Psyche
alle pijlers
eenzaam/ verlaten gevoel
dinsdag 16 februari 2010 om 00:11
Hallo,
ik heb hier ooit al eens eerder een topic over geopend en het gaat bij vlagen ook best goed, maar zak nu weer in een dip. Ik mis echte vriendschappen in mijn leven. Ik voel me verlaten/ in de steek gelaten en het kost me moeite om nieuwe relaties op te bouwen.
Het is lange tijd niet goed met me gegaan, veel tegenslagen gehad op het gebied van gezondheid, werk, familie en relaties. Ik snap dat dat zwaar moet zijn geweest voor de mensen die ik op dat moment in m'n leven had, en helaas hebben zij zich grotendeels van me afgekeerd. Ik dacht zelf ook dat ik er misschien niet meer uit zou komen, wist iig niet goed hoe. Heb me afgesloten van mensen, of ben soms emotioneel aan ze gaan hangen. Tegelijkertijd ook hard aan gewerkt en ben er mooier uitgekomen, al zeg ik 't zelf Het heeft er alleen behoorlijk hard ingehakt dat mensen (vrienden dus) je de rug toe keren als je door een moeilijke periode gaat.
Nu, jaren later, ben ik wel weer redelijk opgekrabbeld maar ik loop er tegen aan dat m'n sociale leven is uitgedund. Vroeger ontmoette ik vaak nieuwe mensen via de mensen die ik al kende, aangezien dat veel minder is geworden is de nieuwe aanwas er ook niet meer. Ik mis de spontane uitnodigingen voor leuke dingen. Ik heb bijna nooit meer zomaar een smsje... Wat ook mee speelt is dat inmiddels er redelijk wat gezinnetjes zijn ontstaan, en dat single mensen een partner hebben gekregen. Ik voel me alleen staan hierin. De agenda moet weken van te voren worden ingepland, als ik dat niet doe zit ik alleen thuis. Als ik zelf spontaan actie onderneem kan er nooit iemand, mensen zitten altijd al vol. Ik heb via internet wat contacten opgedaan maar merk dat ik me daar ook voor schaam, alsof ik niet in staat ben op een 'normale' manier vrienden te maken. Ben over een paar maanden jarig en kan me nu al zorgen maken over hoe ik dat vier, wie ik uitnodig en wie er zullen komen. Datzelfde heb ik altijd met de feestdagen. Er zijn geen vanzelfsprekende mensen in mijn leven met wie ik dit soort hoogte (of diepte zoals u wilt) punten standaard vier of doorbreng.
Ik weet dat ik dit moet accepteren zoals het is. En ik weet ook dat het niet voor altijd zo hoeft te zijn. Maar ik mis een maatje (of meerdere maatjes), vrienden door dik en dun, bij wie ik mezelf kan zijn en die ik kan vertrouwen. Dat vertrouwen is wel een issue, doordat een aantal van mijn vroegere vrienden mij in de moeilijkste periode de rug toe hebben gekeerd is het vertrouwen in mensen afgenomen. Ik durf ook minder te delen, houd meer voor mezelf, houd van nature iets meer afstand. Daarnaast hebben nieuwe (single) contacten allemaal een relatie gekregen waardoor zo'n beginnende vriendschap zich meteen minder ontwikkelt vanwege tijdgebrek en gebrek aan initiatief van de ander. En ik ben zo: als er een paar keer 'ik kan niet' komt op en voorstel dan houd ik 't voor gezien, dan ligt de bal bij de ander. Ik heb gemerkt dat er dan soms niets meer komt, soms na jarenlange vriendschap. En dat doet pijn....
Ik weet gewoon niet zo goed hoe ik hier uit moet komen. Ik weet wel dat ik geen nieuwe contacten via internet wil op doen. Ik ben zeker niet contactgestoord, ben redelijk sociaal en vlot in de omgang. Daar ligt het niet aan. De verdieping ontbreekt of mensen lopen weg (toen het moeilijk werd/ slecht met me ging, of als er een relatie of kinderen komen). Ik heb het gevoel dat ik voor de meeste mensen een gewone vriendin, een goede kennis of een vriendin van vroeger ben. Voor niemand sta ik op nummer 1, en omgekeerd heb ik dat ook niet. Als ik aan vakantie denk met een vriendin zou ik niet weten wie ik moet vragen. Hetzelfde dus verjaardagen/feestdagen... Ik ben het type dat nooit getuige zal zijn op een bruiloft, en geen idee wie ik daarvoor zou vragen (als het daar ooit van komt want nu geen relatie).
Heb ooit op een soortgelijk topic heel lieve reacties gehad, kan me vooral sensy nog herinneren die zo sterk en optimistisch is. Ik merk dat ik veel twijfels heb, over mezelf. Ben ik wel een aangenaam mens? Als het antwoord JA zou zijn dan zou ik toch niet in deze situatie zitten? Of betrek ik dan teveel opmezelf? Kies ik de verkeerde mensen uit in m'n leven? Hoe doorbreek ik dan dat patroon?
Dank voor het lezen.
Liefs!
ik heb hier ooit al eens eerder een topic over geopend en het gaat bij vlagen ook best goed, maar zak nu weer in een dip. Ik mis echte vriendschappen in mijn leven. Ik voel me verlaten/ in de steek gelaten en het kost me moeite om nieuwe relaties op te bouwen.
Het is lange tijd niet goed met me gegaan, veel tegenslagen gehad op het gebied van gezondheid, werk, familie en relaties. Ik snap dat dat zwaar moet zijn geweest voor de mensen die ik op dat moment in m'n leven had, en helaas hebben zij zich grotendeels van me afgekeerd. Ik dacht zelf ook dat ik er misschien niet meer uit zou komen, wist iig niet goed hoe. Heb me afgesloten van mensen, of ben soms emotioneel aan ze gaan hangen. Tegelijkertijd ook hard aan gewerkt en ben er mooier uitgekomen, al zeg ik 't zelf Het heeft er alleen behoorlijk hard ingehakt dat mensen (vrienden dus) je de rug toe keren als je door een moeilijke periode gaat.
Nu, jaren later, ben ik wel weer redelijk opgekrabbeld maar ik loop er tegen aan dat m'n sociale leven is uitgedund. Vroeger ontmoette ik vaak nieuwe mensen via de mensen die ik al kende, aangezien dat veel minder is geworden is de nieuwe aanwas er ook niet meer. Ik mis de spontane uitnodigingen voor leuke dingen. Ik heb bijna nooit meer zomaar een smsje... Wat ook mee speelt is dat inmiddels er redelijk wat gezinnetjes zijn ontstaan, en dat single mensen een partner hebben gekregen. Ik voel me alleen staan hierin. De agenda moet weken van te voren worden ingepland, als ik dat niet doe zit ik alleen thuis. Als ik zelf spontaan actie onderneem kan er nooit iemand, mensen zitten altijd al vol. Ik heb via internet wat contacten opgedaan maar merk dat ik me daar ook voor schaam, alsof ik niet in staat ben op een 'normale' manier vrienden te maken. Ben over een paar maanden jarig en kan me nu al zorgen maken over hoe ik dat vier, wie ik uitnodig en wie er zullen komen. Datzelfde heb ik altijd met de feestdagen. Er zijn geen vanzelfsprekende mensen in mijn leven met wie ik dit soort hoogte (of diepte zoals u wilt) punten standaard vier of doorbreng.
Ik weet dat ik dit moet accepteren zoals het is. En ik weet ook dat het niet voor altijd zo hoeft te zijn. Maar ik mis een maatje (of meerdere maatjes), vrienden door dik en dun, bij wie ik mezelf kan zijn en die ik kan vertrouwen. Dat vertrouwen is wel een issue, doordat een aantal van mijn vroegere vrienden mij in de moeilijkste periode de rug toe hebben gekeerd is het vertrouwen in mensen afgenomen. Ik durf ook minder te delen, houd meer voor mezelf, houd van nature iets meer afstand. Daarnaast hebben nieuwe (single) contacten allemaal een relatie gekregen waardoor zo'n beginnende vriendschap zich meteen minder ontwikkelt vanwege tijdgebrek en gebrek aan initiatief van de ander. En ik ben zo: als er een paar keer 'ik kan niet' komt op en voorstel dan houd ik 't voor gezien, dan ligt de bal bij de ander. Ik heb gemerkt dat er dan soms niets meer komt, soms na jarenlange vriendschap. En dat doet pijn....
Ik weet gewoon niet zo goed hoe ik hier uit moet komen. Ik weet wel dat ik geen nieuwe contacten via internet wil op doen. Ik ben zeker niet contactgestoord, ben redelijk sociaal en vlot in de omgang. Daar ligt het niet aan. De verdieping ontbreekt of mensen lopen weg (toen het moeilijk werd/ slecht met me ging, of als er een relatie of kinderen komen). Ik heb het gevoel dat ik voor de meeste mensen een gewone vriendin, een goede kennis of een vriendin van vroeger ben. Voor niemand sta ik op nummer 1, en omgekeerd heb ik dat ook niet. Als ik aan vakantie denk met een vriendin zou ik niet weten wie ik moet vragen. Hetzelfde dus verjaardagen/feestdagen... Ik ben het type dat nooit getuige zal zijn op een bruiloft, en geen idee wie ik daarvoor zou vragen (als het daar ooit van komt want nu geen relatie).
Heb ooit op een soortgelijk topic heel lieve reacties gehad, kan me vooral sensy nog herinneren die zo sterk en optimistisch is. Ik merk dat ik veel twijfels heb, over mezelf. Ben ik wel een aangenaam mens? Als het antwoord JA zou zijn dan zou ik toch niet in deze situatie zitten? Of betrek ik dan teveel opmezelf? Kies ik de verkeerde mensen uit in m'n leven? Hoe doorbreek ik dan dat patroon?
Dank voor het lezen.
Liefs!
dinsdag 16 februari 2010 om 00:24
Misschien heel begrijpelijk dat jij vindt dat mensen jou hebben laten vallen, maar je stelt tegelijkertijd dat jij je af hebt gesloten of erg aan ze bent gaan hangen. Is ook niet helemaal "fair" om je eigen aandeel daarin niet te zien.
Dat wantrouwen zal je eigenlijk ook niet helpen om nieuwe écht goede vriendschappen aan te gaan.
Dat wantrouwen zal je eigenlijk ook niet helpen om nieuwe écht goede vriendschappen aan te gaan.
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
dinsdag 16 februari 2010 om 00:36
Ga iets leuks en vrijwilligs doen bij een grote sportvereniging; wedstrijdsecretaris, achter de bar in de kantine,etc. Als je ergens een hele berg nieuwe mensen leert kennen is het wel bij zoiets.
Sport je zelf trouwens? Is een sportschoolabonnement niets voor je zodat je mee kan doen aan van die Zumba en BBB lessen?
Sport je zelf trouwens? Is een sportschoolabonnement niets voor je zodat je mee kan doen aan van die Zumba en BBB lessen?
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
dinsdag 16 februari 2010 om 00:38
Ik zie mijn aandeel juist wel, daarom benoem ik het ook.
Singlereizen is niet mijn ding en ik wil niet georganiseerde uitjes voor mensen die alleen zijn. Ik ben niet alleen, heb wel contacten en ook wat vrienden, maar voel me eenzaam en ja ook verlaten. Ik vind overigens dat issues met vertrouwen iets anders is dan wantrouwen hebben. Dat is wel heel erg negatief gesteld. Ik heb wel m'n twijfels idd bij echte vriendschappen, ik dacht in een aantal gevallen dat ik die had, en ook dat die wel tegen een stootje konden. Dat er begrip is als het niet goed met je gaat en je dat ook uitspreekt. Omgekeerd is dat namelijk ook altijd zo geweest.... Het gaat nu veel beter met me, m'n leven is weer op de rit, maar ik kan wel denken: als het ooit weer mis met me gaat zullen deze mensen me dan de rug toe keren of er juist voor me zijn? Ik heb ook 'vriendinnen' waarvan ik eigenlijk wel weet dat ze niet goed voor me zijn, maar waar ik nog wel mee om ga om niet totaal te vereenzamen. Heb daar een heel dubbel gevoel over. Ik vind het soms ook helemaal niet erg om alleen te zijn, kan het erg fijn vinden. Het is tevens de druk vd maatschappij dat je een sociaal bewogen leven moet hebben waar ik moeite mee kan hebben. En ik mis intimiteit...
Singlereizen is niet mijn ding en ik wil niet georganiseerde uitjes voor mensen die alleen zijn. Ik ben niet alleen, heb wel contacten en ook wat vrienden, maar voel me eenzaam en ja ook verlaten. Ik vind overigens dat issues met vertrouwen iets anders is dan wantrouwen hebben. Dat is wel heel erg negatief gesteld. Ik heb wel m'n twijfels idd bij echte vriendschappen, ik dacht in een aantal gevallen dat ik die had, en ook dat die wel tegen een stootje konden. Dat er begrip is als het niet goed met je gaat en je dat ook uitspreekt. Omgekeerd is dat namelijk ook altijd zo geweest.... Het gaat nu veel beter met me, m'n leven is weer op de rit, maar ik kan wel denken: als het ooit weer mis met me gaat zullen deze mensen me dan de rug toe keren of er juist voor me zijn? Ik heb ook 'vriendinnen' waarvan ik eigenlijk wel weet dat ze niet goed voor me zijn, maar waar ik nog wel mee om ga om niet totaal te vereenzamen. Heb daar een heel dubbel gevoel over. Ik vind het soms ook helemaal niet erg om alleen te zijn, kan het erg fijn vinden. Het is tevens de druk vd maatschappij dat je een sociaal bewogen leven moet hebben waar ik moeite mee kan hebben. En ik mis intimiteit...
dinsdag 16 februari 2010 om 00:47
Ja ik sport, ik loop hard, ook weer zo'n solo ding Ik ben niet zo vd grote groepen, dus een sportvereniging zie ik niet zitten. Ik weet ook echt wel wat de mogelijkheden zijn en ik zit niet stil.
Wat betreft irl mensen ontmoeten in dezelfde fase dat doe ik dus ook. Maar het duurt een tijd voordat je vriendschap sluit, en na een aantal mindere ervaringen en ook een onzekerder gevoel mss nog wat langer. En het lot wil dat die contacten dus achterelkaar allemaal een relatie hebben gekregen... Heel fijn voor hen, maar ik ben een klein beetje jaloers en ook een beetje bang om op de achtergrond te geraken... Is mss egocentrisch, maar ik merk wel dat ik dat voel...
Dank voor het lezen trouwens, en het reageren!
Wat betreft irl mensen ontmoeten in dezelfde fase dat doe ik dus ook. Maar het duurt een tijd voordat je vriendschap sluit, en na een aantal mindere ervaringen en ook een onzekerder gevoel mss nog wat langer. En het lot wil dat die contacten dus achterelkaar allemaal een relatie hebben gekregen... Heel fijn voor hen, maar ik ben een klein beetje jaloers en ook een beetje bang om op de achtergrond te geraken... Is mss egocentrisch, maar ik merk wel dat ik dat voel...
Dank voor het lezen trouwens, en het reageren!
dinsdag 16 februari 2010 om 00:47
dinsdag 16 februari 2010 om 00:50
dinsdag 16 februari 2010 om 00:55
quote:chickonspeed schreef op 16 februari 2010 @ 00:48:
Grappig dat jij dat meer hoort lemoos, ik hoor 't nooit... Heb t gevoel dat iedereen altijd druk is...
Vrienden spreken elkaar tegenwoordig vaker door af te spreken in een kroeg dan bij elkaar thuis, heb ik pas nog ergens gelezen. Twee vliegen in één klap. Misschien wel omdat iedereen het zo druk heeft.
Zie jij vriendschappen / vriendschappen onderhouden voornamelijk als tijdverdrijf of als iets wat heel veel tijd in beslag neemt? Ik zie sommige vriendinnen echt soms maar even een kwartiertje ; dan wip ik even langs na het boodschappen doen, ofzo. Als het een dag/ avondvullend gedoe zou " moeten " zijn waarbij ik en zij de agenda's moeten trekken zou ik ze stukken minder vaak zien.
Grappig dat jij dat meer hoort lemoos, ik hoor 't nooit... Heb t gevoel dat iedereen altijd druk is...
Vrienden spreken elkaar tegenwoordig vaker door af te spreken in een kroeg dan bij elkaar thuis, heb ik pas nog ergens gelezen. Twee vliegen in één klap. Misschien wel omdat iedereen het zo druk heeft.
Zie jij vriendschappen / vriendschappen onderhouden voornamelijk als tijdverdrijf of als iets wat heel veel tijd in beslag neemt? Ik zie sommige vriendinnen echt soms maar even een kwartiertje ; dan wip ik even langs na het boodschappen doen, ofzo. Als het een dag/ avondvullend gedoe zou " moeten " zijn waarbij ik en zij de agenda's moeten trekken zou ik ze stukken minder vaak zien.
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
dinsdag 16 februari 2010 om 00:56
Dat is mooi BGB, ik merk dat de vriendinnen ineens niet meer kunnen, ze doen al iets met de partner. Ik nodig mezelf daar niet bij uit. Zou het wel leuk uitgenodigd te worden maar dat gebeurt niet. Ipv leuke dingen in t weekend met mij ondernemen doen ze dat met de nieuwe liefde. Met mij word dan op doordeweekse dagen afgesproken. De impulsiviteit neemt af, alles gaat op afspraak. Ik begrijp 't ook wel, levens zijn druk. Ook die van mij. Zat vanavond met een kennis aan de telefoon en mede door mij kunnen we pas over 2 weken afspreken. Ook ik heb een drukke baan, doe activiteiten daarnaast en word daar ook moe van. En dan heb ik nog niet eens kinderen.
dinsdag 16 februari 2010 om 01:00
Niet iedereen woont in mijn stad, laat staan in de buurt. Maar ik had onlangs nog dat ik even een uurtje had na m'n werk en voordat ik ergens moest zijn. Ik belde twee vriendinnen die vlakbij woonden en ook al waren ze er, het paste toch niet dat ik even langs wipte. En ja, dat was 'vroegah' anders. Flexibeler.
dinsdag 16 februari 2010 om 01:01
dinsdag 16 februari 2010 om 01:05
quote:chickonspeed schreef op 16 februari 2010 @ 01:00:
Niet iedereen woont in mijn stad, laat staan in de buurt. Maar ik had onlangs nog dat ik even een uurtje had na m'n werk en voordat ik ergens moest zijn. Ik belde twee vriendinnen die vlakbij woonden en ook al waren ze er, het paste toch niet dat ik even langs wipte. En ja, dat was 'vroegah' anders. Flexibeler.
En als je aan de deur had gestaan; " surprise!! " , zouden ze dan niet alles uit hun handen hebben laten vallen? Ik kan soms wel tien redenen bedenken waarom ik niet naar mijn vriendin kan ( grote strijk, boodschappen, vroeg eten, etc ) en als ze dan onaangekondigd hier op mijn stoeppie staat denk ik " o, héérlijk; hoef ik niet te strijken, ik heb nog wel eieren en brood.... " en zijn we zo twee uur verder met bijkletsen.
Je kan dingen ook 'dood'plannen volgens mij.
Niet iedereen woont in mijn stad, laat staan in de buurt. Maar ik had onlangs nog dat ik even een uurtje had na m'n werk en voordat ik ergens moest zijn. Ik belde twee vriendinnen die vlakbij woonden en ook al waren ze er, het paste toch niet dat ik even langs wipte. En ja, dat was 'vroegah' anders. Flexibeler.
En als je aan de deur had gestaan; " surprise!! " , zouden ze dan niet alles uit hun handen hebben laten vallen? Ik kan soms wel tien redenen bedenken waarom ik niet naar mijn vriendin kan ( grote strijk, boodschappen, vroeg eten, etc ) en als ze dan onaangekondigd hier op mijn stoeppie staat denk ik " o, héérlijk; hoef ik niet te strijken, ik heb nog wel eieren en brood.... " en zijn we zo twee uur verder met bijkletsen.
Je kan dingen ook 'dood'plannen volgens mij.
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
dinsdag 16 februari 2010 om 01:11
Probleem met relaties is altijd; als je naar een bepaald soort relatie verlangt dan komt-ie juist niet. Waarschijnlijk omdat je het dan gaat forceren. Als een ander je verlangen, of wanhoop voelt, dan gaat hij juist een paar passen achteruit. En soms dan ontmoet je ineens iemand, terwijl je het niet (helemaal niet meer) had verwacht, er ook niet open voor staat, en dan juist komen daar de leukste contacten uit voort. Waarschijnlijk omdat je er dan ontspannen, zonder verwachtingen mee omgaat. Vaak gaat het dan ook om een soort persoonlijkheid die je niet eerder kende, waar je dus ook geen verwachtingen van had.
Een mogelijkheid zou kunnen zijn om je niet te richten op de contacten zelf, maar op een hobby. Meld je aan voor cursussen. Een kookcursus, of hondenopvoeding, fotograferen, kleding ontwerpen, toneel spelen, assertiviteit. Er zijn tal van workshops. Je bent dan leuk bezig, ook als de contacten wat minder zouden zijn heb je toch het gevoel dat je er iets bij gewonnen hebt. En verder laat je het op zijn beloop. Meer kan je eigenlijk ook niet doen. Succes en sterkte!
Een mogelijkheid zou kunnen zijn om je niet te richten op de contacten zelf, maar op een hobby. Meld je aan voor cursussen. Een kookcursus, of hondenopvoeding, fotograferen, kleding ontwerpen, toneel spelen, assertiviteit. Er zijn tal van workshops. Je bent dan leuk bezig, ook als de contacten wat minder zouden zijn heb je toch het gevoel dat je er iets bij gewonnen hebt. En verder laat je het op zijn beloop. Meer kan je eigenlijk ook niet doen. Succes en sterkte!
dinsdag 16 februari 2010 om 01:19
Eens met wat je zegt Groll over cursussen e.d. Dat is ook precies wat ik doe (en waarom ik een beetje steiger bij voorstellen om bij een sportschool te gaan of single reizen te doen). Ik volg al jaaaaren allerlei cursussen, puur omdat ik 't leuk vind. En ik geniet er vaak oprecht van en win er zeker wat nbij, maar trust me, daar leer je niet je beste vrienden kennen. Bij mij is dat tot nu toe eigenlijk altijd via school/ werk of andere vrienden gegaan.
Wat je zegt over naar iets verlangen en dat t dan juist niet komt ben ik niet met je eens. Verlangens kunnen zeker wel waarheid worden, heb dat zowel in eigen leven als om me heen zien gebeuren. Ik geloof wel in zaken loslaten ipv vastklampen.
Wat je zegt over naar iets verlangen en dat t dan juist niet komt ben ik niet met je eens. Verlangens kunnen zeker wel waarheid worden, heb dat zowel in eigen leven als om me heen zien gebeuren. Ik geloof wel in zaken loslaten ipv vastklampen.
dinsdag 16 februari 2010 om 01:26
Wat denk ik ook meespeelt (ook als je naar t'vertrouwen kijkt) is dat ik geen stabiele basis heb. Jarenlang geen contact met m'n ouders gehad. Jong op mezelf gaan wonen, eenzame jeugd (verwaarloosd). Ook nu geen hechte familie, iedereen leeft vooral voor zichzelf. In mijn crisistijd ook hier tegenaan gelopen en veel verdriet om gehad. En dat gemis aan basis en vertrouwen zie ik vlgs mij ook weer terug in m'n liefdesrelaties die stuk voor stuk problematisch waren.
dinsdag 16 februari 2010 om 01:36
Zit zeker een kern van waarheid in DNM maar is ook wat te kort door de bocht. Heb namelijk juist geleerd om op mezelf te steunen. Ik denk dat mijn verwachtingen van vriendschap in het verleden idd een stuk hoger zijn geweest. Maar dat is niet meer zo. Ik ben door schade en schande wijs geworden. En dit klinkt wel heel negatief en dat is t zeker niet alleen, ik heb ook gemerkt dat als het er om gaat er zeker wel mensen zijn die me steunden. Inmiddels heb ik geen hoge verwachtingen meer, eerder lage. Ik heb hier op dit forum juist ook te horen gekregen dat ik assertiever zou moeten zijn in vriendschappen. Dat doe ik bewust niet meer, ben meer van het live and let live geworden. Ik wil geen conflicten en teleurstellingen meer dus laat ik de dingen zoals ze zijn, spreek me niet meer uit als me iets niet bevalt, stel ook geen vragen als ik onzeker ben. Ik laat de dingen voor wat ze zijn.
