Psyche
alle pijlers
Emotioneel gevangenschap
zondag 20 juli 2008 om 16:08
Soms heb ik het idee dat ik van binnen in een gevangenis leef, dat de persoon die men aan de buitenkant ziet, niet de werkelijke ik is, dat ik van binnen totaal anders ben dan ik heb kunnen zijn, gewoon om het simpele feit dat ik de gelegenheid en de omgeving niet heb gehad om te kunnen zijn die ik ben, de persoon die ik werkelijk ben.
Maar in de omgeving waarin ik verkeerde, viel dat niet op, omdat mijn omgeving ook niet gewend is te zijn wie ze in werkelijkheid is, omdat daar nu eenmaal geen aandacht werd besteed. Er werd veel aandacht besteed aan geestelijke zaken, maar aan zaken zoals persoonlijkheidsontwikkeling, sociale en communicatieve eigenschappen werd totaal geen aandacht besteed, dat vond men niet nodig, want dit leven hier op aarde is tijdelijk, het draait om het leven hierna, het eeuwige leven, daar moest je jezelf op voorbereiden, dag en nacht en dat deed men dan ook maar bij mij begon het vanbinnen te kriebelen, ik voelde dat ik vanbinnen geen gevoelens had, geen binnenwereld, ik ervaarde geen emoties, ik wist nog niet eens dat ze bestonden, behalve als ik ruzie maakte thuis, maar dat werd dan ook gelijk in de kiem gesmoord.
Dan vraag je je als buitenstaander af hoe ik al die tijd heb kunnen overleven. Nou, dat weet ik zelf dus ook niet, ik weet alleen dat vanaf het moment dat mijn ogen opengingen en dat was pas echt op mijn vijfentwintigste jaar, dat toen al die opgekropte gevoelens, emoties, vragen en meningen ineens naar buiten kwamen. Vanaf mijn vijfentwintigste jaar had ik pas het gevoel dat ik ging leven, dat ik ging ademen, dat ik de baas was, dat ik mijn eigen leven bepaalde ipv al die anderen die altijd mijn doen en laten hadden bepaald, oftewel mijn hele leven hadden beperkt.
Maar in de omgeving waarin ik verkeerde, viel dat niet op, omdat mijn omgeving ook niet gewend is te zijn wie ze in werkelijkheid is, omdat daar nu eenmaal geen aandacht werd besteed. Er werd veel aandacht besteed aan geestelijke zaken, maar aan zaken zoals persoonlijkheidsontwikkeling, sociale en communicatieve eigenschappen werd totaal geen aandacht besteed, dat vond men niet nodig, want dit leven hier op aarde is tijdelijk, het draait om het leven hierna, het eeuwige leven, daar moest je jezelf op voorbereiden, dag en nacht en dat deed men dan ook maar bij mij begon het vanbinnen te kriebelen, ik voelde dat ik vanbinnen geen gevoelens had, geen binnenwereld, ik ervaarde geen emoties, ik wist nog niet eens dat ze bestonden, behalve als ik ruzie maakte thuis, maar dat werd dan ook gelijk in de kiem gesmoord.
Dan vraag je je als buitenstaander af hoe ik al die tijd heb kunnen overleven. Nou, dat weet ik zelf dus ook niet, ik weet alleen dat vanaf het moment dat mijn ogen opengingen en dat was pas echt op mijn vijfentwintigste jaar, dat toen al die opgekropte gevoelens, emoties, vragen en meningen ineens naar buiten kwamen. Vanaf mijn vijfentwintigste jaar had ik pas het gevoel dat ik ging leven, dat ik ging ademen, dat ik de baas was, dat ik mijn eigen leven bepaalde ipv al die anderen die altijd mijn doen en laten hadden bepaald, oftewel mijn hele leven hadden beperkt.
zaterdag 26 juli 2008 om 01:27
Josefientje, ik denk juist dat een forum als dit zich bij uitstek leent voor verhalen als die van jou maar WTF do I know ik kom hier nog niet zo lang.Verder denk ik zeker niet dat het Gods bedoeling is dat je de leuke dingen des levens laat liggen. Nu is God natuurlijk wel een enorme pratical joker maar voorzover mij bekend geen vrouwenhater. Helaas kan ik niet hetzelfde zeggen van Zijn grondpersoneel.En Digitalis n.m.m. is je conclusie volkomen juist waar je schrijft:"dat ik met mijn open houding en tolerantie een beter christen was dan al die christenen bij elkaar."
Het enige dat het leven draaglijk maakt is de wetenschap dat het tijdelijk is.
zondag 27 juli 2008 om 12:11
zaterdag 2 augustus 2008 om 16:36
maandag 4 augustus 2008 om 10:17
:
Josefien12,
Ik hoop dat je nog de tijd een keer hebt om mijn twee vragen te beantwoorden die in de twee posts hierboven staan...
Hoe oud ben je ongeveer trouwens? (Je mag er wat mij betreft een paar jaar naast bluffen om te voorkomen dat je herkend wordt...)
Ik ben 33 jaar en wat ik wil bereiken in mijn leven is in de eerste plaats een stukje rust waarin ik alles achter me kan laten en gewoon weer opnieuw kan beginnen, zonder dat al die ervaringen me achtervolgen, gewoon mijn eigen plan trekken, zeggen: dit ben ik , dit kan ik en zo ga ik verder en daar ben ik wel mee bezig, zij het langzaam maar zeker.
Ik durf wel meer dingen die ik vroeger niet durfde, ik ga vaker uit etc, maar vaak overheerst het schuldgevoel nog, het achtervolgt me dan weer, vandaag wilde ik naar de sauna, maar mijn geld is nog niet gestort en ik ben ook nog erg moe, maar voordat ik de twijfels en angsten in mijn hoofd heb overwonnen, de angst dat mensen van vroeger zien dat ik naar de sauna ga en dat ze me gewoon zullen tegenhouden, daar ben ik van overtuigd, die overwint dan en dan ga ik niet, want dan voel ik me zo kut daar, zo klein en zo nietig en dan denk ik telkens: dit mocht ik dus niet, dit is dus slecht, daar komt ook nog bij dat ik nog erg moe ben van mijn afgelopen werk er zitten me toch teveel dingen dwars, dat ik gefaald heb etc en dan heb ik zo'n sauna helemaal niet verdiend, nee ik moet hard aangepakt worden, juist weer gekort worden etc.
