Psyche
alle pijlers
familie
maandag 1 juni 2009 om 17:41
Ik kan nergens terecht met mijn verhaal, vandaar dat ik er een topic over open.
ik ben geadopteerd, ik heb meerdere malen geprobeerd te zoeken, helaas werd dit niet in behandeling genomen ivm te weinig info/politieke situatie v/h land.
Een aantal jaren geleden heb ik het contact verbroken met het adoptiegezin waarin ik opgegroeid ben. Het was voor mij niet meer haalbaar om contact te hebben.
Ik mis het hebben van een familie, waar je op terug kunt vallen, waarbij je warmte, liefde & geborgenheid kunt vinden. Ik heb het hier erg moeilijk mee, dit is elke keer weer wat mij "nekt" en depressief maakt.
Ik heb weinig sociale contacten en de contacten die ik heb zijn "druk" met hun eigen leven. Ik snap dit ook wel, maar voel me er vaak wel verontwaardigd/boos over. Dat dit onterecht is weet ik ook. Ik voel me zo weinig waard, ben ik niet de moeite waard om regelmatig wat leuks mee te doen?
Ook voel ik me niet verbonden met mensen, ik zou heel graag hechte vriendschappen willen, maar het lukt me niet om dit voor elkaar te krijgen. Over het algemeen ben ik een luisteraar, vrienden vertellen en ik luister. Als het dan al een keer over mij gaat, draait het gesprek al gauw weer hun kant op en vind ik het moeilijk om weer over mezelf te beginnen. Het is niet mijn bedoeling dat het overkomt alsof ik hun de schuld geef, ik heb zelf ook mijn aandeel, ik vind het moeilijk om het over mezelf te hebben, dus ik draai ook vaak genoeg het gesprek weer om.
Al het bovenstaande maakt dat ik me erg eenzaam voel. Ik ben ook wel bezig om op zoek te gaan naar meer contacten, maar ik denk niet dat dit de gehele oplossing is, volgens mij zit die eenzaamheid in mij. Feit blijft dat ik geen familie heb.
Alle adviezen/tips/reacties die ik op de laatste zin krijg vind ik moelijk (reacties zoals "familie is ook niet alles" "er zijn meer mensen die geen familie hebben") ik krijg daardoor het gevoel dat ik MOET relativeren, maar waarom? Ik weet dat soort dingen wel, ik weet dat er meer mensen zijn die geen familie hebben/het contact met familie hebben verbroken. Ik weet helaas maar al te goed dat het niet alles is om een (adoptie)familie te hebben!
Ik hoop vaak dat iemand me alsnog komt halen en dat ik vanaf nu bij dat gezin hoor. Dat ik bij iemand op schoot kan kruipen om uit te huilen, veilig onder iemand zijn armen. Ik baal ervan dat ik al te oud ben om alsnog in een pleeggezin geplaats te worden. Ik schaam me voor deze gevoelens, maar ik heb het zo nodig. Ik voel me net een kind van 5 wat om liefde & verzorging schreeuwt. Maar ik ben een volwassen vrouw, deze gedachten/gevoelens mogen geen plaats meer hebben in mijn hoofd/hart.
Ik heb altijd gedacht als ik mijn ouders vind, dan word alles beter, dan heeft het leven zin, maar dit breekt me ook op, het heeft me niks gebracht! Laatst zei iemand nog tegen me dat ik moet blijven vechten om mijn biologische ouders te vinden. Maar ik wil niet meer vechten, ik wil niet meer hopen dat ik mijn ouders vind, ik wil niet meer hopen dat het leven dan beter word, ik wil er vanaf, van het doet me onbeschrijfelijk veel pijn.
Maar dan is er niks meer, een leeg, zwart gat, vol met eenzaamheid & angst, dat ik altijd alleen blijf, dat het niet gaat lukken om een gelukkig leven te kunnen leiden.
Ik wil niet meer "overleven" ik wil leven. Ik wil kunnen genieten van kleine dingen, een leuk sociaal leven, huisje, boompje, beestje, kortom de zin van het leven inzien, maar het lukt me niet. Zelfs op een dag als vandaag, met dit mooie weer, is de wereld voor mij "donker"
Ik vind dat de hulpverlening tekort schiet om me hier bij te helpen, zij weten het ook niet, ik krijg alleen maar te horen dat ik het moet accepteren en dat ik het hier mee moet doen. En daar sta je dan met legen handen, want hoe moet ik verder, ik heb handvaten nodig, maar die krijg ik niet aangereikt.
Zijn er meer mensen die het contact met hun familie verbroken hebben, of in een zelfde situatie zitten als ik?
hoe gaat jij met dit gemis om?, wat ervaar jij wel/niet als steunend/helpend. waar loop je tegen aan? word dit gevoel minder, of is dit een blijvend iets?
ik ben geadopteerd, ik heb meerdere malen geprobeerd te zoeken, helaas werd dit niet in behandeling genomen ivm te weinig info/politieke situatie v/h land.
Een aantal jaren geleden heb ik het contact verbroken met het adoptiegezin waarin ik opgegroeid ben. Het was voor mij niet meer haalbaar om contact te hebben.
Ik mis het hebben van een familie, waar je op terug kunt vallen, waarbij je warmte, liefde & geborgenheid kunt vinden. Ik heb het hier erg moeilijk mee, dit is elke keer weer wat mij "nekt" en depressief maakt.
Ik heb weinig sociale contacten en de contacten die ik heb zijn "druk" met hun eigen leven. Ik snap dit ook wel, maar voel me er vaak wel verontwaardigd/boos over. Dat dit onterecht is weet ik ook. Ik voel me zo weinig waard, ben ik niet de moeite waard om regelmatig wat leuks mee te doen?
Ook voel ik me niet verbonden met mensen, ik zou heel graag hechte vriendschappen willen, maar het lukt me niet om dit voor elkaar te krijgen. Over het algemeen ben ik een luisteraar, vrienden vertellen en ik luister. Als het dan al een keer over mij gaat, draait het gesprek al gauw weer hun kant op en vind ik het moeilijk om weer over mezelf te beginnen. Het is niet mijn bedoeling dat het overkomt alsof ik hun de schuld geef, ik heb zelf ook mijn aandeel, ik vind het moeilijk om het over mezelf te hebben, dus ik draai ook vaak genoeg het gesprek weer om.
Al het bovenstaande maakt dat ik me erg eenzaam voel. Ik ben ook wel bezig om op zoek te gaan naar meer contacten, maar ik denk niet dat dit de gehele oplossing is, volgens mij zit die eenzaamheid in mij. Feit blijft dat ik geen familie heb.
Alle adviezen/tips/reacties die ik op de laatste zin krijg vind ik moelijk (reacties zoals "familie is ook niet alles" "er zijn meer mensen die geen familie hebben") ik krijg daardoor het gevoel dat ik MOET relativeren, maar waarom? Ik weet dat soort dingen wel, ik weet dat er meer mensen zijn die geen familie hebben/het contact met familie hebben verbroken. Ik weet helaas maar al te goed dat het niet alles is om een (adoptie)familie te hebben!
Ik hoop vaak dat iemand me alsnog komt halen en dat ik vanaf nu bij dat gezin hoor. Dat ik bij iemand op schoot kan kruipen om uit te huilen, veilig onder iemand zijn armen. Ik baal ervan dat ik al te oud ben om alsnog in een pleeggezin geplaats te worden. Ik schaam me voor deze gevoelens, maar ik heb het zo nodig. Ik voel me net een kind van 5 wat om liefde & verzorging schreeuwt. Maar ik ben een volwassen vrouw, deze gedachten/gevoelens mogen geen plaats meer hebben in mijn hoofd/hart.
Ik heb altijd gedacht als ik mijn ouders vind, dan word alles beter, dan heeft het leven zin, maar dit breekt me ook op, het heeft me niks gebracht! Laatst zei iemand nog tegen me dat ik moet blijven vechten om mijn biologische ouders te vinden. Maar ik wil niet meer vechten, ik wil niet meer hopen dat ik mijn ouders vind, ik wil niet meer hopen dat het leven dan beter word, ik wil er vanaf, van het doet me onbeschrijfelijk veel pijn.
Maar dan is er niks meer, een leeg, zwart gat, vol met eenzaamheid & angst, dat ik altijd alleen blijf, dat het niet gaat lukken om een gelukkig leven te kunnen leiden.
Ik wil niet meer "overleven" ik wil leven. Ik wil kunnen genieten van kleine dingen, een leuk sociaal leven, huisje, boompje, beestje, kortom de zin van het leven inzien, maar het lukt me niet. Zelfs op een dag als vandaag, met dit mooie weer, is de wereld voor mij "donker"
Ik vind dat de hulpverlening tekort schiet om me hier bij te helpen, zij weten het ook niet, ik krijg alleen maar te horen dat ik het moet accepteren en dat ik het hier mee moet doen. En daar sta je dan met legen handen, want hoe moet ik verder, ik heb handvaten nodig, maar die krijg ik niet aangereikt.
Zijn er meer mensen die het contact met hun familie verbroken hebben, of in een zelfde situatie zitten als ik?
hoe gaat jij met dit gemis om?, wat ervaar jij wel/niet als steunend/helpend. waar loop je tegen aan? word dit gevoel minder, of is dit een blijvend iets?
vrijdag 5 juni 2009 om 00:50
Dat begrijp ik heel goed hoor, maar voel je niet schuldig, en voor afhaken hoef je wat mij betreft ook niet bang te zijn. Als je weinig met mijn tips kan, geeft dat niet, ik herken het wel. Maar ik vind het wel lastig om iets te zeggen of bedenken waar je wél wat aan hebt. Niet door jou, maar gewoon omdat ik je graag zou willen helpen en ook niet weet hoe. Als je gewoon wil spuien vind ik dat ook prima, ik luister wel
En een verloren dag....ik heb ook een periode gehad waarin ik niets kon, vooral sliep en de dagen doorworstelde. Heel zwaar was dat, maar achteraf is dat ook een periode geweest waarin ik op de een of andere manier energie verzamelde, of juist alles liet bezinken, en de emoties door me heen liet razen zonder er iets mee te kunnen of te doen. Dat voelde nutteloos, zinloos, verwijderd van de wereld en depressief, maar toch... ik had het blijkbaar nodig, of ik kon gewoon niet anders. En dat veroordelen had het alleen maar moeilijker gemaakt. Kan je niet proberen ( o jee, een tip!) om te accepteren dat je op dit moment niet anders kan? Zodat je er niet meer tegen vecht (door van alles te moeten van jezelf) maar het voor nu laat zijn zoals het is? Dat je besluit dat je de komende maanden niets 'moet' van jezelf (willen is een ander verhaal, ik weet het) en dat je kijkt wat daaruit ontstaat?
En een verloren dag....ik heb ook een periode gehad waarin ik niets kon, vooral sliep en de dagen doorworstelde. Heel zwaar was dat, maar achteraf is dat ook een periode geweest waarin ik op de een of andere manier energie verzamelde, of juist alles liet bezinken, en de emoties door me heen liet razen zonder er iets mee te kunnen of te doen. Dat voelde nutteloos, zinloos, verwijderd van de wereld en depressief, maar toch... ik had het blijkbaar nodig, of ik kon gewoon niet anders. En dat veroordelen had het alleen maar moeilijker gemaakt. Kan je niet proberen ( o jee, een tip!) om te accepteren dat je op dit moment niet anders kan? Zodat je er niet meer tegen vecht (door van alles te moeten van jezelf) maar het voor nu laat zijn zoals het is? Dat je besluit dat je de komende maanden niets 'moet' van jezelf (willen is een ander verhaal, ik weet het) en dat je kijkt wat daaruit ontstaat?
vrijdag 5 juni 2009 om 00:58
ik vind het moeilijk om dit te accepteren, omdat ik voor mijn gevoel steeds verder "weg zak" maar goed ik ben ook wel iemand die gelijk alles in één keer wil en dan moet het ook maar gelijk geregeld zijn/er zijn. en dat kan natuurlijk niet, hoe graag ik dat ook zou willen.
ik onderneem wel degelijk actie hoor, ik heb toch maar gemaild voor dat maatjesproject, ik heb een oproepje geplaatst hier op de viva site. en ik heb op een site voor geadopteerden ook een oproepje geplaatst. maar het gaat me niet snel genoeg. de reacties waar ik op gehoopt had, blijven uit.
het is eigenlijk met alles zo, het is nooit goed genoeg voor mij. het is altijd, maar: het enige wat goed genoeg is, is mijn ouders vinden, de rest valt in het niet.
ook met dingen doen, iemand anders heeft in mijn ogen dan weer leukere dingen gedaan, of net weer leukere kleren, eigenlijk met alles!
helemaal niet leuk, want zo kan ik niet optimaal genieten en het is voor die ander ook niet leuk, omdat die dan waarschijnlijk het gevoel heeft dat hij/zij tekort schiet
ik onderneem wel degelijk actie hoor, ik heb toch maar gemaild voor dat maatjesproject, ik heb een oproepje geplaatst hier op de viva site. en ik heb op een site voor geadopteerden ook een oproepje geplaatst. maar het gaat me niet snel genoeg. de reacties waar ik op gehoopt had, blijven uit.
het is eigenlijk met alles zo, het is nooit goed genoeg voor mij. het is altijd, maar: het enige wat goed genoeg is, is mijn ouders vinden, de rest valt in het niet.
ook met dingen doen, iemand anders heeft in mijn ogen dan weer leukere dingen gedaan, of net weer leukere kleren, eigenlijk met alles!
helemaal niet leuk, want zo kan ik niet optimaal genieten en het is voor die ander ook niet leuk, omdat die dan waarschijnlijk het gevoel heeft dat hij/zij tekort schiet
vrijdag 5 juni 2009 om 01:03
quote:newstylista schreef op 05 juni 2009 @ 00:28:
tja het ging vandaag, wel veel geslapen en niet veel gedaan. ik wacht nog steeds onbewust op die gouden tip, ik vind het moeilijk om dat van de één op andere dag los te laten
ik had gehoopt op meer reacties van forummers die ook geen contact hebben met hun familie. ik heb er heel lang over moeten doen, voordat ik overeenkomsten kon zien wat dat betreft. helemaal hetzelfde zal het nooit zijn, en ipv me te richten op dat, is dit het alternatief.
en ik voel me ook wel onzeker over het aantal forummers wat hier reageert. daardoor voel ik mij weer minderwaardig. ik heb het gevoel dat er op andere topics veel masaler word gereageerd en ik weet niet zo goed waar dit aan ligt, zijn die situaties herkenbaarder? valt daar makkelijker wat op te zeggen/even een hart onder de riem te steken? ligt het aan mij, wek ik een bepaalde indruk wat jullie irriteert, wellicht ook op andere topics waar ik reacties heb gegeven? dat bevestigd wel weer mijn gevoel dat ík wéér een uitzondering op de regel ben. dit is echt niet lullig bedoeld naar de mensen die wel reageren! ik vind het fijn dat jullie tijd vrij maken om te reageren. dit is puur mijn onzekerheid wat spreekt nu. en het is ook geen aanval naar de mensen die niet reageren! ik kan dit gewoon zelf niet goed relativeren.Dit had ik nog niet gelezen. Wel 'grappig' dat je dat zegt, want ik was weer bang dat ik het teveel overnam waardoor anderen wegblijven (wat misschien ook zo is, dat weet ik niet, als dat zo is hoor ik het graag). Er waren hier ooit wat topics over ouders, ook met mensen die gebroken hadden (zoals eert uw vader en moeder oid op relaties, volgens mij lopen topics op die pijler meestal beter), ik weet niet of dat nog loopt maar misschien kan je daar ook kijken en aansluiting vinden? Of zoeken naar mensen hier op het forum waar je dingen in herkent meeschrijven? Ik kan me goed voorstellen dat je gelijkgestemden zoekt, dat praat toch anders. Maar je moet het je niet persoonlijk aantrekken hoor!
tja het ging vandaag, wel veel geslapen en niet veel gedaan. ik wacht nog steeds onbewust op die gouden tip, ik vind het moeilijk om dat van de één op andere dag los te laten
ik had gehoopt op meer reacties van forummers die ook geen contact hebben met hun familie. ik heb er heel lang over moeten doen, voordat ik overeenkomsten kon zien wat dat betreft. helemaal hetzelfde zal het nooit zijn, en ipv me te richten op dat, is dit het alternatief.
en ik voel me ook wel onzeker over het aantal forummers wat hier reageert. daardoor voel ik mij weer minderwaardig. ik heb het gevoel dat er op andere topics veel masaler word gereageerd en ik weet niet zo goed waar dit aan ligt, zijn die situaties herkenbaarder? valt daar makkelijker wat op te zeggen/even een hart onder de riem te steken? ligt het aan mij, wek ik een bepaalde indruk wat jullie irriteert, wellicht ook op andere topics waar ik reacties heb gegeven? dat bevestigd wel weer mijn gevoel dat ík wéér een uitzondering op de regel ben. dit is echt niet lullig bedoeld naar de mensen die wel reageren! ik vind het fijn dat jullie tijd vrij maken om te reageren. dit is puur mijn onzekerheid wat spreekt nu. en het is ook geen aanval naar de mensen die niet reageren! ik kan dit gewoon zelf niet goed relativeren.Dit had ik nog niet gelezen. Wel 'grappig' dat je dat zegt, want ik was weer bang dat ik het teveel overnam waardoor anderen wegblijven (wat misschien ook zo is, dat weet ik niet, als dat zo is hoor ik het graag). Er waren hier ooit wat topics over ouders, ook met mensen die gebroken hadden (zoals eert uw vader en moeder oid op relaties, volgens mij lopen topics op die pijler meestal beter), ik weet niet of dat nog loopt maar misschien kan je daar ook kijken en aansluiting vinden? Of zoeken naar mensen hier op het forum waar je dingen in herkent meeschrijven? Ik kan me goed voorstellen dat je gelijkgestemden zoekt, dat praat toch anders. Maar je moet het je niet persoonlijk aantrekken hoor!
vrijdag 5 juni 2009 om 01:08
hoe bedoel je dat jij teveel over zal nemen? ja die topics heb ik ook wel gezien, en heb ook wel mee gelezen, maar durf niet zo goed mee te schrijven, ben dan toch bang voor een afwijzing: goh, heb je haar ook weer, jou situatie is anders dus jij mag hier niet meeschrijven. en toch de angst dat mensen niet weten wat ze moeten zeggen
vrijdag 5 juni 2009 om 10:02
Hoi NS,
Als je het gevoel hebt dat ik afhaak, dan spijt me dat! Ik heb soms tijd nodig om een reactie te formuleren. Als ik niet snel reageer, ligt dat dus aan mij en niet aan jou.
Ik heb tijd nodig gehad, omdat ik het lastig vind om op je te reageren. Dat komt weer niet door jou, ik zeg het maar alvast, maar doordat ik dingen herken in je verhaal. Of eigenlijk, niet in je verhaal (ik ben niet geadopteerd, heb contact met familie, al is dat niet altijd op de manier die ik zou willen) en geen diagnose.
Ik herken manieren van reageren, zoals het 'ja maar' waar ik het eerder over had. Ik deed (doe) dat ook heel veel. Bij mij is het een afweermechanisme. Ik ben bang om hulp te aanvaarden, soms al bang om overeenkomsten met mensen te zien, omdat ik dan het gevoel heb dat ik, als ik een probleem onder ogen zie, het ook op moet kunnen lossen. Als ik dat niet doe, dan faal ik. Zoiets.
In mijn leven is ook het een en ander gebeurd waar ik het moeilijk mee heb. (Ivm herkenbaarheid wil ik er niet teveel over zeggen.) Ik had datzelfde gevoel als jij: het kan nooit meer goed komen. Ik kan nooit meer gelukkig worden, omdat 'dat ene' ontbreekt. Zoals jij hebt met het gemis van familie. Niets kan tippen aan dat ene...
Ik heb dat (voorlopig) geaccepteerd en dat helpt. Het heet rouwen. Je kunt aan rouwen denken in de vorm van rituelen enzo (iemand, RV, noemde dat?), maar bij mij is het meer het gevoel: ik ben de komende tijd bezig met rouw, met afscheid nemen van een droom (bij jou het hebben van familie). En rouw hoeft niet leuk te zijn, het kan niet goed of verkeerd gedaan worden, ik hoef er niet gelukkig bij te zijn. Want rouw is juist het beleven van verdriet.
Zoals het hier staat, lijkt het wel of ik de hele dag in een hoekje zit te treuren, met een zwarte sjaal over m'n hoofd, maar dat is het gekke: dat is niet zo. Ik leef gewoon door, met soms lol, soms verdriet, soms woede. Ik ben wel vaak moe, kan niet zoveel aan. Het rouwen kost me tijd en energie, maar het vreet me niet op. Het mag er zijn. Dit lucht me zo op, dat het beter met me gaat dan hiervoor. Al dat vechten, proberen, jezelf aanpakken, mij hielp het niet.
Ik hoop dat je hier iets aan hebt. Het is niet jouw verhaal, het lijkt er niet op en toch weer wel. Misschien probeer ik dat te zeggen: vind je eigen verhaal maar, dat mag zijn zoals het is, of anderen dat nu herkennen of niet.
Als je het gevoel hebt dat ik afhaak, dan spijt me dat! Ik heb soms tijd nodig om een reactie te formuleren. Als ik niet snel reageer, ligt dat dus aan mij en niet aan jou.
Ik heb tijd nodig gehad, omdat ik het lastig vind om op je te reageren. Dat komt weer niet door jou, ik zeg het maar alvast, maar doordat ik dingen herken in je verhaal. Of eigenlijk, niet in je verhaal (ik ben niet geadopteerd, heb contact met familie, al is dat niet altijd op de manier die ik zou willen) en geen diagnose.
Ik herken manieren van reageren, zoals het 'ja maar' waar ik het eerder over had. Ik deed (doe) dat ook heel veel. Bij mij is het een afweermechanisme. Ik ben bang om hulp te aanvaarden, soms al bang om overeenkomsten met mensen te zien, omdat ik dan het gevoel heb dat ik, als ik een probleem onder ogen zie, het ook op moet kunnen lossen. Als ik dat niet doe, dan faal ik. Zoiets.
In mijn leven is ook het een en ander gebeurd waar ik het moeilijk mee heb. (Ivm herkenbaarheid wil ik er niet teveel over zeggen.) Ik had datzelfde gevoel als jij: het kan nooit meer goed komen. Ik kan nooit meer gelukkig worden, omdat 'dat ene' ontbreekt. Zoals jij hebt met het gemis van familie. Niets kan tippen aan dat ene...
Ik heb dat (voorlopig) geaccepteerd en dat helpt. Het heet rouwen. Je kunt aan rouwen denken in de vorm van rituelen enzo (iemand, RV, noemde dat?), maar bij mij is het meer het gevoel: ik ben de komende tijd bezig met rouw, met afscheid nemen van een droom (bij jou het hebben van familie). En rouw hoeft niet leuk te zijn, het kan niet goed of verkeerd gedaan worden, ik hoef er niet gelukkig bij te zijn. Want rouw is juist het beleven van verdriet.
Zoals het hier staat, lijkt het wel of ik de hele dag in een hoekje zit te treuren, met een zwarte sjaal over m'n hoofd, maar dat is het gekke: dat is niet zo. Ik leef gewoon door, met soms lol, soms verdriet, soms woede. Ik ben wel vaak moe, kan niet zoveel aan. Het rouwen kost me tijd en energie, maar het vreet me niet op. Het mag er zijn. Dit lucht me zo op, dat het beter met me gaat dan hiervoor. Al dat vechten, proberen, jezelf aanpakken, mij hielp het niet.
Ik hoop dat je hier iets aan hebt. Het is niet jouw verhaal, het lijkt er niet op en toch weer wel. Misschien probeer ik dat te zeggen: vind je eigen verhaal maar, dat mag zijn zoals het is, of anderen dat nu herkennen of niet.
zaterdag 6 juni 2009 om 17:52
@Zoe, ik denk al snel dat iets aan mij ligt, dus vandaar mijn vraag of mensen mij kunnen helpen om te relativeren. fijn dat je uitlegt waarom je nog niet weer had gereageerd. Je hoeft je niet te verontschuldigen hoor, dat is niet nodig!
wat vervelend voor je dat jij het ook moeilijk hebt! heb je hulp, om hier mee om te gaan?
wat knap van je dat jij, ondanks het rouwen toch verder gaat met je leven!
Aan de ene kant wil ik heel graag die droom opgeven, maar aan de andere kant houd het mij ook op de been, het is het enige wat ik heb zeg maar. als ik dat opgeef is er niks meer, dan ben ik echt helemaal alleen, dan st aik met lege handen.
en ik heb het gevoel dat ik dan al mijn dromen dan wel overboord kan gooien, het voelt alsof je nergens meer op kan/mag hopen, het komt toch niet uit.
wat vervelend voor je dat jij het ook moeilijk hebt! heb je hulp, om hier mee om te gaan?
wat knap van je dat jij, ondanks het rouwen toch verder gaat met je leven!
Aan de ene kant wil ik heel graag die droom opgeven, maar aan de andere kant houd het mij ook op de been, het is het enige wat ik heb zeg maar. als ik dat opgeef is er niks meer, dan ben ik echt helemaal alleen, dan st aik met lege handen.
en ik heb het gevoel dat ik dan al mijn dromen dan wel overboord kan gooien, het voelt alsof je nergens meer op kan/mag hopen, het komt toch niet uit.
zaterdag 6 juni 2009 om 22:57
Hoi Newstylista
Ja, ik heb hulp, gewoon gesprekstherapie. Met de eerste psycholoog klikte het niet zo, nu zit ik bij een ander en dat gaat goed. Ik hoop dat jij straks ook hulp zult krijgen waar je iets aan hebt. Voor wat voor soort behandeling sta je op de wachtlijst?
Ik heb ook geen dromen meer. Tenminste, ik durf ze niet meer te hebben. Daarom zit ik heel erg in de knoop met mijn werk en wat ik wil op dat gebied. Werk jij? Of doe je andere dingen, studie of hobby's?
Ik lees heel graag en voor mij is dat ook een vervanging voor het bezig zijn met mezelf. Ik vind het zo lekker om in een andere wereld te stappen! Zo'n gevoel heb ik echt als ik een mooi boek lees. Dan vergeet ik mezelf. Ik vind het soms wel moeilijk om weer in de realiteit te stappen. Ik vlucht dus naar binnen, zou je kunnen zeggen. Ik heb dan ook niet het gevoel met lege handen te staan, zoals jij zegt.
quote: Aan de ene kant wil ik heel graag die droom opgeven, maar aan de andere kant houd het mij ook op de been, het is het enige wat ik heb zeg maar. als ik dat opgeef is er niks meer, dan ben ik echt helemaal alleen, dan sta ik met lege handen.
Ik voel me wel vaak een soort van verlamd. Alsof ik stil sta en de rest van de wereld doorgaat.
Ik zag dat je ook een topic hebt geopend op relaties. ik hoop dat je daar mensen vindt die ook familie missen. En dat het je helpt. Ik wens je alle goeds, of zoveel als mogelijk...
Ja, ik heb hulp, gewoon gesprekstherapie. Met de eerste psycholoog klikte het niet zo, nu zit ik bij een ander en dat gaat goed. Ik hoop dat jij straks ook hulp zult krijgen waar je iets aan hebt. Voor wat voor soort behandeling sta je op de wachtlijst?
Ik heb ook geen dromen meer. Tenminste, ik durf ze niet meer te hebben. Daarom zit ik heel erg in de knoop met mijn werk en wat ik wil op dat gebied. Werk jij? Of doe je andere dingen, studie of hobby's?
Ik lees heel graag en voor mij is dat ook een vervanging voor het bezig zijn met mezelf. Ik vind het zo lekker om in een andere wereld te stappen! Zo'n gevoel heb ik echt als ik een mooi boek lees. Dan vergeet ik mezelf. Ik vind het soms wel moeilijk om weer in de realiteit te stappen. Ik vlucht dus naar binnen, zou je kunnen zeggen. Ik heb dan ook niet het gevoel met lege handen te staan, zoals jij zegt.
quote: Aan de ene kant wil ik heel graag die droom opgeven, maar aan de andere kant houd het mij ook op de been, het is het enige wat ik heb zeg maar. als ik dat opgeef is er niks meer, dan ben ik echt helemaal alleen, dan sta ik met lege handen.
Ik voel me wel vaak een soort van verlamd. Alsof ik stil sta en de rest van de wereld doorgaat.
Ik zag dat je ook een topic hebt geopend op relaties. ik hoop dat je daar mensen vindt die ook familie missen. En dat het je helpt. Ik wens je alle goeds, of zoveel als mogelijk...
zondag 7 juni 2009 om 12:52
quote:newstylista schreef op 05 juni 2009 @ 00:58:
ik vind het moeilijk om dit te accepteren, omdat ik voor mijn gevoel steeds verder "weg zak" maar goed ik ben ook wel iemand die gelijk alles in één keer wil en dan moet het ook maar gelijk geregeld zijn/er zijn. en dat kan natuurlijk niet, hoe graag ik dat ook zou willen.
ik onderneem wel degelijk actie hoor, ik heb toch maar gemaild voor dat maatjesproject, ik heb een oproepje geplaatst hier op de viva site. en ik heb op een site voor geadopteerden ook een oproepje geplaatst. maar het gaat me niet snel genoeg. de reacties waar ik op gehoopt had, blijven uit.
het is eigenlijk met alles zo, het is nooit goed genoeg voor mij. het is altijd, maar: het enige wat goed genoeg is, is mijn ouders vinden, de rest valt in het niet.
ook met dingen doen, iemand anders heeft in mijn ogen dan weer leukere dingen gedaan, of net weer leukere kleren, eigenlijk met alles!
helemaal niet leuk, want zo kan ik niet optimaal genieten en het is voor die ander ook niet leuk, omdat die dan waarschijnlijk het gevoel heeft dat hij/zij tekort schiet :(Hoi, ik hoop jouw oproepjes en topics het gewenste effect hebben. Maar kijk wel of ook hier je verwachtingen niet te hoog of onrealistisch zijn (in navolging van de wijze ervaringswoorden van RV ). Misschien ben je op zoek naar iets, of een gevoel wat je hoopt te krijgen, wat tijd nodig heeft en waarvoor je echt moet investeren. Als het niet meteen 'goed genoeg' is, kan je het misschien wel een kans geven door er tijd en energie aan te besteden. Dus (is een advies) schrijft reacties of mensen niet te snel af als het niet meteen het gewenste effect heeft, deze dingen moeten groeien en niemand laat meteen het achterste van zijn of haar tong zien. En uiteraard wil je snel(ler), maar met contacten kan je dat soort dingen nou net níet forceren. Dat weet je natuurlijk ook wel, maar ik hoop dat je begrijpt wat ik bedoel. Heel veel sterkte in elk geval!
ik vind het moeilijk om dit te accepteren, omdat ik voor mijn gevoel steeds verder "weg zak" maar goed ik ben ook wel iemand die gelijk alles in één keer wil en dan moet het ook maar gelijk geregeld zijn/er zijn. en dat kan natuurlijk niet, hoe graag ik dat ook zou willen.
ik onderneem wel degelijk actie hoor, ik heb toch maar gemaild voor dat maatjesproject, ik heb een oproepje geplaatst hier op de viva site. en ik heb op een site voor geadopteerden ook een oproepje geplaatst. maar het gaat me niet snel genoeg. de reacties waar ik op gehoopt had, blijven uit.
het is eigenlijk met alles zo, het is nooit goed genoeg voor mij. het is altijd, maar: het enige wat goed genoeg is, is mijn ouders vinden, de rest valt in het niet.
ook met dingen doen, iemand anders heeft in mijn ogen dan weer leukere dingen gedaan, of net weer leukere kleren, eigenlijk met alles!
helemaal niet leuk, want zo kan ik niet optimaal genieten en het is voor die ander ook niet leuk, omdat die dan waarschijnlijk het gevoel heeft dat hij/zij tekort schiet :(Hoi, ik hoop jouw oproepjes en topics het gewenste effect hebben. Maar kijk wel of ook hier je verwachtingen niet te hoog of onrealistisch zijn (in navolging van de wijze ervaringswoorden van RV ). Misschien ben je op zoek naar iets, of een gevoel wat je hoopt te krijgen, wat tijd nodig heeft en waarvoor je echt moet investeren. Als het niet meteen 'goed genoeg' is, kan je het misschien wel een kans geven door er tijd en energie aan te besteden. Dus (is een advies) schrijft reacties of mensen niet te snel af als het niet meteen het gewenste effect heeft, deze dingen moeten groeien en niemand laat meteen het achterste van zijn of haar tong zien. En uiteraard wil je snel(ler), maar met contacten kan je dat soort dingen nou net níet forceren. Dat weet je natuurlijk ook wel, maar ik hoop dat je begrijpt wat ik bedoel. Heel veel sterkte in elk geval!
zondag 7 juni 2009 om 13:01
soundpost, ik heb het andere topic op relaties niet geopend, omdat ik hier niet tevreden over ben hoor! ik wil hier ook nog graag blijven schrijven.
ik heb behoefte om over bepaalde dingen te praten met mensen die het herkennen, ik heb het er nu nooit over, wat ervoor zorgt dat ik alles opkrop, vandaar ook de topics.
je het heeft ook tijd nodig dat weet ik ook, en ik ben echt wel bereid om te investeren, maar als mensen niet reageren/afhaken schiet het niet echt op.
nee ik wil het ook niet forceren, (ik zou wel willen dat het sneller ging, maar dat gaat niet.)
ik hoop dan ook dat jullie hierook blijven schrijven.
ik heb behoefte om over bepaalde dingen te praten met mensen die het herkennen, ik heb het er nu nooit over, wat ervoor zorgt dat ik alles opkrop, vandaar ook de topics.
je het heeft ook tijd nodig dat weet ik ook, en ik ben echt wel bereid om te investeren, maar als mensen niet reageren/afhaken schiet het niet echt op.
nee ik wil het ook niet forceren, (ik zou wel willen dat het sneller ging, maar dat gaat niet.)
ik hoop dan ook dat jullie hierook blijven schrijven.
zondag 7 juni 2009 om 13:09
quote:zoe73 schreef op 06 juni 2009 @ 22:57:
Hoi Newstylista
Ja, ik heb hulp, gewoon gesprekstherapie. Met de eerste psycholoog klikte het niet zo, nu zit ik bij een ander en dat gaat goed. Ik hoop dat jij straks ook hulp zult krijgen waar je iets aan hebt. Voor wat voor soort behandeling sta je op de wachtlijst? wat fijn dat je nu wel een klik hebt met je psycholoog. ik weet nog niet precies wat de behandeling in gaat houden. het is in iedergeval therapie deels passend bij mijn diagnose.
Ik heb ook geen dromen meer. Tenminste, ik durf ze niet meer te hebben. Daarom zit ik heel erg in de knoop met mijn werk en wat ik wil op dat gebied. Werk jij? Of doe je andere dingen, studie of hobby's? ik werk niet, ik wil weer een opleiding gaan doen, maar ben er nog niet helemaal over uit. en qua hobby's lezen vind ik ook leuk, maar ik doe het veelste weinig. wat voor werk doe jij? en op wat voor manier zit jij in de knoop met je werk?
Ik lees heel graag en voor mij is dat ook een vervanging voor het bezig zijn met mezelf. Ik vind het zo lekker om in een andere wereld te stappen! Zo'n gevoel heb ik echt als ik een mooi boek lees. Dan vergeet ik mezelf. Ik vind het soms wel moeilijk om weer in de realiteit te stappen. Ik vlucht dus naar binnen, zou je kunnen zeggen. Ik heb dan ook niet het gevoel met lege handen te staan, zoals jij zegt. ik heb dat ook gehad, dat vluchten in dingen, ik had het vooral met films of tv series. nog steeds hoop ik dat mijn leven zo wordt als in de film. maar heb het deels ook moeten afleren in mijn vorige therapie.
quote: Aan de ene kant wil ik heel graag die droom opgeven, maar aan de andere kant houd het mij ook op de been, het is het enige wat ik heb zeg maar. als ik dat opgeef is er niks meer, dan ben ik echt helemaal alleen, dan sta ik met lege handen.
Ik voel me wel vaak een soort van verlamd. Alsof ik stil sta en de rest van de wereld doorgaat. ja idd, zo moeilijk vind ik dat!
Ik zag dat je ook een topic hebt geopend op relaties. ik hoop dat je daar mensen vindt die ook familie missen. En dat het je helpt. Ik wens je alle goeds, of zoveel als mogelijk... voor jou geld ook dat ik hoop dat jij hier ook blijft schrijven, want ik wil dit topic niet stopzetten hoor!
Hoi Newstylista
Ja, ik heb hulp, gewoon gesprekstherapie. Met de eerste psycholoog klikte het niet zo, nu zit ik bij een ander en dat gaat goed. Ik hoop dat jij straks ook hulp zult krijgen waar je iets aan hebt. Voor wat voor soort behandeling sta je op de wachtlijst? wat fijn dat je nu wel een klik hebt met je psycholoog. ik weet nog niet precies wat de behandeling in gaat houden. het is in iedergeval therapie deels passend bij mijn diagnose.
Ik heb ook geen dromen meer. Tenminste, ik durf ze niet meer te hebben. Daarom zit ik heel erg in de knoop met mijn werk en wat ik wil op dat gebied. Werk jij? Of doe je andere dingen, studie of hobby's? ik werk niet, ik wil weer een opleiding gaan doen, maar ben er nog niet helemaal over uit. en qua hobby's lezen vind ik ook leuk, maar ik doe het veelste weinig. wat voor werk doe jij? en op wat voor manier zit jij in de knoop met je werk?
Ik lees heel graag en voor mij is dat ook een vervanging voor het bezig zijn met mezelf. Ik vind het zo lekker om in een andere wereld te stappen! Zo'n gevoel heb ik echt als ik een mooi boek lees. Dan vergeet ik mezelf. Ik vind het soms wel moeilijk om weer in de realiteit te stappen. Ik vlucht dus naar binnen, zou je kunnen zeggen. Ik heb dan ook niet het gevoel met lege handen te staan, zoals jij zegt. ik heb dat ook gehad, dat vluchten in dingen, ik had het vooral met films of tv series. nog steeds hoop ik dat mijn leven zo wordt als in de film. maar heb het deels ook moeten afleren in mijn vorige therapie.
quote: Aan de ene kant wil ik heel graag die droom opgeven, maar aan de andere kant houd het mij ook op de been, het is het enige wat ik heb zeg maar. als ik dat opgeef is er niks meer, dan ben ik echt helemaal alleen, dan sta ik met lege handen.
Ik voel me wel vaak een soort van verlamd. Alsof ik stil sta en de rest van de wereld doorgaat. ja idd, zo moeilijk vind ik dat!
Ik zag dat je ook een topic hebt geopend op relaties. ik hoop dat je daar mensen vindt die ook familie missen. En dat het je helpt. Ik wens je alle goeds, of zoveel als mogelijk... voor jou geld ook dat ik hoop dat jij hier ook blijft schrijven, want ik wil dit topic niet stopzetten hoor!
zondag 7 juni 2009 om 14:06
Hoi New Styl,
Wat ik merk uit je verhalen is dat je ongelooflijk onzeker bent. Dat is vast niet nodig, zal ik je zeggen waarom?
Je bent sterk want: je leeft je leven al heel lang zonder familie/mensen waarmee je je verbonden voelt.
Je bent in staat je leven te leven zonder opgeven.
Je bent ook in staat in je eigen onderhoud te voorzien en je huis schoon te maken.
Je bent ook in staat ondanks alles vrienden te maken en vriendschappen te onderhouden.
Verder ben je attent want je reageert op wat andere mensen hier mailen.
Ondanks dat ik wel familie heb heb ik me ook zo gevoeld als jij. Als je wat ouder wordt merk je ook wel dat je met vrienden een hechter contact krijgt dan met familie. Met vriendinnen heb ik nu een hechter contact dan met familie. Jij krijgt dat ook wel. Bespreek je wel eens met vriendinnen hoe je je voelt?
Misschien kunnen ze je helpen en praten ze nu de tijd vol omdat ze niet weten hoe ze je kunnen helpen/het gezelliger kunnen maken voor je.
Wat mij heeft geholpen:
een goede psycholoog/psychotherapeut mét levenservaring (vrijgevestigd, kun je veel sneller terecht).
leuke dingen doen (ook in je uppie naar de bioscoop, dan kun je later weer vertellen over de mooie film)
hardlopen bij een loopgroep (in mijn geval runningtherapie).
dansles, flamenco enz.
nieuwe studie uitzoeken.
Wanneer je nieuwe dingen onderneemt, kun je daar ook weer over vertellen ( incl. dat je therapie hebt) en luisteren mensen ook meer naar jou en heb je meer contact en voel je je meer verbonden. Wellicht ontmoet je ook nog wat mensen die dezelfde dingen leuk vinden als jij.
Ik hoop werkelijk dat je ongelooflijk gelukkig gaat worden enne een leuk site om je daarbij te helpen is Sochicken.nl
Groetjes Jane
Wat ik merk uit je verhalen is dat je ongelooflijk onzeker bent. Dat is vast niet nodig, zal ik je zeggen waarom?
Je bent sterk want: je leeft je leven al heel lang zonder familie/mensen waarmee je je verbonden voelt.
Je bent in staat je leven te leven zonder opgeven.
Je bent ook in staat in je eigen onderhoud te voorzien en je huis schoon te maken.
Je bent ook in staat ondanks alles vrienden te maken en vriendschappen te onderhouden.
Verder ben je attent want je reageert op wat andere mensen hier mailen.
Ondanks dat ik wel familie heb heb ik me ook zo gevoeld als jij. Als je wat ouder wordt merk je ook wel dat je met vrienden een hechter contact krijgt dan met familie. Met vriendinnen heb ik nu een hechter contact dan met familie. Jij krijgt dat ook wel. Bespreek je wel eens met vriendinnen hoe je je voelt?
Misschien kunnen ze je helpen en praten ze nu de tijd vol omdat ze niet weten hoe ze je kunnen helpen/het gezelliger kunnen maken voor je.
Wat mij heeft geholpen:
een goede psycholoog/psychotherapeut mét levenservaring (vrijgevestigd, kun je veel sneller terecht).
leuke dingen doen (ook in je uppie naar de bioscoop, dan kun je later weer vertellen over de mooie film)
hardlopen bij een loopgroep (in mijn geval runningtherapie).
dansles, flamenco enz.
nieuwe studie uitzoeken.
Wanneer je nieuwe dingen onderneemt, kun je daar ook weer over vertellen ( incl. dat je therapie hebt) en luisteren mensen ook meer naar jou en heb je meer contact en voel je je meer verbonden. Wellicht ontmoet je ook nog wat mensen die dezelfde dingen leuk vinden als jij.
Ik hoop werkelijk dat je ongelooflijk gelukkig gaat worden enne een leuk site om je daarbij te helpen is Sochicken.nl
Groetjes Jane
zondag 7 juni 2009 om 14:13
quote:newstylista schreef op 07 juni 2009 @ 13:30:
ik krijg nu toch sterk het gevoel dat ik het weer niet goed doe. ik werk heel hard en probeer van alles, ik snap er niks van
Waardoor krijg je het gevoel dat je het weer niet goed doet? Je bent bezig en dat is goed en als je niet bezig bent zit je in een rustfase en dat is ook goed.
Alles mag behalve mensen zomaar op hun hoofd slaan
(just kidding).
ps wel eens een lijstje gemaakt met al je positieve eigenschappen en wat je allemaal goed doet/deed? Is best leuk.
groetjes en een prettig weekend nog even
.
ik krijg nu toch sterk het gevoel dat ik het weer niet goed doe. ik werk heel hard en probeer van alles, ik snap er niks van
Waardoor krijg je het gevoel dat je het weer niet goed doet? Je bent bezig en dat is goed en als je niet bezig bent zit je in een rustfase en dat is ook goed.
Alles mag behalve mensen zomaar op hun hoofd slaan
(just kidding).
ps wel eens een lijstje gemaakt met al je positieve eigenschappen en wat je allemaal goed doet/deed? Is best leuk.
groetjes en een prettig weekend nog even
.
zondag 7 juni 2009 om 17:29
Jane, wat een lieve reactie ik ben inderdaad heel erg onzeker. ik vind het lief dat je dat zegt, maar je kent het hele verhaal niet. ik ontvang een uitkering en bij het schoonmaken van mijn huis heb ik hulp. bij meer van die praktische dingen trouwens, het lukt me niet om dit geheel zelf te doen.
waarom is het mij dan niet gelukt om een groter sociaal netwerk op te bouwen, als ik dal allemaal zo goed kon, hoefde ik geen oproepjes te plaatsen of een vrijwilliger in te schakelen, zodat ik toch leuke dingen kan doen.
je zegt dat jij je ook zo gevoeld hebt, hoe ben je daar weer uitgekomen?
ik heb geprobeerd om uit te leggen hoe ik mij voel, maar zoals in de OP ook beschreven staat, ze weten niet goed wat ze moeten zeggen, waardoor ik me heel erg afgewezen voel. ik probeer het dus ook niet meer.
tja dat alleen naar de film gaan, dat opperde iemand anders ook al, dat is echt niet mijn ding. ik wil wel leren hoe ik mij thuis meer kan vermaken, maar alleen naar de film, al zou ik het durven, dan vind ik het nog niet gezellig. het zou momenteel alleen maar het eenzame gevoel enorm versterken.
over dat vertellen moet ik je wel gelijk geven, nu vind ik het moeilijk om iets te vertellen, ik maak toch niks bijzonders mee. en als ik al wat mee maak, vertel ik het niet, omdat ik het dan in vergelijking met een ander toch niets vind voorstellen. ik ben daar ook gewoon niet goed in, ik vind mezelf niet interessant, en ben bang om weer afgewezen te worden, dat mensen er toch niets op weten te zeggen.
ik heb die site even vlug bekeken, en het lijkt idd een leuke site, die gaat onder mijn favorieten.
ik krijg het gevoel dat ik het niet goed doe, omdat mensen hier denken dat ik hier niet meer wil schrijven, dat ik niks heb aan de reacties, en dat ik daarom maar een nieuw topic heb geopend, terwijl dat niet zo is! en dat oproepjes plaatsen etc ook maar onzin is, ik moet investeren, dat wil ik ook, maar als mensen niet reageren op een oproepje, of snel afhaken, dan kan ik daar toch niks aan doen??? ik baal daarvan, ik wil zo graag (en dit heb ik nu al regelmatig gezegd, het schiet niet op) dus kennelijk is het niet de moeite waard om contact met mij aan te gaan.
ik zit nu echt even in een rotstemming, klotemensen! ik moet elke dag zo hard vechten, waarschijnlijk 80.000 keer meer dan een ander en dan zit het me zo tegen. soms vraag ik me niet af of mensen het er niet gewoon om doen, laten we haar nou eens een kutgevoel bezorgen, dat is een stom wijf, voelt zij zich nog kutter en voelen wij ons weer beter
waarom is het mij dan niet gelukt om een groter sociaal netwerk op te bouwen, als ik dal allemaal zo goed kon, hoefde ik geen oproepjes te plaatsen of een vrijwilliger in te schakelen, zodat ik toch leuke dingen kan doen.
je zegt dat jij je ook zo gevoeld hebt, hoe ben je daar weer uitgekomen?
ik heb geprobeerd om uit te leggen hoe ik mij voel, maar zoals in de OP ook beschreven staat, ze weten niet goed wat ze moeten zeggen, waardoor ik me heel erg afgewezen voel. ik probeer het dus ook niet meer.
tja dat alleen naar de film gaan, dat opperde iemand anders ook al, dat is echt niet mijn ding. ik wil wel leren hoe ik mij thuis meer kan vermaken, maar alleen naar de film, al zou ik het durven, dan vind ik het nog niet gezellig. het zou momenteel alleen maar het eenzame gevoel enorm versterken.
over dat vertellen moet ik je wel gelijk geven, nu vind ik het moeilijk om iets te vertellen, ik maak toch niks bijzonders mee. en als ik al wat mee maak, vertel ik het niet, omdat ik het dan in vergelijking met een ander toch niets vind voorstellen. ik ben daar ook gewoon niet goed in, ik vind mezelf niet interessant, en ben bang om weer afgewezen te worden, dat mensen er toch niets op weten te zeggen.
ik heb die site even vlug bekeken, en het lijkt idd een leuke site, die gaat onder mijn favorieten.
ik krijg het gevoel dat ik het niet goed doe, omdat mensen hier denken dat ik hier niet meer wil schrijven, dat ik niks heb aan de reacties, en dat ik daarom maar een nieuw topic heb geopend, terwijl dat niet zo is! en dat oproepjes plaatsen etc ook maar onzin is, ik moet investeren, dat wil ik ook, maar als mensen niet reageren op een oproepje, of snel afhaken, dan kan ik daar toch niks aan doen??? ik baal daarvan, ik wil zo graag (en dit heb ik nu al regelmatig gezegd, het schiet niet op) dus kennelijk is het niet de moeite waard om contact met mij aan te gaan.
ik zit nu echt even in een rotstemming, klotemensen! ik moet elke dag zo hard vechten, waarschijnlijk 80.000 keer meer dan een ander en dan zit het me zo tegen. soms vraag ik me niet af of mensen het er niet gewoon om doen, laten we haar nou eens een kutgevoel bezorgen, dat is een stom wijf, voelt zij zich nog kutter en voelen wij ons weer beter
zondag 7 juni 2009 om 19:43
Hai Newstylista,
Dank voor je reaktie.
Ik kende inderdaad niet je hele verhaal en heb ook niet alle voor gaande pagina's gelezen. Misschien is daardoor mijn reaktie niet op en top maar hoop dat je dat dan niet erg vind.
Wat mij heeft geholpen is runningtherapie 2x per week oftewel leren hardlopen in een klein groepje. Daarvoor was ik al bezig met psychologische behandeling, daar leerde ik G-schema's maken. Daarin moet je opschrijven wat je piekert/negatief denkt en dan hoe je er ook anders tegenaan kunt kijken. Toch hielp dat niet genoeg. Als je serotoninespiegel laag is wordt je meer onzeker, ga je piekeren wordt je meer depri etc. Lichamelijk is er dus ook wat aan de hand en dat kun je ook beïnvloeden. In het verleden wel anti-depressiva gebruikt en dat hielp ook goed. Daarna alleen veel stress gehad en uiteindelijk besloten het zonder te doen.
Het geheim is dus je serotonine spiegel te normaliseren zoveel mogelijk door:
running,
positiever denken: jezelf schouderklopjes geven als je een doel(tje) behaald hebt ook al is dat maar veters strikken en positieve eigenschappen van je zelf opschrijven.
Om het bovenstaande gelijk maar in praktijk te brengen:
Je laatste alinea, dat is wat je denkt maar hoe kan je er ook over denken....
Ik wil je graag helpen, het geeft mij weer een goed gevoel als ik iemands dag mooier kan maken. (krijg zolangzamerhand blauwe plekken op mijn schouders
) Weet je de meeste mensen willen graag een ander helpen. Degene die het tegenovergestelde willen zijn STOM.
Zo ik heb gezegd.
O ja, ideeen ter lering ende vermaak:
-Leuke websites bezoeken
- Winkelen,
- Terrasje/cafe lezen met een kop thee erbij
- Bibliotheek, gratis tijdschriften lezen
- Filmpje huren, bij de bieb heel goedkoop
- Met een vriend/in naar een museum, theatervoorstelling, filmhuis
- Kanoën bij mooi weer
- Naar het zwembad of strand
- Nieuwe studie uitzoeken, open dag bezoeken
- Sauna, eerste keer eng maar gelukkig komen daar ook mensen die helemaal niet strak in het vel zitten en dat is fijn. Op tv zijn mensen veel te mooi. Sauna is ook heerlijk ontspannen, denk dat ik binnenkort maar ga.
- Mooi plaatje uitscheuren en in een wissellijst (hema) stoppen
- Foto maken, printen en in een wisselijst stoppen
- de wissellijsten met inhoud ophangen/neer zetten;
- Meubels anders neerzetten
- eind fietsen en dan op een markt bloemen kopen
- thuis mooi boeketje maken
- bloemen plukken ergens en die in een vaas zetten.
- Glimlach tegen een vreemdeling (zat mensen die het kunnen gebruiken)
- Dansles kan ook groepsdans zijn
- liedje zingen
- instrument leren bespelen
Tjonge word hier helemaal creatief van Cool! Verder nog een anti-dip tip: denk negatief over anderen. Externe attributie heet dat.
Oftewel, jij bent leuk de rest is stom. Ren, zing spring. Schenk aandacht aan positive dingen en...en ..zo.
Duss.
Hoop dat je hier wat aan hebt, mocht het wat veel zijn pik er dan hoogstens drie ideen uit en laat de rest voor wat het is.
Fijne avond &
& groetjes Jane
Dank voor je reaktie.
Ik kende inderdaad niet je hele verhaal en heb ook niet alle voor gaande pagina's gelezen. Misschien is daardoor mijn reaktie niet op en top maar hoop dat je dat dan niet erg vind.
Wat mij heeft geholpen is runningtherapie 2x per week oftewel leren hardlopen in een klein groepje. Daarvoor was ik al bezig met psychologische behandeling, daar leerde ik G-schema's maken. Daarin moet je opschrijven wat je piekert/negatief denkt en dan hoe je er ook anders tegenaan kunt kijken. Toch hielp dat niet genoeg. Als je serotoninespiegel laag is wordt je meer onzeker, ga je piekeren wordt je meer depri etc. Lichamelijk is er dus ook wat aan de hand en dat kun je ook beïnvloeden. In het verleden wel anti-depressiva gebruikt en dat hielp ook goed. Daarna alleen veel stress gehad en uiteindelijk besloten het zonder te doen.
Het geheim is dus je serotonine spiegel te normaliseren zoveel mogelijk door:
running,
positiever denken: jezelf schouderklopjes geven als je een doel(tje) behaald hebt ook al is dat maar veters strikken en positieve eigenschappen van je zelf opschrijven.
Om het bovenstaande gelijk maar in praktijk te brengen:
Je laatste alinea, dat is wat je denkt maar hoe kan je er ook over denken....
Ik wil je graag helpen, het geeft mij weer een goed gevoel als ik iemands dag mooier kan maken. (krijg zolangzamerhand blauwe plekken op mijn schouders
) Weet je de meeste mensen willen graag een ander helpen. Degene die het tegenovergestelde willen zijn STOM.
Zo ik heb gezegd.
O ja, ideeen ter lering ende vermaak:
-Leuke websites bezoeken
- Winkelen,
- Terrasje/cafe lezen met een kop thee erbij
- Bibliotheek, gratis tijdschriften lezen
- Filmpje huren, bij de bieb heel goedkoop
- Met een vriend/in naar een museum, theatervoorstelling, filmhuis
- Kanoën bij mooi weer
- Naar het zwembad of strand
- Nieuwe studie uitzoeken, open dag bezoeken
- Sauna, eerste keer eng maar gelukkig komen daar ook mensen die helemaal niet strak in het vel zitten en dat is fijn. Op tv zijn mensen veel te mooi. Sauna is ook heerlijk ontspannen, denk dat ik binnenkort maar ga.
- Mooi plaatje uitscheuren en in een wissellijst (hema) stoppen
- Foto maken, printen en in een wisselijst stoppen
- de wissellijsten met inhoud ophangen/neer zetten;
- Meubels anders neerzetten
- eind fietsen en dan op een markt bloemen kopen
- thuis mooi boeketje maken
- bloemen plukken ergens en die in een vaas zetten.
- Glimlach tegen een vreemdeling (zat mensen die het kunnen gebruiken)
- Dansles kan ook groepsdans zijn
- liedje zingen
- instrument leren bespelen
Tjonge word hier helemaal creatief van Cool! Verder nog een anti-dip tip: denk negatief over anderen. Externe attributie heet dat.
Oftewel, jij bent leuk de rest is stom. Ren, zing spring. Schenk aandacht aan positive dingen en...en ..zo.
Duss.
Hoop dat je hier wat aan hebt, mocht het wat veel zijn pik er dan hoogstens drie ideen uit en laat de rest voor wat het is.
Fijne avond &
& groetjes Jane
zondag 7 juni 2009 om 21:26
Jane, het is ook moeilijk, je gaat uit van de info die ik hier geef. maar bepaalde dingen heb ik wel eerder in het topic al uitgelegd. mijn serotinespiegel is inderdaad laag. ik wilde het hier eerst niet noemen, omdat mensen dan waarschijnlijk vooral daar op ingaan, terwijl ik nu zo zit met het familie stuk etc. maar goed ik heb dus Borderline. ik heb vanuit daar ook klachten die mijn dagelijkse leven ook beïnvloeden.
die therapie die ik eind augustus ga doen, sluit daarop aan.
ik vind je ideeën leuk het lukt me alleen niet om dit zelf op te gaan pakken, ook dit wil ik in therapie gaan doen. daarom baal ik ook zo dat het nog zo lang moet duren! er spelen inmiddels zoveel dingen mee, met zoveel klachten, dat het allemaal wat complex wordt.
ik vind bij tijden anderen inderdaad heel erg stom, maar dat gaat meer over wat ze hebben, wat ik niet heb. en doorgaans is dit als ik in een erg machtloze boosheid aanval zit. ik schaam me er ook voor hoor! heel erg zelfs, wat het zijn geen lieve gedachten.
die therapie die ik eind augustus ga doen, sluit daarop aan.
ik vind je ideeën leuk het lukt me alleen niet om dit zelf op te gaan pakken, ook dit wil ik in therapie gaan doen. daarom baal ik ook zo dat het nog zo lang moet duren! er spelen inmiddels zoveel dingen mee, met zoveel klachten, dat het allemaal wat complex wordt.
ik vind bij tijden anderen inderdaad heel erg stom, maar dat gaat meer over wat ze hebben, wat ik niet heb. en doorgaans is dit als ik in een erg machtloze boosheid aanval zit. ik schaam me er ook voor hoor! heel erg zelfs, wat het zijn geen lieve gedachten.
zondag 7 juni 2009 om 21:34
Hoi Newstylista, hoi Jane, hoi anderen die hier lezen,
Ik vind het leuk hoe dit topic zich ontwikkelt! Ik word al blij om alle ideetjes te lezen van jou, Jane! Ik ga zeker eens iets uit je lijstje kiezen om te doen.
En Newstylista, dat is ook dankzij jou! Jij stelt hoge eisen aan je leven (en dus ook aan dit topic). Je bent niet zomaar tevreden. Dat is inspirerend en bewonderenswaardig. Je hebt geen gelijk als je zegt dat het niet knap is wat jij doet. Kijk eens naar alle moeite die je doet, hoe attent je bent (zei Jane ook al!) en hoe warm en lief je reageert! Dat is knap, en nog knapper omdat het jou 80.000x meer moeite kost dan een ander.
Ik heb net een opleiding afgerond die ik achteraf gezien misschien beter niet had kunnen kiezen. Het werk dat je ermee kunt gaan doen is waarschijnlijk niet het goeie voor mij. Maar he, ik heb het toch maar mooi afgemaakt! Dat lukt anderen natuurlijk ook, ik ben niet uniek knap, maar toch knap. Vanuit mijn situatie was dit het best haalbare. Hoe het verder gaat, weet ik niet, maar ik wil toch heel graag even genieten van dit succesje.
Ik werk dus nu niet en dat geeft me heel vaak een minderwaardig gevoel. Het lukt nu (nog) niet, zoals ook het huishouden en een sociaal leven niet goed lukken. Maar ik weet hoe moeilijk het soms is, zelfs die kleine dingetjes, een normaal dagelijks leven volhouden. Voor mij, nu, is dat al knap. Ik wil trots zijn daarop en dus ben ik het. Ondanks wat anderen denken en zeggen... Een smile voor alle volhouders hier en vooral voor jou, NS:
Ik vind het leuk hoe dit topic zich ontwikkelt! Ik word al blij om alle ideetjes te lezen van jou, Jane! Ik ga zeker eens iets uit je lijstje kiezen om te doen.
En Newstylista, dat is ook dankzij jou! Jij stelt hoge eisen aan je leven (en dus ook aan dit topic). Je bent niet zomaar tevreden. Dat is inspirerend en bewonderenswaardig. Je hebt geen gelijk als je zegt dat het niet knap is wat jij doet. Kijk eens naar alle moeite die je doet, hoe attent je bent (zei Jane ook al!) en hoe warm en lief je reageert! Dat is knap, en nog knapper omdat het jou 80.000x meer moeite kost dan een ander.
Ik heb net een opleiding afgerond die ik achteraf gezien misschien beter niet had kunnen kiezen. Het werk dat je ermee kunt gaan doen is waarschijnlijk niet het goeie voor mij. Maar he, ik heb het toch maar mooi afgemaakt! Dat lukt anderen natuurlijk ook, ik ben niet uniek knap, maar toch knap. Vanuit mijn situatie was dit het best haalbare. Hoe het verder gaat, weet ik niet, maar ik wil toch heel graag even genieten van dit succesje.
Ik werk dus nu niet en dat geeft me heel vaak een minderwaardig gevoel. Het lukt nu (nog) niet, zoals ook het huishouden en een sociaal leven niet goed lukken. Maar ik weet hoe moeilijk het soms is, zelfs die kleine dingetjes, een normaal dagelijks leven volhouden. Voor mij, nu, is dat al knap. Ik wil trots zijn daarop en dus ben ik het. Ondanks wat anderen denken en zeggen... Een smile voor alle volhouders hier en vooral voor jou, NS:
zondag 7 juni 2009 om 21:42
Even aanvulling, je typte je laatste post ongeveer gelijk met mij...
Niemand heeft alleen maar 'lieve' gedachtes. Iemand heeft mij eens gezegd dat jaloezie een gezonde emotie is. Ik heb dat toen heftig ontkend, maar ben er wel over blijven nadenken. Jaloerse gedachten kunnen je aanzetten tot verandering bij jezelf. Misschien is dat het gezonde wat die persoon bedoelde? Hoe zie jij dat? Wat zijn de positieve kanten van een jaloerse gedachte? En hoe zie jij dat, Jane, heb je iets aan je cognitieve therapie gehad op dit gebied?
Newstylista, als je iets denkt of voelt wat niet lief is, betekent dat niet dat JIJ niet lief bent. Het betekent dat je iets mist. Dat je datgene wat een ander heeft, ook aan jezelf zou gunnen. En dat mag. Ik gun het jou, alleen al op grond van wat ik hier van je lees. Liefs!
Niemand heeft alleen maar 'lieve' gedachtes. Iemand heeft mij eens gezegd dat jaloezie een gezonde emotie is. Ik heb dat toen heftig ontkend, maar ben er wel over blijven nadenken. Jaloerse gedachten kunnen je aanzetten tot verandering bij jezelf. Misschien is dat het gezonde wat die persoon bedoelde? Hoe zie jij dat? Wat zijn de positieve kanten van een jaloerse gedachte? En hoe zie jij dat, Jane, heb je iets aan je cognitieve therapie gehad op dit gebied?
Newstylista, als je iets denkt of voelt wat niet lief is, betekent dat niet dat JIJ niet lief bent. Het betekent dat je iets mist. Dat je datgene wat een ander heeft, ook aan jezelf zou gunnen. En dat mag. Ik gun het jou, alleen al op grond van wat ik hier van je lees. Liefs!
zondag 7 juni 2009 om 21:55
Hoi newstylista,
ik heb gisteren ook in je andere topic gereageerd. En nu lees ik dit topic van je. Ik ben ook geadopteerd. En het gezin waar ik in terecht ben gekomen, daar had ik beter niet kunnen zijn. Ik begrijp wel hoe je je voelt. Ikzelf heb soms het gevoel dubbel afgewezen te zijn: eerste keer door mijn biologische ouders en daarna door mijn adoptie-ouders (ook al heb ik zelf het contact verbroken)
Ik heb net een week geleden te horen gekregen dat er een zoektocht in behandeling is genomen naar mijn bio-moeder, maar ja, dat kan ook nog jaren duren voordat ze die gevonden hebben.
Ik heb t nodig om meer te weten over mijn roots, zo heb ik nu namelijk veel moeite om keuzes voor mezelf te maken. Ik weet dus bv helemaal niet welke opleiding ik wil gaan doen, als ik ergens met een opleiding begin dan maak ik het niet af, dat heb ik trouwens sowieso met alles, ik begin ergens aan maar vervolgens kom ik weer iets anders tegen waardoor ik weer afgeleid ben. Ik heb poetshulp in huis want anders is t hier een puinzooi.
En wat vriendinnen betreft: ik heb er maar een heel paar. Ik vind het moeilijk me te hechten aan mensen, ben bang dat ze me verlaten. En voordat dat kan gebeuren doe ik dat zelf maar.
ik heb gisteren ook in je andere topic gereageerd. En nu lees ik dit topic van je. Ik ben ook geadopteerd. En het gezin waar ik in terecht ben gekomen, daar had ik beter niet kunnen zijn. Ik begrijp wel hoe je je voelt. Ikzelf heb soms het gevoel dubbel afgewezen te zijn: eerste keer door mijn biologische ouders en daarna door mijn adoptie-ouders (ook al heb ik zelf het contact verbroken)
Ik heb net een week geleden te horen gekregen dat er een zoektocht in behandeling is genomen naar mijn bio-moeder, maar ja, dat kan ook nog jaren duren voordat ze die gevonden hebben.
Ik heb t nodig om meer te weten over mijn roots, zo heb ik nu namelijk veel moeite om keuzes voor mezelf te maken. Ik weet dus bv helemaal niet welke opleiding ik wil gaan doen, als ik ergens met een opleiding begin dan maak ik het niet af, dat heb ik trouwens sowieso met alles, ik begin ergens aan maar vervolgens kom ik weer iets anders tegen waardoor ik weer afgeleid ben. Ik heb poetshulp in huis want anders is t hier een puinzooi.
En wat vriendinnen betreft: ik heb er maar een heel paar. Ik vind het moeilijk me te hechten aan mensen, ben bang dat ze me verlaten. En voordat dat kan gebeuren doe ik dat zelf maar.
zondag 7 juni 2009 om 22:18
quote:newstylista schreef op 07 juni 2009 @ 21:26:
ik vind je ideeën leuk het lukt me alleen niet om dit zelf op te gaan pakken, ook dit wil ik in therapie gaan doen. daarom baal ik ook zo dat het nog zo lang moet duren! er spelen inmiddels zoveel dingen mee, met zoveel klachten, dat het allemaal wat complex wordt.
ik vind bij tijden anderen inderdaad heel erg stom, maar dat gaat meer over wat ze hebben, wat ik niet heb. en doorgaans is dit als ik in een erg machtloze boosheid aanval zit. ik schaam me er ook voor hoor! heel erg zelfs, wat het zijn geen lieve gedachten.
Tjonge dat is inderdaad complex maar niet onmogelijk om met ingang van morgen wat leuks te doen. Voor een paar dingen hoef je de deur niet uit en misschien durf je wel naar de bieb?
Wat ik bedoel met negatief denken is dat je het bewust kunt aanwenden. Jij geeft aan dat je anderen benijd om wat zij hebben wat jij niet hebt. Dat kan ik me goed voorstellen en zulke gevoelens mogen er ook best zijn. Ik bedoel meer dat als je iemand tegen komt kunt denken dat zijn/haar lekker stommer zit dan van jou of dat jij leukere laarzen aan hebt dan een ander of dat jij niet zo krakkemikkig bent als een bejaarde buurman die achter zijn rollator rond strompeld.
@Zoe, ...net heel verhaal geschreven maar sluit niet aan bij je vraag dus gewist. Cognitieve therapie en jaloersheid, ik moet bekennen dat ik eigenlijk nooit jaloers ben...daar heb je weinig aan. Anders typ je er een en laat ik daar het geleerde op los?
Groetjes &
:sun:Jane
ps. Newstyl. is een internet cursusje een idee?
Nogmaals groet en
ik vind je ideeën leuk het lukt me alleen niet om dit zelf op te gaan pakken, ook dit wil ik in therapie gaan doen. daarom baal ik ook zo dat het nog zo lang moet duren! er spelen inmiddels zoveel dingen mee, met zoveel klachten, dat het allemaal wat complex wordt.
ik vind bij tijden anderen inderdaad heel erg stom, maar dat gaat meer over wat ze hebben, wat ik niet heb. en doorgaans is dit als ik in een erg machtloze boosheid aanval zit. ik schaam me er ook voor hoor! heel erg zelfs, wat het zijn geen lieve gedachten.
Tjonge dat is inderdaad complex maar niet onmogelijk om met ingang van morgen wat leuks te doen. Voor een paar dingen hoef je de deur niet uit en misschien durf je wel naar de bieb?
Wat ik bedoel met negatief denken is dat je het bewust kunt aanwenden. Jij geeft aan dat je anderen benijd om wat zij hebben wat jij niet hebt. Dat kan ik me goed voorstellen en zulke gevoelens mogen er ook best zijn. Ik bedoel meer dat als je iemand tegen komt kunt denken dat zijn/haar lekker stommer zit dan van jou of dat jij leukere laarzen aan hebt dan een ander of dat jij niet zo krakkemikkig bent als een bejaarde buurman die achter zijn rollator rond strompeld.
@Zoe, ...net heel verhaal geschreven maar sluit niet aan bij je vraag dus gewist. Cognitieve therapie en jaloersheid, ik moet bekennen dat ik eigenlijk nooit jaloers ben...daar heb je weinig aan. Anders typ je er een en laat ik daar het geleerde op los?
Groetjes &
:sun:Jane
ps. Newstyl. is een internet cursusje een idee?
Nogmaals groet en
zondag 7 juni 2009 om 22:58
@zoe, wat een lieve reactie :hug:ik schaam mu nu wel ontzettend, dat heb ik altijd na zo'n boosheid moment, dan vind ik mijzelf echt wel een verschrikkelijk mens en vind ik dat ik niet moet zeuren.
ik ben idd niet snel tevreden, heel lastig vind ik dat. niet alleen aan mezelf stel ik hoge eisen, maar ook aan anderen. mensen kunnen het ook niet snel goed doen. en als je een fout maakt in mijn ogen is het al snel exit
waarom is dat werk niet het goede voor jou? ik herken dat gevoel van minderwaardigheid. je draait niet meer in de "maatschappij" althans dat gevoel heb ik. ik ben bang dat mensen op mij neerkijken, omdat ik niet werk/studeer. eigenlijk kijk al op mijzelf neer.
wist je dat tijdens de opleiding al dat dit niet het juiste voor jou zou zijn? wel heel knap dat je het hebt afgemaakt!
bij mij loopt het huishouden & sociale gebeuren ook niet goed, lastig is dat toch!
wat fijn dat jij trots ben op jezelf, dat mag je ook zeker zijn! nogmaals een voor je lieve woorden, maar ook omdat je dat vast wel kan gebruiken (correct me if i'm wrong)
@indonees: dat wist ik helemaal niet dat je geadopteerd bent. wat hoor je dat toch vaak dat het niet goed afloopt met adoptie zo naar!
ja dat heb ik ook, het gevoel 2 keer in de steek gelaten te zijn, 2 keer iets dierbaars hebben moeten verliezen.
heb je aardig wat info, zodat je kon zoeken? hopen dat je je bio moeder/familie vind.
ik herken eigenlijk alles wel wat je schrijft, heb je ook hulp in de vorm van een psycholoog?
@jane: ik heb nog 2 boeken thuis liggen, maar op de één of andere manier kan ik me er niet toe zetten. ik heb eigenlijk al van jongs af aan voor de tv gezeten. ik deed niks anders, vandaar dat ik het nu zo moeilijk vind om dingen voor mezelf te gaan ondernemen. ik ben ook bang om te falen, daarom begin ik er maar niet aan.
maar deze keer kets ik het niet af. ik wil best proberen om wat leuke dingen voor mezelf te gaan doen, maar wil het echt met hele kleine stapjes doen.
morgen in een boek lezen vind ik wel fijn, maar wat is haalbaar qua hoe lang. ik merk als ik er echt voor ga zitten, ik heel onrustig word, zo van ik voer al niks uit en dan ga ik ook nog eens en boek lezen.
waar ik uiteindelijk wel naar wil toe werken is een bepaalde tijd voor mezelf, zo hoef ik mij niet schuldig te voelen dat ik op de bank hang, want dan mag het.
ik ben erg van het negatieve, er is altijd wel iets beter aan een ander, zijn het geen schoenen, dan is het wel iemand zijn haar, of iets anders, zucht ik word zo moe van mezelf!
een internetcursus?
ik ben idd niet snel tevreden, heel lastig vind ik dat. niet alleen aan mezelf stel ik hoge eisen, maar ook aan anderen. mensen kunnen het ook niet snel goed doen. en als je een fout maakt in mijn ogen is het al snel exit
waarom is dat werk niet het goede voor jou? ik herken dat gevoel van minderwaardigheid. je draait niet meer in de "maatschappij" althans dat gevoel heb ik. ik ben bang dat mensen op mij neerkijken, omdat ik niet werk/studeer. eigenlijk kijk al op mijzelf neer.
wist je dat tijdens de opleiding al dat dit niet het juiste voor jou zou zijn? wel heel knap dat je het hebt afgemaakt!
bij mij loopt het huishouden & sociale gebeuren ook niet goed, lastig is dat toch!
wat fijn dat jij trots ben op jezelf, dat mag je ook zeker zijn! nogmaals een voor je lieve woorden, maar ook omdat je dat vast wel kan gebruiken (correct me if i'm wrong)
@indonees: dat wist ik helemaal niet dat je geadopteerd bent. wat hoor je dat toch vaak dat het niet goed afloopt met adoptie zo naar!
ja dat heb ik ook, het gevoel 2 keer in de steek gelaten te zijn, 2 keer iets dierbaars hebben moeten verliezen.
heb je aardig wat info, zodat je kon zoeken? hopen dat je je bio moeder/familie vind.
ik herken eigenlijk alles wel wat je schrijft, heb je ook hulp in de vorm van een psycholoog?
@jane: ik heb nog 2 boeken thuis liggen, maar op de één of andere manier kan ik me er niet toe zetten. ik heb eigenlijk al van jongs af aan voor de tv gezeten. ik deed niks anders, vandaar dat ik het nu zo moeilijk vind om dingen voor mezelf te gaan ondernemen. ik ben ook bang om te falen, daarom begin ik er maar niet aan.
maar deze keer kets ik het niet af. ik wil best proberen om wat leuke dingen voor mezelf te gaan doen, maar wil het echt met hele kleine stapjes doen.
morgen in een boek lezen vind ik wel fijn, maar wat is haalbaar qua hoe lang. ik merk als ik er echt voor ga zitten, ik heel onrustig word, zo van ik voer al niks uit en dan ga ik ook nog eens en boek lezen.
waar ik uiteindelijk wel naar wil toe werken is een bepaalde tijd voor mezelf, zo hoef ik mij niet schuldig te voelen dat ik op de bank hang, want dan mag het.
ik ben erg van het negatieve, er is altijd wel iets beter aan een ander, zijn het geen schoenen, dan is het wel iemand zijn haar, of iets anders, zucht ik word zo moe van mezelf!
een internetcursus?
zondag 7 juni 2009 om 23:22
