Psyche
alle pijlers
Elke morgen denk ik: ik wil dood
dinsdag 12 augustus 2008 om 00:26
Ik weet eigenlijk niet hoe ik moet beginnen. Ik voel me zo eenzaam en zo verdrietig. Ik heb niemand bij wie ik terecht kan. Elke morgen als ik wakker word ( als ik uberhaupt al geslapen heb) dan denk ik: Ik wil dood. Maar dan denk ik: nee, dat kan niet, dat kan ik mijn kinderen niet aandoen. Ik ben al jaren getrouwd, ik hou heel veel van mijn man en hij van mij, maar toch zit het op veel punten niet goed tussen ons.Ik merk dat ik steeds vaker denk aan manieren om zelfmoord te plegen. Als ik alleen in de auto zit denk ik bijvoorbeeld: als ik nu hard tegen die boom rijd dan is het voorbij. Of ik lig in bed te denken aan alle medicijnen die ik in huis heb. Ik heb geen vriendinnen en niemand bij wie ik terecht kan. ik wil hulp, maar waar moet ik beginnen?
dinsdag 12 augustus 2008 om 09:29
Daisymadelief, wat dan nog als je gek wordt? Ik heb ten tijde van mijn hulpverleningstraject ook de angst gehad door te slaan, dat he hek van de dam zou zijn. Weet je wat er dan gebeurt als dat nodig is? Dan nemen ze je indien nodig een tijdje op, kan je goed tot rust komen. Met een psych. je problemen in kaart brengen, gemonitord aan je medicatie beginnen, er wordt thuishulp ingeschakeld voor jou/jullie/het gezin om het daarna draaiende te kunnen houden.
Je kinderen krijgen evt. gesprekjes aangeboden wat er nu speelt zodat zij hun ei kwijt kunnen, maar ook meer begrip kunnen krijgen voor de hele situatie, je man wordt betrokken in het hele proces en waar hij destijds met de abortus niet goed heeft aangevoeld wat voor impact het had, kan hij nu ook laten zien dat hij er wél voor je is, etc.
Soms kan een hek dat loslaat heeeeel snel en heeeeeel veel betekenen. Hulp, steun, meedenken, opvangen praktijk, etc.
Kortom, het begin van alle veranderingen die nodig zijn om jou weer een goed gevoel over jezelf en je leven te geven.
Dus maak vandaag nog die afspraak met huisarts!
Je kinderen krijgen evt. gesprekjes aangeboden wat er nu speelt zodat zij hun ei kwijt kunnen, maar ook meer begrip kunnen krijgen voor de hele situatie, je man wordt betrokken in het hele proces en waar hij destijds met de abortus niet goed heeft aangevoeld wat voor impact het had, kan hij nu ook laten zien dat hij er wél voor je is, etc.
Soms kan een hek dat loslaat heeeeel snel en heeeeeel veel betekenen. Hulp, steun, meedenken, opvangen praktijk, etc.
Kortom, het begin van alle veranderingen die nodig zijn om jou weer een goed gevoel over jezelf en je leven te geven.
Dus maak vandaag nog die afspraak met huisarts!
dinsdag 12 augustus 2008 om 09:43
Ik zat te twijfelen om er een topic over te starten, maar zie dat ik niet de enige ben...
Dat van die auto, daar heb ik al zo vaak aan gedacht. Maar ook op de fiets denk ik wel eens: 'als ik nu doodgereden word zou ik het heel niet erg vinden'. Later schaam ik me dat ik zo denk want het laatste dat ik wil is alle lieve mensen om mij heen verdriet doen. Maar soms is mijn eigen verdriet zo groot dat ik daar niet meer bij stil kan staan.
Zit nu ook al voor de zoveelste achtereenvolgende dag te huilen in mijn kantoor. Word er zo moe van... Het begint ook fysiek pijn te doen.
Dat van die auto, daar heb ik al zo vaak aan gedacht. Maar ook op de fiets denk ik wel eens: 'als ik nu doodgereden word zou ik het heel niet erg vinden'. Later schaam ik me dat ik zo denk want het laatste dat ik wil is alle lieve mensen om mij heen verdriet doen. Maar soms is mijn eigen verdriet zo groot dat ik daar niet meer bij stil kan staan.
Zit nu ook al voor de zoveelste achtereenvolgende dag te huilen in mijn kantoor. Word er zo moe van... Het begint ook fysiek pijn te doen.
dinsdag 12 augustus 2008 om 10:07
Ik herken het ook heel goed. De gedachte om zo van het perron voor de trein te stappen, wat als ik nu over de railing van m'n balkon zou vallen, de gedachte om maar gewoon midden op straat te blijven staan, gewoon niet meer wakker te worden... Ik heb ze zo vaak. Gelukkig zijn het maar hele snelle gedachteflitsen en moet ik er ergens ook weer niet aan denken om mezelf zo uit het leven te zetten, ik wil nog veels te veel dingen doen en beleven. Maar echt plezier heb ik er niet van.
Ik zit al 4 weken niets te doen op m'n werk omdat ik volledig geblokkeerd ben. Wil uberhaupt m'n bed niet uit maar ga toch maar uit plichtsbesef. Zet weer een zonnig gezicht op terwijl ik van binnen gewoon leeg aanvoel (op een wervelstorm van emoties en gedachten na).
Ik loop al een tijdje bij een psycholoog omdat ik zo met mezelf in de weg zat. Ik heb wat diagnoses gehad waarna men toch weer ging twijfelen of het wel juist was...
En het enige wat ik wil is rust. Niets hoeven doen en alleen maar slapen. Ik vlucht weg in boeken, simpele spelletjes en muziek zodat ik niet hoef te denken, niets hoef te doen. Ik sluit me af van mijn man terwijl ik weet dat ik hem daar verdriet mee doe. Maar voor mij is het veilig zo in mijn eigen kleine torentje.
Mijn advies is: Ga zo snel mogelijk naar de huisarts. Dat alleen al geeft zoveel opluchting! Het is de eerste stap, maar ook gelijk de moeilijkste. Alleen kun je het niet oplossen. Ik heb het geprobeerd, probeer het nog steeds, maar het gaat niet (zelfs met mijn psych kan ik nog niemand toelaten me te helpen...controle enzo...). En het is zo fijn als er gewoon iemand is die naar je luistert en met je meedenkt.
Ik wens je veel sterkte met het nemen van die stap!!! Ik geloof namelijk niet dat jij echt jezelf iets aan gaat doen (net als ik) daarvoor zijn er toch nog teveel mooie dingen in je leven. Alleen even die rust!!!
Ik zit al 4 weken niets te doen op m'n werk omdat ik volledig geblokkeerd ben. Wil uberhaupt m'n bed niet uit maar ga toch maar uit plichtsbesef. Zet weer een zonnig gezicht op terwijl ik van binnen gewoon leeg aanvoel (op een wervelstorm van emoties en gedachten na).
Ik loop al een tijdje bij een psycholoog omdat ik zo met mezelf in de weg zat. Ik heb wat diagnoses gehad waarna men toch weer ging twijfelen of het wel juist was...
En het enige wat ik wil is rust. Niets hoeven doen en alleen maar slapen. Ik vlucht weg in boeken, simpele spelletjes en muziek zodat ik niet hoef te denken, niets hoef te doen. Ik sluit me af van mijn man terwijl ik weet dat ik hem daar verdriet mee doe. Maar voor mij is het veilig zo in mijn eigen kleine torentje.
Mijn advies is: Ga zo snel mogelijk naar de huisarts. Dat alleen al geeft zoveel opluchting! Het is de eerste stap, maar ook gelijk de moeilijkste. Alleen kun je het niet oplossen. Ik heb het geprobeerd, probeer het nog steeds, maar het gaat niet (zelfs met mijn psych kan ik nog niemand toelaten me te helpen...controle enzo...). En het is zo fijn als er gewoon iemand is die naar je luistert en met je meedenkt.
Ik wens je veel sterkte met het nemen van die stap!!! Ik geloof namelijk niet dat jij echt jezelf iets aan gaat doen (net als ik) daarvoor zijn er toch nog teveel mooie dingen in je leven. Alleen even die rust!!!
dinsdag 12 augustus 2008 om 11:16
Daisymadelief,
Jee, het wordt denk ik inderdaad tijd dat je inderdaad (zoals iedereen aangeeft) gauw naar de huisarts gaat en hulp krijgt bij de dingen die je zo blokkeren. Ik vind het jammer dat mensen zo reageren over als je moeder bent dat je dan dat recht verspeeld hebt...nog meer kritische opmerkingen krijgen is volgens mij niet wat je nu nodig hebt. Je zult bovenstaande zelf ook vast zelf denken en dat maakt je nog meer wanhopig waarschijnlijk, omdat je zo helemaal geen hoop meer ziet op vermindering van je nare gevoelens.
Ik geloof ook wel dat er zoveel wrok naar je man zit, die ik me heel goed voor kan stellen overigens, maar die jou totaal blokkeert, omdat je je zo ontzettend eenzaam en tekortgedaan lijkt te voelen. Ik hoop dat je daar hulp bij kunt vinden, om je verlies van het ongeboren kindje te gaan accepteren, zodat je niet meer verteerd wordt door alles wat daarmee voor jou samenhangt. Misschien hoort daar ook wel een flink stuk relatietherapie bij, lijkt me niet meer dan logisch aangezien dit zo'n wig russen jullie drijft. Misschien kom je er uiteindelijk wel achter dat jullie niet meer samen verder (moeten) willen, maar misschien ook niet.
Belangrijk is dat jouw gevoelens de ruimte gaan krijgen die ze verdienen en dat je de ondersteuning krijgt (ook van jouzelf!!!!)
om je leven weer enigszins acceptabel te maken en misschien zelfs wel weer plezier te krijgen erin...maar dat zal wel een aantal stappen verder zijn, als je dat nu al wilt, zul je alleen maar gefrustreerd raken. Het is nu gewoon zo en dat mag.
Als jij instort en de kinderen tijdelijk niet meer kunt verzorgen, dan is dat heel verdrietig, maar voor jou en dus ook voor jouw kinderen op de lange termijn beter dan dat zij jarenlang aanvoelen dat mama eigenlijk heel ongelukkig is en daar niks aan kunnen doen en dat mama er zelf ook niks mee doet. Dan zijn zij en jij zo machteloos...ik gun je meer dan dat. Dus wat ik zeggen wil: "gun jezelf deze tijd om voor jezelf te vragen wat jij nodig hebt nu om weer verder te gaan willen, kunnen komt daarna vanzelf."
Heb maar vertouwen in jezelf en dat je wel aan zult voelen wat goed voorjou is qua hulp en dergelijke en wees niet bang om iets heel anders te doen dan je tot nu toe doet, zoals bijvoorbeeld een fijne collega in vertrouwen nemen of een familielid dat je na staat. Dat zal je zoveel minder alleen doen voelen, joh!
Ik wens je toe dat je je langzaamaan iets beter kunt gaan voelen en je minder overvraagd en niet-gesteund!
Liefs kopje koffie!
Jee, het wordt denk ik inderdaad tijd dat je inderdaad (zoals iedereen aangeeft) gauw naar de huisarts gaat en hulp krijgt bij de dingen die je zo blokkeren. Ik vind het jammer dat mensen zo reageren over als je moeder bent dat je dan dat recht verspeeld hebt...nog meer kritische opmerkingen krijgen is volgens mij niet wat je nu nodig hebt. Je zult bovenstaande zelf ook vast zelf denken en dat maakt je nog meer wanhopig waarschijnlijk, omdat je zo helemaal geen hoop meer ziet op vermindering van je nare gevoelens.
Ik geloof ook wel dat er zoveel wrok naar je man zit, die ik me heel goed voor kan stellen overigens, maar die jou totaal blokkeert, omdat je je zo ontzettend eenzaam en tekortgedaan lijkt te voelen. Ik hoop dat je daar hulp bij kunt vinden, om je verlies van het ongeboren kindje te gaan accepteren, zodat je niet meer verteerd wordt door alles wat daarmee voor jou samenhangt. Misschien hoort daar ook wel een flink stuk relatietherapie bij, lijkt me niet meer dan logisch aangezien dit zo'n wig russen jullie drijft. Misschien kom je er uiteindelijk wel achter dat jullie niet meer samen verder (moeten) willen, maar misschien ook niet.
Belangrijk is dat jouw gevoelens de ruimte gaan krijgen die ze verdienen en dat je de ondersteuning krijgt (ook van jouzelf!!!!)
om je leven weer enigszins acceptabel te maken en misschien zelfs wel weer plezier te krijgen erin...maar dat zal wel een aantal stappen verder zijn, als je dat nu al wilt, zul je alleen maar gefrustreerd raken. Het is nu gewoon zo en dat mag.
Als jij instort en de kinderen tijdelijk niet meer kunt verzorgen, dan is dat heel verdrietig, maar voor jou en dus ook voor jouw kinderen op de lange termijn beter dan dat zij jarenlang aanvoelen dat mama eigenlijk heel ongelukkig is en daar niks aan kunnen doen en dat mama er zelf ook niks mee doet. Dan zijn zij en jij zo machteloos...ik gun je meer dan dat. Dus wat ik zeggen wil: "gun jezelf deze tijd om voor jezelf te vragen wat jij nodig hebt nu om weer verder te gaan willen, kunnen komt daarna vanzelf."
Heb maar vertouwen in jezelf en dat je wel aan zult voelen wat goed voorjou is qua hulp en dergelijke en wees niet bang om iets heel anders te doen dan je tot nu toe doet, zoals bijvoorbeeld een fijne collega in vertrouwen nemen of een familielid dat je na staat. Dat zal je zoveel minder alleen doen voelen, joh!
Ik wens je toe dat je je langzaamaan iets beter kunt gaan voelen en je minder overvraagd en niet-gesteund!
Liefs kopje koffie!
dinsdag 12 augustus 2008 om 11:45
Hey lieve Daisymadelief,
ik herken je gevoel. Ik heb hier ook jaren mee rondgelopen. Iedereen heeft al goede adviezen gegeven en echt, ga naar je huisarts.
Wat ik wou zeggen is dat je bang bent om in te storten. Maar dat heb je in feite al gedaan. Het enige wat er kan gebeuren is dat het er 's een keer uitkomt, dat je de rem ervanaf haalt. Maar dat waar je bang voor bent leeft nu in je. Daarom voel je je zo. En het is beter om dat naar buiten te laten komen en het onder ogen te zien.
Altijd maar sterk zijn.... dat houd je lang vol. Te lang. Zo lang dat alles pijn doet, dat je het gevoel hebt dat je jezelf dwingt elke dag een emotionele marathon te lopen. Je hebt recht op rust, op even niets moeten of hoeven. Daar heeft ieder mens recht op. Jij ook.
Wees nu eens lief voor jezelf. Laat de boel maar instorten. Vraag hulp. Zeg dat je het niet meer kunt en geneer je niet. Je hebt gestreden en het is even op. Gun jezelf een tijdje een plantje te zijn. Gewoon maar een beetje bestaan, een aai over je bol, niet te hoeven piekeren wat nu en hoe verder.
Want dat is denk ik wat je wil (iig wat ik zelf toen wilde). Ik wilde niet zozeer dood. Ik wilde gewoon rust. Dat alles goed was zonder dat ik er iets voor hoefde te doen. Dat het even niet mijn verantwoordelijkheid was.
Geef eerlijk aan wat je nodig hebt. Luister naar jezelf daarin. En eis het op. Dan kunnen anderen je bijstaan en je geven wat je nodig hebt. En dan kun jij later je kinderen weer geven wat zij nodig hebben, de mensen om je heen, en vooral jezelf.
ik herken je gevoel. Ik heb hier ook jaren mee rondgelopen. Iedereen heeft al goede adviezen gegeven en echt, ga naar je huisarts.
Wat ik wou zeggen is dat je bang bent om in te storten. Maar dat heb je in feite al gedaan. Het enige wat er kan gebeuren is dat het er 's een keer uitkomt, dat je de rem ervanaf haalt. Maar dat waar je bang voor bent leeft nu in je. Daarom voel je je zo. En het is beter om dat naar buiten te laten komen en het onder ogen te zien.
Altijd maar sterk zijn.... dat houd je lang vol. Te lang. Zo lang dat alles pijn doet, dat je het gevoel hebt dat je jezelf dwingt elke dag een emotionele marathon te lopen. Je hebt recht op rust, op even niets moeten of hoeven. Daar heeft ieder mens recht op. Jij ook.
Wees nu eens lief voor jezelf. Laat de boel maar instorten. Vraag hulp. Zeg dat je het niet meer kunt en geneer je niet. Je hebt gestreden en het is even op. Gun jezelf een tijdje een plantje te zijn. Gewoon maar een beetje bestaan, een aai over je bol, niet te hoeven piekeren wat nu en hoe verder.
Want dat is denk ik wat je wil (iig wat ik zelf toen wilde). Ik wilde niet zozeer dood. Ik wilde gewoon rust. Dat alles goed was zonder dat ik er iets voor hoefde te doen. Dat het even niet mijn verantwoordelijkheid was.
Geef eerlijk aan wat je nodig hebt. Luister naar jezelf daarin. En eis het op. Dan kunnen anderen je bijstaan en je geven wat je nodig hebt. En dan kun jij later je kinderen weer geven wat zij nodig hebben, de mensen om je heen, en vooral jezelf.
dinsdag 12 augustus 2008 om 12:48
dinsdag 12 augustus 2008 om 13:29
Daisymadelief, hoe voel je je vandaag?
Niet veel beter waarschijnlijk, ondanks alle lieve reacties hier op het forum. Je zit in een vicieuze cirkel en moet echt zo snel mogelijk hulp zoeken. Heb je nooit eerder therapie of medicijnen gehad? Het lijkt me namelijk dat je problemen al geruime tijd de overhand hebben in je leven en niet zomaar uit de lucht komen vallen.
Bel je huisarts, vandaag nog, en maak een afspraak voor een doorverwijzing naar een goede psychiater. En dan niet over een maand ofzo, maar zo snel mogelijk. Of je medicijnen nodig hebt, kan ik niet beoordelen, maar dat je aan alle kenmerken voor een depressie voldoet wel. En daar moet je iets aan doen! NU!
Als je bijvoorbeeld een tijdlang slecht slaapt, wordt alles alleen maar erger in je hoofd omdat je uitgeput bent en niets meer in proportie ziet. Ik propageer geen slaappillen zonder aan de onderliggende oorzaken te werken, maar om te beginnen kan een 'normale' nachtrust al echt iets helpen. En die kan de huisarts je vandaag nog voorschrijven. Een warm bad/douche, pilletje innemen, kopje thee mee naar bed en een boek en... hup, daar ga je. Werkt veel beter dan midden in de nacht op dit forum zitten. Doe dat maar overdag, dan raak je minder ontregeld.
Het klinkt je misschien onvoorstelbaar in de oren, maar soms worden problemen/trauma's ook veel groter/zwaarder door ze niet uit te spreken en er niets aan te doen. Als je ze met de hulp van een deskundige onder ogen durft te zien, blijken ze soms al snel tot aanvaardbaarder proporties terug te brengen. Het lijkt misschien doodeng, en ik zal nooit durven beweren dat het eenvoudig is, maar je doodswens is vele malen enger, niet alleen voor je omgeving, maar vooral voor jezelf.
En mag ik je vragen hoe je je dagen op dit moment doorbrengt? Werk je of ben je thuis? Hoe doe je het met de kinderen? Heb je hulp? Is er structuur? Heb je af en toe afleiding?
Kom op vrouw, aan het werk, je kunt het!
Niet veel beter waarschijnlijk, ondanks alle lieve reacties hier op het forum. Je zit in een vicieuze cirkel en moet echt zo snel mogelijk hulp zoeken. Heb je nooit eerder therapie of medicijnen gehad? Het lijkt me namelijk dat je problemen al geruime tijd de overhand hebben in je leven en niet zomaar uit de lucht komen vallen.
Bel je huisarts, vandaag nog, en maak een afspraak voor een doorverwijzing naar een goede psychiater. En dan niet over een maand ofzo, maar zo snel mogelijk. Of je medicijnen nodig hebt, kan ik niet beoordelen, maar dat je aan alle kenmerken voor een depressie voldoet wel. En daar moet je iets aan doen! NU!
Als je bijvoorbeeld een tijdlang slecht slaapt, wordt alles alleen maar erger in je hoofd omdat je uitgeput bent en niets meer in proportie ziet. Ik propageer geen slaappillen zonder aan de onderliggende oorzaken te werken, maar om te beginnen kan een 'normale' nachtrust al echt iets helpen. En die kan de huisarts je vandaag nog voorschrijven. Een warm bad/douche, pilletje innemen, kopje thee mee naar bed en een boek en... hup, daar ga je. Werkt veel beter dan midden in de nacht op dit forum zitten. Doe dat maar overdag, dan raak je minder ontregeld.
Het klinkt je misschien onvoorstelbaar in de oren, maar soms worden problemen/trauma's ook veel groter/zwaarder door ze niet uit te spreken en er niets aan te doen. Als je ze met de hulp van een deskundige onder ogen durft te zien, blijken ze soms al snel tot aanvaardbaarder proporties terug te brengen. Het lijkt misschien doodeng, en ik zal nooit durven beweren dat het eenvoudig is, maar je doodswens is vele malen enger, niet alleen voor je omgeving, maar vooral voor jezelf.
En mag ik je vragen hoe je je dagen op dit moment doorbrengt? Werk je of ben je thuis? Hoe doe je het met de kinderen? Heb je hulp? Is er structuur? Heb je af en toe afleiding?
Kom op vrouw, aan het werk, je kunt het!
woensdag 13 augustus 2008 om 01:59
Allereerst wil ik iedereen bedanken voor de lieve reacties.
Ik ga inderdaad een afspraak maken met de huisarts, als die tenminste niet op vakantie is. Ik ga hiermee liever niet naar een invaller.
Ik zal het mijn kinderen nooit aandoen om mezelf iets aan te doen. Zij zijn degene die me de laatste jaren op de been hebben gehouden en die me kracht geven om toch door te gaan. Ik wil voor hen weer een gelukkige moeder zijn, daar hebben ze recht op. Ik wil mijn leven weer op de rails krijgen, weer gelukkig zijn, ik ben al zo lang niet gelukkig met mezelf.En ik wil mijn huwelijk redden, ik houd nog steeds van mijn man.
Ik wilde mijn man vertellen dat ik bij de huisarts hulp wilde vragen, maar ik durfde gewoon niet. Ik was bang dat hij het stom vond of dat hij er commentaar op had. Stom van mij dat na alles wat er gebeurd is, ik nog steeds belangrijk vind wat hij er van vindt.
Op dit moment hebben we hier allemaal vakantie. Ik heb verder geen hulp, mijn kinderen zijn al groter.Zij weten verder niet wat er in het verleden gebeurd is, wel weten ze dat hun vader en ik problemen hebben.
O, ja ik zie er van af om iets te gaan ondernemen in het alternatieve circuit. Ik heb ooit iemand gesproken die Reiki-behandelingen geeft ( ik heb haar niets over mezelf verteld), en de innerlijke rust die haar klanten/patienten volgens haar ondervinden klonk bij mij zo aanlokkelijk in de oren, maar ik heb de stap nooit durven zetten.
Ik heb nu alleen medicijnen voor reuma in huis. Dit zijn ook anti-depressiva. Die heb ik gekregen in de periode dat ik 's nachts niet kon slapen van de pijn. Ik neem ze niet meer want ik werd er toendertijd alleen depressiever van en als ik eraan begon was ik 2 dagen uit de running omdat ik erontzettend suf van werd. En mijn reumaklachten zijn niet meer zo erg dat ik er medicijnen voor moet slikken.
Die medicijnen hebben een ontspannend effect en zo gauw ik me ontspan krijg ik 's nachts nachtmerries, dan droom ik over die abortus. Ook droom ik vaak dat ik een baby heb en dan voel ik me zo gelukkig, tot ik wakker wordt en besef dat het een droom is, dan ben ik zo verdrietig. Dan zie ik mijn man naast me liggen en dan begrijp ik niet dat als iemand zoveel van me houdt, dat hij me dit heeft laten doen.
Ik weet het, het is nu echt tijd voor hulp.
Ik ga inderdaad een afspraak maken met de huisarts, als die tenminste niet op vakantie is. Ik ga hiermee liever niet naar een invaller.
Ik zal het mijn kinderen nooit aandoen om mezelf iets aan te doen. Zij zijn degene die me de laatste jaren op de been hebben gehouden en die me kracht geven om toch door te gaan. Ik wil voor hen weer een gelukkige moeder zijn, daar hebben ze recht op. Ik wil mijn leven weer op de rails krijgen, weer gelukkig zijn, ik ben al zo lang niet gelukkig met mezelf.En ik wil mijn huwelijk redden, ik houd nog steeds van mijn man.
Ik wilde mijn man vertellen dat ik bij de huisarts hulp wilde vragen, maar ik durfde gewoon niet. Ik was bang dat hij het stom vond of dat hij er commentaar op had. Stom van mij dat na alles wat er gebeurd is, ik nog steeds belangrijk vind wat hij er van vindt.
Op dit moment hebben we hier allemaal vakantie. Ik heb verder geen hulp, mijn kinderen zijn al groter.Zij weten verder niet wat er in het verleden gebeurd is, wel weten ze dat hun vader en ik problemen hebben.
O, ja ik zie er van af om iets te gaan ondernemen in het alternatieve circuit. Ik heb ooit iemand gesproken die Reiki-behandelingen geeft ( ik heb haar niets over mezelf verteld), en de innerlijke rust die haar klanten/patienten volgens haar ondervinden klonk bij mij zo aanlokkelijk in de oren, maar ik heb de stap nooit durven zetten.
Ik heb nu alleen medicijnen voor reuma in huis. Dit zijn ook anti-depressiva. Die heb ik gekregen in de periode dat ik 's nachts niet kon slapen van de pijn. Ik neem ze niet meer want ik werd er toendertijd alleen depressiever van en als ik eraan begon was ik 2 dagen uit de running omdat ik erontzettend suf van werd. En mijn reumaklachten zijn niet meer zo erg dat ik er medicijnen voor moet slikken.
Die medicijnen hebben een ontspannend effect en zo gauw ik me ontspan krijg ik 's nachts nachtmerries, dan droom ik over die abortus. Ook droom ik vaak dat ik een baby heb en dan voel ik me zo gelukkig, tot ik wakker wordt en besef dat het een droom is, dan ben ik zo verdrietig. Dan zie ik mijn man naast me liggen en dan begrijp ik niet dat als iemand zoveel van me houdt, dat hij me dit heeft laten doen.
Ik weet het, het is nu echt tijd voor hulp.
woensdag 13 augustus 2008 om 11:35
Het valt me op dat je alles heel goed onder woorden kunt brengen. Dat is positief en gaat je zeker helpen de komende tijd.
Even een paar dingen:
- Je hoeft toch geen toestemming van je man om naar de huisarts te gaan? Je bent een volwassen vrouw met problemen waar je iets aan wil/moet doen. Misschien moet je gewoon eerst gaan en het hem dan vertellen. Dan is de eerste stap in ieder geval gezet en heb je waarschijnlijk al een verwijsbrief. En hoezo zou hij je stom vinden? Het is eerder stom als je zo blijft rondlopen.
- Medicijnen kunnen rare dingen doen met mensen, dat weet ik uit ervaring, maar ik denk toch dat je ook je slaapprobleem meteen bij de huisarts moet aankaarten, want nu ben je dus bang om te gaan slapen vanwege de nare dromen. Dat moet doorbroken worden. In de eerste plaats voor jezelf, zo kun je overdag niet functioneren. En ook al zijn je kinderen al groter, wat doe je met ze overdag, zeker nu in de vakantie? Je moet uitgeput zijn of heb ik het mis?
- En met het alternatieve circuit is in mijn ogen niets mis, als je het als aanvulling op de rest van je behandeling gebruikt. Yoga, reiki, haptonomie, het is helemaal niet eng, maar brengt gevoel en ratio wat dichter bij elkaar. Nu zit je vooral in je hoofd.
Schrijf vooral veel, over alles, want dat kun je nu al doen om inzicht te krijgen.
Even een paar dingen:
- Je hoeft toch geen toestemming van je man om naar de huisarts te gaan? Je bent een volwassen vrouw met problemen waar je iets aan wil/moet doen. Misschien moet je gewoon eerst gaan en het hem dan vertellen. Dan is de eerste stap in ieder geval gezet en heb je waarschijnlijk al een verwijsbrief. En hoezo zou hij je stom vinden? Het is eerder stom als je zo blijft rondlopen.
- Medicijnen kunnen rare dingen doen met mensen, dat weet ik uit ervaring, maar ik denk toch dat je ook je slaapprobleem meteen bij de huisarts moet aankaarten, want nu ben je dus bang om te gaan slapen vanwege de nare dromen. Dat moet doorbroken worden. In de eerste plaats voor jezelf, zo kun je overdag niet functioneren. En ook al zijn je kinderen al groter, wat doe je met ze overdag, zeker nu in de vakantie? Je moet uitgeput zijn of heb ik het mis?
- En met het alternatieve circuit is in mijn ogen niets mis, als je het als aanvulling op de rest van je behandeling gebruikt. Yoga, reiki, haptonomie, het is helemaal niet eng, maar brengt gevoel en ratio wat dichter bij elkaar. Nu zit je vooral in je hoofd.
Schrijf vooral veel, over alles, want dat kun je nu al doen om inzicht te krijgen.
woensdag 13 augustus 2008 om 13:51
Hallo DaisyMadelief.
Alleerst een voor je. Zoals al velen hebben gezegd: zoek hulp. Ik ken je niet, maar ben echt geschrokken van wat je hebt neergetypt. Zelf geef je aan dat je graag voor je kinderen weer een gelukkige moeder wilt zijn, daar hebben ze recht op zeg je. Jijzelf hebt ook het recht weer gelukkig te zijn.
Ik kan me voorstellen dat je het moeilijk vindt om aan je man te vertellen dat je hulp wilt gaan zoeken. Ik zelf vond het ook moeilijk om aan mijn vriend te vertellen dat ik misschien een gesprek met mijn huisarts wilde. (Was een heel andere situatie dan van jou, had last van extreme oncontroleerbare woedeaanvallen, achteraf gezien met cyclus te maken). Na weken twijfelen heb ik het wel aan mijn vriend verteld en bang dat ik was voor zijn reactie. Ik had het gevoel dat ik ´zoiets simpels als leven niet zelfstandig kon` en had het gevoel dat ik gefaald had, in mijn relatie leven en dus in alles. Uiteindelijk ben ik er met behulp van mijn vriend uitgekomen en nu heb ik de woedeaanvallen onder controle.
Misschien dat jij wel hulp van ´anderen` kunt gebruiken. Bijv de huisarts of een maatschappelijk werker. Wat ik eigenlijk wil zeggen: schaam je niet en vertel het je man. Of hij mee gaat met een gesprek of niet, dan weet hij in elk geval wat er speelt. Ik denk dat je bij de huisarts idd ook over je slaapproblemen moet vertellen. Je geeft zelf aan dat je toen de abortus plaatsvond geen tijd had om het te verwerken. Hoewel je er nu met je man over kunt praten, betekend dit niet gelijk dat je het verwerkt hebt. Omdat het nu langer geleden heeft plaatsgevonden, kost het verwerken nu ook meer `tijd/moeite` dan een goed gesprek.Omdat het langer geleden is kan het heftiger zijn om het te verwerken.
Heel veel sterkte en of je man nu meegaat of niet, wacht niet te lang meer met hulp zoeken. Je man heeft misschien ook tijd nodig om er aan te wennen dat jullie hulp nodig hebben, maar jij moet zo snel mogelijk een gesprek plannen.
Liefs Anaa
Alleerst een
voor je. Zoals al velen hebben gezegd: zoek hulp. Ik ken je niet, maar ben echt geschrokken van wat je hebt neergetypt. Zelf geef je aan dat je graag voor je kinderen weer een gelukkige moeder wilt zijn, daar hebben ze recht op zeg je. Jijzelf hebt ook het recht weer gelukkig te zijn. Ik kan me voorstellen dat je het moeilijk vindt om aan je man te vertellen dat je hulp wilt gaan zoeken. Ik zelf vond het ook moeilijk om aan mijn vriend te vertellen dat ik misschien een gesprek met mijn huisarts wilde. (Was een heel andere situatie dan van jou, had last van extreme oncontroleerbare woedeaanvallen, achteraf gezien met cyclus te maken). Na weken twijfelen heb ik het wel aan mijn vriend verteld en bang dat ik was voor zijn reactie. Ik had het gevoel dat ik ´zoiets simpels als leven niet zelfstandig kon` en had het gevoel dat ik gefaald had, in mijn relatie leven en dus in alles. Uiteindelijk ben ik er met behulp van mijn vriend uitgekomen en nu heb ik de woedeaanvallen onder controle.
Misschien dat jij wel hulp van ´anderen` kunt gebruiken. Bijv de huisarts of een maatschappelijk werker. Wat ik eigenlijk wil zeggen: schaam je niet en vertel het je man. Of hij mee gaat met een gesprek of niet, dan weet hij in elk geval wat er speelt. Ik denk dat je bij de huisarts idd ook over je slaapproblemen moet vertellen. Je geeft zelf aan dat je toen de abortus plaatsvond geen tijd had om het te verwerken. Hoewel je er nu met je man over kunt praten, betekend dit niet gelijk dat je het verwerkt hebt. Omdat het nu langer geleden heeft plaatsgevonden, kost het verwerken nu ook meer `tijd/moeite` dan een goed gesprek.Omdat het langer geleden is kan het heftiger zijn om het te verwerken.
Heel veel sterkte en of je man nu meegaat of niet, wacht niet te lang meer met hulp zoeken. Je man heeft misschien ook tijd nodig om er aan te wennen dat jullie hulp nodig hebben, maar jij moet zo snel mogelijk een gesprek plannen.
Liefs Anaa
donderdag 21 augustus 2008 om 21:30
Ik heb eindelijk een afspraak bij de huisarts gemaakt. Ik heb eerst hulp proberen te zoeken via sensoor. Daar kan je met een vrijwillige huplverlener chatten. Die dacht aan een burnout en vond dat ook dat ik de huisarts in moest schakelen. Het gaat nog steeds niet goed, nog veel zwarte gedachtes in mijn hoofd.
Allemaal bedankt voor de liever reacties!
Allemaal bedankt voor de liever reacties!
maandag 25 augustus 2008 om 21:56
Ik ben inderdaad vandaag bij de huisarts geweest. Meteen in tranen natuurlijk, maar ik kon mijn verhaal toch wel duidelijk overbrengen. Hij was volop begrip. Ik heb een verwijzing gekregen voor een psychotherapeut, kom er wel meteen achter dat er giga wachtlijsten zijn in mijn woonplaats. Ik ga morgen zoeken in de grotere steden hier in de regio. Ik heb ook lichte anti-depressiva gekregen, vooral om de nacht door te komen. Het zijn lichte omdat ik heel gauw sterk op dit soort medicijnen reageer en dan vaak 2 of 3 dagen van de wereld ben. Ik vond het wel moeilijk om mijn verhaal bij de huisarts te houden, hier schrijven is een stuk gemakkelijker! Maar ik ben toch trots op mezelf dat ik het gedaan heb! Een eerste stapje en vanavond eindelijk eens slapen.
dank jullie wel voor jullie liever reacties
dank jullie wel voor jullie liever reacties
maandag 25 augustus 2008 om 22:42
Ik ben blij dat je naar de ha bent geweest.....schrok erg van je titel, maar ik ken het gevoel ook, jaren geleden alweer, maar o zo herkenbaar.
Bij mij waren het ook de kinderen waardoor ik door bleef gaan.
Iemand hier schreef dat je daar niet meer aan denkt als je eenmaal die gedachten heb, nou dat is echt niet zo.
Op zo'n moment zijn de kinderen eigenlijk het enige wat nog belangrijk is.
Bij mij waren het ook de kinderen waardoor ik door bleef gaan.
Iemand hier schreef dat je daar niet meer aan denkt als je eenmaal die gedachten heb, nou dat is echt niet zo.
Op zo'n moment zijn de kinderen eigenlijk het enige wat nog belangrijk is.
donderdag 25 september 2008 om 23:32
Ik ben nu weer een maand verder. Ik ben nu 2 keer bij een psychotherapeut geweest. Ik voel me momenteel nog waardelozer als voorheen. Ik word elke keer in paniek wakker. Er is nog geen behandeling opgestart, deze 2 keer waren intake. Er komt veel bij me los. Vooral veel woede, ik heb me af en toe echt niet in de hand. Ik slik geen medicijnen, daar werd ik alleen maar agressiever van. Ik stond zo ontzettend te keer te gaan tegen mijn dochter om een onbenullig iets dat ik besloten heb om ze niet meer te nemen. Ik reageerde voorheen ook al zo opgefokt op anti-depressiva.
Vandaag moest ik naar de huisarts voor iets anders, nam ze lekker de tijd voor me en mocht ik mijn verhaal nog eens kwijt. Dat gaf me een fijn gevoel, ze begreep wat ik voelde en dat gaf me dus een fijn gevoel. Mijn man begint nu pas te beseffen hoe ik me al die jaren gevoeld heb, maar we zijn er nog lang niet. Ik hoop dat we het nog gaan redden samen.
Ik wilde nu ook gewoon even mijn verhaal kwijt!
Vandaag moest ik naar de huisarts voor iets anders, nam ze lekker de tijd voor me en mocht ik mijn verhaal nog eens kwijt. Dat gaf me een fijn gevoel, ze begreep wat ik voelde en dat gaf me dus een fijn gevoel. Mijn man begint nu pas te beseffen hoe ik me al die jaren gevoeld heb, maar we zijn er nog lang niet. Ik hoop dat we het nog gaan redden samen.
Ik wilde nu ook gewoon even mijn verhaal kwijt!
vrijdag 26 september 2008 om 09:43
Daisy,
Ik moet nu de deur uit, maar ik lees dit topic later even uitgebreider. In ieder geval alvast een knuffel
Fijn in ieder geval dat je huisarts de tijd neemt. Ik kan me voorstellen dat het naar is dat je je nog rotter voelt dan voorheen, misschien omdat er juist veel los komt bij een psychotherapeut, maar dat is wél nodig. Het is nodig om te zorgen dat jullie samen precies kunnen uitpuzzelen hoe jij in elkaar zit, om vervolgens invloed te kunnen uitoefenen op de manier waarop jij je voelt, waarop jij dingen ervaart. Het is naar dat het even duurt voordat je je beter voelt, maar ik hoop dat je erop kunt vertrouwen dat dat vast gaat gebeuren.
Erwt
Ik moet nu de deur uit, maar ik lees dit topic later even uitgebreider. In ieder geval alvast een knuffel
Fijn in ieder geval dat je huisarts de tijd neemt. Ik kan me voorstellen dat het naar is dat je je nog rotter voelt dan voorheen, misschien omdat er juist veel los komt bij een psychotherapeut, maar dat is wél nodig. Het is nodig om te zorgen dat jullie samen precies kunnen uitpuzzelen hoe jij in elkaar zit, om vervolgens invloed te kunnen uitoefenen op de manier waarop jij je voelt, waarop jij dingen ervaart. Het is naar dat het even duurt voordat je je beter voelt, maar ik hoop dat je erop kunt vertrouwen dat dat vast gaat gebeuren.
Erwt
Peas on earth!
