Psyche
alle pijlers
Emotioneel gevangenschap
zondag 20 juli 2008 om 16:08
Soms heb ik het idee dat ik van binnen in een gevangenis leef, dat de persoon die men aan de buitenkant ziet, niet de werkelijke ik is, dat ik van binnen totaal anders ben dan ik heb kunnen zijn, gewoon om het simpele feit dat ik de gelegenheid en de omgeving niet heb gehad om te kunnen zijn die ik ben, de persoon die ik werkelijk ben.
Maar in de omgeving waarin ik verkeerde, viel dat niet op, omdat mijn omgeving ook niet gewend is te zijn wie ze in werkelijkheid is, omdat daar nu eenmaal geen aandacht werd besteed. Er werd veel aandacht besteed aan geestelijke zaken, maar aan zaken zoals persoonlijkheidsontwikkeling, sociale en communicatieve eigenschappen werd totaal geen aandacht besteed, dat vond men niet nodig, want dit leven hier op aarde is tijdelijk, het draait om het leven hierna, het eeuwige leven, daar moest je jezelf op voorbereiden, dag en nacht en dat deed men dan ook maar bij mij begon het vanbinnen te kriebelen, ik voelde dat ik vanbinnen geen gevoelens had, geen binnenwereld, ik ervaarde geen emoties, ik wist nog niet eens dat ze bestonden, behalve als ik ruzie maakte thuis, maar dat werd dan ook gelijk in de kiem gesmoord.
Dan vraag je je als buitenstaander af hoe ik al die tijd heb kunnen overleven. Nou, dat weet ik zelf dus ook niet, ik weet alleen dat vanaf het moment dat mijn ogen opengingen en dat was pas echt op mijn vijfentwintigste jaar, dat toen al die opgekropte gevoelens, emoties, vragen en meningen ineens naar buiten kwamen. Vanaf mijn vijfentwintigste jaar had ik pas het gevoel dat ik ging leven, dat ik ging ademen, dat ik de baas was, dat ik mijn eigen leven bepaalde ipv al die anderen die altijd mijn doen en laten hadden bepaald, oftewel mijn hele leven hadden beperkt.
Maar in de omgeving waarin ik verkeerde, viel dat niet op, omdat mijn omgeving ook niet gewend is te zijn wie ze in werkelijkheid is, omdat daar nu eenmaal geen aandacht werd besteed. Er werd veel aandacht besteed aan geestelijke zaken, maar aan zaken zoals persoonlijkheidsontwikkeling, sociale en communicatieve eigenschappen werd totaal geen aandacht besteed, dat vond men niet nodig, want dit leven hier op aarde is tijdelijk, het draait om het leven hierna, het eeuwige leven, daar moest je jezelf op voorbereiden, dag en nacht en dat deed men dan ook maar bij mij begon het vanbinnen te kriebelen, ik voelde dat ik vanbinnen geen gevoelens had, geen binnenwereld, ik ervaarde geen emoties, ik wist nog niet eens dat ze bestonden, behalve als ik ruzie maakte thuis, maar dat werd dan ook gelijk in de kiem gesmoord.
Dan vraag je je als buitenstaander af hoe ik al die tijd heb kunnen overleven. Nou, dat weet ik zelf dus ook niet, ik weet alleen dat vanaf het moment dat mijn ogen opengingen en dat was pas echt op mijn vijfentwintigste jaar, dat toen al die opgekropte gevoelens, emoties, vragen en meningen ineens naar buiten kwamen. Vanaf mijn vijfentwintigste jaar had ik pas het gevoel dat ik ging leven, dat ik ging ademen, dat ik de baas was, dat ik mijn eigen leven bepaalde ipv al die anderen die altijd mijn doen en laten hadden bepaald, oftewel mijn hele leven hadden beperkt.
zondag 20 juli 2008 om 16:42
Ik heb nu ook wel werk, maar dat gaat nog niet zo denderend. Ik heb door mijn achtergrond mijn studie niet kunnen afmaken, terwijl ik er wel de capaciteiten voor heb, maar omdat ik me van binnen niet vrij voel, twijfel ik constant aan mezelf, of ik het wel aankan en of ik het wel mag als vrouw zijnde, doorstuderen, want ik was natuurlijk immers gemaakt om moeder en echtgenote te zijn, begrijp je?
In een echt fundamentele omgeving is het voor de geestelijke mannen niet echt prettig als de vrouw wijs en ontwikkeld is, het is dan prettigeer als je je mond houdt en jezelf op de achtergrond houdt.
In een echt fundamentele omgeving is het voor de geestelijke mannen niet echt prettig als de vrouw wijs en ontwikkeld is, het is dan prettigeer als je je mond houdt en jezelf op de achtergrond houdt.
zondag 20 juli 2008 om 16:43
Wel, ik heb toevallig een Borderline Persoonlijkheidsstoornis
Dat van die praatgroepen snap ik wel, dat zou mij ook eventjes te veel worden. Doseer gewoon je verhalen bij vrienden. Ik heb gemerkt dat als je er te veel over praat, dat mensen je dan vanzelf een beetje gaan mijden. Pas daar voor op. Je mag wel iets zeggen, natuurlijk! Maar doseer het. Voor veel mensen is dit een ver van mijn bed show. Ik heb dan aan de andere kant gestaan, en door omstandigheden ook mijn emoties helemaal weggestopt. En natuurlijk kwam ik in de problemen, en natuurlijk kwam jij ook in de problemen. 't Is knetterongezond. Bij jou komt er natuurlijk boosheid bij kijken, want andere mensen hebben voor jou bepaald wat goed voor je zou zijn. Heb je nog contact met je ouders?
zondag 20 juli 2008 om 16:47
Ja, ik begrijp het, ik kom van de Bible Belt. Vrouwen zijn er niet om te werken of om na te denken, klopt. Maar weet je, maak die studie af, werk, laat eens zien wat een vrouw allemaal kan. Doe het vooral voor jezelf. Jij bent hier het belangrijkste, echt waar. Verzoen je met het verleden, want woede en haat, da's niet constructief lieve Josefientje. Ik ben jarenlang woedend geweest, maar dat verteert je. Zonde van je leven.
zondag 20 juli 2008 om 16:50
Ja, ik heb af en toe wel contact met mijn ouders en dan vermijden we maar de gevoelige onderwerpen. Toen ik in de kliniek zat, wilde ik ze een poosje niet zien, zo rot voelde ik me. Ik wilde me losmaken van ze en proberen een eigen leven op te bouwen, een eigen persoonlijkheid en volgens mij kon dat niet als ik hun aanwezigheid steeds zou voelen, ik was zelfs bang dat ze me weg zouden halen uit de kliniek, omdat dat niet christelijk zou zijn, maar ze zeiden vanaf het begin dat ze achter me stonden, omdat ze ook wel zagen dat het niet goed met me ging.
Ze dachten vooral dat ik opgenomen was door de agressie en onderdrukking en uitbuiting van mijn ex en dat was dan ook wel de druppel die de emmer deed overlopen, maar de oorzaak zat natuurlijk veel en veel dieper, maar daar mocht ik niet over praten, want dan zouden ze zich schuldig voelen en dat wilden ze niet, dus dat maakte het voor mij extra moeilijk in het begin, want in de kliniek ging de beerput open natuurlijk en ik wilde daar met mijn ouders over praten, maar zodra ik dat deed, werd ik heel erg emotioneel en daar kon vooral mijn moeder niet tegen en ik werd daar dan weer boos over en dan dacht ik: waarom dan niet, als we weer leuk met elkaar om willen gaan, dan kunnen we toch beter alles uitpraten, maar zij gaf haar grenzen aan en dan heb ik dat maar geaccepteerd, maar ik kan daar van binnen nog best verbolgen over zijn, want ik hield hen heel erg lang verantwoordelijk voor het niet slagen van mijn leven, ik dacht altijd: als zij die keuzes nou niet hadden gemaakt, door zo diep in te gaan op het geloof en op de religie, dan was ik nu veel en veel anders geweest, dan had ik me veel en veel meer kunnen ontwikkelen etc.
Ze dachten vooral dat ik opgenomen was door de agressie en onderdrukking en uitbuiting van mijn ex en dat was dan ook wel de druppel die de emmer deed overlopen, maar de oorzaak zat natuurlijk veel en veel dieper, maar daar mocht ik niet over praten, want dan zouden ze zich schuldig voelen en dat wilden ze niet, dus dat maakte het voor mij extra moeilijk in het begin, want in de kliniek ging de beerput open natuurlijk en ik wilde daar met mijn ouders over praten, maar zodra ik dat deed, werd ik heel erg emotioneel en daar kon vooral mijn moeder niet tegen en ik werd daar dan weer boos over en dan dacht ik: waarom dan niet, als we weer leuk met elkaar om willen gaan, dan kunnen we toch beter alles uitpraten, maar zij gaf haar grenzen aan en dan heb ik dat maar geaccepteerd, maar ik kan daar van binnen nog best verbolgen over zijn, want ik hield hen heel erg lang verantwoordelijk voor het niet slagen van mijn leven, ik dacht altijd: als zij die keuzes nou niet hadden gemaakt, door zo diep in te gaan op het geloof en op de religie, dan was ik nu veel en veel anders geweest, dan had ik me veel en veel meer kunnen ontwikkelen etc.
zondag 20 juli 2008 om 16:53
De Pinksterkerk bood mij in de eerste instantie veiligheid en houvast, ik dacht: wat ik in de refo-kerk niet heb kunnen krijgen, moet hier wel te halen zijn. Die mensen zongen meer etc. Maar er was een zeer ouderwets dominee-echtpaar en ik miste in die kerk openheid en gemeenschap, zij waren ook erg extreem in het geloof en er mocht eigenlijk niet over andere dingen worden gecommuniceerd en dat vond ik ergens wel prettig en veilig, maar op een gegeven moment brak me dat op, zeker omdat ik ook al 4 jaar verliefd was op de zoon van de desbetreffende dominee en die vertrok uit de kerk en ik bleef alleen achter en dat trok ik niet.
zondag 20 juli 2008 om 16:55
Je zit te veel in het verleden. Ik ben daar zelf ook zo'n held in, nu stukken minder. Je ouders zullen niet veranderen, accepteer dat je met je gevoelens, je echt diepe gevoelens, niet bij hen terecht kunt. Accepteer ook je verleden. Slechte start, maar je kunt nu met een schone lei beginnen. Je hele leven ligt nog voor je, wil je boos blijven? Nee toch? Ik heb mijn ouders ook vanalles kwalijk genomen, totdat ik inzag dat dat niet werkte, Ok, bij jou ligt het veel anders natuurlijk. Maar toch, acceptatie is beter dan kwaad blijven en verbitterd zijn. Je leven wordt er niet beter van, integendeel. Je wordt ouder en je krijgt straks minder kansen op de arbeidsmarkt. Als ik jou was, zou ik een avondstudie volgen (je opleiding afmaken dus) en overdag dit financieeren door te werken. Neem je leven in je iegen handen. Laat je gemoedstoestand niet meer afhangen van anderen. Eeuwig zonde hoor. Je leeft hier en nu, dit leven telt. Niet dat zogenaamde afterlife waar je zovaak over hebt moeten horen. Je kunt het best!
zondag 20 juli 2008 om 16:56
Mensen uit die kerk werden ook heel erg gemeen en kwetsend tegenover elkaar en ik had totaal geen goed contact meer met de dominee en z'n vrouw en toen ben ik maar weggegaan, ook om aan mijn leven en aan mijn emotionele problemen te werken, want daar was in die kerk totaal geen ruimte voor.
Ik moest zaterdag gaan evangeliseren op straat, maar ik zat zelf zo vol met woede en agressie en dan moest ik die mensen over Jezus vertellen dat hij liefde was en zo, terwijl me dat op dat moment helemaal niet interesseerde, zo zat ik met mezelf in de knoop, maar daar werd echt nooit en te nimmer aandacht aan besteed in die kerk, je moest maar bidden, dan zou het wel over gaan, maar sommige dingen zitten dieper en daar heb je dan ook professionele hulp bij nodig, maar dat mocht niet van hen, want dan was je geen echte gelovige en het ging steeds slechter met me, ik werd ziek, overspannen en angstig en ik dreigde zelfs mijn baan kwijt te raken.
Ik moest zaterdag gaan evangeliseren op straat, maar ik zat zelf zo vol met woede en agressie en dan moest ik die mensen over Jezus vertellen dat hij liefde was en zo, terwijl me dat op dat moment helemaal niet interesseerde, zo zat ik met mezelf in de knoop, maar daar werd echt nooit en te nimmer aandacht aan besteed in die kerk, je moest maar bidden, dan zou het wel over gaan, maar sommige dingen zitten dieper en daar heb je dan ook professionele hulp bij nodig, maar dat mocht niet van hen, want dan was je geen echte gelovige en het ging steeds slechter met me, ik werd ziek, overspannen en angstig en ik dreigde zelfs mijn baan kwijt te raken.
zondag 20 juli 2008 om 17:26
Kon je geen gezonde gemeenschap vinden met mensen van je eigen leeftijd, die niet zo in de sfeer zitten van 'dit moet, en dat mag niet'?
Wie bepaald waar je wel of niet over mag praten? Dat soort regels zijn vanuit angst opgelegd... alsof mensen veranderen van binnen door opgelegde regels...wat een maskerade zou het daar geweest moeten zijn...
De vraag is of ze 'het geloof' zelf wel zo goed begrijpen...
Als ik jou was zou ik je geloofsbeleving persoonlijk houden. Je hebt geen andere mensen nodig om 'in contact met God 'te komen!!! Dat kan ook in de keuken, of in de auto...
zondag 20 juli 2008 om 17:28
Hoewel ik zelf niet gelovig ben, vind ik dat Leefnu helemaal gelijk heeft. Kerken en alles zijn leuk, maar kom op, dat dwingende, je mag dit niet en dat niet en je moet zondag driemaal naar de kerk (dit is bij de streg gereformeerden zo)...Als je gelooft, hoef je niet per se naar de kerk, dan komt dat gewoon van binnen uit en als er een God is, denk ik dat 'ie er wel tevreden mee zou zijn. Hypocrisie ten top is het vaak bij die streng gereformeerden en die aanverwante sektes. Bah.
zondag 20 juli 2008 om 17:41
Je hebt nog steeds werk, is het werk waar jij op je plek bent? heb je collega's waar je mee om gaat, vrienden, hobby's?
Ik merk aan alles wat je schrijft dat er ontzettend veel boosheid en agressie in jou zit over alles wat je hebt meegemaakt. En wat Digitalis zegt kopt, probeer in het nu te leven, probeer naar de toekomst toe te leven. Probeer jouw draai in de samenleving te vinden.
Je schreef ook dat je therapie gevolgd hebt in een kliniek. Wat voor therapie was dat en waarom was dat geen succes?
Het kan zijn dat het net niet de juiste therapie voor jou was, maar er zijn legio mogelijkheden en er is altijd wel iets te vinden wat bij jou past. Dat kan ook een zoektocht zijn.
Ik vind het heel dapper dat je soms nog contact hebt met je ouders. Zij geven bepaalde grenzen aan en die respecteer je. Daar ben jij al heel ver in! Het is ook een stukje acceptatie van jouw kant dat je jij niet met jouw verhaal en jouw leven terecht kunt bij je ouders. Maar dat hoeft niet per se bij je ouders. Dat kan je ook vinden in je dagelijks leven.
Ik merk aan alles wat je schrijft dat er ontzettend veel boosheid en agressie in jou zit over alles wat je hebt meegemaakt. En wat Digitalis zegt kopt, probeer in het nu te leven, probeer naar de toekomst toe te leven. Probeer jouw draai in de samenleving te vinden.
Je schreef ook dat je therapie gevolgd hebt in een kliniek. Wat voor therapie was dat en waarom was dat geen succes?
Het kan zijn dat het net niet de juiste therapie voor jou was, maar er zijn legio mogelijkheden en er is altijd wel iets te vinden wat bij jou past. Dat kan ook een zoektocht zijn.
Ik vind het heel dapper dat je soms nog contact hebt met je ouders. Zij geven bepaalde grenzen aan en die respecteer je. Daar ben jij al heel ver in! Het is ook een stukje acceptatie van jouw kant dat je jij niet met jouw verhaal en jouw leven terecht kunt bij je ouders. Maar dat hoeft niet per se bij je ouders. Dat kan je ook vinden in je dagelijks leven.
zondag 20 juli 2008 om 21:08
Bedankt voor je duidelijke reactie Jojootje. Ik heb in een borderline-kliniek gezeten, 16 maanden lang en ik heb daar best wel veel geleerd enzo, maar hoe hoger de berg van binnen, hoe groter de frustratie, hoe langer iets duurt, voordat je er vanaf bent.
In de kliniek kwam ik door mijn verleden veel in confrontatie met mensen omdat ik niet had geleerd op een normale manier te communiceren en op een normale manier met mensen om te gaan.
En de keuzes die ik heb gemaakt voor die sekte en voor mijn ex, ja dat ging eigenlijk allemaal vanzelf, ik raakte daarin verstrikt, omdat ik misschien ook niet goed wist waar ik mee bezig was en ik te bang was om weg te gaan, uit angst om alleen over te schieten in het leven. Ik dacht gewoon: dan heb ik nog iets, beter dan helemaal alleen te leven in het leven, want echt contact maken met andere mensen durfde ik niet, dat had ik niet geleerd van huis uit.
Nu gaat het redelijk met me, ondanks de dingen die er nog zitten, is mijn leven redelijk stabiel.
In de kliniek kwam ik door mijn verleden veel in confrontatie met mensen omdat ik niet had geleerd op een normale manier te communiceren en op een normale manier met mensen om te gaan.
En de keuzes die ik heb gemaakt voor die sekte en voor mijn ex, ja dat ging eigenlijk allemaal vanzelf, ik raakte daarin verstrikt, omdat ik misschien ook niet goed wist waar ik mee bezig was en ik te bang was om weg te gaan, uit angst om alleen over te schieten in het leven. Ik dacht gewoon: dan heb ik nog iets, beter dan helemaal alleen te leven in het leven, want echt contact maken met andere mensen durfde ik niet, dat had ik niet geleerd van huis uit.
Nu gaat het redelijk met me, ondanks de dingen die er nog zitten, is mijn leven redelijk stabiel.
zondag 20 juli 2008 om 21:59
Josefientje,
Ik herken me heel erg in jouw post... Ik voel met je mee.
Ben ook opgegroeid in een zeer restrictieve thuisomgeving. Het enige wat telde was het geestelijke (en bij mijn moeder was dat voornamelijk het religieuze) en al de rest bestond niet. Je mocht niet zelf denken, niets willen, niets voelen. Dat eindigt ermee dat je een mens wordt die inderdaad niet meer weet wat het is voor zichzelf te denken, laat staan iets voor zichzelf te willen. Het leven wordt dan zeer moeilijk om te leven.
Ik word er binnenkort 40 en ik heb al een lange weg afgelegd, maar ik ben "er" nog lang niet. Ik weet nu ook dat ik "er" nooit zal zijn. Er is mij in mijn kinderjaren en jeugd iets wezenlijks afgenomen wat ik nooit meer helemaal zal terugkrijgen. De basis die ik had toen ik geboren ben is me ontnomen en in de plaats daarvan heb ik een soort "onechte" persoonlijkheid moeten opbouwen om te overleven. Ik heb d.m.v. therapie geprobeerd die onechte ik af te breken en mijn echte ik te vinden maar dat is een enorm pijnlijk proces. Het gaat erom dat je doorheen alle gevoelens gaat die je als kind niet hebt kunnen of mogen voelen, en dat je door die te voelen weer in contact komt met wie je echt was. Ik weet niet of ik het zo een beetje begrijpelijk uitleg. Ik ben nogal een rationeel iemand (tenminste aan de oppervlakte) en ik begrijp na al die jaren steeds beter wat er met me aan de hand is, waarom ik zus of zo denk of voel, maar het rationele begrijpen alleen is niet genoeg om jezelf te helen. Als we allemaal alleen maar hoefden te begrijpen, dan waren de meeste psychische problemen zo de wereld uit. Echte verandering komt er pas als je emotioneel kan verwerken om het dan een plaats te kunnen geven. Maar wie wil al dat verdriet, al die boosheid, al die gevoelens van onmacht en verlatenheid toelaten...??!
Ik begrijp uit je post dat je nog single bent en geen kinderen hebt. Ik bedoel er niks verkeerds mee, maar dat is echt iets waar je je voordeel uit kan halen. Bij mij is de hel van het verleden losgebarsten toen ik zwanger was van mijn tweede en dat maakt het allemaal nog veel moeilijker dan het al is. Sta je ineens oog in oog met de demonen van vroeger maar moet je wel intussen een evenwichtig ouder proberen te zijn! Ik denk dat dat feit mijn 'helingsproces' heel erg vertraagd heeft want ik kon het me niet veroorloven meteen tot op het bot te gaan want dan had ik geen ogenblik meer voor mijn kinderen kunnen zorgen.
Het is de eerste keer dat ik reageer op een post als de jouwe. Ik lees wel vaker posts op deze pijler en ik herken hier en daar wel vaker dingen, maar ik heb me er tot nu toe van weerhouden te reageren. Ik wil zo graag ervaringen delen maar tegelijk ben ik er bang voor. Dat ik begin.. en niet meer zal kunnen stoppen. En ook bang voor de machteloosheid die ik zal voelen tegenover de problemen van al die mensen, want het zijn uiteindelijk alleen zijzelf die de moed zullen moeten vinden om de pijn uit het verleden te voelen.
Ik herken me heel erg in jouw post... Ik voel met je mee.
Ben ook opgegroeid in een zeer restrictieve thuisomgeving. Het enige wat telde was het geestelijke (en bij mijn moeder was dat voornamelijk het religieuze) en al de rest bestond niet. Je mocht niet zelf denken, niets willen, niets voelen. Dat eindigt ermee dat je een mens wordt die inderdaad niet meer weet wat het is voor zichzelf te denken, laat staan iets voor zichzelf te willen. Het leven wordt dan zeer moeilijk om te leven.
Ik word er binnenkort 40 en ik heb al een lange weg afgelegd, maar ik ben "er" nog lang niet. Ik weet nu ook dat ik "er" nooit zal zijn. Er is mij in mijn kinderjaren en jeugd iets wezenlijks afgenomen wat ik nooit meer helemaal zal terugkrijgen. De basis die ik had toen ik geboren ben is me ontnomen en in de plaats daarvan heb ik een soort "onechte" persoonlijkheid moeten opbouwen om te overleven. Ik heb d.m.v. therapie geprobeerd die onechte ik af te breken en mijn echte ik te vinden maar dat is een enorm pijnlijk proces. Het gaat erom dat je doorheen alle gevoelens gaat die je als kind niet hebt kunnen of mogen voelen, en dat je door die te voelen weer in contact komt met wie je echt was. Ik weet niet of ik het zo een beetje begrijpelijk uitleg. Ik ben nogal een rationeel iemand (tenminste aan de oppervlakte) en ik begrijp na al die jaren steeds beter wat er met me aan de hand is, waarom ik zus of zo denk of voel, maar het rationele begrijpen alleen is niet genoeg om jezelf te helen. Als we allemaal alleen maar hoefden te begrijpen, dan waren de meeste psychische problemen zo de wereld uit. Echte verandering komt er pas als je emotioneel kan verwerken om het dan een plaats te kunnen geven. Maar wie wil al dat verdriet, al die boosheid, al die gevoelens van onmacht en verlatenheid toelaten...??!
Ik begrijp uit je post dat je nog single bent en geen kinderen hebt. Ik bedoel er niks verkeerds mee, maar dat is echt iets waar je je voordeel uit kan halen. Bij mij is de hel van het verleden losgebarsten toen ik zwanger was van mijn tweede en dat maakt het allemaal nog veel moeilijker dan het al is. Sta je ineens oog in oog met de demonen van vroeger maar moet je wel intussen een evenwichtig ouder proberen te zijn! Ik denk dat dat feit mijn 'helingsproces' heel erg vertraagd heeft want ik kon het me niet veroorloven meteen tot op het bot te gaan want dan had ik geen ogenblik meer voor mijn kinderen kunnen zorgen.
Het is de eerste keer dat ik reageer op een post als de jouwe. Ik lees wel vaker posts op deze pijler en ik herken hier en daar wel vaker dingen, maar ik heb me er tot nu toe van weerhouden te reageren. Ik wil zo graag ervaringen delen maar tegelijk ben ik er bang voor. Dat ik begin.. en niet meer zal kunnen stoppen. En ook bang voor de machteloosheid die ik zal voelen tegenover de problemen van al die mensen, want het zijn uiteindelijk alleen zijzelf die de moed zullen moeten vinden om de pijn uit het verleden te voelen.
maandag 21 juli 2008 om 05:33
De gevoelens die bij mij het meest overheersen, is ook het feit dat ik emotioneel misbruikt ben door m'n ex, dat heeft er bij mij ook erg flink ingehakt, ik wilde vrij zijn na al die jukken die ik had opgelegd gekregen, toen kwam ik in het grootste juk terecht wat iemand maar kan bedenken, ik had de ontnemer van mijn vrijheid zelf in huis gehaald en daar lijd ik ook nog erg onder.
Toen ik in de kerk geen geschikte man kon vinden, heb ik het dus met een islamitische man aangelegd en dat heeft me wel volkomen in de war gebracht, want die tijd was erger nog dan vroeger en erger dan wat ik tot nu toe had meegemaakt, die man wilde me echt knechten, hij zag mij als zijn bezit waar hij mee kon doen wat ie wilde en dat heeft me zodanig verscheurd van binnen, dat heeft me echt kapot gemaakt van binnen, het heeft me murw gemaakt en toen dacht ik idd: zie je nu wel, wat ik ook probeer om vrij te komen van dingen, het lukt me niet, er komt altijd wel iets of iemand op mijn pad die mij mijn pas verworven vrij heid wil afnemen en dat was hij dus.
Toen ik in de kerk geen geschikte man kon vinden, heb ik het dus met een islamitische man aangelegd en dat heeft me wel volkomen in de war gebracht, want die tijd was erger nog dan vroeger en erger dan wat ik tot nu toe had meegemaakt, die man wilde me echt knechten, hij zag mij als zijn bezit waar hij mee kon doen wat ie wilde en dat heeft me zodanig verscheurd van binnen, dat heeft me echt kapot gemaakt van binnen, het heeft me murw gemaakt en toen dacht ik idd: zie je nu wel, wat ik ook probeer om vrij te komen van dingen, het lukt me niet, er komt altijd wel iets of iemand op mijn pad die mij mijn pas verworven vrij heid wil afnemen en dat was hij dus.
maandag 21 juli 2008 om 05:37
Ik was voor hem een melkkoetje waar makkelijk melk uit te halen viel, hij was illegaal, ik was kwetsbaar, dus een goede en geschikte prooi voor zijn plannen, alleen had ik dat op dat moment niet door.
Ik moest doen wat hij wilde, anders ging hij dreigen etc.
En manipuleren, zo van: je houdt toch van me.
Ja, deze man heeft een hele slechte invloed op mij gehad en door hem waren al mijn dromen van een goed, heerlijk, liefdevol en vrij leven totaal de grond ingeboord, want hij eiste mij volledig op, alles draaide om hem en om zijn ontwikkeling en ik kwam daarbij dus totaal niet kijken, zoals dat wel bij meer veeleisende moslimmannen gaat, als zij het maar goed hebben, als zij maar aan hun trekken komen, wat de vrouw daarbij voelt, doet er niet toe.
Maar het erge was dat ik dat totaal niet doorhad, waar hij mee bezig was. Ik hielp toen graag mensen omdat ik er zelf niet uitkwam, niemand hielp mij dus ik ging mezelf maar opofferen voor anderen, zo ging dat in die sekte en zo ging dat bij hem dus ook en wel 10x, 100x, 1000x erger dan ik ooit in mijn leven had gedaan.
Ik moest doen wat hij wilde, anders ging hij dreigen etc.
En manipuleren, zo van: je houdt toch van me.
Ja, deze man heeft een hele slechte invloed op mij gehad en door hem waren al mijn dromen van een goed, heerlijk, liefdevol en vrij leven totaal de grond ingeboord, want hij eiste mij volledig op, alles draaide om hem en om zijn ontwikkeling en ik kwam daarbij dus totaal niet kijken, zoals dat wel bij meer veeleisende moslimmannen gaat, als zij het maar goed hebben, als zij maar aan hun trekken komen, wat de vrouw daarbij voelt, doet er niet toe.
Maar het erge was dat ik dat totaal niet doorhad, waar hij mee bezig was. Ik hielp toen graag mensen omdat ik er zelf niet uitkwam, niemand hielp mij dus ik ging mezelf maar opofferen voor anderen, zo ging dat in die sekte en zo ging dat bij hem dus ook en wel 10x, 100x, 1000x erger dan ik ooit in mijn leven had gedaan.
maandag 21 juli 2008 om 05:42
Door hem had ik totaal geen ruimte, geen energie voor mezelf meer over, hij eiste mij helemaal op door elke dag te klagen hoe slecht hij het wel niet had hier in Nederland, hij was boos omdat hij geen verblijfsvergunning had gekregen en hij voelde zich in de steek gelaten door de Nederlandse overheid, hij voelde zich gediscrimineerd en dat liet hij duidelijk blijken aan iedereen die hij maar tegenkwam.
Als hij zijn kopje koffie niet op tijd kreeg, maakte hij een rel waar je u tegen zegt, hij werd agressief en begon iedereen kapot te schelden. Zijn favoriete leus was: ik maak alles kapot hier en dan voelde ik me natuurlijk vreselijk machteloos, want ik voelde me verantwoordelijk voor hem, ik had hem in huis genomen, ik had hem aangeboden om hem te helpen en ik zag zijn buien dus eigenljk als mijn schuld, maar dat duurde niet lang, op een gegeven moment was ik het ook zat, hoe rot hij zich ook voelde, ik kon niet altijd en eeuwig voor hem opdraaien, hij moest het af en toe ook maar eens zelf uitzoeken, hij was een volwassen man, ook al gedroeg hij zich als een afhankelijk, klein en kwetsbaar kind die niet zonder moeder Josefientje kon en daardoor voelde ik me natuurlijk vanzelf verantwoordelijk voor hem, maar ik had ook wel eens iemand nodig die er voor mij was, die mij wat kon geven: liefe, bescherming etc, het was nu allemaal zo van 1 kant en hij vond dat wel best, maar ik kwam niet aan mijn trekken in deze relatie.
Als hij zijn kopje koffie niet op tijd kreeg, maakte hij een rel waar je u tegen zegt, hij werd agressief en begon iedereen kapot te schelden. Zijn favoriete leus was: ik maak alles kapot hier en dan voelde ik me natuurlijk vreselijk machteloos, want ik voelde me verantwoordelijk voor hem, ik had hem in huis genomen, ik had hem aangeboden om hem te helpen en ik zag zijn buien dus eigenljk als mijn schuld, maar dat duurde niet lang, op een gegeven moment was ik het ook zat, hoe rot hij zich ook voelde, ik kon niet altijd en eeuwig voor hem opdraaien, hij moest het af en toe ook maar eens zelf uitzoeken, hij was een volwassen man, ook al gedroeg hij zich als een afhankelijk, klein en kwetsbaar kind die niet zonder moeder Josefientje kon en daardoor voelde ik me natuurlijk vanzelf verantwoordelijk voor hem, maar ik had ook wel eens iemand nodig die er voor mij was, die mij wat kon geven: liefe, bescherming etc, het was nu allemaal zo van 1 kant en hij vond dat wel best, maar ik kwam niet aan mijn trekken in deze relatie.
maandag 21 juli 2008 om 05:47
En als ik dat zei, werd hij panisch, hij was daar dus totaal niet mee bezig, hij was bezig te overleven, maar ik wilde een MAN, een lieve en gepassioneerde man met wie ik kon lachen en met wie ik het leuk kon hebben in bed, want met y. had ik nooit echte sex gehad, het voelde totaal niet prettig bij hem, hij was in 1 keer stijf en wilde hem er in 1 keer inrammen en dat ging bij mij totaal niet. Ik was nog maagd en dan verdien je toch een betere behandeling dan deze.
Van knuffelen en een vrouw beminnen had hij echt totaal geen kaas gegeten. Het was ikke, ikke en nog eens ikke en de rest kon stikken. Nou dan kon hij stikken in z'n eigen sperma wat mij betreft. Iemand die z'n best niet wil doen voor mij, die mag het dan ook lekker bekijken, maar hoe tegenstrijdig mijn gevoelens ook waren, ik wilde hem ook niet kwijt, want ik voelde me alleen, echt vreselijk alleen in die tijd. Ik was weggegaan bij de kerk, waar ik toch heel veel had gezocht aan aandacht, warmte en menselijkheid en toen ik dat daar totaal niet had gevonden, eerder het tegenovergestelde, toen stond ik alleen. Bij m'n ouders durfde ik niet aan te kloppen, want ik was toch zo stoer het huis uit gegaan, nu moest ik het maar zelf rooien ook. Hard, maar zo zaten zij nu eenmaal in elkaar.
Dus werd het Y. Ik ving hem op, hij ving mij op, tenminste dat dacht ik, maar helaas was dat opvangen op hem niet van toepassing, ik zorgde meer voor hem dan hij voor mij. Ik werd verwaarloosd, hij liet me avond na avond alleen om naar de stad te gaan met z'n vrienden. De vrienden met de slechte invloeden die hem opjutten om mij te laten volgens mij omdat ik hem geen verblijfsvergunning kon geven en dat merkte ik en ik raakte in paniek dat ik hem kwijt zou raken.
Van knuffelen en een vrouw beminnen had hij echt totaal geen kaas gegeten. Het was ikke, ikke en nog eens ikke en de rest kon stikken. Nou dan kon hij stikken in z'n eigen sperma wat mij betreft. Iemand die z'n best niet wil doen voor mij, die mag het dan ook lekker bekijken, maar hoe tegenstrijdig mijn gevoelens ook waren, ik wilde hem ook niet kwijt, want ik voelde me alleen, echt vreselijk alleen in die tijd. Ik was weggegaan bij de kerk, waar ik toch heel veel had gezocht aan aandacht, warmte en menselijkheid en toen ik dat daar totaal niet had gevonden, eerder het tegenovergestelde, toen stond ik alleen. Bij m'n ouders durfde ik niet aan te kloppen, want ik was toch zo stoer het huis uit gegaan, nu moest ik het maar zelf rooien ook. Hard, maar zo zaten zij nu eenmaal in elkaar.
Dus werd het Y. Ik ving hem op, hij ving mij op, tenminste dat dacht ik, maar helaas was dat opvangen op hem niet van toepassing, ik zorgde meer voor hem dan hij voor mij. Ik werd verwaarloosd, hij liet me avond na avond alleen om naar de stad te gaan met z'n vrienden. De vrienden met de slechte invloeden die hem opjutten om mij te laten volgens mij omdat ik hem geen verblijfsvergunning kon geven en dat merkte ik en ik raakte in paniek dat ik hem kwijt zou raken.
maandag 21 juli 2008 om 05:51
Ook al was hij vreemdgegaan met een meisje uit de buurt die wel een jaarcontract had, ik wilde hem toch terug, omdat hij voor mij een functie had, hij vulde bij mij een leegte, hoe negatief dan ook en dat is ook een beetje mijn ziektebeeld, ik laat teveel ellende toe van mensen, om me maar niet alleen te voelen, ik laat over me heen lopen etc, omdat ik dat gewend ben van thuis, toen kwam er ook heel erg veel ellende van mijn ouders over mij heen wat ik als kind maar moest slikken en verwerken terwijl ik daar eigenlijk veel en veel te jong voor was.
Ik heb thuis gewoon niet de broodnodige veiligheid en geborgenheid gekend die een mens, een kind zo kei- en keihar d nodig heeft, als er met mij wat aan de hand was, dan kon ik niet bij mijn ouders terecht, die hadden en hebben teveel moeite met zichzelf en dat is voor een kind echt een vreselijke teleurstelling dat je elke dag weer moet constateren dat je ouders eigenlijk niet echt van je houden, hoewel ze nu zeggen van wel, maar dat zijn voor mij maar woorden die me eigenljk niets meer doen, zo vaak heb ik me emotioneel in de steek gelaten gevoeld door hen.
Hoe hard ze nu ook hun best doen, ze kunnen bij mij nooit en te nimmer meer goed maken wat ze me niet gegeven hebben: liefde en eigenwaarde.
Ik heb thuis gewoon niet de broodnodige veiligheid en geborgenheid gekend die een mens, een kind zo kei- en keihar d nodig heeft, als er met mij wat aan de hand was, dan kon ik niet bij mijn ouders terecht, die hadden en hebben teveel moeite met zichzelf en dat is voor een kind echt een vreselijke teleurstelling dat je elke dag weer moet constateren dat je ouders eigenlijk niet echt van je houden, hoewel ze nu zeggen van wel, maar dat zijn voor mij maar woorden die me eigenljk niets meer doen, zo vaak heb ik me emotioneel in de steek gelaten gevoeld door hen.
Hoe hard ze nu ook hun best doen, ze kunnen bij mij nooit en te nimmer meer goed maken wat ze me niet gegeven hebben: liefde en eigenwaarde.
maandag 21 juli 2008 om 05:56
Eigenwaarde dat ik geliefd ben om wie ik ben en niet om wat ik presteer, om wat ik doe. Eigenwaarde en zelfvertrouwen wat mijn vader ook ten enenmale miste en dat was heel erg duidelijk te merken en daar had ons hele gezin onder te lijden, want we moesten ons maar naar zijn buien aanpassen, maar toen die buien leidden naar een depressie, toen had ik het echt gehad met hem, ik had zoiets van: je stikt er maar in, ik heb ook recht op een leuke vader, die het ziet zitten en die leuke en gezeliige dingen doet met zijn kinderen, die aandacht en belangstelling heeft voor zijn kinderen, maar helaas zat dat er bij hem niet in, waardoor ik me altijd enorm emotioneel verwaarloosd voelde door hem, hij kwam alleen in actie als ik wat fout deed, en dan ga je uitdagen en negatief aandacht vragen, terwijl dat natuurlijk niet hetgene is wat je wilt.
En dan hadden we ook nog eens een huisvriend die op een gegeven moment zag dat ik het niet meer trok en dan kon ik af en toe bij hem komen praten, maar het erge was en is natuurlijk dat hij het wel altijd voor m'n ouders opnam, want hij kende hen natuurlijk al heel erg lang, die man had bij m'n vader op school gezeten, dus ik voelde me bij deze man natuurlijk ook niet echt prettig, want als wij een conflict hadden thuis ging hij zich daar mee bemoeien en hij nam het altijd voor mijn ouders op, waardoor ik me door hem ook echt bedrogen voelde.
Maar ja, die man had dezelfde problemen als mijn ouders: ook zwaar beschadigd en dan ga je natuulijk niet over mijn ouders zeggen dat ze geen goede ouders zijn, want dan val je in princpie ook jezelf af.
En dan hadden we ook nog eens een huisvriend die op een gegeven moment zag dat ik het niet meer trok en dan kon ik af en toe bij hem komen praten, maar het erge was en is natuurlijk dat hij het wel altijd voor m'n ouders opnam, want hij kende hen natuurlijk al heel erg lang, die man had bij m'n vader op school gezeten, dus ik voelde me bij deze man natuurlijk ook niet echt prettig, want als wij een conflict hadden thuis ging hij zich daar mee bemoeien en hij nam het altijd voor mijn ouders op, waardoor ik me door hem ook echt bedrogen voelde.
Maar ja, die man had dezelfde problemen als mijn ouders: ook zwaar beschadigd en dan ga je natuulijk niet over mijn ouders zeggen dat ze geen goede ouders zijn, want dan val je in princpie ook jezelf af.
