Psyche
alle pijlers
Een leven zonder kinderen
vrijdag 10 mei 2019 om 16:08
Met Moederdag in zicht heb ik eindelijk besloten om een topic aan te maken over het onderwerp dat mij dagelijks bezighoudt. Dat is ook de reden dat ik het in de pijler Psyche heb gezet.
Ik ben een veertiger en ik worstel al een tijdje met het feit dat ik afscheid heb moeten nemen van de kinderwens, die ik van jongs af aan had. Het is me nog niet echt gelukt om in het reine te komen met het feit dat ik geen moeder ben en ook nooit zal worden. Naast het verdriet en de boosheid die me bij vlagen overvalt, vind ik het ontzettend moeilijk om te verdragen dat mijn leven er anders uitziet en zal blijven zien dan ik altijd heb gedacht.
Wat mij nog eens extra verdrietig maakt is dat ik me vaak buitengesloten voel, omdat ik qua belevingswereld nog maar weinig aansluiting ervaar met vriendinnen, kennissen en collega's die wel kinderen hebben.
Eigenlijk hoop ik dat er forumgenoten zijn die hun ervaringen willen delen; hoe ga je om/ben je omgegaan met het (opnieuw) vormgeven van je leven, hoe ga je om met de omgeving, tegen welke problemen loop je aan en wat heeft het niet hebben van kinderen je gebracht?
Ik ben een veertiger en ik worstel al een tijdje met het feit dat ik afscheid heb moeten nemen van de kinderwens, die ik van jongs af aan had. Het is me nog niet echt gelukt om in het reine te komen met het feit dat ik geen moeder ben en ook nooit zal worden. Naast het verdriet en de boosheid die me bij vlagen overvalt, vind ik het ontzettend moeilijk om te verdragen dat mijn leven er anders uitziet en zal blijven zien dan ik altijd heb gedacht.
Wat mij nog eens extra verdrietig maakt is dat ik me vaak buitengesloten voel, omdat ik qua belevingswereld nog maar weinig aansluiting ervaar met vriendinnen, kennissen en collega's die wel kinderen hebben.
Eigenlijk hoop ik dat er forumgenoten zijn die hun ervaringen willen delen; hoe ga je om/ben je omgegaan met het (opnieuw) vormgeven van je leven, hoe ga je om met de omgeving, tegen welke problemen loop je aan en wat heeft het niet hebben van kinderen je gebracht?
zaterdag 11 mei 2019 om 19:44
Als je niet de zorg voor een kind hebt kun je veel meer qualitytime met je ouders besteden en er voor ze zijn als ze gaan kwakkelen.dignity schreef: ↑11-05-2019 19:11Het is toch logisch dat je het gevoel wil hebben dat je iets doet wat voor mensen waardevol is? Dat hoeft niet groot te zijn, iig niet zo groot als jij het nu maakt. Ik hoef geen wereldverbeteraar te zijn, maar het gevoel dat je ertoe doet, dat je ergens aan bijdraagt. Dat zal voor mijn ouders vast zo zijn, maar ik schat zomaar in dat die er over 10 jaar niet meer zijn. En dan? Dan heb ik nog wel even te gaan.
Ik snap het niet zo verder, dat je nuttig gevonden wil worden op het gebied van zorgen voor. Je kunt ook een talent wat je hebt verder ontwikkelen en een vorm van kunst nalaten.
zaterdag 11 mei 2019 om 19:47
Hoi allemaal,
Ik heb/had ook een enorme kinderwens. Heb er zelfs nog een topic over geopend 5 j geleden. Door een ernstige afwijking wat ik kort nu weet ben ik heel anders gaan kijken Inmiddels 37 jaar, relatie en een erfelijk aandoening verder. Ik kom er steeds meer achter dat je ook als bv stiefmoeder/ tante een ontzettende belangrijke rol kunt spelen. Ik voel me dan echt erbij horen. En ook af en toe trotse "moeder" Omdat t liefde is! Ik voel mij echt moeder( gevoel) als ik bv loop met mijn mijn vriend en zijn twee kinderen. Deze liefde mag je toch voelen? Je bent toch deel van een gezin. Ookal ben je niet de echte moeder. Miss past t zelfs beter bij mij. Een moeder op afstand. De echte binding, brengt ook veel zorg met zich mee. Je kunt volgens mij heel belangrijk voor kinderen zijn. En zonder die hechting geeft t ook meer ruimte voor jezelf. Ik denk echt dat ik met kinderen veel zorg zou hebben over of ze wel gelukkig worden etc. Nu heb ik dat minder. Die emotionele binding is wat minder heftig denk ik.
Ik ben oprecht trotse tante en stiefmoeder. Nu nog een hond erbij.
Ik heb/had ook een enorme kinderwens. Heb er zelfs nog een topic over geopend 5 j geleden. Door een ernstige afwijking wat ik kort nu weet ben ik heel anders gaan kijken Inmiddels 37 jaar, relatie en een erfelijk aandoening verder. Ik kom er steeds meer achter dat je ook als bv stiefmoeder/ tante een ontzettende belangrijke rol kunt spelen. Ik voel me dan echt erbij horen. En ook af en toe trotse "moeder" Omdat t liefde is! Ik voel mij echt moeder( gevoel) als ik bv loop met mijn mijn vriend en zijn twee kinderen. Deze liefde mag je toch voelen? Je bent toch deel van een gezin. Ookal ben je niet de echte moeder. Miss past t zelfs beter bij mij. Een moeder op afstand. De echte binding, brengt ook veel zorg met zich mee. Je kunt volgens mij heel belangrijk voor kinderen zijn. En zonder die hechting geeft t ook meer ruimte voor jezelf. Ik denk echt dat ik met kinderen veel zorg zou hebben over of ze wel gelukkig worden etc. Nu heb ik dat minder. Die emotionele binding is wat minder heftig denk ik.
Ik ben oprecht trotse tante en stiefmoeder. Nu nog een hond erbij.
zaterdag 11 mei 2019 om 19:54
Ik (en mijn man) heb er ook bewust voor gekozen om geen kinderen te nemen. Heel eerlijk vindt ik mijn leven met 36 uur werk en een hond al druk genoeg 
Daarbij hebben we samen besloten dat als het lukt we straks ergens vrijstaand willen wonen, dit kan in Nederland zijn maar ook ergens anders in de wereld. Ergens waar je naar buiten kijkt en denkt het is hier geweldig.
Sommige vrienden van ons hebben wel kinderen, anderen niet, ik vindt ze niet minder gezellig als ze over hun kinderen praten, ik praat vast ook onbewust over mijn hond.
Daarbij hebben we samen besloten dat als het lukt we straks ergens vrijstaand willen wonen, dit kan in Nederland zijn maar ook ergens anders in de wereld. Ergens waar je naar buiten kijkt en denkt het is hier geweldig.Sommige vrienden van ons hebben wel kinderen, anderen niet, ik vindt ze niet minder gezellig als ze over hun kinderen praten, ik praat vast ook onbewust over mijn hond.
Vergeef me dat ik schreeuw wat ik niet weet en dat ik zwijg over wat helder is, dat ik nooit zeg wat ik bedoel en dingen roep die ik niet voel.
zaterdag 11 mei 2019 om 19:57
Ik was al lang klaar, jij niet.Miss-Pippilotta schreef: ↑11-05-2019 15:45Sorry dat ik het zeg, maar je bent echt heel erg aan het doordrammen zeg....
Waarom zou adoptie, pleegzorg of wat dan ook voor iedereen een optie zijn, als je zelf geen kinderen kunt krijgen?
Het is toch iets compleet anders dan zelf moeder worden van een eigen kindje. Het is zelfs voor sommige mensen wellicht nog extra confronterend.
Ik vind het maar raar dat je blijft doorzeuren en doorvragen. Het is blijkbaar geen optie. Klaar dan toch?!
zaterdag 11 mei 2019 om 19:59
Voor mij speelt het gevoel dat ik niet echt meetel in een maatschappij waar het hebben van kinderen als de norm wordt beschouwd een hele grote rol. Maar natuurlijk heb je gelijk. De mensheid is objectief gezien een enorme plaag en dus niet waardevol.redbulletje schreef: ↑11-05-2019 19:03Waarom wil je waardevol zijn? Er zijn maar een paar mensen waardevol te noemen op wereldniveau; mensen die belangrijke wetenschappelijke uitvindingen deden bijv. De mens an sich is niet waardevol, want slechts een inferieur massaproduct.
Voor je ouders zul je ongetwijfeld het meest kostbare ter wereld zijn. Dat is toch ook veel waard?
zaterdag 11 mei 2019 om 20:10
De keuze voor het werkwoord "nemen" vind ik wat ongepast. Je krijgt kinderen of je krijgt ze niet. Jullie hebben er bewust voor gekozen ze niet te krijgen. Ik vind mensen die over hun kinderen praten ook niet per definitie ongezellig. Vervelend vind ik het om de aansluiting te verliezen, omdat er kennelijk in het leven van sommigen niets anders meer lijkt te bestaan dan de kinderen.Kihei schreef: ↑11-05-2019 19:54Ik (en mijn man) heb er ook bewust voor gekozen om geen kinderen te nemen. Heel eerlijk vindt ik mijn leven met 36 uur werk en een hond al druk genoeg
Sommige vrienden van ons hebben wel kinderen, anderen niet, ik vindt ze niet minder gezellig als ze over hun kinderen praten, ik praat vast ook onbewust over mijn hond.
zaterdag 11 mei 2019 om 20:13
Eens hoor. Ik denk ook dat het meer om zingeving voor jezelf gaat, maar dit raakt voor mij ook wel aan het gevoel mee te tellen, waardevol te zijn op je eigen manier, zonder kinderen.
zaterdag 11 mei 2019 om 20:16
zaterdag 11 mei 2019 om 20:16
Goed dat jij voor jezelf zo'n goede invulling hebt weten te creëren, Uiteindelijk moet je het toch zelf doen. Fijn dat je dat gelukt is
zaterdag 11 mei 2019 om 20:27
Ik heb geen kinderen. Niet bewust voor gekozen; mijn leven is gewoon zo gelopen.
Mijn idee was altijd: wat ook de omstandigheden zijn, maak er het mooiste en het beste van wat je ervan kunt maken.
Wanneer ik destijds een leuke man had gehad en het gevoel had dat ik eraan toe was, dan zou het krijgen van kinderen (als/dan) misschien als van nature in het plaatje gepast hebben.
Maar het liep niet zo. En toch was er nooit verveling o.i.d.
Op een gegeven moment nadere ik de 40 en toen bedacht ik mij wel eens 'dat het er waarschijnlijk niet meer van zou komen'... en zo ben ik langzaam aan het idee gewend, denk ik. Ik heb er ook nooit echt over getreurd.
Ook nooit overwogen om dan bewust ongehuwde moeder te worden.
Scheelt ook dat ik in dat soort zaken altijd heel nucher ben: het leven zonder kinderen is niet altijd alleen maar leuk, en het leven mét kinderen is niet altijd alleen maar leuk.
Zoveel mogelijk genieten van de voordelen die jouw situatie je te bieden heeft, is het beste wat je kunt doen. En het gemakkelijkste. Ik heb door de situatie ook dingen kunnen doen die ik mét kinderen niet had kunnen doen (uitslapen, uitgaan, vakanties, langer doorwerken e.d.).
Ben wel gek op kinderen. En ik heb dan ook zeer regelmatig logees over de vloer. Of buurkinderen die willen helpen in de tuin, hier wilen spelen of waar ik een klein uitstapje mee doe: die vinden de 1-op-1 aandacht van zo'n soort tante/oma altijd wel leuk.
En de kinderen van vriendinnen waar ik vroeger gewoon aanschoof om met hen te knutselen, zijn nu jong volwassenen waar ik ook (al dan niet met hun moeder/mijn vriendin erbij) nu soms nog steeds contact mee heb.
Verder doe ik vrijwilligerswerk waarbij je (veel verschillende) mensen ontmoet én iets dat meer in hoek ligt van advies/beleid op mijn eigen vakgebied.
Brede interesse, omgaan met zoveel mogelijk verschillende mensen etc. houdt het allemaal boeiend en druk genoeg.
En ja, ik kan straks in het bejaardenhuis niet mee-mopperen dat "mijn kinderen niet vaak genoeg langs komen"
Mijn idee was altijd: wat ook de omstandigheden zijn, maak er het mooiste en het beste van wat je ervan kunt maken.
Wanneer ik destijds een leuke man had gehad en het gevoel had dat ik eraan toe was, dan zou het krijgen van kinderen (als/dan) misschien als van nature in het plaatje gepast hebben.
Maar het liep niet zo. En toch was er nooit verveling o.i.d.
Op een gegeven moment nadere ik de 40 en toen bedacht ik mij wel eens 'dat het er waarschijnlijk niet meer van zou komen'... en zo ben ik langzaam aan het idee gewend, denk ik. Ik heb er ook nooit echt over getreurd.
Ook nooit overwogen om dan bewust ongehuwde moeder te worden.
Scheelt ook dat ik in dat soort zaken altijd heel nucher ben: het leven zonder kinderen is niet altijd alleen maar leuk, en het leven mét kinderen is niet altijd alleen maar leuk.
Zoveel mogelijk genieten van de voordelen die jouw situatie je te bieden heeft, is het beste wat je kunt doen. En het gemakkelijkste. Ik heb door de situatie ook dingen kunnen doen die ik mét kinderen niet had kunnen doen (uitslapen, uitgaan, vakanties, langer doorwerken e.d.).
Ben wel gek op kinderen. En ik heb dan ook zeer regelmatig logees over de vloer. Of buurkinderen die willen helpen in de tuin, hier wilen spelen of waar ik een klein uitstapje mee doe: die vinden de 1-op-1 aandacht van zo'n soort tante/oma altijd wel leuk.
En de kinderen van vriendinnen waar ik vroeger gewoon aanschoof om met hen te knutselen, zijn nu jong volwassenen waar ik ook (al dan niet met hun moeder/mijn vriendin erbij) nu soms nog steeds contact mee heb.
Verder doe ik vrijwilligerswerk waarbij je (veel verschillende) mensen ontmoet én iets dat meer in hoek ligt van advies/beleid op mijn eigen vakgebied.
Brede interesse, omgaan met zoveel mogelijk verschillende mensen etc. houdt het allemaal boeiend en druk genoeg.
En ja, ik kan straks in het bejaardenhuis niet mee-mopperen dat "mijn kinderen niet vaak genoeg langs komen"
zaterdag 11 mei 2019 om 20:55
Er zijn natuurlijk uiteenlopende redenen waarom mensen geen kinderen krijgen, maar uiteindelijk moet je je leven zelf "vullen". Volgens mij is dat bij jou goed gelukt.Gebruna schreef: ↑11-05-2019 20:27Ik heb geen kinderen. Niet bewust voor gekozen; mijn leven is gewoon zo gelopen.
Brede interesse, omgaan met zoveel mogelijk verschillende mensen etc. houdt het allemaal boeiend en druk genoeg.
En ja, ik kan straks in het bejaardenhuis niet mee-mopperen dat "mijn kinderen niet vaak genoeg langs komen"
zaterdag 11 mei 2019 om 21:27
Ik weet alleen niet of je er iets aan hebt of mee kunt?Foutmelding schreef: ↑11-05-2019 20:55Er zijn natuurlijk uiteenlopende redenen waarom mensen geen kinderen krijgen, maar uiteindelijk moet je je leven zelf "vullen". Volgens mij is dat bij jou goed gelukt.
Je vroeg hoe anderen dat gedaan hebben en/of er mee om zijn gegaan, dus vandaar. Maar ik snap ook heel goed dat je er op zich niet zo veel mee kunt te horen dat het bij een ander prima is verlopen.
Collega's die 'alleen maar' over kinderen praten, heb ik eingelijk nooit zo gehad. Maar dat kan inderdaad ook aan de branche liggen of te maken hebben met veel jonge vrouwen in je werkomgeving?
Afijn, ik kan eigenlijk alleen maar zeggen: geniet zoveel mogelijk van de voordelen die jóuw situatie biedt en van wat het leven allemaal voor goeds voor jou in petto heeft.
Misschien toch nog een tip: je zegt dat je de aansluiting mist met mensen met kinderen.
Als ik nu terugdenk, dan realiseer ik mij dat ik altijd heb geprobeerd (ook van mij uit) een aansluiting te zoeken: na je werk met het gezin van een vriendin mee komen eten, vinden kinderen bijvoorbeeld altijd heel leuk. Daarna voorlezen aan de kinderen. En als de kinderen naar bed zijn, kun jij met je vriendin bijkletsen: geen oppas nodig, toch contact.
En een vriendin die op woensdagmiddag vrij is: ga jij gewoon daarheen om te knutselen of mee te gaan naar de kinderboerderij.
Vindt iedereen leuk.
Ook al had ik zelf geen kinderen, ik heb wel altijd 'meebewogen' met de omstandigheden; ook die van anderen. En die vriendschappen zijn nadien altijd gebleven, ook nu de kinderen het huis uit zijn.
Maar dat moet je willen en kunnen (opbrengen - als je dat pijnlijk vindt, werkt het uiteraard niet).
gebruna wijzigde dit bericht op 11-05-2019 21:39
33.99% gewijzigd
zondag 12 mei 2019 om 07:26
Dank voor je reactie. Sorry, dat ik nog niet had gereageerd. Ik kan me voorstellen dat het kwetsbaar voelt bij dit onderwerp als er geen reactie komt.
Ik kan eigenlijk alleen maar zeggen dat ik respect heb voor de manier waarop je omgaat met het feit dat je waarschijnlijk kinderloos zult blijven. Contact met allerlei soorten mensen (jong, oud, met kinderen en zonder kinderen) is ook het beste. Op de een of andere manier ben ik, denk ik, ongemerkt een beetje in hetzelfde kringetje blijven hangen. Het is moeilijk om om te gaan met een onvervulde kinderwens. Soms lijkt het of je overal wordt geconfronteerd met het geluk van anderen (die je het uiteraard van harte gunt, maar je had het jezelf ook zo graag gegund). Kinderloosheid blijft je hele leven bij je en daar moet je mee om leren gaan.
Achteraf besef ik dat ik veel dingen echt verkeerd heb aangepakt. Ik heb mijn leven in de wachtstand gezet en dingen niet gedaan of uitgesteld "in de hoop op".... (Nieuwe baan? Nee, dat is niet handig als er snel een kindje komt. Verhuizen? Nee, toch maar even wachten). Op dat moment voelde het logisch, maar achteraf realiseer ik me dat dat helemaal niet goed is geweest.
Ik denk dat ik op een bepaald moment teleurgesteld, terecht of onterecht, ben geraakt in een aantal mensen, zoals mijn "vriendinnengroepje" (voorbeelden: als enige niet uitgenodigd worden voor een babyshower en achteraf horen dat vriendinnen met kinderen regelmatig afspreken met elkaar, terwijl ik vroeger zou zijn meegevraagd, een vriendin die na de geslaagde laatste poging in het MMM circuit niets meer van zich laat horen, terwijl we elkaar voorheen dagelijks spraken). Ik vraag me soms af of ik dit soort voorbeelden moet zien als "gewoon" onhandig, omdat zij het lastig vinden om met mij en mijn kinderloosheid om te gaan of dat ik overgevoelig ben en er overheen moet stappen. Dat laatste is me helaas niet gelukt; ik heb me bijv teruggetrokken uit het vriendinnengroepje.
Door het coachingtraject waarin ik zit vraag ik mezelf nu af wat het moederschap mij had moeten brengen en ik moet op zoek naar iets waarmee ik die behoeftes vervul. Daar ben ik nog niet uit.
zondag 12 mei 2019 om 09:13
Misschien heb ik onvoldoende "meebewogen" met de omstandigheden. Pijnlijke zaken zoals kraambezoeken en babyshowers ben ik nooit uit de weg gegaan. Het hoort erbij en om ermee te leren omgaan, vond ik dat ik die confrontatie gewoon aan moest gaan, ook al was het maar om te laten zien dat ik blij was voor de ander. Maar kinderverjaardagen begin ik niet aan (makkelijk gezegd, want daar word ik ook niet voor uitgenodigdGebruna schreef: ↑11-05-2019 21:27Ik weet alleen niet of je er iets aan hebt of mee kunt?
Je vroeg hoe anderen dat gedaan hebben en/of er mee om zijn gegaan, dus vandaar. Maar ik snap ook heel goed dat je er op zich niet zo veel mee kunt te horen dat het bij een ander prima is verlopen.
Collega's die 'alleen maar' over kinderen praten, heb ik eingelijk nooit zo gehad. Maar dat kan inderdaad ook aan de branche liggen of te maken hebben met veel jonge vrouwen in je werkomgeving?
Afijn, ik kan eigenlijk alleen maar zeggen: geniet zoveel mogelijk van de voordelen die jóuw situatie biedt en van wat het leven allemaal voor goeds voor jou in petto heeft.
Misschien toch nog een tip: je zegt dat je de aansluiting mist met mensen met kinderen.
Als ik nu terugdenk, dan realiseer ik mij dat ik altijd heb geprobeerd (ook van mij uit) een aansluiting te zoeken: na je werk met het gezin van een vriendin mee komen eten, vinden kinderen bijvoorbeeld altijd heel leuk. Daarna voorlezen aan de kinderen. En als de kinderen naar bed zijn, kun jij met je vriendin bijkletsen: geen oppas nodig, toch contact.
En een vriendin die op woensdagmiddag vrij is: ga jij gewoon daarheen om te knutselen of mee te gaan naar de kinderboerderij.
Vindt iedereen leuk.
Ook al had ik zelf geen kinderen, ik heb wel altijd 'meebewogen' met de omstandigheden; ook die van anderen. En die vriendschappen zijn nadien altijd gebleven, ook nu de kinderen het huis uit zijn.
Maar dat moet je willen en kunnen (opbrengen - als je dat pijnlijk vindt, werkt het uiteraard niet).
) Ik heb ook een tijd op de kinderen van vrienden gepast, maar 's avonds gaan eten bij een gezin met kinderen of op woensdagmiddag mee knutselen o.i.d. heb ik nooit gedaan. Ik weet eigenlijk niet eens of dat zozeer is omdat ik daar niet aan toe was. Denk eigenlijk dat het gewoon niet bij me op is gekomen (en ook niet bij vriendinnen). De sporadische keren dat we afspreken is dat toch meestal als de kinderen naar school zijn of 's avonds, buitenshuis.
zondag 12 mei 2019 om 10:11
Best lastig. Want juist als het gevoelig ligt bij jou, begrijp ik jouw aarzeling en die van je vriendinnen om dat soort dingen af te spreken.Foutmelding schreef: ↑12-05-2019 09:13Misschien heb ik onvoldoende "meebewogen" met de omstandigheden. Pijnlijke zaken zoals kraambezoeken en babyshowers ben ik nooit uit de weg gegaan. Het hoort erbij en om ermee te leren omgaan, vond ik dat ik die confrontatie gewoon aan moest gaan, ook al was het maar om te laten zien dat ik blij was voor de ander. Maar kinderverjaardagen begin ik niet aan (makkelijk gezegd, want daar word ik ook niet voor uitgenodigd
Ik vond -en vind- het juist altijd leuk om, ook al heb ik zelf geen kinderen, op die manier een beetje 'mee te beleven' hoe zij opgroeien, wat de fasen van ontwikkeling zijn. En, buiten verjaardagen om, kinderen mee te maken in gewone dagelijkse dingen.
En op die manier blijf je ook een beetje op de hoogte van hoe de dingen werken (het schoolsysteem e.d.) en wat kinderen leuk vinden om te doen.
Typische kinderactiviteiten zou ik allemaal gemist hebben als ik er niet voor open had gestaan, en attractieparken zoals de Efteling zijn bijvoorbeeld echt heel leuk om met een kind naar toe te gaan: je ziet dan alles door de ogen van een kind.
Ik ben dus wel kinderloos, maar mijn leven is niet zonder kinderen.
Misschien is dat een overweging die past in de fase waar je nu in zit; hoe kan/wil ik, zonder zelf kinderen te hebben, enerzijds genieten van en anderzijds bijdragen aan een sociaal leven van/met kinderen?
zondag 12 mei 2019 om 13:45
Waarschijnlijk had het juist minder gevoelig gelegen als er minder voor mij was ingevuld (in plaats van me niet uit te nodigen, omdat ik het misschien te moeilijk vind, mij zelf laten beslissen of ik wel/niet wil komen) en als het niet min of meer was doodgezwegen. Aan de andere kant ben ik mezelf ook wat gaan isoleren, want wie zit er nu op mij te wachten? Maar goed, dat het een lastig onderwerp is, is duidelijk. Ik ga ervan uit dat niemand opzettelijk kwetsend is.
Fijn dat jij, ondanks dat je kinderloos bent, kinderen wel een plekje hebt weten te geven in je leven. Je blijft zo inderdaad een beetje op de hoogte
Fijn dat jij, ondanks dat je kinderloos bent, kinderen wel een plekje hebt weten te geven in je leven. Je blijft zo inderdaad een beetje op de hoogte
zondag 12 mei 2019 om 14:14
Maar TO zit de pijn hier niet gewoon in: https://youtu.be/qHgeYuhaW_Y
Jessica, inmiddels meer dan bekende van mij, is na 11 IVF's uitbehandeld. En ja - ze heeft op een andere manier invulling gegeven aan haar leven, maar moet ook accepteren dat ze nooit moeder zal worden.
Dikke knuffel op moederdag - dat kan nl. extra pijnlijk zijn
Jessica, inmiddels meer dan bekende van mij, is na 11 IVF's uitbehandeld. En ja - ze heeft op een andere manier invulling gegeven aan haar leven, maar moet ook accepteren dat ze nooit moeder zal worden.
Dikke knuffel op moederdag - dat kan nl. extra pijnlijk zijn
A lie doesn't become truth, wrong doesn't become right, and evil doesn't become good, just because it's accepted by a majority.
zondag 12 mei 2019 om 15:56
Nu ik erover nadenk zijn alleen die vriendschappen verwaterd waarin vrienden zich negatief uitlieten over kinderen en zeer kritisch waren over ouders in het algemeen en hoe zij (volgens hen) veranderden.
Ik kwam er daardoor achter hoezeer die vrienden anderen veroordelen en dat past zo niet meer bij mij, dat ik het heb losgelaten en dood laten bloeden.
Andere vrienden zonder kinderen zijn juist begripvol en zien mij nog gewoon als wie ik ben en altijd was. Die vriendschappen zijn gebleven, wederzijdse interesse, begrip en openstaan voor de ander zijn heel belangrijke waarden voor mij. Juist als je niet steeds exact in dezelfde fase zit.
Ik kwam er daardoor achter hoezeer die vrienden anderen veroordelen en dat past zo niet meer bij mij, dat ik het heb losgelaten en dood laten bloeden.
Andere vrienden zonder kinderen zijn juist begripvol en zien mij nog gewoon als wie ik ben en altijd was. Die vriendschappen zijn gebleven, wederzijdse interesse, begrip en openstaan voor de ander zijn heel belangrijke waarden voor mij. Juist als je niet steeds exact in dezelfde fase zit.
zondag 12 mei 2019 om 17:28
Hoe bevalt Moederdag zover? Vinden je kinderen het leuk dat je de hele dag zit te zeiken en zemelen op een forum?Maya85 schreef: ↑12-05-2019 15:56Nu ik erover nadenk zijn alleen die vriendschappen verwaterd waarin vrienden zich negatief uitlieten over kinderen en zeer kritisch waren over ouders in het algemeen en hoe zij (volgens hen) veranderden.
Ik kwam er daardoor achter hoezeer die vrienden anderen veroordelen en dat past zo niet meer bij mij, dat ik het heb losgelaten en dood laten bloeden.
Andere vrienden zonder kinderen zijn juist begripvol en zien mij nog gewoon als wie ik ben en altijd was. Die vriendschappen zijn gebleven, wederzijdse interesse, begrip en openstaan voor de ander zijn heel belangrijke waarden voor mij. Juist als je niet steeds exact in dezelfde fase zit.
zondag 12 mei 2019 om 19:01
Dank je wel. Dat is inderdaad een belangrijk deel van het verdriet; er niet bij horen (omdat het nu eenmaal de norm is om kinderen te hebben) en je daardoor alleen & onbegrepen voelen. Daarmee leren omgaan en manieren zoeken om je weer deel te voelen van iets, is een heel proces.Baggal schreef: ↑12-05-2019 14:14Maar TO zit de pijn hier niet gewoon in: https://youtu.be/qHgeYuhaW_Y
Jessica, inmiddels meer dan bekende van mij, is na 11 IVF's uitbehandeld. En ja - ze heeft op een andere manier invulling gegeven aan haar leven, maar moet ook accepteren dat ze nooit moeder zal worden.
Dikke knuffel op moederdag - dat kan nl. extra pijnlijk zijn
zondag 12 mei 2019 om 19:42
Het er niet bij horen herken ik ook wel, ondanks dat mijn keuze om kinderloos te blijven, bewust was. Al mijn vrienden hebben kinderen. Gelukkig is onze band enorm sterk en gaat deze verder dan het leven met kinderen. Maar je kunt er niet omheen dat je je leven anders hebt ingericht dan zij, dat je andere dingen belangrijk vindt. En dat je soms om de vriendschap te behouden, best flexibel moet zijn, omdat zij dat nu eenmaal minder zijn sinds er kleintjes rondlopen.
Ik vind dat niet erg, zolang de vriendschap waardevol is en er wederzijds begrip en respect is. Dat brengt het geheel weer in balans. Zij doen overigens heel veel moeite om onze vriendschap te behouden. Maar er zijn uiteraard ook vriendschappen gesneuveld sinds de kinderfase is aangebroken.
Ik vind dat niet erg, zolang de vriendschap waardevol is en er wederzijds begrip en respect is. Dat brengt het geheel weer in balans. Zij doen overigens heel veel moeite om onze vriendschap te behouden. Maar er zijn uiteraard ook vriendschappen gesneuveld sinds de kinderfase is aangebroken.
zondag 12 mei 2019 om 21:35
Moeilijk voor je TO!
Ik snap niet waarom Maya85 elke keer zo raar weggezet wordt, maar dat heeft misschien met andere topics te maken?
Ik ben het er wel mee eens dat je misschien in een kringetje draait waar het voor jou extra lastig is, omdat iedereen het alsmaar over kinderen heeft. Dit herken ik ook niet, en het lijkt me hopeloos irritant.
Het lijkt me een goed idee (extra) tijd aan een hobby te gaan besteden, vooral in groepsverband, om wat andere mensen om je heen te verzamelen. Bijvoorbeeld muziek maken waarbij je bij een vereniging gaat, sporten met een vereniging of wat dan ook. En dan daar juist aansluiten bij anderen die geen kinderen hebben. Je krijgt bij zoiets al snel een tweedeling: de ene helft moet direct na de training/repetitie/etc naar huis want de oppas wacht, de andere helft gaat gezellig naborrelen en spreekt tijdens die borrel af om dan ook zaterdag samen naar dit of dat te gaan. Als je daar bij aansluit heb je geheid mensen die (ook) over iets anders kunnen praten dan kinderen.
Het lijkt me fijn voor jou om je niet het buitenbeentje te voelen, in een wereld waarbij blijkbaar iedereen kinderen heeft en er over praat. Er is genoeg wereld zonder kinderen met andere hobbies en gespreksonderwerpen!
Sterkte.
Ik snap niet waarom Maya85 elke keer zo raar weggezet wordt, maar dat heeft misschien met andere topics te maken?
Ik ben het er wel mee eens dat je misschien in een kringetje draait waar het voor jou extra lastig is, omdat iedereen het alsmaar over kinderen heeft. Dit herken ik ook niet, en het lijkt me hopeloos irritant.
Het lijkt me een goed idee (extra) tijd aan een hobby te gaan besteden, vooral in groepsverband, om wat andere mensen om je heen te verzamelen. Bijvoorbeeld muziek maken waarbij je bij een vereniging gaat, sporten met een vereniging of wat dan ook. En dan daar juist aansluiten bij anderen die geen kinderen hebben. Je krijgt bij zoiets al snel een tweedeling: de ene helft moet direct na de training/repetitie/etc naar huis want de oppas wacht, de andere helft gaat gezellig naborrelen en spreekt tijdens die borrel af om dan ook zaterdag samen naar dit of dat te gaan. Als je daar bij aansluit heb je geheid mensen die (ook) over iets anders kunnen praten dan kinderen.
Het lijkt me fijn voor jou om je niet het buitenbeentje te voelen, in een wereld waarbij blijkbaar iedereen kinderen heeft en er over praat. Er is genoeg wereld zonder kinderen met andere hobbies en gespreksonderwerpen!
Sterkte.
