Psyche
alle pijlers
Ervaringsdeskundigen; wat helpt bij angst & paniekaanvallen?
donderdag 10 december 2009 om 13:10
Hallo Allemaal,
Allereerst, ik schrijf en lees al een tijdje mee, hulde voor alle behulpzaamheid, met name op deze pijler!
Ik heb een vraag aan iedereen die me er verder mee zou kunnen helpen;
Ik heb drie jaar geleden een burnout gehad met behoorlijke hyperventilatie, angst en paniek aanvallen. Die paniekaanvallen had ik aardig 'onder controle' maar zijn nooit weggeweest, met name bij drukke plekken, lange rijen, e.d. Echter, het was leefbaar. Ik heb toen de hulp van een psych ingeroepen, maar we gingen vooral 'graven' in mn verleden en ik heb niet het gevoel gehad dat ik dacht 'DIT is het' ..
Momenteel heb ik helaas weer (of wellicht nog..) wegens heftige omstandigheden een hevige burnout en laaien mijn paniekaanvallen weer op. van het simpelste klusje raak ik meteen overweldigd. Ik ben met mezelf in 'gevecht', omdat te moe ben om maar iets uit mn handen te krijgen, en de hoek vd straat is al ver maar tegelijkertijd wéét ik, dat veel binnen zitten niet goed is voor paniekaanvallen.
Ik zit in een vicieuze cirkel waar ik niet uitkom en heb geen idee waar ik goed aan doe en waar mijn grenzen nu eigenlijk liggen.
Ga morgenochtend naar de huisarts om opnieuw om hulp te vagen. Mijn vraag is, al is die wellicht lastig te beantwoorden omdat het heel persoonlijk is ?;
Wat was (voor jou) een adequate behandeling voor burnout, angst en paniekaanvallen?
Ik heb zelf het idee dat alleen een uurtje praten (met alle respect) het niet helemaal is voor me, want met dezelfde paniek liep ik erna weer over straat, maar goed... ik ben benieuwd, BVD!
Allereerst, ik schrijf en lees al een tijdje mee, hulde voor alle behulpzaamheid, met name op deze pijler!
Ik heb een vraag aan iedereen die me er verder mee zou kunnen helpen;
Ik heb drie jaar geleden een burnout gehad met behoorlijke hyperventilatie, angst en paniek aanvallen. Die paniekaanvallen had ik aardig 'onder controle' maar zijn nooit weggeweest, met name bij drukke plekken, lange rijen, e.d. Echter, het was leefbaar. Ik heb toen de hulp van een psych ingeroepen, maar we gingen vooral 'graven' in mn verleden en ik heb niet het gevoel gehad dat ik dacht 'DIT is het' ..
Momenteel heb ik helaas weer (of wellicht nog..) wegens heftige omstandigheden een hevige burnout en laaien mijn paniekaanvallen weer op. van het simpelste klusje raak ik meteen overweldigd. Ik ben met mezelf in 'gevecht', omdat te moe ben om maar iets uit mn handen te krijgen, en de hoek vd straat is al ver maar tegelijkertijd wéét ik, dat veel binnen zitten niet goed is voor paniekaanvallen.
Ik zit in een vicieuze cirkel waar ik niet uitkom en heb geen idee waar ik goed aan doe en waar mijn grenzen nu eigenlijk liggen.
Ga morgenochtend naar de huisarts om opnieuw om hulp te vagen. Mijn vraag is, al is die wellicht lastig te beantwoorden omdat het heel persoonlijk is ?;
Wat was (voor jou) een adequate behandeling voor burnout, angst en paniekaanvallen?
Ik heb zelf het idee dat alleen een uurtje praten (met alle respect) het niet helemaal is voor me, want met dezelfde paniek liep ik erna weer over straat, maar goed... ik ben benieuwd, BVD!
donderdag 10 december 2009 om 21:35
BEG, wat om te beginnen handig is om te weten, is waar die paniekaanvallen vandaan komen. Als je nl overvoermoeid bent, of een burnout hebt, dan heb je te lang op je reserves geleefd. Dan is alle energie die je nog had (of hebt) geput uit adrenaline. Je bijnieren hebben overuren gemaakt om jou aan de gang te houden, en die bijnieren die raken over de kook. Die gaan dus ineens te pas en te onpas adrenaline aanmaken en dat veroorzaakt de paniekaanvallen.
Als je dus eerst zorgt dat je rust lrijgt, dan worden de paniekaanvallen vanzelf minder.
En dan zul je merken dat je alleen nog bang bent voor de angst, dat je bang bent een paniekaanval te krijgen.
Dat is weer op te lossen door inderdaad stapje voor stapje weer op gang te komen. Naar de hoek van de straat. De volgende hoek. En nog eentje. Keer op keer een stapje verder. En als er dan toch een paniekaanval komt; niet naar huis rennen. Zit m uit. Merk dat ie weer weg ebt. Het is heel beangstigend, maar hij gaat over. Echt.
Dus:
1) Rust uit. Doe alleen het hoognodige. Maak afspraken op je werk, laat je boodschappen bezorgen en slaap overdag maximaal 1 uur (tussen de middag op de bank) of lees in dat uur een boek, staar naar je navel, wat dan ook. Maar dat uur is voor jou en dan doe je niets. Even geen vriendjes van je kinderen over de vloer. Dat kan later ook wel weer.
2) Oefen. Loop de tuin in. De straat uit. De hoek om.
Pak dan de fiets. Halverwege het dorp. Het dorp uit.
3) Face your fears. Zit een paniekaanval uit. Zie dat het eng is, maar dat het ook weer over gaat.
Neem je tijd.
Sterkte.
Als je dus eerst zorgt dat je rust lrijgt, dan worden de paniekaanvallen vanzelf minder.
En dan zul je merken dat je alleen nog bang bent voor de angst, dat je bang bent een paniekaanval te krijgen.
Dat is weer op te lossen door inderdaad stapje voor stapje weer op gang te komen. Naar de hoek van de straat. De volgende hoek. En nog eentje. Keer op keer een stapje verder. En als er dan toch een paniekaanval komt; niet naar huis rennen. Zit m uit. Merk dat ie weer weg ebt. Het is heel beangstigend, maar hij gaat over. Echt.
Dus:
1) Rust uit. Doe alleen het hoognodige. Maak afspraken op je werk, laat je boodschappen bezorgen en slaap overdag maximaal 1 uur (tussen de middag op de bank) of lees in dat uur een boek, staar naar je navel, wat dan ook. Maar dat uur is voor jou en dan doe je niets. Even geen vriendjes van je kinderen over de vloer. Dat kan later ook wel weer.
2) Oefen. Loop de tuin in. De straat uit. De hoek om.
Pak dan de fiets. Halverwege het dorp. Het dorp uit.
3) Face your fears. Zit een paniekaanval uit. Zie dat het eng is, maar dat het ook weer over gaat.
Neem je tijd.
Sterkte.
donderdag 10 december 2009 om 21:42
Whopper, je post stelt me een beetje gerust.. Ik kan me jou vaag herinneren van het burnout topic, klopt dat? Misschien was jij degene die mij ooit een burnout artikel van mind magazine had gemaild (kan me vergissen hoor), waar ik veel aan gehad heb!
Heb zeker op reserves geleefd de afgelopen drie jaar. Om maar te zeggen constant op het randje om mn hoofd boven water te houden financieel o.a. Er zit heel veel 'wil', alleen geen enkele energie.
Morgen maar even verder zien, ik ben net verhuisd dus nieuwe huisarts enzovoorts, ik heb mn verhaal kort op geschreven zodat ik iig mijn punt kan overbrengen als ik dichtklap!
Heb zeker op reserves geleefd de afgelopen drie jaar. Om maar te zeggen constant op het randje om mn hoofd boven water te houden financieel o.a. Er zit heel veel 'wil', alleen geen enkele energie.
Morgen maar even verder zien, ik ben net verhuisd dus nieuwe huisarts enzovoorts, ik heb mn verhaal kort op geschreven zodat ik iig mijn punt kan overbrengen als ik dichtklap!
donderdag 10 december 2009 om 21:51
quote:BrownEyedGirl26 schreef op 10 december 2009 @ 21:42:
Whopper, je post stelt me een beetje gerust.. Ik kan me jou vaag herinneren van het burnout topic, klopt dat? Misschien was jij degene die mij ooit een burnout artikel van mind magazine had gemaild (kan me vergissen hoor), waar ik veel aan gehad heb!
Heb zeker op reserves geleefd de afgelopen drie jaar. Om maar te zeggen constant op het randje om mn hoofd boven water te houden financieel o.a. Er zit heel veel 'wil', alleen geen enkele energie.
Morgen maar even verder zien, ik ben net verhuisd dus nieuwe huisarts enzovoorts, ik heb mn verhaal kort op geschreven zodat ik iig mijn punt kan overbrengen als ik dichtklap!
Dat was ik ja, klopt
Wat kan helpen, maar ik weet niet of jouw huisarts dat wil voorschrijven, is een tabletje oxazepam. Je hoeft het nieit te zien als langdurige medicatie, maar voor incidenteel gebruik. Om wat rust te vinden in je hoofd om de rust ook aan je lijf te kunnen geven.
Ik was er erg slecht aan toe op het hoogtepunt van mijn burnout. Heb ik verteld dat ik gewoon op het winkelcentrum in elkaar ben gezakt? Ik kon niet eens meer thuis komen.
Ik was door de burnout ook angstig in de auto (vooral als ik alleen met mijn zoon ergens heen moest), ik durfde niet in de lift, geen mensenmassa's, drukke winkels en had (al een poos hoor) vliegangst.
Ik scheur nu (met en zonder kind) heel europa door, vlieg de wereld over en ga in februari weer naar school.
(ik ga leren hoe ik mensen als jij en ik van hun problemen af kan helpen)
Whopper, je post stelt me een beetje gerust.. Ik kan me jou vaag herinneren van het burnout topic, klopt dat? Misschien was jij degene die mij ooit een burnout artikel van mind magazine had gemaild (kan me vergissen hoor), waar ik veel aan gehad heb!
Heb zeker op reserves geleefd de afgelopen drie jaar. Om maar te zeggen constant op het randje om mn hoofd boven water te houden financieel o.a. Er zit heel veel 'wil', alleen geen enkele energie.
Morgen maar even verder zien, ik ben net verhuisd dus nieuwe huisarts enzovoorts, ik heb mn verhaal kort op geschreven zodat ik iig mijn punt kan overbrengen als ik dichtklap!
Dat was ik ja, klopt
Wat kan helpen, maar ik weet niet of jouw huisarts dat wil voorschrijven, is een tabletje oxazepam. Je hoeft het nieit te zien als langdurige medicatie, maar voor incidenteel gebruik. Om wat rust te vinden in je hoofd om de rust ook aan je lijf te kunnen geven.
Ik was er erg slecht aan toe op het hoogtepunt van mijn burnout. Heb ik verteld dat ik gewoon op het winkelcentrum in elkaar ben gezakt? Ik kon niet eens meer thuis komen.
Ik was door de burnout ook angstig in de auto (vooral als ik alleen met mijn zoon ergens heen moest), ik durfde niet in de lift, geen mensenmassa's, drukke winkels en had (al een poos hoor) vliegangst.
Ik scheur nu (met en zonder kind) heel europa door, vlieg de wereld over en ga in februari weer naar school.
(ik ga leren hoe ik mensen als jij en ik van hun problemen af kan helpen)
donderdag 10 december 2009 om 22:26
Wat fijn om dit allemaal te lezen. Inderdaad ook geruststellend. Mag ik alleen vragen hoe dat 'shoppen' in zn werk gaat? De psychologe die ik nu spreek is best fijn, maar ik heb het idee dat we niet tot de kern komen. Is het niet raar om na een sessie of 5 (en een geschiedenis) alsnog te switchen?
En in hoeverre is haptotherapie iets wat zou kunnen werken?
En in hoeverre is haptotherapie iets wat zou kunnen werken?
donderdag 10 december 2009 om 22:31
Mij heeft de haptonoom erg goed gewerkt. Die heeft over het algemeen wat meer kennis met wat de psyche met het lijf doet, zeg maar. Die had naast de geestelijke bijstand erg veel praktische tips om me te helpen over de dodelijke vermoeidheid heen te komen.
Om je een indicatie te geven; ik kroop nadat ik in elkaar was gezakt dagenlang huilend door eht huis. Ik kon niet meer. Opgebrand en uitgeblust. Tot het bot.
Drie maanden later deed ik weer 'mijn ding'- halve kracht maar toch 'mijn ding' (wat een jeukwoord eigenlijk ). Een jaar later heb ik mijzelf genezen verklaard en nu, drie jaar later, ben ik energieker dan ooit. Zij heeft mij geleerd mijn grenzen te leren kennen en bewaken.
Om je een indicatie te geven; ik kroop nadat ik in elkaar was gezakt dagenlang huilend door eht huis. Ik kon niet meer. Opgebrand en uitgeblust. Tot het bot.
Drie maanden later deed ik weer 'mijn ding'- halve kracht maar toch 'mijn ding' (wat een jeukwoord eigenlijk ). Een jaar later heb ik mijzelf genezen verklaard en nu, drie jaar later, ben ik energieker dan ooit. Zij heeft mij geleerd mijn grenzen te leren kennen en bewaken.
donderdag 10 december 2009 om 22:38
Wat ontzettend knap hoe je dat allemaal hebt aangepakt! Dan word de haptonoom denk ik mijn volgende stap. De grootste klap heb ik wel gehad denk ik. Maar ik ben er nog lang niet. Slapen en eten kan ik amper. Nah slapen kan ik wel, maar in slaap vallen duurt zo lang. Alles is een beetje van de kook denk ik.
Bedankt voor de tips en slaap lekker!
Bedankt voor de tips en slaap lekker!
vrijdag 11 december 2009 om 07:21
Het is ook gewoon zo zonde, als ik in mijn omgeving mensen, jonge mensen zie die al jaren in dezelfde paniekkring zitten met zichzelf en er net uitkomen terwijl het enige dat je nodig hebt doorzettingsvermogen is.
En dat is niet de makkelijkste weg nee, maar het geeft je wel je leven terug.
Ik ben van straatangst gegaan, naar staan voor grote groepen.
Dan heb ik de zenuwen, en dan wordt ik nog weleens bang dat het paniek zal worden maar het zakt altijd weer weg.
Ik doe dat onder andere door op mijn ademhaling te letten en als het me toch wat te veel dreigt te worden daag ik de paniekaanval uit.
Zo van kom maar dan hebben we het gehad.
Dan ga ik op de wc zitten ( privacy ) en dan roep ik m als het ware op. Kom maar door denk ik dan, maakt niet uit.
En dan zakt ie altijd weg, omdat ik er dan niet meer bang voor ben. Gek he hoe het soms kan werken.
Hoe gaat het vandaag met je?
Ik zie het trouwens wel als volgt; De een krijgt bij langdurige spanning ( bewust of onbewust, door verleden of heden maakt niet uit spanning is spanning. ) een maagzweer.
Die maagzweer wordt behandeld, gaat over maar blijft wel altijd een zwakke plek bij stress.
Niks geks aan. En je gaat er ook niet aan dood.
Datzelfde verhaal geld ook voor paniekaanvallen.
En als je over de ergste pieken heen bent, en je weer kan ademen en functioneren, dan zal je er bij tijd en wijlen alsnog rekening mee moeten houden. Zoasl wanneer je heel moe bent, een periode slecht eet, veel nieuwe indrukken zowel pos als neg hebt gekregen, maak dan even pas op de plaats, boek tijd in je agenda voor jezelf en gun jezelf een momentje.
Ik heb soms nog wel eens een paniekaanval.
Na een lange dag, vol indrukken, en heel weinig rust. zoals een dag pinkpop ofzo.
Maar dan is het maar een hele kleine! Die ik snel onder controle krijg en dan zie ik het gewoon even als een signaaltje. Niks aan de hand voor de rest. So what, het hoort nu eenmaal bij me. Een ander krijgt hoofdpijn.
Accepteren dat je paniekaanvallen hebt en dat jou spanningen zich zo manifesteert is ook belangrijk voor jouw levensgeluk.
Je kan dit. Echt waar.
En dat is niet de makkelijkste weg nee, maar het geeft je wel je leven terug.
Ik ben van straatangst gegaan, naar staan voor grote groepen.
Dan heb ik de zenuwen, en dan wordt ik nog weleens bang dat het paniek zal worden maar het zakt altijd weer weg.
Ik doe dat onder andere door op mijn ademhaling te letten en als het me toch wat te veel dreigt te worden daag ik de paniekaanval uit.
Zo van kom maar dan hebben we het gehad.
Dan ga ik op de wc zitten ( privacy ) en dan roep ik m als het ware op. Kom maar door denk ik dan, maakt niet uit.
En dan zakt ie altijd weg, omdat ik er dan niet meer bang voor ben. Gek he hoe het soms kan werken.
Hoe gaat het vandaag met je?
Ik zie het trouwens wel als volgt; De een krijgt bij langdurige spanning ( bewust of onbewust, door verleden of heden maakt niet uit spanning is spanning. ) een maagzweer.
Die maagzweer wordt behandeld, gaat over maar blijft wel altijd een zwakke plek bij stress.
Niks geks aan. En je gaat er ook niet aan dood.
Datzelfde verhaal geld ook voor paniekaanvallen.
En als je over de ergste pieken heen bent, en je weer kan ademen en functioneren, dan zal je er bij tijd en wijlen alsnog rekening mee moeten houden. Zoasl wanneer je heel moe bent, een periode slecht eet, veel nieuwe indrukken zowel pos als neg hebt gekregen, maak dan even pas op de plaats, boek tijd in je agenda voor jezelf en gun jezelf een momentje.
Ik heb soms nog wel eens een paniekaanval.
Na een lange dag, vol indrukken, en heel weinig rust. zoals een dag pinkpop ofzo.
Maar dan is het maar een hele kleine! Die ik snel onder controle krijg en dan zie ik het gewoon even als een signaaltje. Niks aan de hand voor de rest. So what, het hoort nu eenmaal bij me. Een ander krijgt hoofdpijn.
Accepteren dat je paniekaanvallen hebt en dat jou spanningen zich zo manifesteert is ook belangrijk voor jouw levensgeluk.
Je kan dit. Echt waar.
..popcorn?
vrijdag 11 december 2009 om 07:33
Oh en shoppen voor een psych is eerlijk zijn.
Dus hoe moeilijk je het ook vind, zeggen dat je niet op een ontspannen manier aansluiting vind of dat je denkt dat je op een andere manier hulp nodig hebt, of gewoon opzeggen mag ook he.
Ik heb dat 4x gedaan tot ik de vrouw vond die mij werkelijk verder kon helpen.
2 van de vier spychologen bij wie ik vertrok reageerden lichtelijk beledigd door mijn vertrek. Maar het gaat om MIJ niet om hen.
Dat geld ook voor jou.
Ik vertrok altijd met de reden dat ik niet het gevoel had iets te kunnen leren bij meneer of mevrouw en ik op zoek wilde gaan naar iemand die mij iets kon vertellen wat ik zelf nog niet wist.
Ik ben volledig bereid geweest om voor mezelf te knokken want dat zeggen kostte me al drie sessies aan moed kweken.
Maar toch gedaan, opgetsaan en weg gegaan en opnieuw naar de huisarts voor een nieuwe verwijzing.
Dan duurt het langer maar uiteindelijk ben je bij de verkeerde klik ook veel langer, zo niet voor altijd bezig.
Een kennis van mij blijft op die manier al vijf jaar zichzelf tegen komen.
Het vergt ook wel veel moed.
En ik kan een ander niet aan moed helpen.
Maar als je verder wilt zul je juist dat moeten kweken.
Zo ben ik blijven zoeken tot ik terecht kwam bij een psychotherapeut ipv een psycholoog.
Ik trof een psycholoog die mij na tien sessies praten want ik klikt met hem, door verwees naar zijn collega de psychotherapeut en zij hielp mij werkelijk verder.
Een goede psych zal jou ook willenhelpen en desnoods doorverwijzen naar een collega of andere psych.
Ik ben ook niet naar een riagg of psyQ gegaan maar naar een particuliere psychologen praktijk met meerdere psycho's in huis.
De verzekering vergoedde dat net zo goed, als bij het riagg. alleen was de hulp voor mij veel beter op mij als persoon gespitst.
Het zijn maar tips..
Ik hoop dat jullie er wat aan hebben.
Het is voor mij nu al een tijdje geleden.
En ik heb nu maar 1x per anderhalf jaar een beetje paniekerige gevoelens die dan ook weer snel weg ebben.
Nee ik ben er iet compleet vanaf. Maar dat geeft niet. Ik ben wel weer gelukkig.
Dus hoe moeilijk je het ook vind, zeggen dat je niet op een ontspannen manier aansluiting vind of dat je denkt dat je op een andere manier hulp nodig hebt, of gewoon opzeggen mag ook he.
Ik heb dat 4x gedaan tot ik de vrouw vond die mij werkelijk verder kon helpen.
2 van de vier spychologen bij wie ik vertrok reageerden lichtelijk beledigd door mijn vertrek. Maar het gaat om MIJ niet om hen.
Dat geld ook voor jou.
Ik vertrok altijd met de reden dat ik niet het gevoel had iets te kunnen leren bij meneer of mevrouw en ik op zoek wilde gaan naar iemand die mij iets kon vertellen wat ik zelf nog niet wist.
Ik ben volledig bereid geweest om voor mezelf te knokken want dat zeggen kostte me al drie sessies aan moed kweken.
Maar toch gedaan, opgetsaan en weg gegaan en opnieuw naar de huisarts voor een nieuwe verwijzing.
Dan duurt het langer maar uiteindelijk ben je bij de verkeerde klik ook veel langer, zo niet voor altijd bezig.
Een kennis van mij blijft op die manier al vijf jaar zichzelf tegen komen.
Het vergt ook wel veel moed.
En ik kan een ander niet aan moed helpen.
Maar als je verder wilt zul je juist dat moeten kweken.
Zo ben ik blijven zoeken tot ik terecht kwam bij een psychotherapeut ipv een psycholoog.
Ik trof een psycholoog die mij na tien sessies praten want ik klikt met hem, door verwees naar zijn collega de psychotherapeut en zij hielp mij werkelijk verder.
Een goede psych zal jou ook willenhelpen en desnoods doorverwijzen naar een collega of andere psych.
Ik ben ook niet naar een riagg of psyQ gegaan maar naar een particuliere psychologen praktijk met meerdere psycho's in huis.
De verzekering vergoedde dat net zo goed, als bij het riagg. alleen was de hulp voor mij veel beter op mij als persoon gespitst.
Het zijn maar tips..
Ik hoop dat jullie er wat aan hebben.
Het is voor mij nu al een tijdje geleden.
En ik heb nu maar 1x per anderhalf jaar een beetje paniekerige gevoelens die dan ook weer snel weg ebben.
Nee ik ben er iet compleet vanaf. Maar dat geeft niet. Ik ben wel weer gelukkig.
..popcorn?
vrijdag 11 december 2009 om 08:09
Ik ben er geholpen met mijn laatste restje angst voor paniek, dat ene restje waardoor ik werkelijk dacht dat ik nooit meer onbevangen in het leven zou kunnen staan.
Nu kan ik dat dus weer wel.
En ze hebben mij een vliegangsttraining aangeboden in een simulator, gebouwd door de TU in Delft. Hierdoor vlieg ik nu weer. Ik zal het nooit leuk gaan vinden, maar ik doe het wel!
Mijn psychologe was een hele goeie en de wachttijd was nihil.
Nu kan ik dat dus weer wel.
En ze hebben mij een vliegangsttraining aangeboden in een simulator, gebouwd door de TU in Delft. Hierdoor vlieg ik nu weer. Ik zal het nooit leuk gaan vinden, maar ik doe het wel!
Mijn psychologe was een hele goeie en de wachttijd was nihil.
vrijdag 11 december 2009 om 08:20
Je zou ook eens aan NLP kunnen denken. Ik heb zelf ook altijd behoorlijk last gehad van paniekaanvallen. Ik ben toen zelf de opleiding tot NLP-er gaan volgen. Daar moesten we de verschillende oefeningen en technieken op elkaar oefenen. Ik heb steeds mijn eigen angsten en paniekgevoelens gebruikt en merkte al snel dat ik er met een totaal andere manier mee om kon gaan. NLP zordt ervoor dat de verschillende linkjes die je vaak onbewust maakt in je hoofd als reactie op iets wat je angsitg maakt, opbreekt en er nieuwe positievere linkjes voor in de plaats neerzet. Het klinkt misschien een beetje vaag, maar het is een hele simpele manier van werken. Het is dan ook geen praattherapie, het zit hem veel meer in positieve ervaringen opdoen en blijven herhalen.
Ik zou zeggen google even op NLP en je zult er veel informatie vinden.
Succes
Ik zou zeggen google even op NLP en je zult er veel informatie vinden.
Succes
vrijdag 11 december 2009 om 11:09
quote:Cat23 schreef op 11 december 2009 @ 09:52:
Misschien heb ik er eroverheen gelezen hoor, maar Whopper, wat heb jij dan gedaan om er vanaf te komen?
Jouw verhaal klinkt in grote lijnen een beetje als de mijne.
Ik heb dat grotendeels uitgelegd in mijn posting van gisteravond 21:35.
Lees daarnaast mijn posting over PsyQ en de simulator en je weet in grote lijnen hoe en wat
Overigens is de opleidning die ik ga doen ook voor een groot deel gebaseerd op NLP, dus die mening deel ik wel, Debster. Het kan erg goed helpen jezelf letterlijk op andere gedachten te brengen.
Misschien heb ik er eroverheen gelezen hoor, maar Whopper, wat heb jij dan gedaan om er vanaf te komen?
Jouw verhaal klinkt in grote lijnen een beetje als de mijne.
Ik heb dat grotendeels uitgelegd in mijn posting van gisteravond 21:35.
Lees daarnaast mijn posting over PsyQ en de simulator en je weet in grote lijnen hoe en wat
Overigens is de opleidning die ik ga doen ook voor een groot deel gebaseerd op NLP, dus die mening deel ik wel, Debster. Het kan erg goed helpen jezelf letterlijk op andere gedachten te brengen.
vrijdag 11 december 2009 om 11:40
Tjee, wat fijn dat mijn topic zo goed 'loopt' en dat andere mensen er ook baat bij kunnen hebben! Dank voor de reacties!
Vanochtend met knikkende knieën naar de huisarts. De wachtkamer was de grootste uitdaging meteen een goede oefening! Nieuwe huisarts voor mij, was aandachtig en luisterde heel goed. Hij stelde voor pillen icm praten. Wat betreft de pillen, AD, dat wil ik graag met een pysch overleggen. Hij zei ook dat sommige psychs je liever 'zonder' zien omdat je 'echte' emoties dan beter uitkomen ofzo..
Heb wel 15 oxazepammen (tip van Whopper) voor de ergste momenten meegekregen.
Ik heb een verwijzing naar een centrum met eerstelijns psychotherapeuten en haptonomie. Meld me daar vandaag en dan kunnen we kijken wat mijn beste optie is.
Nola, ik kan me goed vinden in je verhaal van doorzettingsvermogen , en ik weet ook uit mijn eigen ervaring dat dat kan! Absoluut! Het is idd alleen tijdens de ergste pieken (zoals nu) dat ik het even mis, die kracht. Hoewel het ergens wel verborgen zit.. al-tijd! Maar ik ben dan ook wel erg streng voor mezelf..ik heb namelijk een week geleden een behoorlijke verhuizing achter de rug (bijna alles zelf geregeld en gepakt), en het is best logisch dat ik nu even 'instort' ..het 'mag' even nu..
Iemand Holland Doc al gezien? Ik ga het later terugkijken.
p.s. Whopper, ik woon in Drenthe, einde uit de richting.. Wat ga je voor opleiding doen?
Vanochtend met knikkende knieën naar de huisarts. De wachtkamer was de grootste uitdaging meteen een goede oefening! Nieuwe huisarts voor mij, was aandachtig en luisterde heel goed. Hij stelde voor pillen icm praten. Wat betreft de pillen, AD, dat wil ik graag met een pysch overleggen. Hij zei ook dat sommige psychs je liever 'zonder' zien omdat je 'echte' emoties dan beter uitkomen ofzo..
Heb wel 15 oxazepammen (tip van Whopper) voor de ergste momenten meegekregen.
Ik heb een verwijzing naar een centrum met eerstelijns psychotherapeuten en haptonomie. Meld me daar vandaag en dan kunnen we kijken wat mijn beste optie is.
Nola, ik kan me goed vinden in je verhaal van doorzettingsvermogen , en ik weet ook uit mijn eigen ervaring dat dat kan! Absoluut! Het is idd alleen tijdens de ergste pieken (zoals nu) dat ik het even mis, die kracht. Hoewel het ergens wel verborgen zit.. al-tijd! Maar ik ben dan ook wel erg streng voor mezelf..ik heb namelijk een week geleden een behoorlijke verhuizing achter de rug (bijna alles zelf geregeld en gepakt), en het is best logisch dat ik nu even 'instort' ..het 'mag' even nu..
Iemand Holland Doc al gezien? Ik ga het later terugkijken.
p.s. Whopper, ik woon in Drenthe, einde uit de richting.. Wat ga je voor opleiding doen?
vrijdag 11 december 2009 om 11:52
Ik heb ook haptonoom & psych 'geprobeerd' tijdens mijn burnout. Het meest gehad aan de haptonoom, omdat het analyseren en praten óver me wel lukte (misschien zelfs te goed) maar het voelen pas écht binnenkwam.
Haptonoom liet me voelen hoe het is om binnen mijn grenzen te blijven, hoe een grens voelt en hoe het voelt om over mijn grenzen heen te gaan. Toen ik dat voelde realiseerde ik me dat ik dit al heel lang voel. Dat ik dus al veeeeel te lang over mijn eigen grenzen heen ga. (Vermoeiend!) En daar kwam ook de angst en de wiebeligheid om de hoek kijken. Als je steeds stijf staat van spanning, kun je niet kalm reageren, maar reageer je geprikkeld. Overprikkeld. Jittery alsof je een schokje krijgt.
Dit te voelen heeft me ontzettend veel geholpen. Nu pas weet ik dat ik kan vóelen waar mijn grenzen liggen, ik hoef het niet te bedenken of te rationaliseren (stel je niet aan, Friezin, dit moet je gewoon kunnen.)
Ook veiligheid en onveiligheid, het verschil te voelen is zo duidelijk. Jaren heb ik mezelf onveilig gevoeld en me daar ook in gebracht omdat ik dacht dat ik dat maar allemaal aan moest kunnen. (onveiligheid als gevoel, niet dat ik me in rare onveilige situaties heb gestort, hoor). Nu heb ik veel meer speelruimte binnen in mezelf door ook te kunnen kiezen voor een veiligheid ipv te denken dat dit suf is of wat dan ook. En veiligheid is dan heel simpel even weinig prikkels om je heen, niets te hoeven of moeten, gewoon toegeven aan wat je nodig hebt.
Haptonoom liet me voelen hoe het is om binnen mijn grenzen te blijven, hoe een grens voelt en hoe het voelt om over mijn grenzen heen te gaan. Toen ik dat voelde realiseerde ik me dat ik dit al heel lang voel. Dat ik dus al veeeeel te lang over mijn eigen grenzen heen ga. (Vermoeiend!) En daar kwam ook de angst en de wiebeligheid om de hoek kijken. Als je steeds stijf staat van spanning, kun je niet kalm reageren, maar reageer je geprikkeld. Overprikkeld. Jittery alsof je een schokje krijgt.
Dit te voelen heeft me ontzettend veel geholpen. Nu pas weet ik dat ik kan vóelen waar mijn grenzen liggen, ik hoef het niet te bedenken of te rationaliseren (stel je niet aan, Friezin, dit moet je gewoon kunnen.)
Ook veiligheid en onveiligheid, het verschil te voelen is zo duidelijk. Jaren heb ik mezelf onveilig gevoeld en me daar ook in gebracht omdat ik dacht dat ik dat maar allemaal aan moest kunnen. (onveiligheid als gevoel, niet dat ik me in rare onveilige situaties heb gestort, hoor). Nu heb ik veel meer speelruimte binnen in mezelf door ook te kunnen kiezen voor een veiligheid ipv te denken dat dit suf is of wat dan ook. En veiligheid is dan heel simpel even weinig prikkels om je heen, niets te hoeven of moeten, gewoon toegeven aan wat je nodig hebt.
vrijdag 11 december 2009 om 12:39
Fijn, BEG, dat je de eerste stappen op weg naar je herstel hebt gezet. De rest is nu wel heel hard werken, maar je komt er wel!
Ik ga hier in Den Haag beginnen in februari met de academie voor coaching en councelling en ga daarnaast modules NLP doen en een module die je leert je leven te veranderen, op velerlei gebeid. Ik wil later in het jaar nog rouwverwerking doen maar mijn spaarpot is nu leeg, eerst maar eens dit
Ik heb al een certificaat professional organizing en daarmee heb ik ook geleerd (behalve de practische kanten van 'opruimen' en 'uitzoeken' ) hoe je een opgeruimd hoofd en een haalbare planning kunt maken voor jezelf en het gezin. Grenzen dus, zoals hier al veel gehoord.
Al met al denk ik dus heel veel te kunnen combineren waar een burnout patient veel aan heeft. Met het NLP wil ik me richten op angsten en paniek. En op loslaten. Want dat is wat wij perfectionisten maar moeilijk kunnen maar wat wel de oorzaak is van de klachten. We willen alles en meer en alles moet ook goed.
Nou, dat dus
Ik ga hier in Den Haag beginnen in februari met de academie voor coaching en councelling en ga daarnaast modules NLP doen en een module die je leert je leven te veranderen, op velerlei gebeid. Ik wil later in het jaar nog rouwverwerking doen maar mijn spaarpot is nu leeg, eerst maar eens dit
Ik heb al een certificaat professional organizing en daarmee heb ik ook geleerd (behalve de practische kanten van 'opruimen' en 'uitzoeken' ) hoe je een opgeruimd hoofd en een haalbare planning kunt maken voor jezelf en het gezin. Grenzen dus, zoals hier al veel gehoord.
Al met al denk ik dus heel veel te kunnen combineren waar een burnout patient veel aan heeft. Met het NLP wil ik me richten op angsten en paniek. En op loslaten. Want dat is wat wij perfectionisten maar moeilijk kunnen maar wat wel de oorzaak is van de klachten. We willen alles en meer en alles moet ook goed.
Nou, dat dus
vrijdag 11 december 2009 om 13:10
Whopper, wat gaaf klinkt het! Enthousiasme spat eraf , goed zo!
Even een heel andere vraag, ik ontvang ziektewet maar ben nog niet op keuring geweest bij het UWV. Iemand daar ervaringen mee, hoe staan 'ze' tegenover paniek , burnout? Er is 1 ding waar ik bang voor ben en dat is 'u bent niet ziek u kunt volledig aan de slag'... maar dat is wellicht gewoon mijn irreële angst..ik hoop het..
Even een heel andere vraag, ik ontvang ziektewet maar ben nog niet op keuring geweest bij het UWV. Iemand daar ervaringen mee, hoe staan 'ze' tegenover paniek , burnout? Er is 1 ding waar ik bang voor ben en dat is 'u bent niet ziek u kunt volledig aan de slag'... maar dat is wellicht gewoon mijn irreële angst..ik hoop het..
