Emphatisch gebrek?

Paaltje, probeer het anders eens te omschrijven als je het zo complex vindt. Tuurlijk zal het voor ieder ander op onderdelen en details anders werken. Maar tis misschien fijn voor jou als je het probleem in de kern een beetje kan duiden. Hoe de specifieke uitwerking voor jou dan is, is minder belangrijk toch?



In geval van je huisdier had je dus vertraagde emotie. Da's an sich niet vreemd denk ik. Hebben wel meer mensen last van. Hoort ook bij de fases van rouw. Sommigen schreeuwen en janken hun ogen uit en anderen zijn stil, hebben een tijdje nodig om te verwerken, het te beseffen. De zgn. binnenvetters.



Ik kan alleen voor mezelf spreken en misschien herken je je er amper in hoor. Dan was mijn probleem niet nu het jouwe en is het wat anders. Gewoon verder zoeken.

Maar goed, ik denk dat in mijn geval sprake was van een onderhuidse depressie die lang aanhoudt. Want ik voelde weinig, zowel in negatieve zin (verdrietige dingen) als in positieve zin (leuke dingen). Het deed me gewoon allemaal niks, het was allemaal maar grijs. Er zijn heus wel eens wat uitzonderingen daarop geweest en bij mij deed muziek nog wel veel. Kon ik helemaal in opgaan, flink zitten janken zelfs, omdat de noten wel aan mijn gevoel raakte. Maar huilen in het algemeen deed ik nooit en al helemaal niet met anderen erbij. Het leek soms wel dat hoe meer anderen erbij waren, des te minder ik voelde.



En wat ik trouwens destijds heb geleerd met haptotherapie (en je schreef iets heel moois, vandaar dat ik hapto erbij haal) is dat je je gevoel vaak in je lichaam kan vinden. Door je lichaam te voelen, kan je vaak beter bij emoties uitkomen. Je schreef over een blok in je maag.

Alle dingen die men normaal gesproken zegt over lichamelijke dingen zijn eigenlijk emoties. Knoop in je maag, dichtgeknepen keel, mijn hart krimpt, drukt als een last op je nek, opgejaagd gevoel (hartkloppingen), knikkende knieen, etc. zijn allemaal lichamelijke uitwerkingen van je emoties. Probeer anders eens wat bewuster te zijn van wat er lichamelijk gebeurt, zelfs als dat heel klein is en bijna onbewust. Krimp je een beetje in elkaar als (een bepaald) iemand je aanraakt, krijg je jeukende handen als iemand iets zegt wat je niet aanstaat, heb je het gevoel in een warm bad terecht te komen bij iemand, etc. Allemaal emoties. Dat hoeft zich niet uit te drukken in huilen of schaterlachen.



Ik ben inmiddels zover dat ik bepaalde basic emoties ken en voel, zoals stress, boosheid, angst. En doordat ik dichter bij mijn gevoel ben uitgekomen, voel ik ook veel vaker blijdschap, genieten, liefde (maar vooral in de vorm als ik me erge voorstellingen maak. want op doordeweekse dagen ben ik me daar vaak nog niet van bewust). Met het groeien van mijn gevoel en het verdwijnen van de leegte ben ik ook veel aanrakeriger en knuffeliger geworden.



Boosheid is trouwens best een valse emotie, want daar kan veel inliggen zoals frustratie, teleurstelling, maar ook verdriet. Voor mij is het zaak boosheid nog te leren definieren, want dat kan ik nog heel slecht. Bij mij stapelen dingen zich op en knalt het eruit als enorme boosheid. Wat eigenlijk gewoon een boel andere emoties zijn die ik niet heb herkent.



Ik hoop dat je er iets mee kunt. Misschien als je het herkent, dat je dan misschien wel iets met een haptotherapeut kunt. Deze kunnen je vaak via lichamelijke oefeningen helpen om emoties te voelen, door de fysieke reacties die ik hierboven beschreef.

Heb je dit altijd gehad? Of is het iets van de laatste jaren?



Ik zit me af te vragen nav je beschrijving of je misschien niet al jaren een "maatschappelijk geaccepteerd" leven leeft, teveel leeft naar verwachtingen van anderen om wat voor reden dan ook.



Het klinkt alsof je afgesneden bent van het vertrouwen dat je emoties goed zijn zoals ze zijn. Dat je ze misschien niet accepteert (omdat dat zou kunnen betekenen dat je een heel ander leven wil in essentie) en ze daardoor ook niet goed kunt voelen.



Wie weet zit ik er helemaal naast, maar ik wilde het toch maar posten .

Paaltje, bij mij werd het voor mijzelf opvallend in mijn puberteit. Het niet voelen bedoel ik dan. Er gebeurden zoveel dingen en voor mij was zo'n beetje alles euh, nou, gewoon, niks. Gewoon niks. Ik voelde zo weinig, ik had zo weinig met mensen, was er ook van vervreemd (maar dat heet geloof ik weer de-realisatie, is weer wat anders dan jij bedoelt) en hoe hard ik ook probeerde iets te voelen, zeker bij erge dingen, ik kon het gewoon niet.

Over mezelf niet en over dierbare anderen niet. Ik dacht soms wel eens dat als iemand mij zou vertellen dat die of die (dierbaren) dood zouden zijn, dat ik er nog geen traan om zou laten. Niet omdat ik het niet erg zou vinden, maar gewoon omdat ik er niets bij kon voelen. Wat dat betreft was het allemaal erg onwerkelijk. Maar goed, daar heb je het weer, dan lopen er drie dingen door elkaar, nl. leegte, derealisatie en depressie-achtige toestand.



Leegte voelde voor mij alsof niks mij blij kon maken. Ik kon zeg maar uitkijken naar iets, omdat ik dacht dat ik dat leuk zou vinden of ten minste leuk zou horen te vinden en dan was het leuke er en het bekleef niet. Het glipte als zand door mijn vingers wat leuk had kunnen zijn en waar ik van na had kunnen genieten zeg maar. Prestaties, kadootjes, uitjes, vriendschappen, het schoot erdoorheen en niks kon ik vasthouden. Het vloeide weg, de leuke dingen zeg maar. Wat overbleef was hol. Was dat nou mijn leuke dag? Was dat nou die trots die ik zou horen te voelen bij diploma x, was dat nou het leuke dagje met vriendin waar ik aan het eind van de dag alleen maar mijn schouders over op kon halen. Zo van, weer een dag voorbij.



Ook het niet voelen van draadjes naar anderen/afgesneden zijn van anderen, disconnectie hebben en als je er dan ook nog een soort vervreemde werkelijkheid bijvoelt, alsof het allemaal nogal absurd overkomt. Tja, inderdaad moeilijke materie eigenlijk als ik er zo over na begin te denken haha. Ben dan ook blij dat een groot deel alweer in mijn verleden ligt, zeg! Poeh *haalt opgelucht adem*.



Maar goed, haptonomische insteek (lichaamssignalen), is dat iets waar je wat mee kunt?



En ook ik heb gemerkt dat ik tijdens mijn HBO studie erg hard achteruit holde in op mijn gemak voelen. Middelbare school heb ik nooit afgemaakt, dus was daar al gauw uit de groep leeftijdsgenoten. Maar op HBO moest ik weer mengen en matchen en ik voelde me erg onzeker. Ik probeerde zeker te beginnen, maar na 4 jaar studie moest ik met man en macht een ontwikkelde stottertic de kop in douwen, terwijl ik nooit gestotterd had. Gewoon puur van de zenuwen. Ik sliep slecht, presentaties was het hakkeldetak, ik heb een tijd bijna niet meer durven spreken in het openbaar of groepje (klas of vergaderingen bijvoorbeeld) etc. Zelfs mezelf voorstellen in een groepsrondje lukte me amper. Ik heb het altijd zwaar proberen te negeren en toch gedaan (hakkeldehakkel) en pas sinds kort kan ik dit weer een beetje zonder hartkloppingen tot achter mijn schouders. Nu ben ik 'maar' gewoon enigzins onzeker en klein beetje onrustig.



Hoe oud ben je trouwens? Ik ben 31 en heb een aantal jaar geleden dagbehandeling achter de rug. Dat heeft veel gescheeld voor een boel dingen, waaronder dat zelfbeeld, die gevoelens, de leegte, de derealisatie of depersonalisatie (vervreemding in de breedste zin vh woord).



Zijn dit dingen die je deels herkent of niet? Ik bedoel je nl. niks aan te praten. Lijkt me alleen voor jou onderhand ook wel fijn als je de vinger op de zere plek kunt leggen. Want dan weet je ook precies wat je zo stoort.

Ik hoopte namelijk vroeger dat het normaal was en dat iedereen dat wel min of meer zou hebben en dat ik dat gewoon een beetje veel had. Want ik heb het erg hard proberen te negeren. Maar da's een behoorlijk sta in de weg om normaal mee te kunnen komen vind ik. Of het lukt wel, maar dan is het 1 grote acteerschool en dat voelt gek, naar en is doodvermoeiend uiteindelijk.

Misschien beter eerst een goede haptotherapeut ipv psycholoog? Ik heb veel gepraat, maar uiteindelijk maakte de benaderingswijze van een haptopeut meer uit dan 10 psychologen bij elkaar. Pas daarna stond ik weer open voor psychologen praat. Ik moest eerst voelen/merken dat ik iets kon voelen nl.

Hai Paaltje, belangrijkste is dat je de weg volgt die voor jou het beste is en het beste bij je past. Ik wilde je alleen even wijzen op de mogelijkheid van haptotherapei, omdat ik dat zelf niet kende en mijn psycholoog mij daar naartoe verwees. Dit omdat ik gewoon niet verder kwam. Ik bleef maar een beetje lullen en om de hete brij heen draaien. Qua praten ben ik gewoon te ...ehhh...afstandelijk ofzo. Kon geen emoteie voelen tijdens praten, net alsof ik het over iemand anders had. Dus ik voelde me vaak ongepast in praten over mezelf, want vond het dan meestal wel meevallen eigenlijk. Ik voelde me snel een aanstelster. Dus je kunt heel goed van het probleem weglullen, waar je dat met een lichamelijke benadering bijna niet kan.

Je lichaam reageert zo primair, gespannen, afstandelijk, stijfjes, etc. ook al doe je nog erg je best dat te negeren. Een haptopeut heeft dat gelijk in de gaten.



Wat je ook kiest, kies iig iemand waar je je prettig bij voelt en waarvan je het idee hebt dat die zijn/haar werk verstaat.

Dan is er erg veel winst te behalen. Ik snap goed dat je dat geloof bijna niet hebt, want het voelt als zo'n diep geworteld iets, dat het net lijkt alsof dat past bij de persoon die je bent en aangezien je altijd een paaltje zult zijn, zal dat niet-voelen dan ook wel blijven. Toch?

Maar nogmaals, met kleine stapjes kun je echt leren om van het slot af te komen. Misscien krijg je het periodiek nog wel terug, want dat heb ik ook. Maar dan zit ik eigenlijk altijd niet goed in mijn vel.

Maar als je beter in je vel komt te zitten, verdwijnen die punten vanzelf voor een groot stuk. Dus hou vertrouwen hoor! Je hoeft daar echt niet in te berusten, da's toch doodzonde?!

Ik heb me ook vaak afgevraagd of dat mij een slecht mens maakte. Soms dacht ik van wel, maar nu weet ik beter (geleerd op therapie hoor, ik oordeel nu veel minder hard over mezelf):

ik kon en kan (als het me overkomt) niet anders. Ik wil anders, maar het lukt niet. Dit ligt buiten mijn macht en dat maakt me geen slecht mens. Het is juist mooi als je de hoop niet opgeeft en de wil hebt om wel te voelen. Daar kan toch niet een slecht mens achter schuilen!

Hai Paaltje, ik heb al ruim twaalf jaar een relatie (vanaf mijn 18e). Maar wat heeft een relatie met jou te maken? ik snap best dat je een relatie wilt, dus dat zal je me niet horen ontkrachten.



Alleen werkt het krijgen/vinden van een fijne partner lullig genoeg meestal op basis van goed in je vel zitten. Kijk, theoretisch gezien kun je elke stoethaspel opduikelen die om een relatie verlegen zit. Ook ik had vage zwetsende mannen half tegen me aanhangen als ik vroeger de kroeg inging. Met gebrek en al toch mogelijkheden zat voor "relaties" blijkbaar. De vraag alleen is of je op zulk soort relaties zit te wachten? Nee toch?



Dus is het zaak je 'gebrek' eerst aan te pakken (ik zou het trouwens niet zo zien als gebrek. Want ik denk dat een gebrek meer wijst op een blijvende staat van zijn, terwijl ik goeie hoop heb voor jou dat het tzt anders wordt) en dus je pijlen eerst op jezelf te richten. Dan komen de potentiele leuke kandidaten vanzelf dichterbij.

Niemand kunnen krijgen als een vaststaand feit, nee toch? Je hebt toch geen lichtgevende ogen en allemaal enge stekels op je hoofd? Je gedachtengang is behoorlijk gekleurd door hoe je in je vel steekt (logisch). Daarom is het zaak minder over zware en toekomstige dingen te denken. Je kunt zoals gezegd beter eerst je pijlen richten op het NU.

Die (fijne) toekomst komt dan zeer waarschijnlijk telkens een stap dichter binnen je bereik.



Niet voelen wil overigens niet zeggen dat je nooit ook maar iets kunt voelen. Ik voelde toen ook best wat dingen, voornl. negatieve dingen:

strenge oordelen over anderen, teleurstelling in anderen, onbegrepen voelen, kaal, leeg. Ook al is het een erg eenzijdig beeld van voelen, het is en blijft wel voelen.

Jij voelt nu ook dingen als ik je post vrij mag vertalen:

want ik lees uit je verhaal teleurstelling, hopeloosheid, verbittering en dus verliefdheid als daar sprake van is. Dat zijn al gevoelens, alleen misschien niet degene waar je naar op zoek bent. Dat geeft dus al aan dat er een gevoelsmens in je zit, anders voelde je dat nl. niet.

Nu nog leren het andere spectrum te ontdekken. Maar nogmaals, zoek hier wat hulp bij!

Paaltje, heel veel succes met alles!

paaltje schreef op 13 juli 2008 @ 20:00:

Ik zit met een blok in mijn maag door een probleem wat ik denk te hebben: ik heb een gebrek aan inlevingsvermogen. Ik kan niet meehuilen als een ander huilt, niet bij gevoel enthousiast zijn voor een ander, niet echt meevoelen. Het valt anderen waarschijnlijk niet zo op als het mijzelf opvalt.



Ik voel me er al jaren waardeloos door, ik vind mezelf door dit voor mij onoverkomelijke gebrek een kouwe kikker.

Daarnaast vraag ik me af of het dingen in het leven in de weg zal staan, zoals relaties of werk.



Egoïsme is het niet, ik kan me gewoon niet inleven. Juist vind ik het moeilijk als mensen denken dat ik veel inlevingsvermogen heb en naar me toe komen met verhalen. Des te meer raak ik weer met mijn eigen gedachten in de knel.

Daardoor zul je waarschijnlijk juist geliefd zijn als iemand om je verhaal bij kwijt te kunnen. Als je verdrietig bent zit je er vaak juist niet op te wachten dat een ander met je mee huilt, maar heb je meer aan 'n wat objectievere kijk op de dingen.

Houden van, liefde voelen, etc. Daarvoor is contact met jezelf en daardoor die ander nodig. Als ik dat contact op gevoelsniveau niet kan maken, dan voel je dat soort dingen dus niet. Ik heb vaak periodes waarbij ik gevoels geisoleerd ben en ik datzelfde gevoel niet kan voelen. Bij mij gaat het zelfs zover dat het mijn vriend (toch al twaalf/dertien jaar relatie) en zelfs mijn dochter het onderwerp zijn van mijn gemis. Dat vind ik het allerergste, dat ik mijn dochter aan kan kijken en ze bijkans als een vreemde voor me voelt. Dat het lijntje er niet is tussen haar en mij.

Ik kom uit een tijd dat dit zo'n beetje standaard is (maar toen was dochter er nog niet) en wat dat betreft heb ik al enorme winst geboekt. Want inmiddels kan ik nu vaak ook wél (liefde etc.) voelen. Maar de momenten dat ik het draadje weer kwijtraak en zeker naar notabene mijn eigen kind is verschrikkelijk!



Ik denk dat een haptonoom je wel kan helpen, mits je het de tijd geeft, je je op je gemak voelt bij de haptonoom en mogelijk open staat voor intensievere begeleiding mocht dat nodig blijken (bij mij ontstond nl. vanuit haptobegeleiding het idee dat dagbehandeling zinvoller was, omdat mijn problematiek veel te diep zat).

Paaltje, mijn moeder is overleden en ik voelde niks. Zoals ik al zei kan ik periodiek heel moeilijk bij mijn gevoel voor de allerintiemsten. Kortom, voel je niet schuldig of vreemd of raar. Het is zeker erg vervelend, maar je bent abslouut niet gek ofzo. En echt, het kan absoluut beter worden.

Zorg maar goed voor je kat en doe wat je op basis van weten voor je kat kunt doen. Op het moment dat je weer wel kunt voelen, kun je met terugwerkende kracht vast ook voor je kat voelen. Wetende dat je dan gehandeld hebt zoals je ook had willen handelen als je wél verdreitig was geweest, is dan een prettige gedachte.

Sterkte

Ben benieuwd naar je ervaring!

Paaltje, ik heb het hele topic niet gelezen (lange lappen tekst, geen zin an, sorry ), dus op het gevaar af vreselijk kort door de bocht te zijn gooi ik mijn 2 centen even in de ring.



Ik herken je verhaal tot op zekere hoogte namelijk. Ik heb namelijk ook niet veel inlevingsvermogen. Huil ook niet mee met anderen, zit ook niet gelijk emotioneel op dezelfde golflengte als de meeste mensen. Ik heb mezelf ook wel es gevoelsarm gevonden maar nu ben ik eruit; ik ben gewoon laag-sensitief.



Ik vind emotionele uitbarstingen van mensen redelijk snel vals sentiment, ook van mezelf hoor. Soms als daar de situatie naar is, zal ik dat ook zeggen, maar vaker nog hou ik dan gewoon mijn mond.



Ik ben niet iemand die gelijk op de sociale radar staat bij mensen (dat komt dan waarschijnlijk doordat ik toch een zekere afstandelijkheid uitstraal ondanks dat ik heel gezellig doe in mijn ogen). Na een tijdje dan weer wel, dus echt een probleem is het niet.



Mijn theorie zou zijn; accepteer jezelf gewoon zoals je bent. Ga niet proberen te veranderen mbv een haptoloog oid.



Maargoed, je bent een grote meid dus je mag het zelf weten.