Psyche
alle pijlers
Emotioneel gevangenschap
zondag 20 juli 2008 om 16:08
Soms heb ik het idee dat ik van binnen in een gevangenis leef, dat de persoon die men aan de buitenkant ziet, niet de werkelijke ik is, dat ik van binnen totaal anders ben dan ik heb kunnen zijn, gewoon om het simpele feit dat ik de gelegenheid en de omgeving niet heb gehad om te kunnen zijn die ik ben, de persoon die ik werkelijk ben.
Maar in de omgeving waarin ik verkeerde, viel dat niet op, omdat mijn omgeving ook niet gewend is te zijn wie ze in werkelijkheid is, omdat daar nu eenmaal geen aandacht werd besteed. Er werd veel aandacht besteed aan geestelijke zaken, maar aan zaken zoals persoonlijkheidsontwikkeling, sociale en communicatieve eigenschappen werd totaal geen aandacht besteed, dat vond men niet nodig, want dit leven hier op aarde is tijdelijk, het draait om het leven hierna, het eeuwige leven, daar moest je jezelf op voorbereiden, dag en nacht en dat deed men dan ook maar bij mij begon het vanbinnen te kriebelen, ik voelde dat ik vanbinnen geen gevoelens had, geen binnenwereld, ik ervaarde geen emoties, ik wist nog niet eens dat ze bestonden, behalve als ik ruzie maakte thuis, maar dat werd dan ook gelijk in de kiem gesmoord.
Dan vraag je je als buitenstaander af hoe ik al die tijd heb kunnen overleven. Nou, dat weet ik zelf dus ook niet, ik weet alleen dat vanaf het moment dat mijn ogen opengingen en dat was pas echt op mijn vijfentwintigste jaar, dat toen al die opgekropte gevoelens, emoties, vragen en meningen ineens naar buiten kwamen. Vanaf mijn vijfentwintigste jaar had ik pas het gevoel dat ik ging leven, dat ik ging ademen, dat ik de baas was, dat ik mijn eigen leven bepaalde ipv al die anderen die altijd mijn doen en laten hadden bepaald, oftewel mijn hele leven hadden beperkt.
Maar in de omgeving waarin ik verkeerde, viel dat niet op, omdat mijn omgeving ook niet gewend is te zijn wie ze in werkelijkheid is, omdat daar nu eenmaal geen aandacht werd besteed. Er werd veel aandacht besteed aan geestelijke zaken, maar aan zaken zoals persoonlijkheidsontwikkeling, sociale en communicatieve eigenschappen werd totaal geen aandacht besteed, dat vond men niet nodig, want dit leven hier op aarde is tijdelijk, het draait om het leven hierna, het eeuwige leven, daar moest je jezelf op voorbereiden, dag en nacht en dat deed men dan ook maar bij mij begon het vanbinnen te kriebelen, ik voelde dat ik vanbinnen geen gevoelens had, geen binnenwereld, ik ervaarde geen emoties, ik wist nog niet eens dat ze bestonden, behalve als ik ruzie maakte thuis, maar dat werd dan ook gelijk in de kiem gesmoord.
Dan vraag je je als buitenstaander af hoe ik al die tijd heb kunnen overleven. Nou, dat weet ik zelf dus ook niet, ik weet alleen dat vanaf het moment dat mijn ogen opengingen en dat was pas echt op mijn vijfentwintigste jaar, dat toen al die opgekropte gevoelens, emoties, vragen en meningen ineens naar buiten kwamen. Vanaf mijn vijfentwintigste jaar had ik pas het gevoel dat ik ging leven, dat ik ging ademen, dat ik de baas was, dat ik mijn eigen leven bepaalde ipv al die anderen die altijd mijn doen en laten hadden bepaald, oftewel mijn hele leven hadden beperkt.
zondag 20 juli 2008 om 16:14
En dan schrik je hoor, echt, als je ziet dat je 25 jaar lang voor de gek gehouden ben en je voor de gek heb laten houden, dan schrik je echt enorm en dan begin je dingen pas te begrijpen, waarom ik altijd zus en zo reageer etc.
Maar dan begint pas de moeilijkste weg: hoe verander je je leven, want daar gaat het om en daar ben ik tot op de dag van vandaag nog mee bezig en geloof het of niet, het gaat minder snel dan ik zou willen, veel minder snel.
Ik had het idee dat een jaar therapie van 1 x per week wel zou helpen, maar degenen die ook therapie hebben gehad, in welke vorm dan ook, weten wel dat als je eenmaal aan therapie ben begonnen, als eenmaal de deksel van al die opgekropte emoties er van af is, dat er dan steeds meer komt, in ieder geval werkte dat bij mij wel zo en ik schrok daar enorm van, van al die boosheid die er van binnen zat.
Boosheid op mijn ouders, op mijn opvoeding, op de refo-school waarop ik heb gezeten, op de invloed van de leraren, de dominiees, de klasgenoten, mijn broers en zussen, ik baalde er echt van, want mijn hele omgeving was 1, was uniek, want ze dachten, deden en voelden allemaal hetzelfde en dat vond ik eng, maar dat hield het systeem denk ik ook in stand.
Nu ben ik 8 jaar verder, maar soms voel ik me net een infantiel, een kind, net alsof ik moet leren voelen, vanaf het begin van mijn leven, want ik heb nooit kunnen voelen, nooit kunnen uiten, al vanaf het begin van mijn leven niet, als baby heb ik niet kunnen voelen, want als ik huilde of op een andere manier aandacht vroeg, werd dat gewoon totaal genegeerd, mijn ouders wisten zelf niet hoe ze met hun emoties om moesten gaan, hoe konden ze dat ons dan leren? Soms leek het alsof ze meer van ons moesten leren dan wij van hen.
Maar dan begint pas de moeilijkste weg: hoe verander je je leven, want daar gaat het om en daar ben ik tot op de dag van vandaag nog mee bezig en geloof het of niet, het gaat minder snel dan ik zou willen, veel minder snel.
Ik had het idee dat een jaar therapie van 1 x per week wel zou helpen, maar degenen die ook therapie hebben gehad, in welke vorm dan ook, weten wel dat als je eenmaal aan therapie ben begonnen, als eenmaal de deksel van al die opgekropte emoties er van af is, dat er dan steeds meer komt, in ieder geval werkte dat bij mij wel zo en ik schrok daar enorm van, van al die boosheid die er van binnen zat.
Boosheid op mijn ouders, op mijn opvoeding, op de refo-school waarop ik heb gezeten, op de invloed van de leraren, de dominiees, de klasgenoten, mijn broers en zussen, ik baalde er echt van, want mijn hele omgeving was 1, was uniek, want ze dachten, deden en voelden allemaal hetzelfde en dat vond ik eng, maar dat hield het systeem denk ik ook in stand.
Nu ben ik 8 jaar verder, maar soms voel ik me net een infantiel, een kind, net alsof ik moet leren voelen, vanaf het begin van mijn leven, want ik heb nooit kunnen voelen, nooit kunnen uiten, al vanaf het begin van mijn leven niet, als baby heb ik niet kunnen voelen, want als ik huilde of op een andere manier aandacht vroeg, werd dat gewoon totaal genegeerd, mijn ouders wisten zelf niet hoe ze met hun emoties om moesten gaan, hoe konden ze dat ons dan leren? Soms leek het alsof ze meer van ons moesten leren dan wij van hen.
maar ik wil nu alvast zeggen dat ik enórm veel respect heb voor jou! Het is een hartstikke moeilijke, lange weg die je bewandelt, wauw! Voel je niet infantiel, want dat is absoluut niet aan de orde.
zondag 20 juli 2008 om 16:17
Ik begrijp wel ergens hoe je je voelt. Ik heb gelukkig die ervaring niet die jij hebt gehad, maar ik heb ook altijd vanaf mijn tiende ofzo mijn emoties opgekropt. Ik denk dat therapie de beste stap is die je hebt gemaakt. Dit probleem is groter dan jijzelf, en je hebt er hulp bij nodig. Helemaal niet iets om je voor te schamen. Lastig hoor, zo'n opvoeding. Ik zou ook kwaad zijn, logisch. Succes met je therapie en je leven!
zondag 20 juli 2008 om 16:19
Hmm, ik snap Moordwijf wel een beetje, al is deze reactie niet nodig.
ik wilde Josefientje vragen of het misschien niet verstandig is professionele hulp te gaan zoeken?
Er zit je zoveel dwars en je hebt zoveel boosheid in je. meid, wat is er een boel gebeurd!
Ik gun je heel graag ook een fijn leven, maar ik ben bang dat je dit niet in je eentje gaat redden.
ik wilde Josefientje vragen of het misschien niet verstandig is professionele hulp te gaan zoeken?
Er zit je zoveel dwars en je hebt zoveel boosheid in je. meid, wat is er een boel gebeurd!
Ik gun je heel graag ook een fijn leven, maar ik ben bang dat je dit niet in je eentje gaat redden.
zondag 20 juli 2008 om 16:20
En zo groei je dan door, ik had al op jonge leeftijd enorme angsten voor mensen, ik voelde me altijd anders dan andere mensen, ik voelde dat er door andere mensen naar ons werd gekeken als wij langs liepen, zeker als we naar de kerk gingen. Mijn moeder hield haar hoed op straat op, zij vond dat dat hoorde, dus ik schaamde me echt dood als ik met mijn ouders op straat liep naar de kerk, echt ik schaamde me enorm en achteraf, toen ik na ben gaan denken over het geloof en zo, geloof ik niet dat het geloof zo zwaar moet wegen in een mensenleven, dat je er verachting en vernedering van anderen mee oproept, maar mijn moeder en vader noemden dat lijden om Jezus'wil, nou mij niet gezien, want als je dus voor het geloof kiest, betekent dat uitsluiting van de rest van de wereld en ik geloofde niet dat een of andere god dat van mij zou vragen, dat ik al die mooie dingen van het leven zou moeten laten liggen omdat ik nu eenmaal moest geloven en naar de kerk moest.
Ik mocht ook niet met andere kinderen spelen, die niet geloofden, dat was gevaarlijk, daar kon een verkeerde invloed van uit gaan, maar ik vond die kinderen veel en veel leuker, die mochten meer en die hadden tenminste een schommel in de tuin en ik vond het hartstikke leuk dat ik van hen wel met ze mocht spelen, dat ze tenminste niet op me neer keken, wat die andere godsdienstdwaze kinderen wel deden, die waren gewoon wereld- en mensenvreemd en ik wilde dat niet.
Gelukkig waren mijn ouders niet zo mensenvreemd dat ze geen contact met de buren hadden, die waren dan ook het enige contact wat ik met niet-gelovigen had. Later, toen ik op mezelf ging wonen, vanaf mijn 21e woonde ik op mezelf, daarvoor heb ik nog op een of andere christelijke woonboerderij gezeten, toen heb ik het extremer aangepakt, toen ging ik naar een pinkstergemeente en eigenlijk was ik toen veel en veel radicaler in het geloof dan mijn ouders, bij mij was het alles of niets.
Ik mocht ook niet met andere kinderen spelen, die niet geloofden, dat was gevaarlijk, daar kon een verkeerde invloed van uit gaan, maar ik vond die kinderen veel en veel leuker, die mochten meer en die hadden tenminste een schommel in de tuin en ik vond het hartstikke leuk dat ik van hen wel met ze mocht spelen, dat ze tenminste niet op me neer keken, wat die andere godsdienstdwaze kinderen wel deden, die waren gewoon wereld- en mensenvreemd en ik wilde dat niet.
Gelukkig waren mijn ouders niet zo mensenvreemd dat ze geen contact met de buren hadden, die waren dan ook het enige contact wat ik met niet-gelovigen had. Later, toen ik op mezelf ging wonen, vanaf mijn 21e woonde ik op mezelf, daarvoor heb ik nog op een of andere christelijke woonboerderij gezeten, toen heb ik het extremer aangepakt, toen ging ik naar een pinkstergemeente en eigenlijk was ik toen veel en veel radicaler in het geloof dan mijn ouders, bij mij was het alles of niets.
zondag 20 juli 2008 om 16:23
Ben je nu nog gelovig, Josefientje? Vraag ik me zomaar af. Het is wel erg lang doorgegaan, dat indoctrineren. Je klinkt als een krachtige, moedige en vooral intelligente vrouw. Maar ook verbitterd. Ik was zo'n atheistenkindje dat niet mocht spelen bij sommige kinderen want die ouders waren gereformeerd en dat kon natuurlijk niet, zo'n verdorven kind van verdorven ouders. Ik stond dus aan de andere kant. Wat mij heeft geholpen om geen hekel meer te hebben aan het christendom, is te beseffen dat ik met mijn open houding en tolerantie een beter christen was dan al die christenen bij elkaar.
zondag 20 juli 2008 om 16:24
Aaah okay, dan heb ik niets gezegd! Gewoon doorschrijven, fijn dat het je helpt!
Maar misschien zou het voor jezelf handiger zijn als je gewoon bleef doorschrijven in je topic die je geopend hebt ipv steeds een nieuw topic te openen, dan blijft het voor jou (en voor ons) wat overzichtelijker en kunnen we (misschien) gerichter helpen?
zondag 20 juli 2008 om 16:30
Nee, ik ben op dit moment niet gelovig, maar wel heel erg op zoek wat nu de beste manier is om je leven door te brengen. Het geloof heeft me niet opgeleverd wat ik ervan verwachtte en ik moet je eerlijk zeggen dat het ook echt hartstikke moeilijk is om iets wat veilig en geborgen leek vaarwel te zeggen, ik ben van mezelf een erg zachtaardig en vredelievend persoon en door mijn opvoeding ben ik inderdaad een moeilijk verbitterd persoon geworden en het is heel erg moeilijk hierin een balans te vinden.
Ik had natuurlijk ook kunnen zeggen: ok, ik leg me bij deze manier van leven neer en ik laat het zo, maar dan kom ik helaas nergens, dan had ik nog steeds in dat systeem gezeten en echt geen cent wijzer geworden. Ik denk dat het inderdaad mijn intelligentie is geweest die het leven in het systeem niet heeft geaccepteerd, omdat ik vind dat een hele strenge religie mensen ook dom en onwetend houd. Je mag eigenlijk zelf niet denken, geen mening hebben etc en dat gaat heel erg ver. Ook in andere kerken hoor, niet alleen in de reformatorische, ook evangelische kerken kunnen een zodanige invloed hebben op een mens, hoe die denkt en hoe die reageert op bepaalde dingen.
Eigenlijk gaan ze in de pinksterkerken nog een beetje verder dan in de reformatorische kerken, in de refo-kerken zitten vaak nog mensen die uit traditite naar de kerk gaan, terwijl in de pinkster-kerken echt hele radicale mensen kunnen zitten die voor hun bekering een heel erg wild leven hebben gekend en die daarvan nu verlost zijn en daar de religie voor kiezen. Kijk naar mensen die afgekickt zijn van drugs. Die hebben Jezus gekozen ipv drugs, van de ene verslaving in de andere. Want dan zeggen ze in de kerk: wel naar de kerk blijven gaan, hoor, anders val je weer terug.
En dan kom ik vanuit zo'n nette, refo-kerk waarin niemand wat fout doet, etc, in een kerk met ex-drugsverslaafden en ex-prostitiuees, dat was voor mij echt vreselijk wennen, want ik had nog nooit met zulk soort mensen omgegaan en als ik terug denk, zou ik dat ook nooit meer willen.
Ik had natuurlijk ook kunnen zeggen: ok, ik leg me bij deze manier van leven neer en ik laat het zo, maar dan kom ik helaas nergens, dan had ik nog steeds in dat systeem gezeten en echt geen cent wijzer geworden. Ik denk dat het inderdaad mijn intelligentie is geweest die het leven in het systeem niet heeft geaccepteerd, omdat ik vind dat een hele strenge religie mensen ook dom en onwetend houd. Je mag eigenlijk zelf niet denken, geen mening hebben etc en dat gaat heel erg ver. Ook in andere kerken hoor, niet alleen in de reformatorische, ook evangelische kerken kunnen een zodanige invloed hebben op een mens, hoe die denkt en hoe die reageert op bepaalde dingen.
Eigenlijk gaan ze in de pinksterkerken nog een beetje verder dan in de reformatorische kerken, in de refo-kerken zitten vaak nog mensen die uit traditite naar de kerk gaan, terwijl in de pinkster-kerken echt hele radicale mensen kunnen zitten die voor hun bekering een heel erg wild leven hebben gekend en die daarvan nu verlost zijn en daar de religie voor kiezen. Kijk naar mensen die afgekickt zijn van drugs. Die hebben Jezus gekozen ipv drugs, van de ene verslaving in de andere. Want dan zeggen ze in de kerk: wel naar de kerk blijven gaan, hoor, anders val je weer terug.
En dan kom ik vanuit zo'n nette, refo-kerk waarin niemand wat fout doet, etc, in een kerk met ex-drugsverslaafden en ex-prostitiuees, dat was voor mij echt vreselijk wennen, want ik had nog nooit met zulk soort mensen omgegaan en als ik terug denk, zou ik dat ook nooit meer willen.
zondag 20 juli 2008 om 16:33
Ik vraag me ook weleens af of er mensen zijn met een dergelijk verleden met veel verboden en geboden waar je totaal niet mag genieten, zelf als je een scheet of een boer laat, krijg je op je kop, want dat is zo schandalig, op een gegeven moment durf je niets meer, want o, dan krijg je publiekelijk op je kop, die mensen zijn zo beschaafd, maar ondertussen gebeurt er bij hen vanbinnen ook genoeg, hoor, alleen komen ze er niet voor uit, uit angst voor afwijzing van de strenge groep.
zondag 20 juli 2008 om 16:35
Ik durfde thuis zelfs niet te ademen, ik meen het, op een gegeven moment denk je: was ik er maar niet, want ik ben toch maar lastig. Vooral bij mijn moeder was dat het ergst, zij is het meest beschermend opgevoed van mijn ouders, die kon echt nergens tegen, zij was echt niets gewend, bij haar thuis vroeger werd er ook niets gezegd en zij zei dat ze daar gelukkig mee was, nou ik kan me dat echt niet voorstellen, ik zou echt gek worden als ik mezelf niet kon en mocht uiten, als ik niet mocht zeggen wat ik beleefde aan het leven etc, dan kan je beter doodgaan, want dan heb je volgens mij ook geen bestaansrecht.
zondag 20 juli 2008 om 16:35
Ik denk ook dat je door je eigen denken en intelligentie uit dat wereldje bent gestapt. Maar ja, wat heb je dan nog he. Als je op die leeftijd echt weer de wereld in moet zonder houvast, waar sta je dan? Dan kan het haast niet anders of je raakt in de knoop met jezelf. Knap van je dat je er uit bent gestapt. Ik vind het heel ongezond klinken, die Pinkstergemeenschap. Je opmerking over de ene verslaving naar de ander vind ik een hele goede. Het is gewoon zo. Maar, je bent eruit gestapt en nu moet jij verder. Het gaat nu om jou. Gelukkig heb je therapie, maar heb je ook nu vrienden gemaakt, een opleiding afgerond of nog mee bezig, etc? Ben je alleen of heb je ook vrienden waarmee je over dit soort onderwerpen kunt praten? Doe dat, want als je je woede een beetje verstrooit, kom je er sneller vanaf.
zondag 20 juli 2008 om 16:39
dank je Digitalis, je klinkt als een echte ervaringsdeskundige, maar net zoals op dit forum, zijn mijn verhalen soms te lang en ik kan er ook niet dag en nacht mee bezig zijn en sommige mensen schrikken van mijn heftigheid en dan komt mijn minderwaardigheid weer naar boven, zo van: zie je nou wel? Ik mag mijn mond weer niet open doen, ik ben niet belangrijk.
Het lijkt een beetje op een borderline persoonlijkheidsstoornis, die mensen kunnen ook heel erg van emoties wisselen, ik heb dan ook therapie in een kliniek gevolgd, maar daar ging het ook niet altijd goed, een heleboel heftige mensen bij elkaar, kan wel eens overprikkelend werken, dus ik was blij dat ik daar weg was.
Het lijkt een beetje op een borderline persoonlijkheidsstoornis, die mensen kunnen ook heel erg van emoties wisselen, ik heb dan ook therapie in een kliniek gevolgd, maar daar ging het ook niet altijd goed, een heleboel heftige mensen bij elkaar, kan wel eens overprikkelend werken, dus ik was blij dat ik daar weg was.
