Psyche
alle pijlers
eenzaam/ verlaten gevoel
dinsdag 16 februari 2010 om 00:11
Hallo,
ik heb hier ooit al eens eerder een topic over geopend en het gaat bij vlagen ook best goed, maar zak nu weer in een dip. Ik mis echte vriendschappen in mijn leven. Ik voel me verlaten/ in de steek gelaten en het kost me moeite om nieuwe relaties op te bouwen.
Het is lange tijd niet goed met me gegaan, veel tegenslagen gehad op het gebied van gezondheid, werk, familie en relaties. Ik snap dat dat zwaar moet zijn geweest voor de mensen die ik op dat moment in m'n leven had, en helaas hebben zij zich grotendeels van me afgekeerd. Ik dacht zelf ook dat ik er misschien niet meer uit zou komen, wist iig niet goed hoe. Heb me afgesloten van mensen, of ben soms emotioneel aan ze gaan hangen. Tegelijkertijd ook hard aan gewerkt en ben er mooier uitgekomen, al zeg ik 't zelf Het heeft er alleen behoorlijk hard ingehakt dat mensen (vrienden dus) je de rug toe keren als je door een moeilijke periode gaat.
Nu, jaren later, ben ik wel weer redelijk opgekrabbeld maar ik loop er tegen aan dat m'n sociale leven is uitgedund. Vroeger ontmoette ik vaak nieuwe mensen via de mensen die ik al kende, aangezien dat veel minder is geworden is de nieuwe aanwas er ook niet meer. Ik mis de spontane uitnodigingen voor leuke dingen. Ik heb bijna nooit meer zomaar een smsje... Wat ook mee speelt is dat inmiddels er redelijk wat gezinnetjes zijn ontstaan, en dat single mensen een partner hebben gekregen. Ik voel me alleen staan hierin. De agenda moet weken van te voren worden ingepland, als ik dat niet doe zit ik alleen thuis. Als ik zelf spontaan actie onderneem kan er nooit iemand, mensen zitten altijd al vol. Ik heb via internet wat contacten opgedaan maar merk dat ik me daar ook voor schaam, alsof ik niet in staat ben op een 'normale' manier vrienden te maken. Ben over een paar maanden jarig en kan me nu al zorgen maken over hoe ik dat vier, wie ik uitnodig en wie er zullen komen. Datzelfde heb ik altijd met de feestdagen. Er zijn geen vanzelfsprekende mensen in mijn leven met wie ik dit soort hoogte (of diepte zoals u wilt) punten standaard vier of doorbreng.
Ik weet dat ik dit moet accepteren zoals het is. En ik weet ook dat het niet voor altijd zo hoeft te zijn. Maar ik mis een maatje (of meerdere maatjes), vrienden door dik en dun, bij wie ik mezelf kan zijn en die ik kan vertrouwen. Dat vertrouwen is wel een issue, doordat een aantal van mijn vroegere vrienden mij in de moeilijkste periode de rug toe hebben gekeerd is het vertrouwen in mensen afgenomen. Ik durf ook minder te delen, houd meer voor mezelf, houd van nature iets meer afstand. Daarnaast hebben nieuwe (single) contacten allemaal een relatie gekregen waardoor zo'n beginnende vriendschap zich meteen minder ontwikkelt vanwege tijdgebrek en gebrek aan initiatief van de ander. En ik ben zo: als er een paar keer 'ik kan niet' komt op en voorstel dan houd ik 't voor gezien, dan ligt de bal bij de ander. Ik heb gemerkt dat er dan soms niets meer komt, soms na jarenlange vriendschap. En dat doet pijn....
Ik weet gewoon niet zo goed hoe ik hier uit moet komen. Ik weet wel dat ik geen nieuwe contacten via internet wil op doen. Ik ben zeker niet contactgestoord, ben redelijk sociaal en vlot in de omgang. Daar ligt het niet aan. De verdieping ontbreekt of mensen lopen weg (toen het moeilijk werd/ slecht met me ging, of als er een relatie of kinderen komen). Ik heb het gevoel dat ik voor de meeste mensen een gewone vriendin, een goede kennis of een vriendin van vroeger ben. Voor niemand sta ik op nummer 1, en omgekeerd heb ik dat ook niet. Als ik aan vakantie denk met een vriendin zou ik niet weten wie ik moet vragen. Hetzelfde dus verjaardagen/feestdagen... Ik ben het type dat nooit getuige zal zijn op een bruiloft, en geen idee wie ik daarvoor zou vragen (als het daar ooit van komt want nu geen relatie).
Heb ooit op een soortgelijk topic heel lieve reacties gehad, kan me vooral sensy nog herinneren die zo sterk en optimistisch is. Ik merk dat ik veel twijfels heb, over mezelf. Ben ik wel een aangenaam mens? Als het antwoord JA zou zijn dan zou ik toch niet in deze situatie zitten? Of betrek ik dan teveel opmezelf? Kies ik de verkeerde mensen uit in m'n leven? Hoe doorbreek ik dan dat patroon?
Dank voor het lezen.
Liefs!
ik heb hier ooit al eens eerder een topic over geopend en het gaat bij vlagen ook best goed, maar zak nu weer in een dip. Ik mis echte vriendschappen in mijn leven. Ik voel me verlaten/ in de steek gelaten en het kost me moeite om nieuwe relaties op te bouwen.
Het is lange tijd niet goed met me gegaan, veel tegenslagen gehad op het gebied van gezondheid, werk, familie en relaties. Ik snap dat dat zwaar moet zijn geweest voor de mensen die ik op dat moment in m'n leven had, en helaas hebben zij zich grotendeels van me afgekeerd. Ik dacht zelf ook dat ik er misschien niet meer uit zou komen, wist iig niet goed hoe. Heb me afgesloten van mensen, of ben soms emotioneel aan ze gaan hangen. Tegelijkertijd ook hard aan gewerkt en ben er mooier uitgekomen, al zeg ik 't zelf Het heeft er alleen behoorlijk hard ingehakt dat mensen (vrienden dus) je de rug toe keren als je door een moeilijke periode gaat.
Nu, jaren later, ben ik wel weer redelijk opgekrabbeld maar ik loop er tegen aan dat m'n sociale leven is uitgedund. Vroeger ontmoette ik vaak nieuwe mensen via de mensen die ik al kende, aangezien dat veel minder is geworden is de nieuwe aanwas er ook niet meer. Ik mis de spontane uitnodigingen voor leuke dingen. Ik heb bijna nooit meer zomaar een smsje... Wat ook mee speelt is dat inmiddels er redelijk wat gezinnetjes zijn ontstaan, en dat single mensen een partner hebben gekregen. Ik voel me alleen staan hierin. De agenda moet weken van te voren worden ingepland, als ik dat niet doe zit ik alleen thuis. Als ik zelf spontaan actie onderneem kan er nooit iemand, mensen zitten altijd al vol. Ik heb via internet wat contacten opgedaan maar merk dat ik me daar ook voor schaam, alsof ik niet in staat ben op een 'normale' manier vrienden te maken. Ben over een paar maanden jarig en kan me nu al zorgen maken over hoe ik dat vier, wie ik uitnodig en wie er zullen komen. Datzelfde heb ik altijd met de feestdagen. Er zijn geen vanzelfsprekende mensen in mijn leven met wie ik dit soort hoogte (of diepte zoals u wilt) punten standaard vier of doorbreng.
Ik weet dat ik dit moet accepteren zoals het is. En ik weet ook dat het niet voor altijd zo hoeft te zijn. Maar ik mis een maatje (of meerdere maatjes), vrienden door dik en dun, bij wie ik mezelf kan zijn en die ik kan vertrouwen. Dat vertrouwen is wel een issue, doordat een aantal van mijn vroegere vrienden mij in de moeilijkste periode de rug toe hebben gekeerd is het vertrouwen in mensen afgenomen. Ik durf ook minder te delen, houd meer voor mezelf, houd van nature iets meer afstand. Daarnaast hebben nieuwe (single) contacten allemaal een relatie gekregen waardoor zo'n beginnende vriendschap zich meteen minder ontwikkelt vanwege tijdgebrek en gebrek aan initiatief van de ander. En ik ben zo: als er een paar keer 'ik kan niet' komt op en voorstel dan houd ik 't voor gezien, dan ligt de bal bij de ander. Ik heb gemerkt dat er dan soms niets meer komt, soms na jarenlange vriendschap. En dat doet pijn....
Ik weet gewoon niet zo goed hoe ik hier uit moet komen. Ik weet wel dat ik geen nieuwe contacten via internet wil op doen. Ik ben zeker niet contactgestoord, ben redelijk sociaal en vlot in de omgang. Daar ligt het niet aan. De verdieping ontbreekt of mensen lopen weg (toen het moeilijk werd/ slecht met me ging, of als er een relatie of kinderen komen). Ik heb het gevoel dat ik voor de meeste mensen een gewone vriendin, een goede kennis of een vriendin van vroeger ben. Voor niemand sta ik op nummer 1, en omgekeerd heb ik dat ook niet. Als ik aan vakantie denk met een vriendin zou ik niet weten wie ik moet vragen. Hetzelfde dus verjaardagen/feestdagen... Ik ben het type dat nooit getuige zal zijn op een bruiloft, en geen idee wie ik daarvoor zou vragen (als het daar ooit van komt want nu geen relatie).
Heb ooit op een soortgelijk topic heel lieve reacties gehad, kan me vooral sensy nog herinneren die zo sterk en optimistisch is. Ik merk dat ik veel twijfels heb, over mezelf. Ben ik wel een aangenaam mens? Als het antwoord JA zou zijn dan zou ik toch niet in deze situatie zitten? Of betrek ik dan teveel opmezelf? Kies ik de verkeerde mensen uit in m'n leven? Hoe doorbreek ik dan dat patroon?
Dank voor het lezen.
Liefs!
dinsdag 16 februari 2010 om 01:45
Waarom vraag je dat BGB? Impliceer je dat ik dat niet zou zijn?
Ik denk dat ik een redelijk goede vriendin ben, ik ben geinteresseerd, luister naar de ander, stel vragen (maar dus NIET over mijn onzekerheden), ik ben in voor leuke dingen, ben onderhoudend en hoor vaak dat ik grappig ben. Ik ben trouw, hondstrouw, dat weet ik. En ja dat is iets dat ik vanzelfsprekend vind en ook terug verwachtte en mee op m'n bek ben gegaan. Ik sta voor mensen klaar als ze me nodig hebben, dus verhuizingen, geld lenen, dat soort werk.
Kan wel zeggen dat ik in mijn crisisperiode dit alles veel minder had. Maar voor mij is dat geen reden om iemand de rug toe te keren (trouw nl). Voor een aantal anderen bleek dat wel zo te zijn.
Ik denk dat ik een redelijk goede vriendin ben, ik ben geinteresseerd, luister naar de ander, stel vragen (maar dus NIET over mijn onzekerheden), ik ben in voor leuke dingen, ben onderhoudend en hoor vaak dat ik grappig ben. Ik ben trouw, hondstrouw, dat weet ik. En ja dat is iets dat ik vanzelfsprekend vind en ook terug verwachtte en mee op m'n bek ben gegaan. Ik sta voor mensen klaar als ze me nodig hebben, dus verhuizingen, geld lenen, dat soort werk.
Kan wel zeggen dat ik in mijn crisisperiode dit alles veel minder had. Maar voor mij is dat geen reden om iemand de rug toe te keren (trouw nl). Voor een aantal anderen bleek dat wel zo te zijn.
dinsdag 16 februari 2010 om 01:45
Ergens begrijp ik het wel .Als je vrienden verliest doordat ze een relatie krijgen is dat vaak ,dat de vriendschap niet stevig genoeg is.
Ik heb dat ook vaak meegemaakt met goede kennissen en vrienden die je pas kent .
Bij vriendschappen die al jaren meegaan komt dat ook voor , maar dan zal de oude vriend, later toch contact zoeken .Helaas ontbreken deze oude vriendschappen bij de topicstarter.Het opbouwen van zo'n hechte vriendschap kost inderdaad tijd.
Ik denk echt dat je steeds weer opnieuw moet beginnen chickonspeed, en moet investeren in een mogelijke hechte vriendschap.Inderdaad hoe langer je ermee bezig bent , des te meer het besef komt hoe alleen je bent.
Natuurlijk ligt het ook aan je leeftijd ,het is gewoon zo dat hoe jonger je bent je gemakkelijker losse contacten opdoet .
Maar als je ouder bent ben je bewuster van je zelf en weet je wat wel niet goed is voor jezelf.
Ik heb dat ook vaak meegemaakt met goede kennissen en vrienden die je pas kent .
Bij vriendschappen die al jaren meegaan komt dat ook voor , maar dan zal de oude vriend, later toch contact zoeken .Helaas ontbreken deze oude vriendschappen bij de topicstarter.Het opbouwen van zo'n hechte vriendschap kost inderdaad tijd.
Ik denk echt dat je steeds weer opnieuw moet beginnen chickonspeed, en moet investeren in een mogelijke hechte vriendschap.Inderdaad hoe langer je ermee bezig bent , des te meer het besef komt hoe alleen je bent.
Natuurlijk ligt het ook aan je leeftijd ,het is gewoon zo dat hoe jonger je bent je gemakkelijker losse contacten opdoet .
Maar als je ouder bent ben je bewuster van je zelf en weet je wat wel niet goed is voor jezelf.
dinsdag 16 februari 2010 om 01:48
Je hebt geleerd om op jezelf te steunen. Je kan voor prima voor jezelf zorgen enz, maar kan je ECHT voor jezelf zorgen? Daarmee bedoel ik een stuk zelfcompassie, mentale steun, lichamelijk goed voor jezelf zorgen, vinden dat je de moeite waard bent voor anderen. Das een heel ander verhaal namelijk.
Van het ene uiterste in vriendschappen ben je naar andere uitersten gegaan. Van te hoge verwachtingen naar te lage.
Ik schets eens een beeld hoe ik vriendschappen zie..
Een persoon (ff uitgaande van 1) die een aanvulling is op mijn volledige leven. Met de nadruk op aanvulling wat niets lijkt op invulling. Niet leunen op vrienden, maar wel kunnen vragen om hun steun.
Voor een ander is het eigenlijk niet langdurig op te brengen om op je te laten leunen, terwijl echt merendeel van de mensen zeer bereid is iemand die het moeilijk heeft steun te geven. Echter zij zijn ook maar mensen en weten niet altijd hoe, dus als ik iets nodig heb, zal ik het zelf moeten vragen.
Ik kan van een ander niet verwachten dat ze ruiken wat ik nodig heb, vandaar is communicatie belangrijk. Eventjes leun is prima als je er echt doorheen zit. Daarna gaat het leven door en veranderd dat in steun, waar je zelf door je eigen 'uitdagingen' heengaat.
Ik weet van anderen dat ze een eigen (vol) leven hebben. Met werk, gezinnen, andere vrienden, sporten.. dat ze er mss niet altijd aan denken om mij te bellen, maar dat ik soms mezelf moet laten horen. Andersom geldt dit net zo. Gelijkwaardigheid alom.
Een ander is nooit verantwoordelijk voor mij, dat ben ik primair zelf. Dus ik moet goed voor mezelf zorgen, net als een ander dat ook voor zichzelf moet doen.
Je bent door schade en schande wijs geworden zeg je. Ik denk dat door je verleden en hoe je in het volwassen leven bent gezet je een recept heb meegekregen hoe jij jezelf kunt kwetsen door verwachtingen gehad te hebben die anderen niet konden waarmaken. Als je dat kunt zien, dan ben je ook niet meer zo bitter. Jij bent mens, het had een reden waarom je dat deed waar je van kan leren. Zij zijn mens en zij konden er ook niets mee en wisten waarschijnlijk niet meer hoe met je om te gaan.
Het staat los van schuld, los van fouten.. eigenlijk heel neutraal.
Zie jezelf als mens met haar menselijke eigenschappen (zelfcompassie en trots) dan zie je het ook bij een ander. Dan ben je niet meer snel gekwetst.
Van het ene uiterste in vriendschappen ben je naar andere uitersten gegaan. Van te hoge verwachtingen naar te lage.
Ik schets eens een beeld hoe ik vriendschappen zie..
Een persoon (ff uitgaande van 1) die een aanvulling is op mijn volledige leven. Met de nadruk op aanvulling wat niets lijkt op invulling. Niet leunen op vrienden, maar wel kunnen vragen om hun steun.
Voor een ander is het eigenlijk niet langdurig op te brengen om op je te laten leunen, terwijl echt merendeel van de mensen zeer bereid is iemand die het moeilijk heeft steun te geven. Echter zij zijn ook maar mensen en weten niet altijd hoe, dus als ik iets nodig heb, zal ik het zelf moeten vragen.
Ik kan van een ander niet verwachten dat ze ruiken wat ik nodig heb, vandaar is communicatie belangrijk. Eventjes leun is prima als je er echt doorheen zit. Daarna gaat het leven door en veranderd dat in steun, waar je zelf door je eigen 'uitdagingen' heengaat.
Ik weet van anderen dat ze een eigen (vol) leven hebben. Met werk, gezinnen, andere vrienden, sporten.. dat ze er mss niet altijd aan denken om mij te bellen, maar dat ik soms mezelf moet laten horen. Andersom geldt dit net zo. Gelijkwaardigheid alom.
Een ander is nooit verantwoordelijk voor mij, dat ben ik primair zelf. Dus ik moet goed voor mezelf zorgen, net als een ander dat ook voor zichzelf moet doen.
Je bent door schade en schande wijs geworden zeg je. Ik denk dat door je verleden en hoe je in het volwassen leven bent gezet je een recept heb meegekregen hoe jij jezelf kunt kwetsen door verwachtingen gehad te hebben die anderen niet konden waarmaken. Als je dat kunt zien, dan ben je ook niet meer zo bitter. Jij bent mens, het had een reden waarom je dat deed waar je van kan leren. Zij zijn mens en zij konden er ook niets mee en wisten waarschijnlijk niet meer hoe met je om te gaan.
Het staat los van schuld, los van fouten.. eigenlijk heel neutraal.
Zie jezelf als mens met haar menselijke eigenschappen (zelfcompassie en trots) dan zie je het ook bij een ander. Dan ben je niet meer snel gekwetst.
dinsdag 16 februari 2010 om 01:56
Fijn Anna dat je me begrijpt. Heb nl het gevoel dat ik me hier een beetje moet verdedigen (kan aan mij liggen), of dat er hapklare oplsossingen zouden zijn waar ik even 'op gewezen' dien te worden. Niet dat ik t niet waardeer hoor, vind 't erg fijn dat jullie de tijd en moeite nemen om met me in gesprek te gaan, maar again: ook fijn om begrepen te worden
Het is precies wat je zegt: als een vriendschap nog in een begin fase zit en er gebeurt iets waardoor die al een andere vorm krijgt of waardoor er afstand komt dan is 't moeilijk om alsnog wat op te bouwen. Door de crisisperiode ben ik wel een aantal vrienden blijven zien maar kennissen heb ik afstand van genomen, ik kon dat niet aan. Dan moet je leuk en gezellig doen (je gaat er immers niet je hart bij uitstorten) en dat was niet op te brengen. A;s zo'n periode een paar jaar duurt houdt 't echt wel op. het voelt ook zo: ik moet opnieuw beginnen. En ik ben best aardig bezig, als het gaat om nieuwe contacten. daar zit 'm 't probleem ook niet. Misschien wil ik wel te veel te snel, het gaat nu weer goed en wil ik ook graag een passend sociaal leven. Ik zou ook graag een relatie hebben, en ja waar kom je die tegen: vaak via/met vrienden.
Ik ben echt veranderd, en denk zeker ten goede. Maar ja, voel me soms wel wat alleenig. In principe ben ik gelukkiger dan jaren geleden toen ik wel meer vrienden had, want toen zat er nog een groot ongeluk in mij, dat is nu weg. Of grotendeels weg is mss beter verwoord... Op sommige momenten steken dingen wat meer de kop op, zoals nu...
Het is precies wat je zegt: als een vriendschap nog in een begin fase zit en er gebeurt iets waardoor die al een andere vorm krijgt of waardoor er afstand komt dan is 't moeilijk om alsnog wat op te bouwen. Door de crisisperiode ben ik wel een aantal vrienden blijven zien maar kennissen heb ik afstand van genomen, ik kon dat niet aan. Dan moet je leuk en gezellig doen (je gaat er immers niet je hart bij uitstorten) en dat was niet op te brengen. A;s zo'n periode een paar jaar duurt houdt 't echt wel op. het voelt ook zo: ik moet opnieuw beginnen. En ik ben best aardig bezig, als het gaat om nieuwe contacten. daar zit 'm 't probleem ook niet. Misschien wil ik wel te veel te snel, het gaat nu weer goed en wil ik ook graag een passend sociaal leven. Ik zou ook graag een relatie hebben, en ja waar kom je die tegen: vaak via/met vrienden.
Ik ben echt veranderd, en denk zeker ten goede. Maar ja, voel me soms wel wat alleenig. In principe ben ik gelukkiger dan jaren geleden toen ik wel meer vrienden had, want toen zat er nog een groot ongeluk in mij, dat is nu weg. Of grotendeels weg is mss beter verwoord... Op sommige momenten steken dingen wat meer de kop op, zoals nu...
dinsdag 16 februari 2010 om 02:08
DNM, het is niet zo dat ik niet om hulp heb gevraagd, ik ga er niet blindelings vanuit dat ik dat krijg. Ik ben bij sommigen van een koude kermis thuis gekomen. Ik ga even niet in details treden (ivm herkenning) maar ik zie dat echt zo. Dat was ook niet bij iedereen het geval, vandaar dat ik niet de volledige verantwoordelijkheid bij mezelf leg. Ik denk wel dat ik in t verleden ook vriendschappen ben aangegaan die geen gezonde basis hadden. Waarin gedeeld verdriet een basis was, en dat is niet gezond. En ik heb een zorgend karakter idd, en dat is wat je bedoelt denk ik met zachtaardig en onzeker, dat ik dat deed om hetzelfde terug te verwachten als ik 't nodig had. En dat klopt. Maar ik kan je ook zeggen dat ik dus wel geleerd heb om voor mezelf te zorgen. En daarmee bedoel ik hetzelfde als wat jij bedoelt. Dat heb ik niet van huis uit meegekregen, en dat heb ik de afgelopen jaren pas geleerd, en daar is de crisis ongetwijfeld goed voor geweest. Zonder crisis was er geen noodzaak.
Ik heb idd nog steeds niet heel hoge verwachtingen maar zie mezelf absoluut niet als bitter. Ik ben dat in het verleden wel geweest naar bepaalde personen, maar dat gevoel is gesleten. Ik kan (beter) accepteren dat dingen gaan zoals ze gaan.
En zo probeer ik ook naar deze situatie te kijken, the bigger picture, dat het niet erg is, en dat het is zoals het is. Maar op sommige momenten gaat me dat beter af dan op andere.
Vind het trouwens een erg mooie post van je. Dankje daarvoor!
Ik heb idd nog steeds niet heel hoge verwachtingen maar zie mezelf absoluut niet als bitter. Ik ben dat in het verleden wel geweest naar bepaalde personen, maar dat gevoel is gesleten. Ik kan (beter) accepteren dat dingen gaan zoals ze gaan.
En zo probeer ik ook naar deze situatie te kijken, the bigger picture, dat het niet erg is, en dat het is zoals het is. Maar op sommige momenten gaat me dat beter af dan op andere.
Vind het trouwens een erg mooie post van je. Dankje daarvoor!
dinsdag 16 februari 2010 om 02:09
Het geeft overigens wel een mooi voorbeeld hoe je mensen kwijt kunt raken door goede intenties verkeerd op te vatten.
Jij voelt dat jij je moet verdedigen, niemand valt je aan. Dat is jouw probleem waar een ander niets mee kan (leg het alleen uit he, doe ermee wat je wil )
Als jij dan goede raad niet aan wil nemen of blijft hangen in een bepaald gevoel, dan kan het voorkomen dat men denkt 'zoek het dan maar lekker uit'.
Actie reactie..
Ook slechts iets om over na te denken.
Jij voelt dat jij je moet verdedigen, niemand valt je aan. Dat is jouw probleem waar een ander niets mee kan (leg het alleen uit he, doe ermee wat je wil )
Als jij dan goede raad niet aan wil nemen of blijft hangen in een bepaald gevoel, dan kan het voorkomen dat men denkt 'zoek het dan maar lekker uit'.
Actie reactie..
Ook slechts iets om over na te denken.
dinsdag 16 februari 2010 om 02:13
quote:domnaiefmutsje schreef op 16 februari 2010 @ 01:48:
Je hebt geleerd om op jezelf te steunen. .
Hier stond een heel goed verhaal, maar anders worden de quotes zo lang.
Zie jezelf als mens met haar menselijke eigenschappen (zelfcompassie en trots) dan zie je het ook bij een ander. Dan ben je niet meer snel gekwetst.
Mooie post, DNM.
Je hebt geleerd om op jezelf te steunen. .
Hier stond een heel goed verhaal, maar anders worden de quotes zo lang.
Zie jezelf als mens met haar menselijke eigenschappen (zelfcompassie en trots) dan zie je het ook bij een ander. Dan ben je niet meer snel gekwetst.
Mooie post, DNM.
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
dinsdag 16 februari 2010 om 02:16
Je hebt helemaal gelijk DNM, dat is zeker een punt dat ik 't gevoel kan hebben me te moeten verdedigen. Maar ik probeer het ook bij mezelf te houden door uit te spreken dat t een gevoel is, en dat het aan mij kan liggen.
Tegelijkertijd hoef ik niet ieders goede raad op te volgen natuurlijk. Ik vind het gesprek met jou erg fijn omdat 't een laag dieper gaat. Je analyseert me goed. Met alle respect voor eerdere postings, en nogmaals ik waardeer eenieders bijdrage en energie in mijn topic, maar ik weet vanmezelf dat bij een sportclub oid gaan niet de oplossing voor mijn 'probleem' is.
Tegelijkertijd hoef ik niet ieders goede raad op te volgen natuurlijk. Ik vind het gesprek met jou erg fijn omdat 't een laag dieper gaat. Je analyseert me goed. Met alle respect voor eerdere postings, en nogmaals ik waardeer eenieders bijdrage en energie in mijn topic, maar ik weet vanmezelf dat bij een sportclub oid gaan niet de oplossing voor mijn 'probleem' is.
dinsdag 16 februari 2010 om 02:16
quote:domnaiefmutsje schreef op 16 februari 2010 @ 02:09:
Het geeft overigens wel een mooi voorbeeld hoe je mensen kwijt kunt raken door goede intenties verkeerd op te vatten.
Jij voelt dat jij je moet verdedigen, niemand valt je aan. Dat is jouw probleem waar een ander niets mee kan (leg het alleen uit he, doe ermee wat je wil )
Als jij dan goede raad niet aan wil nemen of blijft hangen in een bepaald gevoel, dan kan het voorkomen dat men denkt 'zoek het dan maar lekker uit'.
Klopt. Ik viel je ook helemaal niet aan toen ik je vroeg wat voor een - goede - vriendin jij bent/ kan zijn. Als ik niet zou willen helpen zou ik hier niet reageren, niet op déze manier in ieder geval.
Het geeft overigens wel een mooi voorbeeld hoe je mensen kwijt kunt raken door goede intenties verkeerd op te vatten.
Jij voelt dat jij je moet verdedigen, niemand valt je aan. Dat is jouw probleem waar een ander niets mee kan (leg het alleen uit he, doe ermee wat je wil )
Als jij dan goede raad niet aan wil nemen of blijft hangen in een bepaald gevoel, dan kan het voorkomen dat men denkt 'zoek het dan maar lekker uit'.
Klopt. Ik viel je ook helemaal niet aan toen ik je vroeg wat voor een - goede - vriendin jij bent/ kan zijn. Als ik niet zou willen helpen zou ik hier niet reageren, niet op déze manier in ieder geval.
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
dinsdag 16 februari 2010 om 02:18
Ja ik geloof zeker dat je bent veranderd tov vroeger.Iedereen heeft zo z'n verleden en problemen gehad.En waarschijnlijk was dat bij jou zo waardoor je veel vrienden hebt verloren.Maar goed ,nu zijn we weer in deze realiteit.Het is gewoon een feit dat echte vriendschappen ,die jij vroeger hebt gehad , gewoon tijd nodig hebben om te ontwikkelen .
En die tijd is je op een of andere manier niet gegund voor nu dan.
Het is inderdaad zo dat je via je vrienden ,weer andere mensen leert kennen.Ik bedoel dat gaat veel makkelijker en relaxter.
En die tijd is je op een of andere manier niet gegund voor nu dan.
Het is inderdaad zo dat je via je vrienden ,weer andere mensen leert kennen.Ik bedoel dat gaat veel makkelijker en relaxter.
dinsdag 16 februari 2010 om 02:19
dinsdag 16 februari 2010 om 02:22
quote:chickonspeed schreef op 16 februari 2010 @ 02:16:
Je hebt helemaal gelijk DNM, dat is zeker een punt dat ik 't gevoel kan hebben me te moeten verdedigen. Maar ik probeer het ook bij mezelf te houden door uit te spreken dat t een gevoel is, en dat het aan mij kan liggen.
Waarbij je de ander toch ook meteen een tikkie geeft; " what the fuck zeg....aanvallend? " Snap je dat? Door het - zo modern - bij jezelf te houden leg je toch altijd nog wat bij de ander neer.
Tegelijkertijd hoef ik niet ieders goede raad op te volgen natuurlijk. Tuurlijk niet. Zou je het akelig druk krijgen ook. Ik vind het gesprek met jou erg fijn omdat 't een laag dieper gaat. Je analyseert me goed. Met alle respect voor eerdere postings, en nogmaals ik waardeer eenieders bijdrage en energie in mijn topic, maar ik weet vanmezelf dat bij een sportclub oid gaan niet de oplossing voor mijn 'probleem' is.Ik weet niet hoe je dat in het echt doet, maar je laatste stukje - ik zal het bij mezelf houden - komt op mij toch wat schamper over. Zeg dan niks en veeg gewoon virtueel je billen met de optie sportschool.....
Je hebt helemaal gelijk DNM, dat is zeker een punt dat ik 't gevoel kan hebben me te moeten verdedigen. Maar ik probeer het ook bij mezelf te houden door uit te spreken dat t een gevoel is, en dat het aan mij kan liggen.
Waarbij je de ander toch ook meteen een tikkie geeft; " what the fuck zeg....aanvallend? " Snap je dat? Door het - zo modern - bij jezelf te houden leg je toch altijd nog wat bij de ander neer.
Tegelijkertijd hoef ik niet ieders goede raad op te volgen natuurlijk. Tuurlijk niet. Zou je het akelig druk krijgen ook. Ik vind het gesprek met jou erg fijn omdat 't een laag dieper gaat. Je analyseert me goed. Met alle respect voor eerdere postings, en nogmaals ik waardeer eenieders bijdrage en energie in mijn topic, maar ik weet vanmezelf dat bij een sportclub oid gaan niet de oplossing voor mijn 'probleem' is.Ik weet niet hoe je dat in het echt doet, maar je laatste stukje - ik zal het bij mezelf houden - komt op mij toch wat schamper over. Zeg dan niks en veeg gewoon virtueel je billen met de optie sportschool.....
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
dinsdag 16 februari 2010 om 04:54
Hoi,
Je verhaal is voor mij wel redelijk herkenbaar.
Heb ook de afgelopen jaren (door, naar mijn inzien, een moeilijke periode plus het feit dat iedereen totaal andere levens ging leiden in andere steden, samenwonen ed. ed.) een aantal echt 'goede' vriendinnen kwijt geraakt,
waarvan ik er eentje kende vanaf de basisschool en eentje vanaf mijn 15e.
Denk ik nog vaak aan.
Dus dat hakt er zeker behoorlijk in..
Je verhaal is voor mij wel redelijk herkenbaar.
Heb ook de afgelopen jaren (door, naar mijn inzien, een moeilijke periode plus het feit dat iedereen totaal andere levens ging leiden in andere steden, samenwonen ed. ed.) een aantal echt 'goede' vriendinnen kwijt geraakt,
waarvan ik er eentje kende vanaf de basisschool en eentje vanaf mijn 15e.
Denk ik nog vaak aan.
Dus dat hakt er zeker behoorlijk in..
dinsdag 16 februari 2010 om 10:40
Hmm. Geen sportclubs, geen single-reizen, geen verenigingen. Tja, je laatste vraag was: Hoe doorbreek ik dat patroon? in samenhang met: geen nieuwe aanwas.
Als dat je ding niet is/geen type ervoor bent, weet ik het ook niet. De mensen van wie ik vergelijkbare verhalen hoor, hebben een heel ander beeld van vriendschap. Wat ik op bescheiden afstand zie, is: heel erg claimen (iedere week moet er iets gedaan worden), gekwetst reageren als je iets met iemand anders onderneemt/niet kunt, overkill aan telefoontjes/sms.
Mijn beste vriendin en ik kunnen elkaar wel eens 5 weken niet zien/bellen wegens drukke levens, maar als ik om 04.00 s'ochtends huilend bel vanuit schubbekutjeveen ofzo, is zij binnen notime daar. Idem voor mij. Dat is het vertrouwen in elkaar, de loyaliteit. Het gaat om de kwaliteit, niet de kwantiteit.
Toch sta ik bij haar niet (meer) op nr 1: die plek is ingenomen door haar kind, op nr.2 haar man. Dat vind ik niet meer dan logisch. De symbiotische vriendschappen zoals op de middelbare school...nou, dat hoort echt bij een bepaalde levensfase die we inmiddels ontgroeid zijn.
Vriendinnen die ik als 20-er/30-er heb ontmoet, zijn ook een beetje one-interest vriendinnen (de hobbyvriendin, de sportvriendin, de hondentrainingvriendin), maar daarom zijn ze niet minder leuk. Je deelt een stukje van je leven, maar ik zou ze niet bellen om 04.00 vanuit schubbekutjeveen. Het zijn de dames die je wel kunt bellen als je ergens met een lekke band langs de snelweg staat, de dames die een handige man hebben die wel even naar je lekkage wilt kijken, de dames die een dag voor of na je officiele verjaardag met een presentje langskomen. Kortom: wat verwacht je van een vriendin?
Als dat je ding niet is/geen type ervoor bent, weet ik het ook niet. De mensen van wie ik vergelijkbare verhalen hoor, hebben een heel ander beeld van vriendschap. Wat ik op bescheiden afstand zie, is: heel erg claimen (iedere week moet er iets gedaan worden), gekwetst reageren als je iets met iemand anders onderneemt/niet kunt, overkill aan telefoontjes/sms.
Mijn beste vriendin en ik kunnen elkaar wel eens 5 weken niet zien/bellen wegens drukke levens, maar als ik om 04.00 s'ochtends huilend bel vanuit schubbekutjeveen ofzo, is zij binnen notime daar. Idem voor mij. Dat is het vertrouwen in elkaar, de loyaliteit. Het gaat om de kwaliteit, niet de kwantiteit.
Toch sta ik bij haar niet (meer) op nr 1: die plek is ingenomen door haar kind, op nr.2 haar man. Dat vind ik niet meer dan logisch. De symbiotische vriendschappen zoals op de middelbare school...nou, dat hoort echt bij een bepaalde levensfase die we inmiddels ontgroeid zijn.
Vriendinnen die ik als 20-er/30-er heb ontmoet, zijn ook een beetje one-interest vriendinnen (de hobbyvriendin, de sportvriendin, de hondentrainingvriendin), maar daarom zijn ze niet minder leuk. Je deelt een stukje van je leven, maar ik zou ze niet bellen om 04.00 vanuit schubbekutjeveen. Het zijn de dames die je wel kunt bellen als je ergens met een lekke band langs de snelweg staat, de dames die een handige man hebben die wel even naar je lekkage wilt kijken, de dames die een dag voor of na je officiele verjaardag met een presentje langskomen. Kortom: wat verwacht je van een vriendin?
dinsdag 16 februari 2010 om 11:38
Als je een probleem beschrijft op het internet, zeker als het om iets persoonlijks gaat, dan kan je allerlei reacties krijgen. Vaak ook oplossingen die je te simpel vindt, of waaruit je concludeert dat je post niet goed is gelezen. Ik kan me een zekere irritatie dan best voorstellen, want je hebt je post met zorg geschreven.
Goed, ik heb het nog eens gelezen en wat ik lees is dat je een intiemere vriendenkring had gewild dan je in feite hebt. Je zou meer vanzelfsprekende nestwarmte willen voelen, zoals men (veel mensen in ieder geval) die heeft in zijn prille jeugd. Mensen die jou onvoorwaardelijk hoge prioriteit geven in hun gedachten en handelen. Je schaamt je zelfs / bent verbitterd dat je niet prioriteit nr 1 bent, wat vooral blijkt uit de angst voor het vieren van je komende verjaardag. Je weigert te accepteren dat je prioriteit 3, 4 of 5 bent. Desnoods dan maar wég met de mensen die andere personen en zaken op dat moment even een hogere urgentie toekennen.
Je kan dit natuurlijk bij jezelf blijven herhalen en een steeds naarder gevoel over jezelf krijgen, en ook over anderen. Je worstelt met acceptatie, omdat je het onacceptabel vindt. Okee, ga je je dan beter voelen? Nee, je concentreert je op iets negatiefs. Je kan er donder op zeggen dat als je je concentreert op dat ene eenzame paaltje midden op de weg, je er vol tegenaan rijdt.
En néé, je klinkt niet als een kneus maar als iemand in een langdurige dip, een soort draaikolk zelfs van de self fulfilling prophecy. Misschien dat een paar gesprekken met een psycholoog je zouden kunnen helpen? je zou dat best even een kans kunnen geven, maar daarna raad je je aan, je negatieve instelling zo gauw mogelijk weer te vergeten, ook je nare gedachten en je misschien meer concentreren wat er in anderen leeft? De meeste mensen zijn gek op echte belangstelling van anderen, niet alleen jij hebt daar behoefte aan. Het moet natuurlijk wel echt zijn, en dat kan alleen maar als je niet vol bent met nare gedachten over jezelf.
Ik hoop dat je eruit komt, succes!
Goed, ik heb het nog eens gelezen en wat ik lees is dat je een intiemere vriendenkring had gewild dan je in feite hebt. Je zou meer vanzelfsprekende nestwarmte willen voelen, zoals men (veel mensen in ieder geval) die heeft in zijn prille jeugd. Mensen die jou onvoorwaardelijk hoge prioriteit geven in hun gedachten en handelen. Je schaamt je zelfs / bent verbitterd dat je niet prioriteit nr 1 bent, wat vooral blijkt uit de angst voor het vieren van je komende verjaardag. Je weigert te accepteren dat je prioriteit 3, 4 of 5 bent. Desnoods dan maar wég met de mensen die andere personen en zaken op dat moment even een hogere urgentie toekennen.
Je kan dit natuurlijk bij jezelf blijven herhalen en een steeds naarder gevoel over jezelf krijgen, en ook over anderen. Je worstelt met acceptatie, omdat je het onacceptabel vindt. Okee, ga je je dan beter voelen? Nee, je concentreert je op iets negatiefs. Je kan er donder op zeggen dat als je je concentreert op dat ene eenzame paaltje midden op de weg, je er vol tegenaan rijdt.
En néé, je klinkt niet als een kneus maar als iemand in een langdurige dip, een soort draaikolk zelfs van de self fulfilling prophecy. Misschien dat een paar gesprekken met een psycholoog je zouden kunnen helpen? je zou dat best even een kans kunnen geven, maar daarna raad je je aan, je negatieve instelling zo gauw mogelijk weer te vergeten, ook je nare gedachten en je misschien meer concentreren wat er in anderen leeft? De meeste mensen zijn gek op echte belangstelling van anderen, niet alleen jij hebt daar behoefte aan. Het moet natuurlijk wel echt zijn, en dat kan alleen maar als je niet vol bent met nare gedachten over jezelf.
Ik hoop dat je eruit komt, succes!
dinsdag 16 februari 2010 om 17:44
Denk dat je het patroon doorbreekt door allereerst niet te hoge verwachtingen te hebben, je wilt geen prioriteit 3, 4 etc zijn voor iemand, als iemand een keer wat anders te doen heeft dan betekent dat toch niet gelijk dat jij er niet toe doet. Mbt je moeilijkste periode, mijn definitie van vriendschap is dat je er voor elkaar bent door dik en dun, dus ook in moeilijke tijden maar ik plaats daar wel een kanttekening bij, ik vind vaak wel dat iemand ook weleens zijn eigen sores even op de achtergrond kan plaatsen en even interesse kan hebben in iemand anders. Sta je op zich wel open voor nieuwe activiteiten of vul je al op voorhand in dat mensen niet op je zitten te wachten? Klinkt erg cliche maar de enige manier om deze cirkel te doorbreken is om wellicht te proberen anders tegen dingen c.q. mensen aan te kijken, wil niet zeggen dat je jouw behoeften moet uitvlakken maar misschien wat minder hoge verwachtingen hebben en minder jouw definitie van een vriendschap automatisch voor een ander invullen. Wat zijn je hobbies en interesses? probeer wat nieuwe activiteiten te ondernemen en niet gelijk te verwachten dat je gelijk een tig vrienden aan een cursus of hobby overhoudt.
dinsdag 16 februari 2010 om 18:45
quote:lemoos schreef op 16 februari 2010 @ 10:40:
Hmm. Geen sportclubs, geen single-reizen, geen verenigingen. Tja, je laatste vraag was: Hoe doorbreek ik dat patroon? in samenhang met: geen nieuwe aanwas.
Als dat je ding niet is/geen type ervoor bent, weet ik het ook niet.
Je hoeft het ook niet te weten, maar ik ben niet op zoek naar praktische tips, no offence maar die kan ik zelf ook bedenken. Ik bedoel met doorbreken van patronen inzichten verwerven, niet zozeer praktisch.
De mensen van wie ik vergelijkbare verhalen hoor, hebben een heel ander beeld van vriendschap. Wat ik op bescheiden afstand zie, is: heel erg claimen (iedere week moet er iets gedaan worden), gekwetst reageren als je iets met iemand anders onderneemt/niet kunt, overkill aan telefoontjes/sms.
Gelukkig ben ik niet zo. En heb voldoende zelfkennis omdat te kunnen beoordelen.
Mijn beste vriendin en ik kunnen elkaar wel eens 5 weken niet zien/bellen wegens drukke levens, maar als ik om 04.00 s'ochtends huilend bel vanuit schubbekutjeveen ofzo, is zij binnen notime daar. Idem voor mij. Dat is het vertrouwen in elkaar, de loyaliteit. Het gaat om de kwaliteit, niet de kwantiteit.
Mee eens, en dat gevoel mis ik dus juist. Ik weet niet of ik a. iemand zou durven bellen, en b. als ik het zou doen of ze zou komen.
Toch sta ik bij haar niet (meer) op nr 1: die plek is ingenomen door haar kind, op nr.2 haar man. Dat vind ik niet meer dan logisch. De symbiotische vriendschappen zoals op de middelbare school...nou, dat hoort echt bij een bepaalde levensfase die we inmiddels ontgroeid zijn.
Vriendinnen die ik als 20-er/30-er heb ontmoet, zijn ook een beetje one-interest vriendinnen (de hobbyvriendin, de sportvriendin, de hondentrainingvriendin), maar daarom zijn ze niet minder leuk. Je deelt een stukje van je leven, maar ik zou ze niet bellen om 04.00 vanuit schubbekutjeveen. Het zijn de dames die je wel kunt bellen als je ergens met een lekke band langs de snelweg staat, de dames die een handige man hebben die wel even naar je lekkage wilt kijken, de dames die een dag voor of na je officiele verjaardag met een presentje langskomen. Kortom: wat verwacht je van een vriendin? wat ik graag zou willen is wat jij beschrijft over jou en je beste vriendin. Wat je hier boven benoemt is herkenbaar, dat soort vriendinnen heb ik ook, koester ik ook, maar zoals eerder gezegd ik mis meer intimiteit. Het zou ook kunnen dat als ik een relatie zou hebben ik dat al niet meer zou missen.
Hmm. Geen sportclubs, geen single-reizen, geen verenigingen. Tja, je laatste vraag was: Hoe doorbreek ik dat patroon? in samenhang met: geen nieuwe aanwas.
Als dat je ding niet is/geen type ervoor bent, weet ik het ook niet.
Je hoeft het ook niet te weten, maar ik ben niet op zoek naar praktische tips, no offence maar die kan ik zelf ook bedenken. Ik bedoel met doorbreken van patronen inzichten verwerven, niet zozeer praktisch.
De mensen van wie ik vergelijkbare verhalen hoor, hebben een heel ander beeld van vriendschap. Wat ik op bescheiden afstand zie, is: heel erg claimen (iedere week moet er iets gedaan worden), gekwetst reageren als je iets met iemand anders onderneemt/niet kunt, overkill aan telefoontjes/sms.
Gelukkig ben ik niet zo. En heb voldoende zelfkennis omdat te kunnen beoordelen.
Mijn beste vriendin en ik kunnen elkaar wel eens 5 weken niet zien/bellen wegens drukke levens, maar als ik om 04.00 s'ochtends huilend bel vanuit schubbekutjeveen ofzo, is zij binnen notime daar. Idem voor mij. Dat is het vertrouwen in elkaar, de loyaliteit. Het gaat om de kwaliteit, niet de kwantiteit.
Mee eens, en dat gevoel mis ik dus juist. Ik weet niet of ik a. iemand zou durven bellen, en b. als ik het zou doen of ze zou komen.
Toch sta ik bij haar niet (meer) op nr 1: die plek is ingenomen door haar kind, op nr.2 haar man. Dat vind ik niet meer dan logisch. De symbiotische vriendschappen zoals op de middelbare school...nou, dat hoort echt bij een bepaalde levensfase die we inmiddels ontgroeid zijn.
Vriendinnen die ik als 20-er/30-er heb ontmoet, zijn ook een beetje one-interest vriendinnen (de hobbyvriendin, de sportvriendin, de hondentrainingvriendin), maar daarom zijn ze niet minder leuk. Je deelt een stukje van je leven, maar ik zou ze niet bellen om 04.00 vanuit schubbekutjeveen. Het zijn de dames die je wel kunt bellen als je ergens met een lekke band langs de snelweg staat, de dames die een handige man hebben die wel even naar je lekkage wilt kijken, de dames die een dag voor of na je officiele verjaardag met een presentje langskomen. Kortom: wat verwacht je van een vriendin? wat ik graag zou willen is wat jij beschrijft over jou en je beste vriendin. Wat je hier boven benoemt is herkenbaar, dat soort vriendinnen heb ik ook, koester ik ook, maar zoals eerder gezegd ik mis meer intimiteit. Het zou ook kunnen dat als ik een relatie zou hebben ik dat al niet meer zou missen.
dinsdag 16 februari 2010 om 18:55
quote:Groll schreef op 16 februari 2010 @ 11:38:
Als je een probleem beschrijft op het internet, zeker als het om iets persoonlijks gaat, dan kan je allerlei reacties krijgen. Vaak ook oplossingen die je te simpel vindt, of waaruit je concludeert dat je post niet goed is gelezen. Ik kan me een zekere irritatie dan best voorstellen, want je hebt je post met zorg geschreven.
Ik ben niet geiriteerd...
Goed, ik heb het nog eens gelezen en wat ik lees is dat je een intiemere vriendenkring had gewild dan je in feite hebt. Je zou meer vanzelfsprekende nestwarmte willen voelen, zoals men (veel mensen in ieder geval) die heeft in zijn prille jeugd.
Klopt, dat zou ik erg fijn vinden.
Mensen die jou onvoorwaardelijk hoge prioriteit geven in hun gedachten en handelen. Je schaamt je zelfs / bent verbitterd dat je niet prioriteit nr 1 bent, wat vooral blijkt uit de angst voor het vieren van je komende verjaardag. Je weigert te accepteren dat je prioriteit 3, 4 of 5 bent. Desnoods dan maar wég met de mensen die andere personen en zaken op dat moment even een hogere urgentie toekennen.
Dit klopt absoluut niet. Waar ik me soms een beetje voor schaam is dat ik een aantal mensen via internet heb leren kennen ipv het 'echte leven.' Verbitterd ben ik niet meer, heb ik ook al geschreven. Ben ik ooit in t verleden in een enkel geval geweest waarin echt heftige dingen zijn gebeurd (die ik hier niet ga opschrijven en ook niet de noodzaak toe voel om op te rakelen omdat dat ver achter me ligt) en dat gaat niet om prioriteit nr zoveel.
Je kan dit natuurlijk bij jezelf blijven herhalen en een steeds naarder gevoel over jezelf krijgen, en ook over anderen. Je worstelt met acceptatie, omdat je het onacceptabel vindt. Okee, ga je je dan beter voelen? Nee, je concentreert je op iets negatiefs. Je kan er donder op zeggen dat als je je concentreert op dat ene eenzame paaltje midden op de weg, je er vol tegenaan rijdt.
Klopt ook helemaal niet. Ik schrijf juist dat het vaak wel goed gaat, veel beter dan een tijd geleden. Ik accepteer juist wel. Neemt niet weg dat er af en toe een bepaald gevoel omhoog komt, en dat heb ik hier beschreven.
En néé, je klinkt niet als een kneus maar als iemand in een langdurige dip, een soort draaikolk zelfs van de self fulfilling prophecy. Misschien dat een paar gesprekken met een psycholoog je zouden kunnen helpen? je zou dat best even een kans kunnen geven, maar daarna raad je je aan, je negatieve instelling zo gauw mogelijk weer te vergeten, ook je nare gedachten en je misschien meer concentreren wat er in anderen leeft? De meeste mensen zijn gek op echte belangstelling van anderen, niet alleen jij hebt daar behoefte aan. Het moet natuurlijk wel echt zijn, en dat kan alleen maar als je niet vol bent met nare gedachten over jezelf.
Trust me, heb jaren therapie achter de rug die om heel wat heftiger zaken gingen. En ik vind niet dat ik een negatieve instelling heb. Ik heb hier een gevoel opgeschreven dat gisteren naar boven kwam, vandaag een stuk minder is en ongetwijfeld op een ander moment weer meer aanwezig is...
Ik hoop dat je eruit komt, succes!Dankje!
Als je een probleem beschrijft op het internet, zeker als het om iets persoonlijks gaat, dan kan je allerlei reacties krijgen. Vaak ook oplossingen die je te simpel vindt, of waaruit je concludeert dat je post niet goed is gelezen. Ik kan me een zekere irritatie dan best voorstellen, want je hebt je post met zorg geschreven.
Ik ben niet geiriteerd...
Goed, ik heb het nog eens gelezen en wat ik lees is dat je een intiemere vriendenkring had gewild dan je in feite hebt. Je zou meer vanzelfsprekende nestwarmte willen voelen, zoals men (veel mensen in ieder geval) die heeft in zijn prille jeugd.
Klopt, dat zou ik erg fijn vinden.
Mensen die jou onvoorwaardelijk hoge prioriteit geven in hun gedachten en handelen. Je schaamt je zelfs / bent verbitterd dat je niet prioriteit nr 1 bent, wat vooral blijkt uit de angst voor het vieren van je komende verjaardag. Je weigert te accepteren dat je prioriteit 3, 4 of 5 bent. Desnoods dan maar wég met de mensen die andere personen en zaken op dat moment even een hogere urgentie toekennen.
Dit klopt absoluut niet. Waar ik me soms een beetje voor schaam is dat ik een aantal mensen via internet heb leren kennen ipv het 'echte leven.' Verbitterd ben ik niet meer, heb ik ook al geschreven. Ben ik ooit in t verleden in een enkel geval geweest waarin echt heftige dingen zijn gebeurd (die ik hier niet ga opschrijven en ook niet de noodzaak toe voel om op te rakelen omdat dat ver achter me ligt) en dat gaat niet om prioriteit nr zoveel.
Je kan dit natuurlijk bij jezelf blijven herhalen en een steeds naarder gevoel over jezelf krijgen, en ook over anderen. Je worstelt met acceptatie, omdat je het onacceptabel vindt. Okee, ga je je dan beter voelen? Nee, je concentreert je op iets negatiefs. Je kan er donder op zeggen dat als je je concentreert op dat ene eenzame paaltje midden op de weg, je er vol tegenaan rijdt.
Klopt ook helemaal niet. Ik schrijf juist dat het vaak wel goed gaat, veel beter dan een tijd geleden. Ik accepteer juist wel. Neemt niet weg dat er af en toe een bepaald gevoel omhoog komt, en dat heb ik hier beschreven.
En néé, je klinkt niet als een kneus maar als iemand in een langdurige dip, een soort draaikolk zelfs van de self fulfilling prophecy. Misschien dat een paar gesprekken met een psycholoog je zouden kunnen helpen? je zou dat best even een kans kunnen geven, maar daarna raad je je aan, je negatieve instelling zo gauw mogelijk weer te vergeten, ook je nare gedachten en je misschien meer concentreren wat er in anderen leeft? De meeste mensen zijn gek op echte belangstelling van anderen, niet alleen jij hebt daar behoefte aan. Het moet natuurlijk wel echt zijn, en dat kan alleen maar als je niet vol bent met nare gedachten over jezelf.
Trust me, heb jaren therapie achter de rug die om heel wat heftiger zaken gingen. En ik vind niet dat ik een negatieve instelling heb. Ik heb hier een gevoel opgeschreven dat gisteren naar boven kwam, vandaag een stuk minder is en ongetwijfeld op een ander moment weer meer aanwezig is...
Ik hoop dat je eruit komt, succes!Dankje!
dinsdag 16 februari 2010 om 19:01
quote:cappi schreef op 16 februari 2010 @ 17:44:
Denk dat je het patroon doorbreekt door allereerst niet te hoge verwachtingen te hebben, je wilt geen prioriteit 3, 4 etc zijn voor iemand, als iemand een keer wat anders te doen heeft dan betekent dat toch niet gelijk dat jij er niet toe doet.
Huh??? Hier begrijp ik echt niets van. Ik heb nergens geschreven dat ik te hoge verwachtingen heb, dat ik niet prioriteit 3,4 of whatever zou willen zijn.
Mbt je moeilijkste periode, mijn definitie van vriendschap is dat je er voor elkaar bent door dik en dun, dus ook in moeilijke tijden maar ik plaats daar wel een kanttekening bij, ik vind vaak wel dat iemand ook weleens zijn eigen sores even op de achtergrond kan plaatsen en even interesse kan hebben in iemand anders.
Daar ben ik het helemaal mee eens.
Sta je op zich wel open voor nieuwe activiteiten of vul je al op voorhand in dat mensen niet op je zitten te wachten? Klinkt erg cliche maar de enige manier om deze cirkel te doorbreken is om wellicht te proberen anders tegen dingen c.q. mensen aan te kijken, wil niet zeggen dat je jouw behoeften moet uitvlakken maar misschien wat minder hoge verwachtingen hebben en minder jouw definitie van een vriendschap automatisch voor een ander invullen. Wat zijn je hobbies en interesses? probeer wat nieuwe activiteiten te ondernemen en niet gelijk te verwachten dat je gelijk een tig vrienden aan een cursus of hobby overhoudt.Ik begrijp serieus dat het heel goed bedoeld is maar ik verveel me echt niet en kan genoeg dingen bedenken om te doen, that;s not the issue. Het gaat veel meer om verdieping van relaties en vertrouwen. Maar goed, misschien heb ik het allemaal niet voldoende duidelijk verwoord...
Denk dat je het patroon doorbreekt door allereerst niet te hoge verwachtingen te hebben, je wilt geen prioriteit 3, 4 etc zijn voor iemand, als iemand een keer wat anders te doen heeft dan betekent dat toch niet gelijk dat jij er niet toe doet.
Huh??? Hier begrijp ik echt niets van. Ik heb nergens geschreven dat ik te hoge verwachtingen heb, dat ik niet prioriteit 3,4 of whatever zou willen zijn.
Mbt je moeilijkste periode, mijn definitie van vriendschap is dat je er voor elkaar bent door dik en dun, dus ook in moeilijke tijden maar ik plaats daar wel een kanttekening bij, ik vind vaak wel dat iemand ook weleens zijn eigen sores even op de achtergrond kan plaatsen en even interesse kan hebben in iemand anders.
Daar ben ik het helemaal mee eens.
Sta je op zich wel open voor nieuwe activiteiten of vul je al op voorhand in dat mensen niet op je zitten te wachten? Klinkt erg cliche maar de enige manier om deze cirkel te doorbreken is om wellicht te proberen anders tegen dingen c.q. mensen aan te kijken, wil niet zeggen dat je jouw behoeften moet uitvlakken maar misschien wat minder hoge verwachtingen hebben en minder jouw definitie van een vriendschap automatisch voor een ander invullen. Wat zijn je hobbies en interesses? probeer wat nieuwe activiteiten te ondernemen en niet gelijk te verwachten dat je gelijk een tig vrienden aan een cursus of hobby overhoudt.Ik begrijp serieus dat het heel goed bedoeld is maar ik verveel me echt niet en kan genoeg dingen bedenken om te doen, that;s not the issue. Het gaat veel meer om verdieping van relaties en vertrouwen. Maar goed, misschien heb ik het allemaal niet voldoende duidelijk verwoord...
