Psyche
alle pijlers
Elke morgen denk ik: ik wil dood
dinsdag 12 augustus 2008 om 00:26
Ik weet eigenlijk niet hoe ik moet beginnen. Ik voel me zo eenzaam en zo verdrietig. Ik heb niemand bij wie ik terecht kan. Elke morgen als ik wakker word ( als ik uberhaupt al geslapen heb) dan denk ik: Ik wil dood. Maar dan denk ik: nee, dat kan niet, dat kan ik mijn kinderen niet aandoen. Ik ben al jaren getrouwd, ik hou heel veel van mijn man en hij van mij, maar toch zit het op veel punten niet goed tussen ons.Ik merk dat ik steeds vaker denk aan manieren om zelfmoord te plegen. Als ik alleen in de auto zit denk ik bijvoorbeeld: als ik nu hard tegen die boom rijd dan is het voorbij. Of ik lig in bed te denken aan alle medicijnen die ik in huis heb. Ik heb geen vriendinnen en niemand bij wie ik terecht kan. ik wil hulp, maar waar moet ik beginnen?
dinsdag 12 augustus 2008 om 00:30
dinsdag 12 augustus 2008 om 00:37
Nee inderdaad dat kan niet. Je kunt niet dood. Het recht om je leven te verkloten heb je verspilt op het moment dat je kinderen kreeg.
Ff harde woorden, maar ergens ook heel mooi. Je hebt namelijk iets te bieden wat nooit iemand anders zo goed zou kunnen doen als jij, hoe lief en happy anderen ook zijn. Mama zijn. Je bent niet te vervangen en inderdaad zou het hun leven tekenen. Dus absoluut geen optie.
Maar ja, dat betekent dat je nog ff verder moet met jezelf. En als je zo ver bent dan is een forum eigenlijk geen goede plek. Zelfs een plek waar je jezelf nog meer de put in kunt praten als je verder niets zou doen.
Ga naar de huisarts en laat je verwijzen. Dat is een punt om te beginnen. Heel veel sterkte!
Ik ben overigens van mening dat medicatie niet altijd helpt. Alleen door psychiater voorgeschreven. Medicatie kan dit soort gevoelens namelijk versterken.
Ff harde woorden, maar ergens ook heel mooi. Je hebt namelijk iets te bieden wat nooit iemand anders zo goed zou kunnen doen als jij, hoe lief en happy anderen ook zijn. Mama zijn. Je bent niet te vervangen en inderdaad zou het hun leven tekenen. Dus absoluut geen optie.
Maar ja, dat betekent dat je nog ff verder moet met jezelf. En als je zo ver bent dan is een forum eigenlijk geen goede plek. Zelfs een plek waar je jezelf nog meer de put in kunt praten als je verder niets zou doen.
Ga naar de huisarts en laat je verwijzen. Dat is een punt om te beginnen. Heel veel sterkte!
Ik ben overigens van mening dat medicatie niet altijd helpt. Alleen door psychiater voorgeschreven. Medicatie kan dit soort gevoelens namelijk versterken.
dinsdag 12 augustus 2008 om 00:54
Lieve Daisymadelief (mooie nick!) - allereerst een dikke knuffel voor jou. Je bent niet alleen!!
Er zijn mensen die naar je willen luisteren, die je verhaal willen horen. Eenzaamheid en porblemen in je relatie zijn oplosbaar, hoe moeilijk of onmogelijk je dit nu ook vindt. Realiseer je dat wat je nu voelt en denkt NIET op de feiten berust, je emoties worden gekleurd door DEPRESSIE, door een vertekende waarnemeing. Dat is niet jouw fout of defect, het is een ziekte, die te behandelen is. Of je wel of geen medicatie nodig hebt (die heb je dus wel in huis - waarvoor als ik vragen mag wordt je die voorgeschreven? Zijn er ook gesprekken aan verbonden?). Probeer jezelf nu het beste te geven: naar de huisarts en daar je verhaal doen. Met je man praten, misschien tijdens een fijne wandeling. Je schrijft dat jullie veel van elkaar houden, maar dat jullie ook (veel ) problemen hebben. Heb je hier met hem over gesproken? Weet hij hoe rot je je voelt elke dag? Zoals hierboven al is gezegd: je bent een mama, je kinderen hebben je onvoorwaardelijk lief. En jij hen. Probeer nu aan jezelf weer de liefde te geven en de goede zorg die je ongetwijfeld voor de omgeving hebt. Als je niet kunt slapen, kom naar het forum, en schrijf van je af. Dat kan opluchten en er zijn altijd mensen die je verhaal zullen herkennen en/of begrijpen. En zoek vooral ook hulp in je eigen omgeving: zoek een persoon die je vertouwd, en praat. Met je man, en maak een afspraak bij een huisarts.......dat is een eerste stap....
XXXX Kers
Er zijn mensen die naar je willen luisteren, die je verhaal willen horen. Eenzaamheid en porblemen in je relatie zijn oplosbaar, hoe moeilijk of onmogelijk je dit nu ook vindt. Realiseer je dat wat je nu voelt en denkt NIET op de feiten berust, je emoties worden gekleurd door DEPRESSIE, door een vertekende waarnemeing. Dat is niet jouw fout of defect, het is een ziekte, die te behandelen is. Of je wel of geen medicatie nodig hebt (die heb je dus wel in huis - waarvoor als ik vragen mag wordt je die voorgeschreven? Zijn er ook gesprekken aan verbonden?). Probeer jezelf nu het beste te geven: naar de huisarts en daar je verhaal doen. Met je man praten, misschien tijdens een fijne wandeling. Je schrijft dat jullie veel van elkaar houden, maar dat jullie ook (veel ) problemen hebben. Heb je hier met hem over gesproken? Weet hij hoe rot je je voelt elke dag? Zoals hierboven al is gezegd: je bent een mama, je kinderen hebben je onvoorwaardelijk lief. En jij hen. Probeer nu aan jezelf weer de liefde te geven en de goede zorg die je ongetwijfeld voor de omgeving hebt. Als je niet kunt slapen, kom naar het forum, en schrijf van je af. Dat kan opluchten en er zijn altijd mensen die je verhaal zullen herkennen en/of begrijpen. En zoek vooral ook hulp in je eigen omgeving: zoek een persoon die je vertouwd, en praat. Met je man, en maak een afspraak bij een huisarts.......dat is een eerste stap....
XXXX Kers
The fact is i just saw a blizzard hunt a lizard in the muted light — Flea
dinsdag 12 augustus 2008 om 00:57
Hey Daisymadelief, dat zijn heftige woorden die je daar schrijft. Misschien kun je ons op de hoogte houden hoe je nu verder gaat? Ik denk dat de post van Domnaiefmutsje een hele goede is (dus zo dom en naief is ze ook niet 
)
Stel jezelf de vraag:
Wil je echt dood? Of wil je slechts uit deze situatie verlost zijn?
Het klinkt alsof je depressief bent... heeft dit, in jouw ogen, alleen met je relatie en het geen vriendinnen hebben te maken?
Kan geen emoticons toevoegen, maar hierbij een knuffel!
Sunny31
)Stel jezelf de vraag:
Wil je echt dood? Of wil je slechts uit deze situatie verlost zijn?
Het klinkt alsof je depressief bent... heeft dit, in jouw ogen, alleen met je relatie en het geen vriendinnen hebben te maken?
Kan geen emoticons toevoegen, maar hierbij een knuffel!
Sunny31
dinsdag 12 augustus 2008 om 01:06
Hoi DM heb niks toe te voegen aan de anderen hier. Je kan dit alleen veranderen door erover te praten, dus nu je man wakker maken en open kaart spelen en morgen met z'n tweeën naar de huisarts. En niet denken ach laat maar, nee jouw bericht hier is een heel duidelijk signaal dat er wat moet gebeuren en wel meteen. Maar wanhoop niet, want depressieve klachten zoals jij die beschrijft zijn goed te behandelen met therapie en medicatie.
dinsdag 12 augustus 2008 om 01:41
Ik weet dat ik hulp moet zoeken, Mijn man en ik praten inderdaad veel over de problemen die we hebben. Het heeft lang geduurd voordat we erover konden praten. Jaren geleden heb ik namelijk een abortus gehad,. Ik wilde dat niet, maar mijn man wilde absoluut geen vierde kindje. Dit is al 7 jaar geleden, maar ik heb dit nooit verwerkt. Ik heb daar voor mijn gevoel nooit de kans voor gekregen omdat ik de zorg voor de toen nog kleine kinderen had. Ik had mijn man gesmeekt omdat kindje niet weg te hoeven laten halen. Er was niemand waar ik terecht kon. Dus heb ik het laten doen, ik zag me zelf niet met 3 kinderen alleen op straat staan. hij beweerde dat het beste voor de andere 3 kinderen was als ik die abortus liet doen. Ik had toendertijd net een baan ( ik had 10 jaar niet gewerkt) en het inkomen konden we niet missen als ik weer thuis kwam te zitten. We hebben er nooit goed over kunnen praten. Mijn man vluchtte min of meer in zijn hobby ( hij zit in de muziek) en ik ging weer werken en voelde me toen al depressief. Later werd ik ziek en kreeg ik reuma ( daar heb ik dus nog medicijnen voor). Ik was altijd moe en had altijd pijn.
Maar mijn man ging nog steeds op in zijn hobby, ondanks dat ik altijd aangaf dat ik het niet meer redde, Als ik thuiskwam ( ik werkte voornamelijk op rooster tussen donderdag en zondag) was hij al vaak weg voor zijn hobby, dan moest ik vaak eerst een uur slapen voordat ik mijn kinderen eten kon geven. Later is hij minder muziek gaan maken, maar we hebben er altijd ruzie over dat als ik het niet aankan, dat hij toch weg moet. Later bleek trouwens dat ik de ziekte van Pfeiffer had in die periode. Moet je nagaan hoe ellendig en moe ik me gevoeld heb en dat hij er niet voor me was.
Hij heeft hier natuurlijk achteraf spijt van, maar ik vind het moeilijk om het hem te vergeven. Hij heeft ook erg spijt van de abortus, we kunnen er na jaren eindelijk goed over praten, maar ik snap niet dat als je zoveel van iemand houdt dat je dan iemand zo in de steek kunt laten.En dat maakt me allemaal zo ongelukkig. Er speelt nog zoveel meer, maar nu voel ik me te verward om nog verder te gaan.
Maar mijn man ging nog steeds op in zijn hobby, ondanks dat ik altijd aangaf dat ik het niet meer redde, Als ik thuiskwam ( ik werkte voornamelijk op rooster tussen donderdag en zondag) was hij al vaak weg voor zijn hobby, dan moest ik vaak eerst een uur slapen voordat ik mijn kinderen eten kon geven. Later is hij minder muziek gaan maken, maar we hebben er altijd ruzie over dat als ik het niet aankan, dat hij toch weg moet. Later bleek trouwens dat ik de ziekte van Pfeiffer had in die periode. Moet je nagaan hoe ellendig en moe ik me gevoeld heb en dat hij er niet voor me was.
Hij heeft hier natuurlijk achteraf spijt van, maar ik vind het moeilijk om het hem te vergeven. Hij heeft ook erg spijt van de abortus, we kunnen er na jaren eindelijk goed over praten, maar ik snap niet dat als je zoveel van iemand houdt dat je dan iemand zo in de steek kunt laten.En dat maakt me allemaal zo ongelukkig. Er speelt nog zoveel meer, maar nu voel ik me te verward om nog verder te gaan.
dinsdag 12 augustus 2008 om 02:04
Sjonge, daisymadelief, ik kan mij wel iets voorstellen hoor bij jouw verhaal! Ikzelf ben ook getrouwd en heb kinderen, maar ben vaak ook teleurgesteld geweest door mijn man en toch houden we ook wel van elkaar....... Door wat ik de laatste jaaaaren om mij heen heb meegemaakt ben ik eerlijk gezegd nogal negatief tegenover mannen (in het algemeen) komen te staan helaas. Voel mij sexueel aangetrokken tot mannen, maar daar is dan ook alles mee gezegd geloof ik. Vind het vaak egoistische klootzakken
Ben er wel achtergekomen dat ik het toch zelf zal moeten doen in dit leven. Geniet wel enorm van mijn kinderen, heb jij dat ook? En geniet ook van mijn leven hoor, maar ik vraag me wel eens af waarheen en waarvoor?
Ik denk dat jouw gevoel nu een stuk zwaarder is, mede door al het onverwerkte verdriet en de teleurstellingen. Ik denk dat je een gevoelig persoon bent en dat zulke gevoelens heel diep bij je gaan.
Heb je wel eens gedacht aan een alternatief geneeskundig therapeut? Niet alleen om te praten, maar ook voor een drukpuntmassage en evt. bachbloesem of iets anders. Kijk eens op http://www.nwp-natuurgeneeskunde.nl/ of er een therapeut bij jou in de buurt zit.......
En afreageren op dit forum kan ook helpen, ben wel benieuwd hoe je deze hobbel in je leven gaat aanpakken.
Ja, ja, I never promised you a rosegarden
Ben er wel achtergekomen dat ik het toch zelf zal moeten doen in dit leven. Geniet wel enorm van mijn kinderen, heb jij dat ook? En geniet ook van mijn leven hoor, maar ik vraag me wel eens af waarheen en waarvoor?
Ik denk dat jouw gevoel nu een stuk zwaarder is, mede door al het onverwerkte verdriet en de teleurstellingen. Ik denk dat je een gevoelig persoon bent en dat zulke gevoelens heel diep bij je gaan.
Heb je wel eens gedacht aan een alternatief geneeskundig therapeut? Niet alleen om te praten, maar ook voor een drukpuntmassage en evt. bachbloesem of iets anders. Kijk eens op http://www.nwp-natuurgeneeskunde.nl/ of er een therapeut bij jou in de buurt zit.......
En afreageren op dit forum kan ook helpen, ben wel benieuwd hoe je deze hobbel in je leven gaat aanpakken.
Ja, ja, I never promised you a rosegarden
dinsdag 12 augustus 2008 om 02:27
Ik heb er inderdaad wel eens aan gedacht om in het alternatieve circuit hulp te zoeken. Ik wil gewoon weer gelukkig zijn en ongedwongen in het leven staan. Gek dat je aanhaalt dat je sexueel tot mannen aangetrokken voelt en dat ze verder maar teleurstellend vindt, bij ons is het namelijk zo dat hoe groter de problemen, hoe beter de sex. Net alsof we alleen daar nog kracht uit kunnen putten in onze relatie.
Ik ben bang om hulp te zoeken. De reden dat ik dat al jaren tegenhoud is dat ik bang ben om door te slaan, dat het hek van de dam is, dat ik instort en niet meer door kan gaan in het dagelijks gebeuren. Dat ik mijn kinderen niet kan verzorgen en niet kan gaan werken. Want ik weet dat dat gaat gebeuren. Nu is mijn leven min of meer een facade, ik ben niet wat iedereen in de buitenwereld ziet. Ik laat mijn verdriet niet zien, ik ga altijd maar door en dat kan ik niet meer opbrengen. Ik wil me laten gaan in mijn verdriet, maar ik durf niet. Kan iemand dat begrijpen?
Ik ben bang om hulp te zoeken. De reden dat ik dat al jaren tegenhoud is dat ik bang ben om door te slaan, dat het hek van de dam is, dat ik instort en niet meer door kan gaan in het dagelijks gebeuren. Dat ik mijn kinderen niet kan verzorgen en niet kan gaan werken. Want ik weet dat dat gaat gebeuren. Nu is mijn leven min of meer een facade, ik ben niet wat iedereen in de buitenwereld ziet. Ik laat mijn verdriet niet zien, ik ga altijd maar door en dat kan ik niet meer opbrengen. Ik wil me laten gaan in mijn verdriet, maar ik durf niet. Kan iemand dat begrijpen?
dinsdag 12 augustus 2008 om 02:56
Hoi, nee heb nooit meegeschreven op dat topic. Er is nog een een sunny, ook met een getal erachter, waarschijnlijk is zij het geweest.
Dat je niet zo goed durft kan ik goed begrijpen, maar ik denk dat je totaal niet bang hoeft te zijn om door te slaan en dat je dan niet meer voor je kinderen kunt zorgen of kunt werken... Zo'n therapeut begeleid jou in het proces en zelfs als al jouw emoties er in 1x uitkomen, dan is dat alleen maar mooi, want dan heb je er al zo'n 80% op zitten geloof ik en weer een paar weken verder, ben je al een heel eind in dat proces!! De laatste lootjes duren alleen lang, maar da's niet erg.
Ik denk juist dat het voor jou een super opluchting zal zijn, want zo doorgaan is geen optie.
Maak een afspraak als eerste stap zou ik zeggen en dan zie je wel weer verder. Met een beetje mazzel krijg je het consult gedeeltelijk of zelfs volledig vergoed door je verzekering (als je verzekerd bent voor alternatieve geneeswijzen). Doen hoor! Maak morgen gewoon die afspraak!
Ja, de problemen met mannen maken voor mij wat de sex betreft ook niet uit....... maar da's dan ook 't enige....... Over het algemeen ben ik nogal teleurgesteld wat mannen betreft. Ik probeer mij dan ook vooral niet afhankelijk van een man op te stellen en mijn geluk niet af te laten hangen van een man.
Als partner is mijn man prima, als vader voor mijn kinderen, als geldverdiener , maar niet als de persoon waar ik mijn leven op kan bouwen ofzo, of waar ik mijn handen voor in het vuur steek, enz.
Ik spreek trouwens steeds meer vrouwen die er ook zo over denken....... zou dit een nieuw verschijnsel zijn???
Ben morgen wel vrij, maar ga nu echt slapen.
Sterkte Daisymadelief, je komt er wel! Dat idee van tegen een boom rijden of medicijnen nemen, moet je nu maar snel laten varen....... en gewoon weer verder dobberen Je bent niet alleen op de wereld
Dat je niet zo goed durft kan ik goed begrijpen, maar ik denk dat je totaal niet bang hoeft te zijn om door te slaan en dat je dan niet meer voor je kinderen kunt zorgen of kunt werken... Zo'n therapeut begeleid jou in het proces en zelfs als al jouw emoties er in 1x uitkomen, dan is dat alleen maar mooi, want dan heb je er al zo'n 80% op zitten geloof ik
en weer een paar weken verder, ben je al een heel eind in dat proces!! De laatste lootjes duren alleen lang, maar da's niet erg.Ik denk juist dat het voor jou een super opluchting zal zijn, want zo doorgaan is geen optie.
Maak een afspraak als eerste stap zou ik zeggen en dan zie je wel weer verder. Met een beetje mazzel krijg je het consult gedeeltelijk of zelfs volledig vergoed door je verzekering (als je verzekerd bent voor alternatieve geneeswijzen). Doen hoor! Maak morgen gewoon die afspraak!
Ja, de problemen met mannen maken voor mij wat de sex betreft ook niet uit....... maar da's dan ook 't enige....... Over het algemeen ben ik nogal teleurgesteld wat mannen betreft. Ik probeer mij dan ook vooral niet afhankelijk van een man op te stellen en mijn geluk niet af te laten hangen van een man.
Als partner is mijn man prima, als vader voor mijn kinderen, als geldverdiener
, maar niet als de persoon waar ik mijn leven op kan bouwen ofzo, of waar ik mijn handen voor in het vuur steek, enz.Ik spreek trouwens steeds meer vrouwen die er ook zo over denken....... zou dit een nieuw verschijnsel zijn???
Ben morgen wel vrij, maar ga nu echt slapen.
Sterkte Daisymadelief, je komt er wel! Dat idee van tegen een boom rijden of medicijnen nemen, moet je nu maar snel laten varen....... en gewoon weer verder dobberen
Je bent niet alleen op de wereld
dinsdag 12 augustus 2008 om 03:16
Hallo DM,
Meid, wat een ellende om je zo te voelen. En wat goed van je om dat hier op te schrijven.
Ik geloof niet zo in het alternatieve circuit wanneer je een depressie hebt. Daar is dit probleem te ernstig en gevaarlijk voor. Levensgevaarlijk, letterlijk. Ik denk dat je eerste stap toch echt de huisarts moet zijn. Denk er even goed over na of je de eerste keer je man al mee wilt hebben. Misschien is het juist wel lekker om even alles te vertellen aan die dokter zonder dat je rekening hoeft te houden met de emoties van je man. Wellicht is het in een later stadium wel zeer van belang om dit met zijn tweeen te doen.
Ik kan goed begrijpen dat je bang bent om hulp te zoeken uit angst dat je erin doorslaat. En weet je, dit gaat in het begin ook misschien wel gebeuren.
Vergelijk het met het opruimen van je kledingkast. Je gooit eerst alles eruit, en dan ga je beginnen met het netjes opbergen. Een plaatsje geven.
Het kan alleen maar beter worden dan dat het nu is nietwaar?
In dat opzicht heb je dus weinig te verliezen.
Bel de huisarts morgen en maak een dubbele afspraak zodat je niet het gevoel hebt dat je zo snel mogelijk weer weg moet zijn.
Doe het voor jezelf, Het leven kan zo mooi zijn, het is zo zonde om je zo te voelen.
Meid, wat een ellende om je zo te voelen. En wat goed van je om dat hier op te schrijven.
Ik geloof niet zo in het alternatieve circuit wanneer je een depressie hebt. Daar is dit probleem te ernstig en gevaarlijk voor. Levensgevaarlijk, letterlijk. Ik denk dat je eerste stap toch echt de huisarts moet zijn. Denk er even goed over na of je de eerste keer je man al mee wilt hebben. Misschien is het juist wel lekker om even alles te vertellen aan die dokter zonder dat je rekening hoeft te houden met de emoties van je man. Wellicht is het in een later stadium wel zeer van belang om dit met zijn tweeen te doen.
Ik kan goed begrijpen dat je bang bent om hulp te zoeken uit angst dat je erin doorslaat. En weet je, dit gaat in het begin ook misschien wel gebeuren.
Vergelijk het met het opruimen van je kledingkast. Je gooit eerst alles eruit, en dan ga je beginnen met het netjes opbergen. Een plaatsje geven.
Het kan alleen maar beter worden dan dat het nu is nietwaar?
In dat opzicht heb je dus weinig te verliezen.
Bel de huisarts morgen en maak een dubbele afspraak zodat je niet het gevoel hebt dat je zo snel mogelijk weer weg moet zijn.
Doe het voor jezelf, Het leven kan zo mooi zijn, het is zo zonde om je zo te voelen.
dinsdag 12 augustus 2008 om 07:51
Ik herken heel veel van wat je beschrijft. Dood willen, de schijn ophouden naar de buitenwereld, de angst om echt gek te worden... ik had geen idee wat er aan de hand was.
Ik bleek flink depressief te zijn, met een randje burn-out.
Ik heb gesprekken en slik medicijnen en ik kan eindelijk weer genieten van dingen.
Ik zou je aanraden om met spoed een afspraak te maken met je huisarts, vandaag nog! Vraag maar een extra lang consult aan via de assistente...
Laat je doorsturen naar een psych, eventueel je man ook, en begin lekker met slikken van AD.
Sterkte, want als ik lees wat je allemaal meegemaakt hebt....
Ik weet (ongeveer) hoe je je voelt, bij mij schijnt de zon weer, ik gun jou hetzelfde!
Ik bleek flink depressief te zijn, met een randje burn-out.
Ik heb gesprekken en slik medicijnen en ik kan eindelijk weer genieten van dingen.
Ik zou je aanraden om met spoed een afspraak te maken met je huisarts, vandaag nog! Vraag maar een extra lang consult aan via de assistente...
Laat je doorsturen naar een psych, eventueel je man ook, en begin lekker met slikken van AD.
Sterkte, want als ik lees wat je allemaal meegemaakt hebt....
Ik weet (ongeveer) hoe je je voelt, bij mij schijnt de zon weer, ik gun jou hetzelfde!
dinsdag 12 augustus 2008 om 07:53
Ik ook.
Ik vind het wel een heftig verhaal zeg, wat je opgeschreven hebt. Ik kan me voorstellen dat je je erg rot voelt. Is relatietherapie niks voor jullie, om die dingen eens goed aan te pakken. Want ook al kunnen jullie er goed over praten, het zit blijkbaar nog steeds in de weg.
Ik denk heel eerlijk, natuurlijk vanuit mijn eigen persepctief, dat wanneer je man en de vader van je kinderen je dwingt tot een abortus, dit eigenlijk niet meer goed kan komen. Dit is zoiets groots, dat blijft altijd tussen jullie instaan. Zeker als hij je in die periode een beetje laat zitten, terwijl hij wel weet hoe zwaar je het hebt. Pfoeh, ik weet niet hoor. Misschien echt eens met een therapeut praten, samen. Want het ligt nu allemaal wel erg zwaar op jouw schoudertjes.
Ik vind het wel een heftig verhaal zeg, wat je opgeschreven hebt. Ik kan me voorstellen dat je je erg rot voelt. Is relatietherapie niks voor jullie, om die dingen eens goed aan te pakken. Want ook al kunnen jullie er goed over praten, het zit blijkbaar nog steeds in de weg.
Ik denk heel eerlijk, natuurlijk vanuit mijn eigen persepctief, dat wanneer je man en de vader van je kinderen je dwingt tot een abortus, dit eigenlijk niet meer goed kan komen. Dit is zoiets groots, dat blijft altijd tussen jullie instaan. Zeker als hij je in die periode een beetje laat zitten, terwijl hij wel weet hoe zwaar je het hebt. Pfoeh, ik weet niet hoor. Misschien echt eens met een therapeut praten, samen. Want het ligt nu allemaal wel erg zwaar op jouw schoudertjes.
dinsdag 12 augustus 2008 om 07:57
Als iemand dood wil, dan doet ie dat ongeacht of er kinderen in 't spel zijn, ken er in mijn omgeving zo 3 (vader van 3 kinderen, vader van 1 kind, moeder van 2 adoptiekinderen). Psychische hulp en pillen hebben in die gevallen gewoon geen hulp geboden. De wil om er 'n punt achter te zetten was daar blijkbaar te sterk voor. Jammer dat je dit soort gevoelens niet had voor je kinderen nam, maar dan nog blijft het ook asociaal tegenover je ouders en bezorg je hen een trauma voor de rest van je leven als je jezelf geen schop onder de kont geeft.
Twee kinderen van bovenstaande zelfmoordplegers ken ik als volwassenen en zijn in meer of mindere mate verknipt, dus doe je kinderen dat niet aan!!!!!
Twee kinderen van bovenstaande zelfmoordplegers ken ik als volwassenen en zijn in meer of mindere mate verknipt, dus doe je kinderen dat niet aan!!!!!
dinsdag 12 augustus 2008 om 08:34
DaisyMadelief, ga naar je huisarts. Met of zonder man, maar ga naar je huisarts. Leg je probleem voor en laat je doorverwijzen. Iedere depressie heeft een aanleiding, zoals in jouw geval een abortus, maar dat betekent niet dat dat de oorzaak is. De oorzaak kan gewoon een chemische inbalans zijn die met pillen goed te verhelpen is.
Als je hoofdpijn hebt neem je een asperine. Als je been gebroken is ga je naar het ziekenhuis om het te laten zetten. Als je zo depressief bent als jij nu bent, ga je naar ook naar de dokter.
Ga naar de dokter, maak vandaag nog een afspraak.
Als je hoofdpijn hebt neem je een asperine. Als je been gebroken is ga je naar het ziekenhuis om het te laten zetten. Als je zo depressief bent als jij nu bent, ga je naar ook naar de dokter.
Ga naar de dokter, maak vandaag nog een afspraak.
dinsdag 12 augustus 2008 om 08:56
Ga naar de huisarts!
En je zult zien dat je je daarna al beter voelt omdat je het hebt toegegeven aan iemand anders en het in werking hebt gezet.
Ik denk ook dat je eerst medicijnen zult gaan moeten slikken om rustig te worden in je hoofd en daardoor kan je weer beter denken.Antidepressiva dus.
Want je red het volgens mij nu niet.Je mag je dit zelf niet aandoen.En ook je kinderen niet.(ik weet waar ik het over heb)
dit gaat niet uit zichzelf over!
Succes!!
En je zult zien dat je je daarna al beter voelt omdat je het hebt toegegeven aan iemand anders en het in werking hebt gezet.
Ik denk ook dat je eerst medicijnen zult gaan moeten slikken om rustig te worden in je hoofd en daardoor kan je weer beter denken.Antidepressiva dus.
Want je red het volgens mij nu niet.Je mag je dit zelf niet aandoen.En ook je kinderen niet.(ik weet waar ik het over heb)
dit gaat niet uit zichzelf over!
Succes!!
dinsdag 12 augustus 2008 om 09:08
De kans dat het in het begin erger wordt, is inderdaad aanwezig. Die vergelijking van kast opruimen klopt wel. Maar doorslaan en instorten, wat bedoel je daar precies mee? En hoe erg is dat? Als je jezelf doodrijdt, kun je ook niet werken of je kinderen verzorgen.
Kun je NU hulp vragen aan je man? Kun je met hem afspreken dat hij meer voor de kinderen zorgt en dat jij eventueel stopt met werken, als je het zwaar krijgt door therapie of door wennen aan medicijnen?
dinsdag 12 augustus 2008 om 09:09
[quote]:
Over het algemeen ben ik nogal teleurgesteld wat mannen betreft. Ik probeer mij dan ook vooral niet afhankelijk van een man op te stellen en mijn geluk niet af te laten hangen van een man.
Als partner is mijn man prima, als vader voor mijn kinderen, als geldverdiener , maar niet als de persoon waar ik mijn leven op kan bouwen ofzo, of waar ik mijn handen voor in het vuur steek, enz.
Ik spreek trouwens steeds meer vrouwen die er ook zo over denken....... zou dit een nieuw verschijnsel zijn???
quote]
Sjeee.... zou het wellicht ook aan de vrouwen liggen?
Als ik jouw kerel was, zette ik je buiten, dit is toch geen goede bodem voor een relatie?
Het valt me op dat er veel zo over het manvolk, ook door de TO wordt geschreven,
WTF? vrouwen zijn toch ook zelfredzame en zelfdenkende vrouwen? Het lijkt wel alsof een deel hier op het forum is overgeleverd aan het manfvolk, of het zo wel makkelijk vindt,
In een relatie zijn er 2, en beiden hebben heel vaak schuld (twee honden vechten?)
DM, ga vooral naar een arts, een psych, met of zonder man, en doe het zo snel mogelijk!
Je hebt drie kinderen, een zelfmoord zou een ultiem egoïstische daad zijn nu, je houd toch van ze? je hebt ze toch niet voor niets op deze aarde neergezet?
Bovendien ben JIJ de enige die hier wat aan kan doen, jij bent de enige die jezelf hier in kan helpen,
Wellicht als je je door therapie en medicijnen wat beter gaat voelen, is er ook ruimte voor een goed gesprek met je man.
Ik wens je heel veel sterkte!
Over het algemeen ben ik nogal teleurgesteld wat mannen betreft. Ik probeer mij dan ook vooral niet afhankelijk van een man op te stellen en mijn geluk niet af te laten hangen van een man.
Als partner is mijn man prima, als vader voor mijn kinderen, als geldverdiener
, maar niet als de persoon waar ik mijn leven op kan bouwen ofzo, of waar ik mijn handen voor in het vuur steek, enz.Ik spreek trouwens steeds meer vrouwen die er ook zo over denken....... zou dit een nieuw verschijnsel zijn???
quote]
Sjeee.... zou het wellicht ook aan de vrouwen liggen?
Als ik jouw kerel was, zette ik je buiten, dit is toch geen goede bodem voor een relatie?
Het valt me op dat er veel zo over het manvolk, ook door de TO wordt geschreven,
WTF? vrouwen zijn toch ook zelfredzame en zelfdenkende vrouwen? Het lijkt wel alsof een deel hier op het forum is overgeleverd aan het manfvolk, of het zo wel makkelijk vindt,
In een relatie zijn er 2, en beiden hebben heel vaak schuld (twee honden vechten?)
DM, ga vooral naar een arts, een psych, met of zonder man, en doe het zo snel mogelijk!
Je hebt drie kinderen, een zelfmoord zou een ultiem egoïstische daad zijn nu, je houd toch van ze? je hebt ze toch niet voor niets op deze aarde neergezet?
Bovendien ben JIJ de enige die hier wat aan kan doen, jij bent de enige die jezelf hier in kan helpen,
Wellicht als je je door therapie en medicijnen wat beter gaat voelen, is er ook ruimte voor een goed gesprek met je man.
Ik wens je heel veel sterkte!
dinsdag 12 augustus 2008 om 09:11
Daisymadelief, wij zijn hier hoor, jij was er nog niet maar wij waren er wel al en we luisteren naar je en denken met je mee!
Dood is geen optie. Zoals de Helemaal-niet-Zo-Domme-en- Naïeve-Muts al opmerkte, je hebt kinderen en die hebben je nodig. Punt.
Zet dat dus maar uit je hoofd.
Daarbij denk ik (weet ik natuurlijk niet zeker) maar dat jij niet dood wil. Je wil gehoord worden en je wil rust om in het reine te komen met van alles en nog wat en daar krijg je de tijd niet voor met alle kinderen en een man die op zijn eigen manier wegvlucht van problemen. De seks is goed maar dat is vooral de ontlading. Die vinden jullie bij elkaar en dat houdt je (deels) bij elkaar. Seks kan in een getroebleerde relatie ontzettend belangrijk zijn.
Je bent boos op hem, je bent teleurgesteld in hem. Hij heeft je gevraagd iets te doen waar je niet achter stond en hij heeft jullie relatie als drukmiddel gebruikt. Welke redenen hij daar ook voor had, dat jij daarom nog steeds kwaad op hem bent is volkomen begrijpelijk. Je kunt er lang en kort over praten. Hij wilde geen vierde kind, zette jou onder druk en jij kon de druk niet weerstaan. Dat zijn zaken die je jezelf en je man verwijt. Relatietherapie is dus geen overbodige luxe zo te lezen.
Maar eerst jij......
Huisarts, psychiatrische hulp en medicatie (waarschijnlijk, dat laten we aan de artsen over natuurlijk).
Mijn advies is om eerst gewoon naar de huisarts te gaan en naar een rijkserkende therapeut, dus niet meteen het alternatieve circuit in. Dat kan later, als ondersteunende therapie, altijd nog. Eerst naar de échte dokters.
Meid, ik hoop dat je vandaag nog een afspraak maakt en je laat helpen. Je moet ergens beginnen, begin vandaag.
(f)
Dood is geen optie. Zoals de Helemaal-niet-Zo-Domme-en- Naïeve-Muts al opmerkte, je hebt kinderen en die hebben je nodig. Punt.
Zet dat dus maar uit je hoofd.
Daarbij denk ik (weet ik natuurlijk niet zeker) maar dat jij niet dood wil. Je wil gehoord worden en je wil rust om in het reine te komen met van alles en nog wat en daar krijg je de tijd niet voor met alle kinderen en een man die op zijn eigen manier wegvlucht van problemen. De seks is goed maar dat is vooral de ontlading. Die vinden jullie bij elkaar en dat houdt je (deels) bij elkaar. Seks kan in een getroebleerde relatie ontzettend belangrijk zijn.
Je bent boos op hem, je bent teleurgesteld in hem. Hij heeft je gevraagd iets te doen waar je niet achter stond en hij heeft jullie relatie als drukmiddel gebruikt. Welke redenen hij daar ook voor had, dat jij daarom nog steeds kwaad op hem bent is volkomen begrijpelijk. Je kunt er lang en kort over praten. Hij wilde geen vierde kind, zette jou onder druk en jij kon de druk niet weerstaan. Dat zijn zaken die je jezelf en je man verwijt. Relatietherapie is dus geen overbodige luxe zo te lezen.
Maar eerst jij......
Huisarts, psychiatrische hulp en medicatie (waarschijnlijk, dat laten we aan de artsen over natuurlijk).
Mijn advies is om eerst gewoon naar de huisarts te gaan en naar een rijkserkende therapeut, dus niet meteen het alternatieve circuit in. Dat kan later, als ondersteunende therapie, altijd nog. Eerst naar de échte dokters.
Meid, ik hoop dat je vandaag nog een afspraak maakt en je laat helpen. Je moet ergens beginnen, begin vandaag.
(f)
dinsdag 12 augustus 2008 om 09:15
Hoi DM,
Wat afschuwelijk dat je je zo ellendig voelt! Ik ben het eens met de anderen: zoek hulp! !
Tijdens mijn werk kom ik heel vaak in aanraking met mensen die net als jij dachten: ik neem pillen of zet mijn auto tegen een boom. Iets wat heel vaak niet afdoende is om dood te gaan maar hen nog oneindig veel meer in de problemen brengt omdat ze de rest van hun leven gehandicapt zijn (ook met pillen!) . Doe jezelf ,je man en kinderen dit alsjeblieft niet aan!!!!
Heel veel sterkte!
Wat afschuwelijk dat je je zo ellendig voelt! Ik ben het eens met de anderen: zoek hulp! !
Tijdens mijn werk kom ik heel vaak in aanraking met mensen die net als jij dachten: ik neem pillen of zet mijn auto tegen een boom. Iets wat heel vaak niet afdoende is om dood te gaan maar hen nog oneindig veel meer in de problemen brengt omdat ze de rest van hun leven gehandicapt zijn (ook met pillen!) . Doe jezelf ,je man en kinderen dit alsjeblieft niet aan!!!!
Heel veel sterkte!
