Psyche
alle pijlers
eenzaam/ verlaten gevoel
dinsdag 16 februari 2010 om 00:11
Hallo,
ik heb hier ooit al eens eerder een topic over geopend en het gaat bij vlagen ook best goed, maar zak nu weer in een dip. Ik mis echte vriendschappen in mijn leven. Ik voel me verlaten/ in de steek gelaten en het kost me moeite om nieuwe relaties op te bouwen.
Het is lange tijd niet goed met me gegaan, veel tegenslagen gehad op het gebied van gezondheid, werk, familie en relaties. Ik snap dat dat zwaar moet zijn geweest voor de mensen die ik op dat moment in m'n leven had, en helaas hebben zij zich grotendeels van me afgekeerd. Ik dacht zelf ook dat ik er misschien niet meer uit zou komen, wist iig niet goed hoe. Heb me afgesloten van mensen, of ben soms emotioneel aan ze gaan hangen. Tegelijkertijd ook hard aan gewerkt en ben er mooier uitgekomen, al zeg ik 't zelf Het heeft er alleen behoorlijk hard ingehakt dat mensen (vrienden dus) je de rug toe keren als je door een moeilijke periode gaat.
Nu, jaren later, ben ik wel weer redelijk opgekrabbeld maar ik loop er tegen aan dat m'n sociale leven is uitgedund. Vroeger ontmoette ik vaak nieuwe mensen via de mensen die ik al kende, aangezien dat veel minder is geworden is de nieuwe aanwas er ook niet meer. Ik mis de spontane uitnodigingen voor leuke dingen. Ik heb bijna nooit meer zomaar een smsje... Wat ook mee speelt is dat inmiddels er redelijk wat gezinnetjes zijn ontstaan, en dat single mensen een partner hebben gekregen. Ik voel me alleen staan hierin. De agenda moet weken van te voren worden ingepland, als ik dat niet doe zit ik alleen thuis. Als ik zelf spontaan actie onderneem kan er nooit iemand, mensen zitten altijd al vol. Ik heb via internet wat contacten opgedaan maar merk dat ik me daar ook voor schaam, alsof ik niet in staat ben op een 'normale' manier vrienden te maken. Ben over een paar maanden jarig en kan me nu al zorgen maken over hoe ik dat vier, wie ik uitnodig en wie er zullen komen. Datzelfde heb ik altijd met de feestdagen. Er zijn geen vanzelfsprekende mensen in mijn leven met wie ik dit soort hoogte (of diepte zoals u wilt) punten standaard vier of doorbreng.
Ik weet dat ik dit moet accepteren zoals het is. En ik weet ook dat het niet voor altijd zo hoeft te zijn. Maar ik mis een maatje (of meerdere maatjes), vrienden door dik en dun, bij wie ik mezelf kan zijn en die ik kan vertrouwen. Dat vertrouwen is wel een issue, doordat een aantal van mijn vroegere vrienden mij in de moeilijkste periode de rug toe hebben gekeerd is het vertrouwen in mensen afgenomen. Ik durf ook minder te delen, houd meer voor mezelf, houd van nature iets meer afstand. Daarnaast hebben nieuwe (single) contacten allemaal een relatie gekregen waardoor zo'n beginnende vriendschap zich meteen minder ontwikkelt vanwege tijdgebrek en gebrek aan initiatief van de ander. En ik ben zo: als er een paar keer 'ik kan niet' komt op en voorstel dan houd ik 't voor gezien, dan ligt de bal bij de ander. Ik heb gemerkt dat er dan soms niets meer komt, soms na jarenlange vriendschap. En dat doet pijn....
Ik weet gewoon niet zo goed hoe ik hier uit moet komen. Ik weet wel dat ik geen nieuwe contacten via internet wil op doen. Ik ben zeker niet contactgestoord, ben redelijk sociaal en vlot in de omgang. Daar ligt het niet aan. De verdieping ontbreekt of mensen lopen weg (toen het moeilijk werd/ slecht met me ging, of als er een relatie of kinderen komen). Ik heb het gevoel dat ik voor de meeste mensen een gewone vriendin, een goede kennis of een vriendin van vroeger ben. Voor niemand sta ik op nummer 1, en omgekeerd heb ik dat ook niet. Als ik aan vakantie denk met een vriendin zou ik niet weten wie ik moet vragen. Hetzelfde dus verjaardagen/feestdagen... Ik ben het type dat nooit getuige zal zijn op een bruiloft, en geen idee wie ik daarvoor zou vragen (als het daar ooit van komt want nu geen relatie).
Heb ooit op een soortgelijk topic heel lieve reacties gehad, kan me vooral sensy nog herinneren die zo sterk en optimistisch is. Ik merk dat ik veel twijfels heb, over mezelf. Ben ik wel een aangenaam mens? Als het antwoord JA zou zijn dan zou ik toch niet in deze situatie zitten? Of betrek ik dan teveel opmezelf? Kies ik de verkeerde mensen uit in m'n leven? Hoe doorbreek ik dan dat patroon?
Dank voor het lezen.
Liefs!
ik heb hier ooit al eens eerder een topic over geopend en het gaat bij vlagen ook best goed, maar zak nu weer in een dip. Ik mis echte vriendschappen in mijn leven. Ik voel me verlaten/ in de steek gelaten en het kost me moeite om nieuwe relaties op te bouwen.
Het is lange tijd niet goed met me gegaan, veel tegenslagen gehad op het gebied van gezondheid, werk, familie en relaties. Ik snap dat dat zwaar moet zijn geweest voor de mensen die ik op dat moment in m'n leven had, en helaas hebben zij zich grotendeels van me afgekeerd. Ik dacht zelf ook dat ik er misschien niet meer uit zou komen, wist iig niet goed hoe. Heb me afgesloten van mensen, of ben soms emotioneel aan ze gaan hangen. Tegelijkertijd ook hard aan gewerkt en ben er mooier uitgekomen, al zeg ik 't zelf Het heeft er alleen behoorlijk hard ingehakt dat mensen (vrienden dus) je de rug toe keren als je door een moeilijke periode gaat.
Nu, jaren later, ben ik wel weer redelijk opgekrabbeld maar ik loop er tegen aan dat m'n sociale leven is uitgedund. Vroeger ontmoette ik vaak nieuwe mensen via de mensen die ik al kende, aangezien dat veel minder is geworden is de nieuwe aanwas er ook niet meer. Ik mis de spontane uitnodigingen voor leuke dingen. Ik heb bijna nooit meer zomaar een smsje... Wat ook mee speelt is dat inmiddels er redelijk wat gezinnetjes zijn ontstaan, en dat single mensen een partner hebben gekregen. Ik voel me alleen staan hierin. De agenda moet weken van te voren worden ingepland, als ik dat niet doe zit ik alleen thuis. Als ik zelf spontaan actie onderneem kan er nooit iemand, mensen zitten altijd al vol. Ik heb via internet wat contacten opgedaan maar merk dat ik me daar ook voor schaam, alsof ik niet in staat ben op een 'normale' manier vrienden te maken. Ben over een paar maanden jarig en kan me nu al zorgen maken over hoe ik dat vier, wie ik uitnodig en wie er zullen komen. Datzelfde heb ik altijd met de feestdagen. Er zijn geen vanzelfsprekende mensen in mijn leven met wie ik dit soort hoogte (of diepte zoals u wilt) punten standaard vier of doorbreng.
Ik weet dat ik dit moet accepteren zoals het is. En ik weet ook dat het niet voor altijd zo hoeft te zijn. Maar ik mis een maatje (of meerdere maatjes), vrienden door dik en dun, bij wie ik mezelf kan zijn en die ik kan vertrouwen. Dat vertrouwen is wel een issue, doordat een aantal van mijn vroegere vrienden mij in de moeilijkste periode de rug toe hebben gekeerd is het vertrouwen in mensen afgenomen. Ik durf ook minder te delen, houd meer voor mezelf, houd van nature iets meer afstand. Daarnaast hebben nieuwe (single) contacten allemaal een relatie gekregen waardoor zo'n beginnende vriendschap zich meteen minder ontwikkelt vanwege tijdgebrek en gebrek aan initiatief van de ander. En ik ben zo: als er een paar keer 'ik kan niet' komt op en voorstel dan houd ik 't voor gezien, dan ligt de bal bij de ander. Ik heb gemerkt dat er dan soms niets meer komt, soms na jarenlange vriendschap. En dat doet pijn....
Ik weet gewoon niet zo goed hoe ik hier uit moet komen. Ik weet wel dat ik geen nieuwe contacten via internet wil op doen. Ik ben zeker niet contactgestoord, ben redelijk sociaal en vlot in de omgang. Daar ligt het niet aan. De verdieping ontbreekt of mensen lopen weg (toen het moeilijk werd/ slecht met me ging, of als er een relatie of kinderen komen). Ik heb het gevoel dat ik voor de meeste mensen een gewone vriendin, een goede kennis of een vriendin van vroeger ben. Voor niemand sta ik op nummer 1, en omgekeerd heb ik dat ook niet. Als ik aan vakantie denk met een vriendin zou ik niet weten wie ik moet vragen. Hetzelfde dus verjaardagen/feestdagen... Ik ben het type dat nooit getuige zal zijn op een bruiloft, en geen idee wie ik daarvoor zou vragen (als het daar ooit van komt want nu geen relatie).
Heb ooit op een soortgelijk topic heel lieve reacties gehad, kan me vooral sensy nog herinneren die zo sterk en optimistisch is. Ik merk dat ik veel twijfels heb, over mezelf. Ben ik wel een aangenaam mens? Als het antwoord JA zou zijn dan zou ik toch niet in deze situatie zitten? Of betrek ik dan teveel opmezelf? Kies ik de verkeerde mensen uit in m'n leven? Hoe doorbreek ik dan dat patroon?
Dank voor het lezen.
Liefs!
dinsdag 16 februari 2010 om 19:01
quote:cappi schreef op 16 februari 2010 @ 17:44:
Denk dat je het patroon doorbreekt door allereerst niet te hoge verwachtingen te hebben, je wilt geen prioriteit 3, 4 etc zijn voor iemand, als iemand een keer wat anders te doen heeft dan betekent dat toch niet gelijk dat jij er niet toe doet.
Huh??? Hier begrijp ik echt niets van. Ik heb nergens geschreven dat ik te hoge verwachtingen heb, dat ik niet prioriteit 3,4 of whatever zou willen zijn.
Mbt je moeilijkste periode, mijn definitie van vriendschap is dat je er voor elkaar bent door dik en dun, dus ook in moeilijke tijden maar ik plaats daar wel een kanttekening bij, ik vind vaak wel dat iemand ook weleens zijn eigen sores even op de achtergrond kan plaatsen en even interesse kan hebben in iemand anders.
Daar ben ik het helemaal mee eens.
Sta je op zich wel open voor nieuwe activiteiten of vul je al op voorhand in dat mensen niet op je zitten te wachten? Klinkt erg cliche maar de enige manier om deze cirkel te doorbreken is om wellicht te proberen anders tegen dingen c.q. mensen aan te kijken, wil niet zeggen dat je jouw behoeften moet uitvlakken maar misschien wat minder hoge verwachtingen hebben en minder jouw definitie van een vriendschap automatisch voor een ander invullen. Wat zijn je hobbies en interesses? probeer wat nieuwe activiteiten te ondernemen en niet gelijk te verwachten dat je gelijk een tig vrienden aan een cursus of hobby overhoudt.Ik begrijp serieus dat het heel goed bedoeld is maar ik verveel me echt niet en kan genoeg dingen bedenken om te doen, that;s not the issue. Het gaat veel meer om verdieping van relaties en vertrouwen. Maar goed, misschien heb ik het allemaal niet voldoende duidelijk verwoord...
Denk dat je het patroon doorbreekt door allereerst niet te hoge verwachtingen te hebben, je wilt geen prioriteit 3, 4 etc zijn voor iemand, als iemand een keer wat anders te doen heeft dan betekent dat toch niet gelijk dat jij er niet toe doet.
Huh??? Hier begrijp ik echt niets van. Ik heb nergens geschreven dat ik te hoge verwachtingen heb, dat ik niet prioriteit 3,4 of whatever zou willen zijn.
Mbt je moeilijkste periode, mijn definitie van vriendschap is dat je er voor elkaar bent door dik en dun, dus ook in moeilijke tijden maar ik plaats daar wel een kanttekening bij, ik vind vaak wel dat iemand ook weleens zijn eigen sores even op de achtergrond kan plaatsen en even interesse kan hebben in iemand anders.
Daar ben ik het helemaal mee eens.
Sta je op zich wel open voor nieuwe activiteiten of vul je al op voorhand in dat mensen niet op je zitten te wachten? Klinkt erg cliche maar de enige manier om deze cirkel te doorbreken is om wellicht te proberen anders tegen dingen c.q. mensen aan te kijken, wil niet zeggen dat je jouw behoeften moet uitvlakken maar misschien wat minder hoge verwachtingen hebben en minder jouw definitie van een vriendschap automatisch voor een ander invullen. Wat zijn je hobbies en interesses? probeer wat nieuwe activiteiten te ondernemen en niet gelijk te verwachten dat je gelijk een tig vrienden aan een cursus of hobby overhoudt.Ik begrijp serieus dat het heel goed bedoeld is maar ik verveel me echt niet en kan genoeg dingen bedenken om te doen, that;s not the issue. Het gaat veel meer om verdieping van relaties en vertrouwen. Maar goed, misschien heb ik het allemaal niet voldoende duidelijk verwoord...
dinsdag 16 februari 2010 om 19:12
quote:anna88 schreef op 16 februari 2010 @ 02:18:
Ja ik geloof zeker dat je bent veranderd tov vroeger.Iedereen heeft zo z'n verleden en problemen gehad.En waarschijnlijk was dat bij jou zo waardoor je veel vrienden hebt verloren.Maar goed ,nu zijn we weer in deze realiteit.Het is gewoon een feit dat echte vriendschappen ,die jij vroeger hebt gehad , gewoon tijd nodig hebben om te ontwikkelen .
En die tijd is je op een of andere manier niet gegund voor nu dan.
Het is inderdaad zo dat je via je vrienden ,weer andere mensen leert kennen.Ik bedoel dat gaat veel makkelijker en relaxter.
Je verwoordt het precies zoals ik 't bedoel. Ik ben dus niet verbitterd over het verleden, dingen gaan zoals ze gaan. Ik wil er wel graag van leren, niet in dezelfde valkuilen stappen. En daarvoor is dit topic ook bedoeld. Al schrijvende en door vragen en opmerkingen van anderen tot inzichten te komen. Ik wil mensen dus absoluut niet beledigen die met praktische tips komen maar dat is niet 'mijn issue'.
Ik denk dat ik dankzij de posts van DNM ook zeker tot een inzicht ben gekomen dat ik hiervoor nog niet had, waarvoor veel dank! Ik zie nu dat deze hele loeizware en nare periode die ik heb gehad mij JUIST geleerd heeft écht op eigen benen te staan. Echt goed voor mezelf te zorgen. Ik maak tegenwoordig veel constructievere keuzes, doe dingen die echt goed voor me zijn ipv alleen maar even goed voelen. Ik ben milder en zachter geworden, naar mezelf en naar m'n omgeving. En dit alles was niet gebeurd als ik die crisis niet had meegemaakt, en de crisis was een stuk zwaarder omdat ik het gevoel had er helemaal alleen voor te staan, maar als dat ook niet zo was geweest had ik dan wel in dezelfde matre geleerd wat ik nu geleerd heb? Ik betwijfel het. Dus ook het wegvallen van mensen heeft wellicht een functie gehad. Hoe pijnlijk ook.
En ja, het voelt ook echt als opnieuw beginnen, met een schone lei. Een nieuwe COS. Alsof ik in een nieuwe stad ben komen wonen en een nieuw leven moet opbouwen. Dat kost tijd, dat besef ik me. Is ook niet erg, maar soms, zoals gisteravond, had ik het daar even moeilijk mee.
Ja ik geloof zeker dat je bent veranderd tov vroeger.Iedereen heeft zo z'n verleden en problemen gehad.En waarschijnlijk was dat bij jou zo waardoor je veel vrienden hebt verloren.Maar goed ,nu zijn we weer in deze realiteit.Het is gewoon een feit dat echte vriendschappen ,die jij vroeger hebt gehad , gewoon tijd nodig hebben om te ontwikkelen .
En die tijd is je op een of andere manier niet gegund voor nu dan.
Het is inderdaad zo dat je via je vrienden ,weer andere mensen leert kennen.Ik bedoel dat gaat veel makkelijker en relaxter.
Je verwoordt het precies zoals ik 't bedoel. Ik ben dus niet verbitterd over het verleden, dingen gaan zoals ze gaan. Ik wil er wel graag van leren, niet in dezelfde valkuilen stappen. En daarvoor is dit topic ook bedoeld. Al schrijvende en door vragen en opmerkingen van anderen tot inzichten te komen. Ik wil mensen dus absoluut niet beledigen die met praktische tips komen maar dat is niet 'mijn issue'.
Ik denk dat ik dankzij de posts van DNM ook zeker tot een inzicht ben gekomen dat ik hiervoor nog niet had, waarvoor veel dank! Ik zie nu dat deze hele loeizware en nare periode die ik heb gehad mij JUIST geleerd heeft écht op eigen benen te staan. Echt goed voor mezelf te zorgen. Ik maak tegenwoordig veel constructievere keuzes, doe dingen die echt goed voor me zijn ipv alleen maar even goed voelen. Ik ben milder en zachter geworden, naar mezelf en naar m'n omgeving. En dit alles was niet gebeurd als ik die crisis niet had meegemaakt, en de crisis was een stuk zwaarder omdat ik het gevoel had er helemaal alleen voor te staan, maar als dat ook niet zo was geweest had ik dan wel in dezelfde matre geleerd wat ik nu geleerd heb? Ik betwijfel het. Dus ook het wegvallen van mensen heeft wellicht een functie gehad. Hoe pijnlijk ook.
En ja, het voelt ook echt als opnieuw beginnen, met een schone lei. Een nieuwe COS. Alsof ik in een nieuwe stad ben komen wonen en een nieuw leven moet opbouwen. Dat kost tijd, dat besef ik me. Is ook niet erg, maar soms, zoals gisteravond, had ik het daar even moeilijk mee.
dinsdag 16 februari 2010 om 19:19
quote:babbelbet schreef op 16 februari 2010 @ 04:54:
Hoi,
Je verhaal is voor mij wel redelijk herkenbaar.
Heb ook de afgelopen jaren (door, naar mijn inzien, een moeilijke periode plus het feit dat iedereen totaal andere levens ging leiden in andere steden, samenwonen ed. ed.) een aantal echt 'goede' vriendinnen kwijt geraakt,
waarvan ik er eentje kende vanaf de basisschool en eentje vanaf mijn 15e.
Denk ik nog vaak aan.
Dus dat hakt er zeker behoorlijk in..
Ja het doet ook pijn, het kan echt voelen als een rouwperiode als een vriendin weg valt. Het slijt gelukkig wel, maar zoals je zegt er een aantal in een paar jaar dan hakt dat erin. Idem dito.
Heb gisteren toen ik hierover nadacht ook ontdekt dat ik met een aantal mensen heel snel heel close ben geworden, en dat dat dus ook niet lang standhield (maximaal 3 jaar). Ik heb een aantal vriendinnen die ik wel lang ken, één al bijna 30 jaar, een aantal anderen rond de 10jaar. En ik wil dat ook koesteren. Ook al zijn het niet de diepst gaande vriendschappen die je kan voorstellen, het zijn wel vrienden en ze zijn er al een flinke tijd.
Heb je nog wel vrienden over Babelbet?
Iig veel sterkte ook voor jou!
Hoi,
Je verhaal is voor mij wel redelijk herkenbaar.
Heb ook de afgelopen jaren (door, naar mijn inzien, een moeilijke periode plus het feit dat iedereen totaal andere levens ging leiden in andere steden, samenwonen ed. ed.) een aantal echt 'goede' vriendinnen kwijt geraakt,
waarvan ik er eentje kende vanaf de basisschool en eentje vanaf mijn 15e.
Denk ik nog vaak aan.
Dus dat hakt er zeker behoorlijk in..
Ja het doet ook pijn, het kan echt voelen als een rouwperiode als een vriendin weg valt. Het slijt gelukkig wel, maar zoals je zegt er een aantal in een paar jaar dan hakt dat erin. Idem dito.
Heb gisteren toen ik hierover nadacht ook ontdekt dat ik met een aantal mensen heel snel heel close ben geworden, en dat dat dus ook niet lang standhield (maximaal 3 jaar). Ik heb een aantal vriendinnen die ik wel lang ken, één al bijna 30 jaar, een aantal anderen rond de 10jaar. En ik wil dat ook koesteren. Ook al zijn het niet de diepst gaande vriendschappen die je kan voorstellen, het zijn wel vrienden en ze zijn er al een flinke tijd.
Heb je nog wel vrienden over Babelbet?
Iig veel sterkte ook voor jou!
dinsdag 16 februari 2010 om 19:22
Chickenonspeed. Ik herken wel wat in wat jij schrijft. Ik heb ook altijd klaar gestaan voor mijn vrienden. Men kon mij bijvoorbeeld dus ook om 04.00 uur bellen met een lekke band of iets anders.
Helaas ben ik erachter gekomen dat toen ik echt even iemand nodig had er niemand gehoor gaf. Dit soort constateringen kunnen soms behoorlijk pijnlijk zijn. Voor mij is dat dan ook reden om anders tegen de vriendschap aan te kijken.
Helaas ben ik erachter gekomen dat toen ik echt even iemand nodig had er niemand gehoor gaf. Dit soort constateringen kunnen soms behoorlijk pijnlijk zijn. Voor mij is dat dan ook reden om anders tegen de vriendschap aan te kijken.
dinsdag 16 februari 2010 om 19:54
Herkenbaar verhaal TO. Ook ik mis vriendschappen in mijn leven. Ben altijd al erg op mezelf geweest, had nooit behoefte aan veel mensen en drukte om me heen. Toen ik een jaar of 16 was had ik wel een vriendinnen-groepje waar ik in het weekend mee uit ging maar ik was voor mijn gevoel het 5e wiel aan de wagen, we gingen samen uit maar daar bleef het verder bij. Toen ik een relatie kreeg zag ik al snel in dat ik van die 'vriendinnen' niet echt gelukkig werd.
Door verschillende ervaringen is mijn vertrouwen in de mensheid afgenomen. Ik heb altijd een bepaald soort wantrouwen naar mensen toe, durf mezelf moeilijk bloot te geven, hou het altijd op een afstandje om maar niet weer gekwetst te kunnen worden.
Waar ik vooral van baal is dat het me zo beperkt, ik zou zo graag een leuke (oprechte) vriendinnengroep willen hebben waar ik leuke dingen mee kan doen, winkelen, uitgaan uiteten etc. Kan echt jaloers zijn op mensen die dat wel hebben. Ook vind ik het gevoel dat je niemand hebt om op terug te vallen, dat je er altijd alleen voor staat erg kwellend (ik heb wel een vriend, wat goed gaat maar toch is dat anders) af en toe kan m'n vriend nog wel is klagen dat ie zo vaak gebeld wordt terwijl ie ff rustig tv wil kijken bijvoorbeeld, kan me daar dan wel kwaad om maken. Ik zou zo graag willen dat ik spontaan gebeld/gesmst zou worden!!
En dan is er nog de schaamte, tegenwoordig lijkt het wel of iedereen een grote vriendengroep heeft en dat je buiten de boot valt als je dat niet hebt. Als ik weer is alleen in de stad loop, hoop ik altijd maar dat ik geen bekende tegen kom omdat er altijd meteen gevraagd wordt 'goh met wie ben je hier'? En dan moet ik me er weer onderuit zien te lullen, hetzelfde geldt voor verjaardagen etc.
Je hebt waarschijnlijk niet veel aan m'n verhalen maar je bent in ieder geval niet de enige
Sterkte ermee
Door verschillende ervaringen is mijn vertrouwen in de mensheid afgenomen. Ik heb altijd een bepaald soort wantrouwen naar mensen toe, durf mezelf moeilijk bloot te geven, hou het altijd op een afstandje om maar niet weer gekwetst te kunnen worden.
Waar ik vooral van baal is dat het me zo beperkt, ik zou zo graag een leuke (oprechte) vriendinnengroep willen hebben waar ik leuke dingen mee kan doen, winkelen, uitgaan uiteten etc. Kan echt jaloers zijn op mensen die dat wel hebben. Ook vind ik het gevoel dat je niemand hebt om op terug te vallen, dat je er altijd alleen voor staat erg kwellend (ik heb wel een vriend, wat goed gaat maar toch is dat anders) af en toe kan m'n vriend nog wel is klagen dat ie zo vaak gebeld wordt terwijl ie ff rustig tv wil kijken bijvoorbeeld, kan me daar dan wel kwaad om maken. Ik zou zo graag willen dat ik spontaan gebeld/gesmst zou worden!!
En dan is er nog de schaamte, tegenwoordig lijkt het wel of iedereen een grote vriendengroep heeft en dat je buiten de boot valt als je dat niet hebt. Als ik weer is alleen in de stad loop, hoop ik altijd maar dat ik geen bekende tegen kom omdat er altijd meteen gevraagd wordt 'goh met wie ben je hier'? En dan moet ik me er weer onderuit zien te lullen, hetzelfde geldt voor verjaardagen etc.
Je hebt waarschijnlijk niet veel aan m'n verhalen maar je bent in ieder geval niet de enige
Sterkte ermee
maandag 22 februari 2010 om 03:52
Oeps, toch meer woorden nodig dan gepland...
Ik ben nieuw met het fenomeen bloggen en het communiceren met anonieme mensen. De reden voor mij om mee te doen hieraan is een algeheel gevoel van gebrek aan intimiteit, eerlijke communicatie en diepgaande vriendschappen en het feit dat ik in jullie verhalen erkenning vind.
Ik zit met veel verwarring, teleurstelling en vragen met betrekking hoe in een de huidige maatschappij, in een stad als Amsterdam en als (bewust) single jonge vrouw oprechte verbintenissen wil kunnen aangaan en onderhouden.
Ik ben niet wanhopig op zoek naar vriendschap of dergelijk,
maar zoek verklaringen voor het feit dat het zo moeilijk blijkt om duurzame contacten te creeren en aan te houden. Misschien dat iemand die mijn verhaal wil lezen ideeen en gedachten hierover over wil delen?
ik zal iets meer over mijzelf vertellen, over hoe ik gebeurtenissen van afgelopen tijd interpreteer als het gaat om vriendschap en het aangaan van verbintenissen.
Ik ben geen sociaal onvaardig persoon, want maak zeer makkelijk contact en ken veel mensen, maar het hebben van kenissen of soort van vriendschappen: mensen met wie ik eens in de zoveel tijd wat ga drinken, uitga, bel ,mail, etc, dat bevredigd me niet genoeg als mens om me verbonden te voelen met de wereld om mij heen. Dit was niet altijd zo, want in de tijd dat ik een relatie had dacht ik niet veel na over het belang van vriendschap en het ervaren van verbondenheid met mensen buiten een relatie, want mijn partner vervulde mijn behoeftes aan gebrogenheid en veiligheid, voor zover mogelijk..
Ik had een hectische, ongezonde relatie met een jongen waar ik zielsveel van hield en nog steeds naar verlang, maar iemand is gebleken die niet voor mij heeft willen gaan, want hij ging veelvuldig vreemd, loog, en had een heftig drankprobleem ( en dit alles doet hij misschien nog..) ik ging langzaam kapot aan de kwetsende, vernederende vreemdgaanpraktijken, onvoorspelbare stemmingswisselingen en mijn panische angst om hem niet te verliezen. Het verbreken van de relatie leek mij onvermijdelijk. Nu 1,5 jaar later blijkt dat hij gelukkig is met een andere vrouw met wie hij gaat trouwen, terwijl ik nog steeds in een verwerkings- en rouwproces zit. Nog steeds ben ik niet overtuigd van de juistheid van mijn beslissing om de relatie te hebben verbroken, maar dat doet er nu niet toe..
Het punt is dat mijn vrienden destijds aldoor aandrongen op het verbreken van de relatie en hun oordeel een grote invloed heeft gehad. Zij benadrukten dat het niet goed is om opgeslokt te worden in een relatie, op te gaan in één persoon die voor alles en iedereen gaat en je daardoor een onafhankelijk, eigen leven en vriendenkring dreigt te verwaarlozen. Ik kon niet van mezelf accepeteren om iemand te worden die afhanklijk was van een ander, een partner, om een gevoel van gelukkig zijn te ervaren. Ik wilde, en wil, een zelfstandige vrouw zijn met een afzonderlijke identiteit, iemand die zich zonder het hebben van een partner redt in het leven en gelukkig kan zijn. Een toekomstige partner mag een aanvulling zijn, maar niet een alles vervuldend surrogaat.
Na de breuk was ik in de veronderstelling dat ik kon terug vallen op mijn 'vrienden' , mensen van wie ik dacht eenzelfde visie te behelsen: onafhankelijkheid, anti-huisje-boompje-beestje leven, voorwaardelijke loyaliteit aan vrienden.
Echter deze 'vrienden' zijn in de loop van de tijd niet de mensen gebleken van wie ik dacht en hoopte dat ze zouden zijn. Want hoewel ze mijn keuze tot onafhankelijkheid, single bestaan en vrije, onconventionele manier van leven hebben aangespoord, blijken ze zelf uiteindelijk niet in staat om dit na te leven.
Ze zijn helemaal niet meer toegankelijk en beschikbaar voor mij, veeelal vanwege het aangaan van serieuze relaties, iets wat schijnt te moeten gebeuren na het passeren van je 30e levensjaar. Herkenbaar?
Ze sluiten zich als het ware af van hun vroegere leven van spontaniteit en uitgaan, voegen zich in een meer maatschappelijk gangbaar, geaccepteerde manier van leven gericht op een gezamelijke toekomst: samenwonen, trouwen, kinderen krijgen, etc.Alle aandacht concentreert zich rondom de partner, gezamelijke vriendenkring, en als het gaat om de mannelijke vriendschappen die ik had: je wordt als het ware en bedreiging, vijand, van de vrouwelijke partner.
Betreft vriendinnen is mijn ervaring dat meerendeel zich niet langer als een afzonderlijk persoon ziet, maar als een wij-identiteit, en ik als gevolg teveel te maken krijg met de partner, en daarnaast de kinderen: je ziet ze zelden nog alleen.
Al met al valt het voor mij moeilijk om te verkroppen dat velen toch zwichten voor de afhankelijkheid van een liefdespartner en worden opgeslokt, teveel gebezigd raken met de relatie.
Naast het feit dat ik me bedrogen voel en mijn trouw aan hen betreur (want ik voelde me schuldig door mijn afwezigeheid voor hen tijdens mijn relatie), vraag ik me af of er vruchtbare, alternatieve vormen mogelijk zijn, en zo ja, hoe dit te bewerkstelligen? Of zal ook ik uiteindelijk mijzelf toch moeten gaan aanpassen en overgeven aan de nu toegankelijke manieren van relatie en vriendschapvormen: vluchtig en oppervakkig enerzijds (kennissen) of obsorberend en isolerend anderzijds (relaties) ?
Ik wil en denk niet te mezelf te kunnen confermeren hieraan...
Echte liefde, of het nu een partner of vriendschap betreft, gaat niet over bezit, frequentie, afhankelijkheid, etc, maar over werkelijk zien en accepteren van wie de ander is en het aangaan van verantwoordelijke, trouw en ondersteuning.
Je hebt niet veel vrienden nodig. Het is gewoon heel fijn om te voelen en te weten dat er die paar mensen zijn, naast familie, die je werkelijk kennen en toeverlaat zijn en je dat ook mag terug geven.
Ik ben jaloers op mensen die vriendschappen hebben gevormd vanaf hun kindszjin en deze hebben weten te behouden. Mensen die opgroeien in een hechte gemeenschap, jeugdvrienschappen voortzetten, etc...
Helaas gaat dat niet op voor mij; ik ben te vaak verhuisd in mijn leven en daarnaast niet iemand die zich thuisvoelt om in bijvoorbeeld studentenverenigingen. mjin verbintenissen zijn gebaseerd op diverse, afzonderlijke ontmoetingen, waar dan ook.
En nu in mijn leven deze contacten tanende zijn begin ik me af te vragen of het in toekomst nog wel mogelijk blijft om betekenisvolle vriendschappen te sluiten. Blijft het mogelijk om op elk moment in het leven ongeacht leeftijd hechte, diepgaande verbintenissen te kunnen sluiten, terwijl mensen tegelijkertijd zich aan het terugtrekken zijn in partnerships en gezinnen aan het vormen zjin?
Ik ben nieuw met het fenomeen bloggen en het communiceren met anonieme mensen. De reden voor mij om mee te doen hieraan is een algeheel gevoel van gebrek aan intimiteit, eerlijke communicatie en diepgaande vriendschappen en het feit dat ik in jullie verhalen erkenning vind.
Ik zit met veel verwarring, teleurstelling en vragen met betrekking hoe in een de huidige maatschappij, in een stad als Amsterdam en als (bewust) single jonge vrouw oprechte verbintenissen wil kunnen aangaan en onderhouden.
Ik ben niet wanhopig op zoek naar vriendschap of dergelijk,
maar zoek verklaringen voor het feit dat het zo moeilijk blijkt om duurzame contacten te creeren en aan te houden. Misschien dat iemand die mijn verhaal wil lezen ideeen en gedachten hierover over wil delen?
ik zal iets meer over mijzelf vertellen, over hoe ik gebeurtenissen van afgelopen tijd interpreteer als het gaat om vriendschap en het aangaan van verbintenissen.
Ik ben geen sociaal onvaardig persoon, want maak zeer makkelijk contact en ken veel mensen, maar het hebben van kenissen of soort van vriendschappen: mensen met wie ik eens in de zoveel tijd wat ga drinken, uitga, bel ,mail, etc, dat bevredigd me niet genoeg als mens om me verbonden te voelen met de wereld om mij heen. Dit was niet altijd zo, want in de tijd dat ik een relatie had dacht ik niet veel na over het belang van vriendschap en het ervaren van verbondenheid met mensen buiten een relatie, want mijn partner vervulde mijn behoeftes aan gebrogenheid en veiligheid, voor zover mogelijk..
Ik had een hectische, ongezonde relatie met een jongen waar ik zielsveel van hield en nog steeds naar verlang, maar iemand is gebleken die niet voor mij heeft willen gaan, want hij ging veelvuldig vreemd, loog, en had een heftig drankprobleem ( en dit alles doet hij misschien nog..) ik ging langzaam kapot aan de kwetsende, vernederende vreemdgaanpraktijken, onvoorspelbare stemmingswisselingen en mijn panische angst om hem niet te verliezen. Het verbreken van de relatie leek mij onvermijdelijk. Nu 1,5 jaar later blijkt dat hij gelukkig is met een andere vrouw met wie hij gaat trouwen, terwijl ik nog steeds in een verwerkings- en rouwproces zit. Nog steeds ben ik niet overtuigd van de juistheid van mijn beslissing om de relatie te hebben verbroken, maar dat doet er nu niet toe..
Het punt is dat mijn vrienden destijds aldoor aandrongen op het verbreken van de relatie en hun oordeel een grote invloed heeft gehad. Zij benadrukten dat het niet goed is om opgeslokt te worden in een relatie, op te gaan in één persoon die voor alles en iedereen gaat en je daardoor een onafhankelijk, eigen leven en vriendenkring dreigt te verwaarlozen. Ik kon niet van mezelf accepeteren om iemand te worden die afhanklijk was van een ander, een partner, om een gevoel van gelukkig zijn te ervaren. Ik wilde, en wil, een zelfstandige vrouw zijn met een afzonderlijke identiteit, iemand die zich zonder het hebben van een partner redt in het leven en gelukkig kan zijn. Een toekomstige partner mag een aanvulling zijn, maar niet een alles vervuldend surrogaat.
Na de breuk was ik in de veronderstelling dat ik kon terug vallen op mijn 'vrienden' , mensen van wie ik dacht eenzelfde visie te behelsen: onafhankelijkheid, anti-huisje-boompje-beestje leven, voorwaardelijke loyaliteit aan vrienden.
Echter deze 'vrienden' zijn in de loop van de tijd niet de mensen gebleken van wie ik dacht en hoopte dat ze zouden zijn. Want hoewel ze mijn keuze tot onafhankelijkheid, single bestaan en vrije, onconventionele manier van leven hebben aangespoord, blijken ze zelf uiteindelijk niet in staat om dit na te leven.
Ze zijn helemaal niet meer toegankelijk en beschikbaar voor mij, veeelal vanwege het aangaan van serieuze relaties, iets wat schijnt te moeten gebeuren na het passeren van je 30e levensjaar. Herkenbaar?
Ze sluiten zich als het ware af van hun vroegere leven van spontaniteit en uitgaan, voegen zich in een meer maatschappelijk gangbaar, geaccepteerde manier van leven gericht op een gezamelijke toekomst: samenwonen, trouwen, kinderen krijgen, etc.Alle aandacht concentreert zich rondom de partner, gezamelijke vriendenkring, en als het gaat om de mannelijke vriendschappen die ik had: je wordt als het ware en bedreiging, vijand, van de vrouwelijke partner.
Betreft vriendinnen is mijn ervaring dat meerendeel zich niet langer als een afzonderlijk persoon ziet, maar als een wij-identiteit, en ik als gevolg teveel te maken krijg met de partner, en daarnaast de kinderen: je ziet ze zelden nog alleen.
Al met al valt het voor mij moeilijk om te verkroppen dat velen toch zwichten voor de afhankelijkheid van een liefdespartner en worden opgeslokt, teveel gebezigd raken met de relatie.
Naast het feit dat ik me bedrogen voel en mijn trouw aan hen betreur (want ik voelde me schuldig door mijn afwezigeheid voor hen tijdens mijn relatie), vraag ik me af of er vruchtbare, alternatieve vormen mogelijk zijn, en zo ja, hoe dit te bewerkstelligen? Of zal ook ik uiteindelijk mijzelf toch moeten gaan aanpassen en overgeven aan de nu toegankelijke manieren van relatie en vriendschapvormen: vluchtig en oppervakkig enerzijds (kennissen) of obsorberend en isolerend anderzijds (relaties) ?
Ik wil en denk niet te mezelf te kunnen confermeren hieraan...
Echte liefde, of het nu een partner of vriendschap betreft, gaat niet over bezit, frequentie, afhankelijkheid, etc, maar over werkelijk zien en accepteren van wie de ander is en het aangaan van verantwoordelijke, trouw en ondersteuning.
Je hebt niet veel vrienden nodig. Het is gewoon heel fijn om te voelen en te weten dat er die paar mensen zijn, naast familie, die je werkelijk kennen en toeverlaat zijn en je dat ook mag terug geven.
Ik ben jaloers op mensen die vriendschappen hebben gevormd vanaf hun kindszjin en deze hebben weten te behouden. Mensen die opgroeien in een hechte gemeenschap, jeugdvrienschappen voortzetten, etc...
Helaas gaat dat niet op voor mij; ik ben te vaak verhuisd in mijn leven en daarnaast niet iemand die zich thuisvoelt om in bijvoorbeeld studentenverenigingen. mjin verbintenissen zijn gebaseerd op diverse, afzonderlijke ontmoetingen, waar dan ook.
En nu in mijn leven deze contacten tanende zijn begin ik me af te vragen of het in toekomst nog wel mogelijk blijft om betekenisvolle vriendschappen te sluiten. Blijft het mogelijk om op elk moment in het leven ongeacht leeftijd hechte, diepgaande verbintenissen te kunnen sluiten, terwijl mensen tegelijkertijd zich aan het terugtrekken zijn in partnerships en gezinnen aan het vormen zjin?
zondag 28 februari 2010 om 13:33
Fijn om te lezen dat ik niet de enige ben.
Vivaasje, hoe kan het dan dat je wel een vriend hebt met een heel druk sociaal leven en jij niet? Heeft je vriend geen vrienden die ook jouw vrienden kunnen worden? Ik herken de schaamte, ik heb vaak genoeg weinig plannen in t weekend (al probeer ik veel vol te plannen). Ik merk ook dat veel van mijn vooral druk zijn met familiedingen, niet zozeer sociale happenings met andere vrienden. Dus aanhaken en zo je vriendenclub uitbreiden zoals vroeger lukt dus niet. En nieuwe contacten die ik dus opdoe via werk en ook via internet die zo half half een vriendschaps karakter krijgen die hebben sinds kort allemaal een relatie, waardoor de zin om met mij leuke dingen te gaan doen in t weekend veel minder is. Het initiatief moet vooral vanuit mij komen, en dat vind ik soms wel vermoeiend en eenzaam aan voelen.
Ik zit verder best goed in m'n vel, maar mis mensen om dat mee te delen. Ik ben veranderd (ben door een hel gegaan en er boven op gekomen) en gegroeid en het lijkt ook wel of ik aansluiting mis bij de mensen die in m'n leven zijn. Zo had ik gisteren een vriendin op bezoek die ik al 10jr ken. Onze levens zijn zo veranderd, en we zijn met zulke andere zaken bezig dat ik de aansluiting niet meer voel. Op een gegeven moment zijn we gewoon uitgepraat.
Dan zit ik ook met een vriendschap in m'n maag waarvan ik twijfel of ik daar mee door moet gaan of niet. Die vriendin is nogal egocentrisch. Alles draait om haar. Als ze een relatie heeft zie je d'r niet meer, nu gaat 't niet goed met 'r en dat is ook grotendeels waar de gesprekken over gaan. Over hoe slecht 't met 'r gaat en ik merk dat ik er niet zo goed tegen kan. Het stoort me. Waarom? Omdat toen ik in de shit zat er vanuit haar geen aandacht voor mij was. Ik kan 't niet opbrengen om positieve aandacht aan haar negativiteit te geven. Ik heb geen zin om er naar te luisteren. Overigens zien we elkaar niet vaak meer (maar ken haar wel al heel lang en we waren ooit heel close) en ik weet dus ook niet of ik er nog wel in wil investeren. Maar er is dus ook angst. Hoe meer mensen ik los laat, hoe meer alleen ik kom te staan. En ik houd er wel van leuke dingen te ondernemen met anderen. Ik ben sociaal en geniet graag van het leven, wil dat ook graag met anderen doen. Mis de spontaniteit en de diepgang in mijn contacten.
LeevA wat je zegt is helaas voor mij heel erg herkenbaar. Ik heb ook dat soort vrienden gehad, die helaas zelf verre van zelfstandig bleken toen er een relatie in beeld kwam. Wel altijd een grote mond daarover maar met een man in beeld was 't voorbij. Bovendien ging alle aandacht in de man zitten. Ik merk dat ik inmiddels het niet meer leuk vind als een vriendin een relatie krijgt. En daar baal ik van! Ik wil blij voor haar zijn, maar ik weet wat 't voor mij betekent, en dat er zelfs een kans is dat de vriendschap ophoudt. Ook ik heb wel kennissen waarmee ik dingen onderneem, en dus vrienden van vroeger waarmee ik aansluiting mis. Maar weinig diepgaand contact. Ik zou dat zo graag in vriendschappen willen en niet alleen in een eventuele toekomstige relatie. Maar het voelt ook alsof ik in een transitie periode zit, er is zoveel gebeurd in mijn leven, ik ben ook een andere weg ingeslagen. Daar horen nieuwe contacten bij. Maar waar doe je die op als je een drukke baan hebt en je vrienden dus vooral met hun relaties en kinderen bezig zijn? Ik spreek vooral 1 op 1 af met mensen, we gaan dan wat eten bij elkaar of in de stad. Of doen iets cultureels. Allemaal gezellig hoor, maar ik kom zo ook niet in contact met nieuwe mensen. Ik ben ook niet een verenigingsmens en onderneem ook wel dingen alleen (ga alleen op reis, sporten etc.) maar daar komen geen vriendschappen uit voort. Dat is ook niet het doel, ik doe die dingen omdat ik za graag doe.
Het is heel vreemd, want ik zit best OK in m'n vel. Maar toch voel ik me ook eenzaam...
Vivaasje, hoe kan het dan dat je wel een vriend hebt met een heel druk sociaal leven en jij niet? Heeft je vriend geen vrienden die ook jouw vrienden kunnen worden? Ik herken de schaamte, ik heb vaak genoeg weinig plannen in t weekend (al probeer ik veel vol te plannen). Ik merk ook dat veel van mijn vooral druk zijn met familiedingen, niet zozeer sociale happenings met andere vrienden. Dus aanhaken en zo je vriendenclub uitbreiden zoals vroeger lukt dus niet. En nieuwe contacten die ik dus opdoe via werk en ook via internet die zo half half een vriendschaps karakter krijgen die hebben sinds kort allemaal een relatie, waardoor de zin om met mij leuke dingen te gaan doen in t weekend veel minder is. Het initiatief moet vooral vanuit mij komen, en dat vind ik soms wel vermoeiend en eenzaam aan voelen.
Ik zit verder best goed in m'n vel, maar mis mensen om dat mee te delen. Ik ben veranderd (ben door een hel gegaan en er boven op gekomen) en gegroeid en het lijkt ook wel of ik aansluiting mis bij de mensen die in m'n leven zijn. Zo had ik gisteren een vriendin op bezoek die ik al 10jr ken. Onze levens zijn zo veranderd, en we zijn met zulke andere zaken bezig dat ik de aansluiting niet meer voel. Op een gegeven moment zijn we gewoon uitgepraat.
Dan zit ik ook met een vriendschap in m'n maag waarvan ik twijfel of ik daar mee door moet gaan of niet. Die vriendin is nogal egocentrisch. Alles draait om haar. Als ze een relatie heeft zie je d'r niet meer, nu gaat 't niet goed met 'r en dat is ook grotendeels waar de gesprekken over gaan. Over hoe slecht 't met 'r gaat en ik merk dat ik er niet zo goed tegen kan. Het stoort me. Waarom? Omdat toen ik in de shit zat er vanuit haar geen aandacht voor mij was. Ik kan 't niet opbrengen om positieve aandacht aan haar negativiteit te geven. Ik heb geen zin om er naar te luisteren. Overigens zien we elkaar niet vaak meer (maar ken haar wel al heel lang en we waren ooit heel close) en ik weet dus ook niet of ik er nog wel in wil investeren. Maar er is dus ook angst. Hoe meer mensen ik los laat, hoe meer alleen ik kom te staan. En ik houd er wel van leuke dingen te ondernemen met anderen. Ik ben sociaal en geniet graag van het leven, wil dat ook graag met anderen doen. Mis de spontaniteit en de diepgang in mijn contacten.
LeevA wat je zegt is helaas voor mij heel erg herkenbaar. Ik heb ook dat soort vrienden gehad, die helaas zelf verre van zelfstandig bleken toen er een relatie in beeld kwam. Wel altijd een grote mond daarover maar met een man in beeld was 't voorbij. Bovendien ging alle aandacht in de man zitten. Ik merk dat ik inmiddels het niet meer leuk vind als een vriendin een relatie krijgt. En daar baal ik van! Ik wil blij voor haar zijn, maar ik weet wat 't voor mij betekent, en dat er zelfs een kans is dat de vriendschap ophoudt. Ook ik heb wel kennissen waarmee ik dingen onderneem, en dus vrienden van vroeger waarmee ik aansluiting mis. Maar weinig diepgaand contact. Ik zou dat zo graag in vriendschappen willen en niet alleen in een eventuele toekomstige relatie. Maar het voelt ook alsof ik in een transitie periode zit, er is zoveel gebeurd in mijn leven, ik ben ook een andere weg ingeslagen. Daar horen nieuwe contacten bij. Maar waar doe je die op als je een drukke baan hebt en je vrienden dus vooral met hun relaties en kinderen bezig zijn? Ik spreek vooral 1 op 1 af met mensen, we gaan dan wat eten bij elkaar of in de stad. Of doen iets cultureels. Allemaal gezellig hoor, maar ik kom zo ook niet in contact met nieuwe mensen. Ik ben ook niet een verenigingsmens en onderneem ook wel dingen alleen (ga alleen op reis, sporten etc.) maar daar komen geen vriendschappen uit voort. Dat is ook niet het doel, ik doe die dingen omdat ik za graag doe.
Het is heel vreemd, want ik zit best OK in m'n vel. Maar toch voel ik me ook eenzaam...
zondag 28 februari 2010 om 13:35
quote:boarder schreef op 16 februari 2010 @ 19:22:
Chickenonspeed. Ik herken wel wat in wat jij schrijft. Ik heb ook altijd klaar gestaan voor mijn vrienden. Men kon mij bijvoorbeeld dus ook om 04.00 uur bellen met een lekke band of iets anders.
Helaas ben ik erachter gekomen dat toen ik echt even iemand nodig had er niemand gehoor gaf. Dit soort constateringen kunnen soms behoorlijk pijnlijk zijn. Voor mij is dat dan ook reden om anders tegen de vriendschap aan te kijken.En wat doe je dan met zo'n vriendschap? Beeindig je die? Ik vind het dus moeilijk om met bepaalde mensen waarmee het contact ooit erg innig was en die je vervolgens teleurstellen een vorm te vinden. Ik wil niet met iedereen maar breken, maar hoe dan wel vind ik erg lastig...
Chickenonspeed. Ik herken wel wat in wat jij schrijft. Ik heb ook altijd klaar gestaan voor mijn vrienden. Men kon mij bijvoorbeeld dus ook om 04.00 uur bellen met een lekke band of iets anders.
Helaas ben ik erachter gekomen dat toen ik echt even iemand nodig had er niemand gehoor gaf. Dit soort constateringen kunnen soms behoorlijk pijnlijk zijn. Voor mij is dat dan ook reden om anders tegen de vriendschap aan te kijken.En wat doe je dan met zo'n vriendschap? Beeindig je die? Ik vind het dus moeilijk om met bepaalde mensen waarmee het contact ooit erg innig was en die je vervolgens teleurstellen een vorm te vinden. Ik wil niet met iedereen maar breken, maar hoe dan wel vind ik erg lastig...
donderdag 4 maart 2010 om 22:37
Het is stil hier...
Voel me niet zo goed. Eenzaam gevoel neemt weer groteskere (is dat een woord?) vormen aan. Kan ook met hormonen te maken hebben. Ik merk dat ik meer en meer in mezelf gekeerd raak. Geen zin om degene te moeten zijn die altijd initiatieven neemt. En nu ik dat niet meer zo doe is t in mijn leventje ook heel stil. Ieder weekend plan ik redelijk vol, dit weekend is nog angstvallig leeg. Ik zie er tegenop, want spontaan gebeurt er sowieso niets. Door dit gevoel zeg ik ook afspraken af, zoals vanavond met een vriendinnetje. Had koppijn dus dat speelde ook mee, maar ook een down gevoel. Ander vriendinnetje dat graag wil afspreken heb ik al dagen niet terug gemaild. Ligt dus ook zeker bij mezelf, echt niet alleen bij anderen.
Ben verdrietig over aflopende vriendschap, de zoveelste in een paar jaar tijd. Ben verdrietig over de mannen in m'n leven, die me stuk voor stuk de rug toe keren. De laatste man was/is gebonden. Ik heb niets met hem gedaan (al had hij dat heel graag anders gezien) maar ben wel met 'm opgetrokken. Hij overstelpte me met aandacht en prees me de hemel in. Ik genoot, al vond ik 't ook lastig en moeilijk omdat 't niet kon. Ik wilde pertinent niet. Hem dat duidelijk gemaakt en nu word ik compleet genegeerd. Hij groet me niet eens meer. Het doet me verdriet. We hebben intieme gesprekken gehad, en nu ben ik (zonder dat ik begrijp waarom, de afwijzing??) geen blik meer waardig. Ben blij dat ik hem heb afgewezen en fysiek op afstand heb gehouden, maar emotioneel deed hij me wel wat, dus ben hier toch gevoelig voor. Het is ook de zoveelste man die ineens niets meer van me moet hebben, zonder dat ik snap waarom. Komt dat afgewezen gevoel weer naar boven. En don't get me wrong, ik wilde niets met hem, maar wel gewoon aangenaam contact zoals we dat hadden. Het lijkt bij hem alles of niets te zijn. En dan vraag ik me af, ben ik niet in staat goede keuzes te maken wat betreft de mensen waarin ik investeer? Het is toch niet normaal dat je zo vaak pijn voelt in of na relaties/ vriendschappen?
Morgen heb ik een 'date' maar zie er tegen op. Het liefst kruip ik met denkens ove rm'n hoofd onder de deken. Ga ik nu ook doen overigens...
Voel me niet zo goed. Eenzaam gevoel neemt weer groteskere (is dat een woord?) vormen aan. Kan ook met hormonen te maken hebben. Ik merk dat ik meer en meer in mezelf gekeerd raak. Geen zin om degene te moeten zijn die altijd initiatieven neemt. En nu ik dat niet meer zo doe is t in mijn leventje ook heel stil. Ieder weekend plan ik redelijk vol, dit weekend is nog angstvallig leeg. Ik zie er tegenop, want spontaan gebeurt er sowieso niets. Door dit gevoel zeg ik ook afspraken af, zoals vanavond met een vriendinnetje. Had koppijn dus dat speelde ook mee, maar ook een down gevoel. Ander vriendinnetje dat graag wil afspreken heb ik al dagen niet terug gemaild. Ligt dus ook zeker bij mezelf, echt niet alleen bij anderen.
Ben verdrietig over aflopende vriendschap, de zoveelste in een paar jaar tijd. Ben verdrietig over de mannen in m'n leven, die me stuk voor stuk de rug toe keren. De laatste man was/is gebonden. Ik heb niets met hem gedaan (al had hij dat heel graag anders gezien) maar ben wel met 'm opgetrokken. Hij overstelpte me met aandacht en prees me de hemel in. Ik genoot, al vond ik 't ook lastig en moeilijk omdat 't niet kon. Ik wilde pertinent niet. Hem dat duidelijk gemaakt en nu word ik compleet genegeerd. Hij groet me niet eens meer. Het doet me verdriet. We hebben intieme gesprekken gehad, en nu ben ik (zonder dat ik begrijp waarom, de afwijzing??) geen blik meer waardig. Ben blij dat ik hem heb afgewezen en fysiek op afstand heb gehouden, maar emotioneel deed hij me wel wat, dus ben hier toch gevoelig voor. Het is ook de zoveelste man die ineens niets meer van me moet hebben, zonder dat ik snap waarom. Komt dat afgewezen gevoel weer naar boven. En don't get me wrong, ik wilde niets met hem, maar wel gewoon aangenaam contact zoals we dat hadden. Het lijkt bij hem alles of niets te zijn. En dan vraag ik me af, ben ik niet in staat goede keuzes te maken wat betreft de mensen waarin ik investeer? Het is toch niet normaal dat je zo vaak pijn voelt in of na relaties/ vriendschappen?
Morgen heb ik een 'date' maar zie er tegen op. Het liefst kruip ik met denkens ove rm'n hoofd onder de deken. Ga ik nu ook doen overigens...
zaterdag 6 maart 2010 om 19:50
Ik ga meestal uit van het goede van de mens. Dus als ik merk dat op het moment dat ik echt iemand nodig heb ik geen gehoor krijg ga ik er eerst nog vanuit dat het een misverstand of iets dergelijks was. Als ik vervolgens duidelijk aangeef dat ik echt even iemand nodig heb om mee te praten en er wordt geen gehoor aan gegeven dat beeindig ik die vriendschap.
Het doet mij namelijk heel veel verdriet als ik merk dat iemand mij laat vallen op het moment dat ik hem / haar nodig heb.
Recentelijk heb ik dus meegemaakt dat iemand die ik heel veel aandacht heb gegeven en dag en nacht voor klaar stond het niet kon opbrengen om even tijd voor mij te maken toen ik overspannen thuis kwam te zitten en even dingen niet helder kon zien. Het enige wat ik toen echt nodig had was een luisterend oor maar dat was blijkbaar teveel gevraagd. Dit heeft mij echt heel veel verdret gedaan en als ik eraan terug denk krijg ik weer tranen in mijn ogen. Ik heb dit ook tegen die persoon gezegd maar die had er weinig boodschap aan. Ik vind het heel moeilijk om te vergeten hoe leuk het ervoor was en ik snap nog steeds niet waarom die persoon mij zo heeft kunnen laten vallen maar ik besef me wel dat als iemand mij zo veel verdriet kan doen en dit ook weet maar er niets aan wil doen dit geen goede vriendschap is.
Op dit moment kan ik dan ook met niemand praten over de reden van mijn overspannenheid maar dat heb ik liever dan dat ik ook nog een vriendschap moet onderhouden die me verdtoet doet.Soms denk ik weleens dat ik al weer helemaal de oude ben alleen nog met dit verdriet worstel.
Het doet mij namelijk heel veel verdriet als ik merk dat iemand mij laat vallen op het moment dat ik hem / haar nodig heb.
Recentelijk heb ik dus meegemaakt dat iemand die ik heel veel aandacht heb gegeven en dag en nacht voor klaar stond het niet kon opbrengen om even tijd voor mij te maken toen ik overspannen thuis kwam te zitten en even dingen niet helder kon zien. Het enige wat ik toen echt nodig had was een luisterend oor maar dat was blijkbaar teveel gevraagd. Dit heeft mij echt heel veel verdret gedaan en als ik eraan terug denk krijg ik weer tranen in mijn ogen. Ik heb dit ook tegen die persoon gezegd maar die had er weinig boodschap aan. Ik vind het heel moeilijk om te vergeten hoe leuk het ervoor was en ik snap nog steeds niet waarom die persoon mij zo heeft kunnen laten vallen maar ik besef me wel dat als iemand mij zo veel verdriet kan doen en dit ook weet maar er niets aan wil doen dit geen goede vriendschap is.
Op dit moment kan ik dan ook met niemand praten over de reden van mijn overspannenheid maar dat heb ik liever dan dat ik ook nog een vriendschap moet onderhouden die me verdtoet doet.Soms denk ik weleens dat ik al weer helemaal de oude ben alleen nog met dit verdriet worstel.
zaterdag 6 maart 2010 om 20:05
quote:chickonspeed schreef op 28 februari 2010 @ 13:33:
Fijn om te lezen dat ik niet de enige ben.
Vivaasje, hoe kan het dan dat je wel een vriend hebt met een heel druk sociaal leven en jij niet? Heeft je vriend geen vrienden die ook jouw vrienden kunnen worden? Ik herken de schaamte, ik heb vaak genoeg weinig plannen in t weekend (al probeer ik veel vol te plannen)....
Sorry beetje late reactie, lees het nu pas.
Mijn vriend heeft zijn vriendengroep eigenlijk nog van 'vroeger uit'. Toen kwamen zij regelmatig bij elkaar om bijvoorbeeld een filmpje te kijken, te gamen (het zijn niet echt uitgaangs-types) Het is nu nog niet zo dat ze bij elkaar de deur plat lopen, gaat af en toe wel een week voorbij dat ze elkaar niet zien.
Ik weet niet of ze ook echt mijn vrienden kunnen worden, ik vind ze (bijna allemaal) wel aardig en het is ook wel leuk om af en toe met mijn vriend mee te gaan maar daar blijft het dan ook wel bij..
De meeste van hen zijn nogal druk en helaas is drukte iets waar ik niet zo goed tegen kan
Af en toe bekruipt me wel eens het gevoel dat mensen mij niet echt nodig hebben. Het klinkt nogal dramatisch maar wat ik ermee bedoel is dat ik af en toe de indruk heb dat veel mensen om mij heen al een leuke (grote) vriendengroep hebben waar zij dus al leuke dingen mee kunnen doen, praten etc. waar hebben ze mij dan nog voor nodig, wat kan ik er dan nog aan toevoegen vraag ik me wel eens af. Maar goed dit kan natuurlijk ook komen door mijn onzekere ik wat zulke dingen betreft.
Fijn om te lezen dat ik niet de enige ben.
Vivaasje, hoe kan het dan dat je wel een vriend hebt met een heel druk sociaal leven en jij niet? Heeft je vriend geen vrienden die ook jouw vrienden kunnen worden? Ik herken de schaamte, ik heb vaak genoeg weinig plannen in t weekend (al probeer ik veel vol te plannen)....
Sorry beetje late reactie, lees het nu pas.
Mijn vriend heeft zijn vriendengroep eigenlijk nog van 'vroeger uit'. Toen kwamen zij regelmatig bij elkaar om bijvoorbeeld een filmpje te kijken, te gamen (het zijn niet echt uitgaangs-types) Het is nu nog niet zo dat ze bij elkaar de deur plat lopen, gaat af en toe wel een week voorbij dat ze elkaar niet zien.
Ik weet niet of ze ook echt mijn vrienden kunnen worden, ik vind ze (bijna allemaal) wel aardig en het is ook wel leuk om af en toe met mijn vriend mee te gaan maar daar blijft het dan ook wel bij..
De meeste van hen zijn nogal druk en helaas is drukte iets waar ik niet zo goed tegen kan
Af en toe bekruipt me wel eens het gevoel dat mensen mij niet echt nodig hebben. Het klinkt nogal dramatisch maar wat ik ermee bedoel is dat ik af en toe de indruk heb dat veel mensen om mij heen al een leuke (grote) vriendengroep hebben waar zij dus al leuke dingen mee kunnen doen, praten etc. waar hebben ze mij dan nog voor nodig, wat kan ik er dan nog aan toevoegen vraag ik me wel eens af. Maar goed dit kan natuurlijk ook komen door mijn onzekere ik wat zulke dingen betreft.
zaterdag 6 maart 2010 om 20:35
Pff.. mag ik nog even van me afschrijven...
Ik had me voorgenomen om me vanavond wel iets te gaan ondernemen (ben er ook echt aan toe om even onder de mensen te zijn) dus kwam het plan in me op om vriendin X te vragen of ze mee wou naar de bios. Helaas ze had al andere plannen. Vriendin Z heeft - voor zover ik weet - ook al het e.e.a. gepland dus de kans dat er vanavond nog wat gaat gebeuren is daarmee wel erg klein geworden (zeker op zo'n korte termijn).
Stiekem baal ik er wel van dat ik nu weer een avondje alleen op de bank doorbreng, wat tv kijkend, wachtend tot ik moe genoeg ben om naar bed te gaan. Zucht.
Ik had me voorgenomen om me vanavond wel iets te gaan ondernemen (ben er ook echt aan toe om even onder de mensen te zijn) dus kwam het plan in me op om vriendin X te vragen of ze mee wou naar de bios. Helaas ze had al andere plannen. Vriendin Z heeft - voor zover ik weet - ook al het e.e.a. gepland dus de kans dat er vanavond nog wat gaat gebeuren is daarmee wel erg klein geworden (zeker op zo'n korte termijn).
Stiekem baal ik er wel van dat ik nu weer een avondje alleen op de bank doorbreng, wat tv kijkend, wachtend tot ik moe genoeg ben om naar bed te gaan. Zucht.
zondag 7 maart 2010 om 11:51
voor Vivaasje
EN
voor Boarder
Boarder, begrijp heel goed wat je zegt. Heftig om juist tijdens een persoonlijke crisis erachter te komen dat vrienden niet je vrienden zijn. Heb het ook meegemaakt. En het worstelen met 't verdriet duurt lange he? Ik zie 't echt als een soort rouwproces. Ook met mij gaat 't best goed, ben ook veel meer 'de oude' of misschien juist zelfs wel een nieuwe ik, want heb veel geleerd. Maar het gemis van bepaalde vriendschappen ben ik nog niet over heen. Hoewel ik sommige mensen liever kwijt dan rijk ben, maar mis wel de leuke kanten die aan de vriendschap zaten, voordat de problemen begonnen. Dat kan dus ook naast elkaar bestaan. Ik heb door nare ervaringen wel geleerd meer op mezelf en minder op anderen te vertrouwen. Wil niet cynisch zijn, maar ben ook mijn naiviteit wat meer kwijt. Heb geleerd dat veel mensen helaas vooral met zichzelf bezich zijn, en er weinig ruimte voor je is als je in de shit zit. Ik zal minder snel een beroep doen op mensen, en aan de ene kant vind ik het jammer dat 't zo is, had liever gehad dat ik weet dat ik bij bepaalde mensen altijd terecht kan. Maar ik wil ook niet meer teleurgesteld raken en daardoor de contacten in mijn leven verliezen. Ik sta zeker nog wel voor anderen klaar, maar ook tot op zekere hoogte. Uiteindelijk moet iedereen toch z'n eigen sores oplossen.
Vivaasje, herken ook wat jij schrijft. Dat je op zaterdagavond zin hebt in iets leuks en dat niemand kan. Anderen zijn dus wel druk en jij verveelt je. Hoop dat je toch een beetje een fijne avond hebt gehad. Is het een idee om via de viva site nieuwe mensen te leren kennen? Heb ik ook gedaan en heeft dit probleem deels opgelost. Dan ontmoet je tenminste mensen die ook ruimte hebben voor jou in hun leven, die ook graag dingen ondernemen, en dat kan je dan samen doen. Verwacht niet meteen diepgaande vriendschappen, maar wel nieuwe contacten.
Wat je zegt over dat niemand je echt nodig heeft is helaas ook herkenbaar. De meeste mensen hebben een gezin, of iig een relatie. Ik heb geen van beide. Ik heb geen beste vriendin, ik ben voor niemand de speciaalste, en ik heb geen super speciaal persoon in mijn leven. Bij hoogte en diepte punten in m'n leven weet ik niet goed wie ik moet bellen, en dan bel ik m'n ouders. Dat vind ik verdrietig, verder niemand om dat soort zaken mee te delen. Heb wel beste vriendinnen gehad, maar helaas stuk gegaan of de omstandigheden veranderden zo dat de vriendschap ook veranderd is.
Toch heb ik ook vertrouwen. Ik merk dat wat mij 't beste helpt is bezig zijn, afleiding zoeken, niet focussen op wat ik mis maar op wat ik wel heb. Nieuwe activiteiten zoeken en daar nieuwe contacten op doen. Lost het probleem van diepgaande vriendschappen niet op, en het verlaten gevoel van mensen die me de rug toe hebben gekeerd. Maar geeft wel nieuwe energie en vertrouwen dat zaken weer kunnen keren, en er mogelijk mensen in mijn leven komen met wie ik een diepe band kan opbouwen.
EN
voor Boarder
Boarder, begrijp heel goed wat je zegt. Heftig om juist tijdens een persoonlijke crisis erachter te komen dat vrienden niet je vrienden zijn. Heb het ook meegemaakt. En het worstelen met 't verdriet duurt lange he? Ik zie 't echt als een soort rouwproces. Ook met mij gaat 't best goed, ben ook veel meer 'de oude' of misschien juist zelfs wel een nieuwe ik, want heb veel geleerd. Maar het gemis van bepaalde vriendschappen ben ik nog niet over heen. Hoewel ik sommige mensen liever kwijt dan rijk ben, maar mis wel de leuke kanten die aan de vriendschap zaten, voordat de problemen begonnen. Dat kan dus ook naast elkaar bestaan. Ik heb door nare ervaringen wel geleerd meer op mezelf en minder op anderen te vertrouwen. Wil niet cynisch zijn, maar ben ook mijn naiviteit wat meer kwijt. Heb geleerd dat veel mensen helaas vooral met zichzelf bezich zijn, en er weinig ruimte voor je is als je in de shit zit. Ik zal minder snel een beroep doen op mensen, en aan de ene kant vind ik het jammer dat 't zo is, had liever gehad dat ik weet dat ik bij bepaalde mensen altijd terecht kan. Maar ik wil ook niet meer teleurgesteld raken en daardoor de contacten in mijn leven verliezen. Ik sta zeker nog wel voor anderen klaar, maar ook tot op zekere hoogte. Uiteindelijk moet iedereen toch z'n eigen sores oplossen.
Vivaasje, herken ook wat jij schrijft. Dat je op zaterdagavond zin hebt in iets leuks en dat niemand kan. Anderen zijn dus wel druk en jij verveelt je. Hoop dat je toch een beetje een fijne avond hebt gehad. Is het een idee om via de viva site nieuwe mensen te leren kennen? Heb ik ook gedaan en heeft dit probleem deels opgelost. Dan ontmoet je tenminste mensen die ook ruimte hebben voor jou in hun leven, die ook graag dingen ondernemen, en dat kan je dan samen doen. Verwacht niet meteen diepgaande vriendschappen, maar wel nieuwe contacten.
Wat je zegt over dat niemand je echt nodig heeft is helaas ook herkenbaar. De meeste mensen hebben een gezin, of iig een relatie. Ik heb geen van beide. Ik heb geen beste vriendin, ik ben voor niemand de speciaalste, en ik heb geen super speciaal persoon in mijn leven. Bij hoogte en diepte punten in m'n leven weet ik niet goed wie ik moet bellen, en dan bel ik m'n ouders. Dat vind ik verdrietig, verder niemand om dat soort zaken mee te delen. Heb wel beste vriendinnen gehad, maar helaas stuk gegaan of de omstandigheden veranderden zo dat de vriendschap ook veranderd is.
Toch heb ik ook vertrouwen. Ik merk dat wat mij 't beste helpt is bezig zijn, afleiding zoeken, niet focussen op wat ik mis maar op wat ik wel heb. Nieuwe activiteiten zoeken en daar nieuwe contacten op doen. Lost het probleem van diepgaande vriendschappen niet op, en het verlaten gevoel van mensen die me de rug toe hebben gekeerd. Maar geeft wel nieuwe energie en vertrouwen dat zaken weer kunnen keren, en er mogelijk mensen in mijn leven komen met wie ik een diepe band kan opbouwen.
zondag 7 maart 2010 om 20:15
Herkenning alom.
Al heb ik dan een vriend en 2 kleine kindjes.
Maar ook weinig familiebinding, ook een stukje basis gemist. (Daardoor ook een moeilijke tijd gekend en teleurgesteld geraakt in vriendschappen.) Misschien dat daar dan ook dat stukje gevoel van eenzaamheid vandaan komt, TO. Mijn vriend bijv. heeft wel een warme band met zijn gezin maar heeft uit zichzelf weinig behoefte aan andere mensen. Hij heeft een goede baan wat hem genoeg tijd kost en leeft zich uit in de sport. Dus helaas via hem ook geen vriendschappen kunnen opbouwen. het komt niet van twee kanten, laat ik het zo zeggen.
Ik heb het ook wel es geprobeerd op internet en er op zich ook wel enkele fijne contacten aan overgehouden maar diepgaande vriendschappen, nee dat nog niet. Misschien binnenkort maar weer een poging wagen want ik merk nu de lente weer in aantocht komt, ik weer zin krijg om dingen te gaan ondernemen maar niet goed weet met wie.
Jij hebt er dus geen moeite mee om die dingen alleen te gaan doen? Om alleen ergens op af te stappen? Ik merk nl wel dat dat voor mij een drempel is.
Al heb ik dan een vriend en 2 kleine kindjes.
Maar ook weinig familiebinding, ook een stukje basis gemist. (Daardoor ook een moeilijke tijd gekend en teleurgesteld geraakt in vriendschappen.) Misschien dat daar dan ook dat stukje gevoel van eenzaamheid vandaan komt, TO. Mijn vriend bijv. heeft wel een warme band met zijn gezin maar heeft uit zichzelf weinig behoefte aan andere mensen. Hij heeft een goede baan wat hem genoeg tijd kost en leeft zich uit in de sport. Dus helaas via hem ook geen vriendschappen kunnen opbouwen. het komt niet van twee kanten, laat ik het zo zeggen.
Ik heb het ook wel es geprobeerd op internet en er op zich ook wel enkele fijne contacten aan overgehouden maar diepgaande vriendschappen, nee dat nog niet. Misschien binnenkort maar weer een poging wagen want ik merk nu de lente weer in aantocht komt, ik weer zin krijg om dingen te gaan ondernemen maar niet goed weet met wie.
Jij hebt er dus geen moeite mee om die dingen alleen te gaan doen? Om alleen ergens op af te stappen? Ik merk nl wel dat dat voor mij een drempel is.
maandag 22 maart 2010 om 21:56
Hoi,
Ik herken dit onderwerp ook wel. Ik heb een vriend, maar merk dat ik 'echte contacten' soms echt mis. Ik heb ook wel vriendinnen, maar toch zijn het vaak losse contacten. Met een paar ben ik wat closer, maar toch wordt iedereen een beetje star door het huisje boompje beestje idee. Ik mis ook af en toe leuke smsjes en mensen die contact met mij zoeken. Heel veel mensen vinden mij heel sociaal, maar soms voel ik dat niet zo. Ik voel me meer op mn gemak alleen, maar wil toch graag onder de mensen zijn.. zo'n tegenstrijdig gevoel!
Groetjes
Ik herken dit onderwerp ook wel. Ik heb een vriend, maar merk dat ik 'echte contacten' soms echt mis. Ik heb ook wel vriendinnen, maar toch zijn het vaak losse contacten. Met een paar ben ik wat closer, maar toch wordt iedereen een beetje star door het huisje boompje beestje idee. Ik mis ook af en toe leuke smsjes en mensen die contact met mij zoeken. Heel veel mensen vinden mij heel sociaal, maar soms voel ik dat niet zo. Ik voel me meer op mn gemak alleen, maar wil toch graag onder de mensen zijn.. zo'n tegenstrijdig gevoel!
Groetjes
donderdag 25 maart 2010 om 00:32
Zo herkenbaar, alsof ik het zelf geschreven heb!
Ik heb zelf geen gemakkelijke jeugd gehad, als gevolg daarvan geen jeugdvrienden overgehouden, en bovendien heb ik vanwege mijn jeugd regelmatig korte of langere dips. Na mijn middelbare school ben ik gaan studeren in een stad ver weg van mijn ouderlijke woonplaats, in eerste instantie was dat de hemel op aarde, ik leerde veel nieuwe mensen kennen, maakte veel vrienden, maar na driekwart jaar stortte ik in omdat ik mijn verleden nog niet achter me had gelaten. Bovendien vertrokken vele van die vrienden binnen niet al te lange tijd weer omdat ze hun studie beëindigden, daarmee was dan telkens weer een vriendschap waarvan ik veel had verwacht verbroken, en voelde ik me verlaten. Sindsdien is het bij mij een komen en gaan geweest van korte of lange dips. Momenteel ben ik net weer op de weg terug van uit een dip, nu vastbeslotener dan ooit om mijn verleden achter me te laten.
Een aantal vrienden die ik heb (of niet meer heb, ik weet het nog niet helemaal) zit momenteel zelf met grote beslommeringen. Om die reden hebben ze geen tijd om af te spreken, wat ik op zich best kan begrijpen, maar ook nemen ze hun telefoon niet op als ik bel, en reageren ze niet op mijn berichten. Ik probeer eerlijk en duidelijk zijn in wat mijn behoeftes zijn: ik heb graag mensen om me heen, voornamelijk vrienden, en ik heb er een hekel aan als mensen hun telefoon niet opnemen of niet terugbellen. Het vervelendste is dat ik zie op hyves bijvoorbeeld dat ze wel veel contacten hebben met mensen die wel stabiel zijn. Of tenminste, zo voelt het voor mij. Want dit maakt mij natuurlijk erg onzeker. Ik ben al vrij vaak verlaten geweest door mensen, dus hierin ben ik kwestbaar. Hier baal ik van, want ik probeer juist erboven op te komen, maar als mensen mij in de steek laten wordt dat wel erg moeilijk.
Ik heb mijn mijn vrienden vaak gebruikt als praatpaal, voor wanneer ik even geen gesprekken had met mijn therapeut, ik heb ze gebruikt om tegen uit te huilen, en ben daarom soms te erg aan ze vast gaan klampen. Op een gegeven moment merkte ik dat dat meer frustratie opleverde bij mijn vrienden dan begrip. Dit is niet tegen mij gezegd, maar ik maakte het op uit lichaamstaal en dergelijke. Sindsdien heb ik besloten me positiever en spontaner op te stellen tegenover vrienden, en me toegankelijker op te stellen tegenover mensen in het algemeen. Ik ben als het ware mijn eigen positieve energie gaan creëren. Ik kan nog niet direct zeggen dat het zijn effect heeft op de mensen om me heen, maar in ieder geval heeft het effect gehad op mezelf, ik ben vrolijker en energieker!
Bovendien ben ik een tijd geleden heel erg gaan kijken welke mensen mij energie gaven, en zo kwam ik beter in mijn vel te zitten. Nu ben ik gaan kijken naar mensen die mij ook écht waarderen (en nee, energie geven en echt waarderen is niet helemaal hetzelfde) en nu ga ik op basis daarvan beslissen of ik nog met bepaalde vriendschappen door moet of het beter is om het dood te laten bloeden.... Moeilijk, tsja. Maar ik ga mezelf niet langer kwellen met het contact zoeken met mensen die mij eigenlijk niet zo erg waarderen als een vriend zou moeten doen!
Ik heb zelf geen gemakkelijke jeugd gehad, als gevolg daarvan geen jeugdvrienden overgehouden, en bovendien heb ik vanwege mijn jeugd regelmatig korte of langere dips. Na mijn middelbare school ben ik gaan studeren in een stad ver weg van mijn ouderlijke woonplaats, in eerste instantie was dat de hemel op aarde, ik leerde veel nieuwe mensen kennen, maakte veel vrienden, maar na driekwart jaar stortte ik in omdat ik mijn verleden nog niet achter me had gelaten. Bovendien vertrokken vele van die vrienden binnen niet al te lange tijd weer omdat ze hun studie beëindigden, daarmee was dan telkens weer een vriendschap waarvan ik veel had verwacht verbroken, en voelde ik me verlaten. Sindsdien is het bij mij een komen en gaan geweest van korte of lange dips. Momenteel ben ik net weer op de weg terug van uit een dip, nu vastbeslotener dan ooit om mijn verleden achter me te laten.
Een aantal vrienden die ik heb (of niet meer heb, ik weet het nog niet helemaal) zit momenteel zelf met grote beslommeringen. Om die reden hebben ze geen tijd om af te spreken, wat ik op zich best kan begrijpen, maar ook nemen ze hun telefoon niet op als ik bel, en reageren ze niet op mijn berichten. Ik probeer eerlijk en duidelijk zijn in wat mijn behoeftes zijn: ik heb graag mensen om me heen, voornamelijk vrienden, en ik heb er een hekel aan als mensen hun telefoon niet opnemen of niet terugbellen. Het vervelendste is dat ik zie op hyves bijvoorbeeld dat ze wel veel contacten hebben met mensen die wel stabiel zijn. Of tenminste, zo voelt het voor mij. Want dit maakt mij natuurlijk erg onzeker. Ik ben al vrij vaak verlaten geweest door mensen, dus hierin ben ik kwestbaar. Hier baal ik van, want ik probeer juist erboven op te komen, maar als mensen mij in de steek laten wordt dat wel erg moeilijk.
Ik heb mijn mijn vrienden vaak gebruikt als praatpaal, voor wanneer ik even geen gesprekken had met mijn therapeut, ik heb ze gebruikt om tegen uit te huilen, en ben daarom soms te erg aan ze vast gaan klampen. Op een gegeven moment merkte ik dat dat meer frustratie opleverde bij mijn vrienden dan begrip. Dit is niet tegen mij gezegd, maar ik maakte het op uit lichaamstaal en dergelijke. Sindsdien heb ik besloten me positiever en spontaner op te stellen tegenover vrienden, en me toegankelijker op te stellen tegenover mensen in het algemeen. Ik ben als het ware mijn eigen positieve energie gaan creëren. Ik kan nog niet direct zeggen dat het zijn effect heeft op de mensen om me heen, maar in ieder geval heeft het effect gehad op mezelf, ik ben vrolijker en energieker!
Bovendien ben ik een tijd geleden heel erg gaan kijken welke mensen mij energie gaven, en zo kwam ik beter in mijn vel te zitten. Nu ben ik gaan kijken naar mensen die mij ook écht waarderen (en nee, energie geven en echt waarderen is niet helemaal hetzelfde) en nu ga ik op basis daarvan beslissen of ik nog met bepaalde vriendschappen door moet of het beter is om het dood te laten bloeden.... Moeilijk, tsja. Maar ik ga mezelf niet langer kwellen met het contact zoeken met mensen die mij eigenlijk niet zo erg waarderen als een vriend zou moeten doen!
vrijdag 26 maart 2010 om 21:22
Heey,
Ik sta ervan te kijken dat meerdere mensen hier last van hebben.. Ik had altijd het gevoel dat ik de enige was. Als ik het allemaal zo lees heeft het bij heel veel mensen te maken met vroeger.. eerdere ervaringen. hierdoor kan het zijn dat er te hoge verwachtingen, onzekerheden zijn of juist depressieve gevoelens t.o.v. vriendschappen.
Ik ben zelf erg onzeker in vriendschappen en hierdoor kom k ook als ik mensen nog niet zo goed ken erg onzeker over, wat niet echt stimulerend werkt.
Zijn er meerdere mensen die dit hebben?
Ik sta ervan te kijken dat meerdere mensen hier last van hebben.. Ik had altijd het gevoel dat ik de enige was. Als ik het allemaal zo lees heeft het bij heel veel mensen te maken met vroeger.. eerdere ervaringen. hierdoor kan het zijn dat er te hoge verwachtingen, onzekerheden zijn of juist depressieve gevoelens t.o.v. vriendschappen.
Ik ben zelf erg onzeker in vriendschappen en hierdoor kom k ook als ik mensen nog niet zo goed ken erg onzeker over, wat niet echt stimulerend werkt.
Zijn er meerdere mensen die dit hebben?
zaterdag 27 maart 2010 om 14:56
Ja ben door de jaren heen onzekerder geworden t.o.v. vriendschappen en dat vind ik jammer. Komt met name door teleurstellende ervaringen waarbij ik wellicht ook wel een hoog verwachtingspatroon had ten opzichte van bepaalde mensen maar ben te vaak teleurgesteld. Ik heb absoluut mijn minpunten, zoals iedereen die heeft, maar als vriendin ben ik zeer loyaal en als iemand mij dierbaar is dan doe ik er alles voor maar heb te vaak het gevoel had dat mensen mij en de dingen die ik doe als vanzelfsprekend gingen beschouwen en dat heeft me weleens verdriet gedaan. Helaas ben ik het onbevangene waarin ik vroeger in vriendschappen stond kwijtgeraakt.
zondag 28 maart 2010 om 11:30
Heel herkenbaar ook jullie verhalen. Billkill wat je zegt over vrienden 'gebruiken' om over je shit te praten, dat heb ik ook gedaan. En het klopt dat mensen daar niet op zitten te wachten, en dat begrijp ik ook. Ik doe dit ook al jaren niet meer, maar ik merk ook daardoor dat ik minder over mezelf durf te praten, en dat ik 't gevoel heb dat daardoor contacten minder diepgand zijn. Mooi wat je zegt over dat je jezelf positiever hebt gemaakt. Ik heb dat ook gedaan, maar tegelijkertijd voelt 't dan zo vreemd ombeter in je vel te zitten en toch meer alleen dan vroeger te zijn.
Ik zit nu te twijfelen of ik weer contact moet gaan zoeken met vroegere vrienden. Ik heb een forse crisis gehad en mensen verloren daarin. Maar de crisis is achter de rug en ik mis de contacten. Ik ben ook erg loyaal Cappi, en 't heeft me pijn gedaan te ontdekken dat veel mensen dat minder zijn.
Ook ik ben onzekerder geworden, en ik schaam me heel erg voor deze situatie. Ik heb 't idee dat ik dat ook uitstraal, iets eenzamigs... Alsof mensen 't aan me kunnen zien. Ik heb een paar weken geleden een jongen ontmoet en ik schaam me tegenover hem ook. Hij gaat veel uit, doet veel leuke dingen, als we 's avonds op de bank zitten (is 1x gebeurd, nog erg pril) krijgt ie smsjes van vrienden die in de stad zijn en hem uitnodigen. Hij stelt vragen over vriendinnen, over mijn (sociale) leven. En ik durf daar niet open over te zijn, er zit ook veel geschiedenis achter en dat wil ik 'm (nu nog) niet vertellen. Ik praat hier met niemand over en ook dat voelt eenzaam... Ik wil er graag uitbreken maar weet niet goed hoe.
Sterrenmixje, zijn fijne contacten niet een goed begin? Wie weet groeien ze uit tot vriendschappen. Lastig dat je man niet zoveel behoefte heeft aan vriendschappen.
Live your life, dat tegenstrijdige gevoel herken ik goed. Ook ik ben aan de ene kant graag onder de mensen, maar doordat ik onzekerder ben geworden (en daardoor meer in mijn hoofd zit) trek ik mezelf soms juist ook heel erg terug... Dat voelt veiliger ofzo.
Ik zit nu te twijfelen of ik weer contact moet gaan zoeken met vroegere vrienden. Ik heb een forse crisis gehad en mensen verloren daarin. Maar de crisis is achter de rug en ik mis de contacten. Ik ben ook erg loyaal Cappi, en 't heeft me pijn gedaan te ontdekken dat veel mensen dat minder zijn.
Ook ik ben onzekerder geworden, en ik schaam me heel erg voor deze situatie. Ik heb 't idee dat ik dat ook uitstraal, iets eenzamigs... Alsof mensen 't aan me kunnen zien. Ik heb een paar weken geleden een jongen ontmoet en ik schaam me tegenover hem ook. Hij gaat veel uit, doet veel leuke dingen, als we 's avonds op de bank zitten (is 1x gebeurd, nog erg pril) krijgt ie smsjes van vrienden die in de stad zijn en hem uitnodigen. Hij stelt vragen over vriendinnen, over mijn (sociale) leven. En ik durf daar niet open over te zijn, er zit ook veel geschiedenis achter en dat wil ik 'm (nu nog) niet vertellen. Ik praat hier met niemand over en ook dat voelt eenzaam... Ik wil er graag uitbreken maar weet niet goed hoe.
Sterrenmixje, zijn fijne contacten niet een goed begin? Wie weet groeien ze uit tot vriendschappen. Lastig dat je man niet zoveel behoefte heeft aan vriendschappen.
Live your life, dat tegenstrijdige gevoel herken ik goed. Ook ik ben aan de ene kant graag onder de mensen, maar doordat ik onzekerder ben geworden (en daardoor meer in mijn hoofd zit) trek ik mezelf soms juist ook heel erg terug... Dat voelt veiliger ofzo.
zondag 28 maart 2010 om 22:41
hoi TO,
Ik voel mij vanavond precies zoals jij het schrijft in je openingspost. Ook het gevoel toch alleen te zijn ondanks de contacten die ik heb. Altijd jezelf maar aanpassen aan de mensen om je heen. Daar word ik dan best wel onzeker van. Alsof je toch niet goed genoeg ben. Daarbij helpt het ook niet dat ik single ben. Al hele tijd.
Ik leef met je mee. Ik hoop dat je je weer beter gaat voelen. Ik ben er wel achter dat ik echt meer naar mezelf moet kijken en luisteren. Wat ik wil. Maar ja dat is niet altijd makkelijk.
sterkte
Ik voel mij vanavond precies zoals jij het schrijft in je openingspost. Ook het gevoel toch alleen te zijn ondanks de contacten die ik heb. Altijd jezelf maar aanpassen aan de mensen om je heen. Daar word ik dan best wel onzeker van. Alsof je toch niet goed genoeg ben. Daarbij helpt het ook niet dat ik single ben. Al hele tijd.
Ik leef met je mee. Ik hoop dat je je weer beter gaat voelen. Ik ben er wel achter dat ik echt meer naar mezelf moet kijken en luisteren. Wat ik wil. Maar ja dat is niet altijd makkelijk.
sterkte
dinsdag 13 april 2010 om 00:08
hallo.
Sorry voor de late reactie. Ik dacht dat ik de notificatie had aangezet, maar niet dus!!!
Ben ook single, en dat maakt het niet altijd makkelijker. Je wil toch af en toe een arm om je heen. Een steunpunt, een troostpilaar.
En ja, het voelt voor mij raar om beter in mijn vel te zitten en geen mensen om me heen te hebben op dat moment. Toch weet ik dat het beter is. Een paar dingen hebben me de ogen geopend:
Op mijn werk begeleid ik 2 autistische jongens, waarvan er 1 depressief is. Op een gegeven moment sprak ik met zijn ouders, en die zeiden dat ze de indruk hadden dat hij al zolang depressief is, dat de depressie zijn veiligheid, zijn toevlucht is geworden, waardoor het voor hem ook niet goed meer 'mag' gaan.
Hier herkende ik veel van mezelf in. Ongeveer tegelijkertijd las ik in het boek (met de vreselijke titel ) 'Aantrekkelijk word je zo' http://www.flirtincompany.nl/product_awjz.htm een stukje over een depressieve man. Zijn vrouw had er genoeg van gekregen dat alles om zijn depressie draaide. De psycholoog raadde hierop de man aan thuis vrolijk te doen, zodat de sfeer in ieder geval beter was voor zijn gezin. En geloof het of niet, na een paar weken was zijn depressie over (volgens het boek althans)
Mijns inziens heeft dit te maken met de positiviteit die anderen naar jou weerkaatsen als jij ook positief bent.
Zo probeer ik nu te leven, positiever te zijn naar anderen. Het is nog niet makkelijk, ik ben snel geneigd terug te vallen in mijn 'vertrouwde' negatieve gevoelens. Maar ik ga volhouden
Sorry voor de late reactie. Ik dacht dat ik de notificatie had aangezet, maar niet dus!!!
Ben ook single, en dat maakt het niet altijd makkelijker. Je wil toch af en toe een arm om je heen. Een steunpunt, een troostpilaar.
En ja, het voelt voor mij raar om beter in mijn vel te zitten en geen mensen om me heen te hebben op dat moment. Toch weet ik dat het beter is. Een paar dingen hebben me de ogen geopend:
Op mijn werk begeleid ik 2 autistische jongens, waarvan er 1 depressief is. Op een gegeven moment sprak ik met zijn ouders, en die zeiden dat ze de indruk hadden dat hij al zolang depressief is, dat de depressie zijn veiligheid, zijn toevlucht is geworden, waardoor het voor hem ook niet goed meer 'mag' gaan.
Hier herkende ik veel van mezelf in. Ongeveer tegelijkertijd las ik in het boek (met de vreselijke titel ) 'Aantrekkelijk word je zo' http://www.flirtincompany.nl/product_awjz.htm een stukje over een depressieve man. Zijn vrouw had er genoeg van gekregen dat alles om zijn depressie draaide. De psycholoog raadde hierop de man aan thuis vrolijk te doen, zodat de sfeer in ieder geval beter was voor zijn gezin. En geloof het of niet, na een paar weken was zijn depressie over (volgens het boek althans)
Mijns inziens heeft dit te maken met de positiviteit die anderen naar jou weerkaatsen als jij ook positief bent.
Zo probeer ik nu te leven, positiever te zijn naar anderen. Het is nog niet makkelijk, ik ben snel geneigd terug te vallen in mijn 'vertrouwde' negatieve gevoelens. Maar ik ga volhouden
