Psyche
alle pijlers
En wat als het mij wél iets doet?
donderdag 10 september 2009 om 12:51
Elmervrouw wat fijn dat je weer zo'n mooie ontmoeting hebt gehad.
Ik vind het erg om te lezen dat je geen contact meer hebt met je moeder en weinig met de rest van je familie. In je boek is de band met je moeder redelijk, of eigenlijk wordt er niet negatief over gesproken. Is er sindsdien veel veranderd?
Mijn vriend heeft geen contact meer met zijn vader, al zo'n 12 jaar. Een paar jaar terug zagen we hem, voor mij de eerste keer. Mijn vriend deed het niet veel, hij zegt het af te hebben gesloten. Ik vond dat best gek, ik kan me juist weer voorstellen dat emoties terugkomen en dat je toch gaat kijken en je niet op je gemak voelt. Dat zou ik hebben.
Maar goed dat je wel gaat en dat EM meegaat om je te steunen.
Ik vind het erg om te lezen dat je geen contact meer hebt met je moeder en weinig met de rest van je familie. In je boek is de band met je moeder redelijk, of eigenlijk wordt er niet negatief over gesproken. Is er sindsdien veel veranderd?
Mijn vriend heeft geen contact meer met zijn vader, al zo'n 12 jaar. Een paar jaar terug zagen we hem, voor mij de eerste keer. Mijn vriend deed het niet veel, hij zegt het af te hebben gesloten. Ik vond dat best gek, ik kan me juist weer voorstellen dat emoties terugkomen en dat je toch gaat kijken en je niet op je gemak voelt. Dat zou ik hebben.
Maar goed dat je wel gaat en dat EM meegaat om je te steunen.
zaterdag 12 september 2009 om 09:43
Elmervrouw ik opende de computer om je te feliciteren. Wat een prachtig stuk heb je gister geschreven over je zoon.
Natuurlijk kan je hem nooit vergeten.
Hoe kunnen mensen verwachten dat je gewoon verder kan leven zonder deze mooie, lieve jongen?
Hij is nu al 11, een hele jongen. Groter, stoerder maar nog steeds verlegen en lief.
Elmervrouw gefeliciteerd met je jarige zoon. Weer een jaar erbij op weg naar groter worden. Zo groot dat ze je weer gaan bezoeken, dat hoop ik met mijn hele hart. Dat het een mooi jaar voor hem mag zijn.
Natuurlijk kan je hem nooit vergeten.
Hoe kunnen mensen verwachten dat je gewoon verder kan leven zonder deze mooie, lieve jongen?
Hij is nu al 11, een hele jongen. Groter, stoerder maar nog steeds verlegen en lief.
Elmervrouw gefeliciteerd met je jarige zoon. Weer een jaar erbij op weg naar groter worden. Zo groot dat ze je weer gaan bezoeken, dat hoop ik met mijn hele hart. Dat het een mooi jaar voor hem mag zijn.
zaterdag 12 september 2009 om 11:52
zaterdag 12 september 2009 om 19:43
zaterdag 12 september 2009 om 21:13
Wat moet dit een moeilijke dag voor je zijn geweest. Ik kan me in de verste verte niet voorstellen hoe je je moet voelen. Machteloosheid en boos zijn, 't is zo'n natuurlijke reactie. En je mag het hier neergooien. We snappen het hardstikke goed. 't is ook zo verdomd oneerlijk. Mijn hart doet pijn voor je. Ik zit hier met tranen om die oneerlijkheid. En we kunnen zo weinig voor je doen. Ik zou willen dat ik wat meer kon doen. ik weet niet eens wat ik hier neer moet schrijven. Alleen dat ik aan je denk en met je meeleef.
Liefs Zoeb
Liefs Zoeb
maandag 14 september 2009 om 21:40
quote:Elmervrouw schreef op 12 september 2009 @ 19:18:
Maar daar heb ik nu niets aan. Ik heb niets aan toekomst of aan later. Dat is vaag en ver weg.
Ze zullen vast wel gaan zoeken via internet, áls dat tenminste kan, daar waar ze zijn. Ooit.
Ik kijk naar zijn foto en denk alleen maar: hoe kan dit? Hoe is dit mogelijk? Hoe is dit mogelijk!!
Ik snap helemaal niets meer.Hier valt ook helemaal niets aan te snappen...
Maar daar heb ik nu niets aan. Ik heb niets aan toekomst of aan later. Dat is vaag en ver weg.
Ze zullen vast wel gaan zoeken via internet, áls dat tenminste kan, daar waar ze zijn. Ooit.
Ik kijk naar zijn foto en denk alleen maar: hoe kan dit? Hoe is dit mogelijk? Hoe is dit mogelijk!!
Ik snap helemaal niets meer.Hier valt ook helemaal niets aan te snappen...
donderdag 17 september 2009 om 20:31
Elmervrouw, hoezeer ik ook begrijp dat dit vandaag voor jou een nare ervaring was, je redeneert nu wel vanuit jouw beleving en je neemt aan dat ze het, uit egoïstisch of onnadenkende redenen, niets gevraagd en niets besproken hebben.
Maar (even advocaat van de duivel spelen), kan het ook zijn dat je vriendinnen het niet aan de orde hebben gesteld omdat ze vermoeden dat het weer erg pijnlijk voor jou zou kunnen zijn? Dat ze er bewust de nadruk niet op hebben willen leggen? Dat het niet moeilijker voor je hebben willen maken (vanuit hun optiek hè?)
Ik weet het niet hoor, maar misschien is het wel goed om dit (zonder verwijt) aan hen voor te leggen. Te bespreken hoe hier mee om te gaan. Wat voor jou prettig is.
Uit eigen ervaring (ik heb een vriendin met een andersoortig trauma) weet ik dat iemand er niet altijd over wil praten en dat soms het onderwerp aanroeren al te pijnlijk is (omdat degene er nou een dagje niet mee bezig was). Voor mij is het dan ook aftasten of ik wel of niet naar vraag. En da's soms best lastig.
Laat in elk geval het nare gevoel niet 'sudderen' in jullie vriendschap Vrouw. Als je beiden al zo lang kent, moet dit toch bespreekbaar zijn?
Maar (even advocaat van de duivel spelen), kan het ook zijn dat je vriendinnen het niet aan de orde hebben gesteld omdat ze vermoeden dat het weer erg pijnlijk voor jou zou kunnen zijn? Dat ze er bewust de nadruk niet op hebben willen leggen? Dat het niet moeilijker voor je hebben willen maken (vanuit hun optiek hè?)
Ik weet het niet hoor, maar misschien is het wel goed om dit (zonder verwijt) aan hen voor te leggen. Te bespreken hoe hier mee om te gaan. Wat voor jou prettig is.
Uit eigen ervaring (ik heb een vriendin met een andersoortig trauma) weet ik dat iemand er niet altijd over wil praten en dat soms het onderwerp aanroeren al te pijnlijk is (omdat degene er nou een dagje niet mee bezig was). Voor mij is het dan ook aftasten of ik wel of niet naar vraag. En da's soms best lastig.
Laat in elk geval het nare gevoel niet 'sudderen' in jullie vriendschap Vrouw. Als je beiden al zo lang kent, moet dit toch bespreekbaar zijn?
donderdag 17 september 2009 om 21:58
Ik geef direct toe dat het een lastig onderwerp is Elmervrouw.
Het klopt dat je geen redenen had gegeven, maar als het bij jou een 'vieze nasmaak' heeft gegeven, dan concludeer ik daaruit dat je het hen kwalijk neemt dat ze het er niet over gehad hebben.
Wat ik wilde aangeven is dat het misschien minder kwalijk is, dan ze bedoeld hebben. Zou je nog een vieze nasmaak hebben als ze het niet besproken hebben om het jou niet moeilijker te maken? Als je dachten 'hè, wat een lekker middagje, laten we ervan genieten en even niet dat pijnlijke onderwerp aanroeren? Laten we Elmervrouw vandaag even afleiden en het luchtig houden'.
Allemaal goedbedoeld wellicht.
Maar, dit gezegd hebbend, ik begrijp jouw kant ook zo goed. Niet bespreken lijkt al snel op negeren, niet erkennen. En inderdaad, jij bent mondig genoeg om aan te geven dat je het er niet over wilt hebben, mocht dat zo zijn.
Toch is het lastig. Bij mijn vriendin wil ik 'het' onderwerp wel blijven bespreken en vraag dan meestal ook of ze het erover wil hebben. Maar soms krijg ik dan iets te horen van 'hè, ik was er net even niet mee bezig, nu zit het er weer'. Of dat ze ineens begint te snikken of dat de stemming omslaat. En dan voel ik me bijna schuldig dat ik er naar gevraagd heb.
Dus ik probeer af te tasten hoe de vlag erbij hangt en of/ hoe ik ernaar vraag en me belangstellend en meelevend toon.
Ik kan dat toch niet altijd goed aanvoelen bij haar. Net als jij wil zij ook niet 'zielig' zijn Elmervrouw, en soms houdt ze zich dan 'groter' dan ze vanbinnen voelt. En dat kan ik niet altijd van haar aflezen. Dus nogmaals, het blijft lastig terwijl we wel de afspraak hebben dat zij aangeeft als ze er niet over wil praten.
Ik wil niet pleiten voor je vriendinnen, maar wel aangeven dat het voor de andere partij soms ook lastig is om een goeie balans te vinden tussen meeleven en ongewild belasten bij zulke pijnlijke en zwaarwegende onderwerpen.
Misschien projecteer ik ook wel hoor, ik kan natuurlijk alleen maar speculeren over het hoe en waarom van jouw vriendinnen. Ik zou het wèl aankaarten Vrouw, dan ligt de weg naar dialoog ook open.
Het klopt dat je geen redenen had gegeven, maar als het bij jou een 'vieze nasmaak' heeft gegeven, dan concludeer ik daaruit dat je het hen kwalijk neemt dat ze het er niet over gehad hebben.
Wat ik wilde aangeven is dat het misschien minder kwalijk is, dan ze bedoeld hebben. Zou je nog een vieze nasmaak hebben als ze het niet besproken hebben om het jou niet moeilijker te maken? Als je dachten 'hè, wat een lekker middagje, laten we ervan genieten en even niet dat pijnlijke onderwerp aanroeren? Laten we Elmervrouw vandaag even afleiden en het luchtig houden'.
Allemaal goedbedoeld wellicht.
Maar, dit gezegd hebbend, ik begrijp jouw kant ook zo goed. Niet bespreken lijkt al snel op negeren, niet erkennen. En inderdaad, jij bent mondig genoeg om aan te geven dat je het er niet over wilt hebben, mocht dat zo zijn.
Toch is het lastig. Bij mijn vriendin wil ik 'het' onderwerp wel blijven bespreken en vraag dan meestal ook of ze het erover wil hebben. Maar soms krijg ik dan iets te horen van 'hè, ik was er net even niet mee bezig, nu zit het er weer'. Of dat ze ineens begint te snikken of dat de stemming omslaat. En dan voel ik me bijna schuldig dat ik er naar gevraagd heb.
Dus ik probeer af te tasten hoe de vlag erbij hangt en of/ hoe ik ernaar vraag en me belangstellend en meelevend toon.
Ik kan dat toch niet altijd goed aanvoelen bij haar. Net als jij wil zij ook niet 'zielig' zijn Elmervrouw, en soms houdt ze zich dan 'groter' dan ze vanbinnen voelt. En dat kan ik niet altijd van haar aflezen. Dus nogmaals, het blijft lastig terwijl we wel de afspraak hebben dat zij aangeeft als ze er niet over wil praten.
Ik wil niet pleiten voor je vriendinnen, maar wel aangeven dat het voor de andere partij soms ook lastig is om een goeie balans te vinden tussen meeleven en ongewild belasten bij zulke pijnlijke en zwaarwegende onderwerpen.
Misschien projecteer ik ook wel hoor, ik kan natuurlijk alleen maar speculeren over het hoe en waarom van jouw vriendinnen. Ik zou het wèl aankaarten Vrouw, dan ligt de weg naar dialoog ook open.
