Psyche
alle pijlers
Elke morgen denk ik: ik wil dood
dinsdag 12 augustus 2008 om 00:26
Ik weet eigenlijk niet hoe ik moet beginnen. Ik voel me zo eenzaam en zo verdrietig. Ik heb niemand bij wie ik terecht kan. Elke morgen als ik wakker word ( als ik uberhaupt al geslapen heb) dan denk ik: Ik wil dood. Maar dan denk ik: nee, dat kan niet, dat kan ik mijn kinderen niet aandoen. Ik ben al jaren getrouwd, ik hou heel veel van mijn man en hij van mij, maar toch zit het op veel punten niet goed tussen ons.Ik merk dat ik steeds vaker denk aan manieren om zelfmoord te plegen. Als ik alleen in de auto zit denk ik bijvoorbeeld: als ik nu hard tegen die boom rijd dan is het voorbij. Of ik lig in bed te denken aan alle medicijnen die ik in huis heb. Ik heb geen vriendinnen en niemand bij wie ik terecht kan. ik wil hulp, maar waar moet ik beginnen?
maandag 29 juni 2009 om 00:58
je hoeft nu a la minute niks te beslissen over je verre toekomst. eerst zorgen dat jij jezelf weer beter gaat voelen! mag ik vragen wat er in je huwelijk gaande is (hoef je geen antwoord op te geven als je dat liever niet wilt)
je hebt in je vorige bericht al antwoord gegeven op deze vraag. ik was bezig met typen en je vorige bericht was er toen nog niet.
je hebt in je vorige bericht al antwoord gegeven op deze vraag. ik was bezig met typen en je vorige bericht was er toen nog niet.
maandag 29 juni 2009 om 01:01
quote:daisymadelief schreef op 29 juni 2009 @ 00:57:
[...]
Ik denk dat dat mijn grootste probleem is, door de manier waarop mijn man mijn behandeld heeft, maar ook doordat ik me zo door hem heb laten behandelen, voel ik me helemaal niets meer waard.
De manier waarop anderen jou behandelen zegt niets, maar dan ook NIETS over wat jij waard bent. Jij bent, jij leeft, en je bent het waard. Punt.
Dan kan je honderd belsissingen nemen waar je later spijt van hebt, maar dat doet niets af aan jouw waarde.
[...]
Ik denk dat dat mijn grootste probleem is, door de manier waarop mijn man mijn behandeld heeft, maar ook doordat ik me zo door hem heb laten behandelen, voel ik me helemaal niets meer waard.
De manier waarop anderen jou behandelen zegt niets, maar dan ook NIETS over wat jij waard bent. Jij bent, jij leeft, en je bent het waard. Punt.
Dan kan je honderd belsissingen nemen waar je later spijt van hebt, maar dat doet niets af aan jouw waarde.
maandag 29 juni 2009 om 01:03
quote:daisymadelief schreef op 29 juni 2009 @ 00:57:
[...]
Ik denk dat dat mijn grootste probleem is, door de manier waarop mijn man mijn behandeld heeft, maar ook doordat ik me zo door hem heb laten behandelen, voel ik me helemaal niets meer waard.Komt dit doordat het je zelfrespect aangetast heeft, dat je je slecht hebt laten behandelen? Heb je het idee dat je er wat aan had moeten doen en dat het je eigen schuld is dat je dat niet hebt gedaan?
Zo heb ik mij ook gevoeld, nadat mijn relatie met mijn ex net over was (en soms nu nog). Maar weet 1 ding: Jij bent niet verantwoordelijk voor zijn gedrag! Het is moeilijk grenzen aangeven bij iemand die die grenzen niet respecteerd. En als iemand daar overheen dendert is het erg moeilijk om diegene tegen te houden als diegene jouw grenzen opzij schuift.
Maar je spreekt in de verleden tijd? Behandeld hij je niet meer zo nu? Daar mag je dan wel trots op zijn! Je hebt er wat aan gedaan en je grenzen aangegeven. En je hebt hulp gezocht, dat is een grote stap. Jammer van je slechte ervaring...
[...]
Ik denk dat dat mijn grootste probleem is, door de manier waarop mijn man mijn behandeld heeft, maar ook doordat ik me zo door hem heb laten behandelen, voel ik me helemaal niets meer waard.Komt dit doordat het je zelfrespect aangetast heeft, dat je je slecht hebt laten behandelen? Heb je het idee dat je er wat aan had moeten doen en dat het je eigen schuld is dat je dat niet hebt gedaan?
Zo heb ik mij ook gevoeld, nadat mijn relatie met mijn ex net over was (en soms nu nog). Maar weet 1 ding: Jij bent niet verantwoordelijk voor zijn gedrag! Het is moeilijk grenzen aangeven bij iemand die die grenzen niet respecteerd. En als iemand daar overheen dendert is het erg moeilijk om diegene tegen te houden als diegene jouw grenzen opzij schuift.
Maar je spreekt in de verleden tijd? Behandeld hij je niet meer zo nu? Daar mag je dan wel trots op zijn! Je hebt er wat aan gedaan en je grenzen aangegeven. En je hebt hulp gezocht, dat is een grote stap. Jammer van je slechte ervaring...
maandag 29 juni 2009 om 01:05
quote:daisymadelief schreef op 29 juni 2009 @ 00:57:
[...]
Ik denk dat dat mijn grootste probleem is, door de manier waarop mijn man mijn behandeld heeft, maar ook doordat ik me zo door hem heb laten behandelen, voel ik me helemaal niets meer waard.Dan kun je NU beginnen met jezelf eens goed te gaan behandelen. Zorg voor jezelf!
Jij vindt wél dat je dat waard bent, anders zou je hier je noodkreet niet posten. Je zoekt hier bevestiging voor wat je diep in je hart voelt en weet, maar wat je niet bevestigt ziet in je nabije omgeving. Namelijk dat je iemand bent, iemand waar van gehouden mag worden en waar mensen aandacht aan willen geven.
[...]
Ik denk dat dat mijn grootste probleem is, door de manier waarop mijn man mijn behandeld heeft, maar ook doordat ik me zo door hem heb laten behandelen, voel ik me helemaal niets meer waard.Dan kun je NU beginnen met jezelf eens goed te gaan behandelen. Zorg voor jezelf!
Jij vindt wél dat je dat waard bent, anders zou je hier je noodkreet niet posten. Je zoekt hier bevestiging voor wat je diep in je hart voelt en weet, maar wat je niet bevestigt ziet in je nabije omgeving. Namelijk dat je iemand bent, iemand waar van gehouden mag worden en waar mensen aandacht aan willen geven.
oh that purrrrrrrrrfect feeling
maandag 29 juni 2009 om 01:11
quote:newstylista schreef op 29 juni 2009 @ 00:58:
je hoeft nu a la minute niks te beslissen over je verre toekomst. eerst zorgen dat jij jezelf weer beter gaat voelen! mag ik vragen wat er in je huwelijk gaande is (hoef je geen antwoord op te geven als je dat liever niet wilt)
Ik kan daar niet te diep op ingaan, maar mijn verhaal staat in het begin van dit topic. Mijn man heeft me 8 jaar geleden gedwongen tot een abortus en mij, tot vorig jaar, nooit de kans gegeven om het te verwerken.
Verder, en ik schaam me erg diep dat ik dat heb laten gebeuren, heeft hij mij altijd tegengehouden als ik iets buiten de deur wilde doen ( ja dat bestaat nog anno 2009), dan had hij altijd een boel commentaar en was hij heel jaloers. Het gevolg was dat ik dus maar nergens meer knaar toe ging. Zelf heeft hij zijn hobby in de muziek en speelt op vrijdag en zaterdagavonden, terwijl ik dan dus thuis met de kids op de bank zit. Ik vind het niet erg dat hij die hobby heeft, maar ik trek het gewoon niet om na 20 jaar nog langer in het weekend alleen te zitten. We hebben samen geen sociaal leven, omdat je bijna geen afspraken kunt maken in het weekend omdat hij moet spelen. Ik heb een paar vriendinnen, maar die zijn in het weekend ook liever thuis bij man en kinderen. Al die jaren heeft hier alles in het teken moeten staan van zijn hobby, bij elke crisis (zieke kinderen, ongelukjes van de kinderen etc.) stond ik er alleen voor. Ik kan daar niet te veel voorbeelden van noemen want dan word ik te herkenbaar. Ik heb hem over mijn leven laten beslissen en over het leven van mijn ongeboren kind, dat neem ik hem kwalijk, maar ook mezelf dat ik niet voor mezelf gevochten heb. Dat is waardoor ik me ontzettend waardeloos voel.
je hoeft nu a la minute niks te beslissen over je verre toekomst. eerst zorgen dat jij jezelf weer beter gaat voelen! mag ik vragen wat er in je huwelijk gaande is (hoef je geen antwoord op te geven als je dat liever niet wilt)
Ik kan daar niet te diep op ingaan, maar mijn verhaal staat in het begin van dit topic. Mijn man heeft me 8 jaar geleden gedwongen tot een abortus en mij, tot vorig jaar, nooit de kans gegeven om het te verwerken.
Verder, en ik schaam me erg diep dat ik dat heb laten gebeuren, heeft hij mij altijd tegengehouden als ik iets buiten de deur wilde doen ( ja dat bestaat nog anno 2009), dan had hij altijd een boel commentaar en was hij heel jaloers. Het gevolg was dat ik dus maar nergens meer knaar toe ging. Zelf heeft hij zijn hobby in de muziek en speelt op vrijdag en zaterdagavonden, terwijl ik dan dus thuis met de kids op de bank zit. Ik vind het niet erg dat hij die hobby heeft, maar ik trek het gewoon niet om na 20 jaar nog langer in het weekend alleen te zitten. We hebben samen geen sociaal leven, omdat je bijna geen afspraken kunt maken in het weekend omdat hij moet spelen. Ik heb een paar vriendinnen, maar die zijn in het weekend ook liever thuis bij man en kinderen. Al die jaren heeft hier alles in het teken moeten staan van zijn hobby, bij elke crisis (zieke kinderen, ongelukjes van de kinderen etc.) stond ik er alleen voor. Ik kan daar niet te veel voorbeelden van noemen want dan word ik te herkenbaar. Ik heb hem over mijn leven laten beslissen en over het leven van mijn ongeboren kind, dat neem ik hem kwalijk, maar ook mezelf dat ik niet voor mezelf gevochten heb. Dat is waardoor ik me ontzettend waardeloos voel.
maandag 29 juni 2009 om 01:18
daisy wat een moeilijke situatie! ik kan mij voorstellen dat je je niet geroepen voelt om steun bij je man te zoeken. wat zou je zelf willen, vechten voor je relatie in de hoop dat er dingen veranderen. of zou je alleen verder willen?
ik zeg ook maar wat hoor, ik vind het heel naar voor je hoe jij je nu voelt en zou willen dat ik je kon helpen, maar weet niet zo goed hoe
ik zeg ook maar wat hoor, ik vind het heel naar voor je hoe jij je nu voelt en zou willen dat ik je kon helpen, maar weet niet zo goed hoe
maandag 29 juni 2009 om 01:20
Kan het ook zijn dat je een beetje kwijt bent wie je nu eigenlijk echt bent, omdat hij steeds voor jou heeft lopen denken? En dat je jezelf nu weer moet vinden, maar niet weet waar te beginnen?
Als jouw mening zo lang onderdrukt wordt, is het soms moeilijk om weer te weten wat die mening ook weer was.
Maarrr...je bent wel duidelijk van mening dat deze situatie en zijn gedrag niet oke is. En daar heb je groot gelijk in! Kies voor jezelf, je hebt er recht op. Wat hij daar ook van vindt. En met iemand praten kan jou sterker maken, waardoor je steviger in je schoenen komt te staan tegenover hem en je jezelf weer terugkrijgt.
Mijn mailadres staat in mijn motto, mocht je daar behoefte aan hebben.
Als jouw mening zo lang onderdrukt wordt, is het soms moeilijk om weer te weten wat die mening ook weer was.
Maarrr...je bent wel duidelijk van mening dat deze situatie en zijn gedrag niet oke is. En daar heb je groot gelijk in! Kies voor jezelf, je hebt er recht op. Wat hij daar ook van vindt. En met iemand praten kan jou sterker maken, waardoor je steviger in je schoenen komt te staan tegenover hem en je jezelf weer terugkrijgt.
Mijn mailadres staat in mijn motto, mocht je daar behoefte aan hebben.
maandag 29 juni 2009 om 01:22
Daisy, je komt na lange tijd weer terug op dit topic. Midden in de nacht. In de nacht ziet alles er sowieso zwarter uit dus om nu je problemen uit te gaan spitten zal waarschijnlijk een negatieve invloed hebben op je gevoelstoestand.
Probeer te gaan slapen. Waar je nu over piekert, dat is er morgen nog. Het zijn geen acute dingen, het is oud zeer wat doorwerkt. Maar morgen kun je die maatschappelijk werker bellen, of naar je huisarts gaan. Nu kun je niets ondernemen en zal hier verder schrijven je alleen maar meer in de put helpen.
Je moet wel iets gaan doen, aan de dingen die je al zo lang dwars zitten. Maar morgen is vroeg genoeg, echt.
Probeer te gaan slapen. Waar je nu over piekert, dat is er morgen nog. Het zijn geen acute dingen, het is oud zeer wat doorwerkt. Maar morgen kun je die maatschappelijk werker bellen, of naar je huisarts gaan. Nu kun je niets ondernemen en zal hier verder schrijven je alleen maar meer in de put helpen.
Je moet wel iets gaan doen, aan de dingen die je al zo lang dwars zitten. Maar morgen is vroeg genoeg, echt.
oh that purrrrrrrrrfect feeling
maandag 29 juni 2009 om 01:33
wat zou je zelf willen, vechten voor je relatie in de hoop dat er dingen veranderen. of zou je alleen verder willen?
Dat moet ik voor mezelf uit zien te vinden. Ik houd nog steeds van mijn man. Hij weet hoe ik me voel en hoe slecht het met me gaat, maar hij wil de situatie liever niet veranderen. Hij wil gewoon zijn hobby blijven doen en dat ik mezelf eenzaam voel is dus gewoon mijn probleem. Ik wil gewoon het liefst dat hij stopt en zijn hobby op een andere manier probeert uit te oefenen. Volgens hem kan ik niet eenzaam zijn, want er is altijd wel een van de kinderen thuis. maar behalve dit heeft de abortus er bij mij ontzettend ingehakt. Er gaat nog steeds geen dag voorbij of ik voel me ontzettend verdrietig. Ik weet eigenlijk niet meer hoe gelukkig zijn voelt. Ik houd van mijn kinderen, zij houden me op de been en de gedachte aan hun zorgen ervoor dat ik mezelf niets aan doe. Maar ik wil gewoon weer een beetje gelukkig zijn. Ik vind het vreselijk als ik wakker word en denk: Ik wilde dat ik dood was. In de loop van de dag trekt dat weer weg, maar als ik niet kan slapen, dan begint het weer te malen. Ik wil zo graag weer gelukkig en onbezorgd zijn. En ik weet dat ik alleen daar zelf voor kan zorgen, maar hoe daar ben ik nog niet achter. Of ik getrouwd moeten blijven en dan maar hopen dat mijn man wat minder aan zichzelf denkt en meer aan ons, of dat ik alleen verder ga.
Dat moet ik voor mezelf uit zien te vinden. Ik houd nog steeds van mijn man. Hij weet hoe ik me voel en hoe slecht het met me gaat, maar hij wil de situatie liever niet veranderen. Hij wil gewoon zijn hobby blijven doen en dat ik mezelf eenzaam voel is dus gewoon mijn probleem. Ik wil gewoon het liefst dat hij stopt en zijn hobby op een andere manier probeert uit te oefenen. Volgens hem kan ik niet eenzaam zijn, want er is altijd wel een van de kinderen thuis. maar behalve dit heeft de abortus er bij mij ontzettend ingehakt. Er gaat nog steeds geen dag voorbij of ik voel me ontzettend verdrietig. Ik weet eigenlijk niet meer hoe gelukkig zijn voelt. Ik houd van mijn kinderen, zij houden me op de been en de gedachte aan hun zorgen ervoor dat ik mezelf niets aan doe. Maar ik wil gewoon weer een beetje gelukkig zijn. Ik vind het vreselijk als ik wakker word en denk: Ik wilde dat ik dood was. In de loop van de dag trekt dat weer weg, maar als ik niet kan slapen, dan begint het weer te malen. Ik wil zo graag weer gelukkig en onbezorgd zijn. En ik weet dat ik alleen daar zelf voor kan zorgen, maar hoe daar ben ik nog niet achter. Of ik getrouwd moeten blijven en dan maar hopen dat mijn man wat minder aan zichzelf denkt en meer aan ons, of dat ik alleen verder ga.
maandag 29 juni 2009 om 01:36
quote:Poezewoes schreef op 29 juni 2009 @ 01:22:
Daisy, je komt na lange tijd weer terug op dit topic. Midden in de nacht. In de nacht ziet alles er sowieso zwarter uit dus om nu je problemen uit te gaan spitten zal waarschijnlijk een negatieve invloed hebben op je gevoelstoestand.
Probeer te gaan slapen. Waar je nu over piekert, dat is er morgen nog. Het zijn geen acute dingen, het is oud zeer wat doorwerkt. Maar morgen kun je die maatschappelijk werker bellen, of naar je huisarts gaan. Nu kun je niets ondernemen en zal hier verder schrijven je alleen maar meer in de put helpen.
Je moet wel iets gaan doen, aan de dingen die je al zo lang dwars zitten. Maar morgen is vroeg genoeg, echt. Ja, ik ga nu naar bed ( ik neem 1 pilletje) en morgen ga ik hulp zoeken. Ik ga dadelijk in bed nog denken aan jullie lieve woorden en jullie adviezen, waar ik jullie voor wil bedanken.
Daisy, je komt na lange tijd weer terug op dit topic. Midden in de nacht. In de nacht ziet alles er sowieso zwarter uit dus om nu je problemen uit te gaan spitten zal waarschijnlijk een negatieve invloed hebben op je gevoelstoestand.
Probeer te gaan slapen. Waar je nu over piekert, dat is er morgen nog. Het zijn geen acute dingen, het is oud zeer wat doorwerkt. Maar morgen kun je die maatschappelijk werker bellen, of naar je huisarts gaan. Nu kun je niets ondernemen en zal hier verder schrijven je alleen maar meer in de put helpen.
Je moet wel iets gaan doen, aan de dingen die je al zo lang dwars zitten. Maar morgen is vroeg genoeg, echt. Ja, ik ga nu naar bed ( ik neem 1 pilletje) en morgen ga ik hulp zoeken. Ik ga dadelijk in bed nog denken aan jullie lieve woorden en jullie adviezen, waar ik jullie voor wil bedanken.
maandag 29 juni 2009 om 01:40
quote:daisymadelief schreef op 29 juni 2009 @ 01:33:
wat zou je zelf willen, vechten voor je relatie in de hoop dat er dingen veranderen. of zou je alleen verder willen?
Dat moet ik voor mezelf uit zien te vinden. Ik houd nog steeds van mijn man. Hij weet hoe ik me voel en hoe slecht het met me gaat, maar hij wil de situatie liever niet veranderen. Hij wil gewoon zijn hobby blijven doen en dat ik mezelf eenzaam voel is dus gewoon mijn probleem. Ik wil gewoon het liefst dat hij stopt en zijn hobby op een andere manier probeert uit te oefenen. Volgens hem kan ik niet eenzaam zijn, want er is altijd wel een van de kinderen thuis. maar behalve dit heeft de abortus er bij mij ontzettend ingehakt. Er gaat nog steeds geen dag voorbij of ik voel me ontzettend verdrietig. Ik weet eigenlijk niet meer hoe gelukkig zijn voelt. Ik houd van mijn kinderen, zij houden me op de been en de gedachte aan hun zorgen ervoor dat ik mezelf niets aan doe. Maar ik wil gewoon weer een beetje gelukkig zijn. Ik vind het vreselijk als ik wakker word en denk: Ik wilde dat ik dood was. In de loop van de dag trekt dat weer weg, maar als ik niet kan slapen, dan begint het weer te malen. Ik wil zo graag weer gelukkig en onbezorgd zijn. En ik weet dat ik alleen daar zelf voor kan zorgen, maar hoe daar ben ik nog niet achter. Of ik getrouwd moeten blijven en dan maar hopen dat mijn man wat minder aan zichzelf denkt en meer aan ons, of dat ik alleen verder ga.als ik het even heel hard zeg, vind ik jou man een botte lul! waarschijnlijk heb je daar nu even niks aan. zie je wel dat hij totaal geen rekening houdt met jou? hij weet hoe jij je voelt, maar wil er niks aan veranderen plus het feit dat hij je niet serieus neemt. ik hoop dat je een beetje kunt slapen, slaap lekker!
wat zou je zelf willen, vechten voor je relatie in de hoop dat er dingen veranderen. of zou je alleen verder willen?
Dat moet ik voor mezelf uit zien te vinden. Ik houd nog steeds van mijn man. Hij weet hoe ik me voel en hoe slecht het met me gaat, maar hij wil de situatie liever niet veranderen. Hij wil gewoon zijn hobby blijven doen en dat ik mezelf eenzaam voel is dus gewoon mijn probleem. Ik wil gewoon het liefst dat hij stopt en zijn hobby op een andere manier probeert uit te oefenen. Volgens hem kan ik niet eenzaam zijn, want er is altijd wel een van de kinderen thuis. maar behalve dit heeft de abortus er bij mij ontzettend ingehakt. Er gaat nog steeds geen dag voorbij of ik voel me ontzettend verdrietig. Ik weet eigenlijk niet meer hoe gelukkig zijn voelt. Ik houd van mijn kinderen, zij houden me op de been en de gedachte aan hun zorgen ervoor dat ik mezelf niets aan doe. Maar ik wil gewoon weer een beetje gelukkig zijn. Ik vind het vreselijk als ik wakker word en denk: Ik wilde dat ik dood was. In de loop van de dag trekt dat weer weg, maar als ik niet kan slapen, dan begint het weer te malen. Ik wil zo graag weer gelukkig en onbezorgd zijn. En ik weet dat ik alleen daar zelf voor kan zorgen, maar hoe daar ben ik nog niet achter. Of ik getrouwd moeten blijven en dan maar hopen dat mijn man wat minder aan zichzelf denkt en meer aan ons, of dat ik alleen verder ga.als ik het even heel hard zeg, vind ik jou man een botte lul! waarschijnlijk heb je daar nu even niks aan. zie je wel dat hij totaal geen rekening houdt met jou? hij weet hoe jij je voelt, maar wil er niks aan veranderen plus het feit dat hij je niet serieus neemt. ik hoop dat je een beetje kunt slapen, slaap lekker!
maandag 29 juni 2009 om 01:59
Meiske, niet je man moet jou gelukkig maken, jij moet dat doen.
En dan begin je met bedenken wat jou gelukkiger zou maken. Dat is je doel, daar wil je heen. Je kan lang en hard nadenken over wat is geweest, maar je moet toe naar wat er kan zijn. Het verleden kan je niet veranderen, je toekomst wel.
Wat ik nog wil zeggen; geef al je liefde en energie aan de kinderen die er wél zijn. Ze hebben je zo nodig! Het verdriet om de abortus is legitiem, maar laat je kinderen die er wel mochten zijn daar niet onder lijden. Het is zo, je kan het niet meer omkeren. Rouw om een abortus is goed, er in blijven hangen niet.
En dan begin je met bedenken wat jou gelukkiger zou maken. Dat is je doel, daar wil je heen. Je kan lang en hard nadenken over wat is geweest, maar je moet toe naar wat er kan zijn. Het verleden kan je niet veranderen, je toekomst wel.
Wat ik nog wil zeggen; geef al je liefde en energie aan de kinderen die er wél zijn. Ze hebben je zo nodig! Het verdriet om de abortus is legitiem, maar laat je kinderen die er wel mochten zijn daar niet onder lijden. Het is zo, je kan het niet meer omkeren. Rouw om een abortus is goed, er in blijven hangen niet.
oh that purrrrrrrrrfect feeling
maandag 29 juni 2009 om 10:03
En zoek hulp. Soms duurt het even voordat je bij iemand bent waar je je goed bij kunt voelen, soms is het even zoeken, maar je hebt echt een neutraal iemand nodig om mee te kunnen praten. Die jou helpt bij het terugvinden van je eigenwaarde, want die is er écht nog wel!
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
maandag 29 juni 2009 om 10:32
quote:newstylista schreef op 29 juni 2009 @ 09:59:
daisy, hoe voel je je? heb je een beetje kunnen slapen?
Nee, ik heb niet veel geslapen, de medicijnen zijn wel versuffend, dus ik ben nu net weer wat helder in mijn hoofd.
Ik heb net op de site van het maatschappelijk werk hier in mijn regio gekeken, nu blijkt dus dat ik alleen tussen 9 en 10 uur kan bellen voor een afspraak en ben ik dus net te laat. Dat moet dus wachten tot morgen. Een afspraak met de huisarts lijkt me even geen zin te hebben, ze is totaal op de hoogte van alle problemen, maar meer dan een doorverwijzing of luisterend oor kan ze niet bieden. Anti-depressiva etc. kan ik niet gebruiken, daar kan ik absoluut niet tegen, ik word daar zelfs een beetje agressief van of ik ben 2 dagen van de wereld.
De berichten van jullie zetten me wel goed aan het denken.
Inderdaad ben ik zelf verantwoordelijk voor mijn geluk. Maar ook voor het geluk van mijn kinderen en dat staat voor mij voorop.
daisy, hoe voel je je? heb je een beetje kunnen slapen?
Nee, ik heb niet veel geslapen, de medicijnen zijn wel versuffend, dus ik ben nu net weer wat helder in mijn hoofd.
Ik heb net op de site van het maatschappelijk werk hier in mijn regio gekeken, nu blijkt dus dat ik alleen tussen 9 en 10 uur kan bellen voor een afspraak en ben ik dus net te laat. Dat moet dus wachten tot morgen. Een afspraak met de huisarts lijkt me even geen zin te hebben, ze is totaal op de hoogte van alle problemen, maar meer dan een doorverwijzing of luisterend oor kan ze niet bieden. Anti-depressiva etc. kan ik niet gebruiken, daar kan ik absoluut niet tegen, ik word daar zelfs een beetje agressief van of ik ben 2 dagen van de wereld.
De berichten van jullie zetten me wel goed aan het denken.
Inderdaad ben ik zelf verantwoordelijk voor mijn geluk. Maar ook voor het geluk van mijn kinderen en dat staat voor mij voorop.
maandag 29 juni 2009 om 10:35
maandag 29 juni 2009 om 10:50
quote:Poezewoes schreef op 29 juni 2009 @ 01:59:
Meiske, niet je man moet jou gelukkig maken, jij moet dat doen.
En dan begin je met bedenken wat jou gelukkiger zou maken. Dat is je doel, daar wil je heen. Je kan lang en hard nadenken over wat is geweest, maar je moet toe naar wat er kan zijn. Het verleden kan je niet veranderen, je toekomst wel.
Wat ik nog wil zeggen; geef al je liefde en energie aan de kinderen die er wél zijn. Ze hebben je zo nodig! Het verdriet om de abortus is legitiem, maar laat je kinderen die er wel mochten zijn daar niet onder lijden. Het is zo, je kan het niet meer omkeren. Rouw om een abortus is goed, er in blijven hangen niet.
Hier moet ik dus echt om huilen, je hebt helemaal gelijk, maar het is zo moeilijk om er niet in te blijven hangen. Wat mij gelukkig zal maken is dat ik rust krijg en al het gebeurde een plaatsje kan geven, dat ik mijn man kan vergeven wat betreft de abortus, maar dat kan ik gewoon niet, de pijn zit zo diep.Jarenlang is hij langs mijn verdriet heen gegaan en nog steeds moet ik mezelf 'verdedigen' over hoe ik me voel.
Ik weet niet of alleen doorgaan mij gelukkiger gaat maken.
Het liefst wil ik mijn huwelijk redden omdat mijn liefde voor deze man er nog steeds is. Maar hij heeft mij zoveel pijn gedaan. Hij heeft al die jaren voor zijn hobby gekozen en niet voor zijn gezin..
Er is een periode geweest, toen waren mijn kinderen nog een stuk kleiner, dat ik ziek was en niet goed voor de kinderen kon zorgen. Ik had toendertijd reuma (en achteraf ook Pfeiffer, maar dat wisten we toen nog niet) en voelde me ziek en ellendig. Maar hij ging gewoon door met de muziek, hij was niet bereid om dat opzij te zetten voor zijn gezin. Hij speelde toen 2 tot 3 avonden in de week en dat op dagen dat ik moest werken.Ik werkte vanwege mijn ziekte maar een paar uurtjes in de week, maar ik had geen energie meer als ik thuis kwam, maar hij was hem dan al gevlogen. Mijn kinderen hebben daar echt onder te lijden gehad, ik kon praten, smeken, huilen wat ik wilde, maar de muziek ging voor. En als dit soort dingen gebeuren en je te horen krijgt dat je maar zeurt, jezelf aanstelt etc. dan ga je dat op den duur geloven. Want andere vrouwen in de band doen toch ook niet moeilijk?
En dan verlies je je gevoel voor eigenwaarde.En ik voel me schuldig dat ik hier mijn verhaal vertel en het gevoel heb dat ik mijn man verraad. Ik weet het gewoon niet meer.
Meiske, niet je man moet jou gelukkig maken, jij moet dat doen.
En dan begin je met bedenken wat jou gelukkiger zou maken. Dat is je doel, daar wil je heen. Je kan lang en hard nadenken over wat is geweest, maar je moet toe naar wat er kan zijn. Het verleden kan je niet veranderen, je toekomst wel.
Wat ik nog wil zeggen; geef al je liefde en energie aan de kinderen die er wél zijn. Ze hebben je zo nodig! Het verdriet om de abortus is legitiem, maar laat je kinderen die er wel mochten zijn daar niet onder lijden. Het is zo, je kan het niet meer omkeren. Rouw om een abortus is goed, er in blijven hangen niet.
Hier moet ik dus echt om huilen, je hebt helemaal gelijk, maar het is zo moeilijk om er niet in te blijven hangen. Wat mij gelukkig zal maken is dat ik rust krijg en al het gebeurde een plaatsje kan geven, dat ik mijn man kan vergeven wat betreft de abortus, maar dat kan ik gewoon niet, de pijn zit zo diep.Jarenlang is hij langs mijn verdriet heen gegaan en nog steeds moet ik mezelf 'verdedigen' over hoe ik me voel.
Ik weet niet of alleen doorgaan mij gelukkiger gaat maken.
Het liefst wil ik mijn huwelijk redden omdat mijn liefde voor deze man er nog steeds is. Maar hij heeft mij zoveel pijn gedaan. Hij heeft al die jaren voor zijn hobby gekozen en niet voor zijn gezin..
Er is een periode geweest, toen waren mijn kinderen nog een stuk kleiner, dat ik ziek was en niet goed voor de kinderen kon zorgen. Ik had toendertijd reuma (en achteraf ook Pfeiffer, maar dat wisten we toen nog niet) en voelde me ziek en ellendig. Maar hij ging gewoon door met de muziek, hij was niet bereid om dat opzij te zetten voor zijn gezin. Hij speelde toen 2 tot 3 avonden in de week en dat op dagen dat ik moest werken.Ik werkte vanwege mijn ziekte maar een paar uurtjes in de week, maar ik had geen energie meer als ik thuis kwam, maar hij was hem dan al gevlogen. Mijn kinderen hebben daar echt onder te lijden gehad, ik kon praten, smeken, huilen wat ik wilde, maar de muziek ging voor. En als dit soort dingen gebeuren en je te horen krijgt dat je maar zeurt, jezelf aanstelt etc. dan ga je dat op den duur geloven. Want andere vrouwen in de band doen toch ook niet moeilijk?
En dan verlies je je gevoel voor eigenwaarde.En ik voel me schuldig dat ik hier mijn verhaal vertel en het gevoel heb dat ik mijn man verraad. Ik weet het gewoon niet meer.
maandag 29 juni 2009 om 10:54
Ik snap dat het idee alleen met de kinderen verder te gaan je op dit moment afschrikt. Zodra jij je iets beter gaat voelen wordt je sterker en zul je zien dat je je man helemaal niet nodig hebt om gelukkig te zijn. Dat geeft je dan weer een supergevoel en zal je nog meer sterken! Ik zou mijn energie aan mezelf en de kinderen geven en de relatie laten voor wat het is op dit moment. Als je man dat niet kan opbrengen is hij je niet waard.
maandag 29 juni 2009 om 10:57
quote:newstylista schreef op 29 juni 2009 @ 10:35:
wat jammer dat je niet veel hebt kunnen slapen zou je het niet fijn vinden om even van je af te kunnen praten bij de huisarts? misschien kan de huisarts je iets anders voorschrijven, waardoor je wat meer rust hebt de komende dagen? heb je je medicijnen aan je man gegeven?
Ik heb mijn man nog niet gezien, die is vanmorgen al heel vroeg gaan werken. Maar vanavond ga ik het hem geven en dan zal ik hem vertellen dat het weet veel slechter gaat met mij. Ik ben al een aantal keer naar de huisarts geweest, maar iets anders voorschrijven durft ze niet meer aan. Ik hoop dat ik snel bij een maatschappelijk werkster terecht kan. Volgens mijn huisarts zit ik daar beter op mijn plaats dan bij een psychotherapeut.
Ik ga nu van het forum af, want ik merk dat ik er nu niet meer uitkom in mijn hoofd, ik ga naar buiten fietsen of wandelen of zo, even mijn hoofd leegmaken!
wat jammer dat je niet veel hebt kunnen slapen zou je het niet fijn vinden om even van je af te kunnen praten bij de huisarts? misschien kan de huisarts je iets anders voorschrijven, waardoor je wat meer rust hebt de komende dagen? heb je je medicijnen aan je man gegeven?
Ik heb mijn man nog niet gezien, die is vanmorgen al heel vroeg gaan werken. Maar vanavond ga ik het hem geven en dan zal ik hem vertellen dat het weet veel slechter gaat met mij. Ik ben al een aantal keer naar de huisarts geweest, maar iets anders voorschrijven durft ze niet meer aan. Ik hoop dat ik snel bij een maatschappelijk werkster terecht kan. Volgens mijn huisarts zit ik daar beter op mijn plaats dan bij een psychotherapeut.
Ik ga nu van het forum af, want ik merk dat ik er nu niet meer uitkom in mijn hoofd, ik ga naar buiten fietsen of wandelen of zo, even mijn hoofd leegmaken!
maandag 29 juni 2009 om 11:02
maandag 29 juni 2009 om 11:04
Beste Daisy, ik heb net je topic zitten lezen.
Ik heb totaal iets anders meegemaakt maar ik herken je gevoel van het niet los kunnen laten, je waardeloos voelen etc.
Ik had bleek later een Post traumatisch stress syndroom.
Wat mij heel erg heeft geholpen is praten met een psychotherapeut die daarbij ook lichaamswerk deed. Ik vond dit eerst heel zweverig klinken maar ik heb mijn trauma los kunnen laten, het is nog steeds een onderdeel van me maar het beheerst niet meer mijn leven.
Het 'lichaamswerk' is wat lastig uit te leggen maar ik kan als je wil wel even opzoeken wat het precies inhield, het leek op een soort medidatie.
Als je wil kan je me een vriendenverzoek sturen en kan ik je mailen met meer info.
Het lijkt me echt dat je er zelf niet uit komt. Laat je niet uit het veld slaan door een vervelende ervaring met een psychotherapeut, het klikt nou eenmaal niet met iedereen.
Ik ben zelf destijds op zoek gegaan naar iemand, gewoon via internet.
Veel sterkte en laat weten als je meer info wil! Wil het trouwens ook wel op het forum doen, ik hoor het wel!
Fladder
Ik heb totaal iets anders meegemaakt maar ik herken je gevoel van het niet los kunnen laten, je waardeloos voelen etc.
Ik had bleek later een Post traumatisch stress syndroom.
Wat mij heel erg heeft geholpen is praten met een psychotherapeut die daarbij ook lichaamswerk deed. Ik vond dit eerst heel zweverig klinken maar ik heb mijn trauma los kunnen laten, het is nog steeds een onderdeel van me maar het beheerst niet meer mijn leven.
Het 'lichaamswerk' is wat lastig uit te leggen maar ik kan als je wil wel even opzoeken wat het precies inhield, het leek op een soort medidatie.
Als je wil kan je me een vriendenverzoek sturen en kan ik je mailen met meer info.
Het lijkt me echt dat je er zelf niet uit komt. Laat je niet uit het veld slaan door een vervelende ervaring met een psychotherapeut, het klikt nou eenmaal niet met iedereen.
Ik ben zelf destijds op zoek gegaan naar iemand, gewoon via internet.
Veel sterkte en laat weten als je meer info wil! Wil het trouwens ook wel op het forum doen, ik hoor het wel!
Fladder
maandag 29 juni 2009 om 11:07
Ik lees nu ook dat iemand EMDR adviseert. Dat heb ik in eerste instantie ook gedaan, meteen na mijn trauma, en dat heeft me zeker geholpen om de "scherpe kantjes" eraf te krijgen.
http://www.emdr.nl/
http://www.emdr.nl/
maandag 29 juni 2009 om 11:14
Oh Fladder, ik zie net dat je de link al hebt neergezet, heb net een stuk eruit gecopiëerd, zal het toch hier nog even 'plakken'
Wat is het probleem
Wat gebeurt er met je na een bijzonder beangstigende of pijnlijke ervaring? In plaats van eroverheen te komen, raak je er soms in vast. Dit kan leiden tot veranderingen in hoe je je voelt, hoe je denkt en handelt. Je realiseert je misschien niet eens dat de veranderingen gerelateerd zijn aan de gebeurtenis, totdat je bedenkt hoe het ervoor was. De herinnering zelf kan eveneens problemen veroorzaken. Bijvoorbeeld het plotseling ervaren van vervelende beelden of gedachten die met de gebeurtenis te maken hebben.
Welke gebeurtenissen kunnen leiden tot verwerkingsproblemen
Auto ongeval Mishandeling
Misbruik Ongeval, verwonding of ziekte
Brand Overval
Verkrachting of aanranding Verlies van een baan
Natuurramp Diagnose van een ernstige ziekte
Getuige van geweld Verlies van een geliefde
Soorten klachten die iemand kan hebben na een shockerende ervaring
- Herbelevingen van de ervaring
- Vermijdingsgedrag m.b.t. de ervaring
- Verhoogde arousal
- Stress
- Schaamte of schuldgevoel
- Slecht humeur
- Depressie
- Zorgen maken
- Angsten
- Slecht zelfbeeld
- Paniek
- Slaapproblemen
- Relatieproblemen
- Onverklaarbare lichamelijke klachten
De oplossing
Hoe raak je deze symptomen kwijt? Veel experts denken dat de enige manier is "de vervelende herinnering terug te halen en te verwerken". Dit kan op verschillende manieren gedaan worden. Een daarvan is EMDR.
EMDR
EMDR is een kortdurende, geprotocolleerde en cliëntgerichte behandelmethode om akelige ervaringen te verwerken. EMDR integreert verschillende succesvolle elementen van andere therapieën in combinatie met een afleidende stimulus (het met de ogen volgen van de handen van de therapeut of bi-laterale audiostimulatie). Hierdoor wordt "het informatie-verwerkings-systeem in de hersenen" gestimuleerd. Met EMDR is het niet nodig om jarenlang te praten over het verleden. Wel worden, door het stimuleren van het informatie-verwerkings-systeem, in een relatief korte tijd therapeutische doelen bereikt. Hierbij veroorzaakt EMDR herkenbare veranderingen die ook na langere tijd blijven bestaan. De grootste kracht van EMDR is dat het de hersenen laat herstellen, in een tempo waarin het lichaam fysieke klachten geneest. Heeft u klachten die zijn ontstaan als direct gevolg van een of meer concrete, akelige gebeurtenissen, waarbij het denken aan deze gebeurtenis nog steeds een emotionele reactie oproept, dan is de kans heel groot dat EMDR hierin verlichting kan brengen.
De status van EMDR als psychotherapeutische behandelmethode
Er bestaan inmiddels 21 gecontroleerde onderzoeken naar de effectiviteit van EMDR. Dit maakt EMDR op dit moment de meest geëvalueerde behandeling op het gebied van psychisch trauma. Volgens de meest recente richtlijnen van de International Society for Traumatic Stress Studies (ISTSS), de American Psychiatric Association (APA) en de Engelse overheid (NICE) is EMDR, met imaginaire exposure, de 'treatment of choice' voor psychotrauma. Een Nederlandse richtlijncommissie onder auspiciën van het Trimbos instituut kwam recentelijk met een soortgelijk advies (Landelijke stuurgroep multidisciplinaire richtlijnen in de GGZ (www.ggzrichtlijnen.nl).
Wat is het probleem
Wat gebeurt er met je na een bijzonder beangstigende of pijnlijke ervaring? In plaats van eroverheen te komen, raak je er soms in vast. Dit kan leiden tot veranderingen in hoe je je voelt, hoe je denkt en handelt. Je realiseert je misschien niet eens dat de veranderingen gerelateerd zijn aan de gebeurtenis, totdat je bedenkt hoe het ervoor was. De herinnering zelf kan eveneens problemen veroorzaken. Bijvoorbeeld het plotseling ervaren van vervelende beelden of gedachten die met de gebeurtenis te maken hebben.
Welke gebeurtenissen kunnen leiden tot verwerkingsproblemen
Auto ongeval Mishandeling
Misbruik Ongeval, verwonding of ziekte
Brand Overval
Verkrachting of aanranding Verlies van een baan
Natuurramp Diagnose van een ernstige ziekte
Getuige van geweld Verlies van een geliefde
Soorten klachten die iemand kan hebben na een shockerende ervaring
- Herbelevingen van de ervaring
- Vermijdingsgedrag m.b.t. de ervaring
- Verhoogde arousal
- Stress
- Schaamte of schuldgevoel
- Slecht humeur
- Depressie
- Zorgen maken
- Angsten
- Slecht zelfbeeld
- Paniek
- Slaapproblemen
- Relatieproblemen
- Onverklaarbare lichamelijke klachten
De oplossing
Hoe raak je deze symptomen kwijt? Veel experts denken dat de enige manier is "de vervelende herinnering terug te halen en te verwerken". Dit kan op verschillende manieren gedaan worden. Een daarvan is EMDR.
EMDR
EMDR is een kortdurende, geprotocolleerde en cliëntgerichte behandelmethode om akelige ervaringen te verwerken. EMDR integreert verschillende succesvolle elementen van andere therapieën in combinatie met een afleidende stimulus (het met de ogen volgen van de handen van de therapeut of bi-laterale audiostimulatie). Hierdoor wordt "het informatie-verwerkings-systeem in de hersenen" gestimuleerd. Met EMDR is het niet nodig om jarenlang te praten over het verleden. Wel worden, door het stimuleren van het informatie-verwerkings-systeem, in een relatief korte tijd therapeutische doelen bereikt. Hierbij veroorzaakt EMDR herkenbare veranderingen die ook na langere tijd blijven bestaan. De grootste kracht van EMDR is dat het de hersenen laat herstellen, in een tempo waarin het lichaam fysieke klachten geneest. Heeft u klachten die zijn ontstaan als direct gevolg van een of meer concrete, akelige gebeurtenissen, waarbij het denken aan deze gebeurtenis nog steeds een emotionele reactie oproept, dan is de kans heel groot dat EMDR hierin verlichting kan brengen.
De status van EMDR als psychotherapeutische behandelmethode
Er bestaan inmiddels 21 gecontroleerde onderzoeken naar de effectiviteit van EMDR. Dit maakt EMDR op dit moment de meest geëvalueerde behandeling op het gebied van psychisch trauma. Volgens de meest recente richtlijnen van de International Society for Traumatic Stress Studies (ISTSS), de American Psychiatric Association (APA) en de Engelse overheid (NICE) is EMDR, met imaginaire exposure, de 'treatment of choice' voor psychotrauma. Een Nederlandse richtlijncommissie onder auspiciën van het Trimbos instituut kwam recentelijk met een soortgelijk advies (Landelijke stuurgroep multidisciplinaire richtlijnen in de GGZ (www.ggzrichtlijnen.nl).
