Psyche
alle pijlers
Even van me af praten...
maandag 1 februari 2016 om 18:36
Vanmiddag een afspraak bij de huisarts.
Voor het bevolkingsonderzoek, en voor een gesprek.
Het bevolkingsonderzoek is 5 jaar geleden opgevolgd door bezoekjes aan de gynaecoloog want ik had een pap3. al spannend genoeg dus deze keer.
Maar ik zit er ook verder helemaal doorheen.
3 1/2 maand geleden ben ik er achter gekomen dat mijn man, nu ex-man, me al maanden bedonderde met een vrouw van een ex collega. De alarmbellen gingen al zeker anderhalf jaar maar nu had ik pas bewijs.
Aangezien het vertrouwen en respect weg was, en de liefde ook eigenlijk wel,hebben we de scheiding, voor zover ik kon zien, samen aangevraagd. Maar bij de advocaat zei hij ineens dat het niet hoefde voor hem, een scheiding. Hij wilde dat ook duidelijk in het convenant hebben staan. Ik heb laten toevoegen dat ik voor mij een goede reden had. Verder werkt hij op alle vlakken tegen waar dat kan. Ook de huisdieren die ik niet mee kon nemen heeft hij herplaatst, met dreiging van inslapen als ik niet voor een nieuw adres zou zorgen voor een kat.
We hadden een mooie ruime woning met grote tuin. Ondertussen woon ik 6 weken op een flat. Mooi ruim. maar wel 3 hoog zonder lift. Dat is dus een flinke aanpassing voor mijn 2 honden van bijna 13 en bijna 10 jaar. Met de meegenomen katten gaat het meestal wel goed.
Ik was door omstandigheden een thuisblijfmoeder dus een eigen inkomen had ik niet dus bijstand aangevraagd. Die heb ik ondertussen toegezegd gekregen en ik krijg dus nu te maken met de participatie-wet.
Ik heb nu vrijwilligerswerk voor 4 uur per week, maar het socialiseringstraject trekt ook aan me.
Ik ben dus in korte tijd mijn huis, mijn man, een deel van mijn huisdieren en mijn gevoel van veiligheid kwijtgeraakt. En dan heb ik het nog niet eens over het vertrouwen in de medemens.
Ik voel me depressief en overspannen. Alleen al uit bed komen en de honden uitlaten is soms een grote opgave.
Zaterdag lag er een briefje in mijn brievenbus dat mijn honden in mijn afwezigheid vaak lang blaffen en dat was een breekpunt. Ik was een beetje opgekrabbeld en zag het weer een beetje zitten. Nu ben ik, net als in het begin dat ik hier woonde, bang er voor dat elk geluid overlast veroorzaakt. ik voel me dus eigenlijk hier ook al niet mee veilig en prettig.
Ik heb een briefje aan de buren terug geschreven dat ik aan een oplossing werk en of ze me willen helpen met het registreren van het blaffen zodat ik weet waardoor het komt.
Verder sta ik ook al een tijd op de wachtlijst om te kijken of ik een autistische stoornis heb, ook spannend.
Voor het bevolkingsonderzoek, en voor een gesprek.
Het bevolkingsonderzoek is 5 jaar geleden opgevolgd door bezoekjes aan de gynaecoloog want ik had een pap3. al spannend genoeg dus deze keer.
Maar ik zit er ook verder helemaal doorheen.
3 1/2 maand geleden ben ik er achter gekomen dat mijn man, nu ex-man, me al maanden bedonderde met een vrouw van een ex collega. De alarmbellen gingen al zeker anderhalf jaar maar nu had ik pas bewijs.
Aangezien het vertrouwen en respect weg was, en de liefde ook eigenlijk wel,hebben we de scheiding, voor zover ik kon zien, samen aangevraagd. Maar bij de advocaat zei hij ineens dat het niet hoefde voor hem, een scheiding. Hij wilde dat ook duidelijk in het convenant hebben staan. Ik heb laten toevoegen dat ik voor mij een goede reden had. Verder werkt hij op alle vlakken tegen waar dat kan. Ook de huisdieren die ik niet mee kon nemen heeft hij herplaatst, met dreiging van inslapen als ik niet voor een nieuw adres zou zorgen voor een kat.
We hadden een mooie ruime woning met grote tuin. Ondertussen woon ik 6 weken op een flat. Mooi ruim. maar wel 3 hoog zonder lift. Dat is dus een flinke aanpassing voor mijn 2 honden van bijna 13 en bijna 10 jaar. Met de meegenomen katten gaat het meestal wel goed.
Ik was door omstandigheden een thuisblijfmoeder dus een eigen inkomen had ik niet dus bijstand aangevraagd. Die heb ik ondertussen toegezegd gekregen en ik krijg dus nu te maken met de participatie-wet.
Ik heb nu vrijwilligerswerk voor 4 uur per week, maar het socialiseringstraject trekt ook aan me.
Ik ben dus in korte tijd mijn huis, mijn man, een deel van mijn huisdieren en mijn gevoel van veiligheid kwijtgeraakt. En dan heb ik het nog niet eens over het vertrouwen in de medemens.
Ik voel me depressief en overspannen. Alleen al uit bed komen en de honden uitlaten is soms een grote opgave.
Zaterdag lag er een briefje in mijn brievenbus dat mijn honden in mijn afwezigheid vaak lang blaffen en dat was een breekpunt. Ik was een beetje opgekrabbeld en zag het weer een beetje zitten. Nu ben ik, net als in het begin dat ik hier woonde, bang er voor dat elk geluid overlast veroorzaakt. ik voel me dus eigenlijk hier ook al niet mee veilig en prettig.
Ik heb een briefje aan de buren terug geschreven dat ik aan een oplossing werk en of ze me willen helpen met het registreren van het blaffen zodat ik weet waardoor het komt.
Verder sta ik ook al een tijd op de wachtlijst om te kijken of ik een autistische stoornis heb, ook spannend.
vrijdag 26 januari 2018 om 09:57
Superschop!
Na 2 jaar met ellende is het eindelijk allemaal geregeld!
Het huis is op 27 december 2017 van mijn naam afgegaan.
Alles netjes geregeld via de notaris.
2 jaar veel ellende en geharrewar via en met advocaten, maar het is nu helemaal geregeld zoals de bedoeling was in het convenant.
Ondertussen heb ik nog maar 1 hond. de andere, die van ondertussen 13, heb ik vorig jaar in januari moeten laten inslapen. Mijn overgebleven hondje doet het prima! En heeft veel fans in het trappenhuis ook.
Mijn vrijwilligerswerk loopt nog lekker door.
En zoals verwacht heb ik, al in mei 2016, de diagnose ASS gekregen. Heel veel puzzelstukjes vielen toen op hun plek.
Hierdoor zal ik dus nog moeilijker aan het werk komen.
Ik word ook niet gecontroleerd op sollicitaties, er staat in mijn dossier bij de gemeente dat ik mijn maximale belastbaarheid bereikt heb met het vrijwilligerswerk.
Meer lukt helaas niet.
Mijn leven is dus nu een stuk rustiger.
Enige puntje is dat ex de indexering van de alimentatie blijkbaar vergeten is...
Na 2 jaar met ellende is het eindelijk allemaal geregeld!
Het huis is op 27 december 2017 van mijn naam afgegaan.
Alles netjes geregeld via de notaris.
2 jaar veel ellende en geharrewar via en met advocaten, maar het is nu helemaal geregeld zoals de bedoeling was in het convenant.
Ondertussen heb ik nog maar 1 hond. de andere, die van ondertussen 13, heb ik vorig jaar in januari moeten laten inslapen. Mijn overgebleven hondje doet het prima! En heeft veel fans in het trappenhuis ook.
Mijn vrijwilligerswerk loopt nog lekker door.
En zoals verwacht heb ik, al in mei 2016, de diagnose ASS gekregen. Heel veel puzzelstukjes vielen toen op hun plek.
Hierdoor zal ik dus nog moeilijker aan het werk komen.
Ik word ook niet gecontroleerd op sollicitaties, er staat in mijn dossier bij de gemeente dat ik mijn maximale belastbaarheid bereikt heb met het vrijwilligerswerk.
Meer lukt helaas niet.
Mijn leven is dus nu een stuk rustiger.
Enige puntje is dat ex de indexering van de alimentatie blijkbaar vergeten is...
