eenzaam/ verlaten gevoel

Hallo,



ik heb hier ooit al eens eerder een topic over geopend en het gaat bij vlagen ook best goed, maar zak nu weer in een dip. Ik mis echte vriendschappen in mijn leven. Ik voel me verlaten/ in de steek gelaten en het kost me moeite om nieuwe relaties op te bouwen.



Het is lange tijd niet goed met me gegaan, veel tegenslagen gehad op het gebied van gezondheid, werk, familie en relaties. Ik snap dat dat zwaar moet zijn geweest voor de mensen die ik op dat moment in m'n leven had, en helaas hebben zij zich grotendeels van me afgekeerd. Ik dacht zelf ook dat ik er misschien niet meer uit zou komen, wist iig niet goed hoe. Heb me afgesloten van mensen, of ben soms emotioneel aan ze gaan hangen. Tegelijkertijd ook hard aan gewerkt en ben er mooier uitgekomen, al zeg ik 't zelf Het heeft er alleen behoorlijk hard ingehakt dat mensen (vrienden dus) je de rug toe keren als je door een moeilijke periode gaat.



Nu, jaren later, ben ik wel weer redelijk opgekrabbeld maar ik loop er tegen aan dat m'n sociale leven is uitgedund. Vroeger ontmoette ik vaak nieuwe mensen via de mensen die ik al kende, aangezien dat veel minder is geworden is de nieuwe aanwas er ook niet meer. Ik mis de spontane uitnodigingen voor leuke dingen. Ik heb bijna nooit meer zomaar een smsje... Wat ook mee speelt is dat inmiddels er redelijk wat gezinnetjes zijn ontstaan, en dat single mensen een partner hebben gekregen. Ik voel me alleen staan hierin. De agenda moet weken van te voren worden ingepland, als ik dat niet doe zit ik alleen thuis. Als ik zelf spontaan actie onderneem kan er nooit iemand, mensen zitten altijd al vol. Ik heb via internet wat contacten opgedaan maar merk dat ik me daar ook voor schaam, alsof ik niet in staat ben op een 'normale' manier vrienden te maken. Ben over een paar maanden jarig en kan me nu al zorgen maken over hoe ik dat vier, wie ik uitnodig en wie er zullen komen. Datzelfde heb ik altijd met de feestdagen. Er zijn geen vanzelfsprekende mensen in mijn leven met wie ik dit soort hoogte (of diepte zoals u wilt) punten standaard vier of doorbreng.



Ik weet dat ik dit moet accepteren zoals het is. En ik weet ook dat het niet voor altijd zo hoeft te zijn. Maar ik mis een maatje (of meerdere maatjes), vrienden door dik en dun, bij wie ik mezelf kan zijn en die ik kan vertrouwen. Dat vertrouwen is wel een issue, doordat een aantal van mijn vroegere vrienden mij in de moeilijkste periode de rug toe hebben gekeerd is het vertrouwen in mensen afgenomen. Ik durf ook minder te delen, houd meer voor mezelf, houd van nature iets meer afstand. Daarnaast hebben nieuwe (single) contacten allemaal een relatie gekregen waardoor zo'n beginnende vriendschap zich meteen minder ontwikkelt vanwege tijdgebrek en gebrek aan initiatief van de ander. En ik ben zo: als er een paar keer 'ik kan niet' komt op en voorstel dan houd ik 't voor gezien, dan ligt de bal bij de ander. Ik heb gemerkt dat er dan soms niets meer komt, soms na jarenlange vriendschap. En dat doet pijn....



Ik weet gewoon niet zo goed hoe ik hier uit moet komen. Ik weet wel dat ik geen nieuwe contacten via internet wil op doen. Ik ben zeker niet contactgestoord, ben redelijk sociaal en vlot in de omgang. Daar ligt het niet aan. De verdieping ontbreekt of mensen lopen weg (toen het moeilijk werd/ slecht met me ging, of als er een relatie of kinderen komen). Ik heb het gevoel dat ik voor de meeste mensen een gewone vriendin, een goede kennis of een vriendin van vroeger ben. Voor niemand sta ik op nummer 1, en omgekeerd heb ik dat ook niet. Als ik aan vakantie denk met een vriendin zou ik niet weten wie ik moet vragen. Hetzelfde dus verjaardagen/feestdagen... Ik ben het type dat nooit getuige zal zijn op een bruiloft, en geen idee wie ik daarvoor zou vragen (als het daar ooit van komt want nu geen relatie).



Heb ooit op een soortgelijk topic heel lieve reacties gehad, kan me vooral sensy nog herinneren die zo sterk en optimistisch is. Ik merk dat ik veel twijfels heb, over mezelf. Ben ik wel een aangenaam mens? Als het antwoord JA zou zijn dan zou ik toch niet in deze situatie zitten? Of betrek ik dan teveel opmezelf? Kies ik de verkeerde mensen uit in m'n leven? Hoe doorbreek ik dan dat patroon?



Dank voor het lezen.



Liefs!