familie

Ik kan nergens terecht met mijn verhaal, vandaar dat ik er een topic over open.



ik ben geadopteerd, ik heb meerdere malen geprobeerd te zoeken, helaas werd dit niet in behandeling genomen ivm te weinig info/politieke situatie v/h land.



Een aantal jaren geleden heb ik het contact verbroken met het adoptiegezin waarin ik opgegroeid ben. Het was voor mij niet meer haalbaar om contact te hebben.



Ik mis het hebben van een familie, waar je op terug kunt vallen, waarbij je warmte, liefde & geborgenheid kunt vinden. Ik heb het hier erg moeilijk mee, dit is elke keer weer wat mij "nekt" en depressief maakt.



Ik heb weinig sociale contacten en de contacten die ik heb zijn "druk" met hun eigen leven. Ik snap dit ook wel, maar voel me er vaak wel verontwaardigd/boos over. Dat dit onterecht is weet ik ook. Ik voel me zo weinig waard, ben ik niet de moeite waard om regelmatig wat leuks mee te doen?



Ook voel ik me niet verbonden met mensen, ik zou heel graag hechte vriendschappen willen, maar het lukt me niet om dit voor elkaar te krijgen. Over het algemeen ben ik een luisteraar, vrienden vertellen en ik luister. Als het dan al een keer over mij gaat, draait het gesprek al gauw weer hun kant op en vind ik het moeilijk om weer over mezelf te beginnen. Het is niet mijn bedoeling dat het overkomt alsof ik hun de schuld geef, ik heb zelf ook mijn aandeel, ik vind het moeilijk om het over mezelf te hebben, dus ik draai ook vaak genoeg het gesprek weer om.



Al het bovenstaande maakt dat ik me erg eenzaam voel. Ik ben ook wel bezig om op zoek te gaan naar meer contacten, maar ik denk niet dat dit de gehele oplossing is, volgens mij zit die eenzaamheid in mij. Feit blijft dat ik geen familie heb.



Alle adviezen/tips/reacties die ik op de laatste zin krijg vind ik moelijk (reacties zoals "familie is ook niet alles" "er zijn meer mensen die geen familie hebben") ik krijg daardoor het gevoel dat ik MOET relativeren, maar waarom? Ik weet dat soort dingen wel, ik weet dat er meer mensen zijn die geen familie hebben/het contact met familie hebben verbroken. Ik weet helaas maar al te goed dat het niet alles is om een (adoptie)familie te hebben!



Ik hoop vaak dat iemand me alsnog komt halen en dat ik vanaf nu bij dat gezin hoor. Dat ik bij iemand op schoot kan kruipen om uit te huilen, veilig onder iemand zijn armen. Ik baal ervan dat ik al te oud ben om alsnog in een pleeggezin geplaats te worden. Ik schaam me voor deze gevoelens, maar ik heb het zo nodig. Ik voel me net een kind van 5 wat om liefde & verzorging schreeuwt. Maar ik ben een volwassen vrouw, deze gedachten/gevoelens mogen geen plaats meer hebben in mijn hoofd/hart.



Ik heb altijd gedacht als ik mijn ouders vind, dan word alles beter, dan heeft het leven zin, maar dit breekt me ook op, het heeft me niks gebracht! Laatst zei iemand nog tegen me dat ik moet blijven vechten om mijn biologische ouders te vinden. Maar ik wil niet meer vechten, ik wil niet meer hopen dat ik mijn ouders vind, ik wil niet meer hopen dat het leven dan beter word, ik wil er vanaf, van het doet me onbeschrijfelijk veel pijn.



Maar dan is er niks meer, een leeg, zwart gat, vol met eenzaamheid & angst, dat ik altijd alleen blijf, dat het niet gaat lukken om een gelukkig leven te kunnen leiden.



Ik wil niet meer "overleven" ik wil leven. Ik wil kunnen genieten van kleine dingen, een leuk sociaal leven, huisje, boompje, beestje, kortom de zin van het leven inzien, maar het lukt me niet. Zelfs op een dag als vandaag, met dit mooie weer, is de wereld voor mij "donker"



Ik vind dat de hulpverlening tekort schiet om me hier bij te helpen, zij weten het ook niet, ik krijg alleen maar te horen dat ik het moet accepteren en dat ik het hier mee moet doen. En daar sta je dan met legen handen, want hoe moet ik verder, ik heb handvaten nodig, maar die krijg ik niet aangereikt.



Zijn er meer mensen die het contact met hun familie verbroken hebben, of in een zelfde situatie zitten als ik?



hoe gaat jij met dit gemis om?, wat ervaar jij wel/niet als steunend/helpend. waar loop je tegen aan? word dit gevoel minder, of is dit een blijvend iets?

blogbabe, nee op dit moment heb ik geen hulp, er zijn lange wachttijden en kan pas over 3 mnd terecht. maar dat is meer voor een ander deel van mijn problemen. ik durf het niet goed aan het hier weer over te hebben, dat heb ik uitgelegd in mijn OP.



nee wat mij betreft komt het nooit meer goed tussen mij en het adoptiegezin.



dank je voor de knuffel!

bedankt voor jullie reacties. @roosvrouw: het is niet zo dat ik geen behoefte heb om mijn biologische ouders te zoeken. ik denk alleen dat het niet haalbaar is, waarom dan blijven hopen?



ik zou niet weten waar je zo'n dergelijk contact zou moeten zoeken, zoals je schreef, volgens mij id dit er wel voor kinderen, jongeren en ouderen, maar mensen zien me aankomen met mijn leeftijd, dat is toch wel triest.



ik wil zeker niet gaan wachten totdat er zoiets voorbij komt, maar in de tussentijd moet ik wel wat. ik worstel hier al praktisch mijn hele leven mee, jammer genoeg kan ik die tijd niet meer inhalen



ik heb geen idee hoe ik dat kan nastreven, je hebt ook niet alles in de hand, zoals een relatie, dit kun je niet afdwingen, maar komt op je pad. ik snap ook wel dat ze daar een punt hebben, dat bedoelde ik ook niet. maar vervolgens helpen ze me niet om te kijken hoe ik op een andere manier mijn leven kan inrichten, hoe ik dat moet doen, hoe ik het verdriet een plek moet geven, dat zijn toch concrete vragen? ik voel me door de hulpverlening in de kou gezet!



ik weet het niet, ik probeer echt wel dingen, het is niet zo dat ik niks doe of onderneem, maar het depressieve gevoel blijft, zoals ik dat omschreven heb, dus vraag me af of het allemaal wel helpt al die activiteiten te gaan ondernemen.



ik moet dit verwerken, ik moet de situatie met mijn adoptiegezin verwerken, maar hoe. ergens is het toch een rouwverwerkingsproces, maar dat heb je niet voor mijn situtie



@elmervrouw: bedankt voor je reactie/verhaal. wat doe je op een moment dat jij je erg eenzaam voelt? en helpt dat het uitspreken naar jou therapeut?



ik vind het erg naar voor je dat jij ook in deze sitiuatie zit



@star: nee ik wil het zelf graag, niet omdat het zo hoort.



@blogbabe: dat erover heen zetten, vind ik erg makkelijk gedacht, hier zet ik me niet zomaar overheen, ik heb totaal geen basis gehad, die krijg je niet zomaar terug om wat meer contacten te hebben. misschien heb ik dan tijdelijk wat afleiding. maar ook contact vind ik moeilijk, je word dan namelijk constant geconfronteerd met wat jezelf zou graag zou willen, familie. Want mijn omgeving heeft dit wel en ook goed en leuk contact, ik ben hier zo jaloers op, dat als zij daar over vertellen ga ik me erg rot voelen (dit laat ik niet merken)



dat oproepje heb ik al geplaatst, het is nu afwachten of er reacties komen.

quote:zoeter schreef op 01 juni 2009 @ 18:23:

Jee wat ongelooflijk moeilijk! Hoe is het mogelijk dan je dan ook pas over 3 maanden terecht kunt?er zijn gewoon lange wachttijden bij die afdeling, nee is bij een instelling. Ook bij een particulier? Heb je die afspraak voor over 3 maanden wel gemaakt? ja de afspraak staat gelukkig al wel vast. Dat zou ik iig wel doen, want wie weet heb je die over 3 maanden nog nodig en ben je nog niet uit deze depressie. Ook al geef je aan dat je niet voor deze problemen gaat, vaak hebben dingen onbewust wel relaties met elkaar. ja dat is ook zo, het zit allemaal nogal complex in elkaar, ik kan het niet allemaal uitleggen ivm herkenning.



Uit welk land ben je geadopteerd? Hoe oud was je toen? Is er ooit wel eens iets van een hechtingsstoornis opgemerkt? de 2 vorige vragen beantwoord ik liever niet ivm herkenning. ja ik heb een hechtingsprobleem. Heb je in je kinderjaren wel een goede band gehad met je adoptie-ouders? nee er is nooit goed contact geweest, ik voelde me daar niet thuis, er waren veel problemen, dit kwam voort uit mijn hechtingsproblemen. tot op de dag van vandaag geef ik mezelf daar de schuld van, ik was een rotkind, dus tja eigen schuld Heb je ook adoptie-broertjes of -zusjes? ja die heb ik, maar daar heb ik ook geen contact mee.



Je hebt vast al geprobeerd om contact te krijgen met je geboorte-ouders via een televisieprogramma. Kun je dat niet vaker proberen, misschien dat de situatie in je geboorteland verbeterd is en dit nu wel kan? nee het is nog niet verbeterd en er is gewoon te weinig informatie. Ben je zelf wel eens in je geboorteland geweest? ik ben er nog nooit geweest, maar ik zou zo graag willen, het is alleen een hele dure reis en daat kan ik nu financieel nog niet opbrengen. Voelde je je daar wel thuis?



Heb je tegen de sociale contacten die het druk hebben met hun eigen leven wel eens gezegd hoe moeilijk je het hebt. ze weten wel van mijn situatie af, maar ze weten niet hoe ze er mee moeten omgaan volgens mij, het blijft bij rot voor je. ik wil me in die zin ook niet afhankelijk van hun opstellen, dus ik ben bang dat ik veroordeeld ben tot het er over hebben op een forum Dat je echt depressief bent en graag meer steun zou krijgen?

(mijn ervaring is dat mensen me wel meer hadden willen steunen toen ik depressief was, maar het niet door hadden omdat ze te druk met zichzelf waren)



Ik vind het vreselijk moeilijk voor je en hoop dat je je snel wat beter voelt! Dikke knuf!

quote:roosvrouw schreef op 01 juni 2009 @ 18:35:

NS; stel jezelf de vraag waar je het beste bij vaart; bij nu de zoektocht opgeven, geënt op jouw twijfel aan de haalbaarheid of toch de zoektocht opzetten en mogelijk falen. Voor sommige mensen is het beter om niet te beginnen aan een waarschijnlijk niet haalbaar doel nastreven, voor anderen is het proberen an sich een stuk helender dan het falen om te proberen. Het is maar net wat bij jou past. Als dat zoeken en mogelijk falen is, zoek dan vooral. Dan levert dat je meer op dan het falen je kan kwetsen/schaden/teleurstellen. Is dat het eerste, dan niet zoeken. steeds de teleurstelling van niks vinden/afgewezen worden ivm te weinig info, is ook heel zwaar, vandaar voorlopig maar niet meer zoeken.



En NEE, het is niet triest. Zet dat uit je hoofd, want daarmee veroordeel je (on)bewust jezelf. Jouw behoefte bestempel je daarmee als triest, terwijl het een menselijke behoefte is. Niets geks aan.



Het is ook niet makkelijk uit zo'n zwarte stemming te komen. Dat zal vallen en opstaan worden, en dat mag.



En waarom is er geen rouwverwerkingsproces voor jouw situatie? je hebt er geen therapie voor volgens mij, dus in die zin is er niet iets voor mijn situatie. Jij hebt er kennelijk behoefte aan, dús is het er! Jij hebt dat kennelijk nodig voor je verder kunt. So be it. Geef het vorm zoals jij nodig hebt. Neem afscheid van datgene waar je afscheid van moet of wilt nemen. Rouw. Huil. Wees boos, schop. Dat mag en wie je anders vertelt heeft zelf een probleem. volgens mij ben ik altijd nog degene met een probleem, ik kan boos zijn, schoppen etc totdat ik een ons weeg, maar er komt niet meer begrip, alleen maar je moet verder, zucht. ik word er zo verdrietig van, ik moet het steeds alleen doen, zelfs dat rouwen, niemand die me helpt, waarom is dat niet voor mij weggelegd. schijnbaar heb ik het niet verdiend en ben ik in en in slecht



Kijk ook eens naar jezelf. Wat kun jij jezelf bieden? ik heb mezelf weinig te bieden, ja problemen, het blijft ook vechten tegen mezelf en mijn patronen. Ben jij jouw eigen beste vriendin? Ben je lief voor jezelf waar nodig? Geef je jezelf moed waar nodig? Steun je jezelf? Hoe kun je daarin groeien? en op alle bovenstaande vragen kan ik met nee beantwoorden.



Makkelijk is het bovenstaande niet, maar uiteindelijk (voor mij althans wel) dé clue naar vinden van rust, geborgenheid, liefde en steun die onvoorwaardelijk is en niet afhankelijk van anderen.ik voel me wel een beetje aangevallen op het feit dat je zegt dat ik dingen niet moet romantiseren/idealiseren, alsof ik die gevoelens niet mag hebben. dit is een verlangen, dat kan ik niet zomaar uitschakelen, kon ik dat maar, daar word het een stuk makkelijker van.

quote:roosvrouw schreef op 01 juni 2009 @ 18:40:

Om nog even in te haken op dat rouwen; ik heb dat een paar of 2 geleden gedaan. Er deed zich een verandering in mijn gezondheid voor, die op mij veel indruk heeft gemaakt. Ik voelde enorme behoefte om te rouwen, al zullen sommigen me kant en klaar voor gek verklaard hebben. Zo lang als ik niet toe gaf aan die behoefte, zo lang worstelde ik met mezelf en het onderwerp. Tot ik besloot te gaan volgen waar ik behoefte aan had; rouwen. Ik ben ver gegaan, wees gewaarschuwd. Ik heb zelfs een symbool voor datgene waar ik over rouwde in de fik gestoken. Zoiets van "hoppa, nu ga ik datgene wat ik achter me laat cremeren", die insteek zeg maar.



En het 'grappige' van dat alles? Dat was voor mij de grootste en belangrijkste stap. Daarna ging alles 'vanzelf'. Ik was er nog zeker niet klaar mee, maar de druk was wel van me af. Ik kon toegeven aan mijn eigen emoties, er aan toe geven. Daarna kwam rust en gezonde afsluiting. Ik kan ook wat dat onderwerp betreft allang al weer léven, waar ik destijds zo ongeveer zeker dacht te weten dat dát nooit zou kunnen.wat fijn dat dit voor jou heeft gewerkt!

quote:roosvrouw schreef op 01 juni 2009 @ 19:11:

NS; een rouwproces is iets zodra het zo voor de persoon aan voelt. Daar hoeft geen therapie voor te zijn. Gelukkig niet zeg, want dan mochten we maar om weinig dingen in het leven emoties als verdriet en verlies ervaren. daar heb je ook wel gelijk in, alleen weet ik niet hoe ik hier mee verder kom, ik heb namelijk niet het idee als ik een soort van ceremonie houd, daar zoveel mee opschiet.



Je bent niet in en in slecht, veeg dat s.v.p. overboord. Het is ook niet altijd even 'leuk' maar zulke heftige emoties als rouw zul je uiteindelijk zelf moeten doen. Anderen kunnen er in steunen, maar ook dan zal elk mens die draken zelf moeten doden.



Wat verschrikkelijk k*t voor jezelf dat je al die vragen met 'nee' kunt beantwoorden. Denk je eens in; je hebt een geweldige familie, 13 prachtige vrienden, en toch beantwoord je al die vragen over jezelf met 'nee'. Dat is vast niet wat je na streeft. Zelfbeeld, zelfwaarde, ja zelfs zelfliefde zijn een basis waar elk mens behoefte aan heeft. Geborgenheid vanuit jezelf. Dat zijn ook dingen waar je heel goed samen met bijv. een therapeut naar kunt kijken en handvaten in kunt krijgen hoe daar aan te werken. dat is ook zo, daarom heb ik ook in de OP gezet, dat alleen het zoeken naar contacten niet voldoende is, maar dat ik met de rest ook aan de slag moet. maar ik moet dus nog 3 mnd wachten



Het lost niet alles op, zeker niet. Maar het geeft je wel een basis. Een basis om op verder te bouwen, ook qua het gemis aan geborgenheid vanuit anderen. die basis heb ik niet, het is zo moeilijk om vanuit niets een basis op te moeten bouwen, ik weet niet eens wat het inhoud die basis, ik weet alleen wet dat het essentieel is voor de rest van je leven.





Voel je niet aangevallen, dat wil ik geenszins. Ik wilde enkel aangeven dat het bepaald niet vreemd is voor een mens om dingen groter te maken. Geen oordeel of veroordeling, een opmerking om jezelf in de spiegel te bekijken. Laat ik het bij mezelf houden. Ik heb zoals aangegeven wel familie. Familie, waarvan ik het idee familie toch te veel aan het idealiseren was. Ik had zo mijn beeld van hoe familie moest zijn, en leefde daar ook nog steeds min of meer in. Tot een vriendin een opmerking maakte en mijn lampje ging branden. Verhip zeg! Dat idealistische beeld wat ik had over familie die elkaar door dik en dun steunt, dat is niet realistisch in mijn situatie. Praktische steun, dat kan mijn familie wel. Emotioneel? Nee, daar is het niet voor in de wieg gelegd. Echte gemeende diepgaande interesse? Haha, ook al niet. Ik dacht de boel wel zo leuk in te schatten, maar was toch een stuk aan het idealiseren geslagen. Leuk en aardig, maar onbewust werkte dat wel in me door en voelde ik elke keer weer een negatieve emotie als dat ideale beeld niet werkelijkheid bleek.



Je mag die gevoelens hebben, daar is niets mis mee. Alleen, pas op dat je het niet Alles Oplossend maakt. Zelfs als jij je morgen geborgen zou voelen in een geweldige familie, dan nog zul je tegen andere dingen aan lopen. Zul je jouw eigen problemen en probleempjes hebben en zul je merken dat ook die anderen niet alleen maar geweldig, leuk, of wat dan ook aan positiefs zullen zijn. Ze hebben allemaal minstens zo veel nukken en minpunten als elk ander mens. dat weet ik ook wel, maar het word allemaal wel een stuk draagelijker dan, nu moet ik alles alleen doen.





Nog eens teruglezend, vraag ik me hoe diep je al hebt durven rouwen? Je geeft aan dat geprobeerd te hebben, maar tegelijkertijd ook de pijnlijke emoties die je ervaart als je merkt dat er niemand is om je daarin te steunen. Maar, heel cru; is dát nou niet net waar jouw pijn zit? Jouw verdriet en rouw zit hem op het punt dat er niemand is die jouw de steun kan bieden die je zoekt. Is rouwen dan niet juist ook rouwen om dát stukje? Begrijp me niet verkeerd; je worstelt hiermee en dat mag. Ook vechten hoort bij de hele shit-riedel aan stappen binnen rouwen. ja dat klopt wel dat ik daarvan ook verdriet van heb. maar ik wil niet meer vechten, ik wil rust, ik ben al zolang aan het vechten, ik doe het al zolang alleen, ik wil dat het stopt, hoeveel kan ik nog hebben, hoelang blijft mijn leven nog zo kut. ik heb genoeg meegemaakt, het is genoeg geweest. ik weet niet meer waar ik het moet zoeken, ik heb geen energie meer, ik ben het meer dan zat!



En, is er echt niemand of voelt het zo leeg? Geen enkel mens kan alle facetten bieden, dat weet ik ook. daar zijn we allemaal te menselijk voor. Maar laten we alleen al eens naar dit topic kijken. Je steekt voorzichtig -wellicht zelfs wanhopig?- een handje uit. Help me! En zie daar; diverse forummers nemen tijd uit hun leven en steken die energie in jou. Willen proberen dat kleine beetje steun, troost, hoop of inspiratie te bieden. Is dat eigenlijk niet al een beginnetje? hmm op die manier het bekijken, lukt me niet, sorry. Kennelijk willen mensen toch in jou investeren. Zien ze iets in jou dat dit waard is.

quote:roosvrouw schreef op 01 juni 2009 @ 19:49:

NS; even de advocaat van de duivel spelen hoor.



Hoe ervaar jij de postings die er op jouw topic komen dan? Positief of negatief? tja hoe ervaar ik dit, ik heb alle reacties al verschillende malen gehoord, ik hoop nog steeds op de gouden tip, het is toch wel een teleurstelling dat die waarschijnlijk niet gaat komen, maar ik vind het wel lief dat jullie het proberen.





Ja, een basis opbouwen is lastig. Het is vallen en opstaan, tig keer schrammen en krassen oplopen en je vaak genoeg afvragen waarom je het in hemelsnaam ook alweer doet?! Alleen, we hebben daarin (elk mens) maar 2 opties;

- stoppen met bouwen aan die basis en dus leven met wat is

- doorgaan met vechten en opbouwen. Al val je 4749373934749 keer, dan 1 keer vaker opstaan. kun jij je voorstellen dat ik het nu wel een keer gehad heb, met dat vallen en opstaan, ik zie op tegen elke dag, ik blijf liever in bed liggen om maar niet te hoeven voelen, om maar niet deel te hoeven nemen aan de maatschappij. de realiteit is ontzettend lelijk!



Die eerste optie, die werkt voor jou niet, dus rest je niets anders dan optie 2. En ja, die is beangstigend en kan enorm overweldigend lijken. Maar het is beter dan optie 1, waar je jezelf niet in kan vinden.



Als een eerste kleine stap zou je bijv. kunnen kijken of je iets positiefs over jezelf kunt noemen. En daarna of je er 2 kunt noemen. Of je jezelf een fout die je gemaakt hebt ook gewoon kunt vergeven. Er zijn heel veel kleine dingen waar je kunt beginnen. Allemaal kleine dingen die zo op het oog onzinning, nutteloos of niets kunnen lijken. Of onbedwingbare bergen. Maar een hele hoop kleine dingen maken stukje bij beetje een basis. al die trucjes ken ik wel, ik heb daar alleen niet zoveel mee, ik vind mezelf niet leuk, ik walg eerder van mezelf.





Die 3 maanden voor je naar een psych kunt; waarom is dit? ik heb dit nu 2 keer eerder benoemd, omdat er een lange wachtlijst is en tja waarom, schijnbaar zijn er veel aanmeldingen. Is dit iemand waar je al een klik mee hebt? Is het een specifieke therapievorm? het is een specifieke therapievorm, maar heb over 3mnd dus pas een intake. Als je niet aan vaste voorwaarden vast zit, zou je het prettig vinden als andere met je meedenken hoe je wellicht eerder ergens terecht kunt? ik ben hier zelf ook al achteraan geweest, er zijn overal wachttijden, tegen de tijd dat ik ergens terecht kan, kan ik waarschijnlijk al bij die andere therapievorm aan de gang.

quote:Zwieber schreef op 01 juni 2009 @ 20:14:

Even snel zonder de andere reacties gelezen te hebben dus misschien enorm mosterd: Geadopteerde vriendin van mij heeft zich aangesloten bij een adoptievereniging van kinderen die ook uit dat land afkomstig zijn en geadopteerd zijn. Vanuit die vereniging worden enorm veel dingen georganiseerd, van praatgroepen tot picknicks. Zij heeft er enorm veel aan gehad om met andere mensen die praten die ook uit dat land geadopteerd zijn. Veelal vinden adoptiekinderen dezelfde dingen moeilijk in het leven, hebben ze dezelfde twijfels over zichzelf, de omgeving etc. Herkenning vinden helpt al met hierin om te gaan. Misschien is dat een idee voor je?



zwieber, dank je voor je reactie, ik zit al bij zo'n stichting, helaas woont iedereen verspreid over het land en zie ik hun niet vaak. maar hier is ook weer het geval, ze hebben of wel goed contact met hun adoptieouders, of zijn met hun biologische zus/broer geadopteerd, dus dan hebben ze die. ze hebben een partner waarbij ze die geborgenheid toch kunnen vinden, of ze hebben hun biologische ouders gevonden. ik ben wéér een uitzondering op de regel.



ik word hier zo boos van, hoe fijn ik het ook voor hun vind, des te erg vind ik het voor mezelf, ik wil dat ook, waarom hun wel en ik niet?



hierdoor ben ik jaloers, verongelijkt, boos op alles & iedereen, boos op de wereld.

quote:roosvrouw schreef op 01 juni 2009 @ 20:29:

Maar schat, je weet eigenlijk toch ook wel dat je hier geen Gouden Tip of kant-en-klaar iets kunt vinden? waar kan ik dan terecht? ik voel me echt machteloos en ik ben het zat niet te weten wat te doen! Mensen steken tijd in jóu. In jóuw probleem. Vast niet allemaal omdat ze zichzelf zo graag horen praten, een naam willen opbouwen op VF of wat dan ook. Kennelijk bedoelen ze dus het goede, voor jóu.



Of ik me voor kan stellen dat je het gehad hebt met vallen en opstaan? Dat kan elk mens. Iedereen heeft problemen waarbij hij/zij op een moment denkt er in te verzuipen en er nooit meer uit te komen. Het spuugzat is om te vechten, denkend dat het toch geen nut heeft. Klinkt natuurlijk makkelijk gezegd, wellicht denk je ook wel 'ja maar dat zijn ándere problemen'. Wie zal het zeggen? Maar echt waar, meer mensen dan je denkt kennen dat gevoel maar al te goed.



Het zijn geen trucjes. Het kan als 'trucje' beginnen, maar als je vaak genoeg naar jezelf móet kijken en écht jezelf onder ogen moet komen dat je niet alleen maar slecht, walgelijk, niet leuk, verwerpelijk en alles dat negatief is bent, dan gaat heel langzaam maar zeker een stukje groeien waardoor je denkt 'zou ik dan toch ook goede kanten hebben?'. Iets dat kan uitgroeien tot voorzichtig geloof, en dan overtuigd geloof in jezelf. ik bespreek dat soort dingen liever eerst in therapie, eerst maar eens bespreken wat ik voel en denk mbt dat onderwerp, die trucjes kunnen altijd nog.



En bovendien; wat heb je te verliezen? Wat zou het je kunnen 'schaden' als je hier, gewoon anoniem, een ding zou noemen van jezelf dat je niet als negatief bestempeld? ik geloof simpelweg zelf niet dat er ook maar iets leuks is aan mij.



Nu ga ik iets doen dat ik niet snel doe, maar goed, ik ben gek. Ik kan het niet alleen, wil het niet alleen

Dat is een topic dat ikzelf in 2007 heb geopend. Iets wat alweer tig lichtjaren geleden lijkt. Misschien, héél misschien herken je ergens in de verte er iets van. Iets waardoor je heel misschien zelfs wel voorzichtig durft te geloven dat ik het misschien niet zo verkeerd met je bedoel. lief dat je dat topic voor me hebt gelinkt, ik heb de 1e pagina gelezen, heftig verhaal! hoe gaat het nu met je?