Psyche
alle pijlers
Ervaringsdeskundigen; wat helpt bij angst & paniekaanvallen?
donderdag 10 december 2009 om 13:10
Hallo Allemaal,
Allereerst, ik schrijf en lees al een tijdje mee, hulde voor alle behulpzaamheid, met name op deze pijler!
Ik heb een vraag aan iedereen die me er verder mee zou kunnen helpen;
Ik heb drie jaar geleden een burnout gehad met behoorlijke hyperventilatie, angst en paniek aanvallen. Die paniekaanvallen had ik aardig 'onder controle' maar zijn nooit weggeweest, met name bij drukke plekken, lange rijen, e.d. Echter, het was leefbaar. Ik heb toen de hulp van een psych ingeroepen, maar we gingen vooral 'graven' in mn verleden en ik heb niet het gevoel gehad dat ik dacht 'DIT is het' ..
Momenteel heb ik helaas weer (of wellicht nog..) wegens heftige omstandigheden een hevige burnout en laaien mijn paniekaanvallen weer op. van het simpelste klusje raak ik meteen overweldigd. Ik ben met mezelf in 'gevecht', omdat te moe ben om maar iets uit mn handen te krijgen, en de hoek vd straat is al ver maar tegelijkertijd wéét ik, dat veel binnen zitten niet goed is voor paniekaanvallen.
Ik zit in een vicieuze cirkel waar ik niet uitkom en heb geen idee waar ik goed aan doe en waar mijn grenzen nu eigenlijk liggen.
Ga morgenochtend naar de huisarts om opnieuw om hulp te vagen. Mijn vraag is, al is die wellicht lastig te beantwoorden omdat het heel persoonlijk is ?;
Wat was (voor jou) een adequate behandeling voor burnout, angst en paniekaanvallen?
Ik heb zelf het idee dat alleen een uurtje praten (met alle respect) het niet helemaal is voor me, want met dezelfde paniek liep ik erna weer over straat, maar goed... ik ben benieuwd, BVD!
Allereerst, ik schrijf en lees al een tijdje mee, hulde voor alle behulpzaamheid, met name op deze pijler!
Ik heb een vraag aan iedereen die me er verder mee zou kunnen helpen;
Ik heb drie jaar geleden een burnout gehad met behoorlijke hyperventilatie, angst en paniek aanvallen. Die paniekaanvallen had ik aardig 'onder controle' maar zijn nooit weggeweest, met name bij drukke plekken, lange rijen, e.d. Echter, het was leefbaar. Ik heb toen de hulp van een psych ingeroepen, maar we gingen vooral 'graven' in mn verleden en ik heb niet het gevoel gehad dat ik dacht 'DIT is het' ..
Momenteel heb ik helaas weer (of wellicht nog..) wegens heftige omstandigheden een hevige burnout en laaien mijn paniekaanvallen weer op. van het simpelste klusje raak ik meteen overweldigd. Ik ben met mezelf in 'gevecht', omdat te moe ben om maar iets uit mn handen te krijgen, en de hoek vd straat is al ver maar tegelijkertijd wéét ik, dat veel binnen zitten niet goed is voor paniekaanvallen.
Ik zit in een vicieuze cirkel waar ik niet uitkom en heb geen idee waar ik goed aan doe en waar mijn grenzen nu eigenlijk liggen.
Ga morgenochtend naar de huisarts om opnieuw om hulp te vagen. Mijn vraag is, al is die wellicht lastig te beantwoorden omdat het heel persoonlijk is ?;
Wat was (voor jou) een adequate behandeling voor burnout, angst en paniekaanvallen?
Ik heb zelf het idee dat alleen een uurtje praten (met alle respect) het niet helemaal is voor me, want met dezelfde paniek liep ik erna weer over straat, maar goed... ik ben benieuwd, BVD!
dinsdag 5 januari 2010 om 16:51
dinsdag 5 januari 2010 om 17:49
Wat goed dat het prettig voelde.. heb je ook wat gezien van de verblijfsruimtes enz? Ben wel benieuwd!
Ik heb de beslissing nog niet genomen, ik heb ook eea aan lichamelijke klachten en ben ook bij n internist aan het uitzoeken waar dat aan kan liggen, voordat ik een beslissing neem..& Over 2-3 weken ben ik aan de beurt bij de psych in de buurt hier, dus even kijken waar ik het beste gevoel bij heb deze maand!
..Fijne avond allen!
Ik heb de beslissing nog niet genomen, ik heb ook eea aan lichamelijke klachten en ben ook bij n internist aan het uitzoeken waar dat aan kan liggen, voordat ik een beslissing neem..& Over 2-3 weken ben ik aan de beurt bij de psych in de buurt hier, dus even kijken waar ik het beste gevoel bij heb deze maand!
..Fijne avond allen!
dinsdag 5 januari 2010 om 19:52
Pfff.. wat duurt dat lang zeg! Ik heb bij de therapeut die ik nu heb ook zes weken moeten wachten. Wat een tijd he?
Ik ben wel blij dat het nu maar 1 a 2 weken duurt. maar wachten is echt heel vervelend!
ik weet niet of jij dat ook hebt, maar ik zou zo graag eens wat succes verhalen willen lezen. Van mensen die het hebben gehad en nu dus niet meer hebben en een normaal leven leiden.
Ik ben wel blij dat het nu maar 1 a 2 weken duurt. maar wachten is echt heel vervelend!
ik weet niet of jij dat ook hebt, maar ik zou zo graag eens wat succes verhalen willen lezen. Van mensen die het hebben gehad en nu dus niet meer hebben en een normaal leven leiden.
woensdag 6 januari 2010 om 10:45
Hoi,
Ik heb het hele topic aandachtig doorgelezen, en hoop dat ik hier mee mag praten. Ik ben nu 23 en heb al 2 jaar last van angst. Het beheerst mn hele leven en heeft de afgelopen twee jaar ook echt mijn leven verpest.
Ik heb al heel lang last van allerlei psychische klachten. Eerst een depressie, toen ik 16 was. Daarna ging het even iets beter maar uiteindelijk de diagnose borderline waarin ik eindelijk herkenning vond. Ook heb ik een eetstoornis. Al jaren, de ene keer erger dan de andere keer. Maar sinds 2 jaar nu de angst, en dat ik wel het ergst. Ik zit al 2 jaar thuis, moeten stoppen met mn opleiding, werken kan niet, niks! Ik woon samen met mn vriend, die werkt, ik zit altijd maar thuis. Gelukkig begrijpt hij me heel goed, hij helpt me wel met oefenen en naar buiten gaan enzo, maar ECHT weten wat er in me om gaat, ik denk dat alleen mensen die dat zelf ook hebben, het helemaal kunnen begrijpen. En wat een herkenning lees ik hier!
Ik heb al van alles geprobeerd in mn strijd tegen de angst. Ben bij een haptotherapeut geweest, maar dat klikte niet zo goed, heb er niets aan gehad. Heb AD geslikt (daarvoor al 5 verschillende tegen mn andere klachten, nu was dit de 6e) maar dit hielp niet tegen de angst. Het hield vooral mijn eetstoornis aan de gang omdat ik er flink wat kilo's van ben aangekomen. Ik heb gesprekken gehad met een psycholoog. Heb alle homeopathische middeltjes geprobeerd en elk boek over angst gelezen. Niets helpt. Ik ben van januari tot mei 2009 opgenomen geweest (wat er overigens net zo uit ziet als dat herstellingsoord, alleen wel met hele dag therapieen) maar dat was meer voor de borderline klachten, dus voor mn angst heeft het eigenlijk niet zoveel gedaan, maar daar was ht ook niet op gericht.
Ik zit nu midden in een intake procedure bij de GGZ voor een deeltijd behandeling, speciaal voor mensen met angst en/of depressie. Dat is 2 dagen in de week therapieen met een groep. Groepen vind ik niet meer eng want dat heb ik tijdens opname ook al gehad. Wat wel een probleem gaat worden is dat de deeltijd aan de andere kant van de stad is. En tja, laat het nou net mijn probleem zijn om naar dat soort dingen toe te gaan..
Sorry, het is een erg lang verhaal geworden, terwijl ik toch heb geprobeerd het zo kort mogelijk te vertellen hihi. Ik hoop dat ik hier mee mag blijven lezen en posten, want ik herken zoveel en het is zo fijn om niet de enige te zijn!
Ik heb het hele topic aandachtig doorgelezen, en hoop dat ik hier mee mag praten. Ik ben nu 23 en heb al 2 jaar last van angst. Het beheerst mn hele leven en heeft de afgelopen twee jaar ook echt mijn leven verpest.
Ik heb al heel lang last van allerlei psychische klachten. Eerst een depressie, toen ik 16 was. Daarna ging het even iets beter maar uiteindelijk de diagnose borderline waarin ik eindelijk herkenning vond. Ook heb ik een eetstoornis. Al jaren, de ene keer erger dan de andere keer. Maar sinds 2 jaar nu de angst, en dat ik wel het ergst. Ik zit al 2 jaar thuis, moeten stoppen met mn opleiding, werken kan niet, niks! Ik woon samen met mn vriend, die werkt, ik zit altijd maar thuis. Gelukkig begrijpt hij me heel goed, hij helpt me wel met oefenen en naar buiten gaan enzo, maar ECHT weten wat er in me om gaat, ik denk dat alleen mensen die dat zelf ook hebben, het helemaal kunnen begrijpen. En wat een herkenning lees ik hier!
Ik heb al van alles geprobeerd in mn strijd tegen de angst. Ben bij een haptotherapeut geweest, maar dat klikte niet zo goed, heb er niets aan gehad. Heb AD geslikt (daarvoor al 5 verschillende tegen mn andere klachten, nu was dit de 6e) maar dit hielp niet tegen de angst. Het hield vooral mijn eetstoornis aan de gang omdat ik er flink wat kilo's van ben aangekomen. Ik heb gesprekken gehad met een psycholoog. Heb alle homeopathische middeltjes geprobeerd en elk boek over angst gelezen. Niets helpt. Ik ben van januari tot mei 2009 opgenomen geweest (wat er overigens net zo uit ziet als dat herstellingsoord, alleen wel met hele dag therapieen) maar dat was meer voor de borderline klachten, dus voor mn angst heeft het eigenlijk niet zoveel gedaan, maar daar was ht ook niet op gericht.
Ik zit nu midden in een intake procedure bij de GGZ voor een deeltijd behandeling, speciaal voor mensen met angst en/of depressie. Dat is 2 dagen in de week therapieen met een groep. Groepen vind ik niet meer eng want dat heb ik tijdens opname ook al gehad. Wat wel een probleem gaat worden is dat de deeltijd aan de andere kant van de stad is. En tja, laat het nou net mijn probleem zijn om naar dat soort dingen toe te gaan..
Sorry, het is een erg lang verhaal geworden, terwijl ik toch heb geprobeerd het zo kort mogelijk te vertellen hihi. Ik hoop dat ik hier mee mag blijven lezen en posten, want ik herken zoveel en het is zo fijn om niet de enige te zijn!
woensdag 6 januari 2010 om 11:33
Cat, zou zeker fijn zijn om te lezen..ik denk dat de meeste mensen alleen posten in geval van 'nood' en allang blij zijn dat ze er daarna vanaf zijn ofzo maar als iemand dit leest..kom maar op met de positieve verhalen!!
Lizzelot je bent meer dan welkom om al je ups en downs te blijven posten! Jij hebt al heel wat achter je kiezen, wat knap van je dat je niet opgeeft en nu het ggz traject in gaat. Want het is niet niks..je werk en alles kwijtraken.. ik ben zelf nu ook niet in staat om te werken. Terwijl ik daar altijd wel een stukje van mn 'eigenwaarde' aan ophing fzo.. een gevoel dat je 'nuttig' was ofzo.. heb jij dat ook?
Fijn dat je vriend je steunt! Ik woon tijdelijk bij mn ouders en daar heb ik ook heel veel steun aan. Ze zullen idd niet precies voelen wat ik voel, maar ik kan altijd mijn ei kwijt!
Vanochtend zijn we gaan 'winkelen' (voor mij is dat nu 1 winkel als ik geluk heb) en ik hoef maar een seintje te geven of ze staan er voor me, desnoods lopen we 10x de winkel in en uit, wat dan ook! Erg fijne backup die ik ook nu even nodig heb na al dat geploeter alleen..het gevoel dat je het niet alleen hoeft te doen!
Ik zie het meeste op tegen mijn UWV keuring over 2 weken.. ik ben zooo bang dat ik 'goedgekeurd' wordt en mn uitkering vervalt.. En ik vraag niet om jaren ziektewet, maar ik hoop zo dat ik eeeven adempauze krijg om therapie te gaan volgen!! Maar goed..adem in adem uit .. Tot snel!
Lizzelot je bent meer dan welkom om al je ups en downs te blijven posten! Jij hebt al heel wat achter je kiezen, wat knap van je dat je niet opgeeft en nu het ggz traject in gaat. Want het is niet niks..je werk en alles kwijtraken.. ik ben zelf nu ook niet in staat om te werken. Terwijl ik daar altijd wel een stukje van mn 'eigenwaarde' aan ophing fzo.. een gevoel dat je 'nuttig' was ofzo.. heb jij dat ook?
Fijn dat je vriend je steunt! Ik woon tijdelijk bij mn ouders en daar heb ik ook heel veel steun aan. Ze zullen idd niet precies voelen wat ik voel, maar ik kan altijd mijn ei kwijt!
Vanochtend zijn we gaan 'winkelen' (voor mij is dat nu 1 winkel als ik geluk heb) en ik hoef maar een seintje te geven of ze staan er voor me, desnoods lopen we 10x de winkel in en uit, wat dan ook! Erg fijne backup die ik ook nu even nodig heb na al dat geploeter alleen..het gevoel dat je het niet alleen hoeft te doen!
Ik zie het meeste op tegen mijn UWV keuring over 2 weken.. ik ben zooo bang dat ik 'goedgekeurd' wordt en mn uitkering vervalt.. En ik vraag niet om jaren ziektewet, maar ik hoop zo dat ik eeeven adempauze krijg om therapie te gaan volgen!! Maar goed..adem in adem uit .. Tot snel!
woensdag 6 januari 2010 om 12:29
Ik kan nu redelijk goed winkelen met mijn vriend, en ook wel met mijn zus die zelf ook ooit paniekaanvallen heeft gehad. Kortom, ik kan het meeste doen met iemand die er vanaf weet. Dan krijg ik ook wel paniek, maar dan vermijd ik het niet. Maar alleen durf ik niks. Ik oefen af en toe lopend naar de stad gaan en dan 1 of 2 winkels (de stad is hier 2 minuten lopen van mijn huis) maar ik krijg nog vaak paniek en dan ren ik bijna naar huis. Vervolgens ben ik de hele dag uitgeput.
Goed dat je vandaag weer naar de stad bent geweest, ik weet hoe moeilijk het is en hoe hoog de drempel kan zijn. Wat ik nog heel moeilijk vind is in winkels naar de 2e verdieping of hoger. Alsof het dan moeilijker vluchten is ofzo. Pff gek he?
Ik had ook nog mijn kleine beetje zelfvertrouwen toen omdat ik studeerde. Ik heb totaal geen eigenwaarde gevoel, maar studeren kon ik. Ik ging naar de universiteit en wilde het zo graag. Maar mijn paniek begon juist tijdens colleges en ik heb moeten stoppen. Iedereen die ik ken is nu net afgestudeerd en krijgt een baan, ik voel me er heel verdrietig over en voel me mislukt. Ik ga wel in september proberen naar de universiteit te gaan, maar dan deeltijd. 1 of 2 avondjes in de week. Alleen moet ik daar met de trein heen. Ik heb geen rijbewijs en durf geen lessen te nemen vanwege paniek. Maar de trein is op dit moment ook het laatste wat ik durf. Ik hoop dus dat ik in september al een stuk vooruit ben anders gaat mijn studie plan ook niet door.
Ik zou niet zo op zien tegen het uwv. Ik heb nu een jaar een uitkering (Wajong) en ik was 10 minuten binnen voor dat gesprek en toen zei die mevrouw al: Jij kan nu niet werken, je moet eerst beter worden. Ik ben volledig afgekeurd. Ze kunnen jou niet goedkeuren om te werken als je nergens heen kunt!
Het heeft mij echt een stuk rust gegeven, die uitkering. Gewoon even de tijd om beter te worden zonder geldzorgen. Niet dat het erg veel is hoor, maar samen met het inkomen van mijn vriend gaat dat nu prima.
Verder, ik ben niet zo sterk hoor. Zeker in het verleden niet geweest. Ik heb veel stomme dingen gedaan, geautomutileerd en zelf een zelfmoordpoging achter de rug, maar die gevoelens zijn nu weg (vooral dankzij mn opname) en nu wil ik alleen nog maar beter worden. Ik ben 23, ik heb nog een heel leven voor me. Ik wil gelukkig worden! Hoe moeilijk dat ook is, en het zal nog een hele strijd worden, zeker in combinatie met mn eetstoornis, maar het gaat me gewoon lukken!
Het gekke is, ik weet in theorie precies hoe mn angst in elkaar zit, hoe ik denk, hoe ik anders moet denken enz. Maar in praktijk toepassen lukt me gewoon niet..
En nu er sneeuw ligt durf ik al helemaal niet meer naar buiten...
Goed dat je vandaag weer naar de stad bent geweest, ik weet hoe moeilijk het is en hoe hoog de drempel kan zijn. Wat ik nog heel moeilijk vind is in winkels naar de 2e verdieping of hoger. Alsof het dan moeilijker vluchten is ofzo. Pff gek he?
Ik had ook nog mijn kleine beetje zelfvertrouwen toen omdat ik studeerde. Ik heb totaal geen eigenwaarde gevoel, maar studeren kon ik. Ik ging naar de universiteit en wilde het zo graag. Maar mijn paniek begon juist tijdens colleges en ik heb moeten stoppen. Iedereen die ik ken is nu net afgestudeerd en krijgt een baan, ik voel me er heel verdrietig over en voel me mislukt. Ik ga wel in september proberen naar de universiteit te gaan, maar dan deeltijd. 1 of 2 avondjes in de week. Alleen moet ik daar met de trein heen. Ik heb geen rijbewijs en durf geen lessen te nemen vanwege paniek. Maar de trein is op dit moment ook het laatste wat ik durf. Ik hoop dus dat ik in september al een stuk vooruit ben anders gaat mijn studie plan ook niet door.
Ik zou niet zo op zien tegen het uwv. Ik heb nu een jaar een uitkering (Wajong) en ik was 10 minuten binnen voor dat gesprek en toen zei die mevrouw al: Jij kan nu niet werken, je moet eerst beter worden. Ik ben volledig afgekeurd. Ze kunnen jou niet goedkeuren om te werken als je nergens heen kunt!
Het heeft mij echt een stuk rust gegeven, die uitkering. Gewoon even de tijd om beter te worden zonder geldzorgen. Niet dat het erg veel is hoor, maar samen met het inkomen van mijn vriend gaat dat nu prima.
Verder, ik ben niet zo sterk hoor. Zeker in het verleden niet geweest. Ik heb veel stomme dingen gedaan, geautomutileerd en zelf een zelfmoordpoging achter de rug, maar die gevoelens zijn nu weg (vooral dankzij mn opname) en nu wil ik alleen nog maar beter worden. Ik ben 23, ik heb nog een heel leven voor me. Ik wil gelukkig worden! Hoe moeilijk dat ook is, en het zal nog een hele strijd worden, zeker in combinatie met mn eetstoornis, maar het gaat me gewoon lukken!
Het gekke is, ik weet in theorie precies hoe mn angst in elkaar zit, hoe ik denk, hoe ik anders moet denken enz. Maar in praktijk toepassen lukt me gewoon niet..
En nu er sneeuw ligt durf ik al helemaal niet meer naar buiten...
woensdag 6 januari 2010 om 13:16
Stop met excuseren! Hier is een forum ook voor.. dus schrijf gerust! Je schrijft in eerste instantie ook voor jezelf, en een ander kan ervoor kiezen of ie wil lezen of niet. enneh, ik vind je wel sterk, want je zwakte toegeven en je kop niet in het zand steken, dat IS sterk!
Bedankt voor de opsteker over 't UWV!
Tsja die rijlessen..ik heb mn rijbewijs, maar 2 maanden geleden reed ik op de snelweg en kreeg daar last van hyperventilatie en enorme duizeligheid daardoor. Was de eerste keer in jaren dat ik dit tijdens het rijden had, en ik dacht dat ik of iemand anders doodging wegens het veroorzaken van een ongeluk..ik heb toen toch weten de auto aan de kant te zetten en jankend iemand gebeld.. Geloof niet dat ik me ooit meer machteloos voelde dan toen..dat ik gewoon mezelf 'niet eens' van a naar b kon brengen. Sindsdien rij ik even geen snelwegen meer..alleen korte stukjes op rustige wegen.. tot ik het wat beter onder controle heb!
Ik herken het heel erg, precies weten hoe het werkt en er toch niks mee kunnen in de praktijk! Met onze intelligentie is dan ook niks mis maar des te frustrerender..
Bedankt voor de opsteker over 't UWV!
Tsja die rijlessen..ik heb mn rijbewijs, maar 2 maanden geleden reed ik op de snelweg en kreeg daar last van hyperventilatie en enorme duizeligheid daardoor. Was de eerste keer in jaren dat ik dit tijdens het rijden had, en ik dacht dat ik of iemand anders doodging wegens het veroorzaken van een ongeluk..ik heb toen toch weten de auto aan de kant te zetten en jankend iemand gebeld.. Geloof niet dat ik me ooit meer machteloos voelde dan toen..dat ik gewoon mezelf 'niet eens' van a naar b kon brengen. Sindsdien rij ik even geen snelwegen meer..alleen korte stukjes op rustige wegen.. tot ik het wat beter onder controle heb!
Ik herken het heel erg, precies weten hoe het werkt en er toch niks mee kunnen in de praktijk! Met onze intelligentie is dan ook niks mis maar des te frustrerender..
vrijdag 8 januari 2010 om 11:23
vrijdag 8 januari 2010 om 13:31
Hi,
Oh ja sorry! Ben een beetje in de war vandaag.
Nee het valt me echt heel erg tegen hoeveel support ik krijg. Ik voel juist dat mensen een beetje afstand nemen. Maar goed, daar heb ik inmiddels wel ervaring mee. Niet dat dat het minder pijnlijk maakt hoor.
Ik ga daar heen om weer beter te worden en tot rust te komen en dan begin ik gewoon opnieuw. Ik ga nieuwe vrienden proberen te maken en ik wil heel graag aan een opleiding gaan beginnen. Nieuwe start nieuwe kansen?
Nog 2-3 weken! Als je er zo op zit te wachten duurt het lang he?
Oh ja sorry! Ben een beetje in de war vandaag.
Nee het valt me echt heel erg tegen hoeveel support ik krijg. Ik voel juist dat mensen een beetje afstand nemen. Maar goed, daar heb ik inmiddels wel ervaring mee. Niet dat dat het minder pijnlijk maakt hoor.
Ik ga daar heen om weer beter te worden en tot rust te komen en dan begin ik gewoon opnieuw. Ik ga nieuwe vrienden proberen te maken en ik wil heel graag aan een opleiding gaan beginnen. Nieuwe start nieuwe kansen?
Nog 2-3 weken! Als je er zo op zit te wachten duurt het lang he?
vrijdag 8 januari 2010 om 17:55
Herkenbaar, die paniekaanvallen die je toch blijven 'achtervolgen'. Ik kan zeggen dat ik er bijna helemaal van af ben. Echte paniek heb ik al jaren niet meer gevoeld, het gevoel dat er aan voor af gaat, dat heb ik soms nog wel eens.
Ik heb in eerste instantie cognitieve gedragstherapie gehad. Geen echte klik met de psych, de oefeningen gingen waardeloos.
Ik ben uiteindelijk terecht gekomen bij de stichting Angst, Fobie en HyperventilatieHulp Nederland. Die stichting bestaat uit mensen die dezelfde klachten hebben gehad en ze geven ademhalingstherapieen. Ik heb in 8 (!!) behandelingen mijn ademhaling goed onder controle gekregen. Hierdoor kon ik me een stuk beter handhaven in 'moeilijke' situaties en was de scherpe angst ervan af. Door telkens te oefenen in zulke situaties (met een vriendin) en me te concentreren op mn ademhaling ben ik er uiteindelijk vanaf gekomen.
Ik ben nu nog steeds van mening dat, als je je ademhaling niet onder controle hebt, je niet heel veel bata hebt bij en cognitieve gedragstherapie. Ademhalen doe je onbewust, hyperventileren ook. Daar moet je eerst bewust mee om kunnen gaan voordat je kan oefenen in 'moeilijke' situaties.
Ik heb in eerste instantie cognitieve gedragstherapie gehad. Geen echte klik met de psych, de oefeningen gingen waardeloos.
Ik ben uiteindelijk terecht gekomen bij de stichting Angst, Fobie en HyperventilatieHulp Nederland. Die stichting bestaat uit mensen die dezelfde klachten hebben gehad en ze geven ademhalingstherapieen. Ik heb in 8 (!!) behandelingen mijn ademhaling goed onder controle gekregen. Hierdoor kon ik me een stuk beter handhaven in 'moeilijke' situaties en was de scherpe angst ervan af. Door telkens te oefenen in zulke situaties (met een vriendin) en me te concentreren op mn ademhaling ben ik er uiteindelijk vanaf gekomen.
Ik ben nu nog steeds van mening dat, als je je ademhaling niet onder controle hebt, je niet heel veel bata hebt bij en cognitieve gedragstherapie. Ademhalen doe je onbewust, hyperventileren ook. Daar moet je eerst bewust mee om kunnen gaan voordat je kan oefenen in 'moeilijke' situaties.
vrijdag 8 januari 2010 om 18:05
Klinkt lekker makkelijk eigenlijk nu ik het zo heb opgeschreven. Ik weet nog goed hoe het is dat je eigenlijk niet eens meer boodschappen durft te doen. Ik heb daardoor een jaar studievertraging opgelopen.
Maar wat ik heel belangrijk heb gevonden is het weten dat je ademhaling de achterliggende oorzaak is van die mindfucks die je ervaart. Daardoor is je hoofd ook gaan meewerken door bijv de winkel als 'gevaarlijk punt' te zien.
Ik heb nog even gegoogeld, en de site is: www.afhh.nl
(Lijkt wel of ik aandelen heb in de stichting, haha!)
Maar wat ik heel belangrijk heb gevonden is het weten dat je ademhaling de achterliggende oorzaak is van die mindfucks die je ervaart. Daardoor is je hoofd ook gaan meewerken door bijv de winkel als 'gevaarlijk punt' te zien.
Ik heb nog even gegoogeld, en de site is: www.afhh.nl
(Lijkt wel of ik aandelen heb in de stichting, haha!)
zaterdag 9 januari 2010 om 10:29
Hey Pop, wat fijn dat je een heel eind verder bent!
Ik denk dat ik tegelijk ontspannings/ademoefeningen en psych wil doen, want ik denk dat ik juist hyperventileer door een bepaalde spanning, en zolang ook niet aan die spanning wordt gewerkt zal ik (denk ik) blijven hyperventileren..
Vanochtend zelf hema gedaan wat heerlijk rustig was vanwege het barre weer.
Cat mocht ik niet meer posten alvast veel succes maandag! Ik hoop dat je n beetje in de buurt woont als je straks heen en weer mag gaan reizen als je weekenden naar huis kunt. Weet je al hoe lang je mag (6 weken?) of gaat dat gaandeweg bepaald worden?
Ik denk dat ik tegelijk ontspannings/ademoefeningen en psych wil doen, want ik denk dat ik juist hyperventileer door een bepaalde spanning, en zolang ook niet aan die spanning wordt gewerkt zal ik (denk ik) blijven hyperventileren..
Vanochtend zelf hema gedaan wat heerlijk rustig was vanwege het barre weer.
Cat mocht ik niet meer posten alvast veel succes maandag! Ik hoop dat je n beetje in de buurt woont als je straks heen en weer mag gaan reizen als je weekenden naar huis kunt. Weet je al hoe lang je mag (6 weken?) of gaat dat gaandeweg bepaald worden?
zaterdag 9 januari 2010 om 12:27
PS Is het voor jullie ook herkenbaar dat je momenten hebt dat je rijp bent voor opname? Omdat je het echt even niet meer weet/helder ziet/ 'doordraai' gevoel hebt... Dat had ik gister nl wel een paar uurtjes, en als dat dan weer weg ebt dan lijkt het allemaal niet 'zo erg' ..maar wel doodvermoeiend!
zaterdag 9 januari 2010 om 14:20
Hi BEG,
In eerste instantie is het voor zes weken inderdaad. Daarna evalueren ze of je nog langer moet blijven.
Het is voor mij zo'n zestig kilometer. Mijn vriend brengt en haalt me gelukkig!
Wat fijn dat je even de deur uit bent geweest! Het doordraai gevoel ken ik wel maar niet zo dat ik rijp ben voor opname Ik kan het gelukkig meestal nog wel relativeren. Maar ik ben aan de ene kant wel blij hoor dat ik ga.
Dank je wel voor het succes en ik houd je vanaf daar op de hoogte!
In eerste instantie is het voor zes weken inderdaad. Daarna evalueren ze of je nog langer moet blijven.
Het is voor mij zo'n zestig kilometer. Mijn vriend brengt en haalt me gelukkig!
Wat fijn dat je even de deur uit bent geweest! Het doordraai gevoel ken ik wel maar niet zo dat ik rijp ben voor opname Ik kan het gelukkig meestal nog wel relativeren. Maar ik ben aan de ene kant wel blij hoor dat ik ga.
Dank je wel voor het succes en ik houd je vanaf daar op de hoogte!
maandag 11 januari 2010 om 19:48
@ Cat: wat super goed dat je daarheen gaat! Heb de site bekeken, en het lijkt best wel op de opname die ik gehad heb, alleen kreeg ik daar wat meer therapie. Ik was best wel bang voor groepen enzo, maar juist dat is me meegevallen, en ik heb er zelfs een leuke tijd gehad!
Ik heb de 25e mn intake gesprek voor deeltijd behandeling, 2 dagen in de week is dat. Ook in een groep en dan verschillende soorten therapieen (creatief, PMT, enz) Ik hoop dat ik er snel terecht kan! Alleen al om 2 dagen in de week wat te doen te hebben.
Het probleem is alleen, dat het 15 minuten fietsen is daarheen, en dat is nou juist wat ik niet durf. Dus om bij therapie te komen voor mn angst moet ik juist iets doen waar ik angst voor heb..? Ik zie daar echt heel erg tegenop...
Ik heb de 25e mn intake gesprek voor deeltijd behandeling, 2 dagen in de week is dat. Ook in een groep en dan verschillende soorten therapieen (creatief, PMT, enz) Ik hoop dat ik er snel terecht kan! Alleen al om 2 dagen in de week wat te doen te hebben.
Het probleem is alleen, dat het 15 minuten fietsen is daarheen, en dat is nou juist wat ik niet durf. Dus om bij therapie te komen voor mn angst moet ik juist iets doen waar ik angst voor heb..? Ik zie daar echt heel erg tegenop...
