op die manier verschil te kunnen maken in het leven / de toekomst van een kind met een onprettige start.
donderdag 16 mei 2019 om 23:21
DankjewelFoutmelding schreef: ↑16-05-2019 20:08Wat moeilijk voor je, die onzekerheid over de kans dat je ook vervroegd in de overheid zult komen. En nee, het krijgen van kinderen is inderdaad niet vanzelfsprekend, hoewel dat voor sommigen wel zo lijkt te zijn. Dat het anders aanvoelt als je een gezin ziet, is iets wat ik ook heel lang (en eerlijk gezegd gebeurt dan nog steeds wel eens...) heb gehad. Het wordt langzaam aan iets minder.
Ik wens jou ook heel veel geluk voor de toekomst toe.
donderdag 16 mei 2019 om 23:25
Jouw post raakt mij, DuufjeDuufje schreef: ↑15-05-2019 15:31Ik heb meegelezen, maar lang getwijfeld om te reageren op dit topic.
Omdat ik niet geloof dat er een recept of handleiding is om om te gaan met ongewenst kinderloos zijn. En omdat ik er dus ook niet van overtuigd ben dat het jou gaat helpen als ik aangeef hoe ik daar mee omga.
Ik ben ook een veertiger en ongewenst kinderloos. Heb veel vruchtbaarheidsbehandelingen ondergaan, ook een kindje gekregen dat vlak na haar geboorte (onverwacht) overleed. Daarna nog een keer zwanger geweest, maar dat werd een miskraam. Inmiddels moeten wij (man en ik) ons erbij neerleggen dat wij geen kind meer krijgen samen.
Ik vind dat niet gemakkelijk, vooral omdat het zoveel van je leven bepaalt. Het is niet alleen nu kinderloos zijn, maar ook nooit je kind voor het eerst naar school brengen, het eerste vriendje/vriendinnetje ontmoeten, een diploma-uitreiking, een huwelijk wellicht, nooit oma/opa worden, etc. Ik vind dat een verdrietig vooruitzicht en dat is niet hoe ik had gehoopt oud te worden.
Maar het is wel zoals het is. En naast het verdriet om het niet hebben van kinderen, ben ik ook gewoon heel gelukkig.
Ik heb een heel fijn, goed huwelijk en veel leuke mensen om me heen en ik geniet me suf. Ik geniet bewuster van alle dingen die ik wel heb en dat maakt het leven heel erg de moeite waard.
Ik denk niet dat het verdriet van geen kinderen hebben ooit overgaat, maar ik ben er wel van overtuigd dat dat prima kan bestaan naast gelukkig zijn.
Ik heb wel heel erg de behoefte om het gevoel te hebben iets te kunnen nalaten en daarom zijn wij wel begonnen met het pleegzorgtraject (waarvan ik overigens heel goed begrijp dat dat niet voor iedereen een optie is). Vooral met de hoop om op die manier verschil te kunnen maken in het leven / de toekomst van een kind met een onprettige start.
Wat ontzettend naar dat het niet gelukt is en wat je meegemaakt hebt.
Mooi dat jullie nu voor pleegzorg gaan. Ik ben benieuwd hoe het zich verder gaat ontwikkelen. Ik herken jouw gevoelens en verlangen. Of pleegzorg een optie zou zijn weet ik niet. Mijn gevoel nu zegt nee, maar wie weet wat de toekomst brengt.
Veel geluk voor jou. Ik ben benieuwd hoe het verder gaat met het pleegzorgtraject.
