Psyche
alle pijlers
familie
maandag 1 juni 2009 om 17:41
Ik kan nergens terecht met mijn verhaal, vandaar dat ik er een topic over open.
ik ben geadopteerd, ik heb meerdere malen geprobeerd te zoeken, helaas werd dit niet in behandeling genomen ivm te weinig info/politieke situatie v/h land.
Een aantal jaren geleden heb ik het contact verbroken met het adoptiegezin waarin ik opgegroeid ben. Het was voor mij niet meer haalbaar om contact te hebben.
Ik mis het hebben van een familie, waar je op terug kunt vallen, waarbij je warmte, liefde & geborgenheid kunt vinden. Ik heb het hier erg moeilijk mee, dit is elke keer weer wat mij "nekt" en depressief maakt.
Ik heb weinig sociale contacten en de contacten die ik heb zijn "druk" met hun eigen leven. Ik snap dit ook wel, maar voel me er vaak wel verontwaardigd/boos over. Dat dit onterecht is weet ik ook. Ik voel me zo weinig waard, ben ik niet de moeite waard om regelmatig wat leuks mee te doen?
Ook voel ik me niet verbonden met mensen, ik zou heel graag hechte vriendschappen willen, maar het lukt me niet om dit voor elkaar te krijgen. Over het algemeen ben ik een luisteraar, vrienden vertellen en ik luister. Als het dan al een keer over mij gaat, draait het gesprek al gauw weer hun kant op en vind ik het moeilijk om weer over mezelf te beginnen. Het is niet mijn bedoeling dat het overkomt alsof ik hun de schuld geef, ik heb zelf ook mijn aandeel, ik vind het moeilijk om het over mezelf te hebben, dus ik draai ook vaak genoeg het gesprek weer om.
Al het bovenstaande maakt dat ik me erg eenzaam voel. Ik ben ook wel bezig om op zoek te gaan naar meer contacten, maar ik denk niet dat dit de gehele oplossing is, volgens mij zit die eenzaamheid in mij. Feit blijft dat ik geen familie heb.
Alle adviezen/tips/reacties die ik op de laatste zin krijg vind ik moelijk (reacties zoals "familie is ook niet alles" "er zijn meer mensen die geen familie hebben") ik krijg daardoor het gevoel dat ik MOET relativeren, maar waarom? Ik weet dat soort dingen wel, ik weet dat er meer mensen zijn die geen familie hebben/het contact met familie hebben verbroken. Ik weet helaas maar al te goed dat het niet alles is om een (adoptie)familie te hebben!
Ik hoop vaak dat iemand me alsnog komt halen en dat ik vanaf nu bij dat gezin hoor. Dat ik bij iemand op schoot kan kruipen om uit te huilen, veilig onder iemand zijn armen. Ik baal ervan dat ik al te oud ben om alsnog in een pleeggezin geplaats te worden. Ik schaam me voor deze gevoelens, maar ik heb het zo nodig. Ik voel me net een kind van 5 wat om liefde & verzorging schreeuwt. Maar ik ben een volwassen vrouw, deze gedachten/gevoelens mogen geen plaats meer hebben in mijn hoofd/hart.
Ik heb altijd gedacht als ik mijn ouders vind, dan word alles beter, dan heeft het leven zin, maar dit breekt me ook op, het heeft me niks gebracht! Laatst zei iemand nog tegen me dat ik moet blijven vechten om mijn biologische ouders te vinden. Maar ik wil niet meer vechten, ik wil niet meer hopen dat ik mijn ouders vind, ik wil niet meer hopen dat het leven dan beter word, ik wil er vanaf, van het doet me onbeschrijfelijk veel pijn.
Maar dan is er niks meer, een leeg, zwart gat, vol met eenzaamheid & angst, dat ik altijd alleen blijf, dat het niet gaat lukken om een gelukkig leven te kunnen leiden.
Ik wil niet meer "overleven" ik wil leven. Ik wil kunnen genieten van kleine dingen, een leuk sociaal leven, huisje, boompje, beestje, kortom de zin van het leven inzien, maar het lukt me niet. Zelfs op een dag als vandaag, met dit mooie weer, is de wereld voor mij "donker"
Ik vind dat de hulpverlening tekort schiet om me hier bij te helpen, zij weten het ook niet, ik krijg alleen maar te horen dat ik het moet accepteren en dat ik het hier mee moet doen. En daar sta je dan met legen handen, want hoe moet ik verder, ik heb handvaten nodig, maar die krijg ik niet aangereikt.
Zijn er meer mensen die het contact met hun familie verbroken hebben, of in een zelfde situatie zitten als ik?
hoe gaat jij met dit gemis om?, wat ervaar jij wel/niet als steunend/helpend. waar loop je tegen aan? word dit gevoel minder, of is dit een blijvend iets?
ik ben geadopteerd, ik heb meerdere malen geprobeerd te zoeken, helaas werd dit niet in behandeling genomen ivm te weinig info/politieke situatie v/h land.
Een aantal jaren geleden heb ik het contact verbroken met het adoptiegezin waarin ik opgegroeid ben. Het was voor mij niet meer haalbaar om contact te hebben.
Ik mis het hebben van een familie, waar je op terug kunt vallen, waarbij je warmte, liefde & geborgenheid kunt vinden. Ik heb het hier erg moeilijk mee, dit is elke keer weer wat mij "nekt" en depressief maakt.
Ik heb weinig sociale contacten en de contacten die ik heb zijn "druk" met hun eigen leven. Ik snap dit ook wel, maar voel me er vaak wel verontwaardigd/boos over. Dat dit onterecht is weet ik ook. Ik voel me zo weinig waard, ben ik niet de moeite waard om regelmatig wat leuks mee te doen?
Ook voel ik me niet verbonden met mensen, ik zou heel graag hechte vriendschappen willen, maar het lukt me niet om dit voor elkaar te krijgen. Over het algemeen ben ik een luisteraar, vrienden vertellen en ik luister. Als het dan al een keer over mij gaat, draait het gesprek al gauw weer hun kant op en vind ik het moeilijk om weer over mezelf te beginnen. Het is niet mijn bedoeling dat het overkomt alsof ik hun de schuld geef, ik heb zelf ook mijn aandeel, ik vind het moeilijk om het over mezelf te hebben, dus ik draai ook vaak genoeg het gesprek weer om.
Al het bovenstaande maakt dat ik me erg eenzaam voel. Ik ben ook wel bezig om op zoek te gaan naar meer contacten, maar ik denk niet dat dit de gehele oplossing is, volgens mij zit die eenzaamheid in mij. Feit blijft dat ik geen familie heb.
Alle adviezen/tips/reacties die ik op de laatste zin krijg vind ik moelijk (reacties zoals "familie is ook niet alles" "er zijn meer mensen die geen familie hebben") ik krijg daardoor het gevoel dat ik MOET relativeren, maar waarom? Ik weet dat soort dingen wel, ik weet dat er meer mensen zijn die geen familie hebben/het contact met familie hebben verbroken. Ik weet helaas maar al te goed dat het niet alles is om een (adoptie)familie te hebben!
Ik hoop vaak dat iemand me alsnog komt halen en dat ik vanaf nu bij dat gezin hoor. Dat ik bij iemand op schoot kan kruipen om uit te huilen, veilig onder iemand zijn armen. Ik baal ervan dat ik al te oud ben om alsnog in een pleeggezin geplaats te worden. Ik schaam me voor deze gevoelens, maar ik heb het zo nodig. Ik voel me net een kind van 5 wat om liefde & verzorging schreeuwt. Maar ik ben een volwassen vrouw, deze gedachten/gevoelens mogen geen plaats meer hebben in mijn hoofd/hart.
Ik heb altijd gedacht als ik mijn ouders vind, dan word alles beter, dan heeft het leven zin, maar dit breekt me ook op, het heeft me niks gebracht! Laatst zei iemand nog tegen me dat ik moet blijven vechten om mijn biologische ouders te vinden. Maar ik wil niet meer vechten, ik wil niet meer hopen dat ik mijn ouders vind, ik wil niet meer hopen dat het leven dan beter word, ik wil er vanaf, van het doet me onbeschrijfelijk veel pijn.
Maar dan is er niks meer, een leeg, zwart gat, vol met eenzaamheid & angst, dat ik altijd alleen blijf, dat het niet gaat lukken om een gelukkig leven te kunnen leiden.
Ik wil niet meer "overleven" ik wil leven. Ik wil kunnen genieten van kleine dingen, een leuk sociaal leven, huisje, boompje, beestje, kortom de zin van het leven inzien, maar het lukt me niet. Zelfs op een dag als vandaag, met dit mooie weer, is de wereld voor mij "donker"
Ik vind dat de hulpverlening tekort schiet om me hier bij te helpen, zij weten het ook niet, ik krijg alleen maar te horen dat ik het moet accepteren en dat ik het hier mee moet doen. En daar sta je dan met legen handen, want hoe moet ik verder, ik heb handvaten nodig, maar die krijg ik niet aangereikt.
Zijn er meer mensen die het contact met hun familie verbroken hebben, of in een zelfde situatie zitten als ik?
hoe gaat jij met dit gemis om?, wat ervaar jij wel/niet als steunend/helpend. waar loop je tegen aan? word dit gevoel minder, of is dit een blijvend iets?
maandag 1 juni 2009 om 21:43
quote:Soundpost schreef op 01 juni 2009 @ 21:10:
Wat verschrikkelijk voor je Newstylista, en wat zal het inderdaad moeilijk zijn om zonder basis te moeten leven. Ik heb familie, en kan het me dus niet echt voorstellen, al ken ik wel verschillende mensen zonder (biologische) familie waarbij het gemis ook altijd aanwezig is. Er is waarschijnlijk niet alleen een gemis aan geborgenheid, veiligheid, een basis, maar ook van een gevoel van 'herkenning' binnen een familie, dat je weet hoe je ouders zijn, hoe ze eruit zien, wat hun karakter is, wat de familiegeschiedenis is en hoe jij daar bij hoort, of niet. wat mooi verwoord! dit is precies hoe ik het voel/ervaar! Bij de mensen die ik ken is het met de jaren beter geworden, door langzaam aan met behulp van een therapeut contact op te bouwen en het vertrouwen, of de verbondenheid langzaam te herstellen. Het is een zwaar proces, maar zeker de moeite - en het vechten- waard. hebben zij een speciale therapie gevolgd?
Ik denk trouwens dat je het rouwen hierover niet in je eentje moet doen, maar inderdaad in een therapie of onder begeleiding van iemand die je (stap voor stap) kan vertrouwen. dat is wel wat ik graag zou willen, maar weet niet zo goed wat voor therapie dat dan moet zijn. Ik ben erg bang voor afwijzing, dat me uiteindelijk toch niks aangereikt kan worden
En dat klinkt natuurlijk heel erg dubbel, want dat -vertrouwen- is waarschijnlijk net het probleem, ik heb inmiddels wel geleerd hoe ik vertrouwen met een hulpverlener kan opbouwen, dus dat is niet zozeer het probleem, dit is ook een hele andere band, dan een vriendschapsband, als hulpverlener & cliënt, blijft er altijd een afstand en dit is ook goed. maar probeer ook niet van jezelf te verwachten dat je het in je eentje aan moet pakken... Dan vraag je volgens mij het onmogelijke van jezelf. Ik hoop echt voor je dat je in je therapie een basis vindt, en je je weer wat verbonden kan voelen met anderen en jezelf. dank je!
Wat verschrikkelijk voor je Newstylista, en wat zal het inderdaad moeilijk zijn om zonder basis te moeten leven. Ik heb familie, en kan het me dus niet echt voorstellen, al ken ik wel verschillende mensen zonder (biologische) familie waarbij het gemis ook altijd aanwezig is. Er is waarschijnlijk niet alleen een gemis aan geborgenheid, veiligheid, een basis, maar ook van een gevoel van 'herkenning' binnen een familie, dat je weet hoe je ouders zijn, hoe ze eruit zien, wat hun karakter is, wat de familiegeschiedenis is en hoe jij daar bij hoort, of niet. wat mooi verwoord! dit is precies hoe ik het voel/ervaar! Bij de mensen die ik ken is het met de jaren beter geworden, door langzaam aan met behulp van een therapeut contact op te bouwen en het vertrouwen, of de verbondenheid langzaam te herstellen. Het is een zwaar proces, maar zeker de moeite - en het vechten- waard. hebben zij een speciale therapie gevolgd?
Ik denk trouwens dat je het rouwen hierover niet in je eentje moet doen, maar inderdaad in een therapie of onder begeleiding van iemand die je (stap voor stap) kan vertrouwen. dat is wel wat ik graag zou willen, maar weet niet zo goed wat voor therapie dat dan moet zijn. Ik ben erg bang voor afwijzing, dat me uiteindelijk toch niks aangereikt kan worden
En dat klinkt natuurlijk heel erg dubbel, want dat -vertrouwen- is waarschijnlijk net het probleem, ik heb inmiddels wel geleerd hoe ik vertrouwen met een hulpverlener kan opbouwen, dus dat is niet zozeer het probleem, dit is ook een hele andere band, dan een vriendschapsband, als hulpverlener & cliënt, blijft er altijd een afstand en dit is ook goed. maar probeer ook niet van jezelf te verwachten dat je het in je eentje aan moet pakken... Dan vraag je volgens mij het onmogelijke van jezelf. Ik hoop echt voor je dat je in je therapie een basis vindt, en je je weer wat verbonden kan voelen met anderen en jezelf. dank je!
maandag 1 juni 2009 om 21:46
quote:roosvrouw schreef op 01 juni 2009 @ 21:12:
NS, dan nu meteen maar het kutnieuws. Er IS geen kant-en-klaar antwoord, geen instant oplossing en geen Gouden Tip. Het is een pad die je moet doorworstelen en waarbij je zelf moet ontdekken wat voor jou de juiste manier is. maar je zou toch denken dat de hulpverlening je daarbij kan helpen? Mensen kunnen je vertellen hoe het voor hun was, hoe het 'gemiddeld' kan werken, je kunt veel over dit soort gevoelens en processen lezen, maar met al die kennis, tips en verhalen blijft het nog hard werk dat je uiteindelijk zelf moet verzetten. Kortom; klote als je niets liever wilt dan "gewoon over, NU". Maar zoals gezegd; dat pad niet bewandelen is de enige andere keuze die er is. Het is niet erg om af en toe bij de pakken neer te gaan zitten. Of boos te zijn, wanhopig, gefrustreerd, wát dan ook. Zolang als je op een gegeven moment jezelf weer bij de vodden pakt en weer het pad op gaat richting waar je wilt komen.
Ennuh, pstt, we hebben een klein meningsverschil. Niet meteen mijn hoofd er af bijten, he. Ik durf te beweren dat er wel leuke, goede en positieve dingen zijn aan/in NS.
Het was inderdaad een heftig topic, ja. Het was een heftige periode, vooral ook omdat ik in eerste instantie niet kon -wilde- zien waar mijn pijnpunt écht lag en daardoor me fixeerde op de symptomen. Nu? Met mij gaat het geweldig. fijn dat het nu zo goed met je gaat Die wending is ontstaan door maar eens gruwelijk eerlijk naar mezelf te kijken. Werken aan dingen die me niet zinden en accepteren en durven zien dat er veel moois en goeds in me zit. Heeft ook wel geholpen dat ik een psych had die me doodnuchter de waarheid vertelde waar nodig.
NS, dan nu meteen maar het kutnieuws. Er IS geen kant-en-klaar antwoord, geen instant oplossing en geen Gouden Tip. Het is een pad die je moet doorworstelen en waarbij je zelf moet ontdekken wat voor jou de juiste manier is. maar je zou toch denken dat de hulpverlening je daarbij kan helpen? Mensen kunnen je vertellen hoe het voor hun was, hoe het 'gemiddeld' kan werken, je kunt veel over dit soort gevoelens en processen lezen, maar met al die kennis, tips en verhalen blijft het nog hard werk dat je uiteindelijk zelf moet verzetten. Kortom; klote als je niets liever wilt dan "gewoon over, NU". Maar zoals gezegd; dat pad niet bewandelen is de enige andere keuze die er is. Het is niet erg om af en toe bij de pakken neer te gaan zitten. Of boos te zijn, wanhopig, gefrustreerd, wát dan ook. Zolang als je op een gegeven moment jezelf weer bij de vodden pakt en weer het pad op gaat richting waar je wilt komen.
Ennuh, pstt, we hebben een klein meningsverschil. Niet meteen mijn hoofd er af bijten, he. Ik durf te beweren dat er wel leuke, goede en positieve dingen zijn aan/in NS.
Het was inderdaad een heftig topic, ja. Het was een heftige periode, vooral ook omdat ik in eerste instantie niet kon -wilde- zien waar mijn pijnpunt écht lag en daardoor me fixeerde op de symptomen. Nu? Met mij gaat het geweldig. fijn dat het nu zo goed met je gaat Die wending is ontstaan door maar eens gruwelijk eerlijk naar mezelf te kijken. Werken aan dingen die me niet zinden en accepteren en durven zien dat er veel moois en goeds in me zit. Heeft ook wel geholpen dat ik een psych had die me doodnuchter de waarheid vertelde waar nodig.
maandag 1 juni 2009 om 22:13
NS, van eén persoon weet ik dat zij vooral gesprekstherapie heeft gehad, de ander heeft naast gesprekken ook pesso-therapie gevolgd (dat is een nonverbale lichaamsgerichte therapie). Het is belangrijk dat je iets vindt wat bij je past, en soms vind iemand dat redelijk snel, maar vaak duurt het ook even of is het onderdeel van het proces - dat iemand bijvoorbeeld eerst vooral wil praten en daarna ook andere vormen van (groeps)therapie uitprobeerd.
Hebben ze in de instelling waar jij therapie gaat volgen ook verschillende vormen? Misschien kan je daar tzt ook naar vragen? Als je niet meteen iets (of iemand) vindt wat bij je past hoeft dat dus niet aan jou te liggen, het kan al schelen als je dat als een onderdeel ziet van je zoektocht. Wat je schrijft over het vertrouwen in een therapeut is al positief, niet iedereen heeft dat dus fijn dat je dat al kan ervaren
En heb je wel eens wat literatuur gelezen over mensen met jouw achtergrond? Bijvoorbeeld over hechtingsproblemen bij kinderen en volwassenen? Misschien kan dat helpen om wat anders - minder negatief- naar jezelf of je eigen gedrag van vroeger te kijken (omdat je schrijft dat je vroeger een rotkind was..). Wat in boeken (of op internet) staat komt natuurlijk nooit 100% overeen met jouw situatie, maar misschien kan het wat dingen duidelijker maken voor je.
Hebben ze in de instelling waar jij therapie gaat volgen ook verschillende vormen? Misschien kan je daar tzt ook naar vragen? Als je niet meteen iets (of iemand) vindt wat bij je past hoeft dat dus niet aan jou te liggen, het kan al schelen als je dat als een onderdeel ziet van je zoektocht. Wat je schrijft over het vertrouwen in een therapeut is al positief, niet iedereen heeft dat dus fijn dat je dat al kan ervaren
En heb je wel eens wat literatuur gelezen over mensen met jouw achtergrond? Bijvoorbeeld over hechtingsproblemen bij kinderen en volwassenen? Misschien kan dat helpen om wat anders - minder negatief- naar jezelf of je eigen gedrag van vroeger te kijken (omdat je schrijft dat je vroeger een rotkind was..). Wat in boeken (of op internet) staat komt natuurlijk nooit 100% overeen met jouw situatie, maar misschien kan het wat dingen duidelijker maken voor je.
anoniem_58180 wijzigde dit bericht op 01-06-2009 22:33
Reden: warrig hoor ;-)
Reden: warrig hoor ;-)
% gewijzigd
maandag 1 juni 2009 om 22:21
Nog even een kort antwoord: er is voor zover ik weet dus niet één specifieke therapie, wel zijn er therapeuten die meer gespecialiseerd zijn in deze problematiek. Ik weet geen namen jammer genoeg, als ik jou was zou ik eerst kijken hoe het over drie maanden gaat en wat zij jou aanraden (of heb je al een specifiek therapie-advies gekregen? Misschien heb ik daar overheen gelezen).
maandag 1 juni 2009 om 22:44
quote:Soundpost schreef op 01 juni 2009 @ 22:13:
NS, van eén persoon weet ik dat zij vooral gesprekstherapie heeft gehad, de ander heeft naast gesprekken ook pesso-therapie gevolgd (dat is een nonverbale lichaamsgerichte therapie). ik heb hier over gelezen, heb het toen destijds ook aangekaart bij mijn behandelaar, maar die stond daar niet poitief tegenover, eigenlijk tegenover andere therapiën stond ze negatief, hierdoor ben ik ook wel onzeker geworden, mag ik wel hulp vragen of valt het allemaal wel mee. Het lijkt me wel heel eng pesso therapie, het idee dat vreemde mensen je aanraken en dat ik andere mensen moet aanraken vind ik doodeng familie opstellingen lijkt er wel op, maar durf dit ook niet goed aan, er er zit vaak een prijskaartje aan, waardoor ik het eigenlijk ook niet kan doen. Het is belangrijk dat je iets vindt wat bij je past, en soms vind iemand dat redelijk snel, maar vaak duurt het ook even of is het onderdeel van het proces - dat iemand bijvoorbeeld eerst vooral wil praten en daarna ook andere vormen van (groeps)therapie uitgeprobeerd.
Hebben ze in de instelling waar jij therapie gaat volgen ook verschillende vormen? ik weet het niet goed, ik wil graag individuele therapie, ik heb 1 jaar klinisch opgeomen gezeten en daarna 1 jkaar dagbehandeling, met groepstherapie heb ik het dus wel even gehad. ik heb 3 jaar geleden een diagnose gekregen, dus inprincipe zit ik daar wel goed, alleen wil ik voor het adoptieverhaal iemand die daar gespecialiseerd in is, de reguliere hulpverlening heeft er te weinig kennis van. Ik heb al gekeken op internet, er was een instelling die dar gespecialiseerd in is, maar die psycholoog is langdurig niet beschikbaar en zij is de enige in mijn regio. Ik heb ook gelzen over Basistherapie, hierin leer je hoe je basis kan maken met jezelf. ook deze therapievorm is niet in mijn stad, ik zit dan weer met reiskosten en een eigen bijdrage, wat ik momenteel niet betalen kan. zij werken volgens mij ook met EMDR of een andere traumaverwerking. Misschien kan je daar tzt ook naar vragen? Als je niet meteen iets (of iemand) vindt wat bij je past hoeft dat dus niet aan jou te liggen, het kan al schelen als je dat als een onderdeel ziet van je zoektocht. Wat je schrijft over het vertrouwen in een therapeut is al positief, niet iedereen heeft dat dus fijn dat je dat al kan ervaren
En heb je wel eens wat literatuur gelezen over mensen met jouw achtergrond? Bijvoorbeeld over hechtingsproblemen bij kinderen en volwassenen? Misschien kan dat helpen om wat anders - minder negatief- naar jezelf of je eigen gedrag van vroeger te kijken (omdat je schrijft dat je vroeger een rotkind was..). Wat in boeken (of op internet) staat komt natuurlijk nooit 100% overeen met jouw situatie, maar misschien kan het wat dingen duidelijker maken voor je. ja ik heb verschillende boeken gelezen over adoptie, ik herkende hier veel in.
NS, van eén persoon weet ik dat zij vooral gesprekstherapie heeft gehad, de ander heeft naast gesprekken ook pesso-therapie gevolgd (dat is een nonverbale lichaamsgerichte therapie). ik heb hier over gelezen, heb het toen destijds ook aangekaart bij mijn behandelaar, maar die stond daar niet poitief tegenover, eigenlijk tegenover andere therapiën stond ze negatief, hierdoor ben ik ook wel onzeker geworden, mag ik wel hulp vragen of valt het allemaal wel mee. Het lijkt me wel heel eng pesso therapie, het idee dat vreemde mensen je aanraken en dat ik andere mensen moet aanraken vind ik doodeng
familie opstellingen lijkt er wel op, maar durf dit ook niet goed aan, er er zit vaak een prijskaartje aan, waardoor ik het eigenlijk ook niet kan doen. Het is belangrijk dat je iets vindt wat bij je past, en soms vind iemand dat redelijk snel, maar vaak duurt het ook even of is het onderdeel van het proces - dat iemand bijvoorbeeld eerst vooral wil praten en daarna ook andere vormen van (groeps)therapie uitgeprobeerd. Hebben ze in de instelling waar jij therapie gaat volgen ook verschillende vormen? ik weet het niet goed, ik wil graag individuele therapie, ik heb 1 jaar klinisch opgeomen gezeten en daarna 1 jkaar dagbehandeling, met groepstherapie heb ik het dus wel even gehad. ik heb 3 jaar geleden een diagnose gekregen, dus inprincipe zit ik daar wel goed, alleen wil ik voor het adoptieverhaal iemand die daar gespecialiseerd in is, de reguliere hulpverlening heeft er te weinig kennis van. Ik heb al gekeken op internet, er was een instelling die dar gespecialiseerd in is, maar die psycholoog is langdurig niet beschikbaar en zij is de enige in mijn regio. Ik heb ook gelzen over Basistherapie, hierin leer je hoe je basis kan maken met jezelf. ook deze therapievorm is niet in mijn stad, ik zit dan weer met reiskosten en een eigen bijdrage, wat ik momenteel niet betalen kan. zij werken volgens mij ook met EMDR of een andere traumaverwerking. Misschien kan je daar tzt ook naar vragen? Als je niet meteen iets (of iemand) vindt wat bij je past hoeft dat dus niet aan jou te liggen, het kan al schelen als je dat als een onderdeel ziet van je zoektocht. Wat je schrijft over het vertrouwen in een therapeut is al positief, niet iedereen heeft dat dus fijn dat je dat al kan ervaren
En heb je wel eens wat literatuur gelezen over mensen met jouw achtergrond? Bijvoorbeeld over hechtingsproblemen bij kinderen en volwassenen? Misschien kan dat helpen om wat anders - minder negatief- naar jezelf of je eigen gedrag van vroeger te kijken (omdat je schrijft dat je vroeger een rotkind was..). Wat in boeken (of op internet) staat komt natuurlijk nooit 100% overeen met jouw situatie, maar misschien kan het wat dingen duidelijker maken voor je. ja ik heb verschillende boeken gelezen over adoptie, ik herkende hier veel in.
maandag 1 juni 2009 om 23:16
Wat een zoektocht is het toch altijd he, om iets te vinden waar je wat aan hebt. Goed dat je zelf ook aan het kijken bent, misschien kan je dan ook wat 'zekerder' aangeven wat je wil, als je met je therapie gaat starten. Ik hoop echt dat ze nu wel open staan voor jouw vraag en suggesties, probeer moed te houden hoor!
Pesso-therapie is ook eng, maar ze letten heel goed op wat je zelf wil en waar je zelf aan toe bent. Dus aanraken mag alleen als de persoon daarvoor toestemming heeft gegeven en het wordt altijd gevraagd ('mag ik jouw arm aanraken', bijvoorbeeld) en nee zeggen kan altijd. Dus op dat 'enge' wordt goed gelet.
Over Familieopstellingen heb ik ook gelezen, daar ben ik zelf wat huiverig voor omdat het allemaal wat onverklaarbaar lijkt en er heel veel kan gebeuren zonder dat je van tevoren in kan schatten wat voor effect dat heeft. Zelf zou ik dat niet zo snel doen, tenzij ik de therapeut heel goed zou kennen en zou weten dat je daar altijd bij terecht kan.
Ik denk dat het voor jou wel belangrijk is dat je iets doet bij iemand of een instelling waar je met enige regelmaat terecht kan en wat regulier is, dus niet iets eenmaligs via een workshop ofzo (zoals familieopstellingen). Dat is leuk voor 'kleinere' problemen of coaching, maar niet voor datgene waar jij mee zit. Want dat is iets waar je zeker hulp voor mag vragen, en als je daaraan twijfelt moet je gewoon hier komen schrijven, dan zal ik je - voor zover ik dat kan- overtuigen van het tegendeel.
Pesso-therapie is ook eng, maar ze letten heel goed op wat je zelf wil en waar je zelf aan toe bent. Dus aanraken mag alleen als de persoon daarvoor toestemming heeft gegeven en het wordt altijd gevraagd ('mag ik jouw arm aanraken', bijvoorbeeld) en nee zeggen kan altijd. Dus op dat 'enge' wordt goed gelet.
Over Familieopstellingen heb ik ook gelezen, daar ben ik zelf wat huiverig voor omdat het allemaal wat onverklaarbaar lijkt en er heel veel kan gebeuren zonder dat je van tevoren in kan schatten wat voor effect dat heeft. Zelf zou ik dat niet zo snel doen, tenzij ik de therapeut heel goed zou kennen en zou weten dat je daar altijd bij terecht kan.
Ik denk dat het voor jou wel belangrijk is dat je iets doet bij iemand of een instelling waar je met enige regelmaat terecht kan en wat regulier is, dus niet iets eenmaligs via een workshop ofzo (zoals familieopstellingen). Dat is leuk voor 'kleinere' problemen of coaching, maar niet voor datgene waar jij mee zit. Want dat is iets waar je zeker hulp voor mag vragen, en als je daaraan twijfelt moet je gewoon hier komen schrijven, dan zal ik je - voor zover ik dat kan- overtuigen van het tegendeel.
maandag 1 juni 2009 om 23:49
ja het is idd een zoektocht, wat sluit het beste aan en wanneer, want ik kan onmogelijk 3 therapiën tegelijk gaan volgen, ik moet dus kiezen.
ja dat heb ik ook met familieopstellingen, dat onverklaarbare en ik denk dat dit me momenteel meer schade zal opleveren, dan goed zal doen.
ja precies dat dacht ik zelf ook al. feit blijft wel, wat ik moet ik de komende 3 mnd, het is toch een gat die ik moet overbruggen. en ook al is het fijn dat de zon regelmatig schijnt, wordt het eenzame gevoel wel extra versterkt, dan lijkt het alsof iedereen leuke dingen doet, terwijl ik thuis zit. dit heb ik in de winter ook hoor, maar dan is het van andere mensen minder zichtbaar (geen vrolijke geluiden op straat etc)
en ik merk dat ik wel behoefte heb om regelmatig even mijn gehele verhaal kwijt te kunnen, ik kan hier natuurlijk schrijven, maar kan niet alles hier neerzetten ivm herkenning. vaak zit mijn hoofd vol en/of word ik overspoelt met emoties, ik kan dit niet nog 3 mnd binnen houden, heeft iemand tips wat ik hiermee kan?
ja dat heb ik ook met familieopstellingen, dat onverklaarbare en ik denk dat dit me momenteel meer schade zal opleveren, dan goed zal doen.
ja precies dat dacht ik zelf ook al. feit blijft wel, wat ik moet ik de komende 3 mnd, het is toch een gat die ik moet overbruggen. en ook al is het fijn dat de zon regelmatig schijnt, wordt het eenzame gevoel wel extra versterkt, dan lijkt het alsof iedereen leuke dingen doet, terwijl ik thuis zit. dit heb ik in de winter ook hoor, maar dan is het van andere mensen minder zichtbaar (geen vrolijke geluiden op straat etc)
en ik merk dat ik wel behoefte heb om regelmatig even mijn gehele verhaal kwijt te kunnen, ik kan hier natuurlijk schrijven, maar kan niet alles hier neerzetten ivm herkenning. vaak zit mijn hoofd vol en/of word ik overspoelt met emoties, ik kan dit niet nog 3 mnd binnen houden, heeft iemand tips wat ik hiermee kan?
maandag 1 juni 2009 om 23:54
Ik ga nu naar bed, maar ik zal er over nadenken of ik tips heb over hoe je de komende maanden door kan komen. En wie weet hebben anderen ook nog tips.
En hier op het forum schrijven kan altijd toch, ook zonder herkenning, bijvoorbeeld als je het over je emoties hebt? Gewoon schrijven over hoe je je voelt?
Ik moet nu echt slapen, welterusten alvast
En hier op het forum schrijven kan altijd toch, ook zonder herkenning, bijvoorbeeld als je het over je emoties hebt? Gewoon schrijven over hoe je je voelt?
Ik moet nu echt slapen, welterusten alvast
dinsdag 2 juni 2009 om 12:33
Hallo Zoe, bedankt voor je reactie. ik heb daar een aantal jaren geleden wel eens naar geïnformeerd, maar ik kom niet in aanmerking. ik heb geen psychiatrische achtergrond en ik zit ook niet in een sociaal isolement (wat betreft hun dan) ik vind het zelf ook een beetje raar, het is goed dat het er is hoor! maar het idee dat ik een vrijwilliger nodig zou moeten hebben om leuke dingen mee te doen. IK moet zelf contacten maken, en met zo'n vrijwilliger kun je ook geen vriendschapsband opbouwen.
dinsdag 2 juni 2009 om 14:44
Je hebt 3 jaar geleden een diagnose gekregen, je bent een jaar opgenomen geweest en je hebt een jaar dagbehandeling gehad en dan zou je geen psychiatrische achtergrond hebben? Nou, dan ben ik benieuwd wat een psychiatrische achtergrond dan inhoudt, volgens zo'n project.
Verder: Ik vind je reacties (ook deze) een beetje dubbel. Aan de ene kant heb je steun nodig en moet iedereen (de hulpverlening) je helpen; aan de andere kant zeg je elke keer dat je het ook eigenlijk zelf wil/moet doen. Het klink een beetje als terugkrabbelen en ja-maren, niets werkt want ja maar...
Ik denk niet dat je dat expres doet, ik hoop ook dat je het niet verkeerd opvat, maar het valt me wel op.
Ben je misschien ook heel bang om dingen aan te pakken, hulp te aanvaarden? Bang dat het niet zal werken, bang dat je zelf faalt, bang dat...
Waar ben jij eigenlijk bang voor?
Verder: Ik vind je reacties (ook deze) een beetje dubbel. Aan de ene kant heb je steun nodig en moet iedereen (de hulpverlening) je helpen; aan de andere kant zeg je elke keer dat je het ook eigenlijk zelf wil/moet doen. Het klink een beetje als terugkrabbelen en ja-maren, niets werkt want ja maar...
Ik denk niet dat je dat expres doet, ik hoop ook dat je het niet verkeerd opvat, maar het valt me wel op.
Ben je misschien ook heel bang om dingen aan te pakken, hulp te aanvaarden? Bang dat het niet zal werken, bang dat je zelf faalt, bang dat...
Waar ben jij eigenlijk bang voor?
dinsdag 2 juni 2009 om 14:54
dinsdag 2 juni 2009 om 17:46
quote:zoe73 schreef op 02 juni 2009 @ 14:44:
Je hebt 3 jaar geleden een diagnose gekregen, je bent een jaar opgenomen geweest en je hebt een jaar dagbehandeling gehad en dan zou je geen psychiatrische achtergrond hebben? Nou, dan ben ik benieuwd wat een psychiatrische achtergrond dan inhoudt, volgens zo'n project. Ik ben het er zelf ook wel mee eens hoor, psychiatrie is iets heel anders, dan een klinische opname volgens mij.
Verder: Ik vind je reacties (ook deze) een beetje dubbel. Aan de ene kant heb je steun nodig en moet iedereen (de hulpverlening) je helpen; aan de andere kant zeg je elke keer dat je het ook eigenlijk zelf wil/moet doen. Het klink een beetje als terugkrabbelen en ja-maren, niets werkt want ja maar... komt het zo over dat iedereen mij MOET helpen? dat vind ik wel vervelend, ik wil zo graag dat het anders word, daarom klamp ik me denk ik aan het idee vast, dat de hulpverlening, iets kan doen, daar zijn ze tenslotte voor.
Ik denk niet dat je dat expres doet, ik hoop ook dat je het niet verkeerd opvat, maar het valt me wel op.
Ben je misschien ook heel bang om dingen aan te pakken, hulp te aanvaarden? Bang dat het niet zal werken, bang dat je zelf faalt, bang dat...
Waar ben jij eigenlijk bang voor? Ik ben er niet bang voor om dingen aan te pakken, ik wil heel graag met dingen aan de slag, vandaar dat ik zo baal, dat het nog zo lang duurt. hulp aanvaarden van ik dan wel moeilijk van mensen in het algemeen, ik vind idd dat ik het zelf moet kunnen, ik ben 26 en het merendeel van mijn leeftijdsgenoten kan het ook, dus moet ik het ook kunnen. Ik ben idd bang om te falen, ik heb al gefaald naar mijn idee. Ik voel me heel erg minderwaardig, ik vind het in en in triest dat ik dan met een vrijwilliger activiteiten moet gaan ondernemen, dat is voor mij wel het grootste dieptepunt, lager dan dat kun je niet zinken. die heeft vast medelijden, oh wat een arm vogeltje. Voor andere mensen zou ik het juist goed vinden, maar voor mezelf, nee dat dan weer niet.
Je hebt 3 jaar geleden een diagnose gekregen, je bent een jaar opgenomen geweest en je hebt een jaar dagbehandeling gehad en dan zou je geen psychiatrische achtergrond hebben? Nou, dan ben ik benieuwd wat een psychiatrische achtergrond dan inhoudt, volgens zo'n project. Ik ben het er zelf ook wel mee eens hoor, psychiatrie is iets heel anders, dan een klinische opname volgens mij.
Verder: Ik vind je reacties (ook deze) een beetje dubbel. Aan de ene kant heb je steun nodig en moet iedereen (de hulpverlening) je helpen; aan de andere kant zeg je elke keer dat je het ook eigenlijk zelf wil/moet doen. Het klink een beetje als terugkrabbelen en ja-maren, niets werkt want ja maar... komt het zo over dat iedereen mij MOET helpen? dat vind ik wel vervelend, ik wil zo graag dat het anders word, daarom klamp ik me denk ik aan het idee vast, dat de hulpverlening, iets kan doen, daar zijn ze tenslotte voor.
Ik denk niet dat je dat expres doet, ik hoop ook dat je het niet verkeerd opvat, maar het valt me wel op.
Ben je misschien ook heel bang om dingen aan te pakken, hulp te aanvaarden? Bang dat het niet zal werken, bang dat je zelf faalt, bang dat...
Waar ben jij eigenlijk bang voor? Ik ben er niet bang voor om dingen aan te pakken, ik wil heel graag met dingen aan de slag, vandaar dat ik zo baal, dat het nog zo lang duurt. hulp aanvaarden van ik dan wel moeilijk van mensen in het algemeen, ik vind idd dat ik het zelf moet kunnen, ik ben 26 en het merendeel van mijn leeftijdsgenoten kan het ook, dus moet ik het ook kunnen. Ik ben idd bang om te falen, ik heb al gefaald naar mijn idee. Ik voel me heel erg minderwaardig, ik vind het in en in triest dat ik dan met een vrijwilliger activiteiten moet gaan ondernemen, dat is voor mij wel het grootste dieptepunt, lager dan dat kun je niet zinken. die heeft vast medelijden, oh wat een arm vogeltje. Voor andere mensen zou ik het juist goed vinden, maar voor mezelf, nee dat dan weer niet.
dinsdag 2 juni 2009 om 17:50
@chickonspeed: bedankt voor je uitgebreide verhaal. Wat heb jij ook veel meegemaakt! het heeft je absoluut niet mee gezeten. ik vind het wel fijn & positief om te horen dat het nu veel beter met je gaat Lijkt me erg fijn dat de astrologie jou daarin heeft geholpen.
Ik geloof wel in astrologie hoor, maar dit werkt niet voor mij. Vaak moet je een geboortedatum + tijd invullen of opgeven. Mijn geboortedatum is verzonnen en mijn geboortetijd weet ik niet, het blijft dan dus gissen of het allemaal wel klopt
Ik geloof wel in astrologie hoor, maar dit werkt niet voor mij. Vaak moet je een geboortedatum + tijd invullen of opgeven. Mijn geboortedatum is verzonnen en mijn geboortetijd weet ik niet, het blijft dan dus gissen of het allemaal wel klopt
dinsdag 2 juni 2009 om 19:30
He wat balen NS. Heeft mij zo geholpen, had 't je zo gegund dat 't voor jou hetzelfde had kunnen doen. Ik hoop dat er iets anders op je pad komt dat je kan helpen. En dan bedoel ik niet de Gouden Tip want maar wel iets dat jou kan helpen om jezelf en je situatie te accepteren. Want ik geloof dat alleen (zelf) acceptatie er voor kan zorgen dat je gelukkig wordt.
woensdag 3 juni 2009 om 11:26
NS; weet je wel ongeveer wat je geboortejaar en -maand is? Dan zou je wel met de chinese astrologie eens kunnen stoeien als je daar wat mee wilt. Die gaan immers op jaar i.p.v. een enkele maand.
Ingaande op je reactie op Zoe; je komt op mij niet over als iemand die vindt dat anderen maar MOETEN helpen om vervolgens af te stoten, want 'moet het zelf doen'. Je komt soms wel over alsof je zo graag mensen dichterbij wilt hebben, maar als het die kant op lijkt te gaan, uit angst ook weer afhoudt. Of het zo ís? Ik weet het niet. Neem ik het je kwalijk? Nee, verre van. Ik kan me er wel wat bij indenken dat mensen zo in elkaar zouden kunnen steken.
Jij hebt gefaald? Waarom?
En dieper kun je niet zinken? Nou, dan eindelijk goed nieuws. Een mens kan nog veel dieper zinken joh! Kijk alleen al op dit forum eens rond. Verslaving, verwaarlozing, zelfmutulatie, er zijn zo veel diepere putten. Het is geen sinecure waar je doorheen gaat, maar ga jezelf niet veroordelen als iets dat je niet bent. Waarom houd jij jezelf aan een hogere standaard dan andere mensen? Is dat eigenlijk niet erg arrogant en poppenkast om andere dingen te verbergen? Zou het niet een stuk relaxter, eerlijker en prettiger zijn om jezelf aan een realistisch standaard te gaan houden?
Ingaande op je reactie op Zoe; je komt op mij niet over als iemand die vindt dat anderen maar MOETEN helpen om vervolgens af te stoten, want 'moet het zelf doen'. Je komt soms wel over alsof je zo graag mensen dichterbij wilt hebben, maar als het die kant op lijkt te gaan, uit angst ook weer afhoudt. Of het zo ís? Ik weet het niet. Neem ik het je kwalijk? Nee, verre van. Ik kan me er wel wat bij indenken dat mensen zo in elkaar zouden kunnen steken.
Jij hebt gefaald? Waarom?
En dieper kun je niet zinken? Nou, dan eindelijk goed nieuws. Een mens kan nog veel dieper zinken joh! Kijk alleen al op dit forum eens rond. Verslaving, verwaarlozing, zelfmutulatie, er zijn zo veel diepere putten. Het is geen sinecure waar je doorheen gaat, maar ga jezelf niet veroordelen als iets dat je niet bent. Waarom houd jij jezelf aan een hogere standaard dan andere mensen? Is dat eigenlijk niet erg arrogant en poppenkast om andere dingen te verbergen? Zou het niet een stuk relaxter, eerlijker en prettiger zijn om jezelf aan een realistisch standaard te gaan houden?
vandaag ga ik van alles kunnen
woensdag 3 juni 2009 om 14:58
Ik heb nog zitten denken over die komende drie maanden, en het blijft lastig. Want de emoties waar je nu mee zit blijven en je kan ze niet even opzij zetten tot de therapie begint. Dus hoe vind je een manier om daar gedoseerd mee om te gaan? Ik kan alleen voor mezelf spreken, en bij mij werkte het meestal goed om toch een dagstructuur aan te houden en ook sociale contacten te onderhouden ook al ging dit niet altijd heel diep.
Het is geen Gouden Tip maar verschrikkelijk praktisch en banaal eigenlijk, dus ik kan ook niet voor jou invullen wat het beste bij je past. Maar omdat ik zelf heel snel in een eigen wereld kan raken is dat voor mij essentieel. Voor jou is dat misschien wat anders, punt is wel dat het iets moet zijn waar je de komende maanden wat aan hebt. En de komende jaren wellicht, want ook dan houdt het niet op natuurlijk.
Heb je een idee door welke dingen je je beter voelt, of minder slecht, of iets minder zwaar dan anders? En dan geen dingen die het uiteindelijk op moeten lossen, maar die misschien even wat verlichting geven?
Het is geen Gouden Tip maar verschrikkelijk praktisch en banaal eigenlijk, dus ik kan ook niet voor jou invullen wat het beste bij je past. Maar omdat ik zelf heel snel in een eigen wereld kan raken is dat voor mij essentieel. Voor jou is dat misschien wat anders, punt is wel dat het iets moet zijn waar je de komende maanden wat aan hebt. En de komende jaren wellicht, want ook dan houdt het niet op natuurlijk.
Heb je een idee door welke dingen je je beter voelt, of minder slecht, of iets minder zwaar dan anders? En dan geen dingen die het uiteindelijk op moeten lossen, maar die misschien even wat verlichting geven?
woensdag 3 juni 2009 om 15:05
donderdag 4 juni 2009 om 17:27
@roosvrouw: alles in verzonnen, dus heb geen idee of ik in de buurt zou zitten. Je komt soms wel over alsof je zo graag mensen dichterbij wilt hebben, maar als het die kant op lijkt te gaan, uit angst ook weer afhoudt dit klopt wel, ik vind dit moeilijk, het is zo dubbel vaak. Het frustreert me ook, ik zou willen dat dit me wat makkelijker af zou gaan.Waarom houd jij jezelf aan een hogere standaard dan andere mensen? Is dat eigenlijk niet erg arrogant en poppenkast om andere dingen te verbergen? Zou het niet een stuk relaxter, eerlijker en prettiger zijn om jezelf aan een realistisch standaard te gaan houden? Zou je mij willen uitleggen, waarom je dit arrogant vind? Zo is het in ieder geval niet bedoeld! Ja dat zou zeker fijn zijn, als ik van mij zelf de lat niet zo hoog meer hoefde te leggen.
@soundpost: de sociale contacten die ik heb, onderhoud ik wel hoor, heb ik altijd gedaan, ook al ging/gaat het niet goed met me.
Dagstructuur & praktische dingen goed laten verlopen gaat heel moeizaam, eigenlijk niet, het lukt me niet om dit zelf weer op te pakken. Ik wil in therapie dit gaan oppakken, waarschijnlijk zitten er wel redenen achter.
Op dit moment zou ik wat meer leuke dingen willen doen, dan heb ik toch even afleiding, geen idee of het werkt, maar het valt te proberen. Het lastige is dat je daarin afhankelijk bent van anderen. Ik heb al 2 x een oproepje geplaatst hier op de viva site, maar daar is tot nu toe nog niks uitgekomen, helaas.
Dat heb ik wel gehad hoor, dat ik dat gevoel had, maar weet nu wel dat praktische dingen er ook bij horen, ik voel me misschien niet veel beter als dat allemaal op orde is. Maar wat ik wel weet is dat ik me nog slechter ervan kan voelen, nu dat het niet op orde is. Klinkt een beetje tegenstrijdig
@soundpost: de sociale contacten die ik heb, onderhoud ik wel hoor, heb ik altijd gedaan, ook al ging/gaat het niet goed met me.
Dagstructuur & praktische dingen goed laten verlopen gaat heel moeizaam, eigenlijk niet, het lukt me niet om dit zelf weer op te pakken. Ik wil in therapie dit gaan oppakken, waarschijnlijk zitten er wel redenen achter.
Op dit moment zou ik wat meer leuke dingen willen doen, dan heb ik toch even afleiding, geen idee of het werkt, maar het valt te proberen. Het lastige is dat je daarin afhankelijk bent van anderen. Ik heb al 2 x een oproepje geplaatst hier op de viva site, maar daar is tot nu toe nog niks uitgekomen, helaas.
Dat heb ik wel gehad hoor, dat ik dat gevoel had, maar weet nu wel dat praktische dingen er ook bij horen, ik voel me misschien niet veel beter als dat allemaal op orde is. Maar wat ik wel weet is dat ik me nog slechter ervan kan voelen, nu dat het niet op orde is. Klinkt een beetje tegenstrijdig
donderdag 4 juni 2009 om 18:28
NS: bing!bing!bing!. Die lat lager leggen is fijn. Mooi!! Dat is dus een belangrijk iets voor je. Misschien iets om heel voorzichtig eens te verkennen de komende 3 maanden? Wat kan helpen is alles spiegelen op een ander. Als je merkt dat je jezelf beoordeelt/veroordeelt, vraag jezelf dan af "zou ik ditzelfde eisen/denken/vinden als het Pietje of Marietje zou zijn en niet ikzelf?".
Ik ging er niet vanuit dat je het arrogant bedoelt om jezelf een hoger standaard op te leggen. Maar van een afstandje bekeken, kun je dan enigsinds begrijpen waarom het ergens misschien wel zo zou kunnen zijn? Iedereen leg je een standaard op. Behalve jezelf. Jezelf leg je een hógere standaard op. De 'grap' hiervan kan zijn dat anders kijken/denken soms wakker kan schudden. Verhip, een hogere standaard opleggen hoeft dus niet altijd en alleen blind te betekenen dat ik minder waard ben, maar het kan ook een insteek hebben dat ik méér waard ben. Hmm, verhip, zit dus ook een goede kant aan me.
Dat je afstoot en tegelijk aantrekt is niet zo gek. Dat doen veel mensen. Zou ook best een link met je adoptie kunnen hebben. Het herkennen en erkennen is al een belangrijke stap die je gezet hebt. Chapeau! Des te beter je voor jezelf leert herkennen wanneer je iets doet en waarom, des te bewuster je kunt gaan werken aan verbeteren naar hoe je het uiteindelijk wilt hebben. Vallen en opstaan.
Overigens, je kunt ook leuke dingen zelf doen. Daar ben je niet voor afhankelijk van anderen. Het zou wat worden, zeg! Lekker weg dromen in een goed boek, wegdromen terwijl je online allerlei informatie doorspit en voor jezelf jouw ultieme droomvakantie gaat samenstellen. Wat nou als je morgen de jackpot zou winnen? Waar ga je heen, wat ga je doen, hoe, etc. ? Een keer op een doordeweekse dag overdag naar de bioscoop gaan. Het kindergrut zit (of hoort ) op school en dus veel legere zalen om lekker rustig die ene leuke film te bekijken. Een zwijmel-dvd huren en met een bak ijs op de bank film kijken terwijl je tut met make up of maskertjes. Er is zo veel te doen.
Als je toch aan een dagritme wilt werken, maak de stapjes gewoon klein genoeg om voor jou behapbaar te zijn. Stel; je komt schromelijk veel te laat uit bed, waardoor je weer te laat in slaapt en je van kwaad tot erger gaat. Elke dag een kwartier eerder je bed uit komen, is wellicht een te grote stap. Maar elke dag een minuut eerder, is sneller te behappen. Elke dag die je lukt; geef jezelf een schouderklop. Lukt het niet? Morgen nieuwe ronde, nieuwe kansen. Stapjes kunnen soms héél klein lijken. Het eventueel ook zíjn. En toch zijn het stappen die je verder brengen. En dat telt. Niet hoe snel je ergens komt.
Ik ging er niet vanuit dat je het arrogant bedoelt om jezelf een hoger standaard op te leggen. Maar van een afstandje bekeken, kun je dan enigsinds begrijpen waarom het ergens misschien wel zo zou kunnen zijn? Iedereen leg je een standaard op. Behalve jezelf. Jezelf leg je een hógere standaard op. De 'grap' hiervan kan zijn dat anders kijken/denken soms wakker kan schudden. Verhip, een hogere standaard opleggen hoeft dus niet altijd en alleen blind te betekenen dat ik minder waard ben, maar het kan ook een insteek hebben dat ik méér waard ben. Hmm, verhip, zit dus ook een goede kant aan me.
Dat je afstoot en tegelijk aantrekt is niet zo gek. Dat doen veel mensen. Zou ook best een link met je adoptie kunnen hebben. Het herkennen en erkennen is al een belangrijke stap die je gezet hebt. Chapeau! Des te beter je voor jezelf leert herkennen wanneer je iets doet en waarom, des te bewuster je kunt gaan werken aan verbeteren naar hoe je het uiteindelijk wilt hebben. Vallen en opstaan.
Overigens, je kunt ook leuke dingen zelf doen. Daar ben je niet voor afhankelijk van anderen. Het zou wat worden, zeg! Lekker weg dromen in een goed boek, wegdromen terwijl je online allerlei informatie doorspit en voor jezelf jouw ultieme droomvakantie gaat samenstellen. Wat nou als je morgen de jackpot zou winnen? Waar ga je heen, wat ga je doen, hoe, etc. ? Een keer op een doordeweekse dag overdag naar de bioscoop gaan. Het kindergrut zit (of hoort ) op school en dus veel legere zalen om lekker rustig die ene leuke film te bekijken. Een zwijmel-dvd huren en met een bak ijs op de bank film kijken terwijl je tut met make up of maskertjes. Er is zo veel te doen.
Als je toch aan een dagritme wilt werken, maak de stapjes gewoon klein genoeg om voor jou behapbaar te zijn. Stel; je komt schromelijk veel te laat uit bed, waardoor je weer te laat in slaapt en je van kwaad tot erger gaat. Elke dag een kwartier eerder je bed uit komen, is wellicht een te grote stap. Maar elke dag een minuut eerder, is sneller te behappen. Elke dag die je lukt; geef jezelf een schouderklop. Lukt het niet? Morgen nieuwe ronde, nieuwe kansen. Stapjes kunnen soms héél klein lijken. Het eventueel ook zíjn. En toch zijn het stappen die je verder brengen. En dat telt. Niet hoe snel je ergens komt.
vandaag ga ik van alles kunnen
donderdag 4 juni 2009 om 18:44
quote:roosvrouw schreef op 04 juni 2009 @ 18:28:
NS: bing!bing!bing!. Die lat lager leggen is fijn. Mooi!! Dat is dus een belangrijk iets voor je. Misschien iets om heel voorzichtig eens te verkennen de komende 3 maanden? Wat kan helpen is alles spiegelen op een ander. Als je merkt dat je jezelf beoordeelt/veroordeelt, vraag jezelf dan af "zou ik ditzelfde eisen/denken/vinden als het Pietje of Marietje zou zijn en niet ikzelf?".
Ik ging er niet vanuit dat je het arrogant bedoelt om jezelf een hoger standaard op te leggen. Maar van een afstandje bekeken, kun je dan enigsinds begrijpen waarom het ergens misschien wel zo zou kunnen zijn? Iedereen leg je een standaard op. Behalve jezelf. Jezelf leg je een hógere standaard op. De 'grap' hiervan kan zijn dat anders kijken/denken soms wakker kan schudden. Verhip, een hogere standaard opleggen hoeft dus niet altijd en alleen blind te betekenen dat ik minder waard ben, maar het kan ook een insteek hebben dat ik méér waard ben. Hmm, verhip, zit dus ook een goede kant aan me. zo zie ik het absoluut niet! ik voel me absoluut niet meer waard dan een ander! heel jammer dat het toch zo overkomt, ik voel me namelijk altijd minderwaardig ten opzichte van anderen, er is altijd wel iets, wat een ander, leuker, mooier, intelligenter, grappiger etc etc maakt.
Dat je afstoot en tegelijk aantrekt is niet zo gek. Dat doen veel mensen. Zou ook best een link met je adoptie kunnen hebben. dat heeft inderdaad wel een link met mijn adoptie, maar ik vind het geen excuus. Het herkennen en erkennen is al een belangrijke stap die je gezet hebt. Chapeau! Des te beter je voor jezelf leert herkennen wanneer je iets doet en waarom, des te bewuster je kunt gaan werken aan verbeteren naar hoe je het uiteindelijk wilt hebben. Vallen en opstaan.
Overigens, je kunt ook leuke dingen zelf doen. Daar ben je niet voor afhankelijk van anderen. Het zou wat worden, zeg! Lekker weg dromen in een goed boek, wegdromen terwijl je online allerlei informatie doorspit en voor jezelf jouw ultieme droomvakantie gaat samenstellen. Wat nou als je morgen de jackpot zou winnen? Waar ga je heen, wat ga je doen, hoe, etc. ? Een keer op een doordeweekse dag overdag naar de bioscoop gaan. Het kindergrut zit (of hoort ) op school en dus veel legere zalen om lekker rustig die ene leuke film te bekijken. Een zwijmel-dvd huren en met een bak ijs op de bank film kijken terwijl je tut met make up of maskertjes. Er is zo veel te doen. waarschijnlijk komt het weer over als ja-maar, maar ik wil hier toch wat over zeggen: ik weet niet goed hoe ik mij zelf moet vermaken, ik heb dit altijd al gehad, ik zat vroeger ook hele dagen achter de tv, verder deed ik eigenlijk niks. Ik heb hier bij mijn vorige therapie wel naar gekeken, maar toen werd mij aangeraden om vrijwilligerswerk te gaan doen. dit lost het probleem niet op, ik kan niet al mijn dagen dusdanig volplannen, zodat ik zelf niks hoef te bedenken. Ik zou het heel fijn vinden als ik weet hoe ik mij zelf meer kan vermaken. Ik vind het altijd heel knap dat anderen dit wel kunnen! in mijn eentje naar de film gaan durf ik echt niet, ik vind dat (net zoals bij die vrijwilliger) toch wel een beetje triest, dat is ook helemaal niet gezellig
Als je toch aan een dagritme wilt werken, maak de stapjes gewoon klein genoeg om voor jou behapbaar te zijn. Stel; je komt schromelijk veel te laat uit bed, waardoor je weer te laat in slaapt en je van kwaad tot erger gaat. Elke dag een kwartier eerder je bed uit komen, is wellicht een te grote stap. Maar elke dag een minuut eerder, is sneller te behappen. Elke dag die je lukt; geef jezelf een schouderklop. Lukt het niet? Morgen nieuwe ronde, nieuwe kansen. Stapjes kunnen soms héél klein lijken. Het eventueel ook zíjn. En toch zijn het stappen die je verder brengen. En dat telt. Niet hoe snel je ergens komt. en qua dagritme, dat lang in bed liggen heeft natuurlijk ook een functie, de dagen vind ik nu al ontzettend lang duren, laat staan als ik er om 9 uur uit moet, wat moet ik godsnaam de hele dag doen, bij die gedachte word ik al verdrietig, vandaar dat ik lang in bed blijf liggen.
NS: bing!bing!bing!. Die lat lager leggen is fijn. Mooi!! Dat is dus een belangrijk iets voor je. Misschien iets om heel voorzichtig eens te verkennen de komende 3 maanden? Wat kan helpen is alles spiegelen op een ander. Als je merkt dat je jezelf beoordeelt/veroordeelt, vraag jezelf dan af "zou ik ditzelfde eisen/denken/vinden als het Pietje of Marietje zou zijn en niet ikzelf?".
Ik ging er niet vanuit dat je het arrogant bedoelt om jezelf een hoger standaard op te leggen. Maar van een afstandje bekeken, kun je dan enigsinds begrijpen waarom het ergens misschien wel zo zou kunnen zijn? Iedereen leg je een standaard op. Behalve jezelf. Jezelf leg je een hógere standaard op. De 'grap' hiervan kan zijn dat anders kijken/denken soms wakker kan schudden. Verhip, een hogere standaard opleggen hoeft dus niet altijd en alleen blind te betekenen dat ik minder waard ben, maar het kan ook een insteek hebben dat ik méér waard ben. Hmm, verhip, zit dus ook een goede kant aan me. zo zie ik het absoluut niet! ik voel me absoluut niet meer waard dan een ander! heel jammer dat het toch zo overkomt, ik voel me namelijk altijd minderwaardig ten opzichte van anderen, er is altijd wel iets, wat een ander, leuker, mooier, intelligenter, grappiger etc etc maakt.
Dat je afstoot en tegelijk aantrekt is niet zo gek. Dat doen veel mensen. Zou ook best een link met je adoptie kunnen hebben. dat heeft inderdaad wel een link met mijn adoptie, maar ik vind het geen excuus. Het herkennen en erkennen is al een belangrijke stap die je gezet hebt. Chapeau! Des te beter je voor jezelf leert herkennen wanneer je iets doet en waarom, des te bewuster je kunt gaan werken aan verbeteren naar hoe je het uiteindelijk wilt hebben. Vallen en opstaan.
Overigens, je kunt ook leuke dingen zelf doen. Daar ben je niet voor afhankelijk van anderen. Het zou wat worden, zeg! Lekker weg dromen in een goed boek, wegdromen terwijl je online allerlei informatie doorspit en voor jezelf jouw ultieme droomvakantie gaat samenstellen. Wat nou als je morgen de jackpot zou winnen? Waar ga je heen, wat ga je doen, hoe, etc. ? Een keer op een doordeweekse dag overdag naar de bioscoop gaan. Het kindergrut zit (of hoort ) op school en dus veel legere zalen om lekker rustig die ene leuke film te bekijken. Een zwijmel-dvd huren en met een bak ijs op de bank film kijken terwijl je tut met make up of maskertjes. Er is zo veel te doen. waarschijnlijk komt het weer over als ja-maar, maar ik wil hier toch wat over zeggen: ik weet niet goed hoe ik mij zelf moet vermaken, ik heb dit altijd al gehad, ik zat vroeger ook hele dagen achter de tv, verder deed ik eigenlijk niks. Ik heb hier bij mijn vorige therapie wel naar gekeken, maar toen werd mij aangeraden om vrijwilligerswerk te gaan doen. dit lost het probleem niet op, ik kan niet al mijn dagen dusdanig volplannen, zodat ik zelf niks hoef te bedenken. Ik zou het heel fijn vinden als ik weet hoe ik mij zelf meer kan vermaken. Ik vind het altijd heel knap dat anderen dit wel kunnen! in mijn eentje naar de film gaan durf ik echt niet, ik vind dat (net zoals bij die vrijwilliger) toch wel een beetje triest, dat is ook helemaal niet gezellig
Als je toch aan een dagritme wilt werken, maak de stapjes gewoon klein genoeg om voor jou behapbaar te zijn. Stel; je komt schromelijk veel te laat uit bed, waardoor je weer te laat in slaapt en je van kwaad tot erger gaat. Elke dag een kwartier eerder je bed uit komen, is wellicht een te grote stap. Maar elke dag een minuut eerder, is sneller te behappen. Elke dag die je lukt; geef jezelf een schouderklop. Lukt het niet? Morgen nieuwe ronde, nieuwe kansen. Stapjes kunnen soms héél klein lijken. Het eventueel ook zíjn. En toch zijn het stappen die je verder brengen. En dat telt. Niet hoe snel je ergens komt. en qua dagritme, dat lang in bed liggen heeft natuurlijk ook een functie, de dagen vind ik nu al ontzettend lang duren, laat staan als ik er om 9 uur uit moet, wat moet ik godsnaam de hele dag doen, bij die gedachte word ik al verdrietig, vandaar dat ik lang in bed blijf liggen.
vrijdag 5 juni 2009 om 00:28
tja het ging vandaag, wel veel geslapen en niet veel gedaan. ik wacht nog steeds onbewust op die gouden tip, ik vind het moeilijk om dat van de één op andere dag los te laten
en ik vind het moeilijk dat jullie allemaal tips verzinnen en dat ik dan toch weer moet zeggen, maar... het volgende speelt ook nog, ik kan mij zo voorstellen dat mensen dan afhaken en niet meer reageren
ik had gehoopt op meer reacties van forummers die ook geen contact hebben met hun familie. ik heb er heel lang over moeten doen, voordat ik overeenkomsten kon zien wat dat betreft. helemaal hetzelfde zal het nooit zijn, en ipv me te richten op dat, is dit het alternatief.
en ik voel me ook wel onzeker over het aantal forummers wat hier reageert. daardoor voel ik mij weer minderwaardig. ik heb het gevoel dat er op andere topics veel masaler word gereageerd en ik weet niet zo goed waar dit aan ligt, zijn die situaties herkenbaarder? valt daar makkelijker wat op te zeggen/even een hart onder de riem te steken? ligt het aan mij, wek ik een bepaalde indruk wat jullie irriteert, wellicht ook op andere topics waar ik reacties heb gegeven? dat bevestigd wel weer mijn gevoel dat ík wéér een uitzondering op de regel ben. dit is echt niet lullig bedoeld naar de mensen die wel reageren! ik vind het fijn dat jullie tijd vrij maken om te reageren. dit is puur mijn onzekerheid wat spreekt nu. en het is ook geen aanval naar de mensen die niet reageren! ik kan dit gewoon zelf niet goed relativeren.
tja met de inhoud kunnen jullie ook niet zoveel natuurlijk en dat is begrijpelijk, maar wil het er zo graag met een therapeut over hebben, ik wil verder en elke dag voelt als een verloren dag
en ik vind het moeilijk dat jullie allemaal tips verzinnen en dat ik dan toch weer moet zeggen, maar... het volgende speelt ook nog, ik kan mij zo voorstellen dat mensen dan afhaken en niet meer reageren
ik had gehoopt op meer reacties van forummers die ook geen contact hebben met hun familie. ik heb er heel lang over moeten doen, voordat ik overeenkomsten kon zien wat dat betreft. helemaal hetzelfde zal het nooit zijn, en ipv me te richten op dat, is dit het alternatief.
en ik voel me ook wel onzeker over het aantal forummers wat hier reageert. daardoor voel ik mij weer minderwaardig. ik heb het gevoel dat er op andere topics veel masaler word gereageerd en ik weet niet zo goed waar dit aan ligt, zijn die situaties herkenbaarder? valt daar makkelijker wat op te zeggen/even een hart onder de riem te steken? ligt het aan mij, wek ik een bepaalde indruk wat jullie irriteert, wellicht ook op andere topics waar ik reacties heb gegeven? dat bevestigd wel weer mijn gevoel dat ík wéér een uitzondering op de regel ben. dit is echt niet lullig bedoeld naar de mensen die wel reageren! ik vind het fijn dat jullie tijd vrij maken om te reageren. dit is puur mijn onzekerheid wat spreekt nu. en het is ook geen aanval naar de mensen die niet reageren! ik kan dit gewoon zelf niet goed relativeren.
tja met de inhoud kunnen jullie ook niet zoveel natuurlijk en dat is begrijpelijk, maar wil het er zo graag met een therapeut over hebben, ik wil verder en elke dag voelt als een verloren dag
