Psyche
alle pijlers
Emphatisch gebrek?
zondag 13 juli 2008 om 20:07
Mag ik vragen waarom het voor die mensen dan toch zo fijn voelt om naar jou toe te komen? Als ik mijn verhaal kwijt wil zal ik niet als eerste naar de "koele" kikker gaan. Wat is het dan dat ze toch graag hun verhaal bij je kwijt willen? Geef je een oneerlijke reactie? Dat je je betrokken voordoet maar het niet zo voelt? Waar zit dat verschil in?
Als je tot je oren in de soep zit, zie je de gehaktballen pas naast je drijven.
maandag 14 juli 2008 om 00:42
En zijn er dingen buiten die mensen om die je wel kunnen raken, bijvoorbeeld iets in het nieuws, een film, muziek?
Ik herken het wel een beetje wat je schrijft. Ik kan me dingen wel aantrekken en soms wel enthousiast raken, maar ik kan niet altijd zo enthousiast reageren als ik denk dat verwacht word. Speelt dat misschien bij jou ook een rol, dat het moeilijker is in situaties waarin je denkt dat een bepaalde reactie van jou verwacht wordt? Ik heb vooral met dingen die me verteld worden nogal eens het gevoel dat ik enthousiast moet reageren, dat doe ik dan wel, maar het voelt soms zo gespeeld. Dat vind ik zelf wel vervelend. Ik heb trouwens zelf in mijn gevoelsleven wel wat problemen: kan me soms erg leeg voelen. Vlak. Maar er zijn ook weer momenten dat ik juist sterk reageer, maar dan vermoedelijk meer vanuit mijzelf en vanuit mijn eigen stemming dan vanuit een stemming die min of meer 'verwacht' wordt.
Ik herken het wel een beetje wat je schrijft. Ik kan me dingen wel aantrekken en soms wel enthousiast raken, maar ik kan niet altijd zo enthousiast reageren als ik denk dat verwacht word. Speelt dat misschien bij jou ook een rol, dat het moeilijker is in situaties waarin je denkt dat een bepaalde reactie van jou verwacht wordt? Ik heb vooral met dingen die me verteld worden nogal eens het gevoel dat ik enthousiast moet reageren, dat doe ik dan wel, maar het voelt soms zo gespeeld. Dat vind ik zelf wel vervelend. Ik heb trouwens zelf in mijn gevoelsleven wel wat problemen: kan me soms erg leeg voelen. Vlak. Maar er zijn ook weer momenten dat ik juist sterk reageer, maar dan vermoedelijk meer vanuit mijzelf en vanuit mijn eigen stemming dan vanuit een stemming die min of meer 'verwacht' wordt.
maandag 14 juli 2008 om 10:27
Mijn inlevingsvermogen schiet ook tekort, want ik zie eerlijk gezegd het probleem niet zo hiervan.
Ik voel ook niet mee met alles en iedereen om mij heen, maar ik zou niet weten wat daar zo vreselijk aan is? Ik kijk daarbij ook vaak heel anders tegen dingen aan, hou niet zo van dat emotionele gedoe en vind dat mensen zich vaak te gemakkelijk mee laten slepen door hun 'emoties' terwijl dat hen vaak nog verder van huis helpt, in mijn ogen.
Beleefd blijven en respect tonen is vaak voldoende. Al die emoties van anderen kunnen invoelen hoeft wat mij betreft niet. Je hoeft je toch niet in een ander te kunnen verplaatsen en alle emoties mee te voelen om toch een luisterend oor te kunnen bieden en eventueel raad te schaffen?
maandag 14 juli 2008 om 10:45
Ik persoonlijk kan me heel best inleven in de situatie van iemand anders, maar meevóelen lukt me ook niet hoor.
Als ik jouw verhaal zo lees lijkt me dat jij hetzelfde hebt. Om je te kunnen inleven heb je alleen je voorstellingsvermogen nodig, of je grijpt terug naar situaties die je zelf mee hebt gemaakt. Dat je daarbij niet in janken uitbarst omdat die ander dat doet, of niet enthousiast wordt omdat die ander dat is vind ik niet ongevoelig. Het is jouw probleem of situatie toch niet?
Uit je verhaal blijkt dat mensen het prettig vinden om naar je toe te komen. Misschien juist wel omdat je je niet gedraagt als een spons die alle emoties van de omgeving opzuigt.
Als ik jouw verhaal zo lees lijkt me dat jij hetzelfde hebt. Om je te kunnen inleven heb je alleen je voorstellingsvermogen nodig, of je grijpt terug naar situaties die je zelf mee hebt gemaakt. Dat je daarbij niet in janken uitbarst omdat die ander dat doet, of niet enthousiast wordt omdat die ander dat is vind ik niet ongevoelig. Het is jouw probleem of situatie toch niet?
Uit je verhaal blijkt dat mensen het prettig vinden om naar je toe te komen. Misschien juist wel omdat je je niet gedraagt als een spons die alle emoties van de omgeving opzuigt.
maandag 14 juli 2008 om 12:36
Waarom zou je emoties moeten tonen als je die niet voelt? Ik herken je verhaal wel, maar heb dit nooit als mijn gebrek ervaren. Ik vind het namelijk een van mijn grootste plus punten dat ik rationeel ben en dingen relativeer. In bovenstaande situatie zou ik ook geen enkele emotie kunnen tonen, simpel weg omdat ik die niet zou voelen. Het gaat om een collega die je amper kent. Moet je dan om iedereen die zijn of haar baan verliest een traan laten?
maandag 14 juli 2008 om 12:42
``Ik noem maar een voorbeeld: een collega uit het team- ik zag haar eigenlijk vrij weinig- werd op staande voet ontslagen.
Zo werd mij verteld, terwijl er direct een reactie van me verwacht werd. Ik voelde helemaal niets op dat moment. Bovendien stonden de collega's er direct bovenop, en ik voel me heel onprettig als ik dan emoties MOET tonen...``
Geen collega die daar staat zegt dan tegen jou "Joh, nu móet je een duidelijke emotie laten zien hoor!" Dat zit meer in jouw hoofd, dat je dat zou moeten.
Je kunt toch volstaan met een opmerking als "Oh ja, is die-en-die ontslagen? Ik heb eigenlijk nooit veel met haar te maken." en het daar bij laten. Dat valt echt geen mens op.
Mensen zijn over het algemeen vooral vol van zichzelf. (Jij bijvoorbeeld ook op zo'n moment, wanneer je daar staat en bedenkt dat iedereen natuurlijk een reactie van jou met emotie verwacht en hoe moet je dat nu doen want je voelt toch helemaal niets, enzovoort enzovoort.)
Zo werd mij verteld, terwijl er direct een reactie van me verwacht werd. Ik voelde helemaal niets op dat moment. Bovendien stonden de collega's er direct bovenop, en ik voel me heel onprettig als ik dan emoties MOET tonen...``
Geen collega die daar staat zegt dan tegen jou "Joh, nu móet je een duidelijke emotie laten zien hoor!" Dat zit meer in jouw hoofd, dat je dat zou moeten.
Je kunt toch volstaan met een opmerking als "Oh ja, is die-en-die ontslagen? Ik heb eigenlijk nooit veel met haar te maken." en het daar bij laten. Dat valt echt geen mens op.
Mensen zijn over het algemeen vooral vol van zichzelf. (Jij bijvoorbeeld ook op zo'n moment, wanneer je daar staat en bedenkt dat iedereen natuurlijk een reactie van jou met emotie verwacht en hoe moet je dat nu doen want je voelt toch helemaal niets, enzovoort enzovoort.)
maandag 14 juli 2008 om 12:45
Maar goed, niet meehuilen hoeft ook niet meteen iets negatiefs te betekenen. Soms is een trap onder je kont ook terecht.
Voel je je "gedwongen om iets ala minuut te zeggen terwijl je misschien er eerst eens over wilt denken?". Ja ik probeer mee te denken waar je gevoel vandaan komt. Want als ik je hoor zit jij er meer mee dan je vrienden. Want als jouw advies of reactie bij hun verkeerd gevallen was, dan zouden ze niet meer bij je terug komen voor advies. Dus misschien weet je wel net de goede toonsetting te geven zonder zelf mee te huilen.
Heb je het wel eens aan je vriendin gevraagd hoe zij er tegenaan kijkt? Dan weet je meteen hoe de andere er over nadenken. Misschien denk je dat het een probleem is maar zijn de rest blij met je "nuchtere" advies.
Als je tot je oren in de soep zit, zie je de gehaktballen pas naast je drijven.
maandag 14 juli 2008 om 23:43
Tja, misschien zou ik geen enthousiasme hoeven veinzen, maar er komen volgens mij toch snel reacties hoor. Zo was ik ook wat gematigd over mijn nieuwe werk, mede vanwege wat twijfels die ik toen had, of het echt wel bij me zou passen. Nou, meteen een collega (van oude werk) erbovenop: 'dat klinkt ook niet enthousiast'. En die opmerking hoor ik vaker, al is dat meer als het over mijzelf gaat. Maar dat is ook wel logisch, want dan is het makkelijker op het op te merken denk ik.
Dat zelfbewustzijn, dat kan ook wel een rol spelen. Daar heb ik in dat soort situaties ook last van, zeker als je ziet als andere mensen (al dan niet gemeend) wél enthousiast reageren. Ik denk als ik dat zie wel eens dat ik een paar contactdraadjes mis in mijn hoofd of zo haha. Ook omdat ik zelf sowieso, los van reacties op anderen, vlakke momenten heb. Ik kan ook heel sterk op dingen reageren, dus waar dat onderscheid precies zit, ben ik nog niet over uit. Muziek is voor mij ook een belangrijke uitingsvorm, vandaar dat ik het vroeg.
Dat zelfbewustzijn, dat kan ook wel een rol spelen. Daar heb ik in dat soort situaties ook last van, zeker als je ziet als andere mensen (al dan niet gemeend) wél enthousiast reageren. Ik denk als ik dat zie wel eens dat ik een paar contactdraadjes mis in mijn hoofd of zo haha. Ook omdat ik zelf sowieso, los van reacties op anderen, vlakke momenten heb. Ik kan ook heel sterk op dingen reageren, dus waar dat onderscheid precies zit, ben ik nog niet over uit. Muziek is voor mij ook een belangrijke uitingsvorm, vandaar dat ik het vroeg.
dinsdag 15 juli 2008 om 09:37
Tatje en Omen jullie zijn vrouwen naar mijn hart!
Zelf ben ik ook rationeel, nuchter en relativerend. Door mijzelf, maar ook door mijn omgeving, wordt dit juist als een pluspunt gezien. Het is niet dat ik me niet in kan leven. Ik kan me heel goed problemen voorstellen, maar ik ga niet in de emoties mee.
Voel je hier niet rot om, mensen waarderen dit juist. Dat zie je ook omdat ze naar je toe komen om hun verhaal te doen. Als ze op dat moment iemand zoeken die meehuilt gaan ze naar een ander.
Een empathisch gebrek is het zeker niet. Empathie is enkel de vaardigheid om je in te kunnen leven in de gedachten en gevoelens van mensen, dat verlangt niet dat je hier ook direct emoties bij voelt.
Zelf ben ik ook rationeel, nuchter en relativerend. Door mijzelf, maar ook door mijn omgeving, wordt dit juist als een pluspunt gezien. Het is niet dat ik me niet in kan leven. Ik kan me heel goed problemen voorstellen, maar ik ga niet in de emoties mee.
Voel je hier niet rot om, mensen waarderen dit juist. Dat zie je ook omdat ze naar je toe komen om hun verhaal te doen. Als ze op dat moment iemand zoeken die meehuilt gaan ze naar een ander.
Een empathisch gebrek is het zeker niet. Empathie is enkel de vaardigheid om je in te kunnen leven in de gedachten en gevoelens van mensen, dat verlangt niet dat je hier ook direct emoties bij voelt.
dinsdag 15 juli 2008 om 15:41
Vind dit niet zo raar hoor, als je écht een koele kikker zou zijn, dan zou je hier nu niet mee rondlopen.
Waarom zou je in vredesnaam mee moeten gaan janken met iemand? Sommigen vinden dat misschien fijn, maar over het algemeen is de ander daar echt niet mee geholpen hoor.
Misschien dat ik daar ook te nuchter voor ben om het probleem te zien, hehe.
ik kan me wel inleven, maar emotioneel word ik er niet van. Liever ga ik op zoek naar een gerichte oplossing om te helpen als ik dat kan.
hehe, lees nu net _justme_ haar bericht. Nou ja, idem voor mij.
Waarom zou je in vredesnaam mee moeten gaan janken met iemand? Sommigen vinden dat misschien fijn, maar over het algemeen is de ander daar echt niet mee geholpen hoor.
Misschien dat ik daar ook te nuchter voor ben om het probleem te zien, hehe.
ik kan me wel inleven, maar emotioneel word ik er niet van. Liever ga ik op zoek naar een gerichte oplossing om te helpen als ik dat kan.
hehe, lees nu net _justme_ haar bericht. Nou ja, idem voor mij.
woensdag 16 juli 2008 om 22:59
Hoi Paaltje,
Ik besloot laatst dat een vriendin niet empatisch is en ik was daar teleurgesteld over. Nu las ik jouw topic en ik wilde even weten wat je ermee bedoelde. Ik begrijp wat jouw onzekerheid is. Maar ik zie een empatisch gebrek op een andere manier. En dat zal ik uitleggen.
De vriendin vertelt wat haar kind allemaal kan (o.a. puzzels maken) aan mij. En ik heb een kind met een handicap en ben bezig mijn verwachtingspatroon hierover bij te stellen. Ze belt me op als haar kind een virusje heeft en uit haar grote zorgen, terwijl mijn kind een ademstilstand heeft gehad.
Elke zorg is natuurlijk een zorg. Maar er komt geen moment de gedachte in haar op dat sommige gesprekken voor mij kwetsend kunnen zijn. Dat vind ik nou gebrek aan empathie.
Ik besloot laatst dat een vriendin niet empatisch is en ik was daar teleurgesteld over. Nu las ik jouw topic en ik wilde even weten wat je ermee bedoelde. Ik begrijp wat jouw onzekerheid is. Maar ik zie een empatisch gebrek op een andere manier. En dat zal ik uitleggen.
De vriendin vertelt wat haar kind allemaal kan (o.a. puzzels maken) aan mij. En ik heb een kind met een handicap en ben bezig mijn verwachtingspatroon hierover bij te stellen. Ze belt me op als haar kind een virusje heeft en uit haar grote zorgen, terwijl mijn kind een ademstilstand heeft gehad.
Elke zorg is natuurlijk een zorg. Maar er komt geen moment de gedachte in haar op dat sommige gesprekken voor mij kwetsend kunnen zijn. Dat vind ik nou gebrek aan empathie.
woensdag 16 juli 2008 om 23:13
@compu: ik kan me jouw beschrijving ook goed voorstellen en dat is denk ik inderdaad wat anders. Ik ben op bepaalde manier ook juist heel empatisch, bijv andermans stemmingen overnemen. Toch ben ik wel op dit topic gaan lezen. Bij mij is er sprake van een vlakheid die zich in bepaalde mate manifesteert waardoor ik mezelf leeg voel. En vanuit die situatie is het lastig goed te reageren. Sowieso ben ik meestal wat gematigder dan gemiddeld denk ik. Niks mis mee, maar de eerdergenoemde zelfbewustheid maakt wel dat ik opmerk dat ik niet altijd kan reageren zoals verwacht. En ja, soms 'speel' ik dat schepje extra.
Op dingen zoals die vriendin zal ik mezelf niet zo snel betrappen.
Nog iets wat me te binnen schiet: gisteren had ik het eigenlijk andersom. Ik was met iemand in gesprek die me vrij oppervlakkig kent en ik probeerde haar dit uit te leggen. Maar dan niet zozeer dat van reageren op anderen, maar de leegheid waar ik zelf mee worstel. Ze was helemaal verbaasd omdat ze me in bepaalde situaties juist graag opzoekt omdat ik zo enthousiast/sprankelend/genietend ben volgens haar!
Op dingen zoals die vriendin zal ik mezelf niet zo snel betrappen.
Nog iets wat me te binnen schiet: gisteren had ik het eigenlijk andersom. Ik was met iemand in gesprek die me vrij oppervlakkig kent en ik probeerde haar dit uit te leggen. Maar dan niet zozeer dat van reageren op anderen, maar de leegheid waar ik zelf mee worstel. Ze was helemaal verbaasd omdat ze me in bepaalde situaties juist graag opzoekt omdat ik zo enthousiast/sprankelend/genietend ben volgens haar!
woensdag 16 juli 2008 om 23:37
paaltje, is het niet gewoon een ander woord voor leegte? Voor vlakheid? Empathisch gebrek vind ik inderdaad hetzelfde als iemand die eerder hier schreef het onvermogen tot inleven en stilstaan bij de ander en rekening met de ander te (willen/kunnen?) houden. Teveel gericht op zichzelf ofzo.
Zoals ik jouw openingspost lees, zo herken ik het ook bij mezelf, maar dan alweer van een tijd geleden. Ik had geen gevoel, zo dacht ik. Ik kon simpelweg niet bij mijn emoties, koud en kaal. Inmiddels kan ik dit wel en heb ik nog maar periodes dat ikzelf in zo'n positie verkeer als waar jij inzit.
Maar weet dus dat dit over kan gaan. Ik heb er echter jaartjes therapie opzitten, dus het is niet als een wolkje overgewaaid. Daar heb ik wel wat voor moeten doen. Misschien dat je dan hoop geeft voor de toekomst?
Eerlijk gezegd vind ik het heerlijk dat ik inmiddels (bakken en bakken haha) kan huilen. Soms een beetje onhandig, want dan komt het niet uit. Maar ik heb eindelijk gevoel en daar ben ik best blij mee!
Zoals ik jouw openingspost lees, zo herken ik het ook bij mezelf, maar dan alweer van een tijd geleden. Ik had geen gevoel, zo dacht ik. Ik kon simpelweg niet bij mijn emoties, koud en kaal. Inmiddels kan ik dit wel en heb ik nog maar periodes dat ikzelf in zo'n positie verkeer als waar jij inzit.
Maar weet dus dat dit over kan gaan. Ik heb er echter jaartjes therapie opzitten, dus het is niet als een wolkje overgewaaid. Daar heb ik wel wat voor moeten doen. Misschien dat je dan hoop geeft voor de toekomst?
Eerlijk gezegd vind ik het heerlijk dat ik inmiddels (bakken en bakken haha) kan huilen. Soms een beetje onhandig, want dan komt het niet uit. Maar ik heb eindelijk gevoel en daar ben ik best blij mee!
woensdag 16 juli 2008 om 23:45
Euh, ik lees nu wat meer en weet nu niet wat op jou van toepassing is.
In geval van die redelijk onbekende collega zou ik me daar ook niet zo druk over maken.
Maar ik probeerde me wel eens voor te stellen dat geliefden er niet meer zouden zijn en toen voelde ik...niks. Nog geen druppeltje traan, nog geen krimpje van hart, nog geen krampje van maag. Gewoon he-le-maal niks! En zo meer van dat soort dingen. Gewoon leegte, alsof je geen gevoel hebt.
Kijk, ik ben ook een nuchtere troela (hoewel de sluizen me na de therapietjes en de bevalling wel hebben gevonden) en zal ook niet snel meehuilen met een ander. Daarvoor ben ik gewoon veel te down to earth en da's ook niet slecht denk ik. Soms zelfs wel relativerend en dat heb je ook nodig.
Maar feit dat ik weer voel, dat mensen (geliefden/vrienden, etc.) mij raken, da's een gevoel dat ik nooit meer kwijt wil. En als je je daarin herkent, dan gaat dat wel wat verder dan gewoon nuchter zijn.
In geval van die redelijk onbekende collega zou ik me daar ook niet zo druk over maken.
Maar ik probeerde me wel eens voor te stellen dat geliefden er niet meer zouden zijn en toen voelde ik...niks. Nog geen druppeltje traan, nog geen krimpje van hart, nog geen krampje van maag. Gewoon he-le-maal niks! En zo meer van dat soort dingen. Gewoon leegte, alsof je geen gevoel hebt.
Kijk, ik ben ook een nuchtere troela (hoewel de sluizen me na de therapietjes en de bevalling wel hebben gevonden) en zal ook niet snel meehuilen met een ander. Daarvoor ben ik gewoon veel te down to earth en da's ook niet slecht denk ik. Soms zelfs wel relativerend en dat heb je ook nodig.
Maar feit dat ik weer voel, dat mensen (geliefden/vrienden, etc.) mij raken, da's een gevoel dat ik nooit meer kwijt wil. En als je je daarin herkent, dan gaat dat wel wat verder dan gewoon nuchter zijn.
woensdag 16 juli 2008 om 23:49
Afgesneden zijn van je eigen gevoel betekend vaak ook afgesneden zijn van gevoel voor anderen. Op een emotionele manier dan. Gewoon afgesneden van alles en iedereen. Mensen/dieren letterlijk pijn zien hebben zou me zeker nog wat hebben gedaan hoor. Tis nu ook weer niet zo dat niks me boeide, want dat vind en vond ik verschrikkelijk. Dan was ik verder wel redelijk nuchter, maar zelf niks voelen is wat anders dan dat anderen je niks kunnen schelen. Want in dat geval spreek je wel van empatisch gebrek.
