Psyche
alle pijlers
familie
maandag 1 juni 2009 om 17:41
Ik kan nergens terecht met mijn verhaal, vandaar dat ik er een topic over open.
ik ben geadopteerd, ik heb meerdere malen geprobeerd te zoeken, helaas werd dit niet in behandeling genomen ivm te weinig info/politieke situatie v/h land.
Een aantal jaren geleden heb ik het contact verbroken met het adoptiegezin waarin ik opgegroeid ben. Het was voor mij niet meer haalbaar om contact te hebben.
Ik mis het hebben van een familie, waar je op terug kunt vallen, waarbij je warmte, liefde & geborgenheid kunt vinden. Ik heb het hier erg moeilijk mee, dit is elke keer weer wat mij "nekt" en depressief maakt.
Ik heb weinig sociale contacten en de contacten die ik heb zijn "druk" met hun eigen leven. Ik snap dit ook wel, maar voel me er vaak wel verontwaardigd/boos over. Dat dit onterecht is weet ik ook. Ik voel me zo weinig waard, ben ik niet de moeite waard om regelmatig wat leuks mee te doen?
Ook voel ik me niet verbonden met mensen, ik zou heel graag hechte vriendschappen willen, maar het lukt me niet om dit voor elkaar te krijgen. Over het algemeen ben ik een luisteraar, vrienden vertellen en ik luister. Als het dan al een keer over mij gaat, draait het gesprek al gauw weer hun kant op en vind ik het moeilijk om weer over mezelf te beginnen. Het is niet mijn bedoeling dat het overkomt alsof ik hun de schuld geef, ik heb zelf ook mijn aandeel, ik vind het moeilijk om het over mezelf te hebben, dus ik draai ook vaak genoeg het gesprek weer om.
Al het bovenstaande maakt dat ik me erg eenzaam voel. Ik ben ook wel bezig om op zoek te gaan naar meer contacten, maar ik denk niet dat dit de gehele oplossing is, volgens mij zit die eenzaamheid in mij. Feit blijft dat ik geen familie heb.
Alle adviezen/tips/reacties die ik op de laatste zin krijg vind ik moelijk (reacties zoals "familie is ook niet alles" "er zijn meer mensen die geen familie hebben") ik krijg daardoor het gevoel dat ik MOET relativeren, maar waarom? Ik weet dat soort dingen wel, ik weet dat er meer mensen zijn die geen familie hebben/het contact met familie hebben verbroken. Ik weet helaas maar al te goed dat het niet alles is om een (adoptie)familie te hebben!
Ik hoop vaak dat iemand me alsnog komt halen en dat ik vanaf nu bij dat gezin hoor. Dat ik bij iemand op schoot kan kruipen om uit te huilen, veilig onder iemand zijn armen. Ik baal ervan dat ik al te oud ben om alsnog in een pleeggezin geplaats te worden. Ik schaam me voor deze gevoelens, maar ik heb het zo nodig. Ik voel me net een kind van 5 wat om liefde & verzorging schreeuwt. Maar ik ben een volwassen vrouw, deze gedachten/gevoelens mogen geen plaats meer hebben in mijn hoofd/hart.
Ik heb altijd gedacht als ik mijn ouders vind, dan word alles beter, dan heeft het leven zin, maar dit breekt me ook op, het heeft me niks gebracht! Laatst zei iemand nog tegen me dat ik moet blijven vechten om mijn biologische ouders te vinden. Maar ik wil niet meer vechten, ik wil niet meer hopen dat ik mijn ouders vind, ik wil niet meer hopen dat het leven dan beter word, ik wil er vanaf, van het doet me onbeschrijfelijk veel pijn.
Maar dan is er niks meer, een leeg, zwart gat, vol met eenzaamheid & angst, dat ik altijd alleen blijf, dat het niet gaat lukken om een gelukkig leven te kunnen leiden.
Ik wil niet meer "overleven" ik wil leven. Ik wil kunnen genieten van kleine dingen, een leuk sociaal leven, huisje, boompje, beestje, kortom de zin van het leven inzien, maar het lukt me niet. Zelfs op een dag als vandaag, met dit mooie weer, is de wereld voor mij "donker"
Ik vind dat de hulpverlening tekort schiet om me hier bij te helpen, zij weten het ook niet, ik krijg alleen maar te horen dat ik het moet accepteren en dat ik het hier mee moet doen. En daar sta je dan met legen handen, want hoe moet ik verder, ik heb handvaten nodig, maar die krijg ik niet aangereikt.
Zijn er meer mensen die het contact met hun familie verbroken hebben, of in een zelfde situatie zitten als ik?
hoe gaat jij met dit gemis om?, wat ervaar jij wel/niet als steunend/helpend. waar loop je tegen aan? word dit gevoel minder, of is dit een blijvend iets?
ik ben geadopteerd, ik heb meerdere malen geprobeerd te zoeken, helaas werd dit niet in behandeling genomen ivm te weinig info/politieke situatie v/h land.
Een aantal jaren geleden heb ik het contact verbroken met het adoptiegezin waarin ik opgegroeid ben. Het was voor mij niet meer haalbaar om contact te hebben.
Ik mis het hebben van een familie, waar je op terug kunt vallen, waarbij je warmte, liefde & geborgenheid kunt vinden. Ik heb het hier erg moeilijk mee, dit is elke keer weer wat mij "nekt" en depressief maakt.
Ik heb weinig sociale contacten en de contacten die ik heb zijn "druk" met hun eigen leven. Ik snap dit ook wel, maar voel me er vaak wel verontwaardigd/boos over. Dat dit onterecht is weet ik ook. Ik voel me zo weinig waard, ben ik niet de moeite waard om regelmatig wat leuks mee te doen?
Ook voel ik me niet verbonden met mensen, ik zou heel graag hechte vriendschappen willen, maar het lukt me niet om dit voor elkaar te krijgen. Over het algemeen ben ik een luisteraar, vrienden vertellen en ik luister. Als het dan al een keer over mij gaat, draait het gesprek al gauw weer hun kant op en vind ik het moeilijk om weer over mezelf te beginnen. Het is niet mijn bedoeling dat het overkomt alsof ik hun de schuld geef, ik heb zelf ook mijn aandeel, ik vind het moeilijk om het over mezelf te hebben, dus ik draai ook vaak genoeg het gesprek weer om.
Al het bovenstaande maakt dat ik me erg eenzaam voel. Ik ben ook wel bezig om op zoek te gaan naar meer contacten, maar ik denk niet dat dit de gehele oplossing is, volgens mij zit die eenzaamheid in mij. Feit blijft dat ik geen familie heb.
Alle adviezen/tips/reacties die ik op de laatste zin krijg vind ik moelijk (reacties zoals "familie is ook niet alles" "er zijn meer mensen die geen familie hebben") ik krijg daardoor het gevoel dat ik MOET relativeren, maar waarom? Ik weet dat soort dingen wel, ik weet dat er meer mensen zijn die geen familie hebben/het contact met familie hebben verbroken. Ik weet helaas maar al te goed dat het niet alles is om een (adoptie)familie te hebben!
Ik hoop vaak dat iemand me alsnog komt halen en dat ik vanaf nu bij dat gezin hoor. Dat ik bij iemand op schoot kan kruipen om uit te huilen, veilig onder iemand zijn armen. Ik baal ervan dat ik al te oud ben om alsnog in een pleeggezin geplaats te worden. Ik schaam me voor deze gevoelens, maar ik heb het zo nodig. Ik voel me net een kind van 5 wat om liefde & verzorging schreeuwt. Maar ik ben een volwassen vrouw, deze gedachten/gevoelens mogen geen plaats meer hebben in mijn hoofd/hart.
Ik heb altijd gedacht als ik mijn ouders vind, dan word alles beter, dan heeft het leven zin, maar dit breekt me ook op, het heeft me niks gebracht! Laatst zei iemand nog tegen me dat ik moet blijven vechten om mijn biologische ouders te vinden. Maar ik wil niet meer vechten, ik wil niet meer hopen dat ik mijn ouders vind, ik wil niet meer hopen dat het leven dan beter word, ik wil er vanaf, van het doet me onbeschrijfelijk veel pijn.
Maar dan is er niks meer, een leeg, zwart gat, vol met eenzaamheid & angst, dat ik altijd alleen blijf, dat het niet gaat lukken om een gelukkig leven te kunnen leiden.
Ik wil niet meer "overleven" ik wil leven. Ik wil kunnen genieten van kleine dingen, een leuk sociaal leven, huisje, boompje, beestje, kortom de zin van het leven inzien, maar het lukt me niet. Zelfs op een dag als vandaag, met dit mooie weer, is de wereld voor mij "donker"
Ik vind dat de hulpverlening tekort schiet om me hier bij te helpen, zij weten het ook niet, ik krijg alleen maar te horen dat ik het moet accepteren en dat ik het hier mee moet doen. En daar sta je dan met legen handen, want hoe moet ik verder, ik heb handvaten nodig, maar die krijg ik niet aangereikt.
Zijn er meer mensen die het contact met hun familie verbroken hebben, of in een zelfde situatie zitten als ik?
hoe gaat jij met dit gemis om?, wat ervaar jij wel/niet als steunend/helpend. waar loop je tegen aan? word dit gevoel minder, of is dit een blijvend iets?
maandag 27 juli 2009 om 16:20
ik heb het alleen over één van jouw eerdere posts, dat ik daarin misschien iets verkeerds heb gelezen. voor de rst blijf ik bij mijn standpunt en denk ik er nog net zo over.
ik heb liever dat je voor je zelf praat en niet over we, dat geeft mij het geveol, van de rest tegen mij en dat voelt niet prettig. je bent overigens nog de enige die hier post, de rest is inmiddels afgehaakt.
het voelt als een dooddoener, je bedoeld het goed, alsof dat een excuus is. dat ik er mij er rot bij voel is dan even niet van belang lijkt het.
dus ik vraag mij af of het nog wel goed is dat ik hier schrijf, het schaad mij eerder, dan dat het mij steun geeft. ook hier kan ik niet krijgen wat ik nodig heb, ondanks dat ik dat heb aangegeven.
ik heb niet het gevoel dat er naar mij word geluisterd, het is allemaal puur eigen belang om maar adviezen en oplossingen te gaan verzinnen, terwijl daar mijn behoefte niet ligt.
ik voel mij daardoor niet serieus genomen (zelfd niet door de huisarts waar ik vanmiddag ben geweest. ik gaf aan dat ik het moeilijk vind dat mensen in mijn omgeving een relatie hebben, zwanger zijn, settelen etc. en dat dit er voor mij nog niet is, dat mijn leven anders loopt dan dat ik gehoopt had. dit is een enorme teleurstelling voor me en doet mij veel pijn. waarop de huisarts zegt, maar je bent nog jong genoeg om zwanger te raken gelijk weer zo'n dooddoener, mijn gevoel word wederom weer van tafel geveegd. dat weet ik zelf ook wel dat ik technisch nog jong ben, maar dat maakt het niet minder pijnlijk. en weer moet ik dat uitleggen, weer moet ik mij verdedigen. ik ben moe, en ik heb geen zin meer om constant dingen uit te leggen, het heeft immers geen nut er word toch niet naar mij geluisterd
bedankt in ieder geval voor de moeite, succes & sterkte met alles.
ik heb liever dat je voor je zelf praat en niet over we, dat geeft mij het geveol, van de rest tegen mij en dat voelt niet prettig. je bent overigens nog de enige die hier post, de rest is inmiddels afgehaakt.
het voelt als een dooddoener, je bedoeld het goed, alsof dat een excuus is. dat ik er mij er rot bij voel is dan even niet van belang lijkt het.
dus ik vraag mij af of het nog wel goed is dat ik hier schrijf, het schaad mij eerder, dan dat het mij steun geeft. ook hier kan ik niet krijgen wat ik nodig heb, ondanks dat ik dat heb aangegeven.
ik heb niet het gevoel dat er naar mij word geluisterd, het is allemaal puur eigen belang om maar adviezen en oplossingen te gaan verzinnen, terwijl daar mijn behoefte niet ligt.
ik voel mij daardoor niet serieus genomen (zelfd niet door de huisarts waar ik vanmiddag ben geweest. ik gaf aan dat ik het moeilijk vind dat mensen in mijn omgeving een relatie hebben, zwanger zijn, settelen etc. en dat dit er voor mij nog niet is, dat mijn leven anders loopt dan dat ik gehoopt had. dit is een enorme teleurstelling voor me en doet mij veel pijn. waarop de huisarts zegt, maar je bent nog jong genoeg om zwanger te raken gelijk weer zo'n dooddoener, mijn gevoel word wederom weer van tafel geveegd. dat weet ik zelf ook wel dat ik technisch nog jong ben, maar dat maakt het niet minder pijnlijk. en weer moet ik dat uitleggen, weer moet ik mij verdedigen. ik ben moe, en ik heb geen zin meer om constant dingen uit te leggen, het heeft immers geen nut er word toch niet naar mij geluisterd
bedankt in ieder geval voor de moeite, succes & sterkte met alles.
maandag 27 juli 2009 om 16:36
Newstylista, ik lees hier wel eens mee (zelfde pijler als mijn topic hè), maar nu wil ik dan toch eens reageren.
De situatie waar jij in zit, met al je onzekerheden en onduidelijkheden, is inderdaad zwaar.
Dat kan niemand je afnemen en dat kan ook niemand goed maken voor je.
Waar je wél iets aan kunt doen is je slachtofferhouding.
Die neem je mijns inziens steeds sterker op je, die rol van 'niemand wacht op mij' en daarmee jaag je juist de mensen weg die wél naar je willen luisteren.
Waarom zeg ik dat?
Ten eerste omdat je schrijft: ook hier kan ik niet krijgen wat ik nodig heb, ondanks dat ik dat heb aangegeven. Je bent groot genoeg, oud en wijs genoeg, om te beseffen dat niémand jou kan geven wat je nodig hebt. Wat je nodig hebt moet namelijk uit jezelf komen: acceptatie van je situatie, vertrouwen in jezelf. Een ander kan luisteren (en dat werd in dit topic wel degelijk gedaan) en een ander kan je advies geven, maar wat je nodig hebt, dat kun jij alleen jezelf geven.
Ten tweede schreef je: je kunt me niet helpen, ik kan mijzelf niet eens helpen. ik ben de mislukkeling van de eeuw, zonder enig toekomstperspectief. Dit is de slachtofferrol ten top, dat zie je zelf hopelijk ook wel in. Aan de ene kant zeg je dat men je niet kan helpen, aan de andere kant verwacht je dat men jou gaat geven wat je nodig hebt? Come on. Je bent een lieve meid, naar wat ik zoal van je lees, maar je bent nu bezig jezelf een probleem ààn te praten.
Ten derde, en als laatste: je bedoeld het goed, alsof dat een excuus is. Beste Newstylista: nee, het goed bedoelen is géén excuus, maar het enige dat "we" hier, als medeforummers, voor je kùnnen doen. Dat afdoen op de manier waarop je dat deed, is werkelijk erg onrechtvaardig van je. Om niet te zeggen: redelijk onbeschoft naar de mensen die hier wel een poging gedaan hebben om je te steunen. In feite doe je nu met anderen wat je hen verwijt: jij luistert namelijk zélf ook helemaal niet naar wat er gezegd en geschreven is.
Jouw probleem zit 'm niet in het niet erkend worden of niet gehoord worden, jouw probleem zit 'm in het feit dat je niet weet wat je wilt én daarbij ook nog eens onrealistische verwachtingen hebt.
En dan is nooit iets goed genoeg, dan zal nooit iets dat gat in je vullen.
Niks mis mee, maar je manoevreert jezelf in een enorm vervelende rol, die er ook nog eens voor gaat zorgen dat inderdààd niemand meer op je zal reageren: de slachtofferrol.
Meid, laat die houding varen. So what, sommige mensen begrijpen je niet, anderen reageren niet zoals jij het wil. Maar je bent wel degelijk een mens en dùs ben je het waard om er te zijn.
Je problemen zijn inderdaad geen makkelijke problemen, maar kijk eens naar wat je wél hebt: je gezondheid, je kunt je goed uitdrukken gezien je posts hier op het forum, je bent intelligent.
Ik hoop intelligent genoeg om te zien dat je nu jezelf buiten spel zet, een ander doet dat niet met je, dat doe je he-le-maal zelf.
Harde woorden hè?
Maar ik denk dat als je niet in staat bent alle welgemeende lieve postings tot je door te laten dringen, dit je misschien wél wakker schudt.
Ik hoop je nog te lezen, hier, op dit topic.
Ik zou je superstoer vinden als je dat deed.
De situatie waar jij in zit, met al je onzekerheden en onduidelijkheden, is inderdaad zwaar.
Dat kan niemand je afnemen en dat kan ook niemand goed maken voor je.
Waar je wél iets aan kunt doen is je slachtofferhouding.
Die neem je mijns inziens steeds sterker op je, die rol van 'niemand wacht op mij' en daarmee jaag je juist de mensen weg die wél naar je willen luisteren.
Waarom zeg ik dat?
Ten eerste omdat je schrijft: ook hier kan ik niet krijgen wat ik nodig heb, ondanks dat ik dat heb aangegeven. Je bent groot genoeg, oud en wijs genoeg, om te beseffen dat niémand jou kan geven wat je nodig hebt. Wat je nodig hebt moet namelijk uit jezelf komen: acceptatie van je situatie, vertrouwen in jezelf. Een ander kan luisteren (en dat werd in dit topic wel degelijk gedaan) en een ander kan je advies geven, maar wat je nodig hebt, dat kun jij alleen jezelf geven.
Ten tweede schreef je: je kunt me niet helpen, ik kan mijzelf niet eens helpen. ik ben de mislukkeling van de eeuw, zonder enig toekomstperspectief. Dit is de slachtofferrol ten top, dat zie je zelf hopelijk ook wel in. Aan de ene kant zeg je dat men je niet kan helpen, aan de andere kant verwacht je dat men jou gaat geven wat je nodig hebt? Come on. Je bent een lieve meid, naar wat ik zoal van je lees, maar je bent nu bezig jezelf een probleem ààn te praten.
Ten derde, en als laatste: je bedoeld het goed, alsof dat een excuus is. Beste Newstylista: nee, het goed bedoelen is géén excuus, maar het enige dat "we" hier, als medeforummers, voor je kùnnen doen. Dat afdoen op de manier waarop je dat deed, is werkelijk erg onrechtvaardig van je. Om niet te zeggen: redelijk onbeschoft naar de mensen die hier wel een poging gedaan hebben om je te steunen. In feite doe je nu met anderen wat je hen verwijt: jij luistert namelijk zélf ook helemaal niet naar wat er gezegd en geschreven is.
Jouw probleem zit 'm niet in het niet erkend worden of niet gehoord worden, jouw probleem zit 'm in het feit dat je niet weet wat je wilt én daarbij ook nog eens onrealistische verwachtingen hebt.
En dan is nooit iets goed genoeg, dan zal nooit iets dat gat in je vullen.
Niks mis mee, maar je manoevreert jezelf in een enorm vervelende rol, die er ook nog eens voor gaat zorgen dat inderdààd niemand meer op je zal reageren: de slachtofferrol.
Meid, laat die houding varen. So what, sommige mensen begrijpen je niet, anderen reageren niet zoals jij het wil. Maar je bent wel degelijk een mens en dùs ben je het waard om er te zijn.
Je problemen zijn inderdaad geen makkelijke problemen, maar kijk eens naar wat je wél hebt: je gezondheid, je kunt je goed uitdrukken gezien je posts hier op het forum, je bent intelligent.
Ik hoop intelligent genoeg om te zien dat je nu jezelf buiten spel zet, een ander doet dat niet met je, dat doe je he-le-maal zelf.
Harde woorden hè?
Maar ik denk dat als je niet in staat bent alle welgemeende lieve postings tot je door te laten dringen, dit je misschien wél wakker schudt.
Ik hoop je nog te lezen, hier, op dit topic.
Ik zou je superstoer vinden als je dat deed.
maandag 27 juli 2009 om 17:09
Het is zeker niet mijn bedoeling je rot te laten voelen. Maar ik denk dat je op dit moment alles verkeerd interpreteert, in ieder geval wat ik opschrijf. Mijn 'ik bedoel het goed' is echt zo. Ik probeer niet je gevoelens weg te moffelen. Als je mijn posts terugleest, zie je dat ik een aantal keer aangeef dat jij er ook mag zijn, dat je ruimte in mag nemen. Het voelt een beetje of je denkt dat ik expres in je zere plek loop te prikken.
Het lijkt mij ook vervelend dat iedereen om je heen gelukkig is in jouw ogen. Of ze dat ook daadwerkelijk zijn is een tweede. Je huisarts komt misschien met een dooddoener, maar denk ook dat hij het niet zo bedoelt. Je huisarts heeft misschien niet de 'voelsprieten' om te voelen hoe hoog het je zit. Dat is heel erg jammer, vooral omdat je weer dieper in de put gaat daarom. Maar aan de andere kant kan hij geen gedachten lezen. Dat je je steeds opnieuw moet uitleggen of verklaren is vermoeiend, maar anders kunnen mensen niet begrijpen wat je bedoelt.
Ik hoop dat je nog af en toe komt posten, ik ben namelijk WEL geïntereseerd!
Net als de post van robo is dit ook niet zo'n vriendelijke post. Maar het komt op me over of m'n eerdere posts ook niet binnenkomen. Terwijl ik het wel goed bedoel, ja weer die dooddoener. Maar het is wel zo! Liefs!
Het lijkt mij ook vervelend dat iedereen om je heen gelukkig is in jouw ogen. Of ze dat ook daadwerkelijk zijn is een tweede. Je huisarts komt misschien met een dooddoener, maar denk ook dat hij het niet zo bedoelt. Je huisarts heeft misschien niet de 'voelsprieten' om te voelen hoe hoog het je zit. Dat is heel erg jammer, vooral omdat je weer dieper in de put gaat daarom. Maar aan de andere kant kan hij geen gedachten lezen. Dat je je steeds opnieuw moet uitleggen of verklaren is vermoeiend, maar anders kunnen mensen niet begrijpen wat je bedoelt.
Ik hoop dat je nog af en toe komt posten, ik ben namelijk WEL geïntereseerd!
Net als de post van robo is dit ook niet zo'n vriendelijke post. Maar het komt op me over of m'n eerdere posts ook niet binnenkomen. Terwijl ik het wel goed bedoel, ja weer die dooddoener. Maar het is wel zo! Liefs!
maandag 27 juli 2009 om 20:45
Ik heb niet je hele topic gelezen, maar misschien heb je iets aan deze link:
www.adoptietrefpunt.nl
www.adoptietrefpunt.nl
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
maandag 27 juli 2009 om 21:24
Hi Newstylista,
Ik vind het heel naar voor je.
Het moet niet makkelijk voor je zijn, en ik denk dat je het vooral moet accepteren. Ook dat had je vaker gehoord, las ik.
Ik ben opgegroeit met teveel familie, mijn familie benauwde me, moest alles doorgeven met wie en wanneer ik weg ging. Mocht nooit alleen weg etc, totaal tegen overgesteld van jou dus. Maar heeft me totaal ongelukkig gemaakt. Heb nu ook geen contact meer inverband met veiligheid.
Zo zie je maar hoe anders het kan zijn. Was heel moeilijk voor mij. Maar wil niet mijn leven verder laten beinvloeden door invloeden van buiten af.
Ik vind het heel naar voor je.
Het moet niet makkelijk voor je zijn, en ik denk dat je het vooral moet accepteren. Ook dat had je vaker gehoord, las ik.
Ik ben opgegroeit met teveel familie, mijn familie benauwde me, moest alles doorgeven met wie en wanneer ik weg ging. Mocht nooit alleen weg etc, totaal tegen overgesteld van jou dus. Maar heeft me totaal ongelukkig gemaakt. Heb nu ook geen contact meer inverband met veiligheid.
Zo zie je maar hoe anders het kan zijn. Was heel moeilijk voor mij. Maar wil niet mijn leven verder laten beinvloeden door invloeden van buiten af.
maandag 27 juli 2009 om 22:00
Hoi Newstylista,
Ik heb een paar dagen niet gereageerd, omdat ik eerlijk is eerlijk even niet meer wist hoe. Robo beschrijft het treffend vind ik. Pittige woorden, maar ik denk wel dat het die slachtofferrol is waar je je in plaatst, waardoor er inderdaad mensen op het forum, en vervelender nog in je nabije omgeving kunnen afhaken. Ikzelf bijvoorbeeld wil niet afhaken, maar je boosheid tegen alles en iedereen keert zich denk ik tegen je.
Ik hoop dat je kan inzien dat dingen niet worden opgeschreven om je te kwetsen en ik hoop vooral dat je er niet verder van in de put raakt. Je bent het waard om steun te krijgen en er te zijn, maar steun krijgen betekent soms ook dingen horen die je in eerste instantie eigenlijk liever niet wil horen! Ik hoop dat je hier blijft schrijven!
Ik heb een paar dagen niet gereageerd, omdat ik eerlijk is eerlijk even niet meer wist hoe. Robo beschrijft het treffend vind ik. Pittige woorden, maar ik denk wel dat het die slachtofferrol is waar je je in plaatst, waardoor er inderdaad mensen op het forum, en vervelender nog in je nabije omgeving kunnen afhaken. Ikzelf bijvoorbeeld wil niet afhaken, maar je boosheid tegen alles en iedereen keert zich denk ik tegen je.
Ik hoop dat je kan inzien dat dingen niet worden opgeschreven om je te kwetsen en ik hoop vooral dat je er niet verder van in de put raakt. Je bent het waard om steun te krijgen en er te zijn, maar steun krijgen betekent soms ook dingen horen die je in eerste instantie eigenlijk liever niet wil horen! Ik hoop dat je hier blijft schrijven!
dinsdag 28 juli 2009 om 15:52
Geef al je liefde en knuffels aan een pleegkindje of crisiskindje. Zo maak je, je eigen familie. Genoeg eenzame mensen in de wereld. In alle soorten en maten. Je kunt ook 1x p/week met een omaatje die nooit bezoek krijgt gaan wandelen in het park. Of een potje voetballen met die kinderen van dat gezinsvervangend tehuis bij jouw op de hoek. Weet je hoeveel kinderen / jeugdigen / ouderen er in hulpverleningsvoorzieningen zitten en net als jij verlangen naar een knuffel, warmte en kamaraadschap.
Ik hou snel van mensen en mensen houden snel van mij. :smootch:
Ik hou snel van mensen en mensen houden snel van mij. :smootch:
woensdag 29 juli 2009 om 19:22
Hoi Newstylista,
Ik wist een paar dagen geleden niet zo goed wat ik moest zeggen, omdat ik het idee kreeg dat dingen niet overkwamen zoals ze bedoeld werden, in dit topic.
Heel naar dat je zo eenzaam bent. Ik denk dat mensen die zelf niet geadopteerd zijn zich niet kunnen voorstellen hoe jij je moet voelen.
Ik vraag me af of je nog naar de link gekeken hebt, die ik op de vorige pagina gepost heb.
Er is iemand in Nederland (Hilbrand Westra) die erg veel doet om adoptie anders te belichten. Hij is zelf geadopteerd vanuit Korea en heeft zich nooit thuis gevoeld in het Nederlandse gezin waar hij opgegroeid is. Hij was één van de 8 geadopteerde kinderen en de kinderen waren heel verschillend, uit verschillende landen afkomstig. Zijn adoptieouders waren in de veronderstelling dat ze goed werk deden door zoveel 'zielige kindjes' te helpen, maar voor hem voelde het heel anders.
Als ik goed begrepen heb, kreeg Korea ook veel geld voor de kinderen die ze afstonden.
Ik heb een beetje gegoogled om een organisatie te vinden voor 'lotgenoten' zegmaar, ik weet niet of dat gelukt is.
Maar ik ben bevriend geweest met de vriendin van Hilbrand, dus als je wilt kan ik proberen meer informatie te krijgen.
Er moeten mensen zijn in Nederland die ook geadopteerd zijn en die jouw gevoel precies begrijpen. Jij hoeft heus niet alle feestdagen in je eentje te vieren, er zijn zoveel plaatsen waar jij welkom bent op die momenten. Je moet ze alleen weten te vinden en ik snap dat dat niet vanzelf gaat.
Veel sterkte
Ik wist een paar dagen geleden niet zo goed wat ik moest zeggen, omdat ik het idee kreeg dat dingen niet overkwamen zoals ze bedoeld werden, in dit topic.
Heel naar dat je zo eenzaam bent. Ik denk dat mensen die zelf niet geadopteerd zijn zich niet kunnen voorstellen hoe jij je moet voelen.
Ik vraag me af of je nog naar de link gekeken hebt, die ik op de vorige pagina gepost heb.
Er is iemand in Nederland (Hilbrand Westra) die erg veel doet om adoptie anders te belichten. Hij is zelf geadopteerd vanuit Korea en heeft zich nooit thuis gevoeld in het Nederlandse gezin waar hij opgegroeid is. Hij was één van de 8 geadopteerde kinderen en de kinderen waren heel verschillend, uit verschillende landen afkomstig. Zijn adoptieouders waren in de veronderstelling dat ze goed werk deden door zoveel 'zielige kindjes' te helpen, maar voor hem voelde het heel anders.
Als ik goed begrepen heb, kreeg Korea ook veel geld voor de kinderen die ze afstonden.
Ik heb een beetje gegoogled om een organisatie te vinden voor 'lotgenoten' zegmaar, ik weet niet of dat gelukt is.
Maar ik ben bevriend geweest met de vriendin van Hilbrand, dus als je wilt kan ik proberen meer informatie te krijgen.
Er moeten mensen zijn in Nederland die ook geadopteerd zijn en die jouw gevoel precies begrijpen. Jij hoeft heus niet alle feestdagen in je eentje te vieren, er zijn zoveel plaatsen waar jij welkom bent op die momenten. Je moet ze alleen weten te vinden en ik snap dat dat niet vanzelf gaat.
Veel sterkte
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
