Psyche
alle pijlers
En wat als het mij wél iets doet?
zondag 20 september 2009 om 18:03
Psies. Kort gezegd is dat het uitgangspunt van veel moderne gedragstherapieën, itt de klassiekere therapie, waar het gevoel voorop staat en het handelen als logisch daaruit voortkomend wordt beschouwd.
Als je het lef hebt om een tijdje bepaald gedrag te vertonen dat op dat moment nog 'onnatuurlijk' voelt, dan zou je veel sneller door het proces heenkunnen misschien (ik weet niet of het in jouw geval zo werkt, vraag het je therapeut). Maar je zou het zo kunnen zien als het krijgen van een nieuwe baan/een nieuwe fase in je leven: in het begin voelt het gek, maar al snel vertrouwd, gewoon doordat je het doet.
Just do it.
Fake it 'till you make it!
Als je het lef hebt om een tijdje bepaald gedrag te vertonen dat op dat moment nog 'onnatuurlijk' voelt, dan zou je veel sneller door het proces heenkunnen misschien (ik weet niet of het in jouw geval zo werkt, vraag het je therapeut). Maar je zou het zo kunnen zien als het krijgen van een nieuwe baan/een nieuwe fase in je leven: in het begin voelt het gek, maar al snel vertrouwd, gewoon doordat je het doet.
Just do it.
Fake it 'till you make it!
maandag 21 september 2009 om 20:34
Elmer je bent zo goed bezig. Ik leef en lees mee, maar druk dus weinig tijd om te reageren.
En even over je moeder. Geef jezelf nu eens niet de schuld. Dat doe je wel weer. Is het niet aan je moeder om nu eens toenadering te zoeken. Ik weet niet hoe ze eraan toe is, maar zij is eigenlijk diegene die de stap dient te zetten. In zoverre ze dat nog kan. Het ligt niet aan jou. Ik kan me voorstellen als het slechter gaat en zij er niet toe in staat is, dat je erover na gaat denken. Maar geef jezelf niet de schuld.
Liefs Zoeb.
En even over je moeder. Geef jezelf nu eens niet de schuld. Dat doe je wel weer. Is het niet aan je moeder om nu eens toenadering te zoeken. Ik weet niet hoe ze eraan toe is, maar zij is eigenlijk diegene die de stap dient te zetten. In zoverre ze dat nog kan. Het ligt niet aan jou. Ik kan me voorstellen als het slechter gaat en zij er niet toe in staat is, dat je erover na gaat denken. Maar geef jezelf niet de schuld.
Liefs Zoeb.
dinsdag 22 september 2009 om 21:42
@elmervrouw: ik heb nog niet het hele topic kunnen doornemen, maar ik zie wel dat je steeds stappen zet, hoe moeilijk je dat soms ook vind, knap hoor! ik kan mij voorstellen dat je erg geschrokken bent van het nieuws van je moeder. erg verwarrend voor je, laat het eerst bezinken, je hoeft helemaal niks te beslissen qua contact, doe waar jij je goed bij voelt. Hoe zit het met je schuldgevoel, ids dat al wat minder? Zoals ik het zie is zij degene die zich schuldig mag voelen, het is niet niks wat jij in je verleden allemaal hebt meegemaakt. Ik hoop niet dat je denkt dat dit allemaal jouw schuld is, maar ik kan het mij wel voorstellen hoor, het is ook geen veroordeling! Hoe is het gegaan bij de boekpresentatie?
woensdag 23 september 2009 om 12:49
Lieve Elmervrouw
Ik kom je even een knuffel brengen
ik heb me de zelfde vraag wel eens gesteld, door soortgelijke situatie een paar maanden geleden. Beide voelt niet goed en dat is zo lastig. Ik heb geprobeerd naar mijn gevoel te luisterer
en toen er toch een behoefte kwam ben ik gegaan. En met een kater teruggekomen... tja...
Ik kom je even een knuffel brengen
ik heb me de zelfde vraag wel eens gesteld, door soortgelijke situatie een paar maanden geleden. Beide voelt niet goed en dat is zo lastig. Ik heb geprobeerd naar mijn gevoel te luisterer
en toen er toch een behoefte kwam ben ik gegaan. En met een kater teruggekomen... tja...
woensdag 23 september 2009 om 14:02
Kan je het je ouders kwalijk nemen, als de zorgtaken omgedraaid zijn..
Zo moeilijke vraag EV.
Verstandelijk niet, dat weet ik ook uit eigen ervaring. Maar dit zegt niets over je gevoel dat je iets wezenlijks ontnomen is, onbezorgdheid van de jeugd. Kind mogen zijn totdat je er aan toe bent in je eigen ontwikkeling om meer verantwoordelijkheid te nemen. En met die emoties moet je weer klaar zien te komen, ik moest ze doorleven. Maar vooral kijken hoe ik nu, nu ik volwassen ben mijn eigen ruimte kan bewaren. Ze zullen het niet snappen dat, vooral omdat ze niet beter weten. Maar nu moeten ze van mijn leven afblijven om mezelf als iemand te kunnen zien die ik toen niet was.
verentooi
Zo moeilijke vraag EV.
Verstandelijk niet, dat weet ik ook uit eigen ervaring. Maar dit zegt niets over je gevoel dat je iets wezenlijks ontnomen is, onbezorgdheid van de jeugd. Kind mogen zijn totdat je er aan toe bent in je eigen ontwikkeling om meer verantwoordelijkheid te nemen. En met die emoties moet je weer klaar zien te komen, ik moest ze doorleven. Maar vooral kijken hoe ik nu, nu ik volwassen ben mijn eigen ruimte kan bewaren. Ze zullen het niet snappen dat, vooral omdat ze niet beter weten. Maar nu moeten ze van mijn leven afblijven om mezelf als iemand te kunnen zien die ik toen niet was.
verentooi
