Ervaringsdeskundigen; wat helpt bij angst & paniekaanvallen?

BEG, ken je het boek Piekeren van Ad Kerkhof? Anders misschien een aanrader, als je zo piekert..

Oh... valt het op

En een dikke kruffel voor iedereen hier !!

quote:BrownEyedGirl26 schreef op 13 december 2009 @ 14:11:

Cat, ik denk nog steeds sterk na over de Gelderse roos! het verhaal in de folder komt bij mij goed over, maar ben jij er al 'live' geweest, voor een intake? En wat was jouw indruk daarbij?



Ik voel er wel veel voor, alleen het gedeeltelijke 'groepsgebeuren' doet me altijd een beetje kriebelen..maar dat is wellicht ook een goede leerschool..



Nee, ik ben nog niet op intake geweest. Als het goed is zijn de papieren daar wel al binnen. Dus ik wacht nu nog af.



Ik moet eerlijk zeggen dat het groepsgebeuren ook niet echt mijn ding is hoor! Maar het hoort er bij en als dat het ergste is.



Anders moet je even een afspraak met je huisarts maken en het daar mee bespreken. Dat is toch degene die jou moet doorverwijzen.

quote:Hee Kustomized, heb je dan wel rust momenten in je dag? Zowel lichamelijk als geestelijk? Omdat je zegt dat je het liefst door moet blijven gaan?



Dat vind ik dus heel erg lastig. Ookal is het vrij saai, hang ik elke avond op de bank met thee, koekjes en de tv . Dat zie ik als rust. Verder loop ik elke dag met mn honden en heb vandaag een enorme wandeling over de hei met ze gemaakt. Was heerlijk maar misschien was het fysiek iets te veel.

Ik zou heel graag yoga gaan doen, maar dat is hier nogal duur. Nog even sparen dus.



Dat over-denken herken ik ook. Ik denk er net zo veel over na en merk dat ik mezelf daar helemaal gek mee kan maken.

Mag ik vragen wat jij doet om je rust te pakken?

Hmmm dat piekeren ken ik wel ja. Vaak word ik 's morgens wakker en vraag ik me af of ik nu de hele nacht heb liggen dromen of liggen denken. Ik ben nu aan het oefenen m'n gedachten in goede banen te leiden als ik weer lig te piekeren.



Verder ben ik zondag helemaal naar de bioscoop geweest en heb ik de hele film uitgezeten. Merkte wel af en toe weer onrust, maar had het toch vrij goed in de hand.



Op mijn werk is het vrij lastig om rustige dingen te doen. Werk in de kinderopvang. Mijn collega's zeggen wel dat als ik liever op de gang wat wil voorbereiden, dan kan dat. Zij zijn allang blij dat ik op deze manier weer terug wil komen. Met mijn leidinggevende ga ik een schema maken met het aantal uren dat ik terug ga komen, opbouwend tot 9 uur per dag. Per week en dag moet ik zelf aangeven hoe het gaat.



Yoga is trouwens echt heerlijk! Je hebt echt een uurtje voor jezelf en komt totaal ontspannen weer thuis.

Ik vind de tips hier ook erg handig. Wil eens gaan kijken of ik dat lijstje kan gaan toepassen.

Als je Yoga moeilijk vind kan Pilates of Mindfullness (hoewel Mindfullness ook moeilijk is) misschien wat zijn.



Dat boekje over piekeren dat ik eerder noemde, van Ad Kerkhof, kan wel helpen. Er staan opdrachtjes in om je bewuster van je piekeren te maken en het uit te leren stellen enzo. Kost geloof ik iets van 10 euro, 't is een blauw boekje en gewoon via Bol.com te bestellen.



Het is nu buiten echt lekker winterweer. Heel koud, maar wel een zonnetje. Heerlijk!



BEG, goed idee om je mp3 mee te nemen. Best lang, een half uur plat liggen...

Watje80, goed zeg, van die bios! Was de film ook nog leuk?

Nou ben naar Komt een vrouw geweest.....Maar het was wel weer leuk om met die vriend er even tussenuit te zijn, we hadden elkaar al heel lang niet gezien.



Wat is Mindfulness precies?



Jeetje een half uur plat liggen BEG. En een ziekenhuis is ook niet alles. Alhoewel ik zelf ziekenhuis niet erg vind, maar die prikken echt vreselijk. Lekker buiten is heerlijk he, zeker met dit weer.

Hey BEG,



Hoe gaat het nu met je?



Ik heb over anderhalve week mijn intake gesprek! Ik vind het erg spannend en ben benieuwd hoe het zal gaan.



Heb je wel een beetje een ontspannen kerst gehad?

Hallo ,



Ik heb na de geboorte van mijn zoontje een postnatale depressie gehad.

Deze depressie werd op een gegeven moment zo heftig dat ik paniekaanvallen kreeg en extreme angst aanvallen.

Toen ik anti depressiva moest gaan gebruiken werd de angst alleen maar erger , schijnt normaal te zijn als je op gaat bouwen maar ik was zo angstig dat de meest vreselijke gedachtes in mij opkwamen.

Wat mij heel erg heeft geholpen is EMDR therapie , google even hierna en dan zul je unnen lezen wat dit met je kan doen.

Sterkte !

Ik heb nog niet de reacties van anderen gelezen.. maar wil toch vast reageren.

Ik heb zelf ervaring met paniekaanvallen en hyperventalatie (geen zware hyperventilatie-aanvallen, maar een continu benauwd gevoel).



Wat mij enorm geholpen heeft, is ontspanningsmassage. Dat werd gedaan door een fysiotherapeute. Zij had het format: half uur praten en daarna een half uur massage. Ze was geen psychologe, maar ze heeft me al pratende vreselijk goed geholpen.

Toen ik na een poos wat minder benauwd was, ben ik via de huisarts bij een psycholoog terecht gekomen. In combinatie met antidepressiva is het toen gelukt er vanaf te komen.

Het blijft m'n zwakke plek denk ik, maar ik heb het tot nu toe (10 jaar later) erg goed onder controle.



Heel veel sterkte.

Ik zeg het hier ook maar een keer. Bloesemremedies van dr. Bach kunnen iedereen die met psychische problemen zit ondersteunen.

Ze kunnen gewoon ingenomen worden bij medicijngebruik en helpen om weer in balans te komen. Google gewoon op Bachbloesems en je vindt alle remedies en hun betekenis.

Er zijn remedies voor angst, schuld, vermoeidheid e.d. wel 38

verschillende. Ik heb hier zelf heel veel aan gehad, vooral de rescue, maar ook een heleboel andere.

Gelukkig nieuwjaar!



Zijn er nog dingen die je nu 'moet' doen, of vooral wachten

Hoi allemaal,



ik lees ook al een tijdje mee (niet alles), maar ben opgelucht dat er meer mensen zijn met deze klachten en ben daarom net lid geworden zodat ik mee kan doen met dit forum.



Ik ben 2 jaar geleden bevallen, en daarvoor hard gewerkt, altijd doorgaan, verhuizen, opleiding e.d.

Dus ik crashte na de bevalling, ik was helemaal op.

Ik had een jaar lang klachten, zoals paniekaanvallen,zeer slechte concentratie, negatief denken, piekeren, chronische hyperventilatie en op den duur dacht ik dat ik gek werd. De klachten gigngen maar niet over en ik probeerde alles..fysiotherapie, logopediste (ook voor hypervent), acupunctuur,psycholoog...maar nikshielp genoeg. Toen ik eind vorig jaar dus dacht, ik word gek en flink depri ben ik weer naar huisarts geweest en heb gezegd dat ik eiste naar goede hulp.



Toen ben ik naar psyQ gegaan en kwam er uit dat ik een burnout en postnatale depressie had..

Wat een opluchting, het had een naam!

Daarom kon ik niet tegen teveel prikkels, was ik altijd moe, en had ik last van angst e.d.

Ik ben begonnen met gesprekken met psycholoog en AD (efexor, is vooral tegen angst)...ik knapte hier erg van op!!

En ook ben ik begonnen met ademhalingstherapie tegen chronische hyperventilatie bij Reventacare! Ook echt een aanrader...Al met al is ons dochtertje nu 2 jaar en voel ik me eindelijk een stuk beter..maar ben er nog niet.

Maar loop nog steeds bij psycholoog, heb laatst EMDR en PMT gedaan! Allebei zeer aan te raden...

Ik werk weer een beetje therapeutisch...maar ben nog steeds ontzettend moe..

Ik durf weer overal naar toe te gaan, maar de drempel is er soms nog wel..



Al met al wil ik jullie vertellen dat hoe moeilijk het ook is, je vooruit moet kijken, dat hielp mij ook!

En AD is niet altijd slecht, ik zat zo in angst en een vicieuze cirkel dat mijn AD mij daar echt uit heeft geholpen..zodat ik verder kon..



Heb ook bach-remedie geslikt, maar dat hielp bij mij niet..



Ik was benieuwd of iemand van jullie ook wel eens snachts hyperventileert? Dat vind ik zo vervenlend, dan wordt ik wakker, weet ik even niet waar ik ben, voel ik me onwel en angstig...en ik kan hier op internet niks over vinden...



Vond het fijn mijn bverhaal eens op te schrijven...terwijl het ook nog wel zo beknopt mogelijk is..

Maar fijn dat we elkaar zo kunnne helpen, dat je niet de enige bent..

hallo allemaal.



heb al een hele poos niet meer op het forum gekeken, toen ik dat nog wel deed waren er maar heel weinig topics over dit onderwerp.

al met al wordt je er zo verrekte onzeker van.

ik ben blij, (niet dat jullie het hebben) dat ik niet de enige ben. dat ik niet raar of gek ben, dat meer mensen met dit probleem kampen. 1 van mijn vriendinnen is ook angstig, en heeft ook last van paniekaanvallen gehad. durfde nooit te fietsen. sinds ze haar rijbewijs heeft gehaald en een auto heeft gekocht, is ze volgens zichzelf weer vrij om overal heen te gaan waar ze wil.



tot mijn 16e heb ik een hele normale gelukkige jeugd gehad. toen werd mijn vader ziek, overleed een jaar later, en als gevolg daarvan raakten mijn jongere zusje en broertjes op het verkeerde pad. is allemaal weer goed gekomen, maar op dat moment had het allemaal zo ontzettend veel impact, ik kon niks verwerken omdat het allemaal zo snel ging en mijn lichaam zocht een manier om dat wel te doen. via angst en paniekaanvallen. dat was in 2000. in 2003 kon ik niet meer. ik was 21 en hardstikke overspannen. na een aantal jaren, als er niet iets is wat echt helpt, worden die angst en paniekaanvallen een bellemmering in alles, het heeft invloed op alles in je leven. ik ben er goede vriendschappen door kwijt gegaan, omdat ik heel vaak afspraken af zei. waar ik altijd een smoesje voor had want ik schaamde me teveel om te vertellen wat er echt aan de hand was. ik heb hulp gezocht, maar elke keer als ik het intakegesprek gehad had, daarna klapte ik dicht en durfde niet naar de vervolgafspraak te gaan. ik vond niks zo erg als persoonlijk te worden en door de mogelijke paniek snenarios in mijn hoofd, waarvan ik zeker was dat ze gingen gebeuren als ik er eenmaal zat, die waren zo erg dat ik de afspraak af zei. ik heb een relatie van 6,5 jaar gehad, ook die is door deze problemen verbroken. ik zat alleen maar thuis, en mijn ex kon het geen relatie meer noemen. wat ik hem niet kwalijk kon nemen. dat was in 2005.



meerdere malen heb ik geprobeerd hulp te zoeken, en ik heb ook periodes gehad dat het beter ging, dat ik aan het werk was enz. maar na een poosje werd het altijd teveel, want het is gewoon heel zwaar om hier elke dag mee te moeten leven.

ik heb een jaar samen gewoond, ongeveer anderhalf jaar geleden ben ik bij hem uit huis gegaan, en weer bij mijn moeder gaan wonen. deels door mijn problemen, en zo bleek later, ook door zijn problemen. nog een jaar hebben we aangemodderd, wilden elkaar ook niet kwijt, en nu is het sinds 2 weken echt uit. aan de ene kant ontzettend klote, aan de andere kant was het een ontzettend nare situatie waar we in zaten. die hem geen goed deed, en mij ook niet. had het gevoel dat ik constant op mijn tenen liep, we konden het nooit over hem hebben, alles was goed met hem. maar hij zat wel zo met zichzelf in de knoop dat ie mij maar 1 keer per week wilde zien, want hij wilde aan zichzelf werken. ik was zo bezig met hoe we dit nu moesten op lossen, ik dacht nergens anders meer aan.

ik woon nog steeds bij mijn moeder, zit nu zonder relatie en heb nog weinig vrienden over. ben 26 en heb alleen een mavo diploma. heb momenten gehad dat ik zo depri was dat ik dacht als dit de rest van mijn leven is? heb nooit dood gewild of echt aan zelfmoord gedacht, maar gewoon rust. gewoon niet meer elke dag moeite hebben met alles wat je doet.

ik besef me nu dat ik de rest van mijn leven nog voor me heb. en dat heeft iedereen. hoe graag je ook alles wilt ontwijken, de confrontatie niet met jezelf aan wilt gaan, het lost niks op.

ik heb sinds een paar maanden gesprekken met een psychologisch verpleegkundige. van haar moet ik opdrachten doen. in het begin elke dag de straat oversteken, en loop nu elke dag 2 keer naar het winkelcentrum toe. puur om te zien dat ik dat kan, dat er niks gebeurd als ik onder de mensen ben. dat ik van mezelf op aan kan. ik doe dit nu een poosje, af en toe loop ik ook een winkel in. soms wordt het me teveel en vlucht ik, soms koop ik iets of dwing mezelf 5 minuten bij de bladen te blijven staan. het lijkt misschien stom, maar het helpt wel.



en dat zou ik tegen iedereen hier willen zeggen. ik geloof echt, en van mezelf weet ik het zeker, dat er bij ons in ons leven ergens iets is gebeurd dat zo veel impact op ons zelfvertrouwen heeft gehad en waardoor je gevoel van eigenwaarde zon deuk heeft gehad, dat je onbewust of bewust het gevoel hebt dat je niet van jezelf op aan kunt. ik ben er achter gekomen dat het bij mij er puur om gaat dat ik bang ben niet goed genoeg gevonden te worden. dat ik me minder voel als een ander. dat mensen altijd op me letten, beoordeeld wordt. en dat gevoel maakt me zo nerveus, en ga ik hyperventileren of raak ik in paniek. maar met die oefeningen wordt het wel beter. ik denk dat het heel belangrijk is dat je zelf de confrontatie op zoekt. er zelf achter komt dat niet iedereen op je let. dat je gedachten niet altijd waarheid zijn. ik leer steeds beter het verschil tussen angst en realiteit te kennen. ook mijn sterke punten, dingen waar ik goed in ben.

in februari wil ik weer naar school. zie er compleet tegen op, ik weet dat ik nog wel eens in paniek ga raken, maar ik heb nu al bedacht dat als het echt een erge paniekaanval is, (die ik al een poos niet meer heb gehad), dat ik me dan ziek meld en naar huis ga. dat kan natuurlijk niet elke keer als dat zo zou zijn, maar mijn punt is dat je het jezelf niet persé nog moeilijker hoeft te maken dan je het al hebt.



ik heb na jaren eindelijk het gevoel dat ik in de goede richting ga. dat wat ik doe, en vooral die oefeningen, dat die helpen. die doe ik zelf. en van wat je zelf er aan doet, krijg je zelfvertrouwen. ik begin me weer meer als mezelf te voelen.



mijn ex en ik hebben afgesproken over een poosje wel weer contact te hebben. en dan wel weer verder te zien. er zaten meerdere dingen fout in onze relatie, maar ik denk echt dat als we allebei de dingen overwonnen hebben voor ons zelf wat in een relatie nu eenmaal moeilijk(er) gaat, dat die dingen die fout zaten wel overwonnen kunnen worden.



sorry voor het lange verhaal. ik ben blij dat ik mensen heb gevonden die dit ook hebben. misschien kunnen we elkaar helpen.



browneyedgirl26 en alle anderen, het is zwaar om hiermee te leven. en dit gaat in stappen. je bent er niet zo maar. maar het is het wel waard, je bent het waard om voor jezelf te vechten. het wordt beter.



fijne avond nog.



groetjes