Psyche
alle pijlers
En wat als het mij wél iets doet?
donderdag 17 september 2009 om 23:50
Nee, dan klopte mijn theorie inderdaad niet, van dat luchtige enzo.
Maar Vrouw, hoe akelig het ook voelt, het màg je hoog zitten. Jij bent ook een vriendin met een verhaal, met een gevoel, met een behoefte. En ongeacht hoe daar gehoor aan wordt gegeven, heb je recht om gehoord te worden en je ruimte in te nemen. Aandacht te vragen. En als dat niet gebeurt, dan voel je dat. Dat doet zeer.
Ik ben van mening dat je anderen niet kan veranderen en die verwachting ook niet zou moeten hebben. (jaja, makkelijk gezegd ), maar ik vind wel dat je kenbaar mag maken het jammer te vinden dat de ander aan jou en je verhaal voorbij gegaan is. Dat is bepaald niet zielig, maar vind ik opkomen voor jezelf. Jij bent er ook nog en in de vriendschap is jouw verhaal even belangrijk als die van hen. Maar jij bent zelf degene die dat hoorbaar moet maken.
Nu ik er zo over nadenk vind ik niet zorgvuldig dat jouw vriendinnen compleet aan Amars verjaardag voorbij zijn gegaan. Een klein gebaar van begaan zijn, is in principe makkelijk te maken, zelfs zonder woorden, dus dat zal het struikelblok niet zijn.
Maar ik weet natuurlijk niet hoe jullie vriendschap zich, door de jaren heen, ontwikkeld heeft en of deze manier van betrokkenheid (of beter: gebrek aan), daarbij 'normaal' is.
Hoe dan ook Elmervrouw, als het je dwars zit spreek je alsjeblieft uit bij hen (want om hen gaat het) en maak kenbaar dat jij en jouw verhaal gehoord wil worden! En laat hen dan maar maar tonen wat vriendschap waard is.
Maar Vrouw, hoe akelig het ook voelt, het màg je hoog zitten. Jij bent ook een vriendin met een verhaal, met een gevoel, met een behoefte. En ongeacht hoe daar gehoor aan wordt gegeven, heb je recht om gehoord te worden en je ruimte in te nemen. Aandacht te vragen. En als dat niet gebeurt, dan voel je dat. Dat doet zeer.
Ik ben van mening dat je anderen niet kan veranderen en die verwachting ook niet zou moeten hebben. (jaja, makkelijk gezegd ), maar ik vind wel dat je kenbaar mag maken het jammer te vinden dat de ander aan jou en je verhaal voorbij gegaan is. Dat is bepaald niet zielig, maar vind ik opkomen voor jezelf. Jij bent er ook nog en in de vriendschap is jouw verhaal even belangrijk als die van hen. Maar jij bent zelf degene die dat hoorbaar moet maken.
Nu ik er zo over nadenk vind ik niet zorgvuldig dat jouw vriendinnen compleet aan Amars verjaardag voorbij zijn gegaan. Een klein gebaar van begaan zijn, is in principe makkelijk te maken, zelfs zonder woorden, dus dat zal het struikelblok niet zijn.
Maar ik weet natuurlijk niet hoe jullie vriendschap zich, door de jaren heen, ontwikkeld heeft en of deze manier van betrokkenheid (of beter: gebrek aan), daarbij 'normaal' is.
Hoe dan ook Elmervrouw, als het je dwars zit spreek je alsjeblieft uit bij hen (want om hen gaat het) en maak kenbaar dat jij en jouw verhaal gehoord wil worden! En laat hen dan maar maar tonen wat vriendschap waard is.
vrijdag 18 september 2009 om 01:25
Ik weet het Elmervrouw. Het is oude pijn, de overweldigende pijn van het onmachtige kind dat gehoord wil worden, gezien wil worden, gekoesterd wil worden. Maar met lege handen staat en niet weet wat het 'fout' gedaan heeft. Die pijn slaat alle fundamenten, die ouders aan hun kind zouden moeten geven, kapot en voel je zelfs als volwassen vrouw nog even heftig.
En toch ben je nu volwassen en heb je een stem. Een krachtige stem die zich kan laten horen. Je hebt woorden en argumenten. Je hebt gewicht en overtuiging. Dat maakt een wezenlijk verschil met het onmachtige kind dat al deze vaardigheden miste.
De pijn is hetzelfde Vrouw, maar nù ben je bij machte om iets te veranderen. Om je niet weer 'weg te laten zetten', om niet weer ongehoord je teleurstelling te verbijten. Om te denken dat je er niet toe doet.
Ook al ken je het gevoel zo goed, het is niet meer 'als toen'.
Spreek je uit en laat weten dat je er bent. Wat je te vertellen hebt. En ook al doe je dat met een droge keel en bibberende stem, je zult gehoord worden! Keer op keer weer. En je zult ervaren dat je ertoe doet, ook al zal je eerst jezelf daarvan moeten overtuigen.
En Elmervrouw, als je het niet gelooft, lees dan nog even dit topic van voor af aan..... je wordt gehoord. Echt!
En toch ben je nu volwassen en heb je een stem. Een krachtige stem die zich kan laten horen. Je hebt woorden en argumenten. Je hebt gewicht en overtuiging. Dat maakt een wezenlijk verschil met het onmachtige kind dat al deze vaardigheden miste.
De pijn is hetzelfde Vrouw, maar nù ben je bij machte om iets te veranderen. Om je niet weer 'weg te laten zetten', om niet weer ongehoord je teleurstelling te verbijten. Om te denken dat je er niet toe doet.
Ook al ken je het gevoel zo goed, het is niet meer 'als toen'.
Spreek je uit en laat weten dat je er bent. Wat je te vertellen hebt. En ook al doe je dat met een droge keel en bibberende stem, je zult gehoord worden! Keer op keer weer. En je zult ervaren dat je ertoe doet, ook al zal je eerst jezelf daarvan moeten overtuigen.
En Elmervrouw, als je het niet gelooft, lees dan nog even dit topic van voor af aan..... je wordt gehoord. Echt!
vrijdag 18 september 2009 om 12:05
EV ik vind het heel begrijpelijk dat je het eng vind om je uit te spreken tegen hun. Nee, je hebt niets te verliezen. Maar het zou vind ik vanzelfsprekend moeten zijn dat ze hadden gevraagd naar jou, hoe die dag van Amar z'n verjaardag voor jou was.
Je hebt dit al eens eerder aangegeven, dat er niet naar gevraagd werd. Door je hierover uit te spreken krijg je duidelijkheid misschien over hun redenen. Angst dat het te pijnlijk is voor jou? Zoals MK zegt?
Nou ja, ik wil eigenlijk alleen maar zeggen dat ik je frustratie heel goed begrijp.
Je hebt dit al eens eerder aangegeven, dat er niet naar gevraagd werd. Door je hierover uit te spreken krijg je duidelijkheid misschien over hun redenen. Angst dat het te pijnlijk is voor jou? Zoals MK zegt?
Nou ja, ik wil eigenlijk alleen maar zeggen dat ik je frustratie heel goed begrijp.
vrijdag 18 september 2009 om 13:13
Is het niet zo dat je het wel voelt, ook al is het maar even, maar dan meteen wegstopt?
Zo gaat dat bij mij op dat soort momenten, dat ik het gevoel meteen blok. Dan is het er niet en hoef ik ook geen pijn of teleurstelling te voelen. En er niet meteen op te reageren.
Maar later voel ik het wel en weet ik dat ik mezelf weer ontkend heb.
Bij je vriendinnen er later op terugkomen kan het inderdaad zwaarder maken. Maar als je niets doet blijft het tussen jullie instaan. Lastig hoor.
Zo gaat dat bij mij op dat soort momenten, dat ik het gevoel meteen blok. Dan is het er niet en hoef ik ook geen pijn of teleurstelling te voelen. En er niet meteen op te reageren.
Maar later voel ik het wel en weet ik dat ik mezelf weer ontkend heb.
Bij je vriendinnen er later op terugkomen kan het inderdaad zwaarder maken. Maar als je niets doet blijft het tussen jullie instaan. Lastig hoor.
vrijdag 18 september 2009 om 14:20
Eerst een voor jou, Elmervrouw!
Vervelend hè, dat nare gevoel dat je niet van je af kan schudden. En enerzijds balen van je vriendinnen die je zo makkelijk over jouw verhaal heenstappen en anderzijds balen van jezelf dat je er niets aan gedaan hebt.
Het dilemma van jezelf verstoppen en je angst uit de weg gaan (maar achteraf dit rotgevoel krijgen) of toch jezelf uitspreken en de angst aangaan (met alle risico's van dien).
Goed dat je het in je therapie gaat bespreken, dit is toch iets dat regelmatig terug zal keren en hoogstwaarschijnlijk een patroon is in al jouw sociale contacten. Ik hoop dat wat handvatten krijgt om er beter mee om te gaan.
Wat ook ook eens zou kunnen doen is in een gesprek observeren hoe anderen met hun verhaal omgaan. Nemen ze zelf het initiatief, komen ze er direct mee of dmv een hint?
Geven ze non-verbaal signalen? Is er ruimte voor verhalen of meningen van een ander?
Gewoon eens kijken hoe een ander dat doet en vooral hoe dat voor jou voelt en hoe jij daar mee omgaat.
Soms is het heel verfrissend om even van een afstandje naar jezelf, in relatie tot een ander, te kijken. En dat alles zonder te oordelen, alleen maar kijken en observeren.
Trouwens, kun je je vriendinnen niet bellen? Telefonisch zou je dit heel goed kunnen bespreken en dan heb je ook nog een één op één gesprek. Je zou het ook kunnen voorbereiden en wat dingen op papier zetten voor jezelf die je tijdens het gesprek kunt gebruiken. (zien ze toch niet )
Sterkte Vrouw en ik hoop dat je het weekend zonnig en wat opgeluchter in zult gaan!
Vervelend hè, dat nare gevoel dat je niet van je af kan schudden. En enerzijds balen van je vriendinnen die je zo makkelijk over jouw verhaal heenstappen en anderzijds balen van jezelf dat je er niets aan gedaan hebt.
Het dilemma van jezelf verstoppen en je angst uit de weg gaan (maar achteraf dit rotgevoel krijgen) of toch jezelf uitspreken en de angst aangaan (met alle risico's van dien).
Goed dat je het in je therapie gaat bespreken, dit is toch iets dat regelmatig terug zal keren en hoogstwaarschijnlijk een patroon is in al jouw sociale contacten. Ik hoop dat wat handvatten krijgt om er beter mee om te gaan.
Wat ook ook eens zou kunnen doen is in een gesprek observeren hoe anderen met hun verhaal omgaan. Nemen ze zelf het initiatief, komen ze er direct mee of dmv een hint?
Geven ze non-verbaal signalen? Is er ruimte voor verhalen of meningen van een ander?
Gewoon eens kijken hoe een ander dat doet en vooral hoe dat voor jou voelt en hoe jij daar mee omgaat.
Soms is het heel verfrissend om even van een afstandje naar jezelf, in relatie tot een ander, te kijken. En dat alles zonder te oordelen, alleen maar kijken en observeren.
Trouwens, kun je je vriendinnen niet bellen? Telefonisch zou je dit heel goed kunnen bespreken en dan heb je ook nog een één op één gesprek. Je zou het ook kunnen voorbereiden en wat dingen op papier zetten voor jezelf die je tijdens het gesprek kunt gebruiken. (zien ze toch niet )
Sterkte Vrouw en ik hoop dat je het weekend zonnig en wat opgeluchter in zult gaan!
vrijdag 18 september 2009 om 21:53
"Met alle respect, en ik ben heel blij met het forum, maar achter een pc is het veiliger dan met echte, levende mensen. En dat iemand bij me zit en dit zo tegen me zegt, knalt erin. Dat is niet eerder gebeurd. Of het moet zijn dat ik het door mijn angstwolken niet waargenomen heb, dat zou kunnen. Er zal me best een en ander zijn ontgaan in al die jaren, maar nu voel ik het wél, en nu voel ik ook hoe ontzettend eenzaam ik ben opgegroeid en daarna ook nog, en hoe graag ik het nu anders wil."
Vooral dat laatste herken ik wel, het valt soms niet mee om te beseffen dat je ook gewoon een mens bent, dat je net zo goed meetelt als ieder ander. Je mag er zijn, alleen realiseer je je dat niet altijd...
Vooral dat laatste herken ik wel, het valt soms niet mee om te beseffen dat je ook gewoon een mens bent, dat je net zo goed meetelt als ieder ander. Je mag er zijn, alleen realiseer je je dat niet altijd...
zaterdag 19 september 2009 om 19:10
Vrouw, je hebt gebeld. Je hebt je laten horen! Wat stoer!
Wees trots op jezelf en geef je innerlijke kind een aai over haar bolletje.
Ik weet dat jij schrijft Elmervrouw en volgens mij ben je ook graag creatief bezig.
Mag ik je een inspirerend boek aanraden?
The Artists Way van schrijfster Julia Cameron.
Dat gaat over het herontdekken van wat je als kind belangrijk en fijn vond. Je creatieve kanten, je inspiratie. Maar ook je kracht en authenticiteit.
Veel opdrachten, veel doen, niet zwaar, veel herkenning (schat ik in).
Maak er een fijn weekend van in (hopelijk) de septemberzon!
Wees trots op jezelf en geef je innerlijke kind een aai over haar bolletje.
Ik weet dat jij schrijft Elmervrouw en volgens mij ben je ook graag creatief bezig.
Mag ik je een inspirerend boek aanraden?
The Artists Way van schrijfster Julia Cameron.
Dat gaat over het herontdekken van wat je als kind belangrijk en fijn vond. Je creatieve kanten, je inspiratie. Maar ook je kracht en authenticiteit.
Veel opdrachten, veel doen, niet zwaar, veel herkenning (schat ik in).
Maak er een fijn weekend van in (hopelijk) de septemberzon!
